Twinkie
Member
- Μηνύματα
- 1.142
- Likes
- 327
- Επόμενο Ταξίδι
- Με το νου
- Ταξίδι-Όνειρο
- Στα πέντε σημεία της Γης
Την τελευταία μέρα στη Πόλη ήθελα να το περάσω όσο πιο απλά γίνεται, να ρουφήξω τον παλμό της πρωτεύουσας, να πάρω μαζί μου μυρωδιές και εικόνες χωρίς να αναλωθώ σε κάτι καθαρά "τουριστικό".
Αν και η επιθυμία μου να το κάνω αυτό υπερίσχυε από την επίσκεψη σε κάποιο μουσείο, δεν ήθελα να αφήσω πίσω μου ούτε το Αρχαιολογικό- ένα από τα καλύτερα που έχω επισκεφτεί- αλλά ούτε και το πραγματικό θαύμα του Dolmabache.
Ο "γεμάτος Κήπος" ήταν το τελευταίο Παλάτι των Σουλτάνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και το υπέρλαμπρο εξωτερικό και εσωτερικό του δεν μαρτυρά σε καμία περίπτωση πως το χτίσιμό του έγινε στην περίοδο της πτώσης της. Με χαλιά Περσίας, κρύσταλλα από τη Γαλλία, χρυσάφι παντού- από τα εκτεθειμένα πιρούνια έως και μπράτσα των πολυθρόνων και των ...θρόνων και τον μεγαλύτερο πολυέλαιο σε ύψος και μέγεθος της Ευρώπης, το Παλάτι ήταν αυτό που λέει η λέξη. Παλάτι.
Τριόροφο με δεκάδες διαφορετικές πτέρυγες, δωμάτια, αίθουσες συνελεύσεων, εκδηλώσεων, μια ολόκληρη πτέρυγα για τον ίδιο τον Σουλτάνο και τους γιούς του, άλλη μια μόνο για το Χαρέμι, 15 μπάνια και φυσικά έναν τεράστιο χώρο όπου γίνονταν οι γιορτές μιας άλλης εποχής.
Προς το τέλος της ωριαίας σχεδόν ξενάγησης, φτάσαμε και στα δωμάτια του τελευταίου κατοίκου του Dolmabache, του Μουσταφά Κεμάλ, του Ατατούρκ. Όλα τα είχαν αφήσει όπως το 1938 όταν και απεβίωσε. Μια τεράστια κουβέρτα στα χρώματα της σημαίας της Τουρκίας ήταν πάνω στο υπέρδιπλο κρεβάτι του, το κομοδίνο, το γραφείο ακόμα και οι δείκτες του ρολογιού είχαν σταματήσει την ώρα που άφησε την τελευταία του πνοή.
-"Κοίτα να δεις που κοιμόταν ο γενοκτόνος" μουρμούρισα ασυναίσθητα με τον Δ. να μου ρίχνει ένα συνομωτικό χαμόγελο.
Κι αν το εσωτερικό του Παλατιού ήταν θησαυρός, κυριολεκτικά και μεταφορικά, η πλαϊνή εξωτερική πύλη ήταν ένα θαύμα. Μια ανάσα από το Βόσπορο η βασιλική φρουρά- κάτι σαν τους δικούς μας τσολιάδες- άλλαζαν βάρδια περιμετρικά του Dolmabache με κινήσεις ρομπότ και αφού έκαναν την καθιερωμένη "πιρουέτα" τους στάθηκαν προσοχή δυο από αυτούς στην τεράστια καγκελόπορτα που βλέπει το Βόσπορο.
Το καθιερωμένο πλέον ψιλόβροχο αυτή τη φορά έδωσε τη θέση του σε μπόρα διαρκείας κι έτσι η φυγή από το Παλάτι ήταν πραγματικό σαφάρι. Μιας και η έξοδος προς τη πόλη και το κρύψιμο σε κάποιο καφέ απείχε κάποια μέτρα χωματόδρομου και λάσπης, αποφασίσαμε να φάμε τη βροχή και να την ευχαριστηθούμε περιμένοντας τουλάχιστον μην χαλάσουν και αυτά τα παπούτσια.
Πλησίαζε πλέον απόγευμα, όταν κάναμε και μια βόλτα από την αριστερή πλευρά της Taksim, λίγο πριν πάρουμε αποσκευές και βρεθούμε πάλι στο Sirkeci. Περάσαμε έξω από το γήπεδο της Besictas, απολαύσαμε τη θέα της πανέμορφης γέφυρας του Ατατούρκ που ενώνει την δυτική με την ανατολική πλευρά της Κωνσταντινούπολης και αναρωτηθήκαμε τι να υπάρχει πέρα από αυτή. Σίγουρα το κομμάτι εκείνο δεν έχει καμία σχέση με ό,τι περπατήσαμε και είδαμε ως στιγμής. Έτσι τουλάχιστον είχαμε πληροφορηθεί.
