dim kyr
Member
- Μηνύματα
- 2.089
- Likes
- 6.682
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΔΟΥ Κορίνθου
Περιεχόμενα
Επίλογος
Αν θυμαμαι καλά ήταν μια Τεταρτη που φυγαμε απο το σπίτι που μέναμε, το
οποίο βρισκόταν πίσω απο το Ανωτατο Σοβιετ, στο οποίο ειχαμε συναντησει
και εναν νεαρο που με ενα σφυρακι εβγαζε με ζέση σφαιρες- ματωμενα
εθνικιστικα αναμνηστικα- απο τους τοίχους. Διάολε! Τι ήθελε να θυμάται?
Ηταν αρκετά νέος, πιο νεος απο το σφυρί που κρατούσε και παρόλα αυτά
ήθελε να αναβιωσει αναμνήσεις σφαγής και να ξεθάψει/ζωντανέψει
εμβλήματα θανάτου.
Ο αν-θρωπος δεν αλλάζει. Θρώσκει. Στο ίδιο του το κοπάδι.
Εβρεχε. Καθ'ολη την διαρκεια της διαμονής μας δεν συναντήσαμε ούτε έναν δυτικό τουρίστα,
αλλά ούτε και Ελληνες. ή μάλλον για να είμαι ειλικρινής συναντήσαμε. Μια γυναίκα.
Την Ντότσκα. Δεν γνωριζε καμιά λέξη στα Ελληνικά. Η Ελλάδα για αυτην ήταν μια θολή ανάμνηση.
Μια υποχρέωση που με βαρυγκωμια κουβάλαγε. Ξεθωριασμένη σαν εκθεμα σε λαογραφικό μουσείο.
Ξεφτισμένη.
Χωρίς ιχνος σεβασμού. Σαν ενα φορτίο που δεν μπορεί να αποθέσει σε καμιά γωνιά της γης.
Και όταν η εθνική σου ταυτοτητα, σου είναι βάρος ή έστω δεν σε χαρακτηρίζει, κάτι πάει στραβά. ή
απλά κάτι σε έχει κερδίσει περισσότερο. Τελικά ισως ή εθνική συνειδηση νικιέται κατά κράτος απο την
τριβή με την καθημερινότητα.
Ισως. Αλλά αυτό είναι ερωτημα για δυνατούς παίκτες: Συνηθεια ή DNA? Ποντάρετε! Οποιος το βρει
κερδίζει 2 ημέρες στο παρακμιακό Σουχούμι με τα εγκατελειμένα ξενοδοχεία και την άδεια πόληηηηη!
Ποντάρετε!!! Ευκαιρίααα!
Μόνο 200 ρούβλια η συμμετοχη! Κερδίστε και εσείς 2 ημέρες παράνοιας και κατάθλιψης στην
εγκατελειμένη μας πόληηηηηη! Ποντάρετε κύριες και κύριοιιιι! Σας δίνετε η ευκαιρία να δειτε απο
κοντά την εγκατάλειψη και τις σφαιρες, τα ξέφτια του πολιτισμού και της ευμάρειας!!!
Ποντάρετε!!!! Κλήρωση? ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ!!!
(ειδικές τιμές για χήρες, τυφλούς, μονόχειρες, και γενικώς θύματα πολέμου).
Η θείτσα που μας φιλοξένησε μας παρακάλεσε να μην φύγουμε με την βροχή. Της είπαμε ή
τουλάχιστον προσπαθήσαμε να της πούμε, ότι για την δική μας ασφάλεια έπρεπε να ειμαστε νωρίς
στα σύνορα, όσο αυτά φυλάσσονταν απο τους φαντάρους.
Ετρεξε στην βροχή και μας έφερε σύκα. Να φάμε κάτι για τον δρόμο, όπως νοηματικά μας είπε.
Στον σταθμό κάποιος περίεργος με χιλιοτρακαρισμένη μερσεντες με φιμέ τζάμια και ταλαιπωρημένο
πρόσωπο σαν την χώρα που τον φιλοξενούσε (Τσετσένος?), μας πρότεινε έναντι αδρής αμοιβής να
μας πάει στα σύνορα. Αρνηθήκαμε: Θέλαμε να φτάσουμε σώοι και να εγκαταλείψουμε την χώρα χωρις
δυσαρεστες περιπέτειες.
Πήραμε το λεωφορείο για Γκάλι, και φτάσαμε στα σύνορα. Ο Ρωσος στρατιωτης εξέτασε το
διαβατηριο, δήλωσε θαυμασμό για τις εικόνες αρχαιοελληνικου κάλους των σελίδων, μας
αποχαιρετισε στρατιωτικά με σεβασμό αφού "αγαπάει Ελλάδα" , περάσαμε την μπάρα και μετά απο
10 λεπτά περπάτημα μπήκαμε στην Γεωργία.
Η Αμπκχαζία -δεν είναι μελοδραματικό, είναι η αλήθεια- πεθαίνει. Ψυχοραγεί. Εξαρτάται. Εκανε
πόλεμο για να κερδισει την ανεξαρτησία της απο τους Γεωργιανούς, και την έχασε απο τους Ρωσους. Νταβατζη άλλαξε.
Γιατί καλό το λάρι, αλλα το ρούβλι καλύτερο. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Παντα. ....
