Twinkie
Member
- Μηνύματα
- 1.142
- Likes
- 327
- Επόμενο Ταξίδι
- Με το νου
- Ταξίδι-Όνειρο
- Στα πέντε σημεία της Γης
Η θερμοκρασία είχε πέσει αισθητά την επόμενη το πρωί και επιτέλους ένιωσα αυτό που μου έλεγαν γνωστοί και φίλοι που είχαν επισκεφτεί την Πόλη..
"Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα να ψιλοβρέχει και να τριγυρνάς σε αυτό το μέρος". Και όντως δεν υπήρχε...
Απόλαυσα κάθε σταγόνα που έπεφτε πάνω στα παπούτσια μου στο δρόμο για το Τοπ Καπί βλέποντας τους βιαστικούς περαστικούς από μια διαφανή ομπρέλα, εμπόρευμα του Χαριέτ και "πρώτο ταξιδιωτικό δώρο του Δ., για να βλέπω καθαρά", όπως είπε.
Δεκάδες Κινέζοι και Γιαπωνέζοι περίμεναν υπομονετικά τις μεγάλες ουρές με καταβρεγμένες τις φωτογραφικές να μπουν σε έναν από τους πολλούς χώρους του μουσειακού πλέον συγκροτήματος, του πρώτου παλατιού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Φορεσιές, σπαθιά, τουρμπάνια, νομίσματα, κοσμήματα, επίχρυσες ζώνες και παπούτσια με ρουμπίνια ήταν μόνο κάποια από τα τράβηξαν το ενδιαφέρον τους...Εμένα πάλι:
-"Μα καλά τι σε έπιασε και θέλεις να δεις το χαρέμι τώρα? Δεν θα δεις το ίδιο το χαρέμι, δεν θα σου χορέψει και καμιά να ξέρεις...Κανά δωματιάκι θα δεις, τα μπάνια, τα σχετικά"
-"Ήρθα ως εδώ και δεν θα δω το χαρέμι; Έφαγα όλη τη βροχή, έχω πανιάσει και δεν θα το δω;"
Όπως μπορεί εύκολα να καταλάβει κανείς το χαρέμι το είδα. "Δωματιάκι" δεν το λες ακριβώς, με θέα θάλασσα, μέσα από τα γκρεμίδια φυσικά, και ψηφιδωτά που θα ζήλευε και η Βαρκελώνη.
Κόκκινα, κίτρινα και μοβ στρώματα από τουλίπες απλώνονταν σε ένα καταπράσινο στρώμα γρασιδιού, φυτευμένες μόλις λες από τους μετρ του είδους, περιμετρικά του Τοπ Καπί σε μια από τις πιο όμορφες διαδρομές μέσα στο Παλάτι.. Ο αποχωρισμός από τον κήπο ήταν δύσκολος, αλλά ανυπομονούσα για το μετά. Το Φανάρι.
Μια από τις πιο γαλήνιες και όμορφες διαδρομές εκτός του κέντρου της Πόλης, είναι αυτή από το Pera στο Fener. Περνάς τη γέφυρα του Γαλατά, με τον υπέροχο Πύργο του όπου η θέα σου κόβει την ανάσα, και απλά κάποια στιγμή στα δεξιά σου απλώνεται η θάλασσα. Λες και αλλάζεις πόλη..
Η διαδρομή είναι κοντινή, αλλά και μόνο πως πας στο Φανάρι, σε κάνει να νιώθεις πως πας μακριά.
Στην κάθε γειτονιά της Κωνσταντινούπολης μπορείς να δεις τα πάντα, την συνομίληκή σου να είναι ορατά μόνο τα μάτια της κι αυτά κατεβασμένα, κάποιον Αζέρο να σου πουλάει την πραγμάτια του, τους μεγαλύτερους να σε αναγνωρίζουν ως Έλληνα λες και έχεις κρεμασμένη καμιά ταμπέλα που να γράφει Yunan, μέχρι και να μπλέξεις. Η γοητεία ξεχειλίζει από παντού.
Στο Φανάρι ωστόσο είναι διαφορετικά.
Μαγαζιά και σπίτια από άλλη εποχή, θεόστενα δρομάκια, κάποια κόκκινα datsun παρατημένα, γέρους να κάνουν ναργιλέ μέρα μεσημέρι τσούζοντας και καμιά ρακή και ορδές ξυπόλητων παιδιών να τρέχουν φωνάζοντας επειδή χτύπησε το κουδούνι στο σχολείο.
Ξύλινα παράθυρα κρέμονταν από εγκατελελλειμένα κτίρια κι έτσι όπως τα παρατηρούσα σκεφτόμουν πόση ζωή να είχε κάποτε εδώ. Πολλή ζωή.
"Οίκος Γ. Πάλλη 1918".. Ώστε εδώ ήταν κάποτε ο ελληνισμός..
Η επίσκεψη στο Πατριαρχείο ήταν έκπληξη από το πόσους πολλούς Έλληνες μπορείς να συναντήσεις εκεί που το ξέρεις αλλά δεν το πολυπιστεύεις κιόλας. Στο φυλάκιο στην είσοδο, μέσα κι έξω από τον μεγαλοπρεπέστατο Άγιο Γεώργιο, στις σκάλες που οδηγούν στη βιβλιοθήκη. Μαθητές ομοιόμορφα ντυμένοι κατέβαιναν για το διάλλειμά τους ακολουθούμενοι από έναν πάτερ που καλημέρισε με βαριά προφορά στα ελληνικά.
Ένα βλέφαρο στα αριστερά, στην σφραγισμένη από την εποχή που σκότωσαν τον Πατριάρχη, πρώτη Πύλη του Πατριαρχείου και φεύγοντας μπορείς να πεις "κοίτα να δεις πόσο κοντά μπορείς να έρθεις με τις ιστορίες τους". Αχ ρε παππού...
"Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα να ψιλοβρέχει και να τριγυρνάς σε αυτό το μέρος". Και όντως δεν υπήρχε...
Απόλαυσα κάθε σταγόνα που έπεφτε πάνω στα παπούτσια μου στο δρόμο για το Τοπ Καπί βλέποντας τους βιαστικούς περαστικούς από μια διαφανή ομπρέλα, εμπόρευμα του Χαριέτ και "πρώτο ταξιδιωτικό δώρο του Δ., για να βλέπω καθαρά", όπως είπε.
Δεκάδες Κινέζοι και Γιαπωνέζοι περίμεναν υπομονετικά τις μεγάλες ουρές με καταβρεγμένες τις φωτογραφικές να μπουν σε έναν από τους πολλούς χώρους του μουσειακού πλέον συγκροτήματος, του πρώτου παλατιού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Φορεσιές, σπαθιά, τουρμπάνια, νομίσματα, κοσμήματα, επίχρυσες ζώνες και παπούτσια με ρουμπίνια ήταν μόνο κάποια από τα τράβηξαν το ενδιαφέρον τους...Εμένα πάλι:
-"Μα καλά τι σε έπιασε και θέλεις να δεις το χαρέμι τώρα? Δεν θα δεις το ίδιο το χαρέμι, δεν θα σου χορέψει και καμιά να ξέρεις...Κανά δωματιάκι θα δεις, τα μπάνια, τα σχετικά"
-"Ήρθα ως εδώ και δεν θα δω το χαρέμι; Έφαγα όλη τη βροχή, έχω πανιάσει και δεν θα το δω;"
Όπως μπορεί εύκολα να καταλάβει κανείς το χαρέμι το είδα. "Δωματιάκι" δεν το λες ακριβώς, με θέα θάλασσα, μέσα από τα γκρεμίδια φυσικά, και ψηφιδωτά που θα ζήλευε και η Βαρκελώνη.
Κόκκινα, κίτρινα και μοβ στρώματα από τουλίπες απλώνονταν σε ένα καταπράσινο στρώμα γρασιδιού, φυτευμένες μόλις λες από τους μετρ του είδους, περιμετρικά του Τοπ Καπί σε μια από τις πιο όμορφες διαδρομές μέσα στο Παλάτι.. Ο αποχωρισμός από τον κήπο ήταν δύσκολος, αλλά ανυπομονούσα για το μετά. Το Φανάρι.
Μια από τις πιο γαλήνιες και όμορφες διαδρομές εκτός του κέντρου της Πόλης, είναι αυτή από το Pera στο Fener. Περνάς τη γέφυρα του Γαλατά, με τον υπέροχο Πύργο του όπου η θέα σου κόβει την ανάσα, και απλά κάποια στιγμή στα δεξιά σου απλώνεται η θάλασσα. Λες και αλλάζεις πόλη..
Η διαδρομή είναι κοντινή, αλλά και μόνο πως πας στο Φανάρι, σε κάνει να νιώθεις πως πας μακριά.
Στην κάθε γειτονιά της Κωνσταντινούπολης μπορείς να δεις τα πάντα, την συνομίληκή σου να είναι ορατά μόνο τα μάτια της κι αυτά κατεβασμένα, κάποιον Αζέρο να σου πουλάει την πραγμάτια του, τους μεγαλύτερους να σε αναγνωρίζουν ως Έλληνα λες και έχεις κρεμασμένη καμιά ταμπέλα που να γράφει Yunan, μέχρι και να μπλέξεις. Η γοητεία ξεχειλίζει από παντού.
Στο Φανάρι ωστόσο είναι διαφορετικά.
Μαγαζιά και σπίτια από άλλη εποχή, θεόστενα δρομάκια, κάποια κόκκινα datsun παρατημένα, γέρους να κάνουν ναργιλέ μέρα μεσημέρι τσούζοντας και καμιά ρακή και ορδές ξυπόλητων παιδιών να τρέχουν φωνάζοντας επειδή χτύπησε το κουδούνι στο σχολείο.
Ξύλινα παράθυρα κρέμονταν από εγκατελελλειμένα κτίρια κι έτσι όπως τα παρατηρούσα σκεφτόμουν πόση ζωή να είχε κάποτε εδώ. Πολλή ζωή.
"Οίκος Γ. Πάλλη 1918".. Ώστε εδώ ήταν κάποτε ο ελληνισμός..
Η επίσκεψη στο Πατριαρχείο ήταν έκπληξη από το πόσους πολλούς Έλληνες μπορείς να συναντήσεις εκεί που το ξέρεις αλλά δεν το πολυπιστεύεις κιόλας. Στο φυλάκιο στην είσοδο, μέσα κι έξω από τον μεγαλοπρεπέστατο Άγιο Γεώργιο, στις σκάλες που οδηγούν στη βιβλιοθήκη. Μαθητές ομοιόμορφα ντυμένοι κατέβαιναν για το διάλλειμά τους ακολουθούμενοι από έναν πάτερ που καλημέρισε με βαριά προφορά στα ελληνικά.
Ένα βλέφαρο στα αριστερά, στην σφραγισμένη από την εποχή που σκότωσαν τον Πατριάρχη, πρώτη Πύλη του Πατριαρχείου και φεύγοντας μπορείς να πεις "κοίτα να δεις πόσο κοντά μπορείς να έρθεις με τις ιστορίες τους". Αχ ρε παππού...
Attachments
-
26 KB Προβολές: 126