Αζερμπαϊτζάν Η Χώρα της φωτιάς ή αλλιώς Azərbaycan!

[ThanasisU2]

Ayran + Kabab + me = B.F.F.E.!

Μετά από κάνα 40 λεπτό στο κινούμενο-τσαντίρι, φτάνω επιτέλους στο κέντρο του Μπακού. Βγαίνοντας από το λεωφορείο, είδη έρχεται το αλατισμένο αεράκι, από την Κασπία θάλασσα (ναι, είχα να δω θάλασσα κοντά στο μισό χρόνο). Μιας και η πλατεία/κέντρο δε πρόσφερε και πολλά (μια απλή κομουνιστική αρχιτεκτονική), αποφάσισα, να πάω στο ξενοδοχειοξενωναχοστελ (whatewah) για να αφήσω τουλάχιστον τα πράγματα μου.

Το υπέρ του ξενοδοχειοξενωναχοστελ είναι ότι είναι αρκετά κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό και με το κεντρικό σταθμό του μετρό. Αλλά είναι και καλά χωμένο, σε ένα από τους μικρούς δρόμους του Μπακού.

Μετά από κάνα 15 λεπτό ψάξιμο (ναι είμαι κατά του GPS, και προτιμώ τους χάρτες, και ναι είμαι χίπστερ) το βρίσκω το ξενοδοχειοξενωναχοστελ μέσα σε μια παλιά πολυκατοικία. Ο ρεσεψιονίστ (αδερφός του ιδιοκτήτη) με καλώς ορίζει με τσάι (τι πρωτότυπο) και μου λέει στα αζερικά ότι το δωμάτιο μου, δε είναι έτοιμο. Του απαντώ, πως κανένα πρόβλημα, πως μπορώ να έρθω αργότερα αν είναι, και αν μπορώ να αφήσω την τσάντα μου (τα πάντα στα τούρκικα). Κανένα πρόβλημα, και πάμε στην υπόθεση τιμή. Και εδώ ξεκινάνε τα παζάρια (που θα με ακολουθήσουν σε όλο το ταξίδι μου). Kαταφέρνω μετά από κάνα δεκάλεπτο, και έχω με την ίδια τιμή για 4 κλίνο με εξωτερική τουαλέτα, να πάρω μονόκλινο με δικιά μου τουαλέτα και με δορυφορική τηλεόραση!

Με χαρά, αφήνω την τσάντα και πετάγομαι προς το λιμάνι (όπως είπα μου είχε λείψει το θαλασσινό αεράκι). Δε είναι δύσκολο να φτάσεις στο λιμάνι. Όλοι οι δρόμοι εκεί θα σε βγάλουν. Μετά από 5 λεπτά περπάτημα, φτάνω και εγώ στην θάλασσα.

Η όμορφη αρχιτεκτονική του Μπακού

Προεδρικό Μέγαρο

Η υπέροχη ησυχία! Τα παιδιά στο σχολείο, οι μεγάλοι στις δουλειές, και στην προμενάδα βλέπεις μόνο συνταξιούχους και ελάχιστους τουρίστες (κυρίως από την Ρωσία). Η πρώτη μου επαφή με το Μπακού, μπορώ να πω, πως ήταν αρκετά θετική.

Ο καιρός; Να σας πω, το πρωί κάνει αρκετό κρύο (ήμουν με το μπουφάν, και κοντό παντελονάκι, και ένα κρύο το ένιωσα) άλλα μετά τις 11-12 αρχίζουν οι ζέστες. 30-35 βαθμοί είναι η κλασική θερμοκρασία για τέλη Απρίλη.

Η βόλτα σιγά σιγά με βγάζει, σε μια από τις πολλοστές σημαίες, του Αζερμπαϊτζάν. Τα χρώματα συμβολίζουν: μπλε τον λαό των Αζέρων, το κόκκινο την ελευθερία και το πράσινο το ισλάμ. Το μισοφέγγαρο, είναι δανεισμένο από την Τουρκία και συμβολίζει την θρησκεία και το οκτάκτινο αστέρι, που συμβολίζει τις οκτώ υποδιαιρέσεις της φυλής των Τούρκων.

Γενεικά, από ότι παρατήρησα, με την θρησκεία δε τα έχουν και τόσο καλά. Ο κομουνισμός, πρέπει να διάλυσε τον όρο θρησκεία. Μιας και μουσουλμανικό κράτος, ελάχιστα ήταν τα τζαμιά, πόσο μάλλον οι θρησκευόμενοι και ο τρόπος ντυσίματος των γυναικών (τι γυναικών, γυναίκαρων! αλλά για αυτό σε επόμενο επεισόδιο).

Από πίσω, το στολίδι και σήμα κατατεθέν, του Μπάκου, με ύψος 190 μ. το Alov Qüllələri ή αλλιώς, οι Φλεγόμενοι Πύργοι (έχουν με την φωτιά κάτι εκεί). Χτιστήκαν το 2012, και αποτελούν από τότε το υψηλότερο κτίριο του Αζερμπαϊτζάν, και πόλος έλξης ξένων εταιριών κυρίως αυτοκινήτων και πετρελαϊκών.

Πίσω ακριβώς από την σημαία, η παλιά πόλη. Μιας και με έπιανε η κούραση (έλλειψη ύπνου) την πέρασα μια γρήγορη βόλτα, ώστε να ξέρω πάνω κάτω τι να δω.

Παλιό Μπακού

Η απλή βόλτα, μου βγήκε ‘βολτάρα’ και πέρασα κάνα 2 ώρο, χάνοντας και βρίσκοντας ξανά στα σοκάκια της παλιάς πόλης.

Qız Qalası (Παρθένο φρούριο)

Επόμενος σταθμός, Ιράν!

Δημοτική βιβλιοθήκη της πλατείας

Πανεπιστήμιο του Μπακού

Τείχος παλιάς πόλης

Μιας και τώρα, εκλιπαρούσα, για ένα ντουσάκι και έναν υπνάκο, έψαξα τον κοντινότερο σταθμό μετρό. Ο κοντινότερος σταθμός ήταν ο İçәri Şәhәr (Κέντρο Πόλης).

İçәri Şәhәr

Το Bakı Metropoliteni (ή αλλιώς το μετρό του Μπακού), αποτελείτε από 2 γραμμές, με συνολικό μήκος τα 35 χλμ και έχει 23 σταθμούς. Η πρώτη γραμμή άνοιξε το 1967 (το δεύτερο μετρό στον Καύκασο μετά την Γεωργία) σαν δώρο της ΕΣΣΔ σε πόλεις που είχαν πάνω από 1 εκατομμύριο κατοίκους.

Χάρτης μετρό του Μπακού

Από τότε, δε άλλαξαν και πολλά. Τα ίδια βαγόνια μέχρι σήμερα κάνουν τις κούρσες.

Η μια διαδρομή κοστίζει 0.3 ΑΖΝ (0.28 €) συν 3 ΑΖΝ για την Κάρτα Μπακού (Bakı Kart) σαν εγγύηση.

Κάρτα Μπακού (Bakı Kart)

Τελευταίος σταθμός, πριν το ξενοδοχειοξενωναχοστελ, ο σιδηροδρομικός σταθμός, για την παραλαβή του εισιτήριου μου, για το δρομολόγιο Μπακού – Τυφλίδα.

Dəmiryol Vağzalı (Σιδηροδρομικός σταθμός Μπακού)

Η αγορά έγινε από την κεντρική σελίδα σιδηροδρόμων του Αζερμπαϊτζάν (ναι η σελίδα είναι λίγο γιούχου, όπως και όλη η χώρα) τουλάχιστον 10 ημέρες πριν το ταξίδι. Επέλεξα το φθηνό πακέτο, δηλαδή πλατσκάρτνυ, που σημαίνει κρεβάτι σε ανοιχτό ‘κοιτώνα’, με τιμή τα 12.5 ΑΖΝ.

Η τύπισσα στο γκισέ, παθαίνει ένα μικρό κοκόμπλοκ. Μου σκάει Έλληνας, με ελληνικό διαβατήριο (παίζει να κοίταζε τις εικόνες κάνα 5 λεπτό) για να παραλάβει το εισιτήριο για Τιφλίδα. Και να αρχίζει προς σε έμενα, που είναι η βίζα για Γεωργία. Της απαντώ (στα ρωσικά) ότι οι Έλληνες δε χρειάζονται βίζα, και άμα γουστάρω, μπορώ να πάω και με την ελληνική ταυτότητα. Με κοιτάει σαν είναι ούφο (ναι I Was a Legal Alien in Baku) και απαντάω, το ίδιο στα τούρκικα. Κάτι ψυλλιάστηκε. Έτσι νόμιζα, και σε λίγο μου σκάει ένα χαρτί, να υπογράψω ότι θα ταξιδέψω με δικιά μου ευθηνή, και αν δε με αφήσουν να μπω στην Γεωργία, και θα είναι όλο δικό μου το πρόβλημα.

Δε γαργαλιέσαι λέω εγώ, τι να κάνουμε, εκεί που φτάσαμε, ας τα βρούμε, και ρίχνω την τζίφρα μου, και μου εκτυπώνει το εισιτήριο. Τεσεκέρ, και παίρνουμε το δρόμο προς το ξενοδοχείο, παρέα με τους δύο νέους μου φίλους. Τον ayran και τον kabab.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• …

  Go to chapter

  Go
• 12

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 12

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[karfitsa]

Παντα διαβαζω με πολυ ενδιαφερον τις ιστοριες σου....βεβαια,τωρα διαβαζω τις ταλαιπωριες σου και περιμενω εναγωνιως τη συνεχεια.Καλη αρχη...

 

[jimp]

Που είσαι βρε @ThanasisU2, στο φόρουμ σε ψάχναμε στο Αζερμπαιτζαν σε βρήκαμε!

 

[giannoula]

Επιτέλους!!! Κάνεις come back;;;;

 

[ThanasisU2]

Όλοι οι δρόμοι, περνάνε από την Βουδαπέστη

Μετά από αρκετά μεγάλο τριπ στην Πολωνία (Κρακοβία – Βρότσλαβ – Βαρσοβία/Μόντλιν-Βρότσλαβ Βαρσοβία) ήμουν είδη στην πτήση μου για Βουδαπέστη. Παρέα μου, η κλασική και αγαπημένη μου φούξια, WizzAir.

Στην Βουδαπέστη μου, το stop over μου ήταν αρκετό, για να βγω στην πόλη και να αρχίζω να αυτομαστιγόνομαι. Πως στο κέρατο μου, δε ξαναγύρισα στην Βουδαπέστη μετά από 3 χρόνια. Είχα ξεχάσει πόσο όμορφη ήταν. Μετά θυμήθκα. Ήταν τα πανάκριβα εισιτήρια τρένων μεταξύ Κρακοβίας και Βουδαπέστης που δε με άφηναν να πάω. Ευκαιρία να ευχαριστηθώ την βόλτα μου.

Μιας και είχα ξαναπάει Βουδαπέστη, τα βασικά τα είχα δει προ πολλού, για αυτό, την ημέρα την πέρασα κάνοντας βόλτες, τρώγοντας λάνγκος και πίνοντας τόκαι στις όχθες του Δούναβη.

Συναγωγή της Βουδαπέστης

Σιδ. Σταθμός Nyugati

Νησί Μαργαρίτας

Αγαπημένα Τραμ <3

Οι ώρες πέρασα ευχάριστα (ε λογικό το βλέπω, όταν γίνεσαι ζάντα, άλλα όχι τόσο, για να καταλάβεις τα ουγγρικά), βγάζοντας φωτογραφίες τα σημαντικότερα μνημεία και γέφυρες.

Αλυσιδωτη Γέφυρα/Széchenyi lánchíd

Γέφυρα της Ελευθερίας/Szabadság híd

Η πτήση μου ήταν βραδινή (στο Μπακού θα ήμουν στις 0430 το πρωί <sic!>) και είχα το περιθώριο να ξεπεράσω το hangover. Ας είναι καλά τα langos!

Επιστροφή στο αεροδρόμιο, με το κλασικό και φθηνό τρόπο. Με το μετρό μεχρί το Κőbánya-Κispest, και μετά με το λεωφορείο 200 Ε για το αεροδρόμιο. Έλεγχος διαβατηρίων, και αναμονή για την πτήση.

Περίμενα την πτήση μου, σχετικά άδεια (γνωρίζω ελάχιστους μαζόχες που θα πέταγαν προς το Αζερμπαϊτζάν), άλλα ξανά ζονκ. Η πτήση τίγκα! Ήταν από ότι κατάλαβα, κάποιο τουρνουά νέων μποξ στο Μπάκου. Με δυο λόγια, πάπαλα ο ύπνος.

Στις 4 το πρωί, είχαμε είδη πατήσει στο Heydər Əliyev adına beynəlxalq hava limanı ή στα ελληνικά, στο Αεροδρίο Heydar Aliyev.

Θα μου πείτε, hava limanı, κάπου το έχω ακουστά. Θα σας πω, πως ναι, τα Αζέρικα προέρχονται από τα τούρκικα, για αυτό όποιος ξέρει Τούρκικα, ξέρει και Αζέρικα.

Θα μου ξαναπείτε τώρα, Heydar Aliyev; Ποιος είναι αυτός; Για αυτόν στο επόμενο επεισόδιο.

Προς το παρών,

Bakıda xoş gəlmisiniz!​

ελληνιστής: Καλώς ορίσατε στο Μπάκου.​

ΥΓ, Ακόμα δε πέρασα τον έλεγχο διαβατηρίων. Μπορώ να πω, πως πέρασα αρκετά καλά εκεί...

 

[underwater]

Καλώς τον κι ας (παρα)άργησε!
Άντε, συνέχισε, να δούμε λίγη Κασπία!

 

[giannismits]

Και come back @ThanasisU2 και Αζερμπαιτζάν και μαύρες μέρες στο φόρουμ ένας τρελός δυνατός συνδυασμός να μείνω συντονισμένος σ'αυτή την ταξιδιωτική ιστορία!

 

[ThanasisU2]

Ευχαριστώ για την αποδοχή, του "άσωτου υιου" :$
Προς το παρών θα γράψω μερεικά trip reports

 

[hydronetta]

Καλώς μας όρισες και πάλι. Άντε να έχουμε και κάτι ευχάριστο να διαβάζουμε

 

[mariath]

Άντε ρε Θανάση και μας έλειψες. Και ήρθες πάνω στην κατάλληλη στιγμή. Περιμένω και γω μαζί με τους υπόλοιπους.

 

[ThanasisU2]

Heydər Əliyev! Εσύ superstar!

Πριν αρχίζωτο trip report (πσσστ), θαγράψω 2-3 λόγιατοΑζερμπαϊτζάν.

Καταρχήν, να βάλω έναν χάρτη, για να δείξω, στους άμαθους που είναι το Αζερμπαϊτζάν:

Βρίσκεται στο καζάνι, που λέγετε Καύκασος. Θα μου ξαναπείτε (το ξέρω, είμαι καλό σε αυτά), μα καζάνι που βράζει λέγαν πάντα τα Βαλκάνια! Και εδώ θα σας πω, πως όχι μονό τα Βαλκάνια βράζανε, άλλα και ο Καύκασος. Αρκεί κάποιος να διαβάσει την ιστορία του τα τελευταία 100 χρόνια, και θα καταλάβει.

Άλλα ας γυρίσουμε στο Αζερμπαϊτζάν. Όπως είδατε, στον χάρτη, υπάρχει ένα μικρό μέρος του Αζερμπαϊτζάν, στα αριστερά, μόνο του. Είναι το Naxçıvan Muxtar Respublikası (στα ελληνικά Ναχιτσεβάν), ένας περίκλειστος εξωτερικός θύλακας του Αζερμπαϊτζάν. Ήταν μια από τις ‘ιδέες’ του Στάλιν, να φτιάξει ενκλάβες μέσα στην ΕΣΣΔ, πχ. στην Αρμενία θα βρούμε ενκλάβες των Αζέρων, και τούμπαλιν στο Αζερμπαϊτζάν.

Όπως έγραψα και πριν, το Ναγκόρνο-Καραμπάχ, είναι θέμα ταμπού/faux pax στην Χώρα της Φωτιάς. Δε μιλάμε για αυτό, πόσο μάλλον, δε ταξιδεύουμε στο Αζερμπαϊτζάν, με βίζα τους. Δε θα περάσετε ούτε ένα μέτρο από τα σύνορα τους. Σφραγίδες από την Αρμενία, επιτρέπονται, άλλα δε θα χαρείτε σε μεγάλη εκτίμηση τους. Ό λόγος; Ο πόλεμος για το Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, το Ναγκόρνο θα ενταχτώταν στο Αζερμπαϊτζάν. Το πρόβλημα όμως ήταν, η πλειοψηφία των κατοίκων ήταν Αρμένιοι και χριστιανοί. Ήταν και αυτό, μια ιδέα του Στάλιν. Για να μην ξεκινήσει πόλεμος από τους Αρμενιούς, έβαλε εκεί κάμποσους Αζέρους, από φτωχιές περιοχές του Αζερμπαϊτζάν. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι Αρμένιοι δε τα πολυπήγαιναν καλά με τους Αζέρους (είναι κάτι σαν τους Έλληνες με τους Τούρκους), και οι βεντέτες πήγαιναν αβέρτα. Το 1991 ξεσπάει πόλεμος (ο οποίος κρατάει μέχρι σήμερα), με συνέπεια, το Αζερμπαϊτζάν, να χάσει το Ναγκόρνο και να διακόψει όλες τις σχέσεις με την Αρμενία, σε σημείο, να σου απαγορεύουν να βγάζεις φωτογραφία την Αρμενία, από το Αζερμπαϊτζάν. Σχεδόν κάθε μέρα, πεθαίνει κάποιος φαντάρος στα σύνορα, μεταξύ Αρμενίας – Αζερμπαϊτζάν, και από ότι φαίνεται, γρήγορα δε θα υπογράψουν ειρήνη, όταν ο τωρινός πρόεδρος İlham Əliyev (ναι είναι ο υιός του προηγούμενου προέδρου, Heydər Əliyev), γράφει καθημερινά στο twitter ότι θα σφάξουμε κάθε Αρμένιο, η Αρμενία θα γίνει δικιά μας κτλ.

Γυρνάμε στο Αζερμπαϊτζάν. Μπορώ να πω μάλιστα, είναι η χώρα του φακελάκια. Ξεπερνάει μάλιστα και την Ελλάδα. Θες να γίνεις ιατρός; Κανένα πρόβλημα, ή πας για σπουδές 12 χρόνια (γιατί θα σε κόψουν) ή θα σκάσεις 10000$ και θα γίνεις ότι ιατρός γουστάρεις από το πρώτο κιόλας εξάμηνο. Για αυτό το λόγο όλοι οι Αζέροι, πάνε για εξετάσεις/επεμβάσεις στο Ιράν, Ρωσία ή στην Γεωργία. Για τους τουρίστες, υπάρχει το Αμερικανικό Νοσοκομείο, με είσοδο 100$ (καλό είναι να έχετε ασφάλιση). Θες να γίνεις αστυνομικός; Σκάσε 1000$, και θα γίνεις. Γενικά τα πάντα θέλουν rüşvət (αυτό δε χρειάζεται μετάφραση).

Το άλλο που με παραξένευε, είναι οι ατελείωτες ανισόπεδες (ή υπόγειες) διαβάσεις για πεζούς. Κάθε 100 μέτρα υπάρχει και μία. Μετά το κατάλαβα. Καθημερινά πεθαίνει ένας πεζός και 15 άτομα καταλήγουν στο νοσοκομείο. Για την οδήγηση, θα το γράψω στο επόμενο στάδιο, όταν πήγα στο Qobustan.

Heydər Əliyev. O ένας και μοναδικός, ο power ranger του Αζερμπαϊτζάν. Ο πρώτος πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν, μετά το πόλεμο με το Ναγκόρνο. Είναι κάτι σαν την Μελίνα Μερκούρη για τους Έλληνες ή τον Πάπα Ιωάννη Παύλο τον ΙΙ για τους Πολωνούς. Θα τον βρείτε παντού! Αεροδρόμιο στο όνομα του, σταθμός τρένων, πόλη, δρόμους, εφημερίδα. Μόλις βγείτε από το αεροδρόμιο, θα υπάρχει μια υπέρ αφίσα του: Heydər Əliyev Welcomes you to Azerbaijan!

 

[ThanasisU2]

To Naghorno, or not Naghorno?

0430 το πρωί. Πράγμα αρκετά συνηθισμένο σε αυτές τις χώρες, να φτάνουν αεροπλάνα, εκτός του εθνικού αερομεταφορέα. Πριν καν μπω στο Αζερμπαϊτζάν, με περίμενε το έλεγχος διαβατηρίων.

Ε εντάξει, τόσους πολλούς έλεγχους πέρασα, αυτόν δε θα περάσω;

Πάμε με το διαβατήριο, την επιβεβαίωση διαμονής μου και είχα ακόμα τον ταξιδιωτικό οδηγό μου.

-Salam, δίνοντας το διαβατήριο μου.

-Salam, και αρχίζει και ψάχνει σελίδα, σελίδα το διαβατήριο μου, μην τυχών έχω κάτι που να με συνδέει με το Ναγκόρνο Καραμπάχ.

Σας παρακαλώ, δώστε μου τον ταξιδιωτικό σας οδηγό. Κανένα πρόβλημα, και ψάχνει, και ψάχνει, και μου πετάγεται, στα Αζέρικα: Εδώ γράφει ότι το Ναγκόρνο, ανείκει στην Αρμενία.

Έλα Χριστέ και πανάγια, τι μου λες καλή μου; Γράφει ξεκάθαρα, στα Πολωνικά, ότι ανήκει στο Αζερμπαϊτζάν.

Ξέρω Ρωσικά, και εδώ γράφει, ότι είναι στην Αρμενία.

(Η ομιλία ήταν όλα τα λεφτά, εγώ στα τουρκικά, και αυτή στα ρωσικά)

Αίντα! Δε έχω πιει καφέ ακόμα, και η τύπισσα είχε όρεξη για καβγά (ακόμα δε έλαβα την σφραγίδα στο διαβατήριο μου).

Η τύπισσα κλείνει το γκισέ των διαβατηρίων, και φωνάζει τον supervisor. Το ίδιο και αυτός.

Λέω, εντάξει, πετύχαμε τα σαίνια του Αζερμπαϊτζάν σε ένα μέρος.

10 λεπτά ομιλίας, και με παίρνει στο ‘γραφείο’ του, μου κάνει τσαγάκι, και ανοίγει google translator, και γράφει λέξη λέξη τι γράφει στο βιβλίο, για να το μεταφράσει (Ο.Ο) !

Του πήρε κάνα 15 λεπτό (δε με άφησε να το βοηθήσω), και εγώ, σε στιλ Φλαμπουράρη, να πίνω το τσαγάκι μου. Μου απαντάει, ότι είχε δίκιο, γράφει ότι το Ναγκόρνο ανήκει στην Αρμενία (χώρια, που έγραψε τα Πολωνικά), του απαντάω, εντάξει και τώρα;

Έσκισε από τον οδηγό το αμφιλεγόμενο περιεχόμενο (Ο.Ο), μου έβαλε την περιβόητη σφραγίδα και με καλώς όρισε στο Αζερμπαϊτζάν.

Πέρασα κοντά στην 1 ώρα στον έλεγχο. Είχε χαβαλέ δε λέω, απλά χρειάζεται να έχεις σιδερένια νεύρα μαζί τους. Άλλα Salam, from Baki!

YΓ, Βγαίνοντας από τον έλεγχο-παραλαβή αποσκευών, ο πρώτος τύπος που έσκασε μύτη, δε ήταν για ταξί, άλλα, για να μου πουλήσει qəşiş!