Καμπότζη Καμπότζη – 3 βδομάδες στη χώρα των Χμερ (Sihanoukville, Koh Rong, Phnom Penh, Siem Reap, Angkor wat)

[DrG]

Καθ’ οδόν για τη Sihanoukville και αναζητώντας δωμάτιο με ψυγείο

Πρωινό ξύπνημα στις 6:30, καθότι το λεωφορείο έφευγε στις 8. Το εισιτήριο κόστιζε 10 δολ. (πιθανόν να έκανε λιγότερα, αλλά να μου «φόρεσαν» και τη μίζα του τουκτουκατζή) και η αναχώρηση ήταν υποτίθεται μέσα στην πόλη, λίγα μέτρα πιο πέρα από το ξενοδοχείο μου. Πήγα εκεί στις 7:15. Α, μου λέει ο υπάλληλος εκεί, δεν φεύγει από εδώ το λεωφορείο. Φεύγει από το σταθμό που είναι έξω από την πόλη. Πρέπει να πάρεις tuk tuk. Τα παίρνω εγώ και του λέω, καλά χθες που έβγαλα το εισιτήριο, δεν μου είπες ότι από εδώ θα φύγει;;; Θυμήθηκε αυτός και λέει ok, καλεί ένα tuk tuk του δίνει 2.000 riel και του λέει να με πάει στο σταθμό.

Παρένθεση εδώ. Το επίσημο νόμισμα της Καμπότζης είναι το riel. Το ανεπίσημο, αλλά ουσιαστικά αυτό που χρησιμοποιείται επίσημα και ανεπίσημα είναι το δολάριο, με αναλογία 1 δολάριο = 4.000 riel. Για κάτι που κάνει 4.000 riel μπορείς να δώσεις είτε 4.000 riel είτε 1 δολάριο. Για κάτι που κάνει 1,5 δολάριο, θα δώσεις είτε 6.000 riel είτε 1 δολάριο και 2.000 riel. Δηλαδή, πρακτικά τα riel χρησιμοποιούνται ως «κέρματα» δολαρίου. 1.000 riel = 25 cents, 2.000 riel = 50 cents κοκ. Κλείνει η παρένθεση.

Φτάνω λοιπόν στο σταθμό, βρίσκω το λεωφορείο, ένα ψιλοσαράβαλο και περιμένω να φύγουμε. Φύγαμε με κάνα μισάωρο καθυστέρηση. Η διαδρομή μέχρι τη Sihanoukville υποτίθεται πως ήταν 4 ώρες και ο δρόμος σχετικά καλός. 12, 12:30 υπολόγιζα ότι θα έφτανα στη Sihanoukville. Λογάριαζα όμως χωρίς τον ξενοδόχο! Το λεωφορείο σταματούσε κάθε 5 λεπτά. Σε κάθε χωριό. Σε κάθε σημείο που περίμενε κάποιος. Και δεν έπαιρνε μόνο ανθρώπους! Όχι! Έπαιρνε και μηχανάκια!!! Πώς γινόταν αυτό; Σταματούσαμε, κατέβαζαν κάτω όλες τις βαλίτσες, έλυναν το μηχανάκι (ρόδες, καθρέφτες), προσπαθούσαν να το χωρέσουν και μετά προσπαθούσαν να χωρέσουν και τις βαλίτσες! Κάθε μηχανάκι και μισή ώρα καθυστέρηση! Και φορτώσαμε 3 μηχανάκια συνολικά!

Τελικά, στις 12:30 που υπολόγιζα να φτάσω στη Sihanoukville φτάσαμε στην διασταύρωση του κεντρικού δρόμου Sihanoukville – Phnom Penh. Το λεωφορείο θα συνέχιζε για Phnom Penh και όσοι πήγαιναν Sihanoukville θα περίμεναν να περάσει άλλο λεωφορείο. Πόση ώρα ρωτάω; Κάνα τέταρτο μου είπαν. Άντε καλά λέω. Περιμέναμε λοιπόν σε ένα σταθμό που βρισκόταν εκεί. Κάθε φορά που ερχόταν λεωφορείο, προσπαθούσα να ρωτήσω και να βγάλω άκρη αν είναι αυτό που πηγαίνει στη Sihanoukville. Τελικά πέρασαν πολλά τέταρτα και πολλά λεωφορεία, μέχρι που στις 14:30 ήρθε ένα λεωφορείο που μας είπαν ότι πάει στη Sihanoukville. Μπήκαμε μέσα. Έμεναν θεωρητικά άλλες 2 ώρες διαδρομή.

Δεν ξέρω αν σας είπα, ο καιρός ήταν και πάλι χαρά Θεού. Λιακάδα και ζέστη. Μέχρι πότε; Καλά μαντεύετε. Μέχρι μισή ώρα πριν φτάσουμε στη Sihanoukville! Μετά άνοιξαν και πάλι οι ουρανοί. Άντε πάλι, να ψάχνεις ταξί ή tuk tuk και δωμάτιο με 3 βαλίτσες μέσα στη βροχή! Η Καμπότζη έκανε ότι μπορούσε για να με πείσει ότι διάλεξα λάθος προορισμό!

Στις 16:45 φτάνουμε επιτέλους λίγο έξω από την Sihanoukville σε ένα βενζινάδικο σε μία διασταύρωση. Εγώ είχα το Google maps ανοιχτό και παρακολουθούσα που ήμασταν. Σταματάμε στο βενζινάδικο και μου λένε sir εδώ είσαι. Εδώ είναι η Sihanoukville! Και μου κατεβάζουν και τις βαλίτσες κάτω και σχεδόν με πέταξαν έξω από το λεωφορείο. Κάτσε ρε μεγάλε, λέω στον οδηγό. Ποια Sihanoukville? Εδώ ένα βενζινάδικο στη μέση του πουθενά είναι. Πού είναι ο σταθμός λεωφορείων; Είχα διαβάσει ότι ο σταθμός είναι έξω από την πόλη και ότι η μαφία των tuk tuk ζητούσε 6 δολάρια ακατέβατα για να σε πάει στο κέντρο, αλλά όταν λέμε έξω από την πόλη, εννοούμε 1,5 – 2 χλμ. Εδώ που με κατέβασαν ήταν 10 χλμ. έξω από την πόλη και φυσικά δεν υπήρχε σταθμός λεωφορείων. Αναγκαστικά κατέβηκα στο βενζινάδικο και το λεωφορείο συνέχισε κανονικά προς την πόλη και το σταθμό λεωφορείων! Τι είχε συμβεί; Απλά με κορόιδεψαν. Μέσα στο λεωφορείο ήταν ένας οδηγός tuk tuk. Αυτός είχε παρκαρισμένο το tuk tuk του στο βενζινάδικο. Πήγε λοιπόν στον οδηγό του λεωφορείου και κανόνισαν να με κατεβάσουν εκεί στο βενζινάδικο, για να μου τον πιάσει! Σου λέει, μέσα στη βροχή, στη μέση του πουθενά, 9 ώρες στο δρόμο, αναγκαστικά θα μου τα σκάσει τα 10 δολάρια που θα του ζητήσω. Εκεί τα πήρα στο κρανίο κανονικά. Το τι βρισίδια έριξα στην Καμπότζη και στους Καμποτζιανούς, δεν λέγεται! 10 δολάρια δεν του έδινα με τίποτα. Έπεσε στα 8. Εγώ επέμενα σταθερά στα 2 δολάρια. Μετά μου άρχισε 5 δολάρια για να με πάει με μηχανάκι. Είχε και μηχανάκι παρκαρισμένο εκεί! Ρε του λέω, τρελός είσαι; Με μηχανάκι, μέσα στη βροχή, δύο άτομα και τρεις βαλίτσες;;; Ναι μου έλεγα αυτός. Χαλαρά!

Ευτυχώς έκοψε λίγο η βροχή και βγήκα λίγο στο δρόμο να φύγω από το βενζινάδικο, για να πάρω κάποιο διερχόμενο tuk tuk. Περπάτησα 500 μέτρα και έφτασα σε μία ταμπέλα που έλεγε ότι ήμουν 10 χλμ. έξω από τη Sihanoukville. Πραγματικά το λεωφορείο με είχε αφήσει στη μέση του πουθενά. Περίμενα να περάσει κάνα tuk tuk, με τη βροχή μια να ξεκινάει, μια να σταματάει. Τελικά, μετά από κάνα μισάωρο πέρασε ένα tuk tuk που με πήγε στην πόλη με 2 δολάρια.

Έχοντας ήδη νυχτώσει και με τη βροχή να μη σταματάει, έπρεπε να βρω δωμάτιο. Είχα σταμπάρει σαν περιοχή το δρόμο που είναι ο πρώτος παράλληλος πάνω από τον τουριστικό παραλιακό δρόμο. Μπαίνω μέσα σε ένα Super Market και τους ζήτησα να αφήσω τη βαλίτσα μου σε μία γωνία, για να πάω να ψάξω δωμάτιο. Όχι μου λένε στραβομουτσουνιασμένοι. Τον κακό σας τον καιρό λέω εγώ και φεύγω. Είχε 3 - 4 ξενοδοχεία εκεί γύρω. Πάω στα τρία πρώτα (τα δύο με ιδιοκτήτες ευρωπαίους), συμπαθητικά δωμάτια, από 15 έως 30 δολάρια, αλλά χωρίς ψυγείο. Λέω χωρίς ψυγείο δεν μπορώ, θέλω να έχω παγωμένο νερό. Τελικά στο τέταρτο ξενοδοχείο, όπου επίσης ρώτησα και μου είπαν ότι δεν έχουν ψυγείο, μπαίνω μέσα στο δωμάτιο και βλέπω ένα ψυγειάκι. Το βάζω στην πρίζα και βλέπω ότι λειτουργούσε. Ευτυχώς είπα και πήγα και πλήρωσα για το δωμάτιο. 15 δολάρια και ευτυχώς πλήρωσα για μία ημέρα μόνο. Γιατί; Γιατί όπως διαπίστωσα στη συνέχεια, το ψυγείο δούλευε, αλλά χωρίς να κρυώνει! Χωρίς ψύξη δηλαδή! Τέλος πάντων είπα, άλλο κουράγιο δεν είχα, ήμουν και μούσκεμα, έπεσα για ύπνο.

Την επόμενη ημέρα, πήγα στη ρεσεψιόν να τους πω για το ψυγείο. Αγγλικά δεν μιλούσαν και να μην τα πολυλογώ, μαζεύτηκαν 10 άτομα από το προσωπικό του ξενοδοχείου, μέχρι να καταλάβουν τι ήθελα να τους πω! Τελικά έφεραν έναν «τεχνικό» για να μου φτιάξει το ψυγείο. Σιγά που θα το έφτιαχνε! Βγαίνω παγανιά για να βρω άλλο δωμάτιο. Όπου και να ρωτούσα, όσο ακριβά και να ήταν, ψυγείο δεν είχαν. Τελικά, λίγα μέτρα πιο πέρα βρήκα ένα guesthouse, ενός σκωτσέζου, που είχε ένα κανονικό δωμάτιο, με όλα τα κομφόρ και με ψυγείο που λειτουργούσε, με 15 δολάρια. Μάζεψα τα πράγματα βιαστικά και μετακόμισα. Επιτέλους, μετά από δύο μέρες ταλαιπωρία ήμουν έτοιμος να δω την περιβόητη Sihanoukville και να ρίξω την πρώτη μου βουτιά στην Καμπότζη!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• …

  Go to chapter

  Go
• 15

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 15

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[DrG]

Πάμε λοιπόν από την αρχή:

Σύνορα – Βίζα – Koh Kong

Ξεκινώντας από το σταθμό λεωφορείων της πόλης του Trat στην Ταϊλάνδη υπάρχουν mini buses που σε πηγαίνουν ως τα σύνορα με την Καμπότζη, στο πέρασμα Hat Lek / Koh Kong. Έχει ανά μισή ή μία ώρα, με τιμές 120 baht και η διαδρομή διαρκεί 1,5 ώρα πάνω κάτω. Καλό θα είναι να ξεκινήσετε πρωί, για να προλάβετε το ένα και μοναδικό λεωφορείο από τα σύνορα για Sihanoukville ή Phnom Penh, το οποίο φεύγει από τα σύνορα στις 14:00. Εγώ δεν το πρόλαβα, γιατί είχα ξεκινήσει από το Koh Kood και έφτασα στα σύνορα Ταϊλάνδης – Καμπότζης στις 15:00.

Γιατί επέλεξα να περάσω από αυτό το συνοριακό πέρασμα: Γιατί έχει ελάχιστο κόσμο, άρα και ελάχιστη αναμονή και γιατί δεν έχει τις απάτες που έχει το άλλο δημοφιλές πέρασμα του Aranyaprathet / Poipet, το οποίο εξυπηρετεί την κλασική διαδρομή της πλειοψηφίας των τουριστών, αυτών δηλαδή που πηγαίνουν από την Bangkok στο Angkor wat και πίσω. Για τις απάτες στο συνοριακό αυτό πέρασμα θα μπορούσα να γράψω βιβλίο ολόκληρο. Μέχρι και ψεύτικα σύνορα έχουν φτιάξει οι αθεόφοβοι, προκειμένου να σου κλέψουν τα λεφτά της ψεύτικης βίζας που θα σου βγάλουν. Οπότε, προσπαθήστε να αποφύγετε αυτό το συνοριακό πέρασμα από Ταϊλάνδη προς Καμπότζη. Από την αντίθετη κατεύθυνση δεν υπάρχει πρόβλημα. Οι περισσότερες απάτες αφορούν στην έκδοση βίζας για την Καμπότζη.

Πίσω λοιπόν στη διαδρομή για τα σύνορα της Καμπότζης στο πέρασμα του Hat Lek / Koh Kong.
Όλη την ημέρα, από το πρωί στο Koh Kood μέχρι μισή ώρα πριν τα σύνορα της Καμπότζης ο καιρός ήταν χαρά Θεού. Με το που πλησιάσαμε στην Καμπότζη, άνοιξαν οι ουρανοί. Ότι χειρότερο, να μπεις σε μία χώρα, έχοντας το άγχος για τη βίζα, τις απάτες και το πώς θα καταφέρεις να πας στον τελικό σου προορισμό τη Sihanoukville και να προσπαθείς να τα κάνεις όλα αυτά υπό βροχή! Μέσα στη βροχή λοιπόν, φορτωμένος με 3 βαλίτσες (ήταν και τα ψώνια από την Ταϊλάνδη γαρ), έπρεπε να περπατήσω για κάνα 5λεπτο μέσα στη λάσπη, καθώς ο δρόμος ήταν χωμάτινος και όχι άσφαλτος, χωρίς να υπάρχουν ταμπέλες να σε οδηγούν για το που θα πρέπει να πας και έχοντας και πάνω από το κεφάλι μου 30 καμποτζιανούς που ήθελαν να μου προσφέρουν κάθε είδους «υπηρεσία». Από tuk tuk ή αυτοκίνητα για Phnom Penh ή Sihanoukville μέχρι και «βοήθεια» για να βγάλεις βίζα. Η Καμπότζη δεν με υποδεχόταν με τον καλύτερο τρόπο!
Έχοντας λοιπόν 30 νοματαίους να με κυνηγούν από πίσω και να μην μπορούν να καταλάβουν ότι το πρώτο μου μέλημα είναι να βγάλω βίζα και μετά θα με απασχολήσει το ζήτημα της μετάβασής μου στη Sihanoukville, φτάνω σε ένα παράπηγμα αριστερά, που ήταν το γραφείο για τη βίζα. Κόσμο δεν είχε. Συνολικά ήμασταν 5-6 τουρίστες ευτυχώς. Συμπλήρωσα ένα εύκολο έντυπο και με φώναξαν σε ένα δωματιάκι για τα περαιτέρω. Μέσα στο δωματιάκι 3 άντρες με στολές και μία γυναίκα χωρίς. Αυτή μου άρχισε τη συζήτηση. Πόσο καιρό θα κάτσεις; 3 βδομάδες λέω. Φωτογραφία έχεις; Έχω λέω και τη δίνω (αν δεν έχεις σε χρεώνουν 100 baht). Μάλιστα μου λέει. Η βίζα έχει 1.800 baht μου λέει. Κάπου στα 50 ευρώ δηλαδή! Της λέω δεν έχω baht, έχω μόνο δολάρια. Α δεν γίνεται μου λέει. Δεχόμαστε μόνο baht. Της λέω baht δεν έχω (εννοείται ότι είχα), έχω μόνο δολάρια και βγάζω από την τσέπη τα δολάρια για να τους δώσω. Με μεγάλη αγωνία κοιτούσαν το πόσα ακριβώς δολάρια θα βγάλω και θα ακουμπήσω στο τραπέζι. Προς μεγάλη τους απογοήτευση είδαν ότι έβγαλα 35 δολάρια, δηλαδή ακριβώς το ποσό της βίζας (ή τουλάχιστον έτσι νομίζω, καθώς δεν έβγαλα άκρη πόσο τελικά είναι το ακριβές ποσό της βίζας, αφού πουθενά δεν είχε σχετική ταμπέλα και οι πληροφορίες από το ίντερνετ ήταν σχετικά παλιές). Αφού κατάλαβαν ότι έπεσαν σε άνθρωπο που ήξερε το ποσό της βίζας και δεν θα μπορούσαν να μου φάνε εύκολα λεφτά, η κυρία ψέλλισε μόνο, aaa 35 dollars, aaa sir the visa costs 2 dollars more, 37 dollars! Και καλά λέω εγώ από μέσα μου, αλλά με μία διάθεση ανακούφισης, ότι τη γλίτωσα με μόλις 2 ντολάρς «καπέλο»! Και 15 ευρώ λιγότερα από τα 50 ευρώ που μου ζήτησαν αρχικά (1.800 baht).

Με τη βίζα πλέον κολλημένη στο διαβατήριο και τη βροχή απτόητη, το επόμενο μεγάλο πρόβλημα ήταν πώς θα πήγαινα στη Sihanoukville. Η ώρα ήταν 16:00 – 16:30, λεωφορείο δεν είχε και οι επιλογές μου ήταν δύο: Είτε αυτοκίνητα που λειτουργούσαν ως ταξί για τη Sihanoukville είτε tuk tuk για την πόλη του Koh Kong, η οποία απείχε περίπου 10 χλμ. από τα σύνορα. Τα 2 – 3 αυτοκίνητα που είχαν μείνει, προσπαθούσαν να ψαρέψουν τουρίστες. Ζητούσαν 40 δολάρια το κεφάλι. Τους είπα για 20. Το κατέβασαν 30, αλλά εγώ συνέχισα να κάνω το δύσκολο και να λέω 20. Εκ του ασφαλούς βέβαια, γιατί άλλοι τουρίστες δεν υπήρχαν. Και πάνω που ήταν έτοιμο να κλείσει το deal σκάει μύτη ένα ζευγάρι νεαρών ευρωπαίων, οι οποίοι πήγαιναν στο Siem Reap. Πώς τα κατάφερε ο άτιμος ο ταρίφας και τους έπεισε ότι το καλύτερο που είχαν να κάνουν ήταν να τους πάρει με το αυτοκίνητο στη Sihanoukville και από εκεί την άλλη μέρα να πάνε στο Siem Reap δεν το κατάλαβα. Αλλά είπαμε, μεγάλοι απατεώνες. Πραγματικά τα λυπάμαι τα καημένα τα παιδιά, που θα έφτασαν στη Sihanoukville νύχτα, μέσα στη βροχή, να ψάχνουν να βρουν δωμάτιο και την άλλη μέρα να πάρουν λεωφορείο για να κάνουν 14 ώρες ταξίδι και να φτάσουν βράδυ στο Siem Reap. Όπως και να έχει, ο ταρίφας κατάφερε να βγάλει το μεροκάματο και εγώ ξέμεινα στα σύνορα!

