Περιεχόμενα
Από την Πλευρά του Οδηγού
Αν και δεν με λένε Αρη (Σταθάκη), μόλις διάβασα την αφήγηση της Μαριλένας, ένοιωσα ότι χρειάζεται να προσθέσω λίγα πράγματα επιπλέον.
Κατ΄ αρχάς, το αυτοκίνητο νοικιάστηκε από την Avis, την οποία προτείνω γιατί είναι η μόνη που δίνει το συμβόλαιο αυτοκινήτου γραμμένο και στα ελληνικά, για να ξέρουμε τι μας βρίσκεται (μερικοί από εμάς δεν είναι τόσο καλοί στην γλώσσα του Βολταίρου, αν και τα κουτσοκαταφέρνουμε)! Πάρα πολύ καλό το αυτοκίνητο, με ελάχιστα χιλιόμετρα (11.000) – το αφήσαμε κοντά στα 14.000 – μόνο που λόγω του ήταν 1400 κ.ε. πάνω από τα 130 χλμ./ωρα έκαιγε πάρα πολύ!
Ναι, καλά διαβάσατε. Το όριο στους αυτοκινητοδρόμους της Γαλλίας είναι 130! (το οποίο κατεβαίνει στα 110 όταν βρέχει – και πολύ συχνά βρέχει). Φθάνοντας απόγευμα λοιπόν, με συννεφιασμένο ουρανό, καταφέραμε και πήραμε το αυτοκίνητο περίπου τρία τέταρτα μετά την τροχοδρόμηση του αεροπλάνου. Μόλις πατάμε όμως την άσφαλτο, άρχισε να βρέχει. Φάγαμε μία ώρα για να περάσουμε γύρω – γύρω από το Παρίσι, γιατί και εκεί σταματάνε όλοι όταν βρέχει, και μάλιστα στο σχόλασμα! Και συνέχισε με καταρρακτώδη βροχή, με διαλείμματα ψιχάλας μέχρι που φθάσαμε, μετά τρεισήμισι ώρες οδήγησης με ταχύτητες ελληνικής εθνικής οδού(130 – 150) στην Τούρ, και μάλιστα στο προάστιο με το όνομα που έφερνε στην μεγαλύτερη πόλη της Θεσσαλίας, με την σωστή προφορά εκφερόμενη (Larcay). Εκεί, μας περίμενε η πρώτη ευχάριστη έκπληξη, μπαίνοντας στο αρχοντικό που μας φιλοξένησε για δύο νύκτες. Οι οικοδεσπότες, είχαν τρόπους παλιάς εποχής και τρόπους κίνησης και ομιλίας πραγματικά αριστοκρατικούς, αν και εξαιρετικά θερμούς και προσιτούς. Έτσι, για να φαίνεται η διαφορά του αριστοκράτη από τους δήθεν!
Το επόμενο πρωί, ανοίγοντας το παράθυρο, έβλεπες στο ύψωμα τον πύργο του άρχοντα της περιοχής – κάτι όπως θα πρέπει να αισθάνονταν οι καλεσμένοι του Όθωνα όταν ανοίγανε το παράθυρο τους από την Μ. Βρετανία και βλέπανε το παλάτι – σήμερα βουλή. Μόνο που τους λυπάμαι σήμερα, γιατί την ομορφιά που αντικρίσαμε εμείς και το δέος που νοιώσαμε, δεν μπορούσαν να την δούνε στο φτωχικό παλάτι της χώρας που πήγε ο μικρός γιος του αυτοκράτορα της Βαυαρίας τότε.
Η μέρα κύλησε σαν νερό, με το ένα κάστρο να διαδέχεται το άλλο και εγώ να πιστεύω μερικές φορές ότι παίζω στο Timeline, δίπλα στον Gerald Butler και να εναλλάσσομαι, μεσαίωνας – σήμερα, μεσαίωνας – σήμερα.
Την επομένη και μεθεπομένη, με διαλείμματα φαγητού και γευσιγνωσίας κρασιών του σήμερα, βρισκόμουν στον χρόνο ταξιδεύοντας μεταξύ εκατονταετούς πολέμου, πριγκιπισσών του παραμυθιού, τριακονταετούς πολέμου, αγγλικού εδάφους σε γαλλική επικράτεια (η γαλλικού εδάφους σε αγγλική κατοχή), της μάχης της ημέρας του αγίου Κρισπιανού και της χαμένης μάχης του Πουατιέ (Poitiers), μαζί με την παρθένα της Λορένης (Orleans).
Αφήνοντας την ιστορική ονείρωξη όμως, γυρίζοντας στο τιμόνι, πρέπει να τονίσω την ιδιαιτερότητα των Γάλλων στις διασταυρώσεις, όπου παραφράζοντας την ρήση, έχουν κυκλώσει τα τετράγωνα. Εννοώ ότι εκτός του κέντρο των πόλεων, όλες οι διασταυρώσεις δρόμων γίνονται με κυκλικές πορείες γύρω από πλατεία, μετρίου μεγέθους, μερικές φορές διαμέτρου δύο μέτρων μόνο!!!! Προσοχή όμως, προτεραιότητα έχουν αυτοί που ήδη είναι σε κυκλική πορεία και όχι οι ερχόμενοι από δεξιά εισερχόμενοι! Βέβαια, οι Γάλλοι το γράφουν παντού,(cedez le passage) αυτό όμως δεν με εμπόδισε δύο φορές να μπω, ωραίος ως Έλλην, κόβοντας τους τον δρόμο (έψαχνα τον δικό μου). Αυτοί δε, με γαλατική αβρότητα, δεν κορνάρανε, αλλά με ρωτάγανε εάν ήμουν τρελός, την ώρα που με προσπέρναγαν.
Τέλος, θα προσέθετα ότι η σήμανση είναι τόσο καλή, που αποκλείεται κάποιος να χαθεί, ακολουθώντας τις πινακίδες των δρόμων, αλλά ένας καλός οδικός χάρτης είναι απαραίτητος. Στους αυτοκινητοδρόμους εισέρχεσαι παίρνοντας ένα εισιτήριο, το οποίο στην έξοδο καθορίζει τα διόδια σου (αρκετά τσουχτερά) βάσει της απόστασης που διένυσες . Η Γαλλία είναι μεγάλη χώρα και το οδικό της δίκτυο συγχωρεί λαθάκια κατεύθυνσης, που διορθώνονται γρήγορα και οι αστυνομικοί πολύ εξυπηρετικοί και με διάθεση να βοηθήσουν στα δύσκολα. (Περιπολικό μας οδήγησε και μας έδειξε το ξενοδοχείο μας, μόλις του είπαμε ότι είχαμε χαθεί στον δαίδαλο των δρόμων της La Rochelle).
Αν και δεν με λένε Αρη (Σταθάκη), μόλις διάβασα την αφήγηση της Μαριλένας, ένοιωσα ότι χρειάζεται να προσθέσω λίγα πράγματα επιπλέον.
Κατ΄ αρχάς, το αυτοκίνητο νοικιάστηκε από την Avis, την οποία προτείνω γιατί είναι η μόνη που δίνει το συμβόλαιο αυτοκινήτου γραμμένο και στα ελληνικά, για να ξέρουμε τι μας βρίσκεται (μερικοί από εμάς δεν είναι τόσο καλοί στην γλώσσα του Βολταίρου, αν και τα κουτσοκαταφέρνουμε)! Πάρα πολύ καλό το αυτοκίνητο, με ελάχιστα χιλιόμετρα (11.000) – το αφήσαμε κοντά στα 14.000 – μόνο που λόγω του ήταν 1400 κ.ε. πάνω από τα 130 χλμ./ωρα έκαιγε πάρα πολύ!
Ναι, καλά διαβάσατε. Το όριο στους αυτοκινητοδρόμους της Γαλλίας είναι 130! (το οποίο κατεβαίνει στα 110 όταν βρέχει – και πολύ συχνά βρέχει). Φθάνοντας απόγευμα λοιπόν, με συννεφιασμένο ουρανό, καταφέραμε και πήραμε το αυτοκίνητο περίπου τρία τέταρτα μετά την τροχοδρόμηση του αεροπλάνου. Μόλις πατάμε όμως την άσφαλτο, άρχισε να βρέχει. Φάγαμε μία ώρα για να περάσουμε γύρω – γύρω από το Παρίσι, γιατί και εκεί σταματάνε όλοι όταν βρέχει, και μάλιστα στο σχόλασμα! Και συνέχισε με καταρρακτώδη βροχή, με διαλείμματα ψιχάλας μέχρι που φθάσαμε, μετά τρεισήμισι ώρες οδήγησης με ταχύτητες ελληνικής εθνικής οδού(130 – 150) στην Τούρ, και μάλιστα στο προάστιο με το όνομα που έφερνε στην μεγαλύτερη πόλη της Θεσσαλίας, με την σωστή προφορά εκφερόμενη (Larcay). Εκεί, μας περίμενε η πρώτη ευχάριστη έκπληξη, μπαίνοντας στο αρχοντικό που μας φιλοξένησε για δύο νύκτες. Οι οικοδεσπότες, είχαν τρόπους παλιάς εποχής και τρόπους κίνησης και ομιλίας πραγματικά αριστοκρατικούς, αν και εξαιρετικά θερμούς και προσιτούς. Έτσι, για να φαίνεται η διαφορά του αριστοκράτη από τους δήθεν!
Το επόμενο πρωί, ανοίγοντας το παράθυρο, έβλεπες στο ύψωμα τον πύργο του άρχοντα της περιοχής – κάτι όπως θα πρέπει να αισθάνονταν οι καλεσμένοι του Όθωνα όταν ανοίγανε το παράθυρο τους από την Μ. Βρετανία και βλέπανε το παλάτι – σήμερα βουλή. Μόνο που τους λυπάμαι σήμερα, γιατί την ομορφιά που αντικρίσαμε εμείς και το δέος που νοιώσαμε, δεν μπορούσαν να την δούνε στο φτωχικό παλάτι της χώρας που πήγε ο μικρός γιος του αυτοκράτορα της Βαυαρίας τότε.
Η μέρα κύλησε σαν νερό, με το ένα κάστρο να διαδέχεται το άλλο και εγώ να πιστεύω μερικές φορές ότι παίζω στο Timeline, δίπλα στον Gerald Butler και να εναλλάσσομαι, μεσαίωνας – σήμερα, μεσαίωνας – σήμερα.
Την επομένη και μεθεπομένη, με διαλείμματα φαγητού και γευσιγνωσίας κρασιών του σήμερα, βρισκόμουν στον χρόνο ταξιδεύοντας μεταξύ εκατονταετούς πολέμου, πριγκιπισσών του παραμυθιού, τριακονταετούς πολέμου, αγγλικού εδάφους σε γαλλική επικράτεια (η γαλλικού εδάφους σε αγγλική κατοχή), της μάχης της ημέρας του αγίου Κρισπιανού και της χαμένης μάχης του Πουατιέ (Poitiers), μαζί με την παρθένα της Λορένης (Orleans).
Αφήνοντας την ιστορική ονείρωξη όμως, γυρίζοντας στο τιμόνι, πρέπει να τονίσω την ιδιαιτερότητα των Γάλλων στις διασταυρώσεις, όπου παραφράζοντας την ρήση, έχουν κυκλώσει τα τετράγωνα. Εννοώ ότι εκτός του κέντρο των πόλεων, όλες οι διασταυρώσεις δρόμων γίνονται με κυκλικές πορείες γύρω από πλατεία, μετρίου μεγέθους, μερικές φορές διαμέτρου δύο μέτρων μόνο!!!! Προσοχή όμως, προτεραιότητα έχουν αυτοί που ήδη είναι σε κυκλική πορεία και όχι οι ερχόμενοι από δεξιά εισερχόμενοι! Βέβαια, οι Γάλλοι το γράφουν παντού,(cedez le passage) αυτό όμως δεν με εμπόδισε δύο φορές να μπω, ωραίος ως Έλλην, κόβοντας τους τον δρόμο (έψαχνα τον δικό μου). Αυτοί δε, με γαλατική αβρότητα, δεν κορνάρανε, αλλά με ρωτάγανε εάν ήμουν τρελός, την ώρα που με προσπέρναγαν.
Τέλος, θα προσέθετα ότι η σήμανση είναι τόσο καλή, που αποκλείεται κάποιος να χαθεί, ακολουθώντας τις πινακίδες των δρόμων, αλλά ένας καλός οδικός χάρτης είναι απαραίτητος. Στους αυτοκινητοδρόμους εισέρχεσαι παίρνοντας ένα εισιτήριο, το οποίο στην έξοδο καθορίζει τα διόδια σου (αρκετά τσουχτερά) βάσει της απόστασης που διένυσες . Η Γαλλία είναι μεγάλη χώρα και το οδικό της δίκτυο συγχωρεί λαθάκια κατεύθυνσης, που διορθώνονται γρήγορα και οι αστυνομικοί πολύ εξυπηρετικοί και με διάθεση να βοηθήσουν στα δύσκολα. (Περιπολικό μας οδήγησε και μας έδειξε το ξενοδοχείο μας, μόλις του είπαμε ότι είχαμε χαθεί στον δαίδαλο των δρόμων της La Rochelle).
Νάσαι καλά! Πριν πολλά χρόνια πήγα ημερήσια από 
