Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.407
- Likes
- 19.805
- Επόμενο Ταξίδι
- Μαδρίτη πάλι :)
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Ένα κάστρο και λίγη … από Dolce Vita!
Castello Sfortzesco
Ξανά στο Κάστρο της Δυναστείας των Sfortza. Το «κόκκινο κάστρο» (όπως αλλιώς λέγεται) έχει έναν επιβλητικό πύργο που το καθιστά εύκολα αναγνωρίσιμο και κατά συνέπεια αποτελεί και ένα από τα ορόσημα του Μιλάνου.
Πρόκειται για το σπίτι της οικογένειας Sfortza, που κυβερνούσε το Μιλάνο το 15ο αι. Κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης όταν ήταν κατοικία του Δούκα Ludovico Sfortza του Μιλάνο, ο Λεονάρντο Da Vinci εργάστηκε σε αυτό ως στρατιωτικός, πολιτικός μηχανικός και ως καλλιτέχνης!
Όχι δεν είμαστε στη Φλωρεντία. Δε νομίζετε ότι “φέρνει” λίγο στο Palazzo Vecchio; Είναι γιατί είναι
Φλωρεντίνος ο αρχιτέκτονας του Πύργου!
Σήμερα, μέσα από τα τείχη υπάρχει μια μεγάλη κεντρική αυλή και μέσα από τα δεύτερα τείχη υπάρχει μια σειρά από μουσεία. Μουσείο Ιστορίας του κάστρου, μουσείο αρχαίας τέχνης, Αιγυπτιακό μουσείο, μουσείο μουσικών οργάνων, μουσείο επίπλων, μουσείο Επιστημών, γκαλερί τέχνης και άλλα! Ναι, καλά το διαβάσατε…. Και άλλα! Δεν είμαστε διαβασμένες όσον αφορά το κάστρο. Καμιά μας δεν περίμενε ότι θα ήταν τόσο μεγάλο και δεν γνωρίζαμε καν ότι συναντούσαμε και μουσεία.
Ήταν ένας λαβύρινθος από μουσεία και αυλές που εναλλάσσονταν μεταξύ τους. Πολλά από αυτά αποτέλεσαν έκπληξη για μας, όπως η Γκαλερί Τέχνης στην οποία είδαμε έργα διάσημων Ιταλών καλλιτεχνών όπως ο Mantegna, ο Giovanni Bellini και ο Antonello da Messina. Μέχρι και Μιχαήλ Άγγελο είδαμε, το ημιτελές γλυπτό αριστούργημά του, το «Pieta Rondanini», στο οποίο εργάστηκε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Δεν μπορώ να καταλάβω πως κάτι τόσο σημαντικό γιατί δεν το ξέραμε.
Μεγάλο ενδιαφέρον είχε και το μουσείο των επίπλων, στο οποίο εκθέτονταν Μιλανέζικα έπιπλα με επαναστατικό σχεδιασμό από τον Μεσαίωνα έως σήμερα. Περάσαμε και από μια αίθουσα με ταπισερί του Bramantino, οι οποίες είχαν τέτοια εκπληκτικά χρώματα και λεπτομέρειες που νόμιζες ότι έβλεπες πίνακα ζωγραφικής!
Περάσαμε και από άλλες αίθουσες, τις οποίες από ένα σημείο και μετά τις βλέπαμε πολύ φευγαλέα, αφού μας φάνηκαν πολλές και ατέλειωτες και δεν είμαστε προετοιμασμένες για τόση …τέχνη. Αντίθετα είχαμε από ώρα βάλει κατά νου τα μαγαζιά και τα ψώνια που θα κάναμε.
Στην Galleria …
Τέρμα με τα μουσεία και την Τέχνη σήμερα. Είχαμε τελειώσει και με τα “must do”. Τώρα είχε έρθει η ώρα να «καλύψουμε» τις επιμέρους επιθυμίες της καθεμιάς.
Η μια φιλενάδα ήθελε οπωσδήποτε να πάμε για aperitivo, δηλ. να πιούμε ένα απογευματινό ποτάκι κατά την προσφιλή Μιλανέζικη συνήθεια. Η άλλη φυσικά (η γνωστή και μη εξαιρετέα) ήθελε να πάμε για ψώνια, για … κανονικά ψώνια όχι σαν το χθεσινό χάζεμα – τσιμπολόγημα. Εγώ πάλι ήθελα να βάλουμε στο πρόγραμμα να πάμε στο νεκροταφείο του Μιλάνου, για το οποίο είχα ακούσει ότι ήταν ολόκληρο μια υπέροχη γλυπτοθήκη. Η outsider δική μου επιθυμία όχι απλώς απορρίφθηκε, αλλά γιουχαϊστηκε κιόλας. Οι φιλενάδες μου “με πήραν με τις πέτρες”.
«Δεν πας καλά! Εμείς θα πάμε Galleria, εσύ τρέχα στα νεκροταφεία» και όλα αυτά ανάμεσα σε χαχανητά.
Καλά μόνη μου δεν θα πήγαινα στο νεκροταφείο.
Θα το σκεφτόμουν όμως για αύριο το πρωί.
Φτάσαμε λοιπόν αισίως στη Galleria Vittorio Emanuelle II, η οποία θα «κάλυπτε» τις βασικές ανάγκες δηλ. ψώνια και aperitivo!
Τι όμορφη που είναι αυτή η Galleria! Και τι ωραία καταστήματα που έχει! Καταστήματα που στην πλειοψηφία τους δείχνουν να είναι πολυτελή.
Οι Μιλανέζοι αστειεύονται μεταξύ τους ότι μόνο οι τουρίστες ψωνίζουν από τη «ναυαρχίδα» της Galleria Vittorio Emanuele II.
Πολυτελής ξε-πολυτελής, ναυαρχίδα ή όχι, η φιλενάδα μου ανακάλυψε πολλά καταστήματα μέσα στην Galleria που μπορούσε να ψωνίσει. Βέβαια τις γνωστές μεγάλες φίρμες τύπου Prada, Versace, Armani, Cucci, και Luis Vuitton αρκεστήκαμε να φωτογραφίσουμε μόνο τις ευφάνταστες βιτρίνες τους, οι οποίες ήταν ΤΑ αξιοθέατα! Υπήρχαν όμως και φίρμες τύπου Furla, Massimo Tutti και άλλες, που είχαν πολύ καλές τιμές σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενα της ειδικού/Διπλωματούχου σε θέματα «ψώνια» φίλης μου.
Γενικά όταν είμαι στο εξωτερικό και δη στην Ιταλία με γυναικοπαρέα έχω ένα θεματάκι με … τα ψώνια. Με κουράζει όταν με τραβολογάνε σε πολύωρες βόλτες στα μαγαζιά και ειδικά όταν δεν έχω σκοπό να ψωνίσω.
Στη συγκεκριμένη φάση όμως δεν μπορώ να πω ότι ταλαιπωρήθηκα και τόσο για δύο λόγους.
Από τη μια η αγορά αυτή ήταν ένα αξιοθέατο που δεν χόρταινες να τη βλέπεις και από την άλλη οι φιλενάδες μου ήταν πολύ … γρήγορες στα ψώνια.
Πραγματικά δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα. Ώσπου να χαζέψω τις βιτρίνες αυτές είχαν ήδη μπει στο μαγαζί και σε χρόνο dt είχαν βγει έξω με τα ψώνια τους. Ειδικά η μία ήταν πρωταθλήτρια στο είδος. Έλεγε: «Αυτό κάτω από 120€ δεν θα το βρω στην Ελλάδα και εδώ το ‘χει τσάμπα. Το πήρα ήδη!» Μέχρι να διασχίσω την Galleria απ’ άκρη σε άκρη αυτή κινήθηκε σαν σε fast forward σε τέσσερα καταστήματα μπες βγες, με μια επιπλέον τσάντα στο χέρι κάθε φορά !!!
Και εγώ πάλι από τη μεριά μου ψώνισα το κατιτίς μου. Πήρα ένα κολιέ και μια μπλούζα από το Massimo Tutti. Τουρίστρια είμαι και εγώ άλλωστε. Δεν ήταν δυνατόν να αντισταθώ, ούτε και να μην εντυπωσιαστώ από τις “συλλογές” που μου παρουσιάζονταν μπροστά μου από τα καταστήματα που έμοιαζαν πιο πολύ με μουσεία παρά με καταστήματα!
Υπήρχε ένα κατάστημα που πουλούσε μόνο γάντια. “Piumeli” λέγεται. Υπήρχε και ένα άλλο που πουλούσε μόνο γραβάτες. «Cadè» λέγεται και μάλιστα στέκεται πολλά χρόνια στην αγορά (από το 1926). Στην Ελλάδα δεν ξέρω αν θα στεκόταν ένα τέτοιο μαγαζί. Και σε αυτό στάθηκα ώρα και να χαζεύω την ποικιλία που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι μπορεί να έχουν οι … γραβάτες.
Νομίζω ότι εγώ τουλάχιστον πιο πολύ ώρα πέρασα να κοιτώ τις βιτρίνες, παρά να ψωνίζω. Δεν έχει όμως και τόσο σημασία αφού νιώθω ότι την εμπειρία του shopping στο Μιλάνο την έζησα! Θα τολμήσω μάλιστα να πω ότι το ευχαριστήθηκα κιόλας.
Στο Μιλάνο εξάλλου τα ψώνια είναι κάτι που … πρέπει να κάνεις.
Έτσι χωρίς να το καταλάβουμε βρεθήκαμε με 4-5 τσάντες στα χέρια που μέσα είχαν …τσάντες! Χα χα δηλ. ογκώδη πράγματα αγόρασε η φιλενάδα μου. Νομίζω ότι σταμάτησε να ψωνίζει αφού δεν χωρούσαν άλλα ψώνια, ούτε στα χέρια ούτε στις βαλίτσες.
Το πιο σημαντικό όμως ήταν ότι όλες είχαμε μια χαρά, μια έξαψη, μια ευφορία, μια σιγουριά ότι είμαστε στο κατάλληλο μέρος.
«Όποιος είπε πως τα χρήματα δεν αγοράζουν την ευτυχία, απλά δεν ήξερε που να πάει για ψώνια», είπε κάποτε μια Χολυγουντιανή σταρ ύστερα από τα ψώνια της στο Μιλάνο!
Ύστερα από αυτό το απόγευμα που περάσαμε … δεν είχαμε παρά να συμφωνήσουμε και εμείς. Με λίγα λόγια … μια … ευτυχία τη νιώθαμε.
Την ο π ο ί α … ευτυχία… θα την συμπλήρωνε στη συνέχεια και το aperitivo μας.
Ψώνια, aperitivo και μετά όπερα! Μα που είμαστε;
Για aperitivo επιλέξαμε να πάμε στο μαγαζί που καθιέρωσε το aperitivo στο Μιλάνο, στο πρώτο café της Galleria. Εδώ θα πρέπει να αναφερθώ λίγο στο “Zucca café”, το οποίο εγκαινιάστηκε το 1867 ταυτόχρονα με το Galleria Vittorio Emanuele. Έγινε μάρτυρας της επανειλημμένης διαδοχής των διακεκριμένων εμπορικών σημάτων Campari και Zucca, που εναλλάσσονταν για πάνω από 100 χρόνια.
Πρόκειται για το πρώτο cafe-bar που συναντάς μέσα στη στοά ερχόμενοι από την piazza Duomo...
Οι λόγοι οι οποίοι το χαρακτηρίζουν ιστορικό είναι πολλοί. Το ότι είναι το παλαιότερο στην Galleria, το ότι ανέκαθεν σύχναζαν σε αυτό καλλιτέχνες, συγγραφείς, πολιτικοί και μουσικοί (αγαπημένο στέκι των Giuseppe Verdi και Arturo Toscanini), για την καταπληκτική Art Nouveau διακόσμηση του, για το ότι φημολογείται ότι εδώ καθιερώθηκε το Campari, το γνωστό Ιταλικό κοκκινόχρωμο ποτό.
Aperitivus σημαίνει κάτι «που ανοίγει» … το στομάχι για να τονωθεί η όρεξη. Γι’ αυτό το λόγο τα ποτά που σερβίρονται πριν από το δείπνο διατηρούν μια πικρή επίγευση. Για τους Ιταλούς το πικρό αυτό ποτό πριν από το δείπνο συνοδεία ελαφριού γεύματος είναι ένα είδος τελετουργικού. Είναι κάτι σαν το απογευματινό τσάι για τους Άγγλους.
Στο "Zucca" λοιπόν καθίσαμε για το απογευματινό ποτό μας, την ώρα του aperitivo, αυτής της όμορφης Ιταλικής (κυρίως Μιλανέζικης) συνήθειας και χαζεύοντας τους Ιταλούς και τις Ιταλίδες που περνούσαν από μπροστά μας και πολύ το απόλαυσα.
Τώρα που το σκέφτομαι καθώς το γράφω, το κάνω και εικόνα και … φτιάχνομαι.
Καθισμένες στο υπέροχο Zucca (νυν “Camparino in Galleria”), πίνοντας τα πορτοκαλί aperitivo μας (εγώ μπορεί να ήπια και martini), παρακολουθούσαμε την πασαρέλα που εκτυλισσόταν μπροστά μας, με φόντο την Galleria και τον διάσημο Καθεδρικό. Μόλις είχαμε τελειώσει με το shopping στο Μιλάνο και σε λίγο θα πηγαίναμε όπερα. Πόσο καλύτερα να γιορτάσει μια γυναικοπαρέα την ημέρα της γυναίκας;
Κάποια στιγμή φύγαμε. Είχε και συνέχεια η ημέρα …
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για να ετοιμαστούμε για τη βραδινή μας έξοδο και να αφήσουμε βέβαια και τις τσάντες με τα ψώνια μας.
Στη Via Manzoni με τα ψώνια ανά χείρας …
Μια ξεχωριστή βραδιά …
Φορέσαμε τα ωραία μας φορεματάκια (τουαλέτες δεν βάλαμε γιατί … δεν είχαμε) και πανέτοιμες πια και κατά τις 8:30 είμαστε έξω από το Teatro alla Scala.
Το θέατρο κατασκευάστηκε κατόπιν εντολής της αυτοκράτειρας Μαρίας Θηρεσίας της Αυστρίας και σίγουρα αυτό που αντίκρισα έχει κάτι το αυτοκρατορικό της εποχής εκείνης. Τα εγκαίνια του θεάτρου έγιναν το 1778 με πρώτη παράσταση μια όπερα του Αντόνιο Σαλιέρι. Θυμάστε τον Αντόνιο Σαλιέρι; Η ταινία “Amandeus” τον είχε παρουσιάσει σαν ανταγωνιστή του Μότσαρτ, που ζούσε στο περιθώριό του. Για άσημος συνθέτης καλά τα πάει. Είναι η δεύτερη φορά που τον «συναντώ» στα ταξίδια μου. Τον είχα «πετύχει» και στη Βιέννη!
Οι θέσεις μας ήταν θεωρείο. Από εκεί σίγουρα είχαμε καλή θέα όλου του θεάτρου...
Η αίθουσα του θεάτρου είναι πραγματικά φαντασμαγορική. Κυριαρχούν το κόκκινο και το χρυσό. Τα καθίσματα είναι καλυμμένα με κόκκινο βελούδο. Μοναδικό το τεράστιο αμφιθέατρο, με έξι επίπεδα καθισμάτων και ατομικά κουτιά που πλαισιώνουν τη σκηνή σε ημικύκλιο και με τέτοια κλίση έτσι ώστε όλοι οι θεατές έχουν πολύ καλή οπτική προς τη σκηνή. Όλο το αμφιθέατρο είναι κατασκευασμένο από ξύλο και είναι καλυμμένο και αυτό με κόκκινο βελούδο. Από την οροφή δεν λείπει ένας τεράστιος πολυέλαιος, από κρύσταλλο Βοημίας.
Παρακολουθήσαμε … Γερμανική όπερα!
Ναι, το ξέρω ότι ακούγεται περίεργο. Ήρθαμε στη La Scala για να ακούσουμε Γερμανική όπερα; Τι να κάνουμε; Αυτό και μόνο αυτό είχε Κυριακή βράδυ. Ίσως γι’ αυτό ήταν και φθηνό και το εισιτήριο. 13€ θυμάμαι κόστισε.
Παρακολουθήσαμε ένα κονσέρτο με τίτλο «Lady in the Dark» από μια Γερμανίδα σοπράνο, την Angela Denoke, η οποία τραγούδησε στα Γερμανικά! Πίστευα ότι επειδή είμαστε στη La Scala θα υπήρχε στο ρεπερτόριό της και κάτι από κλασική ιταλική όπερα. Ένα “Ave Maria”, μια “Carmen”, μια “Casta Diva”, ένα “O mio babbino caro” ένα … κάτι παρόμοιο τέλος πάντων. Σοπράνο είναι και αυτή άλλωστε. Θα μπορούσε. Δεν συνέβη όμως κάτι τέτοιο.
Αντίθετα ακούσαμε το «Lili Marleen»!
Όταν πάω στο Βερολίνο τι θα ακούσω;
Δε λέω ότι δεν ήταν ωραίο, αλλά αν άκουγα και λίγο από αυτό που περίμενα, θα ήταν καλύτερα. Κάτι δεν μου ταίριαζε εδώ. Ήθελα ή να ακούσω Ιταλικά ή να διακτινιστώ σε ένα Καμπαρέ, την εποχή του μεσοπολέμου, … στο Βερολίνο.
Βέβαια αυτή η υπόθεση είχε και ένα καλό, που ήταν…. η τιμή του εισιτηρίου. Είδα μια παράσταση στην καταπληκτική αυτή αίθουσα της “La Scala” με μόνο 13€!!
Μια φίλη, λίγα χρόνια αργότερα με ρώτησε:
«Πως στο καλό είχες βρει εισιτήρια για τη La Scala τόσο φθηνά; Εγώ ψάχνω και όλο κάτι κατοσταριές βρίσκω»
«Ψάξε να βρεις Γερμανική όπερα αν θες φθηνό εισιτήριο στη La Scala!
»
Βέβαια είχαμε τη μετάφρασή μας, δεν έχω παράπονο … στα Ιταλικά βέβαια!
Υπήρχαν ψηφιακές οθόνες στην πλάτη των μπροστινών καθισμάτων...
Τι περιμένατε να δείτε τη μετάφραση; Δεν λέτε πάλι καλά που πρόλαβα και έβγαλα και αυτό; Εννοείται ότι απαγορεύονταν (και εδώ) οι φωτογραφίες. Για την ακρίβεια δε νομίζω ότι υπήρχε οποιοσδήποτε (εσωτερικός) χώρος στο Μιλάνο που να επιτρέπονταν. Οπότε, ότι φωτογραφία βλέπετε από κλειστό χώρο είναι επειδή έχω … παρανομήσει.
Όταν βγήκαμε από το θέατρο ήταν πολύ αργά για Μιλάνο, απ’ ότι φάνηκε. Μια ερημιά παντού.
Περάσαμε πάλι μέσα από τη Galleria και ψάξαμε κάπου να πάμε για φαγητό. Τα περισσότερα ήταν κλειστά και όσα δεν ήταν, ετοιμαζόντουσαν για να κλείσουν. Τελικά καθίσαμε στη “Galleria cafe” για μια πίτσα, που βρίσκεται … μέσα στη Galleria, προς τη μεριά της Scala, η οποία ήταν φανερό ότι “δούλευε” μόνο και μόνο για να πιάσει τους τελευταίους του Θεάτρου. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση που Κυριακή βράδυ υπήρχε τέτοια “νέκρα” στο κέντρο της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της Ιταλίας.
Άδεια η Galleria. Μόνο εμείς κυκλοφορούσαμε στη στοά, πάνω κάτω στις 12:00 το βράδυ ...
Τώρα εξηγείται γιατί το δωμάτιό μας είχε το Σάββατο 160€ ενώ την Κυριακή είχε μόνο 85€, δηλ. μισή τιμή κάτω!!
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας ψιλοπτώματα.
Τελικά, χωρίς να το πολυκαταλάβουμε είχαμε καταφέρει να στριμώξουμε πολλά πράγματα ανάμεσα από τους καφέδες και τα aperitivo.
..................... post ..... ..........................................
Castello Sfortzesco
Ξανά στο Κάστρο της Δυναστείας των Sfortza. Το «κόκκινο κάστρο» (όπως αλλιώς λέγεται) έχει έναν επιβλητικό πύργο που το καθιστά εύκολα αναγνωρίσιμο και κατά συνέπεια αποτελεί και ένα από τα ορόσημα του Μιλάνου.
Πρόκειται για το σπίτι της οικογένειας Sfortza, που κυβερνούσε το Μιλάνο το 15ο αι. Κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης όταν ήταν κατοικία του Δούκα Ludovico Sfortza του Μιλάνο, ο Λεονάρντο Da Vinci εργάστηκε σε αυτό ως στρατιωτικός, πολιτικός μηχανικός και ως καλλιτέχνης!
Όχι δεν είμαστε στη Φλωρεντία. Δε νομίζετε ότι “φέρνει” λίγο στο Palazzo Vecchio; Είναι γιατί είναι
Φλωρεντίνος ο αρχιτέκτονας του Πύργου!
Σήμερα, μέσα από τα τείχη υπάρχει μια μεγάλη κεντρική αυλή και μέσα από τα δεύτερα τείχη υπάρχει μια σειρά από μουσεία. Μουσείο Ιστορίας του κάστρου, μουσείο αρχαίας τέχνης, Αιγυπτιακό μουσείο, μουσείο μουσικών οργάνων, μουσείο επίπλων, μουσείο Επιστημών, γκαλερί τέχνης και άλλα! Ναι, καλά το διαβάσατε…. Και άλλα! Δεν είμαστε διαβασμένες όσον αφορά το κάστρο. Καμιά μας δεν περίμενε ότι θα ήταν τόσο μεγάλο και δεν γνωρίζαμε καν ότι συναντούσαμε και μουσεία.
Ήταν ένας λαβύρινθος από μουσεία και αυλές που εναλλάσσονταν μεταξύ τους. Πολλά από αυτά αποτέλεσαν έκπληξη για μας, όπως η Γκαλερί Τέχνης στην οποία είδαμε έργα διάσημων Ιταλών καλλιτεχνών όπως ο Mantegna, ο Giovanni Bellini και ο Antonello da Messina. Μέχρι και Μιχαήλ Άγγελο είδαμε, το ημιτελές γλυπτό αριστούργημά του, το «Pieta Rondanini», στο οποίο εργάστηκε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Δεν μπορώ να καταλάβω πως κάτι τόσο σημαντικό γιατί δεν το ξέραμε.
Μεγάλο ενδιαφέρον είχε και το μουσείο των επίπλων, στο οποίο εκθέτονταν Μιλανέζικα έπιπλα με επαναστατικό σχεδιασμό από τον Μεσαίωνα έως σήμερα. Περάσαμε και από μια αίθουσα με ταπισερί του Bramantino, οι οποίες είχαν τέτοια εκπληκτικά χρώματα και λεπτομέρειες που νόμιζες ότι έβλεπες πίνακα ζωγραφικής!
Περάσαμε και από άλλες αίθουσες, τις οποίες από ένα σημείο και μετά τις βλέπαμε πολύ φευγαλέα, αφού μας φάνηκαν πολλές και ατέλειωτες και δεν είμαστε προετοιμασμένες για τόση …τέχνη. Αντίθετα είχαμε από ώρα βάλει κατά νου τα μαγαζιά και τα ψώνια που θα κάναμε.
Στην Galleria …
Τέρμα με τα μουσεία και την Τέχνη σήμερα. Είχαμε τελειώσει και με τα “must do”. Τώρα είχε έρθει η ώρα να «καλύψουμε» τις επιμέρους επιθυμίες της καθεμιάς.
Η μια φιλενάδα ήθελε οπωσδήποτε να πάμε για aperitivo, δηλ. να πιούμε ένα απογευματινό ποτάκι κατά την προσφιλή Μιλανέζικη συνήθεια. Η άλλη φυσικά (η γνωστή και μη εξαιρετέα) ήθελε να πάμε για ψώνια, για … κανονικά ψώνια όχι σαν το χθεσινό χάζεμα – τσιμπολόγημα. Εγώ πάλι ήθελα να βάλουμε στο πρόγραμμα να πάμε στο νεκροταφείο του Μιλάνου, για το οποίο είχα ακούσει ότι ήταν ολόκληρο μια υπέροχη γλυπτοθήκη. Η outsider δική μου επιθυμία όχι απλώς απορρίφθηκε, αλλά γιουχαϊστηκε κιόλας. Οι φιλενάδες μου “με πήραν με τις πέτρες”.
«Δεν πας καλά! Εμείς θα πάμε Galleria, εσύ τρέχα στα νεκροταφεία» και όλα αυτά ανάμεσα σε χαχανητά.
Καλά μόνη μου δεν θα πήγαινα στο νεκροταφείο.
Θα το σκεφτόμουν όμως για αύριο το πρωί.Φτάσαμε λοιπόν αισίως στη Galleria Vittorio Emanuelle II, η οποία θα «κάλυπτε» τις βασικές ανάγκες δηλ. ψώνια και aperitivo!
Τι όμορφη που είναι αυτή η Galleria! Και τι ωραία καταστήματα που έχει! Καταστήματα που στην πλειοψηφία τους δείχνουν να είναι πολυτελή.
Οι Μιλανέζοι αστειεύονται μεταξύ τους ότι μόνο οι τουρίστες ψωνίζουν από τη «ναυαρχίδα» της Galleria Vittorio Emanuele II.
Πολυτελής ξε-πολυτελής, ναυαρχίδα ή όχι, η φιλενάδα μου ανακάλυψε πολλά καταστήματα μέσα στην Galleria που μπορούσε να ψωνίσει. Βέβαια τις γνωστές μεγάλες φίρμες τύπου Prada, Versace, Armani, Cucci, και Luis Vuitton αρκεστήκαμε να φωτογραφίσουμε μόνο τις ευφάνταστες βιτρίνες τους, οι οποίες ήταν ΤΑ αξιοθέατα! Υπήρχαν όμως και φίρμες τύπου Furla, Massimo Tutti και άλλες, που είχαν πολύ καλές τιμές σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενα της ειδικού/Διπλωματούχου σε θέματα «ψώνια» φίλης μου.
Γενικά όταν είμαι στο εξωτερικό και δη στην Ιταλία με γυναικοπαρέα έχω ένα θεματάκι με … τα ψώνια. Με κουράζει όταν με τραβολογάνε σε πολύωρες βόλτες στα μαγαζιά και ειδικά όταν δεν έχω σκοπό να ψωνίσω.
Στη συγκεκριμένη φάση όμως δεν μπορώ να πω ότι ταλαιπωρήθηκα και τόσο για δύο λόγους.
Από τη μια η αγορά αυτή ήταν ένα αξιοθέατο που δεν χόρταινες να τη βλέπεις και από την άλλη οι φιλενάδες μου ήταν πολύ … γρήγορες στα ψώνια.
Πραγματικά δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα. Ώσπου να χαζέψω τις βιτρίνες αυτές είχαν ήδη μπει στο μαγαζί και σε χρόνο dt είχαν βγει έξω με τα ψώνια τους. Ειδικά η μία ήταν πρωταθλήτρια στο είδος. Έλεγε: «Αυτό κάτω από 120€ δεν θα το βρω στην Ελλάδα και εδώ το ‘χει τσάμπα. Το πήρα ήδη!» Μέχρι να διασχίσω την Galleria απ’ άκρη σε άκρη αυτή κινήθηκε σαν σε fast forward σε τέσσερα καταστήματα μπες βγες, με μια επιπλέον τσάντα στο χέρι κάθε φορά !!!
Και εγώ πάλι από τη μεριά μου ψώνισα το κατιτίς μου. Πήρα ένα κολιέ και μια μπλούζα από το Massimo Tutti. Τουρίστρια είμαι και εγώ άλλωστε.
Δεν ήταν δυνατόν να αντισταθώ, ούτε και να μην εντυπωσιαστώ από τις “συλλογές” που μου παρουσιάζονταν μπροστά μου από τα καταστήματα που έμοιαζαν πιο πολύ με μουσεία παρά με καταστήματα!Υπήρχε ένα κατάστημα που πουλούσε μόνο γάντια. “Piumeli” λέγεται. Υπήρχε και ένα άλλο που πουλούσε μόνο γραβάτες. «Cadè» λέγεται και μάλιστα στέκεται πολλά χρόνια στην αγορά (από το 1926). Στην Ελλάδα δεν ξέρω αν θα στεκόταν ένα τέτοιο μαγαζί. Και σε αυτό στάθηκα ώρα και να χαζεύω την ποικιλία που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι μπορεί να έχουν οι … γραβάτες.
Νομίζω ότι εγώ τουλάχιστον πιο πολύ ώρα πέρασα να κοιτώ τις βιτρίνες, παρά να ψωνίζω. Δεν έχει όμως και τόσο σημασία αφού νιώθω ότι την εμπειρία του shopping στο Μιλάνο την έζησα! Θα τολμήσω μάλιστα να πω ότι το ευχαριστήθηκα κιόλας.
Στο Μιλάνο εξάλλου τα ψώνια είναι κάτι που … πρέπει να κάνεις.Έτσι χωρίς να το καταλάβουμε βρεθήκαμε με 4-5 τσάντες στα χέρια που μέσα είχαν …τσάντες! Χα χα δηλ. ογκώδη πράγματα αγόρασε η φιλενάδα μου. Νομίζω ότι σταμάτησε να ψωνίζει αφού δεν χωρούσαν άλλα ψώνια, ούτε στα χέρια ούτε στις βαλίτσες.
Το πιο σημαντικό όμως ήταν ότι όλες είχαμε μια χαρά, μια έξαψη, μια ευφορία, μια σιγουριά ότι είμαστε στο κατάλληλο μέρος.
«Όποιος είπε πως τα χρήματα δεν αγοράζουν την ευτυχία, απλά δεν ήξερε που να πάει για ψώνια», είπε κάποτε μια Χολυγουντιανή σταρ ύστερα από τα ψώνια της στο Μιλάνο!
Ύστερα από αυτό το απόγευμα που περάσαμε … δεν είχαμε παρά να συμφωνήσουμε και εμείς. Με λίγα λόγια … μια … ευτυχία
τη νιώθαμε.Την ο π ο ί α … ευτυχία… θα την συμπλήρωνε στη συνέχεια και το aperitivo μας.
Ψώνια, aperitivo και μετά όπερα! Μα που είμαστε;
Για aperitivo επιλέξαμε να πάμε στο μαγαζί που καθιέρωσε το aperitivo στο Μιλάνο, στο πρώτο café της Galleria. Εδώ θα πρέπει να αναφερθώ λίγο στο “Zucca café”, το οποίο εγκαινιάστηκε το 1867 ταυτόχρονα με το Galleria Vittorio Emanuele. Έγινε μάρτυρας της επανειλημμένης διαδοχής των διακεκριμένων εμπορικών σημάτων Campari και Zucca, που εναλλάσσονταν για πάνω από 100 χρόνια.
Πρόκειται για το πρώτο cafe-bar που συναντάς μέσα στη στοά ερχόμενοι από την piazza Duomo...
Οι λόγοι οι οποίοι το χαρακτηρίζουν ιστορικό είναι πολλοί. Το ότι είναι το παλαιότερο στην Galleria, το ότι ανέκαθεν σύχναζαν σε αυτό καλλιτέχνες, συγγραφείς, πολιτικοί και μουσικοί (αγαπημένο στέκι των Giuseppe Verdi και Arturo Toscanini), για την καταπληκτική Art Nouveau διακόσμηση του, για το ότι φημολογείται ότι εδώ καθιερώθηκε το Campari, το γνωστό Ιταλικό κοκκινόχρωμο ποτό.
Aperitivus σημαίνει κάτι «που ανοίγει» … το στομάχι για να τονωθεί η όρεξη. Γι’ αυτό το λόγο τα ποτά που σερβίρονται πριν από το δείπνο διατηρούν μια πικρή επίγευση. Για τους Ιταλούς το πικρό αυτό ποτό πριν από το δείπνο συνοδεία ελαφριού γεύματος είναι ένα είδος τελετουργικού. Είναι κάτι σαν το απογευματινό τσάι για τους Άγγλους.
Στο "Zucca" λοιπόν καθίσαμε για το απογευματινό ποτό μας, την ώρα του aperitivo, αυτής της όμορφης Ιταλικής (κυρίως Μιλανέζικης) συνήθειας και χαζεύοντας τους Ιταλούς και τις Ιταλίδες που περνούσαν από μπροστά μας και πολύ το απόλαυσα.
Τώρα που το σκέφτομαι καθώς το γράφω, το κάνω και εικόνα και … φτιάχνομαι.
Καθισμένες στο υπέροχο Zucca (νυν “Camparino in Galleria”), πίνοντας τα πορτοκαλί aperitivo μας (εγώ μπορεί να ήπια και martini), παρακολουθούσαμε την πασαρέλα που εκτυλισσόταν μπροστά μας, με φόντο την Galleria και τον διάσημο Καθεδρικό. Μόλις είχαμε τελειώσει με το shopping στο Μιλάνο και σε λίγο θα πηγαίναμε όπερα. Πόσο καλύτερα να γιορτάσει μια γυναικοπαρέα την ημέρα της γυναίκας;
Κάποια στιγμή φύγαμε. Είχε και συνέχεια η ημέρα …
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για να ετοιμαστούμε για τη βραδινή μας έξοδο και να αφήσουμε βέβαια και τις τσάντες με τα ψώνια μας.
Στη Via Manzoni με τα ψώνια ανά χείρας …
Μια ξεχωριστή βραδιά …
Φορέσαμε τα ωραία μας φορεματάκια (τουαλέτες δεν βάλαμε γιατί … δεν είχαμε) και πανέτοιμες πια και κατά τις 8:30 είμαστε έξω από το Teatro alla Scala.
Το θέατρο κατασκευάστηκε κατόπιν εντολής της αυτοκράτειρας Μαρίας Θηρεσίας της Αυστρίας και σίγουρα αυτό που αντίκρισα έχει κάτι το αυτοκρατορικό της εποχής εκείνης. Τα εγκαίνια του θεάτρου έγιναν το 1778 με πρώτη παράσταση μια όπερα του Αντόνιο Σαλιέρι. Θυμάστε τον Αντόνιο Σαλιέρι; Η ταινία “Amandeus” τον είχε παρουσιάσει σαν ανταγωνιστή του Μότσαρτ, που ζούσε στο περιθώριό του. Για άσημος συνθέτης καλά τα πάει. Είναι η δεύτερη φορά που τον «συναντώ» στα ταξίδια μου. Τον είχα «πετύχει» και στη Βιέννη!
Οι θέσεις μας ήταν θεωρείο. Από εκεί σίγουρα είχαμε καλή θέα όλου του θεάτρου...
Η αίθουσα του θεάτρου είναι πραγματικά φαντασμαγορική. Κυριαρχούν το κόκκινο και το χρυσό. Τα καθίσματα είναι καλυμμένα με κόκκινο βελούδο. Μοναδικό το τεράστιο αμφιθέατρο, με έξι επίπεδα καθισμάτων και ατομικά κουτιά που πλαισιώνουν τη σκηνή σε ημικύκλιο και με τέτοια κλίση έτσι ώστε όλοι οι θεατές έχουν πολύ καλή οπτική προς τη σκηνή. Όλο το αμφιθέατρο είναι κατασκευασμένο από ξύλο και είναι καλυμμένο και αυτό με κόκκινο βελούδο. Από την οροφή δεν λείπει ένας τεράστιος πολυέλαιος, από κρύσταλλο Βοημίας.
Παρακολουθήσαμε … Γερμανική όπερα!
Ναι, το ξέρω ότι ακούγεται περίεργο. Ήρθαμε στη La Scala για να ακούσουμε Γερμανική όπερα; Τι να κάνουμε; Αυτό και μόνο αυτό είχε Κυριακή βράδυ. Ίσως γι’ αυτό ήταν και φθηνό και το εισιτήριο. 13€ θυμάμαι κόστισε.
Παρακολουθήσαμε ένα κονσέρτο με τίτλο «Lady in the Dark» από μια Γερμανίδα σοπράνο, την Angela Denoke, η οποία τραγούδησε στα Γερμανικά! Πίστευα ότι επειδή είμαστε στη La Scala θα υπήρχε στο ρεπερτόριό της και κάτι από κλασική ιταλική όπερα. Ένα “Ave Maria”, μια “Carmen”, μια “Casta Diva”, ένα “O mio babbino caro” ένα … κάτι παρόμοιο τέλος πάντων. Σοπράνο είναι και αυτή άλλωστε. Θα μπορούσε. Δεν συνέβη όμως κάτι τέτοιο.
Αντίθετα ακούσαμε το «Lili Marleen»!
Όταν πάω στο Βερολίνο τι θα ακούσω;
Δε λέω ότι δεν ήταν ωραίο, αλλά αν άκουγα και λίγο από αυτό που περίμενα, θα ήταν καλύτερα. Κάτι δεν μου ταίριαζε εδώ. Ήθελα ή να ακούσω Ιταλικά ή να διακτινιστώ σε ένα Καμπαρέ, την εποχή του μεσοπολέμου, … στο Βερολίνο.
Βέβαια αυτή η υπόθεση είχε και ένα καλό, που ήταν…. η τιμή του εισιτηρίου. Είδα μια παράσταση στην καταπληκτική αυτή αίθουσα της “La Scala” με μόνο 13€!!
Μια φίλη, λίγα χρόνια αργότερα με ρώτησε:
«Πως στο καλό είχες βρει εισιτήρια για τη La Scala τόσο φθηνά; Εγώ ψάχνω και όλο κάτι κατοσταριές βρίσκω»
«Ψάξε να βρεις Γερμανική όπερα αν θες φθηνό εισιτήριο στη La Scala!
»Βέβαια είχαμε τη μετάφρασή μας, δεν έχω παράπονο … στα Ιταλικά βέβαια!
Υπήρχαν ψηφιακές οθόνες στην πλάτη των μπροστινών καθισμάτων...
Τι περιμένατε να δείτε τη μετάφραση; Δεν λέτε πάλι καλά που πρόλαβα και έβγαλα και αυτό; Εννοείται ότι απαγορεύονταν (και εδώ) οι φωτογραφίες. Για την ακρίβεια δε νομίζω ότι υπήρχε οποιοσδήποτε (εσωτερικός) χώρος στο Μιλάνο που να επιτρέπονταν. Οπότε, ότι φωτογραφία βλέπετε από κλειστό χώρο είναι επειδή έχω … παρανομήσει.
Όταν βγήκαμε από το θέατρο ήταν πολύ αργά για Μιλάνο, απ’ ότι φάνηκε. Μια ερημιά παντού.
Περάσαμε πάλι μέσα από τη Galleria και ψάξαμε κάπου να πάμε για φαγητό. Τα περισσότερα ήταν κλειστά και όσα δεν ήταν, ετοιμαζόντουσαν για να κλείσουν. Τελικά καθίσαμε στη “Galleria cafe” για μια πίτσα, που βρίσκεται … μέσα στη Galleria, προς τη μεριά της Scala, η οποία ήταν φανερό ότι “δούλευε” μόνο και μόνο για να πιάσει τους τελευταίους του Θεάτρου. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση που Κυριακή βράδυ υπήρχε τέτοια “νέκρα” στο κέντρο της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της Ιταλίας.
Άδεια η Galleria. Μόνο εμείς κυκλοφορούσαμε στη στοά, πάνω κάτω στις 12:00 το βράδυ ...
Τώρα εξηγείται γιατί το δωμάτιό μας είχε το Σάββατο 160€ ενώ την Κυριακή είχε μόνο 85€, δηλ. μισή τιμή κάτω!!
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας ψιλοπτώματα.
Τελικά, χωρίς να το πολυκαταλάβουμε είχαμε καταφέρει να στριμώξουμε πολλά πράγματα ανάμεσα από τους καφέδες και τα aperitivo.
..................... post .....
..........................................
Last edited by a moderator:
με … βιτρίνες από πολύ καλές «φίρμες», όπως των Yve Saint Laurent, Versace και Prada, η οποία έχει την τιμητική της, αφού “πιάνει” δυο γωνίες.
Το ζήσαμε και αυτό! 