Πριν φύγουμε από Ελλάδα, με είχαν συμβουλεύσει να πιω καφέ οπωσδήποτε στο "Κολωνάκι" της Κωνσταντινούπολης αλλά μάλλον αυτό το άφησα επίτηδες εκτός προγράμματος.
-"Δεν πειράζει, την επόμενη φορά θα πάμε κι εκεί"
-"Την επόμενη φορά θα πάμε εκεί", είπα εγώ αποφασιστικά δείχνοντας με το δάχτυλό μου τον ορίζοντα της τεράστιας γέφυρας που οδηγεί στην ασιατική πλευρά της Πόλης.
Μια φευγαλαία μυρωδιά της θάλασσας, μια ματιά στους μικροπωλητές στην πλατεία του Πανεπιστημίου με τα δεκάδες περιστέρια και ένα kebab στο χέρι ήταν τα τελευταία πράγματα που έκανα πριν φτάσουμε στο σταθμό.
Μέχρι τη Θεσσαλονίκη σχεδόν δεν κοιμήθηκα. Αναβίωνα τις εικόνες που έζησα και κοιτούσα συνεχώς αποδείξεις, διαφημιστικά, κάρτες και φωτογραφίες που είχα πάρει από την Πόλη.
Η επιστροφή στην Αθήνα, άργησε κάποιες μέρες καθώς η Πρωτομαγιά στη Καστορία και τις Πρέσπες ήταν σχεδόν επιβεβλημένη...Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...
-"Λοιπόν, πως τα πέρασες; Σ' άρεσε; Έφερες τίποτα; Πήγες στο Φανάρι;"
-"Σε όλα ναι και να δεις που θα ξαναπάω"
-"Την επόμενη φορά να πας προς τα κάτω. Να δεις κι από εκεί πως ήμασταν"
-"Εντάξει τώρα θα μου πει η γιαγιά και το μυστικό;"
-"Ποιό λες μωρέ; Τα ισλί; Γι' αυτό ο τόσος χαμός; Μη τη παρεξηγείς, όπως έμαθε και λίγα δίκια έχει. Θα στα πω εγώ"
-"Γιατί ξέρεις;;;;"
-"Γράφε....1 κιλό καρύδια, αλεύρι από το καλό....¨"
....Ε, είπαμε είναι μυστικό
Αν και η επιθυμία μου να το κάνω αυτό υπερίσχυε από την επίσκεψη σε κάποιο μουσείο, δεν ήθελα να αφήσω πίσω μου ούτε το Αρχαιολογικό- ένα από τα καλύτερα που έχω επισκεφτεί- αλλά ούτε και το πραγματικό θαύμα του Dolmabache.
Ο "γεμάτος Κήπος" ήταν το τελευταίο Παλάτι των Σουλτάνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και το υπέρλαμπρο εξωτερικό και εσωτερικό του δεν μαρτυρά σε καμία περίπτωση πως το χτίσιμό του έγινε στην περίοδο της πτώσης της. Με χαλιά Περσίας, κρύσταλλα από τη Γαλλία, χρυσάφι παντού- από τα εκτεθειμένα πιρούνια έως και μπράτσα των πολυθρόνων και των ...θρόνων και τον μεγαλύτερο πολυέλαιο σε ύψος και μέγεθος της Ευρώπης, το Παλάτι ήταν αυτό που λέει η λέξη. Παλάτι.
Τριόροφο με δεκάδες διαφορετικές πτέρυγες, δωμάτια, αίθουσες συνελεύσεων, εκδηλώσεων, μια ολόκληρη πτέρυγα για τον ίδιο τον Σουλτάνο και τους γιούς του, άλλη μια μόνο για το Χαρέμι, 15 μπάνια και φυσικά έναν τεράστιο χώρο όπου γίνονταν οι γιορτές μιας άλλης εποχής.
Προς το τέλος της ωριαίας σχεδόν ξενάγησης, φτάσαμε και στα δωμάτια του τελευταίου κατοίκου του Dolmabache, του Μουσταφά Κεμάλ, του Ατατούρκ. Όλα τα είχαν αφήσει όπως το 1938 όταν και απεβίωσε. Μια τεράστια κουβέρτα στα χρώματα της σημαίας της Τουρκίας ήταν πάνω στο υπέρδιπλο κρεβάτι του, το κομοδίνο, το γραφείο ακόμα και οι δείκτες του ρολογιού είχαν σταματήσει την ώρα που άφησε την τελευταία του πνοή.
-"Κοίτα να δεις που κοιμόταν ο γενοκτόνος" μουρμούρισα ασυναίσθητα με τον Δ. να μου ρίχνει ένα συνομωτικό χαμόγελο.
Κι αν το εσωτερικό του Παλατιού ήταν θησαυρός, κυριολεκτικά και μεταφορικά, η πλαϊνή εξωτερική πύλη ήταν ένα θαύμα. Μια ανάσα από το Βόσπορο η βασιλική φρουρά- κάτι σαν τους δικούς μας τσολιάδες- άλλαζαν βάρδια περιμετρικά του Dolmabache με κινήσεις ρομπότ και αφού έκαναν την καθιερωμένη "πιρουέτα" τους στάθηκαν προσοχή δυο από αυτούς στην τεράστια καγκελόπορτα που βλέπει το Βόσπορο.
Το καθιερωμένο πλέον ψιλόβροχο αυτή τη φορά έδωσε τη θέση του σε μπόρα διαρκείας κι έτσι η φυγή από το Παλάτι ήταν πραγματικό σαφάρι. Μιας και η έξοδος προς τη πόλη και το κρύψιμο σε κάποιο καφέ απείχε κάποια μέτρα χωματόδρομου και λάσπης, αποφασίσαμε να φάμε τη βροχή και να την ευχαριστηθούμε περιμένοντας τουλάχιστον μην χαλάσουν και αυτά τα παπούτσια.
Πλησίαζε πλέον απόγευμα, όταν κάναμε και μια βόλτα από την αριστερή πλευρά της Taksim, λίγο πριν πάρουμε αποσκευές και βρεθούμε πάλι στο Sirkeci. Περάσαμε έξω από το γήπεδο της Besictas, απολαύσαμε τη θέα της πανέμορφης γέφυρας του Ατατούρκ που ενώνει την δυτική με την ανατολική πλευρά της Κωνσταντινούπολης και αναρωτηθήκαμε τι να υπάρχει πέρα από αυτή. Σίγουρα το κομμάτι εκείνο δεν έχει καμία σχέση με ό,τι περπατήσαμε και είδαμε ως στιγμής. Έτσι τουλάχιστον είχαμε πληροφορηθεί.
Πριν φύγουμε από Ελλάδα, με είχαν συμβουλεύσει να πιω καφέ οπωσδήποτε στο "Κολωνάκι" της Κωνσταντινούπολης αλλά μάλλον αυτό το άφησα επίτηδες εκτός προγράμματος.
-"Δεν πειράζει, την επόμενη φορά θα πάμε κι εκεί"
-"Την επόμενη φορά θα πάμε εκεί", είπα εγώ αποφασιστικά δείχνοντας με το δάχτυλό μου τον ορίζοντα της τεράστιας γέφυρας που οδηγεί στην ασιατική πλευρά της Πόλης.
Μια φευγαλαία μυρωδιά της θάλασσας, μια ματιά στους μικροπωλητές στην πλατεία του Πανεπιστημίου με τα δεκάδες περιστέρια και ένα kebab στο χέρι ήταν τα τελευταία πράγματα που έκανα πριν φτάσουμε στο σταθμό.
Μέχρι τη Θεσσαλονίκη σχεδόν δεν κοιμήθηκα. Αναβίωνα τις εικόνες που έζησα και κοιτούσα συνεχώς αποδείξεις, διαφημιστικά, κάρτες και φωτογραφίες που είχα πάρει από την Πόλη.
Η επιστροφή στην Αθήνα, άργησε κάποιες μέρες καθώς η Πρωτομαγιά στη Καστορία και τις Πρέσπες ήταν σχεδόν επιβεβλημένη...Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...
-"Λοιπόν, πως τα πέρασες; Σ' άρεσε; Έφερες τίποτα; Πήγες στο Φανάρι;"
-"Σε όλα ναι και να δεις που θα ξαναπάω"
-"Την επόμενη φορά να πας προς τα κάτω. Να δεις κι από εκεί πως ήμασταν"
-"Εντάξει τώρα θα μου πει η γιαγιά και το μυστικό;"
-"Ποιό λες μωρέ; Τα ισλί; Γι' αυτό ο τόσος χαμός; Μη τη παρεξηγείς, όπως έμαθε και λίγα δίκια έχει. Θα στα πω εγώ"
-"Γιατί ξέρεις;;;;"
-"Γράφε....1 κιλό καρύδια, αλεύρι από το καλό....¨"
....Ε, είπαμε είναι μυστικό
Attachments
-
26 KB Προβολές: 126