Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.407
- Likes
- 19.805
- Επόμενο Ταξίδι
- Μαδρίτη πάλι :)
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Τα highlights …
Πρώτο μας μέλημα σήμερα το πρωί ήταν να καλύψουμε τη χθεσινή εκκρεμότητα της οροφής του Duomo.
Η στέγη του Καθεδρικού
Μετά το πρωινό, πήραμε το μετρό, βγήκαμε στη στάση Duomo και βρεθήκαμε κατ’ ευθείαν στο γκισέ για το ασανσέρ που θα μας ανέβαζε στην οροφή του Καθεδρικού. Δεν συναντήσαμε ούτε ουρές, ούτε κόσμο και φτάσαμε “αέρα” στη στέγη του Καθεδρικού.
Βρεθήκαμε ανάμεσα σε ένα δάσος από γλυπτά. Η οροφή του Duomo είναι διαμορφωμένη με εκατοντάδες μαρμάρινα «βέλη» που καταλήγουν σε αγάλματα αγίων στην κορυφή τους. Στο ψηλότερο από αυτά (στα 108μ.) στέκεται η «Μαντονίνα», ένα επιχρυσωμένο άγαλμα της Παναγίας.
Η ταράτσα του Duomo είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά μέρη στο Μιλάνο.
Ήταν σαν να περπατάς σε ένα μουσείο γεμάτο με γλυπτά. Ένα μουσείο που έχει πολλά επίπεδα, τα οποία διαχωρίζονται μεταξύ τους με μαρμάρινα αγάλματα, τοιχία, πεζούλια, σκάλες και ξανά αγάλματα, κόγχες, πύργους και βέλη και όλα κατασκευασμένα με ιδιαίτερη λεπτομέρεια.
Εμένα μου φάνηκε ένα πάρα πολύ ιδιαίτερο θέαμα. Φαίνεται κιόλας από το γεγονός ότι έβγαλα και πολλές φωτογραφίες.
Σίγουρα το Duomo είναι πιο εντυπωσιακό να το βλέπεις από την άποψη της οροφής παρά από το έδαφος. Είσαι τόσο κοντά στην κατασκευή που βλέπεις οπτικές, που σαφώς δεν μπορούν να φανούν από τους κάτω δρόμους.
Είδαμε και τη χρυσή «Μαντονίνα» από όσο πιο κοντά γινόταν, όπως είδαμε και το Μιλάνο από ψηλά.
Μετά από κανένα μισάωρο κατεβήκαμε από το Duomo, διασχίσαμε την Galleria και βρεθήκαμε μπροστά από το Θεατρικό μουσείο της La Scala.
Ο ναός της όπερας
Η Σκάλα του Μιλάνου είναι το πιο διάσημο λυρικό θέατρο στον κόσμο, ένα σύμβολο Ιταλικής υπερηφάνειας και ο λόγος που η πόλη θεωρείται η μητρόπολη του είδους. Αυτό βέβαια δεν το καταλαβαίνεις και πολύ βλέποντας το κτίριο απ’ έξω. Υπάρχουν πολύ ωραιότερα κτίρια Ιταλικής όπερας που θα ταίριαζαν στην πιο σημαντική όπερα στον κόσμο (π.χ. το καταπληκτικό Θέατρο Massimo του Παλέρμο είναι ένα από αυτά, κατά τη γνώμη μου).
Η αίθουσα όμως των 2.000 ατόμων που έχει μέσα είναι όχι απλά πανέμορφη αλλά θεωρείται ότι έχει την καλύτερη ακουστική στον κόσμο, κάτι που θα διαπιστώναμε το βράδυ, αφού είχαμε κλείσει θέσεις για τη βραδινή παράσταση. Θεωρήσαμε τους εαυτούς μας πολύ τυχερούς, αφού μπορέσαμε να εξασφαλίσουμε τα δυσεύρετα εισιτήρια για τη μοναδική παράσταση του διημέρου μας στο Μιλάνο.
Τώρα όμως, σε αυτή τη φάση είχαμε φτάσει μέχρι εδώ για να επισκεφθούμε το Μουσείο του θεάτρου.
Είδαμε μια τεράστια σάλα αναμονής, που αποτελεί το μεγάλο φουαγιέ του θεάτρου. Είναι μια κομψή και λιτά διακοσμημένη αίθουσα, στολισμένη με πολυελαίους, γυαλιστερά πατώματα και προτομές διάσημων συνθετών.
Οι φωτογραφίες απαγορεύονταν. Αυτή βγήκε στη ζούλα...
Το μουσείο καλύπτει την ιταλική θεατρική ιστορία γενικά, καθώς και την ιστορία της ίδιας της όπερας.
Οι αίθουσες του μουσείου του θεάτρου περιλαμβάνουν συλλογές από διάφορα αντικείμενα που σχετίζονται με τον κόσμο του θεάτρου και της όπερας. Είδαμε πολλά μουσικά όργανα, αφίσες από παραστάσεις, πορτραίτα διάσημων καλλιτεχνών που έχουν δώσει παραστάσεις στη “Σκάλα”, σχέδια, παρτιτούρες, κοστούμια, σκηνικά, ακόμα και προσωπικά αντικείμενα των διάσημων συνθετών όπως το ρολόι του Puccini, τα γυαλιά του Rossini κ.α.
Και κάπου ανάμεσα στα εκθέματα αυτής της πολύ όμορφης συλλογής, στο κέντρο μιας σάλας είδα τη Μαρία Κάλλας, μέσα από ένα μεγάλο πορτραίτο που πραγματικά κυριαρχεί στο χώρο.
Η Μαρία Κάλλας όχι μόνο είχε δώσει πολλές παραστάσεις σε αυτό το θέατρο, αλλά για μια ολόκληρη δεκαετία (του ’50) το θέατρο ήταν συνυφασμένο μαζί της. αλλά και εκείνη με το συγκεκριμένο Θέατρο.
Πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί να απαγορεύονται οι φωτογραφίες
Ότι μπόρεσα και εγώ έκανα …
Ο διάδρομος προς τα θεωρεία…
Μια κλεφτή ματιά στη μεσημεριανή παράσταση για παιδιά…
Αλλά αν δεν είχα εισιτήριο για το βράδυ μάλλον θα είχα στεναχωρηθεί με την σκοτεινή έως καθόλου οπτική της θρυλικής αυτής αίθουσας, που είδα τόσο λίγο.
Τα βράδυ θα βλέπαμε τα υπόλοιπα.
Γύρω στις 11:30 βγήκαμε έξω από τη La Scala.
(το ρολόι της φωτογραφικής μου πήγαινε λάθος)
Να και η παράσταση που θα δούμε το βράδυ ...
Domenica 7 marzo 2010
Cenacolo Vinciano
Φύγαμε άμεσα για τη Santa Maria della Grazie….
Στην τραπεζαρία αυτού του Δομινικανού μοναστηριού, σε έναν τεράστιο τοίχο ο Leonardo Da Vinci έχει αποτυπώσει τον περίφημο «Μυστικό Δείπνο». Για να επισκεφτεί κάποιος αυτό το έργο θα πρέπει να έχει βγάλει εισιτήριο πολύ καιρό πριν. Πρόκειται για ένα έργο που έχει υποστεί μεγάλη φθορά από το χρόνο και το προστατεύουν πάρα πολύ. Επιτρέπουν κάθε τέταρτο της ώρας την είσοδο σε 15 άτομα μόνο, οπότε οι θέσεις είναι περιορισμένες. Εμείς είχαμε κλείσει θέσεις για σήμερα στις 12:30 το μεσημέρι δύο μήνες πριν.
Μισή ώρα κάναμε με τα πόδια την απόσταση από τη La Scala μέχρι το μοναστήρι, μέσω της όμορφης Via Magenta...
Δεδομένου ότι είχαμε λίγο χρόνο πριν το “ραντεβού με τον Da Vinci” ρίξαμε και μια ματιά και στην εκκλησία. Μνημείο Παγκόσμιας κληρονομιάς και η ίδια (μαζί με την περίφημη τοιχογραφία), αποτέλεσε παραγγελιά της οικογένειας Sfortza, στην οποία αργότερα έβαλε και το “χεράκι του” και ο Bramante.
Οι παραπάνω φωτογραφίες είναι από άλλο ταξίδι μου στο Μιλάνο αφού σε αυτό ... είπαμε οι φωτογραφίες ήταν σε δεύτερη μοίρα.
Και έφτασε και η ώρα του Da Vinci….
Μικρή αναμονή στον προθάλαμο…
Και μπήκαμε στην τραπεζαρία του μοναστηριού.
Ήταν ένας ορθογώνιος χώρος (γεμάτο ιονιστές & αφυγραντήρες) τον ένα τοίχο του οποίου καταλάμβανε ολόκληρο η τοιχογραφία του Da Vinci.
Ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα έργα ζωγραφικής, ίσως το πιο διάσημο του Leonardo Da Vinci και το πιο αμφιλεγόμενο βρισκόταν μπροστά μου.
Ο “Cenacolo Vinciano” αναπαριστά την έντονη στιγμή μετά την αναγγελία του Ιησού, στους 12 μαθητές του, ότι ένας από αυτούς θα τον προδώσει.
Φωτο από internet …
Ένα σκίτσο μπροστά στην τοιχογραφία περιέγραφε αναλυτικά τις μορφές που βλέπαμε. Ποιος είναι ποιος, γιατί κάθεται εκεί που κάθεται, τι συμβολίζει, διογκώνοντας πιο πολύ όλο το μυστήριο που πλανάται γύρω από αυτόν τον πίνακα διαμέσου των αιώνων, μυστήριο που έφερε στην επιφάνεια εκ νέου και ο Dan Brown με το “Κώδικας Da Vinci” του.
Φωτο από internet
Η φωτογραφία είναι επίσης από το internet. Εγώ δεν είχα καταφέρει να βγάλω φωτογραφίες όχι γιατί ήμουν στο γνωστό χαλαρό mood, αλλά γιατί απαγορεύονταν οι φωτογραφίες. Τώρα πως κατάφερε ο συγκεκριμένος ταξιδιώτης (του trip advisor) να τραβήξει τις παραπάνω φωτο δεν γνωρίζω. Ή τις έβγαλε στα μουλωχτά ή επιτρέπονται τότε οι φωτογραφίες ή δεν επιτρέπονταν ποτέ οι φωτογραφίες και εγώ ήμουν πολύ ψαρωμένη για να το κάνω. Μάλλον το τελευταίο συμβαίνει γιατί το trip advisor είναι γεμάτο από φωτό.
Ιστορικοί, θεολόγοι και λάτρεις των συνομωσιών συγκρούονται μεταξύ τους σε μια προσπάθεια να εξηγήσουν να αναλύσουν και να βρουν το μυστήριο που κρύβεται πίσω από τη διάσημη τοιχογραφία.
Ένα τέταρτο είχαμε περιθώριο να διαλογιστούμε και ‘μεις μπροστά στον Μυστικό Δείπνο. Το ημίφως, η “εκκωφαντική” σιγή και φυσικά το αυθεντικό έργο που βρίσκονταν μπροστά μου με προκαλούσαν και μένα να αναλογιστώ για το μυστήριο. Ήταν η ευκαιρία μου!
Είναι ο Ιωάννης ή η Μαρία η Μαγδαληνή η φιγούρα που κάθεται δίπλα στον Ιησού; Δημιουργείται το νοητό “Μ” ανάμεσα στις δυο φιγούρες; Το φως από το παράθυρο πίσω από τον Ιησού φωτίζει σαν φωτοστέφανο ή όχι; Άβυσσος η ψυχή του ιδιοφυούς Da Vinci!
Πολύ την ευχαριστήθηκα την εμπειρία μου αυτή. Τόσο που σε επόμενή μου βόλτα στο Μιλάνο λίγα χρόνια αργότερα ξαναήρθα στο Μοναστήρι για χάρη του «Μυστικού Δείπνου».
Επόμενη βόλτα μας ήταν το Castello Sfortza, το οποίο ήταν δεν ήταν 10’ δρόμος.
Με το που φτάσαμε έξω από τα τείχη καταλάβαμε ότι παραήταν μεγάλο το κάστρο και θα έπρεπε πρώτα να φάμε κάτι για να αντέξουμε τη βόλτα.
Έτσι κατηφορίσαμε προς τη Via Dante.
Πανέμορφος δρόμος, φαρδύς και πεζοδρομημένος, γεμάτος ωραία κτίρια, καταστήματα, καφέ και καλλιτέχνες του δρόμου, κατάλληλος και για people watching!
Μα τι δρόμος είναι αυτός!
Καθίσαμε στο Café Dante για ένα μικρό χαλάρωμα, ένα μικρό service και φυσικά για καφέ. Ξέρετε! Για … εκείνον τον καφέ για τον οποίο ήρθαμε τη βόλτα μέχρι το Μιλάνο!
Βέβαια πριν τον καφέ αυτόν είχαμε προλάβει και είχαμε δει τρία highlights του Μιλάνο!!!
…………………. Post ………… …………….. post ………………………
Πρώτο μας μέλημα σήμερα το πρωί ήταν να καλύψουμε τη χθεσινή εκκρεμότητα της οροφής του Duomo.
Η στέγη του Καθεδρικού
Μετά το πρωινό, πήραμε το μετρό, βγήκαμε στη στάση Duomo και βρεθήκαμε κατ’ ευθείαν στο γκισέ για το ασανσέρ που θα μας ανέβαζε στην οροφή του Καθεδρικού. Δεν συναντήσαμε ούτε ουρές, ούτε κόσμο και φτάσαμε “αέρα” στη στέγη του Καθεδρικού.
Βρεθήκαμε ανάμεσα σε ένα δάσος από γλυπτά. Η οροφή του Duomo είναι διαμορφωμένη με εκατοντάδες μαρμάρινα «βέλη» που καταλήγουν σε αγάλματα αγίων στην κορυφή τους. Στο ψηλότερο από αυτά (στα 108μ.) στέκεται η «Μαντονίνα», ένα επιχρυσωμένο άγαλμα της Παναγίας.
Η ταράτσα του Duomo είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά μέρη στο Μιλάνο.
Ήταν σαν να περπατάς σε ένα μουσείο γεμάτο με γλυπτά. Ένα μουσείο που έχει πολλά επίπεδα, τα οποία διαχωρίζονται μεταξύ τους με μαρμάρινα αγάλματα, τοιχία, πεζούλια, σκάλες και ξανά αγάλματα, κόγχες, πύργους και βέλη και όλα κατασκευασμένα με ιδιαίτερη λεπτομέρεια.
Εμένα μου φάνηκε ένα πάρα πολύ ιδιαίτερο θέαμα. Φαίνεται κιόλας από το γεγονός ότι έβγαλα και πολλές φωτογραφίες.
Σίγουρα το Duomo είναι πιο εντυπωσιακό να το βλέπεις από την άποψη της οροφής παρά από το έδαφος. Είσαι τόσο κοντά στην κατασκευή που βλέπεις οπτικές, που σαφώς δεν μπορούν να φανούν από τους κάτω δρόμους.
Είδαμε και τη χρυσή «Μαντονίνα» από όσο πιο κοντά γινόταν, όπως είδαμε και το Μιλάνο από ψηλά.
Μετά από κανένα μισάωρο κατεβήκαμε από το Duomo, διασχίσαμε την Galleria και βρεθήκαμε μπροστά από το Θεατρικό μουσείο της La Scala.
Ο ναός της όπερας
Η Σκάλα του Μιλάνου είναι το πιο διάσημο λυρικό θέατρο στον κόσμο, ένα σύμβολο Ιταλικής υπερηφάνειας και ο λόγος που η πόλη θεωρείται η μητρόπολη του είδους. Αυτό βέβαια δεν το καταλαβαίνεις και πολύ βλέποντας το κτίριο απ’ έξω. Υπάρχουν πολύ ωραιότερα κτίρια Ιταλικής όπερας που θα ταίριαζαν στην πιο σημαντική όπερα στον κόσμο (π.χ. το καταπληκτικό Θέατρο Massimo του Παλέρμο είναι ένα από αυτά, κατά τη γνώμη μου).
Η αίθουσα όμως των 2.000 ατόμων που έχει μέσα είναι όχι απλά πανέμορφη αλλά θεωρείται ότι έχει την καλύτερη ακουστική στον κόσμο, κάτι που θα διαπιστώναμε το βράδυ, αφού είχαμε κλείσει θέσεις για τη βραδινή παράσταση. Θεωρήσαμε τους εαυτούς μας πολύ τυχερούς, αφού μπορέσαμε να εξασφαλίσουμε τα δυσεύρετα εισιτήρια για τη μοναδική παράσταση του διημέρου μας στο Μιλάνο.
Τώρα όμως, σε αυτή τη φάση είχαμε φτάσει μέχρι εδώ για να επισκεφθούμε το Μουσείο του θεάτρου.
Είδαμε μια τεράστια σάλα αναμονής, που αποτελεί το μεγάλο φουαγιέ του θεάτρου. Είναι μια κομψή και λιτά διακοσμημένη αίθουσα, στολισμένη με πολυελαίους, γυαλιστερά πατώματα και προτομές διάσημων συνθετών.
Οι φωτογραφίες απαγορεύονταν. Αυτή βγήκε στη ζούλα...
Το μουσείο καλύπτει την ιταλική θεατρική ιστορία γενικά, καθώς και την ιστορία της ίδιας της όπερας.
Οι αίθουσες του μουσείου του θεάτρου περιλαμβάνουν συλλογές από διάφορα αντικείμενα που σχετίζονται με τον κόσμο του θεάτρου και της όπερας. Είδαμε πολλά μουσικά όργανα, αφίσες από παραστάσεις, πορτραίτα διάσημων καλλιτεχνών που έχουν δώσει παραστάσεις στη “Σκάλα”, σχέδια, παρτιτούρες, κοστούμια, σκηνικά, ακόμα και προσωπικά αντικείμενα των διάσημων συνθετών όπως το ρολόι του Puccini, τα γυαλιά του Rossini κ.α.
Και κάπου ανάμεσα στα εκθέματα αυτής της πολύ όμορφης συλλογής, στο κέντρο μιας σάλας είδα τη Μαρία Κάλλας, μέσα από ένα μεγάλο πορτραίτο που πραγματικά κυριαρχεί στο χώρο.
Η Μαρία Κάλλας όχι μόνο είχε δώσει πολλές παραστάσεις σε αυτό το θέατρο, αλλά για μια ολόκληρη δεκαετία (του ’50) το θέατρο ήταν συνυφασμένο μαζί της. αλλά και εκείνη με το συγκεκριμένο Θέατρο.
Πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί να απαγορεύονται οι φωτογραφίες
Ότι μπόρεσα και εγώ έκανα …
Ο διάδρομος προς τα θεωρεία…
Μια κλεφτή ματιά στη μεσημεριανή παράσταση για παιδιά…
Αλλά αν δεν είχα εισιτήριο για το βράδυ μάλλον θα είχα στεναχωρηθεί με την σκοτεινή έως καθόλου οπτική της θρυλικής αυτής αίθουσας, που είδα τόσο λίγο.
Τα βράδυ θα βλέπαμε τα υπόλοιπα.
Γύρω στις 11:30 βγήκαμε έξω από τη La Scala.
(το ρολόι της φωτογραφικής μου πήγαινε λάθος)
Να και η παράσταση που θα δούμε το βράδυ ...
Domenica 7 marzo 2010
Cenacolo Vinciano
Φύγαμε άμεσα για τη Santa Maria della Grazie….
Στην τραπεζαρία αυτού του Δομινικανού μοναστηριού, σε έναν τεράστιο τοίχο ο Leonardo Da Vinci έχει αποτυπώσει τον περίφημο «Μυστικό Δείπνο». Για να επισκεφτεί κάποιος αυτό το έργο θα πρέπει να έχει βγάλει εισιτήριο πολύ καιρό πριν. Πρόκειται για ένα έργο που έχει υποστεί μεγάλη φθορά από το χρόνο και το προστατεύουν πάρα πολύ. Επιτρέπουν κάθε τέταρτο της ώρας την είσοδο σε 15 άτομα μόνο, οπότε οι θέσεις είναι περιορισμένες. Εμείς είχαμε κλείσει θέσεις για σήμερα στις 12:30 το μεσημέρι δύο μήνες πριν.
Μισή ώρα κάναμε με τα πόδια την απόσταση από τη La Scala μέχρι το μοναστήρι, μέσω της όμορφης Via Magenta...
Δεδομένου ότι είχαμε λίγο χρόνο πριν το “ραντεβού με τον Da Vinci” ρίξαμε και μια ματιά και στην εκκλησία. Μνημείο Παγκόσμιας κληρονομιάς και η ίδια (μαζί με την περίφημη τοιχογραφία), αποτέλεσε παραγγελιά της οικογένειας Sfortza, στην οποία αργότερα έβαλε και το “χεράκι του” και ο Bramante.
Οι παραπάνω φωτογραφίες είναι από άλλο ταξίδι μου στο Μιλάνο αφού σε αυτό ... είπαμε οι φωτογραφίες ήταν σε δεύτερη μοίρα.
Και έφτασε και η ώρα του Da Vinci….
Μικρή αναμονή στον προθάλαμο…
Και μπήκαμε στην τραπεζαρία του μοναστηριού.
Ήταν ένας ορθογώνιος χώρος (γεμάτο ιονιστές & αφυγραντήρες) τον ένα τοίχο του οποίου καταλάμβανε ολόκληρο η τοιχογραφία του Da Vinci.
Ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα έργα ζωγραφικής, ίσως το πιο διάσημο του Leonardo Da Vinci και το πιο αμφιλεγόμενο βρισκόταν μπροστά μου.
