fenia42
Member
- Μηνύματα
- 3.880
- Likes
- 14.421
- Επόμενο Ταξίδι
- Азербайджан
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γροιλανδία,Σβάλμπαρντ
Βερολίνο Ημέρα 5η … η συνέχεια
Άνδρα μοι ένεπε μούσα, πολύτροπον, ως μάλα πόλλα πλάχθη επί γυναικός ιερόν πτολίεθρον έπεσεν…
Απόψε δεν έχω έμπνευση και είπα να κάνω επίκληση στη μούσα μου μπας και με βοηθήσει. Και μιας και διαπίστωσα ότι με λίγο αλκοόλ να ρέει στις φλέβες, ξεδιπλώνονται ευκολότερα οι συγγραφικές μου ικανότητες άνοιξα το ψυγείο κι έβγαλα μια jelen (σερβική μπύρα ) και ακούγοντας Μικρούτσικο, ξεκινώ. Το φαγητό σιγοβράζει, το σπίτι στην εντέλεια και το τέκνο ονειρεύεται ευτυχισμένο στην κρεβατοκάμαρά μου , οπότε οι συνθήκες είναι ευνοϊκές. Βιάζομαι να τελειώσω άλλωστε μπας και διαβάσω και τίποτα για το επερχόμενο ταξίδι μου στην αιώνια πόλη.
Έχουμε μείνει στο Πότσνταμ λοιπόν . Ωραίο μέρος που αξίζει να επισκεφτείς – εν τέλει - . Διότι στην αρχή ήμουν επιφυλακτική . Αλλά αποζημιώθηκα τόσο για την ομορφιά του όσο για την ιστορική του σημασία που γνώρισα και που εν μέρει αγνοούσα.
Από το Πότσνταμ φύγαμε απόγευμα και πήγαμε μια αναγνωριστική βόλτα από τα σημεία που είχαμε ξαναπεράσει για να τα αποχαιρετίσουμε μιας και ήταν και η τελευταία μας διανυχτέρευση . Και κάπου σε μια από τις πολλές νέοϋρκέζικου στυλ μπυραρίες γνωρίσαμε και τον Ματτίας, ένα συντηρητικό γερμανάκι που δεν είχε ιδέα για την ιστορία της χώρας του (ευτυχώς που του ανοίξαμε τα μάτια :Ρ ) και που με κοιτούσε σαν εξωγήινη όταν προσπαθούσα να του εξηγήσω ότι η πόλη μου δε διαθέτει μετρό – ωστόσο η ζωή κυλά κανονικά , όπως παντού …!
Είναι ωραίο να σου δίνεται η ευκαιρία να γνωρίζεις ντόπιο κόσμο και να ανταλλάζεις απόψεις και θεωρίες – ακόμα κι αν σε κοιτάει με λύπηση όταν του λες ποιος είναι ο βασικός μισθός στη χώρα σου και το ποσοστό ανεργίας L - Έτσι έρχεσαι ένα βηματάκι πιο κοντά στην κουλτούρα της ξένης χώρας που επισκέπτεσαι. Προσπαθείς να αφουγκραστείς λίγο τον παλμό της ..
Το βράδυ πέσαμε ξερές για ύπνο και με καρδιά βαριά.. Ήταν το τελευταίο μας βράδυ στο Βερολίνο. Και ήδη μας έλειπε…
Βερολίνο Ημέρα 6η
Να λοιπόν που ξημερώνει και αυτή η μέρα. Και τα διδυμάκια σηκώνονται απρόθυμα και κατευθύνονται με μηχανικές κινήσεις προκειμένου να μαζέψουν τα μπογαλάκια τους και να φύγουν. Να φύγουν από την πόλη αυτή που τόσο λίγο γνώρισαν μεν, πρόλαβαν να αγαπήσουν δε. Και πράγματι, δε θυμάμαι για πότε βρέθηκα στο τρένο της επιστροφής προς αεροδρόμιο να μασουλαώ ανόρεχτα ακόμα ένα κρουασάν βουτύρου. Αυτό το δρόμο της επιστροφής που πάντα τον κάνω με βαριά καρδιά αναλογιζόμενη τι κέρδισα και τι αφήνω πίσω μου. Μόνο που αυτή τη φορά δεν ήθελα να φύγω. Ένιωθα κάτι να με τραβάει ξανά προς αυτά που άφηνα . Πλάκωμα στην καρδιά , κόμπος στο λαιμό. Το τρένο τρέχει γρήγορα, με πάει εκεί που δε θέλω να πάω, στο αεροδρόμιο, κι εγώ προσπαθώ να ρουφίξω όσο πιο πολλές εικόνες μπορώ από αυτές που τρέχουν μαζί με το τρένο από το παράθυρο μου μπας και χορτάσω λίγο το μάτι μου και την ψυχή μου από Βερολίνο, Αλλά χορταίνεται το Βερολίνο ; Στο μυαλό μου τότε αυθόρμητα έρχεται ένα τραγούδι παλιό κι αγαπημένο : « Τώρα που πας στην ξενιτιά πουλί θα γίνω του νοτιά » της Μούσχουρη.
Ώστε γι’ αυτό και το πλάκωμα… Γι’ αυτό ο κόμπος στο λαιμό .
Και εκείνη τη στιγμή το πήρα απόφαση : θα κάνω τα ΠΑΝΤΑ , τα πάντα τα πάντα για να πραγματοποιήσω το όνειρό μου από παιδί, να ζήσω στο εξωτερικό. Στην Ευρώπη, σε μια χώρα πιο κοντινή στη νοοτροπία και το φιλελεύθερο πνεύμα μου.
Όταν μπορώ, όσο μπορώ, όπου μπορώ, όπως μπορώ. Αλλά θα το κάνω. Και όσοι με ξέρουν , το πιστεύουν , πόσο κυνηγάω τα όνειρά μου. Αυτό το ταξίδι θα μου μείνει γ’ αυτούς τους λόγους. Δεν ήταν απλά ένα ‘τουριστικό’ ταξίδι αναψυχής . Ήταν ένα ταξίδι στη γνώση, την ιστορία , την κουλτούρα του τόπου , που ήρθε και δέθηκε άρρηκτα με τα συναισθήματα , τα θέλω , την ιδιοσυγκρασία μου .
«Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε Φένια να μας σώσει. Κάτι που πάντα βρίσκεται σε αιώνια εναλλαγή, Μακριά πολύ μακριά να ταξιδεύουμε κι ο ήλιος πάντα μόνες να μας βρίσκει » μου λέει η αδερφή μου παραφράζοντας τα λόγια του Καββαδία.
«Διάβασες τη σκέψη μου, Νίνα ; »
Κι ύστερα λένε ότι είναι μύθος ότι τα δίδυμα έχουν τηλεπάθεια…
Άνδρα μοι ένεπε μούσα, πολύτροπον, ως μάλα πόλλα πλάχθη επί γυναικός ιερόν πτολίεθρον έπεσεν…
Απόψε δεν έχω έμπνευση και είπα να κάνω επίκληση στη μούσα μου μπας και με βοηθήσει. Και μιας και διαπίστωσα ότι με λίγο αλκοόλ να ρέει στις φλέβες, ξεδιπλώνονται ευκολότερα οι συγγραφικές μου ικανότητες άνοιξα το ψυγείο κι έβγαλα μια jelen (σερβική μπύρα ) και ακούγοντας Μικρούτσικο, ξεκινώ. Το φαγητό σιγοβράζει, το σπίτι στην εντέλεια και το τέκνο ονειρεύεται ευτυχισμένο στην κρεβατοκάμαρά μου , οπότε οι συνθήκες είναι ευνοϊκές. Βιάζομαι να τελειώσω άλλωστε μπας και διαβάσω και τίποτα για το επερχόμενο ταξίδι μου στην αιώνια πόλη.
Έχουμε μείνει στο Πότσνταμ λοιπόν . Ωραίο μέρος που αξίζει να επισκεφτείς – εν τέλει - . Διότι στην αρχή ήμουν επιφυλακτική . Αλλά αποζημιώθηκα τόσο για την ομορφιά του όσο για την ιστορική του σημασία που γνώρισα και που εν μέρει αγνοούσα.
Από το Πότσνταμ φύγαμε απόγευμα και πήγαμε μια αναγνωριστική βόλτα από τα σημεία που είχαμε ξαναπεράσει για να τα αποχαιρετίσουμε μιας και ήταν και η τελευταία μας διανυχτέρευση . Και κάπου σε μια από τις πολλές νέοϋρκέζικου στυλ μπυραρίες γνωρίσαμε και τον Ματτίας, ένα συντηρητικό γερμανάκι που δεν είχε ιδέα για την ιστορία της χώρας του (ευτυχώς που του ανοίξαμε τα μάτια :Ρ ) και που με κοιτούσε σαν εξωγήινη όταν προσπαθούσα να του εξηγήσω ότι η πόλη μου δε διαθέτει μετρό – ωστόσο η ζωή κυλά κανονικά , όπως παντού …!
Είναι ωραίο να σου δίνεται η ευκαιρία να γνωρίζεις ντόπιο κόσμο και να ανταλλάζεις απόψεις και θεωρίες – ακόμα κι αν σε κοιτάει με λύπηση όταν του λες ποιος είναι ο βασικός μισθός στη χώρα σου και το ποσοστό ανεργίας L - Έτσι έρχεσαι ένα βηματάκι πιο κοντά στην κουλτούρα της ξένης χώρας που επισκέπτεσαι. Προσπαθείς να αφουγκραστείς λίγο τον παλμό της ..
Το βράδυ πέσαμε ξερές για ύπνο και με καρδιά βαριά.. Ήταν το τελευταίο μας βράδυ στο Βερολίνο. Και ήδη μας έλειπε…
Βερολίνο Ημέρα 6η
Να λοιπόν που ξημερώνει και αυτή η μέρα. Και τα διδυμάκια σηκώνονται απρόθυμα και κατευθύνονται με μηχανικές κινήσεις προκειμένου να μαζέψουν τα μπογαλάκια τους και να φύγουν. Να φύγουν από την πόλη αυτή που τόσο λίγο γνώρισαν μεν, πρόλαβαν να αγαπήσουν δε. Και πράγματι, δε θυμάμαι για πότε βρέθηκα στο τρένο της επιστροφής προς αεροδρόμιο να μασουλαώ ανόρεχτα ακόμα ένα κρουασάν βουτύρου. Αυτό το δρόμο της επιστροφής που πάντα τον κάνω με βαριά καρδιά αναλογιζόμενη τι κέρδισα και τι αφήνω πίσω μου. Μόνο που αυτή τη φορά δεν ήθελα να φύγω. Ένιωθα κάτι να με τραβάει ξανά προς αυτά που άφηνα . Πλάκωμα στην καρδιά , κόμπος στο λαιμό. Το τρένο τρέχει γρήγορα, με πάει εκεί που δε θέλω να πάω, στο αεροδρόμιο, κι εγώ προσπαθώ να ρουφίξω όσο πιο πολλές εικόνες μπορώ από αυτές που τρέχουν μαζί με το τρένο από το παράθυρο μου μπας και χορτάσω λίγο το μάτι μου και την ψυχή μου από Βερολίνο, Αλλά χορταίνεται το Βερολίνο ; Στο μυαλό μου τότε αυθόρμητα έρχεται ένα τραγούδι παλιό κι αγαπημένο : « Τώρα που πας στην ξενιτιά πουλί θα γίνω του νοτιά » της Μούσχουρη.
Ώστε γι’ αυτό και το πλάκωμα… Γι’ αυτό ο κόμπος στο λαιμό .
Και εκείνη τη στιγμή το πήρα απόφαση : θα κάνω τα ΠΑΝΤΑ , τα πάντα τα πάντα για να πραγματοποιήσω το όνειρό μου από παιδί, να ζήσω στο εξωτερικό. Στην Ευρώπη, σε μια χώρα πιο κοντινή στη νοοτροπία και το φιλελεύθερο πνεύμα μου.
Όταν μπορώ, όσο μπορώ, όπου μπορώ, όπως μπορώ. Αλλά θα το κάνω. Και όσοι με ξέρουν , το πιστεύουν , πόσο κυνηγάω τα όνειρά μου. Αυτό το ταξίδι θα μου μείνει γ’ αυτούς τους λόγους. Δεν ήταν απλά ένα ‘τουριστικό’ ταξίδι αναψυχής . Ήταν ένα ταξίδι στη γνώση, την ιστορία , την κουλτούρα του τόπου , που ήρθε και δέθηκε άρρηκτα με τα συναισθήματα , τα θέλω , την ιδιοσυγκρασία μου .
«Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε Φένια να μας σώσει. Κάτι που πάντα βρίσκεται σε αιώνια εναλλαγή, Μακριά πολύ μακριά να ταξιδεύουμε κι ο ήλιος πάντα μόνες να μας βρίσκει » μου λέει η αδερφή μου παραφράζοντας τα λόγια του Καββαδία.
«Διάβασες τη σκέψη μου, Νίνα ; »
Κι ύστερα λένε ότι είναι μύθος ότι τα δίδυμα έχουν τηλεπάθεια…
αναλυτική, με χιουμορ χωρίς να γίνεται κουραστική. Μέσα απο την περιγραφή σου είδα πράγματα που δεν προλαβα να δω εγώ. Οσο για τον τίτλο, απλα λεπτομέρειες σε κουβέντα να βρισκώμαστε.
