Ισραήλ Κίνησε ο Εβραίος να πάει στο παζάρι κι ήταν η μέρα Σάββατο...
- Thread starter taver
- Ημερομηνία δημιουργίας
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.490
- Likes
- 29.006
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Και από τη βραδινή βόλτα της επιστροφής στο ξενοδοχείο...
Attachments
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.490
- Likes
- 29.006
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Ξημερώνει Κυριακή, και το πρωινό επιφυλάσσει έκπληξη. Το ξενοδοχείο είναι αυστηρά Kosher, και το πρωινό δε θα μπορούσε κι αυτό να διαφέρει. Δεν υπάρχουν τα κλασσικά φασόλια, λουκάνικα, μπέικον κλπ που βρίσκει κανείς σε ξενοδοχεία αντίστοιχης κατηγορίας στον υπόλοιπο κόσμο, αλλά μόνο τοπικές σπεσιαλιτέ.
Μετά από ένα καλό πρωινό δίπλα στο κύμα, παίρνουμε το αυτοκίνητο και αναχωρούμε για Ιερουσαλήμ.... Μετά από 60 χιλιόμετρα αυτοκινητόδρομου που χρειαστήκαμε 2 ώρες να τα διανύσουμε (απίστευτη κίνηση, πρωί εργάσιμης ημέρας…), φτάνουμε στην Ιερουσαλήμ. Μετά από μπόλικη ακόμα κίνηση, και κινούμενοι με βάση ταμπέλες κι ένα χάρτη που δεν είχε τις τελευταίες μονοδρομήσεις, φτάνουμε στην παλιά πόλη. Ρωτώντας πας στην (παλιά) πόλη, κι έτσι κι εμείς καταφέραμε μόνο έτσι να βρούμε ένα parking. Παρκάραμε, και κατευθυνόμαστε προς την παλιά πόλη.
Η πρώτη μας διαπίστωση, είναι η ζέστη που επικρατεί. Έντονη, εξαντλητική υγρή ζέστη, που σε επιτεινόμενη από τον καυτό ήλιο γίνεται αποπνικτική… Τι να κάνουμε, θα προσπαθήσουμε να αντέξουμε!
Τα τείχη της παλιάς πόλης κτίστηκαν το 16ο αιώνα. 7 πύλες στα τείχη επέτρεπαν την επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Από αυτές, η πύλη της Δαμασκού, στη βόρεια πλευρά των τειχών είναι η παλαιότερη, και είναι και η κοντινότερη σε μας, από την οποία θα περάσουμε στο εσωτερικό των τειχών. Είναι η είσοδος πιο κοντά στο μουσουλμανικό τομέα της παλιάς πόλης...
Με το που περνάμε την πύλη, αυτόματα μπαίνουμε σε μεσανατολικό κλίμα. Χιλιάδες μικροέμποροι, προμηθευτές με καρότσια (που τα τσουλάνε πάνω σε λάστιχα αυτοκινήτων), τουριστικά σουβενίρ ανακατεμένα με είδη παζαριού…
Ήμασταν όμως αδιάβαστοι. Όλοι μας. Είχαμε φέρει συνολικά 3 Lonely Planet για τη χώρα & ένα Top-10 guide για την πόλη, και κανένας δεν είχε κάνει τον κόπο να τα μελετήσει… Έτσι ξεκινήσαμε από τη Via Dolorosa, τη διαδρομή που υποτίθεται διέτρεξε ο Ιησούς με το σταυρό. Ένα σετ από αξιοθέατα καλά σηματοδοτημένο ώστε ούτε ο πιο βλάκας τουρίστας να μη μπορεί να χαθεί. Βρήκαμε όμως ότι απευθύνονται σε καθαρά θρησκευτικό τουρισμό (π.χ. η φυλακή του Ιησού, μια πέτρα σε ένα τοίχο που υποτίθεται ακούμπησε ο Ιησούς και άφησε σημάδι, τα σημεία όπου έπεσε και κάποιος έστησε μια εκκλησία) κλπ…
Η διαδρομή οδηγεί, μέσα από στενά και στοές, στο ναό της Αναστάσεως, μέσα στον οποίο, κάτω από ένα μεγαλοπρεπή βυζαντινό θόλο, βρίσκεται κι ο πανάγιος τάφος. Εκεί, πλέον, γίνεται το αδιαχώρητο. Χαμός από τουρίστες. Αλλά, ακόμη κι αυτός ο κορυφαία ιερός χώρος, δεν είναι σε θέση να μας βγάλει συναισθήματα κατάνυξης. Μπουλούκια πουλμανάτων και μη τουριστών, από όλα τα μέρη της Γής, προσεύχονται πάνω σε μια πέτρα του 19ου αιώνα και συνωστίζονται σε μια ουρά που χρειάζεται 4-5 ώρες για να αδειάσει, προκειμένου να μπορέσουν να μπουν μέσα στον πανάγιο τάφο (εμείς δεν κάναμε τίποτα από τα 2).
Βγαίνουμε από την Εκκλησία, και ξεκινάμε μια βόλτα μέσα στα στενά και τις στοές της παλιάς πόλης. Μια στάση για φρεσκοστιμμένο χυμό (ακόμη και τα παγκοσμίου φήμης πορτοκάλια του Ισραήλ δεν είναι καλά εκτός εποχής…), και την επακόλουθη επίσκεψη σε δημόσιες τουαλέτες με ένοπλη φρουρά, οι δρόμοι μας οδηγούν ανάμεσα στο χριστιανικό, το μουσουλμανικό και τον Εβραϊκό τομέα της πόλης.
Μετά από ένα καλό πρωινό δίπλα στο κύμα, παίρνουμε το αυτοκίνητο και αναχωρούμε για Ιερουσαλήμ.... Μετά από 60 χιλιόμετρα αυτοκινητόδρομου που χρειαστήκαμε 2 ώρες να τα διανύσουμε (απίστευτη κίνηση, πρωί εργάσιμης ημέρας…), φτάνουμε στην Ιερουσαλήμ. Μετά από μπόλικη ακόμα κίνηση, και κινούμενοι με βάση ταμπέλες κι ένα χάρτη που δεν είχε τις τελευταίες μονοδρομήσεις, φτάνουμε στην παλιά πόλη. Ρωτώντας πας στην (παλιά) πόλη, κι έτσι κι εμείς καταφέραμε μόνο έτσι να βρούμε ένα parking. Παρκάραμε, και κατευθυνόμαστε προς την παλιά πόλη.
Η πρώτη μας διαπίστωση, είναι η ζέστη που επικρατεί. Έντονη, εξαντλητική υγρή ζέστη, που σε επιτεινόμενη από τον καυτό ήλιο γίνεται αποπνικτική… Τι να κάνουμε, θα προσπαθήσουμε να αντέξουμε!
Τα τείχη της παλιάς πόλης κτίστηκαν το 16ο αιώνα. 7 πύλες στα τείχη επέτρεπαν την επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Από αυτές, η πύλη της Δαμασκού, στη βόρεια πλευρά των τειχών είναι η παλαιότερη, και είναι και η κοντινότερη σε μας, από την οποία θα περάσουμε στο εσωτερικό των τειχών. Είναι η είσοδος πιο κοντά στο μουσουλμανικό τομέα της παλιάς πόλης...
Με το που περνάμε την πύλη, αυτόματα μπαίνουμε σε μεσανατολικό κλίμα. Χιλιάδες μικροέμποροι, προμηθευτές με καρότσια (που τα τσουλάνε πάνω σε λάστιχα αυτοκινήτων), τουριστικά σουβενίρ ανακατεμένα με είδη παζαριού…
Ήμασταν όμως αδιάβαστοι. Όλοι μας. Είχαμε φέρει συνολικά 3 Lonely Planet για τη χώρα & ένα Top-10 guide για την πόλη, και κανένας δεν είχε κάνει τον κόπο να τα μελετήσει… Έτσι ξεκινήσαμε από τη Via Dolorosa, τη διαδρομή που υποτίθεται διέτρεξε ο Ιησούς με το σταυρό. Ένα σετ από αξιοθέατα καλά σηματοδοτημένο ώστε ούτε ο πιο βλάκας τουρίστας να μη μπορεί να χαθεί. Βρήκαμε όμως ότι απευθύνονται σε καθαρά θρησκευτικό τουρισμό (π.χ. η φυλακή του Ιησού, μια πέτρα σε ένα τοίχο που υποτίθεται ακούμπησε ο Ιησούς και άφησε σημάδι, τα σημεία όπου έπεσε και κάποιος έστησε μια εκκλησία) κλπ…
Η διαδρομή οδηγεί, μέσα από στενά και στοές, στο ναό της Αναστάσεως, μέσα στον οποίο, κάτω από ένα μεγαλοπρεπή βυζαντινό θόλο, βρίσκεται κι ο πανάγιος τάφος. Εκεί, πλέον, γίνεται το αδιαχώρητο. Χαμός από τουρίστες. Αλλά, ακόμη κι αυτός ο κορυφαία ιερός χώρος, δεν είναι σε θέση να μας βγάλει συναισθήματα κατάνυξης. Μπουλούκια πουλμανάτων και μη τουριστών, από όλα τα μέρη της Γής, προσεύχονται πάνω σε μια πέτρα του 19ου αιώνα και συνωστίζονται σε μια ουρά που χρειάζεται 4-5 ώρες για να αδειάσει, προκειμένου να μπορέσουν να μπουν μέσα στον πανάγιο τάφο (εμείς δεν κάναμε τίποτα από τα 2).
Βγαίνουμε από την Εκκλησία, και ξεκινάμε μια βόλτα μέσα στα στενά και τις στοές της παλιάς πόλης. Μια στάση για φρεσκοστιμμένο χυμό (ακόμη και τα παγκοσμίου φήμης πορτοκάλια του Ισραήλ δεν είναι καλά εκτός εποχής…), και την επακόλουθη επίσκεψη σε δημόσιες τουαλέτες με ένοπλη φρουρά, οι δρόμοι μας οδηγούν ανάμεσα στο χριστιανικό, το μουσουλμανικό και τον Εβραϊκό τομέα της πόλης.
Evmenis
Member
- Μηνύματα
- 162
- Likes
- 33
- Επόμενο Ταξίδι
- london baby
δεν ειχαν φασολια για πρωινο?
προτεινω καταδικαστικη εκθεση του ΟΗΕ για το ζητημα ,το εχουν παρακανει αυτοι οι ισραηλινοι
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.490
- Likes
- 29.006
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Μάλλον δεν ξέρεις τι είναι το Kosher...δεν ειχαν φασολια για πρωινο?
προτεινω καταδικαστικη εκθεση του ΟΗΕ για το ζητημα ,το εχουν παρακανει αυτοι οι ισραηλινοι
Kosher foods - Wikipedia, the free encyclopedia (Δε βρίσκω κάτι στα Ελληνικά, sorry)
kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.986
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Την μια ο Κεραμικός, την άλλη οι Εβραίοι.. αν τριτώσει καλό θα ήταν να το κοιτάγατε λίγο...
Last edited by a moderator:
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.490
- Likes
- 29.006
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
3 στα 3 στο Ισραήλ, πάντως...
Last edited by a moderator:
varsa
Member
- Μηνύματα
- 1.291
- Likes
- 128
- Ταξίδι-Όνειρο
- far away
για συνεχισε taver.... μια χαρα μεχρι εδω... αλλα μια απορια : αυτη η κρεμαστη ελια (ελια ειναι?) τι στο καλο συμβολιζει??????
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.490
- Likes
- 29.006
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Δεν έχω την παραμικρή ιδέα!!!!
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.490
- Likes
- 29.006
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Μερικές ακόμη φωτογραφίες, και η συνέχεια της ιστορίας αύριο...
Πύλη της Δαμασκού, εξωτερική πλευρά:
Σοκκάκι...
Οδός Dolorosa:
Κάθετος στην οδό Dolorosa:
Εδώ λένε ότι ακούμπησε ο Ιησούς στο δρόμο για το γολγοθά... (και άφησε και σημάδι). [ Το χέρι του θεού το ξέρουμε ως τοιχογραφία του Michellangelo στο ταβάνι της Capela Sistina - καμμία σχέση, όμως...]
Γκρούπ Αμερικανών τουριστών στην οδό Dolorosa:
Εκκλησία της αναστάσεως (πανάγιος τάφος), εξωτερικά:
Προσευχές πάνω στην πέτρα πάνω στην οποία υποτίθεται τοποθετήθηκε το σώμα του Ιησού. Στην πράξη, η πέτρα είναι του 1810 μ.χ....
Μπαχαρικά, βότανα κι αρώματα σε ένα μαγαζί.. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, ο ιδιοκτήτης μας έβγαλε έξω φωνάζοντας "no more photos!"..
Πύλη της Δαμασκού, εξωτερική πλευρά:
Σοκκάκι...
Οδός Dolorosa:
Κάθετος στην οδό Dolorosa:
Εδώ λένε ότι ακούμπησε ο Ιησούς στο δρόμο για το γολγοθά... (και άφησε και σημάδι). [ Το χέρι του θεού το ξέρουμε ως τοιχογραφία του Michellangelo στο ταβάνι της Capela Sistina - καμμία σχέση, όμως...]
Γκρούπ Αμερικανών τουριστών στην οδό Dolorosa:
Εκκλησία της αναστάσεως (πανάγιος τάφος), εξωτερικά:
Προσευχές πάνω στην πέτρα πάνω στην οποία υποτίθεται τοποθετήθηκε το σώμα του Ιησού. Στην πράξη, η πέτρα είναι του 1810 μ.χ....
Μπαχαρικά, βότανα κι αρώματα σε ένα μαγαζί.. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, ο ιδιοκτήτης μας έβγαλε έξω φωνάζοντας "no more photos!"..
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.490
- Likes
- 29.006
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Η Νοτιοανατολική πλευρά της παλιάς πόλης, κυριαρχείται από το υπερυψωμένο Temple mount, όπου βρίσκεται σήμερα το Dome of the Rock. Ο χώρος είναι ιερός τόσο για τους Εβραίους (τόπος της θυσίας του Ισαάκ, εδώ βρισκόταν ο ναός του Σολομώντα και μετέπειτα ο Δεύτερος Ναός) , όσο και για τους Μουσουλμάνους (από δω ανελήφθη στους ουρανούς ο προφήτης). Ωστόσο σήμερα βρίσκεται υπό μουσουλμανική διοίκηση… Ο Ηρώδης ο Μέγας (πατέρας του γνωστού από τα θρησκευτικά) ισοπέδωσε ένα βουνό για να επεκτείνει ένα πλάτωμα, και έκτισε ένα τοίχο περιμετρικά του. Το σημείο αυτό είναι ίσως το πιο ευαίσθητο πολιτικά/θρησκευτικά στον πλανήτη… Τόσο πολύ, που δεν έχει γίνει ποτέ αρχαιολογική ανασκαφή σ’ αυτό.
Πριν φτάσουμε εκεί πάνω, όμως, έχουμε μπροστά μας ένα ακόμη σημαντικό μνημείο. Η Νοτιοδυτική πλευρά των τειχών που συγκρατούν το υπερυψωμένο Temple mount, είναι πιο γνωστή ως Western Wall, ή το τείχος των δακρύων. Το πιο ιερό μέρος για την Εβραϊκή θρησκεία, είναι το σημείο όπου παραδοσιακά συγκεντρώνονται για να ακουμπήσουν στον τοίχο και να θρηνήσουν το χαμό του Ναού του Σολομώντα & του Δεύτερο ναού. Έχει και ιστορική σημασία, γιατί επί εκατοντάδες χρόνια οι Εβραίοι ήταν αποκλεισμένοι από την πόλη, και τους επιτρεπόταν η είσοδος σ’ αυτή μόνο μια φορά το χρόνο, ακριβώς για να στηθούν στο τείχος και να θρηνήσουν.
Για να μπούμε στην πλατεία που βρίσκεται μπροστά από το τείχος, πρέπει να περάσουμε από ένα ανιχνευτή μετάλλων. Το κάνουμε, και στη συνέχεια πρέπει να χωρίσουμε. Οι Γυναίκες μπορούν να επισκεφτούν το τείχος στη δεξιά πλευρά της πλατείας μόνο, ενώ οι άνδρες στην αριστερή πλευρά και το κέντρο. Επίσης, πρέπει όλοι να σκεπάσουν το κεφάλι τους – για το σκοπό αυτό διατίθενται δωρεάν πάνινα «καλύμματα κεφαλής» - που κανονικά επιστρέφονται…
Περνάμε στο χώρο του τείχους, όπου το πιο ενδιαφέρον θέαμα είναι ο κόσμος: Απλός κόσμος, παιδιά από σχολές Ραββίνων, φαντάροι σε ομάδες ή κατά μόνας, όλοι συγκεντρώνονται μπροστά στο τείχος, στρέφουν το πρόσωπό τους προς αυτό (μερικοί ακουμπάνε κιόλας σ’ αυτό με το ένα χέρι), και διαβάζουν – η απλά λένε – προσευχές. Και πολοί, πάρα πολύ φαντάροι... Η ζέστη δεν αντέχεται, αλλά το τείχος συνεχίζει και σε ημιυπαίθριο χώρο, όπου η σκιά σε συνδυασμό με το δυνατό air-condition κάνει την κατάσταση υποφερτή. Εδώ προσεύχονται οι γέροι, οι Ραβίνοι, και οι κοινωνικές ομάδες με «προτεραιότητα» μόνο.
Βγαίνοντας από το τείχος, ρωτάμε ένα αστυνομικό πως μπορούμε να ανέβουμε στο Temple Mount. Σε πάρα πολύ φτωχά Αγγλικά, μας απαντάει ότι είναι κλειστό, και θα ανοίξει μόνο μετά τις 7. Η ώρα είναι μία και κάτι το μεσημέρι, οπότε αποχαιρετούμε την ιδέα μιας επίσκεψης στο Dome of the Rock σ’ αυτό το ταξίδι, καθώς ουδεμία πρόθεση δεν έχουμε να παρατείνουμε την παραμονή μας στο τηγάνι της Ιερουσαλήμ….
Φεύγουμε από την πλατεία, όταν ένα παιδάκι μας πλησιάζει. "Θέλετε να πάτε στο Dome of the Rock? Εγώ θα σας πάω!" μας λέει. Το ακολουθούμε, με δυσπιστία στην αρχή, και μας οδηγεί, μέσα από κάτι στενά, πρώτα σε ένα όμορφο μπαλκόνι με πανοραμική θέα τόσο στο τείχος των δακρύων όσο και σε ολόκληρο το Temple Mount με το Dome of the Rock, και στη συνέχεια, γύρω από την προστατευμένη από metal detectors περιοχή, στην είσοδο της ουράς για το Temple Mount. Το παιδάκι ζητάει αμοιβή 50 σέκελ (10 ευρώ), παίρνει 20, και συνεχίζουμε μόνοι μας. H είσοδος, δεν άνοιγε στις 7, αλλά στη 13:30. Και δεν πρόκειται για τη μοναδική είσοδο στο χώρο, αλλά για τη μοναδική που είναι ανοικτή σε μη Μουσουλμάνους – όλες οι άλλες είναι μόνο γι αυτούς, και δεν κλείνουν για τη μεσημεριανή προσευχή όπως αυτή εδώ.
Λίγα λεπτά και μερικά λίτρα ιδρώτα αργότερα, έχουμε περάσει το μουσουλμανικό metal detector, και έχουμε βρεθεί, μέσα από μια στεγασμένη ξύλινη κατασκευή, πάνω στο Temple Mount. Η περιήγησή μας εδώ ξεκινάει. Ο χώρος κυριαρχείται από 2 τζαμιά, το Dome of the Rock κι άλλο ένα, αλλά σε κανένα από τα 2 δεν επιτρέπεται η είσοδος στο εσωτερικό σε μη μουσουλμάνους. Έτσι αρκούμαστε να περιεργαστούμε το χώρο εξωτερικά. Η ομήγυρη τα έχει «παίξει» ελαφρώς από τη ζέστη και την ορθοστασία, και μια μικρή στάση σε μια σκιά επιβάλλεται. Μετά όμως περπατάμε το χώρο δεξιά και αριστερά, περιεργαζόμαστε τα περίτεχνα πλακάκια του Dome of the Rock που ανανεώθηκαν τελευταία φορά τη δεκαετία του 1960, και απολαμβάνουμε τη θέα στο όρος των Ελαιών, απέναντι.
Η αποχώρηση μας από το Temple Mount γίνεται από μια από τις άλλες πύλες (ο περιορισμός για τους μη Μουσουλμάνους σε μια πύλη αφορά μόνο την είσοδο στο χώρο, όχι την έξοδο), κι εμείς διαλέγουμε να είναι αυτή που είναι κοντύτερα στο παρκαρισμένο μας αυτοκίνητο. Καμένοι από το δυνατό ήλιο, πηγαίνουμε σ’ αυτό, επιβιβαζόμαστε, και πάμε σ’ άλλα μέρη. Πάμε για μπάνιο, λέμε….
Πριν φτάσουμε εκεί πάνω, όμως, έχουμε μπροστά μας ένα ακόμη σημαντικό μνημείο. Η Νοτιοδυτική πλευρά των τειχών που συγκρατούν το υπερυψωμένο Temple mount, είναι πιο γνωστή ως Western Wall, ή το τείχος των δακρύων. Το πιο ιερό μέρος για την Εβραϊκή θρησκεία, είναι το σημείο όπου παραδοσιακά συγκεντρώνονται για να ακουμπήσουν στον τοίχο και να θρηνήσουν το χαμό του Ναού του Σολομώντα & του Δεύτερο ναού. Έχει και ιστορική σημασία, γιατί επί εκατοντάδες χρόνια οι Εβραίοι ήταν αποκλεισμένοι από την πόλη, και τους επιτρεπόταν η είσοδος σ’ αυτή μόνο μια φορά το χρόνο, ακριβώς για να στηθούν στο τείχος και να θρηνήσουν.
Για να μπούμε στην πλατεία που βρίσκεται μπροστά από το τείχος, πρέπει να περάσουμε από ένα ανιχνευτή μετάλλων. Το κάνουμε, και στη συνέχεια πρέπει να χωρίσουμε. Οι Γυναίκες μπορούν να επισκεφτούν το τείχος στη δεξιά πλευρά της πλατείας μόνο, ενώ οι άνδρες στην αριστερή πλευρά και το κέντρο. Επίσης, πρέπει όλοι να σκεπάσουν το κεφάλι τους – για το σκοπό αυτό διατίθενται δωρεάν πάνινα «καλύμματα κεφαλής» - που κανονικά επιστρέφονται…
Περνάμε στο χώρο του τείχους, όπου το πιο ενδιαφέρον θέαμα είναι ο κόσμος: Απλός κόσμος, παιδιά από σχολές Ραββίνων, φαντάροι σε ομάδες ή κατά μόνας, όλοι συγκεντρώνονται μπροστά στο τείχος, στρέφουν το πρόσωπό τους προς αυτό (μερικοί ακουμπάνε κιόλας σ’ αυτό με το ένα χέρι), και διαβάζουν – η απλά λένε – προσευχές. Και πολοί, πάρα πολύ φαντάροι... Η ζέστη δεν αντέχεται, αλλά το τείχος συνεχίζει και σε ημιυπαίθριο χώρο, όπου η σκιά σε συνδυασμό με το δυνατό air-condition κάνει την κατάσταση υποφερτή. Εδώ προσεύχονται οι γέροι, οι Ραβίνοι, και οι κοινωνικές ομάδες με «προτεραιότητα» μόνο.
Βγαίνοντας από το τείχος, ρωτάμε ένα αστυνομικό πως μπορούμε να ανέβουμε στο Temple Mount. Σε πάρα πολύ φτωχά Αγγλικά, μας απαντάει ότι είναι κλειστό, και θα ανοίξει μόνο μετά τις 7. Η ώρα είναι μία και κάτι το μεσημέρι, οπότε αποχαιρετούμε την ιδέα μιας επίσκεψης στο Dome of the Rock σ’ αυτό το ταξίδι, καθώς ουδεμία πρόθεση δεν έχουμε να παρατείνουμε την παραμονή μας στο τηγάνι της Ιερουσαλήμ….
Φεύγουμε από την πλατεία, όταν ένα παιδάκι μας πλησιάζει. "Θέλετε να πάτε στο Dome of the Rock? Εγώ θα σας πάω!" μας λέει. Το ακολουθούμε, με δυσπιστία στην αρχή, και μας οδηγεί, μέσα από κάτι στενά, πρώτα σε ένα όμορφο μπαλκόνι με πανοραμική θέα τόσο στο τείχος των δακρύων όσο και σε ολόκληρο το Temple Mount με το Dome of the Rock, και στη συνέχεια, γύρω από την προστατευμένη από metal detectors περιοχή, στην είσοδο της ουράς για το Temple Mount. Το παιδάκι ζητάει αμοιβή 50 σέκελ (10 ευρώ), παίρνει 20, και συνεχίζουμε μόνοι μας. H είσοδος, δεν άνοιγε στις 7, αλλά στη 13:30. Και δεν πρόκειται για τη μοναδική είσοδο στο χώρο, αλλά για τη μοναδική που είναι ανοικτή σε μη Μουσουλμάνους – όλες οι άλλες είναι μόνο γι αυτούς, και δεν κλείνουν για τη μεσημεριανή προσευχή όπως αυτή εδώ.
Λίγα λεπτά και μερικά λίτρα ιδρώτα αργότερα, έχουμε περάσει το μουσουλμανικό metal detector, και έχουμε βρεθεί, μέσα από μια στεγασμένη ξύλινη κατασκευή, πάνω στο Temple Mount. Η περιήγησή μας εδώ ξεκινάει. Ο χώρος κυριαρχείται από 2 τζαμιά, το Dome of the Rock κι άλλο ένα, αλλά σε κανένα από τα 2 δεν επιτρέπεται η είσοδος στο εσωτερικό σε μη μουσουλμάνους. Έτσι αρκούμαστε να περιεργαστούμε το χώρο εξωτερικά. Η ομήγυρη τα έχει «παίξει» ελαφρώς από τη ζέστη και την ορθοστασία, και μια μικρή στάση σε μια σκιά επιβάλλεται. Μετά όμως περπατάμε το χώρο δεξιά και αριστερά, περιεργαζόμαστε τα περίτεχνα πλακάκια του Dome of the Rock που ανανεώθηκαν τελευταία φορά τη δεκαετία του 1960, και απολαμβάνουμε τη θέα στο όρος των Ελαιών, απέναντι.
Η αποχώρηση μας από το Temple Mount γίνεται από μια από τις άλλες πύλες (ο περιορισμός για τους μη Μουσουλμάνους σε μια πύλη αφορά μόνο την είσοδο στο χώρο, όχι την έξοδο), κι εμείς διαλέγουμε να είναι αυτή που είναι κοντύτερα στο παρκαρισμένο μας αυτοκίνητο. Καμένοι από το δυνατό ήλιο, πηγαίνουμε σ’ αυτό, επιβιβαζόμαστε, και πάμε σ’ άλλα μέρη. Πάμε για μπάνιο, λέμε….
Attachments
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.490
- Likes
- 29.006
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Μερικές ακόμη φωτογραφίες από την Ιερουσαλήμ:
Εβραίος φαντάρος κατευθύνεται προς το τείχος:
Η σκάλα για το Temple Mount, δίπλα στο τείχος των δακρύων:
Περιφερειακά κτήρια στο Temple Mount:
Θέα προς το όρος των Ελαιών:
Εβραίος φαντάρος κατευθύνεται προς το τείχος:
Η σκάλα για το Temple Mount, δίπλα στο τείχος των δακρύων:
Περιφερειακά κτήρια στο Temple Mount:
Θέα προς το όρος των Ελαιών:
Εκπομπές Travelstories
