frenchman
Member
- Μηνύματα
- 623
- Likes
- 1.501
- Επόμενο Ταξίδι
- Venice
- Ταξίδι-Όνειρο
- Antarctica
8η μέρα
Όταν έχει ομίχλη στον Ατλαντικό...
Τελευταία μέρα στο CT λοιπόν, και μια μικρή στεναχώρια μας είχε πιάσει ήδη από το προηγούμενο βράδυ λόγω αναχώρησης. Ξυπνήσαμε πιο νωρίς από ποτέ, σχεδόν στις 05:00, αφού ως τελευταία δραστηριότητα και ουσιαστικά τελευταία του ταξιδιού μας είχαμε επιλέξει να κάνουμε καγιάκ στον Ατλαντικό. Η πρωινή επιλογή που έδινε η εταιρία είχε ώρα έναρξης στις 06:30 ώρα, και την πρότεινε ως πιο κατάλληλη για συναντήσεις με την θαλάσσια ζωή (δελφίνια-φώκιες).
http://kayak.co.za
Κόστος 20 ευρώ
Διάρκεια 2 ώρες
Αφού φτάσαμε στο λιλιπούτειο γραφείο τους στην αρχή του Sea Point, γνωριστήκαμε με τα παιδιά που το τρέχουν (κάτι τρελοκομεία σερφάδες), και ξεκίνησε μια μικρή εκπαίδευση για την χρήση του κανό, πως θα κινηθούμε περίπου, να μην μας τρομάξει το σουελ και τι πρέπει να κάνουμε αν πέσουμε στον Ωκεανό, χμμμμμμ μάλιστα αυτό καλό θα ήταν να το αποφύγουμε...
Όπως αποδείχθηκε στην συνέχεια ίσως να ήμασταν οι μόνοι που δεν είχαμε προηγούμενη εμπειρία από καγιάκ, γιατί το λέω αυτό? Ε γιατί στο πρώτο μισάωρο και μέχρι να του πάρουμε λίγο τον αέρα, έβλεπες την θείτσα από το σικάγο και τον κινέζο χαρτογιακά να μας περνάει σαν το κεντέρης κι εμείς να παλεύουμε με όλη μας την δύναμη και να πηγαίνουμε σαν χελώνες! Μας δουλεύαν κιόλας οι αλήτες
Σε κάποιο σημείο πήγα να βγάλω την φωτογραφική μηχανή από την θήκη και είχαν κουραστεί τόσο τα χέρια μου που έτρεμαν και δεν μπορούσα να τραβήξω φωτογραφίες
. Μάλλον πρέπει να αρχίσω gym μόλις επιστρέψω (ναι σίγουρα).
Και κάποια στιγμή έγινε κάτι μαγικό, κάτι το οποίο έκανε την εμπειρία ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ, κάτι το οποίο εκτιμήσαμε βέβαια αφού ξαναπατήσαμε τα ποδαράκια μας στην άμμο, καθώς εκείνη την στιγμή είναι μαγικό αλλά πολύ τρομακτικό και επικίνδυνο...
Ενώ λοιπόν είχαμε βρει λίγο τον ρυθμό μας κι εμείς και όλο το group κωπηλατούσε στα βαθιά του Ατλαντικού, ήρθε και μας σκέπασε μια παχιά ομίχλη. Και όταν λέμε για παχιά ομίχλη λέμε για ΠΑΧΙΑ ομίχλη... Σε εκείνο το σημείο ήρθε ο "αρχηγός" και μας είπε να είμαστε πολύ κοντά μεταξύ μας ώστε να βλέπουμε ο ένας τον άλλον και να μην χάσουμε κανέναν. Στην υπόλοιπη 1,5 περίπου ώρα της βόλτας μας, ακούγαμε τα βαπόρια να κορνάρουν και να μην τα βλέπουμε (μας θύμισε πολύ την σκηνή στον Τιτανικό), κάποια στιγμή ακούγαμε ένα φουσκωτό να μας πλησιάζει και εμφανίστηκε 15 μέτρα πριν πέσει πάνω μας όπου και σταμάτησε, και είδαμε ένα ιστιοπλοϊκό να εμφανίζεται από το πουθενά, μας πλησίασε σαν στοιχειωμένο, σχεδόν σαν να αιωρείται...
Σε όλη την διάρκεια υπήρχε η αίσθηση ότι είχαμε χαθεί καθώς την μία στιγμή ήμασταν βαθιά και την άλλη ακούγαμε το κύμα να σκάει με δύναμη στα βράχια, και όλα αυτά χωρίς να έχουμε απολύτως καμία εικόνα.
Κάποια στιγμή βρήκαμε ένα ψαροκάικο και ο αρχηγός πλησίασε και μίλησε λίγο μαζί τους πιθανόν για να δει κι αυτός πως θα βγούμε στην ακτή. Μετά από 20 ακόμα λεπτά και χωρίς να το περιμένουμε είχαμε σχεδόν βγει στην άμμο...
Εννοείται σε κάποια φάση είχαμε στην συντροφιά μας δελφίνια αλλά και μια παιχνιδιάρα φώκια...
Δυστυχώς δεν μπορώ να αποτυπώσω με λόγια το πόσο δυνατή εμπειρία ήταν, αλλά σίγουρα θα πρότεινα στον καθένα να το τολμήσει, παρ όλο που αν κάπου νιώσαμε φόβο σε όλο το ταξίδι μας δεν ήταν ούτε στο κλουβί με τους καρχαρίες, ούτε κολυμπώντας με φώκιες, ήταν πάνω στο καγιάκ.
Ακολουθούν (δυστυχώς όχι πολλές λόγω συνθηκών) φωτογραφίες και ένα βίντεο με την εμφάνιση του ιστιοπλοϊκού.
Και ξαφνικά το σημείο εξόδου!
Το στοιχειωμένο καράβι...
Όταν έχει ομίχλη στον Ατλαντικό...
Τελευταία μέρα στο CT λοιπόν, και μια μικρή στεναχώρια μας είχε πιάσει ήδη από το προηγούμενο βράδυ λόγω αναχώρησης. Ξυπνήσαμε πιο νωρίς από ποτέ, σχεδόν στις 05:00, αφού ως τελευταία δραστηριότητα και ουσιαστικά τελευταία του ταξιδιού μας είχαμε επιλέξει να κάνουμε καγιάκ στον Ατλαντικό. Η πρωινή επιλογή που έδινε η εταιρία είχε ώρα έναρξης στις 06:30 ώρα, και την πρότεινε ως πιο κατάλληλη για συναντήσεις με την θαλάσσια ζωή (δελφίνια-φώκιες).
http://kayak.co.za
Κόστος 20 ευρώ
Διάρκεια 2 ώρες
Αφού φτάσαμε στο λιλιπούτειο γραφείο τους στην αρχή του Sea Point, γνωριστήκαμε με τα παιδιά που το τρέχουν (κάτι τρελοκομεία σερφάδες), και ξεκίνησε μια μικρή εκπαίδευση για την χρήση του κανό, πως θα κινηθούμε περίπου, να μην μας τρομάξει το σουελ και τι πρέπει να κάνουμε αν πέσουμε στον Ωκεανό, χμμμμμμ μάλιστα αυτό καλό θα ήταν να το αποφύγουμε...
Όπως αποδείχθηκε στην συνέχεια ίσως να ήμασταν οι μόνοι που δεν είχαμε προηγούμενη εμπειρία από καγιάκ, γιατί το λέω αυτό? Ε γιατί στο πρώτο μισάωρο και μέχρι να του πάρουμε λίγο τον αέρα, έβλεπες την θείτσα από το σικάγο και τον κινέζο χαρτογιακά να μας περνάει σαν το κεντέρης κι εμείς να παλεύουμε με όλη μας την δύναμη και να πηγαίνουμε σαν χελώνες! Μας δουλεύαν κιόλας οι αλήτες
Σε κάποιο σημείο πήγα να βγάλω την φωτογραφική μηχανή από την θήκη και είχαν κουραστεί τόσο τα χέρια μου που έτρεμαν και δεν μπορούσα να τραβήξω φωτογραφίες

