Εσθονία Λεττονία Λιθουανία Φινλανδία Καλοκαίρι με …δόσεις Βαλτικής

[psilos3]

Έχω πάει Ταλίν και Ελσίνκι Δεκέμβριο, οι φωτογραφίες μας παίζει να είναι σαν τις "πριν/μετά" του τηλεμαρκετιγκ...

Η συνέχεια από το επόμενο κιόλας κεφάλαιο.

Μόνο που βλέπω κοντομάνικο λέω: Εύγε!

Αν και είμαι παιδί του χειμώνα, είναι ασύγκριτη η ευχέρεια που σου δίνουν οι μεγάλες μέρες του καλοκαιριού σ' αυτές εδώ τις περιοχές. Πόσο μάλλον όταν κάνει και πολύ καλό καιρό.

 

[psilos3]

Επόμενη στάση: Εσθονία



Τεσσεράμισι ώρες κράτησε η διαδρομή μεταξύ των δύο πόλεων, φτάνοντας στο τέρμα των λεωφορείων του Ταλλίνν λίγο πριν τις έξι το απόγευμα. Είχα σκοπό να το κόψω με τα πόδια ως το ξενοδοχείο, όταν όμως συμβουλεύτηκα ξανά το χάρτη κατάλαβα πως δεν υπήρχε λόγος, παίρνοντας για αρχή το αστικό λεωφορείο νο54 με κόστος 2€, συνεχίζοντας στα πλακόστρωτα της παλιάς πόλης, που από την πρώτη κιόλας στιγμή πρόδιδε τη σπουδαία ομορφιά της:

Ευτυχώς οι διαδικασίες στο πολύ κεντρικό κατάλυμα ήταν τάχιστες, δίνοντας μου την ευκαιρία να βγω αμέσως έξω θέλοντας να εκμεταλλευτώ το υπόλοιπο της ημέρας. Δε μπορώ να πω, αμέσως πήρα γεύση τι εστί Tallinn αλλά παράλληλα και της πολυκοσμίας της υπέροχης αυτής πόλης:

Για να καταλάβετε πόσο κεντρικά βρισκόμουν, μόνο λίγα μέτρα με χώριζαν από το γοτθικό δημαρχείο-στολίδι «Tallinna raekoda» και την πάντα πολυσύχναστη πλατεία «Vana Tallinna nullpunkt» που ξεδιπλώνεται μπροστά του:

Το δημαρχείο που ολοκληρώθηκε το 1404 είναι το παλαιότερο σε ολόκληρη τη Βαλτική αλλά και όλη τη Σκανδιναβία, με των 64ων μέτρων πύργο του να είναι ορατός φυσικά από πολλά σημεία.

Έβγαλα τις φωτογραφίες μου, έκανα μια στάση σ’ ένα μικρό μπακάλικο για τις πρώτες προμήθειες και συνέχισα προς τα κει που πάει το πλήθος καθώς ένα μπαλκόνι δίπλα στον λεγόμενο πύργο της πύλης «Pikk Jalg» μου κίνησε την περιέργεια.

Ο πύργος κατασκευής του 14ου αιώνα, συνέδεε την κάτω πόλη με τον λόφο Toompea που είχα αρχίσει κιόλας ν’ ανεβαίνω:

Τη μικρή πορεία μου διέκοπταν συχνά – πυκνά όμορφες φωτογραφικές αφορμές, μιας πόλης που βήμα στο βήμα με κέρδιζε όλο και περισσότερο, συνεχίζοντας την ανάβαση μου παράλληλα από το άβολο πλακόστρωτο:

Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως τέτοια ώρα αλλά και λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα ακόμη περισσότερο, ο λόφος αποτελεί σημείο έλξης όλων των τουριστών:

Το μπαλκόνι που τελικά δεν ήταν δύσκολο να φτάσω ήταν ένα από τα σημεία θέασης του λόφου με το όνομα «Stephen The Seagull» όπου είχα την ευκαιρία για τις πρώτες πανοραμικές φωτογραφίες,

αλλά και την πρώτη άκρως απαραίτητη μπυρίτσα με θέα στην πόλη, υπό τους ήχους του «Nothing else matters» από τον πλανόδιο μουσικό

Μπορεί και να είναι ιδέα μου, ωστόσο η όμορφη αυτή περιοχή μου θύμισε κάπως τα στενάκια της Βούδας γύρω απ’ τον προμαχώνα των ψαράδων στη Βουδαπέστη. Ίσως γιατί και εδώ -όπως και εκεί- μέσα σε λίγα βήματα από την έντονη κοσμοσυρροή δε συναντούσες άνθρωπο. Που είχαν πάει όλοι;

Μα βέβαια, στο δεύτερο και καλύτερο σημείο θέασης με το όνομα «Patkuli vaateplatvorm» που δίνει ακόμη καλύτερα φωτογραφικά στιγμιότυπα προς την πόλη, τα τείχη και τα κάστρα της, τη φορά αυτή με πιο ηλεκτρικούς ήχους για υπόκρουση:

Καλά πόσα σημεία θέασης υπάρχουν σ’ αυτό το λόφο σκέφτηκα, ανακαλύπτοντας ακόμα ένα λίγο μετά που οι χάρτες δίνουν ως «Piiskopiaia vaateplats» με λιγότερο εντυπωσιακή θέα αυτή τη φορά προς το πάρκο και τη μοντέρνα εκδοχή του Ταλλίνν. Νομίζω τα κάλυψα όλα:

Είχε έρθει η ώρα της επίσκεψης στον καθεδρικό «Alexander Nevsky» που έβλεπα συνεχώς αποσπώμενα μέσα απ’ τα στενάκια. Το κτίσμα του 1900 είναι ένας ανατολικός ορθόδοξος ναός με τρούλο που κτίστηκε εκεί όταν η χώρα ήταν μέρος της πρώην Ρωσικής Αυτοκρατορίας:

Μετά από την αναλυτική περιήγηση μου στο λόφο ξεκίνησα να κατηφορίζω, περνώντας και από την πύλη των τειχών με την ιδιαίτερη και τρομαχτική ομολογουμένως διακόσμηση με τα μπρούτζινα αγάλματα:

Ένα στενό δρομάκι με σκαλάκια με οδήγησε μπροστά από την εκκλησία – μουσείο του Αγίου Νικολάου «Niguliste muuseum» αρχικής κτίσης του 13ου αιώνα αφιερωμένη στον προστάτη των ψαράδων και των ναυτικών:

Να και το πηγάδι των τροχών στο κέντρο της πόλης που δυστυχώς είχε μετονομαστεί σε «πηγάδι της γάτας» καθώς κατά το μεσαίωνα γινόταν εκεί αρκετές θυσίες ζώων προκειμένου να εξαγνιστεί το κακό πνεύμα του νερού:

Με τον ήλιο να δύει κι όσο πλησιάζαμε στο σούρουπο, η πόλη γινόταν μια πραγματική ζωγραφιά όπως ίσως να συμφωνήσετε:

Κατεβαίνοντας χωρίς σταματημό τον πεζόδρομο Viru προκειμένου να βρω κάτι να τσιμπήσω, βρέθηκα μπροστά σε ακόμη ένα χαρακτηριστικό αξιοθέατο. Το φράγμα και φυσικά η πύλη «Viru» που αποτελούσε μέρος του αμυντικού συστήματος του τείχους της πόλης του Ταλίν, χτισμένη και αυτή κατά τον 14ο αιώνα:

Αφού τσίμπησα κάτι κι ετοιμάστηκα βγήκα και πάλι στη μαγική νύχτα του Ταλλίνν γύρω στις δέκα, έχοντας σκοτεινιάσει πλέον για τα καλά:

Αρχή από την Ιρλανδική βεβαίως «Mad Murphy's» με απώτερο σκοπό τον τελικό super cup που παιζόταν εκείνη τη μέρα μεταξύ PSG & Tottenham. Ωραίες μπυρίτσες, ωραίο το ματς αλλά απάλευτη η κατάσταση με τους φωνακλάδες (υποθέτω Ρώσους, αν όχι κάτι σαν σλάβους) που μου πήρανε τ’ αυτιά:

Έτσι μόλις τελείωσε το παιχνίδι έφυγα κι εγώ τρέχοντας κατεβαίνοντας προς την ιδιαίτερα φωτισμένη κεντρική πλατεία:

Δεν έχω να πω πολλά για τη νυχτερινή όψη της πόλης καθώς σκοπεύω να το κάνω εκτενέστερα σε άλλο κεφάλαιο, η αλήθεια όμως είναι πως όπου κι αν γυρνούσες το κεφάλι σου έβλεπες κάτι ωραίο:

Σίγουρα όμως βαριόμουν να το πολυψάξω, ήταν κι αργά, οπότε ξεκίνησα πάλι με γοργό βήμα προς την «Highlander Scottish Pub» που από το όνομα και μόνο φαινόταν καλή. Και ήταν, όταν η πρώτη εικόνα που αντίκρυσα κατεβαίνοντας τα σκαλιά της υπόγειας παμπ, ήταν ένα ζευγάρι με την κοπέλα να έχει ξαπλωθεί πάνω στον καναπέ και τον τύπο από πάνω της να την παρακαλεί να σηκωθεί, έχοντας μπροστά τους δύο ποτήρια κίτρινης τεκίλας. Δε μπορεί, ωραίο προμηνύονταν το μαγαζί, σίγουρα πολλά υποσχόμενο:

Ήπια τις εξαίρετες μπύρες μου παρατηρώντας γύρω μου, με την ώρα να περνάει πολύ ευχάριστα οφείλω να ομολογήσω.

Ωραία η εισαγωγή μου στο Ταλλίνν…