Ιαπωνία ΙΑΠΩΝΙΑ - Big in Japan

[apodrasi]

Η τελευταία έκπληξη που μας επεφύλασσε το Κιότο ήταν μια ομάδα από καμιά 10αριά γκέισες που περίμεναν στον σταθμό για να ταξιδέψουν:

Πρέπει να ζητήσεις την άδειά τους να τις φωτογραφίσεις ή δεν ενοχλούνται;

 

[annoula]

Πρέπει να ζητήσεις την άδειά τους να τις φωτογραφίσεις ή δεν ενοχλούνται;

Ενοχλούνται και μάλιστα πάρα πολύ. Ειδικά αν το καταλάβουν, κρύβονται
, γυρνάνε την πλάτη ενοχλημένες και αρχίζουν να περπατάνε γρήγορα. Η μόνη περίπτωση να δεχτούν να φωτογραφηθούν μαζί σου είναι να πας σε μαγαζί που θα χει κ σοου με γκέισα οπότε εκεί επειδή πληρώνονται είναι δεκτικές.

 

[varioAthens]

Πρέπει να ζητήσεις την άδειά τους να τις φωτογραφίσεις ή δεν ενοχλούνται;

Όλες τις μέρες που ήμουν Κυότο πραγματικά σεβόμουν πάρα πολύ και δεν έβγαλα ποτέ καμία γκεισα πλην μιας νυχτερινής φωτογραφιας που τις εβγαλα πλάτη.
Όταν τις είδα μπροστά μου στον σταθμό -και μάλιστα 10 μαζεμένες- λεω "ειναι σημαδι να βγαλεις μια αναμνηστικη φωτο"... αυτη που βλεπεις ειναι με παρα πολυ μεγαλο ζουμ για να μην παω μεσα στην μουρη τους.

 

[apodrasi]

Αφού δεν κάνουν κάτι έξω από την ηθική τους, γιατί ντρέπονται;
Προσπαθώ να καταλάβω. Αισθάνονται ενοχή για τη δουλειά που κάνουν ή είναι κοινώς αποδεκτή; Ενοχλούνται όπως θα ενοχλούμασταν εμείς αν μας φωτογράφιζαν κάθε τρεις και λίγο στον δρόμο; "Τους βγαίνει το όνομα"; Είναι μέρος της δουλειάς τους να φωτογραφίζονται και πρέπει να πληρωθούν για να το κάνουν;
Εσείς τι καταλάβατε;

 

[annoula]

Αφού δεν κάνουν κάτι έξω από την ηθική τους, γιατί ντρέπονται;
Προσπαθώ να καταλάβω. Αισθάνονται ενοχή για τη δουλειά που κάνουν ή είναι κοινώς αποδεκτή; Ενοχλούνται όπως θα ενοχλούμασταν εμείς αν μας φωτογράφιζαν κάθε τρεις και λίγο στον δρόμο; "Τους βγαίνει το όνομα"; Είναι μέρος της δουλειάς τους να φωτογραφίζονται και πρέπει να πληρωθούν για να το κάνουν;
Εσείς τι καταλάβατε;

Ενοχλούνται γιατί έχουν γίνει τουριστικό αξιοθέατο και έχει γίνει κουραστικό.

 

[varioAthens]

Αφού δεν κάνουν κάτι έξω από την ηθική τους, γιατί ντρέπονται;
Προσπαθώ να καταλάβω. Αισθάνονται ενοχή για τη δουλειά που κάνουν ή είναι κοινώς αποδεκτή; Ενοχλούνται όπως θα ενοχλούμασταν εμείς αν μας φωτογράφιζαν κάθε τρεις και λίγο στον δρόμο; "Τους βγαίνει το όνομα"; Είναι μέρος της δουλειάς τους να φωτογραφίζονται και πρέπει να πληρωθούν για να το κάνουν;
Εσείς τι καταλάβατε;

Οι Ιαπωνες γενικοτερα εκτιμουν την διακριτικοτητα και τον σεβασμο, στοιχεια που λειπουν απο τους περισσοτερους τουριστες.
Για να καταλαβεις ποσο διακριτικοι ειναι και ποσο σεβονται τον χωρο σου αρκει να πω οτι οταν σηκωνεσαι σε εναν χωρο π.χ. μια αιθουσα αναμονης κανενας δεν σε "ακολουθει" με την ματια του, ουτε στο μετρο θα σε κοιταξει ποτε κανεις, ή μια φορα σε μια τουαλετα που μπηκα την ωρα που ενας υπαλληλος εβαζε σαπουνι στο μηχανημα, αμεσως πισωπατησε και εμεινε 5 βηματα μακρυα μου για να μην ειναι μεσα στον προσωπικο μου χωρο.
Λαμβανοντας λοιπον αυτα υποψιν σου σκεψου ποσο ενοχλητικο ειναι και ποσο ελλειψη σεβασμου και διακριτικοτητας δειχνει να ειναι καποιος ξενος που σε "καρφωνει" με τα ματια και με την καμερα.... σε ακολουθει ασφυκτικα και δεν σε αφηνει ησυχη.
Αρα πιο πιθανο ειναι οι γκεισες να ντρεπονται για το πως φερεται ο τουριστας παρα για τον εαυτο τους ... αλλωστε γιατι να ντρεπονται? Δεν ειναι ιεροδουλες!
Πραγματικα δες βιντεο ξενων να κυνηγανε γκεισες για φωτο θα καταλαβεις ποσο ενοχλητικο ειναι.
Τελος, στην ιστορια μου ανεφερα οτι οι τουριστες στην Ιαπωνια στην πλειοψηφία τους κανουν σαν κανιβαλοι ειτε δουν μαιμου, ειτε ελαφι, ειτε γκεισα… με τη διαφορα οτι η μαιμου και το ελαφι μπορουν να σε κουτουλησουν, η γκεισα δεν μπορει παρα να δειξει την δυσαρεσκεια της.

 

[varioAthens]

Tην επόμενη μέρα η περιήγηση στην πόλη ξεκίνησε από την περιοχή Asakusa και τον ναό Senso-ji. Κατάληξη -ji άρα βουδιστικός! Και μάλιστα ο πιο παλιός βουδιστικός ναός του Τόκυο και ο πιο διάσημος, γεγονός που μεταφράζεται σε πάρα πολύ τουρισμό. Εννοείται ότι και εδώ πολλοί δυτικοί, κυρίως αμερικανοί, ούρλιαζαν και έπαιρναν γελοίες πόζες μιμούμενοι τα τελετουργικά που έβλεπαν να κάνουν οι Ιάπωνες την ώρα που προσεύχονταν. Πολύ ωραίος ναός, πετύχαμε μέσα και έναν μοναχό να κάνει λειτουργία και είχε πολύ ενδιαφέρον. Αν ήταν ο πρώτος ναός που έβλεπα στην Ιαπωνία θα με εντυπωσίαζε περισσότερο, αλλά μετά από το Κιότο δεν έπεσα και ξερή… άσε που είχε και υπερβολικό κόσμο. Εκείνη την στιγμή αποφάσισα ότι θα έβλεπα άλλον έναν ναό που ήθελα πολύ στο Τόκυο και μετά τέλος... καλύτερα απλώς να περπατώ σε γειτονιές και να “αφουγκράζομαι” την καθημερινότητα της πρωτεύουσας.

Φεύγοντας από τον Senso-ji περάσαμε και από την Nakamise-dori, έναν τουριστικό πεζόδρομο με σουβενίρ και σνακ. Θεωρείται αξιοθέατο της περιοχής αλλά ομοίως δεν τρελάθηκα.

Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε με τα πόδια στη γειτονική περιοχή Sumida και στον Πύργο Tokyo Skytree για πανοραμική θέα της πόλης. Από το 2023 είναι ο πιο ψηλός ουρανοξύστης της Ιαπωνίας (πιο πριν ήταν ο Haruka που είδαμε στην Οσάκα) και ο 2ος ψηλότερος του κόσμου (μετά το Burj Khalifa). Έχει 2 παρατηρητήρια, το ένα στα 350μ και το άλλο στα 450μ. Το να κοιτάς αυτή την χαοτική μητρόπολη των 33.000.000 κατοίκων από τόσο ψηλά σου κόβει την ανάσα, πραγματικά ένιωθα λες και ήμουν σε αεροπλάνο. Οι άλλοι ουρανοξύστες φαινόντουσαν σαν απλές πολυκατοικίες. Έβλεπες τα skylines σε διάφορα σημεία της πόλης, τους ποταμούς, τα πάρκα, παρατηρούσες το ανάγλυφο της πόλης αλλά και το πόσο “απλωμένη” είναι σε έκταση. Η μεγάλη έκπληξη και απερίγραπτη συγκίνηση ήταν όταν για ελάχιστα δευτερόλεπτα έκανε την εμφάνισή της μέσα από τα σύννεφα η κορυφή του Φούτζι και μέχρι να καταλάβω τι είχε συμβεί, ξανατυλίχτηκε στην ομίχλη... ίσα που πρόλαβα να βγάλω μια φωτογραφία λίγο πριν εξαφανιστεί και πάλι:

Για όποιον δεν κατάλαβε, το Φούτζι είναι αυτό:

Μια στάση για ένα matcha (αχ πόσο μου λείπει) στο εμπορικό κέντρο Solamachi που βρίσκεται στη βάση του Tokyo Skytree ήταν απαραίτητη ώστε να ανασυνταχθούμε γιατί παρόλο που μέχρι εκείνη τη στιγμή φαινομενικά είχαμε δει λίγα αξιοθέατα (μόνο τρία), είναι τόσο τεράστιες οι αποστάσεις και απαιτούν τόσο περπάτημα που είχε φτάσει ήδη μεσημέρι. Άλλωστε για το επόμενο αξιοθέατο το google maps μας έδινε εκτιμώμενο χρόνο 60 λεπτά, υπολόγισε και κανένα μισάωρο να ψάχνουμε να βρούμε πάλι τις εξόδους... τρέχα γύρευε...

Ξεκινήσαμε, λοιπόν, για το TeamLab Planets... χρειάστηκαν ΤΡΕΙΣ αλλαγές γραμμής μετρό ΣΥΝ ένα λεωφορείο... Πηγαίνοντας προς τη στάση γνωρίσαμε και κάτι Ισπανούς που πήγαιναν κι αυτοί TeamLab, είχαν πάθει πανικό γιατί είχαν χαθεί και ζήτησαν να έρθουν μαζί μας (ότι γίναμε και experts που καθοδηγούσαμε άλλους με ξεπερνά ) . Περπατώντας, λοιπόν, όλοι μαζί πάθαμε ομαδικό πολιτισμικό σοκ: Πιτσιρίκια ούτε 5 ετών έφευγαν από το σχολείο ΜΟΝΑ τους, πήγαιναν στη στάση ΜΟΝΑ τους, επιβιβάζονταν στα λεωφορεία ΜΟΝΑ τους και μετακινούνταν με τα μέσα ΜΟΝΑ τους. Σοκ!! Είχαμε μείνει να κοιταζόμαστε με τους Ισπανούς. Αργότερα έμαθα ότι αυτό είναι μέρος της κουλτούρας των Ιαπώνων για να αυτονομηθούν τα παιδιά από μικρά και να γίνουν υπεύθυνα. Φανταστείτε όμως και τι επίπεδο ασφάλειας υπάρχει προφανώς σε αυτή την μεγαλούπολη των 33.000.000 κατοίκων ώστε να αφήνεις το παιδί σου από 4 ετών να κυκλοφορεί μόνο του, να μετακινείται με λεωφορεία και τραίνα και να μην φοβάσαι. Επιπλέον, στα πλαίσια του να αποκτήσουν τα παιδιά υπευθυνότητα, τα σχολεία δεν έχουν καθαριστές/καθαρίστριες αλλά τα ίδια τα πιτσιρίκια είναι αυτά που καθαρίζουν. Εξαιρετικό?

Μέσα στο λεωφορείο ήταν ένα κοριτσάκι με την μαμά του, μια νεαρή γυναίκα που φαινόταν Ρωσίδα ή κάτι τέτοιο, και μιλούσαν μιξ ιαπωνικών και ρωσικών. Το κοριτσάκι έλεγε μυστικά στην μαμά του κοιτώντας εμένα και γέλαγε... Το έκανε μια-δυο-τρεις φορές, μάλλον φάνηκα ενοχλημένη οπότε μου λέει η μαμά της “Σας βρίσκει πολύ cool που φοράτε γυαλιά ηλίου” με την μικρή να μου δείχνει όλο καμάρι και τα δικά της ροζ γυαλιά ηλίου “Hello Kitty”. Πιάσαμε λοιπόν μια κουβέντα για το ότι δεν συνηθίζεται στην Ιαπωνία να φοράνε γυαλιά ηλίου. Πράγματι τόσες μέρες εκεί δεν είχα δει κανέναν ντόπιο να φοράει. Η κυρία μου είπε ότι οι Ιάπωνες δεν φοράνε γυαλιά γιατί δεν τα έχουν ανάγκη, έχουν σκουρόχρωμα μάτια και έτσι δεν έχουν ευαισθησία στο φως. Η κυρία όμως ήταν αρκετά ευγενική γιατί απέφυγε να συμπληρώσει ότι τα γυαλιά ηλίου στην Ιαπωνία έχουν συνδεθεί με την yakuza και επιπλέον θεωρείται ασεβές να μην δείχνεις τα μάτια σου όταν μιλάς σε κάποιον. Εγώ που φορούσα όλες τις μέρες γυαλιά ηλίου μέχρι να νυχτώσει γιατί δεν αντέχω ούτε την αντηλιά, θα πρέπει να θεωρήθηκα αγενέστατη. Πόσους πια εθιμοτυπικούς κανόνες έχει η Ιαπωνία που ούτε καν φανταζόμαστε εμείς οι δυτικοί?

Φτάσαμε επιτέλους κάποια στιγμή στον προορισμό μας. Το TeamLab Planets είναι ένα ψηφιακό μουσείο που συνδυάζει την τέχνη με την τεχνολογία. Αυτό που το κάνει ξεχωριστό είναι ότι δεν βλέπεις απλώς την τέχνη αλλά την ζεις! Είναι διαδραστικό και συμμετέχεις με όλες τις αισθήσεις σου... Βγάζεις παπούτσια, περπατάς ξυπόλητος, μπαίνεις σε νερά. Γι΄ αυτό καλό είναι να φοράς σορτς ή μακρυά φούστα γιατί αν φοράς παντελόνι θα βραχεί. ΠΡΟΣΟΧΗ: ΟΧΙ μίνι φούστα γιατί τα περισσότερα πατώματα έχουν καθρέφτες!!
Μου άρεσε πολύ! Χάσαμε κάθε αίσθηση του χρόνου κι όταν βγήκαμε πια από ‘κει μέσα είχε πλέον νυχτώσει...
Οι φωτογραφίες το αδικούν:

Θέλαμε να κλείσουμε την μέρα μας στο Shimbuya Crossing, όμως πριν από αυτό έπρεπε οπωσδήποτε να φάμε γιατί ήμασταν νηστικοί από το πρωί. Έτσι κάναμε πρώτα μια στάση στην λιγότερο τουριστική γειτονιά Ebisu όπου φάγαμε ωραιότατο ramen συνοδεία της μπύρας Yebisu που παράγεται στην περιοχή (εξ΄ου και το όνομα) και αποτελεί την premium μπύρα της Sapporo.

Έχοντας ανακτήσει δυνάμεις κατευθυνθήκαμε προς την Shimbuya -μία μόλις στάση με το μετρό- και συγκεκριμένα στο εμβληματικό και πολυφωτογραφημένο Shimbuya Crossing. Η ιδιαιτερότητα εδώ είναι ότι έχει διαβάσεις πεζών προς όλες τις κατευθύνσεις, δηλαδή δεν είναι μόνο ευθείες αλλά και διαγώνιες, και όταν "πιάνει" κόκκινο τα αυτοκίνητα τότε γίνονται ταυτόχρονα πράσινα όλα τα φανάρια των πεζών με αποτέλεσμα να βλέπεις μια ατελείωτη λαοθάλασσα από διαβάτες να κινούνται ταυτόχρονα προς 6 διαφορετικές κατευθύνσεις. Αν και είχα δει διαγώνιες διαβάσεις και στην Οσάκα, εδώ το θέαμα είναι χαοτικό γιατί το πλήθος είναι τεράστιο... σε ώρες αιχμής μπορεί να περάσουν ταυτόχρονα ακόμα και 3.000 άνθρωποι! Και το βράδυ ειδικά, με τις τεράστιες φωτεινές γιγαντοοθόνες γύρω-γύρω, το όλο σκηνικό γίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακό. Αν το καλοσκεφτείς δεν είναι παρά ένα σύμπλεγμα διαβάσεων κι όμως έχει γίνει ένα από τα πιο γνωστά highlight του Τόκυο... όχι άδικα όμως... Τα έντονα φώτα, η κίνηση, ο νεαρόκοσμος που τρέχει και γελάει καθώς προσπαθεί να φωτογραφηθεί, γενικά η όλη ατμόσφαιρα έχουν μια μεταδοτική ενέργεια που σε παρασύρει.

 

[annoula]

Tην επόμενη μέρα η περιήγηση στην πόλη ξεκίνησε από την περιοχή Asakusa και τον ναό Senso-ji... Κατάληξη -ji άρα βουδιστικός! Και μάλιστα ο πιο παλιός βουδιστικός ναός του Τόκυο και ο πιο διάσημος, που μεταφράζεται σε πάρα πολύ κόσμο. Εννοείται ότι και εδώ πολλοί δυτικοί τουρίστες, κυρίως αμερικανοί, ούρλιαζαν και έπαιρναν γελοίες πόζες μιμούμενοι τα τελετουργικά που έβλεπαν να κάνουν οι Ιάπωνες την ώρα που προσεύχονταν. Πολύ ωραίος ναός, πετύχαμε μέσα και έναν μοναχό να κάνει λειτουργία και είχε ενδιαφέρον. Αν ήταν ο πρώτος ναός που έβλεπα στην Ιαπωνία θα με εντυπωσίαζε περισσότερο, αλλά μετά από το Κιότο δεν έπεσα και ξερή… άσε που είχε και υπερβολικό κόσμο. Εκείνη την στιγμή αποφάσισα ότι θα έβλεπα άλλον έναν ναό που ήθελα πολύ στο Τόκυο και μετά τέλος... καλύτερα απλώς να περπατώ σε γειτονιές και να “αφουγκράζομαι” την καθημερινότητα της πρωτεύουσας.

Φεύγοντας από τον Senso-ji περάσαμε και από την Nakamise-dori, έναν τουριστικό πεζόδρομο με σουβενίρ και σνακ. Θεωρείται αξιοθέατο της περιοχής αλλά ομοίως δεν τρελάθηκα.
View attachment 509947
View attachment 509948
View attachment 509949

Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε με τα πόδια στη γειτονική περιοχή Sumida και στον Πύργο Tokyo Skytree για πανοραμική θέα της πόλης. Από το 2023 είναι ο πιο ψηλός ουρανοξύστης της Ιαπωνίας (πιο πριν ήταν ο Haruka που είδαμε στην Οσάκα) και ο 2ος ψηλότερος του κόσμου (μετά το Burj Khalifa). Έχει 2 παρατηρητήρια, το ένα στα 350μ και το άλλο στα 450μ. Το να κοιτάς αυτή την χαοτική μητρόπολη των 33.000.000 κατοίκων από τόσο ψηλά σου κόβει την ανάσα, πραγματικά ένιωθα λες και ήμουν σε αεροπλάνο. Οι άλλοι ουρανοξύστες φαινόντουσαν σαν απλές πολυκατοικίες. Έβλεπες τα skylines σε διάφορα σημεία της πόλης, τους ποταμούς, τα πάρκα, παρατηρούσες το ανάγλυφο της πόλης αλλά και το πόσο “απλωμένη” είναι σε έκταση. Η μεγάλη έκπληξη και απερίγραπτη συγκίνηση ήταν όταν για ελάχιστα δευτερόλεπτα έκανε την εμφάνισή της μέσα από τα σύννεφα η κορυφή του Φούτζι και μέχρι να καταλάβω τι είχε συμβεί, ξανατυλίχτηκε στην ομίχλη... ίσα που πρόλαβα να βγάλω μια φωτογραφία λίγο πριν εξαφανιστεί και πάλι:
View attachment 509950
View attachment 509951 Για όποιον δεν κατάλαβε, το Φούτζι είναι αυτό:
View attachment 509952

Μια στάση για ένα matcha (αχ πόσο μου λείπει) στο εμπορικό κέντρο Solamachi που βρίσκεται στη βάση του TokyoSkytree ήταν απαραίτητη ώστε να ανασυνταχθούμε γιατί παρόλο που μέχρι εκείνη τη στιγμή φαινομενικά είχαμε δει μόνο 3 αξιοθέατα, είναι τόσο τεράστιες οι αποστάσεις και απαιτούν τόσο περπάτημα που είχε φτάσει ήδη μεσημέρι.Άλλωστε για το επόμενο αξιοθέατο το google maps μας έδινε εκτιμώμενο χρόνο 60 λεπτά, υπολόγισε και κανένα 20-30λεπτο να ψάχνουμε να βρούμε πάλι τις εξόδους... τρέχαγύρευε...

Ξεκινήσαμε, λοιπόν, για το TeamLab Planets... χρειάστηκαν ΤΡΕΙΣ αλλαγές γραμμής μετρό ΣΥΝ ένα λεωφορείο... Πηγαίνοντας προς τη στάση γνωρίσαμε και κάτι Ισπανούς που πήγαιναν κι αυτοί TeamLab, είχαν πάθει πανικό γιατί είχαν χαθεί και ζήτησαν να έρθουν μαζί μας (ότι θα καθοδηγούσαμε και άλλους σαν να είμαστε experts ) . Περπατώντας, λοιπόν, όλοι μαζί πάθαμε ομαδικό πολιτισμικό σοκ: Πιτσιρίκια ούτε 5 ετών έφευγαν από το σχολείο ΜΟΝΑ τους, πήγαιναν στη στάση ΜΟΝΑ τους, επιβιβάζονταν στα λεωφορεία ΜΟΝΑ τους και μετακινούνταν με τα μέσα ΜΟΝΑ τους. Σοκ!! Είχαμε μείνει να κοιταζόμαστε με τους Ισπανούς. Αργότερα έμαθα ότι αυτό είναι μέρος της κουλτούρας των Ιαπώνων για να αυτονομηθούν τα παιδιά από μικρά και να γίνουν υπεύθυνα. Φανταστείτε όμως και τι επίπεδο ασφάλειας υπάρχει προφανώς σε αυτή την μεγαλούπολη των 33.000.000 κατοίκων ώστε να αφήνεις το παιδί σου από 4 ετών να κυκλοφορεί μόνο του, να μετακινείται με λεωφορεία και τραίνα και να μην φοβάσαι. Επιπλέον, στα πλαίσια του να αποκτήσουν τα παιδιά υπευθυνότητα, τα σχολεία δεν έχουν καθαριστές/καθαρίστριες αλλά τα ίδια τα πιτσιρίκια είναι αυτά που καθαρίζουν. Εξαιρετικό?
View attachment 509953

Μέσα στο λεωφορείο ήταν ένα κοριτσάκι με την μαμά του, μια νεαρή γυναίκα που φαινόταν Ρωσίδα ή κάτι τέτοιο, και μιλούσαν μιξ ιαπωνικών και ρωσικών. Το κοριτσάκι έλεγε μυστικά στην μαμά της κοιτώντας εμένα και γέλαγε... Το έκανε μια-δυο-τρεις φορές, μάλλον φάνηκα ενοχλημένη οπότε μου λέει η μαμά της “Σας βρίσκει πολύ cool που φοράτε γυαλιά ηλίου” με την μικρή να μου δείχνει όλο καμάρι και τα δικά της ροζ γυαλιά ηλίου “Hello Kitty”. Πιάσαμε λοιπόν μια κουβέντα για το ότι δεν συνηθίζεται στην Ιαπωνία να φοράνε γυαλιά ηλίου. Πράγματι τόσες μέρες εκεί δεν είχα δει ούτε έναν άνθρωπο να φοράει. Η κυρία μου είπε ότι οι Ιάπωνες δεν φοράνε γυαλιά γιατί έχουν σκουρόχρωμα μάτια και δεν έχουν ευαισθησία στο φως, με άλλα λόγια δεν τα έχουν ανάγκη. Η κυρία όμως ήταν ευγενική γιατί απέφυγε να συμπληρώσει ότι τα γυαλιά ηλίου στην Ιαπωνία έχουν συνδεθεί με την yakuza και επιπλέον θεωρείται ασεβές να μην δείχνεις τα μάτια σου όταν μιλάς σε κάποιον. Εγώ που φορούσα όλες τις μέρες γυαλιά ηλίου μέχρι να νυχτώσει γιατί δεν αντέχω ούτε την αντηλιά, θα πρέπει να θεωρήθηκα αγενέστατη. Πόσους πια εθιμοτυπικούς κανόνες έχει η Ιαπωνία που ούτε καν φανταζόμαστε εμείς οι δυτικοί?

Φτάσαμε επιτέλους κάποια στιγμή στον προορισμό μας. Το TeamLab Planets είναι ένα ψηφιακό μουσείο που συνδυάζειτην τέχνη με την τεχνολογία. Αυτό που το κάνει ξεχωριστό είναι ότι δεν βλέπεις απλώς την τέχνη αλλά την ζεις! Είναι διαδραστικό και συμμετέχεις με όλες τις αισθήσεις σου... Μου άρεσε πολύ! Χάσαμε κάθε αίσθηση του χρόνου κι όταν βγήκαμε πια από ‘κει είχε πλέον νυχτώσει...
Οι φωτογραφίες το αδικούν:
View attachment 509954
View attachment 509955
View attachment 509956

Θέλαμε να κλείσουμε την μέρα μας στο Shimbuya Crossingόμως πριν από αυτό έπρεπε οπωσδήποτε να φάμε γιατί ήμασταν νηστικοί από το πρωί. Έτσι κάναμε πρώτα μια στάση στην λιγότερο τουριστική περιοχή Ebisu όπου φάγαμε ramen συνοδεία της μπύρας Yebisu που παράγεται στην περιοχή και αποτελεί την premium μπύρα της γνωστής Sapporo. Έχοντας ανακτήσει δυνάμεις κατευθυνθήκαμε προς την Shimbuya -μία μόλις στάση με το μετρό- και το εμβληματικό και πολυφωτογραφημένο ShimbuyaCrossing. Η ιδιαιτερότητα εδώ είναι ότι οι διαβάσεις των πεζών είναι προς όλες τις κατευθύνσεις, δηλαδή όχι μόνο ευθείες αλλά και διαγώνιες, και όταν ανάβει κόκκινο για τα αυτοκίνητα ανάβουν ταυτόχρονα όλα τα φανάρια των πεζών με αποτέλεσμα να βλέπεις μια λαοθάλασσα από διαβάτες να κινείται ταυτόχρονα προς 6 διαφορετικές κατευθύνσεις. Αν και είχα δει διαγώνιες διαβάσεις και στην Οσάκα, εδώ το θέαμα είναι χαοτικό γιατί το πλήθος είναι τεράστιο... σε ώρες αιχμής μπορεί να περάσουν ταυτόχρονα ακόμα και 3.000 άνθρωποι! Ειδικά το βράδυ με τις τεράστιες φωτεινές γιγαντοοθόνες γύρω-γύρω το όλο σκηνικό γίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακό.Αν το καλοσκεφτείς είναι απλώς ένα σύμπλεγμα διαβάσεων κι όμως τα έντονα φώτα, η κίνηση, ο νεαρόκοσμος που τρέχει και γελάει και φωτογραφίζεται, γενικά όλη ατμόσφαιρα δίνουν τρομερή ενέργεια στο μέρος.
View attachment 509957
View attachment 509958

Αφου σου είπα για τα ελάφια, δεν θέλεις να συνεχίσω με το τι έκαναν τα παιδιά μου στο teams lab. Η μικρή μου στην αίθουσα νερού αποφάσισε να βουτήξει κανονικά για να δει τα ψάρια.

 

[maria_tr]

Αρα πριν το ταξιδι προτείνεις να κλεισουμε εισητηρια για teamlab planets και για τι άλλο;;;;

 

[varioAthens]

Αφου σου είπα για τα ελάφια, δεν θέλεις να συνεχίσω με το τι έκαναν τα παιδιά μου στο teams lab. Η μικρή μου στην αίθουσα νερού αποφάσισε να βουτήξει κανονικά για να δει τα ψάρια.

Να σου εξομολογηθω κατι? Στο δωματιο με τις μπαλες βρηκα ευκαιρια και πλακωσα με τις μπαλες κατι Αυστραλους που με ειχαν ζαλισει... Σςςςς

 

[varioAthens]

Αρα πριν το ταξιδι προτείνεις να κλεισουμε εισητηρια για teamlab planets και για τι άλλο;;;;

Απαραιτητα για TeamLab, για Tokyo SkyTree και ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ για Shimbuya Sky. Για τον Shimbuya Sky δεν προλαβα αλλα βρηκα φοβερη εναλλακτικη πατεντα που θα την δωσω ως tip σε επομενο κεφαλαιο.

Επίσης, ξεχασα να το γραψω και ετσι το συμπληρωσα εκ των υστερων για το TeamLab: Βγάζεις παπούτσια, περπατάς ξυπόλητος, μπαίνεις σε νερά. Γι΄ αυτό καλό είναι να φοράς σορτς ή μακρυά φούστα γιατί αν φοράς παντελόνι θα βραχεί. ΠΡΟΣΟΧΗ: ΟΧΙ μίνι φούστα γιατί τα περισσότερα πατώματα έχουν καθρέφτες!!
Αν πας συντομα θα σου φανει χρησιμη η πληροφορια.

 

[varioAthens]

Ο δεύτερος -και τελευταίος- ναός που με ενδιέφερε να επισκεφθώ στο Τόκυο ήταν ο Meiji Jingu. Αυτός ο ναός είναι σιντοϊστικός και βρίσκεται μέσα σε ένα τεράστιο δάσος στην καρδιά της πόλης. Το δάσος που δημιουργήθηκε τεχνητά για να περιβάλλει τον ναό, έχει πάνω από 100.000 δέντρα και πολλά μονοπάτια για περπάτημα. Είναι ένα μαγικό μέρος όπου νιώθεις σαν να βρίσκεσαι πολύ μακριά από την πόλη καθώς δεν ακούς κανέναν αστικό θόρυβο παρά μόνο τα πουλιά.

Ο ναός αποτελεί φόρο τιμής στον Αυτοκράτορα Meiji ο οποίος εκσυγχρόνισε την χώρα βάζοντας τέλος στην φεουδαρχία. Επίσης, θεωρείται πολύ ιερός και γι’ αυτό πάρα πολλοί Ιάπωνες επιλέγουν να κάνουν εδώ τον γάμο τους ή άλλες τελετές. Όσο ήμουν εκεί πέτυχα 2 νεαρά ζευγάρια που είχαν φέρει τα νεογέννητα μωρά τους για να πάρουν ευχή.

Έχοντας επισκεφθεί συνολικά 3 σιντοϊστικούς ναούς (τον Fushimi Inari Taisha στο Κιότο, τον Kasuga Taisha στη Νάρα και τον Meiji Jingu στο Τόκυο) κατέληξα ότι μου αρέσουν περισσότερο από τους βουδιστικούς. Κι αυτό γιατί είναι πολύ πιο λιτοί αρχιτεκτονικά, χτίζονται πάντα μέσα στη φύση -άλλωστε αυτή θεωρείται ιερή στη Σίντο θρησκεία- και αποπνέουν απίστευτη ηρεμία και γαλήνη.

Φεύγοντας από τον Meiji κατευθυνθήκαμε με τα πόδια (μόλις 5’ περπάτημα) προς την περιοχή Harajuku. Η Harajuku είναι μια περιοχή που συνδυάζει την πολυτέλεια με το πιο «χύμα» και εναλλακτικό:

Από την μια, η Takeshita Street που έχει μαγαζιά με εκκεντρικά ρούχα σε στυλ anime, street fashion, σουβενιράδικα και κάθε είδους animal cafe. Ήξερα ότι υπάρχουν τα cat cafe, άντε και τα dog cafe... αλλά να βλέπω κόσμο να πίνει τον καφέ του αγκαλιά με γουρούνια ή χαϊδεύοντας κουκουβάγιες, ομολογώ πώς δεν το είχα φανταστεί.

Κι απ’ την άλλη, η κοσμοπολίτικη λεωφόρος Omotesando, η “ιαπωνική Champs-Elysees” όπως την λένε, γεμάτη δέντρα, εντυπωσιακά κτίρια και πολυτελή καταστήματα. Στην Omotesando θα δεις και μια αρχιτεκτονική καινοτομία: τους “κάθετους κήπους”. Δηλαδή οι προσόψεις κάποιων μοντέρνων κτιρίων καλύπτονται με φυτά αντί για τσιμέντο ή γυαλί. Όχι απλώς φυτά, με ολόκληρους κήπους. Σε κάποιες από τις “φυτεμένες” ταράτσες έχεις τη δυνατότητα να ανέβεις, να χαζέψεις από ψηλά την θέα της Harajuku και να πιεις τον καφέ σου. Προσωπικά εντυπωσιάστηκα πολύ και ανεβήκαμε σε κανά δυο... Τα περισσότερα από αυτά τα κτίρια (π.χ. Tokyu Plaza Omotesando, Dior Omotesando κ.λ.π.) βρίσκονται συγκεντρωμένα στην διασταύρωση Omotesando & Meiji-dori.

Κάπως έτσι δείχνουν οι κάθετοι κήποι
(Φώτο από αφίσα εμπορικού κέντρου).

Στην περιοχή αυτή βρίσκεται και ένα viral από το TikTok μαγαζί που πουλάει ντόνατς και ο κόσμος σχηματίζει τεράστιες ουρές, το “I Am Donut?”. Για κάποιο λόγο το πετύχαμε με μόνο (!) 10άτομα οπότε είπαμε να δοκιμάσουμε μιας και μας είχαν λείψει τα “δυτικά” γλυκά... Πραγματικά τέλεια ντόνατς, χωρίς λαδίλα και σε αρκετά περίεργες γεύσεις για τα ευρωπαϊκά δεδομένα.

Περπατήσαμε παααρα πολύ.... Harajuku-Jingumae-Shimbuya μέχρι που τελικά φτάσαμε στην Shimokitazawa .... Μιλάμε για μεγάλες αποστάσεις... Η Shimokitazawa είναι μια πιο εναλλακτική και underground γειτονιά, συχνάζουν πολλοί φοιτητές και καλλιτέχνες, έχει πολλά vintage και thrift shops και street art. Eίναι λιγότερο τουριστική και για κάποιο λόγο μου θύμισε το Camden, μάλλον λόγω της χαλαρής και καλλιτεχνικής ατμόσφαιρας.

Έφτανε πια απογευματάκι όταν κατευθυνθήκαμε προς την Shinjuku, την έτερη (μαζί με την Shimbuya) πολυφωτογραφημένη και εμβληματική περιοχή του Τόκυο. Είναι η πιο ζωντανή, πολύβουη και πολυσύχναστη περιοχή, αρκεί να πω ότι από τον σταθμό Shinjuku περνάνε καθημερινά 3.500.000 άνθρωποι !! Ευτυχώς είχα πάρει πια το κολλάι με την πολυκοσμία και δεν έπαθα κρίση πανικού. Η περιοχή γίνεται πιο εντυπωσιακή το βράδι που ανάβουν τα φώτα των ουρανοξυστών και οι πινακίδες neon, κόσμος συρρέει από παντού, γεμίζουν τα izikayas και ξεκινάει η νυχτερινή διασκέδαση.

Πεινασμένοι και κατάκοποι βρήκαμε μια izikaya με πολλούς ντόπιους και αυθεντική ατμόσφαιρα. Φάγαμε κ-α-τ-α-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ά gyozas (σαν να λέμε dumplings ή μαντί δηλαδή) και καυτερή σούπα με noodles και ήταν το καλύτερο δείπνο όλου του ταξιδιού (μαζί με τα ψητά κρέατα του Κιότο). Τι γεύσεις!! Ακόμα τις σκέφτομαι και μου τρέχει σαλάκι...

Βγαίνοντας από την izikaya η κίνηση στην Shinjuku είχε αυξηθεί κι άλλο... πολύς κόσμος συνωστιζόταν κάτω από την διάσημη τρισδιάστατη γάτα, οι μικρές izikayas στο γραφικό στενάκι Omoide Yococho ήταν ασφυκτικά γεμάτες, τα μπαράκια στο Golden Gai επίσης... Άλλωστε τόσο στο Omoide Yococho όσο και στο Golden Gai τα μαγαζιά είναι τρύπες, με μια μπάρα μόνο που χωράει το πολύ 8 πελάτες...Kάποια στιγμή βρεθήκαμε να περπατάμε στο Kabukicho όπου το κλίμα είχε αλλάξει άρδην... Περίεργα μπαρ που έκανε μπαμ ότι μέσα παίζει τζόγος ή πορνεία ή ναρκωτικά ή και όλα μαζί, κάτι φορτικοί Νιγηριανοί μας πίεζαν (όλους τους τουρίστες) να μπούμε στα μπαρ στα οποία ήταν κράχτες, ενώ περιπολικά της αστυνομίας κυκλοφορούσαν αργά προειδοποιώντας μας συνεχώς από τα μεγάφωνα: “Μην εμπιστεύεστε τα άτομα που σας καλούν να μπείτε στα μπαρ! Μην μπαίνετε στα μπαρ!”. Αργότερα έμαθα πώς το Kabukicho είναι όντως η πιο κακόφημη περιοχή του Τόκυο, τα μαγαζιά προφέρουν παράνομες υπηρεσίες (sex, drugs but no rock ‘n’ roll) που ελέγχονται από την yakuza, ενώ εκεί μαζεύονται και οι έφηβοι που το έχουν σκάσει από το σπίτι, φαινόμενο που λαμβάνει ανησυχητικές διαστάσεις (τα λεγόμενα Τοyoko kids).

Αυτή την “σκοτεινή” πλευρά της χώρας πρώτη φορά την έβλεπα μετά από τόσες μέρες εδώ... έχει κάτι γοητευτικό και επικίνδυνο, ωστόσο απέχει παρασάγγας από την όμορφη και γυαλιστερή εικόνα της Ιαπωνίας που προβάλλεται και έχουμε στο μυαλό μας. Πολύ γεμάτη μέρα με πολύ “δυνατό” κλείσιμο.