Περιεχόμενα
Τώρα που ξαναθυμάμαι την πρώτη εκείνη φορά στην Λυών, θαυμάζω το κουράγιο μας γιατί περπατούσαμε 10 με 12 ώρες κάθε μέρα γιατί μέσα σε μια εβδομάδα έπρεπε να βρούμε σπίτι για εννιά μήνες τουλάχιστον, να το ετοιμάσουμε, να ταχτοποιήσουμε το θέμα δουλειάς της κόρης μου και αν προλαβαίναμε να συναντούσε όσες γνωστές είχε (λιγότερες από τα δάκτυλα του ενός χεριού) που όμως ζούσαν σε διπλανές πόλεις.
Μέρα δεύτερη
Σήμερα ξεκινήσαμε στις οκτώ ακριβώς. Το πρώτο που κάναμε ήταν μια επίσκεψη στο Casino. Όταν ήμουν μικρή παραθέριζαμε οικογενειακώς στο Λουτράκι. Εκεί το καλύτερο ζαχαροπλαστείο λεγόταν Casino και το περίεργο είναι ότι είχε παρόμοια γραμματοσειρά, στην ταμπέλα του, με αυτήν εδώ. Την πρώτη φορά που το είχα δει, είχα σκεφτεί ότι ο ιδιοκτήτης του κάποια σχέση θα είχε με την Γαλλία. Στο εδώ λοιπόν μαγαζί, αντί για σερμπέτια, αμυγδαλόπιττες και μπακλαβαδάκια ζουμερά που έσταζαν σιρόπι, υπήρχαν τα τετριμμένα που υπάρχουν σε κάθε super market, σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Οι τιμές λίγο πιο ακριβές από την Ελλάδα εκτός από το κρέας που ήταν αρκετά πιο ακριβό. Με τον καιρό έμαθα πως το εν λόγω κατάστημα δεν ανήκει στα φτηνότερα, ίσως γι αυτό τα περισσότερα υποκαταστήματα του, είναι μάλλον μικρά, ώστε να εξυπηρετούν τις άμεσες ανάγκες των κατοίκων, ή των τουριστών. Κάτι σαν τα mini-market που έχουμε στην Ελλάδα.
Αφού εφοδιαστήκαμε, ξεκινήσαμε για την αποστολή μας!
Σταθμός πρώτος, το Πανεπιστήμιο, όπου η πριγκίπισσα θα έδινε τα διαπίστευτήριά της. Της πρότεινα να ρωτήσει πως θα βρούμε σπίτι και ποια είναι η διαδικασία ενοικίασης, κάτι που είχε ήδη φροντίσει. Το ραντεβού ήταν για τις 09:30
Τα γραφεία του Πανεπιστημίου ήταν στην Bellecour, και ίσια που προλαβαίναμε. Οπότε τραμ (στην ώρα του) και μετά μετρό.
Πήραμε την γραμμή B προς Perrache από τον σταθμό Charpennes. Ίσια που προλαβαίναμε! Ευτυχώς η σήμανση στο σταθμό είναι καλή και κατανοητή. Ο σταθμός δείχνει πιο γερασμένος από την ηλικία του , μπήκε σε λειτουργία το 1978, αλλά έχει ένα όμορφο έργο (oeuvre d' art) του Alain Lovato με τίτλο "Le Signal".
Ουφ, παρά την αγωνία της κόρης μου και την καταστροφολογία μου, φτάσαμε στην ώρα μας ακριβώς 09:25, με μόνη απώλεια την σκόνη της πλατείας που είχε κολλήσει στα παπούτσια μας και μοιάζαμε σαν δεκαεξάχρονα μετά από δυο ώρες ξέφρενο ποδόσφαιρο στην αλάνα.
Όση ώρα ήταν στην συνάντηση η μικρή βρήκα ευκαιρία να χαζέψω τριγύρω. Το κακό ήταν πως είχα αυστηρές εντολές να μην απομακρυνθώ πιο πολύ από είκοσι μέτρα, άντε εικοσιπέντε, όμως σε αυτό τον κύκλο ανακάλυψα τρία μικρούλικα θαύματα. Πρώτα, ένα βιβλιοπωλείο και ως τρελή βιβλιοφάγος τρύπωσα πάραυτα. Νέες εκδόσεις, βιβλία σε όλες τις γλώσσες του πλανήτη αλλά τσουπ να και μερικές ωραίες ιδέες για δώρα. Βιβλία, στα αγγλικά ή γαλλικά, με κάποιο θέμα αλλά και εξαρτήματα που βοηθούσαν σε αυτό, στην ίδια συσκευασία και σε εξαιρετική τιμή. Πχ ένα βιβλίο με συνταγές για cup cakes , που περιείχε τα φορμάκια (και τα μεταλλικά και τα χάρτινα για το σερβίρισμα) αλλά και τα υλικά διακόσμησης, μέχρι και ένα μικρό εξάρτημα για να βάλεις την επικάλυψη, σε ωραία συσκευασία, μόλις 5 ευρώ. Υπήρχε μια τεράστια ποικιλία τέτοιων σετ. Όπως και μια μεγάλη ποικιλία από ευφάνταστες γόμες μολυβιού. Ε, δεν άντεξα πήρα ένα σετ νότες και κλειδιά για την άλλη μου κόρη, την μουσικό.
Ακριβώς απέναντι ένα άλλο μικρό θαύμα, ένα βιβλιοπωλείο, που ήταν και σχολή μαγειρικής αλλά και ντελικατέσσεν και εκεί μπορούσες όχι μόνο να παρακολουθήσεις κάποιο μάθημα μαγειρικής, αλλά και να δείξεις κάτι που γνωρίζεις και επιπλέον να φας ότι έχει μαγειρευτεί.