ΤΕΛΟΣ
Αν θυμαμαι καλά ήταν μια Τεταρτη που φυγαμε απο το σπίτι που μέναμε, το
οποίο βρισκόταν πίσω απο το Ανωτατο Σοβιετ, στο οποίο ειχαμε συναντησει
και εναν νεαρο που με ενα σφυρακι εβγαζε με ζέση σφαιρες- ματωμενα
εθνικιστικα αναμνηστικα- απο τους τοίχους. Διάολε! Τι ήθελε να θυμάται?
Ηταν αρκετά νέος, πιο νεος απο το σφυρί που κρατούσε και παρόλα αυτά
ήθελε να αναβιωσει αναμνήσεις σφαγής και να ξεθάψει/ζωντανέψει
εμβλήματα θανάτου.
Ο αν-θρωπος δεν αλλάζει. Θρώσκει. Στο ίδιο του το κοπάδι.
Εβρεχε. Καθ'ολη την διαρκεια της διαμονής μας δεν συναντήσαμε ούτε έναν δυτικό τουρίστα,
αλλά ούτε και Ελληνες. ή μάλλον για να είμαι ειλικρινής συναντήσαμε. Μια γυναίκα.
Την Ντότσκα. Δεν γνωριζε καμιά λέξη στα Ελληνικά. Η Ελλάδα για αυτην ήταν μια θολή ανάμνηση.
Μια υποχρέωση που με βαρυγκωμια κουβάλαγε. Ξεθωριασμένη σαν εκθεμα σε λαογραφικό μουσείο.
Ξεφτισμένη.
Χωρίς ιχνος σεβασμού. Σαν ενα φορτίο που δεν μπορεί να αποθέσει σε καμιά γωνιά της γης.
Και όταν η εθνική σου ταυτοτητα, σου είναι βάρος ή έστω δεν σε χαρακτηρίζει, κάτι πάει στραβά. ή
απλά κάτι σε έχει κερδίσει περισσότερο. Τελικά ισως ή εθνική συνειδηση νικιέται κατά κράτος απο την
τριβή με την καθημερινότητα.
Ισως. Αλλά αυτό είναι ερωτημα για δυνατούς παίκτες: Συνηθεια ή DNA? Ποντάρετε! Οποιος το βρει
κερδίζει 2 ημέρες στο παρακμιακό Σουχούμι με τα εγκατελειμένα ξενοδοχεία και την άδεια πόληηηηη!
Ποντάρετε!!! Ευκαιρίααα!
Μόνο 200 ρούβλια η συμμετοχη! Κερδίστε και εσείς 2 ημέρες παράνοιας και κατάθλιψης στην
εγκατελειμένη μας πόληηηηηη! Ποντάρετε κύριες και κύριοιιιι! Σας δίνετε η ευκαιρία να δειτε απο
κοντά την εγκατάλειψη και τις σφαιρες, τα ξέφτια του πολιτισμού και της ευμάρειας!!!
Ποντάρετε!!!! Κλήρωση? ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ!!!
(ειδικές τιμές για χήρες, τυφλούς, μονόχειρες, και γενικώς θύματα πολέμου).
Η θείτσα που μας φιλοξένησε μας παρακάλεσε να μην φύγουμε με την βροχή. Της είπαμε ή
τουλάχιστον προσπαθήσαμε να της πούμε, ότι για την δική μας ασφάλεια έπρεπε να ειμαστε νωρίς
στα σύνορα, όσο αυτά φυλάσσονταν απο τους φαντάρους.
Ετρεξε στην βροχή και μας έφερε σύκα. Να φάμε κάτι για τον δρόμο, όπως νοηματικά μας είπε.
Στον σταθμό κάποιος περίεργος με χιλιοτρακαρισμένη μερσεντες με φιμέ τζάμια και ταλαιπωρημένο
πρόσωπο σαν την χώρα που τον φιλοξενούσε (Τσετσένος?), μας πρότεινε έναντι αδρής αμοιβής να
μας πάει στα σύνορα. Αρνηθήκαμε: Θέλαμε να φτάσουμε σώοι και να εγκαταλείψουμε την χώρα χωρις
δυσαρεστες περιπέτειες.
Πήραμε το λεωφορείο για Γκάλι, και φτάσαμε στα σύνορα. Ο Ρωσος στρατιωτης εξέτασε το
διαβατηριο, δήλωσε θαυμασμό για τις εικόνες αρχαιοελληνικου κάλους των σελίδων, μας
αποχαιρετισε στρατιωτικά με σεβασμό αφού "αγαπάει Ελλάδα" , περάσαμε την μπάρα και μετά απο
10 λεπτά περπάτημα μπήκαμε στην Γεωργία.
Η Αμπκχαζία -δεν είναι μελοδραματικό, είναι η αλήθεια- πεθαίνει. Ψυχοραγεί. Εξαρτάται. Εκανε
πόλεμο για να κερδισει την ανεξαρτησία της απο τους Γεωργιανούς, και την έχασε απο τους Ρωσους. Νταβατζη άλλαξε.
Γιατί καλό το λάρι, αλλα το ρούβλι καλύτερο. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Παντα. ....
ΤΕΛΟΣ
Last edited by a moderator:
