varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 5.492
- Likes
- 8.003
Κι εχοντας μεινει με το στομα ψιλοανοιχτο, ετοιμη να ρωτησω τον ελληνα της Ιορδανιας τι εννοει ο ποιητης λεγοντας "Μα καλα, Ιορδανια βρηκατε να πατε?" με σπρωχνει ελαφρα ο husband προς το σημειο του ελεγχου για την επιβιβαση.
- Μα γιατι δεν με αφησες να ρωτησω τον ανθρωπο...
- Τι να σου πει κι αυτος? Τα ιδια που μας λενε ολοι? Τωρα δεν αλλαζει τιποτα, το μονο που μπορει ν' αλλαξει, πιανοντας κουβεντα μαζι του, ειναι η διαθεση μας.
Δωδεκα τα μεσανυχτα, το σχεδον αδειο αεροπλανο μας (αλλο ενα γεγονος που μονο καθησυχαστικα δεν λειτουργησε στην ψυχολογια μου) απογειωθηκε. H αληθεια ειναι οτι αφηνοντας πισω μας το εδαφος, ενιωσα ν' αφηνω μαζι και αρκετες απο τις ανησυχιες που με αγχωναν μεχρι εκεινη τη στιγμη. Το να πεταω νυχτα και να βλεπω απο ψηλα μια φωτισμενη πολη λειτουργει ψυχοθεραπευτικα μαλλον.
Η σχεδον 2,5 ωρων πτηση περασε πολυ γρηγορα, παρολο που σχεδον σε ολη την διαρκεια της, μια ιορδανικη πολυτεκνη οικογενεια ειχε δημιουργησει τρελη ηχορυπανση. Φασαριοζοι σαν τους ελληνες, σκεφτηκα. Επισης, εντυπωση μου εκανε το γεγονος οτι οι (εστω και λιγοι) ιορδανοι και ιορδανες μου φανηκαν πολυ μοντερνοι/ες, οι δε γυναικες ηταν χωρις μαντηλες, μιλουσαν και γελουσαν δυνατα και εν ολιγοις καμια σχεση με τις "καταπιεσμενες" φιγουρες γυναικων που εχουμε συνηθισει σε αλλες μουσουλμανικες χωρες.
Στην καθοδο του αεροπλανου για προσγειωση, εγω ως συνηθως κολλημενη στο παραθυρο, να βλεπω τα φωτακια και να προσπαθω να φανταστω πως θα ειναι το Αμμαν.
Το αεροδρομιο πολυ καθαρο, μοντερνο αλλα και ψιλοαδειο... ειδικα τουριστες τους ψαχναμε με το κιαλι ... Ενας νεαρος, μοντερνος και χαμογελαστος τυπος, που κρατουσε το κλασικο ταμπελακι με τα ονοματα μας, μας περιμενε πριν ακομα παραλαβουμε βαλιτσες. O Jad! Ο οδηγος που θα ειχαμε τις επομενες μερες. Μας υποδεχτηκε πολυ εγκαρδια και ανελαβε τα διαδικαστικα, εξασφαλιζοντας μας και δωρεαν visa.
Περασμενες 3 και μπηκαμε στο αυτοκινητο με κατευθυνση προς το ξενοδοχειο μας στο κεντρο της πολης. Τετοια ωρα που φτασαμε, περιμενα να δω μια πολη που κοιμαται... Αμ δε... Κοσμος και κινηση παντου, ανοιχτα τα φαγαδικα και τα καφενεια και γενικα μια ζωντανια που παρεπεμπε σε απογευμα σαββατοκυριακου παρα σε ξημερωματα. Απο τα μεγαφωνα δε των τζαμιων να ακουγονται εκκωφαντικα σε ολη την πολη οι προσευχες των μουεζινιδων. "Τι γινεται Jad και εχει τοσο κοσμο?", "Εχουμε Ραμανταν". Το οτι θα πεφταμε μεσα στις μερες Ραμαζανιου, το γνωριζα ηδη πριν φυγουμε απο Αθηνα, την τοση μεταμεσονυχτια κινηση δεν μπορουσα να αντιληφθω... Σα να καταλαβε την απορια μου ο Jad συνεχισε "Οταν εχουμε Ραμανταν και επειδη δεν μπορουμε να φαμε, να πιουμε -ουτε καν νερο- και να καπνισουμε μεχρι τη δυση του ηλιου, η καθημερινοτητα μας αλλαζει εντελως. Τα εστιατορια και τα καφενεια ειναι ολη μερα κλειστα και ανοιγουν το βραδυ. Και μαζι υπολειτουργουν οι τραπεζες, οι υπηρεσιες και τα εμπορικα μαγαζια, καποια κλεινουν και τελειως. Ολοι προσπαθουν να κοιμουνται οσο περισσοτερο μπορουν μεσα στην διαρκεια της μερας για να μην πεινανε και διψανε, αλλα με το που δυσει ο ηλιος βγαινουν ολοι εξω να φανε, να κανουν ναργιλε και να συναντησουν φιλους... ειναι σαν μια γιορτη καθε μερα".
Αν και τα ηξερα αυτα, οφειλω να ομολογησω οτι ειναι τελειως διαφορετικο να βλεπεις με τα ματια σου πως ειναι οι ρυθμοι στους οποιους κινειται μια μουσουλμανικη πολη και πως αλλαζει η καθημερινοτητα των ανθρωπων κατα τη διαρκεια του ιερου μηνα της θρησκειας τους. Ειναι εμπειρια!
Φτανοντας στο ξενοδοχειο παλι χαμος. Εκει γινοταν ενα γαμηλιο παρτυ. Ραμαζανι-ξεΡαμαζανι, μουσουλμανικη-ξεμουσουλμανικη χωρα, το κλιμα που επικρατουσε μου θυμιζε περισσοτερο Μυκονο. Χαρουμενες νεαρες παρεες εβγαιναν καθε τοσο εξω απο την αιθουσα του παρτυ για να καπνισουν, κρατωντας ποτα και γελωντας δυνατα, ψιλοντιρλα (excuse me? δεν απαγορευεται εδω το αλκοολ?). Στις παρεες αυτες και γυναικες. Για μαντηλα ουτε λογος, τα αβυσσαλεα ντεκολτε και τα σκισιματα στις τουαλετες τους πηγαιναν συννεφο. Και δε νομιζω να ηταν ειδικη περιπτωση γαμου και καλεσμενων. Την επομενη βραδυα εγινε κι αλλο γαμηλιο παρτυ στο ξενοδοχειο και παλι το ιδιο σκηνικο επικρατουσε. Μαλλον η "υψηλη" κοινωνια ζει βασει δικων της "αξιων" διατηρωντας μια πιο χαλαρη σχεση με την κουλτουρα και την θρησκεια της χωρας. Πανω-κατω το ιδιο που ισχυει για την "υψηλη" κοινωνια σε καθε χωρα υποθετω.
Αποχαιρετησαμε τον Jad ανανεωνοντας το ραντεβου μας για την επομενη μερα κατα τις 11. Ουτως ή αλλως δεν θα ηταν και τιποτα ανοιχτο νωριτερα... ειπαμε Ραμαζανι rules... Στο δωματιο, εβαλα την τηλεοραση να παιζει και πετυχα ενα θρησκευτικο καναλι που επαιζε ολη μερα προσευχες και υμνους. Να τα "Αλλαχ Ακμπαρ", να η κατηχηση...δεν θα το κρυψω, σκιαχτηκα... Γιατι? Οι "στιχοι" και οι παραινεσεις του ιμαμη προς τους "πιστους" μου φανηκαν φανατιστικες και εμπρηστικες οπως "οχι οικτος στους απιστους" και διαφορα τετοια. Αλλαξα καναλι να συνελθω. Τι το ηθελα? Δευτερο θεμα στις ειδησεις ολων των διεθνων ειδησεογραφικων καναλιων ηταν το δημοψηφισμα της Ελλαδας και πρωτο οι καθημερινες πολυνεκρες τρομοκρατικες ενεργειες των τζιχαντιστων με σχολιο: "αναμενεται εξαρση των επιθεσεων της ISIS μεσα στο Ραμαζανι".
ΟΚ that's it!! Ειναι πολυ αργα για να γυρισω πισω?
- Μα γιατι δεν με αφησες να ρωτησω τον ανθρωπο...
- Τι να σου πει κι αυτος? Τα ιδια που μας λενε ολοι? Τωρα δεν αλλαζει τιποτα, το μονο που μπορει ν' αλλαξει, πιανοντας κουβεντα μαζι του, ειναι η διαθεση μας.
Δωδεκα τα μεσανυχτα, το σχεδον αδειο αεροπλανο μας (αλλο ενα γεγονος που μονο καθησυχαστικα δεν λειτουργησε στην ψυχολογια μου) απογειωθηκε. H αληθεια ειναι οτι αφηνοντας πισω μας το εδαφος, ενιωσα ν' αφηνω μαζι και αρκετες απο τις ανησυχιες που με αγχωναν μεχρι εκεινη τη στιγμη. Το να πεταω νυχτα και να βλεπω απο ψηλα μια φωτισμενη πολη λειτουργει ψυχοθεραπευτικα μαλλον.
Η σχεδον 2,5 ωρων πτηση περασε πολυ γρηγορα, παρολο που σχεδον σε ολη την διαρκεια της, μια ιορδανικη πολυτεκνη οικογενεια ειχε δημιουργησει τρελη ηχορυπανση. Φασαριοζοι σαν τους ελληνες, σκεφτηκα. Επισης, εντυπωση μου εκανε το γεγονος οτι οι (εστω και λιγοι) ιορδανοι και ιορδανες μου φανηκαν πολυ μοντερνοι/ες, οι δε γυναικες ηταν χωρις μαντηλες, μιλουσαν και γελουσαν δυνατα και εν ολιγοις καμια σχεση με τις "καταπιεσμενες" φιγουρες γυναικων που εχουμε συνηθισει σε αλλες μουσουλμανικες χωρες.
Στην καθοδο του αεροπλανου για προσγειωση, εγω ως συνηθως κολλημενη στο παραθυρο, να βλεπω τα φωτακια και να προσπαθω να φανταστω πως θα ειναι το Αμμαν.
Το αεροδρομιο πολυ καθαρο, μοντερνο αλλα και ψιλοαδειο... ειδικα τουριστες τους ψαχναμε με το κιαλι ... Ενας νεαρος, μοντερνος και χαμογελαστος τυπος, που κρατουσε το κλασικο ταμπελακι με τα ονοματα μας, μας περιμενε πριν ακομα παραλαβουμε βαλιτσες. O Jad! Ο οδηγος που θα ειχαμε τις επομενες μερες. Μας υποδεχτηκε πολυ εγκαρδια και ανελαβε τα διαδικαστικα, εξασφαλιζοντας μας και δωρεαν visa.
Περασμενες 3 και μπηκαμε στο αυτοκινητο με κατευθυνση προς το ξενοδοχειο μας στο κεντρο της πολης. Τετοια ωρα που φτασαμε, περιμενα να δω μια πολη που κοιμαται... Αμ δε... Κοσμος και κινηση παντου, ανοιχτα τα φαγαδικα και τα καφενεια και γενικα μια ζωντανια που παρεπεμπε σε απογευμα σαββατοκυριακου παρα σε ξημερωματα. Απο τα μεγαφωνα δε των τζαμιων να ακουγονται εκκωφαντικα σε ολη την πολη οι προσευχες των μουεζινιδων. "Τι γινεται Jad και εχει τοσο κοσμο?", "Εχουμε Ραμανταν". Το οτι θα πεφταμε μεσα στις μερες Ραμαζανιου, το γνωριζα ηδη πριν φυγουμε απο Αθηνα, την τοση μεταμεσονυχτια κινηση δεν μπορουσα να αντιληφθω... Σα να καταλαβε την απορια μου ο Jad συνεχισε "Οταν εχουμε Ραμανταν και επειδη δεν μπορουμε να φαμε, να πιουμε -ουτε καν νερο- και να καπνισουμε μεχρι τη δυση του ηλιου, η καθημερινοτητα μας αλλαζει εντελως. Τα εστιατορια και τα καφενεια ειναι ολη μερα κλειστα και ανοιγουν το βραδυ. Και μαζι υπολειτουργουν οι τραπεζες, οι υπηρεσιες και τα εμπορικα μαγαζια, καποια κλεινουν και τελειως. Ολοι προσπαθουν να κοιμουνται οσο περισσοτερο μπορουν μεσα στην διαρκεια της μερας για να μην πεινανε και διψανε, αλλα με το που δυσει ο ηλιος βγαινουν ολοι εξω να φανε, να κανουν ναργιλε και να συναντησουν φιλους... ειναι σαν μια γιορτη καθε μερα".
Αν και τα ηξερα αυτα, οφειλω να ομολογησω οτι ειναι τελειως διαφορετικο να βλεπεις με τα ματια σου πως ειναι οι ρυθμοι στους οποιους κινειται μια μουσουλμανικη πολη και πως αλλαζει η καθημερινοτητα των ανθρωπων κατα τη διαρκεια του ιερου μηνα της θρησκειας τους. Ειναι εμπειρια!
Φτανοντας στο ξενοδοχειο παλι χαμος. Εκει γινοταν ενα γαμηλιο παρτυ. Ραμαζανι-ξεΡαμαζανι, μουσουλμανικη-ξεμουσουλμανικη χωρα, το κλιμα που επικρατουσε μου θυμιζε περισσοτερο Μυκονο. Χαρουμενες νεαρες παρεες εβγαιναν καθε τοσο εξω απο την αιθουσα του παρτυ για να καπνισουν, κρατωντας ποτα και γελωντας δυνατα, ψιλοντιρλα (excuse me? δεν απαγορευεται εδω το αλκοολ?). Στις παρεες αυτες και γυναικες. Για μαντηλα ουτε λογος, τα αβυσσαλεα ντεκολτε και τα σκισιματα στις τουαλετες τους πηγαιναν συννεφο. Και δε νομιζω να ηταν ειδικη περιπτωση γαμου και καλεσμενων. Την επομενη βραδυα εγινε κι αλλο γαμηλιο παρτυ στο ξενοδοχειο και παλι το ιδιο σκηνικο επικρατουσε. Μαλλον η "υψηλη" κοινωνια ζει βασει δικων της "αξιων" διατηρωντας μια πιο χαλαρη σχεση με την κουλτουρα και την θρησκεια της χωρας. Πανω-κατω το ιδιο που ισχυει για την "υψηλη" κοινωνια σε καθε χωρα υποθετω.
Αποχαιρετησαμε τον Jad ανανεωνοντας το ραντεβου μας για την επομενη μερα κατα τις 11. Ουτως ή αλλως δεν θα ηταν και τιποτα ανοιχτο νωριτερα... ειπαμε Ραμαζανι rules... Στο δωματιο, εβαλα την τηλεοραση να παιζει και πετυχα ενα θρησκευτικο καναλι που επαιζε ολη μερα προσευχες και υμνους. Να τα "Αλλαχ Ακμπαρ", να η κατηχηση...δεν θα το κρυψω, σκιαχτηκα... Γιατι? Οι "στιχοι" και οι παραινεσεις του ιμαμη προς τους "πιστους" μου φανηκαν φανατιστικες και εμπρηστικες οπως "οχι οικτος στους απιστους" και διαφορα τετοια. Αλλαξα καναλι να συνελθω. Τι το ηθελα? Δευτερο θεμα στις ειδησεις ολων των διεθνων ειδησεογραφικων καναλιων ηταν το δημοψηφισμα της Ελλαδας και πρωτο οι καθημερινες πολυνεκρες τρομοκρατικες ενεργειες των τζιχαντιστων με σχολιο: "αναμενεται εξαρση των επιθεσεων της ISIS μεσα στο Ραμαζανι".
ΟΚ that's it!! Ειναι πολυ αργα για να γυρισω πισω?
Last edited:
