Γιαννης Σαρτο
Member
- Μηνύματα
- 149
- Likes
- 1.251
- Επόμενο Ταξίδι
- Χαβάη
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μαγαδασκάρη
Επισκεφτείτε και το blog μου αν θέλετε
Γουατεμάλα 2025
Την άνοιξη του 2025 επιλέξαμε να επισκεφτούμε την Γουατεμάλα, έναν τόπο με πολύχρωμες ινδιάνικες παραδόσεις, λουλούδια και πουλιά που ανέκαθεν φάνταζε ενδιαφέρον. Την ίδια στιγμή υπήρχε ένας απροσδιόριστος δισταγμός σχετικά με το κατα πόσο ένα ταξίδι εκεί θα ήταν εύκολο. Το άγνωστο άλλωστε δημιουργεί πάντοτε κάποιες αναστολές. Ποιες οι υπάρχουσες υποδομές αναρωτιόμασταν και τι κατάσταση ακριβώς θα συναντούσαμε εκεί. Στις εικόνες που ανά καιρούς χάζευα στο διαδύκτιο ή σε περιοδικά, γυναίκες με χειροποίητα υφαντά και τροπικά τοπία παραθέτονταν άβολα δίπλα σε άλλες μιας γκρίζας και βρόμικης πρωτεύουσας. Η γενικότερη online ειδησεογραφία σκιαγραφούσε μία κοινωνία με πολλές οικονομικές δυσκολίες και θέματα ασφαλείας που μόλις τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να επουλώνει διχασμούς του παρελθόντος μετά από εμφύλιο δεκαετιών.
Στην βδομάδα που έχουμε στην διάθεση μας επισκεπτόμαστε τρία από τα κυριότερα σημεία ενδιαφέροντος : το εθνικό πάρκο Tikal, την λίμνη Άτιτλαν και την Αντίγκουα, μία πόλη γνωστή για την αποικιοκρατική της αρχιτεκτονική σε κοντινή απόσταση από την πρωτεύουσα. Επιλέγουμε να ξεκινήσουμε με τον πιο δύσβατο προορισμό μας, την Φλόρες δίπλα στον προαναφερόμενο εθνικό δρυμό και τα μνημεία αρχαιολογικού ενδιαφέροντος που βρίσκονται εκεί. Συνεχίσαμε με ένα τριήμερο σε ένα από τα χωριά της λίμνης Άτιτλαν και τελειώσαμε το ταξίδι μας με την Αντίγκουα για να διευκολύνουμε έτσι και την επιστροφή μας στο αεροδρόμιο την τελευταία μέρα. Αγνοήσαμε εντελώς την πρωτεύουσα ακολουθώντας την ήδη υπάρχουσα τάση των περισσότερων επισκεπτών που έχουν σχολιάσει online για το πόσα λίγα έχει κανείς να δει εκεί.
Φθάνουμε στο αρκετά ταπεινό αεροδρόμιο της πρωτεύουσας μετά από πεντάωρη πτήση από τη Νέα Υόρκη. Οικογένειες με μπαλόνια περιμένουν ανθρώπους να προσγειωθούν από ταξίδια που μάλλον αποτελούν πιο περίπλοκη υπόθεση από τις δικές μας τουριστικές ανάπαυλες. Δύσκολο να χωνέψει κανείς ότι είναι το ίδιο αεροδρόμιο στο οποίο ο Τραμπ στέλνει καθημερινά Γουτεμαλτέκους που απελαύνονται μαζικά από τις ΗΠΑ τους τελευταίους μήνες προκειμένου να πραγματοποιηθεί μία λαϊκιστική δήλωση πυγμής για τους οπαδούς του.
Μετά την άφιξη μας μας περιμένει περαιτέρω αναμονή τριών ορών μέχρι την δεύτερη πτήση εσωτερικού με την κολομβιανή αεροπορική Avianca για την πόλη Flores . Ψάχνουμε λοιπόν κάπου να κάτσουμε και κάτι να φάμε. Πέραν του subway, η μόνη επιλογή είναι το pollo campero ( «η κότα του χωριού» σε ελεύθερη μετάφραση ), μία τοπική αλυσίδα ταχυφαγίας με παρατηγανισμένο κοτόπουλο. Ήταν ουσιαστικά η μόνη συνετή λύση και ύστερα από το ανάξιο λόγου γεύμα που μας σέρβιρε η United στην πτήση από τις ΗΠΑ, καταναλώνουμε το τραγανό στα όρια του καμένου κοτόπουλο με πατάτες και μπόλικη κέτσαπ. Κατά τη διάρκεια αυτής της εβδομάδας πάντως παρατηρούμε πάμπολλα καταστήματα της συγκεκριμένης εταιρίας και καταλαβαίνουμε ότι πέρα από τη δημοφιλία της, αποτελεί ίσως και σημείο περηφάνειας για τους ντόπιους ( εστιατόρια της υπάρχουν σε μερικές γειτονικές χώρες και σε λίγα μέρη στις ΗΠΑ). Στο αεροδρόμιο στην πτήση της επιστροφής στο Houston για παράδειγμα είδαμε όντως κάποιους μεσήλικες και ηλικιωμένους να κουβαλάνε σακούλες με φαγητό πακέτο pollo campero, κάτι που μου φάνηκε αρκετά αθώα και γλυκιά λεπτομέρεια. Φανταζόμουν διαλόγους μεταξύ τους του τύπου «γυναίκα πρέπει να πάρουμε μία δυο μερίδες γιατί εκεί πάνω που πάμε δεν θα βρούμε»
Φλόρες: Μία πόλη 45 χιλιάδων κατοίκων τμήμα της οποίας είναι χτισμένο σε ένα μικροσκοπικό νησάκι στη λίμνη Peten Iltza. Το κομμάτι της αυτό είναι το παλιότερο και σίγουρα πιο σαγηνευτικό. Παρότι αρχικά αμφιβάλαμε για το αν θα έπρεπε να την συμπεριλάβουμε, η παραμονή μας εκεί είναι ίσως η μόνη υπέρβαση που καταφέραμε πέρα από τα αναμενόμενα που επισκέπτονται οι περισσότεροι ξένοι στην Γουατεμάλα. Ο τουρισμός αποτελεί κινητήρια δύναμη της τοπικής οικονομίας όχι όμως σε βαθμό που να καταβροχθίζει το τοπίο και την ταυτότητα της. Στην κυκλική πλατεία της στην κορυφή του λόφου ακόμα βλέπει κανείς παιδιά να παίζουν μπάσκετ, πιστούς να συρρέουν να προσευχηθούν ή μία παρέα γηγενών να εξασκείται στην κιθάρα και το τραγούδι ( δίχως να περιμένει ψιλά από τους περαστικούς). Κατηφορίζοντας προς την ακτή, πολλές είναι και οι οικογένειες που χαλαρώνουν δίπλα σε μία ελαφρώς ετοιμόρροπη προβλήτα για να δούνε το (ποιητικό σχεδόν) ηλιοβασίλεμα.
Παρά την φυσική ομορφιά και τα απίστευτα μνημεία Μάγια σε κοντινή απόσταση λοιπόν, η Φλόρες λοιπόν έχει παραμείνει αρκετά γνήσια. Όπως τα πάντα σε αυτούς τους καιρούς του υπερτουρσιμού και της παγκοσμιοποίησης που βιώνουμε, έτσι και αυτή σίγουρα θα αλλάξει, οι υποδομές της θα βελτιωθούν και η τοπική ιδιοσυγκρασία θα ξεθωριάσει, για την ώρα πάντως αποτελεί έναν εξόχως ευχάριστο ενδιάμεσο σταθμό πριν την άφιξη στον κυρίως προορισμό.
Tikal:
Η προγραμματισμένη μας περιήγηση μας είναι προγραμματισμένη για τις 4 το πρωί. Αυτό σημαίνει ότι μετά από αρκετές ώρες πτήσης και άγχους, περιοριζόμαστε σε ελάχιστο ύπνο και ξυπνάμε στις 2 προκειμένου να μας παραλάβει ο οδηγός από το ξενοδοχείο, να κατευθυνθούμε και να συναντήσουμε 5-6 άλλους τουρίστες ( όλοι αμερικανοί ) σε άλλο κατάλυμα ώστε να καταλήξουμε στη συνέχεια στο πάρκο κυριολεκτικά μέσα στα μαύρα σκοτάδια. Με αυτό το τρόπο αποφεύγουμε την αφόρητη ζέστη της ημέρας και επιπλέον έχουμε το Ixpanpajul Nature Park σχεδόν όλο δικό μας ( αριθμώ ίσως άλλους 20-30 επισκέπτες να το εξερευνούν παράλληλα με εμάς). Οι διάφοροι ξεναγοί που πραγματοποιούν αυτά τα tours γνωρίζουν τα μονοπάτια σαν την παλάμη του χεριού τους. Μία από τις πιο έντονες στιγμές όλου του ταξιδιού είναι όταν σου υποδεικνύουν τον πρώτο ναό το περίγραμμα του οποίου ξεπροβάλει ξαφνικά μπροστά σου. Υπήρχε απόλυτη σιγή πέραν των ήχων κάποιων εντόμων και πραγματικά ήταν κάτι το συγκινητικό. Φαντάζεσαι πως ταξιδεύεις στον χωροχρόνο, πως έτσι θα πρέπει να ήταν η αίσθηση του να είσαι εκεί, εκατοντάδες χρόνια πριν, ινδιάνος κατευθυνόμενος κάπου μέσα στη ζούγκλα . Τα κτίσματα εντός του πάρκου υπήρξαν προ-κολομβιανοί ναοί του πολιτισμών των Maya. Με το πρώτο φως της ημέρας ανεβαίνουμε σε έναν από αυτούς όπου έχει προστεθεί μία ξύλινη σκαλωσιά για να θαυμάσουμε το ξημέρωμα. Το να ξυπνάς με τα πουλιά και τα ζώα στο τροπικό δάσος, ειδικά το ηχητικό ντελίριο της φύσης είναι ένα απίστευτο προνόμιο. Τα drones σοφώς απαγορεύονται εδώ μιας και μας λένε ότι ενοχλούσαν τα τοπικά πτηνά (εν τέλη η χρήση drones σε άπειρα μέρη και καταστάσεις είναι κάτι το απόλυτα παρεμβατικό και εγωιστικό ).
Επιστρέφουμε αεροπορικώς στην Πόλη Της Γουατεμάλας από όπου έχουμε κανονίσει ταξί μέχρι την λίμνη Άτιτλαν. Για την μετακίνηση μας χρησιμοποιούμε ιδιώτη οδηγό, τον Isidorο που βρήκαμε μετά από έρευνα στο διαδύκτιο. Στο σύντομο πέρασμα μας από την πρωτεύουσα, παρατηρούμε εικόνες μιας δύσκολης καθημερινότητας αλλά και πολλά εμπορικά κέντρα με μάρκες που βρίσκεις παντού ( H&M, Hugo Boss, Applebees ) για μία ανερχόμενη μεσαία τάξη. Παρότι δεν είμαι φαν το καταναλωτισμού, το εκλαμβάνω σαν δείγμα ότι τμήμα της κοινωνίας ναι, μπορεί να επιτρέψει στον εαυτό της να ξοδέψει για να περάσει καλά και να χαλαρώσει, κάτι που δεν το θεωρούσα δεδομένο πριν φτάσουμε εδώ. Πολλές και οι αφίσες που διαφημίζουν διάφορες χριστιανικές εκκλησίες που αποτελούν τρίτη εξουσία εδώ.
