Ιαπωνία ΙΑΠΩΝΙΑ - Big in Japan

[bandit650]

@varioAthens το TeamLab είναι σα το frameless του Λονδίνου;

 

[varioAthens]

@varioAthens το TeamLab είναι σα το frameless του Λονδίνου;

Δεν εχω παει στο Frameless

 

[apodrasi]

Tην επόμενη μέρα η περιήγηση στην πόλη ξεκίνησε από την περιοχή Asakusa και τον ναό Senso-ji. Κατάληξη -ji άρα βουδιστικός! Και μάλιστα ο πιο παλιός βουδιστικός ναός του Τόκυο και ο πιο διάσημος, γεγονός που μεταφράζεται σε πάρα πολύ τουρισμό. Εννοείται ότι και εδώ πολλοί δυτικοί, κυρίως αμερικανοί, ούρλιαζαν και έπαιρναν γελοίες πόζες μιμούμενοι τα τελετουργικά που έβλεπαν να κάνουν οι Ιάπωνες την ώρα που προσεύχονταν. Πολύ ωραίος ναός, πετύχαμε μέσα και έναν μοναχό να κάνει λειτουργία και είχε πολύ ενδιαφέρον. Αν ήταν ο πρώτος ναός που έβλεπα στην Ιαπωνία θα με εντυπωσίαζε περισσότερο, αλλά μετά από το Κιότο δεν έπεσα και ξερή… άσε που είχε και υπερβολικό κόσμο. Εκείνη την στιγμή αποφάσισα ότι θα έβλεπα άλλον έναν ναό που ήθελα πολύ στο Τόκυο και μετά τέλος... καλύτερα απλώς να περπατώ σε γειτονιές και να “αφουγκράζομαι” την καθημερινότητα της πρωτεύουσας.

Φεύγοντας από τον Senso-ji περάσαμε και από την Nakamise-dori, έναν τουριστικό πεζόδρομο με σουβενίρ και σνακ. Θεωρείται αξιοθέατο της περιοχής αλλά ομοίως δεν τρελάθηκα.
View attachment 509947
View attachment 509948
View attachment 509949

Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε με τα πόδια στη γειτονική περιοχή Sumida και στον Πύργο Tokyo Skytree για πανοραμική θέα της πόλης. Από το 2023 είναι ο πιο ψηλός ουρανοξύστης της Ιαπωνίας (πιο πριν ήταν ο Haruka που είδαμε στην Οσάκα) και ο 2ος ψηλότερος του κόσμου (μετά το Burj Khalifa). Έχει 2 παρατηρητήρια, το ένα στα 350μ και το άλλο στα 450μ. Το να κοιτάς αυτή την χαοτική μητρόπολη των 33.000.000 κατοίκων από τόσο ψηλά σου κόβει την ανάσα, πραγματικά ένιωθα λες και ήμουν σε αεροπλάνο. Οι άλλοι ουρανοξύστες φαινόντουσαν σαν απλές πολυκατοικίες. Έβλεπες τα skylines σε διάφορα σημεία της πόλης, τους ποταμούς, τα πάρκα, παρατηρούσες το ανάγλυφο της πόλης αλλά και το πόσο “απλωμένη” είναι σε έκταση. Η μεγάλη έκπληξη και απερίγραπτη συγκίνηση ήταν όταν για ελάχιστα δευτερόλεπτα έκανε την εμφάνισή της μέσα από τα σύννεφα η κορυφή του Φούτζι και μέχρι να καταλάβω τι είχε συμβεί, ξανατυλίχτηκε στην ομίχλη... ίσα που πρόλαβα να βγάλω μια φωτογραφία λίγο πριν εξαφανιστεί και πάλι:
View attachment 509950
View attachment 509951
Για όποιον δεν κατάλαβε, το Φούτζι είναι αυτό:
View attachment 509952

Μια στάση για ένα matcha (αχ πόσο μου λείπει) στο εμπορικό κέντρο Solamachi που βρίσκεται στη βάση του Tokyo Skytree ήταν απαραίτητη ώστε να ανασυνταχθούμε γιατί παρόλο που μέχρι εκείνη τη στιγμή φαινομενικά είχαμε δει λίγα αξιοθέατα (μόνο τρία), είναι τόσο τεράστιες οι αποστάσεις και απαιτούν τόσο περπάτημα που είχε φτάσει ήδη μεσημέρι. Άλλωστε για το επόμενο αξιοθέατο το google maps μας έδινε εκτιμώμενο χρόνο 60 λεπτά, υπολόγισε και κανένα μισάωρο να ψάχνουμε να βρούμε πάλι τις εξόδους... τρέχα γύρευε...

Ξεκινήσαμε, λοιπόν, για το TeamLab Planets... χρειάστηκαν ΤΡΕΙΣ αλλαγές γραμμής μετρό ΣΥΝ ένα λεωφορείο... Πηγαίνοντας προς τη στάση γνωρίσαμε και κάτι Ισπανούς που πήγαιναν κι αυτοί TeamLab, είχαν πάθει πανικό γιατί είχαν χαθεί και ζήτησαν να έρθουν μαζί μας (ότι γίναμε και experts που καθοδηγούσαμε άλλους με ξεπερνά ) . Περπατώντας, λοιπόν, όλοι μαζί πάθαμε ομαδικό πολιτισμικό σοκ: Πιτσιρίκια ούτε 5 ετών έφευγαν από το σχολείο ΜΟΝΑ τους, πήγαιναν στη στάση ΜΟΝΑ τους, επιβιβάζονταν στα λεωφορεία ΜΟΝΑ τους και μετακινούνταν με τα μέσα ΜΟΝΑ τους. Σοκ!! Είχαμε μείνει να κοιταζόμαστε με τους Ισπανούς. Αργότερα έμαθα ότι αυτό είναι μέρος της κουλτούρας των Ιαπώνων για να αυτονομηθούν τα παιδιά από μικρά και να γίνουν υπεύθυνα. Φανταστείτε όμως και τι επίπεδο ασφάλειας υπάρχει προφανώς σε αυτή την μεγαλούπολη των 33.000.000 κατοίκων ώστε να αφήνεις το παιδί σου από 4 ετών να κυκλοφορεί μόνο του, να μετακινείται με λεωφορεία και τραίνα και να μην φοβάσαι. Επιπλέον, στα πλαίσια του να αποκτήσουν τα παιδιά υπευθυνότητα, τα σχολεία δεν έχουν καθαριστές/καθαρίστριες αλλά τα ίδια τα πιτσιρίκια είναι αυτά που καθαρίζουν. Εξαιρετικό?
View attachment 509953

Μέσα στο λεωφορείο ήταν ένα κοριτσάκι με την μαμά του, μια νεαρή γυναίκα που φαινόταν Ρωσίδα ή κάτι τέτοιο, και μιλούσαν μιξ ιαπωνικών και ρωσικών. Το κοριτσάκι έλεγε μυστικά στην μαμά της κοιτώντας εμένα και γέλαγε... Το έκανε μια-δυο-τρεις φορές, μάλλον φάνηκα ενοχλημένη οπότε μου λέει η μαμά της “Σας βρίσκει πολύ cool που φοράτε γυαλιά ηλίου” με την μικρή να μου δείχνει όλο καμάρι και τα δικά της ροζ γυαλιά ηλίου “Hello Kitty”. Πιάσαμε λοιπόν μια κουβέντα για το ότι δεν συνηθίζεται στην Ιαπωνία να φοράνε γυαλιά ηλίου. Πράγματι τόσες μέρες εκεί δεν είχα δει κανέναν ντόπιο να φοράει. Η κυρία μου είπε ότι οι Ιάπωνες δεν φοράνε γυαλιά γιατί δεν τα έχουν ανάγκη, έχουν σκουρόχρωμα μάτια και έτσι δεν έχουν ευαισθησία στο φως. Η κυρία όμως ήταν αρκετά ευγενική γιατί απέφυγε να συμπληρώσει ότι τα γυαλιά ηλίου στην Ιαπωνία έχουν συνδεθεί με την yakuza και επιπλέον θεωρείται ασεβές να μην δείχνεις τα μάτια σου όταν μιλάς σε κάποιον. Εγώ που φορούσα όλες τις μέρες γυαλιά ηλίου μέχρι να νυχτώσει γιατί δεν αντέχω ούτε την αντηλιά, θα πρέπει να θεωρήθηκα αγενέστατη. Πόσους πια εθιμοτυπικούς κανόνες έχει η Ιαπωνία που ούτε καν φανταζόμαστε εμείς οι δυτικοί?

Φτάσαμε επιτέλους κάποια στιγμή στον προορισμό μας. Το TeamLab Planets είναι ένα ψηφιακό μουσείο που συνδυάζει την τέχνη με την τεχνολογία. Αυτό που το κάνει ξεχωριστό είναι ότι δεν βλέπεις απλώς την τέχνη αλλά την ζεις! Είναι διαδραστικό και συμμετέχεις με όλες τις αισθήσεις σου... Βγάζεις παπούτσια, περπατάς ξυπόλητος, μπαίνεις σε νερά. Γι΄ αυτό καλό είναι να φοράς σορτς ή μακρυά φούστα γιατί αν φοράς παντελόνι θα βραχεί. ΠΡΟΣΟΧΗ: ΟΧΙ μίνι φούστα γιατί τα περισσότερα πατώματα έχουν καθρέφτες!!
Μου άρεσε πολύ! Χάσαμε κάθε αίσθηση του χρόνου κι όταν βγήκαμε πια από ‘κει μέσα είχε πλέον νυχτώσει...
Οι φωτογραφίες το αδικούν:
View attachment 509954
View attachment 509955
View attachment 509956

Θέλαμε να κλείσουμε την μέρα μας στο Shimbuya Crossing, όμως πριν από αυτό έπρεπε οπωσδήποτε να φάμε γιατί ήμασταν νηστικοί από το πρωί. Έτσι κάναμε πρώτα μια στάση στην λιγότερο τουριστική περιοχή Ebisu όπου φάγαμε ramen συνοδεία της μπύρας Yebisu που παράγεται εκεί (εξ΄ου και το όνομα) και αποτελεί την premium μπύρα της Sapporo.

Έχοντας ανακτήσει δυνάμεις κατευθυνθήκαμε προς την Shimbuya -μία μόλις στάση με το μετρό- και συγκεκριμένα στο εμβληματικό και πολυφωτογραφημένο Shimbuya Crossing. Η ιδιαιτερότητα εδώ είναι ότι οι διαβάσεις των πεζών είναι προς όλες τις κατευθύνσεις, δηλαδή δεν είναι μόνο ευθείες αλλά και διαγώνιες, και όταν ανάβει κόκκινο για τα αυτοκίνητα ανάβουν ταυτόχρονα όλα τα φανάρια των πεζών με αποτέλεσμα να βλέπεις μια λαοθάλασσα πεζών να κινείται ταυτόχρονα προς 6 διαφορετικές κατευθύνσεις. Αν και είχα δει διαγώνιες διαβάσεις και στην Οσάκα, εδώ το θέαμα είναι χαοτικό γιατί το πλήθος είναι τεράστιο... σε ώρες αιχμής μπορεί να περάσουν ταυτόχρονα ακόμα και 3.000 άνθρωποι! Ειδικά το βράδυ με τις τεράστιες φωτεινές γιγαντοοθόνες γύρω-γύρω το όλο σκηνικό γίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακό. Αν το καλοσκεφτείς δεν είναι παρά ένα σύμπλεγμα διαβάσεων κι όμως έχει γίνει ένα από τα πιο γνωστά highlight του Τόκυο... όχι άδικα όμως... Τα έντονα φώτα, η κίνηση, ο νεαρόκοσμος που τρέχει και γελάει καθώς προσπαθεί να φωτογραφηθεί, γενικά η όλη ατμόσφαιρα έχουν μια μεταδοτική ενέργεια που σου μένει αξέχαστη.
View attachment 509957
View attachment 509958

Η χαρά του αγοραφοβικού!

 

[varioAthens]

Plot twist: αυτό που έγραψα στο προηγούμενο κεφάλαιο για δυνατό τελείωμα μέρας, ναι ήταν δυνατό αλλά τελικά δεν ήταν ο πραγματικός επίλογος… η νύχτα συνεχίστηκε με μετακομίσεις… Φεύγοντας από την Shinjuku και πηγαίνοντας προς τον σταθμό συνειδητοποιώ ότι κάτι τσιμπηματάκια που είχα δει στα πόδια μου το πρωί είχαν τώρα φουντώσει και είχα φοβερή φαγούρα. Προσπαθούσα να καταλάβω τι μπορεί να είναι: Κουνούπια; Ψύλλοι; Το μυαλό μου πήγε κατευθείαν σε κοριούς! Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο και κατευθείαν τους λέω το πρόβλημά μου και ζητώ να μας αλλάξουν δωμάτιο. Να πω εδώ ότι το ξενοδοχείο του Τόκυο το είχαμε κλείσει τελευταίες μέρες πριν φύγουμε από Ελλάδα ακυρώνοντας ένα άλλο γιατί το συγκεκριμένο έβγαλε τελευταία στιγμή μια σούπερ προσφορά -65%… Βέβαια αν και ήταν ένας εντυπωσιακότατος ουρανοξύστης εμάς που είχαμε την έκπτωση μας πέταξαν σε έναν χαμηλό όροφο που το δωμάτιο είχε να ανακαινιστεί από το 1821. Εν πάσει περιπτώσει, στην reception εκείνη την ώρα είχε μία γιαπωνέζα και έναν ινδό. Το ενδεχόμενο ύπαρξης κοριών είδαμε και πόσο διαφορετικά το αντιμετωπίζει κάθε άνθρωπος ανάλογα με το πολιτισμικό του background: ο Ινδός ήταν σε φάση «ok πώς κάνουν έτσι αυτοί, σιγά το πρόβλημα», αντίθετα η γιαπωνέζα έφριξε… Με συνοπτικές διαδικασίες, ζητώντας χίλιες φορές συγγνώμη και κάνοντας δεκάδες υποκλίσεις μας αναβάθμισε δωμάτιο και μας έστειλε σε ένα πιο καινούριο στον 30ο όροφο με αυτή την θέα:

Α ρε μεγαλεία!! Χαλάλι και στα τσιμπήματα και τα αντισταμινικά που πήρα.

- - - - -

Την επόμενη μέρα κανονικά ήταν να πάμε στο Nikko, όμως βάσει της μετεωρολογικής πρόβλεψης θα ξεκινούσε κακοκαιρία που θα κράταγε μέρες. Δεν ήθελα να διακινδυνεύσουμε να πάμε στο Nikko και να αποκλειστούμε εκεί, γιατί τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο είναι το αποκορύφωμα της περιόδου των τυφώνων και σε περίπτωση πολύ ισχυρών ανέμων ακυρώνονται μέχρι και δρομολόγια shinkasen. Επειδή την μεθεπόμενη μέρα πετούσαμε για Ελλάδα αποφασίσαμε να μην το διακινδυνεύσουμε και να κινηθούμε στο Τόκυο μιας και είχαμε εκκρεμότητες.

Όντως, εκείνη την ημέρα ο ουρανός ήταν μαύρος και ψιχάλιζε. Έτσι, ξεκινήσαμε την περιήγησή μας από την Akihabara ώστε τα διαστήματα που θα έβρεχε πιο δυνατά να μπαίνουμε μέσα σε μαγαζιά.

Η Akihabara είναι η Μέκκα των ηλεκτρονικών, των manga, των anime και των maid cafe. Ακόμα και αν δεν είσαι fan όλων αυτών έχει πολύ ενδιαφέρον να πας. Μπήκα και σε κανά δυό μαγαζιά ψάχνοντας να βρώ το Nintendo Donkey Kong, το ηλεκτρονικό των παιδικών μου καλοκαιριών, που έπαιζα κάπου το ‘87. Ζήτησα από τους πωλητές παλιά nintendo και τι μου έδειξαν οι αθεόφοβοι ως vintage συλλεκτικά; Του 2000!!! Ε, τι να πεις τώρα στα 20χρονα;

Μου έκανε εντύπωση ότι αν και πρωί, στο Gigo, ένα πολυώροφο μαγαζί με ηλεκτρονικά arcade και μηχανάκια που ρίχνεις κέρμα και προσπαθείς να «ψαρέψεις» κουκλάκια, είχε ήδη κόσμο που «έλιωνε» στα παιχνίδια. Είπα να δοκιμάσω ξανά την τύχη μου γιατί στο Gigo της Οσάκα ατύχησα, μια από τα ίδια και εδώ.

Κάποια στιγμή που ήμασταν μέσα στον «Δον Κιχώτη» -Don Quijote είναι τα πιο διάσημα discount stores της Ιαπωνίας που βρίσκεις τα πάντα από σουβενίρ μέχρι βαλίτσες- παρατηρώ ότι σε κάποιον όροφο έχει maid cafe. Δεν είχαμε πάει μέχρι εκείνη τη στιγμή, οπότε αποφασίσαμε να πάμε για την εμπειρία. Εντάξει! Δεν έχω νιώσει πιο Α-Β-Ο-Λ-Α στη ζωή μου! Κοπέλες ντυμένες καμαριέρες έρχονται να σου πάρουν παραγγελία γονατιστές αποκαλώντας τους άντρες “ master” και τις γυναίκες “mistress” ή “princess”, μιλάνε μωρουδίστικα, γελάνε όλη την ώρα ναζιάρικα, σου ζωγραφίζουν με τσαχπινιά διάφορα σχεδιάκια στον καφέ σου και γενικά προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα σκηνικό χαριτωμενιάς σα να βρίσκεσαι σε anime. Όλο αυτό το cuteness το βρήκα too much για μένα, σε κάποια φάση με έπιασε και νευρικό γέλιο, ήπιαμε άρον άρον τον καφέ και όπου φύγει-φύγει.

Βγαίνοντας από το maid cafe και τον «Δον Κιχώτη» η βροχή είχε κόψει. Φύγαμε για Odaiba για να δούμε το Άγαλμα της Ελευθερίας αλλά κυρίως για να μπούμε στην υπέργεια γραμμή Yurikamome. Η γραμμή Yurikamome είναι μια εμπειρία από μόνη της: Δεν έχει οδηγό, μπορείς να κάτσεις στο μπροστινό μέρος που είναι όλο γυαλί και έχεις απρόσκοπτη θέα. Το πιο εντυπωσιακό σημείο είναι με το που ξεκινάει το τραίνο από την αφετηρία Shimbashi και περνάει ανάμεσα από τους ουρανοξύστες του Shiodome δίνοντας σου μια αίσθηση σαν να αιωρείσαι ανάμεσά τους.

Η Odaiba είναι ένα τεχνητό νησί που φτιάχτηκε για αμυντικούς σκοπούς. Σήμερα είναι γνωστό κυρίως για το «Άγαλμα της Ελευθερίας», σύμβολο φιλίας μεταξύ Ιαπωνίας και ΗΠΑ, και ως περιοχή ψυχαγωγίας. Προσωπικά το βρήκα ψιλοψόφιο. Περπατήσαμε στο Odaiba Seaside Park, βγάλαμε φωτογραφία το Άγαλμα της Ελευθερίας με φόντο την Rainbow Bridge και το skyline του Shiodome και επιστρέψαμε πάλι με το υπέργειο τραίνο. Tip για μελλοντικούς ταξιδιώτες: να πάτε βράδυ που θα είναι φωτισμένοι οι ουρανοξύστες και η Rainbow Bridge! Θα είναι μαγικά!

Για την τελευταία μας νύχτα στο Τόκυο είχαμε αποφασίσει να πάμε ξανά στα 2 πιο εμβληματικά σημεία της πόλης: στη Shinjuku για φαγητό και στη Shimbuya για θέα.

Στη Shinjuku πήγαμε ξανά στην izikaya που είχαμε φάει καταπληκτικά το προηγούμενο βράδυ αλλά είχε τεράστια αναμονή. Έψαξα στο site που είχα βρει και την χτεσινή και βρήκα μια στα 200μ. απόσταση. Πάμε εκεί αλλά δεν φαινόταν καμία izikaya, κοιτάμε από εδώ-κοιτάμε από εκεί, την ανακαλύψαμε τελικά στον 3ο όροφο μιας παλιάς πολυκατοικίας που φαινόταν να κατοικούν, όχι εμπορική… ούτε ταμπέλες ούτε τίποτα. Φτάνουμε πάνω και ήταν όντως διαμέρισμα που το είχαν μετατρέψει σε izikaya… Τι σουρεάλ σκηνικό! Καθίσαμε, πιο πολύ γιατί ντραπήκαμε να φύγουμε μετά την εγκάρδια υποδοχή που μας έκαναν, ο κατάλογος στα ιαπωνικά με τα χίλια ζόρια συνεννοηθήκαμε… φάγαμε yakitori σουβλάκια και noodle soup… υπέροχα, σαν σπιτικά! Επειδή η izikaya ήταν σε σπίτι δεν είχε επαγγελματικό εξαερισμό και κάποια στιγμή είχε γεμίσει ο χώρος καπνό από τα ψησίματα… Τοπίο στην ομίχλη… μετά βίας αναπνέαμε και βλέπαμε το διπλανό μας τραπέζι… Ήρθε η σερβιτόρα έντρομη με 2 ανεμιστήρες μπας και διαλυθεί το νέφος και να οι υποκλίσεις και να οι συγγνώμες. Η κατάσταση ήταν κωμικοτραγική! Όπως επεισοδιακά ξεκινήσαμε στο Τόκυο έτσι τελειώναμε.

Για «κλείσιμο» της βραδιάς θέλαμε να πάμε να δούμε το Shimbuya Crossing αλλά αυτή την φορά από ψηλά. Για θέα του Shimbuya Crossing από ψηλά συνήθως πας στο Shimbuya Sky, πλην όμως εμείς δεν βρήκαμε εισιτήρια μιας και πρέπει να κλείσεις πολύ καιρό πριν. Θα έσκαγα αν δεν είχα και λήψη από ψηλά! Έψαξα, λοιπόν, και βρήκα την λύση που πρότειναν άλλοι τουρίστες: Πήγαμε μεν στο Shibuya Scramble Square, το κτίριο όπου βρίσκεται το παρατηρητήριο Shibuya Sky, αλλά στον 15ο όροφο αντί να κατευθυνθούμε στα ασανσέρ που σε πάνε στην κορυφή, εμείς στρίψαμε σε κάποιους διαδρόμους, βρήκαμε κάτι κυλιόμενες σκάλες και από εκεί ανεβήκαμε -παρανόμως γιατί είναι γραφεία εταιρείας- στον 17ο όροφο όπου έχεις απρόσκοπτη θέα από τις τζαμαρίες στο Shimbuya Crossing! Εκείνη την ώρα είχε μόνο δυο καθαρίστριες και έναν φύλακα που έκαναν τα στραβά μάτια και έτσι καταφέραμε να δούμε την θέα και να βγάλουμε την πολυπόθητη φώτο από ψηλά. Θα μου πεις άλλο 45ος όροφος και άλλο 17ος, όμως μια χαρά ήταν κι αυτός από το τίποτα και επιπλέον ΔΩΡΕΑΝ!!

Και κάπως έτσι έκλεισε η τελευταία ολόκληρη μέρα μας στο Τόκυο!!