Ο “Cenacolo Vinciano” αναπαριστά την έντονη στιγμή μετά την αναγγελία του Ιησού, στους 12 μαθητές του, ότι ένας από αυτούς θα τον προδώσει.
Φωτο από internet …
Ένα σκίτσο μπροστά στην τοιχογραφία περιέγραφε αναλυτικά τις μορφές που βλέπαμε. Ποιος είναι ποιος, γιατί κάθεται εκεί που κάθεται, τι συμβολίζει, διογκώνοντας πιο πολύ όλο το μυστήριο που πλανάται γύρω από αυτόν τον πίνακα διαμέσου των αιώνων, μυστήριο που έφερε στην επιφάνεια εκ νέου και ο Dan Brown με το “Κώδικας Da Vinci” του.
Φωτο από internet
Η φωτογραφία είναι επίσης από το internet. Εγώ δεν είχα καταφέρει να βγάλω φωτογραφίες όχι γιατί ήμουν στο γνωστό χαλαρό mood, αλλά γιατί απαγορεύονταν οι φωτογραφίες. Τώρα πως κατάφερε ο συγκεκριμένος ταξιδιώτης (του trip advisor) να τραβήξει τις παραπάνω φωτο δεν γνωρίζω. Ή τις έβγαλε στα μουλωχτά ή επιτρέπονται τότε οι φωτογραφίες ή δεν επιτρέπονταν ποτέ οι φωτογραφίες και εγώ ήμουν πολύ ψαρωμένη για να το κάνω. Μάλλον το τελευταίο συμβαίνει γιατί το trip advisor είναι γεμάτο από φωτό.
Ιστορικοί, θεολόγοι και λάτρεις των συνομωσιών συγκρούονται μεταξύ τους σε μια προσπάθεια να εξηγήσουν να αναλύσουν και να βρουν το μυστήριο που κρύβεται πίσω από τη διάσημη τοιχογραφία.
Ένα τέταρτο είχαμε περιθώριο να διαλογιστούμε και ‘μεις μπροστά στον Μυστικό Δείπνο. Το ημίφως, η “εκκωφαντική” σιγή και φυσικά το αυθεντικό έργο που βρίσκονταν μπροστά μου με προκαλούσαν και μένα να αναλογιστώ για το μυστήριο. Ήταν η ευκαιρία μου!
Είναι ο Ιωάννης ή η Μαρία η Μαγδαληνή η φιγούρα που κάθεται δίπλα στον Ιησού; Δημιουργείται το νοητό “Μ” ανάμεσα στις δυο φιγούρες; Το φως από το παράθυρο πίσω από τον Ιησού φωτίζει σαν φωτοστέφανο ή όχι; Άβυσσος η ψυχή του ιδιοφυούς Da Vinci!
Πολύ την ευχαριστήθηκα την εμπειρία μου αυτή. Τόσο που σε επόμενή μου βόλτα στο Μιλάνο λίγα χρόνια αργότερα ξαναήρθα στο Μοναστήρι για χάρη του «Μυστικού Δείπνου».
Επόμενη βόλτα μας ήταν το Castello Sfortza, το οποίο ήταν δεν ήταν 10’ δρόμος.
Με το που φτάσαμε έξω από τα τείχη καταλάβαμε ότι παραήταν μεγάλο το κάστρο και θα έπρεπε πρώτα να φάμε κάτι για να αντέξουμε τη βόλτα.
Έτσι κατηφορίσαμε προς τη Via Dante.
Πανέμορφος δρόμος, φαρδύς και πεζοδρομημένος, γεμάτος ωραία κτίρια, καταστήματα, καφέ και καλλιτέχνες του δρόμου, κατάλληλος και για people watching!
Μα τι δρόμος είναι αυτός!
Καθίσαμε στο Café Dante για ένα μικρό χαλάρωμα, ένα μικρό service και φυσικά για καφέ. Ξέρετε! Για … εκείνον τον καφέ για τον οποίο ήρθαμε τη βόλτα μέχρι το Μιλάνο!
Βέβαια πριν τον καφέ αυτόν είχαμε προλάβει και είχαμε δει τρία highlights του Μιλάνο!!!
…………………. Post …………
…………….. post ………………………
Last edited by a moderator:
με … βιτρίνες από πολύ καλές «φίρμες», όπως των Yve Saint Laurent, Versace και Prada, η οποία έχει την τιμητική της, αφού “πιάνει” δυο γωνίες.
Το ζήσαμε και αυτό! 
»
