Ημέρα 3
Αφού ξυπνήσαμε πήγαμε να παραδώσουμε το κλειδί και να ευχαριστήσουμε τη Sofie που μας ειδοποίησε να δούμε το Βόρειο Σέλας. H Sofie έλειπε και μας χαιρέτησε ο άντρας της. Εγώ θέλοντας να έχω μια αίσθηση σε τι κλίμακα ήταν το χθεσινό Σέλας τον ρωτάω αν ξέρει.
Μας κοιτάει λίγο σαν εξωγήινους και μας λέει ότι δεν το είδε. Βασικά δεν ήξερε καν πως είχε βγει. Νιώσαμε σαν (Κινέζοι) τουρίστες που ρωτούν κάποιον στην Ελλάδα αν είδε το χθεσινό ηλιοβασίλεμα. Ίσως τους έχει γίνει συνήθεια και δεν τους συγκινεί και τόσο πλέον.
Περάσαμε πάλι από τον Seljalandsfoss με κατεύθυνση προς ανατολικά.
Κλασσικά τοπία Ισλανδίας και random καταρράκτες.
Πριν φτάσουμε στον καταρράκτη Skogafoss βάλαμε τα μαγιό μας και είπαμε να πάμε για ένα μπανάκι στο Seljavallalaug Zwembad. Μια τεχνητή πισίνα κάπου στα βουνά. Ούτε μισή ώρα περπάτημα. Την έφτιαξε κάποιος ''μεγάλος'' Ισλανδός για να μάθουν οι Ισλανδοί μπάνιο. Δεν βουτήξαμε γιατί το νερό ήταν χλιαρό κι όταν βγαίναμε θα ξεπαγιάζαμε.
Skogafoss.Ο ορισμός του καταρράκτη. Μπροστά του συνειδητοποιείς πόσο μικρός είσαι. Κατάλαβα επίσης γιατί πριν χιλιάδες χρόνια τους λάτρευαν ως θεούς. Όσοι θέλετε μπορείτε να τον δείτε κι από πάνω ανεβαίνοντας τα σκαλιά. Είναι πολλά τα σκαλιά όμως.
Next station Dyrholay. Με δυνατό αέρα και λίγο χιόνι χαζεύμαμε το Dyrholay arc, τα γκρεμνά που φώλιαζαν αμέτρητα γλαροπούλια και τις μαύρες παραλίες.
Είχαμε πολύ δρόμο ακόμα για να φτάσουμε στο Kirkjubæjarklaustur. Επόμενη στάση η μαύρη παραλία Reynisfjara. Τα κύματα ήταν δυνατά. Πρέπει να έχεις και λίγο το νου σου γιατί αρκετά βγαίνουν αρκετά έξω στην παραλία. Αρχίζει να χιονίζει πιο έντονα. Η παραλία μέσα σε λίγα λεπτά αρχίζει ν' ασπρίζει. Στην παραλία βρίσκονται οι κλασικοί βράχοι με τα εξάγωνα σχήματα που πολλοί σκαρφαλώνουν αν θέλουν, όπως και μια σπηλιά σχηματισμένη με αυτά τα εξάγωνα. Αυτό το εξάγωνο πέτρωμα είναι ο βασάλτης. Λέμε να φύγουμε γιατί το χιόνι δεν σταματάει και φοβόμαστε μην αποκλειστούμε.
Το τοπίο είναι πανέμορφο με το χιόνι να πέφτει. Ανησυχούμε λίγο γιατί δεν σταματάει και έχουμε δρόμο μπροστά μας. Βγήκαμε στον κεντρικό. Αυτό ήταν, έπιασε χιονοθύελλα! Δεν βλέπαμε τίποτα! Ο δρόμος δεν είχε να κάνουμε πουθενά στην άκρη. Ανάβουμε alarm και έχουμε το νου μας να μην έρθει κανένας από πίσω και μας τρακάρει. Δεν υπήρχε περίπτωση να μας έβλεπε. Προχωράγαμε σιγά σιγά ήταν αδύνατο να πάω πάνω από 30 km/h. Όλοι τα μάτια μας δεκατέσσερα. Για το επόμενο χωριό το Vik σύμφωνα με το GPS θέλαμε 10 λεπτά. Ο δρόμος έγινε κάτασπρος . Τον βλέπαμε μόνο από τα κολονάκια στην άκρη. Το παραμικρό λάθος και θα μας πέταγε έξω.
Φτάναμε στο Vik. Οι καιρικές συνθήκες ήταν πολύ άσχημες. Πρώτη φορά βρισκόμασταν σε χιονοθύελλα. Είχαμε δύο επιλογές:
Πρώτη: Να σταματήσουμε. Τουλάχιστον θα ήμασταν σώοι. Αυτό σημαίνει όμως ότι πιθανόν δεν θα ολοκληρώσουμε τον γύρο. Θα χάσουμε τα χρήματα από τα επόμενα ξενοδοχεία και θα πρέπει να κλείσουμε καινούρια. Βέβαια ήταν εις γνώση μας από την αρχή ότι σε κάποιο σημείο του ταξιδιού ίσως να μας συνέβαινε κι αυτό. Ο αποκλεισμός.
Δεύτερη: Να προχωρήσουμε κι ότι γίνει. Το πολύ πολύ να μείνουμε στη μέση του πουθενά (δεν υπάρχει τίποτα άλλο στο δρόμο μας), να μας γλιστρήσει το αυτοκίνητο πουθενά και άλλες τέτοιες σκέψεις. Δεν ξέραμε σε πόσες ώρες θα φτάναμε, αν φτάναμε, και δεν ξέραμε αν θα είναι χειρότερος στη συνέχεια ο καιρός κι ο δρόμος.
Έχοντας όλα αυτά υπ' όψιν αποφασίσαμε να προχωρήσουμε. Το ρισκάραμε. Δεν θέλαμε να χάσουμε τις επόμενες μέρες αποκλεισμένοι στο Vik. Συνεχίσαμε. Το οδόστρωμα είχε τα πάντα, χιόνι και πάγο μαζί. Θέλει πολύ προσοχή. Το θετικό είναι πως η Ισλανδία έχει ελάχιστες στροφές και σχεδόν σε καμία δεν χρειάζεται φρένο, είναι απαλές. Όσο προχωρούσαμε η ορατότητα γινόταν καλύτερη. Διαδρομή λιγότερο από μια ώρα, την κάναμε δύο ώρες και κάτι. Φτάσαμε στο guesthouse, ικανοποιημένοι που τα καταφέραμε. Δεν ξεπέρασα τα 35 km/h απ' ότι θυμάμαι. Στο Kirkjubæjarklaustur είναι το μόνο μέρος που θα έχουμε 2 διανυκτερεύσεις.
Την επόμενη μέρα έχουμε να πάμε μέχρι το Πάρκο Skaftafell, να ξαναγυρίσουμε και αν προλάβουμε και στο φαράγγι Fjadrargljufur.
Αφού ξυπνήσαμε πήγαμε να παραδώσουμε το κλειδί και να ευχαριστήσουμε τη Sofie που μας ειδοποίησε να δούμε το Βόρειο Σέλας. H Sofie έλειπε και μας χαιρέτησε ο άντρας της. Εγώ θέλοντας να έχω μια αίσθηση σε τι κλίμακα ήταν το χθεσινό Σέλας τον ρωτάω αν ξέρει.
Μας κοιτάει λίγο σαν εξωγήινους και μας λέει ότι δεν το είδε. Βασικά δεν ήξερε καν πως είχε βγει. Νιώσαμε σαν (Κινέζοι) τουρίστες που ρωτούν κάποιον στην Ελλάδα αν είδε το χθεσινό ηλιοβασίλεμα. Ίσως τους έχει γίνει συνήθεια και δεν τους συγκινεί και τόσο πλέον.
Περάσαμε πάλι από τον Seljalandsfoss με κατεύθυνση προς ανατολικά.
Κλασσικά τοπία Ισλανδίας και random καταρράκτες.
Πριν φτάσουμε στον καταρράκτη Skogafoss βάλαμε τα μαγιό μας και είπαμε να πάμε για ένα μπανάκι στο Seljavallalaug Zwembad. Μια τεχνητή πισίνα κάπου στα βουνά. Ούτε μισή ώρα περπάτημα. Την έφτιαξε κάποιος ''μεγάλος'' Ισλανδός για να μάθουν οι Ισλανδοί μπάνιο. Δεν βουτήξαμε γιατί το νερό ήταν χλιαρό κι όταν βγαίναμε θα ξεπαγιάζαμε.
Skogafoss.Ο ορισμός του καταρράκτη. Μπροστά του συνειδητοποιείς πόσο μικρός είσαι. Κατάλαβα επίσης γιατί πριν χιλιάδες χρόνια τους λάτρευαν ως θεούς. Όσοι θέλετε μπορείτε να τον δείτε κι από πάνω ανεβαίνοντας τα σκαλιά. Είναι πολλά τα σκαλιά όμως.
Next station Dyrholay. Με δυνατό αέρα και λίγο χιόνι χαζεύμαμε το Dyrholay arc, τα γκρεμνά που φώλιαζαν αμέτρητα γλαροπούλια και τις μαύρες παραλίες.
Είχαμε πολύ δρόμο ακόμα για να φτάσουμε στο Kirkjubæjarklaustur. Επόμενη στάση η μαύρη παραλία Reynisfjara. Τα κύματα ήταν δυνατά. Πρέπει να έχεις και λίγο το νου σου γιατί αρκετά βγαίνουν αρκετά έξω στην παραλία. Αρχίζει να χιονίζει πιο έντονα. Η παραλία μέσα σε λίγα λεπτά αρχίζει ν' ασπρίζει. Στην παραλία βρίσκονται οι κλασικοί βράχοι με τα εξάγωνα σχήματα που πολλοί σκαρφαλώνουν αν θέλουν, όπως και μια σπηλιά σχηματισμένη με αυτά τα εξάγωνα. Αυτό το εξάγωνο πέτρωμα είναι ο βασάλτης. Λέμε να φύγουμε γιατί το χιόνι δεν σταματάει και φοβόμαστε μην αποκλειστούμε.
Το τοπίο είναι πανέμορφο με το χιόνι να πέφτει. Ανησυχούμε λίγο γιατί δεν σταματάει και έχουμε δρόμο μπροστά μας. Βγήκαμε στον κεντρικό. Αυτό ήταν, έπιασε χιονοθύελλα! Δεν βλέπαμε τίποτα! Ο δρόμος δεν είχε να κάνουμε πουθενά στην άκρη. Ανάβουμε alarm και έχουμε το νου μας να μην έρθει κανένας από πίσω και μας τρακάρει. Δεν υπήρχε περίπτωση να μας έβλεπε. Προχωράγαμε σιγά σιγά ήταν αδύνατο να πάω πάνω από 30 km/h. Όλοι τα μάτια μας δεκατέσσερα. Για το επόμενο χωριό το Vik σύμφωνα με το GPS θέλαμε 10 λεπτά. Ο δρόμος έγινε κάτασπρος . Τον βλέπαμε μόνο από τα κολονάκια στην άκρη. Το παραμικρό λάθος και θα μας πέταγε έξω.
Φτάναμε στο Vik. Οι καιρικές συνθήκες ήταν πολύ άσχημες. Πρώτη φορά βρισκόμασταν σε χιονοθύελλα. Είχαμε δύο επιλογές:
Πρώτη: Να σταματήσουμε. Τουλάχιστον θα ήμασταν σώοι. Αυτό σημαίνει όμως ότι πιθανόν δεν θα ολοκληρώσουμε τον γύρο. Θα χάσουμε τα χρήματα από τα επόμενα ξενοδοχεία και θα πρέπει να κλείσουμε καινούρια. Βέβαια ήταν εις γνώση μας από την αρχή ότι σε κάποιο σημείο του ταξιδιού ίσως να μας συνέβαινε κι αυτό. Ο αποκλεισμός.
Δεύτερη: Να προχωρήσουμε κι ότι γίνει. Το πολύ πολύ να μείνουμε στη μέση του πουθενά (δεν υπάρχει τίποτα άλλο στο δρόμο μας), να μας γλιστρήσει το αυτοκίνητο πουθενά και άλλες τέτοιες σκέψεις. Δεν ξέραμε σε πόσες ώρες θα φτάναμε, αν φτάναμε, και δεν ξέραμε αν θα είναι χειρότερος στη συνέχεια ο καιρός κι ο δρόμος.
Έχοντας όλα αυτά υπ' όψιν αποφασίσαμε να προχωρήσουμε. Το ρισκάραμε. Δεν θέλαμε να χάσουμε τις επόμενες μέρες αποκλεισμένοι στο Vik. Συνεχίσαμε. Το οδόστρωμα είχε τα πάντα, χιόνι και πάγο μαζί. Θέλει πολύ προσοχή. Το θετικό είναι πως η Ισλανδία έχει ελάχιστες στροφές και σχεδόν σε καμία δεν χρειάζεται φρένο, είναι απαλές. Όσο προχωρούσαμε η ορατότητα γινόταν καλύτερη. Διαδρομή λιγότερο από μια ώρα, την κάναμε δύο ώρες και κάτι. Φτάσαμε στο guesthouse, ικανοποιημένοι που τα καταφέραμε. Δεν ξεπέρασα τα 35 km/h απ' ότι θυμάμαι. Στο Kirkjubæjarklaustur είναι το μόνο μέρος που θα έχουμε 2 διανυκτερεύσεις.
Την επόμενη μέρα έχουμε να πάμε μέχρι το Πάρκο Skaftafell, να ξαναγυρίσουμε και αν προλάβουμε και στο φαράγγι Fjadrargljufur.