Αναγκαστικά πλέον την Sihanoukville την ξεχνούσα και θα περνούσα στο plan b, τη μετάβαση στο Koh Kong για το βράδυ και την αναχώρηση πρωί πρωί για Sihanoukville. Από τους ταρίφες λοιπόν στους τουκτουκατζήδες. Πόσο πάει το μαλλί μπάρμπα; 300 baht ο ένας, 8 ντολάρ ο άλλος. 100 baht ή 2 δολάρια τους λέω και άμα θέλετε. Έλα που δεν ήθελαν όμως. Και η βροχή συνεχιζόταν. Περπάτησα 100 μέτρα για να φύγω από τα σύνορα και τους τουκτουκατζήδες που φώναζαν πάνω από το κεφάλι μου και πήγα έξω από ένα ξενοδοχείο, προσπαθώντας να πάρω διερχόμενο tuk tuk. Τελικά, μετά από μισή ώρα και αφού οι τουκτουκατζήδες κατάλαβαν ότι είμαι ο μοναδικός τουρίστας που είχε απομείνει και πως ήμουν σκληρό καρύδι, ένας εξ αυτών, που ούτως ή άλλως θα πήγαινε προς το Koh Kong, με πήρε με 80 baht. Για να δούμε λέω, θα με πάει στην πόλη ή θα με πάει σε καμιά ερημιά για να με γδάρει (οικονομικά και κυριολεκτικά). Ευτυχώς γλίτωσα το γδάρσιμο! Με πήγε στην πόλη. Πρώτα κάπου να κλείσω εισιτήριο λεωφορείου για την επόμενη ημέρα και μετά σε ένα ξενοδοχείο για να μείνω. Σίγουρα θα πήρε μίζα και από τα δύο. Αλλά τι να κάνουμε; Το ξενοδοχείο ήταν καλό, κεντρικό και μόλις 8 δολάρια. Άφησα τα πράγματα και βγήκα να πάρω μια πρώτη δόση από Καμπότζη, λίγο πριν νυχτώσει και μιας και η βροχή είχε σταματήσει.

Η πόλη του Koh Kong, χτισμένη δίπλα σε ποτάμι, ήταν βρώμικη και αδιάφορη.

Εκμεταλλεύτηκα όμως το γεγονός ότι δεν ήταν τουριστική πόλη και έκανα κάποια ψώνια και αγόρασα και κάρτα sim για το τηλέφωνο με 2 δολάρια. Γύρισα πίσω στο ξενοδοχείο για ύπνο, πιστεύοντας ότι την επόμενη ημέρα, το πολύ ως τις 12 θα είμαι στη Sihanoukville και κατά τις 14:00 θα έκανα και το μπάνιο μου στη θάλασσα.
Κούνια που με κούναγε!!!

 

[DrG]

Καθ’ οδόν για τη Sihanoukville και αναζητώντας δωμάτιο με ψυγείο

Πρωινό ξύπνημα στις 6:30, καθότι το λεωφορείο έφευγε στις 8. Το εισιτήριο κόστιζε 10 δολ. (πιθανόν να έκανε λιγότερα, αλλά να μου «φόρεσαν» και τη μίζα του τουκτουκατζή) και η αναχώρηση ήταν υποτίθεται μέσα στην πόλη, λίγα μέτρα πιο πέρα από το ξενοδοχείο μου. Πήγα εκεί στις 7:15. Α, μου λέει ο υπάλληλος εκεί, δεν φεύγει από εδώ το λεωφορείο. Φεύγει από το σταθμό που είναι έξω από την πόλη. Πρέπει να πάρεις tuk tuk. Τα παίρνω εγώ και του λέω, καλά χθες που έβγαλα το εισιτήριο, δεν μου είπες ότι από εδώ θα φύγει;;; Θυμήθηκε αυτός και λέει ok, καλεί ένα tuk tuk του δίνει 2.000 riel και του λέει να με πάει στο σταθμό.

Παρένθεση εδώ. Το επίσημο νόμισμα της Καμπότζης είναι το riel. Το ανεπίσημο, αλλά ουσιαστικά αυτό που χρησιμοποιείται επίσημα και ανεπίσημα είναι το δολάριο, με αναλογία 1 δολάριο = 4.000 riel. Για κάτι που κάνει 4.000 riel μπορείς να δώσεις είτε 4.000 riel είτε 1 δολάριο. Για κάτι που κάνει 1,5 δολάριο, θα δώσεις είτε 6.000 riel είτε 1 δολάριο και 2.000 riel. Δηλαδή, πρακτικά τα riel χρησιμοποιούνται ως «κέρματα» δολαρίου. 1.000 riel = 25 cents, 2.000 riel = 50 cents κοκ. Κλείνει η παρένθεση.

Φτάνω λοιπόν στο σταθμό, βρίσκω το λεωφορείο, ένα ψιλοσαράβαλο και περιμένω να φύγουμε. Φύγαμε με κάνα μισάωρο καθυστέρηση. Η διαδρομή μέχρι τη Sihanoukville υποτίθεται πως ήταν 4 ώρες και ο δρόμος σχετικά καλός. 12, 12:30 υπολόγιζα ότι θα έφτανα στη Sihanoukville. Λογάριαζα όμως χωρίς τον ξενοδόχο! Το λεωφορείο σταματούσε κάθε 5 λεπτά. Σε κάθε χωριό. Σε κάθε σημείο που περίμενε κάποιος. Και δεν έπαιρνε μόνο ανθρώπους! Όχι! Έπαιρνε και μηχανάκια!!! Πώς γινόταν αυτό; Σταματούσαμε, κατέβαζαν κάτω όλες τις βαλίτσες, έλυναν το μηχανάκι (ρόδες, καθρέφτες), προσπαθούσαν να το χωρέσουν και μετά προσπαθούσαν να χωρέσουν και τις βαλίτσες! Κάθε μηχανάκι και μισή ώρα καθυστέρηση! Και φορτώσαμε 3 μηχανάκια συνολικά!

Τελικά, στις 12:30 που υπολόγιζα να φτάσω στη Sihanoukville φτάσαμε στην διασταύρωση του κεντρικού δρόμου Sihanoukville – Phnom Penh. Το λεωφορείο θα συνέχιζε για Phnom Penh και όσοι πήγαιναν Sihanoukville θα περίμεναν να περάσει άλλο λεωφορείο. Πόση ώρα ρωτάω; Κάνα τέταρτο μου είπαν. Άντε καλά λέω. Περιμέναμε λοιπόν σε ένα σταθμό που βρισκόταν εκεί. Κάθε φορά που ερχόταν λεωφορείο, προσπαθούσα να ρωτήσω και να βγάλω άκρη αν είναι αυτό που πηγαίνει στη Sihanoukville. Τελικά πέρασαν πολλά τέταρτα και πολλά λεωφορεία, μέχρι που στις 14:30 ήρθε ένα λεωφορείο που μας είπαν ότι πάει στη Sihanoukville. Μπήκαμε μέσα. Έμεναν θεωρητικά άλλες 2 ώρες διαδρομή.

Δεν ξέρω αν σας είπα, ο καιρός ήταν και πάλι χαρά Θεού. Λιακάδα και ζέστη. Μέχρι πότε; Καλά μαντεύετε. Μέχρι μισή ώρα πριν φτάσουμε στη Sihanoukville! Μετά άνοιξαν και πάλι οι ουρανοί. Άντε πάλι, να ψάχνεις ταξί ή tuk tuk και δωμάτιο με 3 βαλίτσες μέσα στη βροχή! Η Καμπότζη έκανε ότι μπορούσε για να με πείσει ότι διάλεξα λάθος προορισμό!

Στις 16:45 φτάνουμε επιτέλους λίγο έξω από την Sihanoukville σε ένα βενζινάδικο σε μία διασταύρωση. Εγώ είχα το Google maps ανοιχτό και παρακολουθούσα που ήμασταν. Σταματάμε στο βενζινάδικο και μου λένε sir εδώ είσαι. Εδώ είναι η Sihanoukville! Και μου κατεβάζουν και τις βαλίτσες κάτω και σχεδόν με πέταξαν έξω από το λεωφορείο. Κάτσε ρε μεγάλε, λέω στον οδηγό. Ποια Sihanoukville? Εδώ ένα βενζινάδικο στη μέση του πουθενά είναι. Πού είναι ο σταθμός λεωφορείων; Είχα διαβάσει ότι ο σταθμός είναι έξω από την πόλη και ότι η μαφία των tuk tuk ζητούσε 6 δολάρια ακατέβατα για να σε πάει στο κέντρο, αλλά όταν λέμε έξω από την πόλη, εννοούμε 1,5 – 2 χλμ. Εδώ που με κατέβασαν ήταν 10 χλμ. έξω από την πόλη και φυσικά δεν υπήρχε σταθμός λεωφορείων. Αναγκαστικά κατέβηκα στο βενζινάδικο και το λεωφορείο συνέχισε κανονικά προς την πόλη και το σταθμό λεωφορείων! Τι είχε συμβεί; Απλά με κορόιδεψαν. Μέσα στο λεωφορείο ήταν ένας οδηγός tuk tuk. Αυτός είχε παρκαρισμένο το tuk tuk του στο βενζινάδικο. Πήγε λοιπόν στον οδηγό του λεωφορείου και κανόνισαν να με κατεβάσουν εκεί στο βενζινάδικο, για να μου τον πιάσει! Σου λέει, μέσα στη βροχή, στη μέση του πουθενά, 9 ώρες στο δρόμο, αναγκαστικά θα μου τα σκάσει τα 10 δολάρια που θα του ζητήσω. Εκεί τα πήρα στο κρανίο κανονικά. Το τι βρισίδια έριξα στην Καμπότζη και στους Καμποτζιανούς, δεν λέγεται! 10 δολάρια δεν του έδινα με τίποτα. Έπεσε στα 8. Εγώ επέμενα σταθερά στα 2 δολάρια. Μετά μου άρχισε 5 δολάρια για να με πάει με μηχανάκι. Είχε και μηχανάκι παρκαρισμένο εκεί! Ρε του λέω, τρελός είσαι; Με μηχανάκι, μέσα στη βροχή, δύο άτομα και τρεις βαλίτσες;;; Ναι μου έλεγα αυτός. Χαλαρά!

Ευτυχώς έκοψε λίγο η βροχή και βγήκα λίγο στο δρόμο να φύγω από το βενζινάδικο, για να πάρω κάποιο διερχόμενο tuk tuk. Περπάτησα 500 μέτρα και έφτασα σε μία ταμπέλα που έλεγε ότι ήμουν 10 χλμ. έξω από τη Sihanoukville. Πραγματικά το λεωφορείο με είχε αφήσει στη μέση του πουθενά. Περίμενα να περάσει κάνα tuk tuk, με τη βροχή μια να ξεκινάει, μια να σταματάει. Τελικά, μετά από κάνα μισάωρο πέρασε ένα tuk tuk που με πήγε στην πόλη με 2 δολάρια.

Έχοντας ήδη νυχτώσει και με τη βροχή να μη σταματάει, έπρεπε να βρω δωμάτιο. Είχα σταμπάρει σαν περιοχή το δρόμο που είναι ο πρώτος παράλληλος πάνω από τον τουριστικό παραλιακό δρόμο. Μπαίνω μέσα σε ένα Super Market και τους ζήτησα να αφήσω τη βαλίτσα μου σε μία γωνία, για να πάω να ψάξω δωμάτιο. Όχι μου λένε στραβομουτσουνιασμένοι. Τον κακό σας τον καιρό λέω εγώ και φεύγω. Είχε 3 - 4 ξενοδοχεία εκεί γύρω. Πάω στα τρία πρώτα (τα δύο με ιδιοκτήτες ευρωπαίους), συμπαθητικά δωμάτια, από 15 έως 30 δολάρια, αλλά χωρίς ψυγείο. Λέω χωρίς ψυγείο δεν μπορώ, θέλω να έχω παγωμένο νερό. Τελικά στο τέταρτο ξενοδοχείο, όπου επίσης ρώτησα και μου είπαν ότι δεν έχουν ψυγείο, μπαίνω μέσα στο δωμάτιο και βλέπω ένα ψυγειάκι. Το βάζω στην πρίζα και βλέπω ότι λειτουργούσε. Ευτυχώς είπα και πήγα και πλήρωσα για το δωμάτιο. 15 δολάρια και ευτυχώς πλήρωσα για μία ημέρα μόνο. Γιατί; Γιατί όπως διαπίστωσα στη συνέχεια, το ψυγείο δούλευε, αλλά χωρίς να κρυώνει! Χωρίς ψύξη δηλαδή! Τέλος πάντων είπα, άλλο κουράγιο δεν είχα, ήμουν και μούσκεμα, έπεσα για ύπνο.

Την επόμενη ημέρα, πήγα στη ρεσεψιόν να τους πω για το ψυγείο. Αγγλικά δεν μιλούσαν και να μην τα πολυλογώ, μαζεύτηκαν 10 άτομα από το προσωπικό του ξενοδοχείου, μέχρι να καταλάβουν τι ήθελα να τους πω! Τελικά έφεραν έναν «τεχνικό» για να μου φτιάξει το ψυγείο. Σιγά που θα το έφτιαχνε! Βγαίνω παγανιά για να βρω άλλο δωμάτιο. Όπου και να ρωτούσα, όσο ακριβά και να ήταν, ψυγείο δεν είχαν. Τελικά, λίγα μέτρα πιο πέρα βρήκα ένα guesthouse, ενός σκωτσέζου, που είχε ένα κανονικό δωμάτιο, με όλα τα κομφόρ και με ψυγείο που λειτουργούσε, με 15 δολάρια. Μάζεψα τα πράγματα βιαστικά και μετακόμισα. Επιτέλους, μετά από δύο μέρες ταλαιπωρία ήμουν έτοιμος να δω την περιβόητη Sihanoukville και να ρίξω την πρώτη μου βουτιά στην Καμπότζη!

 

[giannismits]

Κατ' αρχήν φοβερός στον τρόπο που περιγράφεις. Μου τράβηξε κατευθείαν την προσοχή η ιστορία σου και η αλήθεια είναι πως σπάνια διαβάζω ιστορίες από Ασία.

Πάντως και μόνο από την περιγραφή σου για τις απάτες και τις κουτοπονηριές των ντόπιων, φούσκωσα και εκνευρίστηκα κι εγω! Βέβαια αν δεν γίνονταν όλα αυτά τι θα διαβάζαμε εμείς?
Περιμένω με αμείωτο ενδιαφέρον τη συνέχεια.

 

[DrG]

Sihanoukville

Η Sihanoukville χαρακτηρίζεται ως το Phuket της Καμπότζης! Πέρασε και δεν ακούμπησε θα έλεγα εγώ. Τι είναι στην πραγματικότητα; Μία μεγαλούπολη 200.000 κατοίκων, κάτι σαν την Πάτρα δηλαδή, με κάποιες παραλίες στην ακτογραμμή της. Δεν έχει καμία σχέση με το Phuket σε τίποτα. Ούτε στις παραλίες, ούτε στις προσφερόμενες υπηρεσίες, ούτε στις αγορές και στα ψώνια, ούτε στη διασκέδαση.

Η Sihanoukville χωρίζεται σε δύο μέρη: Στην κυρίως πόλη (downtown) και στην παραλιακή ζώνη. Οτιδήποτε υπάρχει στην παραλιακή ζώνη είναι υπερτιμημένο. Εστιατόρια, μαγαζιά, ξενοδοχεία. Εάν θέλεις να βρεις κάτι σε φυσιολογικές τιμές, τιμές ΝΑ Ασίας δηλαδή, πρέπει να πάρεις tuk tuk και να πας στην downtown. Για παράδειγμα, στην παραλιακή ζώνη δεν υπάρχει κάποιο ανταλλακτήριο συναλλάγματος. Κάποια μαγαζιά κάνουν ανταλλαγές (κάποια δεν δέχονται ευρώ μάλιστα), αλλά με πολύ κακή ισοτιμία. 1 ευρώ προς 1 δολάριο πάνω κάτω. Αν θέλεις να βρεις πιο φυσιολογικές τιμές, πρέπει να πας στη downtown στην Phsar Leu Market.

Αναφορικά με τις παραλίες, υποτίθεται ότι η Sihanoukville διαθέτει τις καλύτερες παραλίες της περιοχής. Η πραγματικότητα είναι ότι οι παραλίες δεν θυμίζουν σε τίποτα τροπικές παραλίες. Τα νερά είναι επιπέδου Σαρωνικού κόλπου, ακόμα και στη φημισμένη Otres beach, η οποία ήταν σε κάπως καλύτερη κατάσταση! Οι αποστάσεις μεταξύ των παραλιών είναι σχετικά μεγάλες, οπότε χρειάζεστε μεταφορικό μέσο. Ας τις δούμε αναλυτικότερα:


Serendipity beach

Είναι η κεντρική παραλία. Εκεί που καταλήγει ο κεντρικός δρόμος από την downtown. Εκεί που είναι το λιμάνι, από όπου φεύγουν τα πλοία για τα νησιά. Εκεί που είναι τα περισσότερα μαγαζιά, ξενοδοχεία, εστιατόρια και μπαρ. Εκεί που κάθεται η πλειοψηφία των τουριστών. Ειδικά την περίοδο της καμποτζιανής πρωτοχρονιάς (13 Απριλίου), η μισή Καμπότζη μαζεύεται εκεί! Η θάλασσα είναι βρώμικη και δεν είναι για μπάνιο. Ουσιαστικά η Serendipity είναι το άκρο της Ochheuteal beach, μήκους 4 χλμ.

Ochheuteal beach

4 χλμ. παραλία, η οποία ξεκινά από τη Serendipity και καταλήγει σε ένα ακρωτήριο, το οποίο χωρίζει την παραλία από την επόμενη στη σειρά Otres. Όσο πιο μακριά πας από τη Serendipity, τόσο καλύτερα. Μετά τα 2 πρώτα χιλιόμετρα, πίσω από την παραλία δεν έχει πλέον τίποτα, παρά μόνο δέντρα και χώρους για πικ νικ. Θεωρητικά εκεί μπορείς να κάνεις μπάνιο, εκτός αν είναι Σαββατοκύριακο ή Πρωτοχρονιά. Γιατί τότε είπαμε, μαζεύεται η μισή Καμπότζη και γίνεται ο κακός χαμός. Μεγάλες παρέες, που κάνουν πικ νικ, έχοντας μαζί κάτι τεράστια ηχεία που παίζουν ντόπια μουσική, τρώνε και πίνουν όλη μέρα και μετατρέπουν την παραλία κυριολεκτικά σε σκουπιδότοπο, χωρίς καμία υπερβολή. Με το πρώτο κύμα, όλα αυτά τα σκουπίδια (κουτάκια μπύρας, πλαστικά πιάτα και μαχαιροπήρουνα) καταλήγουν στη θάλασσα και με λίγο αεράκι ξεβράζονται δυστυχώς στις υπέροχες παραλίες του Koh Rong.

Η παραλία την Πρωτοχρονιά

Η παραλία πριν την Πρωτοχρονιά

Otres beach

Θεωρητικά η ωραιότερη παραλία της περιοχής. Όταν λέμε ωραιότερη, εννοούμε απλά ότι μπορείς να κάνεις μπάνιο. Μη φανταστείτε καμία εξωτική παραλία.

4 χλμ. επίσης, αμέσως μετά την Ochheuteal, τις χωρίζει ένα ακρωτήριο, το οποίο μπορείτε να περάσετε με τα πόδια, μέσω ενός μικρού ξενοδοχείου που έχει και να βρεθείτε στην Otres beach. Σίγουρα πιο ήρεμη και πιο συμπαθητική, αλλά και πάλι όχι κάτι που να αξίζει τον κόπο. Πολλά εστιατόρια – μπαράκια με ξαπλώστρες μπροστά στη θάλασσα, αρκετά ιταλικά και ένα ελληνικό! Καλό φαγητό γενικά, λόγο τσιμπημένες τιμές και ice coffee με ένα δολάριο. Και η ξαπλώστρα δωρεάν φυσικά. Όπως και στην Ελλάδα. Εδώ γελάμε! Αυτά στο πρώτο χλμ., που χαρακτηρίζεται ως Otres 1. Ακολουθούν 2 χλμ. παραλίας χωρίς υποδομές από πίσω, αλλά και χωρίς εμφανή διαφορά ως προς την ποιότητα του νερού και στο τέλος η Otres 2, το τελευταίο κομμάτι, κοντά στο ποτάμι, όπου και πάλι έχει κάποια εστιατόρια και ξενοδοχεία. Πιο νότια, κάποια χιλιόμετρα είναι το Ream national park.

Παντού υπάρχει ένας Έλληνας

Sokha beach

Επιστροφή στη Serendipity και κατεύθυνση βόρεια αυτή τη φορά, με πρώτη παραλία τη Sokha beach. Συμπαθητική θα έλεγα, η δεύτερη καλύτερη μετά την Otres. Όχι τίποτα ιδιαίτερο, αλλά μια βουτιά τη ρίχνεις. Στο μεγαλύτερο μέρος της είναι ιδιωτική, ανήκει σε ένα 5στερο ξενοδοχείο, αλλά εγώ τη διέσχισα παραλιακά χωρίς να μου πει κάποιος τίποτα. Στο βόρειο άκρο της έχει ένα μικρό χωριό με σπίτια με πασσάλους μέσα στο νερό.

Independence beach

Η επόμενη παραλία βόρεια μετά τη Sokha. Έχει ένα μικρό άνοιγμα, μεταξύ Sokha και Independence, όπου πηδάς έναν μικρό τοίχο και βγαίνεις από τη μία στην άλλη. Θα δείτε τους ντόπιους να το κάνουν, οπότε ακολουθήστε τους! Η παραλία δεν λέει απολύτως τίποτα. Δεν είναι για μπάνιο. Μερικές φωτογραφίες στο ομώνυμο ξενοδοχείο και φύγαμε.

Victory beach

Επόμενη παραλία βόρεια από την Independence. Θα πάτε με tuk tuk, αλλιώς δεν θα βρείτε εύκολα την πρόσβαση στην παραλία. Αν πάτε πάντως με τα πόδια, θα αποζημιωθείτε, καθώς μεταξύ των δύο παραλιών έχει μία περιοχή με πυκνή βλάστηση, η οποία είναι γεμάτη με μαϊμούδες (και τουρίστες που τις ταΐζουν και τις φωτογραφίζουν).

Μετά θα δυσκολευτείτε να βρείτε την πρόσβαση στην παραλία, καθώς η περιοχή είναι αποκλεισμένη από τεράστια ξενοδοχεία. Αλλά και όταν βρείτε τελικά την πρόσβαση, η παραλία είναι απογοητευτική. Μάλλον η χειρότερη όλων.

Το νοτιότερο κομμάτι της παραλίας, ακριβώς απέναντι από το Koh Pos και την τεράστια γέφυρα που το ενώνει με τη Sihanoukville, λέγεται Hawaii beach!!! Και συγκεντρώνει κάποιους ντόπιους. Ούτε εκεί είναι για μπάνιο. Απλά έχει ησυχία.

Τι ήθελα να κάνω στη Sihanoukville και δεν τα κατάφερα:

1. Ημερήσια εκδρομή σε Kampot, Kep και Koh Tonsay (Rabbit island)

Είχα διαβάσει ότι υπήρχε η συγκεκριμένη ημερήσια εκδρομή, αλλά τελικά μάλλον υπήρχε παλιά. Γύρισα 20 – 30 τουριστικά γραφεία και δεν κατάφερα να βρω μία εκδρομή σε αυτά τα μέρη. Ήθελα και τα τρία σε μία ημέρα, καθώς το αρκετά συμπαθητικό Koh Tonsay είναι κοντά στο Kep. Αλλά δεν βρήκα ούτε καν οργανωμένη εκδρομή να με πάει σε Kampot και Kep την ίδια ημέρα. Υπήρχαν μόνο minivans για Kampot ή Kep. Σου έβγαζαν εισιτήρια για να πας και να έρθεις, αλλά μέχρι εκεί. Αν θα καταφέρεις να πας από το ένα στο άλλο, καθώς και πόσο χρόνο θα έχεις στη διάθεσή σου στις δύο πόλεις, κανένας δεν μπορούσε να σου πει. Και μετά το πάθημα της μετάβασης από Koh Kong στη Sihanoukville είπα να μην το διακινδυνεύσω. Γιατί οι αποστάσεις φαίνονταν σχετικά μικρές, αλλά είπαμε, εδώ Καμπότζη, όχι Ταϊλάνδη. Θα έπρεπε λοιπόν είτε να κάνω δύο ημερήσιες εκδρομές, μία για Kampot και μία για Kep, είτε να πάω και να μείνω εκεί. Χρόνο για να κάνω το πρώτο δεν είχα και κουράγιο για να κάνω το δεύτερο επίσης δεν είχα. Οπότε δυστυχώς δεν κατάφερα να δω αυτά τα μέρη, που υπολόγιζα ότι θα τα έβλεπα σχετικά εύκολα. Στο Phuket λοιπόν της Ταϊλάνδης, κάθε 10 μέτρα θα είχα και ένα τουριστικό κιόσκι, το οποίο θα μου προσέφερε 10 διαφορετικές ημερήσιες εκδρομές για αυτά τα τρία μέρη. Αλλά είπαμε εξαρχής: Η Καμπότζη δεν είναι Ταϊλάνδη!

Koh Tonsay (φωτογραφία από το internet)


2. Ημερήσια εκδρομή στο Ream national park

Εθνικό πάρκο είναι, λογικά ωραίο θα πρέπει να είναι. Έχει ένα χερσαίο κομμάτι, το οποίο έχει μία παραλία και ορισμένα νησιά, που ανήκουν στο πάρκο. Ήθελα να βρω μία ημερήσια εκδρομή, που να με πάει στην παραλία και τουλάχιστον σε ένα από τα νησιά του πάρκου. Τζίφος! Πάλι γύρισα 20 – 30 τουριστικά γραφεία και τίποτα. Προσέφεραν μόνο εκδρομές στο χερσαίο τμήμα γύρω στα 30 δολάρια. Για να πας και σε νησί, έπρεπε να πας μόνος σου. Δηλαδή tuk tuk μέχρι την είσοδο του πάρκου, εκεί να βρεις βαρκάρη να σε πάει σε κάποιο νησί, να σε γυρίσει πίσω και μετά να βρεις tuk tuk να σε γυρίσει πίσω. Mission impossible. Ξανά στο μυαλό μου το Phuket, όπου θα έβρισκα 30 εκδρομές όπως τις ήθελα. Τελικά, ούτε αυτό κατάφερα να το δω. Απογοήτευση.

Φωτογραφία από το internet


Συμπερασματικά: Με δυο λέξεις, απλά προσπεράστε! Δεν είναι ούτε Phuket ούτε μέρος για κάποιον που θέλει να πάει διακοπές σε ένα τροπικό παραλιακό μέρος. Είναι εντελώς ανοργάνωτοι, έχουν κακές υπηρεσίες, κακές υποδομές, έχει πολυκοσμία, είναι ακριβά, οι θάλασσες δεν είναι καλές, τζάμπα θα χάσετε το χρόνο σας. Θα πάτε για έναν και μόνο λόγο: Για να πάρετε ένα από τα πολλά πλοία και να πάτε στα δύο υπέροχα νησιά Koh Rong και Koh Rong Samloem.

 

[DrG]

Koh Rong Samloem

Με το όνομα Koh Rong υπάρχουν δύο νησιά. Το μεγαλύτερο, διασημότερο και ωραιότερο νησί της Καμπότζης, το Koh Rong και το δεύτερο ωραιότερο διπλανό νησί του, το Koh Rong Samloem. Και τα δύο βρίσκονται ανοιχτά της Sihanoukville, σε απόσταση 1 ώρας με ταχύπλοο. Η τιμή του εισιτηρίου είναι 20 δολάρια με επιστροφή και η επιστροφή μπορεί να γίνει από το άλλο νησί, αρκεί να είναι η ίδια εταιρία. Δηλαδή μπορεί κάποιος να βγάλει εισιτήριο μετ’ επιστροφής, να πάει πρώτα στο Koh Rong, μετά να πάει μόνος του στο Koh Rong Samloem (5 δολάρια) και να γυρίσει από το Koh Rong Samloem στη Sihanoukville, χρησιμοποιώντας το εισιτήριο επιστροφής του.

Εγώ επισκέφτηκα πρώτα το μικρότερο Koh Rong Samloem. Όταν έψαχνα για τη διαμονή εκεί είχα φρικάρει λίγο, γιατί το νησί έχει 15 – 20 ξενοδοχεία μόνο, τα περισσότερα «υψηλών» προδιαγραφών, με τιμές από 70 δολάρια και πάνω. Και τι έπαιρνες με αυτά τα λεφτά; Ένα απλό δωμάτιο, με ένα κρεβάτι, wc, ανεμιστήρα και κουνουπιέρα. Ούτε ψυγείο, ούτε κλιματιστικό. Και έπρεπε να είσαι και χαρούμενος, που πλέον υπάρχει και wifi και ηλεκτρικό ρεύμα 24 ώρες, γιατί μέχρι πριν 2 – 3 χρόνια το νησί δεν είχε ηλεκτρικό ρεύμα, αλλά μόνο γεννήτριες, που έδιναν ρεύμα για 4 – 5 ώρες τη μέρα μόνο.
Τα ελάχιστα καταλύματα και οι υψηλές τιμές με οδήγησαν στην εξής λύση: Εφόσον θα είχα ένα καλό δωμάτιο στη Sihanoukville, όπως και είχα με 15 δολάρια, να πάω σε πρώτη φάση μία ημερήσια εκδρομή στο Koh Rong Samloem (20 δολάρια πήγαινε έλα, από τις 8 το πρωί ως τις 5 το απόγευμα), να δω τι παίζει με το νησί και τα δωμάτια, να βρω ενδεχομένως δωμάτιο και την επόμενη ημέρα να πάω και πάλι έχοντας ήδη εξασφαλισμένο δωμάτιο, το οποίο θα είχα δει με τα μάτια μου. Έτσι και έκανα. Πήρα το πρώτο ταχύπλοο και επέστρεψα πίσω το απόγευμα. Τελικά υπήρχαν λίγα δωμάτια και με 20 – 30 δολάρια, αλλά δεν χρειάστηκε να πάω να μείνω στο νησί. Στη μία μέρα που πήγα είδα τη βασική παραλία του νησιού, τη Saracen bay. Και, όταν πήγα στο Koh Rong, κανόνισα να φύγω πρωί από εκεί, να πάω στο Koh Rong Samloem (5 δολάρια – 1 ώρα), να περάσω και μία δεύτερη μέρα στο νησί, πηγαίνοντας στη δεύτερη παραλία, τη Lazy beach και να επιστρέψω στη Sihanoukville το απόγευμα, με το εισιτήριο επιστροφής που είχα βγάλει. Έτσι, έμεινα ουσιαστικά στο νησί 2 μέρες, είδα όλα όσα ήθελα να δω και δεν χρειάστηκε να κοιμηθώ εκεί, αλλά έμεινα στο άνετο και με όλα τα κομφόρ δωμάτιο μου στη Sihanoukville των 15 δολαρίων. Ας δούμε λοιπόν τις παραλίες του Koh Rong Samloem


Saracen bay

Η κεντρική παραλία του νησιού, μήκους 3 χλμ. περίπου. Παραδεισένια παραλία στο μεγαλύτερο μήκος της. Γαλάζια ρηχά νερά και λευκή άμμος. Κάπως έτσι θα ήταν το Boracay των Φιλιππίνων πριν το ανακαλύψουν οι τουρίστες. Μοναδική διαφορά ότι στη Saracen bay δεν υπήρχε αυτή η σειρά από φοινικόδεντρα, που υπήρχε κατά μήκος όλης της παραλίας της White Sand στο Boracay. Φυσικά υπήρχε και μία άλλη τεράστια διαφορά. Πίσω από την παραλία βρίσκονταν μόνο καμιά 15αριά resorts με bungalows και τίποτα άλλο. Ούτε δρόμοι, ούτε μεταφορικά μέσα, ούτε ξενοδοχεία, ούτε σούπερ μάρκετ, ούτε εστιατόρια, ούτε μαγαζιά, τίποτα απολύτως. Με όλα τα θετικά και τα αρνητικά που έχει κάτι τέτοιο. Αφήνω τις φωτογραφίες να μιλήσουν.

Lazy beach

Η μία από τις δύο παραλίες της δυτικής ακτής. Η άλλη είναι η Sunset beach, με ίδιο κόνσεπτ, αλλά πολύ δυσκολότερη πρόσβαση, οπότε τελικά είπα να μην πάω. Τη Lazy beach την επισκέφτηκα τη δεύτερη φορά που πήγα στο νησί, ερχόμενος από Koh Rong. Είχα την ατυχία ή την τύχη να πέσω μέσα στην περίοδο της καμποτζιανής πρωτοχρονιάς. Την ατυχία, γιατί στο μονοπάτι που οδηγεί στην παραλία είχε μία ταμπέλα: Η Lazy beach θα παραμείνει κλειστή για 5 μέρες, λόγω Khmer New Year!!! WTF είπα στην αρχή, αλλά δεν πτοήθηκα και ξεκίνησα να βαδίζω στο εύκολο και πανέμορφο μονοπάτι των 20΄ μέσα στη ζούγκλα, από τη Saracen bay προς τη Lazy beach. Και την τύχη, γιατί όπως φαίνεται, οι υπόλοιποι τουρίστες είχαν πτοηθεί. Αποτέλεσμα: Ήμασταν στην παραλία ολομόναχοι! Η παραλία πολύ όμορφη, απλά το νερό ήταν πράσινο και η άμμος χρυσή. Εντελώς διαφορετική εικόνα από τη Saracen bay, αλλά αρκετά όμορφη, αν και λιγότερο εξωτική. Στη συνέχεια γύρισα στη Saracen bay, για μια δεύτερη γεύση της πανέμορφης παραλίας και κατά τις 5 το απόγευμα πήρα το ταχύπλοο για τη Sihanoukville.

Συμπερασματικά: Το νησί είναι εξωτικό, ήσυχο και πανέμορφο. Ενδείκνυται για ηρεμία και ξεκούραση ή για honeymoon. Απλά θα χρειαστεί να πληρώσετε 50 – 80 δολάρια για ένα δωμάτιο των 15 δολαρίων. Και 10 – 15 δολάρια για ένα γεύμα των 4 – 5 δολαρίων. Αν δεν το αντέχει η τσέπη σας ή αν απλά θέλετε να κάνετε μια βουτιά στην πανέμορφη Saracen bay, κάντε ότι έκανα εγώ.

 

[DrG]

Koh Rong

Το ομορφότερο νησί της Καμπότζης. Το μεγαλύτερο, ωραιότερο και διασημότερο αδερφάκι του Koh Rong Samloem. Ξεκίνησε ως προορισμός για backpackers και αρχίζει σταδιακά να εξελίσσεται σε προορισμών πέντε αστέρων. Προς το παρόν συνυπάρχουν και τα δύο, οπότε καθένας μπορεί να βρει αυτό που θέλει. Από κοιτώνα των 2 – 3 δολαρίων τη βραδιά, μέχρι ακριβά ξενοδοχεία. Από ήρεμα μπαράκια, μέχρι ξέφρενα πάρτι, ευτυχώς πλέον εκτός του κεντρικού χωριού. Από κιόσκια με street food μέχρι εστιατόρια. Και ευτυχώς πλέον τα περισσότερα δωμάτια έχουν ηλεκτρικό ρεύμα 24 ώρες και wifi. Τα ψυγεία και τα κλιματιστικά πάντως είναι δυσεύρετα.

Το νησί είναι αρκετά μεγάλο, αλλά δυστυχώς τα μέρη που είναι προσβάσιμα είναι λίγα. Στα υπόλοιπα είτε δεν μπορείς να πας, γιατί δεν υπάρχουν δρόμοι ή μονοπάτια, είτε μπορείς να πας μόνο αν μείνεις στο resort που βρίσκεται στη συγκεκριμένη παραλία. Έμεινα συνολικά 6 μέρες, πήγα όπου υπήρχε πρόσβαση, έστω και από μονοπάτι και δεν κατάφερα να πάω μόνο στην υπέροχη Lonely beach, η οποία βρίσκεται πολύ μακριά, στο βόρειο άκρο του νησιού.

Το νησί είναι πανέμορφο, αλλά το καταστρέφουν με γοργούς ρυθμούς. Χτίζουν όπου να ‘ναι και ότι να ‘ναι, τα λύματα καταλήγουν όλα στη θάλασσα, οπότε προσοχή μην κολυμπάτε κοντά σε μικρά ρυάκια στο κεντρικό χωριό και επίσης, στο νησί καταλήγουν πολλές φορές, όλα τα σκουπίδια που πετούν στις παραλίες οι χιλιάδες καμποτζιανοί παραθεριστές της Sihanoukville. Γενικά, αν θέλετε να προλάβετε να δείτε το νησί πριν το καταστρέψουν θα πρέπει να βιαστείτε. Πάμε για ένα τουρ.


Koh Toch village

Το κεντρικό χωριό του νησιού. Εκεί που θα σας αφήσει το ταχύπλοο από τη Sihanoukville. Κάποτε ήταν πανέμορφο και τα νερά γαλάζια. Σήμερα χτίζεται χωρίς κανένα σχέδιο και η θάλασσα έχει βρωμίσει, λόγω των λυμάτων που χύνονται σε αυτή. Έχει αρκετές επιλογές διαμονής, από κρεβάτια σε κοιτώνες των 2 – 3 δολαρίων μέχρι λουξ δωμάτια σε καινούρια ξενοδοχεία. Ακόμα και σε αυτά πάντως, δύσκολα θα βρείτε κλιματιστικό ή ψυγείο. Έτσι κι εγώ την έβγαλα με ανεμιστήρα. Ευτυχώς δεν είχε πολύ ζέστη. Γενικά θα βρείτε πολλές επιλογές για διαμονή, φαγητό και διασκέδαση. Καμία σχέση με το Koh Rong Samloem.

Koh Toch beach

Η παραλία του χωριού, η οποία βρίσκεται στο δεξί άκρο, όπως κοιτά την παραλία. Βρίσκεται σχετικά μακριά από το χωριό, θεωρητικά είναι όμορφη και μπορείς να κάνεις μπάνιο, αλλά δεν θα το συνιστούσα, γιατί όλο και ένα τμήμα από τα λύματα θα καταλήγει και εκεί.

Long Set beach ή 4k beach

Η επόμενη παραλία, μήκους 4 χλμ. (εξ ου και το 4k) προς τα ανατολικά. Μεγάλη, ωραία παραλία, με λευκή άμμο και γαλαζοπράσινα νερά. Ωραιότερη στο δυτικό άκρο της, αμέσως μετά την Koh Toch beach. Ενίοτε, ανάλογα με τον αέρα που φυσάει, μπορεί να την πετύχετε γεμάτη με σκουπίδια από τη Sihanoukville.

Vietnamese beach

Η επόμενη παραλία μετά τη Long Set. Χωρίζονται από ένα ακρωτήρι. Το περνάς από ένα μονοπάτι 5΄ και βρίσκεσαι σε μία μικρή συμπαθητική παραλία.

Nature beach

Η επόμενη παραλία, 10΄ από μονοπάτι. Εδώ υπάρχουν 2 – 3 resorts με bungalows και σκηνές. Η παραλία είναι απλά συμπαθητική. Όχι κάτι ιδιαίτερο.

Coconut beach

Η επόμενη παραλία προς τα ανατολικά. Απέχει 1 ώρα, με μονοπάτι που ξεκινά ανηφορικά στο τέλος της Nature beach. Αξίζει το περπάτημα με τα 1000. Η παραλία είναι η δεύτερη ωραιότερη του νησιού, μετά την Long beach. Δεύτερη μεν, φανταστική δε. Υπέροχη, απίστευτη και καμιά 10αριά ακόμα κοσμητικά επίθετα. Ένας μικρός κόλπος, με φοίνικες, λευκή άμμο και γαλάζια ρηχά νερά. Ήρεμη παραλία, με 2 – 3 resorts με λίγο κόσμο. Αφήνω τις φωτογραφίες να μιλήσουν.

Είπατε τίποτα; Έχει και συνέχεια!

 

[DrG]

Long beach ή 7k beach

Στη δυτική πλευρά. Η ωραιότερη παραλία του νησιού και μία από τις ωραιότερες της Ασίας και του κόσμου. Μήκους 7 χλμ. (εξ ου και το 7k). Με λευκή άμμο και φανταστικά γαλάζια νερά. Η παραλία που πέρασα δύο μέρες ολόκληρες και θα πήγαινα και 3η, αν δεν με έτρωγαν κυριολεκτικά, αυτοί οι διάολοι που ακούν στο όνομα sandflies!

Πάμε από την αρχή. Η παραλία είναι προσβάσιμη από το Koh Toch με δύο τρόπους: Με βάρκες που σε πηγαίνουν και σε γυρίζουν πίσω μετά το ηλιοβασίλεμα. Και με «μονοπάτι» 1 ώρας μέσα από τη ζούγκλα. Φυσικά, ως άνθρωπος της περιπέτειας προτίμησα το δεύτερο τρόπο. Ξεκίνησα λοιπόν σκαρφαλώνοντας κυριολεκτικά το λόφο πάνω από το Koh Touch και στη συνέχεια ακολούθησα τη διαδρομή μέσα στη ζούγκλα, την οποία σηματοδοτούν οι σαγιονάρες των τουριστών που νόμιζαν ότι το συγκεκριμένο μονοπάτι είναι ένας αθώος περίπατος στο πάρκο. Και αγνόησαν τις συμβουλές να φορέσουν κλειστά παπούτσια και όχι σαγιονάρες!

Το μονοπάτι περίπατος δεν ήταν. Ήταν σχετικά δύσκολο, μέσα στη ζούγκλα. Καλό θα είναι να το κάνετε περισσότερα άτομα. Μην πάτε μόνοι σας. Αλλά το χειρότερο δεν είναι το μονοπάτι. Είναι το γεγονός ότι το μονοπάτι καταλήγει στην άκρη του βουνού πάνω από την παραλία και για να φράσετε σε αυτή θα πρέπει να κατεβείτε κάθετα το βουνό, ανάμεσα σε κάτι κοτρώνες 2 μέτρα και μία καθαρή ζούγκλα, με τα όλα της, αλλά και με τα κουνούπια της που παραμονεύουν στη σκιά για να σας πιουν το αίμα! Η κατάβαση είναι πολύ δύσκολη. Τα βράχια είναι υγρά και γλιστρούν. Το να σπάσετε το πόδι σας είναι πολύ εύκολο. Μην πείτε ότι δεν σας προειδοποίησα!

Μετά από μισή ώρα κατάβασης, βγαίνεις από τη ζούγκλα και τα βράχια και βρίσκεσαι πάνω από την παραλία. Η πρώτη εικόνα άκρως απογοητευτική. Αυτή είναι η περιβόητη Long beach, για την οποία περπατούσα μια ώρα στα κατσάβραχα; Τι αντικρίζεις; Ένα σκαμμένο βουνό, σαν λατομείο, με κοκκινόχωμα, προφανώς κάτι θα χτίσουν εκεί, έναν άθλιο προβλήτα για βάρκες, μέσα στη σκουριά και το κοκκινόχωμα και μια θάλασσα, στην οποία έχει καταλήξει αυτό το κοκκινόχωμα. Το χάλι το μαύρο. Η απόλυτη οικολογική καταστροφή. Και μέσα στην απογοήτευση, τσουπ, σου σκάει μύτη και ένας μπάρμπας, που έχει στήσει καραούλι εκεί στην έξοδο του μονοπατιού, για να σου πουλήσει εισιτήριο επιστροφής με τη βάρκα! Άσε μας ρε μπάρμπα στον πόνο μας. Ακόμα 10 το πρωί είναι. Μέχρι να έρθει η ώρα της επιστροφής θα δούμε!

Για να μην τα πολυλογώ, η παραλία ήταν εντελώς χάλια στο 1ο της χιλιόμετρο. Πέρα από το αρχικό σημείο, για 1 χλμ. χτιζόταν ένα resort και η θάλασσα ήταν χάλια. Μετά όμως. Ε ναι ρε φίλε. Μετά άρχιζε ο παράδεισος! Τι παραλία ήταν αυτή; Τι γαλάζια νερά; Τι λευκή άμμος; Πραγματικά σαν χιόνι. Από τις ωραιότερες παραλίες που έχω δει στη ζωή μου. Και δεν έχω δει και λίγες! Για τα επόμενα 5 χλμ. δεν υπήρχε απολύτως τίποτα. Μόνο κάτι σκόρπιες καλύβες και ένα ας πούμε παραλιακό μπαράκι με 6 ξαπλώστρες και 3 τουρίστες. 5 χλμ. ερημικής παραδεισένιας παραλίας. Πρέπει να έβγαλα 1000 φωτογραφίες μόνο σε αυτή την παραλία! Στο τελευταίο χιλιόμετρο βρίσκεται το Sok San village. Συμπαθητικό πασσαλοχώρι, με κάποιες επιλογές διαμονής. Αλλά η θάλασσα βρώμικη, καθώς και πάλι, όλα τα λύματα χύνονται εκεί. Αλλά ας όψεται. Έχουν καταστρέψει τα 2 από τα 7 χλμ. της παραλίας στα δύο άκρα της. Μένουν άλλα 5 χλμ. παρθένας παραλίας. Για πόσο ακόμα δεν ξέρω. Όσο πιο γρήγορα πάτε, τόσο το καλύτερο.

Sok San village

Η ώρα πέρασε (7 + 7 χλμ. περπάτημα είναι αυτά) και άρχισε να έρχεται η ώρα της επιστροφής. Πώς γυρίζουν πίσω τώρα; Να ανέβω το βουνό και να γυρίσω όπως ήρθα ήταν αδύνατον. Να το επαναλάβω: Αδύνατον. Δεν υπήρχε περίπτωση να ανέβεις αυτά τα κατσάβραχα. Με το ζόρι τα κατέβαινες, όχι να τα ανέβεις. Και εκεί που τα σκεφτόμουν αυτά, τσουπ ξανά ο πρωινός μπάρμπας! Συνέχιζε να ψάχνει για πελάτες για τη βάρκα του! Πόσο πάει το μαλλί μπάρμπα λέω; 5 δολάρια μου λέει. 3 δολάρια του λέω εγώ. 4 αυτός και δεν κατέβαινε παρακάτω. Καλά λέω, θα το σκεφτώ, καθώς είχε και 2 – 3 βάρκες ακόμα. Καλά μου λέει, πάρε ένα εισιτήριο και με πληρώνεις αν και όταν έρθεις με τη βάρκα. Καλά λέω εγώ, άμα είναι να μην πληρώσω, ας το πάρω. Και συνέχισα προς την άκρη της παραλίας. Εκεί βρήκα ένα ωραίο τυπάκι, 20 χρονών θα ήταν, με δικιά του βάρκα και σκέτη αφασία. Θα με πάρει του λέω; Αμέ μου λέει. Πόσα θες του λέω; 3 δολάρια μου λέει. Deal του λέω εγώ. Σε πόση ώρα φεύγουμε; Όταν δύσει ο ήλιος μου λέει. Σε μία ώρα δηλαδή. Μέχρι να περάσει αυτή η ώρα είχαν μαζευτεί 5 – 6 τουρίστες ακόμα, οι οποίοι με ρώτησαν για επιστροφή και τους πρότεινα τη βάρκα που είχα κανονίσει. Και πάνω εκεί σκάει μύτη και πάλι ο μπάρμπας! Και αρχίζει η φασαρία. Θα έρθετε με τη δικιά μου βάρκα. Γιατί του λέω εγώ; Γιατί σας έχω δώσει εισιτήρια! Μα δεν πληρώσαμε τίποτα του λέω. Δεν έχει σημασία. Σας έδωσα εισιτήρια, θα έρθετε μαζί μου θέλετε δεν θέλετε. Βρε ουστ του λέω εγώ. Και πάει ο μπάρμπας και αρχίζει τη φασαρία με το «δικό μας» βαρκάρη. Μάλωναν για τουλάχιστον μισή ώρα. Μέχρι που ο δικός μας ήρθε και μου λέει, δυστυχώς πρέπει να πάτε με το μπάρμπα. Με τίποτα του λέω εγώ. Θα έρθω μαζί σου. Δεν γίνεται μου λέει. Γίνεται του λέω εγώ. Καλά μου λέει. Όταν με δεις να φεύγω και να περπατάω προς τη βάρκα (η βάρκα ήταν καμιά 50αριά μέτρα προς τα μέσα και το νερό ως το γόνατο), έλα κι εσύ από πίσω. Εντάξει λέω εγώ. Κι εμείς μαζί σου μου λένε οι άλλοι 5 – 6 που περίμεναν! Και έτσι έγινε. Αφήσαμε το μπάρμπα να αφρίζει που έχασε 7 – 8 5δόλαρα και πήγαμε στη βάρκα. Είδαμε ένα καταπληκτικό ηλιοβασίλεμα, είδαμε, έστω και λίγο (γιατί είχε πανσέληνο) το φαινόμενο του φωσφορίζοντος πλαγκτόν και γυρίσαμε πίσω στο χωριό.

Sandflies αυτός ο διάολος!

Όχι δεν είναι κάποια παραλία. Αλλά επιβάλλεται ειδική αναφορά! Τι είναι αυτές οι sandflies (σκνίπες όπως το μεταφράζει το Google); Τι είναι; Ο διάολος επί της γης! Για την ακρίβεια 1000 διάολοι μαζεμένοι! Μικροσκοπικοί, διάφανοι και αθέατοι! Που σε τσιμπούν μέρα μεσημέρι, είτε κάθεσαι είτε κινείσαι και δεν το παίρνεις χαμπάρι. Είχα διαβάσει δεκάδες αναφορές για αυτές από τουρίστες σε διάφορα blogs. Πως σε τρώνε ζωντανό και καταλήγεις με εκατοντάδες σπυριά που σε ξύνουν τρελά για κάνα δυο βδομάδες! Πως πρέπει να βάλεις coconut oil για να προστατευτείς! Πώς να βάλω ρε παιδιά coconut oil τη στιγμή που ανά 5 – 10 λεπτά βουτάω στη θάλασσα; Πλάκα μου κάνετε; Άσε που τα θεώρησα υπερβολές. Θα είναι λέω τίποτα ασπρουλιάρηδες σκανδιναβοί ή αυστραλοί, γλυκοαίματοι. Λογικό να τους φάνε οι παλιόμυγες. Τόσα χρόνια, τόσα ταξίδια, τόσες παραλίες δεν με τσίμπησε τίποτα, εκτός από μερικά κουνούπια. Δεν θα είχα ακούσει τίποτα γι’ αυτές τις διαολόμυγες; Οπότε θα θεώρησα υπερβολές. Αμ δε! Όλη μέρα δεν είχα πάρει χαμπάρι να με τσίμπησε κάτι. Ούτε είχα καμιά φαγούρα. Όταν πήγα στο δωμάτιο και έκανα ντους, άρχισα να παρατηρώ εκατοντάδες μικρά κόκκινα στίγματα (μεγέθους κεφαλιού καρφίτσας) σε όλο μου το σώμα! WTF? Όμως, ούτε σπυριά, ούτε φαγούρα. Λες να είναι οι διαολόμυγες αναρωτήθηκα; Μπα λέω. Αποκλείεται και έπεσα για ύπνο. Ξαφνικά κατά τις 3 – 4 το πρωί άρχισα να ξύνομαι σαν τρελός. Ανοίγω το φως και βλέπω ότι όλα αυτά τα κόκκινα στίγματα είχαν εξελιχθεί σε μεγάλα σπυριά που σε φαγούριζαν τρελά. Έβαλα ότι fenistil και τέτοια είχα για τα τσιμπήματα και κοιμήθηκα. Το πρωί, έτσι από περιέργεια κάθισα να μετρήσω πόσα τσιμπήματα είχα. Σταμάτησα στα 60 μόνο στο ένα χέρι! Πραγματικά με είχαν κάνει κόσκινο.

Η φαγούρα κράτησε μία βδομάδα. Αλλά δεν με πτόησε. Δύο μέρες μετά ξαναπήγαμε στη Long beach! Και μάλιστα με τον ίδιο τρόπο. Μονοπάτι για τη μετάβαση και τον 20άρη βαρκάρη για την επιστροφή. Αν μας ξανατσίμπησαν οι διαολόμυγες δεν ξέρω. Μάλλον ναι, αλλά πώς να καταλάβεις αν είχες 60 τσιμπήματα στο χέρι ή 80; Λογικά θα μας τσίμπησαν και πάλι, αλλά λιγότερες, καθώς περάσαμε την περισσότερη ώρα μέσα στη θάλασσα. Όπως και να ‘χει πάντως, ακόμα και αυτό δεν ήταν ικανό να μου αλλάξει γνώμη για τη Long beach. Η παραλία είναι απίθανη, απερίγραπτη με λόγια. Μοναδικό μελανό σημείο της δεύτερης φοράς που πήγαμε ήταν ότι το απόγευμα, λόγω της φοράς του ανέμου, άρχισαν να ξεβράζονται και πάλι σκουπίδια από τη Sihanoukville. Κρίμα. Τέτοιο υπέροχο μέρος και να κάνουν ότι μπορούν για να το καταστρέψουν.

Ο διάολος αυτοπροσώπως!

Κόσκινο κυριολεκτικά (φωτογραφία από το internet, καθώς δεν προνόησα να τραβήξω φωτογραφίες). Σε λίγο καλύτερη κατάσταση εμείς!


Αν δείτε το χάρτη του νησιού, θα διαπιστώσετε ότι αυτά τα μέρη που καταφέραμε να πάμε καλύπτουν λιγότερο από το μισό νησί. Για την ακρίβεια το νότιο τμήμα του. Στο βόρειο τμήμα και ιδίως στη Lonely beach δεν καταφέραμε να πάμε. Περίσσευε μία μέρα λοιπόν. Το δίλημμα ήταν Long beach ή Coconut beach? Θα ήθελα να ξαναπάω στη Long beach για τρίτη φορά. Αλλά από τη μία η «κατάβαση» και από την άλλη οι sandflies μας οδήγησαν τελικά στην Coconut beach. Έπρεπε να χαλαρώσουμε και λίγο και να απολαύσουμε την τελευταία μας μέρα στο παραδεισένιο Koh Rong.

Την επόμενη ημέρα στις 8 το πρωί πήραμε τη βάρκα από Koh Rong για το Koh Rong Samloem (1 ώρα – 5 δολάρια) και περάσαμε τη μέρα μας στο Koh Rong Samloem. Στις 5 το απόγευμα, χρησιμοποιήσαμε το εισιτήριο επιστροφής μας και επιστρέψαμε στη Sihanoukville, με κατεύθυνση την πρωτεύουσα Phnom Penh.


Συμπερασματικά: Το Koh Rong είναι ο δεύτερος λόγος για να πάτε στην Καμπότζη μετά το Angkor Wat. Οι παραλίες του νησιού είναι φανταστικές και ιδίως η Long beach και η Coconut beach. Ίσως και η long Set beach. Το νησί, αν εξαιρέσεις το κεντρικό χωριό, είναι παρθένο και με λίγους τουρίστες. Οι υποδομές όμως δεν είναι καλές και το νησί καταστρέφεται συστηματικά. Σε 10 – 20 χρόνια θα είναι ένα διαφορετικό νησί. Οπότε, να πάτε τώρα που προλαβαίνετε. Και προσοχή στις sandflies! Αν τις υποτιμήσετε, θα το πληρώσετε με αίμα και φαγούρα!

 

[DrG]

@go2dbeach απορώ πώς σου έχει ξεφύγει!

 

[DrG]

Phnom Penh

Μετάβαση με λεωφορείο από τη Sihanoukville, χωρίς απρόοπτα αυτή τη φορά. Το λεωφορείο μας άφησε στη Riverside, το δημοφιλέστερο μέρος για δυτικούς τουρίστες. Πολλές οι επιλογές διαμονής, αλλά επιπέδου Kao San Road στη Bangkok.

Σε αντίθεση όμως με τη χαώδη Bangkok, η πρωτεύουσα της Καμπότζης είναι μία μικρή, συμπαθητική και εύκολη στο να τη γυρίσεις πόλη. Κράτησα για το σκοπό αυτό 2,5 ημέρες, καθώς κανόνισα βραδινή αναχώρηση με λεωφορείο για Siem Reap. Τελικά οι 2,5 ημέρες αποδείχθηκαν πολλές. Τα βασικά αξιοθέατα της Phnom Penh μπορείς να τα γυρίσεις σε 1 ημέρα. Είναι τα περισσότερα σε κοντινές αποστάσεις από τη Riverside. Εξαίρεση αποτελούν αυτά που συνδέονται με τα εγκλήματα των κόκκινων Χμερ, δηλαδή το μουσείο γενοκτονίας Tuol Sleng (είναι σχετικά μακριά) και το Choeung Ek Killing fields (είναι εκτός πόλης), τα οποία ούτως ή άλλως δεν ήθελα να επισκεφτώ από κοντά. Είχα δει κάποιες φωτογραφίες και πήρα τη δόση μου.

Τι αξίζει λοιπόν να δεις σε μια μέρα στην Phnom Penh:

- Τη Riverside.

- Το Royal palace με τη Silver pagoda, το οποίο ομοιάζει με το αντίστοιχο της Bangkok.

- Το National museum (περισσότερο εξωτερικά ως κτίριο, παρά εσωτερικά).

- Το Wat Phnom, ο οποίος έδωσε το όνομά του στην πόλη.

- Το Wat Ounalom, κοντά στη Riverside.

- Το Independence monument. Και

- Τις διάφορες αγορές. Πάντως, οι τιμές στις αγορές είναι ακριβότερες από τις αντίστοιχες αγορές του Siem Reap. Οπότε καλύτερα να κάνετε τα ψώνια σας εκεί ή στη Bangkok.

 

[DrG]

Siem Reap

Μετάβαση με night bus από την Phnom Penh. Όταν λέμε night bus το εννοούμε. Αντί για θέσεις είχε κρεβάτια. Τα οποία ήταν σχετικά άνετα, ακόμα και για κάποιον που είναι 1,90 όπως εγώ. Ξάπλωσα, κοιμήθηκα και ξύπνησα στο Siem Reap με την ανατολή, σχεδόν σαν να είχα κοιμηθεί σε δωμάτιο.

Στην πόλη χτυπά η καρδιά του τουρισμού της Καμπότζης. Οι τουρίστες χιλιάδες και οι επιλογές για διαμονή, φαγητό, διασκέδαση και ψώνια, πάρα πολλές και για όλα τα βαλάντια. Μετάνιωσα που έμεινα μία μέρα παραπάνω στην Pnom Penh. Δεν άξιζε. Καλύτερα να την αφιέρωνα στο Siem Reap.

Μετά την τακτοποίηση στο δωμάτιο και αφού έκλεισα, όπως θα αναφέρω παρακάτω, τον τουκτουκατζή μου για το επόμενο τριήμερο στο Angkor Wat, βγήκα παγανιά στην πόλη. Η πόλη συμπαθητική, με αρκετά σπίτια αποικιακής αρχιτεκτονικής, ποτάμι, πολύ πράσινο, νομίζω ότι οι περισσότεροι τουρίστες την αδικούν.

Βασικό αξιοθέατο της πόλης ο Wat Damnak, με τους υπέροχους ναούς.

Βγαίνοντας έξω από την πόλη υπάρχουν και άλλοι ναοί, αλλά και παλαιότεροι ναοί, της εποχής του Angkor wat, όπως ο Prasat Preah Enkosai (κοντά στην πόλη), τους οποίους μπορείς να επισκεφτείς χωρίς το Angkor pass, για να πάρεις μια πρώτη γεύση του τι θα συναντήσεις την επόμενη ημέρα στο Angkor wat.

Επίσης σημαντικό αξιοθέατο, για όποιον δεν επισκεφτεί τα Killing fields στην Phnom Penh, είναι ο Wat Thmei, τα Killing fields του Siem Reap, με τη σχετική παγόδα με τις νεκροκεφαλές των θυμάτων των κόκκινων Χμερ.

Το βράδυ στο κέντρο της πόλης γίνεται ο κακός χαμός από δυτικούς τουρίστες. Αγορές υπάρχουν αρκετές και με καλές τιμές. Καλύτερες τιμές είχε στη night market, η οποία βρισκόταν από την άλλη μεριά της πόλης, δίπλα στο ποτάμι. Ξεχωρίζει από τις επιγραφές με νέον δίπλα στο ποτάμι.

Ύπνος με τις κότες, γιατί την επόμενη ημέρα άρχιζε το τριήμερο τουρ στο μεγαλύτερο τουριστικό αξιοθέατο του κόσμου, το Angkor Wat!!!

 

[buffon85]

Όχι! Έπαιρνε και μηχανάκια!!! Πώς γινόταν αυτό; Σταματούσαμε, κατέβαζαν κάτω όλες τις βαλίτσες, έλυναν το μηχανάκι (ρόδες, καθρέφτες), προσπαθούσαν να το χωρέσουν και μετά προσπαθούσαν να χωρέσουν και τις βαλίτσες! Κάθε μηχανάκι και μισή ώρα καθυστέρηση! Και φορτώσαμε 3 μηχανάκια συνολικά!

τι λες τωρα!!

πωπω θα εβγαζα ατμους, προσπαθω να μην ειμαι νευροσπαστη στις διακοπες, αλλα με αυτο θα ειχα φρικαρει!

μετα την ταιλανδη, διαβαζω και αυτη την ιστορια με ενδιαφερον! ευχαριστουμε!