Βουλγαρία Θράκη η Τριεθνής!

dimosf

Member
Μηνύματα
2.302
Likes
5.882
Ονειρεμένο Ταξίδι
ΝΟΡΒΗΓΙΑ-ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ

1. Πριν μπούμε στη Θράκη.
19-20 Ιουλίου 2012


Τι τόπος και τούτος! Ο Διομήδης, ο τρανός ο βασιλιάς, εκτρέφει ανθρωποφάγα άλογα! Ο Ορφέας, μέγας μουσικός αυτός, κατεβαίνει στον Άδη να φέρει την καλή του την Ευρυδίκη πίσω! Ο Δημόκριτος, ο μεγάλος Φιλόσοφος, βλέπει μικροσκοπικά σωματίδια στην ύλη, πολλούς αιώνες πριν μπορέσουν να τα δουν οι σύγχρονοι επιστήμονες! Και είναι και άλλοι βασιλιάδες και άρχοντες, που ζωγραφίζουν υπέροχα τους τάφους στους οποίους θα ταφούν και στα χρόνια των Ρωμαίων, οι αριστοκράτες της περιοχής θάβονται μαζί με τις άμαξες και τα άλογά τους!!
Αυτά και άλλα πολλά παράξενα και θαυμαστά γίνονταν για αιώνες σε εκείνο τον τόπο που είναι γνωστός σαν Θράκη! Και που να ξέρανε εκείνοι οι μακρινοί Θράκες πως θα έρχονταν μια μέρα να χωριστεί ο τόπος τους σε Βόρεια, Ανατολική και Δυτική Θράκη, για να ταιριάξει κάθε ένα από τα κομμάτια αυτά στα νέα σύνορα που θα χάραζαν τα συμφέροντα μικρών και μεγάλων δυνάμεων στις τελευταίες δεκαετίες του 19ου και τις πρώτες του 20ου αι. Το αποτέλεσμα ήταν η Βόρεια να ενταχθεί στη Βουλγαρία, η Ανατολική στην Τουρκία και η Δυτική στην Ελλάδα. Ο χωρισμός όμως και το ανακάτεμα λαών, θρησκειών, πολιτισμών, γλωσσών, σκιάζει ακόμα τα βλέμματα και τον τόπο και η πίκρα αλλά και η καχυποψία ξεχειλίζουν.
Σε αυτή τη Θράκη κατευθυνθήκαμε το καλοκαίρι αυτό. Στη Θράκη την τριεθνή! Να πάρουμε μια μυρωδιά, να κοινωνήσουμε λίγο από εκείνο τον παράξενο, και εν πολλοίς άγνωστο, πολιτισμό! Φαίνεται όμως πως ο τόπος αυτός θέλησε να μας δυσκολέψει σε αυτή την προσέγγιση, ίσως για να γίνει πιο ουσιαστική. Μας φιλοδώρησε λοιπόν, με αφόρητη ζέστη όλες τις μέρες του ταξιδιού μας, πράγμα που μας δυσκόλεψε πολύ και ήταν στιγμές που αισθανθήκαμε «διαλυμένοι». Για να βγει ακόμα μια φορά αληθινό το «τα καλά κόποις κτώνται»!

Αρχή του ταξιδιού, καλό δρόμο νάχουμε!!
(19 Ιουλίου 2012)

Ξεκινήσαμε με αρκετή ζέστη, αλλά ευτυχώς η σύγχρονη τεχνολογία βοήθησε. Μετά από λίγες και μικρές στάσεις φτάσαμε στην Παραλία των Βρασνών, κοντά στην Ασπροβάλτα του Νομού Θεσσαλονίκης. Εκεί θα κάναμε 2 διανυχτερεύσεις πριν προχωρήσουμε πιο βόρεια Οι φίλοι μας είχαν φτάσει από την Πάτρα λίγο πριν.
Αν και με το νοτιά η θάλασσα δεν ήταν καθαρή, μια βουτιά επιβάλλονταν. Το βραδάκι κάτσαμε στον παρακείμενο πεζόδρομο να φάμε. Απολαύσαμε κρύα μπύρα, ακούγοντας γύρω μας διάφορες γλώσσες των Βαλκανίων, και έτσι πέρασε το απόβραδο για να πέσουμε ψόφιοι για ύπνο.

(20 Ιουλίου 2012)
Μετά το πρωινό ξεκινήσαμε να κάνουμε μερικές βόλτες στη γύρω περιοχή. Πρώτη στάση το χωριό Μικρή Βόλβη πάνω στη λίμνη Βόλβη.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08625.jpg

Κάμποσες πάπιες, χήνες και παπιόχηνες, με τις περίεργες μούρες, έψαχναν ένα γύρω για φαΐ και πλησίαζαν με επιθετικές διαθέσεις. Σε βραχάκια μέσα στο νερό ή πάνω σε αραγμένες βάρκες κάθονταν να ξεκουραστούν ερωδιοί, κορμοράνοι και άλλα υδρόβια αγριοπούλια
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08637.jpg
Οι «απογειώσεις» τους ήταν πολύ εντυπωσιακές! Απολαύσαμε τον καφέ μας με όμορφες, λιμνήσιες εικόνες
Η επόμενη στάση ήταν μια εκκλησία που είχα δει περνώντας σε κάποια παλιότερα ταξίδια μου. Αγία Μαρίνα Μοδίου στην περιοχή της Ρεντίνας. Υπέροχη πετρόχτιστη εκκλησία που έφτιαξαν το 1869 Ηπειρώτες χτιστάδες στα δεξιά του παλιού δρόμου Θεσσαλονίκης –Καβάλας μέσα στην κατάφυτη περιοχή που ονομάζουν Μακεδονικά Τέμπη. Γύρω από την εκκλησία έχει διαμορφωθεί μεγάλος χώρος στάθμευσης, μια και ένα σωρό αυτοκίνητα και λεωφορεία φέρνουν πλήθος προσκυνητές.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08648.jpg

Εκεί σταματήσαμε και εμείς και μπήκαμε στην εκκλησία. Το εσωτερικό έχει ένα όμορφο ξυλόγλυπτο τέμπλο και η πέτρα είναι ορατή και στους εσωτερικούς τοίχους. Μπαίνοντας, στη μια μεριά το παγκάρι με τα κεριά και στην άλλη ένα μεγάλο τραπέζι με ένα σωρό φυλαχτά, μπρελόκ, εικονίσματα, κομποσκοίνια και άλλα «καλούδια» πουλιόνταν σε αρκετά τσουχτερές, κατά τη γνώμη μου, τιμές. Που βρίσκονται άραγε τα όρια μεταξύ του Οίκου του Θεού και του Οίκου του Εμπορίου;
Λίγες φωτογραφίες ακόμα και τραβάμε για τον Σταυρό. Το πολυσύχναστο, τουριστικό κέντρο του νομού Θεσσαλονίκης στον Στρυμονικό Κόλπο ή Κόλπο Ορφανού. Αν και το μεσημέρι είναι στη φούρια του και είναι πολύ ζεστό, οι παραλίες είναι γεμάτες με όλες τις φυλές των Βαλκανίων. Σε ένα παραθαλάσσιο μεζεδοπωλείο καθίσαμε να τσιμπήσουμε κάτι τις, μιας και η ώρα είχε περάσει. Ένα δροσερό αεράκι σε εκείνο το μέρος μας κράτησε συντροφιά όση ώρα κάτσαμε και η ώρα πέρασε χωρίς να ζεσταθούμε ιδιαίτερα.
Γυρίσαμε στα δωμάτιά μας να ξεκουραστούμε.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08656.jpg

Περασμένο απόγευμα ξεκινήσαμε να πάμε μέχρι το Λιοντάρι της Αμφίπολης. Βρίσκεται στην αριστερή όχθη του Στρυμόνα, κοντά στην παλιά γέφυρα. Πρόκειται για επιτάφιο μνημείο του 4ου αι. π.Χ. Το 1912-13 οι στρατιώτες που είχαν στρατοπεδεύσει στην περιοχή βρήκαν τα πρώτα του κομμάτια. Έτσι όταν έγινε η ανασκαφή έγινε αναστήλωση του σε αυτή τη θέση. Είναι πολύ εντυπωσιακό και θυμίζει σε μεγάλο βαθμό το αντίστοιχο στην Χαιρώνεια της Βοιωτίας.
Το θαυμάσαμε κι εμείς, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και κατεβήκαμε να βρούμε το ποτάμι.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08667.jpg

Στο μέρος αυτό κυλά ήρεμα με πολύ νερό και πλούσια παρυδάτια βλάστηση γύρω του.
Πήραμε τον παραθαλάσσιο δρόμο και φτάσαμε στην Ασπροβάλτα. Ο κακός χαμός! Βαλκανική πανσπερμία!! Κάναμε μια μεγάλη βόλτα στον πεζόδρομο της παραλίας και κάτσαμε για πίτσα.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08678.jpg

Μια μπάντα με πραγματικά βιρτουόζους μουσικούς, μας έφτιαξε το κέφι. Ήταν προφανέστατο ότι πρόκειται για Ρομά μουσικούς από κάποια από τις γειτονικές χώρες.
Κουρασμένοι γυρίσαμε να πέσουμε για ύπνο. Την επόμενη θα ξεκίναγε η 12ήμερη βόλτα μας στη γειτονική Βουλγαρία. Καλό μας ταξίδι!


2. Βουλγαρία- Τουρκία.
21 Ιουλίου-1 Αυγούστου 2012

Έλατα και λίμνες στην καρδιά της Βόρειας Ροδόπης!
(21 Ιουλίου 2012)

Ήταν το 1984, όταν έβγαλα για πρώτη φορά διαβατήριο και πήρα από την τράπεζα το επιτρεπόμενο συνάλλαγμα των 250 δολαρίων. Το καλοκαίρι εκείνο βγήκα για πρώτη φορά από την Ελλάδα με προορισμό τη Βουλγαρία (Σόφια, Φιλιππούπολη, Μπόροβετς). Μου άρεσαν όλα σε εκείνο το ταξίδι. Που νάξερα τότε πως ήταν μοναδική η ευκαιρία που μου παρουσιάστηκε να δω μια χώρα του Υπαρκτού Σοσιαλισμού, μιας και σχεδόν όλες θα κατέρρεαν λίγα χρόνια μετά.
Μετά από 21 χρόνια πήγα και πάλι, συνοδεύοντας μαθητές που επισκέπτονταν σχολείο της Σόφιας. Πήγαμε τότε επίσης Φιλιππούπολη, Νέσεμπαρ, Βάρνα, Βέλικο Τάρνοβο, Σαντάνσκι και Μέλνικ. Είδα πολλές αλλαγές από την πρώτη φορά, άλλες θετικές αλλά δυστυχώς οι περισσότερες αρνητικές.
Έτσι το φετινό μας ταξίδι είναι το τρίτο για μένα στους γείτονες. Τα περισσότερα μέρη όμως θα τα βλέπαμε για πρώτη φορά.

Ξεκινήσαμε το πρωί με προορισμό την Φιλιππούπολη ( Plovdiv). Στο GPS βάλαμε διαδρομή μέσω του συνοριακού σταθμού Εξοχής Δράμας. Η διαδρομή αυτή θα μας έφερνε στην καρδιά της Βουλγαρικής Ροδόπης.
Μετά τη Δράμα αρχίσαμε να ανεβαίνουμε και το τοπίο να γίνεται ενδιαφέρον, με πιο ωραίο τα κομμάτι πριν το Νευροκόπι.
Οι διατυπώσεις στους συνοριακούς σταθμούς ήταν τυπικές και γρήγορες. Μπαίνοντας η Βουλγαρία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η νέου τύπου ταυτότητα αρκεί για να περάσει κανείς στη γειτονική χώρα. Πληρώσαμε 5 ΕΥΡΩ για τη βινιέτα 7 ημερών, και ο τελωνειακός σε άψογα ελληνικά, όταν του είπαμε πως θα μείνουμε 12 μέρες, μας πρότεινε αντί να αγοράσουμε τη μηνιαία που στοίχιζε περίπου 12,50 ΕΥΡΩ, να αγοράσουμε από βενζινάδικο άλλη μία των 5 όταν θα έληγε η πρώτη, όπως και κάναμε.
Το ταξίδι μας στη Βουλγαρία μόλις είχε αρχίσει. Οι δρόμοι στενοί, επαρχιακοί και ποιοτικά πολύ κακοί. Τα χωριά, καπνοχώρια και μίζερα. Φτώχια παντού. Φαίνεται πως το έχει η μοίρα των χωριών που βρίσκονται σε διάφορα σημεία των Βαλκανικών συνόρων, αδιάφορο από ποια μεριά. Η πορεία μας ήταν βορειοανατολική και σε λίγο αρχίσαμε να ανηφορίζουμε. Το τοπίο αρχίζει σιγά-σιγά να γίνεται ενδιαφέρον για να γίνει λίγες ώρες αργότερα μεγαλειώδες. Αλλά όλα με τη σειρά τους.
Καμιά ώρα μετά τα σύνορα μπήκαμε στη μικρή πόλη Satovtsa. Ο πρώτος οικισμός που θα μπορούσα να χαρακτηρίσω όμορφο. Ένα ποταμάκι στη μέση, με κάμποσα γεφυράκια, πολλά πέτρινα, να βοηθούν στην επικοινωνία, και έλατα, που εδώ και λίγη ώρα είχαν κάνει την εμφάνισή τους. Μια πράσινη πλατεία ήταν πρόκληση και πρόσκληση για μια στάση και ένα καφέ. Γύρω από την πλατεία μερικά καφενεία και εμείς διαλέξαμε το πρώτο, μιας και είχε «παχιά» σκιά.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08691.jpg



Στην πλατεία ένα μνημείο σε ύφος «σοσιαλιστικού ρεαλισμού» και μια τεράστια κλαίουσα στην σκιά της οποίας κάμποσοι ηλικιωμένοι απολάμβαναν δροσιά και κουβεντούλα.
Μετά το ομολογουμένως εξαιρετικό εσπρεσάκι, που κόστιζε το ιλιγγιώδες ποσό των 0,70 Λέβα (1 Ευρώ =1,96 Λέβα), δηλαδή περίπου 35 λεπτά του Ευρώ (!!!!!!!), ήρθε η ώρα να φουλάρουμε για πρώτη φορά στη Βουλγαρία. 2,61 Λέβα το λίτρο η 95άρα αμόλυβδη (οι τιμές που θα βρίσκαμε όλες τις επόμενες μέρες κυμαίνονταν από 2,60-2,70 Λέβα ενώ το ντήζελ ήταν από 2,68-2,80 Λέβα το λίτρο).
Τώρα πια κινούμασταν σε υψόμετρο πάνω από τα 1000 μέτρα και το τοπίο ήταν υπέροχο. Οι δρόμοι το ίδιο κακοί και όσο ανεβαίναμε, χειροτέρευαν. Φτάσαμε στην πόλη Dospat, που ήταν φανερό ότι ζει από τα εργοστάσια επεξεργασίας ξύλου και περνώντας την, είδαμε την ομώνυμη λίμνη.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08693.jpg



Τεχνητή και πολύ εντυπωσιακή, μιας και στεφανώνεται από πυκνή βλάστηση, κυρίως από έλατα. Τα έλατα, κυριολεκτικά, «βούταγαν» στο νερό. Πολλά αυτοκίνητα ήταν σταματημένα σε ένα πάρκινγκ, από όπου η θέα στη λίμνη με τα νησάκια της είναι μαγευτική. Εκεί σταθήκαμε κι εμείς να θαυμάσουμε και να φωτογραφίσουμε. Κατεβήκαμε και κάτω στον παραλίμνιο δρόμο, όπου όμως δεν είναι τόσο εντυπωσιακά όσο από την προηγούμενη θέση.
Συνεχίζουμε τώρα σε ένα δρόμο με απίστευτα πολλές λακκούβες. Στην πραγματικότητα πρόκειται για λακκούβες με λίγο δρόμο. Η ταχύτητα δεν ξεπερνά, κατά μέσο όρο, τα 15 χμ την ώρα (!!!!) Η ποιότητα του δρόμου είναι αντίστροφα ανάλογη της ομορφιάς του τοπίου. Έχουμε φτάσει, και ξεπερνάμε τα 1500 μέτρα. Το δάσος ανεπανάληπτο. Πίστεψα (ο αφελής) πως ήταν το ωραιότερο ορεινό τοπίο που θα μου πρόσφερε η Βουλγαρία. Που νάξερα!
Σε λίγο μέσα στο πυκνό δάσος άρχισε και πάλι να φαίνεται νερό δίπλα μας. Αποδείχτηκε πως ήταν μια ανεπανάληπτης ομορφιάς λίμνη. Δεν έμοιαζε για τεχνητή, αλλά πάλι δεν μπορώ να είμαι σίγουρος. Ο χάρτης που αγόρασα δύο μέρες μετά μου είπε πως την λένε ShirokaPoliana.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08704.jpg



Στις όχθες της κόσμος κατασκηνώνει ή βάζει τα τροχόσπιτά του και επιδίδεται σε διάφορες δραστηριότητες με κυρίαρχη το ψάρεμα. Υπάρχουν και κάποια ξενοδοχεία, μιας κάποιας ηλικίας και σχετικής εγκατάλειψης.
Ο άθλιος δρόμος συνέχισε ακόμα χειρότερος. Ένα συνεργείο που δούλευε και ένα κομμάτι ολοκαίνουριου ασφάλτου μας έδωσε ελπίδες αλλά φευ! Φρούδες! Σε λίγο τα πράγματα γίνανε ακόμα χειρότερα! Έτσι για 25 χμ κάναμε μία ώρα και 20 λεπτά (!!!!!). Μιας όμως και πηγαίναμε τόσο αργά, απολαύσαμε και το τοπίο όσο δεν έπαιρνε. Ουδέν κακόν αμιγές καλού, λοιπόν! Μια δυο στάσεις για λίγες φωτογραφίες ήταν απαραίτητες. Και φυσικά δεν είπαμε όχι.
Λίγα χιλιόμετρα παρακάτω φτάσαμε σε ένα φράγμα.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08711.jpg



Άλλη μια εντυπωσιακή λίμνη μέσα στο πυκνό δάσος. Είμαστε ακόμα στα 1500 περίπου μέτρα. Πίστεψα πως είχαμε φτάσει στη λίμνη Batak. Κάναμε και εδώ μια μικρή στάση και συνεχίσαμε. Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε τώρα και 25 περίπου χμ μετά φτάσαμε στην πόλη Batak και μια πινακίδα που έδειχνε προς τη λίμνη μας έδωσε να καταλάβουμε πως η λίμνη που είχαμε περάσει ήταν άλλη. Ο χάρτης δύο μέρες μετά, μου είπε πως είναι η λίμνη GoliamBeglick.
Αποφασίσαμε να μην πάμε στη λίμνη Batak, που είναι μια μεγάλη τεχνητή λίμνη και να κάτσουμε στην πόλη, να τσιμπήσουμε κάτι, μιας και το μεσημέρι είχε περάσει και τα στομάχια μας διαμαρτύρονταν και έτσι φτάσαμε στην κεντρική πλατεία, που εκείνη την ώρα ήταν σχεδόν έρημη. Ένα καφέ στο ισόγειο ενός μεγάλου κτιρίου και ένα μικρό μαγαζάκι στο διπλανό στενό που σέρβιρε χοτντόγκ και σάντουιτς, ήταν ανοικτά εκείνη την ώρα. Εκεί, στη σκιά και τη στοιχειώδη δροσιά κάτσαμε κι εμείς.
Η μικρή αυτή πόλη συνδέεται άμεσα με την αποτυχημένη εξέγερση των Βουλγάρων κατά των Τούρκων τον Απρίλη του 1876. Οι Τούρκοι έσφαξαν γύρω στα 6000 άτομα στην πόλη αυτή, πολλά γυναικόπαιδα. Πρόκειται λοιπόν, για μια «Μαρτυρική» πόλη.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08716.jpg

Στην πλατεία ένα γύρω είναι κάποια κτίρια που σχετίζονται με εκείνα τα γεγονότα, όπως ο κεντρικός ναός μέσα στον οποίο βρήκαν μαρτυρικό θάνατο 2000 άνθρωποι.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08740.jpg

Μπορεί κανείς να δει το πηγάδι που προσπάθησαν, σύμφωνα με την παράδοση, να ανοίξουν με τα χέρια τους οι μανάδες για να δώσουν νερό στα παιδιά τους, και τις δύο λάρνακες με οστά και κρανία εκείνων των θυμάτων.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08720.jpg


Απέναντι από το ναό είναι το ιστορικό μουσείο, τα εκθέματα του οποίου αφορούν κατά κύριο λόγο εκείνα τα γεγονότα, αλλά, σύμφωνα με τον οδηγό μου οι επεξηγήσεις είναι όλες στα Βουλγάρικα, οπότε και εμείς δεν πήγαμε. Μερικά ακόμα ενδιαφέροντα κτίρια, αγάλματα και μνημεία, κοσμούν την πλατεία που έχει και αρκετό πράσινο.
Μετά το κολατσιό μας πήγαμε να επισκεφθούμε την εκκλησία και αφού βγάλαμε και λίγες ακόμα φωτογραφίες συνεχίσαμε το ταξίδι μας. Η Ροδόπη τώρα έδινε τη θέση της στην μεγάλη, κεντρική πεδιάδα της χώρας. Ο δρόμος έγινε καλύτερος αλλά σε καμιά περίπτωση καλός. Περάσαμε την πόλη Peshtera και λίγα χιλιόμετρα μετά φτάσαμε στην πόλη Pazardzhik και τον κεντρικό δρόμο που έρχεται από τη Σόφια. Εδώ, αν και δεν πρόκειται για δρόμο της προκοπής, κινηθήκαμε σχετικά γρήγορα και το απόγευμα φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας στο Plovdiv, έχοντας ταξιδέψει για περίπου 330 χμ από την Ασπροβάλτα. Μετά τις διατυπώσεις ανεβάσαμε πράγματα, κάναμε ένα μπάνιο και ξαπλώσαμε λίγο να ξεκουραστούμε.
Βραδάκι πια, με τα πόδια, φτάσαμε στην κεντρική πλατεία της πόλης, και κάτσαμε σε ένα εστιατόριο.
Καλώς ήρθαμε στη Βουλγαρία!
(το ταξίδι συνεχίζεται…)
Μοναστήρια, εκκλησίες και πάλι εκκλησίες!
(22 Ιουλίου 2012)

Η ζέστη και αυτή τη μέρα προμηνύονταν γερή. Γι αυτό και αποφασίσαμε να βγούμε από την πόλη και να πιάσουμε τα βουνά.
Έχοντας τους οδηγούς («Βουλγαρία», Orama 2012 και «Βάρνα-Πλόβντιβ», Οξύ/ΕΘΝΟΣ 2004-από τον οδηγό της Βουλγαρίας, LonelyPlanet2003) στα χέρια πήραμε το δρόμο προς τα νότια. Σύντομα φτάσαμε στην πόλη Asenovgrad, την οποία αφήσαμε για τον απογευματινό καφέ και συνεχίσαμε. Φτάσαμε στο γραφικό χωριό Bachkovo, το προσπεράσαμε και 5 περίπου χμ μετά φτάσαμε στον πρώτο μας προορισμό για εκείνη τη μέρα. Το Μοναστήρι του Bachkovo, το δεύτερο σε μέγεθος και ιδιαίτερα επισκέψιμο μοναστήρι της χώρας. Ιδρύθηκε τον 11ο αι. από Γεωργιανούς μοναχούς και για αιώνες μόναζαν σε αυτό μόνο ομοεθνείς τους. Έχει πολλά κτίσματα, παλαιά και νεώτερα, και μερικούς ναούς και όλα αυτά μέσα στο πυκνό δάσος της Ροδόπης!
Όταν φτάσαμε δεν περιγράφεται το τι γινόταν. Κυριακή, στα μέσα του καλοκαιριού, και εκατοντάδες αυτοκίνητα και λεωφορεία, συνωστίζονταν για μια θέση. Στη συνέχεια «ξέρναγαν», χιλιάδες κόσμου, που προχωρούσε στον ανηφορικό δρόμο, ανάμεσα σε κιόσκια που πουλούσαν ότι μπορείς να φανταστείς, με κατεύθυνση το μοναστήρι. Ανέβασα το αυτοκίνητο μέχρι έξω από την πύλη και έτσι γλιτώσαμε τον ανήφορο, που αν και μέσα σε πυκνή βλάστηση, δεν παύει να είναι ζόρικος, λόγω κυρίως της ζέστης.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08752.jpg

Η πύλη έχει δεξιά και αριστερά από μια μαρμάρινη βρύση στις οποίες ο κόσμος βρίσκει λίγη δροσιά, πριν ή μετά την επίσκεψή του στο μοναστήρι.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08746.jpg

Το εσωτερικό της πύλης έχει τοιχογραφίες (μάλλον σχετικά πρόσφατες)
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08758.jpg

και μια πολύ ενδιαφέρουσα πόρτα «ντυμένη» με μέταλλο και πολλά καρφιά.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08749.jpg

Αμέσως μετά είναι η βόρεια αυλή με καλντερίμι, τόσο «άγριο» που «σπάει» πόδια. Δεξιά είναι ο Ναός της Παναγίας όπου φυλάσσεται για πάνω από 7 αιώνες μια θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, και για την οποία βρίσκονταν εκεί όλος αυτός ο κόσμος. Ουρές σχηματίζονταν μπροστά στην εικόνα. Κάθε πιστός που έφτανε, αφού σταυροκοπιόταν, ακούμπαγε το δεξί χέρι στην εικόνα (ορισμένοι ακούμπαγαν ταυτόχρονα το αριστερό στην καρδιά τους) και προσεύχονταν σιωπηλά. Ένας άλλος, άγνωστος σε εμάς τρόπος προσευχής. Η όλη διαδικασία είναι χρονοβόρα, με αποτέλεσμα η ουρά να φτάνει έξω από το ναό. Εμείς δεν θέλαμε να προσευχηθούμε και έτσι την παρακάμψαμε. Στον πρόναο ο κόσμος αγόραζε κεριά και προχωρούσε. Μπήκαμε από το πλάι της ουράς μέσα στο ναό. Ωραίος ναός με ενδιαφέρουσες τοιχογραφίες (από όσο μπορέσαμε να δούμε, μιας και είναι πολυκαιρισμένες και για αυτό μαυρισμένες). Κόσμος πολύς πηγαινοέρχονταν, ενώ ένας παπάς έψελνε. Κάτσαμε για λίγο και βγαίνοντας στην αυλή περάσαμε να κάτσουμε απέναντι που είχε σκιά. Εκεί ήρθε ένας από τους φύλακες και μας μίλησε με σπαστά ελληνικά. Η μητέρα του ήταν από το Κιλκίς, πολιτική πρόσφυγας. Αφού μας είπε κάποια πράγματα μας ενημέρωσε για το κτίριο στην σκιά του οποίου κάτσαμε. Εκεί, στο ισόγειο βρίσκεται Τράπεζα της Μονής, από τις αρχές του 17ου αι. Μας πρότεινε να δώσουμε το ένα τρίτο από αυτό που δίνουν για εισιτήριο οι επισκέπτες για να μπορέσουμε να τη δούμε. Φυσικά τα χρήματα δεν συνοδεύτηκαν από κάποια απόδειξη και δεν είμαι σίγουρος ότι δεν μας έπιασε κορόϊδα. Δεν βαριέσαι! Είναι τόσο εντυπωσιακή η Τράπεζα, που χαλάλι. Διατηρεί το τεράστιο μαρμάρινο τραπέζι από την εποχή που χτίστηκε και έχει υπέροχες τοιχογραφίες άγνωστου μάστορα μεγάλου ταλέντου (κάποιοι οδηγοί αναφέρουν τον ντόπιο μάστορα Νικόλα) του 17ου αι. Εκεί τελείωσε και η επίσκεψή μας στο μοναστήρι, που παρά τον κόσμο, ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Σε όλους τους χώρους του μοναστηριού απαγορεύεται αυστηρά η φωτογράφηση. Μια φωτογραφία που κατάφερα να βγάλω από την πύλη προς το εσωτερικό στάθηκε αφορμή να βάλει τις φωνές ένας φύλακας και μόνο που «δε με δάγκωσε»!
Κάτσαμε λίγο έξω στη δροσιά και ξεκινήσαμε για τον επόμενό μας προορισμό.
(το ταξίδι συνεχίζεται…)
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08763.jpg

Ο δρόμος, που συνεχίζει νότια, κινείται στο βάθος ενός φαραγγιού, δίπλα στο ποτάμι.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08761.jpg

Το πράσινο είναι πυκνό και πολύς κόσμος, εκμεταλλευόμενος το Σαββατοκύριακο, κάνει πικνίκ, κολυμπά, κατασκηνώνει ή ψαρεύει στο ποτάμι, απολαμβάνοντας στιγμές δροσιάς και χαλάρωσης. Ο δρόμος δεν είναι τόσο άσχημος αλλά στενός και με πολύ κίνηση. Χώρος για να ξεδιπλώσουν οι Βούλγαροι οδηγοί τις ικανότητες τους στο τιμόνι.
Από την προηγούμενη είχαμε διαπιστώσει το αληθές αυτών που είχαμε διαβάσει και που όσο πέρναγαν οι μέρες θα το βλέπαμε ξανά και ξανά. Οι Βούλγαροι έχουν φοβερά επιθετική συμπεριφορά στο δρόμο και είναι πολύ επικίνδυνοι, και για τον εαυτό τους αλλά και γα τους άλλους. Τολμώ να τους χαρακτηρίσω τους χειρότερους που έχω γνωρίσει. Είδα τις πιο απίθανες προσπεράσεις που θα μπορούσα να φανταστώ. Παρ’ όλα αυτά δεν είδαμε ούτε ένα ατύχημα. Είδαμε όμως πολλά σημεία με σταυρούς, ονόματα και λουλούδια σε πολλά σημεία των δρόμων.
Έτσι και σε εκείνο το δρόμο είδαμε το έργο να παίζεται και πάλι. Απίθανες προσπεράσεις, δύο και τριών αυτοκινήτων μαζί, σε σημεία με ορατότητα μηδέν και μεγάλη κίνηση. Εμείς ακολουθούσαμε τα όρια ταχύτητας, πράγμα που μάλλον δεν άρεσε στους «φίλους» μας.
Λίγα χιλιόμετρα μετά το μοναστήρι, και ενώ το υπέροχο τοπίο συνεχίζονταν, στρίψαμε αριστερά για Laki και λίγο μετά, πάλι αριστερά για Borovo. Ο δρόμος τώρα είχε στενέψει αρκετά και ανηφόριζε συνέχεια. Έχοντας απομακρυνθεί από το ποτάμι η βλάστηση λιγόστεψε, αλλά παρέμενε όμως αρκετή.​
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08771.jpg


Το Borovo, στο οποίο φτάσαμε σε λίγο είναι ένα γραφικό χωριό και δεσπόζει σ ένα τοπίο με λόφους, προς τους οποίους έχει απρόσκοπτη θέα.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08772.jpg

Στην κορυφή κάποιων από αυτούς στέκουν όμορφα ξωκλήσια.
Περνώντας το χωριό το τοπίο άρχισε να γίνεται και πάλι δάσος, που όσο πήγαινε και πύκνωνε. Πλησιάζαμε στο «Σταυρωτό Δάσος», στη θέση KrastovaGora. Θεωρείται ιερή για τους Βούλγαρους εκείνη η περιοχή, μιας και σχετίζεται με το Τίμιο Ξύλο. Στα όριά της υπάρχει ένα μοναστήρι και αρκετές εκκλησίες. Πολύς κόσμος την επισκέπτεται όλο το χρόνο. Μέσα στο δάσος υπάρχει ένα σημείο όπου στο πάρκινγκ αφήνεις το αυτοκίνητο για να συνεχίσεις πεζός.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08765.jpg

Γύρω υπάρχουν 2-3 εκκλησίες. Εμείς μην έχοντας σκοπό να περπατήσουμε μέσα στη ζέστη, και μη βλέποντας κάπου να κάτσουμε, βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και πήραμε τα δρόμο του γυρισμού. Ερχόμενοι είχαμε δει κάποιους μικροπωλητές να εκθέτουν στους πάγκους τους διάφορα πετρώματα από τη γύρω περιοχή. Σε έναν από αυτούς σταματήσαμε και αγοράσαμε μερικά για δωράκια σε φίλους που έχουν ανάλογα ενδιαφέροντα!
Φτάσαμε στο Borovo και κάτσαμε στο εστιατόριο ενός ξενοδοχείου να φάμε. Αν και παραγγείλαμε Βουλγάρικη κουζίνα, τα πιάτα ήταν απλά αδιάφορα.
Απομεσήμερο πια και ξεκινάμε για την επιστροφή. Μπαίνοντας στο Asenovgrad, στρίψαμε αριστερά για το κάστρο του. Ότι έχει απομείνει δηλαδή γιατί έχει καταστραφεί ολοσχερώς από τον 15ο αι.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08774.jpg


Μόνο η εκκλησία της Παναγίας σώζεται και φυσικά η ανεπανάληπτη θέα από εκεί ψηλά. Φτάνοντας διαπιστώσαμε πως ο ναός ήταν κλειστός λόγω έργων και η πρόσβαση σε αυτόν επικίνδυνη, και γι αυτό απαγορευμένη! Ατυχία!
Ένας κύριος μας πλησίασε και μας μίλησε σε εξαιρετικά Ελληνικά. Μας είπε πως δεν ήταν Έλληνας, αλλά ζούσε πολλά χρόνια με Έλληνες και έμαθε τη γλώσσα. Η κόρη του σπούδαζε στη Θεσσαλονίκη.
Κατεβήκαμε και κάτσαμε σε ένα καφέ στο κέντρο. Γύρω μας καταστήματα με νυφικά(!!!!!). Ήμασταν ενήμεροι σχετικά από τον οδηγό μας που γράφει πως στην πόλη αυτή υπάρχουν τα περισσότερα μαγαζιά με νυφικά στη χώρα. Κυριολεκτικά σε κάθε γωνιά!! Έρχονται, λέει, από όλη τη Βουλγαρία να ψωνίσουν!!
Ένα άλλο στοιχείο που αναφέρει είναι πως στην πόλη αυτοί βρίσκονται ακόμα οι περισσότεροι Έλληνες πολιτικοί πρόσφυγες. Ίσως αυτοί στάθηκαν η αιτία που μιλούσε τόσο καλά Ελληνικά ο κύριος που συναντήσαμε στο κάστρο. Το στοιχείο αυτό το ήξερα και από εκπομπή του BalkanExpress που είχα δει λίγο καιρό πριν στην ΕΤ3.
Μετά τον καφέ πήραμε τα αυτοκίνητα και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε.

(το ταξίδι συνεχίζεται…)
Ήταν βραδάκι πια όταν ξεκινήσαμε με τα πόδια για το κέντρο. Αν και ζέστη δεν είχαμε εκείνη τη λάβρα του μεσημεριού.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08775.jpg


Ξεκινήσαμε τη βόλτα μας από την κεντρική πλατεία, όπου δεσπόζει το νέο και μοντέρνο σιντριβάνι.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08779.jpg

Πίσω του είναι το εντυπωσιακό ξενοδοχείο TrimontiumPrincess.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08791.jpg

Αριστερά είναι ένα όμορφο νεοκλασικό και μπροστά μας ξετυλίγεται ο πεζόδρομος της πόλης. Η καρδιά της, Πολλά μαγαζιά, καφέ, κάτι για φαΐ, όμορφα νεοκλασικά,
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08800.jpg

θέατρα, καζίνο και κάποια πάρκα. Σε όλο το μήκος του, δεξιά και αριστερά,
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08785.jpg

υπάρχουν γλυπτά, αρκετά μεγάλων διαστάσεων, από διάφορα υλικά, κυρίως ξύλο και μέταλλο, πολύ μοντέρνα και πολύ ενδιαφέροντα. Σε ένα σημείο υπάρχει μια τοιχογραφία-ψηφιδωτό από την εποχή του Σοσιαλισμού, πολύ ενδιαφέρουσα. Ο δρόμος αυτός τελειώνει εκεί που βρίσκονται τα ερείπια του ρωμαϊκού αμφιθεάτρου.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08788.jpg

Το αμφιθέατρο είναι πολύ ενδιαφέρον, αλλά οι τσιμεντένιες κατασκευές μέσα σ’ αυτό προσβάλουν, κατά τη γνώμη μου, το μνημείο.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08789.jpg

Απέναντι του βρίσκεται το υπέροχο Τζαμί Τζουμάϊα, στην ομώνυμη πλατεία. Από εκεί ξεκινά το καλντερίμι που οδηγεί στην παλιά πόλη. Αλλά αυτό είναι άλλη επίσκεψη. Ήταν πια νύχτα και πεινάγαμε. Στην πλατεία Τζουμάϊα κάτσαμε και φάγαμε αρκετά καλά και οικονομικά. Ήταν αργά όταν γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Οι μετεωρολογικές σελίδες μιλάγανε για πιο υποφερτές θερμοκρασίες για την επομένη και έτσι αποφασίσαμε η άλλη μέρα να είναι αφιερωμένη στην πόλη που μας φιλοξενούσε. Ες αύριον λοιπόν όμορφη Φιλιππούπολη!

(το ταξίδι συνεχίζεται…)

Φιλιππούπολη, Trimontium, Φελιμπέ,Plovdiv. Μια πόλη τέσσερα ονόματα!
(23 Ιουλίου 2012)

Χτισμένη στις δυο όχθες του ποταμού Maritsa (αυτού που λέμε στην Ελλάδα Έβρο!), η επτάλοφη πόλη που κατάκτησε ο Φίλιππος ο Β΄ και της έδωσε το όνομά του, φαίνεται πως «γεννήθηκε» από τους Θράκες το 4000π.Χ. (!!!) Από τους Μακεδόνες πέρασε στους Ρωμαίους, που την ξαναβάφτισαν και της έδωσαν το όνομα Trimontium. Την προίκισαν με σπουδαία μνημεία, μερικά από τα οποία είναι το καύχημά της σήμερα. Για λίγο εντάχθηκε στο Βουλγάρικο κράτος και μετά πέρασε και αυτή στη κυριαρχία των Οθωμανών που την αποκαλούσαν Φελιμπέ. Στην Οθωμανική φάση της ζωής της χρωστάει αυτό το κομμάτι που αποκαλούν σήμερα «Παλιά Πόλη».
Γι άλλη μια φορά ξεκινήσαμε από την κεντρική πλατεία, μπροστά από το ξενοδοχείο TrimontiumPrincess. Απέναντί του, βρίσκεται το κτίριο του ταχυδρομείου, απ όπου πήραμε και στείλαμε κάρτες. Πίσω του είναι το γραφείο τουρισμού για κάποιες πληροφορίες και χάρτη της πόλης και δίπλα το Ρωμαϊκό Ωδείο.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08806.jpg

Πολύ ενδιαφέροντα τα ερείπια και το κομμάτι που έχουν αναστηλώσει. Η ανασκαφή συνεχίζεται, όπως φάνηκε από το πλήθος που εργάζονταν μέσα στο χώρο. Τράβηξα λίγες φωτογραφίες
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08810.jpg

και πήραμε τον πεζόδρομο με κατεύθυνση την πλατεία Τζουμάϊα.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08811.jpg

Στην πρώτη γωνία βρίσκεται το πολύ καλό βιβλιοπωλείο Helikon. Οι υπάλληλοι γνώριζαν καλά αγγλικά και με εξυπηρέτησαν αμέσως στο αίτημά μου για χάρτες. Αγόρασα έναν την Βουλγαρίας (κλίμακα 1/620.000, 4 Λέβα) και έναν οδικό άτλαντα όλης της χώρας, σε μορφή βιβλίου (κλίμακα 1/330.000, έκδοση 2012, 8,80 λέβα) των εκδόσεων DOMINO και οι δύο. Μου φάνηκαν εξαιρετικά χρήσιμοι σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, αλλά και τώρα που γράφω γι αυτό.
Έχοντας τον χάρτη της πόλης στο χέρι αναζητήσαμε τον Ναό της Αγίας Μαρίνας. Βρίσκεται πίσω από τον πεζόδρομο και, όπως αποδείχτηκε, κάτω από το Ρωμαϊκό Θέατρο.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08821.jpg

Ο χώρος στον οποίο στεγάζεται είναι ο χώρος των επισκοπικών εγκαταστάσεων. Μπήκαμε στο προαύλιο, όπου κάτσαμε για λίγη δροσιά. Μπήκα στην εκκλησία, όπου εκείνη την ώρα γινόταν κάποιου είδους λειτουργία.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08827.jpg

Τοιχογραφίες ένα γύρω και αρκετός χρυσός σε διάφορα σημεία, όπως ο άμβωνας ή τα κιονόκρανα. Αν και ήταν μάλλον ακατάλληλη ώρα, με αρκετό θράσος σήκωσα τη μηχανή και έβγαλα μερικές φωτογραφίες. Δεν μου είπε κανείς τίποτα, αλλά κάποια βλέμματα εξέφραζαν αρκετά εύγλωττα τις σκέψεις. Δεν βαριέσαι. «Μισή ντροπή δική μου, μισή δική τους», δε λέει η παροιμία; Εκεί που καθόμασταν είδαμε κάποιους ηλικιωμένους (κυρίως) να μπαίνουν σε ένα δωματιάκι και να βγαίνουν με μια σακούλα. Το διαολάκι της περιέργειας μας έκανε να ρίξουμε μια κλεφτή ματιά. Συσσίτια!! Η θλιβερή όψη της πραγματικότητας και κάποιες προσπάθειες να την απαλύνουν.
Ξαναβγήκαμε στον πεζόδρομο και φτάσαμε στην πλατεία Τζουμάϊα. Ευκαιρία για μια επίσκεψη στο Τζαμί. Χτίστηκε τον 14ο αι. σχεδόν αμέσως μετά την κατάληψη (1364) της πόλης από τους Τούρκους και δεν έπαψε να λειτουργεί σαν Μουσουλμανικό Τέμενος μέχρι σήμερα. Είναι το παλαιότερο τέμενος σε Ευρωπαϊκό έδαφος εκτός Ιβηρικής.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08831.jpg


Κτίσμα πολύ μεγάλο, καλύπτεται εσωτερικά από πανέμορφη διακόσμηση του 18ου και 19ου αι., με γεωμετρικά και φυτικά θέματα και αποσπάσματα από το Κοράνι. Έβγαλα παπούτσια και μπήκα.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08837.jpg

Η μηχανή πήρε φωτιά, απαθανατίζοντας όσα όμορφα έβλεπαν ένα γύρω τα μάτια μου! Σπουδαίο μνημείο!!
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08855.jpg

Βγαίνοντας έβγαλα μερικές ακόμα φωτογραφίες του Σταδίου και κάποιων κτιρίων της πλατείας και πήραμε το καλντερίμι της οδού Saborna.

(το ταξίδι συνεχίζεται…)
Ένα καλντερίμι δύσκολο σαν αυτό που είχαμε συναντήσει την προηγούμενη μέρα στο Μοναστήρι του Bachkovo, και που θα βρίσκαμε αρκετά συχνά και σε άλλες πόλεις και χωριά. Για έναν απλό διαβάτη είναι απλά δύσκολο, αλλά όταν έχεις να οδηγήσεις καροτσάκι, είτε αναπηρικό, είτε παιδικό, τότε το πράγμα γίνεται από εξαιρετικά δύσκολο και επίπονο ως απαγορευτικό. Μου αρέσει η προσπάθεια διατήρησης των πραγμάτων όπως ήταν (πράγμα αδύνατον εκ των πραγμάτων) αλλά ένας διάδρομος με πιο ήπιο πλακόστρωτο δεν νομίζω πως θα αλλοίωνε τον χώρο, αν λάβει κανείς υπόψη του και κάποιες κακοτεχνίες με τσιμέντο από διάφορους μαγαζάτορες. Εκείνη ήταν η πρώτη μέρα που ένοιωσα πόσο επίπονη μπορεί να γίνει η αγάπη μου για τα ταξίδια και τους δικούς μου ανθρώπους. Σε συνδυασμό δε με τη ζέστη, ήταν εξοντωτική. Φυσικά δεν το μετάνιωσα ούτε στιγμή και πιστεύω απόλυτα πως άξιζε τον κόπο, αν και εγώ πήγαινα εκεί για τρίτη φορά. Έτσι η πορεία μας στην παλιά πόλη είχε πολλές στάσεις, και για μια ανάσα και για να δούμε τα αξιόλογα κτίρια που βρίσκονται εκεί.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08857.jpg

Στην αρχή του καλντεριμιού υπάρχει άλλη μια τοιχογραφία Σοσιαλιστικού Ρεαλισμού
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08858.jpg

και αμέσως μετά στα δεξιά, μια σκάλα με καμιά 50αριά σκαλιά οδηγεί σε ένα πλάτωμα όπου βρίσκεται η Sv.Bogoroditsa, η εκκλησία της Παναγίας. Στη θέση του σημερινού ναού που είναι του 19ου αι. βρισκόταν ναός 1000 χρόνια παλαιότερός του. Απέναντί του είναι η οικία Ντάνοφ. Συνεχίζοντας αριστερά μερικά εστιατόρια που στεγάζονται σε παλιά κτίρια και λίγο μετά, στα δεξιά είναι η Πινακοθήκη της πόλη.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08862.jpg

Στεγάζεται σε ωραίο κτίριο του μέσου του 19ου αι. με κήπο στον οποίο υπάρχουν μοντέρνα γλυπτά, κυρίως από ξύλο. .
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08860.jpg

Απέναντι είναι το νεοκλασικό που στεγάζει την ακαδημία μουσικής, χορού και καλών τεχνών, το σημαντικότερο, ίσως, πολιτιστικό ίδρυμα της πόλης. Το κτίριο, κατά τη γνώμη μου, χρειάζεται ένα φρεσκάρισμα. Απ’ έξω ένα παγκάκι με κάποιον ζωγράφο που περιεργάζεται μια κορνίζα. Φυσικά πρόκειται για γλυπτό. Μια φωτογραφία με τον «καλλιτέχνη» επιβάλλεται!!
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08867.jpg

Συνεχίζουμε να ανηφορίζουμε και περνάμε όμορφα κτίρια όπως το σπίτι του γιατρού Σωτήρη Αντωνιάδη και φτάνουμε στην εκκλησία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στα δεξιά.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08870.jpg


Είναι κτίσμα του 19ου αι. που χτίστηκε στη θέση που υπήρχε ναός από τον 4ο αι. Τύπου Βασιλικής με ξεχωριστό καμπαναριό, είναι τοιχογραφημένος μέσα κι έξω. Έχει όμορφη, δεντροφυτεμένη αυλή που προσφέρει απλόχερα την ποθούμενη εκείνη την ώρα δροσιά.
(το ταξίδι συνεχίζεται…)

ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08879.jpg

Στη γωνία που σχηματίζει η μάντρα της εκκλησίας είναι μια καμάρα. Η πύλη Hisar, είσοδος στην παλιά πόλη από άλλη μεριά και ένα από τα πιο φωτογραφημένα σημεία της πόλης. Από το σημείο αυτό και πάνω η οδός Saborna μετονομάζεται σε Dr.Chomakov. Το πρώτο κτίριο δεξιά είναι το αρχοντικό του πλούσιου εμπόρου Αργύρη Κουγιουμτζόγλου. Τεράστιο, επιβλητικό, με υπέροχους κήπους και ανεπανάληπτη πρόσοψη. Σήμερα στεγάζει το Εθνογραφικό Μουσείο της πόλης. Το έχω επισκεφτεί δύο φορές και είναι εξαιρετικό. Ουσιαστικά διατηρείται τι σπίτι όπως ήταν. Θυμίζει το αντίστοιχο της Καστοριάς. Εκείνη τη μέρα όμως ήταν κλειστό (και στη Βουλγαρία, όπως στην Ελλάδα, τα μουσεία είναι κλειστά τη Δευτέρα).
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08880.jpg

Έτσι περιορίστηκα σε μια δυο φωτογραφίες από ένα περίτεχνο φεγγίτη της μάντρας.
Πήραμε την Saborna προς τα πίσω και στο επόμενο στενό στρίψαμε αριστερά, ακολουθώντας την πινακίδα για το Ρωμαϊκό Θέατρο.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08892.jpg

Και άλλα εντυπωσιακά κτίρια στο δρόμο μας, άλλα συντηρημένα, όπως το κτίριο που έμεινε το 1833 ο Λαμαρτίνος,
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08897.jpg

και άλλα όχι, αν και δεν υστερούν σε ομορφιά.
Όταν φτάσαμε στο Ρωμαϊκό Θέατρο ήμουν μούσκεμα και κυριολεκτικά εξουθενωμένος. Το μόνο που ήθελα ήταν να κάτσω, να ξεκουραστώ και να ξεϊδρώσω. Κάτσαμε στο μαγαζί που βρίσκεται ακριβώς στην κορυφή του θεάτρου. Ήπιαμε λίγο νερό και αποφασίσαμε να φάμε εκεί. Δεν χρειαζόταν να επισκεφτούμε το θέατρο, μιας και ξεδιπλώνονταν στα πόδια μας.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08902.jpg

Οι αρχαιολόγοι έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά με την αναστήλωση του μνημείου. Χρησιμοποιείται κανονικά για διάφορες εκδηλώσεις στη διάρκεια του καλοκαιριού. Θα άξιζε να παρακολουθήσει κάποιος παράσταση εκεί, αλλά τις μέρες που ήμασταν εμείς, δεν είχε τίποτα. Φάγαμε πολύ νόστιμα, ήπιαμε τον καφέ μας στη δροσιά των δέντρων και απόγευμα πια, ήρθε ένα ταξί να μας πάει στο ξενοδοχείο. Άλλωστε το κόστος ήταν αστείο. 3,50 λέβα για μια απόσταση που με τα πόδια χρειάζεσαι περίπου 45΄.
Ένας υπνάκος μας έφερε στα ίσα μας και ήμασταν έτοιμοι για νυχτερινή έξοδο, πάλι στην παλιά πόλη, για δείπνο αυτή τη φορά. Ένα ταξί, και πάλι, μας έφερε απέναντι από την Sv.Bogoroditsa, όπου το πρωί είχαμε δει το γκουρμέ εστιατόριο Philippopolis που στεγάζεται σε κτίριο του 1865. Καλό το φαΐ και εξαιρετικό το (Βουλγάρικο) κρασί. Κόστος για 4 άτομα περίπου 50 Ευρω με το κρασί να κοστίζει τα μισά (!!!!). Έτσι νόστιμα τελείωσε η μέρα της εξερεύνησης της πόλης.​
(το ταξίδι συνεχίζεται…)



Στο Λίκνο της Ελευθερίας των Βουλγάρων!
(24 Ιουλίου 2012)

Koprivshtitsa. Δύσκολο όνομα ε; Πράγματι. Ακόμα και σήμερα, μετά από τόσες φορές που το ‘πα, με δυσκολεύει πολύ.
Στην αρχή η διαδρομή μέχρις εκεί, ήταν μέσα στο μονότονο κάμπο και τα άχαρα χωριά του. Στην πόλη Strelcha αρχίσαμε να ανηφορίζουμε και το τοπίο απέκτησε ενδιαφέρον. Η μικρή πόλη Koprivshtitsa βρίσκεται στα βορειοδυτικά της Φιλιππούπολης, πάνω στην οροσειρά του Αίμου ή Balkan ή Stara Planina, όπως τη λένε σήμερα οι Βούλγαροι, σε υψόμετρο 1060μ. και διαρρέεται από τον ποταμό Τοπόλτσιτσα. Το τοπίο γύρω ορεινό γεμάτο έλατα.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08927.jpg

Η πόλη μέσα είναι υπέροχη, όπως και τα σπίτια της.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08916.jpg

Το ισόγειο τους είναι πετρόχτιστο ενώ ο όροφος φτιαγμένος από ξύλο. Πολλά από αυτά είναι βαμμένα με ζωηρά χρώματα και με διάφορα σχέδια, δίνοντας έτσι μια ξεχωριστή και πολύ όμορφη εικόνα. Αν και πολύ τουριστική, εικόνες καθημερινής δραστηριότητας είναι συνηθισμένες.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08926.jpg

Ένα κάρο που κουβαλούσε πέτρα, ένας νεαρός με το άλογό του
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08958.jpg

ή δύο άτομα που κλάδευαν τα δέντρα στην πλατεία και φόρτωναν τα κλαδιά σε ένα κάρο.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08943.jpg

Στην κεντρική πλατεία υπάρχει το Μαυσωλείο των Απρίλτσι, αφιερωμένο στα θύματα της αποτυχημένης εξέγερσης τον Απρίλη του 1876, που ξεκίνησε από αυτήν εδώ την πόλη. Αν και απέτυχε και είχε πολλά θύματα είχε μεγάλη απήχηση στο εξωτερικό και λίγο καιρό μετά τα Ρώσικα στρατεύματα νικώντας την Οθωμανική Τουρκία, υπογράφουν τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου και τότε ξεκινά ουσιαστικά η ύπαρξη του νέου Βουλγαρικού κράτους. Αυτός είναι και ο λόγος που θεωρείται το λίκνο της Ελευθερίας του Βουλγάρικου λαού. Κάτι σαν τα δικά μας Καλάβρυτα (όσον αφορά την 25η Μαρτίου).
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08951.jpg

Γύρω από το μαυσωλείο μικρά εστιατόρια και καφέ,
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08940.jpg

περίπτερα που πουλάνε τοπικά προϊόντα και χειροποίητα αναμνηστικά και πράσινο. Κάναμε μια μικρή βόλτα, έβγαλα πολλές φωτογραφίες
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08972.jpg

και τέλος κάτσαμε για φαΐ. Δίπλα στο εστιατόριο που κάτσαμε ήταν ένα σπίτι βαμμένο γαλάζιο. Πήγα να το φωτογραφίσω. Πάνω από την είσοδο ήταν όμορφα ζωγραφισμένο και γενικά ήταν ένα πολύ όμορφο σπίτι. Μια παραφωνία μόνο.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08963.jpg

Το πανό-πωλητήριο! Δεν είναι κάτι ασυνήθιστο, αλλά εμένα με πείραξε. Αυτό το FOR SALE με ενόχλησε. Αλλά βέβαια αυτή είναι η ζωή.

(το ταξίδι συνεχίζεται…)
Μετά το φαΐ κινηθήκαμε βόρεια και βγήκαμε σε κεντρικό δρόμο. Στρίψαμε δεξιά και κινούμενοι ανατολικά φτάσαμε μετά από καμιά 50αριά χιλιόμετρα στην πόλη Karlovo. Η πόλη αυτή βρίσκεται στους νότιους πρόποδες της Stara Planina και συνδέθηκε όσο καμιά άλλη με την καλλιέργεια ρόδων και την παραγωγή και επεξεργασία του ροδέλαιου, μιας και από εκεί ξεκινά η Κοιλάδα των Ρόδων. Κάποιος Βούλγαρος μας είχε πει στην Αθήνα πως έχουν ξεριζώσει πια όλες τις τριανταφυλλιές και ίσως έτσι εξηγείται ότι σε όλο μας το ταξίδι δεν είδαμε ούτε μια. Είδαμε όμως πάρα πολλά φωτοβολταϊκά (!!!!)
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08978.jpg

Παρκάραμε μπροστά στο Δημαρχείο της πόλης με το μεγάλο ψηφιδωτό, Σοσιαλιστικής τεχνοτροπίας.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08984.jpg

Δίπλα του είναι η μεγάλη πλατεία με το πολύ πράσινο και το εντυπωσιακό μνημείο. Εκεί κάτσαμε για καφέ.
Περίπου 15 χιλιόμετρα ανατολικότερα είναι το Ιστορικό χωριό Kalofer, που συνδέεται κι αυτό με γεγονότα των εξεγέρσεων κατά των Οθωμανών. Στην πλατεία βρίσκεται το σχολείο όπου δίδασκε ο πατέρας του μεγάλου Βούλγαρου ποιητή και επαναστάτη Χρήστο Μπότεφ, ο οποίος γεννήθηκε σε αυτό το χωριό.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08992.jpg

Απέναντι είναι ένα κτίριο με μια μεγάλη ανάγλυφη σύνθεση στην πρόσοψή του, επαναστατικού περιεχομένου. Ίσως είναι κάποιο ιστορικό μουσείο.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08988.jpg

Το εντυπωσιακότερο όμως όλων είναι μια τεράστια σύνθεση γλυπτών στην πλαγιά, με έναν «ήρωα» να ξεχωρίζει με το μέγεθός του. Όλη η σύνθεση στεφανώνεται με το ελατόδασος που βρίσκεται πάνωθέ της.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08991.jpg

Στη βάση της μερικά σιντριβάνια, αποτελούσαν εκείνη την ώρα την μεσημεριανής λάβρας, πεδίο δράσης τριών νεαρών, ενός αγοριού και δύο κοριτσιών, που μίλαγαν γαλλικά και μπουγέλωναν «αλύπητα» ο ένας τον άλλο!!!! Ε ρε νιάτα!!!
Φεύγοντας περάσαμε να δούμε την πόλη Hisarya, περίπου 35 χμ νοτιοδυτικά. Πρόκειται για σημαντική λουτρόπολη, που ακμάζει σαν τέτοια εδώ και χιλιάδες χρόνια. Σήμερα είναι γεμάτη πάρκα και σύγχρονα ξενοδοχεία και υδροθεραπευτήρια. Κάναμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο, αλλά δεν μας έκανε καμιά εντύπωση για να κατέβουμε. Μόνο στην έξοδο για Φιλιππούπολη είδαμε πως διατηρεί μεγάλο μέρος από τα Ρωμαϊκά τείχη της. Δεν σταματήσαμε όμως και συνεχίσαμε.

(το ταξίδι συνεχίζεται…)
Ήταν απόγευμα πια όταν φτάσαμε στη Φιλιππούπολη Παρκάραμε πίσω από το ξενοδοχείο Trimontium και μπήκαμε στο πάρκο που βρίσκεται αριστερά στην αρχή του πεζόδρομου. Είναι πολύ μεγάλο και πολύ περιποιημένο.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08999.jpg

Στη μια του άκρη έχει μια λίμνη με σιντριβάνια που χορεύουν και γύρω εξέδρες για τον κόσμο.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08996.jpg

Γενικά είχε πολύ κόσμο, όλων των ηλικιών. Κάτσαμε λίγο σε ένα παγκάκι χαζεύοντας τον κόσμο και πήγαμε πάλι προς τον πεζόδρομο. Λοξά προς τα πάνω και δεξιά είναι άλλο ένα μικρό πάρκο που καταλήγει στον πεζόδρομο.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09001.jpg

Στη μέση δεσπόζει ένα μεγάλο, μοντέρνο γλυπτό με βασικό υλικό το ξύλο αλλά και μέρος του καλυμμένο από ένα ψηφιδωτό. Κάτι έγραφε σε ένα στεφάνι στη γρανιτένια βάση του, αλλά άντε να καταλάβεις Βουλγάρικα! Σε ένα παράδρομο κάτσαμε για φαΐ. Η τόση Ιστορία μας άνοιξε την όρεξη!
Χορτασμένοι περπατήσαμε λίγο ακόμα στη νυχτωμένη Φιλιππούπολη. Μπροστά στο ταχυδρομείο, ένας κιθαριστής, έπαιζε με μεγάλη δεξιοτεχνία έργα Ισπανών.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09011.jpg


Εξαιρετικός!! Αγοράσαμε και ένα CD (δεν έπαιζε αυτός αλλά κάποιος Ισπανός φίλος του, όπως μας είπε με αρκετά καλά ισπανικά). Έτσι όμορφα και μελωδικά αποχαιρετήσαμε την πόλη που μας φιλοξένησε τόσες μέρες, μιας και την άλλη μέρα (τελευταία στην περιοχή) η εκδρομή μας θα ήταν μεγάλη και δεν θα είχαμε χρόνο να την επισκεφτούμε ξανά. Στο καλό πόλη του Φίλιππου και σε ευχαριστούμε για τα τόσα που μας χάρισες απλόχερα!
(το ταξίδι συνεχίζεται…)

Στο μεγαλείο της Ροδόπης!!
(25 Ιουλίου 2012)

Τη μέρα εκείνη αξιώθηκα να γνωρίσω μερικά από τα ωραιότερα ορεινά τοπία που έχω δει στη ζωή μου και αισθάνομαι πολύ τυχερός γι αυτό! Η μοναδική Ροδόπη, θέλοντας ίσως να μας γνωρίσει κάποιες δυσκολοθώρητες γωνιές της φρόντισε να μας μπερδέψει. Το κέρδος από αυτό το μπέρδεμα ήταν σπουδαίο! Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή της μέρας.
Ξεκινήσαμε βάζοντας στο GPS την εντολή να μας πάει στην πόλη Devin. Πήραμε δυτική κατεύθυνση και κάποια στιγμή στρίψαμε αριστερά μπαίνοντας σιγά-σιγά στα βουνά. Όσο ανεβαίναμε το χωριά γίνονταν όλο και πιο γραφικά. Σε μια στροφή δεξιά άρχισε ο χωματόδρομος. Και τι χωματόδρομος! Φουρτούνα 9 μποφόρ!!
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09014.jpg


Έλα όμως που το τοπίο ήτανε μοναδικό και όσο προχωρούσαμε τόσο πιο ωραίο γινότανε. Θεέ των Βαλκανίων τι θαύματα κάνεις όταν έχεις κέφια!! Σε μια βρύση κάναμε μια μικρή στάση να πιούμε και να ρίξουμε λίγο παγωμένο νερό στο πρόσωπο, γιατρικό στη ζαλάδα. Προσπεράσαμε ένα οικισμό με 4-5 σπίτια όλο κι όλο και μπήκαμε ακόμα πιο βαθιά στο δάσος. Είχαμε κάνει 10 χμ χωματόδρομου, και απ’ ότι μας έλεγε το «μηχάνημα» θέλαμε ακόμα 10-15. Παράπονο δεν είχαμε. Λίγη ταλαιπωρία για τόση ομορφιά δεν είναι και τίποτα σπουδαίο. Εκεί, μέσα στο πυκνό δάσος με προσπέρασε ένα Lada Niva, έφτασε το Δημήτρη, που προπορευόταν, τον σταμάτησε και άρχισε η παντομίμα. Λίγες λέξεις στα αγγλικά και κυρίως οι χειρονομίες ήταν αρκετές για να καταλάβουμε πως τα GPS έχουν αυτή τη διαδρομή για το Devin αλλά ο δρόμος είναι τυφλός (!!!!!). Δεν βγάζει πουθενά!! «Dead road», όπως έλεγε ο άνθρωπος, καλή του ώρα! Έπρεπε λοιπόν να γυρίσουμε. Έτσι τα 10 ακόμα χιλιόμετρα που έπρεπε να κάνουμε στο χώμα δεν τα γλυτώσαμε. Μόνο που θα ήταν προς τα πίσω. Αναστροφή λοιπόν και πίσω. Το ίδιο τοπίο από άλλη οπτική γωνιά, ισοδυναμεί σχεδόν με άλλο τοπίο! Το GPS, όταν τέλειωσε ο χωματόδρομος, έδειχνε πως έπρεπε να κάνουμε 50 χμ διαδρομής επιπλέον της αρχικής. Δεν βαριέσαι! Σε ταξίδι είμαστε. Δεν μας περιμένει κάποιος.
Ο δρόμος αυτή τη φορά ήταν κεντρικός με αρκετή κίνηση. Κινούμαστε νότια και σε μια στροφή βλέπουμε μπροστά μας ένα περίεργο σύμπλεγμα. Εκκλησία και κάποια κτίρια που δίνουν εντύπωση μοναστηριού αλλά πάλι όχι. Κάτι άλλο πρέπει να είναι. Και είναι. Ξενοδοχείο με μια πέτρινη εκκλησιά στο προαύλιο του. Εκκλησία και ξενοδοχείο 3 αστέρων μια «αγκαλιά»!! Τέλος πάντων, αυτό είναι αδιάφορο. Βλέπουμε από κάτω ότι υπάρχει λίμνη. Έτσι σταματάμε για ένα καφέ και κάμποση θέα.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09026.jpg

Και τι θέα!! Πρόκειται για την τεχνητή λίμνη Vacha.Η μορφολογία του εδάφους ήταν τέτοια που η λίμνη που δημιουργήθηκε, έχει σε κάθε όχθη «γλώσσες» στεριάς που εισχωρούν σε αντίστοιχους κόλπους της απέναντι όχθης. Σχηματίζεται έτσι ένας ανεπανάληπτης ομορφιάς μαίανδρος. Είναι από τις ωραιότερες εικόνες που έχω δει σε λίμνη! Κάποτε σε μια φωτογραφία είχα δει κάτι αντίστοιχο και ψάχνοντας, κάποιος μου είπε ότι είναι ένα ποτάμι στα σύνορα Βοσνίας-Σερβίας. Είχα σκεφτεί τότε πως θα ‘θελα πάρα πολύ να το δω. Αξιώθηκα εκείνη τη μέρα να δω κάτι παρόμοιο. Μοιάζει τόσο με εκείνη την εικόνα! Το θέαμα με είχε συνεπάρει (όπως λέει και ο «ποιητής») και μάλλον «βρισκόμουν αλλού»!! Το διαφημιστικό του ξενοδοχείου έδειχνε πως νοίκιαζε πλωτά δωμάτια για ψαράδες (!!!).
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09021.jpg

Τα έβλεπες μέσα στο νερό. Πλήγωναν την εικόνα, κατά την ταπεινή μου γνώμη, αλλά το κέρδος υπέρτατη δύναμη!!
Μετά τον καφέ και τις μοναδικές εικόνες φύγαμε και σε λίγο μπαίναμε στην πόλη Devin. Πόσες φορές δεν είχα δει το όνομα αυτό γραμμένο παντού. Παράγει τεράστιες ποσότητες εμφιαλωμένου νερού με αποτέλεσμα σε κάθε μας βήμα να το βρίσκουμε μπροστά μας. Και κάθε τι που το διαφήμιζε. Άλλωστε γι αυτό που είναι γνωστή είναι τα νερά της. Κάναμε μια μικρή βόλτα αλλά δεν είδαμε κάτι ενδιαφέρον πέρα από τη θέση της με το ελατόδασος γύρω της. Πήραμε λοιπόν το δρόμο που με νοτιοανατολική κατεύθυνση οδηγεί στο μεγάλο χιονοδρομικό κέντρο Pamporovo. Πριν όμως είχαμε να κάνουμε άλλη μια επίσκεψη. Στο δρόμο για το Pamporovo, περίπου 15χμ πριν είναι το παραδοσιακό χωριό Shiroka Laka.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09061.jpg

Χτισμένο μέσα στο πυκνό δάσος, στα 1060μ υψόμετρο,
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09035.jpg

διαρρέεται από ένα μικρό ποτάμι και 2-3 πέτρινες γέφυρες ενώνουν τις δύο όχθες του. Τα σπίτια του, ξύλινα τα περισσότερα, διατηρούνται σε εξαιρετική κατάσταση. Είναι απόλαυση μια βόλτα στο μικρό, άλλωστε χωριό. Η βασική οικονομική δραστηριότητα της περιοχής είναι η κτηνοτροφία και ακολουθούν η υλοτομία και τα τελευταία χρόνια ο τουρισμός.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09067.jpg

Παντού πουλάγανε κουδούνια για ζώα σαν αναμνηστικά. Κουδούνια μικροσκοπικά, μεσαία αλλά και αρκετά μεγάλα.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09036.jpg

Ένα σπουδαίο μνημείο είναι η εκκλησία Uspenie Bogorodichno, δηλαδή Κοίμηση της Παναγίας, που χτίστηκε το 1834 μέσα σε 38 μέρες (σύμφωνα με την παράδοση). Ωραίο πετρόχτιστο κτίσμα με λίγες τοιχογραφίες και ζωγραφισμένο τέμπλο, όλα λαϊκότροπα. Απ’ έξω ακριβώς περνά το ποτάμι και υπάρχει εκεί μια από τις πέτρινες γέφυρες του χωριού.
Το χωριό όμως είναι γνωστό για μια άλλη δραστηριότητα. Έχει ένα σχολείο αλλιώτικο από τα άλλα. Από αυτό έχουν αποφοιτήσει οι σπουδαιότεροι λαϊκοί τραγουδιστές της χώρας! Σχολείο λαϊκού παραδοσιακού τραγουδιού λοιπόν. Αλλά αυτή η παράδοση της περιοχής δεν τελειώνει σε αυτό το χωριό. 6 χμ νοτιότερα είναι το χωριό Γκέλα. Εκεί έχει ένα άλλο σχολείο αλλιώτικο από τα άλλα. Σχολείο για την εκμάθηση Γκάϊντας!
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09069.jpg


Έτσι η περιοχή σφύζει από μουσική. Ειδικά όταν οι μαθητές των δύο σχολείων συναντιόνται και ξεδιπλώνουν την τέχνη τους, πράγμα που συμβαίνει τα καλοκαίρια σε διάφορες εκδηλώσεις.
Εμείς επισκεφτήκαμε την εκκλησία και στη συνέχεια πήγαμε στην κεντρική πλατεία, όπου και παρκάραμε. Κάτσαμε σε μια Mehana (η ταβέρνα στα Βουλγάρικα) να πιούμε ένα καφέ και κάποιοι να τσιμπήσουν κάτι. Το γκαρσόνι ήξερε καλά αγγλικά αλλά τα μίλαγε με πολύ εξεζητημένο ύφος και είχε πλάκα!
Έκανα μια βόλτα στο χωριό να βγάλω φωτογραφίες και ξεκινήσαμε για τη συνέχεια που αποδείχτηκε το πιο μεγαλειώδες κομμάτι της βόλτας μας.
(το ταξίδι συνεχίζεται…)

Από το Shiroka Laka, ο δρόμος ανηφορίζει έχοντας δεξιά το ποτάμι και ένα γύρω πυκνά δάση από ερυθρελάτη.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09070.jpg

Κάναμε μια μικρή στάση σε ένα σημείο όπου υπάρχει ένα πέτρινο γεφύρι, ένα αναστηλωμένο κτίσμα σα νερόμυλος και ένα μνημείο με έναν αετό. Εκεί μια νταλίκα φόρτωνε κορμούς. Βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και πήραμε πάλι την ανηφόρα.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09079.jpg

Τα έλατα γύρω μας ήταν γίγαντες. Δεν έχω ξαναδεί μεγαλύτερα στη ζωή μου. Κυριολεκτικά μνημεία της φύσης!
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09086.jpg

Φτάσαμε στο Pamporovo, που όμως έδειχνε να είναι σε θερινή νάρκη. Τα περισσότερα ξενοδοχεία ήταν κλειστά. Κάποια κάμπινγκ με τριγωνικές καλύβες ήταν ανοικτά και φαινότανε να έχουν σχετικό κόσμο. Βρίσκεται στους πρόποδες της κορυφής Σνεζάνκα (1926μ.) σε υψόμετρο πάνω από τα 1699μ. και εκεί τα έλατα είχαν «ξεφύγει» τελείως!! Συναγωνίζονταν επάξια εξαώροφα και επταώροφα κτίρια!! Λίγες φωτογραφίες κι εδώ και συνεχίζουμε παίρνοντας το δρόμο για Φιλιππούπολη προς τα βόρεια. Σχεδόν αμέσως φτάσαμε στην πόλη που περηφανεύεται πως βρίσκεται «πάνω» απ’ όλες τις άλλες της χώρας. Είναι η πόλη Chepelare και βρίσκεται στα 1100μ πάνω από τη στάθμη της θάλασσας! Όλα σε αυτή την πόλη χορεύουν στο ρυθμό του σκι,
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09096.jpg

γι αυτό και όταν πήγαμε εμείς υπήρχε μια ηρεμία, που έσπαζε μόνο από τις φωνές λίγων παιδιών σε μια παιδική χαρά. Κάτσαμε λίγο στην πλατεία και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Η μέρα είχε αρχίσει να γέρνει προς το τέλος της. Είχαμε αποφασίσει να σταματήσουμε κάπου στο δρόμο για φαΐ.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09099.jpg

Σε μια διασταύρωση ένα μνημείο με έκανε να σταματήσω. Μια πύλη, μια γυναίκα που κρατά ένα σκεύος και ένας γκαϊτατζής.
Λίγο μετά κοντά στο χωριό Hvoyna, μια πινακίδα σε μια Mehana μας έκανε να σταματήσουμε. «Μιλάμε Ελληνικά» έγραφε στη γλώσσα μας. Οι ιδιοκτήτες είχαν ζήσει μετανάστες κάμποσα χρόνια στην Ελλάδα, γύρισαν και άνοιξαν αυτό το μαγαζί. Το φαγητό ήταν καλό, χωρίς κάτι το ιδιαίτερο και η εξυπηρέτηση πολύ καλή.
Ήταν λίγο πριν τα μεσάνυχτα όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο για την τελευταία βραδιά στη Φιλιππούπολη. Είχαμε οδηγήσει στον επικίνδυνο δρόμο που είχαμε πάρει 3 μέρες πριν αλλά ευτυχώς οι «ραλίστες» Βούλγαροι ήταν λίγοι εκείνο το βράδυ και έτσι το ταξίδι ήταν ήρεμο.
Η Φιλιππούπολη και οι άλλες πόλεις και τα χωριά που είδαμε αυτές τις μέρες είναι ωραία αλλά αυτό που μας κέρδισε είναι το ανεπανάληπτο τοπίο της μοναδικής Ροδόπης. Είμαι πραγματικά ευτυχισμένος που αξιώθηκα να δω τέτοιες όμορφες εικόνες.
Την επομένη θα πηγαίναμε σε άλλα μέρη. Λίγο πιο βόρεια, στην οροσειρά που έδωσε το όνομά της σε
ολόκληρη τη χερσόνησό μας. Οροσειρά του Αίμου λοιπόν και Veliko Tarnovo!
(το ταξίδι συνεχίζεται…)
Στην παλιά πρωτεύουσα της Βουλγαρίας!!
(26 Ιουλίου 2012)

Η μέρα του ταξιδιού δεν είχε τίποτα το εξαιρετικό. Πήραμε το δρόμο που πάει από Σόφια προς Μπουργκάς, αυτοκινητόδρομος, εξαιρετικός σε κάποια κομμάτια του αλλά άσχημος σε κάποια άλλα. Από τη Nova Zagora πήραμε το δρόμο που πάει στο Ruse, την πόλη που βρίσκεται πάνω στον Δούναβη και τη μοναδική όπου υπάρχει γέφυρα που περνά απέναντι στη Ρουμανία. Ο δρόμος δεν είναι αυτοκινητόδρομος, έχει μία λωρίδα ανά κατεύθυνση και απίστευτο αριθμό από νταλίκες, με ότι σημαίνει αυτό. Φτάσαμε στο Veliko Tarnovo, 260 χμ από τη Φιλιππούπολη, βρήκαμε το ξενοδοχείο μας, τσιμπήσαμε κάτι πρόχειρο που είχαμε μαζί και αφού ξαπλώσαμε λίγο, πήραμε το αυτοκίνητο για μια αναγνωριστική βόλτα μέσα στην πόλη. Αφού προσανατολιστήκαμε κάπως και είδαμε πως τα πράγματα θα ήταν εξαιρετικά δύσκολα με το αυτοκίνητο, μιας και γίνονταν παντού έργα, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας για δείπνο, μιας και η κράτηση περιλάμβανε και ημιδιατροφή. Και τι δείπνο! Από το κατάλογο ότι θέλαμε 3 πιάτα και ποτά της αρεσκείας μας! Και όλα αυτά για 35 ΕΥΡΩ τη νύχτα το δίκλινο (!!!)
(27 Ιουλίου 2012)
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09112.jpg

Η παλιά πόλη απλώνεται στους λόφους Tsarevets, Trapezitsa και Sveta Gora.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09119.jpg

Ανάμεσά τους κυλάει ο ποταμός Yantra. Φυσικά η σύγχρονη πόλη έχει επεκταθεί αρκετά πέρα από την παλιά και τους λόφους της. Η ιστορία της ξεκινά τον 6ο π.Χ. αι. Το 1185 η εξέγερση κατά των Βυζαντινών έληξε με επιτυχία και δημιουργείται το δεύτερο Βουλγάρικο κράτος. Πρωτεύουσά του το Tarnovo (σήμερα Veliko Tarnovo). Οι Βούλγαροι ηγεμόνες προίκισαν την πόλη με σπουδαία κτίσματα και έργα και αυτή διάγει τη χρυσή της εποχή. Ακόμα και στον καιρό της Τουρκοκρατίας παραμένει σπουδαίο οικονομικό και πνευματικό κέντρο. Υπήρξε δε ο χώρος όπου η σπίθα της ελευθερίας άναψε πολλές φορές με πολυάριθμές εξεγέρσεις που ξεκίνησαν από εκεί. Πρόκειται για μια από τις γραφικότερες πόλεις της χώρας και αυτή που διατηρεί το μεσαιωνικό χρώμα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη.
Πήραμε το πρωινό μας (ο πρωινός μπουφές, αν και δεν ήταν ιδιαίτερα πλούσιος ήταν ικανοποιητικός) και με ένα ταξί, που προσφέρει σε όλους τους πελάτες του το ξενοδοχείο για μια μετάβαση μέχρι το ιστορικό κέντρο, φτάσαμε λίγο πριν την πύλη του κάστρου Tsarevets. Μπροστά μου το εξοντωτικό καλντερίμι! Άλλο ένα τεστ κοπώσεως και σήμερα!!!
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09114.jpg

Βλέποντας το λιπόσαρκο «γέροντα», γυμνό από τη μέση και πάνω στο λιοπύρι, να χτίζει ένα κομμάτι της μάντρας στο πλάι της εισόδου, αισθάνθηκα πολύ τυχερός!
Κάστρο με μακραίωνη ιστορία, κατοικήθηκε από Θράκες, Ρωμαίους, Βυζαντινούς και Σλάβους. Πήρε την τελική του μορφή τον 12ο αι. και υπήρξε η έδρα των Τσάρων Πέταρ, Ασέν, Καλογιάν και Ιβάν Ασέν του 2ου.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09122.jpg

Έχουν αποκαλυφθεί τα ερείπια πολλών κτιρίων και έρχονται στο φως όλο και περισσότερα. Όλα αυτά σε διαδοχικά επίπεδα, που τα προσεγγίζεις από σκάλες ή ανηφορικό καλντερίμι. Στο πιο ψηλό σημείο δεσπόζει, ορόσημο της πόλης που φαίνεται σχεδόν από παντού, η εκκλησία των Αγίων Κύριλλου και Μεθόδιου, το Πατριαρχείο, η «μαμά» όλων των Βουλγάρικων εκκλησιών.
Μοιάζουν όλα τόσο εντυπωσιακά!
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09107.jpg

Το λιοντάρι με την ασπίδα αριστερά υποδέχεται τους επισκέπτες πριν αυτοί φτάσουν στην πύλη. Μπαίνουμε κι εμείς αφού πληρώσουμε το εισιτήριο των 3 λέβα, και αρχίζουμε να ανηφορίζουμε. Περνάμε την πύλη και μπαίνουμε σιγά-σιγά στην ιστορία. Για να μας προσγειώσει μια κακογουστιά, που δυστυχώς την έχω δει πολλές φορές στα ταξίδια μου, σε διάφορες χώρες. Στο σημείο που ουσιαστικά ανοίγεται μπροστά σου το κάστρο, δεξιά και αριστερά έχουν στήσει σκηνικά μεσαίωνα και πιτσιρίκια ντύνονται με ρούχα του μεσαίωνα (ο Θεός να κάνει εκείνα τα τσίτια ρούχα) «αρματώνονται» με πλαστικούρες κράνη, στέμματα, όπλα και στήνονται πάνω σε θρόνους ή δίπλα σε ψεύτικα άλογα για μια φωτογραφία. Ε ρε βρεγμένη σανίδα που τη θέλουν (όχι τα παιδιά. Μάλλον οι γονείς τους )! Η εμπορευματοποίηση της ιστορίας ενός τόπου με το χειρότερο τρόπο!!
Προσπεράσαμε και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε. Σε οποιοδήποτε σημείο κι αν σταθείς, η θέα είναι υπέροχη! Προς τα βόρεια βλέπεις το ποτάμι να περνά κάτω από μια όμορφη γέφυρα
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09139.jpg

και στη ρίζα του βράχου του κάστρου την εντυπωσιακή βασιλική των Αγίων 40 Μαρτύρων του 13ου αι.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09138.jpg

Πιο πάνω από τη γέφυρα και στην αντίπερα όχθη είναι η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, ο παλαιότερος ναός της πόλης.
Προς τα δυτικά είναι η παλιά πόλη και στο βάθος το πάρκο των Ασέν με την πινακοθήκη και το μοναδικό μνημείο των τεσσάρων βασιλιάδων.
Εμείς δεν ανεβήκαμε στο ψηλότερο σημείο όπου βρίσκεται η εκκλησία. Σταθήκαμε στη δροσερή σκιά, εκεί που μια καντίνα προσφέρει καφέ, δροσερό νερό και αναψυκτικά.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09134.jpg

Ακριβώς πάνω μας ήταν ένα μνημείο με καμπάνες. Η μηχανή είχε ανάψει και δεκάδες στιγμιότυπα από ότι υπήρχε ένα γύρω στο οπτικό μου πεδίο, αποτυπώθηκαν στη μνήμη της.
Κατέβηκαν και οι φίλοι μας από την κορυφή και έκατσαν κι αυτοί να πάρουν μια ανάσα.

(το ταξίδι συνεχίζεται…)
Σειρά είχε η παλιά πόλη. Βγαίνοντας από την είσοδο του κάστρου κατηφορίσαμε προς τα αριστερά, περάσαμε τον κεντρικό δρόμο απέναντι και μερικά μέτρα παρακάτω ήμασταν
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09148.jpg

στον κήπο του Μουσείου Εθνικής Αναγέννησης, που στεγάζεται σε πολύ ωραίο κτίριο, όπως πολύ ωραία είναι σχεδόν όλα τα κτίρια γύρω μας,
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09170.jpg

Από εκεί χωθήκαμε ακόμα πιο «βαθιά» στην παλιά πόλη. Εδώ το πλακόστρωτο θα έπρεπε να είναι πιο ομαλό, μιας και είναι νέο και αρκετά ομαλό, αλλά η έλλειψη συντήρησης το έκανε σχεδόν χειρότερο. Είπαμε συντρόφια, ωραία η πόλη σας αλλά συντηρήστε τη και λίγο. Να μου πεις, «Δεί δη χρημάτων»! Έτσι είναι. Τι να κάνουμε λοιπόν; Συνεχίζουμε, περνάμε από μια μικρή πλατεία στην μια πλευρά της οποίας είναι
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09153.jpg

η εκκλησία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης και στην άλλη ένα Οικονομικό Γυμνάσιο,
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09155.jpg

στρίβουμε και στη γωνιά ένα από τα ομορφότερα παραδοσιακά σπίτια της πόλης. Η οικία Σαράφκινα που λειτουργεί σαν λαογραφικό Μουσείο αλλά εκείνη την ώρα ήταν κλειστό. Η μορφολογία του εδάφους, με την έντονη κλίση, έχει επηρεάσει με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο τον τρόπο που έχουν φτιαχτεί τα σπίτια.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09169.jpg

Είναι σημεία που αν στρέψεις το βλέμμα προς τα πάνω έχεις την εντύπωση πως από πάνω σου είναι πολυκατοικίες πολλών ορόφων. Έτσι και το σπίτι αυτό έχει στην πρόσοψη δύο ορόφους αλλά από την άλλη μεριά, προς το ποτάμι, πέντε!!
Ένας νεαρός, έξω από ένα μίνι μάρκετ, με αρκετά καλά αγγλικά μας έδωσε οδηγίες πως θα φτάσουμε στο πάρκο των Ασέν.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09174.jpg

Βγαίνοντας πια από την παλιά πόλη, είδαμε στα δεξιά μας ένα τούβλινο κτίριο, ταλαιπωρημένο από το χρόνο με μια επιγραφή CINEMA. Τα νιάτα του πρέπει να ήταν πολύ όμορφο. Στα όρια του πάρκου κάτσαμε σε ένα «πολυτελές» ξενοδοχείο για ένα σάντουιτς και ένα καφέ. Από εξυπηρέτηση άλλο πράγμα. Πέρασε πάνω από μία ώρα να βρεθεί ένας άνθρωπος να μας εξυπηρετήσει(!!!). Τα αστέρια τους μαράνανε! Με τον ήλιο να τσουρουφλίζει τα πάντα, περάσαμε τη γέφυρα και μπήκαμε στο πάρκο. Δυστυχώς δεν έχει κάτι να κάτσεις.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09184.jpg

Αριστερά βρίσκεται το μεγαλοπρεπές μνημείο των τεσσάρων τσάρων πάνω στα άλογά τους ενώ ανάμεσά τους έχουν ένα τεράστιο σπαθί.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09183.jpg

Απέναντι από τη γέφυρα, δημιουργείται ένα ύψωμα και πάνω του υψώνεται ένα που ενδιαφέρον κτίριο, που θα μπορούσε κάποιος να το πάρει και για βασιλική. Είναι η πινακοθήκη «Μπορίς Ντένεφ», μια από τις παλιότερες της χώρας, που λειτουργεί από το 1934. Οι δύο κυρίες-φύλακες , αν και δεν μίλαγαν αγγλικά, με μεγάλη προθυμία μας εξυπηρέτησαν τηλεφωνώντας για ταξί. Το ταξί που ήρθε είχε οδηγό μια γυναίκα «περιβόλι»! Μας μίλαγε συνέχεια και ας μην καταλαβαίναμε τίποτα και οδηγούσε λες και ήταν σε πίστα F1!!!!

(το ταξίδι συνεχίζεται…)

Ξαπλώσαμε να συνέλθουμε από κούραση και ζέστη και το βραδάκι, πάλι με ταξί φτάσαμε στην αρχή της Samovodska charshia.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09198.jpg

Είναι ένας μικρός σε μήκος καλνεριμόδρομος, με λίγα μαγαζιά για φαΐ και καφέ, αλλά κυρίως εργαστήρια που παράγουν διάφορα προϊόντα από δέρμα, πηλό, χάντρες, μέταλλο, ξύλο κ.ά. Ακόμα και εργαστήριο κανταϊφιού. Μπορείς να μπεις, να δεις και αν θέλεις να αγοράσεις. Ο δρόμος αυτός, σύμφωνα με τους οδηγούς, σε «μεταφέρει» στον 19ο αι. Εμείς φτάσαμε νύχτα και όλα αυτά ήταν κλειστά. Μπορούσες να δεις όμως μέσα από τις τζαμαρίες. Πολύ ενδιαφέρον! Γενικά η νυχτερινή ατμόσφαιρα ήταν πολύ γαλήνια και γραφική.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09191.jpg

Από τα πιο ωραία κτίρια είναι το «Χάνι του Χατζη Νικολή» του 1858, ξενοδοχείο σήμερα
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09193.jpg

με ένα ωραίο Καφενέ από κάτω.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09200.jpg

Σε ένα άνοιγμα αριστερά ανοίγει μια πλατεία με ωραία κτίρια κι αυτή, πολλά από αυτά ξενοδοχεία. Κάτσαμε για ένα ποτό και ένα γλυκό, πριν πάρουμε ένα ταξί να μας πάει στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.
(το ταξίδι συνεχίζεται…)
Χωριά και πόλεις της παράδοσης!!
(28 Ιουλίου 2012)

Η μέρα αυτή ήταν αφιερωμένη στη Βουλγάρικη παράδοση στην οροσειρά του Αίμου.
Στα νοτιοδυτικά του Veliko Tarnovo βρίσκεται η πόλη Gabrovo. Είναι γνωστή για την τσιγκουνιά αλλά και την αίσθηση του χιούμορ των κατοίκων της.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09212.jpg

Έξω από την πόλη, σε μια ρεματιά με πολύ πράσινο και ένα ποταμάκι, έχουν φτιάξει το Λαογραφικό Πάρκο-Μουσείο Etara,
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09227.jpg

ένα «χωριό» με καμιά 50αριά κτίρια του ύφους της Εθνικής Αναγέννησης ή Εθνικής Αφύπνισης (18ος αι.). Πολλά από τα κτίρια αυτά φιλοξενούν εργαστήρια (ξυλουργείο, σιδεράδικο,
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09222.jpg

καροποιείο, σαμαράδικο, μαχαιράδικο,
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09244.jpg

αγγειοπλαστείο, νεροτριβή, μύλος, υφαντουργείο κλπ) τα οποία δουλεύουν και μπορείς να δεις τις δραστηριότητες όπως περίπου θα ήταν τον 18ο και 19ο αι. Φυσικά και να ψωνίσεις (μάλλον λίγο ακριβά θα έλεγα) αναμνηστικά αλλά και για να φας,
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09230.jpg

ας πούμε από τον φούρνο ή το εργαστήρι ζαχαροπλαστικής.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09240.jpg

Υπάρχει και η εκκλησία με το σχολείο, αντίγραφο πραγματικής του 1868 από το χωριό Radovtsi. Ενδιαφέρουσα η προσπάθεια και τραβάει πολύ κόσμο. Δυστυχώς και εδώ το ίδιο κακοτράχαλο καλντερίμι. Είδα μαμά με το μωρό, που γκρίνιαζε, αγκαλιά και τον μπαμπά με το καροτσάκι στην πλάτη (!!!).
Περάσαμε από το Gabrovo χωρίς να σταματήσουμε και μετά από λίγα χιλιόμετρα φτάσαμε στο χώρο του Μουσείου. Φτάσαμε σχετικά νωρίς και δεν είχε πολύ κόσμο. Όταν φεύγαμε γινόταν το αδιαχώρητο! Έπαιζε ρόλο και το ότι ήταν Σάββατο. Η επίσκεψή μας κράτησε περίπου μιάμιση ώρα. Φεύγοντας περάσαμε πάλι από το Gabrovo, κάναμε μια στάση για μερικές φωτογραφίες ενός μνημείου και στρίβοντας δεξιά μπήκαμε πιο βαθιά στο βουνό, μέσα από επαρχιακούς δρόμους προς το χωριό Bozhenchi. Ο δρόμος στενός, με πολλές στροφές αλλά κινείται συνεχώς μέσα σε πυκνό πράσινο, κάτι που εμάς μας αρέσει πολύ. Το χωριό είναι μικρό και έχει σπίτια διατηρημένα τα τελευταία 200 χρόνια. Έχει χαρακτηριστεί από το κράτος διατηρητέο και φαίνεται πως οι κάτοικοί του κάνουν σοβαρές προσπάθειες να μην το χαλάσουν και μπράβο τους.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09262.jpg

Όταν φτάσαμε ήταν αρκετός κόσμος στη μικρή πλατεία και χόρευε. Παρκάραμε και φτάσαμε στην πλατεία να δούμε τι συμβαίνει. Μια κυρία μας πλησίασε, και σε εξαιρετικά αγγλικά μας είπε πως ήταν κάτι σαν υπεύθυνη. Μας ρώτησε από πού ξέραμε για το χωριό και μας εξήγησε ότι για να τραβήξουν κόσμο, κάθε Σαββατοκύριακο, το καλοκαίρι, κάνουν κάποιες δραστηριότητες. Αυτό το Σαββατοκύριακο, μέλη ενός χορευτικού συλλόγου από το Gabrovo (φόραγαν γαλάζια μπλουζάκια), δίδασκαν παραδοσιακούς χορούς στους επισκέπτες. Πόσο μοιάζουν με τους δικούς μας Θρακιώτικους! Και πόσο το διασκέδαζαν οι συμμετέχοντες!
Κάτσαμε λίγο, ψωνίσαμε μερικά αναμνηστικά, έβγαλα τις φωτογραφίες μου και βγήκαμε πάλι στο δρόμο για μια μικρή πόλη αυτή τη φορά.

(το ταξίδι συνεχίζεται…)

Το όνομά της Tryavna.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09265.jpg

Μικρή πόλη που αναπτύχθηκε κυρίως την εποχή της Εθνικής Αναγέννησης, διατηρεί ακόμα, σε κάποιο βαθμό, την ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής. Τότε που παράγονταν μάλλινα υφάσματα, τρόφιμα και ξυλεία. Η ξυλογλυπτική και η ζωγραφική αναπτύχθηκαν τόσο που οδήγησαν στη δημιουργία της λεγόμενης «Σχολής της Tryavna» από τον 17ο αι. Εργαστήρια της σχολής λειτουργούν ακόμα και σήμερα. Η παράδοση αυτή έχει φέρει αρκετούς σύγχρονους καλλιτέχνες στην πόλη και είναι πολλά τα καταστήματα που πουλούν έργα τέχνης. Κέντρο της παλιάς πόλης είναι η πλατεία Καπιτάν Ντιάντο Βοϊβόντα, δίπλα στην όμορφη πέτρινη γέφυρα. Η πλατεία έχει γύρω όμορφα κτίρια αλλοτινών εποχών.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09274.jpg

Σύμβολο της πόλης ο Πύργος του Ρολογιού, στην είσοδο της πλατείας δίπλα στη γέφυρα.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09271.jpg

Απέναντι είναι το πρώτο σχολείο που λειτούργησε σ’ αυτήν. Μοιάζει περισσότερο με μοναστήρι.

Στην άλλη πλευρά βρίσκεται ο Ναός του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, του 12ου αι. Η πλατεία, ένα γύρω έχει μια σειρά από κτίρια, τα περισσότερα των οποίων λειτουργούν σαν εστιατόρια και καφέ.
Εμείς κάτσαμε σε ένα από αυτά τα εστιατόρια να τσιμπήσουμε κάτι.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09288.jpg

Επισκέφτηκα την εκκλησία, στην οποία λειτουργεί και μια έκθεση αγιογραφίας. Έχει ξυλόγλυπτα τέμπλο, άμβωνα και επισκοπικό θρόνο.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09294.jpg

Στο σχολείο μπήκα μόνο στην εντυπωσιακή και δροσερή αυλή.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09299.jpg

Πόσα παιδικά χειλάκια να ξεδίψασαν σε εκείνη την πέτρινη βρύση!!
Γενικά η Tryavna ήταν αυτή που μου θύμισε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη Βουλγάρικη πόλη, από αυτές που έχω δει, παλιά πόλη κάπου στην Κεντρική Ευρώπη. Φεύγοντας χωρίσαμε με την παρέα μας. Αυτοί θα πήγαιναν στο Gabrovo, να δουν κάποιο μουσείο, πριν γυρίσουν στο ξενοδοχείο, ενώ εμείς φύγαμε κατευθείαν για εκεί.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09307.jpg

Μόνο μια στάση έκανα να φωτογραφίσω το σιδηροδρομικό σταθμό της Tsareva Livada και την όμορφη παλιά ατμομηχανή που έστεκε εκεί. Στο δρόμο αγόρασα από ένα βενζινάδικο τη βινιέτα για την επόμενη εβδομάδα.

(το ταξίδι συνεχίζεται…)
Ξεκουραστήκαμε από τις βόλτες της ημέρας και προχωρημένο απόγευμα πια, ξεκινήσαμε για το Arbanashi. Μόνο 6 χμ βόρεια του Veliko Tarnovo, το χωριό αυτό προστατεύεται από την UNESCO που το έχει εντάξει στη λίστα με τα μνημεία της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Έχει πολλά παραδοσιακά σπίτια, εκκλησίες και μοναστήρια.
Φτάσαμε και περιπλανηθήκαμε στους δρόμους του. Αν πω πως δεν είδαμε κανένα από τα παραδοσιακά κτίρια πιθανά να θεωρηθεί πως λέω ψέματα. Να εξηγηθώ. Τα σπίτια σε αυτό το χωριό περιβάλλονται όλα από ψηλούς μαντρότοιχους και έχουν μεγάλες (πολλές φορές τεράστιες) επιβλητικές ξύλινες πόρτες, μερικές με ξυλόγλυπτη διακόσμηση. Ε. αυτά τα δύο ήταν τα μόνα που είδαμε. Μάντρες και πόρτες κλειστές!
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09309.jpg

Από ένα σημείο ψηλά τράβηξα μια φωτογραφία που θα μπορούσε να πει κανείς πως φαίνεται το χωριό. Ένας χρυσός τρούλος από μακριά, μας τράβηξε μέχρι το μοναστήρι του Αγίου Νικολάου, που ήταν ακόμα ανοικτό. Μπήκαμε μέσα να το δούμε. Τίποτα το ενδιαφέρον
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09316.jpg

Μόνο οι κήποι ήταν αρκετά όμορφοι. Εκεί τελειώσαμε και με αυτό το χωριό, χωρίς να μπορώ να πω ότι είδα κάτι.
Γυρνώντας κάναμε μια στάση στη γέφυρα κάτω από το κάστρο του Veliko Tarnovo, για μερικές φωτογραφίες
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09330.jpg

του Ναού των 40 μαρτύρων και του κάστρου που μόλις είχαν ανάψει τα φώτα.
Εκεί, με αυτές τις όμορφες εικόνες τελείωσε και εκείνη η μέρα. Μια μέρα που η Βουλγάρικη παράδοση μας φιλοδώρησε τις διάφορες εκδοχές της δημιουργίας της. Αύριο ξημέρωνε η τελευταία μέρα στην περιοχή. Το δείπνο μας περίμενε! Καλή μας όρεξη και καλή μας νύχτα!!
(το ταξίδι συνεχίζεται…)
Ο τάφος του βασιλιά στην κοιλάδα των ρόδων!!
(29 Ιουλίου 2012)

Ίσως η πιο ζεστή μέρα του φετινού μας ταξιδιού. Αποπνιχτική η ζέστη! Να αναζητάς μια πνοή αέρα για να πάρεις ανάσα, για να μη λιποθυμήσεις από τη λάβρα!!
Όταν φύγαμε το πρωί από το ξενοδοχείο, όλα έδειχναν πως η μέρα θα ήταν ζεστή. Πήραμε το δρόμο νότια προς το Gabrovo, όπως και την προηγούμενη, το προσπεράσαμε και συνεχίσαμε, πάντα νότια. Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε και σε λίγο φάνηκαν τα έλατα. Είχαμε ανέβει πάνω από τα 800μ και συνεχίζαμε με ανηφόρα και πολλές στροφές. Σε μια στροφή στα δεξιά μας είδαμε το κάμπινγκ με το καφέ του. Χωρίς καμιά συνεννόηση σταματήσαμε και οι δύο. Το GPS έδειχνε 1200μ υψόμετρο και η θερμοκρασία ήταν γύρω στους 30. Ένα ελαφρό αεράκι εκεί, έκανε την κατάσταση, παραδεισένια!!
Κατεβαίνοντας είδαμε το ομοίωμα του κανονιού και στρέφοντας προς τα ανατολικά στην κορυφή είδαμε το εντυπωσιακό μνημείο.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09334.jpg

Βρισκόμασταν στην Shipka, το χώρο όπου, το 1877, έλαβε χώρα μια από τις αποφασιστικότερες μάχες στη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα των Βουλγάρων κατά των Τούρκων. Κόσμος πολύς ανεβαίνει στο μνημείο για να αποτίσει φόρο τιμής αλλά και να θαυμάσει την απεριόριστη θέα από το σημείο που βρίσκεται περίπου στο γεωγραφικό κέντρο της χώρας.
Ο καφές ήταν πολύ καλός και η δροσιά ανεπανάληπτη. Δεν μας έκανε καρδιά να σηκωθούμε. Έπρεπε όμως.
Συνεχίσαμε για λίγο την ανηφόρα, μέχρι τη διασταύρωση που πάει αριστερά για το μνημείο και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε. Ουρά! Ο δρόμος κατηφορικός με πολλές στροφές, μπροστά ένα λεωφορείο από τον Βόλο (!!) και πίσω δεκάδες ΙΧ. Στα αριστερά μας στην πλαγιά, φάνηκε ένα μοναστήρι με ολόχρυσους, κρεμμυδόσχημους τρούλους! Τι όμορφα που βγαίνανε μέσα από το πράσινο ένα γύρω! Τι όμορφη αντίθεση χρωμάτων! Εγκλωβισμένος σε τέτοια κίνηση όμως που να σταματήσεις να θαυμάσεις και να φωτογραφίσεις. Στιγμιαίες μόνο ματιές. Έστω και αυτές όμως φτάσανε να γεμίσει ο νους με λίγες ακόμα όμορφες εικόνες!
Περίπου 90 χμ από το ξενοδοχείο μας και μπήκαμε στην πόλη Kazanlak. Στην καρδιά της κοιλάδας των Ρόδων, συνδέεται ακόμα και σήμερα με αυτό το προϊόν. Φυσικά αν και όσο υπάρχει ακόμα παραγωγή ροδελαίου. Υπάρχει όμως Μουσείο σχετικό στην πόλη που μόλις είχαμε φτάσει. Δεν ήταν όμως αυτό που μας είχε φέρει εκεί.
Στην κορυφή ενός υψώματος, στο πάρκο Tyulbeto, το 1944, οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν άλλον ένα Θρακικό τάφο. Η ευρύτερη περιοχή έχει αποκαλύψει αρκετούς, αλλά αυτός του Kazanlak, έμελλε να είναι από τους σπουδαιότερους (μέχρι στιγμής), τόσο που το 1979 η UNESCO τον κατατάσσει στη λίστα με τα μνημεία της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς (Thracian Tomb of Kazanlak - UNESCO World Heritage Centre & Θρακικός Τύμβος του Καζανλάκ - Βικιπαίδεια )!
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09340.jpg

Ο τάφος αυτός, αν και δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλος, είναι κατάγραφος από τοιχογραφίες εκπληκτικής ομορφιάς. Ανάγεται στην Ελληνιστική εποχή (4ος αι. π.Χ.) και φαίνεται να ήταν ο τάφος ενός Θράκα Βασιλιά. Είχε συληθεί από τα αρχαία χρόνια και γι αυτό τα ευρήματα ήταν λίγα αλλά αρκετά πολύτιμα, μιας και ήταν αργυρά και χρυσά τμήματα διαφόρων αγγείων και κοσμημάτων. Ο κίνδυνος καταστροφής των τοιχογραφιών από τους επισκέπτες ανάγκασε τις αρχές να τον κλείσουν και να φτιάξουν, το 1984, λίγα μέτρα παραπέρα ένα πιστό αντίγραφο.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09341.jpg

Η επίσκεψη στο αντίγραφο δεν μειώνει, κατά την ταπεινή μου άποψη, στο παραμικρό την απόλαυση από την επίσκεψη σε ένα τέτοιο κορυφαίο εύρημα.
Στην πόλη λειτουργεί και ένα μουσείο, στο ισόγειο του οποίου υπάρχουν τα ευρήματα από τους τάφους και τις αρχαιολογικές ανασκαφές στην ευρύτερη περιοχή. Στους άλλους ορόφους έχει κυρίως έργα εικαστικών του τόπου εκείνου.
Φτάσαμε και παρκάραμε πίσω από το μουσείο, το οποίο και επισκεφτήκαμε πρώτα. Μόνο το ισόγειο. Τα ευρήματα ήταν αρκετά ενδιαφέροντα, με σπουδαιότερα το χρυσό στεφάνι με κλαδιά και καρπούς βελανιδιάς και την χρυσή μάσκα και το χρυσό δακτυλίδι. Τα δύο τελευταία από την ίδια ταφή. Πρόκειται για ευρήματα από τους διάφορους τάφους.
Περίπου ένα χμ από το Μουσείο είναι το πάρκο με τον τάφο. Πάνω από 100 σκαλιά σε φέρνουν, ασθμαίνοντας, έξω από το προστατευτικό κτίσμα του αυθεντικού τάφου. Λίγα μέτρα δεξιά είναι το αντίγραφο. 3 λέβα είσοδος και 5 για φωτογράφιση. Ασήμαντο ποσό γι αυτό που είδαν τα μάτια μου και αποθήκευσε η μνήμη της μηχανής μου! Απλά Υπέροχες οι τοιχογραφίες!!! Ο χώρος είναι αρκετά μικρός και χρειάζεται ν σκύψεις για να μπεις στο χώρο του κυκλικού, κυρίως τάφου. Εκεί μέσα χωράνε δε χωράνε 2-3 άτομα. Δικαιολογημένα λοιπόν έκλεισαν τον αυθεντικό.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09355.jpg

Έξω από τον τάφο ένας καλλιτέχνης φτιάχνει πολύ όμορφα ανθρωπάκια με ξύλο που τα πουλά μόνο 10 λέβα το ένα. Αγόρασα ένα, φωτογράφησα τα υπόλοιπα, φωτογράφησα και τον ίδιο και γύρισα στο αυτοκίνητο.
Λιγότερο από 40 χμ νοτιοανατολικά και φτάσαμε στην 6η μεγαλύτερη πόλη της Βουλγαρίας, τη Stara Zagora.
Σύγχρονη, βιομηχανική πόλη με ωραία ρυμοτομία, έχει ένα από τα ωραιότερα πάρκα της Βουλγαρίας. Κατοικείται αδιάλειπτα από τη Νεολιθική εποχή. Στη Ρωμαϊκή εποχή ονομάστηκε Augousta Traiana ενώ οι Σλάβοι την είπανVerea. Από το μεσαίωνα κρατά το σημερινό της όνομα. Εκτός από το υπέροχο πάρκο της, δύο είναι τα αξιοθέατα για τα οποία έρχεται ο επισκέπτης, ήρθαμε κι εμείς.
Δύο νεολιθικές κατοικίες, διατηρημένες αρκετά καλά, στεγάζονται στο Μουσείο Νεολιθικών Κατοικιών. Μας δυσκόλεψε πολύ να το βρούμε (οι πινακίδες που υπάρχουν είναι ανεπαρκείς και σε αφήνουν όταν θέλεις αρκετό δρόμο ακόμα). Όταν φτάσαμε, με τη θερμοκρασία να έχει βαρέσει κόκκινο προ πολλού, το βρήκαμε κλειστό. Ήταν Κυριακή και Κυριακές και Δευτέρες δεν ανοίγει. Τι κρίμα!
Το άλλο αξιοθέατο είναι το μνημείο των υπερασπιστών της πόλης. Μνημείο ύψους 50μ, στην περιοχή Τσαντάρ Μογκίλα, φαίνεται από αρκετά σημεία της πόλης. Άντε όμως να το βρεις.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09357.jpg

Έτσι η μόνο λύση που είχαμε ήταν το πάρκο, μπας και βρούμε καμιά ανάσα δροσιάς.
Παρκάραμε δίπλα στο Θέατρο της πόλης. Στο εστιατόριο που κάτσαμε να τσιμπήσουμε μια σαλάτα τα πάντα «έβραζαν». Λίγο παρακάτω που κάτσαμε για καφεδάκι φύσαγε λιγάκι και τα πράγματα ήταν πιο υποφερτά. Στην άκρη του πάρκου, γινόταν ένας αγώνας σε τεχνητή πίστα μότο κρος. Ήμουν όμως τόσο διαλυμένος από τη ζέστη που δεν κουνήθηκα από τη θέση μου. Όταν συνήλθα κάπως ο αγώνας είχε τελειώσει. Μέσα στο πάρκο έχει διάφορα μνημεία,
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09365.jpg

ένα με σφυροδρέπανο, και μια φιγούρα τυλιγμένη σε σάβανα και πεσμένη κάτω, που δεν μπόρεσα να καταλάβω τι σήμαινε όλη η σύνθεση. Ούτε αν ήταν κατάλοιπο άλλης εποχής, ή σύγχρονο με αντικομουνιστικό περιεχόμενο.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09366.jpg

Λίγο πιο κει, κάτω από ένα κιόσκι αρκετοί (κυρίως ηλικιωμένοι) έπαιζαν σκάκι και το πάθος περίσσευε. Εκεί μια πιτσιρίκα, που δεν ήταν πάνω από 10-12 χρόνων, «έδερνε» κάθε της αντίπαλο. Φοβερή και με μια άνεση!!
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09358.jpg

Σε μια βρύση 2-3 πιτσιρικάδες έπαιζαν με το νερό. Πόσο τους ζήλεψα!!
Η μέρα μας τέλειωσε εκεί. Σε λιγότερο από 2 ώρες φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Ξεκουραστήκαμε και κάτσαμε για το τελευταίο δείπνο στην πόλη. Αύριο φεύγαμε για τα νοτιοανατολικά, τελευταίο σταθμό στη γείτονα, από όπου λίγες μέρες μετά θα φτάναμε στην πατρίδα. Καλή συνέχεια!!

(το ταξίδι συνεχίζεται…)
Μνημεία τεραστίων διαστάσεων!!
(30 Ιουλίου 2012)

Το πρωί πληρώσαμε, φορτώσαμε και ξεκινήσαμε παίρνοντας το δρόμο Ruse-Nova Zagora προς τα νότια. Την προηγούμενη, γυρνώντας από την Stara Zagora, από τον ίδιο δρόμο, είχαμε δει δεκάδες νταλίκες αραγμένες σε διάφορους χώρους στάθμευσης. Ήταν Κυριακή και η απαγόρευση κίνησης φορτηγών τηρείται. Σκεφτήκαμε λοιπόν πως την επομένη θα βρούμε πολύ κίνηση. Φαίνεται όμως πως οι νταλίκες είχανε φύγει από τα χαράματα και έτσι η κίνηση ήταν ομαλή.
Περίπου 15χμ από το Veliko Tarnovo, βγήκαμε από το δρόμο με προορισμό το Μοναστήρι που βρίσκεται λίγο μετά το χωριό Kilifarevo.
Γυναικείο μοναστήρι, είναι κτισμένο σε ένα πλάτωμα δίπλα σε ένα ποταμάκι μέσα στην καταπράσινη ρεματιά. Είναι, πραγματικά ένας χώρος ηρεμίας.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09394.jpg

Η αυλή με τα κτίσματα της μονής έχουν μια άπλα και είναι κτισμένα σε παραδοσιακό ύφος. Αλέες με κληματαριές για σκιά, λουλούδια παντού και μια πάστρα έκαναν τις εικόνες γύρω μου πολύ ευχάριστες και το γυναικείο χέρι προφανέστατο!
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09385.jpg

Από ένα παραπόρτι του μαντρότοιχου βγαίνεις σε μια σύγχρονη, ξύλινη γέφυρα που από την άκρη της κάποιο μονοπάτι, φαντάζομαι θα πηγαίνει σε χωράφια ή άλλα κτίσματα της μονής.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09391.jpg

Ο ναός, πετρόχτιστος έχει ένα ενδιαφέρον τέμπλο και αρκετές τοιχογραφίες. Έβγαλα μερικές φωτογραφίες μέσα, πριν με ενημερώσει με ένα αυστηρό νεύμα μια καλόγρια, πως απαγορεύεται!! Στην αυλή έβγαλα αρκετές, όπως και στη γέφυρα.
Τελειώσαμε την επίσκεψή μας και μπήκαμε στα αυτοκίνητα
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09399.jpg

για να σταματήσουμε 100μ μετά, σε ένα σημείο όπου το ποτάμι σχηματίζει μικρούς καταρράκτες. Λίγες φωτογραφίες και συνεχίζουμε.

(το ταξίδι συνεχίζεται…)

Μετά από 80 χμ μπήκαμε και πάλι στη Stara Zagora. Στο GPS είχαμε βάλει τη διεύθυνση όπου βρίσκεται το μεγάλο μνημείο των υπερασπιστών της πόλης. Μπήκαμε στο κέντρο της πόλης ώσπου η γνωστή φωνή ανακοίνωσε: «Φτάσατε στον προορισμό σας». Δεν είναι δυνατόν. Κάποιο λάθος έγινε. Είμαστε στο γνωστό μας από την προηγουμένη πάρκο!! Μάλλον έβαλα λάθος τη διεύθυνση. Επανεκκίνηση του GPS και ξανά τη διεύθυνση. Ξεκινάμε κάνουμε κάποιους κύκλους και ξανά στην ίδια θέση !!!! Ε, ρε χαρτογράφηση να σου πετύχει!! Και τώρα; Την ώρα που σταμάταγα, βλέπω μια κυρία που πήγαινε προς το σταθμευμένο της αυτοκίνητο. Κατεβαίνω γρήγορα και τη ρωτώ αν ξέρει αγγλικά. Για καλή μας τύχη ξέρει και μάλιστα αρκετά καλά.
- Θέλουμε να πάμε εδώ, και της δείχνω στον οδηγό τη φωτογραφία του μνημείου.
- Μα αυτό είναι έξω από την πόλη. Βρίσκεστε μακριά.
- Και πως μπορούμε να πάμε;
- Είναι λίγο δύσκολο. Θέλετε να σας πάω εγώ;
- Μα δεν είναι ανάγκη (τι καλά που θάτανε, λέω από μέσα μου). Μην σας βάζουμε σε κόπο.
- Δεν είναι κόπος. Θέλετε;
- Ευχαριστώ πολύ.
- Ακολουθήστε με.
Μπαίνουμε στα αυτοκίνητα, μπρος αυτή, πίσω εγώ και αφού κάναμε μια αρκετά μεγάλη και πολύπλοκη διαδρομή φτάσαμε μετά από 15 λεπτά στο πάρκινγκ μπροστά στο μνημείο. Κατεβαίνω και ευχαριστώ θερμά την ευγενέστατη κυρία. Πόσοι άραγε στον τόπο μας θα φέρνονταν με τον ίδιο τρόπο;
Εν τω μεταξύ, όταν μπαίναμε στην πόλη, χαθήκαμε στην κίνηση με τους φίλους μας. Το κινητό χτύπαγε μάταια. Έτσι δεν είχαμε παρά να περιμένουμε. Κοιτώ το μνημείο μπροστά μου και εντυπωσιάζομαι από το μέγεθος αλλά προβληματίζομαι κιόλας από τα πολλά σκαλιά. Τι κάνουμε τώρα; Δεν μπορεί, σκέφτομαι. Κάπως θα πηγαίνει πιο ψηλά το αυτοκίνητο. Μπαίνω λοιπόν πάλι μέσα και οδηγώντας γύρω από το τεράστιο μνημείο βρίσκω ένα πλέγμα από δρομάκια. Ακολουθώντας κάποιο βρίσκομαι λίγα μέτρα κάτω από το μεγάλο πύργο του. Ακολουθώντας κάποιο άλλο φτάνουμε σε ένα φυλάκιο στη βάση ακριβώς του μνημείου. Εδώ είμαστε! Ο φύλακας όμως έχει αντίρρηση, μέχρι που του δείχνω το σήμα του αναπηρικού. Μου ζητά τσιγάρο και απογοητεύεται όταν του δίνω να καταλάβει πως δεν καπνίζω. Εν τω μεταξύ χτυπά το κινητό. Οι φίλοι μας ρωτώντας από δω κι από κει φτάσανε και ήταν στο πάρκινγκ. Μας βλέπουν και ανεβαίνουν τη σκάλα. Το πρώτο που κάνει η φίλη μας, η μόνη που καπνίζει από την παρέα, είναι να δώσε λίγα τσιγάρα στο φύλακα. Μόνο που δεν μας έκανε τεμενάδες!!
Το μνημείο αυτό κατασκευάστηκε το 1977.για να τιμηθούν οι ντόπιοι εθελοντές και οι Ρώσοι στρατιώτες που θυσιάστηκαν στη μάχη που έγινε εκεί στις 31 Ιουλίου του 1877 στη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού πολέμου. Αποτελείται από δύο τμήματα.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09413.jpg


Το δεξί είναι κάθετα τσιμεντένια μπλοκ, μέσα από τα οποία ξεπροβάλλουν μπρούτζινες φιγούρες στρατιωτών.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09425.jpg

Αριστερά του τμήματος αυτού ξεκινά μια σκάλα που οδηγεί στο δεύτερο τμήμα, που είναι ένας τσιμεντένιος «πύργος» με διάφορα σχήματα στην κορυφή του (σα σημαία με ένα σταυρό πάνω της). Όλα αυτά σε υπερφυσικές διαστάσεις. Δεν θυμάμαι να έχω δει μεγαλύτερο μνημείο στη ζωή μου. Δεν είναι όμως μόνο τεράστιο. Είναι και εξαιρετικά εντυπωσιακό. Άξιζε και με το παραπάνω και η ζέστη αλλά και η ταλαιπωρία μέχρι να το βρούμε.
Ξανά στο αυτοκίνητο και μετά από περίπου 65 χμ, πάντα προς νότο φτάνουμε στον τελικό μας προορισμό, την πόλη Khaskovo. Το GPS μας έφερε αυτή τη φορά με ακρίβεια στο ξενοδοχείο που βρίσκεται έξω από την πόλη, δίπλα σε μια πίστα KOKART για επαγγελματικούς αγώνες, απ’ ότι έδειχνε η υποδομή της. Ευτυχώς τις μέρες που μείναμε δεν είχε κάποιον αγώνα. Το ξενοδοχείο μικρό, με συμπαθητικά δωμάτια, καθαρά με το μπάνιο και το κλιματιστικό τους, κόστιζαν μόνο 15 ΕΥΡΩ τη βραδιά, χωρίς πρωινό (!!!!!). Μια χαρά ήταν!
Ξεκουραστήκαμε λιγάκι και το απόγευμα φύγαμε για την πόλη.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09433.jpg

Πρόκειται για μεγάλη και μοντέρνα πόλη, αν και η ιστορία της είναι χιλιόχρονη. Υπήρξε κατά το μεσαίωνα εμπορικό κέντρο της περιοχής και ανέπτυξε την παραγωγή υφασμάτων και χαλιών. Στα μετέπειτα χρόνια αναπτύχθηκε η βιομηχανία επεξεργασίας καπνού. Παράγει την μπύρα Άστικα, όνομα που πήρε από το όνομα Άστι της Θρακικής φυλής που κατοικούσε κάποτε σε εκείνα τα μέρη. Στην ευρύτερη περιοχή υπάρχουν μνημεία και χώροι από τα αρχαία και τα μεσαιωνικά χρόνια.
Το κέντρο της πόλης είναι ευχάριστο για περπάτημα, με αρκετό πράσινο και πολλά καταστήματα στους πεζόδρομους. Νότια του κέντρου, πάνω σε λόφο είναι το τεράστιο πάρκο Γιαμάτσα. Από εκεί πάνω έχεις θέα σε όλη την πόλη αλλά και μεγάλο μέρος πέρα απ’ αυτήν.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09430.jpg

Στην είσοδο του πάρκου έχουν φτιάξει το άγαλμα της προστάτιδας της πόλης, της Παναγίας. Με ύψος 33 μ. είναι (κατά τα λεγόμενα των ντόπιων) το ψηλότερο άγαλμα Παναγίας στον κόσμο. Εκτός από τεράστιο είναι, κατά τη γνώμη μου, εξαιρετικά κακόγουστο. Όχι μόνο δεν με εντυπωσίασε αλλά δεν μου άρεσε καθόλου!
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09435.jpg

Πολύ καλύτερος είναι ο πύργος-καμπαναριό που είναι δίπλα. Βγάλαμε βέβαια μερικές φωτογραφίες και στη συνέχεια κάναμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο σε κάποιους από τους χώρους του πάρκου που μπορούσαμε να μπούμε. Είναι πραγματικά απέραντο. Έχει μέσα και αρκετά γήπεδα και έτσι είχε αρκετό κόσμο που έκανε βόλτα, έτρεχε ή απλά χαλάρωνε. Καταλήξαμε να κάτσουμε σε ένα εστιατόριο λίγο πιο πάνω από την Παναγία. Το φαγητό ήταν πολύ καλό και το χρειαζόμασταν μετά από την κούραση της μέρας.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09436.jpg

Η μέρα έκλεισε με παγωτό μετά από βόλτα στο κέντρο του νυχτερινού Khaskovo.
Γυρίσαμε για ύπνο, μιας και την άλλη μέρα θα περνάγαμε σύνορα, στα πλαίσια ημερήσιας εκδρομής. Είχε έρθει η ώρα της ΑνατολικήςΘράκης!
(το ταξίδι συνεχίζεται…)

Αδριανούπολη ή Edirne, η πύλη της Τουρκίας προς την Ευρώπη!!
(31 Ιουλίου 2012)

Τελευταία μέρα του Ιουλίου. Μέρα πολύ ζεστή και πάλι, και είχαμε αποφασίσει να την αφιερώσουμε στην Τουρκία! Στην όμορφη Αδριανούπολη, την πόλη που στέκει στο σημείο που οι τρεις χώρες «ακουμπάν» η μια την άλλη!
Ο δρόμος από το Khaskovo κινείται ανατολικά για 33χμ μέχρι το Harmanli. Από εκεί υπάρχουν δύο εναλλακτικές, αν και οι χάρτες στο GPS δεν είχαν την πρώτη και πιο γρήγορη. Αυτοκινητόδρομος (όχι καλός, αλλά αυτοκινητόδρομος) για 35χμ νοτιοανατολικά μέχρι το Svilengrad, στη συνέχεια 10χμ μέχρι τα σύνορα με την Τουρκία (όχι αυτοκινητόδρομος) και μετά 18χμ αυτοκινητόδρομος μέσα στην Τουρκία. Σύνολο κάτι λιγότερο από 100χμ. Η δεύτερη λύση ήταν από το Harmanli να πάρουμε την παράλληλη διαδρομή (αυτή έδινε και το GPS) με τα ίδια περίπου χιλιόμετρα μέχρι το Svilengrad. Από εκεί και μετά όπως και στην πρώτη. Εμείς όμως, για λόγους που δεν είναι του παρόντος, αποφασίσαμε μια Τρίτη. Μέσω Ελλάδας, με τα ίδια περίπου χιλιόμετρα. Έτσι φτάσαμε στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα στο σταθμό του Ορμενίου. Περάσαμε γρήγορα και μπήκαμε σε υπέροχο δρόμο σε Ελληνικό έδαφος (όχι αυτοκινητόδρομο). Επιτέλους δρόμος της προκοπής. Πόσο θα απογοητευόμασταν τις επόμενες μέρες!! Περίπου 20χμ μέχρι τις Καστανιές και το σταθμό εισόδου στην Τουρκία. Είχαμε μια μικρή καθυστέρηση μέχρι να περάσουν όλα τα στοιχεία από τις ταυτότητες και την πράσινη κάρτα στον υπολογιστή τους και νάμαστε να οδηγούμε για 7χμ σε Τούρκικο δρόμο. Το πόσες διαφημιστικές πινακίδες στα ελληνικά είδαμε, δε λέγεται!
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09524.jpg

Από μακριά ακόμα φάνταζαν στον ορίζοντα οι μιναρέδες της όμορφης αυτής πόλης της Ανατολικής Θράκης. Περάσαμε μια από τις όμορφες πετρόχτιστες και με πολλές καμάρες γέφυρες του Έβρου και μπήκαμε στην πολύβουη πόλη με την έντονη κίνηση. Παρκάραμε στο κέντρο, απέναντι από την είσοδο της υπόγειας αγοράς του Τζαμιού Selimiye
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09536.jpg

και φτάσαμε στο Τζαμί από την αντίθετη πλευρά της κυρίας εισόδου. Βγάλαμε παπούτσια, οι γυναίκες ρίξανε στο κεφάλι ένα μαντήλι (δίνουν εκεί αν δεν έχεις δικό σου) και μπήκαμε. Θεέ και Κύριε, ή μάλλον Ις Αλλάχ!!
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09445.jpg

Τι αριστούργημα είναι αυτό!! Είναι έργο του σπουδαιότερου, ίσως, αρχιτέκτονα όλης της Οθωμανικής ιστορίας, του Σινάν (1489-1588) (ναι, αυτός έφτιαξε και το υπέροχο Τζαμί στα Τρίκαλα!!).
Μάλιστα το συγκεκριμένο Τζαμί (κτίστηκε μεταξύ 1569-1575) το θεωρούσε ο ίδιος (αλλά και πολλοί μελετητές του) το αριστούργημά του. Τεράστιο, με τέσσερεις μιναρέδες και καταπληκτική διακόσμηση. Τι να πρωτοθαυμάσεις!
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09449.jpg

Τα θέματα; Τα χρώματα; Τους πολυέλαιους; Τα αρχιτεκτονικά στοιχεία;
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09442.jpg

Τις κολώνες, τα φατνώματα, τις αψίδες, τον τρούλο;
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09462.jpg

Την υπέροχη, εξωτερικά, κεντρική είσοδο
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09455.jpg

ή τη σκαλιστή μαρμάρινη κρήνη στην αυλή; Είμαστε τυχεροί που δεν απαγορεύεται η φωτογράφιση και έτσι μεγάλο μέρος της ομορφιάς αυτής το αποτύπωσα στη μνήμη της μηχανής μου. Η ομορφιά όμως και η ατμόσφαιρα σε όλο της το μεγαλείο, μόνο στη δική μου μνήμη αποθηκεύτηκε και δεν μπορεί να περιγραφεί!
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09460.jpg

Έξω από τον περίβολο του Τζαμιού, από τη πίσω μεριά (από εκεί που μπήκαμε κι εμείς), υπάρχει μια υπαίθρια έκθεση με Οθωμανικές επιτύμβιες στήλες. Όσο τις είδα είναι πολύ ενδιαφέρουσες. Αν έχει κανείς καιρό να ασχοληθεί, πιστεύω ότι θα βρει μεγάλο ενδιαφέρον!
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09464.jpg

Βγαίνοντας από την κεντρική είσοδο βρίσκεσαι στην πιάτσα με τις ιππήλατες άμαξες. Λίγα σκαλάκια σε αυτό το σημείο και μπαίνεις στην αγορά.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09465.jpg

Ένας ημιυπόγειος διάδρομος κάτω από την αυλή του Τζαμιού, με πολλά χρώματα, και πραμάτειες, κυρίως ρούχα, κάποια φαγώσιμα και αναμνηστικά. Δυστυχώς όμως της λείπει κάτι πολύ βασικό. Το άρωμα της ανατολής. Τα μπαχαρικά, τα τρόφιμα με τις έντονες μυρωδιές και η γραφική φασαρία των πωλητών που διαλαλούν και παζαρεύουν την πραμάτεια τους. Πολύ ήσυχη, πολύ τακτοποιημένη, πολύ Ευρωπαϊκή! Τι να γίνει; Στο Ευρωπαϊκό έδαφος της Τουρκίας βρισκόμασταν άλλωστε!
(το ταξίδι συνεχίζεται…)
Ήξερα από φίλους που είχαν επισκεφτεί της πόλη για το Μουσείο Ιατρικής. Ένας μικροπωλητής που πούλαγε κάρτες προθυμοποιήθηκε να μας βοηθήσει να το βρούμε, μιας και είναι έξω από το κέντρο. Ο άνθρωπος ήταν πολύ φιλόξενος, μίλαγε και αρκετά ελληνικά και μας έδειξε σε ένα χάρτη που και πώς να πάμε. Τότε μόνο αγοράσαμε τις κάρτες που πουλούσε!
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09466.jpg

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και στο δρόμο έκανα μια μικρή στάση να βγάλω μερικές φωτογραφίες ένα ακόμα Τζαμί (Παλιό Τζαμί).
Η αλήθεια είναι πως ταλαιπωρηθήκαμε μέχρι να το βρούμε, και αυτό γιατί γίνονταν έργα στη γέφυρα από όπου πήγαινε και αναγκαστήκαμε να πάμε περισσότερο με το ένστικτό από άλλη γέφυρα και φυσικά εκτός της διαδρομής του GPS. Φτάσαμε κάποτε και κατεβήκαμε.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09471.jpg

Πρόκειται για ένα μεγάλο συγκρότημα κτιρίων, το συγκρότημα Bayezid. Περιλαμβάνει ένα Εντυπωσιακότατο Τζαμί και το Μουσείο.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09474.jpg

Στο συγκρότημα αυτό, τον 16ο αι., λειτουργούσε Ιατρική Σχολή (Medrese-I Etibba) και Νοσοκομείο (!!!).
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09513.jpg

Σήμερα στους χώρους εκείνους έχουν φτιάξει, με κούκλες σε φυσικό μέγεθος, μια αναπαράσταση όλων των χώρων της εποχής εκείνης
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09487.jpg

αλλά και μια σειρά από δωμάτια, όπου αναπαριστούν διάφορες θεραπείες, κυρίως σε ψυχικά ασθενείς (!!). Εντυπωσιακές, ιδιαίτερα για μένα,
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09504.jpg

είναι οι αίθουσες με τα μουσικά όργανα και την ορχήστρα, που δεν είχε σκοπό τη διασκέδαση, αλλά τη Μουσικοθεραπεία (!!). Υπάρχουν και αίθουσες με κείμενα και φωτογραφίες, γενικά για την Ιατρική και Νοσηλευτική της Οθωμανικής περιόδου. Εξαιρετικά ενδιαφέρον Μουσείο. Σε ένα δωματιάκι, μια νεαρή κοπέλα δούλευε φτιάχνοντας διακοσμημένο χαρτί με την τεχνική ΕΜΠΡΟΥ [ame="[media=youtube]fMAlLXrOdWQ[/media]"]Εμπρού.Πολύ εντυπωσιακά τα έργα της. Παρακολουθήσαμε τη δουλειά της και στο τέλος αγοράσαμε ένα φύλλο και δύο μεταξωτά μαντήλια, φτιαγμένα με την ίδια τεχνική.
Μετά την επίσκεψη περάσαμε δίπλα που είναι το Τζαμί.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09519.jpg

Εκείνη την ώρα υπήρχε κάτι σα λειτουργία. Ο Ιμάμης καθισμένος οκλαδόν μπροστά στο Μιχράμπ (ας πούμε το Ιερό), «έψελνε» και κάποιοι πιστοί καθισμένοι ένα γύρω σε αναπαυτική στάση «αραχτός», παρακολουθούσαν τα λόγια του. Η στιγμή ήταν «ιερή» για τους πιστούς και γι αυτό δεν προχώρησα μέσα. Από την πόρτα όμως έβγαλα μερικές φωτογραφίες στο εσωτερικό και τα τεκταινόμενα!
Φεύγοντας, μπλέξαμε και πάλι στα έργα και βρεθήκαμε έξω από τις φυλακές (!!!). Αρκετοί περίμεναν για επισκεπτήριο. Τι δουλειά είχαμε εμείς εκεί; Γρήγορα-γρήγορα κάναμε στροφή και πίσω. Τελικά βρήκαμε το δρόμο και νάμαστε πάλι στο κέντρο. Είχε έρθει η ώρα για φαΐ. Βρήκαμε ένα μαγέρικο με σκιά και σχετική δροσιά και φάγαμε, τι άλλο; Τζιέρια.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_Untitled_1.jpg

Συκωτάκια τηγανιτά και καυτερές πιπεριές και σαλάτα με καυτερή πιπεριά και ένα αριάνι να τονωθεί το μέσα μας!
Για καφέ κάτσαμε λίγο πιο κάτω. Έτσι πέρασε η ώρα και πήγε 5 το απόγευμα όταν πια ήρθε η ώρα για την επιστροφή. Η ζέστη, ζέστη. Στα σύνορα, περάσαμε γρήγορα από τους Τούρκους και κολλήσαμε στους Βούλγαρους. Ουρά ατελείωτη. Τελευταία μέρα του μήνα και οι Τούρκοι της Γερμανίας και του Βελγίου γύρναγαν στις δουλείες τους. Δεν ξέρω την αιτία αλλά τους «ξετίναζαν». Υπήρχαν αυτοκίνητα που τα άδειαζαν τελείως. Πάνω από μιάμιση ώρα αναμονή. Τα αυτοκίνητα δούλευαν για να δουλεύει το κλιματιστικό και τα πράγματα ήταν αρκετά ζόρικα. Περνώντας τελικά με τα πολλά, νομίζαμε πως τελειώσαμε, αλλά 100μ παρακάτω άλλο φυλάκιο για βινιέτα. Αν και είχαμε, μας ζήτησαν 3 ΕΥΡΩ για φόρο (!!!!) Μάλιστα τα 2 ΕΥΡΩ ρέστα από το τάλιρο που έπρεπε να μου δώσει ήταν 1 λέβα (ίδιο οπτικά). Ευτυχώς που το είδα και μου το αντικατέστησε. Δεν ξέρω αν έγινε από λάθος ή σκόπιμα, αλλά έτσι καχύποπτοι που έχουμε γίνει…….!
Σε ένα βενζινάδικο (στη Βουλγαρία, γιατί στην Τουρκία το λίτρο ήταν περίπου 2,10 ΕΥΡΩ!!!) βάλαμε βενζίνη και πήραμε και σάντουιτς για να τσιμπήσουμε αργότερα. Βράδυ πια φτάσαμε και κάτσαμε να ξεκουραστούμε από τη γεμάτη αλλά κουραστική μέρα. Άλλη μια μέρα στη Βουλγαρία και μετά γυρνάμε στην Ελλάδα.
(Σημείωση: το βιντεάκι δεν είναι δικό μου)

Περισσότερεςφωτογραφίες:https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/TURKEYEdirne3172012

(το ταξίδι συνεχίζεται…)
Ο Τάφος στο Μουσείο και το Μουσείο της Ανατολικής Ροδόπης!!
(1 Αυγούστου 2012)

Τελευταία μέρα στη Βουλγαρία και είχαμε να επισκεφτούμε αξιοθέατα, κοντά ή μακριά από το Khaskovo.
Ο οδηγός μου μίλαγε για άλλον ένα τάφο Θράκα άρχοντα στην περιοχή κοντά μας. Πιο συγκεκριμένα το 2000 μια ομάδα αρχαιολόγων με επικεφαλής το καθηγητή Γκ. Κίτοβ, ανασκάψανε ένα επιτάφιο τεχνητό τύμβο, τον οποίο ήδη είχαν «χτυπήσει» αρχαιοκάπηλοι. Η ευρύτερη περιοχή βρίθει αρχαιολογικών χώρων και τύμβων, διαφόρων εποχών. Η πλειοψηφία τους έχει υποστεί από μικρές μέχρι ανεπανόρθωτες ζημιές από τη δράση αρχαιοκαπήλων όλων των εποχών αλλά και από τις γεωργικές δραστηριότητες των κατοίκων της περιοχής. Μερικοί έχουν καταστραφεί τελείως. Ο συγκεκριμένος τύμβος βρίσκεται λίγο έξω από το χωριό Alexandrovo (περίπου 25χμ βορειοανατολικά του Khaskovo) και αν και οι τυμβωρύχοι είχαν φτάσει πριν τους αρχαιολόγους, δεν είχαν μπορέσει να πάρουν το πολυτιμότερο. Τις υπέροχες τοιχογραφίες του! Υπέροχες σκηνές κυνηγιού, όπου πεζοί και ιππείς (ανάμεσα τους πιθανά και ο άρχοντας που είχε ενταφιαστεί εκεί), με τη βοήθεια σκύλων κυνηγούν αγριόχοιρους και ελάφια, αλλά και σκηνές ταφικής εστίασης. Τα απίστευτα χρώματα και οι λεπτομέρειες στην απεικόνιση προσώπων και ζώων κάνουν τον συγκεκριμένο τάφο μοναδικό και από το 2004 βρίσκεται στις λίστες με τα μνημεία υπό δοκιμή της UNESCO (Thracian Tomb with Wall Paintings beside Alexandrovo village - UNESCO World Heritage Centre & http://www.culturalrealms.com/the-thracian-tomb-of-alexandrovo-unesco-tentative-list.html ). Φυσικά για λόγους προστασίας είναι κι αυτός κλειστός και εκεί κοντά έχει φτιαχτεί ένα μοντέρνο, εντυπωσιακό μουσείο, με μία μεγάλη αίθουσα, στο κέντρο της οποίας δεσπόζει το ακριβές αντίγραφό του. Γύρω του σε μικρές προθήκες υπάρχουν ευρήματα από όλη τη περιοχή και στους τοίχους μεγάλες φωτογραφίες από τους αντίστοιχους αρχαιολογικούς χώρους. Μία κυρία μας ξενάγησε στα αγγλικά και έτσι καταλάβαμε και μάθαμε πολλά για την ιστορία της περιοχής. Εξαιρετικά ενδιαφέρον μουσείο, μόνο που και σ’ αυτό απαγορεύεται η φωτογράφιση. Στο πωλητήριο όμως βρήκαμε ένα κατατοπιστικότατο έγχρωμο βιβλιαράκι 32 σελίδων με πολλές φωτογραφίες. Το είχε σε διάφορες γλώσσες, και στα Ελληνικά (!!).
Πήραμε το δρόμο προς το Khaskovo και κάναμε μια μικρή στάση στο χωριό Uzundzovo
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09539.jpg

για να φωτογραφίσω την εκκλησία που ήταν κάποτε τζαμί, γι αυτό και έχει ιδιαίτερο σχέδιο.
Στο χωριό αυτό, το μεσαίωνα γινόταν μεγάλο διεθνές (!!!) παζάρι με εμπόρους και επισκέπτες από άλλες Ευρωπαϊκές και Ασιατικές περιοχές. Το παζάρι εκείνο στάθηκε αφορμή να δημιουργηθεί και να αναπτυχθεί η πόλη του Khaskovo.
Περάσαμε έξω από την πόλη και πήραμε νοτιοδυτική κατεύθυνση.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09544.jpg

Στο δρόμο είδαμε μια βρύση και κάναμε μια στάση να κολατσίσουμε και να πιούμε λίγο φρέσκο νερό. Εκτός από δροσιά σε ανθρώπους, δροσίζονται εκεί και τα ζωντανά των κοπαδιών της περιοχής. Σε μια «λούμπα» δεκάδες βατραχάκια έκαναν μακροβούτια, σαν πέρασα πλάϊ τους.
Συνεχίσαμε και μετά από μια ώρα περίπου μπήκαμε στην πόλη Kardzhali, κάτι περισσότερο από 50χμ από το Khaskovo. Η πόλη είναι βιομηχανικό κέντρο και είναι χτισμένη πάνω στον Άρδα ποταμό. Οι κάτοικοί της την αποκαλούν «αποθήκη καπνού» της Ανατολικής Ροδόπης, λόγω της μεγάλης δραστηριότητας στον τομέα επεξεργασίας του καπνού. Έχουν φτιάξει φράγμα στο ποτάμι και έτσι η πόλη αναπτύσσεται γύρω από την ομώνυμη τεχνητή λίμνη. Οι κάτοικοί της είναι περίπου μισοί-μισοί χριστιανοί και μουσουλμάνοι.
Το GPS μας έφερε ακριβώς έξω από το Ιστορικό Μουσείο της πόλης.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09551.jpg

Στεγάζεται σε υπέροχο κτίριο ανατολικού ρυθμού του 1920, το οποίο έχει ανακηρυχτεί Αρχιτεκτονικό Μνημείο Πολιτισμού.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09552.jpg

Έχει ωραίους και μεγάλους κήπους και 30 αίθουσες μοιρασμένες σε τρεις ορόφους με πολλά, πολλά εκθέματα. Ξεκινήσαμε από τον τελευταίο όροφο όπου έχει κυρίως γεωλογικά εκθέματα και κατεβήκαμε στους άλλους δύο ορόφους με εθνογραφικά και αρχαιολογικά ευρήματα. Για άλλη μια φορά δεν επιτρεπόταν η φωτογράφιση. Μια κυρία μιλούσε λίγα αγγλικά και μπόρεσε να μας δώσει κάποιες πληροφορίες. Δεν είχαν και κάποιο φυλλάδιο στα αγγλικά και έτσι στο μυαλό μου έχουν μείνει ότι μπόρεσα να συγκρατήσω από εκείνες τις εικόνες.
Κάναμε μια βόλτα μέχρι το ποτάμι, αλλά το έχουν εντελώς αναξιοποίητο.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09555.jpg

Καταλήξαμε στο κέντρο όπου υπάρχει ένα πολύ ωραίο και μεγάλο πάρκο, με κάποια μαγαζιά για καφέ και φαΐ. Ένας γύρος και μια κρύα μπύρα ήταν το καλύτερο γεύμα. Ο καφές σε παρακείμενο μαγαζί, ολοκλήρωσε τη μεσημεριανή μας ανάπαυλα. Μια βόλτα μέσα στο πάρκο για φωτογραφίες επιβάλλονταν.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09567.jpg

Στη μια μεριά του είναι το κυβερνητικό μέγαρο. Ο ένας τοίχος του καλύπτεται από ένα εξαιρετικά εντυπωσιακό ψηφιδωτό που μοιάζει να αναπαριστά στιγμές από την ιστορία της περιοχής. Φαίνεται να είναι της εποχής του σοσιαλισμού, αλλά πάλι ποιος ξέρει;
Η ραστώνη του απομεσήμερου μας είχε καταβάλλει και δεν λέγαμε να σηκωθούμε να φύγουμε. Τελικά το πήραμε απόφαση και σούρουπο πια φτάσαμε στο Khaskovo. Θέλαμε να πάμε σε κάποιο σούπερ μάρκετ να ψωνίσουμε, κυρίως μπύρες και κρασιά, αλλά το GPS, μας έδινε το πλησιέστερο στην πόλη Dimitrovgrad, 13χμ βόρεια. Φτάσαμε λοιπόν και αφού κάναμε τα ψώνια μας είπαμε να κάνουμε μια βόλτα, να δούμε λίγο από την πόλη και αν βρίσκαμε να καθόμασταν για το τελευταίο μας δείπνο εκεί. Ένα περίεργο σύστημα υποχρεωτικής πορείας προς τα δεξιά σε όλες σχεδόν τις διασταυρώσεις μας ταλαιπώρησε μέχρι να μπορέσουμε να φτάσουμε στο κέντρο
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09586.jpg

και να παρκάρουμε μπροστά σε ένα μεγάλο και πολύ ωραίο πάρκο. Κάναμε μια βόλτα, αλλά μη βρίσκοντας κάπου να φάμε, αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο Khaskovo και να πάμε για φαΐ εκεί που είχαμε κάτσει και το πρώτο βράδυ.
Έτσι τέλειωσε η μέρα μας και μαζί το ταξίδι στη Βόρεια και την Ανατολική πλευρά της Θράκης.
Η περιοχή της Ροδόπης ήταν μια μεγάλη έκπληξη για μένα. Ανεπανάληπτα τοπία. Οι πόλεις και τα χωριά που είχαμε επιλέξει να δούμε είναι όμορφα και αξίζουν μια επίσκεψη. Αυτό που με κούρασε ήταν οι άσχημοι δρόμοι. Ήρθε και η αφόρητη ζέστη για να με εξοντώσει. Γι αυτό, για άλλη μια φορά, άνοιξη και πάλι άνοιξη! Η καλύτερη εποχή για ΠΑΝΤΟΥ!!!
Την επόμενη γυρνάγαμε στην πατρίδα. Όσον αφορά το οικονομικό μέρος, είναι σίγουρο πως θα μας κακοφαινόταν. Η Βουλγαρία, αλλά και η Τουρκία (όσο μπορέσαμε να καταλάβουμε, με εξαίρεση τα καύσιμα) είναι φτηνές χώρες. Ειδικά οι τιμές στο φαγητό ήταν στο μισό!! Τι να γίνει όμως; Πίσω λοιπόν στην πατρίδα.

Περισσότερες φωτογραφίες:
https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/BULGARIA21307182012

Αναδημοσίευση από το το δισάκι μου στον ώμο...
(το ταξίδι συνεχίζεται…)

Ο Τάφος με τις άμαξες και τα άλογα!!
(2 Αυγούστου 2012)

Έχοντας πληρώσει από βραδύς, φορτώσαμε και ξεκινήσαμε. Η μέρα φαινόταν να είναι από τις πιο ζεστές του ταξιδιού μας.
Μια μικρή στάση για να τσιμπήσουμε κάτι και να πιούμε ένα καφέ και παίρνουμε το δρόμο που είχαμε πάρει δύο μέρες πριν μέχρι το Harmanli και από εκεί κατευθυνθήκαμε προς το Svilengrad αλλά από τον αυτοκινητόδρομο. Λίγο πριν φτάσουμε σ’ αυτό μια πινακίδα έδειχνε προς τα δεξιά: «Greece 3 km». Εδώ είμαστε! Περάσαμε τα σύνορα χωρίς χρονοτριβή και πήραμε άλλο, επαρχιακό δρόμο αυτή τη φορά, Περάσαμε τον Άρδα στην περιοχή του Κυπρίνου και περίπου 45χμ επί Ελληνικού εδάφους φτάσαμε στο χωριό Μικρή Δοξιπάρα. Εκεί ρωτήσαμε και πήραμε πληροφορίες για το πώς θα πάμε στο χώρο των ανασκαφών των τάφων, όπου σκοπεύαμε να κάνουμε την πρώτη μας στάση. Ο χώρος βρίσκεται ανάμεσα στα χωριά Μικρή Δοξιπάρα και Ζώνη και γι αυτό και η ονομασία του περιλαμβάνει τα ονόματα και των δύο χωριών (Ταφικός τύμβος Μικρής Δοξιπάρας-Ζώνης).
Ήταν στα χρόνια των Ρωμαίων (αρχές του 2ου αι. μ.Χ.) όταν μια πλούσια οικογένεια της περιοχής επιλέγει για τελευταία της κατοικία μια τούμπα (τύμβος). Εκεί θα ταφούν, τέσσερα μέλη αυτής της οικογένειας, τρεις άντρες και μία γυναίκα, αφού αποτεφρωθούν πρώτα τα σώματά τους. Φυσικά οι ταφές δεν είναι ταυτόχρονες. Μαζί τους θα ταφούν τελετουργικά 5 άμαξες, με πλούσια διακόσμηση και 2 άλογα η κάθε μία. Δύο άμαξες σε ένα χώρο και σε διπλανό λάκκο δύο εφεδρικά άλογα. Πιο κει τρεις άμαξες και τρία εφεδρικά άλογα σε παρακείμενο λάκκο. Όλος ο χώρος περιλαμβάνει στο σύνολό του, 4 καύσεις, 5 άμαξες και 15 άλογα (δύο σε κάθε άμαξα και ένα εφεδρικό). Και φυσικά βρέθηκαν και πλούσια κτερίσματα. Μοναδική περίπτωση για τα ελληνικά δεδομένα! Απίστευτη ανακάλυψη και καταπληκτική εμπειρία η επίσκεψη της, γιατί αν και η ανασκαφή βρίσκεται σε εξέλιξη, υπάρχει η δυνατότητα επίσκεψης, εφόσον υπάρχει φύλακας εκεί, ο οποίος και ξεναγεί τους επισκέπτες!!
Το ενημερωτικό φυλλάδιο είναι κατατοπιστικότατο. Είναι η πρώτη φορά που μπορώ και επισκέπτομαι αρχαιολογική ανασκαφή σε εξέλιξη. Μπράβο σε όσους είχαν την πρωτοβουλία να επιτρέψουν την επίσκεψη μέχρι να κατασκευαστεί μουσείο στον ίδιο χώρο (στα πρότυπα της Βεργίνας απ’ ότι μας είπαν)! Στο μουσείο αυτό οι άμαξες θα αντικατασταθούν από πιστά αντίγραφα (ήδη έχει γίνει μία αντικατάσταση) και οι πρωτότυπες θα βρίσκονται μέσα σε προθήκες για λόγους προστασίας. Δυστυχώς φωτογραφίες δεν επιτρέπονταν. Μπορώ να πω πως η περίπτωση αυτή είναι από τις λίγες που μπορεί να σε κάνει να αισθανθείς υπερήφανος για τον τόπο σου και κάποιους από τους ανθρώπους που τον κουμαντάρουν!

Εν τω μεταξύ έχουμε πάρει τηλέφωνο κάποιους φίλους που κατάγονται από την περιοχή του Διδυμότειχου και βρίσκονται εκεί για διακοπές, και δίνουμε ραντεβού στο Διδυμότειχο. Όταν φτάσαμε έβραζε ο τόπος. Περάσαμε τη γέφυρα του Ερυθροπόταμου αφήνοντας αριστερά μας το εντυπωσιακό κάστρο. Μπήκαμε στην πόλη και είδαμε και πάθαμε να βρούμε να παρκάρουμε κάπου κοντά στον πεζόδρομο για να κάτσουμε να τσιμπήσουμε κάτι και να βρεθούμε με τους φίλους μας. Για «τουρισμό» ούτε λόγος με εκείνη τη ζέστη. Ίσως μπορέσουμε να έρθουμε κάποιο απόγευμα από την Αλεξανδρούπολη. Αλλιώς κάποια άλλη φορά με καλύτερες συνθήκες.
Κάτσαμε, τσιμπήσαμε και εν τω μεταξύ ήρθαν και οι «ντόπιοι». Ήπιαμε τον καφέ μας, είπαμε πολλά και απομεσήμερο ξεκινήσαμε. Ο δρόμος που πάει από Ορεστιάδα μέχρι την Αλεξανδρούπολη, είναι απαράδεκτος. Χιλιομπαλωμένος, γεμάτος σαμάρια αλλά και ευθείες, που σημαίνει μεγάλες ταχύτητες, τον κάνουν πολύ επικίνδυνο. Λίγο πριν τις Φέρες, μπήκαμε στην Εγνατία, για να βγούμε σε λίγο, στην πρωτεύουσα του νομού. Κάποια έργα μας ταλαιπώρησαν λιγάκι ώσπου καταφέραμε να βγούμε από την πόλη και να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας, στη Νέα Χιλή, στην περιοχή του Νοσοκομείου. Υπέροχο, με μοναδική θέση και όπως αποδείχτηκε πολύ δροσερό, κάτι απόλυτα αναγκαίο τις μέρες που ακολούθησαν με τις γερές ζέστες. Δεν κατεβήκαμε στην πόλη, αλλά κάτσαμε να ξεκουραστούμε. Φάγαμε δίπλα στην πισίνα και απολαύσαμε τη μοναδική δροσιά που την είχαμε τόσο ανάγκη.
Καλώς ήρθαμε στην πατρίδα! Η πρώτη εντύπωση εξαιρετική!!

Βυζαντινά μνημεία και Χαμάμ!!
(3 Αυγούστου 2012)

Κουρασμένοι από την προηγούμενη αποφασίσαμε να πάμε χαλαρά εκείνη τη μέρα. Έτσι ξεκινήσαμε προς τα ανατολικά. Περάσαμε μέσα από την πόλη και λίγο μετά το αεροδρόμιο στρίψαμε αριστερά προς Λουτρά Τραϊανούπολης. Αμέσως μετά τη διασταύρωση, στα αριστερά είναι το Κέντρο Πληροφόρησης του Δέλτα του Έβρου. Εκεί πήραμε πληροφορίες για την επίσκεψη στο Δέλτα. Οι συνθήκες δεν μας επιτρέπουν να συμμετέχουμε εμείς, αλλά οι φίλοι μας έκλεισαν για το ίδιο απόγευμα. Και πάλι στο αυτοκίνητο και γύρω στα 15χμ ανατολικότερα μπήκαμε στην πόλη των Φερών.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09591.jpg

Η Βήρα των Βυζαντινών χρόνων σε υποδέχεται με τα ερείπια του υδραγωγείου εκείνης της εποχής και τον διαμορφωμένο χώρο γύρω τους.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09594.jpg

Απέναντι, στο τσιμεντένιο τοιχίο στο πλάι του δρόμου, μια σειρά από σύγχρονα και πολύ ενδιαφέροντα γκράφιτι δίνουν μιαν άλλη εικόνα. Εκεί βρίσκεται και το Δημοτικό Τουριστικό Κέντρο Φερών-Δέλτα Έβρου. Οργανώνουν κι αυτοί επίσκεψη στο Δέλτα, όμως με πολύ μεγαλύτερο κόστος. Η πόλη είναι συμπαθητική χωρίς να έχει κάτι το ιδιαίτερο, εκτός από το σπουδαιότερο αξιοθέατο όλης της περιοχής.
Το 1152 ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Ισαάκιος Κομνημός έκτισε ένα λαμπρό ναό στην πόλη αφιερωμένο στην Παναγία την Κοσμοσώτειρα.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09617.jpg

Υπέροχο κτίσμα Κωνσταντινουπολίτικου ρυθμού, που σώζεται σε εξαιρετικά καλή κατάσταση, χάρη βέβαια και στη συντήρησή του. Γύρω του υπάρχουν τα ερείπια του μοναστηριού που κάποτε αποτελούσε μέρος του. Το εσωτερικό του, εξίσου επιβλητικό, έχει λίγες τοιχογραφίες και μαρμάρινες κολώνες με ωραία κιονόκρανα, που έχουν απομείνει από τα αλλοτινά χρόνια.
Η Παναγία η Κοσμοσώτειρα έχει ανακηρυχθεί προστάτιδα των απανταχού Θρακιωτών και ο ναός Πανθρακικό προσκύνημα.
Όταν φτάσαμε έξω από τον ναό και παρκάραμε, μια εικόνα με έκανε να βάλω τα γέλια.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09621.jpg

Όλες οι οδικές πινακίδες κόκκινου χρώματος γύρω μας ήταν ροζ (!!!!) Το τι αστείο μου φάνηκε!
Μπήκαμε και πάλι στο αυτοκίνητο και γυρίσαμε στην Τραϊανούπολη να δούμε και τα αξιοθέατα εκείνης. Την έκτισε τον 2ο μ.Χ αι. ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Τραϊανός. Είναι γνωστή η αγάπη των Ρωμαίων για τα λουτρά και μάλιστα τα ιαματικά. Και τέτοια είχε και έχει αυτός ο τόπος. Για 12 αιώνες υπήρξε εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο. Ο εμφύλιος των Βυζαντινών των μέσων του 14ου αι. έφερε και το οριστικό τέλος της πόλης. Μέχρι και σήμερα όμως τα λουτρά λειτουργούν Όχι πια σε μια λαμπρή πολιτεία αλλά σε ένα χωριό.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09640.jpg

Τα «σύγχρονα» κτίρια λουτροθεραπείας και διαμονής των λουομένων δίνουν μια αίσθηση περασμένων δεκαετιών. Μια αίσθηση παρακμής!
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09632.jpg

Ανάμεσά τους τα ερείπια παλιών λουτρών (τύπου χαμάμ) και του μοναδικού κτιρίου της Χάνας.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09623.jpg

Στενόμακρο, καμαροσκέπαστο κτίριο, που στη σημερινή του μορφή ανάγεται στα χρόνια λίγο πριν την άλωση, υπήρξε χάνι για τους ταξιδιώτες της τότε Εγνατίας Οδού αλλά και τόπος διαμονής των λουομένων. Δυστυχώς η εγκατάλειψη είναι πλήρης!!
Αφού έβγαλα τις φωτογραφίες μου, ξεκινήσαμε για την πόλη αυτή τη φορά.

(το ταξίδι συνεχίζεται…)
Παρκάραμε και κάτσαμε για καφέ και ένα τοστ κάτω από τον φάρο, το σύμβολο της Αλεξανδρούπολης.
Δεδέ Αγάτς το είπανε τον μικρό ψαράδικο οικισμό που φτιάξανε στα μέσα του 19ου αι. ψαράδες από τα γύρω χωριά. Δεδέ Αγατς που σημαίνει «το δέντρο του καλόγερου», αναφερόμενοι, μάλλον, σε μια βελανιδιά στη σκιά της οποίας δίδασκε ένας δερβίσης. Στα 1871 φτάνει εκεί η σιδηροδρομική γραμμή και αρχίζει η «εκρηκτική» μετεξέλιξη. Σιδηροδρομικός σταθμός και λιμάνι, γίνεται πια το εμπορικό κέντρο όλης της Θράκης. Το 1878 φτάνουν οι Ρώσοι, νικητές στο Ρωσοτουρκικό πόλεμο και για δύο χρόνια σχεδιάζουν μια πόλη πρότυπο ρυμοτομίας. Δρόμοι παράλληλοι στην παραλία και κάθετοι σ’ αυτούς σχηματίζουν ένα πλέγμα, σα σκακιέρα.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09647.jpg

Στο λιμάνι χτίζουν το 1880 τον Φάρο, το σύμβολο, από τότε, της πόλης. Το 1885 περνά στα χέρια των Βουλγάρων και τότε χτίζονται όμορφα νεοκλασικά κτίρια. Το 1897 περνά από εκεί το θρυλικό Όριαν Εξπρές. Έρχονται χρόνια δίσεκτα με πολέμους, καταστροφές, περιπέτειες και το 1920 η πόλη απελευθερώνεται από τον Ελληνικό στρατό και αλλάζει όνομα προς τιμή του τότε Βασιλιά των Ελλήνων, Αλέξανδρου. Αλεξανδρούπολη, λοιπόν, από τότε θα λέγεται η πολιτεία στην βορειοανατολική εσχατιά αυτού του πολύπαθου τόπου. Πόλη νοικοκυρεμένη, όπως είπε φίλος, ντόπιος σε συνάντησή μας, σε τραβά να τη γνωρίσεις και μαζί να γνωρίσεις και την υπόλοιπη περιοχή. Γι αυτό κι εμείς τη διαλέξαμε για ορμητήριό μας.
Με δροσερό αεράκι πέρασε το μεσημεριανό λιοπύρι, εκεί κάτω από τον φάρο. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας να ξαπλώσουμε λίγο. Οι φίλοι μας γύρω στις 5 φύγανε για το Δέλτα και εμείς λίγο αργότερα πήραμε τα μαγιό και ξεκινήσαμε για την Αγία Παρασκευή στην περιοχή της Μάκρης, λίγο μετά από εκεί που μέναμε. Γενικά η περιοχή δεν έχει πολλές παραλίες ή δεν είναι εύκολα προσβάσιμες. Για την Αγία Παρασκευή είχα ακούσει πολλά καλά. Όταν φτάσαμε έπαθα μια ζημιά. Ο Κακός Χαμός!!! Τι Μύκονος μου λες! Ο ένας πάνω στον άλλο. Και ήταν 7 το απόγευμα. Όπου φύγει-φύγει. Δεν είναι για μας αυτά. Εμείς θέλουμε μια σχετική ηρεμία. Δεν βαριέσαι. Δεν μας λείπουν τα μπάνια. Σε λίγες μέρες θα ευχαριστιόμαστε το καθημερινό μας μπάνιο.
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και μιας και είχα «φτιαχτεί» για μπάνιο και η πισίνα εκείνη την περασμένη ώρα δεν είχε κόσμο, έριξα μια βουτιά. Γενικά δεν είμαι λάτρης της πισίνας. Θες το γλυκό νερό, θες το χλώριο, δεν την τιμώ. Αλλά εκείνο το απόγευμα δεν ήταν και τόσο άσχημα.
Το βράδυ όλοι μαζί κατεβήκαμε στην Μάκρη για ψαράκι. Κάτσαμε στην πλατεία σε πολύ ωραίο μαγαζί.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09656.jpg

Οι ψητές κουτσομούρες ήταν λουκούμι. Αλλά και τα υπόλοιπα που ήρθαν στο τραπέζι μας δεν πήγαιναν πίσω, μηδέ εξαιρουμένου του οίνου.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09651.jpg

Κάποια στιγμή έκανε την εμφάνιση της μια μπάντα. Ρομά από τη Βουλγαρία, όπως μας είπαν όταν τους ρωτήσαμε. Ο βιολιστής βιρτουόζος από τους λίγους! Το ίδιο και ο ένας από τους δύο ακορντεονίστες! Τα αυτιά μας χάρηκαν το ίδιο με τον ουρανίσκο μας. Υπέροχο τελείωμα της μέρας!!

(το ταξίδι συνεχίζεται…)


Από την Γκιουμουλτζίνα της τουρκοκρατίας στην Κομοτηνή του σήμερα!
(4 Αυγούστου 2012)

Σάββατο και στις πόλεις της Θράκης με το έντονο μουσουλμανικό στοιχείο, γίνεται η εβδομαδιαία «γιορτή», το ραντεβού της εβδομάδας. Το Παζάρι!! Μεγάλα, τα μεγαλύτερα της χώρας, παζάρια στην Ξάνθη πρώτα απ’ όλα και στην Κομοτηνή μετά. Εκείνη τη μέρα διαλέξαμε κι εμείς για να επισκεφτούμε την πρωτεύουσα του νομού της Ροδόπης. Όχι βέβαια για να ψωνίσουμε αλλά για να δούμε την ξεχωριστή αυτή πόλη.
Από τα χρόνια των Ρωμαίων υπήρχε εκεί ένας οικισμός, πάνω στην Εγνατία, που τον 4ο αι. περιτειχίστηκε. Στα χρόνια των Βυζαντινών τον είπαν Κουμουτζηνά και στα χρόνια της Τουρκοκρατίας Γκιουμουλτζίνα. Και εδώ περιπέτειες. Και αλλαγή «αφεντάδων» μέχρι το 1919 που περνά οριστικά (στον Β΄Π.Π. ήταν υπό Βουλγαρική κατοχή μαζί με την υπόλοιπη Θράκη) στο Ελληνικό κράτος. Οι μουσουλμάνοι της περιοχής, όπως και της Ξάνθης, εξαιρέθηκαν από την ανταλλαγή και έτσι, αφενός οι δύο αυτοί νομοί έχουν μεγάλο αριθμό μουσουλμάνων κατοίκων και αφετέρου λίγους πρόσφυγες. Οι μιναρέδες κάνουν έντονη την παρουσία τους στον ορίζοντα της Κομοτηνής αλλά και των χωριών της Ροδόπης. Τους βλέπει κανείς και σε λίγα χωριά του Έβρου, αλλά εδώ είναι «ο χώρος» τους.
Μπήκαμε στην πόλη έχοντας ταξιδέψει στην Εγνατία γρήγορα-γρήγορα για περίπου 60χμ. από την Αλεξανδρούπολη. Κόσμος πολύς στην περιοχή γύρω από το παζάρι και μεγάλη κίνηση. Μπήκαμε κι εμείς στην κίνηση χαζεύοντας, όσο μπορούσαμε, τα τεκταινόμενα γύρω μας. Από την περιοχή του παζαριού φτάσαμε στον «Τουρκομαχαλά», την περιοχή που ζουν κυρίως μουσουλμάνοι.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09660.jpg

Μικρά, -ή και μεγαλύτερα-γραφικά σπίτια, με ψηλούς μαντρότοιχους,
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09663.jpg

καθαρά, ασβεστωμένα, όπως και τα πεζοδρόμια με παγκάκια για τις απαραίτητες συναντήσεις. Μου άρεσε αυτή η γειτονιά. Έχει κάτι το αυθεντικό που δεν το βρίσκεις εύκολα στις μέρες μας.
Από εκεί βρεθήκαμε σε λίγο στο κέντρο. Κέντρο πόλης με όλα του τα χαρακτηριστικά.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09666.jpg

Μια μεγάλη πλατεία, με πολύ πράσινο
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09709.jpg

και σιντριβάνι, και ένα γύρω η εμπορική δραστηριότητα. Σε πρώτο επίπεδο τα σύγχρονα μαγαζιά.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09710.jpg

Γύρω από την πλατεία καφενέδες με χίλια δυο καλούδια
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09667.jpg

και υπέροχα νεοκλασικά κτίρια που στεγάζουν διάφορες υπηρεσίες.

(το ταξίδι συνεχίζεται…)
Λίγο πιο πίσω όμως όλη η ομορφιά αυτής της πόλης!
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09676.jpg

Πεζόδρομοι, καλντερίμια με μικρά εργαστήρια-μαγαζιά.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09677.jpg


Άλος φτιάχνει και πουλά κόσκινα,
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09690.jpg

άλλος φτυάρια και άλλα γεωργικά εργαλεία,
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09705.jpg

άλλος μαχαίρια,
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09703.jpg

άλλος μπακίρια, άλλος τσίγκινα, ντενεκεδένια σκεύη, άλλος σουτζούκ λουκούμ,
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09708.jpg

άλλος καβουρντίζει και κόβει καφέ, άλλος καβουρντίζει στραγάλια και άλλους ξηρούς καρπούς, να σου σπάει η μύτη.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09678.jpg

Ένας μπαρμπέρης περιποιείται τον πελάτη του και δυο γείτονες έμποροι κάθονται και κουβεντιάζουν έξω από τα μαγαζιά τους ανακατεύοντας τούρκικα με ελληνικές λέξεις! Κι εδώ κι εκεί ένας καφενές, ένα μεζεδοπωλείο, ένα μαγέρικο! Τι μαγεία εικόνων, ήχων αρωμάτων! Τι ανακάτεμα πολιτισμών!
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09686.jpg

Και στη μικρή πλατεία ο πύργος του ρολογιού, σήμα της πόλης θάλεγε κανείς, και πιο κει το Γενί Τζαμί, το κυριότερο τέμενος της πόλης (κλειστό εκείνη την ώρα), και τα δύο κτίσματα του 1884.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09698.jpg

Στο προαύλιο του τζαμιού υπάρχει παλιό μουσουλμανικό νεκροταφείο. Δεν μπορούσα να ξεκολλήσω από εκεί μέσα!

(το ταξίδι συνεχίζεται…)
Γύρισα στον καφενέ «Ο Φίλαθλος» στην πλατεία. Εκεί η υπόλοιπη παρέα είχε «πλακωθεί» στα τσίπουρα και τους τσιπουρομεζέδες. Εγώ ήπια το καφεδάκι μου και στη συνέχεια σηκωθήκαμε να πάμε στο αρχαιολογικό μουσείο. Με τα πολλά βρήκαμε το μουσείο και η επίσκεψη εκεί μας αποζημίωσε. Έχει ευρήματα από όλη τη Θράκη.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09726.jpg

Από τα εντυπωσιακότερα είναι η χρυσή προτομή του αυτοκράτορα Σεπτίμιου Σεβήρου (193-211 μ.Χ) από την Πλωτινόπολη (κοντά στο Διδυμότειχο).
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09719.jpg

Όμορφες οι μικρές πήλινες φιγούρες σε χορευτικές στάσεις,
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09721.jpg

το πήλινο προσωπείο
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09722.jpg

και ο τεράστιος φαλλός.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09734.jpg

Από το μουσείο πήγαμε να δούμε τα υπολείμματα των τειχών και την λιτή αλλά εντυπωσιακή ξυλόστεγη εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου του 1800 (κλειστή κι αυτή).
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09733.jpg

Στην πλατεία μπροστά από τα τείχη είναι το όμορφο νεοκλασικό κτίριο Νέστορος Τσανακλή.
Κάτσαμε σε ένα πεζόδρομο να φάμε ένα σάντουιτς και να πιούμε λίγο νερό, και μπήκαμε στο αυτοκίνητο για την επιστροφή.
Το βράδυ βγήκαμε στην Αλεξανδρούπολη. Ο παραλιακός είχε κλείσει για να χρησιμοποιηθεί μόνο από πεζούς και ο κόσμος ήταν πάρα πολύς. Στο νυφοπάζαρο κι εμείς να χαζέψουμε τον κόσμο και όλα όσα συνέβαιναν εκεί.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09741.jpg

Δύο νεαρά παιδιά «έπαιζαν» με τη φωτιά κάνοντας «ζογκλεριλίκια». Ένα ζευγάρι που μόλις είχε παντρευτεί κυκλοφορούσε με το αυτοκίνητο και έβγαζε φωτογραφίες σε διάφορα σημεία. Κόσμος πολύς τους περιτριγύριζε και γινόταν μεγάλο «πανηγύρι»! Στο τέλος κάτσαμε για πιττόγυρα και μπυρίτσα. Έκανε όμως ζέστη πολύ και όταν αποφάγαμε, κατεβήκαμε στο λιμάνι και κάτσαμε σε ένα παγκάκι, απολαμβάνοντας ένα «θαυματουργό» αεράκι. Έτσι δροσερά τελείωσε η μέρα μας.
Η Κομοτηνή μου άρεσε γιατί, ενώ δεν έχει τη συντηρημένη ομορφιά της παλιάς πόλης της Ξάνθης (πόλη που επίσης μου αρέσει πολύ), έχει μια αυθεντικότητα που λίγες φορές βρίσκεις πια. Είναι πιο αληθινή. Και αυτό ήταν που μου άρεσε. Θα ήθελα να ξαναπάω κάποτε με καλύτερες συνθήκες, για μια ακόμα προσέγγιση. Ελπίζω μια μέρα να την πραγματοποιήσω!
(το ταξίδι συνεχίζεται…)

Απολιθώματα, βραχογραφίες τεκκέδες και μετάξι!
(5 Αυγούστου 2012)

Η μέρα αυτή αφορούσε τον Έβρο. Ο νομός αυτός αν και δεν έχει τα σπουδαία και προφανή αξιοθέατα που έχουν άλλες περιοχές του τόπου μας, έχει κάποια αξιοθέατα μοναδικά, αλλά για «ψαγμένους» ταξιδευτές. Δυστυχώς, όπως και αλλού, πολλά δεν έχουν αναδειχτεί, στερώντας τον τόπο από μια, καλώς εννοούμενη ανάπτυξη, με ότι αυτό συνεπάγεται, και τους επισκέπτες από όμορφες εικόνες.
Ξεκινήσαμε λοιπόν με την Εγνατία. Περίπου 35χμ προς την Τουρκία και βγαίνουμε στον δρόμο για Σουφλί-Ορεστιάδα. Μετά από 9χμ φτάνουμε στο χωριό Προβατώνας. Δεξιά πάει για Τυχερό και Φυλακτό. Εμείς όμως στρίβουμε αριστερά για τη Λευκίμη. Σκοπός μας να δούμε το Απολιθωμένο δάσος της περιοχής.
Η απολίθωση είναι μια σπουδαία φυσική διαδικασία με την οποία τα υπολείμματα των νεκρών οργανισμών διατηρούν τα μορφολογικά τους χαρακτηριστικά, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στους ειδικούς να «διαβάσουν» πολλές πληροφορίες για το πολύ απώτερο παρελθόν, μετρούμενο πολλές φορές σε εκατομμύρια χρόνια πριν από τις μέρες μας. Γι αυτό και τα απολιθώματα έχουν ονομαστεί «το βιβλίο της γεωλογικής και παλαιοντολογικής προϊστορίας».
Στην Ελλάδα έχουν βρεθεί μέχρι σήμερα μερικές περιοχές με απολιθώματα δέντρων, τα λεγόμενα Απολιθωμένα δάση. Το πιο γνωστό, και αξιοποιημένο είναι βέβαια αυτό της Λέσβου. Ξέρουμε όμως σήμερα γι αυτό της Λευκίμης του Έβρου, του Νόστιμου Καστοριάς, της Κύμης της Εύβοιας και ίσως και κάποια άλλα που μου διαφεύγουν.
Λίγο πριν μπούμε στο χωριό είδαμε στα δεξιά μας τον ξενώνα «Απολιθωμένο Δάσος», τον προσπεράσαμε και φτάσαμε στο χωριό. Όμορφο χωριό μέσα στο πράσινο, με πλακόστρωτα, καθαρά δρομάκια και γραφικά σπίτια. Ρωτήσαμε για το δάσος και μας έστειλαν πίσω στον ομώνυμο ξενώνα.
Ο ιδιοκτήτης του ξενώνα εκτελεί και χρέη ξεναγού στο απολιθωμένο δάσος. Όπως μας εξήγησε αυτό εκτείνεται σε τεράστια έκταση, μέσα στο δάσος του μαυρόπευκου της περιοχής. Αποτελείται από απολιθωμένους κορμούς δρυός, ηλικίας 25-35 εκατομμυρίων χρόνων, μοναδικούς στην Ευρώπη!! Ένα περπάτημα περίπου 1-1,5 ώρας θα μας έφερνε σε επαφή με κάποιους από αυτούς. Δυστυχώς κάτι τέτοιο ήταν ανέφικτο για μας κι έτσι περιοριστήκαμε να κάτσουμε μαζί του για λίγο και να μας εξηγήσει ορισμένα πράγματα για τα απολιθώματα και τη γύρω περιοχή. Μας έδωσε και κάποια έντυπα και αφού τον ευχαριστήσαμε, τον χαιρετίσαμε και φύγαμε με προορισμό το Τυχερό, αυτή τη φορά.
Στον Προβατώνα περάσαμε κάθετα τον κεντρικό δρόμο και σε λίγο μπαίναμε στο Τυχερό. Μια μικρή τεχνητή λίμνη και γύρω της γήπεδα, πισίνα, θεατράκι και ένας ξενώνας κάνουν αυτό το χωριό να ξεχωρίζει.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09755.jpg

Στον ξενώνα «Θράσσα» (που κάναμε κάμποσο μέχρι να τον βρούμε) κάτσαμε για καφέ και κάτι να τσιμπήσουμε, στον υπέροχο κήπο του, δίπλα στο νερό. Η ζέστη, που συνέχιζε να μας ταλαιπωρεί, έδινε εκεί τη θέση της στην ποθητή δροσιά.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09751.jpg

Δεν μας έκανε καρδιά να φύγουμε.
Περάσαμε μέσα από το Τυχερό, που δεν έχει κάτι άλλο να σε τραβήξει και συνεχίσαμε παράλληλα με τον κεντρικό δρόμο, μέχρι το επόμενο χωριό, το Φυλακτό. Εκεί έχει βρεθεί η –σύμφωνα με τον καθηγητή Ευ. Βελιτζέλο- αρχαιότερη (προγονική) μορφή δρυός στον Ευρωπαϊκό χώρο.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09761.jpg

Ένας κορμός, ηλικίας περίπου 25 εκατομμυρίων χρόνων, που είχε μήκος 25 μέτρα και διάμετρο περίπου 3 μέτρα (!!!!!). Ένας πραγματικός γίγαντας δηλαδή. Ο απολιθωμένος αυτός κορμός κείται σήμερα στην άκρη του χωριού, σκεπασμένος με ένα στέγαστρο και χωρίς πινακίδες που θα σε οδηγήσουν εκεί. Εμείς είχαμε διαβάσει στον οδηγό σχετικά, μας είπε και ο ιδιοκτήτης του ξενώνα στη Λευκίμη, ρωτήσαμε και μέσα το χωριό και μπορέσαμε να τον βρούμε. Πραγματικό μνημείο της φύσης και σαν τέτοιο πρέπει κάποια στιγμή να χαρακτηριστεί!! Έχοντας δει αυτόν το γίγαντα, δεν ψάξαμε για το σχολείο, όπου ξέραμε πως υπάρχει μια έκθεση με απολιθώματα της περιοχής. Άλλωστε ήταν προχωρημένο μεσημέρι και μάλλον θα ήταν δύσκολο να βρεις κάποιον να σου ανοίξει. Η περιοχή είχε κι άλλα πράγματα που μας περιμένανε.
Ξανά στον κεντρικό και σε κάτι παραπάνω από 20χμ φτάσαμε στο Σουφλί, που όμως το προσπεράσαμε για να πάμε λίγο πιο πάνω που είναι ένα σημείο που ο δρόμος «εφάπτεται» σχεδόν του Έβρου. Και αυτό μας το είχε υποδείξει ο άνθρωπος στη Λευκίμη.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09766.jpg

Το ποτάμι εκεί κάνει μια καμπή κυλώντας ήρεμε προς το Αιγαίο. Βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και γυρίσαμε προς τα πίσω. Είχε έρθει η ώρα για το μετάξι.
Το Σουφλί είναι η πόλη που συνδέεται σχεδόν αποκλειστικά με το μετάξι. Αν και σήμερα η παραγωγή του έχει περιοριστεί δραματικά, η πόλη έχει μια τεράστια και μακρόχρονη παράδοση με την μεταξοκαλλιέργεια και την εμπορία μεταξωτών υφασμάτων. Αποτέλεσμα αυτής της παράδοσης είναι η λέξη «μετάξι» να ταυτίζεται με το Σουφλί. Παντού μέσα στην πόλη υπάρχουν καταστήματα με μεταξωτά και υπάρχουν και 4-5 μουσεία μεταξιού. Το πρώτο μουσείο, που λειτούργησε από τη δεκαετία του 1990, από την τότε ΕΤΒΑ (αργότερα και μέχρι σήμερα Πολιτιστικό Ίδρυμα της Τράπεζας Πειραιώς),
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09794.jpg

στεγάστηκε στο εντυπωσιακό αρχοντικό του πολιτικού και γιατρού Κων/νου Κουρτίδη, κτίσμα του 1883. Αυτό το μουσείο ήταν και ο προορισμός μας. Οι φίλοι μας το είχαν επισκεφτεί σε παλιότερη επίσκεψή τους στο Σουφλί και έτσι αποφάσισαν να πάνε να δούνε κάποιο από τα άλλα της πόλης.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09774.jpg

Κατατοπιστικότατα βίντεο, πίνακες με φωτογραφίες και κείμενα
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09775.jpg

και αναπαραστάσεις των χώρων και των σταδίων επεξεργασίας του μεταξιού, κάνουν απόλυτα κατανοητή τη διαδικασία, η οποία πλέον, με την εφεύρεση του τεχνητού μεταξιού, μπήκε σε δεύτερη μοίρα και έτσι ένα παραδοσιακό –και πολύτιμο- προϊόν έγινε πλέον ασύμφορο για τους παραγωγούς του, μιας και έχασε την εμπορική αξία που είχε κάποτε.
Όταν τελειώναμε την επίσκεψή μας έφτασαν και οι φίλοι μας, ευχαριστημένοι κι αυτοί από τη δική τους επίσκεψη.

(το ταξίδι συνεχίζεται…)

Ξανά στον κεντρικό «ανηφορίζουμε» για άλλα 6χμ και στρίβουμε αριστερά για Μάντρα, Πρωτοκκλήσι, Μικρό Δέρειο, περίπου 20-22χμ από τον κεντρικό. Το τοπίο αρχίζει και γίνεται λοφώδες και άρα πιο ενδιαφέρον. Μου έκανε εντύπωση που έβλεπα όλο και πιο πολλά αμπέλια. Και δεν μιλάμε για αμπελάκια, αλλά για μεγάλους αμπελώνες. Τα χωριά σ’ αυτή την περιοχή, στα δυτικά του νομού, κοντά στα σύνορα με τη Βουλγαρία, είναι μουσουλμανικά. Οι κάτοικοι είναι κυρίως Πομάκοι Κιζιλμπάσηδες (Ερυθροκέφαλοι) που ανήκουν στην αίρεση των Αλεβητών – Μπεκτατζήδων. Έχουν ιδιαίτερα ήθη και έθιμα και μάλλον δεν πρέπει να είναι και πολύ αρεστοί στις επίσημες μουσουλμανικές αρχές. Και μόνο η επαφή με αυτούς τους ανθρώπους είναι ένα «αξιοθέατο». Εμείς, όμως, είχαμε έρθει για δύο άλλα αξιοθέατα.
Μετά το Μικρό Δέρειο, οδηγήσαμε για 10χμ και φτάσαμε στο χωριό Ρούσσα. Αν και τα χωριά αυτά είναι καθαρά και περιποιημένα, η φτώχια και η διάκριση φωνάζει. Χαμηλά σπίτια, πολλά χωρίς σοβά, και ένας δυο καφενέδες σε ένα άνοιγμα σα πλατεία. Περάσαμε και αυτό το χωριό για το επόμενο που είναι το Γονικό και απέχει 6χμ. Ξέραμε πως και τα δύο αξιοθέατα είναι ανάμεσα στα δύο χωριά. Εκεί που πηγαίναμε λοιπόν βλέπουμε μια διασταύρωση λοξά δεξιά και μια καφέ πινακίδα που έγραφε: «Βραχογραφία 1100-900 π.Χ.» Νάτο λοιπόν το πρώτο. Δρόμο παίρνουμε, δρόμο αφήνουμε αλλά δεν βλέπουμε άλλη πινακίδα. Σίγουρα το προσπεράσαμε. Εκεί που λέμε να πάμε κάνα χιλιόμετρο ακόμα και να γυρίσουμε
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09810.jpg

νάτη η πινακίδα που έδειχνε δεξιά στην ανηφόρα μέσα στο δάσος. Παίρνουμε το μονοπάτι και λίγες δεκάδες μέτρα πιο πάνω νάτη.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09799.jpg

Μια συστάδα βράχων και πάνω τους σκαλισμένα διάφορα δυσδιάκριτα σημάδια.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09807.jpg

Λες νάναι άνθρωποι; Αστέρια; Ήλιοι; Μόνο οι ειδικοί φαντάζομαι πως είναι σε θέση να δουν και ίσως να ερμηνεύσουν. Στο Αρχαιολογικό Μουσείο στην Κομοτηνή είχε ένα εκμαγείο και τα σημάδια που είδα ήταν ανθρώπινες φιγούρες, κάτι που στο βράχο απάνω ήταν εξαιρετικά δύσκολο να φανεί, με μια εξαίρεση. Δεν έχει σημασία όμως. Μπροστά στα μάτια μας είχαμε μια καλλιτεχνική έκφραση των ανθρώπων της περιοχής εκείνης 3000 χρόνια πριν!! Και αυτό ήταν που είχε σημασία.
Γυρίσαμε στη διασταύρωση και πήραμε ξανά το δρόμο δεξιά για το Γονικό. Φτάσαμε στο χωριό και στη μικρή πλατεία σταμάτησα να ρωτήσω. Σε ένα καφενέ ένα ζευγάρι, σχετικά νέοι, καθόταν και έπινε την μπύρα του (!!) Ναι, οι Κιζιλμπάηδες, σύμφωνα με τον οδηγό μου, πίνουν αλκοόλ και τρώνε χοιρινό!! Η κυρία βέβαια φορούσε μαντήλα. Ρώτησα λοιπόν:
- Ψάχνουμε για τον Τεκέ της Ρούσσας.
- Τον έχετε περάσει
- Που βρίσκεται;
- Θα γυρίσετε προς τη Ρούσσα και μόλις περάσετε εκείνο το ύψωμα (και μου έδειξε μπροστά), θα στρίψετε δεξιά στον άσφαλτο που θα βρείτε. Λίγα μέτρα παρακάτω είναι ο Τεκές.
- Ευχαριστώ πολύ!
- Νάστε καλά! Από πού μας έρχεστε;
- Από την Αθήνα.
- Ου! Μακριά! Καλό δρόμο νάχετε!
- Και πάλι ευχαριστώ!
Τι ευγενικοί και γλυκομίλητοι άνθρωποι! Και να σκεφτεί κανείς πως μέχρι πριν μερικά χρόνια τα χωριά τους χωρίζονταν με μπάρα και χρειαζόσουν άδεια για να τα επισκεφτείς. Αν πω πως είναι κάτι για το οποίο ντρέπομαι νομίζω πως πολλοί θα με καταλάβουν.
Ο οδηγός μου λέει πως θα βρούμε πινακίδες, αλλά εμείς δεν βρήκαμε ούτε μια. Τέλος πάντων. Αφού μάθαμε που είναι πάμε! Ξανά στο αυτοκίνητο και λίγα λεπτά μετά σταματάμε έξω από την είσοδο του Τεκέ.
Στον τόπο μας όταν λέμε τεκές, εννοούμε το χασισοποτείο. Στην πραγματικότητα όμως Τεκές είναι είδος Μουσουλμανικού Μοναστηριού!
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09811.jpg

Ένα τέτοιο μοναστήρι είναι και αυτό που ήρθαμε να δούμε. Ανήκει στην αίρεση των Μπεκτατζήδων και είναι το δεύτερο μεγαλύτερο και σπουδαιότερο προσκύνημα των Μπεκτατζήδων παγκοσμίως (!!!!!!) Αυτό σημαίνει ότι τακτικά μαζεύονται εκεί Αλεβήτες από όλο τον κόσμο.
Το μοναστήρι φέρεται να ιδρύθηκε λίγο πριν το 1400 και κτήτοράς του ο Δερβίσης Σεγγήτ Αλή Σουλτάν (Κιζίλ-Ντελή), ο οποίος μετά το θάνατο του τάφηκε σε ένα από τα κτίρια του. Η σαρκοφάγος του σκεπασμένη με το πράσινο ύφασμα με τα αποσπάσματα από το κοράνι και ένα γύρω μια ντουζίνα μπρούτζινα κηροπήγια (!!!!) Ναι, οι Μπεκτατζήδες ανάβουν κεριά!! Ρε τι μαθαίνει κανείς όσο ταξιδεύει! Αν και έχω επισκεφτεί το τέμενος του Χατζημεκτάς, του ιδρυτή του τάγματος, στην ομώνυμη πόλη της Καππαδοκίας, δεν είχα προσέξει κάτι τέτοιο!
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09814.jpg

Μόλις περάσαμε την πόρτα, βρεθήκαμε σε μια μεγάλη, επικλινή αυλή με μια τεράστια μουριά στη μέση, αρκετά δέντρα διάσπαρτα στο χώρο της και κάμποσα κτίρια ένα γύρω. Τα περισσότερα μοιάζουν με απλά χωριατόσπιτα. Το πιο καινούριο ήταν, μπαίνοντας αριστερά, μια μεγάλη αίθουσα με τραπέζια και καρέκλες, προφανώς χώρος εστίασης στις μεγάλες συνάξεις των πιστών. Τίποτα δεν δείχνει πως πρόκειται για ένα ιερό χώρο. Ούτε καν μιναρές, αν και μιναρέδες δεν είδαμε γενικά σε εκείνα τα χωριά. Ίσως οι Αλεβήτες δεν χτίζουν μιναρέδες. Ένας νεαρός άντρας φάνηκε στο βάθος. Μαζί του δύο μικρά κοριτσάκια. Είναι ο φύλακας του τεκέ, ζει εκεί και τα κοριτσάκια ήταν τα δύο από τα τρία παιδιά του. Ευγενέστατος και γλυκομίλητος, μας χαιρέτησε σφίγγοντάς μας εγκάρδια το χέρι. Μας έδωσε από ένα τρίγλωσσο (Ελληνικά, Τουρκικά, Αγγλικά) φυλλάδιο για τον τεκέ. Μας μίλησε για το τάγμα τους, για τα πιστεύω τους, για το γεγονός ότι δέχονται όποιον έρθει, ανεξάρτητα την πίστη του, μιας και όλοι είναι πλάσματα του ίδιου Θεού, ανεξάρτητα πως τον ονοματίζει ο καθένας και γι αυτό κάθε επισκέπτη τον χαιρετά με χειραψία γιατί είναι σα να σφίγγει το χέρι του ίδιου του Θεού!!! Μας είπε ακόμα ότι ανάβουν κι αυτοί κεριά σαν τους Χριστιανούς, και ότι στις τελετουργίες τους έχουν πολλά που θυμίζουν Χριστιανούς, μας είπε, και τι δε μας είπε!
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09817.jpg

Βγάλαμε τα παπούτσια μας και μπήκαμε στο πρώτο δωμάτιο, που είναι χώρος συγκέντρωσης των πιστών. Στη συνέχεια πήγαμε στο διπλανό δωμάτιο, τον χώρο της προσευχής. Στο πάτωμα έχουν μια πέτρα, κομμάτι, υποτίθεται, από τον βράχο της Μέκκας,
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09825.jpg

και πιο κει μια ξύλινη ραφιέρα με μπρούτζινα κηροπήγια. Στους τοίχους υπάρχουν αποσπάσματα από το Κοράνι. Στο δωμάτιο υπάρχει ένα μεγάλο τζάκι και φυσικά παντού χαλιά. Συνεχίσαμε σε ένα τρίτο, ξεχωριστό αυτό σπιτάκι.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09829.jpg

Ο Τάφος του Δερβίση. Με το πράσινο κάλυμμα, τα κηροπήγια, αποσπάσματα από το Κοράνι και μια διακοσμητική τρέσα στους τοίχους και χαλιά. Βγήκαμε και πάλι στην αυλή. Τον ρώτησα γιατί δεν υπάρχουν πινακίδες; Μου είπε πως εδώ και πάρα πολύ καιρό ζητά από τη Νομαρχεία αλλά αυτοί τίποτα. Αγαπητοί κύριοι τοπικοί «άρχοντες», μπορεί να μην θέλετε ένα τέτοιο μνημείο στην περιοχή σας, μπορεί ίσως να ντρέπεστε γι αυτό, αλλά με το να μην βάζετε δυο ταμπέλες δεν το εξαφανίζετε. Νομίζω στρουθοκαμηλισμό το λένε αυτό. Άσε που ένα τέτοιας εμβέλειας μνημείο θα μπορούσε να είναι κεφάλαιο για το νομό σας. Για σκεφτείτε το ξανά.
Συνεχίσαμε την κουβέντα μας χαλαρά και αυτή πήρε άλλους δρόμους. Τον ρωτήσαμε πιο προσωπικά πράγματα, για την οικογένειά του, για τη διαμονή του εκεί και άλλα πολλά. Τι γλυκός άνθρωπος!! Νάναι πάντα καλά κι αυτός και η όμορφη οικογένειά του!! Μας αποχαιρέτισε και πάλι με θερμή χειραψία και ξεκινήσαμε για την επιστροφή.
Από εσωτερικούς δρόμους, μέσα από αμπελώνες, φτάσαμε στη Δαδιά.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09835.jpg

Ο ήλιος ετοιμαζότανε να βουτήξει πίσω από τα βουνά και θέλαμε να κάτσουμε κάπου για φαΐ. Αμ, δε! Τα πάντα κλειστά. Αύγουστος μήνας και όλα κλειστά. Φαντάσου τι θα γίνεται το χειμώνα. Ήταν πια βράδυ σα φτάσαμε σε μια ταβέρνα κοντά στο ξενοδοχείο μας. Φαγητό αδιάφορο αλλά η κούραση ήταν τέτοια που δεν είχαμε καν τη διάθεση να απολαύσουμε ένα φαγητό. Απλά να φάμε και να πάμε για ύπνο. Είχαμε ξεπεράσει αρκετά τα 300χμ εκείνη τη μέρα. Εκτός όμως από την απόσταση, είχαμε πάρει υπερβολική δόση εντυπώσεων και εικόνων. Επειγόντως στο κρεβάτι μπας και τακτοποιηθούν στο νου όλα αυτά. Καλή ξεκούραση και πάντα τέτοια!

(το ταξίδι συνεχίζεται…)
Οι Άγιοι της σπηλιάς!
(6 Αυγούστου 2012)

Έχοντας κουραστεί πολύ την προηγούμενη, η μέρα αυτή ήταν της απόλυτης χαλάρωσης (ή σχεδόν, μιας και δεν είναι του χαρακτήρα μας να καθόμαστε και να χαλαρώνουμε).
Νωρίς το πρωί πήγαμε για μπάνιο στην Αγία Παρασκευή. Δεν είχε πλακώσει ακόμα το λεφούσι και έτσι ευχαριστηθήκαμε μπάνιο. Το μεσημέρι παραγγείλαμε από εστιατόριο της πόλης και μας έφερε φαΐ στο ξενοδοχείο. Είχε προχωρήσει το απόγευμα για τα καλά όταν αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα εκεί κοντά.
Ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου μου είχε μιλήσει γι αυτή τη βόλτα. Έλεγε και κάποιες πληροφορίες ο οδηγός μου και είπαμε να πάμε.
Μέσα από την πόλη στρίψαμε για Άβαντα. Ο δρόμος περνά μέσα από μια ιδιαίτερη γειτονιά της πόλης. Τον Μαχαλά. Τη γειτονιά των Τσιγγάνων δηλαδή. Χαμηλά, φτωχικά σπιτάκια (πολλά από αυτά παράγκες φτιαγμένες από κάθε λογής υλικά) δεξιά και αριστερά του δρόμου δίνουν μια εικόνα τελείως διαφορετική από αυτή της υπόλοιπης πόλης και ίσως μια εικόνα που η πόλη δεν θα ήθελε να έχει. Λίγο μετά στα αριστερά μας ένα σπίτι είχε ανάψει την φωτεινή του επιγραφή. «Villa d’ amore»!! Για την αναπτέρωση του ηθικού των φαντάρων μας και όχι μόνο!!!
Γύρω στα 7χμ από την πόλη και αφού έχουμε αφήσει στα αριστερά μας τους δύο εντυπωσιακούς, μεσαιωνικούς πύργους Ποταμού-Άβαντα, μια μικρή ταμπέλα στα δεξιά του δρόμου έδειχνε προς τα αριστερά: «Άγιοι Θεόδωροι» Μπαίνουμε στο βατό χωματόδρομο και αρχίζουμε να πηγαίνουμε παράλληλα με τις γραμμές του τρένου Κομοτηνή-Αλεξανδρούπολη. Από την άλλη μεριά το τελείως ξερό εκείνη την εποχή ποταμάκι με τα πυκνά πλατάνια. Ο δρόμος χώνεται μέσα στο πυκνό πράσινο. Περνάμε δίπλα στον εγκαταλελειμμένο σιδηροδρομικό σταθμό και συνεχίζουμε. Περνάμε κάμποσες φορές κάθετα μέσα από την ξερή κοίτη του ποταμού και πάμε πάντα δίπλα στις γραμμές. Ο δρόμος είναι πολύ βατός και έτσι δεν έχουμε κανένα πρόβλημα. Σε κάποια σημεία το ποτάμι κρατά λίγα στάσιμα νερά και σε ένα δυο σημεία υπάρχει και μια ροή. Μια φορά μάλιστα περνάμε μέσα από το νερό.

ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09849.jpg

Σε λίγο φτάνουμε σε ένα άνοιγμα, ένα μικρό λιβάδι στο οποίο βόσκουν 5-6 άλογα.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09882.jpg

Από την άλλη μεριά των γραμμών υπάρχει ένα εικονοστάσι που γράφει: ΑΓΙΟΙ ΘΕΟΔΩΡΟΙ. Εδώ είμαστε. Φτάσαμε. Στη μέση του πουθενά! Αφήνουμε το αυτοκίνητο και περνάμε τις γραμμές.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09851.jpg

Πίσω από το εικονοστάσι αρχίζει το μονοπάτι που οδηγεί στη μικρή ρεματιά που φράζεται απέναντι μας από απότομα βράχια.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09854.jpg

Σε λίγο το μονοπάτι γίνεται σκαλιά με σωλήνες του νερού για κουπαστή, από τη μια και την άλλη,
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09856.jpg

και λίγο ακόμα παρακάτω γίνεται πια κανονική σκάλα με περίπου 50 ψηλά και απότομα σκαλιά. Με προσοχή ανεβαίνουμε και φτάνουμε σε μια σπηλιά
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09875.jpg

που φράζεται με καγκελόπορτα, ανοικτή όμως. Είμαστε πια στο παρεκκλήσι των Αγίων Θεοδώρων. Η ώρα έχει προχωρήσει και δεν βλέπουμε πια τίποτα. Όχι ότι αν ερχόμασταν νωρίτερα θα βλέπαμε πολύ περισσότερα. Η σπηλιά είναι έτσι κι αλλιώς σκοτεινή.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09860.jpg

Όταν τα μάτια αρχίζουν να συνηθίζουν αρχίζουμε να διακρίνουμε τα αριστουργήματα που είναι ζωγραφισμένα στα τοιχώματα της σπηλιάς αλλά και στο χτιστό τέμπλο. Τοιχογραφίες που ανάγονται στο 11ο κάποιες και τέλη 12ου- αρχές 13ου αι. κάποιες άλλες. Και παρά την υγρασία του σπηλαίου και τις δύσκολες καιρικές συνθήκες της περιοχής διατηρούνται τόσο καλά σχεδόν μια χιλιετία!! Βρήκαμε ένα μισοκαμένο κεράκι και το ανάψαμε.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09864.jpg

Οι τοιχογραφίες φάνηκαν καλύτερα. Φωτισμένες όμως από το φλας της μηχανής φάνηκαν πολύ καλά στις φωτογραφίες. Εξαιρετικές!!
Η κατάβαση στην απότομη σκάλα θέλει ακόμα μεγαλύτερη προσοχή.

ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09879.jpg

Όταν φτάσαμε στο αυτοκίνητο είχε σχεδόν νυχτώσει. Η διαδρομή μέσα στο σκοτεινιασμένο πλατανόδασος στο ποτάμι θύμιζε λιγάκι ταινίες γκραν γκινιόλ.
Όταν βγήκαμε στο δρόμο στρίψαμε αριστερά και μετά από 3χμ φτάσαμε στον Άβαντα, ελπίζοντας να βρούμε κάπου να κάτσουμε για φαΐ, κάτι που αποδείχτηκε φρούδα ελπίδα. Έτσι φύγαμε για την Αλεξανδρούπολη.
Στην πόλη κάτσαμε να τσιμπήσουμε κάτι και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για ύπνο. Μικρή η βόλτα μας εκείνη τη μέρα αλλά πλούσια σε εντυπώσεις. Την άλλη μέρα πάμε για περισσότερα!
(το ταξίδι συνεχίζεται…)
Μιναρέδες, μιναρέδες και πάλι μιναρέδες!
(7 Αυγούστου 2012)

Τη μέρα εκείνη είχαμε προγραμματίσει μια μεγάλη βόλτα στα Μουσουλμανικά χωριά και τα Πομακοχώρια, βόρεια της Κομοτηνής, μέχρι τα σύνορα με τη Βουλγαρία. Ανατολική Ροδόπη δηλαδή.
Δυτική η κατεύθυνση στο ξεκίνημα της βόλτας μας. Μπήκαμε στην Εγνατία για περίπου 16χμ και βγήκαμε με κατεύθυνση τις Σάπες, Ο δεύτερος σε πληθυσμό οικισμός της Ροδόπης, είναι εμπορικό κέντρο της γύρω αγροτικής περιοχής με πληθυσμό και των δύο θρησκευμάτων. Έτσι θα δεις και εκκλησίες και τζαμιά. Τις τελευταίες δεκαετίες εγκαταστάθηκαν εκεί και Πόντιοι από την πρώην Σοβιετική ένωση. Έτσι το «μίγμα» αποκτά ιδιαίτερη «γεύση» αλλά από ότι φαίνεται μάλλον δεν «βρωμάει» και η συμβίωση «καλά κρατεί». Βέβαια το μέλλον θα δείξει αν όντως στηρίζεται σε καλή και γερή συνταγή.
Εμείς δεν σταματήσαμε στις Σάπες, απλά κάναμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο και συνεχίσαμε προς τα βορειοδυτικά. Προορισμός μας το χωριό Γρατινή. Τα χωριά στο διάβα μας έχουν έντονο το Μουσουλμανικό στοιχείο, πράγμα που υποδηλώνεται από τους τόσους μιναρέδες που σπαθίζουν τον ουρανό παντού ένα γύρω.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09894.jpg

Στη Γρατινή κάτσαμε στην όμορφη, μικρή πλατεία για ένα καφέ. Αν και ήταν σχετικά νωρίς το πρωί, η ζέστη ήταν πολύ έντονη. Λίγο έξω από το χωριό είναι το φράγμα που φτιάχτηκε τα τελευταία χρόνια για τις ανάγκες της περιοχής και την πρωτεύουσας του νομού.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09896.jpg

Πήγαμε μέχρι την άκρη του, βγάλαμε φωτογραφίες, γυρίσαμε στο χωριό και ακολουθήσαμε τη διαδρομή για το πιο κοντινό στη Βουλγαρία χωριό της Ροδόπης, την Κύμη.
Ο δρόμος αρχίζει σιγά να ανεβαίνει και το πράσινο να φουντώνει! Πράσινο βουνίσιο! Αν και η Ανατολική Ροδόπη δεν έχει τόσο ψηλά βουνά και εμείς ανεβαίναμε σε λόφους. Ένα γύρω, όπου καλλιέργειες, καπνά και ηλιοτρόπια. Και πάλι όπου οικισμός και μιναρές. Κοντά στο χωριό Κάτω Δροσινή τράβηξε την προσοχή μου μια ασυνήθιστη εικόνα.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09901.jpg

Μέσα στο δάσος και κυριολεκτικά στο πουθενά (μιας και το χωριό δεν φαινόταν ένα γύρω) ένα μουσουλμανικό νεκροταφείο. Και όχι να πεις παλιό και εγκαταλελειμμένο, αλλά τωρινό. Μάλιστα στις πλάκες που βάζουν οι μουσουλμάνοι κάθετα, όπως οι χριστιανοί το σταυρό, η διακόσμηση ήταν με έντονο πράσινο χρώμα.
Αφήσαμε δεξιά τη διασταύρωση για Οργάνη και αφού περάσαμε τη ράχη, πιάσαμε την κατηφόρα. Τότε φάνηκε στο βάθος μπροστά μας ένα χωριό. Το τζαμί με το μιναρέ του ήταν αυτό που ξεχώριζε από μακριά.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09905.jpg

Μπήκαμε στο χωριό Κάτω Κάρδαμος, αφήνοντας δεξιά τη διασταύρωση για Κύμη. Κι αυτό ένα από τα Πομακοχώρια της περιοχής. Άφησα το αυτοκίνητο έξω από το τζαμί και μπήκα μέσα να πάρω πληροφορίες από τους μαστόρους που δούλευαν εκεί, όπως φάνηκε από το φορτηγάκι τους που ήταν απ’ έξω. Δύο εργάτες δούλευαν στον προθάλαμο του τζαμιού. Ευγενέστατοι μου έδωσαν τις πληροφορίες που ήθελα, με ρώτησαν από πού έρχομαι και αφού τους ευχαρίστησα, τους χαιρέτησα και βγήκα. Εν τω μεταξύ ο Δημήτρης είχε «ανακαλύψει» την εικόνα της μέρας και με φώναξε. Απέναντι από το τζαμί η ανοικτή πόρτα ενός δωματίου, που έμοιαζε με αποθήκη, μας «καλούσε»!
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09910.jpg

Μέσα ένα σχετικά ηλικιωμένο ζευγάρι κάθονταν σταυροπόδι και βελόνιαζαν καπνά. Μας ρώτησαν από πού ερχόμασταν και ο κύριος μας είπε πως το πιο μακριά που είχε πάει ήταν τα Γιάννενα σα φαντάρος!! Η γυναίκα, που φορούσε τη μαντίλα της μας είπε πως δεν είχε φύγει ποτέ από τα μέρη της. Τους έβγαλα μερικές φωτογραφίες, τους χαιρετήσαμε και φύγαμε.
Πομάκοι. Ένας λαός μοιρασμένος σε τρεις, κυρίως, χώρες, με δική του γλώσσα, που μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν γράφονταν και μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα. Βούλγαροι, Τούρκοι και Έλληνες ερίζουν για την καταγωγή αλλά και την ονομασία των Πομάκων, και οι μελετητές της κάθε χώρας, πιστεύουν ο καθένας στη θεωρία που «χαρίζει» τους Πομάκους στη δική του ο καθένας, χώρα. Οι ελληνικές κυβερνήσεις, για πολλές δεκαετίες, στηριζόμενες στο θρήσκευμα και μόνο, με την πολιτική της απομόνωσης, «χάρισαν» ουσιαστικά τους Πομάκους στην Τουρκία, ταυτίζοντάς τους με τους υπόλοιπους μουσουλμάνους της Θράκης, από τους οποίους έχουν πολλές διαφορές, και εθνολογικές και θρησκευτικές. Πρόκειται για ένα αίνιγμα των Βαλκανίων και ίσως, το τονίζω ίσως, να πρόκειται για τους απογόνους, τα τελευταία κατάλοιπα, των Αρχαίων Θρακών, που λόγω της γεωγραφικής αλλά και «πολιτικής» απομόνωσης, διατήρησαν τα χαρακτηριστικά εκείνα που τους ξεχωρίζουν. Η νέα γενιά βέβαια έχει μπει κι αυτή στο «μίξερ της πολιτιστικής παγκοσμιοποίησης» και αρχίζει να χάνει αυτή την ιδιαιτερότητα των χαρακτηριστικών της. Δεν ξέρω αν το κεφάλαιο ΠΟΜΑΚΟΙ είναι χαμένη υπόθεση πια για τον τόπο μας και κερδισμένη από τους Τούρκους. Ελπίζω κάποια ανοικτά μυαλά, κυρίως από τους ίδιους του Πομάκους να δράσουν με τέτοιο τρόπο για να διατηρήσουν την ταυτότητά τους, συμβάλλοντας έτσι στην πολιτιστική και εθνολογική πολυμορφία του τόπου που ζουν. Λίγη ώρα αργότερα η ελπίδα που εξέφρασα παραπάνω θα μου φαινόταν άπιαστο όνειρο!!

(το ταξίδι συνεχίζεται…)

Παίρνοντας το δρόμο προς τα πίσω, αμέσως σχεδόν μετά την έξοδο του χωριού πήραμε αριστερά το χωματόδρομο. Βατός και χωρίς πολλές διασταυρώσεις (μόνο μία βασικά χωρίς πινακίδα που δοκιμάσαμε και τους δύο δρόμους)
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09919.jpg

περνά από καλλιεργημένα μικρά χωράφια, κυρίως με καπνά.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09926.jpg

Αλλού τα νέα φυτά είχαν αρχίσει να φυτρώνουν,
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09924.jpg

αλλού φύλλα καπνού ξεραίνονταν αρμαθιασμένα, κάτω από νάϊλον. Σε πολλά σημεία είχε θημωνιές για τα ζώα. Θημωνιές που δεν είχα ξαναδεί στα ταξίδια μου στην Ελλάδα. Στη Ρουμανία τις είχα δει για πρώτη φορά και στα βουνά της Βουλγάρικης Ροδόπης λίγες μέρες πριν.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09921.jpg

Ένα μεγάλο, όρθιο κοντάρι, μπηγμένο στη γη και γύρω του «χτισμένη» η θημωνιά!
Γύρω στα 7 χιλιόμετρα από τη διασταύρωση και φτάσαμε στο τελευταίο κομμάτι του δρόμου που γίνεται τσιμεντόδρομος και μπαίνει στο χωριό.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09925.jpg

Η Κύμη είναι πάνω στα σύνορα με τη Βουλγαρία. Σε λιγότερο από 200 μέτρα μπορείς να μπεις στη Βουλγαρία. Ίσως είναι το πιο κοντινό στη γειτονική χώρα χωριό της Ελλάδας. Είναι όμως ένα χωριό σκέτη θλίψη. Η εγκατάλειψη είναι παντού γύρω εμφανέστατη. Κυριολεκτικά «φωνάζει»! Σκουπίδια παντού. Ποιος να τα μαζέψει άραγε; Η μόνη ανθρώπινη παρουσία που συναντήσαμε ήταν ένας νεαρός που δεν καταλάβαινε λέξη από όσα τον ρωτούσαμε. Ένα σχολείο και απέναντι του ένα τζαμί, χωρίς μιναρέ! Γιατί άραγε; Ενοχλεί κάποιους; Έτσι φαίνεται.
Ήταν τόσο θλιβερές οι εικόνες, που χωρίς καμιά συνεννόηση, κάναμε μανούβρα και φύγαμε!

(το ταξίδι συνεχίζεται…)

Φτάσαμε στον κεντρικό δρόμο και αρχίσαμε να πηγαίνουμε προς Κομοτηνή, ώσπου φτάσαμε στη διασταύρωση αριστερά που πάει για την Οργάνη. Σε 6 χιλιόμετρα άσφαλτου φτάναμε στο κεφαλοχώρι. Μεγάλο χωριό η Οργάνη, με σχολεία και υπηρεσίες.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09938.jpg

Αμιγώς μουσουλμανικό,
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09935.jpg

στην είσοδό του σε καλωσορίζει μια χριστιανική εκκλησία (!!!!!!!). Έλα Χριστέ και Παναγία και συ Αλλάχ μαζί!! Στον οδηγό μας διάβασα πως η εκκλησία χτίστηκε τα τελευταία χρόνια για να μπορούν να ανάβουν ένα κεράκι οι χριστιανοί δημόσιοι υπάλληλοι που δουλεύουν στο χωριό και δεν είναι από εκεί (!!!!!). Σιγά μην υπάρχει η παραμικρή ελπίδα να φτιάξουν τα πράγματα μεταξύ των δύο κοινοτήτων! Γι άλλη μια φορά ήμουν μάρτυρας του μεγαλείου του Ελληνικού κράτους!!
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09941.jpg

Κάναμε βόλτα στο χωριό, έβγαλα μερικές φωτογραφίες και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Επόμενος προορισμός το χωριό Νυμφαία, βόρεια της Κομοτηνής. Για να πάμε όμως εκεί έπρεπε να κατέβουμε μέχρι τη Γρατινή και να ανηφορίσουμε και πάλι, μιας και βρίσκεται πιο δυτικά από τα χωριά που μόλις είχαμε πάει. Ο οδηγός μας έλεγε για ένα όμορφο δάσος στο οποίο καταφεύγουν συχνά ι κάτοικοι της Κομοτηνής όταν σφίγγουν οι ζέστες. Περάσαμε πολύ πράσινο μέχρι το χωριό. Δεν ξέρω αν είναι αμιγές μουσουλμανικό,
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09949.jpg

αλλά στην «πλατεία» που βρήκαμε, είδαμε μια βρύση με οθωμανική (αραβικού τύπου) γραφή
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09947.jpg

και έναν άμβωνα, έτσι στο ξεκάρφωτο στη μέση της! Φυσικά αν πρόκειται για άμβωνα και όχι για κάτι άλλο, που δεν μπόρεσα να καταλάβω τι! Δε συναντήσαμε ψυχή. Αν δεν έβλεπες ότι τα σπίτια δεν είναι ερείπια, θα μπορούσες να πιστέψεις ότι είναι ακατοίκητο το χωριό! Κάτω από την «πλατεία» ξεχύνεται μια καταπράσινη ρεματιά, αλλά τρόπο να μπεις σε κάποιο δάσος δεν βρήκαμε. Είδαμε όμως απέναντι ένα καινούριο, καταπληκτικό δρόμο που η κατασκευή του είναι σε εξέλιξη, με γέφυρες και τούνελ. Ακολουθήσαμε το δρόμο που είχαμε έρθει και αυτός τελειώνει στο εργοτάξιο της κατασκευής του νέου δρόμου. Όπως μάθαμε αργότερα πρόκειται για το νέο δρόμο που θα φτάσει μέχρι τα σύνορα στο φυλάκιο που παραμένει κλειστό δεκαετίες τώρα, και πρόκειται να επαναλειτουργήσει, δημιουργώντας άλλο ένα σημείο εισόδου-εξόδου με τη Βουλγαρία.
(το ταξίδι συνεχίζεται…)

Το μεσημέρι είχε περάσει προ πολλού και εμείς δεν είχαμε βρει κάπου να φάμε. Τα στομάχια μας βρισκόταν σε κατάσταση «υστερίας»!! Πήραμε το δρόμο για την Κομοτηνή, αλλά διαβάζοντας στον οδηγό ότι στο χωριό Πάνδροσος έχει καλές ταβέρνες είπαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας μπαίνοντας μέσα μιας και ανεβαίνοντας δεν είχαμε δει καμιά πάνω στο δρόμο. Βρήκαμε και κάτσαμε. Το χωριό έχει πολύ πράσινο που πάσχιζε εκείνο το μεσημέρι να δικαιολογήσει το όνομά του. Μάταια! Η ζέστη ήταν αφόρητη και ο Πάνδροσος δεν μας δρόσισε καθόλου. Απλά μας χόρτασε!
Απογευματάκι και ψάχνουμε για καφέ. Πέφτει η ιδέα για θάλασσα και Μαρώνεια. Καλή η ιδέα αλλά από κάποιο λάθος το GPS μας πάει προς τα ανατολικά. Φτάνουμε στο χωριό Ήπιο κοντά στη Νέα Σάντα. Στην πλατεία σταματάμε να ρωτήσουμε. Το χωριό αυτό, σε αντίθεση με όσα είχαμε επισκεφτεί εκείνη τη μέρα, είχε κόσμο. Άλλοι κάνανε βόλτα, άλλοι κάθονταν σε παγκάκια και αρκετά παιδιά έπαιζαν ένα γύρω. Το μάτι μου έπεσε σε ένα τζαμί που φτιαχνόταν εκεί στην άκρη της πλατείας. Βρισκόταν στα τελευταία στάδια της κατασκευής του, αν και οι σκαλωσιές ήταν ακόμα στη θέση τους. Βλέποντάς το ανοικτό «όρμησα»!!
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09954.jpg

Όμορφο κτίσμα με πλακάκια με πολύ ωραία σχέδια και χρώματα στους τοίχους. Βγαίνοντας συνάντησα ένα κύριο που ερχόταν. Με πληροφόρησε πως είναι νέο το τζαμί και πως το χωριό δεν είχε μέχρι τώρα (!!).
Κόντευε να σκοτεινιάσει όταν φτάσαμε στην παραλία Άγιος Χαράλαμπος στη Μαρώνεια. Κάτσαμε για ένα καφέ και μετά στα γρήγορα μιας και το σκοτάδι ερχόταν με γρήγορο ρυθμό, βόλτα και φωτογραφίες
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09960.jpg


στο Παλαιοχριστιανικό λουτρό κοντά στη θάλασσα,
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09962.jpg

τα ερείπια της Ρωμαϊκής Αγοράς πάνω στο δρόμο στην είσοδο του οικισμού και σκοτάδι πια
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09974.jpg

στην Οικία με το ψηφιδωτό δάπεδο (3ος π.Χ. αι.), το μόνο επισκέψιμο από αρκετά που έχουν βρεθεί στην περιοχή. Γενικά η Μαρώνεια είναι ένας αρχαιολογικός χώρος, τον οποίο αφήσαμε για μελλοντική επίσκεψη στη Θράκη.
Ήταν αργά το βράδυ σαν φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Πολύ κουρασμένοι και γεμάτοι με αντιφατικά συναισθήματα που γέννησαν αυτά που είδαμε και ο προβληματισμός μας στην προσπάθεια ερμηνείας τους.

(το ταξίδι συνεχίζεται…)
Η Μεσημβρία που έγινε Ζώνη, τα μεταλλεία και οι μεσαιωνικοί πύργοι στο μισοσκόταδο!
(8 Αυγούστου 2012)

Ήταν τον 7ο αιώνα πριν το Χριστό, όταν Σαμοθρακίτες αρχίζουν να φτιάχνουν σταθμούς στα απέναντί τους παράλια της Θράκης. Σταθμοί που θα εξελιχθούν σε πόλεις με πλούτο και ακμή στα χρόνια του 5ου και του 4ου αι. π.Χ. Οι εγκαταστάσεις αυτές, που ο Ηρόδοτος ονόμασε «Σαμοθρηΐκεα τείχεα», αποτέλεσαν την Περαία της Σαμοθράκης. Στις πηγές αναφέρονται τουλάχιστον 4 πόλεις στα κλασσικά που θα γίνουν έξι στα ρωμαϊκά χρόνια. Από όλες αυτές μόνο μία έχει εντοπιστεί και συνεχώς ανασκάπτεται. Τα δεδομένα από την ανασκαφή ανέτρεψε την παλαιότερη άποψη ότι πρόκειται για την Αρχαία Μεσημβρία, κάτι που το συναντάς σχεδόν σε όλους τους οδηγούς. Σήμερα οι αρχαιολόγοι πιστεύουν πως πρόκειται για τη σπουδαιότερη απ’ όλες αυτές, την Αρχαία Ζώνη.
Ο αρχαιολογικός χώρος βρίσκεται περίπου 20 χιλιόμετρα δυτικά της Αλεξανδρούπολης.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC00006.jpg

Απλώνεται στην πλαγιά, ακριβώς πάνω από μια καταπληκτική παραλία. Και είναι μεγάλος, πράγμα που δείχνει το μέγεθος και την ακμή της πόλης.
Τη μέρα εκείνη χωρίσαμε τις δραστηριότητές μας από τους φίλους μας. Κάτι οι πολλές ώρες οδήγησης της προηγούμενης, κάτι που αυτοί θέλανε να πάνε στα βόρεια του νομού, στην περιοχή του Άρδα και κάτι που θέλαμε μια πιο χαλαρή μέρα, αυτοί ξεκινήσανε πιο νωρίς για τα βόρεια και εμείς λίγο πριν το μεσημέρι πήγαμε να δούμε την Αρχαία Ζώνη. Δυστυχώς ο ήλιος έκαιγε τα πάντα ανελέητα και ο καύσωνας ήταν σε πλήρη εξέλιξη. Έτσι η επίσκεψη αποδείχτηκε αρκετά επίπονη, όσο και ενδιαφέρουσα.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09977.jpg

Ο ξύλινος διάδρομος που πάει σε όλα τα τμήματα της πόλης διευκολύνει πολύ την περιήγηση. Περνάει από όλα τα βασικά σημεία της ανασκαφής. Τα θεμέλια από τη μοναδική σωζόμενη πύλη, ένα πατητήρι,
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09989.jpg

ένα τεράστιο ηθμό (σουρωτήρι) που χρησίμευε για το σούρωμα του μούστου που έτρεχε από το πατητήρι στα δοχεία συγκέντρωσής του
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09990.jpg

και τα θεμέλια πολλών κτιρίων με βασικότερα τον Ναό του Απόλλωνα και το Ιερό της Δήμητρας.
Τελείωσα με τον αρχαιολογικό χώρο και ένοιωθα πως βρισκόμουν στα όρια της θερμοπληξίας. Γέμισα το καπέλο με παγωμένο νερό από τον ψύκτη και το φόρεσα έτσι μπας και συνέλθω λίγο. Έκατσα στη σκιά και σιγά-σιγά ήρθα κάπως στα συγκαλά μου.
Γυρνώντας προς το ξενοδοχείο πήραμε κάτι να τσιμπήσουμε στο δωμάτιο και ξαπλώσαμε να συνέλθουμε από τη ζέστη.
Ήταν απόγευμα όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητο για άλλη μια κοντινή βόλτα. Στα βορειοδυτικά της Αλεξανδρούπολης, κάτι λιγότερο από 30 χιλιόμετρα, είναι το χωριό Κίρκη. Τι περίεργο όνομα! (Για την προέλευση του ονόματος εδώ)Για να φτάσεις ακολουθείς ένα δρόμο που ανεβαίνει και κατεβαίνει σε δασώδεις λόφους. Πυκνό δάσος με πεύκα χαρίζει υπέροχες εικόνες στη διαδρομή μέχρι την Κίρκη. Συμπαθητικό το χωριό, έχει ένα ωραίο σιδηροδρομικό σταθμό, από τον οποίο περνά ο πολύ καλός χωματόδρομος, που ξεκινά από το χωριό και φτάνει μέχρι τον άσφαλτο που πάει από την Αλεξανδρούπολη στον Άβαντα.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC00009.jpg

Στα αριστερά του χωματόδρομου βρίσκονται τα απομεινάρια των μεταλλείων της περιοχής. Τα μεταλλεία αυτά έχουν μια πολυτάραχη ιστορία, ξεκινώντας από την εποχή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, το 1880 και αφού πέρασαν σε πολλά και διάφορα χέρια (έλληνες, άγγλοι, αυστριακοί, γερμανοί, βούλγαροι και αμερικάνοι ιδιοκτήτες εναλλάσσονταν) έπαψαν να λειτουργούν λίγο μετά το Β΄ Π.Π. έχοντας κάνει μεγάλη οικολογική καταστροφή στην περιοχή και αφήνοντας ερειπωμένα κτίρια, αιωρούμενους κάδους μεταφοράς και σωρούς σκουριάς, που, σύμφωνα με κάποιες πηγές, πιθανά είναι τοξική!!
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC00011.jpg

Δεν παύει βέβαια να αποτελεί μια ξεχωριστή εικόνα, την οποία και πήγαμε να δούμε.
Βγαίνοντας στο άσφαλτο πήραμε το δρόμο για την πόλη.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC00016.jpg

Σουρούπωνε όταν σταμάτησα να βγάλω μερικές φωτογραφίες τους δύο μεσαιωνικούς πύργους που βρίσκονται δίπλα στο δρόμο ανάμεσα στα χωρά Άβας και Ποταμός. Πιθανά κτίστηκαν από τους Φράγκους πάνω στο ύψωμα, στα 1430 και ανήκουν στο κάστρο που έλεγχε τα περάσματα της περιοχής. Υπάρχει και τρίτος από την πίσω πλευρά του υψώματος, αλλά δεν φαίνεται από το δρόμο. Δυστυχώς έχουν αφεθεί στη μοίρα τους και σιγά-σιγά καταρρέουν.
Το ξενοδοχείο που μέναμε μας το είχε προτείνει η Eftichia και ο άντρας της . Φαίνεται πως είχε έρθει η ώρα να τους γνωρίσουμε και στην πραγματικότητα. Ένα τηλεφώνημα εκείνο το πρωί και το ραντεβού για το βράδυ κλείστηκε. Στην Αγία Παρασκευή της Μάκρης βρεθήκαμε, γνωριστήκαμε, ήπιαμε «μια» μπύρα και κυρίως είπαμε πολλά για τα ταξίδια μας και τις εντυπώσεις μας από το συγκεκριμένο ταξίδι. Έτσι όμορφα και δροσερά έκλεισε εκείνη η μέρα. Το ταξίδι μας σιγά-σιγά πλησίαζε στο τέλος του!!
(το ταξίδι συνεχίζεται…)

Διαδρομές που κάποτε ήταν πυκνά δάση και κάποιες που είναι παραδεισένιες ακόμα!
(9 Αυγούστου 2012)

Το πρωί κατέβηκα στην πόλη για κάποιες δουλειές που είχα και πέρασε αρκετή ώρα μ’ αυτές. Στη συνέχεια ξεκινήσαμε για την τελευταία εκδρομή στην περιοχή και του ταξιδιού μας γενικότερα.
Στον οδηγό μας είχαμε διαβάσει για μια διαδρομή που ο- πάντα κοντά μας- χάρτης της ROAD είχε με πράσινο που σημαίνει γραφική, Είναι η διαδρομή Αλεξανδρούπολη-Λουτρά Αδριανούπολης-Δαδιά από μέσα. Όχι δηλαδή, από τον κεντρικό που πάει Σουφλί και μετά Δαδιά.
Περάσαμε πρώτα από το χωριό Νίψα, κάνοντας μια ωραία διαδρομή σε λόφους, αλλού σπαρμένους, αλλού δασώδεις. Από τη Νίψα πήραμε το δρόμο προς τα ανατολικά για τα Λουτρά Αδριανούπολης. Λίγο μετά τα Λουτρά «ξεκινά» το δάσος. Μόνο που πέρυσι μια τεράστια φωτιά προκάλεσε μια φοβερή καταστροφή απειλώντας και το προστατευόμενο δάσος της Δαδιάς. Έτσι, ένα μεγάλο μέρος της διαδρομής, αντί να μας δημιουργήσει αισθήματα μοναδικής ευφορίας, μας φιλοδώρησε με ένα κόμπο στο στομάχι και έκανε την ψυχή μας να κλάψει. Ευτυχώς ένα κομμάτι γλύτωσε για να μας δώσει να καταλάβουμε τι «παράδεισος» ήταν αυτό το δάσος και να δικαιώσει τον οδηγό και το χάρτη για τις προτάσεις τους! Απολαύσαμε λοιπόν αυτό που έχει μείνει, σταματήσαμε να αναπνεύσουμε λίγο από εκείνη την ομορφιά και να ευχηθούμε ολόψυχα, να μην έχει την τύχη του προηγούμενου κομματιού. Φτάσαμε στον χώρο της υποδοχής του προστατευόμενου δάσους της Δαδιάς, φάγαμε τα σάντουιτς που είχαμε μαζί και παραγγείλαμε καφέδες στο καφέ που υπάρχει εκεί.
Γυρίσαμε πίσω από τον κεντρικό δρόμο. Κάτσαμε στην πόλη για φαΐ. Την άλλη μέρα το πρωί είχε αναχώρηση.

Στη λίμνη των σκανδάλων-Επιστροφή!
(10-11 Αυγούστου 2012)

Αργά το πρωί ξεκινήσαμε αφού πληρώσαμε και φορτώσαμε. Είχαμε κανονίσει να σπάσουμε τη διαδρομή με μια ακόμα διανυκτέρευση στην Παραλία Βρασνών, κοντά στην Ασπροβάλτα. Στο ίδιο ξενοδοχείο που είχαμε μείνει και στο ξεκίνημα του ταξιδιού μας. Δεν είχαμε όμως τελειώσει με τη Θράκη, και δεν εννοώ τις πολλές εκκρεμότητες που αφήσαμε για επόμενο ταξίδι. Είπαμε φεύγοντας να περάσουμε να δούμε ένα τόπο πολυφωτογραφημένο, που έγινε ιδιαίτερα γνωστός τα τελευταία χρόνια χάρη σε ένα σκάνδαλο στο οποίο μπλέχτηκαν τα ονόματα πολιτικών και μοναχών. Φυσικά μιλώ για το σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου και τις ανταλλαγές περιουσιακών στοιχείων με περιοχές της Λίμνης Βιστωνίδας. Εκεί λοιπόν θα σταματάγαμε στο δρόμο μας για τη Μακεδονία.
Στα νοτιοδυτικά του νομού Ροδόπης υπάρχουν μερικές μικρές λίμνες και λιμνοθάλασσες. Υπάρχει όμως και μια μεγάλη λίμνη, μοιρασμένη στους νομούς Ροδόπης και Ξάνθης. Η Βιστωνίδα. Ανάμεσα στη Βιστωνίδα και τις μικρές λίμνες της Ροδόπης βρίσκεται το πιο τουριστικό μέρος της τελευταίας. Το Φανάρι. Μεγάλη παραλία, ξενοδοχεία, κάμπινγκ και γενικά τουριστική υποδομή. Κάναμε λοιπόν εκεί μια μικρή στάση, ρίξαμε μια ματιά, δεν μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και συνεχίσαμε. Έξι χιλιόμετρα μετά μπήκαμε στη στενή λωρίδα γης που χωρίζει τη Βιστωνία από τη θάλασσα.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC00019.jpg


Στην αρχή της υπάρχει ένας χώρος με μερικές Σαρακατσάνικες καλύβες (!!). Σταματήσαμε για λίγες φωτογραφίες και συνεχίσαμε. Σε περίπου 5χμ φτάσαμε στον Άγιο Νικόλαο.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC00023.jpg


Μετόχι της Μονής Βατοπεδίου είναι χτισμένο σε ένα νησάκι και επικοινωνεί με μια γέφυρα.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC00044.jpg


Μια δεύτερη γέφυρα οδηγεί σε ένα δεύτερο νησάκι όπου είναι χτισμένη η εκκλησία της Παντάνασσας. Γύρω από τα νησάκια και τις γέφυρες καλαμιές και νεροπούλια. Όμορφος, πολύ όμορφος ο τόπος. Αν δεν σκιαζόταν και από τις πράξεις των «αγίων»……!!
Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ και με τα πόδια επισκεφτήκαμε τις δύο εκκλησίες. Ωραίο το διάλειμμα και ξανά στο αυτοκίνητο.
Μπαίνουμε στην Ξάνθη και λέμε να σταματήσουμε για καφέ. Θέση στάθμευσης στο κέντρο ούτε για δείγμα. Τουλάχιστον για μένα, μιας και ο φίλος μας βρήκε. Έτσι χωρίσαμε. Αυτοί κάτσανε για καφέ και εμείς πήραμε το δρόμο, με σκοπό να κάτσουμε κάπου για φαΐ. Μπήκαμε στην Εγνατία και μετά την Καβάλα κατεβήκαμε στην παραλία. Κινηθήκαμε παραλιακά και σταματήσαμε στην Παραλία Οφρυνίου.
Το βράδυ βγήκαμε για βόλτα και φαΐ στην Παραλία των Βρασνών.
Το πρωί χωρίσαμε με τους φίλους μας, μιας και είχαμε διαφορετικό προορισμό και αργά το απόγευμα φτάσαμε στο σπίτι μας. Τέλειωσε κι αυτό το ταξίδι μας. Κράτησε κάτι περισσότερο από 3 εβδομάδες, ταξιδέψαμε σε τρεις χώρες και γνωρίσαμε εξαιρετικά ενδιαφέροντες τόπους και ιστορία. Αν και η αφόρητη ζέστη μας ταλαιπώρησε αφάνταστα, θεωρώ το εαυτό μου πολύ πιο πλούσιο μετά από αυτό.
Εύχομαι σύντομα να βρεθούμε και πάλι σε δρόμους του δικού μας ή ξένων τόπων για να μαζέψουμε και πάλι εικόνες και εμπειρίες. Πλούτο ζωής δηλαδή!!


Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/112333101407674010719/CentralMacedonia2072012

https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/BULGARIA21307182012

https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/TURKEYEdirne3172012

και
https://picasaweb.google.com/112333101407674010719/Thrace31082012


Αναδημοσίευση από: το δισάκι μου στον ώμο...

 

Attachments

Last edited by a moderator:

dimosf

Member
Μηνύματα
2.302
Likes
5.882
Ονειρεμένο Ταξίδι
ΝΟΡΒΗΓΙΑ-ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
2. Βουλγαρία- Τουρκία.
21 Ιουλίου-1 Αυγούστου 2012

Έλατα και λίμνες στην καρδιά της Βόρειας Ροδόπης!
(21 Ιουλίου 2012)
Ήταν το 1984, όταν έβγαλα για πρώτη φορά διαβατήριο και πήρα από την τράπεζα το επιτρεπόμενο συνάλλαγμα των 250 δολαρίων. Το καλοκαίρι εκείνο βγήκα για πρώτη φορά από την Ελλάδα με προορισμό τη Βουλγαρία (Σόφια, Φιλιππούπολη, Μπόροβετς). Μου άρεσαν όλα σε εκείνο το ταξίδι. Που νάξερα τότε πως ήταν μοναδική η ευκαιρία που μου παρουσιάστηκε να δω μια χώρα του Υπαρκτού Σοσιαλισμού, μιας και σχεδόν όλες θα κατέρρεαν λίγα χρόνια μετά.
Μετά από 21 χρόνια πήγα και πάλι, συνοδεύοντας μαθητές που επισκέπτονταν σχολείο της Σόφιας. Πήγαμε τότε επίσης Φιλιππούπολη, Νέσεμπαρ, Βάρνα, Βέλικο Τάρνοβο, Σαντάνσκι και Μέλνικ. Είδα πολλές αλλαγές από την πρώτη φορά, άλλες θετικές αλλά δυστυχώς οι περισσότερες αρνητικές.
Έτσι το φετινό μας ταξίδι είναι το τρίτο για μένα στους γείτονες. Τα περισσότερα μέρη όμως θα τα βλέπαμε για πρώτη φορά.

Ξεκινήσαμε το πρωί με προορισμό την Φιλιππούπολη ( Plovdiv). Στο GPS βάλαμε διαδρομή μέσω του συνοριακού σταθμού Εξοχής Δράμας. Η διαδρομή αυτή θα μας έφερνε στην καρδιά της Βουλγαρικής Ροδόπης.
Μετά τη Δράμα αρχίσαμε να ανεβαίνουμε και το τοπίο να γίνεται ενδιαφέρον, με πιο ωραίο τα κομμάτι πριν το Νευροκόπι.
Οι διατυπώσεις στους συνοριακούς σταθμούς ήταν τυπικές και γρήγορες. Μπαίνοντας η Βουλγαρία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η νέου τύπου ταυτότητα αρκεί για να περάσει κανείς στη γειτονική χώρα. Πληρώσαμε 5 ΕΥΡΩ για τη βινιέτα 7 ημερών, και ο τελωνειακός σε άψογα ελληνικά, όταν του είπαμε πως θα μείνουμε 12 μέρες, μας πρότεινε αντί να αγοράσουμε τη μηνιαία που στοίχιζε περίπου 12,50 ΕΥΡΩ, να αγοράσουμε από βενζινάδικο άλλη μία των 5 όταν θα έληγε η πρώτη, όπως και κάναμε.
Το ταξίδι μας στη Βουλγαρία μόλις είχε αρχίσει. Οι δρόμοι στενοί, επαρχιακοί και ποιοτικά πολύ κακοί. Τα χωριά, καπνοχώρια και μίζερα. Φτώχια παντού. Φαίνεται πως το έχει η μοίρα των χωριών που βρίσκονται σε διάφορα σημεία των Βαλκανικών συνόρων, αδιάφορο από ποια μεριά. Η πορεία μας ήταν βορειοανατολική και σε λίγο αρχίσαμε να ανηφορίζουμε. Το τοπίο αρχίζει σιγά-σιγά να γίνεται ενδιαφέρον για να γίνει λίγες ώρες αργότερα μεγαλειώδες. Αλλά όλα με τη σειρά τους.
Καμιά ώρα μετά τα σύνορα μπήκαμε στη μικρή πόλη Satovtsa. Ο πρώτος οικισμός που θα μπορούσα να χαρακτηρίσω όμορφο. Ένα ποταμάκι στη μέση, με κάμποσα γεφυράκια, πολλά πέτρινα, να βοηθούν στην επικοινωνία, και έλατα, που εδώ και λίγη ώρα είχαν κάνει την εμφάνισή τους. Μια πράσινη πλατεία ήταν πρόκληση και πρόσκληση για μια στάση και ένα καφέ. Γύρω από την πλατεία μερικά καφενεία και εμείς διαλέξαμε το πρώτο, μιας και είχε «παχιά» σκιά.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08691.jpg
Στην πλατεία ένα μνημείο σε ύφος «σοσιαλιστικού ρεαλισμού» και μια τεράστια κλαίουσα στην σκιά της οποίας κάμποσοι ηλικιωμένοι απολάμβαναν δροσιά και κουβεντούλα.
Μετά το ομολογουμένως εξαιρετικό εσπρεσάκι, που κόστιζε το ιλιγγιώδες ποσό των 0,70 Λέβα (1 Ευρώ =1,96 Λέβα), δηλαδή περίπου 35 λεπτά του Ευρώ (!!!!!!!), ήρθε η ώρα να φουλάρουμε για πρώτη φορά στη Βουλγαρία. 2,61 Λέβα το λίτρο η 95άρα αμόλυβδη (οι τιμές που θα βρίσκαμε όλες τις επόμενες μέρες κυμαίνονταν από 2,60-2,70 Λέβα ενώ το ντήζελ ήταν από 2,68-2,80 Λέβα το λίτρο).
Τώρα πια κινούμασταν σε υψόμετρο πάνω από τα 1000 μέτρα και το τοπίο ήταν υπέροχο. Οι δρόμοι το ίδιο κακοί και όσο ανεβαίναμε, χειροτέρευαν. Φτάσαμε στην πόλη Dospat, που ήταν φανερό ότι ζει από τα εργοστάσια επεξεργασίας ξύλου και περνώντας την, είδαμε την ομώνυμη λίμνη.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08693.jpg
Τεχνητή και πολύ εντυπωσιακή, μιας και στεφανώνεται από πυκνή βλάστηση, κυρίως από έλατα. Τα έλατα, κυριολεκτικά, «βούταγαν» στο νερό. Πολλά αυτοκίνητα ήταν σταματημένα σε ένα πάρκινγκ, από όπου η θέα στη λίμνη με τα νησάκια της είναι μαγευτική. Εκεί σταθήκαμε κι εμείς να θαυμάσουμε και να φωτογραφίσουμε. Κατεβήκαμε και κάτω στον παραλίμνιο δρόμο, όπου όμως δεν είναι τόσο εντυπωσιακά όσο από την προηγούμενη θέση.
Συνεχίζουμε τώρα σε ένα δρόμο με απίστευτα πολλές λακκούβες. Στην πραγματικότητα πρόκειται για λακκούβες με λίγο δρόμο. Η ταχύτητα δεν ξεπερνά, κατά μέσο όρο, τα 15 χμ την ώρα (!!!!) Η ποιότητα του δρόμου είναι αντίστροφα ανάλογη της ομορφιάς του τοπίου. Έχουμε φτάσει, και ξεπερνάμε τα 1500 μέτρα. Το δάσος ανεπανάληπτο. Πίστεψα (ο αφελής) πως ήταν το ωραιότερο ορεινό τοπίο που θα μου πρόσφερε η Βουλγαρία. Που νάξερα!
Σε λίγο μέσα στο πυκνό δάσος άρχισε και πάλι να φαίνεται νερό δίπλα μας. Αποδείχτηκε πως ήταν μια ανεπανάληπτης ομορφιάς λίμνη. Δεν έμοιαζε για τεχνητή, αλλά πάλι δεν μπορώ να είμαι σίγουρος. Ο χάρτης που αγόρασα δύο μέρες μετά μου είπε πως την λένε ShirokaPoliana.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08704.jpg
Στις όχθες της κόσμος κατασκηνώνει ή βάζει τα τροχόσπιτά του και επιδίδεται σε διάφορες δραστηριότητες με κυρίαρχη το ψάρεμα. Υπάρχουν και κάποια ξενοδοχεία, μιας κάποιας ηλικίας και σχετικής εγκατάλειψης.
Ο άθλιος δρόμος συνέχισε ακόμα χειρότερος. Ένα συνεργείο που δούλευε και ένα κομμάτι ολοκαίνουριου ασφάλτου μας έδωσε ελπίδες αλλά φευ! Φρούδες! Σε λίγο τα πράγματα γίνανε ακόμα χειρότερα! Έτσι για 25 χμ κάναμε μία ώρα και 20 λεπτά (!!!!!). Μιας όμως και πηγαίναμε τόσο αργά, απολαύσαμε και το τοπίο όσο δεν έπαιρνε. Ουδέν κακόν αμιγές καλού, λοιπόν! Μια δυο στάσεις για λίγες φωτογραφίες ήταν απαραίτητες. Και φυσικά δεν είπαμε όχι.
Λίγα χιλιόμετρα παρακάτω φτάσαμε σε ένα φράγμα.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08711.jpg
Άλλη μια εντυπωσιακή λίμνη μέσα στο πυκνό δάσος. Είμαστε ακόμα στα 1500 περίπου μέτρα. Πίστεψα πως είχαμε φτάσει στη λίμνη Batak. Κάναμε και εδώ μια μικρή στάση και συνεχίσαμε. Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε τώρα και 25 περίπου χμ μετά φτάσαμε στην πόλη Batak και μια πινακίδα που έδειχνε προς τη λίμνη μας έδωσε να καταλάβουμε πως η λίμνη που είχαμε περάσει ήταν άλλη. Ο χάρτης δύο μέρες μετά, μου είπε πως είναι η λίμνη GoliamBeglick.
Αποφασίσαμε να μην πάμε στη λίμνη Batak, που είναι μια μεγάλη τεχνητή λίμνη και να κάτσουμε στην πόλη, να τσιμπήσουμε κάτι, μιας και το μεσημέρι είχε περάσει και τα στομάχια μας διαμαρτύρονταν και έτσι φτάσαμε στην κεντρική πλατεία, που εκείνη την ώρα ήταν σχεδόν έρημη. Ένα καφέ στο ισόγειο ενός μεγάλου κτιρίου και ένα μικρό μαγαζάκι στο διπλανό στενό που σέρβιρε χοτντόγκ και σάντουιτς, ήταν ανοικτά εκείνη την ώρα. Εκεί, στη σκιά και τη στοιχειώδη δροσιά κάτσαμε κι εμείς.
Η μικρή αυτή πόλη συνδέεται άμεσα με την αποτυχημένη εξέγερση των Βουλγάρων κατά των Τούρκων τον Απρίλη του 1876. Οι Τούρκοι έσφαξαν γύρω στα 6000 άτομα στην πόλη αυτή, πολλά γυναικόπαιδα. Πρόκειται λοιπόν, για μια «Μαρτυρική» πόλη.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08716.jpg
Στην πλατεία ένα γύρω είναι κάποια κτίρια που σχετίζονται με εκείνα τα γεγονότα, όπως ο κεντρικός ναός μέσα στον οποίο βρήκαν μαρτυρικό θάνατο 2000 άνθρωποι.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08740.jpg
Μπορεί κανείς να δει το πηγάδι που προσπάθησαν, σύμφωνα με την παράδοση, να ανοίξουν με τα χέρια τους οι μανάδες για να δώσουν νερό στα παιδιά τους, και τις δύο λάρνακες με οστά και κρανία εκείνων των θυμάτων.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08720.jpg
Απέναντι από το ναό είναι το ιστορικό μουσείο, τα εκθέματα του οποίου αφορούν κατά κύριο λόγο εκείνα τα γεγονότα, αλλά, σύμφωνα με τον οδηγό μου οι επεξηγήσεις είναι όλες στα Βουλγάρικα, οπότε και εμείς δεν πήγαμε. Μερικά ακόμα ενδιαφέροντα κτίρια, αγάλματα και μνημεία, κοσμούν την πλατεία που έχει και αρκετό πράσινο.
Μετά το κολατσιό μας πήγαμε να επισκεφθούμε την εκκλησία και αφού βγάλαμε και λίγες ακόμα φωτογραφίες συνεχίσαμε το ταξίδι μας. Η Ροδόπη τώρα έδινε τη θέση της στην μεγάλη, κεντρική πεδιάδα της χώρας. Ο δρόμος έγινε καλύτερος αλλά σε καμιά περίπτωση καλός. Περάσαμε την πόλη Peshtera και λίγα χιλιόμετρα μετά φτάσαμε στην πόλη Pazardzhik και τον κεντρικό δρόμο που έρχεται από τη Σόφια. Εδώ, αν και δεν πρόκειται για δρόμο της προκοπής, κινηθήκαμε σχετικά γρήγορα και το απόγευμα φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας στο Plovdiv, έχοντας ταξιδέψει για περίπου 330 χμ από την Ασπροβάλτα. Μετά τις διατυπώσεις ανεβάσαμε πράγματα, κάναμε ένα μπάνιο και ξαπλώσαμε λίγο να ξεκουραστούμε.
Βραδάκι πια, με τα πόδια, φτάσαμε στην κεντρική πλατεία της πόλης, και κάτσαμε σε ένα εστιατόριο.
Καλώς ήρθαμε στη Βουλγαρία!

(το ταξίδι συνεχίζεται…)
 

Attachments

dimosf

Member
Μηνύματα
2.302
Likes
5.882
Ονειρεμένο Ταξίδι
ΝΟΡΒΗΓΙΑ-ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Μοναστήρια, εκκλησίες και πάλι εκκλησίες!
(22 Ιουλίου 2012)
Η ζέστη και αυτή τη μέρα προμηνύονταν γερή. Γι αυτό και αποφασίσαμε να βγούμε από την πόλη και να πιάσουμε τα βουνά.
Έχοντας τους οδηγούς («Βουλγαρία», Orama 2012 και «Βάρνα-Πλόβντιβ», Οξύ/ΕΘΝΟΣ 2004-από τον οδηγό της Βουλγαρίας, LonelyPlanet2003) στα χέρια πήραμε το δρόμο προς τα νότια. Σύντομα φτάσαμε στην πόλη Asenovgrad, την οποία αφήσαμε για τον απογευματινό καφέ και συνεχίσαμε. Φτάσαμε στο γραφικό χωριό Bachkovo, το προσπεράσαμε και 5 περίπου χμ μετά φτάσαμε στον πρώτο μας προορισμό για εκείνη τη μέρα. Το Μοναστήρι του Bachkovo, το δεύτερο σε μέγεθος και ιδιαίτερα επισκέψιμο μοναστήρι της χώρας. Ιδρύθηκε τον 11ο αι. από Γεωργιανούς μοναχούς και για αιώνες μόναζαν σε αυτό μόνο ομοεθνείς τους. Έχει πολλά κτίσματα, παλαιά και νεώτερα, και μερικούς ναούς και όλα αυτά μέσα στο πυκνό δάσος της Ροδόπης!
Όταν φτάσαμε δεν περιγράφεται το τι γινόταν. Κυριακή, στα μέσα του καλοκαιριού, και εκατοντάδες αυτοκίνητα και λεωφορεία, συνωστίζονταν για μια θέση. Στη συνέχεια «ξέρναγαν», χιλιάδες κόσμου, που προχωρούσε στον ανηφορικό δρόμο, ανάμεσα σε κιόσκια που πουλούσαν ότι μπορείς να φανταστείς, με κατεύθυνση το μοναστήρι. Ανέβασα το αυτοκίνητο μέχρι έξω από την πύλη και έτσι γλιτώσαμε τον ανήφορο, που αν και μέσα σε πυκνή βλάστηση, δεν παύει να είναι ζόρικος, λόγω κυρίως της ζέστης.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08752.jpg
Η πύλη έχει δεξιά και αριστερά από μια μαρμάρινη βρύση στις οποίες ο κόσμος βρίσκει λίγη δροσιά, πριν ή μετά την επίσκεψή του στο μοναστήρι.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08746.jpg
Το εσωτερικό της πύλης έχει τοιχογραφίες (μάλλον σχετικά πρόσφατες)
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08758.jpg
και μια πολύ ενδιαφέρουσα πόρτα «ντυμένη» με μέταλλο και πολλά καρφιά.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08749.jpg
Αμέσως μετά είναι η βόρεια αυλή με καλντερίμι, τόσο «άγριο» που «σπάει» πόδια. Δεξιά είναι ο Ναός της Παναγίας όπου φυλάσσεται για πάνω από 7 αιώνες μια θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, και για την οποία βρίσκονταν εκεί όλος αυτός ο κόσμος. Ουρές σχηματίζονταν μπροστά στην εικόνα. Κάθε πιστός που έφτανε, αφού σταυροκοπιόταν, ακούμπαγε το δεξί χέρι στην εικόνα (ορισμένοι ακούμπαγαν ταυτόχρονα το αριστερό στην καρδιά τους) και προσεύχονταν σιωπηλά. Ένας άλλος, άγνωστος σε εμάς τρόπος προσευχής. Η όλη διαδικασία είναι χρονοβόρα, με αποτέλεσμα η ουρά να φτάνει έξω από το ναό. Εμείς δεν θέλαμε να προσευχηθούμε και έτσι την παρακάμψαμε. Στον πρόναο ο κόσμος αγόραζε κεριά και προχωρούσε. Μπήκαμε από το πλάι της ουράς μέσα στο ναό. Ωραίος ναός με ενδιαφέρουσες τοιχογραφίες (από όσο μπορέσαμε να δούμε, μιας και είναι πολυκαιρισμένες και για αυτό μαυρισμένες). Κόσμος πολύς πηγαινοέρχονταν, ενώ ένας παπάς έψελνε. Κάτσαμε για λίγο και βγαίνοντας στην αυλή περάσαμε να κάτσουμε απέναντι που είχε σκιά. Εκεί ήρθε ένας από τους φύλακες και μας μίλησε με σπαστά ελληνικά. Η μητέρα του ήταν από το Κιλκίς, πολιτική πρόσφυγας. Αφού μας είπε κάποια πράγματα μας ενημέρωσε για το κτίριο στην σκιά του οποίου κάτσαμε. Εκεί, στο ισόγειο βρίσκεται Τράπεζα της Μονής, από τις αρχές του 17ου αι. Μας πρότεινε να δώσουμε το ένα τρίτο από αυτό που δίνουν για εισιτήριο οι επισκέπτες για να μπορέσουμε να τη δούμε. Φυσικά τα χρήματα δεν συνοδεύτηκαν από κάποια απόδειξη και δεν είμαι σίγουρος ότι δεν μας έπιασε κορόϊδα. Δεν βαριέσαι! Είναι τόσο εντυπωσιακή η Τράπεζα, που χαλάλι. Διατηρεί το τεράστιο μαρμάρινο τραπέζι από την εποχή που χτίστηκε και έχει υπέροχες τοιχογραφίες άγνωστου μάστορα μεγάλου ταλέντου (κάποιοι οδηγοί αναφέρουν τον ντόπιο μάστορα Νικόλα) του 17ου αι. Εκεί τελείωσε και η επίσκεψή μας στο μοναστήρι, που παρά τον κόσμο, ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Σε όλους τους χώρους του μοναστηριού απαγορεύεται αυστηρά η φωτογράφηση. Μια φωτογραφία που κατάφερα να βγάλω από την πύλη προς το εσωτερικό στάθηκε αφορμή να βάλει τις φωνές ένας φύλακας και μόνο που «δε με δάγκωσε»!
Κάτσαμε λίγο έξω στη δροσιά και ξεκινήσαμε για τον επόμενό μας προορισμό.

(το ταξίδι συνεχίζεται…)
 

Attachments

dimosf

Member
Μηνύματα
2.302
Likes
5.882
Ονειρεμένο Ταξίδι
ΝΟΡΒΗΓΙΑ-ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08763.jpg
Ο δρόμος, που συνεχίζει νότια, κινείται στο βάθος ενός φαραγγιού, δίπλα στο ποτάμι.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08761.jpg
Το πράσινο είναι πυκνό και πολύς κόσμος, εκμεταλλευόμενος το Σαββατοκύριακο, κάνει πικνίκ, κολυμπά, κατασκηνώνει ή ψαρεύει στο ποτάμι, απολαμβάνοντας στιγμές δροσιάς και χαλάρωσης. Ο δρόμος δεν είναι τόσο άσχημος αλλά στενός και με πολύ κίνηση. Χώρος για να ξεδιπλώσουν οι Βούλγαροι οδηγοί τις ικανότητες τους στο τιμόνι.
Από την προηγούμενη είχαμε διαπιστώσει το αληθές αυτών που είχαμε διαβάσει και που όσο πέρναγαν οι μέρες θα το βλέπαμε ξανά και ξανά. Οι Βούλγαροι έχουν φοβερά επιθετική συμπεριφορά στο δρόμο και είναι πολύ επικίνδυνοι, και για τον εαυτό τους αλλά και γα τους άλλους. Τολμώ να τους χαρακτηρίσω τους χειρότερους που έχω γνωρίσει. Είδα τις πιο απίθανες προσπεράσεις που θα μπορούσα να φανταστώ. Παρ’ όλα αυτά δεν είδαμε ούτε ένα ατύχημα. Είδαμε όμως πολλά σημεία με σταυρούς, ονόματα και λουλούδια σε πολλά σημεία των δρόμων.
Έτσι και σε εκείνο το δρόμο είδαμε το έργο να παίζεται και πάλι. Απίθανες προσπεράσεις, δύο και τριών αυτοκινήτων μαζί, σε σημεία με ορατότητα μηδέν και μεγάλη κίνηση. Εμείς ακολουθούσαμε τα όρια ταχύτητας, πράγμα που μάλλον δεν άρεσε στους «φίλους» μας.
Λίγα χιλιόμετρα μετά το μοναστήρι, και ενώ το υπέροχο τοπίο συνεχίζονταν, στρίψαμε αριστερά για Laki και λίγο μετά, πάλι αριστερά για Borovo. Ο δρόμος τώρα είχε στενέψει αρκετά και ανηφόριζε συνέχεια. Έχοντας απομακρυνθεί από το ποτάμι η βλάστηση λιγόστεψε, αλλά παρέμενε όμως αρκετή.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08771.jpg
Το Borovo, στο οποίο φτάσαμε σε λίγο είναι ένα γραφικό χωριό και δεσπόζει σ ένα τοπίο με λόφους, προς τους οποίους έχει απρόσκοπτη θέα.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08772.jpg
Στην κορυφή κάποιων από αυτούς στέκουν όμορφα ξωκλήσια.
Περνώντας το χωριό το τοπίο άρχισε να γίνεται και πάλι δάσος, που όσο πήγαινε και πύκνωνε. Πλησιάζαμε στο «Σταυρωτό Δάσος», στη θέση KrastovaGora. Θεωρείται ιερή για τους Βούλγαρους εκείνη η περιοχή, μιας και σχετίζεται με το Τίμιο Ξύλο. Στα όριά της υπάρχει ένα μοναστήρι και αρκετές εκκλησίες. Πολύς κόσμος την επισκέπτεται όλο το χρόνο. Μέσα στο δάσος υπάρχει ένα σημείο όπου στο πάρκινγκ αφήνεις το αυτοκίνητο για να συνεχίσεις πεζός.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08765.jpg
Γύρω υπάρχουν 2-3 εκκλησίες. Εμείς μην έχοντας σκοπό να περπατήσουμε μέσα στη ζέστη, και μη βλέποντας κάπου να κάτσουμε, βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και πήραμε τα δρόμο του γυρισμού. Ερχόμενοι είχαμε δει κάποιους μικροπωλητές να εκθέτουν στους πάγκους τους διάφορα πετρώματα από τη γύρω περιοχή. Σε έναν από αυτούς σταματήσαμε και αγοράσαμε μερικά για δωράκια σε φίλους που έχουν ανάλογα ενδιαφέροντα!
Φτάσαμε στο Borovo και κάτσαμε στο εστιατόριο ενός ξενοδοχείου να φάμε. Αν και παραγγείλαμε Βουλγάρικη κουζίνα, τα πιάτα ήταν απλά αδιάφορα.
Απομεσήμερο πια και ξεκινάμε για την επιστροφή. Μπαίνοντας στο Asenovgrad, στρίψαμε αριστερά για το κάστρο του. Ότι έχει απομείνει δηλαδή γιατί έχει καταστραφεί ολοσχερώς από τον 15ο αι.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08774.jpg
Μόνο η εκκλησία της Παναγίας σώζεται και φυσικά η ανεπανάληπτη θέα από εκεί ψηλά. Φτάνοντας διαπιστώσαμε πως ο ναός ήταν κλειστός λόγω έργων και η πρόσβαση σε αυτόν επικίνδυνη, και γι αυτό απαγορευμένη! Ατυχία!
Ένας κύριος μας πλησίασε και μας μίλησε σε εξαιρετικά Ελληνικά. Μας είπε πως δεν ήταν Έλληνας, αλλά ζούσε πολλά χρόνια με Έλληνες και έμαθε τη γλώσσα. Η κόρη του σπούδαζε στη Θεσσαλονίκη.
Κατεβήκαμε και κάτσαμε σε ένα καφέ στο κέντρο. Γύρω μας καταστήματα με νυφικά(!!!!!). Ήμασταν ενήμεροι σχετικά από τον οδηγό μας που γράφει πως στην πόλη αυτή υπάρχουν τα περισσότερα μαγαζιά με νυφικά στη χώρα. Κυριολεκτικά σε κάθε γωνιά!! Έρχονται, λέει, από όλη τη Βουλγαρία να ψωνίσουν!!
Ένα άλλο στοιχείο που αναφέρει είναι πως στην πόλη αυτοί βρίσκονται ακόμα οι περισσότεροι Έλληνες πολιτικοί πρόσφυγες. Ίσως αυτοί στάθηκαν η αιτία που μιλούσε τόσο καλά Ελληνικά ο κύριος που συναντήσαμε στο κάστρο. Το στοιχείο αυτό το ήξερα και από εκπομπή του BalkanExpress που είχα δει λίγο καιρό πριν στην ΕΤ3.
Μετά τον καφέ πήραμε τα αυτοκίνητα και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε.

(το ταξίδι συνεχίζεται…)
 

Attachments

dimosf

Member
Μηνύματα
2.302
Likes
5.882
Ονειρεμένο Ταξίδι
ΝΟΡΒΗΓΙΑ-ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Ήταν βραδάκι πια όταν ξεκινήσαμε με τα πόδια για το κέντρο. Αν και ζέστη δεν είχαμε εκείνη τη λάβρα του μεσημεριού.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08775.jpg
Ξεκινήσαμε τη βόλτα μας από την κεντρική πλατεία, όπου δεσπόζει το νέο και μοντέρνο σιντριβάνι.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08779.jpg
Πίσω του είναι το εντυπωσιακό ξενοδοχείο TrimontiumPrincess.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08791.jpg
Αριστερά είναι ένα όμορφο νεοκλασικό και μπροστά μας ξετυλίγεται ο πεζόδρομος της πόλης. Η καρδιά της, Πολλά μαγαζιά, καφέ, κάτι για φαΐ, όμορφα νεοκλασικά,
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08800.jpg
θέατρα, καζίνο και κάποια πάρκα. Σε όλο το μήκος του, δεξιά και αριστερά,
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08785.jpg
υπάρχουν γλυπτά, αρκετά μεγάλων διαστάσεων, από διάφορα υλικά, κυρίως ξύλο και μέταλλο, πολύ μοντέρνα και πολύ ενδιαφέροντα. Σε ένα σημείο υπάρχει μια τοιχογραφία-ψηφιδωτό από την εποχή του Σοσιαλισμού, πολύ ενδιαφέρουσα. Ο δρόμος αυτός τελειώνει εκεί που βρίσκονται τα ερείπια του ρωμαϊκού αμφιθεάτρου.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08788.jpg
Το αμφιθέατρο είναι πολύ ενδιαφέρον, αλλά οι τσιμεντένιες κατασκευές μέσα σ’ αυτό προσβάλουν, κατά τη γνώμη μου, το μνημείο.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08789.jpg
Απέναντι του βρίσκεται το υπέροχο Τζαμί Τζουμάϊα, στην ομώνυμη πλατεία. Από εκεί ξεκινά το καλντερίμι που οδηγεί στην παλιά πόλη. Αλλά αυτό είναι άλλη επίσκεψη. Ήταν πια νύχτα και πεινάγαμε. Στην πλατεία Τζουμάϊα κάτσαμε και φάγαμε αρκετά καλά και οικονομικά. Ήταν αργά όταν γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Οι μετεωρολογικές σελίδες μιλάγανε για πιο υποφερτές θερμοκρασίες για την επομένη και έτσι αποφασίσαμε η άλλη μέρα να είναι αφιερωμένη στην πόλη που μας φιλοξενούσε. Ες αύριον λοιπόν όμορφη Φιλιππούπολη!

(το ταξίδι συνεχίζεται…)
 

Attachments

dimosf

Member
Μηνύματα
2.302
Likes
5.882
Ονειρεμένο Ταξίδι
ΝΟΡΒΗΓΙΑ-ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Φιλιππούπολη, Trimontium, Φελιμπέ,Plovdiv. Μια πόλη τέσσερα ονόματα!
(23 Ιουλίου 2012)
Χτισμένη στις δυο όχθες του ποταμού Maritsa (αυτού που λέμε στην Ελλάδα Έβρο!), η επτάλοφη πόλη που κατάκτησε ο Φίλιππος ο Β΄ και της έδωσε το όνομά του, φαίνεται πως «γεννήθηκε» από τους Θράκες το 4000π.Χ. (!!!) Από τους Μακεδόνες πέρασε στους Ρωμαίους, που την ξαναβάφτισαν και της έδωσαν το όνομα Trimontium. Την προίκισαν με σπουδαία μνημεία, μερικά από τα οποία είναι το καύχημά της σήμερα. Για λίγο εντάχθηκε στο Βουλγάρικο κράτος και μετά πέρασε και αυτή στη κυριαρχία των Οθωμανών που την αποκαλούσαν Φελιμπέ. Στην Οθωμανική φάση της ζωής της χρωστάει αυτό το κομμάτι που αποκαλούν σήμερα «Παλιά Πόλη».
Γι άλλη μια φορά ξεκινήσαμε από την κεντρική πλατεία, μπροστά από το ξενοδοχείο TrimontiumPrincess. Απέναντί του, βρίσκεται το κτίριο του ταχυδρομείου, απ όπου πήραμε και στείλαμε κάρτες. Πίσω του είναι το γραφείο τουρισμού για κάποιες πληροφορίες και χάρτη της πόλης και δίπλα το Ρωμαϊκό Ωδείο.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08806.jpg
Πολύ ενδιαφέροντα τα ερείπια και το κομμάτι που έχουν αναστηλώσει. Η ανασκαφή συνεχίζεται, όπως φάνηκε από το πλήθος που εργάζονταν μέσα στο χώρο. Τράβηξα λίγες φωτογραφίες
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08810.jpg
και πήραμε τον πεζόδρομο με κατεύθυνση την πλατεία Τζουμάϊα.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08811.jpg
Στην πρώτη γωνία βρίσκεται το πολύ καλό βιβλιοπωλείο Helikon. Οι υπάλληλοι γνώριζαν καλά αγγλικά και με εξυπηρέτησαν αμέσως στο αίτημά μου για χάρτες. Αγόρασα έναν την Βουλγαρίας (κλίμακα 1/620.000, 4 Λέβα) και έναν οδικό άτλαντα όλης της χώρας, σε μορφή βιβλίου (κλίμακα 1/330.000, έκδοση 2012, 8,80 λέβα) των εκδόσεων DOMINO και οι δύο. Μου φάνηκαν εξαιρετικά χρήσιμοι σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, αλλά και τώρα που γράφω γι αυτό.
Έχοντας τον χάρτη της πόλης στο χέρι αναζητήσαμε τον Ναό της Αγίας Μαρίνας. Βρίσκεται πίσω από τον πεζόδρομο και, όπως αποδείχτηκε, κάτω από το Ρωμαϊκό Θέατρο.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08821.jpg
Ο χώρος στον οποίο στεγάζεται είναι ο χώρος των επισκοπικών εγκαταστάσεων. Μπήκαμε στο προαύλιο, όπου κάτσαμε για λίγη δροσιά. Μπήκα στην εκκλησία, όπου εκείνη την ώρα γινόταν κάποιου είδους λειτουργία.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08827.jpg
Τοιχογραφίες ένα γύρω και αρκετός χρυσός σε διάφορα σημεία, όπως ο άμβωνας ή τα κιονόκρανα. Αν και ήταν μάλλον ακατάλληλη ώρα, με αρκετό θράσος σήκωσα τη μηχανή και έβγαλα μερικές φωτογραφίες. Δεν μου είπε κανείς τίποτα, αλλά κάποια βλέμματα εξέφραζαν αρκετά εύγλωττα τις σκέψεις. Δεν βαριέσαι. «Μισή ντροπή δική μου, μισή δική τους», δε λέει η παροιμία; Εκεί που καθόμασταν είδαμε κάποιους ηλικιωμένους (κυρίως) να μπαίνουν σε ένα δωματιάκι και να βγαίνουν με μια σακούλα. Το διαολάκι της περιέργειας μας έκανε να ρίξουμε μια κλεφτή ματιά. Συσσίτια!! Η θλιβερή όψη της πραγματικότητας και κάποιες προσπάθειες να την απαλύνουν.
Ξαναβγήκαμε στον πεζόδρομο και φτάσαμε στην πλατεία Τζουμάϊα. Ευκαιρία για μια επίσκεψη στο Τζαμί. Χτίστηκε τον 14ο αι. σχεδόν αμέσως μετά την κατάληψη (1364) της πόλης από τους Τούρκους και δεν έπαψε να λειτουργεί σαν Μουσουλμανικό Τέμενος μέχρι σήμερα. Είναι το παλαιότερο τέμενος σε Ευρωπαϊκό έδαφος εκτός Ιβηρικής.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08831.jpg
Κτίσμα πολύ μεγάλο, καλύπτεται εσωτερικά από πανέμορφη διακόσμηση του 18ου και 19ου αι., με γεωμετρικά και φυτικά θέματα και αποσπάσματα από το Κοράνι. Έβγαλα παπούτσια και μπήκα.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08837.jpg
Η μηχανή πήρε φωτιά, απαθανατίζοντας όσα όμορφα έβλεπαν ένα γύρω τα μάτια μου! Σπουδαίο μνημείο!!
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08855.jpg
Βγαίνοντας έβγαλα μερικές ακόμα φωτογραφίες του Σταδίου και κάποιων κτιρίων της πλατείας και πήραμε το καλντερίμι της οδού Saborna.


(το ταξίδι συνεχίζεται…)
 

Attachments

dimosf

Member
Μηνύματα
2.302
Likes
5.882
Ονειρεμένο Ταξίδι
ΝΟΡΒΗΓΙΑ-ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Ένα καλντερίμι δύσκολο σαν αυτό που είχαμε συναντήσει την προηγούμενη μέρα στο Μοναστήρι του Bachkovo, και που θα βρίσκαμε αρκετά συχνά και σε άλλες πόλεις και χωριά. Για έναν απλό διαβάτη είναι απλά δύσκολο, αλλά όταν έχεις να οδηγήσεις καροτσάκι, είτε αναπηρικό, είτε παιδικό, τότε το πράγμα γίνεται από εξαιρετικά δύσκολο και επίπονο ως απαγορευτικό. Μου αρέσει η προσπάθεια διατήρησης των πραγμάτων όπως ήταν (πράγμα αδύνατον εκ των πραγμάτων) αλλά ένας διάδρομος με πιο ήπιο πλακόστρωτο δεν νομίζω πως θα αλλοίωνε τον χώρο, αν λάβει κανείς υπόψη του και κάποιες κακοτεχνίες με τσιμέντο από διάφορους μαγαζάτορες. Εκείνη ήταν η πρώτη μέρα που ένοιωσα πόσο επίπονη μπορεί να γίνει η αγάπη μου για τα ταξίδια και τους δικούς μου ανθρώπους. Σε συνδυασμό δε με τη ζέστη, ήταν εξοντωτική. Φυσικά δεν το μετάνιωσα ούτε στιγμή και πιστεύω απόλυτα πως άξιζε τον κόπο, αν και εγώ πήγαινα εκεί για τρίτη φορά. Έτσι η πορεία μας στην παλιά πόλη είχε πολλές στάσεις, και για μια ανάσα και για να δούμε τα αξιόλογα κτίρια που βρίσκονται εκεί.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08857.jpg
Στην αρχή του καλντεριμιού υπάρχει άλλη μια τοιχογραφία Σοσιαλιστικού Ρεαλισμού
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08858.jpg
και αμέσως μετά στα δεξιά, μια σκάλα με καμιά 50αριά σκαλιά οδηγεί σε ένα πλάτωμα όπου βρίσκεται η Sv.Bogoroditsa, η εκκλησία της Παναγίας. Στη θέση του σημερινού ναού που είναι του 19ου αι. βρισκόταν ναός 1000 χρόνια παλαιότερός του. Απέναντί του είναι η οικία Ντάνοφ. Συνεχίζοντας αριστερά μερικά εστιατόρια που στεγάζονται σε παλιά κτίρια και λίγο μετά, στα δεξιά είναι η Πινακοθήκη της πόλη.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08862.jpg
Στεγάζεται σε ωραίο κτίριο του μέσου του 19ου αι. με κήπο στον οποίο υπάρχουν μοντέρνα γλυπτά, κυρίως από ξύλο. .
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08860.jpg
Απέναντι είναι το νεοκλασικό που στεγάζει την ακαδημία μουσικής, χορού και καλών τεχνών, το σημαντικότερο, ίσως, πολιτιστικό ίδρυμα της πόλης. Το κτίριο, κατά τη γνώμη μου, χρειάζεται ένα φρεσκάρισμα. Απ’ έξω ένα παγκάκι με κάποιον ζωγράφο που περιεργάζεται μια κορνίζα. Φυσικά πρόκειται για γλυπτό. Μια φωτογραφία με τον «καλλιτέχνη» επιβάλλεται!!
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08867.jpg
Συνεχίζουμε να ανηφορίζουμε και περνάμε όμορφα κτίρια όπως το σπίτι του γιατρού Σωτήρη Αντωνιάδη και φτάνουμε στην εκκλησία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στα δεξιά.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08870.jpg
Είναι κτίσμα του 19ου αι. που χτίστηκε στη θέση που υπήρχε ναός από τον 4ο αι. Τύπου Βασιλικής με ξεχωριστό καμπαναριό, είναι τοιχογραφημένος μέσα κι έξω. Έχει όμορφη, δεντροφυτεμένη αυλή που προσφέρει απλόχερα την ποθούμενη εκείνη την ώρα δροσιά.

(το ταξίδι συνεχίζεται…)
 

Attachments

dimosf

Member
Μηνύματα
2.302
Likes
5.882
Ονειρεμένο Ταξίδι
ΝΟΡΒΗΓΙΑ-ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08879.jpg
Στη γωνία που σχηματίζει η μάντρα της εκκλησίας είναι μια καμάρα. Η πύλη Hisar, είσοδος στην παλιά πόλη από άλλη μεριά και ένα από τα πιο φωτογραφημένα σημεία της πόλης. Από το σημείο αυτό και πάνω η οδός Saborna μετονομάζεται σε Dr.Chomakov. Το πρώτο κτίριο δεξιά είναι το αρχοντικό του πλούσιου εμπόρου Αργύρη Κουγιουμτζόγλου. Τεράστιο, επιβλητικό, με υπέροχους κήπους και ανεπανάληπτη πρόσοψη. Σήμερα στεγάζει το Εθνογραφικό Μουσείο της πόλης. Το έχω επισκεφτεί δύο φορές και είναι εξαιρετικό. Ουσιαστικά διατηρείται τι σπίτι όπως ήταν. Θυμίζει το αντίστοιχο της Καστοριάς. Εκείνη τη μέρα όμως ήταν κλειστό (και στη Βουλγαρία, όπως στην Ελλάδα, τα μουσεία είναι κλειστά τη Δευτέρα).
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08880.jpg
Έτσι περιορίστηκα σε μια δυο φωτογραφίες από ένα περίτεχνο φεγγίτη της μάντρας.
Πήραμε την Saborna προς τα πίσω και στο επόμενο στενό στρίψαμε αριστερά, ακολουθώντας την πινακίδα για το Ρωμαϊκό Θέατρο.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08892.jpg
Και άλλα εντυπωσιακά κτίρια στο δρόμο μας, άλλα συντηρημένα, όπως το κτίριο που έμεινε το 1833 ο Λαμαρτίνος,
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08897.jpg
και άλλα όχι, αν και δεν υστερούν σε ομορφιά.
Όταν φτάσαμε στο Ρωμαϊκό Θέατρο ήμουν μούσκεμα και κυριολεκτικά εξουθενωμένος. Το μόνο που ήθελα ήταν να κάτσω, να ξεκουραστώ και να ξεϊδρώσω. Κάτσαμε στο μαγαζί που βρίσκεται ακριβώς στην κορυφή του θεάτρου. Ήπιαμε λίγο νερό και αποφασίσαμε να φάμε εκεί. Δεν χρειαζόταν να επισκεφτούμε το θέατρο, μιας και ξεδιπλώνονταν στα πόδια μας.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08902.jpg
Οι αρχαιολόγοι έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά με την αναστήλωση του μνημείου. Χρησιμοποιείται κανονικά για διάφορες εκδηλώσεις στη διάρκεια του καλοκαιριού. Θα άξιζε να παρακολουθήσει κάποιος παράσταση εκεί, αλλά τις μέρες που ήμασταν εμείς, δεν είχε τίποτα. Φάγαμε πολύ νόστιμα, ήπιαμε τον καφέ μας στη δροσιά των δέντρων και απόγευμα πια, ήρθε ένα ταξί να μας πάει στο ξενοδοχείο. Άλλωστε το κόστος ήταν αστείο. 3,50 λέβα για μια απόσταση που με τα πόδια χρειάζεσαι περίπου 45΄.
Ένας υπνάκος μας έφερε στα ίσα μας και ήμασταν έτοιμοι για νυχτερινή έξοδο, πάλι στην παλιά πόλη, για δείπνο αυτή τη φορά. Ένα ταξί, και πάλι, μας έφερε απέναντι από την Sv.Bogoroditsa, όπου το πρωί είχαμε δει το γκουρμέ εστιατόριο Philippopolis που στεγάζεται σε κτίριο του 1865. Καλό το φαΐ και εξαιρετικό το (Βουλγάρικο) κρασί. Κόστος για 4 άτομα περίπου 50 Ευρω με το κρασί να κοστίζει τα μισά (!!!!). Έτσι νόστιμα τελείωσε η μέρα της εξερεύνησης της πόλης.

(το ταξίδι συνεχίζεται…)
 

Attachments

dimosf

Member
Μηνύματα
2.302
Likes
5.882
Ονειρεμένο Ταξίδι
ΝΟΡΒΗΓΙΑ-ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Στο Λίκνο της Ελευθερίας των Βουλγάρων!
(24 Ιουλίου 2012)
Koprivshtitsa. Δύσκολο όνομα ε; Πράγματι. Ακόμα και σήμερα, μετά από τόσες φορές που το ‘πα, με δυσκολεύει πολύ.
Στην αρχή η διαδρομή μέχρις εκεί, ήταν μέσα στο μονότονο κάμπο και τα άχαρα χωριά του. Στην πόλη Strelcha αρχίσαμε να ανηφορίζουμε και το τοπίο απέκτησε ενδιαφέρον. Η μικρή πόλη Koprivshtitsa βρίσκεται στα βορειοδυτικά της Φιλιππούπολης, πάνω στην οροσειρά του Αίμου ή Balkan ή Stara Planina, όπως τη λένε σήμερα οι Βούλγαροι, σε υψόμετρο 1060μ. και διαρρέεται από τον ποταμό Τοπόλτσιτσα. Το τοπίο γύρω ορεινό γεμάτο έλατα.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08927.jpg
Η πόλη μέσα είναι υπέροχη, όπως και τα σπίτια της.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08916.jpg
Το ισόγειο τους είναι πετρόχτιστο ενώ ο όροφος φτιαγμένος από ξύλο. Πολλά από αυτά είναι βαμμένα με ζωηρά χρώματα και με διάφορα σχέδια, δίνοντας έτσι μια ξεχωριστή και πολύ όμορφη εικόνα. Αν και πολύ τουριστική, εικόνες καθημερινής δραστηριότητας είναι συνηθισμένες.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08926.jpg
Ένα κάρο που κουβαλούσε πέτρα, ένας νεαρός με το άλογό του
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08958.jpg
ή δύο άτομα που κλάδευαν τα δέντρα στην πλατεία και φόρτωναν τα κλαδιά σε ένα κάρο.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08943.jpg
Στην κεντρική πλατεία υπάρχει το Μαυσωλείο των Απρίλτσι, αφιερωμένο στα θύματα της αποτυχημένης εξέγερσης τον Απρίλη του 1876, που ξεκίνησε από αυτήν εδώ την πόλη. Αν και απέτυχε και είχε πολλά θύματα είχε μεγάλη απήχηση στο εξωτερικό και λίγο καιρό μετά τα Ρώσικα στρατεύματα νικώντας την Οθωμανική Τουρκία, υπογράφουν τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου και τότε ξεκινά ουσιαστικά η ύπαρξη του νέου Βουλγαρικού κράτους. Αυτός είναι και ο λόγος που θεωρείται το λίκνο της Ελευθερίας του Βουλγάρικου λαού. Κάτι σαν τα δικά μας Καλάβρυτα (όσον αφορά την 25η Μαρτίου).
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08951.jpg
Γύρω από το μαυσωλείο μικρά εστιατόρια και καφέ,
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08940.jpg
περίπτερα που πουλάνε τοπικά προϊόντα και χειροποίητα αναμνηστικά και πράσινο. Κάναμε μια μικρή βόλτα, έβγαλα πολλές φωτογραφίες
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08972.jpg
και τέλος κάτσαμε για φαΐ. Δίπλα στο εστιατόριο που κάτσαμε ήταν ένα σπίτι βαμμένο γαλάζιο. Πήγα να το φωτογραφίσω. Πάνω από την είσοδο ήταν όμορφα ζωγραφισμένο και γενικά ήταν ένα πολύ όμορφο σπίτι. Μια παραφωνία μόνο.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08963.jpg
Το πανό-πωλητήριο! Δεν είναι κάτι ασυνήθιστο, αλλά εμένα με πείραξε. Αυτό το FOR SALE με ενόχλησε. Αλλά βέβαια αυτή είναι η ζωή.

(το ταξίδι συνεχίζεται…)
 

dimosf

Member
Μηνύματα
2.302
Likes
5.882
Ονειρεμένο Ταξίδι
ΝΟΡΒΗΓΙΑ-ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Μετά το φαΐ κινηθήκαμε βόρεια και βγήκαμε σε κεντρικό δρόμο. Στρίψαμε δεξιά και κινούμενοι ανατολικά φτάσαμε μετά από καμιά 50αριά χιλιόμετρα στην πόλη Karlovo. Η πόλη αυτή βρίσκεται στους νότιους πρόποδες της Stara Planina και συνδέθηκε όσο καμιά άλλη με την καλλιέργεια ρόδων και την παραγωγή και επεξεργασία του ροδέλαιου, μιας και από εκεί ξεκινά η Κοιλάδα των Ρόδων. Κάποιος Βούλγαρος μας είχε πει στην Αθήνα πως έχουν ξεριζώσει πια όλες τις τριανταφυλλιές και ίσως έτσι εξηγείται ότι σε όλο μας το ταξίδι δεν είδαμε ούτε μια. Είδαμε όμως πάρα πολλά φωτοβολταϊκά (!!!!)
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08978.jpg
Παρκάραμε μπροστά στο Δημαρχείο της πόλης με το μεγάλο ψηφιδωτό, Σοσιαλιστικής τεχνοτροπίας.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08984.jpg
Δίπλα του είναι η μεγάλη πλατεία με το πολύ πράσινο και το εντυπωσιακό μνημείο. Εκεί κάτσαμε για καφέ.
Περίπου 15 χιλιόμετρα ανατολικότερα είναι το Ιστορικό χωριό Kalofer, που συνδέεται κι αυτό με γεγονότα των εξεγέρσεων κατά των Οθωμανών. Στην πλατεία βρίσκεται το σχολείο όπου δίδασκε ο πατέρας του μεγάλου Βούλγαρου ποιητή και επαναστάτη Χρήστο Μπότεφ, ο οποίος γεννήθηκε σε αυτό το χωριό.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08992.jpg
Απέναντι είναι ένα κτίριο με μια μεγάλη ανάγλυφη σύνθεση στην πρόσοψή του, επαναστατικού περιεχομένου. Ίσως είναι κάποιο ιστορικό μουσείο.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08988.jpg
Το εντυπωσιακότερο όμως όλων είναι μια τεράστια σύνθεση γλυπτών στην πλαγιά, με έναν «ήρωα» να ξεχωρίζει με το μέγεθός του. Όλη η σύνθεση στεφανώνεται με το ελατόδασος που βρίσκεται πάνωθέ της.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08991.jpg
Στη βάση της μερικά σιντριβάνια, αποτελούσαν εκείνη την ώρα την μεσημεριανής λάβρας, πεδίο δράσης τριών νεαρών, ενός αγοριού και δύο κοριτσιών, που μίλαγαν γαλλικά και μπουγέλωναν «αλύπητα» ο ένας τον άλλο!!!! Ε ρε νιάτα!!!
Φεύγοντας περάσαμε να δούμε την πόλη Hisarya, περίπου 35 χμ νοτιοδυτικά. Πρόκειται για σημαντική λουτρόπολη, που ακμάζει σαν τέτοια εδώ και χιλιάδες χρόνια. Σήμερα είναι γεμάτη πάρκα και σύγχρονα ξενοδοχεία και υδροθεραπευτήρια. Κάναμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο, αλλά δεν μας έκανε καμιά εντύπωση για να κατέβουμε. Μόνο στην έξοδο για Φιλιππούπολη είδαμε πως διατηρεί μεγάλο μέρος από τα Ρωμαϊκά τείχη της. Δεν σταματήσαμε όμως και συνεχίσαμε.

(το ταξίδι συνεχίζεται…)
 

dimosf

Member
Μηνύματα
2.302
Likes
5.882
Ονειρεμένο Ταξίδι
ΝΟΡΒΗΓΙΑ-ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Ήταν απόγευμα πια όταν φτάσαμε στη Φιλιππούπολη Παρκάραμε πίσω από το ξενοδοχείο Trimontium και μπήκαμε στο πάρκο που βρίσκεται αριστερά στην αρχή του πεζόδρομου. Είναι πολύ μεγάλο και πολύ περιποιημένο.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08999.jpg
Στη μια του άκρη έχει μια λίμνη με σιντριβάνια που χορεύουν και γύρω εξέδρες για τον κόσμο.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC08996.jpg
Γενικά είχε πολύ κόσμο, όλων των ηλικιών. Κάτσαμε λίγο σε ένα παγκάκι χαζεύοντας τον κόσμο και πήγαμε πάλι προς τον πεζόδρομο. Λοξά προς τα πάνω και δεξιά είναι άλλο ένα μικρό πάρκο που καταλήγει στον πεζόδρομο.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09001.jpg
Στη μέση δεσπόζει ένα μεγάλο, μοντέρνο γλυπτό με βασικό υλικό το ξύλο αλλά και μέρος του καλυμμένο από ένα ψηφιδωτό. Κάτι έγραφε σε ένα στεφάνι στη γρανιτένια βάση του, αλλά άντε να καταλάβεις Βουλγάρικα! Σε ένα παράδρομο κάτσαμε για φαΐ. Η τόση Ιστορία μας άνοιξε την όρεξη!
Χορτασμένοι περπατήσαμε λίγο ακόμα στη νυχτωμένη Φιλιππούπολη. Μπροστά στο ταχυδρομείο, ένας κιθαριστής, έπαιζε με μεγάλη δεξιοτεχνία έργα Ισπανών.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09011.jpg
Εξαιρετικός!! Αγοράσαμε και ένα CD (δεν έπαιζε αυτός αλλά κάποιος Ισπανός φίλος του, όπως μας είπε με αρκετά καλά ισπανικά). Έτσι όμορφα και μελωδικά αποχαιρετήσαμε την πόλη που μας φιλοξένησε τόσες μέρες, μιας και την άλλη μέρα (τελευταία στην περιοχή) η εκδρομή μας θα ήταν μεγάλη και δεν θα είχαμε χρόνο να την επισκεφτούμε ξανά. Στο καλό πόλη του Φίλιππου και σε ευχαριστούμε για τα τόσα που μας χάρισες απλόχερα!
(το ταξίδι συνεχίζεται…)
 

dimosf

Member
Μηνύματα
2.302
Likes
5.882
Ονειρεμένο Ταξίδι
ΝΟΡΒΗΓΙΑ-ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Στο μεγαλείο της Ροδόπης!!
(25 Ιουλίου 2012)
Τη μέρα εκείνη αξιώθηκα να γνωρίσω μερικά από τα ωραιότερα ορεινά τοπία που έχω δει στη ζωή μου και αισθάνομαι πολύ τυχερός γι αυτό! Η μοναδική Ροδόπη, θέλοντας ίσως να μας γνωρίσει κάποιες δυσκολοθώρητες γωνιές της φρόντισε να μας μπερδέψει. Το κέρδος από αυτό το μπέρδεμα ήταν σπουδαίο! Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή της μέρας.
Ξεκινήσαμε βάζοντας στο GPS την εντολή να μας πάει στην πόλη Devin. Πήραμε δυτική κατεύθυνση και κάποια στιγμή στρίψαμε αριστερά μπαίνοντας σιγά-σιγά στα βουνά. Όσο ανεβαίναμε το χωριά γίνονταν όλο και πιο γραφικά. Σε μια στροφή δεξιά άρχισε ο χωματόδρομος. Και τι χωματόδρομος! Φουρτούνα 9 μποφόρ!!
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09014.jpg
Έλα όμως που το τοπίο ήτανε μοναδικό και όσο προχωρούσαμε τόσο πιο ωραίο γινότανε. Θεέ των Βαλκανίων τι θαύματα κάνεις όταν έχεις κέφια!! Σε μια βρύση κάναμε μια μικρή στάση να πιούμε και να ρίξουμε λίγο παγωμένο νερό στο πρόσωπο, γιατρικό στη ζαλάδα. Προσπεράσαμε ένα οικισμό με 4-5 σπίτια όλο κι όλο και μπήκαμε ακόμα πιο βαθιά στο δάσος. Είχαμε κάνει 10 χμ χωματόδρομου, και απ’ ότι μας έλεγε το «μηχάνημα» θέλαμε ακόμα 10-15. Παράπονο δεν είχαμε. Λίγη ταλαιπωρία για τόση ομορφιά δεν είναι και τίποτα σπουδαίο. Εκεί, μέσα στο πυκνό δάσος με προσπέρασε ένα Lada Niva, έφτασε το Δημήτρη, που προπορευόταν, τον σταμάτησε και άρχισε η παντομίμα. Λίγες λέξεις στα αγγλικά και κυρίως οι χειρονομίες ήταν αρκετές για να καταλάβουμε πως τα GPS έχουν αυτή τη διαδρομή για το Devin αλλά ο δρόμος είναι τυφλός (!!!!!). Δεν βγάζει πουθενά!! «Dead road», όπως έλεγε ο άνθρωπος, καλή του ώρα! Έπρεπε λοιπόν να γυρίσουμε. Έτσι τα 10 ακόμα χιλιόμετρα που έπρεπε να κάνουμε στο χώμα δεν τα γλυτώσαμε. Μόνο που θα ήταν προς τα πίσω. Αναστροφή λοιπόν και πίσω. Το ίδιο τοπίο από άλλη οπτική γωνιά, ισοδυναμεί σχεδόν με άλλο τοπίο! Το GPS, όταν τέλειωσε ο χωματόδρομος, έδειχνε πως έπρεπε να κάνουμε 50 χμ διαδρομής επιπλέον της αρχικής. Δεν βαριέσαι! Σε ταξίδι είμαστε. Δεν μας περιμένει κάποιος.
Ο δρόμος αυτή τη φορά ήταν κεντρικός με αρκετή κίνηση. Κινούμαστε νότια και σε μια στροφή βλέπουμε μπροστά μας ένα περίεργο σύμπλεγμα. Εκκλησία και κάποια κτίρια που δίνουν εντύπωση μοναστηριού αλλά πάλι όχι. Κάτι άλλο πρέπει να είναι. Και είναι. Ξενοδοχείο με μια πέτρινη εκκλησιά στο προαύλιο του. Εκκλησία και ξενοδοχείο 3 αστέρων μια «αγκαλιά»!! Τέλος πάντων, αυτό είναι αδιάφορο. Βλέπουμε από κάτω ότι υπάρχει λίμνη. Έτσι σταματάμε για ένα καφέ και κάμποση θέα.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09026.jpg
Και τι θέα!! Πρόκειται για την τεχνητή λίμνη Vacha.Η μορφολογία του εδάφους ήταν τέτοια που η λίμνη που δημιουργήθηκε, έχει σε κάθε όχθη «γλώσσες» στεριάς που εισχωρούν σε αντίστοιχους κόλπους της απέναντι όχθης. Σχηματίζεται έτσι ένας ανεπανάληπτης ομορφιάς μαίανδρος. Είναι από τις ωραιότερες εικόνες που έχω δει σε λίμνη! Κάποτε σε μια φωτογραφία είχα δει κάτι αντίστοιχο και ψάχνοντας, κάποιος μου είπε ότι είναι ένα ποτάμι στα σύνορα Βοσνίας-Σερβίας. Είχα σκεφτεί τότε πως θα ‘θελα πάρα πολύ να το δω. Αξιώθηκα εκείνη τη μέρα να δω κάτι παρόμοιο. Μοιάζει τόσο με εκείνη την εικόνα! Το θέαμα με είχε συνεπάρει (όπως λέει και ο «ποιητής») και μάλλον «βρισκόμουν αλλού»!! Το διαφημιστικό του ξενοδοχείου έδειχνε πως νοίκιαζε πλωτά δωμάτια για ψαράδες (!!!).
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09021.jpg
Τα έβλεπες μέσα στο νερό. Πλήγωναν την εικόνα, κατά την ταπεινή μου γνώμη, αλλά το κέρδος υπέρτατη δύναμη!!
Μετά τον καφέ και τις μοναδικές εικόνες φύγαμε και σε λίγο μπαίναμε στην πόλη Devin. Πόσες φορές δεν είχα δει το όνομα αυτό γραμμένο παντού. Παράγει τεράστιες ποσότητες εμφιαλωμένου νερού με αποτέλεσμα σε κάθε μας βήμα να το βρίσκουμε μπροστά μας. Και κάθε τι που το διαφήμιζε. Άλλωστε γι αυτό που είναι γνωστή είναι τα νερά της. Κάναμε μια μικρή βόλτα αλλά δεν είδαμε κάτι ενδιαφέρον πέρα από τη θέση της με το ελατόδασος γύρω της. Πήραμε λοιπόν το δρόμο που με νοτιοανατολική κατεύθυνση οδηγεί στο μεγάλο χιονοδρομικό κέντρο Pamporovo. Πριν όμως είχαμε να κάνουμε άλλη μια επίσκεψη. Στο δρόμο για το Pamporovo, περίπου 15χμ πριν είναι το παραδοσιακό χωριό Shiroka Laka.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09061.jpg
Χτισμένο μέσα στο πυκνό δάσος, στα 1060μ υψόμετρο,
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09035.jpg
διαρρέεται από ένα μικρό ποτάμι και 2-3 πέτρινες γέφυρες ενώνουν τις δύο όχθες του. Τα σπίτια του, ξύλινα τα περισσότερα, διατηρούνται σε εξαιρετική κατάσταση. Είναι απόλαυση μια βόλτα στο μικρό, άλλωστε χωριό. Η βασική οικονομική δραστηριότητα της περιοχής είναι η κτηνοτροφία και ακολουθούν η υλοτομία και τα τελευταία χρόνια ο τουρισμός.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09067.jpg
Παντού πουλάγανε κουδούνια για ζώα σαν αναμνηστικά. Κουδούνια μικροσκοπικά, μεσαία αλλά και αρκετά μεγάλα.
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09036.jpg
Ένα σπουδαίο μνημείο είναι η εκκλησία Uspenie Bogorodichno, δηλαδή Κοίμηση της Παναγίας, που χτίστηκε το 1834 μέσα σε 38 μέρες (σύμφωνα με την παράδοση). Ωραίο πετρόχτιστο κτίσμα με λίγες τοιχογραφίες και ζωγραφισμένο τέμπλο, όλα λαϊκότροπα. Απ’ έξω ακριβώς περνά το ποτάμι και υπάρχει εκεί μια από τις πέτρινες γέφυρες του χωριού.
Το χωριό όμως είναι γνωστό για μια άλλη δραστηριότητα. Έχει ένα σχολείο αλλιώτικο από τα άλλα. Από αυτό έχουν αποφοιτήσει οι σπουδαιότεροι λαϊκοί τραγουδιστές της χώρας! Σχολείο λαϊκού παραδοσιακού τραγουδιού λοιπόν. Αλλά αυτή η παράδοση της περιοχής δεν τελειώνει σε αυτό το χωριό. 6 χμ νοτιότερα είναι το χωριό Γκέλα. Εκεί έχει ένα άλλο σχολείο αλλιώτικο από τα άλλα. Σχολείο για την εκμάθηση Γκάϊντας!
ai1249.photobucket.com_albums_hh506_dimosf2_2012_20THRAKI_DSC09069.jpg
Έτσι η περιοχή σφύζει από μουσική. Ειδικά όταν οι μαθητές των δύο σχολείων συναντιόνται και ξεδιπλώνουν την τέχνη τους, πράγμα που συμβαίνει τα καλοκαίρια σε διάφορες εκδηλώσεις.
Εμείς επισκεφτήκαμε την εκκλησία και στη συνέχεια πήγαμε στην κεντρική πλατεία, όπου και παρκάραμε. Κάτσαμε σε μια Mehana (η ταβέρνα στα Βουλγάρικα) να πιούμε ένα καφέ και κάποιοι να τσιμπήσουν κάτι. Το γκαρσόνι ήξερε καλά αγγλικά αλλά τα μίλαγε με πολύ εξεζητημένο ύφος και είχε πλάκα!
Έκανα μια βόλτα στο χωριό να βγάλω φωτογραφίες και ξεκινήσαμε για τη συνέχεια που αποδείχτηκε το πιο μεγαλειώδες κομμάτι της βόλτας μας.

(το ταξίδι συνεχίζεται…)
 

Εκπομπές Travelstories

Τελευταίες δημοσιεύσεις

Booking.com

Στατιστικά φόρουμ

Θέματα
33.108
Μηνύματα
880.497
Μέλη
38.836
Νεότερο μέλος
ipagou

Κοινοποιήστε αυτή τη σελίδα

Top Bottom