Ισραήλ Ισραήλ Νοέμβρης 2014

gelf · 23 Νοεμβρίου 2014

Κεφάλαιο 5

Τετάρτη 26-11-2014

Αυτή τη φορά το πρωινό αν και cosher μου κάθισε στο στομάχι. Ο λόγος ήταν απλός. Ένα μήνυμα της aegean στις 08.50 πμ, (ημέρα για την οποία σας υπενθυμίζω ότι το προηγούμενο βράδυ, ή μάλλον πριν από ελάχιστες ώρες θεωρούσα ότι δεν θα ξυπνήσω πολύ πρωί) με πληροφόρησε ότι η πτήση για την οποία είχα κάνει και checkin, είχε ματαιωθεί λόγω της (πανελλαδικής?) απεργίας της 27-11-2014. Κατεβάζοντας καντήλια κατάλαβα γιατί την προηγούμενη ημέρα δεν κατάφερα να πραγματοποιήσω και τα υπόλοιπα checkin. Δεν υπήρχε καμία απάντηση, το σύστημα ήταν κλειδωμένο.

Τέλος πάντων, συνεχίζοντας να κατεβάζω καντήλια, κατάφερα με τα πολλά να επικοινωνήσω και να αλλάξω τα εισιτήρια με μια νυχτερινή πτήση, με το αεροπλάνο το οποίο είχε φθάσει το πρωί και λόγω της απεργίας είχε ακινητοποιηθεί και η πτήση είχε αναβληθεί για τις μεταμεσονύχτιες ώρες. Βέβαια η όλη κατάσταση με δυσκόλευε αφού στις 28-11-2014, είχα προγραμματίσει να κάνω και άλλη πτήση, οπότε μέσα σε λιγότερο από δώδεκα ώρες έπρεπε να διανύσω 450 χιλιόμετρα για το πήγαινε έλα στο αεροδρόμιο, αφού έπρεπε να παραλάβω από το σπίτι μου και το γραφείο μου διάφορα απαραίτητα.

Πάω για πρωινό περιμένοντας μήνυμα ή mail επιβεβαίωσης της aegean. Όταν αυτό ήρθε έκανα εκ νέου checkin. Άρχισε να βρέχει πάλι.

Αποφασίσαμε να μην πάμε στο Akko, αφού μάθαμε ότι θα έχει ακόμα και χαλαζόπτωση! Χαλαζόπτωση στο Ισραήλ!!!

Βγήκαμε από την πλατεία, η βροχή σταμάτησε

και μέσω της οδών Digengofκαι και Tchernikhovski φθάσαμε στην οδό Bialiκ

και στην πλατεία Bialik περιοχή και αυτή κτιρίων BAUHAUS.

Εκεί (επί της πλατείας) είναι το μουσείο ιστορίας Τελ Αβίβ – Γιάφας,

το Bauhaus Foundation Museum και το Bialik House.

Επί της οδού Bialik ευρίσκεται το Rubin Museum. Άρχισε να ξαναβρέχει έντονα, μπήκαμε στο Museum Rubin.

Όταν βγήκαμε από το μουσείο η βροχή είχε σταματήσει. Από την οδό Bialik, πήραμε την οδό Allenby και στη συνέχεια την οδό Sherkin,

ώστε να περπατήσουμε την οδό Rothschild από την αρχή της δηλαδή από την πλατεία Leonard Bernstein. Στην πλατεία αυτή υπάρχει ένας μεγάλος συναυλιακός χώρος. Η πρώτη συναυλία που θα γινόταν, σύμφωνα με τις διαφημιστικές πινακίδες, ήταν αυτή των Αρβανιτάκη - Πρωτοψάλτη την 01-12-2014. Περπατήσαμε όλη την οδό Rothschild

Σταματήσαμε να ξεκουραστούμε σε ένα μπαράκι στη γωνία των οδών Rothschild και Nahalat Binyamin το Coffee house,

όπου ήπιαμε τις πρώτες μπύρες και τα πρώτα κρασάκια της ημέρας. Στη συνέχεια πήραμε ταξί και κατευθυνθήκαμε στο Tel Aviv museum of art.

Μου είπαν ότι το μουσείο είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον. Εγώ όμως δεν μπήκα στο μουσείο. Προτίμησα να πιω υπέροχα κόκκινα κρασιά από τη Γαλιλαία, στο εξαιρετικό μπαρ του μουσείου.

Όταν φύγαμε είχε νυχτώσει. Περάσαμε από το γερμανικό χωριό. Ήταν πράγματι ένα χωριό στην καρδιά του Τελ Αβίβ. Εντυπωσιακό θέαμα τα σπιτάκια μέσα στα μεγαθήρια σύγχρονα κτίρια.

Πήραμε ταξί και επιστρέψαμε στη βάση μας. Περάσαμε από το στέκι μας και ήπια τρία Lagavulin.

Πήγαμε για φαγητό και ανέβηκα στο ξενοδοχείο για λίγη ξεκούραση.

Αργότερα πήγα προς τα παραλιακά μπαράκια και μετά τις 02.00 πμ ανηφόρισα προς την πλατεία Digengof, όπου σε μπαρ επί της ομώνυμης οδού, ήπια ένα Lagavulin. Σκέφτηκα ότι και αυτό το ταξίδι πλησίαζε προς το τέλος του. Σκέφτηκα για τις υποχρεώσεις που με περιμένουν. Παρήγγειλα ένα ακόμα Lagavulin και έδιωξα τις κακές σκέψεις από το μυαλό μου.

Ivanna Petrovna · 24 Νοεμβρίου 2014

Μπαρότσαρκα και Ισραήλ μου φαίνεται άκρως ενδιαφέρων συνδυασμός... καλή διαμονή και περιμένουμε ανταπόκριση από τα καλύτερα!
Αλήθεια, το "εθνικό" τους ποτό, ποιο είναι;

gelf · 24 Νοεμβρίου 2014

Η πρώτη μέρα στο Τελ Αβίβ πέρασε υπέροχα. Υπήρξε όμως ένα μελανό σημείο. Ξέχασα τη βασική μου φωτογραφική μηχανή λόγω έλλειψης ύπνου. Έχω βέβαια μαζί μου 3 compact μηχανές συμπεριλαμβανομένης και βιντεοκάμερας. Αύριο όμως ελπίζω να επανορθώσω με την αγορά μηχανής στο Τελ Αβίβ. Κατά τα λοιπά στο αεροπλάνο το γεύμα kosher το συνόδευσα με τρία μπουκαλάκια μοσχοφίλερο. Στον έλεγχο του αεροδρομίου δεν μας έπρηξαν καθόλου παρά τα τελευταια γεγονότα. Νόμιζες ότι έφθανες σε ευρωπαική πρωτεύουσα και όχι σε εμπόλεμη ζώνη. Από το αεροπλάνο διαπίστωσα απίστευτη κυκλοφοριακή κίνηση προς Τελ Αβίβ. Έτσι εγκατέλειψα την ιδέα να πάω στο ξενοδοχείο με ταξί. Αφού έκανα συνάλλαγμα στο αεροδρόμιο πήρα το τρένο (16 NIS) και στη συνέχεια το λεωφορείο 18 (6.90 NIS). Το ξενοδοχείο ήταν υπέροχο και το ίδιο τα 3 μπουκάλια αργεντίνικο κρασί το οποίο ήπιαμε στο μπαρ κάτω από το ξενοδοχείο. Η πρώτη μου εντύπωση ήταν η ραθυμία τόσο στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, όσο και στο υπερπλήρες μπαρ στην κεντρικότερη πλατεία (Digengof) του Τελ Αβίβ. Η δεύτερη θετική όμως αυτή τη φορά εντύπωση ήταν ότι μας κέρασαν ουίσκι για να σβήσουμε το κρασί. Στη συνέχεια σε εστιατόριο με ωραίο φαί ήπιαμε υπέροχο ισραηλινό κρασί (Dalton kosher). Η ερώτησή μας ήταν γιατί το κρασι ονομαζόταν kosher.

ευαγγελια · 24 Νοεμβρίου 2014

http://www.dalton-winery.com
http://en.m.wikipedia.org/wiki/Kosher_foods
http://www.chabad.gr/templates/articlecco_cdo/aid/133468
Kosher

gelf · 2 Δεκεμβρίου 2014

Προς Ivanna Petrovna

Ivanna, σε ευχαριστώ πολύ και συγγνώμη για την καθυστέρηση της απάντησής μου. Οι κύριοι λόγοι της ασυνέπειάς μου είναι το πυκνό ταξίδι στο Ισραήλ και ως εκ τούτου την αδυναμία ανταπόκρισης, αλλά και ένα πρόσθετο ταξίδι το οποίο είχα προγραμματίσει με ώρα πτήσης 20.30 την 28-11-2014. Έτσι με την αλλαγή της ώρας πτήσης από Τελ Αβίβ λόγω της απεργίας της 27-11-2014, η χρονική διαφορά μεταξύ των πτήσεων μειώθηκε σε 12 ώρες, μέσα στις οποίες έπρεπε να διανύσω 450 χιλιόμετρα για το πήγαινε έλα στο αεροδρόμιο, αφού έπρεπε να παραλάβω από το σπίτι μου και το γραφείο μου διάφορα απαραίτητα.

Επί του θέματος τώρα..

Η μπαρότσαρκα στο Ισραήλ ήταν πράγματι άκρως ενδιαφέρουσα αλλά παράλληλα ιδιαίτερα δαπανηρή. Το Τελ Αβίβ είναι μία από τις ακριβότερες πόλεις σε όλες τις δραστηριότητες (διαμονή, ποτά, φαγητό κλπ) εξαιρουμένων των ΜΜΜ.
Στο Ισραήλ δεν έχουν εθνικό ποτό, όπως δεν έχουν και εθνική συνείδηση. Σημειώνεται ότι από τους 7.500.000 περίπου κατοίκους, οι 1.500.000 είναι Άραβες (3.500.000 εάν συμπεριλάβουμε και τις γκρίζες ζώνες), 1.000.000 είναι προερχόμενοι από Ρωσία (ως επί το πλείστον μη Εβραίοι), 200.000 είναι Εβραίοι από την Αιθιοπία (για όποιον θυμάται τις αερογέφυρες διάσωσης στις αρχές της δεκαετίας το 1980) τους οποίους έχουν για υποδεέστερες εργασίες κ.ο.κ. Έχουν βέβαια ωραία κρασιά (πολλά μάλιστα «ευλογημένα !!» - kosher), κυρίως από την περιοχή της Γαλιλαίας αλλά και από τα κατεχόμενα στους λόφους κοντά στην Ιερουσαλήμ. Τα εδάφη αυτά είναι κατάλληλα για οινοποίηση λόγω των εδαφικών κλίσεων.

Πάντως ένα ταξίδι στο Ισραήλ ξεπερνά τα όρια ενός απλού ταξιδιού. Πολύ φοβάμαι ότι οι αναταραχές που έχουν ξεσπάσει τελευταία θα επεκταθούν, αφού φαίνεται ότι σε όλες τις πλευρές επικρατούν τα ακραία στοιχεία. Μάλιστα την προτελευταία ημέρα που ήμασταν εκεί, ακούσαμε ότι προτάθηκε Νόμος (κάτι σαν σύνταγμα – αφού το κράτος δεν διαθέτει σύνταγμα), όπου δεν θα αναγνώριζε δικαίωμα πολίτη στη μειονότητα (1.500.000 όπως προανέφερα) των Αράβων. Αυτό εκτιμώ ότι έχει να κάνει με την απόκτηση εθνικής συνείδησης, η οποία σήμερα δεν υπάρχει.

Περάσαμε πολύ ωραία στο Τελ Αβίβ, ακούσαμε ωραία μουσική ήπιαμε πολύ κρασί, ήπιαμε τα ποτά μας (malt ουίσκι) και σχεδιάσαμε κάποιες μονοήμερες εκδρομές. Η μία ήταν στην Ιερουσαλήμ η οποία πραγματοποιήθηκε – άκρως ενδιαφέρουσα με σκηνές που θύμιζαν Monty Python – η άλλη ήταν στην Akko και η οποία δεν πραγματοποιήθηκε λόγω καιρού (χαλαζόπτωση στο Ισραήλ !!!)

Πέσαμε στην περίπτωση. Βρήκαμε βροχερό το Ισραήλ. Οι διαχειριστές του υδατικού δυναμικού πρέπει να μας ευγνωμονούν. Το Ισραήλ είναι η πρώτη χώρα στην επαναχρησιμοποίηση λυμάτων με ποσοστό άνω του 80%. Για να φανταστείτε τη ψαλίδα η δεύτερη χώρα στη γη είναι η Ισπανία με ποσοστό περίπου 25%. Το Ισραήλ λοιπόν είναι η πρώτη χώρα στην αξιοποίηση του υδατικού δυναμικού.

Κατά τα λοιπά νομίζω ότι θα θυμάμαι την παρακάτω σκηνή :

Όταν βγήκαμε από μια όαση – μπαρ στην Ιερουσαλήμ, μετά από τη γνωστή χάβρα, και αφού στην όαση – μπαρ είχαμε πιεί έξι-επτά μπουκάλια κρασί κάποιος φίλος ο οποίος διαμένει εκεί τους τελευταίους μήνες και με τον οποίο είχαμε βρεθεί στο τέλος της περιήγησής μας στην πόλη, μας είπε ότι πρέπει να προχωρήσουμε γρήγορα χωρίς όμως να δείξουμε ότι φοβόμαστε για να φύγουμε από την παλιά πόλη. Μας είπε ότι κάθε μέρα πλέον γίνεται και κάποιο επεισόδιο και ότι και «σήμερα είχε μαχαιρωθεί ισραηλινός αστυνομικός». Εγώ βέβαια διατελών εν ευθυμία μετά το κρασάκι του είπα να μην ανησυχεί, αφού το ημερήσιο επεισόδιο έχει τελειώσει. Μετά βέβαια σοβαρευτήκαμε, βάλαμε τα πόδια μας στα αυτιά πήραμε το τραμ, φθάσαμε στον κεντρικό σταθμό της Ιερουσαλήμ, πήραμε το λεωφορείο, άρχισε να βρέχει, το λεωφορείο έμπαζε νερά αλλά δεν μας ένοιαζε, ο οδηγός ήταν μάλλον ραλίστας, εμείς στη γαλαρία απολαύσαμε το ταξίδι και γυρίζοντας στην ασφάλεια του Τελ Αβίβ, ήπιαμε μέχρι πρωίας τα ποτά μας (επιτέλους malt ουίσκι) για να γιορτάσουμε (ευκαιρία για να πιούμε επιζητούσαμε) τη «διάσωσή μας».

Έχω αρκετά για το ταξίδι αυτό τα οποία θα γράψω από την άλλη εβδομάδα, γιατί από αύριο με λιγότερες από 24 ώρες ξεκούραση φεύγω για νέο ταξίδι.

Ivanna, σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και σε ευχαριστώ για τις υπέροχες ιστορίες σου - ελπίζω ότι την άλλη εβδομάδα που θα επιστρέψω θα τις διαβάσω.

Προς Ευαγγελία

Ευχαριστώ για τις πληροφορίες, αν και κάποιος που πηγαίνει στο Ισραήλ με μη οργανωμένη εκδρομή προφανώς γνωρίζει το τι είναι το kosher.

Άλλωστε και η AEGEAN διαθέτει γεύμα kosher το οποίο και επέλεξα (βλ. φωτο).

Βέβαια πιθανώς παρεξηγήθηκα γράφοντας ότι « ήπιαμε υπέροχο ισραηλινό κρασί (Dalton kosher). Η ερώτησή μας ήταν γιατί το κρασί ονομαζόταν kosher.».

Το παραπάνω το έγραψα επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο και αφού διατελούσα εν ευθυμία, αφού ήμουνα το πρώτο βράδυ στο Τελ Αβίβ έχοντας καταναλώσει αρκετό μαλτ ουίσκι και αρκετά μπουκάλια κόκκινο κρασί και ευλογημένο και μη. Ήταν συνέχεια της εύθυμης συζήτησης με τη σερβιτόρα και τον ιδιοκτήτη του καταστήματος για το ποια κρασιά είναι kosher, εάν τα έχει ευλογήσει ο ραβίνος, εάν όλα τα κρασιά είναι ευλογημένα, ότι στην Ελλάδα ο καθένας που φτιάχνει κρασί δεν το θεωρεί απλώς καλό, αλλά το καλύτερο όλων, παρ όλον ότι δεν του το έχει ευλογήσει ραβίνος κλπ.

Πάντως σε ευχαριστώ και συγγνώμη για την ασάφειά μου. Απλώς γελάσαμε πολύ όταν μας έλεγαν για την αγνότητα του κρασιού (ποιος που παράγει κρασί δεν το θεωρεί αγνό) αλλά και για την ευλογία!!!

Ivanna Petrovna · 3 Δεκεμβρίου 2014

Ωραία! Υπάρχει μια μικρή περίπτωση να πάω κι εγώ μέσα στο Δεκέμβριο Ισραήλ (Βηθλεέμ τα Χριστούγεννα

)
Από θέμα ασφαλείας τι λέει στην Ιερουσαλήμ και παραέξω; Να το ρισκάρω ή να το αφήσω για κάποια άλλη φορά; Επίσης πώς και δεν κινήθηκες με αυτοκίνητο;

Περιμένω αναλυτική εμπεριστατωμένη μπαρότσαρκα όπως εσύ ξέρεις (και το όνομα του μπαρ-όαση) ;-)

gelf · 11 Δεκεμβρίου 2014

Προς Ivanna Petrovna

Κατ αρχήν συγγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση. Για να δικαιολογηθώ πρέπει να αναφέρω ότι εδώ και μία ώρα βρέθηκα σπίτι μου για δεύτερη μέρα κατά τις τελευταίες 45 ημέρες.

Επί του θέματος τώρα:

1. Από θέμα ασφάλειας, εγώ δεν αισθάνθηκα ανασφάλεια, όμως όπως ανέφερα προηγουμένως:

"Όταν βγήκαμε από μια όαση – μπαρ στην Ιερουσαλήμ, μετά από τη γνωστή χάβρα, και αφού στην όαση – μπαρ είχαμε πιεί έξι-επτά μπουκάλια κρασί κάποιος φίλος ο οποίος διαμένει εκεί τους τελευταίους μήνες και με τον οποίο είχαμε βρεθεί στο τέλος της περιήγησής μας στην πόλη, μας είπε ότι πρέπει να προχωρήσουμε γρήγορα χωρίς όμως να δείξουμε ότι φοβόμαστε για να φύγουμε από την παλιά πόλη. Μας είπε ότι κάθε μέρα πλέον γίνεται και κάποιο επεισόδιο και ότι και «σήμερα είχε μαχαιρωθεί ισραηλινός αστυνομικός». Εγώ βέβαια διατελών εν ευθυμία μετά το κρασάκι του είπα να μην ανησυχεί, αφού το ημερήσιο επεισόδιο έχει τελειώσει."

Το παραπάνω κείμενο αφορά στις συνθήκες τη συγκεκριμένη (σημερινή) χρονική στιγμή στην Ιερουσαλήμ, όπου εγώ πάντως δεν αισθάνθηκα ανασφάλεια.
Στο Τελ Αβίβ δεν υφίσταται ζήτημα ασφάλειας, αφού αισθάνεσαι ότι ζεις σε μία δυτική μεσογειακή-ευρωπαική πόλη. Μάλιστα στα μπαρ ακούς ωραίες μουσικές, από καλά ηχητικά συγκροτήματα ενώ ο οίνος (ευλογημένος ή μη) αλλά και τα λοιπά ποτά (κυρίως το μαλτ ουίσκι - το οποίο είναι η αδυναμία μου), ρέουν άφθονα.
Όμως μετά από συζητήσεις με γνώστες των εκεί τοπικών συνθηκών συνειδητοποίησα ότι - δυστυχώς - οι εντάσεις στο άμεσο μέλλον θα έχουν αυξητικές τάσεις.

Όπως προανέφερα :
" Πολύ φοβάμαι ότι οι αναταραχές που έχουν ξεσπάσει τελευταία θα επεκταθούν, αφού φαίνεται ότι σε όλες τις πλευρές επικρατούν τα ακραία στοιχεία. Μάλιστα την προτελευταία ημέρα που ήμασταν εκεί, ακούσαμε ότι προτάθηκε Νόμος (κάτι σαν σύνταγμα – αφού το κράτος δεν διαθέτει σύνταγμα), όπου δεν θα αναγνώριζε δικαίωμα πολίτη στη μειονότητα (1.500.000 όπως προανέφερα) των Αράβων. Αυτό εκτιμώ ότι έχει να κάνει με την απόκτηση εθνικής συνείδησης, η οποία σήμερα δεν υπάρχει".

Δυστυχώς φοβάμαι ότι επαληθεύομαι και με βάση τις τελευταίες - σημερινές εξελίξεις.

Με βάση τα παραπάνω πρέπει να αποφασίσεις για το ταξίδι σου το οποίο πρέπει να κάνεις σύντομα πριν από πιθανή κορύφωση νέας κρίσης. Εγώ είμαι της άποψης ότι πρέπει να το πραγματοποιήσεις και δεν θα έχεις κανένα πρόβλημα εάν είσαι στοιχειωδώς προσεκτική (που είσαι - αφού είσαι ταξιδιωτικός τύπος). Επίσης στην Ιερουσαλήμ καλό θα είναι να έχεις πρόχειρα και τα τηλέφωνα του προξενείου.

2. Για το θέμα μετακινήσεων. Προτίμησα οι μετακινήσεις μου να γίνονται ως επί το πλείστον με μέσα μαζικής μεταφοράς, αλλά και σε κάποιες (στις υπόλοιπες) περιπτώσεις με ταξί.

Η αιτιολογία είναι απλή:

Δεν ήθελα να βρεθώ στην κατάσταση να εξηγώ σε Ισραηλινούς αστυνομικούς, μετά από φύσημα σε πιθανό αλκοτέστ, ότι οδηγώ άριστα μετά από τρία μπουκάλια κρασί (ευλογημένο ή μη) Γαλιλαίας και μετά από τέσσερα Glenfiddich (καθημερινή κατανάλωση).

3. Για τη μπαρότσαρκα πρέπει να αναφερθεί ότι το Τελ Αβίβ έχει έντονη νυχτερινή ζωή (δεν κατάφερα να πάω στο ξενοδοχείο μου καμία ημέρα-νύχτα πριν από τις 03.30 πμ). Όσον αφορά στο μπαρ - όαση στην Ιερουσαλήμ, αυτό είναι το μπαρ του αυστριακού ξενώνα στη via dolorosa. Εκεί το κεφάλι σου ηρεμεί από την εξωτερική χάβρα και βρίσκεσαι σε συνθήκες κεντρικής Ευρώπης (τις οποίες έχεις ανάγκη εκείνη τη στιγμή - όσο και αν σας φαίνεται αιρετικό), ενώ πίνοντας το κρασάκι σου συζητάς για τις απίστευτες εμπειρίες τις οποίες σου χάρισε η Ιερουσαλήμ. Στον ξενώνα αυτόν υπάρχει και ένας καταπληκτικός κήπος.

Γενικά στο ταξίδι αυτό ήπιαμε εξαιρετικά κρασιά.

Άμεσα - με την πρώτη ευκαιρία, θα γράψω αναλυτικά για το ταξίδι αυτό.

gelf · 15 Δεκεμβρίου 2014

Κεφάλαιο 2

Κυριακή 23-11-2014

Την Κυριακή το μεσημέρι, ξεκίνησα γρήγορα και δυστυχώς βιαστικά για το αεροδρόμιο. Στου δρόμου τα μισά διαπιστώνω ότι έχω ξεχάσει τη βασική μου φωτογραφική μηχανή, τη Νikon D3000, λόγω έλλειψης ύπνου και κάποιας κατανάλωσης malt whisky μέχρι πρωίας.

Σκέφτηκα να αυτοτιμωρηθώ με ποινή μη κατανάλωσης malt whisky επί τετραήμερο. Λόγω ταξιδιού η ποινή επιβλήθηκε με αναστολή.

Το καταπληκτικό και παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι το παραπάνω σενάριο το είχα δει πολλάκις στον ύπνο μου ως εφιάλτη. Δηλαδή να ξεκινάω ταξίδι και να ξεχνάω τη φωτογραφική μου μηχανή. Πάντα ύστερα από αυτόν τον εφιάλτη ξυπνούσα κάθιδρος.

Σκέφθηκα, επίσης, να επιστρέψω σπίτι για να πάρω τη φωτογραφική μου μηχανή, παρ όλο ότι είχα μαζί μου δύο compact φωτογραφικές μηχανές και μία βιντεοκάμερα. Επίσης είχα και τηλέφωνο και τάμπλετ. Αυτά βέβαια τα ημίμετρα δεν με παρηγορούσαν με τίποτα.

Τελικά δεν επέστρεψα στο σπίτι μου υπό το φόβο του να χάσω το ταξίδι. Επίσης σκέφθηκα ότι μπορώ να αγοράσω φωτογραφική μηχανή DSLR είτε στο αεροδρόμιο, είτε στο Τελ Αβίβ. Οπότε οι επιπτώσεις του λάθους θα εκμηδενίζονταν.

Έφθασα στο αεροδρόμιο, πήγα κατ αρχή στο Γερμανό για να αγοράσω φωτογραφική μηχανή αλλά απογοητεύτηκα. Για να πνίξω τον πόνο μου πέρασα από το lounge και ήπια τρία ποτήρια Lagavulin. Στη συνέχεια και μετά από κάποιες αγορές βιβλίων, άφησα τον κλάδο Β και πήγα προς την κατεύθυνση Α του αεροδρομίου.

Εκεί πριν από τον έλεγχο, υπάρχει και άλλο κατάστημα με φωτογραφικά, το οποίο με απογοήτευσε επίσης ως και το προηγούμενο από την έλλειψη εναλλακτικών επιλογών.

Περάσαμε γρήγορα τους ελέγχους και επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο.

Το γεύμα kosher το οποίο είχα προεπιλέξει όταν είχα κάνει κράτηση στα αεροπορικά εισητήρια

συνοδεύτηκε από τρία μπουκαλάκια μοσχοφίλερο.

Πριν συμπληρωθούν δύο ώρες φάνηκαν τα φώτα του Τελ Αβίβ.

Στον έλεγχο του αεροδρομίου δεν μας έπρηξαν κaθόλου παρά τα τελευταία γεγονότα. Νόμιζες ότι έφθανες σε δυτικοευρωπαική πρωτεύουσα και όχι σε εμπόλεμη ζώνη. Από το αεροπλάνο διαπίστωσα απίστευτη κυκλοφοριακή κίνηση προς Τελ Αβίβ. Έτσι εγκατέλειψα την ιδέα να πάω στο ξενοδοχείο με ταξί. Αφού έκανα συνάλλαγμα στο αεροδρόμιο πήρα το τρένο (16 NIS) και στη συνέχεια το λεωφορείο 18 (6,90 NIS).

Φθάσαμε στην πλατεία Digengof, στο κέντρο της πόλης του Τελ Αβίβ,

όπου και το ξενοδοχείο μας Cinema Boutique Hotel, ένα από τα πολλά κτίρια Bauhaus της πλατείας και γενικά της πόλης.

To ξενοδοχείο ήταν υπέροχο (με συγκίνησε η διακόσμηση από αντίκες κινηματογραφικές και φωτογραφικές μηχανές καθώς και από αφίσες και προβολές του κινηματογράφου)

και το ίδιο και τα τρία μπουκάλια αργεντίνικο κρασί τα οποία ήπιαμε σε ένα μπαρ στην πλατεία, όπου και πληροφορήθηκα για το πόσο ακριβή είναι η ζωή στο Ισραήλ και κυρίως στο Τελ Αβίβ. Το αργεντίνικο κρασί ήταν και το μόνο μη ισραηλινό που ήπιαμε όλες τις ημέρες που είμαστε στη χώρα.

Επίσης εντύπωση μου προξένησε η ραθυμία, τόσο στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, όσο και στο υπερπλήρες μπαρ στην κεντρικότερη πλατεία (Digengof) του Τελ Αβίβ. Πάντως παρά την κάποια ραθυμία οι άνθρωποι ήταν εξυπηρετικότατοι.

Βέβαια θετική εντύπωση μου προκάλεσε το ότι μας κέρασαν ουίσκι και μάλιστα malt και το φιλικό κλίμα που δημιουργήθηκε.

Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς παραλία όπου σε εστιατόριο με ωραίο φαί, ήπιαμε υπέροχο ισραηλινό κρασί (Dalton Kosher), και συνεχίσαμε τη συζήτηση με τη σερβιτόρα και τον καταστηματάρχη - διατελώντας εν ευθυμία - γιατί το συγκεκριμένο κρασί είναι Kosher, όταν όλα τα ποτά είναι ευλογημένα κλπ. Μετά τα μεσάνυχτα τα πόδια μου με οδήγησαν στην παραλία πέρασα από δύο μπαράκια και στο τέλος ανηφόρησα προς την πλατεία Digengof, όπου πριν φθάσω σε αυτή μπήκα στο τελευταίο μπαρ της ημέρας (νύχτας) επί της ομώνυμης οδού, όπου και ήπια το τελευταίο malt ουίσκι της ημέρας.

Ο κόσμος είχε αραιώσει, η ώρα πλησίαζε ή/και είχε ξεπεράσει τις 03.00πμ, οπότε ανέβηκα στο ξενοδοχείο μου για ξεκούραση και ύπνο.

η πλατεία

η θέα από το δωμάτιο

Τότε είχα στείλει και την ανταπόκριση – πρώτη φορά σε ταξίδι.

gelf · 20 Δεκεμβρίου 2014

Κεφάλαιο 3

Δευτέρα 24-11-2014

Η πρώτη μου δουλειά μετά το πρωινό ήταν (αφού είχα ερωτήσει από το προηγούμενο βράδυ στη ρεσεψιόν) να επισκεφθώ το εμπορικό κέντρο Digengof - το οποίο βρίσκεται πλησίον του ξενοδοχείου - για αγορά φωτογραφικής μηχανής.

Στο εμπορικό κέντρο αυτό, το έτος 1996 είχε πραγματοποιηθεί βομβιστική ενέργεια, η οποία είχε στοιχίσει τη ζωή 14 ανθρώπων.

Για την είσοδο στο εμπορικό κέντρο γινόταν στοιχειώδης έλεγχος,

Εκεί βρήκα το κατάστημα Camera, όπου και αγόρασα μία φωτογραφική μηχανή Nikon D5100. Ο καταστηματάρχης εξυπηρετικότατος μόνταρε τη μηχανή (μπαταρίες, card disc, λουριά), καθώς και την τσάντα της μηχανής. Έτσι ύστερα από περίπου πέντε χρόνια σε ταξίδι δεν θα με συντρόφευε η αγαπημένη μου Nikon D3000.

Ύστερα από αυτά, πήραμε ταξί από το ξενοδοχείο μου και κατευθυνθήκαμε βόρεια προς το Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ όπου και το Μουσείο Εβραϊκού Πληθυσμού - Museum of the Jewish People (Bet Hatefutsoth)

Η συναγωγή του Πανεπιστημίου είναι ένα πρωτότυπο αρχιτεκτόνημα (βλ. φωτο)

Ενώ ο υπαίθριος χώρος διαθέτει πολλά έργα τέχνης διάσημων καλλιτεχνών, δωρεά εύπορων Εβραίων του εξωτερικού.

Το φαινόμενο αυτό, δηλαδή των δωρεών έργων τέχνης, συναντάται σε όλο το Τελ Αβίβ. Χαρακτηριστικό είναι ένα έργο τέχνης του Νταλί στην έξοδο του αεροδρομίου.

Στη συνέχεια με το λεωφορείο κατευθυνόμενοι νότια φθάσαμε στην αγορά κάρμελ

και περπατήσαμε προς τη θάλασσα παρατηρώντας την περιοχή με τα παλιότερα κτίσματα του Τελ Αβίβ.

Πλησιάζοντας προς τη θάλασσα παρατηρείς τις μεγάλες αντιθέσεις, όπως το μικρό παλαιό οίκημα και το νέο κτίριο θηρίο.

Επίσης παρατηρείς την έλλειψη έστω και στοιχειωδών έργων αποχέτευσης ομβρίων (οι βροχές είναι σπάνιες στο Ισραήλ). Έτσι σε περίπτωση βροχής υπάρχουν παντού λιμνάζοντα νερά.

Φθάνοντας στην παραλιακή ζώνη,

κατευθυνθήκαμε νότια προς Γιάφα. Συναντήσαμε ένα μεγάλο παραλιακό κτίριο το οποίο φαινόταν ότι είχε εγκαταλειφθεί προ πολλού. Διαβάζοντας τη στήλη μπροστά στο κτίριο πληροφορηθήκαμε ότι ήταν Δελφινάριο και ότι μετά από βομβιστική επίθεση δεν είχε ξαναχρησιμοποιηθεί. Στη στήλη αναφέρονταν τα ονόματα των θυμάτων.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να κάνω μια διευκρίνιση προς άρση πιθανών παρεξηγήσεων. Κάθε πόλεμος κηρυγμένος ή ακήρυχτος έχει θύματα από όλες τις αντιμαχόμενες πλευρές. Η αναφορά μου σε θύματα στο παρόν, αφορούν στο τι έβλεπα στον τόπο όπου ευρισκόμουν και δεν έχουν να κάνουν με το δίκιο οποιασδήποτε πλευράς. Άλλωστε ο άνθρωπος είναι πολιτικό ον και μπορεί να κρίνει σφαιρικά.

Συνεχίζοντας προς Γιάφα, παρατηρούσαμε ότι παρά τις μαύρες σημαίες υπήρχαν αρκετοί σέρφερς.

Επίσης παρατηρούσαμε και σμήνη (αποδημητικών) πτηνών στον ουρανό.

Προχωρώντας φθάσαμε στο κέντρο της Γιάφα, από την παραλία όπου και παρατηρήσαμε με ενδιαφέρον – χωρίς να είμαστε εθνικιστές, το αντίθετο μάλιστα – την Ελληνική σημαία να δεσπόζει στο κέντρο του λιμανιού, λόγω της τεράστιας ιδιοκτησίας του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου.

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στο λιμανάκι και καταλήξαμε στο απόλυτα cultμαγαζί με το όνομα Container. Μπαίνοντας μέσα στο μαγαζί ακούμε υπέροχη μουσική blues – jazz. Αποφασίζουμε ότι αυτό το μαγαζί θα είναι ένα από τα στέκια μας για τις επόμενες τρείς ημέρες κατά τις οποίες θα είμαστε στο Τελ Αβίβ. Εγώ χάρηκα πολύ γιατί επί τέλους θα φόρτιζα τη μπαταρία της καινούργιας φωτογραφικής μου μηχανής, αφού ήδη είχα καταφέρει να βγάλω 175 φωτογραφίες, με μπαταρία της οποίας ο δείκτης έτεινε στο μηδέν.

Η χαρά μας έγινε μεγαλύτερη όταν μας πληροφόρησαν ότι την Τρίτη – το επόμενο βράδυ - θα είχε liveblues.

Ήπιαμε τα ποτά μας – ευτυχώς υπήρχε Glenfiddich – ακούσαμε υπέροχη blues – jazz μουσική και όταν πεινάσαμε φάγαμε υπέροχη ψαρόσουπα η οποία εκτός των άλλων είχε γαρίδες, μύδια, καβούρια κλπ, συνοδευόμενη από λευκό ισραηλινό κρασί. Το περίεργο ήταν ότι η ψαρόσουπα ήταν κόκκινη και το συζητήσαμε με το σεφ, το πώς μια τόσο νόστιμη ψαρόσουπα να είναι κόκκινη, ενώ στην Ελλάδα οι ψαρόσουπες είναι κατά κανόνα άσπρες.

Πραγματικά περάσαμε πάρα πολύ ωραία στο Container, αλλά δυστυχώς κάποια στιγμή έπρεπε να φύγουμε για να συνεχίσουμε την εξερεύνησή μας.

Έξω είχε νυχτώσει και από το λιμανάκι πήραμε την ανηφόρα για να συνεχίσουμε τη βόλτα μας στη Γιάφα.

Δοκίμαζα την καινούργια φωτογραφική μηχανή, από την οποία οφείλω να ομολογήσω ότι έμεινα πολύ ευχαριστημένος από την ποιότητα των φωτογραφιών.

Είδαμε το Τελ Αβίβ από ψηλά

Στη συνέχεια κατεβήκαμε στον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό της Γιάφα

Περάσαμε από την περιοχή NEVE TSEDEK, με ωραία παλιά – από τα πρώτα σπιτάκια του Τελ Αβίβ, δυστυχώς όμως δίπλα σε μεγαθήρια.

Περπατήσαμε και στην οδό Ρότσιλντ

και επιστρέψαμε στην πλατεία Digengof, στο κέντρο της πόλης του Τελ Αβίβ, ώστε να συνεχίσουμε ή μάλλον να εντατικοποιήσουμε τη μπαρότσαρκα.

Να σημειώσω για ιστορικούς λόγους και επειδή περνάμε αρκετό μέρος του χρόνου μας στην πλατεία, στην οποία άλλωστε ήταν και το ξενοδοχείο μας (διαλέγω πάντα κεντρικά σημεία για να μείνω - ώστε να πίνω τα ποτά μου ήσυχος), ο Digengof ήταν ο πρώτος Δήμαρχος του Τελ Αβίβ.

Κατά τα λοιπά η νύχτα πέρασε υπέροχα με μουσικές (ακόμα και ελληνικές σε μπαρ της κεντρικής πλατείας Digengof) και ποτά. Αυτή τη νύχτα δεν πήγα προς την παραλιακή. Αύριο θα ξημέρωνε μια νέα γεμάτη μέρα και συγκεκριμένα ημέρα Ιερουσαλήμ. Το βράδυ όμως θα επιστρέφαμε στο Τελ Αβίβ και συγκεκριμένα στο Container όπου θα είχε live blues.

gelf · 22 Δεκεμβρίου 2014

Κεφάλαιο 4

Τρίτη 25-11-2014

Την Τρίτη το πρωί το ξύπνημα ήταν βάρβαρο για την περίπτωσή μου, αφού είχα ρυθμίσει την αφύπνιση του τηλεφώνου στις 08.06πμ, ώρα κατά την οποία συνήθως είμαι εκτός λειτουργίας (δεν είμαι ήλιος). Μετά από το πολύ καλό kosher πρωινό του ξενοδοχείου, πήραμε ταξί και στις 09.55πμ, είμαστε στον κεντρικό σταθμό των λεωφορείων του Τελ Αβίβ.

Σε 50 περίπου λεπτά είχαμε φθάσει στον κεντρικό σταθμό των λεωφορείων της Ιερουσαλήμ.

Από το σταθμό με περπάτημα 3 λεπτών προχωρήσαμε έως τη στάση του τραμ

Το σύγχρονο τραμ μας άφησε κοντά στην πύλη της Γιάφας, από όπου μπήκαμε στην παλιά πόλη.

Για την Ιερουσαλήμ έχουν γραφεί πολλά και έχουν ειπωθεί πολύ περισσότερα, οπότε θα είμαι πολύ συνοπτικός, ξεκινώντας με την επισήμανση κάποιων ζητημάτων τα οποία μου έκαναν εντύπωση:

1. Κατ αρχήν η απίστευτη εμπορευματοποίηση σε κάθε λιθαράκι

2. Η έντονη παρουσία ελληνικού και αρμενικού στοιχείου, δυσανάλογη με τη βαρύτητα των χωρών. Οι λόγοι ιστορικοί (φιρμάνια σουλτάνων, κληροδοτήματα κλπ)

3. Οι απίστευτες κιτς καταστάσεις στον Πανάγιο Τάφο και γύρω από αυτόν. Κάποιες ορδές Ρώσων προσκυνητών, οι οποίοι ορμούσαν κρατώντας απειλητικά το σταυρό στο χέρι ως νέοι σταυροφόροι, παπάδες οι οποίοι έτρεχαν με μεγάλη ταχύτητα μέσα στην εκκλησία του Πανάγιου Τάφου ανεβοκατεβαίνοντας και τις σκάλες με τα λιβανιστήρια να εκτελούν την περιοδική κίνηση με επίσης μεγάλη ταχύτητα (πολύ μεγάλη συχνότητα επαναφοράς) κλπ, δημιουργούσαν ένα σκηνικό το οποίο θύμιζε ταινία των monty pythons ή/και των σταυροφόρων του Μπρανκαλεόνε. Εγώ πάντως δεν άντεξα και χτυπιόμουνα από τα γέλια.

Σημειωτέον είναι ότι λόγω των τελευταίων εντάσεων στην περιοχή, μας πληροφόρησαν ότι ο κόσμος που κυκλοφορούσε τις τελευταίες ημέρες ήταν λιγότερος από το 10% του κόσμου που κυκλοφορούσε υπό κανονικές συνθήκες.

Και εδώ όπου ο βράχος (κατά τις Γραφές) διχοτομήθηκε:

4. Στο χώρο που λειτουργεί ως εμποροπανήγυρις στα στενά της παλιάς πόλης στον Παλαιστινιακό τομέα,

μη διανοηθείτε να τσιμπήσετε ούτε ένα φαλάφελ, χωρίς να προσυμφωνήσετε στην τιμή. Θα σας ζητήσουν ότι θέλουν. Εμείς σταματήσαμε να ξεκουραστούμε φάγαμε λίγο

και μας ζητούσαν κάπου 200 NIS κατ άτομο. Μας έδειξαν πλαστό κατάλογο, ξέσπασε ο πόλεμος του φαλάφελ, έγινε ένας γενικός πανικός και τελικά συμβιβαστήκαμε σε κάτι που είχα προτείνει εξ αρχής και συγκεκριμένα κάπου στα 60 NIS κατ άτομο. Γενικά η περιοχή αυτή θέλει προσοχή, κουμάντο κάνουν 4-5 οικογένειες και προσπαθούν να σε εξαπατήσουν με κάθε τρόπο.

Σε πολλά καταστήματα με αναμνηστικά μιλούν και ελληνικά.

5. Βγαίνοντας από τον παραπάνω αναφερόμενο χώρο που λειτουργεί ως εμποροπανήγυρις

και μπαίνοντας στον Εβραϊκό τομέα, με το βήμα που κάνεις νομίζεις ότι αλλάζεις κόσμο. Εκεί τα πάντα είναι τακτοποιημένα και πεντακάθαρα

6. Τελευταία επισήμανση και κυριότερη, είναι το να ανέβεις σ΄ αυτό το ψηλό καμπαναριό

της προτεσταντικής εκκλησίας

Από εκεί μπορείς να βγάλεις ωραίες φωτογραφίες στην πόλη, ακόμη και στο μουσουλμανικό τομέα, όπου το τελευταίο χρονικό διάστημα και μετά την κλιμάκωση των εντάσεων τόσο στην ευρύτερη περιοχή όσο και μέσα στην Ιερουσαλήμ, έχει απαγορευθεί η είσοδος σε μη μουσουλμάνους, ενώ οι έλεγχοι είναι ιδιαίτερα αυστηροί. Μερικές φωτογραφίες με λήψη από το καμπαναριό της προτεσταντικής εκκλησίας:

Προς τον χριστιανικό τομέα, η εκκλησία του Πανάγιου Τάφου

Κατά τα λοιπά και συνοπτικότατα η περιπλάνησή μας στην παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ μετά την είσοδό μας σε αυτήν από την πύλη της Γιάφας, ξεκίνησε από τον αρμενικό τομέα

Μπήκαμε στα στενά της παλιάς πόλης

Φθάσαμε στην προτεσταντική εκκλησία, όπου ανεβήκαμε στο καμπαναριό (το ύψος μου δεν με βοήθησε κυρίως στο κατέβασμα – ο σχεδιασμός της σκάλας φαίνεται ότι απέκλειε τους ψηλούς) για τη θέα της πόλης και για τη λήψη φωτογραφιών.

Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς Πανάγιο Τάφο, περιπλανηθήκαμε στα στενά και ακολούθησε ο προαναφερθείς πόλεμος του φαλάφελ.

Προχωρήσαμε προς την Εβραϊκή περιοχή, σταθήκαμε για λίγο στην κεντρική πλατεία

Προχωρήσαμε προς το τείχος των δακρύων

Όπου και μπήκαμε και στο εσωτερικό του

Όταν φύγαμε από το τείχος των δακρύων, πήγαμε προς το Πραιτώριο, όπου υποτίθεται ότι ήταν και η φυλακή του Χριστού

Για να ξεκουραστούμε πήγαμε στο μπαρ του αυστριακού ξενώνα, που μας φάνηκε ως όαση σχετικά με τη χάβρα η οποία επικρατεί στο μεγαλύτερο μέρος της παλιάς πόλης. Εκεί σε ένα υπέροχο περιβάλλον και εσωτερικό αλλά και με πολύ όμορφο κήπο

ήπιαμε τα κρασάκια μας, ανακεφαλαιώσαμε τις εμπειρίες που αποκομίσαμε από την πολύ ενδιαφέρουσα πόλη στην οποία συναντώνται τόσοι πολιτισμοί, συζητώντας και τις γεωπολιτικές συνθήκες, αλλά και τις δυσοίωνες προβλέψεις και αφού στην όαση – μπαρ είχαμε πιεί έξι-επτά μπουκάλια κρασί κάποιος φίλος ο οποίος διαμένει εκεί τους τελευταίους μήνες και με τον οποίο είχαμε βρεθεί στο τέλος της περιήγησής μας στην πόλη, μας είπε ότι την ώρα που θα βγούμε από τον ξενώνα, θα πρέπει να προχωρήσουμε γρήγορα - χωρίς όμως να δείξουμε ότι φοβόμαστε - για να φύγουμε από την παλιά πόλη, αφού τα 200 μέτρα τα οποία θα έπρεπε να διανύσουμε ήταν και τα πιο επικίνδυνα στην πόλη. Μας είπε, επίσης, ότι κάθε μέρα πλέον, γίνεται και κάποιο επεισόδιο και ότι και «σήμερα είχε μαχαιρωθεί ισραηλινός αστυνομικός». Εγώ βέβαια διατελών εν ευτυχία μετά το κρασάκι του είπα μην ανησυχεί, αφού το ημερήσιο επεισόδιο έχει τελειώσει. Μετά βέβαια σοβαρευτήκαμε, βάλαμε τα πόδια μας στα αυτιά και βγήκαμε από την παλιά πόλη από την πύλη της Δαμασκού

πήραμε το τραμ,

φθάσαμε στον κεντρικό σταθμό της Ιερουσαλήμ, πήραμε το λεωφορείο, άρχισε να βρέχει, το λεωφορείο έμπαζε νερά αλλά δεν μας ένοιαζε, ο οδηγός ήταν μάλλον ραλίστας, εμείς στη γαλαρία απολαύσαμε το ταξίδι και γυρίζοντας στην ασφάλεια του Τελ Αβίβ, πήραμε το λεωφορείο, φθάσαμε στο ξενοδοχείο, όπου ανέβηκα για να κάνω τα check in για την πτήση της αναχώρησης. Οι άλλοι έμειναν να πίνουν τα ποτά τους στο μπαρ το οποίο είχε γίνει στέκι μας στην πλατεία (μας μάθανε και στο Τελ Αβίβ). Κατάφερα να κάνω μόνο το δικό μου check in και μετά έπεσε το σύστημα της Aegean. Κάνω ένα σύντομο ντους και κατεβαίνω στο μπαρ. Είχε αρχίσει να βρέχει καταρρακτωδώς. Πίνω ένα ποτό και επιστρέφω στο ξενοδοχείο και ζητώ να μου καλέσουν ένα ταξί. Το ταξί μας πήγε στο λιμανάκι της Γιάφα, όπου στο Container είχε live blues, το οποίο απολαύσαμε με συνοδεία αρκετών ποτών (Glenfiddich εγώ). Όταν τελείωσε το live, και ο κόσμος είχε αρχίσει να αραιώνει, αποχαιρετίσαμε τους φίλους μας στο μπαρ (όπως σας είπα πριν μας μάθανε και στο Τελ Αβίβ) και επιστρέψαμε στη βάση μας, στο μπαρ της πλατείας το οποίο είχε γίνει στέκι μας. Η βροχή συνέχιζε να πέφτει καταρρακτωδώς. Ο σχεδιασμός για την αυριανή ημέρα ήταν ταξίδι με τρένο στην Akko. Πίνοντας πλέον Lagavulin άρχισα να σκέπτομαι πιο καθαρά. Πιθανώς βοήθησε και η αφρικάνικη μουσική με την οποία προμήθευσα το μπαρ – στέκι μας.

Η απόφαση για το εάν πρέπει να γίνει το αυριανό ταξίδι, είπα ότι πρέπει να ληφθεί αύριο ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες, οι προβλέψεις των οποίων, ήταν απόλυτα αρνητικές. Άλλωστε μας μένουν αρκετά ζητήματα να εξερευνήσουμε στο Τελ Αβίβ. Η βροχή συνέχιζε να πέφτει καταρρακτωδώς.

Πέσαμε στην περίπτωση. Βρήκαμε βροχερό το Ισραήλ. Οι διαχειριστές του υδατικού δυναμικού πρέπει να μας ευγνωμονούν για το γούρι που τους φέραμε. Για να είναι κατανοητό αυτό πρέπει να επισημάνουμε ότι το Ισραήλ είναι η πρώτη χώρα στην επαναχρησιμοποίηση λυμάτων με ποσοστό άνω του 80%. Για να φανταστείτε τη ψαλίδα, η δεύτερη χώρα στην επαναχρησιμοποίηση λυμάτων στη γη είναι η Ισπανία με ποσοστό περίπου 25%. Το Ισραήλ λοιπόν είναι η πρώτη χώρα στην αξιοποίηση του υδατικού δυναμικού.

Αυτές οι σκέψεις πέρναγαν από το μυαλό μου πίνοντας ακόμα ένα Lagavulin. Η μουσική που άκουγα ήταν υπέροχη, οι ήχοι του Manu Dibango χάιδευαν τα αυτιά μου, παρήγγειλα ένα ακόμη ποτό (κερασμένο από το μαγαζί για τη μουσική που τους άφησα) και σκέφθηκα ότι αύριο το πρωί δεν θα ήταν σκόπιμο να ξυπνήσω πολύ πρωί (ήλιος είμαι?).

gelf · 3 Ιανουαρίου 2015

Κεφάλαιο 5

Τετάρτη 26-11-2014

Αυτή τη φορά το πρωινό αν και cosher μου κάθισε στο στομάχι. Ο λόγος ήταν απλός. Ένα μήνυμα της Aegean στις 08.50 πμ, (ημέρα για την οποία σας υπενθυμίζω ότι το προηγούμενο βράδυ, ή μάλλον πριν από ελάχιστες ώρες θεωρούσα ότι δεν θα ξυπνήσω πολύ πρωί) με πληροφόρησε ότι η πτήση για την οποία είχα κάνει και checkin, είχε ματαιωθεί λόγω της (πανελλαδικής?) απεργίας της 27-11-2014. Κατεβάζοντας καντήλια κατάλαβα γιατί την προηγούμενη ημέρα δεν κατάφερα να πραγματοποιήσω και τα υπόλοιπα checkin. Δεν υπήρχε καμία απάντηση, το σύστημα ήταν κλειδωμένο.

Τέλος πάντων, συνεχίζοντας να κατεβάζω καντήλια, κατάφερα με τα πολλά να επικοινωνήσω και να αλλάξω τα εισιτήρια με μια νυχτερινή πτήση, με το αεροπλάνο το οποίο είχε φθάσει το πρωί και λόγω της απεργίας είχε ακινητοποιηθεί και η πτήση είχε αναβληθεί για τις μεταμεσονύχτιες ώρες. Βέβαια η όλη κατάσταση με δυσκόλευε αφού στις 28-11-2014, είχα προγραμματίσει να κάνω και άλλη πτήση, οπότε μέσα σε λιγότερο από δώδεκα ώρες έπρεπε να διανύσω 450 χιλιόμετρα για το πήγαινε έλα στο αεροδρόμιο, αφού έπρεπε να παραλάβω από το σπίτι μου και το γραφείο μου διάφορα απαραίτητα.

Πάω για πρωινό περιμένοντας μήνυμα ή mail επιβεβαίωσης της Aegean. Όταν αυτό ήρθε έκανα εκ νέου checkin. Άρχισε να βρέχει πάλι.