Επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος

[Defkalion]

Ακούστε να δείτε τι έχει γίνει. Γύρισα στην Ελλάδα μετά από 4,5 χρόνια και μου φαίνεται πολύ σουρεάλ το σκηνικό. Λες και έχω ξυπνήσει από κάποιο όνειρο, ή λες και οι εικόνες που βλέπω είναι από κάποιο παλιό όνειρο: οικείες αλλά εξαιρετικά μακρινές συναισθηματικά.

Μάλλον ο άνθρωπος συνηθίζει πολύ γρήγορα στις εκάστοτε συνθήκες του, και εγώ έχοντας σχεδόν 5 χρόνια γεμάτα με κάθε είδους δραστηριότητα στην Αυστραλία, γύρισα και μετά την αρχική συναισθηματική φόρτιση που είδα οικογένειες κλπ στο αεροδρόμιο, μου φαίνονται όλα πολύ απόμακρα, ενώ μερικά από αυτά τα διώχνω εγώ επίτηδες.

Σοκ στους δρόμους, φοβάμαι να οδηγήσω -δεν είναι μόνο η συνήθεια για την οδήγηση από αριστερά, μα κυρίως το άγχος από τη συμπεριφορά των οδηγών εδώ-, κλείνω όλα τα ραντεβού μου στην... πλατεία του νέου ηρακλείου που μπορώ να πάω με τα πόδια, θλίψη για την αγένεια του κόσμου, αποπνικτικό συναίσθημα για την πυκνή δόμηση και τα ψηλά κτίρια (λες και δε ζούσα εδώ 30 χρόνια).

Στο μεταξύ όλοι οι φίλοι/γνωστοί προχώρησαν με τις ζωές τους (όπως και εγώ εξάλλου), και απλά δεν υπάρχει ενδιαφέρον κανένα. Αναρωτιέμαι τι ήρθα να κάνω.

Ακούγεται εντελώς περίεργο, αλλά τουλάχιστον έχουμε το πάρτυ του site σε λίγες μέρες και κάπως μετριάζεται η απογοήτευσή μου.

Αυτά.

 

[fotast]

Ενδιαφέρουσες οι παρατηρήσεις σου.Δηλαδή σε 5 χρόνια(ίσως και νωρίτερα) περίπου υπάρχει πλήρη αποξένωση από αυτά που άφησες όταν έφυγες και μένει μόνον το αρχικό συναίσθημα/συγκίνηση.Πρέπει να το ζήσει κανείς για να το καταλάβει γιατί με τα σύντομα ταξίδια(έστω και 1-2 μηνών) σίγουρα δεν είναι το ίδιο.

 

[Defkalion]

Ναι. Ίσως δεν είναι μόνο ο χρόνος αλλά και η φάση που είναι ο καθένας. Εγώ είχα 120% εστίαση στη ζωή μας εκεί λόγω των αρχικών δυσκολιών , και στη συνέχεια λόγω των παιδιών που μεγάλωναν σιγά σιγά , κλπ. Επαφές με Ελλάδα ελάχιστες , αφού οι "φίλοι" δεν ενδιαφέρονται στην πλειοψηφία τους να δουν τι κάνω, και ενημέρωση από ότι διάβαζα από τα ειδησεογραφικά σάιτ.

Τουλάχιστον οι μικρές γνώρισαν τα ξαδέρφια τους και περνάνε λίγο χρόνο μαζί , ώστε να έχουν τουλάχιστον τις αναμνήσεις μεγαλώνοντας. Αλλά αν οι υπόλοιπες μέρες εδώ κυλήσουν με παρόμοιο τρόπο θα είναι απελπιστικά αρνητική εμπειρία το ταξίδι.

 

[arabickostas]

Yo, υπομονή . Εχω λύσεις ... Φάε κουραμπιέδες και μελομακάρονα να γλυκαθεις λίγο.

Για να μιλήσουμε σοβαρά προσπάθησε να πας σε μερικά μέρη στην Αθήνα που σίγουρα δεν θα μπορείς να βρεις στη Μελβουρνη (απο εστιατόρια , μαγαζιά , αξιοθέατα κτλ). Ειναι λογικό να νιωθεις οτι ο καθένας έχει παρει το δρομο του και ολα δείχνουν διαφορετικά και απόμακρα. Συμβαίνει πάντα .

 

[alma]

Καλώς ήρθες πρώτα από όλα!
Από συγγενείς τι γίνεται;δεν υπάρχουν κάποιοι που τους έλειψες ή σου έλειψαν;Λογικά ναι εφόσον λες πως οι μικρές περνούν χρόνο με τα ξαδέρφια τους.

Δεν ξέρω ίσως και να είναι οι πρώτες εντυπώσεις, ίσως να φανεί στην πορεία...Πάντως μου κάνει εντύπωση γιατί βλέπω ομογενείς δεύτερης και τρίτης γενιάς να έρχονται στα χωριά και τα νησιά τους και να συγκινούνται βλέποντας μακρινούς συγγενείς που είχαν να δουν δεκαετίες ή είχαν δει άλλες 2-3 φορές στη ζωή τους.Δεν μιλώ για ανθρώπους που έχουν φύγει μόλις λίγα χρόνια από τη χώρα γιατί εκεί το βλέπω πιο έντονο.
Από την άλλη η στενή οικογένεια σου(σύζυγος, παιδιά) είναι μαζί σου, οπότε όπου και να είστε θα έχετε ο ένας τον άλλον.

Με τους φίλους που λες είχατε επαφές όσο ήσουν στην Αυστραλία; Από ότι λες ελάχιστες οπότε ίσως η απομάκρυνση έγινε σταδιακά.

 

[giannismits]

Όσοι δεν το έχουμε ζήσει αυτό προφανώς και δεν μπορούμε να το καταλάβουμε. Και σίγουρα ο κάθε άνθρωπος δεν αντιδρά με τον ίδιο τρόπο. Άσχετα με το βιοτικό επίπεδο στη χώρα που ζεις, η επάνοδος στην Ελλάδα συνήθως γεμίζει ενθουσιασμό στους περισσότερους. Κατανοώ τους προβληματισμούς σου αλλά σκέψου πως ήρθες για λίγες μέρες οπότε δεν θα κρατήσει για πολύ αυτή η απογοήτευση.

Μου κάνει εντύπωση όμως που νοιώθεις σαν να ήρθες σε μια ξένη χώρα από τη στιγμή που έφυγες 30+ χρονών. Όσο για την αποξένωση με τους ανθρώπους του περιβάλλοντός σου μετά από 5 χρόνια που είχατε να βρεθείτε δυστυχώς είναι η ψυχρή πραγματικότητα. Ίσως μόνο με φίλους αληθινούς-αδερφικούς δεν θα συνέβαινε.

Έχω γνωστό που ζει χρόνια στο Λος Άντζελες και μάλιστα στη δουλειά του συναναστρέφεται με διάσημους, αλλά όταν έρχεται στην Ελλάδα και άπειρους φίλους του συναντάει και μια χαρά περνάει. Εννοείται πως το μυαλό του είναι στο Μπέβερλι Χιλς και έχει ενσωματωθεί πλήρως στην αμερικάνικη κουλτούρα. Άλλο αυτό άλλο να περνάει χάλια όταν έρχεται Ελλάδα.

Εγώ εύχομαι να καλυτερεύσουν οι μέρες που θα είσαι στην Αθήνα και να μη κοιτάς τα στραβά που έχει η χώρα μας (που τα έχει δεκαετίες ολόκληρες). Ίσως η απογοήτευση σου να πηγάζει περισσότερο για τους οικείους σου που πλέον τους βλέπεις σαν ξένους.

 

[fotast]

Το είπε ο @arabickostas παραπάνω.Να πάς σε μέρη που δεν βρίσκεις στην Αυστραλία και συμπληρώνω να κάνεις πράγματα που σου άρεσαν όταν ζούσες εδώ.΄Ισως είναι μια λύση για να "ξαναδεθείς" με τον τόπο πάλι.

 

[Defkalion]

Ίσως η απογοήτευση σου να πηγάζει περισσότερο για τους οικείους σου που πλέον τους βλέπεις σαν ξένους.

Πολύ εύστοχο σχόλιο.

Δε προσπαθώ να γενικεύσω σε καμία περίπτωση, όσον αφορά το τί συμβαίνει σε αντίστοιχες περιπτώσεις, απλά είπα να μοιραστώ την εμπειρία μαζί μας.

 

[giannismits]

Πολύ εύστοχο σχόλιο.

Δε προσπαθώ να γενικεύσω σε καμία περίπτωση, όσον αφορά το τί συμβαίνει σε αντίστοιχες περιπτώσεις, απλά είπα να μοιραστώ την εμπειρία μαζί μας.

Και πολύ καλά έκανες. Το φόρουμ είναι κατά κάποιο τρόπο οικογένεια σου οπότε έχεις κάτι να νοιώθεις οικείο και να μοιράζεται τους προβληματισμούς σου.

 

[fotast]

Και η ποιότητα ζωής,όταν είναι καλύτερη δυσκολεύει τα πράγματα.Το βλέπουμε και στα πιο σύντομα ταξίδια μας.

 

[Defkalion]

Καλώς ήρθες πρώτα από όλα!
Από συγγενείς τι γίνεται;δεν υπάρχουν κάποιοι που τους έλειψες ή σου έλειψαν;Λογικά ναι εφόσον λες πως οι μικρές περνούν χρόνο με τα ξαδέρφια τους.

Με τους φίλους που λες είχατε επαφές όσο ήσουν στην Αυστραλία; Από ότι λες ελάχιστες οπότε ίσως η απομάκρυνση έγινε σταδιακά.

Συγγενείς σίγουρα υπάρχουν που τους έλειψα, κυρίως η άμεση οικογένειά μου (οι γονείς και τα αδέλφια μου), αλλά οι μικρές κάνουν παρέα με τα ξαδέρφια τους περισσότερο από ανάγκη (μένουν εδώ για λίγες μέρες) παρά επειδή εμείς περνάμε χρόνο με τους γονείς τους.

Και πολύ καλά έκανες. Το φόρουμ είναι κατά κάποιο τρόπο οικογένεια σου οπότε έχεις κάτι να νοιώθεις οικείο και να μοιράζεται τους προβληματισμούς σου.

Το φόρουμ στην συγκεκριμένη περίπτωση παίζει και το ρόλο του ψυχολόγου, και το τόπικ αυτό είναι ο καναπές

Και η ποιότητα ζωής,όταν είναι καλύτερη δυσκολεύει τα πράγματα.Το βλέπουμε και στα πιο σύντομα ταξίδια μας.

Αυτό το έχω δει μεν, αλλά όχι όπως ίσως το εννοείς. Γνώρισα πολύ ζήλεια και φθόνο για την απόφασή μου να φύγω από την Ελλάδα, από ανθρώπους που διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα ώστε να υποστηρίξουν αυτές τις αντιδράσεις τους. Ναι, ζω σε μια χώρα που έχει ψηλότερο επίπεδο ζωής, αλλά αυτό είναι κατά πρώτον σχετικά υποκειμενικό (κάθε άνθρωπος ταξινομεί διαφορετικά αυτά που είναι σημαντικά γι'αυτόν), και κατά δεύτερον σε καμία περίπτωση δεν ήταν η "εύκολη" λύση. Η εύκολη θα ήταν να καθόμουν στην Ελλάδα, που δεν είχα στεγαστικό, που δεν είχα σοβαρές οικονομικές υποχρεώσεις, που μέσα στη μιζέρια και το γενικό κλίμα μετριότητας και φθοράς δεν υπήρχαν απαιτήσεις από κανέναν. Αν κάποιος σας πει ότι η μετανάστευση στην άλλη άκρη του κόσμου σε μια χώρα που έχεις μηδενικές σχέσεις και που βλέπεις την παλιά σου ζωή ουσιαστικά να πεθαίνει, είναι η "εύκολη" λύση, να μου τον δείξετε και θα φέρω τον @spor_os να τον δείρει.

 

[James]

Σκέψου ότι μπορεί γυρίζοντας πίσω, να έχεις λείψει στους φίλους της Αυστραλίας, περισσότερο από τους Έλληνες "φίλους". Άντε σου έδωσα και κάτι για να περιμένεις!
(Σαν να αυτό που μου έλεγε ο διοικητής μου στο στρατό: οι καλύτερες μέρες της άδειας είναι αυτές λίγο πριν ξεκινήσει η άδεια...)