Twinkie
Member
- Μηνύματα
- 1.142
- Likes
- 327
- Επόμενο Ταξίδι
- Με το νου
- Ταξίδι-Όνειρο
- Στα πέντε σημεία της Γης
"Έλα μωρέ, πάρε μια εβδομάδα άδεια, μπρος πίσω τα Σου Κου και βγαίνει το ταξιδάκι"...μου λέει μια μέρα ο φίλος μου, που δεν κάθεται σε χλωρό κλαρί όταν δεν δουλεύει....
Πάσχα του 2009 και μιλούσαμε ουσιαστικά για 2 εβδομάδες μετά που έπεφτε και η αργία της Πρωτομαγιάς. Μου τα παρουσίασε όλα με τόσο ωραίο τρόπο που ούτε ήθελα ούτε μπορούσα να αρνηθώ.
Τρένο Αθήνα- Θεσσαλονίκη- Κωνσταντινούπολη και τούμπαλιν μόνο που η Αθήνα θα καθυστερούσε για 5 μέρες ακόμα. Είχαν προτεραιότητα κάτι Καστοριανές λίμνες και κάτι αρκουδάκια στο Νυμφαίο...
-"Τρένο;;;;;"
-Ναι γιατί τι έχει το τρενάκι; Δες το ως εμπειρία, έτσι κι αλλιώς δεν βολεύουν οι πτήσεις και μετά πρέπει να έχουμε αμάξι.
-Μωρέ ως εμπειρία να το δω, το Εξπρές του Μεσονυχτίου μη δω.
Η αλήθεια είναι πως δεν με ενθουσίαζε η ιδέα να ταξιδέψω σχεδόν 12 ώρες νύχτα και ειδικά στο συγκεκριμένο τρένο, που είχα ενημερωθεί πως ούτε άπλα έχει, ούτε ιδιαίτερα καθαρό είναι, αλλά η ιδέα και μόνο πως θα πάω στη Πόλη, με έκανε σχεδόν να δω το 1χ1 με κουκέτα, ως σουίτα του Μεγάλη Βρετανία...
Περνούσαν τα χωριά και οι ώρες έξω από τα τζάμια και ένιωθα όλο και περισσότερο κοντά σε μυρωδιές που δεν είχα δει ούτε τόσο έντονα ζήσει, αλλά σίγουρα νοσταλγήσει από τις ιστορίες που άκουγα...Όταν πια φτάναμε στα τέλη του Έβρου είχε νυχτώσει..Ξύπνησα μόνο να δείξω την ταυτότητά μου στον της Polis πριν περάσουμε τα σύνορα στους Κήπους και κατάλαβα το ξημέρωμα πως είχαμε αρχίσει το ταξίδι της "επιστροφής" μου.
Όταν φτάσαμε στο σιδηροδρομικό σταθμό του Σιρκεσί, σχέδον πέταξα από το τρένο.. Τί κι αν είχα στραβολαιμιάσει, τί κι αν δεν είχα κοιμηθεί, τι κι αν οι Ισπανίδες τουρίστριες στη διπλανή καμπίνα το είχαν κάνει αμέρικαν μπαρ...Ένιωθα ευτυχισμένη...
Το ξενοδοχείο βρισκόταν πίσω από την Taksim, την διασημότερη πλατεία της Κωνσταντινούπολης, απόσταση που καλύπτεται σε 20 λεπτάκια αν δεν έχει κίνηση στη πόλη... Ο Τούρκος ταξιτζής μόλις άκουσε προορισμό άστραψαν τα δόντια του... Πέταξε κι ένα Yunan, Yunan? κι άρχισε να παζαρεύεται την τιμή... Πάνω κάτω οι λίρες, ζαλίστηκα, ήθελα και απεγνωσμένα να αρχίσω τη περιπλάνηση κι έτσι οι δυο πλευρές συμβιβάστηκαν κάπου στα μισά.
Η εμπειρία στο ταξί ήταν μοναδική για αρκετούς λόγους...Ένας από αυτούς ήταν πως μόλις είχα ανακαλύψει πιο οξύθυμους οδηγούς από τους Έλληνες και πως αυτοί δεν έβλεπαν όχι stop και κόκκινα, αλλά ούτε και τους πεζούς!
Μας άφησε πάνω στην Taksim γιατί θα έχανε πελατεία(μέτρησα 35 άδεια ταξί εκείνη την στιγμή) μόλις είχε αρχίσει το ψιλόβροχο και το στομάχι είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται έντονα..
Η επιλογή του ξενοδοχείου σαν τοποθεσία ήταν μια αποκάλυψη καθώς το πείσμα μου για παραμονή στην Παλιά Πόλη, αποδείχθηκε λανθασμένο. Εξαιρετικά ευγενείς στη ρεσεψιόν, μας καλοδέχτηκαν σε άπταιστα αγγλικά και πέταξαν κι ένα ελληνικότατο καλημέρα σας όταν το αφήσαμε λίγη ώρα μετά για να βρεθούμε στο Sultanahmet και την Αγία Σοφία...
Πάσχα του 2009 και μιλούσαμε ουσιαστικά για 2 εβδομάδες μετά που έπεφτε και η αργία της Πρωτομαγιάς. Μου τα παρουσίασε όλα με τόσο ωραίο τρόπο που ούτε ήθελα ούτε μπορούσα να αρνηθώ.
Τρένο Αθήνα- Θεσσαλονίκη- Κωνσταντινούπολη και τούμπαλιν μόνο που η Αθήνα θα καθυστερούσε για 5 μέρες ακόμα. Είχαν προτεραιότητα κάτι Καστοριανές λίμνες και κάτι αρκουδάκια στο Νυμφαίο...
-"Τρένο;;;;;"
-Ναι γιατί τι έχει το τρενάκι; Δες το ως εμπειρία, έτσι κι αλλιώς δεν βολεύουν οι πτήσεις και μετά πρέπει να έχουμε αμάξι.
-Μωρέ ως εμπειρία να το δω, το Εξπρές του Μεσονυχτίου μη δω.
Η αλήθεια είναι πως δεν με ενθουσίαζε η ιδέα να ταξιδέψω σχεδόν 12 ώρες νύχτα και ειδικά στο συγκεκριμένο τρένο, που είχα ενημερωθεί πως ούτε άπλα έχει, ούτε ιδιαίτερα καθαρό είναι, αλλά η ιδέα και μόνο πως θα πάω στη Πόλη, με έκανε σχεδόν να δω το 1χ1 με κουκέτα, ως σουίτα του Μεγάλη Βρετανία...
Περνούσαν τα χωριά και οι ώρες έξω από τα τζάμια και ένιωθα όλο και περισσότερο κοντά σε μυρωδιές που δεν είχα δει ούτε τόσο έντονα ζήσει, αλλά σίγουρα νοσταλγήσει από τις ιστορίες που άκουγα...Όταν πια φτάναμε στα τέλη του Έβρου είχε νυχτώσει..Ξύπνησα μόνο να δείξω την ταυτότητά μου στον της Polis πριν περάσουμε τα σύνορα στους Κήπους και κατάλαβα το ξημέρωμα πως είχαμε αρχίσει το ταξίδι της "επιστροφής" μου.
Όταν φτάσαμε στο σιδηροδρομικό σταθμό του Σιρκεσί, σχέδον πέταξα από το τρένο.. Τί κι αν είχα στραβολαιμιάσει, τί κι αν δεν είχα κοιμηθεί, τι κι αν οι Ισπανίδες τουρίστριες στη διπλανή καμπίνα το είχαν κάνει αμέρικαν μπαρ...Ένιωθα ευτυχισμένη...
Το ξενοδοχείο βρισκόταν πίσω από την Taksim, την διασημότερη πλατεία της Κωνσταντινούπολης, απόσταση που καλύπτεται σε 20 λεπτάκια αν δεν έχει κίνηση στη πόλη... Ο Τούρκος ταξιτζής μόλις άκουσε προορισμό άστραψαν τα δόντια του... Πέταξε κι ένα Yunan, Yunan? κι άρχισε να παζαρεύεται την τιμή... Πάνω κάτω οι λίρες, ζαλίστηκα, ήθελα και απεγνωσμένα να αρχίσω τη περιπλάνηση κι έτσι οι δυο πλευρές συμβιβάστηκαν κάπου στα μισά.
Η εμπειρία στο ταξί ήταν μοναδική για αρκετούς λόγους...Ένας από αυτούς ήταν πως μόλις είχα ανακαλύψει πιο οξύθυμους οδηγούς από τους Έλληνες και πως αυτοί δεν έβλεπαν όχι stop και κόκκινα, αλλά ούτε και τους πεζούς!
Μας άφησε πάνω στην Taksim γιατί θα έχανε πελατεία(μέτρησα 35 άδεια ταξί εκείνη την στιγμή) μόλις είχε αρχίσει το ψιλόβροχο και το στομάχι είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται έντονα..
Η επιλογή του ξενοδοχείου σαν τοποθεσία ήταν μια αποκάλυψη καθώς το πείσμα μου για παραμονή στην Παλιά Πόλη, αποδείχθηκε λανθασμένο. Εξαιρετικά ευγενείς στη ρεσεψιόν, μας καλοδέχτηκαν σε άπταιστα αγγλικά και πέταξαν κι ένα ελληνικότατο καλημέρα σας όταν το αφήσαμε λίγη ώρα μετά για να βρεθούμε στο Sultanahmet και την Αγία Σοφία...
Attachments
-
26 KB Προβολές: 126