Το τρίτο μικρό θαυματάκι ήταν ένα καφέ. Ακριβώς στην άκρη της πλατείας, πίσω από τον μικρό πρίγκιπα, ένα πανέμορφο παλιό καφενείο, με όλη αυτή την ατμόσφαιρα του γαλλικού, επαρχιακού καφέ, bistrot, brasserie, όλα σε ένα.
Και εκεί που είχα αρχίσει να ονειρεύομαι, έναν ζεστό, μυρωδάτο καφέ με ένα βουτυράτο κρουασάν, στρογγυλοκαθισμένο δίπλα του, μια φωνή με έβγαλε από την ονειροπόληση...
-Μαμάααααα!
και έμαθα πως η πριγκιπέσσα μου έπρεπε να παραμείνει για τουλάχιστον δύο ώρες , μπορεί και τρεις στα γραφεία, οπότε μου έδινε άδεια για αυτό το χρονικό διάστημα, που το συμφωνήσαμε μετά από διαπραγματεύσεις σε δυόμιση ώρες, αλλά, ήταν σαφής:
-Μην απομακρυνθείς πολύ! μου είπε αυστηρά, σε δυόμιση ώρες εδώ! Μην αργήσεις!
Σκέφτηκα λίγο και αποφάσισα να εξερευνήσω το πάνω μέρος της πλατείας.
Στο άλλο άκρο της πλατείας προς τον Rhône δηλαδή, υπάρχουν στάσεις για πάρα πολλές λεωφορειακές γραμμές.
Παρεμπιπτόντως, σημειώστε μια διεύθυνση μέσω της οποίας μπορείτε να βρείτε γρήγορα πως να μετακινηθείτε με την συγκοινωνία (TCL - Transports Communs Lyonnais | TCL). Το site, όπου βάζετε το σημείο που είστε και το σημείο που θέλετε να πάτε και άμεσα σας λέει ποιο μέσο να επιλέξετε, είναι πολύ εύχρηστο. Ναι, και ο Google έχει κάτι ανάλογο, όμως έχει πολλά λάθη και δεν λαμβάνει υπ όψιν του τυχόν αλλαγές ή ακυρώσεις δρομολογίων, ενώ το συγκεκριμένο είναι αξιόπιστο.
Εκει λοιπόν στην άκρη της πλατείας, απένατι από τις πολύβουες στάσεις, υπάρχει το εντυπωσιακό εστιατόριο του ινστιτούτου Bocuse, όπου χρέη προσωπικού κάνουν οι μαθητές της γαστρονομικής του σχολής. Να σημειώσετε ότι το ινστιτούτο δέχεται μόνο μεταπτυχιακούς φοιτητές από μόλις δεκατρία ιδρύματα απ όλο τον κόσμο και μόνο τους αριστούχους εξ αυτών. Εντυπωσιακό μέρος αλλά πανάκριβο. Ο Paul Bocuse, όπως ήδη είπαμε, είναι θρύλος και παρ ΄όλο που γεννημένος το 1926 στην Λυών , ο οποίος αναδιαμόρφωσε την γαλλική κουζίνα και παρ όλη την ηλικία του εξακολουθεί να είναι δημιουργικός. Στην πόλη διατηρεί ακόμη τέσσερα ξεχωριστά εστιατόρια τα Le Nord, l'Est, Le Sud και l'Ouest, εξαιρετικά αλλά πανάκριβα όλα.
Δίπλα σχεδόν στην Bellecour, υπάρχει μια μικρή, κομψή πλατεία, η Place Antonine Poncet. Σ αυτήν την πλατεία υπήρχε το Hôpital de la Charité, το νοσοκομείο των φτωχών, που καταστράφηκε το 1934 και από το οποίο υπάρχει μόνο ο πύργος του ρολογιού στην αρχική του θέση. Στην μια μεριά της πλατείας υπάρχουν κομψά, ιδιωτικά κτίρια, ενώ στην άλλη υπάρχει το "Hôtel de La Poste" δηλαδή το Κεντρικό Ταχυδρομείο, έργο του Michel Roux Spitz που κατασκευάστηκε μεταξύ των 1935 και 1938. Το κτίριο έχει διακοσμηθεί με μια τοιχογραφία 250 m² , έργο του Louis Bouquet, που περιγράφει την επίδραση της Λυών στον κόσμο. Οι Γάλλοι έχουν μια μανία με την λέξη "hôtel" που ο κόσμος όλος την ταυτίζει με την λέξη ξενοδοχείο, εκείνοι της δίνουν την έννοια του ιδρύματος . Έτσι το ταχυδρομείο είναι "Hôtel de La Poste" , το δημαρχείο "Hôtel de ville", το νομισματοκοπείο Hôtel des monnaies (έλεος!).
Η πλατεία φέρει το όνομα ενός γιατρού, του Antonine Poncet που δημιούργησε το πρώτο άσηπτο χειρουργείο στην Γαλλία, αλλά ο οποίος όμως δούλευε στο άλλο μεγάλο νοσοκομείο της πόλης στο νοσοκομείο Hôtel-Dieu de Lyon (να πάλι η λέξη hôtel!). Στην πλατεία, υπήρχε ένα άγαλμα, ένα ολάνθιστο δέντρο έργο του κορεάτη Jeong-Hwa Choi, αλλά πέρσι το μεταφέρανε στην Quai Gailleton, λίγο πιο πέρα.
Στην μέση σχεδόν της πλατείας αυτής ξαναβρίσκω την rue des Marronniers, με τα bouchon της (ταβέρνες), που πήρε αυτό το όνομα από τις καστανιές που υπήρχαν εκεί (σύμβολο των σχολείων, στην Γαλλία) το 1714. Πριν λεγόταν οδός Ιερουσαλήμ(!).
Οι Γάλλοι, που αγαπούν το φαγητό, έχουν πολλές ονομασίες για τα εστιατόρια ή τις ταβέρνες τους , έτσι θα δείτε διάφορες ονομασίες που μπορεί να σας μπλοκάρουν, restaurant, comptoir, bouchon (λυωνέζικη ονομασία της ταβέρνας), braisserie, bistrot παριζιάνικη ονομασία της ταβέρνας). Μην σκάτε, σε όλα τρως, ακόμη κι αν γράφει απλά cafe, όλο και κάτι φαγώσιμο θα έχει μαγειρέψει, ο ιδιοκτήτης!
Σ αυτό το δρομάκι , στο νούμερο 3, θα βρείτε και ένα traboule. Αν είναι ανοιχτό μπείτε, δεν είναι από τα πιο εντυπωσιακά αλλά είναι μια πρώτη γνωριμία με το εντυπωσιακό αρχιτεκτονικό γνώρισμα της πόλης.
Τα traboule είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των παλιών σπιτιών στην Λυών. Αυτό βοήθησε τους κατοίκους να επιβιώσουν τόσο στο μακρινό παρελθόν όσο και στο πιο σύγχρονο, στο Β παγκόσμιο πόλεμο.
H λέξη προέρχεται από την λατινική traboulare που σημαίνει διασχίζω, διασταυρώνομαι. Τα πιο παλιά είναι του 4 αιώνα μΧ και βρίσκονται στην Παλιά πόλη. Η πόλη είχε πολλά εργαστήρια μεταξιού, και οι εργάτες (canuts) μετακινούντο με τα πόδια; από το ποτάμι μέχρι τα εργαστήριά τους. Όμως το να βρίσκονταν εκτεθειμένοι στους δρόμους κουβαλώντας τα πολύτιμα μετάξια τους ήταν επικίνδυνο, γιατί υπήρχαν πολλοί ληστές, και έτσι σοφίστηκαν αυτούς τους "διαδρόμους", που ενώ είναι δημόσιος χώρος; περνάει μέσα από ιδιωτικές κατοικίες. Aυτοί οι σκοτεινοί διάδρομοι ενώνουν παράλληλους δρόμους και μερικές φορές έχουν σκάλες γιατί οι δρόμοι που ενώνονται έχουν υψομετρική διαφορά. Το δίκτυο των διαδρόμων αυτών είναι πυκνό. Σήμερα είναι ανοικτοί στο κοινό αρκετοί από αυτούς, κατά την διάρκεια της ημέρας. Το δίκτυο των traboules έσωσε πολλούς κατοίκους κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής.
Κοίταξα το ρολόι μου , είχα διαθέσιμη περισσότερο από μιάμιση ώρα , οπότε αποφάσισα να δω την πλακόστρωτη και συνήθως πολύκοσμη Rue Victor Hugo, που ξεκινάει από το μέσον της πλατείας. Ακριβά μαγαζιά με προσεγμένες βιτρίνες, μικρά καφέ και ωραία κτίρια με καταπληκτικές ξύλινες σκαλιστές εισόδους.
Στο τέλος του δρόμου βρήκαμε την Place Carnot. Το όνομα της το πήρε από τον ήρωα την Γαλλικής επανάστασης Lazare Carnot, αλλά το άγαλμα που υπάρχει εκεί, είναι του έγγονού του, του Sadi Carnot, που υπήρξε πρόεδρος της χώρας αλλά εκτελέστηκε το 1894 από έναν Ιταλό αναρχικό .
Γύρω από την πλατεία τα κτίρια, σχεδόν όλα του 19ου αιώνα , είναι εντυπωσιακά , ενώ στο νούμερο 16 θα δείτε μια είσοδο με δυο αγάλματα, έργα του J. Brunel. Πάνω στην πλατεία τις ζεστές μέρες απλώνουν τα τραπέζια τους καφετέριες και εστιατόρια.
Στο νοτιοδυτικό άκρο της πλατείας βρίσκεται ο δεύτερος (αλλά μεγαλύτερος και δαιδαλώδης) σταθμός της πόλης ο σταθμός Perrache. Τραίνα, λεωφορεία, τραμ, τρόλεϊ , ταξί και ένα ατελείωτο πλήθος κόσμου κυκλοφορεί εκεί. Η είσοδος του σταθμού από την μεριά της πλατείας είναι εντυπωσιακή. Τα Χριστούγεννα εδώ στήνεται μια καταπληκτική χριστουγεννιάτικη πολιτεία, με μικρά σπιτάκια όπου πωλούν από ρούχα και αξεσουάρ έως φαγητό και ποτό, στα γερμανικά πρότυπα, αλλά με γαλλική φινέτσα.
Τελικά η μικρή δεν ήταν εντάξει στο ραντεβού της και η βόλτα μου πήρε παράταση. Αυτή την φορά τα βήματα μου με έφεραν στην Saône. Η παλιά πόλη , η εκκλησία του Saint George και ο κατάφυτος λόφος άστραφταν στον μεσημεριανό ήλιο και η αντανάκλασή τους στο ήρεμο ποτάμι προκαλούσε τον φωτογραφικό μου φακό. Η κατακκόκινη, πεζογέφυρα passerelle de Saint George τραμπαλιζόταν από τις έντονες κινήσεις μια παρέας παιδιών και που έκαναν τα λίγα cadenas d'amour να κουδουνίζουν (μια επαρχιακή αντιγραφή της συνήθειας στην που εκπληρώνουν οι απανταχού ερωτευμένοι στην παρισινή Pont Des Arts αλλά δεν πτοήθηκα. Για να την περάσω χρειάστηκα περισσότερο από δέκα λεπτά που γέννησαν περίπου 60 φωτογραφίες.
Η εκκλησία του Saint George χτίστηκε το 550 μΧ από κάποιο σταυροφόρο και πήρε την σημερινή του μορφή το 1845, είναι ένα πολύ κομψός, τυπικά νεογοτθικός ναός και έχει εξαιρετικές υαλογραφίες (vitraux).
Ακολούθησα την rue Saint George και χάθηκα στην ώχρα και την κοκκινίλα (έτσι ονομάζουν οι αγιογράφοι αυτό το κοκκινοροδί χρώμα) των μεσαιωνικών σπιτιών της Vieux Lyon. Τα τζάμια, στα παράθυρα των σπιτιών, βάφονταν γαλάζια από τον καθαρό ουρανό με τα ελάχιστα σύννεφα και οι στέγες λες και έγερναν για να προσφέρουν , μάταια, σκιά στους ελάχιστους περιπατητές.
Πόσα έχουν δει αυτά τα σπίτια, πόσους ανθρώπους έχουν κρύψει στα σπλάχνα τους στην διάρκεια της ταραγμένης ζωής της πόλης. κάθε μικρό στενό προσέφερε χίλιες γωνιές για φωτογράφιση και αυτό το φως, το άγριο και καθαρό, βοηθούσε να μετατραπούν σε πραγματικά αριστουργήματα.
Σε λίγο βρέθηκα μπροστά στον καθεδρικό ναό της πόλης την εκκλησία του Saint Jean, έναν υπέροχο ναό, που δεσπόζει στην γειτονιά των ναυτών από το 1175... Το εσωτερικό του είναι απλό αλλά περιλαμβάνει ένα αστρονομικό ρολόι που κατασκευάστηκε το 1383. Η πρόσοψη του είναι σαν κέντημα. Απέναντι στην μικρή πλατεία υπάρχει ένα σιντριβάνι. Το ότι το πράσινο του λόφου κατεβαίνει σχεδόν ως την άκρη της πλατείας κρύβει μια τραγική ιστορία. Το 1930 μια κατολίσθηση κατέστρεψε όσα σπίτια υπήρχαν εκεί σκοτώνοντας 40 ανθρώπους, το σιντριβάνι σώθηκε, Τα δυο τρία τριγύρω κτίρια προς την μεριά του λόφου, είναι μεταγενέστερα.
Τριγύρω από τον ναό υπάρχουν μερικά από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης. Το maison du Chamarier που ήταν κάτι σαν χρηματιστήριο μεταξιού. Ο Tour Rose το πιο εμβληματικό traboule της πόλης, που βρίσκεται εκεί από το 1600 και ήταν κατοικία του γιου της Μαρίας των Μεδίκων. Το μουσείο Gadagne με το υπέροχο καφέ του, το Loge du change (το κτίριο των συναλλαγών), το maison des avocats (το κτίριο των δικηγόρων), το σπίτι του Girard Desargues και τέλος το εκπληκτικό Musée international de la miniature, στεγασμένο σε ένα πενταόροφο, μεσαιωνικό κτίριο
Σε όλους τους δρόμους υπάρχουν traboules αλλά δεν θα αναφέρω κανένα εδώ αφού εύκολα μπορείτε να τα βρείτε αναλυτικά στο διαδίκτυο ή στους οδηγούς της πόλης.
H πλήρης λίστα είναι εδώ με τα νούμερα σε κάθε δρόμο ( Les traboules du vieux Lyon ) και ναι είναι πολλά πάνω από 200. Τα πιο σημαντικά θα τα βρείτε εδώ ( Les traboules de Lyon, ces passages à découvrir cachent bien des trésors. ).
Αργά το μεσημέρι, , μάλλον νωρίς το απόγευμα, συναντηθήκαμε τελικά για μεσημεριανό, στην παλιά πόλη, στην place de la baleine εκεί που την συναντά η rue des trois maries , δηλαδή στον δρόμο των Μαρίας-Σαλώμης , Μαρίας του Ιακώβου και Μαρίας - Μαγδαληνής!
Το ταβερνάκι είχε τραπεζάκια έξω και δεν τ αφήσαμε παραπονεμένα, άλλωστε ο καιρός ήταν ζεστός και ο ήλιος φιλτραριζόταν τέλεια από τις λευκές ομπρέλες. Αυτή την φορά σκεφτήκαμε να δοκιμάσουμε δυο τυπικά πιάτα της πόλης. Το andouillette (ένα είδος λουκάνικου με εντόσθια), το quenelle (ένα μίγμα από ψωμί, ψάρι, αρωματικά ψημένο στο φούρνο μέσα σε μια νόστιμη σάλτσα) και βέβαια την σαλάτα της Λυών . Χμ το andouillette ήταν κάπως μακριά από τις γευστικές μας προτιμήσεις, το quenelle είχε πολύ ραφινάτη γεύση και υπέροχη σάλτσα για μακροβούτια και τέλος η σαλάτα ήταν θεική. Ζήτησα (η αγράμματη) να συνοδέψω το φαγητό μας με λίγο από το τρίτο ποτάμι της πόλης. Οχι, δεν ζήτησα νερό αλλά Beaujolais και ο σερβιτόρος μου είπε πως αν θέλω αυτό το κρασί πρέπει να ξαναπεράσω την τρίτη Πέμπτη του επόμενου Νοέμβρη γιατί τότε ανοίγουν τα βαρέλια αυτού του κρασιού, που πίνεται όσο είναι νέο, δηλαδή μέχρι τα Χριστούγεννα, γι αυτό το λένε και nouveau. Τελικά κατεβάσαμε το βλέμμα, και βολευτήκαμε με ένα Côtes du Rhône από το Montelmar, που μας πρότεινε, καλό αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο.
Το απόγευμα το καταναλώσαμε σε σχέδια επί χάρτου κυριολεκτικώς, προσπαθώντας να ομαδοποιήσουμε τα σπίτια που υπήρχαν διαθέσιμα να δούμε. γεμίσαμε τον χάρτινο χάρτη με κόκκινες κουκκίδες και σχεδιάσαμε τις διαδρομές με μπλε μελάνι ώστε να εξοικονομήσουμε χρόνο και κόπο. Όταν τελειώσαμε είμασταν ψόφιες.
Απολογισμός δεύτερης μέρας
Το τρίτο ποτάμι της πόλης το βλέπεις μόνο Νοέμβρη και Δεκέμβρη, τους υπόλοιπους μήνες κρύβεται.
φωτογραφίες: https://www.travelstories.gr/community/gallery/categories/Λυών.361/
Μέρα δεύτερη
Σήμερα ξεκινήσαμε στις οκτώ ακριβώς. Το πρώτο που κάναμε ήταν μια επίσκεψη στο Casino. Όταν ήμουν μικρή παραθέριζαμε οικογενειακώς στο Λουτράκι. Εκεί το καλύτερο ζαχαροπλαστείο λεγόταν Casino και το περίεργο είναι ότι είχε παρόμοια γραμματοσειρά, στην ταμπέλα του, με αυτήν εδώ. Την πρώτη φορά που το είχα δει, είχα σκεφτεί ότι ο ιδιοκτήτης του κάποια σχέση θα είχε με την Γαλλία. Στο εδώ λοιπόν μαγαζί, αντί για σερμπέτια, αμυγδαλόπιττες και μπακλαβαδάκια ζουμερά που έσταζαν σιρόπι, υπήρχαν τα τετριμμένα που υπάρχουν σε κάθε super market, σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Οι τιμές λίγο πιο ακριβές από την Ελλάδα εκτός από το κρέας που ήταν αρκετά πιο ακριβό. Με τον καιρό έμαθα πως το εν λόγω κατάστημα δεν ανήκει στα φτηνότερα, ίσως γι αυτό τα περισσότερα υποκαταστήματα του, είναι μάλλον μικρά, ώστε να εξυπηρετούν τις άμεσες ανάγκες των κατοίκων, ή των τουριστών. Κάτι σαν τα mini-market που έχουμε στην Ελλάδα.
Αφού εφοδιαστήκαμε, ξεκινήσαμε για την αποστολή μας!
Σταθμός πρώτος, το Πανεπιστήμιο, όπου η πριγκίπισσα θα έδινε τα διαπίστευτήριά της. Της πρότεινα να ρωτήσει πως θα βρούμε σπίτι και ποια είναι η διαδικασία ενοικίασης, κάτι που είχε ήδη φροντίσει. Το ραντεβού ήταν για τις 09:30
Τα γραφεία του Πανεπιστημίου ήταν στην Bellecour, και ίσια που προλαβαίναμε. Οπότε τραμ (στην ώρα του) και μετά μετρό.
Πήραμε την γραμμή B προς Perrache από τον σταθμό Charpennes. Ίσια που προλαβαίναμε! Ευτυχώς η σήμανση στο σταθμό είναι καλή και κατανοητή. Ο σταθμός δείχνει πιο γερασμένος από την ηλικία του , μπήκε σε λειτουργία το 1978, αλλά έχει ένα όμορφο έργο (oeuvre d' art) του Alain Lovato με τίτλο "Le Signal".
Ουφ, παρά την αγωνία της κόρης μου και την καταστροφολογία μου, φτάσαμε στην ώρα μας ακριβώς 09:25, με μόνη απώλεια την σκόνη της πλατείας που είχε κολλήσει στα παπούτσια μας και μοιάζαμε σαν δεκαεξάχρονα μετά από δυο ώρες ξέφρενο ποδόσφαιρο στην αλάνα.
Όση ώρα ήταν στην συνάντηση η μικρή βρήκα ευκαιρία να χαζέψω τριγύρω. Το κακό ήταν πως είχα αυστηρές εντολές να μην απομακρυνθώ πιο πολύ από είκοσι μέτρα, άντε εικοσιπέντε, όμως σε αυτό τον κύκλο ανακάλυψα τρία μικρούλικα θαύματα. Πρώτα, ένα βιβλιοπωλείο και ως τρελή βιβλιοφάγος τρύπωσα πάραυτα. Νέες εκδόσεις, βιβλία σε όλες τις γλώσσες του πλανήτη αλλά τσουπ να και μερικές ωραίες ιδέες για δώρα. Βιβλία, στα αγγλικά ή γαλλικά, με κάποιο θέμα αλλά και εξαρτήματα που βοηθούσαν σε αυτό, στην ίδια συσκευασία και σε εξαιρετική τιμή. Πχ ένα βιβλίο με συνταγές για cup cakes , που περιείχε τα φορμάκια (και τα μεταλλικά και τα χάρτινα για το σερβίρισμα) αλλά και τα υλικά διακόσμησης, μέχρι και ένα μικρό εξάρτημα για να βάλεις την επικάλυψη, σε ωραία συσκευασία, μόλις 5 ευρώ. Υπήρχε μια τεράστια ποικιλία τέτοιων σετ. Όπως και μια μεγάλη ποικιλία από ευφάνταστες γόμες μολυβιού. Ε, δεν άντεξα πήρα ένα σετ νότες και κλειδιά για την άλλη μου κόρη, την μουσικό.
Ακριβώς απέναντι ένα άλλο μικρό θαύμα, ένα βιβλιοπωλείο, που ήταν και σχολή μαγειρικής αλλά και ντελικατέσσεν και εκεί μπορούσες όχι μόνο να παρακολουθήσεις κάποιο μάθημα μαγειρικής, αλλά και να δείξεις κάτι που γνωρίζεις και επιπλέον να φας ότι έχει μαγειρευτεί.
Το τρίτο μικρό θαυματάκι ήταν ένα καφέ. Ακριβώς στην άκρη της πλατείας, πίσω από τον μικρό πρίγκιπα, ένα πανέμορφο παλιό καφενείο, με όλη αυτή την ατμόσφαιρα του γαλλικού, επαρχιακού καφέ, bistrot, brasserie, όλα σε ένα.
Και εκεί που είχα αρχίσει να ονειρεύομαι, έναν ζεστό, μυρωδάτο καφέ με ένα βουτυράτο κρουασάν, στρογγυλοκαθισμένο δίπλα του, μια φωνή με έβγαλε από την ονειροπόληση...
-Μαμάααααα!
και έμαθα πως η πριγκιπέσσα μου έπρεπε να παραμείνει για τουλάχιστον δύο ώρες , μπορεί και τρεις στα γραφεία, οπότε μου έδινε άδεια για αυτό το χρονικό διάστημα, που το συμφωνήσαμε μετά από διαπραγματεύσεις σε δυόμιση ώρες, αλλά, ήταν σαφής:
-Μην απομακρυνθείς πολύ! μου είπε αυστηρά, σε δυόμιση ώρες εδώ! Μην αργήσεις!
Σκέφτηκα λίγο και αποφάσισα να εξερευνήσω το πάνω μέρος της πλατείας.
Στο άλλο άκρο της πλατείας προς τον Rhône δηλαδή, υπάρχουν στάσεις για πάρα πολλές λεωφορειακές γραμμές.
Παρεμπιπτόντως, σημειώστε μια διεύθυνση μέσω της οποίας μπορείτε να βρείτε γρήγορα πως να μετακινηθείτε με την συγκοινωνία (TCL - Transports Communs Lyonnais | TCL). Το site, όπου βάζετε το σημείο που είστε και το σημείο που θέλετε να πάτε και άμεσα σας λέει ποιο μέσο να επιλέξετε, είναι πολύ εύχρηστο. Ναι, και ο Google έχει κάτι ανάλογο, όμως έχει πολλά λάθη και δεν λαμβάνει υπ όψιν του τυχόν αλλαγές ή ακυρώσεις δρομολογίων, ενώ το συγκεκριμένο είναι αξιόπιστο.
Εκει λοιπόν στην άκρη της πλατείας, απένατι από τις πολύβουες στάσεις, υπάρχει το εντυπωσιακό εστιατόριο του ινστιτούτου Bocuse, όπου χρέη προσωπικού κάνουν οι μαθητές της γαστρονομικής του σχολής. Να σημειώσετε ότι το ινστιτούτο δέχεται μόνο μεταπτυχιακούς φοιτητές από μόλις δεκατρία ιδρύματα απ όλο τον κόσμο και μόνο τους αριστούχους εξ αυτών. Εντυπωσιακό μέρος αλλά πανάκριβο. Ο Paul Bocuse, όπως ήδη είπαμε, είναι θρύλος και παρ ΄όλο που γεννημένος το 1926 στην Λυών , ο οποίος αναδιαμόρφωσε την γαλλική κουζίνα και παρ όλη την ηλικία του εξακολουθεί να είναι δημιουργικός. Στην πόλη διατηρεί ακόμη τέσσερα ξεχωριστά εστιατόρια τα Le Nord, l'Est, Le Sud και l'Ouest, εξαιρετικά αλλά πανάκριβα όλα.
Δίπλα σχεδόν στην Bellecour, υπάρχει μια μικρή, κομψή πλατεία, η Place Antonine Poncet. Σ αυτήν την πλατεία υπήρχε το Hôpital de la Charité, το νοσοκομείο των φτωχών, που καταστράφηκε το 1934 και από το οποίο υπάρχει μόνο ο πύργος του ρολογιού στην αρχική του θέση. Στην μια μεριά της πλατείας υπάρχουν κομψά, ιδιωτικά κτίρια, ενώ στην άλλη υπάρχει το "Hôtel de La Poste" δηλαδή το Κεντρικό Ταχυδρομείο, έργο του Michel Roux Spitz που κατασκευάστηκε μεταξύ των 1935 και 1938. Το κτίριο έχει διακοσμηθεί με μια τοιχογραφία 250 m² , έργο του Louis Bouquet, που περιγράφει την επίδραση της Λυών στον κόσμο. Οι Γάλλοι έχουν μια μανία με την λέξη "hôtel" που ο κόσμος όλος την ταυτίζει με την λέξη ξενοδοχείο, εκείνοι της δίνουν την έννοια του ιδρύματος . Έτσι το ταχυδρομείο είναι "Hôtel de La Poste" , το δημαρχείο "Hôtel de ville", το νομισματοκοπείο Hôtel des monnaies (έλεος!).
Η πλατεία φέρει το όνομα ενός γιατρού, του Antonine Poncet που δημιούργησε το πρώτο άσηπτο χειρουργείο στην Γαλλία, αλλά ο οποίος όμως δούλευε στο άλλο μεγάλο νοσοκομείο της πόλης στο νοσοκομείο Hôtel-Dieu de Lyon (να πάλι η λέξη hôtel!). Στην πλατεία, υπήρχε ένα άγαλμα, ένα ολάνθιστο δέντρο έργο του κορεάτη Jeong-Hwa Choi, αλλά πέρσι το μεταφέρανε στην Quai Gailleton, λίγο πιο πέρα.
Στην μέση σχεδόν της πλατείας αυτής ξαναβρίσκω την rue des Marronniers, με τα bouchon της (ταβέρνες), που πήρε αυτό το όνομα από τις καστανιές που υπήρχαν εκεί (σύμβολο των σχολείων, στην Γαλλία) το 1714. Πριν λεγόταν οδός Ιερουσαλήμ(!).
Οι Γάλλοι, που αγαπούν το φαγητό, έχουν πολλές ονομασίες για τα εστιατόρια ή τις ταβέρνες τους , έτσι θα δείτε διάφορες ονομασίες που μπορεί να σας μπλοκάρουν, restaurant, comptoir, bouchon (λυωνέζικη ονομασία της ταβέρνας), braisserie, bistrot παριζιάνικη ονομασία της ταβέρνας). Μην σκάτε, σε όλα τρως, ακόμη κι αν γράφει απλά cafe, όλο και κάτι φαγώσιμο θα έχει μαγειρέψει, ο ιδιοκτήτης!
Σ αυτό το δρομάκι , στο νούμερο 3, θα βρείτε και ένα traboule. Αν είναι ανοιχτό μπείτε, δεν είναι από τα πιο εντυπωσιακά αλλά είναι μια πρώτη γνωριμία με το εντυπωσιακό αρχιτεκτονικό γνώρισμα της πόλης.
Τα traboule είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των παλιών σπιτιών στην Λυών. Αυτό βοήθησε τους κατοίκους να επιβιώσουν τόσο στο μακρινό παρελθόν όσο και στο πιο σύγχρονο, στο Β παγκόσμιο πόλεμο.
H λέξη προέρχεται από την λατινική traboulare που σημαίνει διασχίζω, διασταυρώνομαι. Τα πιο παλιά είναι του 4 αιώνα μΧ και βρίσκονται στην Παλιά πόλη. Η πόλη είχε πολλά εργαστήρια μεταξιού, και οι εργάτες (canuts) μετακινούντο με τα πόδια; από το ποτάμι μέχρι τα εργαστήριά τους. Όμως το να βρίσκονταν εκτεθειμένοι στους δρόμους κουβαλώντας τα πολύτιμα μετάξια τους ήταν επικίνδυνο, γιατί υπήρχαν πολλοί ληστές, και έτσι σοφίστηκαν αυτούς τους "διαδρόμους", που ενώ είναι δημόσιος χώρος; περνάει μέσα από ιδιωτικές κατοικίες. Aυτοί οι σκοτεινοί διάδρομοι ενώνουν παράλληλους δρόμους και μερικές φορές έχουν σκάλες γιατί οι δρόμοι που ενώνονται έχουν υψομετρική διαφορά. Το δίκτυο των διαδρόμων αυτών είναι πυκνό. Σήμερα είναι ανοικτοί στο κοινό αρκετοί από αυτούς, κατά την διάρκεια της ημέρας. Το δίκτυο των traboules έσωσε πολλούς κατοίκους κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής.
Κοίταξα το ρολόι μου , είχα διαθέσιμη περισσότερο από μιάμιση ώρα , οπότε αποφάσισα να δω την πλακόστρωτη και συνήθως πολύκοσμη Rue Victor Hugo, που ξεκινάει από το μέσον της πλατείας. Ακριβά μαγαζιά με προσεγμένες βιτρίνες, μικρά καφέ και ωραία κτίρια με καταπληκτικές ξύλινες σκαλιστές εισόδους.
Στο τέλος του δρόμου βρήκαμε την Place Carnot. Το όνομα της το πήρε από τον ήρωα την Γαλλικής επανάστασης Lazare Carnot, αλλά το άγαλμα που υπάρχει εκεί, είναι του έγγονού του, του Sadi Carnot, που υπήρξε πρόεδρος της χώρας αλλά εκτελέστηκε το 1894 από έναν Ιταλό αναρχικό .
Γύρω από την πλατεία τα κτίρια, σχεδόν όλα του 19ου αιώνα , είναι εντυπωσιακά , ενώ στο νούμερο 16 θα δείτε μια είσοδο με δυο αγάλματα, έργα του J. Brunel. Πάνω στην πλατεία τις ζεστές μέρες απλώνουν τα τραπέζια τους καφετέριες και εστιατόρια.
Στο νοτιοδυτικό άκρο της πλατείας βρίσκεται ο δεύτερος (αλλά μεγαλύτερος και δαιδαλώδης) σταθμός της πόλης ο σταθμός Perrache. Τραίνα, λεωφορεία, τραμ, τρόλεϊ , ταξί και ένα ατελείωτο πλήθος κόσμου κυκλοφορεί εκεί. Η είσοδος του σταθμού από την μεριά της πλατείας είναι εντυπωσιακή. Τα Χριστούγεννα εδώ στήνεται μια καταπληκτική χριστουγεννιάτικη πολιτεία, με μικρά σπιτάκια όπου πωλούν από ρούχα και αξεσουάρ έως φαγητό και ποτό, στα γερμανικά πρότυπα, αλλά με γαλλική φινέτσα.
Τελικά η μικρή δεν ήταν εντάξει στο ραντεβού της και η βόλτα μου πήρε παράταση. Αυτή την φορά τα βήματα μου με έφεραν στην Saône. Η παλιά πόλη , η εκκλησία του Saint George και ο κατάφυτος λόφος άστραφταν στον μεσημεριανό ήλιο και η αντανάκλασή τους στο ήρεμο ποτάμι προκαλούσε τον φωτογραφικό μου φακό. Η κατακκόκινη, πεζογέφυρα passerelle de Saint George τραμπαλιζόταν από τις έντονες κινήσεις μια παρέας παιδιών και που έκαναν τα λίγα cadenas d'amour να κουδουνίζουν (μια επαρχιακή αντιγραφή της συνήθειας στην που εκπληρώνουν οι απανταχού ερωτευμένοι στην παρισινή Pont Des Arts αλλά δεν πτοήθηκα. Για να την περάσω χρειάστηκα περισσότερο από δέκα λεπτά που γέννησαν περίπου 60 φωτογραφίες.
Η εκκλησία του Saint George χτίστηκε το 550 μΧ από κάποιο σταυροφόρο και πήρε την σημερινή του μορφή το 1845, είναι ένα πολύ κομψός, τυπικά νεογοτθικός ναός και έχει εξαιρετικές υαλογραφίες (vitraux).
Ακολούθησα την rue Saint George και χάθηκα στην ώχρα και την κοκκινίλα (έτσι ονομάζουν οι αγιογράφοι αυτό το κοκκινοροδί χρώμα) των μεσαιωνικών σπιτιών της Vieux Lyon. Τα τζάμια, στα παράθυρα των σπιτιών, βάφονταν γαλάζια από τον καθαρό ουρανό με τα ελάχιστα σύννεφα και οι στέγες λες και έγερναν για να προσφέρουν , μάταια, σκιά στους ελάχιστους περιπατητές.
Πόσα έχουν δει αυτά τα σπίτια, πόσους ανθρώπους έχουν κρύψει στα σπλάχνα τους στην διάρκεια της ταραγμένης ζωής της πόλης. κάθε μικρό στενό προσέφερε χίλιες γωνιές για φωτογράφιση και αυτό το φως, το άγριο και καθαρό, βοηθούσε να μετατραπούν σε πραγματικά αριστουργήματα.
Σε λίγο βρέθηκα μπροστά στον καθεδρικό ναό της πόλης την εκκλησία του Saint Jean, έναν υπέροχο ναό, που δεσπόζει στην γειτονιά των ναυτών από το 1175... Το εσωτερικό του είναι απλό αλλά περιλαμβάνει ένα αστρονομικό ρολόι που κατασκευάστηκε το 1383. Η πρόσοψη του είναι σαν κέντημα. Απέναντι στην μικρή πλατεία υπάρχει ένα σιντριβάνι. Το ότι το πράσινο του λόφου κατεβαίνει σχεδόν ως την άκρη της πλατείας κρύβει μια τραγική ιστορία. Το 1930 μια κατολίσθηση κατέστρεψε όσα σπίτια υπήρχαν εκεί σκοτώνοντας 40 ανθρώπους, το σιντριβάνι σώθηκε, Τα δυο τρία τριγύρω κτίρια προς την μεριά του λόφου, είναι μεταγενέστερα.
Τριγύρω από τον ναό υπάρχουν μερικά από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης. Το maison du Chamarier που ήταν κάτι σαν χρηματιστήριο μεταξιού. Ο Tour Rose το πιο εμβληματικό traboule της πόλης, που βρίσκεται εκεί από το 1600 και ήταν κατοικία του γιου της Μαρίας των Μεδίκων. Το μουσείο Gadagne με το υπέροχο καφέ του, το Loge du change (το κτίριο των συναλλαγών), το maison des avocats (το κτίριο των δικηγόρων), το σπίτι του Girard Desargues και τέλος το εκπληκτικό Musée international de la miniature, στεγασμένο σε ένα πενταόροφο, μεσαιωνικό κτίριο
Σε όλους τους δρόμους υπάρχουν traboules αλλά δεν θα αναφέρω κανένα εδώ αφού εύκολα μπορείτε να τα βρείτε αναλυτικά στο διαδίκτυο ή στους οδηγούς της πόλης.
H πλήρης λίστα είναι εδώ με τα νούμερα σε κάθε δρόμο ( Les traboules du vieux Lyon ) και ναι είναι πολλά πάνω από 200. Τα πιο σημαντικά θα τα βρείτε εδώ ( Les traboules de Lyon, ces passages à découvrir cachent bien des trésors. ).
Αργά το μεσημέρι, , μάλλον νωρίς το απόγευμα, συναντηθήκαμε τελικά για μεσημεριανό, στην παλιά πόλη, στην place de la baleine εκεί που την συναντά η rue des trois maries , δηλαδή στον δρόμο των Μαρίας-Σαλώμης , Μαρίας του Ιακώβου και Μαρίας - Μαγδαληνής!
Το ταβερνάκι είχε τραπεζάκια έξω και δεν τ αφήσαμε παραπονεμένα, άλλωστε ο καιρός ήταν ζεστός και ο ήλιος φιλτραριζόταν τέλεια από τις λευκές ομπρέλες. Αυτή την φορά σκεφτήκαμε να δοκιμάσουμε δυο τυπικά πιάτα της πόλης. Το andouillette (ένα είδος λουκάνικου με εντόσθια), το quenelle (ένα μίγμα από ψωμί, ψάρι, αρωματικά ψημένο στο φούρνο μέσα σε μια νόστιμη σάλτσα) και βέβαια την σαλάτα της Λυών . Χμ το andouillette ήταν κάπως μακριά από τις γευστικές μας προτιμήσεις, το quenelle είχε πολύ ραφινάτη γεύση και υπέροχη σάλτσα για μακροβούτια και τέλος η σαλάτα ήταν θεική. Ζήτησα (η αγράμματη) να συνοδέψω το φαγητό μας με λίγο από το τρίτο ποτάμι της πόλης. Οχι, δεν ζήτησα νερό αλλά Beaujolais και ο σερβιτόρος μου είπε πως αν θέλω αυτό το κρασί πρέπει να ξαναπεράσω την τρίτη Πέμπτη του επόμενου Νοέμβρη γιατί τότε ανοίγουν τα βαρέλια αυτού του κρασιού, που πίνεται όσο είναι νέο, δηλαδή μέχρι τα Χριστούγεννα, γι αυτό το λένε και nouveau. Τελικά κατεβάσαμε το βλέμμα, και βολευτήκαμε με ένα Côtes du Rhône από το Montelmar, που μας πρότεινε, καλό αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο.
Το απόγευμα το καταναλώσαμε σε σχέδια επί χάρτου κυριολεκτικώς, προσπαθώντας να ομαδοποιήσουμε τα σπίτια που υπήρχαν διαθέσιμα να δούμε. γεμίσαμε τον χάρτινο χάρτη με κόκκινες κουκκίδες και σχεδιάσαμε τις διαδρομές με μπλε μελάνι ώστε να εξοικονομήσουμε χρόνο και κόπο. Όταν τελειώσαμε είμασταν ψόφιες.
Απολογισμός δεύτερης μέρας
Το τρίτο ποτάμι της πόλης το βλέπεις μόνο Νοέμβρη και Δεκέμβρη, τους υπόλοιπους μήνες κρύβεται.
φωτογραφίες: https://www.travelstories.gr/community/gallery/categories/Λυών.361/
Last edited: