Γαλλία Καλοκαίρι, Νότια Γαλλία και Παρατεταμένο Φοιτηταριό

[underwater]

Το summer school διήρκεσε και τις δύο χρόνιες 15 μέρες. Την πρώτη χρονιά ο αριθμός των συμμετεχόντων ήταν μεγαλύτερος, αλλά και τις δύο φορές η ατμόσφαιρα ήταν πολυεθνική, κάτι που λατρεύω. Ελλάδα, Κύπρος, Ηνωμένο Βασίλειο, Αυστραλία, Ιρλανδία, Κίνα, ΗΠΑ, Εκουαδόρ, Αργεντινή, Ισπανία, Σερβία, Καναδάς, Εμιράτα ήταν μερικές από τις χώρες καταγωγής των εκπαιδευόμενων, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία ήταν γυναίκες. Οι ίντριγκες και οι δολοπλοκίες δεν μπορούσαν να λείψουν φυσικά, αλλά κατά βάση οι μεταξύ μας σχέσεις ήταν εν γένει πολύ καλές!

Όπως και να ‘χει, το να συμμετέχεις σε summer school είναι σίγουρα εμπειρία. Απλά, συμβαίνει να έχουν οι περισσότεροι στο νου τους ως summer schools τα θερινά πανεπιστήμια της AISEC, τα οποία έχουν ταυτιστεί στην κοινή συνείδηση με ένα θερινό Erasmus πολύ ξέγνοιαστο, με πάρτι, αλκοόλ και όλα αυτά τα ωραία. Στην δική μου περίπτωση δεν ίσχυε κάτι τέτοιο. Το πρόγραμμα ήταν εξουθενωτικό. Ξυπνούσα καθημερινά στις 7μιση, ετοιμαζόμουν γρήγορα, έπαιρνα πρωινό με τη Μ. και όπου φύγει-φύγει. Μάθημα ως το απόγευμα (με lunch break στο ενδιάμεσο) εκτός από τις δύο half days που είχαμε, ανάγκη για ενεργή συμμετοχή μας καθόλη τη διάρκεια του μαθήματος, ενώ είχαμε και καθημερινό homework (ασχέτως αν από ένα σημείο και μετά αρχίσαμε να το παραβλέπουμε!).

Ανάλογα με το πόσο κομμάτια ήμασταν λοιπόν αποφασίζαμε το τι θα κάναμε μετά. Δύο τινά: είτε θα πηγαίναμε στο b&b και θα αράζαμε στην πισίνα, είτε θα παίρναμε τη Ν. και θα κάναμε βολτούλες (συνήθως προς το Albi που ήταν κοντά, καθώς σε πιο μακρινούς προορισμούς πηγαίναμε τις half days). Όταν μέναμε μέσα δεν μπορώ να πω βέβαια ότι δεν περνούσαμε καλά. Κάθε άλλο. Το καλύτερό μου ήταν όταν καθόμασταν το βράδυ στο γκαζόν δίπλα στην πισίνα τρώγοντας απλά αλλά πεντανόστιμα σνακ που είχαμε ψωνίσει από το σουπερμάρκετ του Realmont: υπέροχα γαλλικά τυριά με βότανα, σκόρδο και μυρωδικά, φρέσκα φρούτα και λαχανικά, σολωμό, ψωμί και τις αγαπημένες μου μαύρες σοκολάτες Lindt γεμιστές με πραλίνα φουντουκιού (κολασμένες!). Τα παραπάνω συνοδεία γαλλικών κρασιών και ως φυσική συνέπεια αυτού οι συζητήσεις και τα γέλια μας ακούγονταν παντού! Δεν είχαμε τρομερή ανάγκη για πλούσιο βραδινό καθώς κατά το lunch break μας προσφερόταν φαγητό σε τεράστιο μπουφέ (ακόμα θυμάμαι τις φρεσκότατες και ζουμερές ντομάτες, τα τυριά, τις πατάτες au gratin και τη θεσπέσια mousse au chocolat). Άλλες πάλι φορές τρώγαμε για δείπνο τις σπεσιαλιτέ της Cristine, οι οποίες ήταν απίστευτες. Το μενού πάντα περιλάμβανε πρώτο πιάτο, δεύτερο πιάτο, τυρί και γλυκό. Μου άρεσε πολύ το πώς σέρβιρε το τυρί: συνήθως ήταν κατσικίσιο παραγωγής τους, το οποίο ζέσταινε, τοποθετούσε πάνω σε φρυγανισμένο ψωμί και περίχυνε με μέλι! Από τις σπεσιαλιτέ της Cristine μου έχουν μείνει η πίτα με ντομάτα και κόκκους μουστάρδας, όπως και το peach crumble της για το οποίο μου έχει μάλιστα στείλει τη συνταγή και το φτιάχνω και εγώ έκτοτε! Στην παρακάτω φωτό όμως δεν θα σας παραθέσω το crumble, αλλά ένα άλλο από τα masterpieces της.

Καλό, έτσι; Τις μέρες που βγαίναμε βέβαια τρώγαμε έξω, αλλά ας σταματήσω προς το παρόν με το φαγητό και ας περάσω σε ένα άλλο φλέγον ζήτημα, το κολύμπι! Όπως μαρτυρά και το nick μου, είμαι μεγάλη φαν του υδάτινου στοιχείου και όπου βρω νερό ορμάω (σίγουρα προτιμώ το αλμυρό, αλλά και το γλυκό δεν με χαλάει). Έτσι, τις περισσότερες μέρες προσπαθούσα να κάνω μερικές απλωτές να ξεπιαστώ και να χαλαρώσω. Πολλοί από τους συμμετέχοντες έκαναν μπάνιο κατά την ώρα του lunch break στην πισίνα του training center, την οποία σας παραθέτω παρακάτω.

Δεν είναι άσχημη, έτσι; Εγώ πάλι την ώρα του lunch ήθελα απλά να φάω, αφήστε που η πισίνα ήταν θερμαινόμενη και δεν τρελαινόμουν, οπότε οι κολυμβητικές μου δραστηριότητες περιορίζονταν στην πισίνα του Claude και της Cristine που είχε κρύο νερό, μέχρι που ανακάλυψα ΤΗΝ ΛΙΜΝΗ. Η Lac de la Bancalie είναι μια τεχνητή λίμνη κοντά στο Realmont, την οποία προσεγγίζεις μέσω μιας υπέροχης διαδρομής μες στη μαγευτική γαλλική φύση. Η πρώτη φορά που έκανα την διαδρομή ήταν σούρουπο, είχα πει και τα κρασάκια μου, και η ψυχική ανάταση που αισθάνθηκα πλησιάζοντάς την ήταν απίστευτη. Την επόμενη μέρα πήγαμε για μπάνιο! Το καλό με τη συγκεκριμένη λίμνη είναι ότι είναι αρκετά μικρή για να κάνεις σχετικά εύκολα το γύρο της με ποδήλατο και αρκετά μεγάλη για να κολυμπήσεις σε καθαρά και αρκετά διαυγή νερά και όχι σε βούρκο. Μια χαρά ήταν, το απόλαυσα, αν και ήμουν προσεκτική και δεν ανοίχτηκα στα πολύ βαθιά. Αλλά δεν φοβήθηκα, άλλωστε η «πλαζ» ήταν γεμάτη κόσμο που κολυμπούσε. Μετά που γυρίσαμε στο b&b και είπαμε στον Claude και την Cristine τα καθέκαστα εκείνοι γούρλωσαν τα μάτια, μας είπαν ότι αυτό που κάναμε ήταν πολύ επικίνδυνο και ότι έχει ρουφήχτρες!:roll: Εμείς γελάσαμε και δεν δώσαμε σημασία, μολαταύτα μετά που το έψαξα στο νετ είδα ότι το κολύμπι απαγορεύεται. Τώρα τι απαγόρευση είναι αυτή όταν το μισό Realmont κάνει μπάνιο εκεί δεν ξέρω, εγώ πάντως με χαρά θα ξαναβουτούσα.

Απόψεις της Lac de la Bancalie





Lac de la Bancalie by sunset

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• …

  Go to chapter

  Go
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[mfish]

ακουγεται πολυ ενδιαφερουσα εμπειρια!περιμενουμε τη συνεχεια!!!

 

[underwater]

Σε ευχαριστώ πολύ!
Για μένα ήταν σίγουρα ενδιαφέρουσα εμπειρία. Φαντάσου φέτος που δεν πήγα με έπιασε απίστευτη μελαγχολία. Άσε που αποφάσισε να κάνει τη μετεκπαίδευση μια φίλη μου, οπότε αφενώς ζήλεψα οικτρά, αφετέρου την βομβάδισα με ερωτήσεις του στυλ ¨πού μένατε", "πού πήγατε", "τι φάγατε", "πόσο κρασί ήπιατε" και λοιπά και λοιπά.

Εύχομαι να καταφέρω να σας μεταφέρω το "πνεύμα" των ημερών καλά.

