Ισπανία Η fiesta των ταύρων της Παμπλόνα από τη μια και η κλασική Μαδρίτη από την άλλη..ole!!!

[Grerena]

7η ημέρα (16 Ιουλίου)
Μετά από ένα χορταστικό πρωινό με πολλές θερμίδες ξεκινήσαμε για τον σταθμό Atocha. Τα τρένα για το Toledo ήταν αρκετά συχνά. Είχε κάθε μισή ώρα και η χρονική απόσταση ήταν μισή ώρα. Γύρω στις 11:30 φτάσαμε.
Ο σταθμός του τρένου στο Toledo σε προδιέθετε για το τι θα συναντήσεις. Όλος ο τοίχος του σταθμού ήταν ξυλόγλυπτος σχεδιασμένος με μαυριτανική τεχνική. Έξω από το σταθμό περίμεναν τουριστικά λεωφορεία που προσέφεραν το γύρο της πόλης και ξενάγηση της με τα πόδια. Το προτιμήσαμε και καλά κάναμε. Νομίζω ότι η πανοραμική άποψη της πόλης από διάφορα σημεία περιφερειακά της, άξιζε τον κόπο. Το Toledo είναι μια μεσαιωνική πόλη χτισμένη πάνω σε έναν λόφο και περιτριγυρισμένη από ένα ποτάμι. Στη συνέχεια με το mini group συνεχίσαμε περπατώντας μέχρι τον διάσημο καθεδρικό, όπου και ξεναγηθήκαμε. Εγώ ενθουσιάστηκα που μέσα είχε και πίνακες του Ελ Γκρέκο του Τιτσιάνο, μέχρι και του Caravaggo που είναι ο αγαπημένος μου. Μετά την ξενάγηση περιπλανηθήκαμε μόνοι μας στην πόλη.
Στο Τολέδο θα μπορούσε κανείς άνετα να αφιερώσει περισσότερο χρόνο από μία ημέρα. Έχει πολλά πράγματα να δεις και δεν χορταίνεις να το περπατάς. Είναι σαν ένα ταξίδι στο χρόνο. Νομίζεις ότι έχεις μεταφερθεί πολλά χρόνια πίσω.
Η βόλτα μας συνεχίστηκε με επίσκεψη στο ναό του Santo Toma όπου εκεί βρίσκεται ο περίφημος πίνακας του El Greco «η ταφή του κόμη Οργκάθ». Ο El Greco στο μεγαλείο του. Συναντήσαμε και ένα group Ιαπώνων που ξεναγούνταν από Άγγλο ξεναγό, ο οποίος έκανε αναφορά στην ελληνική καταγωγή του χωρίς όμως να καταφέρει να προφέρει σωστά το όνομα Δομίνικος Θεοτοκόπουλος. «Είναι ελληνικό όνομα. Ούτε καν εγώ δεν μπορώ να το προφέρω σωστά» τους έλεγε.
Ακόμα και τελείως «αδιάβαστος» αν πας στο Toledo, δηλαδή χωρίς να ξέρεις που πρέπει να πας και τι να επισκεφτείς θα δεις πολλά και θα γεμίσεις από εικόνες. Τυχαία να μπεις σε ένα μοναστήρι, σε ένα μουσείο, σε μία εκκλησία σε μία συναγωγή σε ένα τζαμί θα αξίζει τον κόπο. Εμείς πήγαμε σε ένα μοναστήρι «San Juan de los Reyes» και έπαθα πλάκα με την ομορφιά του. Αφού επιχειρήσαμε να βρούμε το σπίτι του El Greco που ήταν δυστυχώς κλειστό λόγω επισκευών, στη συνέχεια περιπλανηθήκαμε στα στενά σε σημείο που χαθήκαμε. Νομίζω ότι και να χαθείς στα στενά του Τολέδο επιβάλλεται. Καταφέραμε με τα πολλά να βγούμε τελικά σε ένα γνωστό σημείο όπου φάγαμε και ψωνίσαμε αναμνηστικά. Ξέχασα να πω ότι η θερμοκρασία μέσα Ιουνίου ήταν 40 βαθμοί Κελσίου, μόνο που αυτό το 40άρι δεν έμοιαζε με της Αθήνας. Ήταν πιο υποφερτό.
Πήραμε το τρένο των 7:30 και στις 8:00 ακριβώς ήμασταν στον Atocha ξανά. Απέναντι από τον σταθμό είναι το Reina Sofia, το οποίο δεν θα προλαβαίναμε να το δούμε την επόμενη ημέρα γιατί το πρόγραμμα είχε ημερήσια εκδρομή στη Segovia, οπότε αποφασίσαμε να πάμε και να δούμε μέχρι τις 9:00 που κλείνει ότι προλάβουμε. Βασικά και μόνο την Guernica να βλέπαμε εμένα μου αρκούσε. Το μουσείο μετά τις 7:00 είχε επίσης δωρεάν είσοδο. Μπήκαμε και πήγαμε κατ’ ευθείαν στον 2ο όροφο για να θαυμάσουμε τον τεραστίων διαστάσεων έργο του Πικάσο καθώς και τη διπλανή σε αυτόν αίθουσα που ήταν όλη γεμάτη με προσχέδια των επί μέρους κομματιών του πίνακα. Το μουσείο είχε και πολύ Νταλί (τον οποίο την περσινή χρονιά τον είχα γνωρίσει στο έπακρο στο μουσείο του στο Φιγκέρες). Αφού πρόλαβα και το Reina Sofia ήμουν πολύ ευχαριστημένη.
Στο γυρισμό για το ξενοδοχείο ανακαλύψαμε και δύο νυχτερινά κέντρα για flamenco που πολύ ήθελα να πάω. Σήμερα θα συναντιόμασταν και με δύο φίλες που θα έρχονταν από την Αθήνα. Έτσι αφού θα είχαμε και παρέα αποφασίσαμε να κλείσουμε τραπέζι για το βράδυ για τέσσερις.
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας για το γνωστό service. Ήρθαν και οι φίλες μας που τις κεράσαμε και free coffee από το μπαρ του ξενοδοχείου μας, κάναμε μια μικρή βόλτα και κατά τις 11:30 το βράδυ αφού ντυθήκαμε με τα βραδινά μας πήγαμε στο Casa Patas για παράσταση flamenco.
Μπαίνοντας στο μαγαζί συναντούσες πρώτα την ταβέρνα και στη συνέχεια την αίθουσα με την πίστα χορού.
Μου άρεσε πάρα πολύ αυτή η βραδιά. Δύο άνδρες και μία γυναίκα χόρεψαν flamenco. Ολόκληρη κομπανία τραγούδησε για ένα 3ωρο περίπου πρόγραμμα. Το περιβάλλον εξαιρετικό. Ανάμεσα στις φωτογραφίες του ντεκόρ του μαγαζιού υπήρχε και μία φωτογραφία του Camaron de la Isla, του διασημότερου χορευτή flamenco στον κόσμο, ο οποίος είχε περάσει από το casa patas (πέθανε το ’91 σε ηλικία 40 χρονών). Το συγκεκριμένο κέντρο ο ταξιδιωτικός οδηγός το σύστηνε σαν το καλύτερο της Μαδρίτης. Δεν ξέρω πως είναι τα άλλα , εγώ όμως έμεινα πολύ ευχαριστημένη από τη βραδιά.
Πληροφοριακά η είσοδος είχε 25€ το άτομο με ποτό. Μπορούσες όμως να παρακολουθήσεις παράσταση και με φαγητό αν ήθελες αλλά αυτή των 9:00 η ώρα. Εμείς πήγαμε μεταμεσονύχτια (στην παράσταση των 12:00) και πήραμε ποτό.
Συνοδεύσαμε τα κορίτσια στο δικό τους ξενοδοχείο (γιατί ήταν και τρεις η ώρα τη νύχτα) και πήγαμε για ύπνο.

8η ημέρα (17 Ιουλίου)
Ξεκινήσαμε το πρωί πάλι για τον Atocha, απ’ όπου νοικιάσαμε αυτοκίνητο για να κάνουμε την ημερήσια μας εκδρομή. Το αυτοκίνητο το είχαμε κάνει κράτηση από την προηγούμενη ημέρα που είχαμε πάει πάλι στο σταθμό. Καλό είναι να γίνεται κράτηση νωρίτερα, γιατί στην Βαρκελώνη (σε προηγούμενο ταξίδι) την είχαμε πάθει που δεν μπορούσαμε να βρούμε.
Πρώτος σταθμός το San Lorenzo. Ήταν μία μικρή πόλη στην οποία βρίσκεται το El Escorial. Είναι ένα μοναστηριακό παλάτι που προστατεύεται από την Unesco. Ηταν τεράστιο και επιβλητικό κτίριο σαν παλάτι, αλλά παράληλα ήταν και λιτό σαν μοναστήρι. Πολύ εντυπωσιακό και μοναδικό.
Δεύτερος σταθμός η Segovia που επίσης προστατεύεται από την Unesco, με το περίφημο ρωμαϊκό υδραγωγείο της. Βόλτα στην πόλη, καφές, φαγητό, ψώνια, φωτογραφίες. Εκ των υστέρων έμαθα ότι η γαστρονομική σπεσιαλιτέ της πόλης είναι το γουρουνόπουλο, το οποίο δυστυχώς δεν δοκιμάσαμε.
Αν είχαμε κάνει καλύτερη διαχείριση χρόνου θα προλαβαίναμε να πάμε και Avila. Δεν πειράζει. Θα πάω άλλη φορά. Η Ισπανία έχει τόσα πολλά. Θα το συνδυάσω με road trip με το βορρά. Εξάλλου στη Μαδρίτη θέλω να ξαναπάω.
Η επιστροφή μας ήταν μάλλον λίγο δύσκολη. Νύχτα και χωρίς gps δυσκολευτήκαμε να βρούμε τον σταθμό για να παραδώσουμε το αυτοκίνητο.

9η ημέρα (17 Ιουλίου)
Η ημέρα ήταν Κυριακή και ήταν η ημέρα της επιστροφής μας. Προλαβαίναμε όμως να επισκεφτούμε το μεγάλο παζάρι El Rastro που γίνεται κάθε Κυριακή στην ομώνυμη περιοχή νότια της πλατείας Mayor. Είχε τα άπειρα πράγματα. Ψώνισα ένα ισπανικό μαντήλι, κονκάρδες για το λαιμό, σαγιονάρες και άλλα ψιλολόια. Θα μπορούσα να είμαι όλη την ημέρα εκεί και να χαζεύω, αλλά δυστυχώς μόνο ένα 3ωρο μείναμε. Έπρεπε να φύγουμε για να προλάβουμε την πτήση μας. Αποχαιρετίσαμε τους φίλους μας και την Μαδρίτη και αναχωρήσαμε.
Η πτήση πάλι ήταν με Alitalia μέσω Ρώμης. Κυριακή βράδυ ήμασταν Αθήνα. Ήταν ένα γεμάτο 8 ήμερο με εικόνες και εμπειρίες.
Μαδρίτη θα ξανάρθω…..

Στο σταθμό Atocha

Στο σταθμό του Toledo

Toledo...

Picaso...

Στο Casa patas

...για φλαμένκο!

Στο Escorial.

Στη Σεγκόβια

με το ρωμαϊκό υδραγωγείο της!

Στη νυχτερινή Μαδρίτη.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3

First Προηγούμενη 3 of 3

Go to chapter

Go

[Grerena]

Ξέχασα να επισυνάψω φωτογραφίες

Σταθμός Atocha

Στην πλατεία της Παμπλόνα

Όταν μπηκε το γκολ!!!

To bullranning άρχισε!!!

Τραυματισμός!

Παρακολουθούν τα νέα της ημέρας...

Ξήλωμα των προστατευτικών....μέχρι την επόμενη μέρα που τα ξαναστήνουνε.

Είναι ¨τρελοί¨ αυτοί οι Ισπανοί.

Όχι όμως..δεν χτύπησε κανείς.

H ταυρομαχία το απόγευμα.

Η χαλάρωση.

Kalamares, μύδια και πατάτες bravas!!

 

[mikrh tsopana]

Όμορφη και ενδιαφέρουσα η αφήγησή σου. Προσωπικά είμαι πολύ ευαίσθητη στο θέμα της ταυρομαχίας, κόντεψα να βάλω τα κλάματα με την περιγραφή. Αν και θεωρώ ενδιαφέρουσα την παρακολούθηση ενός τέτοιου θεάματος, όχι για το ίδιο το θέαμα αλλά για τους οπαδούς του, δε ξερω κατά πόσο κάνει καλό να "συνεισφέρει" κανείς έστω και από περιέργεια. Όσο για το ότι νυχτώνει πιο αργά, το έχω παρατηρήσει και εγώ και το ίδιο συμβαίνει και στη Γαλλία. Γιατί όμως; Επειδή είναι πιο δυτικά; Μπορεί να το εξηγήσει κανείς;

 

[katkats]

. Όσο για το ότι νυχτώνει πιο αργά, το έχω παρατηρήσει και εγώ και το ίδιο συμβαίνει και στη Γαλλία. Γιατί όμως; Επειδή είναι πιο δυτικά; Μπορεί να το εξηγήσει κανείς;

Λόγω μεγαλύτερου γεωγραφικού πλάτους, σε συνδυασμό με τη γωνία που σχηματίζει ο άξονας περιστροφής της Γης γύρω από τον εαυτό της με το επίπεδο περιστροφής της γύρω από τον Ήλιο.
Για τον ίδιο λόγο τον χειμώνα σε αυτές τις περιοχές νυχτώνει νωρίτερα.

 

[dimosf]

Λόγω μεγαλύτερου γεωγραφικού πλάτους, σε συνδυασμό με τη γωνία που σχηματίζει ο άξονας περιστροφής της Γης γύρω από τον εαυτό της με το επίπεδο περιστροφής της γύρω από τον Ήλιο.
Για τον ίδιο λόγο τον χειμώνα σε αυτές τις περιοχές νυχτώνει νωρίτερα.

Έτσι είναι. Η Παμπλόνα βέβαια δεν είναι και πολύ βόρεια. Έχει ένα γεωγραφικό πλάτος πέρίπου σαν την κεντρική ή βόρεια Βουλγαρία. Πάντως και εδώ στα μέσα Ιουλίου, το "μούχρωμα" , δηλαδή όταν δεν είναι μέρα αλλά ούτε και τελείως σκοτάδι, φτάνει περίπου μέχρι τις 22.00.

 

[Grerena]

Και συνεχίζω.....
4η ημέρα (13 Ιουλίου)
Με μεγάλο ζόρι σηκωθήκαμε 5:00 η ώρα το πρωί. Το suttle bus του ξενοδοχείο έφυγε γεμάτο και εμείς δεν χωρέσαμε. Κατεβήκαμε με το λεωφορείο της γραμμής και τελικά 6:20 περίπου είχαμε φτάσει στους φράκτες. Βρήκαμε θέση σε ένα σημείο που πιστεύαμε ότι θα βλέπαμε καλά πάνω στον φράκτη. Το πρόβλημα ήταν ότι ήταν πολύ δύσκολο να κάθεσαι πάνω στο φράκτη για την επόμενη 1,5 ώρα χωρίς να μπορείς να κουνήσεις γιατί πολύ απλά θα σου έπιαναν τη θέση. Ήταν ακόμα νύχτα όταν φτάσαμε. Πιάσαμε λίγο κουβέντα με έναν Ισπανό από την Παμπλόνα που καθόταν δίπλα μας. Αυτός όπως και πολλοί άλλοι γύρω μας απ’ ότι κατάλαβα δεν είχαν πάει για ύπνο το προηγούμενο βράδυ. Απλά συνέχισαν την διασκέδασή τους με την μπύρα στο χέρι. Ο συγκεκριμένος ήταν 25 χρονών και είχε τρέξει σε 7 συνεχόμενα encierro τα προηγούμενα χρόνια. Φέτος είχε χορτάσει και είπε να το δει πιο χαλαρά. Μπροστά μας είχαμε αστυνομικούς, οι οποίοι κάθε τρεις και λίγο έμπαιναν στο δρόμο για να απομακρύνουν τους μεθυσμένους που ήθελαν να τρέξουν. Αυτοί θα ήταν σίγουρα θύματα των ταύρων.
8:00 ακριβώς ακούστηκε η πιστολιά και δευτερόλεπτα μετά πανζουρλισμός. Περνούσαν από μπροστά μας άνθρωποι και ταύροι, γλιστρούσαν έπεφταν, τσίριζαν, χαμός. Στο σημείο που είχαμε καθίσει υπήρχε μία κλειστή στροφή, στην οποία φτάνοντας οι ταύροι με τη φόρα που είχαν δεν προλάβαιναν να στρίψουν και πέφτοντας συγκρούονταν με την απέναντι προστατευτική σιδεριά και ενίοτε πάνω στους ανθρώπους που ήταν εκεί. Και μετά λένε ότι είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι. Οι Ισπανοί να δεις.
Η κούρσα τελείωσε σε ελάχιστο χρόνο. Οι ταύροι μπήκαν πάλι στην αρένα, στην οποία κατευθυνόμασταν πια και εμείς γνωρίζοντας πια τι θα δούμε όπως έγινε και την προηγούμενη ημέρα. Πάλι το ίδιο σκηνικό.
Ήταν η τελευταία μέρα του φεστιβάλ και το βράδυ θα είχε και άλλες εκδηλώσεις. Από την άλλη ημέρα οι τιμές των ξενοδοχείων θα έπεφταν κατακόρυφα. Το δικό μας θα είχε 65€ το δίκλινο, αλλά θα είχε τελειώσει το πανηγύρι.
Το τρένο μας για Μαδρίτη θα έφευγε στις τρεις η ώρα. Αποχαιρετίσαμε την πόλη, πήραμε τα πράγματά μας από το ξενοδοχείο πήραμε το λεωφορείο και πήγαμε στο σταθμό. Στο σταθμό μας πλησίασε μια γριά μη γνωρίζοντας αν φεύγουμε ή αν ερχόμαστε προσπαθώντας να μας πουλήσει εισιτήρια για την απογευματινή ταυρομαχία. Τα εισιτήρια ήταν πλαστά. Αυτό που μας έλεγαν και οι τοπικοί διαφημιστικοί οδηγοί για να προσέχουμε και το είδαμε και με τα μάτια μας. Ότι δηλ. κυκλοφορούν πολλά πλαστά εισιτήρια. Βέβαια όταν δεις το πραγματικό εισιτήριο αμέσως καταλαβαίνεις το ψεύτικο.
Πάλι με το ίδιο γρήγορο τρένο επιστρέψαμε στη Μαδρίτη μόνο που τώρα ήταν β’ θέσης. Η διαφορά ήταν ότι δεν είχαμε φαγητό, ποτό και εφημερίδες. Κατά τα άλλα ήταν το ίδιο άνετα.
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας γύρω στις 7:00 το βράδυ. Ήμασταν πτώματα από την κούραση. Πέσαμε για ύπνο γιατί δεν «έβγαινε». Το βραδάκι όμως αφού φρεσκαριστήκαμε, ντυθήκαμε και διώξαμε αυτό το «χύμα» της Παμπλόνα πήραμε λίγο τα πάνω μας και βγήκαμε μια βόλτα στην κοντινή piazza Major. Υπέροχη πλατεία. Προχωρήσαμε νότια προς το Rastro και καθίσαμε για φαγητό σε ένα αρκετά ποιοτικό μαγαζί-εστιατόριο. Γενικά όλη η περιοχή είχε μαγαζιά στο ίδιο στυλ. Καμία σχέση με της Παμπλόνα. Όχι ότι μου άρεσε λιγότερο η «σπορ» Παμπλόνα σε σχέση με την «κυριλέ» Μαδρίτη, απλά τονίζω τη διαφορετικότητα.
Ύστερα από αυτήν τη χαλαρωτική και εξερευνητική βόλτα πήγαμε νωρίς για ξεκούραση και ύπνο. Στην ουσία την πρώτη μας μέρα στη Μαδρίτη την είχε απορροφήσει ο απόηχος της Παμπλόνα.

5η ημέρα (14 Ιουλίου)
Το ξενοδοχείο μας ήταν στην ουσία bed & breakfast. Είχε πολύ μοντέρνα διακόσμηση, αρκετά πλούσιο πρωινό και εξαιρετικό καφέ. Εδώ θέλω να σημειώσω επίσης ότι ένας λόγος για τον οποίο το επέλεξα ήταν γιατί είχε free snacks όλη την ημέρα, δηλ. χυμούς, φρούτα, γιαούρτια, τσάι και τα βασικότερα…καφέ και νερό. Αυτό τελικά το προσόν του αποδείχθηκε πολύ σημαντικό διότι η Μαδρίτη με τα πολλά αξιοθέατα και με τη ζέστη, για να την γυρίσεις χρειάζεσαι πολλά διαλλείματα και δεδομένου ότι και το περιβάλλον του ξενοδοχείου μας ήταν πολύ ωραίο και σε κεντρικό σημείο, το χρησιμοποιούσαμε συχνά για στάση ξεκούρασης. Νομίζω ότι άνετα θα ξαναπήγαινα στο ίδιο ξανά και ξανά. Το ξενοδοχείο μας λεγόταν «sick and basic Mayerling» και κόστιζε 82€ το βράδυ.
Αφού λοιπόν φάγαμε το ωραίο πρωινό μας ξεκινήσαμε για τα ανάκτορα. Η μέρα ήταν Τετάρτη και κάθε Τετάρτη η είσοδος στα ανάκτορα για τους πολίτες της Ευρωπαϊκής ένωσης είναι δωρεάν. Αφού υπομείναμε την ουρά για να μπούμε, περιπλανηθήκαμε στο παλάτι περίπου 2 ώρες. Δεν έχω να πω πολλά. Κλασικό παλάτι όπως τα περισσότερα της Κεντρικής Ευρώπης. Τεράστια δωμάτια, χλιδή, απέραντοι κήποι, συλλογές, κειμήλια, πανοπλίες κτλ.
Φύγαμε κάνοντας στάση στο ξενοδοχείο μας για «service», δηλ. για νερό, καφέ, χυμό και συνεχίσαμε. Περιπλανηθήκαμε σε όλο το κέντρο της Μαδρίτης καταλήγοντας στο Prado. Το Prado είχε δωρεάν είσοδο κάθε μέρα 6:00 με 8:00 κάθε απόγευμα. Αυτό το ξέραμε εμείς και εκατοντάδες άλλοι, οι οποίοι περίμεναν έξω από την είσοδό του σχηματίζοντας μια μεγάλη ουρά. Μπήκαμε όμως σχετικά γρήγορα. 6:10 ήμασταν μέσα.
Δεν έχω λόγια για το μουσείο. Είχε τα πάντα. Ισπανούς, Ιταλούς, Ολλανδούς ζωγράφους. Αυτός που με εντυπωσίασε όμως περισσότερο ήταν ο Γκόγια, τον οποίο δεν τον είχα ξαναδεί σε άλλη πινακοθήκη μέχρι τότε. Φυσικά το δίωρο που ήμασταν μέσα δεν προλάβαμε να τα δούμε όλα. Στις 8:00 έκλεινε το μουσείο, αλλά δεν πειράζει γιατί θα ξαναρχόμασταν την άλλη ημέρα στις 6:00 για τα υπόλοιπα. Μάλλον ήταν καλύτερα έτσι γιατί συνεχόμενο 4ωρο θα μας κούραζε.
Μετά τις 8:00 πήγαμε στο πάρκο Retiro που ήταν δίπλα. Εκπληκτικό πάρκο. Μια τεράστια λίμνη στο κέντρο του πάρκου με ένα επιβλητικό μνημείο (του Alfonso ΧΙΙ) στο κέντρο της σου τραβάει το βλέμμα αμέσως. Πολύς κόσμος να κάνει βαρκάδα στη λίμνη. Η ώρα όμως ήταν πολύ αργά πια και δεν προλαβαίναμε να κάνουμε και εμείς βαρκάδα. Οπότε ένας απλός περίπατος με το παγωτό στο χέρι ήταν αρκετός για σήμερα. Μεγαλύτερη βόλτα στο Retiro θα ακολουθούσε την επόμενη ημέρα, γιατί το πάρκο ήταν μεγάλο και είχε και άλλα πράγματα να δεις και να χορτάσεις.
Περπατήσαμε στο γυρισμό και καθίσαμε στη γειτονιά μας για tapas σε ένα μαγαζί που μας τράβηξε την προσοχή.

6η ημέρα (15 Ιουλίου)
Την άλλη μέρα το πρωί το πρόγραμμα είχε πάλι Retiro. Πήγαμε σχετικά νωρίς και κάναμε και την βαρκάδα που τόσο ήθελα. Τραβήξαμε και οι δυο κουπί ώστε να έχουμε στιγμές ανάπαυλας και οι δύο. Στη συνέχεια περιπλανηθήκαμε και άλλο στο πάρκο. Μείναμε πολύ ώρα σε μία άλλη λίμνη, στα νερά της οποίας καθρεφτίζονταν το λεγόμενο «παλάτι των κρυστάλλων». Ήταν ένα γυάλινο κτίριο πολύ εντυπωσιακό σχεδόν μέσα στο νερό. Εμένα δεν μου έκανε καρδιά να φύγω από εκεί. Ήταν ιδανικό μέρος για πικ-νικ, το οποίο και κάναμε με διάφορα snacks που είχαμε ψωνίσει.
Το πάρκο και η βαρκάδα ήταν το δικό μου “must see” για τη σημερινή ημέρα. Το Bernabeu ήταν το “must see” του άντρα μου. Έτσι, το μεσημέρι πήραμε το μετρό και πήγαμε κατ’ ευθείαν στο γήπεδο.
Εντυπωσιακό, μεγάλο, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες με τα τρόπαια της ομάδας, με ομοιώματα ποδοσφαιριστών, επισκεφτήκαμε τα αποδυτήρια, είδαμε video από φάσεις και πολλά άλλα. Εδώ θέλω να κάνω μια παρένθεση: ότι το αντίστοιχο μουσείο της Barcelona (που είχα επισκεφτεί ένα χρόνο πριν) ήταν σαν παρουσίαση πολύ καλύτερο (κατά τη γνώμη μου πάντα). Ας με συγχωρήσουν οι fan της Real…..αλλά για το μουσείο μιλάω και όχι για την ομάδα!!!
Με τις βαρκάδες και τα γήπεδα πέρασε η ώρα και ήρθε πάλι η ώρα του Prado. Πάλι μείναμε για λίγο στην ουρά και μπήκαμε και είδαμε και τα υπόλοιπα. Επιπλέον κάναμε και μια «επανάληψη» στον Γκόγια.
Βγαίνοντας από το Prado και έχοντας πεινάσει πήγαμε για φαγητό σε παραδοσιακή ταβέρνα στην πλατεία της Santa Anna, η οποία ήταν γεμάτο με ταβέρνες. Φάγαμε calamares, δηλ. καλαμαράκια τηγανιτά και πατάτες bravas που πολύ αγαπήσαμε γενικά στην Ισπανία.
Πήγαμε για ξεκούραση γιατί την άλλη ημέρα το πρόγραμμα θα είχε ημερήσια εκδρομή στο Toledo και θέλαμε να ανανεώσουμε δυνάμεις.

Στους φράχτες...περιμένοντας τους ταύρους.

Μόλις ακούστηκε η πιστολιά της εκκίνησης!

Και να τοι! Περνάνε!

Πανζουρλισμός!

Ένα τυχαίο άγαλμα της πόλης...

Ένα από τα πολλά hapenings. Παρέλαση γιγάντων.

Εδώ είναι Μαδρίτη.

Plaza Mayor.

Το παλάτι.

Η θέα από το δωμάτιό μας.

Το Prado.

Το πάρκο Retiro.

Plaza De Cibeles

Βαρκάδα στο Retiro.

Το παλάτι των κρυστάλλων στο Retiro.

Χρειάζεται να πω από που είναι η φωτο;

 

[Grerena]

Συνεχίζω....

7η ημέρα (16 Ιουλίου)
Μετά από ένα χορταστικό πρωινό με πολλές θερμίδες ξεκινήσαμε για τον σταθμό Atocha. Τα τρένα για το Toledo ήταν αρκετά συχνά. Είχε κάθε μισή ώρα και η χρονική απόσταση ήταν μισή ώρα. Γύρω στις 11:30 φτάσαμε.
Ο σταθμός του τρένου στο Toledo σε προδιέθετε για το τι θα συναντήσεις. Όλος ο τοίχος του σταθμού ήταν ξυλόγλυπτος σχεδιασμένος με μαυριτανική τεχνική. Έξω από το σταθμό περίμεναν τουριστικά λεωφορεία που προσέφεραν το γύρο της πόλης και ξενάγηση της με τα πόδια. Το προτιμήσαμε και καλά κάναμε. Νομίζω ότι η πανοραμική άποψη της πόλης από διάφορα σημεία περιφερειακά της, άξιζε τον κόπο. Το Toledo είναι μια μεσαιωνική πόλη χτισμένη πάνω σε έναν λόφο και περιτριγυρισμένη από ένα ποτάμι. Στη συνέχεια με το mini group συνεχίσαμε περπατώντας μέχρι τον διάσημο καθεδρικό, όπου και ξεναγηθήκαμε. Εγώ ενθουσιάστηκα που μέσα είχε και πίνακες του Ελ Γκρέκο του Τιτσιάνο, μέχρι και του Caravaggo που είναι ο αγαπημένος μου. Μετά την ξενάγηση περιπλανηθήκαμε μόνοι μας στην πόλη.
Στο Τολέδο θα μπορούσε κανείς άνετα να αφιερώσει περισσότερο χρόνο από μία ημέρα. Έχει πολλά πράγματα να δεις και δεν χορταίνεις να το περπατάς. Είναι σαν ένα ταξίδι στο χρόνο. Νομίζεις ότι έχεις μεταφερθεί πολλά χρόνια πίσω.
Η βόλτα μας συνεχίστηκε με επίσκεψη στο ναό του Santo Toma όπου εκεί βρίσκεται ο περίφημος πίνακας του El Greco «η ταφή του κόμη Οργκάθ». Ο El Greco στο μεγαλείο του. Συναντήσαμε και ένα group Ιαπώνων που ξεναγούνταν από Άγγλο ξεναγό, ο οποίος έκανε αναφορά στην ελληνική καταγωγή του χωρίς όμως να καταφέρει να προφέρει σωστά το όνομα Δομίνικος Θεοτοκόπουλος. «Είναι ελληνικό όνομα. Ούτε καν εγώ δεν μπορώ να το προφέρω σωστά» τους έλεγε.
Ακόμα και τελείως «αδιάβαστος» αν πας στο Toledo, δηλαδή χωρίς να ξέρεις που πρέπει να πας και τι να επισκεφτείς θα δεις πολλά και θα γεμίσεις από εικόνες. Τυχαία να μπεις σε ένα μοναστήρι, σε ένα μουσείο, σε μία εκκλησία σε μία συναγωγή σε ένα τζαμί θα αξίζει τον κόπο. Εμείς πήγαμε σε ένα μοναστήρι «San Juan de los Reyes» και έπαθα πλάκα με την ομορφιά του. Αφού επιχειρήσαμε να βρούμε το σπίτι του El Greco που ήταν δυστυχώς κλειστό λόγω επισκευών, στη συνέχεια περιπλανηθήκαμε στα στενά σε σημείο που χαθήκαμε. Νομίζω ότι και να χαθείς στα στενά του Τολέδο επιβάλλεται. Καταφέραμε με τα πολλά να βγούμε τελικά σε ένα γνωστό σημείο όπου φάγαμε και ψωνίσαμε αναμνηστικά. Ξέχασα να πω ότι η θερμοκρασία μέσα Ιουνίου ήταν 40 βαθμοί Κελσίου, μόνο που αυτό το 40άρι δεν έμοιαζε με της Αθήνας. Ήταν πιο υποφερτό.
Πήραμε το τρένο των 7:30 και στις 8:00 ακριβώς ήμασταν στον Atocha ξανά. Απέναντι από τον σταθμό είναι το Reina Sofia, το οποίο δεν θα προλαβαίναμε να το δούμε την επόμενη ημέρα γιατί το πρόγραμμα είχε ημερήσια εκδρομή στη Segovia, οπότε αποφασίσαμε να πάμε και να δούμε μέχρι τις 9:00 που κλείνει ότι προλάβουμε. Βασικά και μόνο την Guernica να βλέπαμε εμένα μου αρκούσε. Το μουσείο μετά τις 7:00 είχε επίσης δωρεάν είσοδο. Μπήκαμε και πήγαμε κατ’ ευθείαν στον 2ο όροφο για να θαυμάσουμε τον τεραστίων διαστάσεων έργο του Πικάσο καθώς και τη διπλανή σε αυτόν αίθουσα που ήταν όλη γεμάτη με προσχέδια των επί μέρους κομματιών του πίνακα. Το μουσείο είχε και πολύ Νταλί (τον οποίο την περσινή χρονιά τον είχα γνωρίσει στο έπακρο στο μουσείο του στο Φιγκέρες). Αφού πρόλαβα και το Reina Sofia ήμουν πολύ ευχαριστημένη.
Στο γυρισμό για το ξενοδοχείο ανακαλύψαμε και δύο νυχτερινά κέντρα για flamenco που πολύ ήθελα να πάω. Σήμερα θα συναντιόμασταν και με δύο φίλες που θα έρχονταν από την Αθήνα. Έτσι αφού θα είχαμε και παρέα αποφασίσαμε να κλείσουμε τραπέζι για το βράδυ για τέσσερις.
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας για το γνωστό service. Ήρθαν και οι φίλες μας που τις κεράσαμε και free coffee από το μπαρ του ξενοδοχείου μας, κάναμε μια μικρή βόλτα και κατά τις 11:30 το βράδυ αφού ντυθήκαμε με τα βραδινά μας πήγαμε στο Casa Patas για παράσταση flamenco.
Μπαίνοντας στο μαγαζί συναντούσες πρώτα την ταβέρνα και στη συνέχεια την αίθουσα με την πίστα χορού.
Μου άρεσε πάρα πολύ αυτή η βραδιά. Δύο άνδρες και μία γυναίκα χόρεψαν flamenco. Ολόκληρη κομπανία τραγούδησε για ένα 3ωρο περίπου πρόγραμμα. Το περιβάλλον εξαιρετικό. Ανάμεσα στις φωτογραφίες του ντεκόρ του μαγαζιού υπήρχε και μία φωτογραφία του Camaron de la Isla, του διασημότερου χορευτή flamenco στον κόσμο, ο οποίος είχε περάσει από το casa patas (πέθανε το ’91 σε ηλικία 40 χρονών). Το συγκεκριμένο κέντρο ο ταξιδιωτικός οδηγός το σύστηνε σαν το καλύτερο της Μαδρίτης. Δεν ξέρω πως είναι τα άλλα , εγώ όμως έμεινα πολύ ευχαριστημένη από τη βραδιά.
Πληροφοριακά η είσοδος είχε 25€ το άτομο με ποτό. Μπορούσες όμως να παρακολουθήσεις παράσταση και με φαγητό αν ήθελες αλλά αυτή των 9:00 η ώρα. Εμείς πήγαμε μεταμεσονύχτια (στην παράσταση των 12:00) και πήραμε ποτό.
Συνοδεύσαμε τα κορίτσια στο δικό τους ξενοδοχείο (γιατί ήταν και τρεις η ώρα τη νύχτα) και πήγαμε για ύπνο.

8η ημέρα (17 Ιουλίου)
Ξεκινήσαμε το πρωί πάλι για τον Atocha, απ’ όπου νοικιάσαμε αυτοκίνητο για να κάνουμε την ημερήσια μας εκδρομή. Το αυτοκίνητο το είχαμε κάνει κράτηση από την προηγούμενη ημέρα που είχαμε πάει πάλι στο σταθμό. Καλό είναι να γίνεται κράτηση νωρίτερα, γιατί στην Βαρκελώνη (σε προηγούμενο ταξίδι) την είχαμε πάθει που δεν μπορούσαμε να βρούμε.
Πρώτος σταθμός το San Lorenzo. Ήταν μία μικρή πόλη στην οποία βρίσκεται το El Escorial. Είναι ένα μοναστηριακό παλάτι που προστατεύεται από την Unesco. Ηταν τεράστιο και επιβλητικό κτίριο σαν παλάτι, αλλά παράληλα ήταν και λιτό σαν μοναστήρι. Πολύ εντυπωσιακό και μοναδικό.
Δεύτερος σταθμός η Segovia που επίσης προστατεύεται από την Unesco, με το περίφημο ρωμαϊκό υδραγωγείο της. Βόλτα στην πόλη, καφές, φαγητό, ψώνια, φωτογραφίες. Εκ των υστέρων έμαθα ότι η γαστρονομική σπεσιαλιτέ της πόλης είναι το γουρουνόπουλο, το οποίο δυστυχώς δεν δοκιμάσαμε.
Αν είχαμε κάνει καλύτερη διαχείριση χρόνου θα προλαβαίναμε να πάμε και Avila. Δεν πειράζει. Θα πάω άλλη φορά. Η Ισπανία έχει τόσα πολλά. Θα το συνδυάσω με road trip με το βορρά. Εξάλλου στη Μαδρίτη θέλω να ξαναπάω.
Η επιστροφή μας ήταν μάλλον λίγο δύσκολη. Νύχτα και χωρίς gps δυσκολευτήκαμε να βρούμε τον σταθμό για να παραδώσουμε το αυτοκίνητο.

9η ημέρα (17 Ιουλίου)
Η ημέρα ήταν Κυριακή και ήταν η ημέρα της επιστροφής μας. Προλαβαίναμε όμως να επισκεφτούμε το μεγάλο παζάρι El Rastro που γίνεται κάθε Κυριακή στην ομώνυμη περιοχή νότια της πλατείας Mayor. Είχε τα άπειρα πράγματα. Ψώνισα ένα ισπανικό μαντήλι, κονκάρδες για το λαιμό, σαγιονάρες και άλλα ψιλολόια. Θα μπορούσα να είμαι όλη την ημέρα εκεί και να χαζεύω, αλλά δυστυχώς μόνο ένα 3ωρο μείναμε. Έπρεπε να φύγουμε για να προλάβουμε την πτήση μας. Αποχαιρετίσαμε τους φίλους μας και την Μαδρίτη και αναχωρήσαμε.
Η πτήση πάλι ήταν με Alitalia μέσω Ρώμης. Κυριακή βράδυ ήμασταν Αθήνα. Ήταν ένα γεμάτο 8 ήμερο με εικόνες και εμπειρίες.
Μαδρίτη θα ξανάρθω…..

Στο σταθμό Atocha

Στο σταθμό του Toledo

Toledo...

Picaso...

Στο Casa patas

...για φλαμένκο!

Στο Escorial.

Στη Σεγκόβια

με το ρωμαϊκό υδραγωγείο της!

Στη νυχτερινή Μαδρίτη.

 

[Grerena]

Παρακαλώ τους φίλτατους moderators να μεταφέρουν την ιστορία μου στις ολοκληρωμένες ιστορίες. Ευχαριστώ.

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη

 

[Dina Z]

Πολυ ωραια και η ιστορια και οι φωτογραφιες σου. Βρηκα επισης εξαιρετικα ενδιαφερουσα την περιγραφη σου για οσα εζησες στη Παμπλονα οπου φαινεται πως το διασκεδασες!

Με το καλο και σε Αυστρια-Γερμανια