Αζερμπαϊτζάν Καυκασιανός κύκλος, μέρος Ι

[psilos3]

Δύο ακόμη ημέρες, επίλογος και ουφ τελειώσαμε! Ευχαριστώ για τα καλά λόγια, αλλά πλέον αισθάνομαι οτι "βιάζομαι" να το τελειώσω. Πάντως δεν παραλείπω κάτι.

Δε βιάζεται κανείς μας, γράψε κι άλλο!

Μάλλον "τεκές" παρά μπαρ. Τίγκα στην κάπνα!

Υπάρχουν και αυτά, θα το υποστούμε.

 

[IrisAthens]

Μπορεί όπως λες εσύ να "βιάζεσαι" να το τελειώσεις και το καταλαβαίνω. Δεν είναι μία "τουριστική " ιστορία, είναι το τι αφήνει ο πόλεμος, που στεκόμαστε εμείς και τι επιλέγουμε πια να βλέπουμε. Είναι εξουθενωτικό όλο αυτο το συναίσθημα.
Εγώ πάντως περιμένω με λαχτάρα την ιστορία αυτή, τη διαβάζω σαν λογοτεχνία... Όταν έχω χρόνο, πίνω τον καφέ μου και η σκέψη μου είναι καθαρή από τις σκοτούρες της ημέρας.

Πρώτα βέβαια έπρεπε να βρούμε καφέ. Οπότε πήγαμε κατευθείαν στο παλιό χαμάμ για ένα τούρκικο καφέ.

Η γνωστή αναζήτηση του καφέ! Ωραίος φαίνεται! Ιδιαίτερα τα διάφανα φλιτζανάκια.
Είχα παλιά μια καθηγήτρια από την περιοχή του Καυκάσου και μου έλεγε πως σε κάθε σπίτι είχαν και μύλο του καφέ. Ήταν στην ιεροτελεστία όταν ερχόταν μουσαφίρης να τρίβουν και μετά να φτιάχνουν.
Άλλο που μου έλεγε ήταν ότι τον έβραζαν με λεμόνι για στομαχόπονο ή μεθύσι! Δεν το έχω δοκιμάσει!

Η μουσική σε μεταφέρει σε άλλη εποχή! Το άφησα να παίζει όσο διάβαζα. Όταν τελείωσε ήταν εντονότερη η σιωπή.

 

[YiannisTS]

Δεν είναι μία "τουριστική " ιστορία, είναι το τι αφήνει ο πόλεμος, που στεκόμαστε εμείς και τι επιλέγουμε πια να βλέπουμε.

Ακριβώς αυτός είναι ο στόχος. Να μην είναι μια ακόμη "τουριστική" ιστορία αλλά να προβληματίσει για τα ταξίδια που επιλέγουμε να κάνουμε, ως προέκταση των επιλογών της ζωής μας!

Εγώ πάντως περιμένω με λαχτάρα την ιστορία αυτή, τη διαβάζω σαν λογοτεχνία...

Εντάξει ας μην υπερβάλουμε. Απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί λογοτεχνία. Μάλλον σκόρπιες εικόνες, συναισθήματα, σκέψεις που προσπαθούν να "οργανωθούν" σε ένα ενιαίο κείμενο έτσι ώστε να μπορεί να διαβαστεί. Πάντως σε ευχαριστώ γιατί είναι υποστηρικτικό ότι γράφεις...

σε κάθε σπίτι είχαν και μύλο του καφέ

Ναι αλλά εμείς δυσκολευτήκαμε να πιούμε ένα καφέ της προκοπής. Άσε που τα ξενοδοχεία είχαν μόνο τσάι (ή φακελάκια nescafe), εκτός από το Μπακού. Αναπολώ τον καφέ του Βιετνάμ!

Η μουσική σε μεταφέρει σε άλλη εποχή! Το άφησα να παίζει όσο διάβαζα. Όταν τελείωσε ήταν εντονότερη η σιωπή.

Η μουσική και κύρια η φωνή του ήταν ιδιαίτερη και πολύ μελωδική!