Ιταλία Δυο μέρες μόνο! Γυναικεία υπόθεση.

[Grerena]

Μια Πινακοθήκη, μια «Γκαλερί» και ένα “Canal Grande” …

Και έφτασε η πολυπόθητη ημερομηνία αναχώρησης. Προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο της Malpensa γύρω στις 11:00 το πρωί. Με το τρένο φτάσαμε στο Μιλάνο και πήγαμε κατ’ ευθείαν στο ξενοδοχείο μας. Το "Hotel Sempione" είναι ένα μικρό business ξενοδοχείο, που παρέχει όλα τα βασικά και από την κοντινή στάση Repubblica του metro, η περίφημη Piazza Duomo απέχει μόλις 3 στάσεις.

Δεν ξεκινήσαμε όμως τη βόλτα μας από την piazza Duomo. Θα ξεκινούσαμε με τις “υποχρεώσεις” και μετά θα συνεχίζαμε με τις “απολαύσεις”. Η βόλτα μας στο Μιλάνο ξεκίνησε με την περιοχή της Brera.

Η Brera είναι μια κομψή και μοντέρνα συνοικία στα βόρεια του Duomo. Ο κύριος πόλος έλξης της περιοχής είναι το ομώνυμο παλάτι Palazzo di Brera, γνωστό για την Πινακοθήκη του. Προς την Πινακοθήκη λοιπόν κατευθυνθήκαμε και εμείς.

Το εκπληκτικό κτίριο, πρώην μοναστήρι αρχικά και κολέγιο αργότερα, Πινακοθήκη, Βιβλιοθήκη και Ακαδημία Τέχνης σήμερα, σε υποδέχεται με μια πανέμορφη κλειστή αυλή. Πρόκειται για ένα αρχιτεκτονικό στολίδι που αξίζει την επίσκεψη σε συνδυασμό και με την εκπληκτική Πινακοθήκη.

Caravaggio, Hayez, Canaletto και πολλοί άλλοι μεγάλοι Ιταλοί masters ήταν εκεί. Αν σας αρέσουν οι Πινακοθήκες, η συγκεκριμένη πληροί τις προϋποθέσεις μιας πολύ καλής πινακοθήκης. Το tip της επίσκεψης ήταν ότι λόγω της ημέρας της γυναίκας ΟΛΕΣ οι γυναίκες είχαν δωρεάν είσοδο! Τι γλυκό! Πάντα ευγενικοί αυτοί οι Ιταλοί! Molto bene.

Για την επόμενη μιάμιση ώρα περιφερόμαστε ανάμεσα στα αριστουργήματα των Ιταλών κλασικών του 1600 και πίσω. Από τα καλύτερά μου. Είχε και καναδυό Φλαμανδούς, ... απαραίτητο στοιχείο ώστε να γίνει από τις αγαπημένες μου (Πινακοθήκες). Τα top αριστουργήματα της είναι «Ο νεκρός Χριστός» του Μαντένια, «The Marriage of the Virgin» του Ραφαήλ, η «Πιετά» του Μπελίνι και το «Δείπνο στους Emmaus» του Caravaggio. Με το τελευταίο ξαφνιάστηκα, αφού είχα δει και άλλον πίνακα με τον ίδιο τίτλο στην Πινακοθήκη του Λονδίνου. Μετά έμαθα ότι όντως υπάρχουν δυο πίνακες παρόμοιοι, και οι δύο έργα του Caravaggio.

Πολύ μου άρεσε που είδα από κοντά και «Το φιλί» του Hayez...

Η περιοχή της Brera γύρω από το Palazzo της είναι μια πολύ όμορφη γειτονιά που σε προκαλεί να χαθείς μέσα στα πλακόστρωτα δρομάκια της. Είναι γεμάτη με γκαλερί τέχνης, χαριτωμένα εστιατόρια και μπαρ, τα οποία της χαρίζουν μια μποέμικη ατμόσφαιρα και ως εκ τούτου την καθιστούν και πολύ δημοφιλή.

Έως και celebrities συναντήσαμε στη via Brera …

Εμείς καθίσαμε στο γραφικό New Art Ristorante και απολαύσαμε το Ιταλικό κρασάκι μας. Υπέροχα!

Είχε έρθει πια και η ώρα του shopping. Στο Μιλάνο είμαστε! Αν δεν κάνουμε shopping στο Μιλάνο που θα κάνουμε; Πρόκειται για μια από τις απολαύσεις που ανέφερα νωρίτερα.

Φύγαμε από τη Brera με κατεύθυνση προς Duomo. Η μια μου φίλη όμως δεν κρατιόταν. Ήθελε να πιεί νερό (να ψωνίσει) πριν φτάσουμε στην πηγή (στη Galleria V. Emanuelle). Πηγή και η ίδια … του «κακού» όμως (βλέπε ιστορία της Μπολόνια) και εθισμένη στα ψώνια από μικρή, μπήκε στο πρώτο κοσμηματοπωλείο που βρήκαμε μπροστά μας και πήρε ένα ρολόι … έτσι για ορεκτικό!

Στο κέντρο του Μιλάνου δεσπόζει η περίφημη Galleria Vittorio Emanuelle II, η οποία αποτελεί και το παλαιότερο εμπορικό κέντρο της Ιταλίας. Εκατέρωθεν της Galleria βρίσκονται δύο πλατείες, η piazza La Scala και η piazza Duomo. Εμείς σε αυτό το πολύ δυνατό «τρίπτυχο» highlight του κέντρου αφιερώσαμε το επόμενο πεντάωρο (για σήμερα).

Η Galleria Vittorio Emanuele II είναι αντάξια των αρχαίων υπερβολών του παρελθόντος της Ιταλίας και όσον αφορά το μέγεθος του κτίσματος αλλά και όσον αφορά τα καταστήματα σχεδιαστών ρούχων υψηλών προδιαγραφών που φιλοξενεί.

Η διπλή αυτή θολωτή στοά είναι φτιαγμένη από σίδερο και γυαλί και έχει σχήμα λατινικού σταυρού. Η γυάλινη οροφή ύψους 47 μ. επιτρέπει να μπαίνει το φως και να φωτίζει την κεντρική πλατεία της στοάς. Οι τοίχοι της πλατείας είναι διακοσμημένοι με μωσαϊκά, που εμφανίζουν την Τέχνη, τη Γεωργία, τη Βιομηχανία και την Επιστήμη…

... ενώ οι γωνίες της πλατείας, στα χαμηλά, είναι διακοσμημένες με … βιτρίνες από πολύ καλές «φίρμες», όπως των Yve Saint Laurent, Versace και Prada, η οποία έχει την τιμητική της, αφού “πιάνει” δυο γωνίες.

Οι δε βιτρίνες τους είναι χάρμα οφθαλμών …

Πολύ εντυπωσιακή στοά. Δεν ξέρεις που να πρωτοκοιτάξεις. Εκτός από τα «τζιζ» καταστήματα υπήρχαν και άλλα που αν μη τι άλλο ένα δεύτερο βλέφαρο μπορούσες να ρίξεις. Μη σου πω να μπεις και μέσα να χαζέψεις. Αυτό και κάναμε και εμείς για κάμποση ώρα. Βέβαια αυτή απλά ήταν μια ιχνηλατική βόλτα, γιατί το μεγάλο “ντου” θα το κάναμε αύριο.

Είχε και πολλούς λιανοπωλητές σε πάγκους κάτω από τις καμάρες της Galleria που «έβλεπαν» το Duomo. Εκεί και αν χαζέψαμε ώρα. Παρόλο που και οι πάγκοι του Μιλάνου είναι ολίγον ... “Grande” από εκεί ψωνίσαμε τα πρώτα μας πράγματα. Αξεσουάρ τύπου όπως ένα καπέλο, πορτοφολάκια, γάντια, αξεσουάρ για μαλλιά, καλσόν κ.α. σε πρωτοεμφανιζόμενα σχέδια φυσικά, αφού Μιλάνο είναι αυτό!

Ο Καθεδρικός, αν και ήταν Σάββατο απόγευμα, ήταν ανοιχτός...

Μπήκαμε και στο Duomo. Το εσωτερικό του είναι διακοσμημένο όπως όλες οι Καθολικές εκκλησίες, με βιτρό χρωματιστά παράθυρα και μαρμάρινα αγάλματα αγίων. Το ιδιαίτερο που έχει είναι η έκθεση έργων τέχνης ανάμεσα στις κεντρικές κολώνες και καθ΄όλο το μήκος του κλήτους. «Ανάψαμε το κεράκι μας» και φύγαμε. Αυτό που έπρεπε οπωσδήποτε να κάνουμε ήταν να επισκεφτούμε τη στέγη της εκκλησίας, το οποίο ήταν μάλλον αργά για σήμερα και θα ήταν το πρώτο που θα κάναμε την επόμενη μέρα το πρωί.

Το καφέ στη άκρη της Galleria με θέα το Duomo αλλά και την περατζάδα της αγοράς ήταν το καλύτερο. Εκ των υστέρων κατάλαβα ότι ήταν και το ιστορικότερο! Σ’ αυτό λοιπόν καθίσαμε για το απογευματινό καπουτσίνο μας. “Zucca” λεγόταν τότε. “Café Camparino” λεγόταν παλαιότερα (όταν έγραφε ιστορία) αλλά έτσι λέγεται και σήμερα που επανήλθε στο παλιό ιστορικό του όνομα.

Αυτά βέβαια δεν τα γνώριζα τότε, αλλά και που δεν τα γνώριζα δεν έπαιξε ρόλο, γιατί απλά ήταν το ωραιότερο της Galleria. Έχει μάλιστα και την καλύτερη θέα αφού από τη μια πλευρά βλέπεις Galleria και από την άλλη την Piazza del Duomo και το Duomo μαζί. Καθίσαμε και αρκετή ώρα αφού η περατζάδα ήταν θεαματική επίσης. Δεν … χορτάσαμε αλλά δεν πειράζει. Θα ξαναρχόμασταν ούτως ή άλλως. Είναι ένα από τα καλύτερα σημεία στο Μιλάνο και μας άρεσε πάρα πολύ.

Και όταν έπεσε και η νύχτα … εκεί είμαστε ακόμα και έτσι είδαμε και στολισμένο τον γυάλινο θόλο της οροφής της Galleria.

Αφήσαμε την Galleria και την πλατεία του Duomo (κάποια στιγμή έπρεπε να το κάνουμε) και κατευθυνθήκαμε προς τα νότια με τα πόδια διασχίζονται τη Via Corso di Porta Ticinese με κατεύθυνση προς την περιοχή Navigli.

Είδαμε και την ομώνυμη μεσαιωνική πύλη, Porta Ticinese …

Τη διαδρομή την κάναμε χαλαρά χαζολογώντας στο δρόμο σε μαγαζιά και πλανόδιους.

Μα έως τι ώρα είναι ανοιχτά τα εμπορικά Σαββατιάτικα σε αυτήν την πόλη;
Η αλήθεια είναι ότι οι πειρασμοί είναι πολλοί και συνεχείς. Τι φταίει και η φιλενάδα μου που είναι και διαγνωσμένη; Όλο μπαινοβγαίναμε στα μαγαζιά.

