getxowoman
Member
- Μηνύματα
- 2.207
- Likes
- 1.292
Όταν αποφασίσαμε να έρθουμε να μείνουμε Γερμανία, δε περιμέναμε ότι θα ήταν τόσο δύσκολο να βρούμε να νοικιάσουμε σπίτι. Η περιοχή που μένω είναι φοιτητούπολη και όπως διαπιστώσαμε πολύ σύντομα τα σπίτια είναι λίγα και η ζήτηση μεγάλη!
Άγνωστη περιοχή, άγνωστες γειτονιές και μεις να ψάχνουμε σπίτι χωρίς καμία βοήθεια. Βλέπουμε ένα διαμέρισμα, σε μια οδό α λα στυλ ''Γυναίκες σε απόγνωση'' και για όσους δεν έβλεπαν τη σειρά: μονοκατοικίες με γκαράζ, γκαζόν, ησυχία, μια τάξη. Το βλέπουμε, μας άρεσε, τους αρέσαμε και μάλιστα η ιδιοκτήτρια βάλθηκε να μας πει το ιστορικό του διαμερίσματος που θέλαμε να νοικιάσουμε, μόνο που τότε δεν είχα καταλάβει ότι σχεδόν όλοι οι ενοικιαστές ήταν ξένοι. Ένα κρύο απόγευμα του Φλεβάρη είδαμε το σπίτι, μια κρυάδα πήραμε μια τρίτη του ίδιου μήνα. Ο σύζυγος μαθαίνει ότι η περιοχή που θέλαμε να νοικιάσουμε το εν λόγω διαμέρισμα δεν ήταν και η καλύτερη, με λίγα λόγια μας είπανε μακρυά! Ρωτήσαμε και μάθαμε σε ποιες γειτονιές να ψάχνουμε για σπίτι και έτσι η περιπέτεια ξεκινάει.
Τα σπίτια τα βλέπαμε μέσω αγγελιών που είχανε αναρτηθεί στο ίντερνετ και στέλναμε e-mail ότι ενδιαφερόμαστε για το σπίτι. Ακολουθούσε τηλεφώνημα από το μεσιτικό γραφείο που είχε το σπίτι ή τον ιδιοκτήτη και πηγαίναμε στο ραντεβού. Σοκ: πέντε, πέντε βλέπαμε τα σπίτια! Μάλιστα υπήρχανε περιπτώσεις όπου μας χώριζαν σε ομάδες, μην μπουκάρουν 15 άτομα σε ένα σπίτι! Όταν μας άρεσε το σπίτι, συμπληρώναμε μια αίτηση όπου γράφαμε όνομα, εθνικότητα, επάγγελμα, μισθό. Να σημειώσω εδώ ότι στο μεσιτικό γραφείο μας είπανε, ο μισθός σου πρέπει να είναι 3 φορές το ενοίκιο που θα δώσεις. Οκ με αυτό, πάμε παρακάτω: το μεσιτικό γραφείο λοιπόν επέλεγε 3 άτομα που πίστευε ότι ταιριάζανε στο προφίλ που του είχε δώσει ο ιδιοκτήτης. Εμείς αρκετές φορές ήμασταν στους 3 επικρατέστερους, ένιωθα ότι ήμουνα σε κάποιο διαγωνισμό και έπρεπε να τα δώσουμε όλα για το έπαθλο, το οποίο μάλιστα το πλήρωνα. Ο ιδιοκτήτης μετά αποφάσιζε ποιόν θα δει και μετά ακολοθούσε η συνέντευξη. Δεν έφτανες δηλαδή πάντα να δεις τον ιδιοκτήτη. 3 φορές ακούσαμε το όχι, με δικαιολογίες: είμαστε μεγάλοι, είμαστε μικροί, θα κάνουμε παιδί και θα φύγουμε από το σπίτι πολύ σύντομα, όταν το δε σπίτι ήταν 100τμ! Από συνέντευξη περάσαμε 2 φορές, την 1η φορά κράτησε μια ώρα, ρώτησε ένα σωρό πράγματα και ήθελε επιβεβαιώσεις ότι είμαστε σίγουροι ότι θα μείνουμε στη Γερμανία, αν έχουμε σίγουρη δουλειά, μισθό, γιατί επιλέγουμε να μείνουμε σε αυτή την περιοχή και όχι κοντά στην εργασία, μένουμε 30χλμ από τη δουλειά. Τελικά μας είπε όχι, γιατί; Το σπίτι ήταν 100τμ και μεις αν κάνουμε παιδί θα θέλουμε να φύγουμε για κάτι μεγαλύτερο!!!! Μάλιστα λέμε και συνεχίσαμε να ψάχνουμε.
Δεχόμαστε ένα τηλεφώνημα: αν θέλουμε το σπίτι που θα δούμε θα πρέπει να αγοράσουμε την κουζίνα!!!!!!! Ορίστε; Βλέπουμε το σπίτι και την κουζίνα εννοείται και η συγκεκριμένη έκανε 2500ευρώ, ωραία δε λέω, αλλά μιας και ήταν η πρώτη τέτοια περίπτωση που συναντήσαμε είπαμε να πούμε όχι. Τι παίζει λοιπόν; Δίνω ένα 50 τοις 100 των σπιτιών που τελικά είδαμε στους 4 μήνες που ψάχναμε για σπίτι, δεν είχανε κουζίνα από τον ιδιοκτήτη, εσύ έπρεπε είτε να την αγοράσεις από τον προηγούμενο ενοικιαστή, είτε να τη φτιάξεις αν είσαι ο 1ος που μπαίνει μέσα μετά την ανακαίνιση που έχει κάνει ο ιδιοκτήτης. Στην αρχή ήμασταν αρνητικοί να βλέπουμε σπίτια, στα οποία έπρεπε να αγοράσουμε την κουζίνα από τον προηγούμενο ενοικιαστή, τη τιμή την έθετε αυτός, για παράδειγμα είδαμε κουζίνες με 4000, 2500, 3000ευρώ και το ποσό το θέλανε πρίν μπεί ο επόμενος ενοικιαστής μέσα ή να τη φτιάξουμε μόνοι μας. Όσο πέρναγε ο καιρός όμως έπρεπε να ανοίξουμε τους ορίζοντες μας και τελικά τους ανοίξαμε τόσο που αρχίσαμε να βλέπουμε και σπίτια χωρίς καθόλου κουζίνα, δηλαδή χωρίς ντουλάπια, ηλεκτρικές συσκευές, μόνο ο τοίχος και τίποτα άλλο!!!
Στα τέλη Μαΐου και μετά από απίστευτη στενοχώρια που δε βρίσκουμε σπίτι, δεχόμαστε ένα τηλεφώνημα με την εξής ερώτηση: καπνίζετε; όχι λέμε. SUPER, μας απαντάει η μεσίτρια!!!! Ναι, μετά από λίγες μέρες υπογράψαμε το συμβόλαιο για το νέο μας σπίτι!!! Σημείωση, κουζίνα δεν έχει, εμείς τη βάλαμε, όταν θα φύγουμε ή θα την πουλήσουμε στον επόμενο ή θα την πάρουμε μαζί μας!!! Έτσι πράττουν εδώ! Και ναι στο σπίτι δε μπορούμε να καπνίσουμε, πράγμα που δεν μας επηρεάζει, μιας και δεν καπνίζουμε.
Στα πρακτικά τώρα: στο ενοίκιο που πληρώνεις συμπεριλαμβάνεται το νερό και το φυσικό αέριο και τα κοινόχρηστα, το ρεύμα το πληρώνει ο ενοικιαστής.
Στην πολυκατοικία όπου μένω έχουμε ειδικό δωμάτιο για τα σκουπίδια, όπου έχουμε κάδους για τα οργανικά, τα πλαστικά, τα χαρτιά και για τα υπόλοιπα σκουπίδια. Για γυαλί δεν έχουμε διότι υποτίθεται ότι επιστρέφεις το μπουκάλι στο σουπερμάρκετ. Στην πόλη όμως υπάρχουν κάδοι, όπου ανακυκλώνεις ξεχωριστά το πράσινο, άσπρο και καφέ γυαλί.
Έχουμε parking για τα ποδηλατα και αποθήκη.
Άγνωστη περιοχή, άγνωστες γειτονιές και μεις να ψάχνουμε σπίτι χωρίς καμία βοήθεια. Βλέπουμε ένα διαμέρισμα, σε μια οδό α λα στυλ ''Γυναίκες σε απόγνωση'' και για όσους δεν έβλεπαν τη σειρά: μονοκατοικίες με γκαράζ, γκαζόν, ησυχία, μια τάξη. Το βλέπουμε, μας άρεσε, τους αρέσαμε και μάλιστα η ιδιοκτήτρια βάλθηκε να μας πει το ιστορικό του διαμερίσματος που θέλαμε να νοικιάσουμε, μόνο που τότε δεν είχα καταλάβει ότι σχεδόν όλοι οι ενοικιαστές ήταν ξένοι. Ένα κρύο απόγευμα του Φλεβάρη είδαμε το σπίτι, μια κρυάδα πήραμε μια τρίτη του ίδιου μήνα. Ο σύζυγος μαθαίνει ότι η περιοχή που θέλαμε να νοικιάσουμε το εν λόγω διαμέρισμα δεν ήταν και η καλύτερη, με λίγα λόγια μας είπανε μακρυά! Ρωτήσαμε και μάθαμε σε ποιες γειτονιές να ψάχνουμε για σπίτι και έτσι η περιπέτεια ξεκινάει.
Τα σπίτια τα βλέπαμε μέσω αγγελιών που είχανε αναρτηθεί στο ίντερνετ και στέλναμε e-mail ότι ενδιαφερόμαστε για το σπίτι. Ακολουθούσε τηλεφώνημα από το μεσιτικό γραφείο που είχε το σπίτι ή τον ιδιοκτήτη και πηγαίναμε στο ραντεβού. Σοκ: πέντε, πέντε βλέπαμε τα σπίτια! Μάλιστα υπήρχανε περιπτώσεις όπου μας χώριζαν σε ομάδες, μην μπουκάρουν 15 άτομα σε ένα σπίτι! Όταν μας άρεσε το σπίτι, συμπληρώναμε μια αίτηση όπου γράφαμε όνομα, εθνικότητα, επάγγελμα, μισθό. Να σημειώσω εδώ ότι στο μεσιτικό γραφείο μας είπανε, ο μισθός σου πρέπει να είναι 3 φορές το ενοίκιο που θα δώσεις. Οκ με αυτό, πάμε παρακάτω: το μεσιτικό γραφείο λοιπόν επέλεγε 3 άτομα που πίστευε ότι ταιριάζανε στο προφίλ που του είχε δώσει ο ιδιοκτήτης. Εμείς αρκετές φορές ήμασταν στους 3 επικρατέστερους, ένιωθα ότι ήμουνα σε κάποιο διαγωνισμό και έπρεπε να τα δώσουμε όλα για το έπαθλο, το οποίο μάλιστα το πλήρωνα. Ο ιδιοκτήτης μετά αποφάσιζε ποιόν θα δει και μετά ακολοθούσε η συνέντευξη. Δεν έφτανες δηλαδή πάντα να δεις τον ιδιοκτήτη. 3 φορές ακούσαμε το όχι, με δικαιολογίες: είμαστε μεγάλοι, είμαστε μικροί, θα κάνουμε παιδί και θα φύγουμε από το σπίτι πολύ σύντομα, όταν το δε σπίτι ήταν 100τμ! Από συνέντευξη περάσαμε 2 φορές, την 1η φορά κράτησε μια ώρα, ρώτησε ένα σωρό πράγματα και ήθελε επιβεβαιώσεις ότι είμαστε σίγουροι ότι θα μείνουμε στη Γερμανία, αν έχουμε σίγουρη δουλειά, μισθό, γιατί επιλέγουμε να μείνουμε σε αυτή την περιοχή και όχι κοντά στην εργασία, μένουμε 30χλμ από τη δουλειά. Τελικά μας είπε όχι, γιατί; Το σπίτι ήταν 100τμ και μεις αν κάνουμε παιδί θα θέλουμε να φύγουμε για κάτι μεγαλύτερο!!!! Μάλιστα λέμε και συνεχίσαμε να ψάχνουμε.
Δεχόμαστε ένα τηλεφώνημα: αν θέλουμε το σπίτι που θα δούμε θα πρέπει να αγοράσουμε την κουζίνα!!!!!!! Ορίστε; Βλέπουμε το σπίτι και την κουζίνα εννοείται και η συγκεκριμένη έκανε 2500ευρώ, ωραία δε λέω, αλλά μιας και ήταν η πρώτη τέτοια περίπτωση που συναντήσαμε είπαμε να πούμε όχι. Τι παίζει λοιπόν; Δίνω ένα 50 τοις 100 των σπιτιών που τελικά είδαμε στους 4 μήνες που ψάχναμε για σπίτι, δεν είχανε κουζίνα από τον ιδιοκτήτη, εσύ έπρεπε είτε να την αγοράσεις από τον προηγούμενο ενοικιαστή, είτε να τη φτιάξεις αν είσαι ο 1ος που μπαίνει μέσα μετά την ανακαίνιση που έχει κάνει ο ιδιοκτήτης. Στην αρχή ήμασταν αρνητικοί να βλέπουμε σπίτια, στα οποία έπρεπε να αγοράσουμε την κουζίνα από τον προηγούμενο ενοικιαστή, τη τιμή την έθετε αυτός, για παράδειγμα είδαμε κουζίνες με 4000, 2500, 3000ευρώ και το ποσό το θέλανε πρίν μπεί ο επόμενος ενοικιαστής μέσα ή να τη φτιάξουμε μόνοι μας. Όσο πέρναγε ο καιρός όμως έπρεπε να ανοίξουμε τους ορίζοντες μας και τελικά τους ανοίξαμε τόσο που αρχίσαμε να βλέπουμε και σπίτια χωρίς καθόλου κουζίνα, δηλαδή χωρίς ντουλάπια, ηλεκτρικές συσκευές, μόνο ο τοίχος και τίποτα άλλο!!!
Στα τέλη Μαΐου και μετά από απίστευτη στενοχώρια που δε βρίσκουμε σπίτι, δεχόμαστε ένα τηλεφώνημα με την εξής ερώτηση: καπνίζετε; όχι λέμε. SUPER, μας απαντάει η μεσίτρια!!!! Ναι, μετά από λίγες μέρες υπογράψαμε το συμβόλαιο για το νέο μας σπίτι!!! Σημείωση, κουζίνα δεν έχει, εμείς τη βάλαμε, όταν θα φύγουμε ή θα την πουλήσουμε στον επόμενο ή θα την πάρουμε μαζί μας!!! Έτσι πράττουν εδώ! Και ναι στο σπίτι δε μπορούμε να καπνίσουμε, πράγμα που δεν μας επηρεάζει, μιας και δεν καπνίζουμε.
Στα πρακτικά τώρα: στο ενοίκιο που πληρώνεις συμπεριλαμβάνεται το νερό και το φυσικό αέριο και τα κοινόχρηστα, το ρεύμα το πληρώνει ο ενοικιαστής.
Στην πολυκατοικία όπου μένω έχουμε ειδικό δωμάτιο για τα σκουπίδια, όπου έχουμε κάδους για τα οργανικά, τα πλαστικά, τα χαρτιά και για τα υπόλοιπα σκουπίδια. Για γυαλί δεν έχουμε διότι υποτίθεται ότι επιστρέφεις το μπουκάλι στο σουπερμάρκετ. Στην πόλη όμως υπάρχουν κάδοι, όπου ανακυκλώνεις ξεχωριστά το πράσινο, άσπρο και καφέ γυαλί.
Έχουμε parking για τα ποδηλατα και αποθήκη.