Συνήθως στις περισσότερες πόλεις του κόσμου τα περίγυρα σιδηροδρομικών σταθμών ή αεροδρομίων τα χαρακτηρίζει η εγκατάλειψη, η βρωμιά και οι άστεγοι. Παραδόξως όχι στην πόλη της Γουτεμάλας. Για την ακρίβεια, η περιοχή δίπλα από το La Aurora International Airport είναι φαινομενικά εύπορη και σε πολύ κοντινή απόσταση μάλιστα υπάρχει ο ζωολογικός κήπος, ένα από τα σημαντικά της αξιοθέατα που υποτίθεται ότι ξεχωρίζει ( μας είπαν επιτρέπεται να ταΐσεις κάποια από τα ζώα).
Λιμνη Aτιτλαν: Μετά από τρεις τρισήμιση ώρες οδήγησης, φθάνουμε τελικά στην παράκτια πόλη Panajanchel από όπου θα πάρουμε καραβάκι για το χωριό στο οποίο θα μείνουμε. Η μετακίνηση μεταξύ αυτών των οικισμών για τουρίστες αλλά και ντόπιους που πιθανώς ζουν ή δουλεύουν εκεί γίνεται με μικρά καταμαράν και οι τιμή για τους ξένους είναι 25 κετζάλ ανά άτομο ( γύρω στα τρία ευρώ).
Jaibalito: Ο μικρός οικισμός όπου καταλήξαμε ότι μας ταιριάζει περισσότερο για την διαμονή μας εδώ ήταν το Jaibalito. Ήταν ηθελημένα ίσως η λιγότερο τουριστική επιλογή. Έχουμε εδώ και χρόνια περάσει τα σαράντα μας οπότε προτεραιότητα μας ήταν η εύρεση ηρεμίας και μίας πανοραμικής παραλίμνιας θέας. Στο χωριό υπήρχαν όλα και όλα δύο τρία εστιατόρια ( επισκεφτήκαμε το παραλιακό που ήταν αναμενόμενα μέτριο ) ένα μανάβικο και κανένα μα κανένα ΑΤΜ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι εργάτες κατασκευάζανε την προβλήτα του ενώ είμασταν εκεί.
San Pedro de la Laguna : Δημοφιλής προορισμός από τον οποίο μπορεί να κανείς να προσεγγίσει περπατώντας και το γειτονικό San Juan de la Laguna. Παρά την τουριστική δημοφιλία, η ανέχεια και στις δύο κοινότητες είναι διακριτή . Πέρα από κάποια καφέ και εστιατόρια οι υπόλοιπες επιχειρήσεις είναι αρκετά βασικές, ειδικά τα μαγαζιά με ηλεκτρικά που μοιάζανε περισσότερο με αποθήκες. Στολισμοί που κρέμονται από σύρματα δίνουν χρώμα και λίγη αναγκαία σκιά.
San Pedro de La Laguna
San Marcos de la Laguna. Ίσως το πιο αναπτυγμένο χωριό της περιοχής. Δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε κάποιες ομοιότητες σε όλες αυτές τις κοινότητες που δείχνουν προς τα που κινείται ο τουρισμός εδώ: Κέντρα γιόγκας, μασάζ και αστρολογίας που τα επισκέπτονται ή και τα διαχειρίζονται διάφοροι λευκοί χίπιδες με ψεύτικα ράστα ( πάντοτε μου χτυπάει άσχημα στους καυκάσιους, δεν ξέρω γιατί) και hena tatoo σε όλο το σώμα. Στο San Marcos πάντως υπήρχε ένα μικρό εθνικό πάρκο όπου σου δίνεται η ευκαιρία να περπατήσεις στην ακτή της λίμνης και να κολυμπήσεις σε ένα αρκετά καθαρό τμήμα της.Το όλο οικοσύστημα αν και πανέμορφο, δυστηχώς είναι ήδη αρκετά ζημιωμένο με διάφορα άρθρα να μιλάνε για σταδιακή υποβάθμιση των νερών λόγω χημικών, λιπασμάτων, αύξηση πληθυσμού κλπ κλπ
Σε ένα καφέ με τον αισθησιακό τίτλο «The hidden Garden» όπου πήγαμε για να ξαποστάσουμε, το μενού ήταν βγαλμένο από trendy καλιφορνέζικο brunch spot. Τα πάντα ήταν γευστικότατα, ακριβά και εισαγώμενα στην ολότητα τους σαν ιδέα. Όλοι οι θαμώνες ήταν ξένοι με τους ντόπιους να είναι λίγο κομπάρσοι στο όλο σκηνικό, κάπως σαν τους Έλληνες που εργάζονται σε πολλά κυκλαδίτικα νησιά. Η όποια αλληλεπίδραση είναι περιορισμένη πέρα από τις εκάστοτε εμπορικές συναλλαγές. Στην Γουατεμάλα αυτό μοιάζει ακόμα πιο δύσκολο από την έντονη ψαλίδα των οικονομικών δεδομένων μεταξύ των μεν και των δε, κάτι που μου δημιουργούσε συχνά ενοχικά συναισθήματα.
Ασχέτως από τις όποιες ενστάσεις μου σχετικά με το τι προσφέρεται εδώ ( που σε τελική ανάλυση καθορίζεται από τη ζήτηση ) η ίδια η λίμνη Άτιτλαν σε υψόμετρο 1500 μέτρων και περικυκλωμένη από δύο ανενεργά και ένα «ενεργό» ( αν και έχει να εκραγεί από το 1853) ηφαίστειο, είναι χάρμα οφθαλμών και ένας από τους πιο φωτογενής προορισμούς που μπορείτε να φανταστείτε. Η ψυχική ανάταση και γαλήνη προκύπτει εδώ ανεπιτήδευτα και οργανικά απλά με το να κάθεσαι και να χαζεύεις την θέα κατά την ανατολή και δύση του ήλιου μέρα παρα μέρα.
Antigua
Αντίγκουα Πολλές χώρες της κεντρικής και λατινικής Αμερικής διαθέτουν από μία τέτοια χαρακτηριστική πόλη με πλούσια αποικιακή αρχιτεκτονική. Η Granada στην Νικαράγουα, η Καρταχένα στην Κολομβία αλλά και το ιστορικό κέντρο του Σάντο Ντομίνγκο στη Δομινική Δημοκρατία αποτελούν κάποια παραδείγματα. Η Αντίγκουα πάντως αποτελεί πραγματική έκπληξη, αρχικά για το μέγεθος της. Η λεγόμενη παλιά πόλη είναι πραγματικά τεράστια και άψογα διατηρημένη στην ολότητα της.
Δεύτερο σημείο που αξίζει να επισημάνει κανείς είναι η απόλυτη ασφάλεια που επικρατεί. Αν στην πρωτεύουσα θα ακούσετε παρακλήσεις από ντόπιους να κρύψετε τα κινητά σας, εδώ μπορείτε να περπατάτε με κινητά και κάμερες όλη μέρα και δεν κουνιέται φύλο.
Μεγάλος ο αριθμός των ξένων τουριστών στην πόλη αλλά και αρκετοί Γουατεμαλτέκοι, κάτοικοι της πρωτεύουσας που ταξιδέψαν ως εδώ για ένα χαλαρό ΣΚ με τους δικούς τους ανθρώπους ( είχαμε φτάσει εδώ απόγευμα Παρασκευής). Πολλά τα μπαρ και τα εστιατόρια αλλά εγώ θέλω να σταθώ ειδικά στα καφέ της που προσφέρουν ροφήματα πολύ υψηλής ποιότητας σε στιλάτο περιβάλλον. Η χώρα αποτελεί άλλωστε ιδανικό μέρος για την καλλιέργεια και παραγωγή καφέ λόγο του ευνοϊκού κλίματος της. Τέλος να αναφέρω ότι η Αντίγκουα διαθέτει και αρκετά μουσεία, εμείς πάντως εισήλθαμε μόνο σε μία έκθεση μοντέρνας ζωγραφικής στο πολύ ενδιαφέρον κτίριο του Ινστιτούτου Θερβάντες.Γενικότερα παρατήρησα ότι πολιτιστική κληρονομιά της έχει αναστυλωθεί και αξιοποιηθεί με τρόπο που σέβεται την ιστορία της και αναδεικνύει την αρχιτεκτονική της
Μάγια Στο παρελθόν, εάν κάποιος αναφερόταν στους Μαγια ή τους Αζτέκους ή και σε άλλους ινδιάνους της αμερικάνικης ηπείρου, θεωρούσα ότι μιλούσε ουσιαστικά για νεκρούς πολιτισμούς και λαούς που ήλθαν και απήλθαν όπως πχ οι Φοίνικες της Μέσης Ανατολής. Και όμως στην Γουατεμάλα ένα μεγάλο ποσοστό του σημερινού πληθυσμού είναι Μάγια, αρκετοί από τους οποίους καταφεύγουν στις παλιές τους δοξασίες, λατρεύουν της Θεότητες του παρελθόντος με τελετές βαθιά μέσα στο δάσος σε αρχαίους ναούς που παραμένουν όρθιοι.
Εμφύλιος: Ταξιδεύοντας κανείς εδώ διαπιστώνει γρήγορα την οικονομική ψαλίδα μεταξύ των ινδιάνων της και των Γουατεμαλτέκων ευρωπαϊκής καταγωγής και των μιγάδων με τους πρώτους να είναι σημαντικά φτωχότεροι όλων των υπολοίπων. Παρόμοια κατάσταση συναντάται σε χώρες όπως το Περού και η Βολιβία.
Η Γουατεμάλα βρισκόταν σε εμφύλια σύρραξη από το 1960 μέχρι το 1996 που άρχισε με αφορμή (μεταξύ άλλων) την εξαιρετικά άνιση κατανομή στην ιδιοκτησία της αγροτικής γης που άφηνε μεγάλο μέρος του πληθυσμού χωρίς κανένα μέλλον και ευάλωτο στην εκμετάλλευση. Ειδικά οι πληθυσμοί των Μάγια έχουν βιώσει απίστευτη βία κατά τη διάρκεια αυτών χρόνων.
Για τους ξένους επισκέπτες όλο αυτό το φυλετικό και γλωσσικό μωσαϊκό που συναντάται εδώ αποτελεί πολιτιστικό θησαυρό αλλά ο αμοιβαίος σεβασμός των διαφορετικών κοινοτήτων δεν είναι κάτι το τόσο απλό για τα ίδια αυτά τα έθνη όπου ο ενδοκοινωνικός ρατσισμός, η διαφορετική ανάγνωση της ιστορίας και η έλλειψη εμπιστοσύνης κυριαρχεί.
Ακόμα και σήμερα άλλωστε, εάν δει κανείς τις εγχώριες διασημότητες, από τις διάδοχικές Μις Γουατεμάλα μέχρι τραγουδιστές ή ηθοποιούς αλλά και τους ίδιους τους πολιτικούς παρατηρεί ότι στην συντριπτική τους πλειοψηφία φέρουν ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά ή σε κάποιες περιπτώσεις είναι mixtos. Είναι ενδεικτικό ότι ακόμα και η ακτιβίστρια Ριγκομπέρτα Mεντσού που κέρδισε το Νόμπελ Ειρήνης to 1992 θεωρείται παραδόξως αμφιλεγόμενη φιγούρα στην χώρα αντί για τιμή και καμάρι της.
Πολιτική: Στην λατινική Αμερική με τους τόσους πρόσφατους εμφύλιους και δικτατορίες, δεξιοί όσο και αριστεροί πρωθυπουργοί καταφεύγουν εύκολα σε ακραίο λαϊκισμό και σε διχαστικό λόγο ( Mιλέι στην αργεντινή, Mαδούρο στην Βενεζουέλα ) με παρατηρητές σε τρίτες χώρες να απορούν » μα καλά όντως το είπε αυτό «; Ο τελευταίος πρόεδρος της χώρας, ο κοινωνιολόγος/συγγραφέας Μπερνάντο Άλβαρο κατέβηκε ανεξάρτητος και έκανε την έκπληξη αποτελώντας μία ελπίδα σε ένα γενικά σκούρο πολιτικό τοπίο.
Τέχνες : Για τους σινεφίλ να επισημάνω τον πολλά υποσχόμενο νεαρό σκηνοθέτη Jayro Bustamante, ειδικά η ταινία La Llorona του 2019 εμπνευσμένη από την δίκη του πρώην δικτάτορα/στρατηγού Efraín Ríos Montt ( καταδικάστηκε, στο καπάκι αθωώθηκε και καθώς τα θύματα του περιμένανε το αποτέλεσμα της έφεσης του πέθανε). Το αποτύπωμα της γενικότερης κουλτούρας της χώρας στον κόσμο πάντως παραμένει φολκλορικού χαρακτήρα και μάλλον περιορισμένο.
Φαγητό : Η αποτίμηση της Γουατεμαλτέτικής κουζίνας για τον επισκέπτη εντοπίζεται κάπου μεταξύ της απογειωτικής μεξικάνικης και της άνοστης κεντροαμερικανικης γαστρονομίας. Το πιο κατάλληλο μέρος να την γευτείτε είναι χωρίς αμφιβολία η Αντίγκουα με τα πολλά μα πάρα πολλά καλά εστιατόρια που προσφέρουν φωτογενή πιάτα στολισμένα με άνθη και ανήκουστες σάλτσες.
Η χώρα σήμερα
Υπάρχει μία άλλη διάσταση σε ταξίδια σε τέτοια μέρη που συνδέεται με το πολιτικοκοινωνικό γίγνεσθαι και δε δύναται να αγνοήσεις. Το γειτονικό Ελ Σαλβαδόρ για παράδειγμα ( χώρα που το όνομα της σημαίνει παραδόξως «ο Σώστης/ ο σωτήρας») έγινε γνωστό τα τελευταία χρόνια για τεράστιες φυλακές όπου άπειροι άνδρες πακετάρονται σαν σαρδέλες δίχως δίκη. Μπορεί κανείς να ταξιδέψει για διακοπές σε ένα κράτος αδιάφορος για το τι λαμβάνει χώρα εκεί; Με όλες τις εικόνες ντροπής που μας έρχονται τους τελευταίους μήνες ειδικά από τις ΗΠΑ, είναι ένα ερώτημα σίγουρα επίκαιρο. Ίσως σε προορισμούς όπως ο Άγιος Δομίνικος όπου τουρίστες πηγαίνουν σε all inclusive ξενοδοχεία στην Punta Cana, λιάζονται σε μία παραλία και φεύγουν μαυρισμένοι χωρίς την παραμικρή επαφή με τους ντόπιους να είναι εφικτό. Στην Γουατεμάλα τέτοιος στρουθοκαμιλισμός δεν αποτελεί διαθέσιμη επιλογή για τους επισκέπτες, όχι ότι αυτό είναι κάτι το αρνητικό σε τελική ανάλυση.
Στο παρακάτω βίντεο γυρισμένο κάπου στο Λος Άντζελες, στρατιώτες με τα πρόσωπα τους κρυμμένα κυνηγούν και συλλαμβάνουν σε ένα πάρκο όχι κάποιους οι οποίοι προσπαθούν να παραβιάσουν το οποιοδήποτε σύνορο αλλά ανθρώπους που ζουν και βιοπορίζονται εδώ και χρόνια εκεί, πιθανότατα έχουν μεγαλώσει παιδιά σε αυτή τη χώρα για να τους στείλουν σε προορισμούς των χώμα των οποίων έχουν να πατήσουν δεκαετίες ολόκληρες.
Πάνω από ένα εκατομμύριο Γουατεμαλτέκοι ζουν στις ΗΠΑ και οι απόδημοι της αποτελούν πολύ σημαντικό στήριγμα για αυτήν και την οικονομία της. Για τους Αμερικανούς τώρα η Γουατεμάλα είναι πάνω από όλα χώρα μεταναστών και οι κάτοικοι της μάλλον αναλώσιμο φθηνό εργατικό δυναμικό που παρενοχλούνται όταν οι ίδιοι ψηφίζουνε λαϊκιστές ηγέτες. Μιλάμε δυστυχώς για έναν λαό χωρίς φωνή και χωρίς βαρύτητα στο παγκόσμια πράγματα.
Το εντονότερο reality check ήρθε με τη μορφή του οδηγού μας του Ισίδορο που προσλάβαμε μέσω ίντερνετ για να πάμε οδικώς από την πρωτεύουσα στη λίμνη Άτιτλαν. Στην συζήτηση που ξεκινάμε εντός του αμαξιού παρατηρούμε ότι τα αγγλικά του είναι άψογα και μας λέει ότι μεγάλωσε στις ΗΠΑ, στην Μασσαχουσέτη χωρίς να διευκρινίζει τι τον ώθησε να γυρίσει εδώ. Μοιάζει να αποφεύγει να μοιραστεί μαζί μας όλες τις λεπτομέρειες και μόνο προς το τέλος του ταξιδιού μας λέει πως ότι ο πατέρας του είχε απελαθεί πίσω στην Γουατεμάλα μετά από 30 χρόνια παραμονής και άτυπης εργασίας στις ΗΠΑ. Δύο χρόνια μετά αποδήμησε. Δεν ρωτάμε περαιτέρω γιατί φοβόμαστε μην φανούμε αναίσθητοι και τον αναγκάσουμε να εξιστορήσει περαιτέρω δυσάρεστες προσωπικές εμπειρίες αν και υποπτευόμαστε τα χειρότερα. Μετέπειτα στο ίντερνετ βρίσκουμε τελικά περισσότερες λεπτομέρειες για την λυπητερή ιστορία της οικογένειας σε άρθρα online εφημερίδων της Μασσαχουσέτης. Ο πατέρας και στη συνέχεια και ο ίδιος ο Ισίδορο ( είχε γεννηθεί στην Γουατεμάλα) απελάθηκαν ενώ η μητέρα κατέφυγε εντός μιας εκκλησίας για να αποφύγει την ίδια μοίρα. Τα τρία αδέρφια του μικρότερα και γεννημένα εκεί είναι αμερικάνοι πολίτες και δεν κινδυνεύουν με απέλαση, βιώσαν όμως τον ιδιαίτερα τραυματικό δια βίας χωρισμό από πατέρα και αδερφό.
'They're Taking Them One By One': A Family Divided By Immigration Status
Πριν ταξιδέψουμε στην Γουατεμάλα, αναρωτιόμουν αν θα βρούμε μία κοινωνία φοβική με τα οξεία προβλήματα βίας και παράνοιας των γειτόνων της. Αντ αυτού συναντήσαμε ένα έθνος βιοπαλαιστών, ανθρώπων ιδιαίτερα ευγενικών και αρκετά ταλαιπωρημένων και μία χώρα με απαράμιλλη γοητεία.
Το Κετζάλ, το εθνικό πουλί της με ένα φτέρωμα γεμάτο από εκτυφλωτικούς χρωματισμούς θα μπορούσε να αποτελεί μία πετυχημένη μεταφορά για όλο το έθνος: Πανέμορφο, ιστορικά πολύτιμο ( σύμβολο κύρους για τους αρχαίους Μάγια και Αζτέκους) μα και τόσο ευάλωτο στην κλιματική αλλαγή, ψάχνει την ευκαιρία να ανακάμψει και να λάμψει όπως κάποτε.