Ώσπου φτάσαμε με τα πολλά στη "Navigli'.
Η περιοχή Navigli είναι μια ζωντανή και πολύ δημοφιλής περιοχή για τουρίστες και ντόπιους, με πολλά εστιατόρια, μπαρ, καφέ και γκαλερί. Διασχίζεται από κανάλια, τα οποία δίνουν στην περιοχή μιαν άλλη γοητεία. Υπάρχει και canal Grande όπως στη Βενετία και άλλα μικρότερα.

Η γειτονιά χρονολογείται από τον 12ο αι. όταν ξεκίνησε η κατασκευή του Naviglio Grande, που ήταν το πρώτο κανάλι της Ευρώπης με δυνατότητα πλοήγησης. Ο (πανταχού παρών) Λεονάρντο σχεδίασε αργότερα ένα υποστηρικτικό δίκτυο καναλιών, τα σχέδια των οποίων βρίσκονται σήμερα σε μουσείο στο Navigli! Σκοπός της κατασκευής τους ήταν να συνδεθεί το Μιλάνο με τις λίμνες (Como & Maggiore). Μάλιστα το μάρμαρο που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή του Duomo μεταφέρθηκε μέσω των καναλιών από τη λίμνη Maggiore.

Σήμερα, η Navigli είναι μια πανέμορφη γειτονιά του Μιλάνου με παραποτάμια όμορφα καταστήματα όλων των ειδών, με γραφικά στενά, με καλλιτέχνες του δρόμου και βέβαια αποτελεί την πρώτη επιλογή μας για το Σαββατόβραδο.

Οι ώρες αιχμής είναι συνήθως και οι ώρες του aperitivo. Τώρα βέβαια αυτό το λέει η βιβλιογραφία, γιατί εμείς δεν πέσαμε σε αιχμή. Μάλλον επειδή είμαστε εκεί ένα βραδάκι του Μαρτίου, που στο Μιλάνο τέτοια εποχή είναι σαν ένας κανονικός Ελληνικός χειμώνας. Θέλω να πω ότι ο χαμός από κόσμο γίνεται το καλοκαίρι. Σήμερα το βράδυ έκανε λίγο κρύο και εμείς συναντήσαμε σαφώς λιγότερη κίνηση απ’ ότι στο κέντρο του Μιλάνου, αλλά πιστεύαμε ότι αργότερα θα … πύκνωνε ο κόσμος, Σαββατόβραδο γαρ.

Στις λίγες φωτογραφίες που βγάλαμε στη βόλτα μας συγκαταλέγεται μια γραφική αυλή …

Και μια όμορφη βιτρίνα … με παγωτά, … με χωνάκια, … και πολύ στυλ …

Πραγματικά η περιοχή έχει μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που για λίγο σε ξεγελάει. Σε κάνει να πιστεύεις ότι μπορεί και να βρίσκεσαι σε κάποια άλλη Ιταλική πόλη.

Καθίσαμε για φαγητό σε μια πολύ γραφική “παραποτάμια” enoteca, στην Casa Borella.
Μετά τα κρασάκια μας, …είπαμε να πάμε και για … ποτό!

Σε ένα μπαράκι που λέγεται StraRipa πήγαμε, στην απέναντι μεριά του ποταμού. Γινόταν ένας χαμός μέσα από κόσμο. Απ’ ότι καταλάβαμε όση ησυχία επικρατούσε στο δρόμο τόση φασαρία γινόταν μέσα στα μπαράκια. Το happy hour είχε … υπερωρίες (τα φαγητά ήταν ξεχασμένα στο μπουφέ), ενώ η ώρα ήταν περασμένες 10:00 και όλοι παρακολουθούσαν αγώνα.
Η τηλεόραση έδειχνε ποδοσφαιρικό αγώνα και μάλιστα ένα ντέρμπι μεταξύ Roma - Milan. Πετύχαμε και ένα εν δυνάμει happening που πολύ μου αρέσει όταν πετυχαίνω. Happening όμως δεν έγινε ποτέ αφού ο αγώνας ήρθε ισόπαλος.

Όταν τελείωσε ο αγώνας κάποιοι θαμώνες πιο ... “λατίνοι” από τους υπόλοιπους ασχολήθηκαν με ένα άλλο σπορ ... για το οποίο φημίζονται οι Ιταλοί. Μέσα στα σουβενίρ της μιας φιλενάδας βρήκαμε ένα χαρτάκι με το e-mail ενός Marco! Το ζήσαμε και αυτό!

Φεύγοντας στο δρόμο συναντήσαμε μια περιπλανόμενη μπάντα. Μπάντα, η οποία ταξίδευε με το βαν της. Εδώ στο βορρά, το χειμώνα φαίνεται ότι οι (προχώ) μουσικοί του δρόμου τραγουδούν και παίζουν μέσα από το αυτοκίνητό τους!
Παρόλο το κρύο μείναμε αρκετή ώρα μπροστά στο βαν και λικνιζόμασταν μαζί με μπόλικο κόσμο.

Τελείωσε η πρώτη μας ημέρα και μαζί με αυτή είχε φύγει και το … μισό ταξίδι.

………………………… post ………………….. post ……………………………

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 2 of 5

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Nikos86]

Πολυ ωραια το ξεκινησες, περιμενουμε! Γυναικεια υποθεση πες το, πιο τραβηχτικο ειναι νομιζω!

 

[magda pap.]

Ωραια αρχή!!!Σαν να άκουγα όλους αυτούς που λένε τα ίδια και σε εμάς!!!!Μα κασέτα βάζουν όταν τους λες ότι πας ταξίδι ,απορώ!!!!Αναμενω την συνέχεια και ειδικά για το Μιλανο που ήταν στα σχέδια και της δικιάς μας γυναικοπαρέας αλλά λόγω COVID αναβλήθηκε!!!

Ας ξεχάσουμε για λίγο τον κορονοϊό. Εγώ τουλάχιστον προσπαθώ να το κάνω. Ο καλύτερος τρόπος είναι το «ταξιδεύειν», όχι βέβαια κυριολεκτικώς, αλλά νοερώς.

Προγραμματίζω ταξίδια, σχεδιάζω προγράμματα, μελετώ προορισμούς κάνω ότι μπορώ για να συντηρηθώ μέχρι να μπορέσω και πάλι να ταξιδέψω και “σώματι”!
Μία λύση για τη “συντήρησή” μου αυτή είναι και το να γράφω για ταξίδια.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες λοιπόν αποφάσισα λοιπόν να γράψω για ένα … πολύ συνηθισμένο ταξίδι σε μια … πολύ συνηθισμένη πόλη, ένα … πολύ ασυνήθιστο Σαββατοκύριακο!

Έτσι μια φορά και έναν καιρό, τότε που μπορούσαμε …
Τρεις φίλες είμαστε και ψάχναμε μια αφορμή να ξεφύγουμε λίγο, με ένα ταξιδάκι.
Δύσκολο εγχείρημα για χειμώνα όταν “τρέχουν” όλες οι υποχρεώσεις. Πώς να πάρεις άδεια από δουλειά και …σπίτι για να πας ταξίδι με τις φίλες σου; Όλοι φροντίζουν σε γεμίζουν ενοχές και τύψεις.
Στις γιορτές; «Καλά θα αφήσεις την οικογένεια και θα τρέχεις;»
Στις εθνικές γιορτές; «Κάνουν παρέλαση τα παιδιά. Τι θα έχουν να θυμούνται;»
Τις κοινές ημέρες; «Τώρα θα φύγεις; Νομίζω ότι με περιτριγυρίζει κάτι. Μου φαίνεται θα αρρωστήσω»
Έτσι … εφευρέθηκε η ημέρα της γυναίκας. Για κάποιες σαν και μας που ψάχναμε ευκαιρία να αποδράσουμε για λίγο από την καθημερινότητα … χωρίς τύψεις.
Και είναι μελετημένη η ημερομηνία. Αρχές Μαρτίου πέφτει. Λίγο μακριά από Πάσχα, εθνική εορτή, εξετάσεις σχολικές. Ότι πρέπει για ταξίδι.
Αν και για λόγους αντι-promotion, δεν το αποκαλέσαμε ακριβώς ταξίδι, αλλά μια … βόλτα. Δυο βράδια θα ’ναι μόνο εξάλλου. Ή όπως λέει και ένας φίλος συμφορουμίτης (βλέπε @STKF ), είναι τόσο μικρό το ταξιδάκι που στην ουσία είναι σαν να … πεταγόμαστε για έναν καφέ!

Βρήκαμε το πότε. Έμενε τώρα να βρούμε και το που.
Θέλαμε κάτι που να είναι κοσμικά, να έχει μαγαζιά, αξιοθέατα, ωραίο φαγητό, μαζεμένο κέντρο και που να μπορείς να το γυρίσεις χωρίς κόπο σε δυο μέρες μόνο και να είναι και κοντά από την Αθήνα. Πολλές πόλεις της Ιταλίας είναι αυτές που ανταποκρίνονται σε όλα αυτά τα «φίλτρα». Αυτή που κέρδισε ήταν όμως το Μιλάνο.

Το Μιλάνο είναι μια πόλη που όλες μας είχαμε ξαναπάει, αλλά όχι σαν κύριο προορισμό. Για μια νύχτα ή στάση σε roadtrip ή σαν ορμητήριο για τις λίμνες. Δεν είχαμε πάει με στόχο να μείνουμε Μιλάνο και να του αφιερώσουμε δυο μέρες σε αυτό και μόνο αυτό.
Κλείσαμε αεροπορικά με Aegean με 91€ πήγαινε – έλα. Θα μπορούσαμε και καλύτερα, αλλά την απόφαση την πήραμε σχετικά αργά. Τρεις εβδομάδες πριν το ταξίδι η μία εκ των τριών μας ανέλαβε και έκλεισε εισιτήρια για να δούμε τον «Μυστικό Δείπνο» και για να πάμε σε μια παράσταση της περίφημης La Scala.
Ο ενθουσιασμός μου είχε φτάσει στα ύψη. Προσπάθησα να προετοιμαστώ όσο γίνεται πιο «αθόρυβα», προκειμένου να αποφύγω όσο γίνεται τις ερωτήσεις τύπου: «Ταξιδάκι πάλι»;
Και εγώ να απολογούμαι:
«Μα δεν είναι ταξιδάκι. Μια βόλτα εδώ δίπλα είναι. Θα πεταχτούμε μέχρι το Μιλάνο για ένα καφέ. Σάββατο πρωί φεύγουμε και … Δευτέρα πρωί θα είμαστε πίσω».

Είχα μεγάλο δίλλημα σχετικά με τον τίτλο της ιστορίας μου. «Δυο μέρες μόνο!» ή «Γυναικεία υπόθεση»; Μέχρι την ολοκλήρωσή της θα έχω αποφασίσει. Προς το παρόν την ανεβάζω και με τους δύο και βλέπουμε.
Η ιστορία μου αυτή δεν έχει υποστηριχτεί επαρκώς φωτογραφικά. Δεν φωτογράφιζα πολύ, αφού σχεδόν το είχα πιστέψει και εγώ ότι στο Μιλάνο δεν πήγα για τουρισμό αλλά για μια βόλτα για καφέ ή και για aperitivo ή και για ψώνια ή για απλά για ένα όμορφο διήμερο.

Στο Μιλάνο λοιπόν για λίγη … Dolce Vita!

View attachment 330406

 

[Grerena]

Μια Πινακοθήκη, μια «Γκαλερί» και ένα “Canal Grande” …

Και έφτασε η πολυπόθητη ημερομηνία αναχώρησης. Προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο της Malpensa γύρω στις 11:00 το πρωί. Με το τρένο φτάσαμε στο Μιλάνο και πήγαμε κατ’ ευθείαν στο ξενοδοχείο μας. Το "Hotel Sempione" είναι ένα μικρό business ξενοδοχείο, που παρέχει όλα τα βασικά και από την κοντινή στάση Repubblica του metro, η περίφημη Piazza Duomo απέχει μόλις 3 στάσεις.

Δεν ξεκινήσαμε όμως τη βόλτα μας από την piazza Duomo. Θα ξεκινούσαμε με τις “υποχρεώσεις” και μετά θα συνεχίζαμε με τις “απολαύσεις”. Η βόλτα μας στο Μιλάνο ξεκίνησε με την περιοχή της Brera.

Η Brera είναι μια κομψή και μοντέρνα συνοικία στα βόρεια του Duomo. Ο κύριος πόλος έλξης της περιοχής είναι το ομώνυμο παλάτι Palazzo di Brera, γνωστό για την Πινακοθήκη του. Προς την Πινακοθήκη λοιπόν κατευθυνθήκαμε και εμείς.

Το εκπληκτικό κτίριο, πρώην μοναστήρι αρχικά και κολέγιο αργότερα, Πινακοθήκη, Βιβλιοθήκη και Ακαδημία Τέχνης σήμερα, σε υποδέχεται με μια πανέμορφη κλειστή αυλή. Πρόκειται για ένα αρχιτεκτονικό στολίδι που αξίζει την επίσκεψη σε συνδυασμό και με την εκπληκτική Πινακοθήκη.

Caravaggio, Hayez, Canaletto και πολλοί άλλοι μεγάλοι Ιταλοί masters ήταν εκεί. Αν σας αρέσουν οι Πινακοθήκες, η συγκεκριμένη πληροί τις προϋποθέσεις μιας πολύ καλής πινακοθήκης. Το tip της επίσκεψης ήταν ότι λόγω της ημέρας της γυναίκας ΟΛΕΣ οι γυναίκες είχαν δωρεάν είσοδο! Τι γλυκό! Πάντα ευγενικοί αυτοί οι Ιταλοί! Molto bene.

Για την επόμενη μιάμιση ώρα περιφερόμαστε ανάμεσα στα αριστουργήματα των Ιταλών κλασικών του 1600 και πίσω. Από τα καλύτερά μου. Είχε και καναδυό Φλαμανδούς, ... απαραίτητο στοιχείο ώστε να γίνει από τις αγαπημένες μου (Πινακοθήκες). Τα top αριστουργήματα της είναι «Ο νεκρός Χριστός» του Μαντένια, «The Marriage of the Virgin» του Ραφαήλ, η «Πιετά» του Μπελίνι και το «Δείπνο στους Emmaus» του Caravaggio. Με το τελευταίο ξαφνιάστηκα, αφού είχα δει και άλλον πίνακα με τον ίδιο τίτλο στην Πινακοθήκη του Λονδίνου. Μετά έμαθα ότι όντως υπάρχουν δυο πίνακες παρόμοιοι, και οι δύο έργα του Caravaggio.

Πολύ μου άρεσε που είδα από κοντά και «Το φιλί» του Hayez...

Η περιοχή της Brera γύρω από το Palazzo της είναι μια πολύ όμορφη γειτονιά που σε προκαλεί να χαθείς μέσα στα πλακόστρωτα δρομάκια της. Είναι γεμάτη με γκαλερί τέχνης, χαριτωμένα εστιατόρια και μπαρ, τα οποία της χαρίζουν μια μποέμικη ατμόσφαιρα και ως εκ τούτου την καθιστούν και πολύ δημοφιλή.

Έως και celebrities συναντήσαμε στη via Brera …

Εμείς καθίσαμε στο γραφικό New Art Ristorante και απολαύσαμε το Ιταλικό κρασάκι μας. Υπέροχα!

Είχε έρθει πια και η ώρα του shopping. Στο Μιλάνο είμαστε! Αν δεν κάνουμε shopping στο Μιλάνο που θα κάνουμε; Πρόκειται για μια από τις απολαύσεις που ανέφερα νωρίτερα.

Φύγαμε από τη Brera με κατεύθυνση προς Duomo. Η μια μου φίλη όμως δεν κρατιόταν. Ήθελε να πιεί νερό (να ψωνίσει) πριν φτάσουμε στην πηγή (στη Galleria V. Emanuelle). Πηγή και η ίδια … του «κακού» όμως (βλέπε ιστορία της Μπολόνια) και εθισμένη στα ψώνια από μικρή, μπήκε στο πρώτο κοσμηματοπωλείο που βρήκαμε μπροστά μας και πήρε ένα ρολόι … έτσι για ορεκτικό!

Στο κέντρο του Μιλάνου δεσπόζει η περίφημη Galleria Vittorio Emanuelle II, η οποία αποτελεί και το παλαιότερο εμπορικό κέντρο της Ιταλίας. Εκατέρωθεν της Galleria βρίσκονται δύο πλατείες, η piazza La Scala και η piazza Duomo. Εμείς σε αυτό το πολύ δυνατό «τρίπτυχο» highlight του κέντρου αφιερώσαμε το επόμενο πεντάωρο (για σήμερα).

Η Galleria Vittorio Emanuele II είναι αντάξια των αρχαίων υπερβολών του παρελθόντος της Ιταλίας και όσον αφορά το μέγεθος του κτίσματος αλλά και όσον αφορά τα καταστήματα σχεδιαστών ρούχων υψηλών προδιαγραφών που φιλοξενεί.

Η διπλή αυτή θολωτή στοά είναι φτιαγμένη από σίδερο και γυαλί και έχει σχήμα λατινικού σταυρού. Η γυάλινη οροφή ύψους 47 μ. επιτρέπει να μπαίνει το φως και να φωτίζει την κεντρική πλατεία της στοάς. Οι τοίχοι της πλατείας είναι διακοσμημένοι με μωσαϊκά, που εμφανίζουν την Τέχνη, τη Γεωργία, τη Βιομηχανία και την Επιστήμη…

... ενώ οι γωνίες της πλατείας, στα χαμηλά, είναι διακοσμημένες με … βιτρίνες από πολύ καλές «φίρμες», όπως των Yve Saint Laurent, Versace και Prada, η οποία έχει την τιμητική της, αφού “πιάνει” δυο γωνίες.

Οι δε βιτρίνες τους είναι χάρμα οφθαλμών …

Πολύ εντυπωσιακή στοά. Δεν ξέρεις που να πρωτοκοιτάξεις. Εκτός από τα «τζιζ» καταστήματα υπήρχαν και άλλα που αν μη τι άλλο ένα δεύτερο βλέφαρο μπορούσες να ρίξεις. Μη σου πω να μπεις και μέσα να χαζέψεις. Αυτό και κάναμε και εμείς για κάμποση ώρα. Βέβαια αυτή απλά ήταν μια ιχνηλατική βόλτα, γιατί το μεγάλο “ντου” θα το κάναμε αύριο.

Είχε και πολλούς λιανοπωλητές σε πάγκους κάτω από τις καμάρες της Galleria που «έβλεπαν» το Duomo. Εκεί και αν χαζέψαμε ώρα. Παρόλο που και οι πάγκοι του Μιλάνου είναι ολίγον ... “Grande” από εκεί ψωνίσαμε τα πρώτα μας πράγματα. Αξεσουάρ τύπου όπως ένα καπέλο, πορτοφολάκια, γάντια, αξεσουάρ για μαλλιά, καλσόν κ.α. σε πρωτοεμφανιζόμενα σχέδια φυσικά, αφού Μιλάνο είναι αυτό!

Ο Καθεδρικός, αν και ήταν Σάββατο απόγευμα, ήταν ανοιχτός...

Μπήκαμε και στο Duomo. Το εσωτερικό του είναι διακοσμημένο όπως όλες οι Καθολικές εκκλησίες, με βιτρό χρωματιστά παράθυρα και μαρμάρινα αγάλματα αγίων. Το ιδιαίτερο που έχει είναι η έκθεση έργων τέχνης ανάμεσα στις κεντρικές κολώνες και καθ΄όλο το μήκος του κλήτους. «Ανάψαμε το κεράκι μας» και φύγαμε. Αυτό που έπρεπε οπωσδήποτε να κάνουμε ήταν να επισκεφτούμε τη στέγη της εκκλησίας, το οποίο ήταν μάλλον αργά για σήμερα και θα ήταν το πρώτο που θα κάναμε την επόμενη μέρα το πρωί.

Το καφέ στη άκρη της Galleria με θέα το Duomo αλλά και την περατζάδα της αγοράς ήταν το καλύτερο. Εκ των υστέρων κατάλαβα ότι ήταν και το ιστορικότερο! Σ’ αυτό λοιπόν καθίσαμε για το απογευματινό καπουτσίνο μας. “Zucca” λεγόταν τότε. “Café Camparino” λεγόταν παλαιότερα (όταν έγραφε ιστορία) αλλά έτσι λέγεται και σήμερα που επανήλθε στο παλιό ιστορικό του όνομα.

Αυτά βέβαια δεν τα γνώριζα τότε, αλλά και που δεν τα γνώριζα δεν έπαιξε ρόλο, γιατί απλά ήταν το ωραιότερο της Galleria. Έχει μάλιστα και την καλύτερη θέα αφού από τη μια πλευρά βλέπεις Galleria και από την άλλη την Piazza del Duomo και το Duomo μαζί. Καθίσαμε και αρκετή ώρα αφού η περατζάδα ήταν θεαματική επίσης. Δεν … χορτάσαμε αλλά δεν πειράζει. Θα ξαναρχόμασταν ούτως ή άλλως. Είναι ένα από τα καλύτερα σημεία στο Μιλάνο και μας άρεσε πάρα πολύ.

Και όταν έπεσε και η νύχτα … εκεί είμαστε ακόμα και έτσι είδαμε και στολισμένο τον γυάλινο θόλο της οροφής της Galleria.

Αφήσαμε την Galleria και την πλατεία του Duomo (κάποια στιγμή έπρεπε να το κάνουμε) και κατευθυνθήκαμε προς τα νότια με τα πόδια διασχίζονται τη Via Corso di Porta Ticinese με κατεύθυνση προς την περιοχή Navigli.

Είδαμε και την ομώνυμη μεσαιωνική πύλη, Porta Ticinese …

Τη διαδρομή την κάναμε χαλαρά χαζολογώντας στο δρόμο σε μαγαζιά και πλανόδιους.

Μα έως τι ώρα είναι ανοιχτά τα εμπορικά Σαββατιάτικα σε αυτήν την πόλη;
Η αλήθεια είναι ότι οι πειρασμοί είναι πολλοί και συνεχείς. Τι φταίει και η φιλενάδα μου που είναι και διαγνωσμένη; Όλο μπαινοβγαίναμε στα μαγαζιά.

Ώσπου φτάσαμε με τα πολλά στη "Navigli'.
Η περιοχή Navigli είναι μια ζωντανή και πολύ δημοφιλής περιοχή για τουρίστες και ντόπιους, με πολλά εστιατόρια, μπαρ, καφέ και γκαλερί. Διασχίζεται από κανάλια, τα οποία δίνουν στην περιοχή μιαν άλλη γοητεία. Υπάρχει και canal Grande όπως στη Βενετία και άλλα μικρότερα.

Η γειτονιά χρονολογείται από τον 12ο αι. όταν ξεκίνησε η κατασκευή του Naviglio Grande, που ήταν το πρώτο κανάλι της Ευρώπης με δυνατότητα πλοήγησης. Ο (πανταχού παρών) Λεονάρντο σχεδίασε αργότερα ένα υποστηρικτικό δίκτυο καναλιών, τα σχέδια των οποίων βρίσκονται σήμερα σε μουσείο στο Navigli! Σκοπός της κατασκευής τους ήταν να συνδεθεί το Μιλάνο με τις λίμνες (Como & Maggiore). Μάλιστα το μάρμαρο που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή του Duomo μεταφέρθηκε μέσω των καναλιών από τη λίμνη Maggiore.

Σήμερα, η Navigli είναι μια πανέμορφη γειτονιά του Μιλάνου με παραποτάμια όμορφα καταστήματα όλων των ειδών, με γραφικά στενά, με καλλιτέχνες του δρόμου και βέβαια αποτελεί την πρώτη επιλογή μας για το Σαββατόβραδο.

Οι ώρες αιχμής είναι συνήθως και οι ώρες του aperitivo. Τώρα βέβαια αυτό το λέει η βιβλιογραφία, γιατί εμείς δεν πέσαμε σε αιχμή. Μάλλον επειδή είμαστε εκεί ένα βραδάκι του Μαρτίου, που στο Μιλάνο τέτοια εποχή είναι σαν ένας κανονικός Ελληνικός χειμώνας. Θέλω να πω ότι ο χαμός από κόσμο γίνεται το καλοκαίρι. Σήμερα το βράδυ έκανε λίγο κρύο και εμείς συναντήσαμε σαφώς λιγότερη κίνηση απ’ ότι στο κέντρο του Μιλάνου, αλλά πιστεύαμε ότι αργότερα θα … πύκνωνε ο κόσμος, Σαββατόβραδο γαρ.

Στις λίγες φωτογραφίες που βγάλαμε στη βόλτα μας συγκαταλέγεται μια γραφική αυλή …

Και μια όμορφη βιτρίνα … με παγωτά, … με χωνάκια, … και πολύ στυλ …

Πραγματικά η περιοχή έχει μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που για λίγο σε ξεγελάει. Σε κάνει να πιστεύεις ότι μπορεί και να βρίσκεσαι σε κάποια άλλη Ιταλική πόλη.

Καθίσαμε για φαγητό σε μια πολύ γραφική “παραποτάμια” enoteca, στην Casa Borella.
Μετά τα κρασάκια μας, …είπαμε να πάμε και για … ποτό!

Σε ένα μπαράκι που λέγεται StraRipa πήγαμε, στην απέναντι μεριά του ποταμού. Γινόταν ένας χαμός μέσα από κόσμο. Απ’ ότι καταλάβαμε όση ησυχία επικρατούσε στο δρόμο τόση φασαρία γινόταν μέσα στα μπαράκια. Το happy hour είχε … υπερωρίες (τα φαγητά ήταν ξεχασμένα στο μπουφέ), ενώ η ώρα ήταν περασμένες 10:00 και όλοι παρακολουθούσαν αγώνα.
Η τηλεόραση έδειχνε ποδοσφαιρικό αγώνα και μάλιστα ένα ντέρμπι μεταξύ Roma - Milan. Πετύχαμε και ένα εν δυνάμει happening που πολύ μου αρέσει όταν πετυχαίνω. Happening όμως δεν έγινε ποτέ αφού ο αγώνας ήρθε ισόπαλος.

Όταν τελείωσε ο αγώνας κάποιοι θαμώνες πιο ... “λατίνοι” από τους υπόλοιπους ασχολήθηκαν με ένα άλλο σπορ ... για το οποίο φημίζονται οι Ιταλοί. Μέσα στα σουβενίρ της μιας φιλενάδας βρήκαμε ένα χαρτάκι με το e-mail ενός Marco! Το ζήσαμε και αυτό!

Φεύγοντας στο δρόμο συναντήσαμε μια περιπλανόμενη μπάντα. Μπάντα, η οποία ταξίδευε με το βαν της. Εδώ στο βορρά, το χειμώνα φαίνεται ότι οι (προχώ) μουσικοί του δρόμου τραγουδούν και παίζουν μέσα από το αυτοκίνητό τους!
Παρόλο το κρύο μείναμε αρκετή ώρα μπροστά στο βαν και λικνιζόμασταν μαζί με μπόλικο κόσμο.

Τελείωσε η πρώτη μας ημέρα και μαζί με αυτή είχε φύγει και το … μισό ταξίδι.

………………………… post ………………….. post ……………………………

 

[Grerena]

Πολυ ωραια το ξεκινησες, περιμενουμε! Γυναικεια υποθεση πες το, πιο τραβηχτικο ειναι νομιζω!

Σε ευχαριστώ πολύ για την πρόταση για τον τίτλο. Ελπίζω μόνο να μην είναι αποτρεπτικός (ο τίτλος) για τους άντρες αναγνώστες, οι οποίοι μπορεί να πιστέψουν ότι η ιστορία θα είναι γεμάτη με ψώνια και καφέδες!
Αλλά ... τελικά αυτό ισχύει. Ψώνια και καφέδες έχει μέσα , αλλά μέχρι να το καταλάβουν θα έχει τελειώσει και η ιστορία, αφού δυο μέρες ήταν μόνο!

Ωραια αρχή!!!Σαν να άκουγα όλους αυτούς που λένε τα ίδια και σε εμάς!!!!Μα κασέτα βάζουν όταν τους λες ότι πας ταξίδι ,απορώ!!!!Αναμενω την συνέχεια και ειδικά για το Μιλανο που ήταν στα σχέδια και της δικιάς μας γυναικοπαρέας αλλά λόγω COVID αναβλήθηκε!!!

Αυτό δεν αλλάζει. Ο περίγυρος πάντα έτσι θα είναι.
Εγώ καλώς ή κακώς το όποιο ταξίδι μου το κρατούσα μυστικό όσο μπορούσα.
Το μόνο μου πρόβλημα ήταν ότι όταν επέστρεφα από αυτό λαχταρούσα να μιλήσω, να πω πως πέρασα, τι είδα, τι μου άρεσε και δεν μπορούσα.

Ώσπου το έλυσα και αυτό από τότε που γνώρισα το travelstories. Αυτό με καταλαβαίνει, με συμβουλεύει και με ..."ακούει" με τις ιστορίες που γράφω.

Εύχομαι όταν τελειώσει αυτή η ιστορία (με τον Covid19) να καταφέρεις να το κάνεις αυτό το ταξίδι στο Μιλάνο με κορίτσια ή ... και με άλλη παρέα. Το Μιλάνο είναι "παντός καιρού".

 

[magda pap.]

Όπως τα λες είναι.Η αγαπημένη παρέα εδώ είναι η καλύτερη και μας καταλαβαίνει απόλυτα!!!

Καποιοι προορισμοί είναι για φίλους και κάποιοι για ζευγάρια!!!!
Αλλά ταξίδια κανονίζω με τους μεν και αλλά με τους δεν !!!
Με τον άντρα μου θελουμε να κάνουμε ένα μεγάλο road trip με αυτοκινούμενο στην Ευρώπη αλλά με τις φίλες μου θα πάω στο Dubai αν με ´
Πιάνεις

Όποτε περιμενω την συνέχεια για το Μιλανο και με την πρώτη ευκαιρία θα πάμε και εμείς δυο μερουλες!!!!

Σε ευχαριστώ πολύ για την πρόταση για τον τίτλο. Ελπίζω μόνο να μην είναι αποτρεπτικός (ο τίτλος) για τους άντρες αναγνώστες, οι οποίοι μπορεί να πιστέψουν ότι η ιστορία θα είναι γεμάτη με ψώνια και καφέδες!
Αλλά ... τελικά αυτό ισχύει. Ψώνια και καφέδες έχει μέσα , αλλά μέχρι να το καταλάβουν θα έχει τελειώσει και η ιστορία, αφού δυο μέρες ήταν μόνο!



Αυτό δεν αλλάζει. Ο περίγυρος πάντα έτσι θα είναι.
Εγώ καλώς ή κακώς το όποιο ταξίδι μου το κρατούσα μυστικό όσο μπορούσα.
Το μόνο μου πρόβλημα ήταν ότι όταν επέστρεφα από αυτό λαχταρούσα να μιλήσω, να πω πως πέρασα, τι είδα, τι μου άρεσε και δεν μπορούσα.

Ώσπου το έλυσα και αυτό από τότε που γνώρισα το travelstories. Αυτό με καταλαβαίνει, με συμβουλεύει και με ..."ακούει" με τις ιστορίες που γράφω.

Εύχομαι όταν τελειώσει αυτή η ιστορία να καταφέρεις να το κάνεις αυτό το ταξίδι στο Μιλάνο με κορίτσια ή ... και με άλλη παρέα. Το Μιλάνο είναι "παντός καιρού".

 

[ANASTAPAP]

Ωραια αρχή!!!Σαν να άκουγα όλους αυτούς που λένε τα ίδια και σε εμάς!!!!Μα κασέτα βάζουν όταν τους λες ότι πας ταξίδι ,απορώ!!!!Αναμενω την συνέχεια και ειδικά για το Μιλανο που ήταν στα σχέδια και της δικιάς μας γυναικοπαρέας αλλά λόγω COVID αναβλήθηκε!!!

Πόσο σας καταλαβαίνω συμφορουμίτισσές μου!Επειδή κυκλοφορεί πολλή γκαντεμιά και μιζέρια στα πέριξ,σκέφτομαι ότι ίσως να μην είναι καλή ιδέα η ενημέρωση ''φίλων΄΄ και γνωστών για επικείμενες εξορμήσεις,παρά μόνο εδώ στην αγαπημένη μας ''γωνιά'',στο travelstories,όπου μιλάμε όλοι την ίδια γλώσσα(με τη διαφορά ότι κάποιοι στην παρέα έχουν αριστεύσει,ενώ άλλοι είμαστε σε διαφορετικά επίπεδα ο καθένας)...

 

[Grerena]

Τα highlights …
Πρώτο μας μέλημα σήμερα το πρωί ήταν να καλύψουμε τη χθεσινή εκκρεμότητα της οροφής του Duomo.

Η στέγη του Καθεδρικού
Μετά το πρωινό, πήραμε το μετρό, βγήκαμε στη στάση Duomo και βρεθήκαμε κατ’ ευθείαν στο γκισέ για το ασανσέρ που θα μας ανέβαζε στην οροφή του Καθεδρικού. Δεν συναντήσαμε ούτε ουρές, ούτε κόσμο και φτάσαμε “αέρα” στη στέγη του Καθεδρικού.

Βρεθήκαμε ανάμεσα σε ένα δάσος από γλυπτά. Η οροφή του Duomo είναι διαμορφωμένη με εκατοντάδες μαρμάρινα «βέλη» που καταλήγουν σε αγάλματα αγίων στην κορυφή τους. Στο ψηλότερο από αυτά (στα 108μ.) στέκεται η «Μαντονίνα», ένα επιχρυσωμένο άγαλμα της Παναγίας.

Η ταράτσα του Duomo είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά μέρη στο Μιλάνο.
Ήταν σαν να περπατάς σε ένα μουσείο γεμάτο με γλυπτά. Ένα μουσείο που έχει πολλά επίπεδα, τα οποία διαχωρίζονται μεταξύ τους με μαρμάρινα αγάλματα, τοιχία, πεζούλια, σκάλες και ξανά αγάλματα, κόγχες, πύργους και βέλη και όλα κατασκευασμένα με ιδιαίτερη λεπτομέρεια.

Εμένα μου φάνηκε ένα πάρα πολύ ιδιαίτερο θέαμα. Φαίνεται κιόλας από το γεγονός ότι έβγαλα και πολλές φωτογραφίες.
Σίγουρα το Duomo είναι πιο εντυπωσιακό να το βλέπεις από την άποψη της οροφής παρά από το έδαφος. Είσαι τόσο κοντά στην κατασκευή που βλέπεις οπτικές, που σαφώς δεν μπορούν να φανούν από τους κάτω δρόμους.
Είδαμε και τη χρυσή «Μαντονίνα» από όσο πιο κοντά γινόταν, όπως είδαμε και το Μιλάνο από ψηλά.

Μετά από κανένα μισάωρο κατεβήκαμε από το Duomo, διασχίσαμε την Galleria και βρεθήκαμε μπροστά από το Θεατρικό μουσείο της La Scala.

Ο ναός της όπερας
Η Σκάλα του Μιλάνου είναι το πιο διάσημο λυρικό θέατρο στον κόσμο, ένα σύμβολο Ιταλικής υπερηφάνειας και ο λόγος που η πόλη θεωρείται η μητρόπολη του είδους. Αυτό βέβαια δεν το καταλαβαίνεις και πολύ βλέποντας το κτίριο απ’ έξω. Υπάρχουν πολύ ωραιότερα κτίρια Ιταλικής όπερας που θα ταίριαζαν στην πιο σημαντική όπερα στον κόσμο (π.χ. το καταπληκτικό Θέατρο Massimo του Παλέρμο είναι ένα από αυτά, κατά τη γνώμη μου).

Η αίθουσα όμως των 2.000 ατόμων που έχει μέσα είναι όχι απλά πανέμορφη αλλά θεωρείται ότι έχει την καλύτερη ακουστική στον κόσμο, κάτι που θα διαπιστώναμε το βράδυ, αφού είχαμε κλείσει θέσεις για τη βραδινή παράσταση. Θεωρήσαμε τους εαυτούς μας πολύ τυχερούς, αφού μπορέσαμε να εξασφαλίσουμε τα δυσεύρετα εισιτήρια για τη μοναδική παράσταση του διημέρου μας στο Μιλάνο.
Τώρα όμως, σε αυτή τη φάση είχαμε φτάσει μέχρι εδώ για να επισκεφθούμε το Μουσείο του θεάτρου.

Είδαμε μια τεράστια σάλα αναμονής, που αποτελεί το μεγάλο φουαγιέ του θεάτρου. Είναι μια κομψή και λιτά διακοσμημένη αίθουσα, στολισμένη με πολυελαίους, γυαλιστερά πατώματα και προτομές διάσημων συνθετών.

Οι φωτογραφίες απαγορεύονταν. Αυτή βγήκε στη ζούλα...

Το μουσείο καλύπτει την ιταλική θεατρική ιστορία γενικά, καθώς και την ιστορία της ίδιας της όπερας.
Οι αίθουσες του μουσείου του θεάτρου περιλαμβάνουν συλλογές από διάφορα αντικείμενα που σχετίζονται με τον κόσμο του θεάτρου και της όπερας. Είδαμε πολλά μουσικά όργανα, αφίσες από παραστάσεις, πορτραίτα διάσημων καλλιτεχνών που έχουν δώσει παραστάσεις στη “Σκάλα”, σχέδια, παρτιτούρες, κοστούμια, σκηνικά, ακόμα και προσωπικά αντικείμενα των διάσημων συνθετών όπως το ρολόι του Puccini, τα γυαλιά του Rossini κ.α.
Και κάπου ανάμεσα στα εκθέματα αυτής της πολύ όμορφης συλλογής, στο κέντρο μιας σάλας είδα τη Μαρία Κάλλας, μέσα από ένα μεγάλο πορτραίτο που πραγματικά κυριαρχεί στο χώρο.

Η Μαρία Κάλλας όχι μόνο είχε δώσει πολλές παραστάσεις σε αυτό το θέατρο, αλλά για μια ολόκληρη δεκαετία (του ’50) το θέατρο ήταν συνυφασμένο μαζί της. αλλά και εκείνη με το συγκεκριμένο Θέατρο.

Πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί να απαγορεύονται οι φωτογραφίες
Ότι μπόρεσα και εγώ έκανα …

Ο διάδρομος προς τα θεωρεία…

Μια κλεφτή ματιά στη μεσημεριανή παράσταση για παιδιά…

Αλλά αν δεν είχα εισιτήριο για το βράδυ μάλλον θα είχα στεναχωρηθεί με την σκοτεινή έως καθόλου οπτική της θρυλικής αυτής αίθουσας, που είδα τόσο λίγο.
Τα βράδυ θα βλέπαμε τα υπόλοιπα.

Γύρω στις 11:30 βγήκαμε έξω από τη La Scala.

(το ρολόι της φωτογραφικής μου πήγαινε λάθος)

Να και η παράσταση που θα δούμε το βράδυ ...

Domenica 7 marzo 2010

Cenacolo Vinciano
Φύγαμε άμεσα για τη Santa Maria della Grazie….
Στην τραπεζαρία αυτού του Δομινικανού μοναστηριού, σε έναν τεράστιο τοίχο ο Leonardo Da Vinci έχει αποτυπώσει τον περίφημο «Μυστικό Δείπνο». Για να επισκεφτεί κάποιος αυτό το έργο θα πρέπει να έχει βγάλει εισιτήριο πολύ καιρό πριν. Πρόκειται για ένα έργο που έχει υποστεί μεγάλη φθορά από το χρόνο και το προστατεύουν πάρα πολύ. Επιτρέπουν κάθε τέταρτο της ώρας την είσοδο σε 15 άτομα μόνο, οπότε οι θέσεις είναι περιορισμένες. Εμείς είχαμε κλείσει θέσεις για σήμερα στις 12:30 το μεσημέρι δύο μήνες πριν.

Μισή ώρα κάναμε με τα πόδια την απόσταση από τη La Scala μέχρι το μοναστήρι, μέσω της όμορφης Via Magenta...

Δεδομένου ότι είχαμε λίγο χρόνο πριν το “ραντεβού με τον Da Vinci” ρίξαμε και μια ματιά και στην εκκλησία. Μνημείο Παγκόσμιας κληρονομιάς και η ίδια (μαζί με την περίφημη τοιχογραφία), αποτέλεσε παραγγελιά της οικογένειας Sfortza, στην οποία αργότερα έβαλε και το “χεράκι του” και ο Bramante.

Οι παραπάνω φωτογραφίες είναι από άλλο ταξίδι μου στο Μιλάνο αφού σε αυτό ... είπαμε οι φωτογραφίες ήταν σε δεύτερη μοίρα.

Και έφτασε και η ώρα του Da Vinci….

Μικρή αναμονή στον προθάλαμο…

Και μπήκαμε στην τραπεζαρία του μοναστηριού.

Ήταν ένας ορθογώνιος χώρος (γεμάτο ιονιστές & αφυγραντήρες) τον ένα τοίχο του οποίου καταλάμβανε ολόκληρο η τοιχογραφία του Da Vinci.
Ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα έργα ζωγραφικής, ίσως το πιο διάσημο του Leonardo Da Vinci και το πιο αμφιλεγόμενο βρισκόταν μπροστά μου.

Ο “Cenacolo Vinciano” αναπαριστά την έντονη στιγμή μετά την αναγγελία του Ιησού, στους 12 μαθητές του, ότι ένας από αυτούς θα τον προδώσει.

Φωτο από internet …

Ένα σκίτσο μπροστά στην τοιχογραφία περιέγραφε αναλυτικά τις μορφές που βλέπαμε. Ποιος είναι ποιος, γιατί κάθεται εκεί που κάθεται, τι συμβολίζει, διογκώνοντας πιο πολύ όλο το μυστήριο που πλανάται γύρω από αυτόν τον πίνακα διαμέσου των αιώνων, μυστήριο που έφερε στην επιφάνεια εκ νέου και ο Dan Brown με το “Κώδικας Da Vinci” του.

Φωτο από internet

Η φωτογραφία είναι επίσης από το internet. Εγώ δεν είχα καταφέρει να βγάλω φωτογραφίες όχι γιατί ήμουν στο γνωστό χαλαρό mood, αλλά γιατί απαγορεύονταν οι φωτογραφίες. Τώρα πως κατάφερε ο συγκεκριμένος ταξιδιώτης (του trip advisor) να τραβήξει τις παραπάνω φωτο δεν γνωρίζω. Ή τις έβγαλε στα μουλωχτά ή επιτρέπονται τότε οι φωτογραφίες ή δεν επιτρέπονταν ποτέ οι φωτογραφίες και εγώ ήμουν πολύ ψαρωμένη για να το κάνω. Μάλλον το τελευταίο συμβαίνει γιατί το trip advisor είναι γεμάτο από φωτό.

Ιστορικοί, θεολόγοι και λάτρεις των συνομωσιών συγκρούονται μεταξύ τους σε μια προσπάθεια να εξηγήσουν να αναλύσουν και να βρουν το μυστήριο που κρύβεται πίσω από τη διάσημη τοιχογραφία.

Ένα τέταρτο είχαμε περιθώριο να διαλογιστούμε και ‘μεις μπροστά στον Μυστικό Δείπνο. Το ημίφως, η “εκκωφαντική” σιγή και φυσικά το αυθεντικό έργο που βρίσκονταν μπροστά μου με προκαλούσαν και μένα να αναλογιστώ για το μυστήριο. Ήταν η ευκαιρία μου!

Είναι ο Ιωάννης ή η Μαρία η Μαγδαληνή η φιγούρα που κάθεται δίπλα στον Ιησού; Δημιουργείται το νοητό “Μ” ανάμεσα στις δυο φιγούρες; Το φως από το παράθυρο πίσω από τον Ιησού φωτίζει σαν φωτοστέφανο ή όχι; Άβυσσος η ψυχή του ιδιοφυούς Da Vinci!

Πολύ την ευχαριστήθηκα την εμπειρία μου αυτή. Τόσο που σε επόμενή μου βόλτα στο Μιλάνο λίγα χρόνια αργότερα ξαναήρθα στο Μοναστήρι για χάρη του «Μυστικού Δείπνου».

Επόμενη βόλτα μας ήταν το Castello Sfortza, το οποίο ήταν δεν ήταν 10’ δρόμος.

Με το που φτάσαμε έξω από τα τείχη καταλάβαμε ότι παραήταν μεγάλο το κάστρο και θα έπρεπε πρώτα να φάμε κάτι για να αντέξουμε τη βόλτα.

Έτσι κατηφορίσαμε προς τη Via Dante.

Πανέμορφος δρόμος, φαρδύς και πεζοδρομημένος, γεμάτος ωραία κτίρια, καταστήματα, καφέ και καλλιτέχνες του δρόμου, κατάλληλος και για people watching!

Μα τι δρόμος είναι αυτός!

Καθίσαμε στο Café Dante για ένα μικρό χαλάρωμα, ένα μικρό service και φυσικά για καφέ. Ξέρετε! Για … εκείνον τον καφέ για τον οποίο ήρθαμε τη βόλτα μέχρι το Μιλάνο!
Βέβαια πριν τον καφέ αυτόν είχαμε προλάβει και είχαμε δει τρία highlights του Μιλάνο!!!

…………………. Post ………… …………….. post ………………………

 

[Grerena]

Ένα κάστρο και λίγη … από Dolce Vita!

Castello Sfortzesco
Ξανά στο Κάστρο της Δυναστείας των Sfortza. Το «κόκκινο κάστρο» (όπως αλλιώς λέγεται) έχει έναν επιβλητικό πύργο που το καθιστά εύκολα αναγνωρίσιμο και κατά συνέπεια αποτελεί και ένα από τα ορόσημα του Μιλάνου.

Πρόκειται για το σπίτι της οικογένειας Sfortza, που κυβερνούσε το Μιλάνο το 15ο αι. Κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης όταν ήταν κατοικία του Δούκα Ludovico Sfortza του Μιλάνο, ο Λεονάρντο Da Vinci εργάστηκε σε αυτό ως στρατιωτικός, πολιτικός μηχανικός και ως καλλιτέχνης!

Όχι δεν είμαστε στη Φλωρεντία. Δε νομίζετε ότι “φέρνει” λίγο στο Palazzo Vecchio; Είναι γιατί είναι
Φλωρεντίνος ο αρχιτέκτονας του Πύργου!

Σήμερα, μέσα από τα τείχη υπάρχει μια μεγάλη κεντρική αυλή και μέσα από τα δεύτερα τείχη υπάρχει μια σειρά από μουσεία. Μουσείο Ιστορίας του κάστρου, μουσείο αρχαίας τέχνης, Αιγυπτιακό μουσείο, μουσείο μουσικών οργάνων, μουσείο επίπλων, μουσείο Επιστημών, γκαλερί τέχνης και άλλα! Ναι, καλά το διαβάσατε…. Και άλλα! Δεν είμαστε διαβασμένες όσον αφορά το κάστρο. Καμιά μας δεν περίμενε ότι θα ήταν τόσο μεγάλο και δεν γνωρίζαμε καν ότι συναντούσαμε και μουσεία.

Ήταν ένας λαβύρινθος από μουσεία και αυλές που εναλλάσσονταν μεταξύ τους. Πολλά από αυτά αποτέλεσαν έκπληξη για μας, όπως η Γκαλερί Τέχνης στην οποία είδαμε έργα διάσημων Ιταλών καλλιτεχνών όπως ο Mantegna, ο Giovanni Bellini και ο Antonello da Messina. Μέχρι και Μιχαήλ Άγγελο είδαμε, το ημιτελές γλυπτό αριστούργημά του, το «Pieta Rondanini», στο οποίο εργάστηκε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Δεν μπορώ να καταλάβω πως κάτι τόσο σημαντικό γιατί δεν το ξέραμε.

Μεγάλο ενδιαφέρον είχε και το μουσείο των επίπλων, στο οποίο εκθέτονταν Μιλανέζικα έπιπλα με επαναστατικό σχεδιασμό από τον Μεσαίωνα έως σήμερα. Περάσαμε και από μια αίθουσα με ταπισερί του Bramantino, οι οποίες είχαν τέτοια εκπληκτικά χρώματα και λεπτομέρειες που νόμιζες ότι έβλεπες πίνακα ζωγραφικής!
Περάσαμε και από άλλες αίθουσες, τις οποίες από ένα σημείο και μετά τις βλέπαμε πολύ φευγαλέα, αφού μας φάνηκαν πολλές και ατέλειωτες και δεν είμαστε προετοιμασμένες για τόση …τέχνη. Αντίθετα είχαμε από ώρα βάλει κατά νου τα μαγαζιά και τα ψώνια που θα κάναμε.

Στην Galleria …
Τέρμα με τα μουσεία και την Τέχνη σήμερα. Είχαμε τελειώσει και με τα “must do”. Τώρα είχε έρθει η ώρα να «καλύψουμε» τις επιμέρους επιθυμίες της καθεμιάς.

Η μια φιλενάδα ήθελε οπωσδήποτε να πάμε για aperitivo, δηλ. να πιούμε ένα απογευματινό ποτάκι κατά την προσφιλή Μιλανέζικη συνήθεια. Η άλλη φυσικά (η γνωστή και μη εξαιρετέα) ήθελε να πάμε για ψώνια, για … κανονικά ψώνια όχι σαν το χθεσινό χάζεμα – τσιμπολόγημα. Εγώ πάλι ήθελα να βάλουμε στο πρόγραμμα να πάμε στο νεκροταφείο του Μιλάνου, για το οποίο είχα ακούσει ότι ήταν ολόκληρο μια υπέροχη γλυπτοθήκη. Η outsider δική μου επιθυμία όχι απλώς απορρίφθηκε, αλλά γιουχαϊστηκε κιόλας. Οι φιλενάδες μου “με πήραν με τις πέτρες”.
«Δεν πας καλά! Εμείς θα πάμε Galleria, εσύ τρέχα στα νεκροταφεία» και όλα αυτά ανάμεσα σε χαχανητά.
Καλά μόνη μου δεν θα πήγαινα στο νεκροταφείο. Θα το σκεφτόμουν όμως για αύριο το πρωί.

Φτάσαμε λοιπόν αισίως στη Galleria Vittorio Emanuelle II, η οποία θα «κάλυπτε» τις βασικές ανάγκες δηλ. ψώνια και aperitivo!
Τι όμορφη που είναι αυτή η Galleria! Και τι ωραία καταστήματα που έχει! Καταστήματα που στην πλειοψηφία τους δείχνουν να είναι πολυτελή.
Οι Μιλανέζοι αστειεύονται μεταξύ τους ότι μόνο οι τουρίστες ψωνίζουν από τη «ναυαρχίδα» της Galleria Vittorio Emanuele II.

Πολυτελής ξε-πολυτελής, ναυαρχίδα ή όχι, η φιλενάδα μου ανακάλυψε πολλά καταστήματα μέσα στην Galleria που μπορούσε να ψωνίσει. Βέβαια τις γνωστές μεγάλες φίρμες τύπου Prada, Versace, Armani, Cucci, και Luis Vuitton αρκεστήκαμε να φωτογραφίσουμε μόνο τις ευφάνταστες βιτρίνες τους, οι οποίες ήταν ΤΑ αξιοθέατα! Υπήρχαν όμως και φίρμες τύπου Furla, Massimo Tutti και άλλες, που είχαν πολύ καλές τιμές σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενα της ειδικού/Διπλωματούχου σε θέματα «ψώνια» φίλης μου.

Γενικά όταν είμαι στο εξωτερικό και δη στην Ιταλία με γυναικοπαρέα έχω ένα θεματάκι με … τα ψώνια. Με κουράζει όταν με τραβολογάνε σε πολύωρες βόλτες στα μαγαζιά και ειδικά όταν δεν έχω σκοπό να ψωνίσω.
Στη συγκεκριμένη φάση όμως δεν μπορώ να πω ότι ταλαιπωρήθηκα και τόσο για δύο λόγους.
Από τη μια η αγορά αυτή ήταν ένα αξιοθέατο που δεν χόρταινες να τη βλέπεις και από την άλλη οι φιλενάδες μου ήταν πολύ … γρήγορες στα ψώνια.
Πραγματικά δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα. Ώσπου να χαζέψω τις βιτρίνες αυτές είχαν ήδη μπει στο μαγαζί και σε χρόνο dt είχαν βγει έξω με τα ψώνια τους. Ειδικά η μία ήταν πρωταθλήτρια στο είδος. Έλεγε: «Αυτό κάτω από 120€ δεν θα το βρω στην Ελλάδα και εδώ το ‘χει τσάμπα. Το πήρα ήδη!» Μέχρι να διασχίσω την Galleria απ’ άκρη σε άκρη αυτή κινήθηκε σαν σε fast forward σε τέσσερα καταστήματα μπες βγες, με μια επιπλέον τσάντα στο χέρι κάθε φορά !!!

Και εγώ πάλι από τη μεριά μου ψώνισα το κατιτίς μου. Πήρα ένα κολιέ και μια μπλούζα από το Massimo Tutti. Τουρίστρια είμαι και εγώ άλλωστε. Δεν ήταν δυνατόν να αντισταθώ, ούτε και να μην εντυπωσιαστώ από τις “συλλογές” που μου παρουσιάζονταν μπροστά μου από τα καταστήματα που έμοιαζαν πιο πολύ με μουσεία παρά με καταστήματα!

Υπήρχε ένα κατάστημα που πουλούσε μόνο γάντια. “Piumeli” λέγεται. Υπήρχε και ένα άλλο που πουλούσε μόνο γραβάτες. «Cadè» λέγεται και μάλιστα στέκεται πολλά χρόνια στην αγορά (από το 1926). Στην Ελλάδα δεν ξέρω αν θα στεκόταν ένα τέτοιο μαγαζί. Και σε αυτό στάθηκα ώρα και να χαζεύω την ποικιλία που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι μπορεί να έχουν οι … γραβάτες.
Νομίζω ότι εγώ τουλάχιστον πιο πολύ ώρα πέρασα να κοιτώ τις βιτρίνες, παρά να ψωνίζω. Δεν έχει όμως και τόσο σημασία αφού νιώθω ότι την εμπειρία του shopping στο Μιλάνο την έζησα! Θα τολμήσω μάλιστα να πω ότι το ευχαριστήθηκα κιόλας. Στο Μιλάνο εξάλλου τα ψώνια είναι κάτι που … πρέπει να κάνεις.

Έτσι χωρίς να το καταλάβουμε βρεθήκαμε με 4-5 τσάντες στα χέρια που μέσα είχαν …τσάντες! Χα χα δηλ. ογκώδη πράγματα αγόρασε η φιλενάδα μου. Νομίζω ότι σταμάτησε να ψωνίζει αφού δεν χωρούσαν άλλα ψώνια, ούτε στα χέρια ούτε στις βαλίτσες.
Το πιο σημαντικό όμως ήταν ότι όλες είχαμε μια χαρά, μια έξαψη, μια ευφορία, μια σιγουριά ότι είμαστε στο κατάλληλο μέρος.
«Όποιος είπε πως τα χρήματα δεν αγοράζουν την ευτυχία, απλά δεν ήξερε που να πάει για ψώνια», είπε κάποτε μια Χολυγουντιανή σταρ ύστερα από τα ψώνια της στο Μιλάνο!
Ύστερα από αυτό το απόγευμα που περάσαμε … δεν είχαμε παρά να συμφωνήσουμε και εμείς. Με λίγα λόγια … μια … ευτυχία τη νιώθαμε.

Την ο π ο ί α … ευτυχία… θα την συμπλήρωνε στη συνέχεια και το aperitivo μας.
Ψώνια, aperitivo και μετά όπερα! Μα που είμαστε;

Για aperitivo επιλέξαμε να πάμε στο μαγαζί που καθιέρωσε το aperitivo στο Μιλάνο, στο πρώτο café της Galleria. Εδώ θα πρέπει να αναφερθώ λίγο στο “Zucca café”, το οποίο εγκαινιάστηκε το 1867 ταυτόχρονα με το Galleria Vittorio Emanuele. Έγινε μάρτυρας της επανειλημμένης διαδοχής των διακεκριμένων εμπορικών σημάτων Campari και Zucca, που εναλλάσσονταν για πάνω από 100 χρόνια.

Πρόκειται για το πρώτο cafe-bar που συναντάς μέσα στη στοά ερχόμενοι από την piazza Duomo...

Οι λόγοι οι οποίοι το χαρακτηρίζουν ιστορικό είναι πολλοί. Το ότι είναι το παλαιότερο στην Galleria, το ότι ανέκαθεν σύχναζαν σε αυτό καλλιτέχνες, συγγραφείς, πολιτικοί και μουσικοί (αγαπημένο στέκι των Giuseppe Verdi και Arturo Toscanini), για την καταπληκτική Art Nouveau διακόσμηση του, για το ότι φημολογείται ότι εδώ καθιερώθηκε το Campari, το γνωστό Ιταλικό κοκκινόχρωμο ποτό.

Aperitivus σημαίνει κάτι «που ανοίγει» … το στομάχι για να τονωθεί η όρεξη. Γι’ αυτό το λόγο τα ποτά που σερβίρονται πριν από το δείπνο διατηρούν μια πικρή επίγευση. Για τους Ιταλούς το πικρό αυτό ποτό πριν από το δείπνο συνοδεία ελαφριού γεύματος είναι ένα είδος τελετουργικού. Είναι κάτι σαν το απογευματινό τσάι για τους Άγγλους.

Στο "Zucca" λοιπόν καθίσαμε για το απογευματινό ποτό μας, την ώρα του aperitivo, αυτής της όμορφης Ιταλικής (κυρίως Μιλανέζικης) συνήθειας και χαζεύοντας τους Ιταλούς και τις Ιταλίδες που περνούσαν από μπροστά μας και πολύ το απόλαυσα.

Τώρα που το σκέφτομαι καθώς το γράφω, το κάνω και εικόνα και … φτιάχνομαι.

Καθισμένες στο υπέροχο Zucca (νυν “Camparino in Galleria”), πίνοντας τα πορτοκαλί aperitivo μας (εγώ μπορεί να ήπια και martini), παρακολουθούσαμε την πασαρέλα που εκτυλισσόταν μπροστά μας, με φόντο την Galleria και τον διάσημο Καθεδρικό. Μόλις είχαμε τελειώσει με το shopping στο Μιλάνο και σε λίγο θα πηγαίναμε όπερα. Πόσο καλύτερα να γιορτάσει μια γυναικοπαρέα την ημέρα της γυναίκας;

Κάποια στιγμή φύγαμε. Είχε και συνέχεια η ημέρα …

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για να ετοιμαστούμε για τη βραδινή μας έξοδο και να αφήσουμε βέβαια και τις τσάντες με τα ψώνια μας.

Στη Via Manzoni με τα ψώνια ανά χείρας …

Μια ξεχωριστή βραδιά …
Φορέσαμε τα ωραία μας φορεματάκια (τουαλέτες δεν βάλαμε γιατί … δεν είχαμε) και πανέτοιμες πια και κατά τις 8:30 είμαστε έξω από το Teatro alla Scala.

Το θέατρο κατασκευάστηκε κατόπιν εντολής της αυτοκράτειρας Μαρίας Θηρεσίας της Αυστρίας και σίγουρα αυτό που αντίκρισα έχει κάτι το αυτοκρατορικό της εποχής εκείνης. Τα εγκαίνια του θεάτρου έγιναν το 1778 με πρώτη παράσταση μια όπερα του Αντόνιο Σαλιέρι. Θυμάστε τον Αντόνιο Σαλιέρι; Η ταινία “Amandeus” τον είχε παρουσιάσει σαν ανταγωνιστή του Μότσαρτ, που ζούσε στο περιθώριό του. Για άσημος συνθέτης καλά τα πάει. Είναι η δεύτερη φορά που τον «συναντώ» στα ταξίδια μου. Τον είχα «πετύχει» και στη Βιέννη!

Οι θέσεις μας ήταν θεωρείο. Από εκεί σίγουρα είχαμε καλή θέα όλου του θεάτρου...

Η αίθουσα του θεάτρου είναι πραγματικά φαντασμαγορική. Κυριαρχούν το κόκκινο και το χρυσό. Τα καθίσματα είναι καλυμμένα με κόκκινο βελούδο. Μοναδικό το τεράστιο αμφιθέατρο, με έξι επίπεδα καθισμάτων και ατομικά κουτιά που πλαισιώνουν τη σκηνή σε ημικύκλιο και με τέτοια κλίση έτσι ώστε όλοι οι θεατές έχουν πολύ καλή οπτική προς τη σκηνή. Όλο το αμφιθέατρο είναι κατασκευασμένο από ξύλο και είναι καλυμμένο και αυτό με κόκκινο βελούδο. Από την οροφή δεν λείπει ένας τεράστιος πολυέλαιος, από κρύσταλλο Βοημίας.

Παρακολουθήσαμε … Γερμανική όπερα!
Ναι, το ξέρω ότι ακούγεται περίεργο. Ήρθαμε στη La Scala για να ακούσουμε Γερμανική όπερα; Τι να κάνουμε; Αυτό και μόνο αυτό είχε Κυριακή βράδυ. Ίσως γι’ αυτό ήταν και φθηνό και το εισιτήριο. 13€ θυμάμαι κόστισε.
Παρακολουθήσαμε ένα κονσέρτο με τίτλο «Lady in the Dark» από μια Γερμανίδα σοπράνο, την Angela Denoke, η οποία τραγούδησε στα Γερμανικά! Πίστευα ότι επειδή είμαστε στη La Scala θα υπήρχε στο ρεπερτόριό της και κάτι από κλασική ιταλική όπερα. Ένα “Ave Maria”, μια “Carmen”, μια “Casta Diva”, ένα “O mio babbino caro” ένα … κάτι παρόμοιο τέλος πάντων. Σοπράνο είναι και αυτή άλλωστε. Θα μπορούσε. Δεν συνέβη όμως κάτι τέτοιο.
Αντίθετα ακούσαμε το «Lili Marleen»!
Όταν πάω στο Βερολίνο τι θα ακούσω;
Δε λέω ότι δεν ήταν ωραίο, αλλά αν άκουγα και λίγο από αυτό που περίμενα, θα ήταν καλύτερα. Κάτι δεν μου ταίριαζε εδώ. Ήθελα ή να ακούσω Ιταλικά ή να διακτινιστώ σε ένα Καμπαρέ, την εποχή του μεσοπολέμου, … στο Βερολίνο.

Βέβαια αυτή η υπόθεση είχε και ένα καλό, που ήταν…. η τιμή του εισιτηρίου. Είδα μια παράσταση στην καταπληκτική αυτή αίθουσα της “La Scala” με μόνο 13€!!

Μια φίλη, λίγα χρόνια αργότερα με ρώτησε:
«Πως στο καλό είχες βρει εισιτήρια για τη La Scala τόσο φθηνά; Εγώ ψάχνω και όλο κάτι κατοσταριές βρίσκω»
«Ψάξε να βρεις Γερμανική όπερα αν θες φθηνό εισιτήριο στη La Scala! »

Βέβαια είχαμε τη μετάφρασή μας, δεν έχω παράπονο … στα Ιταλικά βέβαια!
Υπήρχαν ψηφιακές οθόνες στην πλάτη των μπροστινών καθισμάτων...

Τι περιμένατε να δείτε τη μετάφραση; Δεν λέτε πάλι καλά που πρόλαβα και έβγαλα και αυτό; Εννοείται ότι απαγορεύονταν (και εδώ) οι φωτογραφίες. Για την ακρίβεια δε νομίζω ότι υπήρχε οποιοσδήποτε (εσωτερικός) χώρος στο Μιλάνο που να επιτρέπονταν. Οπότε, ότι φωτογραφία βλέπετε από κλειστό χώρο είναι επειδή έχω … παρανομήσει.

Όταν βγήκαμε από το θέατρο ήταν πολύ αργά για Μιλάνο, απ’ ότι φάνηκε. Μια ερημιά παντού.

Περάσαμε πάλι μέσα από τη Galleria και ψάξαμε κάπου να πάμε για φαγητό. Τα περισσότερα ήταν κλειστά και όσα δεν ήταν, ετοιμαζόντουσαν για να κλείσουν. Τελικά καθίσαμε στη “Galleria cafe” για μια πίτσα, που βρίσκεται … μέσα στη Galleria, προς τη μεριά της Scala, η οποία ήταν φανερό ότι “δούλευε” μόνο και μόνο για να πιάσει τους τελευταίους του Θεάτρου. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση που Κυριακή βράδυ υπήρχε τέτοια “νέκρα” στο κέντρο της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της Ιταλίας.

Άδεια η Galleria. Μόνο εμείς κυκλοφορούσαμε στη στοά, πάνω κάτω στις 12:00 το βράδυ ...

Τώρα εξηγείται γιατί το δωμάτιό μας είχε το Σάββατο 160€ ενώ την Κυριακή είχε μόνο 85€, δηλ. μισή τιμή κάτω!!

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας ψιλοπτώματα.

Τελικά, χωρίς να το πολυκαταλάβουμε είχαμε καταφέρει να στριμώξουμε πολλά πράγματα ανάμεσα από τους καφέδες και τα aperitivo.

..................... post ..... ..........................................

 

[Grerena]

Για Finale …

Η πρωτεύουσα της Μόδας
Ξημέρωσε και η μέρα της αναχώρησης.

Η σημερινή ημέρα (έως τις 3:30 τουλάχιστον που είχαμε περιθώριο) θα την περνούσαμε με ...ψώνια, ...βιτρίνες ... και φυσικά καφέ! Γι’ αυτό ήρθαμε στο Μιλάνο άλλωστε, να μην τα ξαναλέμε. Όλα τα τουριστικά που κάναμε ήταν … παράπλευρες απώλειες.

Το σενάριο του να πάμε στο νεκροταφείο του Μιλάνου δεν είχε καμιά ελπίδα και δεν ήταν ούτε καν αναπληρωματικό σχέδιο για τις φίλες μου. Προτιμούσαν να πιούμε τον 100ο καφέ μας στο κέντρο παρά να πάμε στο νεκροταφείο. Διάθεση δεν είχα για να πάω μόνη, οπότε ακολούθησα στον καφέ.

Το πρώτο μας καφεδάκι για μιαν ακόμη φορά το ήπιαμε στην Galleria Vittorio Emanuelle. Μόνο που έτσι για ποικιλία δεν καθίσαμε σήμερα στο αγαπημένο μας “Zucca”, αλλά στο απέναντι καφέ “Cucci”. Ναι, είναι το καφέ του διάσημου οίκου μόδας Cucci. Εδώ πολλοί οίκοι έχουν και το café τους. Αργότερα είδαμε και άλλο του Armani.

Ωραίο πράγμα να έχεις για πρωινό … καπουτσίνο και … οφθαλμόλουτρο!
Μα είναι δυνατόν πρωί πρωί να ντύνονται έτσι οι Μιλανέζοι; Στην πένα!
Δεν έχω δει μαζεμένους τόσους πολλούς καλοντυμένους ανθρώπους. Ήταν σαν να είμαι σε επίδειξη μόδας και καθόμουν πρώτη σειρά. Ειδικά οι άντρες! Είχα μείνει άφωνη. Δεν έχω κοιτάξει τόσο απροκάλυπτα. Έως και επιφωνήματα μας ξέφευγαν κάποιες στιγμές. Και αυτοί που παρελαύνανε μπροστά μας ήταν απλοί καθημερινοί Μιλανέζοι που πήγαιναν στις δουλειές τους. Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε δεν είχε τόσους πολλούς. Φαίνεται ότι χαλούσαν την αναλογία οι … τουρίστες. Το ντύσιμό τους ήταν τέτοιο, που στην Ελλάδα θα το έβλεπες πιθανότατα σε κάποιο κοσμικό event και μάλιστα όχι απ’ όλους.
Η επιρροή της μόδας είναι διάχυτη μέσα στη πόλη. Είναι φανερό ότι οι Ιταλοί είναι ιδιαίτερα περήφανοι για τον τρόπο που ντύνονται. Είναι κομψοί και πολύ στυλάτοι.

Εμείς πάλι δυσκολευτήκαμε αρκετά να αποχωριστούμε την Galleria, αλλά κάποια στιγμή έπρεπε να φύγουμε.
Στη ανατολική έξοδο της Galleria βρίσκεται το Ferrari Store, στο οποίο κάναμε μια στάση, προκειμένου να πάρουμε και κάποια δωράκια.

Θυμήθηκα και εγώ ότι ένα δώρο για τον άντρα μου θα ήταν ότι έπρεπε. Δεν θα μπορούσαμε άλλωστε να γυρίσουμε με άδεια χέρια. Δεδομένου ότι «γιορτή του άντρα» δεν υπάρχει , μπλούζες, παγούρια, κούπες και μπρελόκ με το λογότυπο της Ferrari ήταν αρκετά προς το παρόν αφού οι άντρες της ζωής μας πολύ δύσκολα θα αποφάσιζαν ταξίδι για ψώνια.

Υπήρχε μια σοβαρή εκκρεμότητα ακόμη και αυτή ήταν μια βόλτα στο Quadrilatero d’Oro, την πιο διάσημη εμπορική περιοχή του κόσμου. Πρόκειται για την περιοχή που οριοθετείται από τέσσερις δρόμους, τη Via Monte Napoleone, την Via Sant’Andrea, την Via della Spiga και τη Via Manzoni, δημιουργώντας ένα τετράγωνο, το οποίο είναι συνώνυμο με την κομψότητα.

Πολλοί οδηγοί (ταξιδιωτικοί) συνιστούν στους τουρίστες να ΜΗΝ επισκέπτονται το “Χρυσό τετράγωνο” ή αλλιώς “Quadrilatero della Moda” όπως αλλιώς λέγεται, αφού λογικά δεν είναι σε θέση να δαπανήσουν χρήματα για τα brands που διαθέτει. Το Quadrilatero d'Oro του Μιλάνου περιέχει τη μεγαλύτερη συγκέντρωση οίκων μόδας υψηλής ραπτικής, ακριβών επώνυμων καταστημάτων και μπουτίκ που είναι ποτέ δυνατό να δεις. Είναι δυνατόν ύστερα από τέτοια σύσταση εμείς να μην πάμε έστω μια βόλτα να δούμε το τετράγωνο αυτό της … μόδας;

Μια άποψη της Via Manzoni…

Πραγματικά οι φίρμες σχεδιαστές είναι παντού, παράλληλα με τις υψηλές τιμές τους. Είδαμε όμορφες βιτρίνες, οθόνες με στιγμιότυπα από επιδείξεις μόδας και φιγουρίνια να κυκλοφορούν στους δρόμους.
Όποιον οίκο δεν είδαμε στην Galleria … το είδαμε εδώ. D&G, Cavalli, Moschino, Hermès, Ferré, Valentino, Missoni, Byblos κ.α. Μόνο οι Forester έλειπαν.
Όταν πια θόλωσε το μάτι μας είπαμε να πάμε για … καφέ πάλι!

Έτσι βρεθήκαμε στο “Cova” επί της Via Sant'Andrea και Monte Napoleone γωνία...

Διάσημο, παραδοσιακό café, σε στυλ belle epoque, με ωραίο κόσμο, ωραία διακόσμηση, ζεστή ατμόσφαιρα και άψογο σέρβις.

Αποτελεί πέρασμα για τουρίστες αλλά και στέκι Μιλανέζων. Όση ώρα είμαστε εκεί και πίναμε τον καφέ μας μπορώ να πω ότι είδαμε ότι … fashion victim κυκλοφορούσε στο Μιλάνο εκείνη την εποχή, οι οποίοι περνούσαν να πιουν έστω και έναν καφέ στα όρθια.

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας με τα πόδια προκειμένου να περάσουμε και από τον περίφημο εμπορικό δρόμο Corso Buenos Aires, στον οποίο δρόμο στεγάζονται πιο … φιλικά προς την τσέπη μας καταστήματα, αλλά ήταν … αργά πια για αυτές. Ότι είχαμε σε αυτές … είχε ξοδευτεί.

Επίλογος
Τελικά ωραία ήταν η βόλτα για καφέ στο Μιλάνο.
Μόνο που μαζί με τον καφέ προλάβαμε και κάναμε και άλλα. Είδαμε παράσταση στο La Scala, είδαμε το Μυστικό Δείπνο, είδαμε και μια Πινακοθήκη και ένα κάστρο, ψωνίσαμε κιόλας!
Αν πηγαίναμε να δούμε και το νεκροταφείο θα είχαμε δει τα 10 πρώτα must see αξιοθέατα του trip advisor!!! Ναι, ναι είναι και το νεκροταφείο στα “must see”, αλλά εμένα ποιος με πίστευε τότε;

Στη φράση «Δεν υπάρχει Ιταλική πόλη που να μην είναι ωραία», που συχνά λέγεται, κάποιοι διαφωνούν, γιατί έχουν στο μυαλό τους το Μιλάνο. Ίσως γιατί έχει τον τίτλο «βιομηχανικό»;
Ίσως γιατί έχει λιγότερα μεσαιωνικά στοιχεία (σε σχέση με την πληθώρα των Ιταλικών πόλεων); Ίσως γιατί πιστεύουν ότι τα μόνο που έχει να επιδείξει είναι η μόδα και το ποδόσφαιρο; Γιατί λίγα είναι και αυτά; Και τι κι αν είναι και βιομηχανικό;
Εγώ πάντως είδα Τέχνη, ένα πολύ δυνατό κέντρο, ένα μεσαιωνικό κάστρο, δυο όμορφες γειτονιές, μια μοναδική αγορά και όλα αυτά σε ένα απλό Σαββατοκύριακο που πήγα για … καφέ!

Μία φωτογραφία από το … “βιομηχανικό” Μιλάνο …

Αυτό όμως που κάνει το Μιλάνο να είναι ενδιαφέρον για έναν τουρίστα είναι ότι η πόλη δίνει μεγάλη σημασία στον τρόπο ζωής. Είναι ένας παράδεισος για … ψώνια, ποδόσφαιρο, όπερα και νυχτερινή ζωή!

Έτσι δεν είναι φίλε @makisg; Απευθύνομαι ανοιχτά σε εσένα γιατί είσαι γνωστός Μιλανό-φιλος, όπως ανέφερες κάποια στιγμή σε κάποιο νήμα και δεν φοβήθηκες να το υποστηρίξεις, παρόλα τα “βέλη” πολλών μελών.
Εδώ δειλά δειλά (τι δειλά; ολόκληρη ιστορία έγραψα για να επιχειρηματολογήσω) θα συμφωνήσω με τον makisg. Μου αρέσει και εμένα το Μιλάνο αλλά δεν τολμούσα να το πω.

Το κέντρο της πόλης είναι πολύ Grande, έχει δυο γειτονιές υπέροχες (Brera & Navigli), καταπληκτικούς δρόμους που αποπνέουν γοητεία, (Montenapoleone, Dante, Magenta) και τι να πω για την πολύ εκλεπτυσμένη γαστρονομική συνήθεια του απογευματινού aperitivo ή για την ανεπανάληπτη La Scala;

Με το ποδόσφαιρο θα ασχοληθώ άλλη φορά, όταν θα ξαναπάω με άλλη παρέα (ενδεχομένως αντροπαρέα) και που ίσως καταφέρω να το συνδυάσω και με κάποιο grand prix στη γειτονική Monza. Θα προσθέσω πάλι και κάποια «παράπλευρα» τουριστικά, που δεν είδα σε αυτό το ταξίδι όπως την Πινακοθήκη Ambrosiana, τα ερείπια του ανακτόρου του Μαξιμιανού (που υπογράφηκε το διάταγμα των Μεδιολάνων), το νεκροταφείο Monumentale, το πάρκο Sempione, την κρύπτη του San Bernardino alle Ossa, το vintage παζάρι της Κυριακής στο Navigli και θα δημιουργήσω και άλλο ένα ονειρεμένο διήμερο.

Είναι μερικά διήμερα που διαρκούν περισσότερο από τα άλλα.

Αχ Μιλάνο!!

(Φωτο από internet)

“Κλαίω” ….. Πότε ξανά;

...................................................... The end ...................................


Τελικά τον τίτλο λέω να τον αφήσω ως έχει, αφού ήταν μια ...
"Γυναικεία υπόθεση ... δυο ημερών μόνο!"

 

[makisg]

Η ιστορία σου είναι βάλσαμο για τις μέρες του εγκλεισμού μας. Σε ευχαριστώ καλή μου @Grerena. Πολύ καλά θυμάσαι ότι το Μιλάνο είναι η αγαπημένη μου πόλη. Σε όλους αυτούς τους δρόμους που αναφερθηκες, έχω κάνει πολλά χιλιόμετρα. Στις δε καρέκλες του Zucca έχω κάτσει πολύ περισσότερες ώρες από οποιαδήποτε άλλο καφέ, ακόμη και της Θεσσαλονίκης που είμαι κάτοικος.

 

[Grerena]

Στις δε καρέκλες του Zucca έχω κάτσει πολύ περισσότερες ώρες από οποιαδήποτε άλλο καφέ, ακόμη και της Θεσσαλονίκης που είμαι κάτοικος.

Ύστερα από όλη αυτή την αναπόληση που έζησα με τη συγγραφή αυτής της ιστορίας, νομίζω ότι το Μιλάνο θα είναι από τις πρώτες "επαναλήψεις" που θα κάνω σε Ιταλικό έδαφος (όταν ελευθερωθούμε από τον κορονοϊό).
Όχι τίποτα άλλο αλλά μου λείπει και η ... καφείνη του Zucca!

Να 'μαστε καλά ... να ξαναπάμε! σε όσους μας αρέσει το Μιλάνο!