Εσθονία Λεττονία Λιθουανία Φινλανδία Καλοκαίρι με …δόσεις Βαλτικής

[psilos3]

Η συνέχεια στο Helsinki



Ποτέ δε χάνω την ευκαιρία στις εκδρομές μου για μια επίσκεψη σε λαϊκή αγορά, πόσο μάλλον όταν είναι στο δρόμο μου όπως η «Kauppatori» ,νιώθοντας γρήγορα την ανάγκη να γελάσω (ή να κλάψω) με κάποιες τιμές, παραπλήσιες των Ελληνικών:

Πεινούσα ήδη και ήμουν αποφασισμένος να δοκιμάσω ένα ωραίο πιάτο με σολομό και πατάτες που μου γυάλισε παρόλο το υψηλό του κόστος, το μέγεθος όμως της μερίδας ήταν σκέτη κοροϊδία κι απογοητεύτηκα, συνεχίζοντας ακάθεκτος το δρόμο μου:

Σκοπός μου ήταν να φτάσω μέχρι τον εντυπωσιακό καθεδρικό ναό «Uspenskin» για να τον φωτογραφίσω, ανατολικό ορθόδοξο ναό του 1868 και μεγαλύτερη ορθόδοξη εκκλησία στη βόρεια Ευρώπη, προχωρώντας και πάλι παραλιακά, για λίγο αυτή τη φορά:

Βλέπετε η επόμενη στάση της ημέρας αφορούσε την όμορφη πλατεία «Senaatintori» που ήταν κοντά μου κι ένα πολύ σημαντικό αξιοθέατο που δυστυχώς βρισκόταν υπό ανακαίνιση, με το μεγαλύτερο του μέρος καλυμμένο. Μικρό το κακό:

Αν κάτι ξεχωρίζει στην πλατεία βέβαια δεν είναι άλλο από το άγαλμα του Φινλανδού Δούκα «Alexander II» ο οποίος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εγκαθίδρυση της φινλανδικής κρατικής υπόστασης, αποκάλυψης του 1894:

Το βαγόνι μιας τροχήλατης Pub (!) που περνούσε από τις γραμμές με έβαλε σε σκέψη, κυρίως ευγνωμονώντας που δε το πετύχαμε σε καμιά από τις παρεΐστικες εκδρομές μας (να το πάμε σούζα), ξεκινώντας την ανάβαση από τα σκαλιά μπροστά στο ναό που φιλοξενούσαν επίσης αρκετό κόσμο λόγω της λιακάδας:

Να και μια πανοραμική λήψη της όμορφης πλατείας, την ίδια ώρα που διαπίστωσα πως έχω ξεχάσει μια ρύθμιση στη μηχανή, εξ ου και οι κακές και σχετικά σκοτεινές φωτογραφίες της ημέρας. Πάλι καλά:

Κι επειδή είπα ναό, αναφέρομαι φυσικά εδώ και ώρα στον καθεδρικό – ορόσημο «Helsingin tuomiokirkko» της πόλης και γενικότερα της Φινλανδίας, που έβλεπα πλέον από τη σωστή μεριά του. Ο ευαγγελικός λουθηρανικός ναός χτίστηκε μεταξύ 1830 και 1852 ως φόρος τιμής στον Μεγάλο Δούκα της Φινλανδίας, Αυτοκράτορα Νικόλαο Α' της Ρωσίας:

Ωραία όλα αυτά παιδιά μου, πολύ ωραία δε λέω, όμως η υπόθεση σήκωνε καλωσόρισμα μιας και βρισκόμουν εδώ και ώρα σε Φιλανδικό έδαφος και παρέμενα ακόμη στεγνός. Ανεπίτρεπτο σκέφτηκα και έσπευσα προς την pub «Thirsty Scholar» προκειμένου να αποκαταστήσω την τάξη πίνοντας μια μπύρα στο ωραίο της αίθριο:

Ήταν οι πρώτη στιγμή μες την ημέρα που ένα ψυχρό αεράκι έκανε την εμφάνιση του αναγκάζοντας με να φορέσω και να κουμπώσω τη ζακέτα μου, την ώρα που ήδη κατηφόριζα προς το Εθνικό θέατρο «Suomen Kansallisteatteri» και το μουσείο τέχνης «Ateneumin taidemuseo» που αμφότερα ξεχώριζαν:

Και τα δύο βρισκόταν φυσικά στην «πλατεία σιδηροδρόμων» όπου περιπλανιόμουν εδώ και κάποια λεπτά τσεκάροντας και τις ωραίες της καντίνες εκτός των άλλων:

Αφού τσίμπησα κάτι με μεγάλη ευχαρίστηση, προσπέρασα τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό και ξεκίνησα να προχωράω προς το διπλανό πεζόδρομο με κατεύθυνση το ξενοδοχείο:

Ήταν η στιγμή που μπήκα και στη χαρακτηριστική «στοά» με τα μπαράκια κι εστιατόρια της που θα βρείτε κάνοντας αναζήτηση με το όνομα Mummotunneli, θέλοντας ν’ αποφύγω και δύο περίεργους που δε ξέρω τι στο διάολο ήθελαν κι άρχισαν τα σχόλια:

Εξάλλου πολύ σύντομα έφτασα αρκετά κοντά ως σχεδίαζα, μπροστά στο διάσημο κτήριο «Ylioppilastalo» με κατεύθυνση το ξενοδοχείο. Πριν απ’ αυτό όμως πέρασα απέναντι για να δω και το άγαλμα του 1932 «Kolmen sepän patsas» που μου κίνησε την περιέργεια και αφορά τρεις σιδηρουργούς, με την πλατεία που θεωρείται κεντρικότατη να παίρνει το όνομα της απ’ αυτό:

Κράξτε με ελεύθερα όσο θέλετε, όμως η αίσθηση που αποκόμισα όσο κινούμουν κεντρικά στο Ελσίνκι ήταν πως μου έφερνε στο μυαλό λίγο την Αμερική, εκτός της παραλιακής γραμμής φυσικά που μου έμοιαζε κάπως με αυτή της Στοκχόλμης:

Μετά από ανασύνταξη δυνάμεων για λίγο κι έχοντας νυχτώσει βγήκα ξανά στους δρόμους του κέντρου, ερχόμενος αντιμέτωπος όχι μόνο τη βροχή και τη διαφορά θερμοκρασίας (να ναι καλά το μπουφανάκι απ’ την Καμπότζη) αλλά και τις μεγάλες ουρές έξω από τις μπυραρίες. Ρε κάντε μας τη χάρη:

Σαν άβγαλτος την πάτησα κι εγώ μπαίνοντας σ’ αυτή τη διαδικασία, ευτυχώς χωρίς αναμονή έξω από την «Old Irish Pub» όπου οι φωστήρες βάλανε στον πάνω χώρο ένα κλαμπάκι, οπότε όλο το πρόβλημα ήταν λόγω κοινής εισόδου.

Ήπια τη μπύρα μου όχι και τόσο ευχάριστα, καθώς είχα ξεχάσει πόσο σιχαμένοι γίνονται τα βράδια οι Σκανδιναβοί, βάζοντας τη λογική να δουλέψει αμέσως μετά όταν ξανάβγαινα προς αναζήτηση:

Αναφέρομαι στη λογική, γιατί αυτό ισχύει συνήθως σε όλες τις πόλεις όταν απομακρύνεσαι έστω και λίγα μέτρα από το φασαριόζικο κέντρο. Η «Pub Ludvig» ,το πανέμορφο αυτό υπόγειο μαγαζί με ωραία ήσυχη ατμόσφαιρα και καλό κόσμο ήταν αυτό που ήθελα, αποτελώντας επί της ουσίας ένα Whiskey bar, με καλύτερες μάλιστα τιμές από τα φασαριόζικα που βρισκόμουν.

Δε θα μπορούσα να πω όχι στον προτεινόμενο συνδυασμό ΙΡΑ μπύρας και Special Whiskey σε κόστος 12€. Αυτές είναι προσφορές.

Έτσι φτιάχνονται οι βραδιές…

 

[connosp]

Πεινούσα ήδη και ήμουν αποφασισμένος να δοκιμάσω ένα ωραίο πιάτο με σολομό και πατάτες που μου γυάλισε παρόλο το υψηλό του κόστος, το μέγεθος όμως της μερίδας ήταν σκέτη κοροϊδία κι απογοητεύτηκα, συνεχίζοντας ακάθεκτος το δρόμο μου:
19E η μερίδα, αλλά πίστεψε με άξιζε!!!!

 

[psilos3]

19E η μερίδα, αλλά πίστεψε με άξιζε!!!!

Το πιστεύω και το είδα, έτοιμος ήμουν να το δώσω αλλά με ξενέρωσε το μικρό ψεύτικο πιατάκι λες και πάμε σε παιδικό πάρτυ γενεθλίων. Σερβίρεις μερίδα, ε ας είναι η σωστή!

 

[psilos3]

Φινλανδία για λίγο κι επιστροφή



Ένα πρωινό – υπερπαραγωγή το οποίο μάλιστα σερβίρεται έως τις 12:00 τα Σαββατοκύριακα στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο ήταν η καλύτερη αφορμή εκκίνησης της τελευταίας ημέρας του δεύτερου αυτού σκέλους της εκδρομής:

16 του Αυγούστου, 16 και οι βαθμοί εκείνης της ημέρας στο Ελσίνκι, έχοντας μάλιστα την εντύπωση πως είμαι ο μόνος που κυκλοφορούσε με βερμούδα. Αφού κανόνισα τις αποσκευές στον ειδικό χώρο φύλαξης ξεχύθηκα με την πρώτη στάση να μη γίνεται καθόλου μακριά, αλλά στον τελευταίο όροφο του γειτονικού ξενοδοχείου Torni:

Μιλάω για το μπαρ «Ateljee» , σύσταση και αυτό της @paefstra ως ένα από τα μέρη του κέντρου που έχεις την ευκαιρία να καθίσεις (ή απλά να βγεις) σ’ ένα από τα δύο μπαλκόνια του και να φωτογραφίσεις περιμετρικά την πόλη του Ελσίνκι, πίνοντας απλά έναν καφέ κόστους 4,80€ (δηλαδή με τιμή Θεσσαλονίκης) καλή ώρα:

Είχα σκοπό να ξοδέψω το διαθέσιμο χρόνο μου σε όσα μπορούσα και δεν είδα την προηγούμενη μέρα, ξεκινώντας από αντίθετη κατεύθυνση και την κλειστή αγορά «Hietalahdentori» ,με τον ήλιο που έβγαινε δειλά να δίνει μια νότα αισιοδοξίας για το υπόλοιπο της ημέρας:

Τελικά επρόκειτο για μια αγορά που διέθετε αποκλειστικά καταστήματα εστίασης και τίποτε για αγορά, βρίσκοντας σαφώς μεγαλύτερο ενδιαφέρον στον εξωτερικό χώρο και τους πάγκους με τα ρούχα και τις μεταχειρισμένες πορσελάνες:

Ακολουθώντας πιστά τον χάρτη που κατά κύριο λόγο ξεσήκωσα από την υπέροχη ιστορία της @Klair μεταξύ άλλων, μπήκα και στο πάρκο «Sinebrychoffin» ξεκινώντας ν’ ανεβαίνω, αφού διαπίστωσα παράλληλα πως μια μουσική σκηνή είχε ήδη στηθεί στο πολύ ωραίο πάρκο:

Στην κορυφή του λόφου βρίσκει κανείς και τον «Sinebrychoffinpuiston» ,έναν οκταγωνικό πύργο από κόκκινα τούβλα του 1865:

Κατέβηκα προχωρώντας στην περιοχή «Ullanlinna» ,από τις πιο ωραίες γειτονιές οφείλω να πω, με τον καιρό ευτυχώς να δείχνει ότι στρώνει ευνοώντας τα επόμενα μου σχέδια:

Ένα εξ αυτών ήταν η επίσκεψη στο νεογοτθικό ναό «Johanneksenkirkko» φημισμένο μεταξύ άλλων για τους 74ων μέτρων πύργους του αλλά και για την περίφημη ακουστική του, καθώς από το 1891 που χτίστηκε και μετά φιλοξενεί πέρα από γάμους και εκκλησιαστικές συναυλίες, γεγονός στο οποίο βοηθάει και η χωρητικότητα των 2600 ατόμων. Όχι που δε θα πετύχαινα γάμο σε άλλη μια εκδρομή…

Επίσης υπερυψωμένο –σε μια περιοχή με αρκετούς λοφίσκους- ήταν και το γειτονικό πάρκο «Tähtitorninvuori» που προχωρούσα συνεχίζοντας την εξερεύνηση. Φάνηκε ότι πέρα από τις εξαιρετικές λήψεις που έδινε από το σημείο που βρισκόταν, αποτελούσε και χώρο δεξιώσεων (νομίζω βάφτισης) με πολύ μα πολύ αλκοόλ για τους καλεσμένους, που δυστυχώς μ’ άφησαν στην απέξω.

Όλα αυτά συνέβαιναν δίπλα σ’ έναν ακόμη ναό από τους πολλούς της εκδρομής, τον εντυπωσιακό Λουθηρανικό του 1809 με όνομα «Suomen evankelis-luterilainen»

Είχε μεσημεριάσει και διψούσα μετά από τόση περιήγηση, έτσι χωρίς να το πολυσκεφτώ προχώρησα προς το κέντρο περνώντας δίχως να το ξέρω και από το μνημείο του χειμερινού πολέμου ή «Talvisodan kansallinen muistomerkki» σε απλά Φινλανδικά:

Η καταπληκτική παμπ με το όνομα «Black Door» και τα εξαιρετικά βαρέλια της ήταν από αυτές που ήθελα έτσι κι αλλιώς να περάσω και να κάνω ένα σύντομο διάλειμμα:

Έξω από τη μπυραρία θα βρει κανείς και το έργο «Whistling City-Dweller» που βάσει του κατασκευαστή του (πιθανώς κάτι θα ξέρει παραπάνω) απεικονίζει την άνετη και χιουμοριστική στάση ζωής των κατοίκων του Ελσίνκι!

Ο χρόνος μου μετρούσε ήδη αντίστροφα, έτσι διαμέσου του μικρού πάρκου «Diana-puisto» έφτασα κι ως το κτήριο του θεάτρου «Svenska Teatern» που εικάζω πως είναι κατά πολύ ωραιότερο μέσα παρά έξω:

Ο καιρός όμως σε τούτα δω τα μέρη είναι μυστήριος! Πάλι καλά να λέω που πρόλαβα να προφυλαχτώ από την ξαφνική μπόρα βρίσκοντας θαλπωρή στην πρώτη πόρτα που βρέθηκε μπροστά μου, η οποία αναπάντεχα και εντελώς τυχαία ήταν του «Beer Restaurant Villi Wäinö» με την εξίσου σπουδαία ποικιλία του σε μπύρες:

Είχα πετύχει όσα ήθελα και μπορούσα, έτσι ευρισκόμενος δίπλα στο ξενοδοχείο μου πήγα να πάρω την αποσκευή μου συνεχίζοντας και πάλι με τα πόδια, με το κρύο να ενισχύει τις πολλές ψιχάλες που αραιά και που έπεφταν.
Όμως έστω και με αυτό τον τρόπο είχα σχεδιάσει να περάσω διαδοχικά από την πλατεία «Narinkkatori» που διεξάγονταν μια γιορτή αφιερωμένη στο Βιετνάμ, αλλά και το έξω μέρος του μουσείου τέχνης «Amos Rex» που αμφότερα δε πρόλαβα να κάνω την προηγούμενη μέρα:

Ήταν ώρα να μπω στον σταθμό «päärautatieasema» την κατάλληλη θα έλεγε κανείς στιγμή, την ώρα που η βροχή αποφάσισε να δυναμώσει, ένα κτήριο που δε γνώριζα ότι ο εσωτερικός του χώρος που έβλεπα θα ήταν πιο ωραίος απ’ τον εξωτερικό :

Ομολογώ δυσκολεύτηκα λίγο στην αρχή να βρω το τρένο που πάει προς αεροδρόμιο, όμως ρωτώντας (και βλέποντας) παν’ στην πόλη. Ακόμη πιο δύσκολο ήταν να βγάλω το σωστό εισιτήριο εντός του βαγονιού καθώς δε μπορούσα να μαντέψω τι από τα Zone 1,2,3 ήταν το σωστό αλλά ποσώς με ένοιαξε, πρόβλημα τους. Μισή ώρα μετά ανέβαινα τις απότομες σκάλες του ωραίου κατά τα άλλα αεροδρομίου, άδειου ευτυχώς από κόσμο, δίνοντας μου περίσσιο χρόνο για βόλτα και ψώνια.

Η αγαπημένη εταιρεία, αυτή που μας έκανε ανθρώπους πηγαίνοντας μας στη μισή Ευρώπη με τσαμπέ τιμές και μόνο οι αφελείς κράζουν, η ίδια που αποφάσισε να ενώσει για καλή μας τύχη το Ελσίνκι με τη Θεσσαλονίκη αναχώρησε με εξωφρενική συνέπεια στην ώρα της:

Ώρα που ξεκίνησαν ν’ ανάβουν τα φώτα στη Φινλανδία μέχρι πέρα τη Βαλτική,

σημαίνοντας το τέλος μιας ακόμη συναρπαστικής περιπλάνησης...

 

[Smaragda53]

Στη Στοκχόλμη π.χ. οι κάτοικοι δε βγαίνουν Σαββατόβραδο στο κέντρο γιατί γίνεται ο χαμός, κατεβαίνουν οι νεολαίοι από τα προάστια αποφασισμένοι να το παίξουν Φαληρακι! Μηπως και στο Μοναχο δε γινεται το ιδιο ή στο Αμστερνταμ? Οπότε καλά έκανες και πηγες παραπερα

 

[paefstra]

Τι μερα ηταν? Γιατι εχασα τη λαικη με τις πορσελανες στο Ελσινκι? Γιατι?

 

[YiannisTS]

Πολλά χρόνια πίσω βρέθηκα για επαγγελματικούς λόγους στο Ελσίνκι και επειδή δεν έβρισκα δωμάτιο σε ξενοδοχείο ταξίδεψα μέχρι το Turku για διανυκτέρευση. Δύο πράγματα θυμάμαι ακόμη και τώρα, τα πολύ συμπαθητικά τραμ του Ελσίνκι και το πεντάμετρο μπουφέ στο πρωινό του ξενοδοχείου στο Turku που είχε μέχρι και ψάρια τουρσί. Α, και το ξύλινο μπάνιο!

Πολύ ωραίες φωτογραφίες και πληροφορίες! Συγχαρητήρια!

 

[αντον]

Ένα στενό πίσω απ' το ξενοδοχείο να φανταστείς...
Τίποτα δεν έψαξα, άσε, πρέπει να ξαναπάω!

Υπέροχο Ταλίν
Από την περιγραφή του ξενοδοχείου υποθέτω ότι ήταν το St.Barbara με τον ιδιαίτερο υπόγειο χώρο για πρωινό