gelf
Member
- Μηνύματα
- 659
- Likes
- 12.751
Περιεχόμενα
Κεφάλαιο 4
Τρίτη 25-11-2014
Την Τρίτη το πρωί το ξύπνημα ήταν βάρβαρο για την περίπτωσή μου, αφού είχα ρυθμίσει την αφύπνιση του τηλεφώνου στις 08.06πμ, ώρα κατά την οποία συνήθως είμαι εκτός λειτουργίας (δεν είμαι ήλιος). Μετά από το πολύ καλό kosher πρωινό του ξενοδοχείου, πήραμε ταξί και στις 09.55πμ, είμαστε στον κεντρικό σταθμό των λεωφορείων του Τελ Αβίβ.
Σε 50 περίπου λεπτά είχαμε φθάσει στον κεντρικό σταθμό των λεωφορείων της Ιερουσαλήμ.
Από το σταθμό με περπάτημα 3 λεπτών προχωρήσαμε έως τη στάση του τραμ
Το σύγχρονο τραμ μας άφησε κοντά στην πύλη της Γιάφας, από όπου μπήκαμε στην παλιά πόλη.
Για την Ιερουσαλήμ έχουν γραφεί πολλά και έχουν ειπωθεί πολύ περισσότερα, οπότε θα είμαι πολύ συνοπτικός, ξεκινώντας με την επισήμανση κάποιων ζητημάτων τα οποία μου έκαναν εντύπωση:
1. Κατ αρχήν η απίστευτη εμπορευματοποίηση σε κάθε λιθαράκι
2. Η έντονη παρουσία ελληνικού και αρμενικού στοιχείου, δυσανάλογη με τη βαρύτητα των χωρών. Οι λόγοι ιστορικοί (φιρμάνια σουλτάνων, κληροδοτήματα κλπ)
3. Οι απίστευτες κιτς καταστάσεις στον Πανάγιο Τάφο και γύρω από αυτόν. Κάποιες ορδές Ρώσων προσκυνητών, οι οποίοι ορμούσαν κρατώντας απειλητικά το σταυρό στο χέρι ως νέοι σταυροφόροι, παπάδες οι οποίοι έτρεχαν με μεγάλη ταχύτητα μέσα στην εκκλησία του Πανάγιου Τάφου ανεβοκατεβαίνοντας και τις σκάλες με τα λιβανιστήρια να εκτελούν την περιοδική κίνηση με επίσης μεγάλη ταχύτητα (πολύ μεγάλη συχνότητα επαναφοράς) κλπ, δημιουργούσαν ένα σκηνικό το οποίο θύμιζε ταινία των monty pythons ή/και των σταυροφόρων του Μπρανκαλεόνε. Εγώ πάντως δεν άντεξα και χτυπιόμουνα από τα γέλια.
Σημειωτέον είναι ότι λόγω των τελευταίων εντάσεων στην περιοχή, μας πληροφόρησαν ότι ο κόσμος που κυκλοφορούσε τις τελευταίες ημέρες ήταν λιγότερος από το 10% του κόσμου που κυκλοφορούσε υπό κανονικές συνθήκες.
Και εδώ όπου ο βράχος (κατά τις Γραφές) διχοτομήθηκε:
4. Στο χώρο που λειτουργεί ως εμποροπανήγυρις στα στενά της παλιάς πόλης στον Παλαιστινιακό τομέα,
μη διανοηθείτε να τσιμπήσετε ούτε ένα φαλάφελ, χωρίς να προσυμφωνήσετε στην τιμή. Θα σας ζητήσουν ότι θέλουν. Εμείς σταματήσαμε να ξεκουραστούμε φάγαμε λίγο
και μας ζητούσαν κάπου 200 NIS κατ άτομο. Μας έδειξαν πλαστό κατάλογο, ξέσπασε ο πόλεμος του φαλάφελ, έγινε ένας γενικός πανικός και τελικά συμβιβαστήκαμε σε κάτι που είχα προτείνει εξ αρχής και συγκεκριμένα κάπου στα 60 NIS κατ άτομο. Γενικά η περιοχή αυτή θέλει προσοχή, κουμάντο κάνουν 4-5 οικογένειες και προσπαθούν να σε εξαπατήσουν με κάθε τρόπο.
Σε πολλά καταστήματα με αναμνηστικά μιλούν και ελληνικά.
5. Βγαίνοντας από τον παραπάνω αναφερόμενο χώρο που λειτουργεί ως εμποροπανήγυρις
και μπαίνοντας στον Εβραϊκό τομέα, με το βήμα που κάνεις νομίζεις ότι αλλάζεις κόσμο. Εκεί τα πάντα είναι τακτοποιημένα και πεντακάθαρα
6. Τελευταία επισήμανση και κυριότερη, είναι το να ανέβεις σ΄ αυτό το ψηλό καμπαναριό
της προτεσταντικής εκκλησίας
Από εκεί μπορείς να βγάλεις ωραίες φωτογραφίες στην πόλη, ακόμη και στο μουσουλμανικό τομέα, όπου το τελευταίο χρονικό διάστημα και μετά την κλιμάκωση των εντάσεων τόσο στην ευρύτερη περιοχή όσο και μέσα στην Ιερουσαλήμ, έχει απαγορευθεί η είσοδος σε μη μουσουλμάνους, ενώ οι έλεγχοι είναι ιδιαίτερα αυστηροί. Μερικές φωτογραφίες με λήψη από το καμπαναριό της προτεσταντικής εκκλησίας:
Προς τον χριστιανικό τομέα, η εκκλησία του Πανάγιου Τάφου
Κατά τα λοιπά και συνοπτικότατα η περιπλάνησή μας στην παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ μετά την είσοδό μας σε αυτήν από την πύλη της Γιάφας, ξεκίνησε από τον αρμενικό τομέα
Μπήκαμε στα στενά της παλιάς πόλης
Φθάσαμε στην προτεσταντική εκκλησία, όπου ανεβήκαμε στο καμπαναριό (το ύψος μου δεν με βοήθησε κυρίως στο κατέβασμα – ο σχεδιασμός της σκάλας φαίνεται ότι απέκλειε τους ψηλούς) για τη θέα της πόλης και για τη λήψη φωτογραφιών.
Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς Πανάγιο Τάφο, περιπλανηθήκαμε στα στενά και ακολούθησε ο προαναφερθείς πόλεμος του φαλάφελ.
Προχωρήσαμε προς την Εβραϊκή περιοχή, σταθήκαμε για λίγο στην κεντρική πλατεία
Προχωρήσαμε προς το τείχος των δακρύων
Όπου και μπήκαμε και στο εσωτερικό του
Όταν φύγαμε από το τείχος των δακρύων, πήγαμε προς το Πραιτώριο, όπου υποτίθεται ότι ήταν και η φυλακή του Χριστού
Για να ξεκουραστούμε πήγαμε στο μπαρ του αυστριακού ξενώνα, που μας φάνηκε ως όαση σχετικά με τη χάβρα η οποία επικρατεί στο μεγαλύτερο μέρος της παλιάς πόλης. Εκεί σε ένα υπέροχο περιβάλλον και εσωτερικό αλλά και με πολύ όμορφο κήπο
ήπιαμε τα κρασάκια μας, ανακεφαλαιώσαμε τις εμπειρίες που αποκομίσαμε από την πολύ ενδιαφέρουσα πόλη στην οποία συναντώνται τόσοι πολιτισμοί, συζητώντας και τις γεωπολιτικές συνθήκες, αλλά και τις δυσοίωνες προβλέψεις και αφού στην όαση – μπαρ είχαμε πιεί έξι-επτά μπουκάλια κρασί κάποιος φίλος ο οποίος διαμένει εκεί τους τελευταίους μήνες και με τον οποίο είχαμε βρεθεί στο τέλος της περιήγησής μας στην πόλη, μας είπε ότι την ώρα που θα βγούμε από τον ξενώνα, θα πρέπει να προχωρήσουμε γρήγορα - χωρίς όμως να δείξουμε ότι φοβόμαστε - για να φύγουμε από την παλιά πόλη, αφού τα 200 μέτρα τα οποία θα έπρεπε να διανύσουμε ήταν και τα πιο επικίνδυνα στην πόλη. Μας είπε, επίσης, ότι κάθε μέρα πλέον, γίνεται και κάποιο επεισόδιο και ότι και «σήμερα είχε μαχαιρωθεί ισραηλινός αστυνομικός». Εγώ βέβαια διατελών εν ευτυχία μετά το κρασάκι του είπα μην ανησυχεί, αφού το ημερήσιο επεισόδιο έχει τελειώσει. Μετά βέβαια σοβαρευτήκαμε, βάλαμε τα πόδια μας στα αυτιά και βγήκαμε από την παλιά πόλη από την πύλη της Δαμασκού
πήραμε το τραμ,
φθάσαμε στον κεντρικό σταθμό της Ιερουσαλήμ, πήραμε το λεωφορείο, άρχισε να βρέχει, το λεωφορείο έμπαζε νερά αλλά δεν μας ένοιαζε, ο οδηγός ήταν μάλλον ραλίστας, εμείς στη γαλαρία απολαύσαμε το ταξίδι και γυρίζοντας στην ασφάλεια του Τελ Αβίβ, πήραμε το λεωφορείο, φθάσαμε στο ξενοδοχείο, όπου ανέβηκα για να κάνω τα check in για την πτήση της αναχώρησης. Οι άλλοι έμειναν να πίνουν τα ποτά τους στο μπαρ το οποίο είχε γίνει στέκι μας στην πλατεία (μας μάθανε και στο Τελ Αβίβ). Κατάφερα να κάνω μόνο το δικό μου check in και μετά έπεσε το σύστημα της aegean. Κάνω ένα σύντομο ντους και κατεβαίνω στο μπαρ. Είχε αρχίσει να βρέχει καταρρακτωδώς. Πίνω ένα ποτό και επιστρέφω στο ξενοδοχείο και ζητώ να μου καλέσουν ένα ταξί. Το ταξί μας πήγε στο λιμανάκι της Γιάφα, όπου στο Container είχε live blues, το οποίο απολαύσαμε με συνοδεία αρκετών ποτών (Glenfiddich εγώ). Όταν τελείωσε το live, και ο κόσμος είχε αρχίσει να αραιώνει, αποχαιρετίσαμε τους φίλους μας στο μπαρ (όπως σας είπα πριν μας μάθανε και στο Τελ Αβίβ) και επιστρέψαμε στη βάση μας, στο μπαρ της πλατείας το οποίο είχε γίνει στέκι μας. Η βροχή συνέχιζε να πέφτει καταρρακτωδώς. Ο σχεδιασμός για την αυριανή ημέρα ήταν ταξίδι με τρένο στην Akko. Πίνοντας πλέον Lagavulin άρχισα να σκέπτομαι πιο καθαρά. Πιθανώς βοήθησε και η αφρικάνικη μουσική με την οποία προμήθευσα το μπαρ – στέκι μας.
Η απόφαση για το εάν πρέπει να γίνει το αυριανό ταξίδι, είπα ότι πρέπει να ληφθεί αύριο ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες, οι προβλέψεις των οποίων, ήταν απόλυτα αρνητικές. Άλλωστε μας μένουν αρκετά ζητήματα να εξερευνήσουμε στο Τελ Αβίβ. Η βροχή συνέχιζε να πέφτει καταρρακτωδώς.
Πέσαμε στην περίπτωση. Βρήκαμε βροχερό το Ισραήλ. Οι διαχειριστές του υδατικού δυναμικού πρέπει να μας ευγνωμονούν για το γούρι που τους φέραμε. Για να είναι κατανοητό αυτό πρέπει να επισημάνουμε ότι το Ισραήλ είναι η πρώτη χώρα στην επαναχρησιμοποίηση λυμάτων με ποσοστό άνω του 80%. Για να φανταστείτε τη ψαλίδα, η δεύτερη χώρα στην επαναχρησιμοποίηση λυμάτων στη γη είναι η Ισπανία με ποσοστό περίπου 25%. Το Ισραήλ λοιπόν είναι η πρώτη χώρα στην αξιοποίηση του υδατικού δυναμικού.
Αυτές οι σκέψεις πέρναγαν από το μυαλό μου πίνοντας ακόμα ένα Lagavulin. Η μουσική που άκουγα ήταν υπέροχη, οι ήχοι του Manu Dibango χάιδευαν τα αυτιά μου, παρήγγειλα ένα ακόμη ποτό (κερασμένο από το μαγαζί για τη μουσική που τους άφησα) και σκέφθηκα ότι αύριο το πρωί δεν θα ήταν σκόπιμο να ξυπνήσω πολύ πρωί (ήλιος είμαι?).
Τρίτη 25-11-2014
Την Τρίτη το πρωί το ξύπνημα ήταν βάρβαρο για την περίπτωσή μου, αφού είχα ρυθμίσει την αφύπνιση του τηλεφώνου στις 08.06πμ, ώρα κατά την οποία συνήθως είμαι εκτός λειτουργίας (δεν είμαι ήλιος). Μετά από το πολύ καλό kosher πρωινό του ξενοδοχείου, πήραμε ταξί και στις 09.55πμ, είμαστε στον κεντρικό σταθμό των λεωφορείων του Τελ Αβίβ.
Σε 50 περίπου λεπτά είχαμε φθάσει στον κεντρικό σταθμό των λεωφορείων της Ιερουσαλήμ.
Από το σταθμό με περπάτημα 3 λεπτών προχωρήσαμε έως τη στάση του τραμ
Το σύγχρονο τραμ μας άφησε κοντά στην πύλη της Γιάφας, από όπου μπήκαμε στην παλιά πόλη.
Για την Ιερουσαλήμ έχουν γραφεί πολλά και έχουν ειπωθεί πολύ περισσότερα, οπότε θα είμαι πολύ συνοπτικός, ξεκινώντας με την επισήμανση κάποιων ζητημάτων τα οποία μου έκαναν εντύπωση:
1. Κατ αρχήν η απίστευτη εμπορευματοποίηση σε κάθε λιθαράκι
2. Η έντονη παρουσία ελληνικού και αρμενικού στοιχείου, δυσανάλογη με τη βαρύτητα των χωρών. Οι λόγοι ιστορικοί (φιρμάνια σουλτάνων, κληροδοτήματα κλπ)
3. Οι απίστευτες κιτς καταστάσεις στον Πανάγιο Τάφο και γύρω από αυτόν. Κάποιες ορδές Ρώσων προσκυνητών, οι οποίοι ορμούσαν κρατώντας απειλητικά το σταυρό στο χέρι ως νέοι σταυροφόροι, παπάδες οι οποίοι έτρεχαν με μεγάλη ταχύτητα μέσα στην εκκλησία του Πανάγιου Τάφου ανεβοκατεβαίνοντας και τις σκάλες με τα λιβανιστήρια να εκτελούν την περιοδική κίνηση με επίσης μεγάλη ταχύτητα (πολύ μεγάλη συχνότητα επαναφοράς) κλπ, δημιουργούσαν ένα σκηνικό το οποίο θύμιζε ταινία των monty pythons ή/και των σταυροφόρων του Μπρανκαλεόνε. Εγώ πάντως δεν άντεξα και χτυπιόμουνα από τα γέλια.
Σημειωτέον είναι ότι λόγω των τελευταίων εντάσεων στην περιοχή, μας πληροφόρησαν ότι ο κόσμος που κυκλοφορούσε τις τελευταίες ημέρες ήταν λιγότερος από το 10% του κόσμου που κυκλοφορούσε υπό κανονικές συνθήκες.
Και εδώ όπου ο βράχος (κατά τις Γραφές) διχοτομήθηκε:
4. Στο χώρο που λειτουργεί ως εμποροπανήγυρις στα στενά της παλιάς πόλης στον Παλαιστινιακό τομέα,
μη διανοηθείτε να τσιμπήσετε ούτε ένα φαλάφελ, χωρίς να προσυμφωνήσετε στην τιμή. Θα σας ζητήσουν ότι θέλουν. Εμείς σταματήσαμε να ξεκουραστούμε φάγαμε λίγο
και μας ζητούσαν κάπου 200 NIS κατ άτομο. Μας έδειξαν πλαστό κατάλογο, ξέσπασε ο πόλεμος του φαλάφελ, έγινε ένας γενικός πανικός και τελικά συμβιβαστήκαμε σε κάτι που είχα προτείνει εξ αρχής και συγκεκριμένα κάπου στα 60 NIS κατ άτομο. Γενικά η περιοχή αυτή θέλει προσοχή, κουμάντο κάνουν 4-5 οικογένειες και προσπαθούν να σε εξαπατήσουν με κάθε τρόπο.
Σε πολλά καταστήματα με αναμνηστικά μιλούν και ελληνικά.
5. Βγαίνοντας από τον παραπάνω αναφερόμενο χώρο που λειτουργεί ως εμποροπανήγυρις
και μπαίνοντας στον Εβραϊκό τομέα, με το βήμα που κάνεις νομίζεις ότι αλλάζεις κόσμο. Εκεί τα πάντα είναι τακτοποιημένα και πεντακάθαρα
6. Τελευταία επισήμανση και κυριότερη, είναι το να ανέβεις σ΄ αυτό το ψηλό καμπαναριό
της προτεσταντικής εκκλησίας
Από εκεί μπορείς να βγάλεις ωραίες φωτογραφίες στην πόλη, ακόμη και στο μουσουλμανικό τομέα, όπου το τελευταίο χρονικό διάστημα και μετά την κλιμάκωση των εντάσεων τόσο στην ευρύτερη περιοχή όσο και μέσα στην Ιερουσαλήμ, έχει απαγορευθεί η είσοδος σε μη μουσουλμάνους, ενώ οι έλεγχοι είναι ιδιαίτερα αυστηροί. Μερικές φωτογραφίες με λήψη από το καμπαναριό της προτεσταντικής εκκλησίας:
Προς τον χριστιανικό τομέα, η εκκλησία του Πανάγιου Τάφου
Κατά τα λοιπά και συνοπτικότατα η περιπλάνησή μας στην παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ μετά την είσοδό μας σε αυτήν από την πύλη της Γιάφας, ξεκίνησε από τον αρμενικό τομέα
Μπήκαμε στα στενά της παλιάς πόλης
Φθάσαμε στην προτεσταντική εκκλησία, όπου ανεβήκαμε στο καμπαναριό (το ύψος μου δεν με βοήθησε κυρίως στο κατέβασμα – ο σχεδιασμός της σκάλας φαίνεται ότι απέκλειε τους ψηλούς) για τη θέα της πόλης και για τη λήψη φωτογραφιών.
Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς Πανάγιο Τάφο, περιπλανηθήκαμε στα στενά και ακολούθησε ο προαναφερθείς πόλεμος του φαλάφελ.
Προχωρήσαμε προς την Εβραϊκή περιοχή, σταθήκαμε για λίγο στην κεντρική πλατεία
Προχωρήσαμε προς το τείχος των δακρύων
Όπου και μπήκαμε και στο εσωτερικό του
Όταν φύγαμε από το τείχος των δακρύων, πήγαμε προς το Πραιτώριο, όπου υποτίθεται ότι ήταν και η φυλακή του Χριστού
Για να ξεκουραστούμε πήγαμε στο μπαρ του αυστριακού ξενώνα, που μας φάνηκε ως όαση σχετικά με τη χάβρα η οποία επικρατεί στο μεγαλύτερο μέρος της παλιάς πόλης. Εκεί σε ένα υπέροχο περιβάλλον και εσωτερικό αλλά και με πολύ όμορφο κήπο
ήπιαμε τα κρασάκια μας, ανακεφαλαιώσαμε τις εμπειρίες που αποκομίσαμε από την πολύ ενδιαφέρουσα πόλη στην οποία συναντώνται τόσοι πολιτισμοί, συζητώντας και τις γεωπολιτικές συνθήκες, αλλά και τις δυσοίωνες προβλέψεις και αφού στην όαση – μπαρ είχαμε πιεί έξι-επτά μπουκάλια κρασί κάποιος φίλος ο οποίος διαμένει εκεί τους τελευταίους μήνες και με τον οποίο είχαμε βρεθεί στο τέλος της περιήγησής μας στην πόλη, μας είπε ότι την ώρα που θα βγούμε από τον ξενώνα, θα πρέπει να προχωρήσουμε γρήγορα - χωρίς όμως να δείξουμε ότι φοβόμαστε - για να φύγουμε από την παλιά πόλη, αφού τα 200 μέτρα τα οποία θα έπρεπε να διανύσουμε ήταν και τα πιο επικίνδυνα στην πόλη. Μας είπε, επίσης, ότι κάθε μέρα πλέον, γίνεται και κάποιο επεισόδιο και ότι και «σήμερα είχε μαχαιρωθεί ισραηλινός αστυνομικός». Εγώ βέβαια διατελών εν ευτυχία μετά το κρασάκι του είπα μην ανησυχεί, αφού το ημερήσιο επεισόδιο έχει τελειώσει. Μετά βέβαια σοβαρευτήκαμε, βάλαμε τα πόδια μας στα αυτιά και βγήκαμε από την παλιά πόλη από την πύλη της Δαμασκού
πήραμε το τραμ,
φθάσαμε στον κεντρικό σταθμό της Ιερουσαλήμ, πήραμε το λεωφορείο, άρχισε να βρέχει, το λεωφορείο έμπαζε νερά αλλά δεν μας ένοιαζε, ο οδηγός ήταν μάλλον ραλίστας, εμείς στη γαλαρία απολαύσαμε το ταξίδι και γυρίζοντας στην ασφάλεια του Τελ Αβίβ, πήραμε το λεωφορείο, φθάσαμε στο ξενοδοχείο, όπου ανέβηκα για να κάνω τα check in για την πτήση της αναχώρησης. Οι άλλοι έμειναν να πίνουν τα ποτά τους στο μπαρ το οποίο είχε γίνει στέκι μας στην πλατεία (μας μάθανε και στο Τελ Αβίβ). Κατάφερα να κάνω μόνο το δικό μου check in και μετά έπεσε το σύστημα της aegean. Κάνω ένα σύντομο ντους και κατεβαίνω στο μπαρ. Είχε αρχίσει να βρέχει καταρρακτωδώς. Πίνω ένα ποτό και επιστρέφω στο ξενοδοχείο και ζητώ να μου καλέσουν ένα ταξί. Το ταξί μας πήγε στο λιμανάκι της Γιάφα, όπου στο Container είχε live blues, το οποίο απολαύσαμε με συνοδεία αρκετών ποτών (Glenfiddich εγώ). Όταν τελείωσε το live, και ο κόσμος είχε αρχίσει να αραιώνει, αποχαιρετίσαμε τους φίλους μας στο μπαρ (όπως σας είπα πριν μας μάθανε και στο Τελ Αβίβ) και επιστρέψαμε στη βάση μας, στο μπαρ της πλατείας το οποίο είχε γίνει στέκι μας. Η βροχή συνέχιζε να πέφτει καταρρακτωδώς. Ο σχεδιασμός για την αυριανή ημέρα ήταν ταξίδι με τρένο στην Akko. Πίνοντας πλέον Lagavulin άρχισα να σκέπτομαι πιο καθαρά. Πιθανώς βοήθησε και η αφρικάνικη μουσική με την οποία προμήθευσα το μπαρ – στέκι μας.
Η απόφαση για το εάν πρέπει να γίνει το αυριανό ταξίδι, είπα ότι πρέπει να ληφθεί αύριο ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες, οι προβλέψεις των οποίων, ήταν απόλυτα αρνητικές. Άλλωστε μας μένουν αρκετά ζητήματα να εξερευνήσουμε στο Τελ Αβίβ. Η βροχή συνέχιζε να πέφτει καταρρακτωδώς.
Πέσαμε στην περίπτωση. Βρήκαμε βροχερό το Ισραήλ. Οι διαχειριστές του υδατικού δυναμικού πρέπει να μας ευγνωμονούν για το γούρι που τους φέραμε. Για να είναι κατανοητό αυτό πρέπει να επισημάνουμε ότι το Ισραήλ είναι η πρώτη χώρα στην επαναχρησιμοποίηση λυμάτων με ποσοστό άνω του 80%. Για να φανταστείτε τη ψαλίδα, η δεύτερη χώρα στην επαναχρησιμοποίηση λυμάτων στη γη είναι η Ισπανία με ποσοστό περίπου 25%. Το Ισραήλ λοιπόν είναι η πρώτη χώρα στην αξιοποίηση του υδατικού δυναμικού.
Αυτές οι σκέψεις πέρναγαν από το μυαλό μου πίνοντας ακόμα ένα Lagavulin. Η μουσική που άκουγα ήταν υπέροχη, οι ήχοι του Manu Dibango χάιδευαν τα αυτιά μου, παρήγγειλα ένα ακόμη ποτό (κερασμένο από το μαγαζί για τη μουσική που τους άφησα) και σκέφθηκα ότι αύριο το πρωί δεν θα ήταν σκόπιμο να ξυπνήσω πολύ πρωί (ήλιος είμαι?).
Last edited by a moderator: