gkalla
Member
- Μηνύματα
- 1.658
- Likes
- 8.759
- Επόμενο Ταξίδι
- Ισπανία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Κούβα, Περού, Ν. Ζηλανδία
Ντάρμσταντ – Ο άγνωστος Χ
Όταν αρχίσαμε να σχεδιάζουμε το ταξίδι μας το μόνο σίγουρο που είχαμε ήταν η πόλη του Ντάρμσταντ που εξ’ ανάγκης έμπαινε στο πρόγραμμα μας και για την οποία δεν ξέραμε απολύτως τίποτα. Οι πληροφορίες λιγοστές ακόμη και μέσα στο φόρουμ, αν και τελικά αυτές οι τελευταίες με βοήθησαν αρκετά, κυρίως ως προς το ποιες περιοχές της πόλης είχαν κάποιο ενδιαφέρον.
Η περιοχή που ήταν το ξενοδοχείο μας δεν μας έκανε και την καλύτερη εντύπωση. Ασφαλέστατη μεν αλλά γεμάτη τεράστια σύγχρονα κτίρια εταιριών και πολλά ξενοδοχεία. Ψυχρή και χωρίς και κανένα ελκυστικό χαρακτηριστικό με λίγα λόγια.
Έτσι με το που ξυπνήσαμε βγάλαμε ένα ημερήσιο εισιτήριο για όλα τα μέσα, μπήκαμε στο τραμ και σε λίγο φτάσαμε στην κεντρική πλατεία του μικρού ιστορικού κέντρου (Marktplatz). Αφού «θαυμάσαμε» ένα κακομούτσουνο άγαλμα καθώς και την καλλιτεχνική παρέμβαση κάποιου κατοίκου με μια αγελάδα στο μπαλκόνι του καταλήξαμε σ’ ένα καφέ της πλατείας για καφεδάκι και πρωϊνό, παρέα με πολλούς πιτσιρικάδες σχολικής ηλικίας που για κάποιο λόγο βρισκόντουσαν στο μαγαζί ημέρα και ώρα μαθημάτων.
Φρέσκοι φρέσκοι μετά το καφεδάκι σηκωθήκαμε και περνώντας δίπλα από την βιβλιοθηκη του τοπικού πανεπιστήμιου βρεθήκαμε στην πλατεία Friedensplatz στης οποίας το μέσον ορθωνόταν τα έφιππο άγαλμα του μεγάλου δούκα Ludwig IV ενώ στην άλλη άκρη της βρισκόταν το Κρατικό μουσείο της Έσσης (Hessisches Landesmuseum Darmstadt), ένα μουσείο Τέχνης αλλά και Φυσικής Ιστορίας.
Στρίψαμε περνώντας μπροστά από ένα γλυπτό που απεικόνιζε ένα λιοντάρι στις τελευταίες του στιγμές και αρχίσαμε να βλέπουμε μέρος του παλατιού (αλλά και μουσείου) του Ντάρμσταντ.
Διασχίσαμε την γέφυρα πάνω από την στεγνή τάφρο κι περνώντας από την εντυπωσιακή πύλη με τα οικόσημα βρεθήκαμε σ’ ένα στενό διάδρομο με παρέα τις σκιές των παλιών Γερμανών ευγενών.
Βγήκαμε στις εσωτερικές αυλές του παλατιού και αρχίσαμε να θαυμάζουμε τα διάφορα κτίρια του, όσο δηλαδή μας άφησε η γνωστή «κατάρα» των σκαλωσιών.
Διασχίσαμε διαδρόμους, όπου υπήρχαν κάμποσα αγάλματα των κατά γενική ομολογία κοντόχοντρων ευγενών της περιοχής και βγήκαμε πάλι στην Marktplatz.
Χωρίς καθυστέρηση πήραμε το τραμ από την διπλανή πλατεία Luisenplatz με κατεύθυνση αυτή την φορά στην περιοχή Mathildenhöhe.
Η γειτονιά Mathildenhöhe ήταν κατά κάποιο τρόπο η “αποικία” των καλλιτεχνών του Darmstadt την οποία ίδρυσε ο λάτρης των τεχνών Μεγάλος Δούκας Ernst Ludwig. Οι καλλιτέχνες της αποικίας ακολουθούσαν το στυλ – ρεύμα των διακοσμητικών τεχνών, Jugendstil, ας πούμε κάτι αντίστοιχο του Art Nouveau. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αποκτήσει η γειτονιά πολλά κτίρια, δημόσια κι ιδιωτικά, κρήνες, αγάλματα καθώς και κήπους διακοσμημένα με αυτό το ιδιαίτερο στυλ και έτσι έφτασε ως το σημείο να χαρακτηριστεί ως περιοχή παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.
Φτάσαμε γρήγορα στις παρυφές της γειτονιάς και μπήκαμε στο εσωτερικό από την πλευρά που βρίσκεται ο κήπος Vortex Garden, μικρός αλλά διακοσμημένος με διάφορα έργα τέχνης, ανθρώπων και φύσης.
Δίπλα ακριβώς είδαμε το πρώτο, από πολλά, όμορφο κι ιδιαίτερο σπίτι, το Haus Behrens του1900/01 μαζί με άλλους περιηγητές (που δεν έφευγαν από μπροστά για να βγάλουμε μια φωτογραφία της προκοπής).
Ανηφορίσαμε την καταπράσινη πλαγιά έχοντας σαν στόχο την ρωσική εκκλησία Orthodox Church of St. Mary Magdalene που φαινόταν πια καθαρά.
Όταν όμως τελικά ανεβήκαμε είδαμε πως δεν ήταν μόνη της αλλά αποτελούσε μέρος από ένα σύμπλεγμα κτιρίων, δηλαδή το εκθεσιακό κτίριο (Ausstellungsgebäude), τον πύργο γάμου;;; (Hochzeitsturm) καθώς και ένα περιστύλιο με το όνομα Ναός του Κύκνου (Schwanentempel).
Οι κήποι που βρίσκονταν ακριβώς δίπλα δεν ήταν στην καλύτερη δυνατή τους κατάσταση, λόγω εποχής αλλά παρόλα αυτά κι έτσι φαινόταν πως ήταν πολύ προσεγμένοι ενώ υπήρχαν σε διάφορα σημεία κι άλλα υπαίθρια έργα τέχνης.
Συνεχίσαμε την βόλτα μας σ’ αυτήν την πολύ όμορφη και ήσυχη γειτονιά περνώντας και φωτογραφίζοντας συνεχώς κι άλλα προσεγμένα σπίτια όπως το Großes Haus Glückert και το Ernst-Ludwig Haus αλλά και το ινστιτούτο της (Institut Mathildenhöhe Darmstadt).
Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε χαμηλότερα μέσα από σκαλιά κι διαδρόμους σκεπασμένους με πέργκολες αναρριχητικών φυτών περνώντας δίπλα από το μουσείο της «αποικίας» (Museum Künstlerkolonie) καθώς και μερικά «σπίτια» πουλιών για τα οποία είχαν φροντίσει οι κάτοικοι της γειτονιάς.
Φτάνοντας πια κοντά στα εξωτερικά όρια της γειτονιάς είδαμε ένα από το εντυπωσιακότερα σπίτια της, τουλάχιστον στα δικά μας μάτια, το Haus Deiters - Joseph Maria Olbrich με τον παράξενο σχεδιασμό του και την καταπληκτική εξώπορτα του. Το κτίριο θεωρητικά είναι επισκέψιμο αλλά εκείνη την ώρα δεν είδαμε να είναι ανοιχτό
Είδαμε κι άλλα σπίτια αγνώστων (τουλάχιστον σε μας) ιδιοκτητών, τα οποία δεν ξέφευγαν από το γενικό κλίμα, ιδιαίτερα, ευφάνταστα, μοναδικά.
Αν και η αλήθεια είναι πως θα μπορούσαμε να περπατάμε ώρες σ’ αυτή την γειτονιά αναγκαστήκαμε, πιεζόμενοι από τον χρόνο να την αφήσουμε. Πήραμε ένα λεωφορείο και κατόπιν ένα τραμ με κατεύθυνση την περιοχή Hochschulviertel. Συμπαθής ήταν κι αυτή η γειτονιά αλλά συγκρινόμενη με το Mathildenhöhe μας φάνηκε μάλλον χειρότερη απ’ ότι πραγματικά είναι.
Στην συνέχεια επισκεφυήκαμε ένα από τα πολλά πάρκα του Ντάρμσταντ, το Herrngarten, κεντρικό και προσεγμένο με σχετικά λίγο κόσμο να το επισκέπτεται αυτή την ώρα.
Στην άλλη άκρη του πάρκου ο μικρός ανθόκηπος Prinz-Georg-Garten ήταν φυσικά κλειστός αυτή την εποχή αλλά βγαίνοντας από την άλλη πλευρά του «πέσαμε» πάνω στην εκκλησία St. Elisabeth αλλά και στο χαριτωμένο κτίριο του μουσείου πορσελανών Großherzoglich-Hessische Porzellansammlung .
Η ώρα όμως είχε περάσει και δεν είχαμε περιθώριο για άλλες βόλτες. Έτσι «κόψαμε» με συνοπτικές διαδικασίες την επίσκεψη προς ένα ακόμα εντυπωσιακό συγκρότημα κτιρίων, το Waldspirale και επιστρέψαμε προς το ξενοδοχείο για να πάρουμε τις αποσκευές μας.
Φορτωμένοι πια και αρκετά κουρασμένοι πήγαμε προς το σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης κάνοντας όμως μια στάση λίγο πριν για να φάμε ένα καλό γεύμα και να απολαύσουμε μερικές καλές μπυρίτσες στην τοπική μπυραρία Braustüb'l.
Φεύγοντας προσέξαμε μια αντροπαρέα που μόλις είχε καταφτάσει για τα «τσίπουρα» της εβδομάδας. Όπου κι αν βρίσκεσαι τελικά οι «καλές συνήθειες» δεν αλλάζουν.
Στις 16:38 ήταν η αναχώρηση του τραίνου μας για την Χαϊδελβέργη αλλά για πρώτη φορά (κι όχι τελευταία) υπήρχε καθυστέρηση. Η Γερμανική ακρίβεια πήγε περίπατο τις μέρες που είμασταν εκεί. Τους επηρεάσαμε φαίνεται αρνητικά…
Χάρτης διαδρομής στο Ντάρμσταντ:
Όταν αρχίσαμε να σχεδιάζουμε το ταξίδι μας το μόνο σίγουρο που είχαμε ήταν η πόλη του Ντάρμσταντ που εξ’ ανάγκης έμπαινε στο πρόγραμμα μας και για την οποία δεν ξέραμε απολύτως τίποτα. Οι πληροφορίες λιγοστές ακόμη και μέσα στο φόρουμ, αν και τελικά αυτές οι τελευταίες με βοήθησαν αρκετά, κυρίως ως προς το ποιες περιοχές της πόλης είχαν κάποιο ενδιαφέρον.
Η περιοχή που ήταν το ξενοδοχείο μας δεν μας έκανε και την καλύτερη εντύπωση. Ασφαλέστατη μεν αλλά γεμάτη τεράστια σύγχρονα κτίρια εταιριών και πολλά ξενοδοχεία. Ψυχρή και χωρίς και κανένα ελκυστικό χαρακτηριστικό με λίγα λόγια.
Έτσι με το που ξυπνήσαμε βγάλαμε ένα ημερήσιο εισιτήριο για όλα τα μέσα, μπήκαμε στο τραμ και σε λίγο φτάσαμε στην κεντρική πλατεία του μικρού ιστορικού κέντρου (Marktplatz). Αφού «θαυμάσαμε» ένα κακομούτσουνο άγαλμα καθώς και την καλλιτεχνική παρέμβαση κάποιου κατοίκου με μια αγελάδα στο μπαλκόνι του καταλήξαμε σ’ ένα καφέ της πλατείας για καφεδάκι και πρωϊνό, παρέα με πολλούς πιτσιρικάδες σχολικής ηλικίας που για κάποιο λόγο βρισκόντουσαν στο μαγαζί ημέρα και ώρα μαθημάτων.
Φρέσκοι φρέσκοι μετά το καφεδάκι σηκωθήκαμε και περνώντας δίπλα από την βιβλιοθηκη του τοπικού πανεπιστήμιου βρεθήκαμε στην πλατεία Friedensplatz στης οποίας το μέσον ορθωνόταν τα έφιππο άγαλμα του μεγάλου δούκα Ludwig IV ενώ στην άλλη άκρη της βρισκόταν το Κρατικό μουσείο της Έσσης (Hessisches Landesmuseum Darmstadt), ένα μουσείο Τέχνης αλλά και Φυσικής Ιστορίας.
Στρίψαμε περνώντας μπροστά από ένα γλυπτό που απεικόνιζε ένα λιοντάρι στις τελευταίες του στιγμές και αρχίσαμε να βλέπουμε μέρος του παλατιού (αλλά και μουσείου) του Ντάρμσταντ.
Διασχίσαμε την γέφυρα πάνω από την στεγνή τάφρο κι περνώντας από την εντυπωσιακή πύλη με τα οικόσημα βρεθήκαμε σ’ ένα στενό διάδρομο με παρέα τις σκιές των παλιών Γερμανών ευγενών.
Βγήκαμε στις εσωτερικές αυλές του παλατιού και αρχίσαμε να θαυμάζουμε τα διάφορα κτίρια του, όσο δηλαδή μας άφησε η γνωστή «κατάρα» των σκαλωσιών.
Διασχίσαμε διαδρόμους, όπου υπήρχαν κάμποσα αγάλματα των κατά γενική ομολογία κοντόχοντρων ευγενών της περιοχής και βγήκαμε πάλι στην Marktplatz.
Χωρίς καθυστέρηση πήραμε το τραμ από την διπλανή πλατεία Luisenplatz με κατεύθυνση αυτή την φορά στην περιοχή Mathildenhöhe.
Η γειτονιά Mathildenhöhe ήταν κατά κάποιο τρόπο η “αποικία” των καλλιτεχνών του Darmstadt την οποία ίδρυσε ο λάτρης των τεχνών Μεγάλος Δούκας Ernst Ludwig. Οι καλλιτέχνες της αποικίας ακολουθούσαν το στυλ – ρεύμα των διακοσμητικών τεχνών, Jugendstil, ας πούμε κάτι αντίστοιχο του Art Nouveau. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αποκτήσει η γειτονιά πολλά κτίρια, δημόσια κι ιδιωτικά, κρήνες, αγάλματα καθώς και κήπους διακοσμημένα με αυτό το ιδιαίτερο στυλ και έτσι έφτασε ως το σημείο να χαρακτηριστεί ως περιοχή παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.
Φτάσαμε γρήγορα στις παρυφές της γειτονιάς και μπήκαμε στο εσωτερικό από την πλευρά που βρίσκεται ο κήπος Vortex Garden, μικρός αλλά διακοσμημένος με διάφορα έργα τέχνης, ανθρώπων και φύσης.
Δίπλα ακριβώς είδαμε το πρώτο, από πολλά, όμορφο κι ιδιαίτερο σπίτι, το Haus Behrens του1900/01 μαζί με άλλους περιηγητές (που δεν έφευγαν από μπροστά για να βγάλουμε μια φωτογραφία της προκοπής).
Ανηφορίσαμε την καταπράσινη πλαγιά έχοντας σαν στόχο την ρωσική εκκλησία Orthodox Church of St. Mary Magdalene που φαινόταν πια καθαρά.
Όταν όμως τελικά ανεβήκαμε είδαμε πως δεν ήταν μόνη της αλλά αποτελούσε μέρος από ένα σύμπλεγμα κτιρίων, δηλαδή το εκθεσιακό κτίριο (Ausstellungsgebäude), τον πύργο γάμου;;; (Hochzeitsturm) καθώς και ένα περιστύλιο με το όνομα Ναός του Κύκνου (Schwanentempel).
Οι κήποι που βρίσκονταν ακριβώς δίπλα δεν ήταν στην καλύτερη δυνατή τους κατάσταση, λόγω εποχής αλλά παρόλα αυτά κι έτσι φαινόταν πως ήταν πολύ προσεγμένοι ενώ υπήρχαν σε διάφορα σημεία κι άλλα υπαίθρια έργα τέχνης.
Συνεχίσαμε την βόλτα μας σ’ αυτήν την πολύ όμορφη και ήσυχη γειτονιά περνώντας και φωτογραφίζοντας συνεχώς κι άλλα προσεγμένα σπίτια όπως το Großes Haus Glückert και το Ernst-Ludwig Haus αλλά και το ινστιτούτο της (Institut Mathildenhöhe Darmstadt).
Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε χαμηλότερα μέσα από σκαλιά κι διαδρόμους σκεπασμένους με πέργκολες αναρριχητικών φυτών περνώντας δίπλα από το μουσείο της «αποικίας» (Museum Künstlerkolonie) καθώς και μερικά «σπίτια» πουλιών για τα οποία είχαν φροντίσει οι κάτοικοι της γειτονιάς.
Φτάνοντας πια κοντά στα εξωτερικά όρια της γειτονιάς είδαμε ένα από το εντυπωσιακότερα σπίτια της, τουλάχιστον στα δικά μας μάτια, το Haus Deiters - Joseph Maria Olbrich με τον παράξενο σχεδιασμό του και την καταπληκτική εξώπορτα του. Το κτίριο θεωρητικά είναι επισκέψιμο αλλά εκείνη την ώρα δεν είδαμε να είναι ανοιχτό
Είδαμε κι άλλα σπίτια αγνώστων (τουλάχιστον σε μας) ιδιοκτητών, τα οποία δεν ξέφευγαν από το γενικό κλίμα, ιδιαίτερα, ευφάνταστα, μοναδικά.
Αν και η αλήθεια είναι πως θα μπορούσαμε να περπατάμε ώρες σ’ αυτή την γειτονιά αναγκαστήκαμε, πιεζόμενοι από τον χρόνο να την αφήσουμε. Πήραμε ένα λεωφορείο και κατόπιν ένα τραμ με κατεύθυνση την περιοχή Hochschulviertel. Συμπαθής ήταν κι αυτή η γειτονιά αλλά συγκρινόμενη με το Mathildenhöhe μας φάνηκε μάλλον χειρότερη απ’ ότι πραγματικά είναι.
Στην συνέχεια επισκεφυήκαμε ένα από τα πολλά πάρκα του Ντάρμσταντ, το Herrngarten, κεντρικό και προσεγμένο με σχετικά λίγο κόσμο να το επισκέπτεται αυτή την ώρα.
Στην άλλη άκρη του πάρκου ο μικρός ανθόκηπος Prinz-Georg-Garten ήταν φυσικά κλειστός αυτή την εποχή αλλά βγαίνοντας από την άλλη πλευρά του «πέσαμε» πάνω στην εκκλησία St. Elisabeth αλλά και στο χαριτωμένο κτίριο του μουσείου πορσελανών Großherzoglich-Hessische Porzellansammlung .
Η ώρα όμως είχε περάσει και δεν είχαμε περιθώριο για άλλες βόλτες. Έτσι «κόψαμε» με συνοπτικές διαδικασίες την επίσκεψη προς ένα ακόμα εντυπωσιακό συγκρότημα κτιρίων, το Waldspirale και επιστρέψαμε προς το ξενοδοχείο για να πάρουμε τις αποσκευές μας.
Φορτωμένοι πια και αρκετά κουρασμένοι πήγαμε προς το σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης κάνοντας όμως μια στάση λίγο πριν για να φάμε ένα καλό γεύμα και να απολαύσουμε μερικές καλές μπυρίτσες στην τοπική μπυραρία Braustüb'l.
Φεύγοντας προσέξαμε μια αντροπαρέα που μόλις είχε καταφτάσει για τα «τσίπουρα» της εβδομάδας. Όπου κι αν βρίσκεσαι τελικά οι «καλές συνήθειες» δεν αλλάζουν.
Στις 16:38 ήταν η αναχώρηση του τραίνου μας για την Χαϊδελβέργη αλλά για πρώτη φορά (κι όχι τελευταία) υπήρχε καθυστέρηση. Η Γερμανική ακρίβεια πήγε περίπατο τις μέρες που είμασταν εκεί. Τους επηρεάσαμε φαίνεται αρνητικά…
Χάρτης διαδρομής στο Ντάρμσταντ:
