Εσθονία Λεττονία Λιθουανία Φινλανδία Καλοκαίρι με …δόσεις Βαλτικής

[psilos3]

Έχω πάει Ταλίν και Ελσίνκι Δεκέμβριο, οι φωτογραφίες μας παίζει να είναι σαν τις "πριν/μετά" του τηλεμαρκετιγκ...

Η συνέχεια από το επόμενο κιόλας κεφάλαιο.

Μόνο που βλέπω κοντομάνικο λέω: Εύγε!

Αν και είμαι παιδί του χειμώνα, είναι ασύγκριτη η ευχέρεια που σου δίνουν οι μεγάλες μέρες του καλοκαιριού σ' αυτές εδώ τις περιοχές. Πόσο μάλλον όταν κάνει και πολύ καλό καιρό.

 

[psilos3]

Επόμενη στάση: Εσθονία



Τεσσεράμισι ώρες κράτησε η διαδρομή μεταξύ των δύο πόλεων, φτάνοντας στο τέρμα των λεωφορείων του Ταλλίνν λίγο πριν τις έξι το απόγευμα. Είχα σκοπό να το κόψω με τα πόδια ως το ξενοδοχείο, όταν όμως συμβουλεύτηκα ξανά το χάρτη κατάλαβα πως δεν υπήρχε λόγος, παίρνοντας για αρχή το αστικό λεωφορείο νο54 με κόστος 2€, συνεχίζοντας στα πλακόστρωτα της παλιάς πόλης, που από την πρώτη κιόλας στιγμή πρόδιδε τη σπουδαία ομορφιά της:

Ευτυχώς οι διαδικασίες στο πολύ κεντρικό κατάλυμα ήταν τάχιστες, δίνοντας μου την ευκαιρία να βγω αμέσως έξω θέλοντας να εκμεταλλευτώ το υπόλοιπο της ημέρας. Δε μπορώ να πω, αμέσως πήρα γεύση τι εστί Tallinn αλλά παράλληλα και της πολυκοσμίας της υπέροχης αυτής πόλης:

Για να καταλάβετε πόσο κεντρικά βρισκόμουν, μόνο λίγα μέτρα με χώριζαν από το γοτθικό δημαρχείο-στολίδι «Tallinna raekoda» και την πάντα πολυσύχναστη πλατεία «Vana Tallinna nullpunkt» που ξεδιπλώνεται μπροστά του:

Το δημαρχείο που ολοκληρώθηκε το 1404 είναι το παλαιότερο σε ολόκληρη τη Βαλτική αλλά και όλη τη Σκανδιναβία, με των 64ων μέτρων πύργο του να είναι ορατός φυσικά από πολλά σημεία.

Έβγαλα τις φωτογραφίες μου, έκανα μια στάση σ’ ένα μικρό μπακάλικο για τις πρώτες προμήθειες και συνέχισα προς τα κει που πάει το πλήθος καθώς ένα μπαλκόνι δίπλα στον λεγόμενο πύργο της πύλης «Pikk Jalg» μου κίνησε την περιέργεια.

Ο πύργος κατασκευής του 14ου αιώνα, συνέδεε την κάτω πόλη με τον λόφο Toompea που είχα αρχίσει κιόλας ν’ ανεβαίνω:

Τη μικρή πορεία μου διέκοπταν συχνά – πυκνά όμορφες φωτογραφικές αφορμές, μιας πόλης που βήμα στο βήμα με κέρδιζε όλο και περισσότερο, συνεχίζοντας την ανάβαση μου παράλληλα από το άβολο πλακόστρωτο:

Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως τέτοια ώρα αλλά και λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα ακόμη περισσότερο, ο λόφος αποτελεί σημείο έλξης όλων των τουριστών:

Το μπαλκόνι που τελικά δεν ήταν δύσκολο να φτάσω ήταν ένα από τα σημεία θέασης του λόφου με το όνομα «Stephen The Seagull» όπου είχα την ευκαιρία για τις πρώτες πανοραμικές φωτογραφίες,

αλλά και την πρώτη άκρως απαραίτητη μπυρίτσα με θέα στην πόλη, υπό τους ήχους του «Nothing else matters» από τον πλανόδιο μουσικό

Μπορεί και να είναι ιδέα μου, ωστόσο η όμορφη αυτή περιοχή μου θύμισε κάπως τα στενάκια της Βούδας γύρω απ’ τον προμαχώνα των ψαράδων στη Βουδαπέστη. Ίσως γιατί και εδώ -όπως και εκεί- μέσα σε λίγα βήματα από την έντονη κοσμοσυρροή δε συναντούσες άνθρωπο. Που είχαν πάει όλοι;

Μα βέβαια, στο δεύτερο και καλύτερο σημείο θέασης με το όνομα «Patkuli vaateplatvorm» που δίνει ακόμη καλύτερα φωτογραφικά στιγμιότυπα προς την πόλη, τα τείχη και τα κάστρα της, τη φορά αυτή με πιο ηλεκτρικούς ήχους για υπόκρουση:

Καλά πόσα σημεία θέασης υπάρχουν σ’ αυτό το λόφο σκέφτηκα, ανακαλύπτοντας ακόμα ένα λίγο μετά που οι χάρτες δίνουν ως «Piiskopiaia vaateplats» με λιγότερο εντυπωσιακή θέα αυτή τη φορά προς το πάρκο και τη μοντέρνα εκδοχή του Ταλλίνν. Νομίζω τα κάλυψα όλα:

Είχε έρθει η ώρα της επίσκεψης στον καθεδρικό «Alexander Nevsky» που έβλεπα συνεχώς αποσπώμενα μέσα απ’ τα στενάκια. Το κτίσμα του 1900 είναι ένας ανατολικός ορθόδοξος ναός με τρούλο που κτίστηκε εκεί όταν η χώρα ήταν μέρος της πρώην Ρωσικής Αυτοκρατορίας:

Μετά από την αναλυτική περιήγηση μου στο λόφο ξεκίνησα να κατηφορίζω, περνώντας και από την πύλη των τειχών με την ιδιαίτερη και τρομαχτική ομολογουμένως διακόσμηση με τα μπρούτζινα αγάλματα:

Ένα στενό δρομάκι με σκαλάκια με οδήγησε μπροστά από την εκκλησία – μουσείο του Αγίου Νικολάου «Niguliste muuseum» αρχικής κτίσης του 13ου αιώνα αφιερωμένη στον προστάτη των ψαράδων και των ναυτικών:

Να και το πηγάδι των τροχών στο κέντρο της πόλης που δυστυχώς είχε μετονομαστεί σε «πηγάδι της γάτας» καθώς κατά το μεσαίωνα γινόταν εκεί αρκετές θυσίες ζώων προκειμένου να εξαγνιστεί το κακό πνεύμα του νερού:

Με τον ήλιο να δύει κι όσο πλησιάζαμε στο σούρουπο, η πόλη γινόταν μια πραγματική ζωγραφιά όπως ίσως να συμφωνήσετε:

Κατεβαίνοντας χωρίς σταματημό τον πεζόδρομο Viru προκειμένου να βρω κάτι να τσιμπήσω, βρέθηκα μπροστά σε ακόμη ένα χαρακτηριστικό αξιοθέατο. Το φράγμα και φυσικά η πύλη «Viru» που αποτελούσε μέρος του αμυντικού συστήματος του τείχους της πόλης του Ταλίν, χτισμένη και αυτή κατά τον 14ο αιώνα:

Αφού τσίμπησα κάτι κι ετοιμάστηκα βγήκα και πάλι στη μαγική νύχτα του Ταλλίνν γύρω στις δέκα, έχοντας σκοτεινιάσει πλέον για τα καλά:

Αρχή από την Ιρλανδική βεβαίως «Mad Murphy's» με απώτερο σκοπό τον τελικό super cup που παιζόταν εκείνη τη μέρα μεταξύ PSG & Tottenham. Ωραίες μπυρίτσες, ωραίο το ματς αλλά απάλευτη η κατάσταση με τους φωνακλάδες (υποθέτω Ρώσους, αν όχι κάτι σαν σλάβους) που μου πήρανε τ’ αυτιά:

Έτσι μόλις τελείωσε το παιχνίδι έφυγα κι εγώ τρέχοντας κατεβαίνοντας προς την ιδιαίτερα φωτισμένη κεντρική πλατεία:

Δεν έχω να πω πολλά για τη νυχτερινή όψη της πόλης καθώς σκοπεύω να το κάνω εκτενέστερα σε άλλο κεφάλαιο, η αλήθεια όμως είναι πως όπου κι αν γυρνούσες το κεφάλι σου έβλεπες κάτι ωραίο:

Σίγουρα όμως βαριόμουν να το πολυψάξω, ήταν κι αργά, οπότε ξεκίνησα πάλι με γοργό βήμα προς την «Highlander Scottish Pub» που από το όνομα και μόνο φαινόταν καλή. Και ήταν, όταν η πρώτη εικόνα που αντίκρυσα κατεβαίνοντας τα σκαλιά της υπόγειας παμπ, ήταν ένα ζευγάρι με την κοπέλα να έχει ξαπλωθεί πάνω στον καναπέ και τον τύπο από πάνω της να την παρακαλεί να σηκωθεί, έχοντας μπροστά τους δύο ποτήρια κίτρινης τεκίλας. Δε μπορεί, ωραίο προμηνύονταν το μαγαζί, σίγουρα πολλά υποσχόμενο:

Ήπια τις εξαίρετες μπύρες μου παρατηρώντας γύρω μου, με την ώρα να περνάει πολύ ευχάριστα οφείλω να ομολογήσω.

Ωραία η εισαγωγή μου στο Ταλλίνν…

 

[IrisAthens]

Εντάξει, τα είχα καταφέρει καλά κατά τη διάρκεια της ημέρας ήθελα όμως να συνεχίσω, έτσι σε μια έκρηξη περιέργειας είπα να κάνω στάση σ’ ένα μπαρ με το όνομα «Piana Vyshnia» ντυμένο στα χρώματα του βύσσινου

Ωραίο φαίνεται το μπαρ! Το γκούγκλαρα λίγο και είναι αλυσίδα. Δεν το περίμενα για λικέρ βύσσινο τέτοιο σουξε!

Φαντάζομαι σε μερικά χρόνια να βγάζεις βιβλίο " Ο γύρος του κόσμου, ένα μπαρ τη φορά" Το αγόραζα άνετα!

Η Ταλλίν μοιάζει μαγική.. Όντως πολύ ωραία η εισαγωγή σου!

 

[psilos3]

Ωραίο φαίνεται το μπαρ! Το γκούγκλαρα λίγο και είναι αλυσίδα. Δεν το περίμενα για λικέρ βύσσινο τέτοιο σουξε!

Είναι κάτι που κι εγώ διάβασα εδώ μέσα εκ των υστέρων. Μου έκανε εντύπωση που είχε πάντα κόσμο και είπα να το δοκιμάσω. Ήταν όντως καλό!

Φαντάζομαι σε μερικά χρόνια να βγάζεις βιβλίο " Ο γύρος του κόσμου, ένα μπαρ τη φορά" Το αγόραζα άνετα!

Αυτό ναι, είναι μια πολύ ωραία ιδέα!

Η Ταλλίν μοιάζει μαγική.. Όντως πολύ ωραία η εισαγωγή σου!

Την κάνει ξεχωριστή σε σχέση με τις άλλες δύο το γεγονός ότι περικλείεται από τείχη, κάτι που από μόνο του προσθέτει ομορφιά, σε συνδυασμό με τη διατήρηση των κτηρίων, τον προσεκτικό φωτισμό κτλ. Ας μη βιάζομαι, ακολουθούν όλα στη συνέχεια της ιστορίας.

 

[psilos3]

Στους πύργους και την κούφια γη



Ξύπνησα με μεγάλη όρεξη κι ανυπομονησία για την επερχόμενη ημέρα που έπρεπε να ‘ναι -και ήταν- αρκετά γεμάτη. Μετά από ακόμη ένα εξαιρετικό πρωινό στη μεσαιωνικού τύπου αίθουσα στο υπόγειο του ξενοδοχείου, ετοιμάστηκα και ξεχύθηκα στους πολύβουους δρόμους του κέντρου:

Έπρεπε ν’ ανέβω τα σκαλάκια και να φτάσω παραλλήλως των τειχών, σ’ ένα σημείο που ήδη είχα τσεκάρει από την προηγούμενη για να είμαι έτοιμος:

Το αξιοθέατο που θα εκκινούσε ουσιαστικά την όλη περιήγηση είναι το λεγόμενο «Kiek in de Kök» που ευτυχώς έμαθα λίγες μέρες πριν επισκεφτώ την πόλη, αποτρέποντας τον εαυτό μου από ένα μεγάλο φάουλ:

Επί της ουσίας το όνομα σημαίνει «Κοιτάζω στην Κουζίνα» καθώς ο χτισμένος το 1947 πύργος πυροβολικού που ήμουν έτοιμος να μπω πήρε το όνομα του από την ικανότητα των ενοίκων του πύργου να βλέπουν στις κουζίνες των κοντινών σπιτιών. Ο πύργος έχει ύψος 38 μέτρων και τοίχους πάχους 4 μέτρων και αφορά με τη σειρά του μέρος της οχύρωσης της πόλης:

Αφού επικύρωσα το εισιτήριο μου παίρνοντας το αντίστοιχο barcode χαρτάκι που μου έδινε πρόσβαση παντού, άρχισα μέσα σε συνθήκες απίστευτης ζέστης να ανεβαίνω τα στενά σκαλιά, ξεκινώντας τη βουτιά στην ιστορία της πόλης πριν από το μεσαίωνα έως τα σήμερα:

Πιστόλια, σπαθιά & τουφέκια προηγούμενων αιώνων καθώς επίσης και κανόνια στραμμένα προς τις πολεμίστρες εκτίθενται και στα πέντε επίπεδα του πύργου:

Βλέπετε ο τρόπος κτίσης του έδινε μια πολύ καλή περιμετρική αίσθηση προς κάθε σημείο της πόλης, του λόφου και εντός/εκτός των τειχών:

Να και μια μακέτα από την οποία μπορεί να αντιληφθεί κανείς την οχύρωση και τους πύργους της παλιάς πόλης του Ταλλίνν, σημαντικό κομμάτι της οποίας σώζεται φυσικά ακέραιο.
Μη ξεχνάμε επίσης πως πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα και ισχυρότερα αμυντικά συστήματα της εποχής του σε όλη τη Βόρεια Ευρώπη

Εντυπωσιασμένος και αρκετά ιδρωμένος κατέβηκα ξανά στο επίπεδο 2 ανοίγοντας την πόρτα που θα με οδηγούσε στην ξύλινη πλατφόρμα πάνω στα τείχη, όπου συνέχισα σκανάροντας το εισιτήριο μου προς τον «Maidens tower» (ωραίο όνομα ) ή πύργο της κόρης, με το αντίστοιχο μουσείο του:

Ο Πύργος Neitsitorn χτίστηκε ως αμυντικός πύργος τον 14ο αιώνα και στην πορεία υπήρξε σπίτι καλλιτεχνών και δημοφιλές μπαρ που άνοιξε τις πόρτες του το 1980:

Το καφέ/μουσείο προσφέρει εκπληκτική θέα προς παλιά και νέα πόλη με τους αταίριαστους στα μάτια μου ουρανοξύστες και παρουσιάζει την κουλτούρα των καφέ του Ταλλίνν στο πέρασμα των ετών:

Αρκετά όμως με τα μουσεία και τα ιστορικά στοιχεία, πάμε στα πιο πρόσφατα, αφού αναφέρω κάπου εδώ πως υπάρχει μεν το ενιαίο εισιτήριο όπως αυτό που πήρα, διατίθενται όμως και μεμονωμένα με μικρότερο κόστος για όσα είδατε και θα δείτε. Όσα ήμουν έτοιμος να δω κι εγώ, περνώντας την πόρτα των «Bastion Tunnels» ,των μυστηριωδών αυτών υπογείων περασμάτων της πόλης:

Είναι γνωστή η λατρεία μου για τέτοια μέρη κάτω από τη γη, κυνηγώντας τα μάλιστα σε εκδρομές ανά την Ευρώπη όπως για παράδειγμα το Ζεσούφ και το Μπρνο, πόσο μάλλον γι’ αυτά που κρατάνε από τον 16ο αιώνα, με μη υπολογισμένο ακόμα μήκος σηράγγων, που αρχικά κατασκευάστηκαν στα πλαίσια αμυντικών οχυρώσεων και αποθηκών πυρομαχικών, ωστόσο χρησιμοποιήθηκαν για πολλούς λόγους στο πέρασμα των ετών, κυρίως για καταφύγια, αντιπυρικά και μη:

Κατέβηκα με ιδιαίτερη χαρά τη στριφογυριστή σκάλα, φτάνοντας επιτέλους σ’ ένα μέρος με δροσιά κάτι που χρειαζόμουν οπωσδήποτε. Η όλη εμπειρία του μουσείου γινόταν ακόμη καλύτερη με τον ιδιαίτερο πρασινωπό φωτισμό, τις οθόνες με την ιστορία του, τους ήχους και τις κούκλες-ομοιώματα σε κάθε θολωτό δωμάτιο:

Το καθένα θεματικό, είτε αφορούσε καταφύγιο πολέμου ή προετοιμασίας και ασκήσεων πυρηνικής απειλής, είτε απλά μέρος μιας ιστορίας όπως αυτή που είδα με το μάτι μου να πέφτει στο χαρακτηριστικό κι αγαπημένο «Never mind the bollocks» των Sex Pistols, ανακαλύπτοντας πως τη δεκαετία του 80 αρκετά πανκιά της περιοχής περνούσαν τις μέρες τους στις στοές:

Φυσικά σε παλαιότερα χρόνια οι στοές χρησίμευσαν και για καταφύγιο όπως προείπα, καθώς η πόλη του Ταλλίνν με το λιμάνι και το κομβικό σημείο στο οποίο βρισκόταν αποτέλεσε πολλές φορές στόχο βομβαρδισμού κατά τον Β’ Π.Π. Επίσης, οι στοές χρησίμευσαν ως αποθηκευτικός χώρος υλικού κατά τη διάρκεια της Σοβιετικής Ένωσης ενόψει επισήμων εορτασμών:

Προχωρώντας στην καθορισμένη διαδρομή καταλήγεις υποχρεωτικά και στο μουσείο «Carved Stone» που περιέχει μια έκθεση διακοσμητικών θραυσμάτων πέτρας της πόλης, όπως πύλες, κολώνες, οικόσημα, σύμβολα, ανάγλυφα κι επιτύμβιες στήλες από τον 16ο έως τον 19ο αιώνα:

Ώρα να αναδυθώ στην επιφάνεια!