 

[underwater]

Πρώτη μέρα στην Tarn

Η πτήση του πήγαινε ήταν, αν δεν με ξεγελά η μνήμη μου, μέσω Μονάχου. Μια χαρά, διάβασα τα αγαπημένα μου βρετανικά περιοδικά, στο Μόναχο έτρεξα σαν τρελή στα duty free να προμηθευτώ τα αγαπημένα μου lip balms που ως τώρα έχω βρει μόνο σε γερμανικά αεροδρόμια, μετά επιβίβαση στο άλλο αεροσκάφος και βουρ για Τουλούζη! Κοιτώντας από το παράθυρο καθώς οδεύαμε προς το γαλλικό Νότο, δύο πράγματα που έκαναν εντύπωση: το πράσινο και οι πισίνες. Παντού πισίνες! Λογικό βέβαια, καθώς είχα πληροφορηθεί για τις υψηλές θερμοκρασίες και δεν υπήρχε και θάλασσα κοντά. Παρόλα αυτά, από όσο μπορούσα να αντιληφθώ μέσα από το αεροπλάνο, ο καιρός ήταν μουντός και υγρός.

Πράγματι, αφού προσγειωθήκαμε κατάλαβα ότι η μέρα ήταν αρκετά κρύα, ενώ ήταν φανερό ότι είχε βρέξει πρόσφατα. Τέλος πάντων, παρέλαβα την βαλίτσα μου και περίμενα στο σημείο που είχε οριστεί να έρθουν να με πάρουν. Καθώς η οδήγηση δεν αποτελεί το δυνατό μου σημείο δεν υπήρχε περίπτωση να νοικιάσω αμάξι. Οπότε, βάσει επικοινωνίας που είχα με τους υπεύθυνους είχα δει τις εναλλακτικές μου: η πιο προφανής ήταν να κανονίσω με άλλους εκπαιδευόμενους να μοιραστούμε ένα αμάξι, η άλλη ήταν να προμηθευτώ ποδήλατο για να πηγαίνω τουλάχιστον πέρα-δώθε στο μάθημα. Το εκπαιδευτικό κέντρο ήταν, όπως προανέφερα, στην άκρη του πουθενά, ενώ υπήρχαν μερικά χωριουδάκια και οικισμοί τριγύρω, αλλά οι αποστάσεις δεν μπορούσαν να περπατηθούν εύκολα μες στο λιοπύρι. Όπως και να ‘χει, την πρώτη μέρα είχαν πει ότι θα ερχόντουσαν να παραλάβουν από το αεροδρόμιο όσους δεν είχαν νοικιάσει αμάξι.

Έτσι και έγινε. Ήρθε μια υπεύθυνη με έναν βοηθό της (ένας ηλικιωμένος Γάλλος που δεν μιλούσε γρι αγγλικά) και παρέλαβαν εμένα και μια άλλη κοπέλα, τη Ν. από την Σερβία, η οποία άφηνε για πρώτη φορά τα δυο της αγοράκια και ήταν αρκετά συναισθηματικά φορτισμένη. Επρόκειτο για μια πολύ συμπαθητική και ζωντανή κοπέλα, και χάρηκα πολύ καθώς διαπιστώσαμε ότι θα μέναμε σε διπλανά b&b. Η Ν. μπήκε στο αμάξι της υπεύθυνης και εγώ σε εκείνο του Γάλλου παππού. Τι γλυκύτατος άνθρωπος! Μου μιλούσε συνέχεια για να με κάνει να αισθανθώ καλά (ανεξάρτητα του ότι λίγα καταλάβαινα), ενώ εγώ προσπαθούσα να του απαντήσω με τα πολύ σπαστά γαλλικά μου και ο καημενούλης έκανε φιλότιμες προσπάθειες να με παρακολουθήσει. Αλλά σαν οδηγός ήταν απαράδεκτος! Έκανε κάτι αψυχολόγητες κινήσεις στον αυτοκινητόδρομο, με αποκορύφωμα σε κάποια φάση που κάπως σάστισε, μπερδεύτηκε και απλά σταμάτησε το αμάξι στη μέση του δρόμου! Κορναρίσματα, βρισίδια, κι έχω είχα πετρώσει. Αλλά εντάξει, μετά που μπήκαμε στους επαρχιακούς δρόμους σα να βρέθηκε στα νερά του, οπότε χαλάρωσα και εγώ και άρχισα να απολαμβάνω τη διαδρομή. Ήταν μαγεία! Παντού δέντρα, ηλιοτρόπια και πολύ νερό (ποταμάκια, ρυάκια, ακόμα και λιμνούλες όπως διαπίστωσα εν συνέχεια). Πραγματικά χαλαρωτικά. Κατευθυνθήκαμε προς το εκπαιδευτικό κέντρο όπου θα μαζευόμασταν όσοι είχαμε φτάσει για μια πρώτη γνωριμία (τα μαθήματα ξεκινούσαν την άλλη μέρα το πρωί, οπότε πολλοί θα έφταναν είτε το απόγευμα/βράδυ, είτε την επομένη τα ξημερώματα).

Και ναι, το μέρος ήταν παραδεισένιο. Ο εκπαιδευτικός χώρος, ο οποίος βρισκόταν σε ένα τεράστιο κτήμα, περιλάμβανε πέρα από την αίθουσα διδασκαλίας και τις υπόλοιπες facilities πισίνα και λιμνούλα! Κρίμα που στις περισσότερες φωτός απεικονίζομαι εγώ και διάφοροι συμμαθητές μου να κάνουμε χαζομάρες, οπότε δεν μπορώ να σας δείξω την τοποθεσία σε όλο της το μεγαλείο, αλλά πάρτε μια ιδέα.

Δίπλα στο εκπαιδευτικό κέντρο


Μεταξύ εκπαιδευτικού κέντρου και b&b

Μέσα στο εκπαιδευτικό κέντρο



Καταφτάνοντας στην ταράτσα γνώρισα και άλλες τρεις εκπαιδευόμενες, οι δύο εκ των οποίων είχαν έρθει με τις μαμάδες τους (εν γενεί πολλοί έφεραν συγγενείς, συντρόφους και παιδιά κατά βάση, και τις δύο χρόνιες, για να συνδυάσουν μάθηση με διακοπές. Την ώρα που εμείς κάναμε μάθημα εκείνοι/ες άραζαν, ψάρευαν και λοιπά). Οι τρεις εκπαιδευόμενες, οι αγαπημένες μου Φ., Β. και Α. ήταν Κύπριες. Με τις δύο πρώτες έμελλε να δέσουμε πολύ την επόμενη χρονιά, όπως και με τη μαμά της πρώτης, την κυρία Ε. Ακόμα μας θυμάμαι να διασχίζουμε τους κατσικόδρομους και εμένα αγχωμένη να λέω «κυρία Ε., πώς τα βλέπετε; Το έχετε με την οδήγηση στα δεξιά;» (οφείλω να πω ότι το είχε και πολύ μάλιστα!). Για να μην πολυλογώ, συζητήσαμε λίγο εκεί, γνωριστήκαμε, φάγαμε φρέσκα φρούτα από το κτήμα (μας προσέφεραν καθημερινά πεπόνια, ροδάκινα και διάφορα άλλα), ήπιαμε τσάι (ή καφέ) και εν συνέχεια μας πήγαν στα b&b μας. Εγώ βλέποντας τις αποστάσεις άρχισα να αγχώνομαι για το μεταφορικό, αλλά μου είπαν ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μην βρεθεί λύση.

Αν και το εκπαιδευτικό κέντρο δεν βρίσκεται σε κατοικημένη περιοχή, υπάρχουν διάσπαρτα χωριά και οικισμοί σε μικρή απόσταση (5-10 χλμ). Το βασικό είναι το Realmont, το οποίο θα μπορούσα ίσως να χαρακτηρίσω κωμόπολη, ενώ άλλα είναι η Laboutarie, το Montgragon,το Montpinier. Το δικό μου b&b ήταν στη Laboutarie, και επρόκειτο για το γλυκούλι Au Paradis Vert, της Cristine και του Claude. Το προτείνω ανεπιφύλακτα καθώς είναι πεντακάθαρο, με πισίνα, μεγάλο κήπο, σπιτικό πρωινό, ενώ αν θες η Cristine μπορεί να σου μαγειρέψει δείπνο και να φας με το ζευγάρι και τους άλλους guests. Πολλά από τα b&b της περιοχής τα έχουν Βρετανοί, οπότε οι περισσότεροι Αγγλοσάξονες συνεκπαιδευόμενοι μου έσπευσαν να κλείσουν εκεί. Αυτό που διαπίστωσα ήταν ότι σε πολλά από αυτά ήταν πιο χύμα η κατάσταση, ενώ υπήρχαν και ζητήματα καθαριότητας ή αμέλειας (ας πούμε σε ένα από αυτά οι ιδιοκτήτες είχαν πολλές γάτες οι οποίες αλώνιζαν ανενόχλητες σε όλους τους χώρους, ακόμα και στα δωμάτια των guests, κάτι που δημιούργησε αρκετά προβλήματα καθώς πολλοί άνθρωποι είναι αλλεργικοί στις γάτες). Εγώ ευτυχώς με την Cristine και τον Claude δεν αντιμετώπισα τέτοια προβλήματα. Ήταν βέβαια αρκετά τυπικοί με τους κανόνες, κάτι που όμως δεν με ενόχλησε, καθώς δεν είχα πάει εκεί με άγριες διαθέσεις και άλλωστε και οι ίδιοι ήταν καθόλα άψογοι στις υποχρεώσεις τους.

Αφού λοιπόν έκανα ένα μπάνιο, έπεσα στο κρεβάτι και κοιμήθηκα για ώρες. Το τι ύπνους έχω ρίξει εκεί δεν περιγράφεται! Ο καθαρός αέρας, το κελάηδισμα των πουλιών, η ηρεμία, όλα βοηθούσαν στο να χαλαρώσεις και να αναζωογονηθείς. Εκείνο το πρώτο μεσημέρι όμως κοιμήθηκα με κλειστό παράθυρο λόγω κρύου και βροχής. Με το που ξύπνησα ήρθε η Ν. και με βρήκε, ενώ κανονίσαμε να φάμε στης Cristine. Στην παρέα μας προστέθηκε και η Μ. από την Ιαπωνία, η οποία προετοιμαζόταν για να γίνει εκπαιδεύτρια. Παράλληλα συζητούσαμε τι θα κάναμε με το ζήτημα της μεταφοράς. Ο σπιτονοικοκύρης της Ν. και της Μ. τους έδωσε ποδήλατα, οι δικοί μου δεν είχαν. Προβληματισμός. Τότε σαν από μηχανής Θεός παρουσιάστηκαν τρία άτομα. Μια γλυκύτατη κυρία στην ηλικία των γονιών μου και ένα ζευγάρι γύρω στα 30. Η κυρία αυτή ήταν η Μ., λευκή από τη Ζιμπάμπουε, η οποία επρόκειτο να παρακολουθήσει την εκπαίδευση και να γίνει το «άλλο μου μισό» εκείνες τις μέρες. Το ζευγάρι ήταν η κόρη της Ζ. με το Γάλλο φίλο της Μ. (τον οποίο, καθώς έχω μια τάση προς τους σοφιστικέ γυαλάκηδες, έμεινα λίγο να κοιτώ αποχαυνωμένη), οι οποίοι θα έμεναν για λίγες μέρες σε ένα διπλανό οικισμό. Με τη Μ. μας κυνηγούσαν πολλές συμπτώσεις, για τις οποίες πιθανώς να σας μιλήσω παρακάτω. Το σημαντικό σε αυτή την φάση ήταν ότι αποφασίσαμε να νοικιάσουμε αμάξι μαζί (με εκείνη να οδηγεί)!

Αφού ταχτοποιήθηκε, η Μ. πήγε για φαγητό έξω με την κόρη της και τον φίλο της, ενώ εμείς κάτσαμε να δοκιμάσουμε τις νοστιμιές της Cristine. Αν και για τις γαστριμαργικές μου αναζητήσεις θα σας μιλήσω σε άλλο κεφάλαιο, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στις 2 γαβάθες κολοκυθόσουπα που έφαγα εκείνη την ημέρα σαν πρώτο πιάτο λόγω του κρύου. Ήταν απίστευτη! Για να μην αναφέρω το κρασί που ήπιαμε, το οποίο μας έφτιαξε την διάθεση και συζητήσαμε και αστειευτήκαμε για ώρες! Με πολύ κέφι πήγα στο δωμάτιο έπειτα και, αφού έκανα λίγο skyping με Ελλάδα, έπεσα βαριά για ύπνο.

 

[underwater]

Η καθημερινότητα μιας αιώνιας φοιτήτριας στην καλοκαιρινή Γαλλία

Το summer school διήρκεσε και τις δύο χρόνιες 15 μέρες. Την πρώτη χρονιά ο αριθμός των συμμετεχόντων ήταν μεγαλύτερος, αλλά και τις δύο φορές η ατμόσφαιρα ήταν πολυεθνική, κάτι που λατρεύω. Ελλάδα, Κύπρος, Ηνωμένο Βασίλειο, Αυστραλία, Ιρλανδία, Κίνα, ΗΠΑ, Εκουαδόρ, Αργεντινή, Ισπανία, Σερβία, Καναδάς, Εμιράτα ήταν μερικές από τις χώρες καταγωγής των εκπαιδευόμενων, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία ήταν γυναίκες. Οι ίντριγκες και οι δολοπλοκίες δεν μπορούσαν να λείψουν φυσικά, αλλά κατά βάση οι μεταξύ μας σχέσεις ήταν εν γένει πολύ καλές!

Όπως και να ‘χει, το να συμμετέχεις σε summer school είναι σίγουρα εμπειρία. Απλά, συμβαίνει να έχουν οι περισσότεροι στο νου τους ως summer schools τα θερινά πανεπιστήμια της AISEC, τα οποία έχουν ταυτιστεί στην κοινή συνείδηση με ένα θερινό Erasmus πολύ ξέγνοιαστο, με πάρτι, αλκοόλ και όλα αυτά τα ωραία. Στην δική μου περίπτωση δεν ίσχυε κάτι τέτοιο. Το πρόγραμμα ήταν εξουθενωτικό. Ξυπνούσα καθημερινά στις 7μιση, ετοιμαζόμουν γρήγορα, έπαιρνα πρωινό με τη Μ. και όπου φύγει-φύγει. Μάθημα ως το απόγευμα (με lunch break στο ενδιάμεσο) εκτός από τις δύο half days που είχαμε, ανάγκη για ενεργή συμμετοχή μας καθόλη τη διάρκεια του μαθήματος, ενώ είχαμε και καθημερινό homework (ασχέτως αν από ένα σημείο και μετά αρχίσαμε να το παραβλέπουμε!).

Ανάλογα με το πόσο κομμάτια ήμασταν λοιπόν αποφασίζαμε το τι θα κάναμε μετά. Δύο τινά: είτε θα πηγαίναμε στο b&b και θα αράζαμε στην πισίνα, είτε θα παίρναμε τη Ν. και θα κάναμε βολτούλες (συνήθως προς το Albi που ήταν κοντά, καθώς σε πιο μακρινούς προορισμούς πηγαίναμε τις half days). Όταν μέναμε μέσα δεν μπορώ να πω βέβαια ότι δεν περνούσαμε καλά. Κάθε άλλο. Το καλύτερό μου ήταν όταν καθόμασταν το βράδυ στο γκαζόν δίπλα στην πισίνα τρώγοντας απλά αλλά πεντανόστιμα σνακ που είχαμε ψωνίσει από το σουπερμάρκετ του Realmont: υπέροχα γαλλικά τυριά με βότανα, σκόρδο και μυρωδικά, φρέσκα φρούτα και λαχανικά, σολωμό, ψωμί και τις αγαπημένες μου μαύρες σοκολάτες Lindt γεμιστές με πραλίνα φουντουκιού (κολασμένες!). Τα παραπάνω συνοδεία γαλλικών κρασιών και ως φυσική συνέπεια αυτού οι συζητήσεις και τα γέλια μας ακούγονταν παντού! Δεν είχαμε τρομερή ανάγκη για πλούσιο βραδινό καθώς κατά το lunch break μας προσφερόταν φαγητό σε τεράστιο μπουφέ (ακόμα θυμάμαι τις φρεσκότατες και ζουμερές ντομάτες, τα τυριά, τις πατάτες au gratin και τη θεσπέσια mousse au chocolat). Άλλες πάλι φορές τρώγαμε για δείπνο τις σπεσιαλιτέ της Cristine, οι οποίες ήταν απίστευτες. Το μενού πάντα περιλάμβανε πρώτο πιάτο, δεύτερο πιάτο, τυρί και γλυκό. Μου άρεσε πολύ το πώς σέρβιρε το τυρί: συνήθως ήταν κατσικίσιο παραγωγής τους, το οποίο ζέσταινε, τοποθετούσε πάνω σε φρυγανισμένο ψωμί και περίχυνε με μέλι! Από τις σπεσιαλιτέ της Cristine μου έχουν μείνει η πίτα με ντομάτα και κόκκους μουστάρδας, όπως και το peach crumble της για το οποίο μου έχει μάλιστα στείλει τη συνταγή και το φτιάχνω και εγώ έκτοτε! Στην παρακάτω φωτό όμως δεν θα σας παραθέσω το crumble, αλλά ένα άλλο από τα masterpieces της.

Καλό, έτσι; Τις μέρες που βγαίναμε βέβαια τρώγαμε έξω, αλλά ας σταματήσω προς το παρόν με το φαγητό και ας περάσω σε ένα άλλο φλέγον ζήτημα, το κολύμπι! Όπως μαρτυρά και το nick μου, είμαι μεγάλη φαν του υδάτινου στοιχείου και όπου βρω νερό ορμάω (σίγουρα προτιμώ το αλμυρό, αλλά και το γλυκό δεν με χαλάει). Έτσι, τις περισσότερες μέρες προσπαθούσα να κάνω μερικές απλωτές να ξεπιαστώ και να χαλαρώσω. Πολλοί από τους συμμετέχοντες έκαναν μπάνιο κατά την ώρα του lunch break στην πισίνα του training center, την οποία σας παραθέτω παρακάτω.

Δεν είναι άσχημη, έτσι; Εγώ πάλι την ώρα του lunch ήθελα απλά να φάω, αφήστε που η πισίνα ήταν θερμαινόμενη και δεν τρελαινόμουν, οπότε οι κολυμβητικές μου δραστηριότητες περιορίζονταν στην πισίνα του Claude και της Cristine που είχε κρύο νερό, μέχρι που ανακάλυψα ΤΗΝ ΛΙΜΝΗ. Η Lac de la Bancalié είναι μια τεχνητή λίμνη κοντά στο Realmont, την οποία προσεγγίζεις μέσω μιας υπέροχης διαδρομής μες στη μαγευτική γαλλική φύση. Η πρώτη φορά που έκανα την διαδρομή ήταν σούρουπο, είχα πει και τα κρασάκια μου, και η ψυχική ανάταση που αισθάνθηκα πλησιάζοντάς την ήταν απίστευτη. Την επόμενη μέρα πήγαμε για μπάνιο! Το καλό με τη συγκεκριμένη λίμνη είναι ότι είναι αρκετά μικρή για να κάνεις σχετικά εύκολα το γύρο της με ποδήλατο και αρκετά μεγάλη για να κολυμπήσεις σε καθαρά και αρκετά διαυγή νερά και όχι σε βούρκο. Μια χαρά ήταν, το απόλαυσα, αν και ήμουν προσεκτική και δεν ανοίχτηκα στα πολύ βαθιά. Αλλά δεν φοβήθηκα, άλλωστε η «πλαζ» ήταν γεμάτη κόσμο που κολυμπούσε. Μετά που γυρίσαμε στο b&b και είπαμε στον Claude και την Cristine τα καθέκαστα εκείνοι γούρλωσαν τα μάτια, μας είπαν ότι αυτό που κάναμε ήταν πολύ επικίνδυνο και ότι έχει ρουφήχτρες!:roll: Εμείς γελάσαμε και δεν δώσαμε σημασία, μολαταύτα μετά που το έψαξα στο νετ είδα ότι το κολύμπι απαγορεύεται. Τώρα τι απαγόρευση είναι αυτή όταν το μισό Realmont κάνει μπάνιο εκεί δεν ξέρω, εγώ πάντως με χαρά θα ξαναβουτούσα.

Απόψεις της Lac de la Bancalié





Lac de la Bancalié by sunset

 

[underwater]

Albi

Αν και, όπως προανέφερα, τις περισσότερες μέρες μετά το μάθημα τις βγάζαμε στο b&b, υπήρχαν και εξαιρέσεις. Το πιο στάνταρ μέρος που επισκεπτόμασταν την πρώτη χρονιά δεν ήταν άλλο από το Albi. Δεν θα σας πω πολλά, καθώς ο Traveller έχει δώσει απίστευτες πληροφορίες στην υπέροχη ιστορία του, αλλά θα προσπαθήσω απλά να σας μεταφέρω την αίσθηση που μου άφησε αυτή η πανέμορφη μεσαιωνική πόλη.

Την πρώτη φορά που την επισκεφτήκαμε πήγαμε βέβαια και στα δύο βασικά αξιοθέατα, δηλαδή στο μουσείο του Toulouse-Lautrec και τον καθεδρικό της St Cécile. Όσον αφορά το μουσείο, θα πρέπει να πω ότι πήγα με πολλές προσδοκίες, καθώς πάντα με συγκινούσε ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης, τόσο λόγω της τέχνης του και της μποέμικης φιλοσοφίας με την οποία είναι συνδεδεμένος, όσο και λόγω της προσωπικής, δραματικής του ιστορίας. Όπως και πολλούς άλλους, έτσι και εμένα με τραβάνε οι ιστορίες ανθρώπων που έχουν ζήσει στο περιθώριο, κυνηγημένοι από τους δαίμονές τους, μέρος των οποίων μπορεί να είναι και το ίδιο τους το ταλέντο. Έτσι και ο Toulouse-Lautrec, ιδαίτερος, δύσμορφος, έζησε μια δύσκολη ζωή και είναι ειρωνικός πιστεύω ο μετά θάνατον σεβασμός και θαυμασμός από την πλευρά του κοινού. Καθώς περιπλανιόμουν στο μουσείο δεν μπορούσα παρά να σκέφτομαι πόσο εύκολα κρίνουμε τους ανθρώπους που δεν ανταποκρίνονται στα standards των κοινωνικών νορμών, πόσο άμεσα τους απορρίπτουμε και πόσο δύσκολα μπαίνουμε στη διαδικασία να κάνουμε δεύτερες σκέψεις για το τι κρύβεται πίσω από την επιφάνεια και το άμεσα αντιληπτό. «Δύσκολα πέρασε ο καημένος ο Toulouse-Lautrec» σκεφτόμουν, και έφυγα ψυχοπλακωμένη από το μουσείο, το οποίο σίγουρα αξίζει να επισκεφτεί κανείς, αν και τα έργα που εκτίθενται είναι νομίζω άνισα.

Ο καθεδρικός πάλι, δεν με ενθουσίασε όσο ανέμενα, αν και σίγουρα ήταν ξεχωριστός. Κτίσμα γοτθικής αρχιτεκτονικής του 13ου αιώνα, εντυπωσιάζει όχι μόνο λόγω του μεγέθους του, αλλά κυρίως λόγω του υλικού από το οποίο είναι χτισμένο-τούβλο. Καθώς το κεραμιδί χρώμα δεσπόζει στο Albi, ο ναός της St Cécile ταιριάζει απόλυτα στο όλο στυλ και την αρχιτεκτονική της πόλης.

Απόψεις του Καθεδρικού της St Cécile



Από εκεί και πέρα το Albi είναι μια υπέροχη και χαλαρωτική πόλη για περπάτημα, χάζι και αμπελοφιλοσοφίες. Στα δύο καλοκαίρια που πέρασα στην περιοχή έκανα αρκετές εξομολογητικές συζητήσεις με φόντο τον ποταμό Tarn. Κάτι έχει η ατμόσφαιρα! Λάτρευα το πως κυλούσε ο ποταμός μεσα στην πόλη, αλλά και το υδάτινο στοιχείο που υπήρχε γενικότερα, με πλήθος από λιμνούλες, σιντριβάνια, βρύσες. Επίσης λάτρευα τα στενά δρομάκια, την συνδυασμένη με ζεστασιά επιβλητικότητα των κτιρίων, αλλά και τον μεσογειακό χαρακτήρα των ανθρώπων, οι οποίοι σε προσέγγιζαν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον (ειδικά όταν βρισκόμουν κατ’ ιδίαν με τις Κύπριες και μιλούσαμε στην γλώσσα μας πραγματικά ενθουσιάζονταν και απορούσαν!).

Απόψεις της πόλης και του ποταμού Tarn



Λεπτομέρειες της πόλης








Έκανα και αρκετά ψώνια εκεί, καθώς εν γένει μπορούσες να βρεις ρούχα από άγνωστες εδώ γαλλικές μάρκες σε πολύ καλές τιμές! Ειδικά ένα φουστάνι που αγόρασα την πρώτη χρονιά είχε μεγάλο σουξέ στις διακοπές σε Σύρο και Μύκονο που έκανα όταν γύρισα πίσω. Το μόνο τραγικό ήταν όταν με έσυραν η Ν. και η Μ. σε ένα κατάστημα Yves Rocher που είχε και studio αισθητικής για μανικιούρ-πεντικιούρ, για να χαλαρώσουμε και καλά, καθώς είχαμε προχωρήσει αρκετά στην εκπαίδευση και υπήρχε άγχος και κούραση. Εγώ η αλήθεια είναι ότι δεν τα πολυγουστάρω αυτά (ειδικά το μανικιούρ επειδή τρώω τα νύχια μου το θεωρώ τελείως άχρηστο), αλλά για να μην τις προσβάλω ακολούθησα. Φανταστείτε τα πολλαπλά εγκεφαλικά που έπαθα όταν στο τέλος ήρθε η λυπητερή 70 euros στην καθεμία μας! «Μα ακόμα και στην Αθήνα που οι τιμές είναι τρελές τέτοια ποσά δεν παίζουν!» σκεφτόμουν. Και να πει κανείς ότι ήταν και καμιά φοβερή μάρκα ή ότι έκαναν και καμιά τρομερή δουλειά! Η Ν. είχε να λέει πόσο καλύτερη εξυπηρέτηση είχαν τα μανικιουράδικα του Βουκουρεστίου (αν και Σέρβα έμενε για χρόνια Ρουμανία). Για να μην πολυλογώ, μην πατε για μανικιούρ-πεντικιούρ Albi και ιδιαίτερα στο Yves Rocher!

Κλείνοντας θα πρέπει να κάνω ιδιαίτερη μνεία στο φαγητό του Albi. Λάτρευα το γεγονός ότι υπήρχαν πολλά χαριτωμένα εστιατόρια με πολύ καλή κουζίνα, τα οποία προσέφεραν menus 3 πιάτων που δεν ξεπερνούσαν τα 20-22 euros το άτομο με κρασί. Η σχέση ποιότητας-τιμής ήταν πολύ καλή, ενώ μου άρεσε το ότι υπήρχαν πολλές επιλογές με πάπια που δεν πολυβρίσκει κανείς στην Ελλάδα (εγώ βέβαια ως φανατική ψαροφάγος συνήθως την έβγαζα με πολύ καλομαγειρεμένους σολωμούς). Εν γένει, όπως έχω ήδη πει, το φαγητό στη Νοτια Γαλλία με ικανοποίησε στο απόλυτο και, όπως ανέφερε ο Traveller στην ιστορία του, δυστυχώς στα ελληνικά εστιατόρια δεν είναι τόσο εύκολο να βρει κάνεις τόσο ποιοτικό φαγητό σε τόσο λογικές τιμές.

 

[deka]

Ευχαριστούμε πολύ για την ωραία διήγηση! Κατατοπιστική χωρίς περιττές λεπτομέρειες και νοσταλγική! Πόσο θα ήθελα κι εγώ λίγο παρατεταμένο φοιτηταριό...
Όσο για την περιποίηση στον Yves Rocher, βρίσκω την τιμή πολύ τσουχτερή γιατί οι τιμές των προϊόντων του (που είναι και τα αγαπημένα μου ), στη Γαλλία τουλάχιστον, είναι φιλικές...

 

[underwater]

Ευχαριστούμε πολύ για την ωραία διήγηση! Κατατοπιστική χωρίς περιττές λεπτομέρειες και νοσταλγική! Πόσο θα ήθελα κι εγώ λίγο παρατεταμένο φοιτηταριό...

Σε ευχαριστώ! Μωρέ καλό είναι το παρατεταμένο φοιτηταριό, απλά από ένα σημείο κουράζει (ιδιαίτερα όταν συνδυάζεται με εργασία:xmas_eek: ).

Όσο για την περιποίηση στον Yves Rocher, βρίσκω την τιμή πολύ τσουχτερή γιατί οι τιμές των προϊόντων του (που είναι και τα αγαπημένα μου ), στη Γαλλία τουλάχιστον, είναι φιλικές...

Τα προϊόντα του ήταν όντως φτηνά και η τιμή των υπηρεσιών αισθητικής δυσανάλογα τσουχτερή. Πάντως ποιοτικά δεν έμεινα ικανοποιημένη. Το μανό ξέφτισε αρκετά άμεσα, ενώ ένα αρωματάκι rasberry που αγόρασα και βάζω αραιά και που εξατμίζεται πολύ γρήγορα.

 

[underwater]

Τουλούζη

Καθώς το μέρος που μέναμε απείχε μια ώρα και κάτι από την Τουλούζη, φυσικό και επόμενο ήταν να την επισκεφτούμε κάποια στιγμή. Αυτό έγινε την δεύτερη half day της πρώτης χρονιάς. Η αλήθεια είναι ότι το σκεφτόμουν αν θα είχε νόημα να σας γράψω για την συγκεκριμένη μας βόλτα, καθώς, για να είμαι ειλικρινής, δεν ήξερα τι να γράψω ακριβώς! Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει (εμένα μου έχει συμβεί κάμποσες φορές) · αυτό που πας σε ένα μέρος και μετά δεν θυμάσαι σχεδόν τίποτα; Σαν τίποτα να μην σου έκανε αίσθηση και τίποτα να μην σε εντυπωσίασε. Αυτή ήταν η δικιά μου εμπειρία από την Τουλούζη. Και κρίμα, επειδή την είχα στο μυαλό μου σαν μια υπέροχη και ζωντανή φοιτητούπολη, σαν προορισμό που αξίζει να επισκεφτεί κάποιος συνειδητά και όχι παρεμπιπτόντως όπως έκανα εγώ. Από την άλλη πρόκειται για μία μεγάλη πόλη στην οποία έμεινα για λίγες μόνο ώρες και κινήθηκα σε πολύ κεντρικά σημεία, οπότε πιστεύω ότι μάλλον την αδίκησα.

Ξεκινήσαμε λοιπόν με τη Μ., τη Ν. και τη Ζ., την κόρη της Μ. (ξέρετε, εκείνη με τον ωραίο boyfriend που ανέφερα σε προηγούμενο post), η οποία είχε μείνει λίγες μέρες στο b&b μας για να περάσει λίγο χρόνο με τη μητέρα της. Αφήσαμε το αυτοκίνητο σε ένα γκαράζ και κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο περνώντας ένα άθλιο βρωμερό κανάλι. Γενικότερα η πόλη δεν μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασε από πλευράς καθαριότητας. Με το που φτάσαμε χωριστήκαμε για να κάνει η καθεμιά μας ό, τι ήθελε με στόχο να βρισκόμασταν σε δύο ώρες για καφέ και λοιπά. Έτσι πέρασα δυο ώρες μόνη μου περιπλανώμενη στα στενάκια της Τουλούζης.

Ουσιαστικά κινήθηκα κοντά στην κεντρική πλατεία της Τουλούζης, την Place du Capitole, γύρω από την οποία υπάρχουν αρκετά μεγαλοπρεπή κτίρια. Κάτι που μου άρεσε αρκετά ήταν ότι αν και μιλάμε για μεγαλούπολη, η Τουλούζη έχει και αυτή σε μεγάλο βαθμό το χαρακτηριστικό κεραμιδί χρώμα που συναντά κανείς στο Albi και την ευρύτερη περιοχή και γενικότερα η αρχιτεκτονική της «μυρίζει» Νότια Ευρώπη. Έτσι διαφοροποιείται από το κλασικό αστικό τοπίο που αναμένει κανείς σε μια μεγάλη πόλη. Βέβαια είναι αρκετά πυκνοκατοικημένη και μου φάνηκε κάπως ασφυκτική. Εντύπωση μου έκανε μια εκκλησία η οποία έχει κι αυτή το στάνταρ κεραμιδί χρώμα και είναι πολύ λεπτή, ψηλή, αλλά ουσιαστικά μοιάζει σα να είναι «μεσοτοιχία» με τα δίπλα κτίρια του πυκνοκατοικημένου δρόμου. Λέγεται Notre-Dame du Taur και χτίστηκε τον 14ο αιώνα στη θέση που βρισκόταν ο τάφος του Saint Sernin.

Τι άλλο; Μου άρεσε ότι υπήρχε μια χ πολυεθνικότητα και κάποια αραβικά μαγαζιά. Το πάντρεμα των πολιτισμών πάντα με γοητεύει. Πάντως δεν έκανα και κάτι συναρπαστικό. Περπάτημα με την φωτογραφική στο χέρι (χωρίς όμως να εμπνέομαι), καταβρόχθισμα μιας τάρτας σοκολάτα στο πόδι, ψώνια (είμαι shopaholic, τι να κάνω η ταλαίπωρη; ) και προς το τέλος άραγμα με τις άλλες σε μια καφετέρια για συζήτηση. Η παρέα ήταν εν γένει πολύ καλή, όμως εγώ πιο κοντά είχα έρθει με τη Μ., η οποία είναι στην ηλικία των γονιών μου. Ήταν η φορά που κατάλαβα ότι έχω μεγαλώσει (μιλάμε για δυόμισι χρόνια πριν, είχα μόλις κλείσει τα 28 και ως τότε οι άνθρωποι άνω των 50, για να μην πω άνω των 40, μου φαίνονταν απλά μεγάλοι). Με τη Μ., πέρα ότι μοιραστήκαμε πολλά, γελούσαμε με τα ίδια αστεία και επικοινωνούσαμε πολύ καλά, μας συνέδεαν πολλές συμπτώσεις. Καταρχάς έχουμε το ίδιο βαφτιστικό όνομα και το ίδιο middle name, έχει ζήσει και εκείνη Ελλάδα (είναι από τη Ζιμπάμπουε), κάνουμε παρόμοια δουλειά και επίσης θα μπορούσε εύκολα κάποιος να μας περάσει για μητέρα και κόρη (μοιάζουμε πολύ περισσότερο από όσο μοιάζει με τις κόρες της!). Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τη χημεία μας, με έκαναν να αισθάνομαι ότι η σχέση μας ήταν καρμική. Ακόμα κρατάμε αραιή επαφή μέσω mails και fb, αν και δεν έχουμε ξανασυναντηθεί από το 2009 (την επόμενη χρονιά δεν ξανάρθε για να συνεχίσει την εκπαίδευση καθώς μετακόμισε με τον άντρα της στη Μοζαμβίκη).

Τέλος πάντων, με αυτά και με αυτά φύγαμε από την Τουλούζη και γυρίσαμε στην αγαπημένη Laboutarie. Πολύ περιορισμένη εικόνα της Τουλούζης πήρα, αλλά αν σκεφτείτε ότι την επόμενη χρονιά ούτε που μου πέρασε από το μυαλό να ξαναπάω, καταλαβαίνετε ότι, σε αντίθεση με τη σχέση μου με τη Μ., η σχέση μου με την Τουλούζη κάθε άλλο παρά καρμική ήταν. Σας παραθέτω και μερικές από τις λίγες ούτως ή άλλως φωτογραφίες που τράβηξα.

 

[underwater]

Αναμνήσεις από το δεύτερο καλοκαίρι και την Γιορτή του Σκόρδου

Ήρθε η στιγμή να περάσω (επίσημα, καθώς έχω ήδη αναφέρει αρκετά) στο δεύτερο καλοκαίρι που πήγα στην όμορφη Tarn, το οποίο από κάποιες απόψεις ήταν καλύτερο και από κάποιες άλλες χειρότερο. Το καλό ήταν ότι είχα πολύ μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στο εκπαιδευτικό κομμάτι, κάτι που έκανε τις ώρες που περνούσα στο summer school πολύ πιο «ξεκούραστες». Από εκεί και πέρα το χάος. Η καλή μου η Μ. δεν μπόρεσε να έρθει καθώς είχε αποφασίσει να ακολουθήσει τον άντρα της στη Μοζαμβίκη, ενώ η Σέρβα η Ν. είχε ήδη αποφασίσει από την προηγούμενη χρονιά ότι όλο αυτό δεν της ταίριαζε και δεν θα ήθελε να συνεχίσει. Έτσι, ξαναπήγα στο Paradis Vert του Claude και της Cristine μόνη και όλα φαίνονταν πιο μελαγχολικά. Όπως ανακάλυψα στην πορεία λίγα άτομα από το περσινό group είχαν έρθει, ενώ υπήρχαν και αρκετά καινούρια που είχαν παρακολουθήσει παλιότερα το πρώτο μέρος της εκπαίδευσης. Μεταξύ των περσινών ήταν και τα άτομα με τα οποία ήρθα πιο κοντά: η Φ. και η Β. από την Κύπρο και η Κ., μια γλυκύτατη κοπέλα από τα Κανάρια νησιά την οποία είχα συμπαθήσει πολύ από το προηγούμενο καλοκαίρι, αλλά δεν είχε τύχει να έρθουμε πολύ κοντά. Η αρχή της προσέγγισής μας έγινε όταν χρειάστηκε να νοικιάσουμε μαζί αμάξι καθώς μέναμε σε σχετικά κοντινούς οικισμούς. Μαζί μας και άλλες δύο κοπέλες, η Β. από τον Καναδά και η Ν. από την Ιρλανδία.

Την δεύτερη χρονιά υπήρχαν γενικότερα πολλές κοπέλες Αγγλοσάξονες (δεν είχαμε κανέναν άντρα), οι οποίες είχαν κάνει αρκετά κλειστές κλίκες και το κλίμα ήταν κάπως. Οι κοπέλες που μοιραζόμουν το αυτοκίνητο πλην της Ισπανίδας ήταν απλά αντιπαθέστατες, κρατούσαν εμάς τις ποταπές μεσογειακές στην απέξω και πολλές φορές τύχαινε να κουτσομπολεύουν την Κ. μπροστά μου, οπότε θεωρούσα δεδομένο ότι θα έκαναν το ίδιο και για μένα πίσω από την πλάτη μου. Πραγματικά αν τα κατάφερνα καλύτερα με την οδήγηση θα είχα νοικιάσει μόνη μου αυτοκίνητο και ας μου έβγαινε πιο ακριβό. Είναι απλά εκνευριστικό να πρέπει να υποστείς για τόσες μέρες κάποια άτομα που δεν εκτιμάς και που σου βγάζουν τόσο αρνητική ενέργεια.

Σε όλο αυτό το κάπως ενοχλητικό κλίμα βρήκα διέξοδο εκεί που δεν το περίμενα και συγκεκριμένα στις Κύπριες. Πάντα μου φαινόταν χαζή η άποψη ότι στα δύσκολα θα σε στηρίξει ο «δικός σου» (εθνικά) άνθρωπος και όταν σπούδαζα Γλασκώβη απέφευγα όσο μπορούσα την κλίκα που είχαν φτιάξει οι Έλληνες και Κύπριοι φοιτητές. Για την ακρίβεια τους θεωρούσα απλά γραφικούς και θεωρούσα ανήκουστο το γεγονός ότι ήταν σε μια ξένη χώρα και αντί να προσπαθούν να γνωρίσουν νέους πολιτισμούς έκαναν παρέα μεταξύ τους. Μολαταύτα η Φ. και η Β. πραγματικά μου στάθηκαν, αρχίσαμε να μιλάμε πολύ, τόσο για τα δεινά που περνούσα όσο και για άσχετα, πιο προσωπικά ζητήματα, βγαίναμε μαζί (αν και προσπαθούσα να κρατήσω κάποιες αποστάσεις για να μην μου κάνουν «ταριφιές» συνέχεια), ενώ πολύ καλά μου φέρθηκε και η μητέρα της Φ., η οποία είχε έρθει για διακοπές. Το ίδιο και με την Κ. την Ισπανίδα. Αρχίσαμε να μιλάμε περισσότερο καθώς ούτε και εκείνη τα πήγαινε καλά με τις συνεπιβάτισσές μας, πηγαίναμε για μικρές πεζοπορίες και περάσαμε όμορφες στιγμές μαζί.

Ας σταματήσω όμως με την γκρίνια και ας περάσω σε κάτι ταξιδιωτικό. Συγκεκριμένα στο πανέμορφο χωριό Lautrec και τη Γιορτή του Σκόρδου! Το Lautrec βρίσκεται 29 χιλιόμετρα νότια του Albi και έχει δύο «trademarks»: το πρώτο είναι ο ανεμόμυλος του 17ου αιώνα που τοποθετείται σε έναν λοφίσκο και το δεύτερο είναι το ονομαστό ροζ σκόρδο του. Για να τιμήσουν το τοπικό τους προϊόν κάνουν κάθε χρόνο τον Αύγουστο την «Γιορτή του Σκόρδου». Στην Tarn γίνονται γενικότερα συνέχεια τέτοιου είδους γιορτές οι οποίες είναι ουσιαστικά πανηγύρια. Έτσι αποφάσισα να πάω με την Καναδέζα και την Ιρλανδέζα πριν ακόμα διαλυθούν τελείως οι σχέσεις μας για να κόψουμε κίνηση.

Η διαδρομή για το Lautrec ήταν καταπληκτική. Απίστευτη φύση, τεράστιες εκτάσεις με ηλιοτρόπια, μαγεία! Δυστυχώς η οδηγός δεν μου έκανε την τιμή να σταματήσει το αμάξι να βγάλω φωτό τα λουλούδια, πολύ κρίμα, καθώς θα ήθελα να αποτυπώσω την ομορφιά! Είναι από τα μέρη που απλά θέλεις να κλάψεις επειδή τα βλέπεις, επειδή χάνεσαι στην απλότητα και τη μαγεία της φύσης.

Το Lautrec φαινόταν πολύ χαριτωμένο. Στην κεντρική πλατεία γινόταν ήδη ο κακός χαμός! Παρκάραμε κάπως μακριά και είχε αρκετή ανάβαση, αλλά εντάξει, το είδα σαν ευκαιρία να σφίξουν οι γλουτιαίοι οι οποίοι είχαν ξεφύγει με τόση γαλλική κουζίνα! Στο πανηγύρι ο κόσμος τρωγόπινε, ενώ πολλοί κουβάλαγαν σκόρδα σε απίστευτες ποσότητες τα οποία κρεμούσαν στο λαιμό τους ή απλά τα κρατούσαν! Οι «φιλενάδες» μου ενθουσιάστηκαν και αρχίσαμε να ψάχνουμε μανιωδώς σκόρδα, καθώς ήθελαν να τα μεταφέρουν στις χώρες τους! Μου φάνηκε αρκετά κουλό και τους είπα ότι εγώ δεν ενδιαφερόμουν να πάρω, ότι θα βρώμαγε η βαλίτσα μου και ότι τέλος πάντων στην Ελλάδα έχουμε πολύ καλής ποιότητας σκόρδο και σιγά! Τότε η Καναδέζα άρχισε μια επίθεση για το ότι οι Έλληνες είμαστε γραφικοί και νομίζουμε ότι έχουμε τα καλύτερα προϊόντα και ότι θεωρούμε ότι όλα ξεκίνησαν από την Ελλάδα και τις σχετικές χαζομάρες. Εγώ προσπάθησα να της εξηγήσω ότι η έλλειψη ενδιαφέροντός μου για μεταφορά γαλλικού σκόρδου στην Ελλάδα δεν είχε καμία σχέση με τους ήρωες του «My big fat Greek wedding», αλλά από ένα σημείο και μετά αποφάσισα ότι η συζήτηση δεν έβγαζε πουθενά και προτίμησα να την αφήσω να σκέφτεται ότι είμαι μια γραφική μεσογειακή. Ευτυχώς δεν βρήκαν σκόρδο (είχε τελειώσει το απόθεμα!), οπότε το ρίξαμε στο περπάτημα.

Το χωριό ήταν απίστευτο, αισθανόσουν ότι βρισκόσουν σε άλλη εποχή, και συνδυαστικά με την υπέροχη φύση δημιουργούσε χαλαρωτικά συναισθήματα (παρόλο το στυλάκι της παρέας σε λίγη ώρα ήμουν σε πολύ ζεν κατάσταση). Υπήρχαν πολλά παλιά κτίρια, γραφικά εκκλησάκια, αλλά και τα ερείπια ενός φρουρίου του 12ου αιώνα. Το Lautrec έπαιζε στο παρελθόν σημαντικό ρόλο ως αμυντικό κέντρο του Albi, καθώς λόγω υψομέτρου ήταν εύκολο να παρατηρηθεί ενδεχόμενη προσέγγιση δυνάμει κατακτητών. Το ωραιότερο σημείο της βόλτας ήταν φυσικά η άνοδος στον ανεμόμυλο και η θέα. Έτσι όπως έπεφτε ο ήλιος και φυσούσε το αεράκι αισθανόμουν σχεδόν ευτυχισμένη. Ακόμα και η σκέψη της διαδρομής της επιστροφής στο b&b με τις «φιλενάδες» μου δεν μπορούσε να μου χαλάσει την διάθεση.

Η Γιορτή του Σκόρδου


Απόψεις του Lautrec

 

[underwater]

Cordes-sur-Ciel

Ένα από τα ωραιότερα μέρη που επισκέφτηκα κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στην Tarn δεν ήταν άλλο από το Cordes-sur-Ciel, στο οποίο πήγα με τις Κύπριες συμμαθήτριές μου και την μαμά της μίας τη δεύτερη από τις half days της επίσης δεύτερης χρονιάς. Η αλήθεια είναι ότι ήμουν αρκετά down ψυχολογικά και αρχικά είχα σκεφτεί να μην πάω πουθενά (την πρώτη half day είχα πάει για μια μικρή πεζοπορία με την Ισπανίδα την Κ. και γυρνώντας στο b&b το απόγευμα απλά ξεράθηκα στον ύπνο). Όμως λίγο η κουβέντα, λίγο η ενθάρρυνση τους, λίγο η προοπτική να περάσω ένα ευχάριστο μεσημεροαπόγευμα με συμπαθητικά και ζωντανά άτομα σε ένα όμορφο μέρος, αποφάσισα να ακολουθήσω!

Ξεκινήσαμε λοιπόν σιγά-σιγά για την όμορφη μεσαιωνική κωμόπολη, η οποία μετονομάστηκε σε Cordes-sur-Ciel από Cordes μόλις το 1993. Ο λόγος που πήρε αυτό το ποιητικό όνομα είναι ότι, σκαρφαλωμένη καθώς είναι στην κορυφή ενός λόφου, συχνά περιστοιχίζεται από σύννεφα και ομίχλη, και έτσι φαίνεται σα να επιπλέει ανάλαφρα πάνω τους. Αν και απέχει μόλις 22 χιλιόμετρα από το Albi και θεωρητικά είναι εύκολος προορισμός, εμείς πρέπει να πω ότι χαθήκαμε. Όταν μετά από κάμποση ώρα σε κατσικόδρομους και ανηφοροκατηφόρες είδα εν τέλει να ξεπροβάλλουν τα σκαρφαλωμένα στα βράχια κτίρια της κωμόπολης πραγματικά ανατρίχιασα! Πρόκειται για αρκετά εντυπωσιακό θέαμα! Δυστυχώς όμως δεν σταματήσαμε για φωτογραφίες, δεν ψάξαμε όσο έπρεπε να βρούμε «καβάτζα» να παρκάρουμε προσωρινά, απλά αφήσαμε για τα καλά το αμάξι κάπου κοντά στην κεντρική πλατεία και ανεβήκαμε για περιήγηση.

Επειδή δεν κατάφερα να βγάλω πανοραμική, σας επισυνάπτω μια φωτό από τις άπειρες που υπάρχουν on line για το χωριό
Cordes-sur-Ciel, a photo from Midi-Pyrenees, South | TrekEarth

Για να ανέβεις στην κορυφή δύο τρόποι υπάρχουν: ο ένας είναι να σύρεις τα ποδάρια σου (εκεί να δεις γυμναστική!), ο άλλος να πάρεις το τουριστικό τραινάκι. Και ναι, ακολουθήσαμε τον δεύτερο! Η ανάβαση είναι αρκετά σύντομη και ευχάριστη. Αλλά το πιο ενδιαφέρον στο Cordes είναι μετά, αφού σε αφήσει το τραινάκι, και εννοώ το περπάτημα των σοκακίων του και την εξερεύνηση των γωνιών του. Τα οχήματα κινούνται μόνο περιφερειακά, καθώς πρόκειται για ένα χωριό-φρούριο, με πολύ στενά πλακόστρωτα δρομάκια και πυκνοκτισμένα κτίρια. Είναι ένας τόπος με αρκετή ιστορία, εμπλεγμένος σε αρκετές εντάσεις κατά την περίοδο του Μεσαίωνα. Πραγματικά τόσο αυτό το μέρος, όσο και πολλά άλλα σε εκείνη τη περιοχή, σε μεταφέρει σε άλλες εποχές. Οι νοερές εικόνες μιας απλής και ήσυχης επαρχιακής καθημερινότητας εναλλάσσονται με μάχες και θρησκευτικούς πολέμους. Η σκέψη του να δεις μια χωριατοπούλα να ποτίζει τα λουλούδια φαίνεται το ίδιο λογική με το να παρουσιαστεί μπροστά σου ένας ιππότης. Πραγματικά το μυαλό ταξιδεύει στον χρόνο.

Εννοείται βέβαια πως το Cordes είναι ένα τουριστικότατο μέρος! Πλήθος κόσμου κάνει τη βόλτα του, ενώ παντού υπάρχουν διαφόρων ειδών μαγαζάκια. Χωρίς να λείπουν οι εξαιρέσεις, πρέπει να πω ότι εν γένει όταν πήγα εγώ υπήρχε ποιότητα, ωραία αντικείμενα και αρκετά καλές τιμές. Δεν περιοριζόσουν δηλαδή στα κλασικά τουριστάδικα, αλλά αντιθέτως υπήρχαν αρκετά καλόγουστα πράγματα να αγοράσεις ως σουβενίρ και όχι μόνο. Μετά από κάμποσο περπάτημα, χάζι και ψώνια, κατευθυνθήκαμε προς την στάση του τραινακίου, όπου περάσαμε πολύ ώρα περιμένοντας και συζητώντας. Αφού χαΐρι δεν είδαμε όμως, κατηφορίσαμε με τα πόδια! Και πάλι ευχάριστη διαδρομή εν μέσω συζητήσεων, συνταγών για χαλλουμοπιτάκια από την κυρία Ε. και συχνών στάσεων για φωτογραφίες (μα ήταν τόσο ωραία τα σπίτια εκεί!).

Οι κοιλιές είχαν αρχίσει να γουργουρίζουν και είπαμε να κατευθυνθούμε προς το Albi με σκοπό να συναντήσουμε μια Ιρλανδέζα συμμαθήτρια και να φάμε εκεί. Πριν φύγουμε αποπειράθηκα να κάνω μια επίσκεψη στις δημόσιες τουαλέτες στην πλατεία κοντά στο parking, αλλά δεν κατάφερα ούτε να πλησιάσω. Δεν θέλω να ξέρω πώς είναι οι συνθήκες υγιεινής εκεί μέσα! Τέλος πάντων, η διαδρομή της επιστροφής ήταν πιο σύντομη, όπως άλλωστε συμβαίνει πάντα. Παρκάρισμα στο Albi, το πολύ γνώριμο πια και αγαπητό μου μέρος, βολτίτσα, και στο τέλος άραγμα σε ένα από τα όμορφα εστιατόρια της πόλης, όπου απολαύσαμε νόστιμη γαλλική κουζίνα συνοδεία κρασιού και ψιλοκουβέντας. Προς το τέλος είχαμε γίνει γκολ. Η Β. είχε τρομερό πονοκέφαλο, εμένα με πόναγε η μέση μου και νύσταζα, χαιρόμουν όμως επειδή είχα περάσει μια όμορφη μέρα με πολύ χαμόγελο. Με γύρισαν στο b&b οδηγώντας στους σκοτεινούς κατσικόδρομους και συζητώντας για την κακή οδηγική συμπεριφορά Ελλήνων και Κυπρίων (σύμφωνα με την κυρία Ε. οι Κύπριοι είναι τυχεροί λόγω των καλών δρόμων που έχουν από την περίοδο ήδη της Αγγλοκρατίας, καθώς σε διαφορετική περίπτωση ουαί και αλίμονό τους). Φτάνοντας στο δωμάτιο και μετά από ένα ντους έπεσα σαν κούτσουρο στο κρεβάτι. Ήμουν τόσο κομμάτια που ακόμα και η σκέψη ότι την επόμενη μέρα θα έβλεπα ξανά τις «φιλενάδες» μου δεν μπορούσε να με συγχύσει.
Μερικές φωτός από τα όμορφα σπίτια του Cordes-sur-Ciel

 

[underwater]

Επίλογος

Έτσι λοιπόν, μέσα από καθημερινά μαθήματα, κούραση, διάβασμα, απογευματινή χαλάρωση στη φύση, εκδρομούλες, πολύ φαγητό και κρασί, εξομολογήσεις, γέλια, ίντριγκες και εκνευρισμούς τελείωσε και το δεύτερο μέρος του summer school μου. Την προτελευταία μέρα (ή μάλλον το προτελευταίο βράδυ) είχε κανονιστεί από τους διοργανωτές του course να μας κάνουν το τραπέζι. Πήγαμε λοιπόν σε ένα μικρό χαριτωμένο εστιατόριο που βρίσκεται στο χωριό Montgragon. Πρόκειται για ένα ομορφούλι και γραφικό χωριουδάκι, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι κάτι εντυπωσιακό όπως το Lautrec ή το Cordes-sur-Ciel. Όσον αφορά το εστιατόριο που πήγαμε δεν θυμάμαι το όνομά του, αλλά όλοι το ανέφεραν ως «το εστιατόριο του Montgragon». Μου έκανε πολύ εντύπωση ότι, ενώ ουσιαστικά επρόκειτο για την «ταβέρνα του χωριού» και που αντίστοιχα στην Ελλάδα θα περίμενες χύμα καταστάσεις, ψητά στα κάρβουνα και λοιπά, εκεί υπήρχαν και πάλι καλοφτιαγμένα μενού και ενδιαφέροντα πιάτα. Εντάξει, το κρασί ήταν χύμα, αλλά δεν είμαι και τόσο αριστοκράτισσα ώστε να έχω πολλές απαιτήσεις και συχνά το προτιμώ! Το μόνο που μου έκανε κακή εντύπωση στην περιοχή γενικότερα είναι ότι δεν έβρισκες πάντα λευκό κρασί, αλλά κόκκινο και ροζέ. Ιδιαίτερα το ροζέ έπαιζε πάρα πολύ. Περάσαμε συμπαθητικά, με αρκετό γέλιο, αλλά η αλήθεια είναι ότι με τα περισσότερα άτομα δεν θεωρούσα ότι μπορούσα να συνδεθώ.

Η τελευταία μέρα ήταν βροχερή. Με το που τελειώσαμε το μάθημα χαιρέτησα βιαστικά και ουσιαστικά την έβγαλα στο δωμάτιό μου. Με είχε πιάσει μια μελαγχολία, αλλά από την άλλη ήθελα πολύ να φύγω και να γυρίσω Ελλάδα να ξεκουραστώ. Βλέπετε, είχα περάσει έναν πολύ κουραστικό χειμώνα κάνοντας full-time μεταπτυχιακό και δουλεύοντας part-time, ενώ με το που είχα τελειώσει με τις υποχρεώσεις της σχολής είχα πάει Νάξο για δουλειά και αμέσως μετά στο summer school. Ήθελα απλά να πάω στο χωριό μου, να κοιμάμαι και να κάνω μπάνιο στη θάλασσα. Το επόμενο πρωί κατά τις 6 θα ερχόντουσαν οι «φιλενάδες» να με πάρουν με το αμάξι και να πάμε στο αεροδρόμιο της Τουλούζης. Μετά από λίγο στήσιμο και μια συμπεριφορά που με έκανε να χάσω πάσα ιδέα πράγματι εμφανίστηκαν και σιγά-σιγά, μετά από μια μικρή αναζήτηση βενζινάδικου, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Χάζευα τη φύση και σκεφτόμουν ότι επρόκειτο για έναν προορισμό που θα ήθελα σίγουρα να ξαναεπισκεφτώ. Οι χαιρετισμοί στο αεροδρόμιο αμήχανοι. Ήταν σαφές ότι με τις δύο από τις τρεις κοπέλες δεν με ενδιέφερε να ξανασυναντηθώ, ή μάλλον με τη μια από αυτές απλά δεν ήθελα να ξανασυναντηθώ. Άλλες εποχές θα με ενδιέφερε να το παίξω ευγενική και να μην στενοχωρήσω τον άλλο και ούτω καθεξής, αλλά από ό, τι φαίνεται οι τυπικότητες είχαν σταματήσει πια να με απασχολούν. «Ωριμάζω», σκέφτηκα.

Καθώς το αεροπλάνο πετούσε πάνω τη γαλλική εξοχή κατευθυνόμενο προς Γερμανία αισθανόμουν μια γλυκιά αίσθηση για την περιοχή, τη χώρα, την εμπειρία. Ήταν άλλωστε ο χώρος στον οποίο διεξήχθη μια παράλληλη πραγματικότητα για μένα. Είναι περίεργο το πόσο γρήγορα έρχεσαι κοντά με ορισμένα άτομα όταν ουσιαστικά αποτελούν την καθημερινότητά σου μέσα σε ένα περιορισμένο περιβάλλον. Επιπλέον ο χρόνος μετρούσε αλλιώς εκεί. Το κάθε δεκαπενθήμερο το βιώναμε το λιγότερο σα μήνα. Σε τέτοιες περιπτώσεις τα συναισθήματα και οι σχέσεις έχουν τόσο έντονη χροιά, μεγαλοποιείς διάφορα και εμπιστεύεσαι εκεί που υπό άλλες συνθήκες θα σου έπαιρνε καιρό. Κουράστηκα, ταλαιπωρήθηκα, αλλά σίγουρα δεν το μετανιώνω.

Και μερικά tips για την περιοχή:​

Το βολικότερο αεροδρόμιο είναι το Toulouse-Blagnac. Και τις δυο φορές που πήγα οι βολικότερες και φθηνότερες πτήσεις ήταν με Lufthansa. Βέβαια τώρα αλλάζουν τα δεδομένα με τις απευθείας της Air France (σε μια πρόχειρη αναζήτηση είδα ας πούμε για Ιούνιο εισιτήρια με 112 euros-not bad at all!).

Αν θέλετε να ρίξετε μια ματιά σε παραδοσιακά b&b της περιοχής μπορείτε να δείτε εδώ: Gtes de France du Tarn : Passez vos vacances dans le Tarn en gξte, chambre d'hτtes, gξte de groupe, camping, city break ... Νομίζω πως σε τέτοια μέρη ενδείκνυται να μείνει κάποιος σε παραδοσιακό gîte σε σχέση με ξενοδοχείο. Παραδοσιακά σπίτια μεσα στη φύση, με home-made πρωινό και σχεδόν πάντα πισίνα. Αξίζουν!

Η φύση, η αρχιτεκτονική, η κουζίνα και το κρασί είναι οι βάσεις πάνω στις οποίες στηρίζονται οι διακοπές σε αυτή την περιοχή της Γαλλίας. Ήσυχες, ήρεμες καταστάσεις, χαλάρωση και αμπελοφιλοσοφίες. Πολύ καλή επιλογή για οικογένειες με μικρά παιδιά και ζευγάρια. Και μια παρέα φίλων μπορεί να περάσει καλά εννοείται, αρκεί να είναι φυσιολάτρες και να μην νοιάζονται για την, σχεδόν ανύπαρκτη, νυχτερινή διασκέδαση (εκτός και αν την βρίσκουν με πανηγύρια, τέτοια, είπαμε, υπάρχουν άφθονα εκεί!). Στην ευρύτερη περιοχή υπάρχουν πολλά ποδηλατικά μονοπάτια, οπότε οι ποδηλάτες θα απολαύσουν όμορφες διαδρομές, ενώ υπάρχει πρόσφορο έδαφος και για πεζοπορίες! Αν σας αρέσουν αυτά θα το ευχαριστηθείτε!

Οι άνθρωποι είναι πολύ καλοί, απλοί, ευγενικοί. Κλασσικοί Νοτιοευρωπαίοι. Τα αγγλικά τους δεν είναι καθόλου καλά (αν υπάρχουν) και δυσκολεύονταν να καταλάβουν τα σπαστά με τίγκα στην ελληνική προφορά γαλλικά μου, αλλά εν γένει προσπαθούν να σε εξυπηρετήσουν όπως μπορούν.

Για όποια περαιτέρω πληροφορία θελήσετε θα χαρώ να σας βοηθήσω.