Και κάποια στιγμή έγινε κάτι μαγικό, κάτι το οποίο έκανε την εμπειρία ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ, κάτι το οποίο εκτιμήσαμε βέβαια αφού ξαναπατήσαμε τα ποδαράκια μας στην άμμο, καθώς εκείνη την στιγμή είναι μαγικό αλλά πολύ τρομακτικό και επικίνδυνο...
Ενώ λοιπόν είχαμε βρει λίγο τον ρυθμό μας κι εμείς και όλο το group κωπηλατούσε στα βαθιά του Ατλαντικού, ήρθε και μας σκέπασε μια παχιά ομίχλη. Και όταν λέμε για παχιά ομίχλη λέμε για ΠΑΧΙΑ ομίχλη... Σε εκείνο το σημείο ήρθε ο "αρχηγός" και μας είπε να είμαστε πολύ κοντά μεταξύ μας ώστε να βλέπουμε ο ένας τον άλλον και να μην χάσουμε κανέναν. Στην υπόλοιπη 1,5 περίπου ώρα της βόλτας μας, ακούγαμε τα βαπόρια να κορνάρουν και να μην τα βλέπουμε (μας θύμισε πολύ την σκηνή στον Τιτανικό), κάποια στιγμή ακούγαμε ένα φουσκωτό να μας πλησιάζει και εμφανίστηκε 15 μέτρα πριν πέσει πάνω μας όπου και σταμάτησε, και είδαμε ένα ιστιοπλοϊκό να εμφανίζεται από το πουθενά, μας πλησίασε σαν στοιχειωμένο, σχεδόν σαν να αιωρείται...
Σε όλη την διάρκεια υπήρχε η αίσθηση ότι είχαμε χαθεί καθώς την μία στιγμή ήμασταν βαθιά και την άλλη ακούγαμε το κύμα να σκάει με δύναμη στα βράχια, και όλα αυτά χωρίς να έχουμε απολύτως καμία εικόνα.
Κάποια στιγμή βρήκαμε ένα ψαροκάικο και ο αρχηγός πλησίασε και μίλησε λίγο μαζί τους πιθανόν για να δει κι αυτός πως θα βγούμε στην ακτή. Μετά από 20 ακόμα λεπτά και χωρίς να το περιμένουμε είχαμε σχεδόν βγει στην άμμο...
Εννοείται σε κάποια φάση είχαμε στην συντροφιά μας δελφίνια αλλά και μια παιχνιδιάρα φώκια...
Δυστυχώς δεν μπορώ να αποτυπώσω με λόγια το πόσο δυνατή εμπειρία ήταν, αλλά σίγουρα θα πρότεινα στον καθένα να το τολμήσει, παρ όλο που αν κάπου νιώσαμε φόβο σε όλο το ταξίδι μας δεν ήταν ούτε στο κλουβί με τους καρχαρίες, ούτε κολυμπώντας με φώκιες, ήταν πάνω στο καγιάκ.
Ακολουθούν (δυστυχώς όχι πολλές λόγω συνθηκών) φωτογραφίες και ένα βίντεο με την εμφάνιση του ιστιοπλοϊκού.

Και ξαφνικά το σημείο εξόδου!

Το στοιχειωμένο καράβι...