evaT
Member
- Μηνύματα
- 2.088
- Likes
- 17.719
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Καύκασου συνέχεια…
Μας πλάκωσε το πάπλωμα κυριολεκτικά, αφού κοιμηθήκαμε με ελληνικές θερμοκρασίες Νοέμβρη! Ξυπνήσαμε επιτέλους μετά τις 9, σκέτη απόλαυση.
Τι όμορφα σαλέ!
Αφήσαμε το δωμάτιο και βγήκαμε προς αναζήτηση φούρνου. Τζίφος κ πάλι. Στο μοναδικό φούρνο που είχα εντοπίσει αποβραδίς, το ψωμί είχε ήδη τελειώσει και πουλούσαν μόνο λομπιάνια με φασόλια που δεν ήθελα να μάθω πως ήταν.
Πήραμε κάτι τετράγωνες-σαν πλατείες- τυρόπιτες από το σούπερ μάρκετ και ψάξαμε κανέναν τίμιο ταρίφα να μας πάει για ένα μικρό hike σ ένα κοντινό καταρράχτη,
Υπήρχαν διάφορες δραστηριότητες στην περιοχή για να γεμίσει ο χρόνος μας, αλλά είτε έπρεπε να είχαμε σηκωθεί από τις 7, ή τα πιο ωραία τρεκς ήθελαν χρόνο και σωστό παπούτσι, που δεν διέθετα. Μ ένα αθλητικό περιπάτου ήμουνα, που να πάω ο καραμήτρος;
Η καλή μας ξενοδόχα, πρότεινε τον καταρράχτη Arsha, τσέκαρα ότι το μονοπάτι ήταν βατό και ξεκινήσαμε.
Το είδος του τίμιου ταρίφα φυσικά είναι εξαιρετικά σπάνιο σε παγκόσμιο επίπεδο, έτσι μας πήρε ώρα με διαπραγματεύσεις, τελικά συμφωνήσαμε σε ένα 20ρικο για μία ώρα περίπου που θα τον απασχολούσαμε. Τίμιο για μας, μια χαρά αρπαχτή για τα δικά τους δεδομένα.
Στην πράξη, το δήθεν τρεκ ήταν μια σκέτη μπούρδα. Εμένα μου αρέσουν τα σκιερά μονοπάτια μέσα στη βλάστηση, το συγκεκριμένο ήταν ένας αδιάφορος ανήφορος μέσα στη ντάλα ήλιο, μας βγήκε η γλώσσα, για να φτάσουμε και να δούμε αυτό….
Ούτε από τον καναπέ μου θα είχα σηκωθεί στο σπίτι μου να πάω πεζοπορία γι αυτό, όχι να πληρώσω κιόλας.
Καθίσαμε λίγο να στεγνώσει ο ιδρώτας και βλέπω ότι το τσαντί που δεν φεύγει ποτέ από πάνω μου, δεν είναι στον ώμο μου. Έχω κρεμασμένο μόνο το κινητό, προφανώς την ώρα που έβγαζα το αντιανεμικό στο ταξί, έφυγε και το τσαντάκι. Όπου μέσα έχω λεφτά, διαβατήρια, τα πάντα όλα της ταξιδιωτικής μου ύπαρξης.
Αυτό ήταν, μου έβαλαν νέφτι, παράτησα τον Αντώνη κ άρχισα να τρέχω προς τα κάτω. Κι αν ο ταρίφας το είχε βουτήξει και μας είχε παρατήσει εκεί πάνω; Αν είχε διασυνδέσεις με τη γεωργιανή μαφία και βρήκε ευκαιρία να σπρώξει το τέλειο νεοκδοθέν βιομετρικό μου διαβατηριάκι;
Χώρια που έχω στα σκαριά μεγάλο ταξίδι και δεν προλαβαίνω να βγάλω άλλο με δήλωση απώλειας
Αυτά σκεφτόμουν όσο κατέβαινα τρεχάτη το κατηφορικό πλέον μονοπάτι, ενώ το παντελώς ακατάλληλο παπούτσι γλιστρούσε, έπαιρνα τις στροφές με μπατιές και κάτι περίεργες χορευτικές κινήσεις που ευτυχώς δεν μου στοίχισαν περισσότερο.
Ο ταρίφας την είχε πέσει σ έναν υπνάκο και ξαφνιάστηκε που με είδε αλαφιασμένη, νωρίτερα από την συμφωνημένη ώρα.
Το τσαντάκι μου κειτόταν ανύποπτο στη θέση του πίσω καθίσματος-όπως είχα σωστά μαντέψει μου έφυγε με το μπουφάν, κανένας δεν πήρε χαμπάρι, το σώσαμε κι αυτό.
Ο ταρίφας όπως είχαμε συμφωνήσει μας άφησε στο χωριό Γκεργκέτι που είχαμε βάλει στο μάτι.
Εμείς ονειρευόμασταν πλατεία με πλατάνι και καφέ για να πιούμε κάτι, μνημονεύσαμε μάλιστα και τον Παλιό Άγιο Παντελεήμονα πριν τον Πλαταμώνα, που μαζί με τον καφέ σερβίρουν κάτι φοβερά γλυκά του κουταλιού. Στην κοσμάρα μας όμως..
Εκεί που μας είπε ότι ήταν το κέντρο είχε μόνο κάτι τέτοια
και θέα το Κασμπέκι
Χορτάσαμε εικόνες χωριού όπως ήταν στη χώρα μας τη δεκαετία του 1980 και πιο πίσω για τους πιο μεγάλους.
Περπατήσαμε πίσω ως το Κασμπέκι
Το καφέ στην πλατεία αγνοείται ακόμη, απολαύσαμε όμως μια ωραιότατη παγωμένη μπυρίτσα σε μια από τις ταράτσες του Κασμπέκι.
Όπως καθόμασταν, έκανε απρόσμενα τη μεγαλοπρεπή της εμφάνιση η κορυφή Κασμπέκ των 5033 μέτρων. Κ από την άλλη ο ναός της Αγίας Τριάδος που είχαμε ανέβει την προηγούμενη.
Σε λίγο ξαναχάθηκε μέσα στα σύννεφα οριστικά.
Βγήκαμε ξανά για περπάτημα. Στο διάβα μας πετύχαμε ένα πανέμορφο εστιατόριο γεμάτο από κόσμο.
Παραγγείλαμε κάτι ευφάνταστες σαλάτες με κρεατικά και απολαύσαμε άλλο ένα κρασάκι
Περιέργως το γκρουπάκι που θα μας μάζευε, ήταν συνεπέστατο. Ρωτήσαμε αν είχαν μποτιλιάρισμα στο δρόμο, όχι λέει όλα πήγαν καλά. Λες και τα έργα σταματάνε από μέρα σε μέρα; Παράξενο.
Επιστρέψαμε στη ζεστή Τιφλίδα ομαλά και βρήκαμε το καινούργιο μας κατάλυμα στα 150 μέτρα από την πλατεία.
Η συνηθισμένη τους τακτική είναι να πληρώνεις το αντίτιμο επί τόπου-ούτε ένας δεχόταν κάρτα.
Ο συγκεκριμένος όμως το πήγε ένα βήμα παραπέρα, μου ζήτησε να ακυρώσω την κράτηση στο Booking για να μου δώσει επιπλέον έκπτωση.
Είχα κλείσει μία μόνο διανυκτέρευση, θέλοντας να δω αν θα μας βολέψει και πως θα πάει το πρόγραμμα, αφού ακόμη περίμενα τον Αντωνάκη να πάρει μια απόφαση, αν θα πάει μονοήμερη στη Vardzia, αν θα μείνει εκεί το βράδι, αν θα έρθει να με βρει στο Μπατούμι την πρώτη μέρα ή τη δεύτερη, τα σκεφτόταν από δω, τα ζύγιζε από κει, έπαιρνε πληροφορίες, διάβαζε, αλλά απόφαση δεν έλεγε να πάρει, θα δούμε έλεγε, μόνιμα ασαφής, ωσάν πολιτικός σε συνέντευξη τύπου. Δεν περνάω καλά!
Το νέο δωματιάκι ήταν σε τέλεια περιοχή, όμως μας ξεθέωσε η σκάλα μέχρι τη σοφίτα στον 4ο όροφο δίχως ασανσέρ. Προσπαθούσα να εξηγήσω στον ξενοδόχο που μιλούσε αγγλικά επιπέδου elementary (όπως και οι περισσότεροι γεωργιανοί άλλωστε) πως πιθανώς να κλείσω και δεύτερο βράδι ή και τρίτο μονάχη μου σε περίπτωση που έφευγε ο Αντώνης. Του έβαλα δύσκολα.
Βγήκαμε βόλτα στην πόλη, αυτή τη φορά δοκιμάσαμε το μετρό που ήταν δίπλα. Σκανάρεις την ρεβολούτ εκεί που κανονικά δείχνεις το εισιτήριο και σου ανοίγει να περάσεις. Τόσο απλά.
'Εχουν μόνο μία γραμμή όπως και μεις στη Θεσσαλονίκη, όμως το δικό τους είναι παμπάλαιο.
Και εξαιρετικά βαθύ!
Ψάχναμε μια υποτιθέμενη cult περιοχή- τη Vera, ροκάδικα me live μουσική, πίσω από τη Rustaveli όπως μας είχε υποδείξει ο ξεναγός μας νωρίτερα. Βρήκαμε μόνο κάτι ψόφιες pub αγγλικού τύπου με μεγάλες οθόνες για ποδόσφαιρο κ φαγητό και ξενερώσαμε.
Περνώντας έξω από τη Βουλή είχε πάλι μαζεμένο κόσμο. Κάθε βράδι στις 7 κάνουν διαδήλωση, υπάρχει μαζεμένος κόσμος και κόβουν την κυκλοφορία με αίτημα την είσοδο στην ΕΕ.
Καταλήξαμε κουρασμένοι σ ένα υπόγειο εστιατόριο στο Sololaki που δεν είχαμε προλάβει να δούμε μέρα ακόμη κι επιστρέψαμε για ξεκούραση.
Την επόμενη είχαμε ξανά εκδρομή, στο χωριό Kagheti αυτή τη φορά, το δρόμο των αμπελώνων και τα οινοποιεία της χώρας, είχαμε ήδη μπεκρουλιάσει αρκετά με τα υπέροχα κρασιά τους, ώρα να δούμε και τον τόπο της παραγωγής, να ακούσουμε τις ιστορίες και να τα επεράσουμε όμορφα.
Το ξεσάλωμα που ερχόταν βέβαια δεν είχε τολμήσει να το φανταστεί κανένας μας.
Συνεχίζεται....
Μας πλάκωσε το πάπλωμα κυριολεκτικά, αφού κοιμηθήκαμε με ελληνικές θερμοκρασίες Νοέμβρη! Ξυπνήσαμε επιτέλους μετά τις 9, σκέτη απόλαυση.
Τι όμορφα σαλέ!
Αφήσαμε το δωμάτιο και βγήκαμε προς αναζήτηση φούρνου. Τζίφος κ πάλι. Στο μοναδικό φούρνο που είχα εντοπίσει αποβραδίς, το ψωμί είχε ήδη τελειώσει και πουλούσαν μόνο λομπιάνια με φασόλια που δεν ήθελα να μάθω πως ήταν.
Πήραμε κάτι τετράγωνες-σαν πλατείες- τυρόπιτες από το σούπερ μάρκετ και ψάξαμε κανέναν τίμιο ταρίφα να μας πάει για ένα μικρό hike σ ένα κοντινό καταρράχτη,
Υπήρχαν διάφορες δραστηριότητες στην περιοχή για να γεμίσει ο χρόνος μας, αλλά είτε έπρεπε να είχαμε σηκωθεί από τις 7, ή τα πιο ωραία τρεκς ήθελαν χρόνο και σωστό παπούτσι, που δεν διέθετα. Μ ένα αθλητικό περιπάτου ήμουνα, που να πάω ο καραμήτρος;
Η καλή μας ξενοδόχα, πρότεινε τον καταρράχτη Arsha, τσέκαρα ότι το μονοπάτι ήταν βατό και ξεκινήσαμε.
Το είδος του τίμιου ταρίφα φυσικά είναι εξαιρετικά σπάνιο σε παγκόσμιο επίπεδο, έτσι μας πήρε ώρα με διαπραγματεύσεις, τελικά συμφωνήσαμε σε ένα 20ρικο για μία ώρα περίπου που θα τον απασχολούσαμε. Τίμιο για μας, μια χαρά αρπαχτή για τα δικά τους δεδομένα.
Στην πράξη, το δήθεν τρεκ ήταν μια σκέτη μπούρδα. Εμένα μου αρέσουν τα σκιερά μονοπάτια μέσα στη βλάστηση, το συγκεκριμένο ήταν ένας αδιάφορος ανήφορος μέσα στη ντάλα ήλιο, μας βγήκε η γλώσσα, για να φτάσουμε και να δούμε αυτό….
Ούτε από τον καναπέ μου θα είχα σηκωθεί στο σπίτι μου να πάω πεζοπορία γι αυτό, όχι να πληρώσω κιόλας.
Καθίσαμε λίγο να στεγνώσει ο ιδρώτας και βλέπω ότι το τσαντί που δεν φεύγει ποτέ από πάνω μου, δεν είναι στον ώμο μου. Έχω κρεμασμένο μόνο το κινητό, προφανώς την ώρα που έβγαζα το αντιανεμικό στο ταξί, έφυγε και το τσαντάκι. Όπου μέσα έχω λεφτά, διαβατήρια, τα πάντα όλα της ταξιδιωτικής μου ύπαρξης.
Αυτό ήταν, μου έβαλαν νέφτι, παράτησα τον Αντώνη κ άρχισα να τρέχω προς τα κάτω. Κι αν ο ταρίφας το είχε βουτήξει και μας είχε παρατήσει εκεί πάνω; Αν είχε διασυνδέσεις με τη γεωργιανή μαφία και βρήκε ευκαιρία να σπρώξει το τέλειο νεοκδοθέν βιομετρικό μου διαβατηριάκι;
Χώρια που έχω στα σκαριά μεγάλο ταξίδι και δεν προλαβαίνω να βγάλω άλλο με δήλωση απώλειας
Αυτά σκεφτόμουν όσο κατέβαινα τρεχάτη το κατηφορικό πλέον μονοπάτι, ενώ το παντελώς ακατάλληλο παπούτσι γλιστρούσε, έπαιρνα τις στροφές με μπατιές και κάτι περίεργες χορευτικές κινήσεις που ευτυχώς δεν μου στοίχισαν περισσότερο.
Ο ταρίφας την είχε πέσει σ έναν υπνάκο και ξαφνιάστηκε που με είδε αλαφιασμένη, νωρίτερα από την συμφωνημένη ώρα.
Το τσαντάκι μου κειτόταν ανύποπτο στη θέση του πίσω καθίσματος-όπως είχα σωστά μαντέψει μου έφυγε με το μπουφάν, κανένας δεν πήρε χαμπάρι, το σώσαμε κι αυτό.
Ο ταρίφας όπως είχαμε συμφωνήσει μας άφησε στο χωριό Γκεργκέτι που είχαμε βάλει στο μάτι.
Εμείς ονειρευόμασταν πλατεία με πλατάνι και καφέ για να πιούμε κάτι, μνημονεύσαμε μάλιστα και τον Παλιό Άγιο Παντελεήμονα πριν τον Πλαταμώνα, που μαζί με τον καφέ σερβίρουν κάτι φοβερά γλυκά του κουταλιού. Στην κοσμάρα μας όμως..
Εκεί που μας είπε ότι ήταν το κέντρο είχε μόνο κάτι τέτοια
και θέα το Κασμπέκι
Χορτάσαμε εικόνες χωριού όπως ήταν στη χώρα μας τη δεκαετία του 1980 και πιο πίσω για τους πιο μεγάλους.
Περπατήσαμε πίσω ως το Κασμπέκι
Το καφέ στην πλατεία αγνοείται ακόμη, απολαύσαμε όμως μια ωραιότατη παγωμένη μπυρίτσα σε μια από τις ταράτσες του Κασμπέκι.
Όπως καθόμασταν, έκανε απρόσμενα τη μεγαλοπρεπή της εμφάνιση η κορυφή Κασμπέκ των 5033 μέτρων. Κ από την άλλη ο ναός της Αγίας Τριάδος που είχαμε ανέβει την προηγούμενη.
Σε λίγο ξαναχάθηκε μέσα στα σύννεφα οριστικά.
Βγήκαμε ξανά για περπάτημα. Στο διάβα μας πετύχαμε ένα πανέμορφο εστιατόριο γεμάτο από κόσμο.
Παραγγείλαμε κάτι ευφάνταστες σαλάτες με κρεατικά και απολαύσαμε άλλο ένα κρασάκι
Περιέργως το γκρουπάκι που θα μας μάζευε, ήταν συνεπέστατο. Ρωτήσαμε αν είχαν μποτιλιάρισμα στο δρόμο, όχι λέει όλα πήγαν καλά. Λες και τα έργα σταματάνε από μέρα σε μέρα; Παράξενο.
Επιστρέψαμε στη ζεστή Τιφλίδα ομαλά και βρήκαμε το καινούργιο μας κατάλυμα στα 150 μέτρα από την πλατεία.
Η συνηθισμένη τους τακτική είναι να πληρώνεις το αντίτιμο επί τόπου-ούτε ένας δεχόταν κάρτα.
Ο συγκεκριμένος όμως το πήγε ένα βήμα παραπέρα, μου ζήτησε να ακυρώσω την κράτηση στο Booking για να μου δώσει επιπλέον έκπτωση.
Είχα κλείσει μία μόνο διανυκτέρευση, θέλοντας να δω αν θα μας βολέψει και πως θα πάει το πρόγραμμα, αφού ακόμη περίμενα τον Αντωνάκη να πάρει μια απόφαση, αν θα πάει μονοήμερη στη Vardzia, αν θα μείνει εκεί το βράδι, αν θα έρθει να με βρει στο Μπατούμι την πρώτη μέρα ή τη δεύτερη, τα σκεφτόταν από δω, τα ζύγιζε από κει, έπαιρνε πληροφορίες, διάβαζε, αλλά απόφαση δεν έλεγε να πάρει, θα δούμε έλεγε, μόνιμα ασαφής, ωσάν πολιτικός σε συνέντευξη τύπου. Δεν περνάω καλά!
Το νέο δωματιάκι ήταν σε τέλεια περιοχή, όμως μας ξεθέωσε η σκάλα μέχρι τη σοφίτα στον 4ο όροφο δίχως ασανσέρ. Προσπαθούσα να εξηγήσω στον ξενοδόχο που μιλούσε αγγλικά επιπέδου elementary (όπως και οι περισσότεροι γεωργιανοί άλλωστε) πως πιθανώς να κλείσω και δεύτερο βράδι ή και τρίτο μονάχη μου σε περίπτωση που έφευγε ο Αντώνης. Του έβαλα δύσκολα.
Βγήκαμε βόλτα στην πόλη, αυτή τη φορά δοκιμάσαμε το μετρό που ήταν δίπλα. Σκανάρεις την ρεβολούτ εκεί που κανονικά δείχνεις το εισιτήριο και σου ανοίγει να περάσεις. Τόσο απλά.
'Εχουν μόνο μία γραμμή όπως και μεις στη Θεσσαλονίκη, όμως το δικό τους είναι παμπάλαιο.
Και εξαιρετικά βαθύ!
Ψάχναμε μια υποτιθέμενη cult περιοχή- τη Vera, ροκάδικα me live μουσική, πίσω από τη Rustaveli όπως μας είχε υποδείξει ο ξεναγός μας νωρίτερα. Βρήκαμε μόνο κάτι ψόφιες pub αγγλικού τύπου με μεγάλες οθόνες για ποδόσφαιρο κ φαγητό και ξενερώσαμε.
Περνώντας έξω από τη Βουλή είχε πάλι μαζεμένο κόσμο. Κάθε βράδι στις 7 κάνουν διαδήλωση, υπάρχει μαζεμένος κόσμος και κόβουν την κυκλοφορία με αίτημα την είσοδο στην ΕΕ.
Καταλήξαμε κουρασμένοι σ ένα υπόγειο εστιατόριο στο Sololaki που δεν είχαμε προλάβει να δούμε μέρα ακόμη κι επιστρέψαμε για ξεκούραση.
Την επόμενη είχαμε ξανά εκδρομή, στο χωριό Kagheti αυτή τη φορά, το δρόμο των αμπελώνων και τα οινοποιεία της χώρας, είχαμε ήδη μπεκρουλιάσει αρκετά με τα υπέροχα κρασιά τους, ώρα να δούμε και τον τόπο της παραγωγής, να ακούσουμε τις ιστορίες και να τα επεράσουμε όμορφα.
Το ξεσάλωμα που ερχόταν βέβαια δεν είχε τολμήσει να το φανταστεί κανένας μας.
Συνεχίζεται....
Last edited:
Κάτι είχα ήδη καταλάβει τόσες μέρες που τριγυρνούσαμε, με τον σαλαμοκάσερο μπάστακα βέβαια, δεν ήμουν απολύτως βέβαιη.
