psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.703
- Likes
- 62.126
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Δε βιάζεται κανείς μας, γράψε κι άλλο!
Υπάρχουν και αυτά, θα το υποστούμε.
Αζερμπαϊτζάν Καυκασιανός κύκλος, μέρος Ι
- Thread starter YiannisTS
- Ημερομηνία δημιουργίας
IrisAthens
Member
- Μηνύματα
- 127
- Likes
- 671
Μπορεί όπως λες εσύ να "βιάζεσαι" να το τελειώσεις και το καταλαβαίνω. Δεν είναι μία "τουριστική " ιστορία, είναι το τι αφήνει ο πόλεμος, που στεκόμαστε εμείς και τι επιλέγουμε πια να βλέπουμε. Είναι εξουθενωτικό όλο αυτο το συναίσθημα.
Εγώ πάντως περιμένω με λαχτάρα την ιστορία αυτή, τη διαβάζω σαν λογοτεχνία... Όταν έχω χρόνο, πίνω τον καφέ μου και η σκέψη μου είναι καθαρή από τις σκοτούρες της ημέρας.
Είχα παλιά μια καθηγήτρια από την περιοχή του Καυκάσου και μου έλεγε πως σε κάθε σπίτι είχαν και μύλο του καφέ. Ήταν στην ιεροτελεστία όταν ερχόταν μουσαφίρης να τρίβουν και μετά να φτιάχνουν.
Άλλο που μου έλεγε ήταν ότι τον έβραζαν με λεμόνι για στομαχόπονο ή μεθύσι! Δεν το έχω δοκιμάσει!
Η μουσική σε μεταφέρει σε άλλη εποχή! Το άφησα να παίζει όσο διάβαζα. Όταν τελείωσε ήταν εντονότερη η σιωπή.
Εγώ πάντως περιμένω με λαχτάρα την ιστορία αυτή, τη διαβάζω σαν λογοτεχνία... Όταν έχω χρόνο, πίνω τον καφέ μου και η σκέψη μου είναι καθαρή από τις σκοτούρες της ημέρας.
Η γνωστή αναζήτηση του καφέ! Ωραίος φαίνεται! Ιδιαίτερα τα διάφανα φλιτζανάκια.
Είχα παλιά μια καθηγήτρια από την περιοχή του Καυκάσου και μου έλεγε πως σε κάθε σπίτι είχαν και μύλο του καφέ. Ήταν στην ιεροτελεστία όταν ερχόταν μουσαφίρης να τρίβουν και μετά να φτιάχνουν.
Άλλο που μου έλεγε ήταν ότι τον έβραζαν με λεμόνι για στομαχόπονο ή μεθύσι! Δεν το έχω δοκιμάσει!
Η μουσική σε μεταφέρει σε άλλη εποχή! Το άφησα να παίζει όσο διάβαζα. Όταν τελείωσε ήταν εντονότερη η σιωπή.
Ακριβώς αυτός είναι ο στόχος. Να μην είναι μια ακόμη "τουριστική" ιστορία αλλά να προβληματίσει για τα ταξίδια που επιλέγουμε να κάνουμε, ως προέκταση των επιλογών της ζωής μας!
Εντάξει ας μην υπερβάλουμε. Απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί λογοτεχνία. Μάλλον σκόρπιες εικόνες, συναισθήματα, σκέψεις που προσπαθούν να "οργανωθούν" σε ένα ενιαίο κείμενο έτσι ώστε να μπορεί να διαβαστεί. Πάντως σε ευχαριστώ γιατί είναι υποστηρικτικό ότι γράφεις...
Ναι αλλά εμείς δυσκολευτήκαμε να πιούμε ένα καφέ της προκοπής. Άσε που τα ξενοδοχεία είχαν μόνο τσάι (ή φακελάκια nescafe), εκτός από το Μπακού. Αναπολώ τον καφέ του Βιετνάμ!
Η μουσική και κύρια η φωνή του ήταν ιδιαίτερη και πολύ μελωδική!
Last edited:
Ημέρα 9: Επιστροφή στο Baku
Το οδοιπορικό πλησιάζει σιγά σιγά στο τέλος του κι εμείς προσπαθούμε να πάρουμε όσα γίνεται περισσότερα στις "αποσκευές" μας επιστρέφοντας πίσω στην Ελλάδα. Ο χρόνος δεν βοηθάει, δεν είναι σύμμαχός μας. Ξέρουμε ότι δεν θα επιστρέψουμε ξανά οπότε "καταναλώνουμε" κάθε στιγμή χρόνου. Κοιτάζοντας πίσω τις μέρες που πέρασαν διαπιστώνουμε οτι μας χάρισαν στιγμές χαλάρωσης αλλά και έντονες συγκινήσεις. Οι εναλλαγές του χωροχρόνου και των τόπων του αποκρυσταλλώθηκαν στα συναισθήματα που προκάλεσαν, και τα οποία είναι ακόμη ζωντανά την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές.
Δύο ημέρες ακόμη λοιπόν. Για να τις δούμε.
Lankaran
Μετά την χθεσινή "δίαιτα" έπρεπε να αναπληρώσουμε κάπως την ενέργεια που χάσαμε. Ένα καλό πρωινό είναι πάντα μια καλή αρχή για το ταξίδι μέσα στην ημέρα. Το ξενοδοχείο λοιπόν μας το ανταπόδωσε και με το παραπάνω. Εξωτερικοί χώροι και οντάδες ήταν διαθέσιμοι για τους θαμώνες του. Προτιμήσαμε να κάτσουμε σε έναν οντά, έτσι για αλλαγή, για να "κάνουμε" ότι κάνουν και οι ιθαγενείς όταν βρίσκονται πολλοί μαζί σε κάποια ταβέρνα ή τσαγερία. Μια γάτα τριγυρνούσε στα πόδια μας επιδιώκοντας έντονα να μοιραστούμε μαζί της τα διάφορα εδέσματα. Τυριά και αλείμματα ήταν το φόρτε κάθε πρωινού στη χώρα. Η ομελέτα σε βούτυρο σερβιρισμένη στο βαρύ μαντεμένιο τηγάνι έκανε την διαφορά και "απογείωσε" πρόσκαιρα την χοληστερίνη. Και βέβαια μια κανάτα με ένα υπέροχα αρωματικό τσάι μας έκανε να ξεχάσουμε, πρόσκαιρα, την απουσία καφέ.
Εικόνες από το δωμάτιο και τον εσωτερικό ανοιχτό χώρο του ξενοδοχείου.
Κάναμε check-out και ξεκινήσαμε να "ανακαλύψουμε" την πόλη μέχρι να αναχωρήσουμε για το Μπακού.
Γελάδια περπατάνε ελεύθερα και αμέριμνα σε κεντρικό δρόμο παράλληλα με την παραλία χωρίς να ενοχλούνται από την ύπαρξη αυτοκινήτων. Αργά και νωχελικά μετακινούνται από το ένα οικόπεδο στο άλλο. Εμείς δεν έχουμε παρά να περιμένουμε υπομονετικά να ολοκληρώσουν την διαδρομή τους!
Να και η είσοδος του ελεύθερου οικοπέδου που κατευθύνονται τα συμπαθητικά τετράποδα μας. Και πιο πέρα ο κόκκινος μιναρές του Kiçik Bazar Μəscidi (Kichik Bazar Mosque) το οποίο κατασκευάστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα και ανήκει στο Σιιτικό ισλάμ.
Ο σιδηροδρομικός σταθμός της πόλης και οι σιδηροδρομικές γραμμές.
Εικόνες της πόλης.
Φτάνουμε στην πρώτη στάση της ημέρας, το Xan Evi (Lənkəran Tarix-Diyarşünaslıq muzeyi), δηλαδή το Khan Palace (Lankaran Museum of History and Ethnography). Όπως βλέπεται στη φωτογραφία είναι ένα πανέμορφο κτήριο των αρχών του 20ου αιώνα. Το κτήριο ανήκε στον Mir Akhmed Khan και κατασκευάστηκε προς τιμή της γυναίκας του Tugra Khanum η οποία είχε κερδίσει ένα διαγωνισμό ομορφιάς στην Τιφλίδα. Εκτός από το γεγονός ότι το κτήριο ήταν το μοναδικό τριώροφο της πόλης, αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι είναι το πρώτο προεπαναστατικό σπίτι εξοπλισμένο με ηλεκτρισμό και κεντρική θέρμανση.
Σήμερα το κτήριο στεγάζει το Κρατικό Μουσείο Τοπικής Ιστορίας του Lankaran. Δεν πρέπει να το επισκέπτονται πολλοί επισκέπτες και μάλλον από τη μακρινή Ελλάδα είμαστε οι πρώτοι του έτους. Το μουσείο είναι σχετικά μικρό αλλά έχει πλούσια συλλογή από την πόλη και την γύρω περιοχή. Η είσοδος είναι ελεύθερη και η ξενάγηση γίνεται από μια πολύ ευγενική υπάλληλο η οποία δεν ξέρει γρι αγγλικά. Αλλά χρησιμοποιεί άψογα και με μεγάλη ευχέρεια τον μεταφραστή της. Οπότε ότι είναι γραμμένο εδώ είναι από τις πληροφορίες που μας έδωσε η "ξεναγός" μας.
Ο μεταφραστής της ξεναγού και μια άποψη από τους χώρους του μουσείου όπου διακρίνεται και ο θρόνος του Χαν της πόλης.
Στους χώρους των εκθεμάτων απαγορεύεται η φωτογράφηση. Εντούτοις η ξεναγός πήρε ένα από τα κινητά και μας τραβούσε συνέχεια φωτογραφίες δίπλα στα εκθέματα. Μας εξήγησε ότι αυτό επιτρέπεται. Ότι καταλάβατε... Οι χώροι ήταν γεμάτοι κάμερες και φρόντισε να μας το επισημάνει. Μάλιστα κάποια στιγμή φτάνουμε σε ένα έκθεμα που έμοιαζε με κουτί και "συνωμοτικά" μας ενημέρωσε ότι εδώ μπορούσε να αφήσουμε την εισφορά μας η οποία βέβαια προορίζεται για την "ενίσχυση" των υπαλλήλων. Είχαμε φυσικά γυρίσει τις πλάτες μας στις κάμερες και μίλαγε σχεδόν ψιθυριστά. Αφήσαμε το κατιτίς μας γιατί εκτιμήσαμε το γεγονός ότι ήταν πολύ ευγενική και οι πληροφορίες της ήταν αξιολογότατες!
Μερικά χαρτονομίσματα της σοβιετικής περιόδου με την απεικόνιση του Λένιν. Επίσης ένα δοχείο που χρησιμοποιούσαν οι επαίτες της εποχής, για την μεταφορά της τροφής που ελάμβαναν. Το δοχείο είναι κατασκευασμένο από μεγάλο καρπό κάποιου φρούτου.
Ο χρόνος της παραμονής μας στο χώρο πέρασε σχετικά γρήγορα, βγάλαμε την τελευταία φωτογραφία, η ξεναγός μας ευχαρίστησε για την επίσκεψή μας σε δύο γλώσσες και φύγαμε αφού γράψαμε στο βιβλίο επισκεπτών. Αν κάποιος επισκεφτεί το μικρό αυτό μουσείο μπορεί να μας βρει κάπου στις σελίδες του μεγάλου βιβλίου.
Επόμενη στάση το κτήριο Dairəvi qala - Zindan (Round Tower - prison). Κατασκευάστηκε τον 18ο αιώνα ως μέρος της οχύρωσης της πόλης και χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή. Σύμφωνα με την πληροφόρηση που μας έδωσε η ξεναγός μας στο προηγούμενο μουσείο η φυλακή αυτή φιλοξένησε τον Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν την προεπαναστατική περίοδο. Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να μπούμε μέσα διότι το κτήριο βρίσκεται σε φάση επισκευής.
Μερικές ακόμη εικόνες της πόλης.
Τρίτη στάση το Həzi Aslanov Xatirə Parkı (Hazi Aslanov Memorial Park). Στο σημείο αυτό ήρθαμε γιατί θέλαμε να φωτογραφήσουμε τον φάρο που είχαμε δει το προηγούμενο βράδυ. Είναι το λευκό κυλινδρικό κτήριο με τις πολλές κεραίες. Κατασκευάστηκε τον 18ο αιώνα και βρίσκονταν ακριβώς δίπλα στη θάλασσα της Κασπίας. Σήμερα τα νερά έχουν υποχωρήσει και ο φάρος έμεινε χωρίς τη θάλασσα του. Η πρόσβαση στο εσωτερικό του ήταν κλειστή και δεν καταλάβαμε εάν είναι ακόμη λειτουργικός. Η αλήθεια είναι ότι δεν πλησιάσαμε και πιο κοντά για να δούμε εάν υπάρχει κάποια ανακοίνωση.
Στην ίδια πλατεία βρίσκεται και ένα μεγάλο άγαλμα (πάνω σε ένα βάθρο) του Hazi Aslanov, δύο φορές ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης κατά την διάρκεια του Β΄Π.Π.
Τελευταία στάση το Böyük Bazar Məcidi (Boyuk Bazar Mosque), δηλαδή το Τζαμί του Μεγάλου Παζαριού. Κατασκευάστηκε στα πρώτα χρόνια του 19ου αιώνα και είναι το παλαιότερο της πόλης. Το επεξεργαστήκαμε εξωτερικά, το φωτογραφήσαμε και αναχωρήσαμε από την πόλη κρατώντας ως αναμνήσεις πλέον ότι προλάβαμε να επισκεφτούμε και να δούμε τις λίγες ώρες (χθες και σήμερα) που μείναμε στην πόλη.
Astara
Κατευθυνθήκαμε στην Astara, ακριβώς δίπλα στα ιρανικά σύνορα.
Κοιτάζοντας τον χάρτη διαπιστώνουμε οτι υπάρχουν δύο πόλεις με το ίδιο όνομα, η μία στο Αζερμπαϊτζάν και η άλλη στο Ιράν. Μετά από λίγο ψάξιμο στο διαδίκτυο μαθαίνουμε ότι η Astara άρχισε την πορεία της στο χρόνο ως ενιαίο χωριό από τα τέλη του 10ου αιώνα και συνέχισε έτσι μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα όταν επανακαθορίστηκαν τα σύνορα μετά τον ρωσοπερσικό πόλεμο και την συνθήκη που ακολούθησε. Ως νέο σύνορο ορίστηκε ο ποταμός Astara. Αυτό αναπόφευκτα οδήγησε στο διαχωρισμό της πόλης σε δύο ίσης έκτασης πόλεις που ανήκουν σε διαφορετικά κράτη.
Εικόνες από την είσοδο της πόλης.
Εικόνες από τα περίχωρα αλλά και το εσωτερικό της.
Η Astara φαίνεται να είναι τουριστική περιοχή με τους επισκέπτες να κατευθύνονται και στο παραλιακό μέτωπο όπου υπάρχουν κάποιες υποδομές (σε αντίθεση με τη Lankaran). Στη φώτο φαίνονται πιο σύγχρονες ομπρέλες θαλάσσης και "ξαπλώστρες". Παράλληλα με την ακτή υπάρχουν διαμορφωμένοι πεζόδρομοι και σύγχρονα πάρκα για χαλάρωση και ξεκούραση.
Δίπλα στη θάλασσα πάνω στον πεζόδρομο συναντήσαμε και αυτό το κουτί με πάνοπλους στρατιώτες και drones να πετάνε από απάνω τους. Επειδή δεν μπορώ να πιστέψω ότι είναι κάποιου είδους διαφήμιση για κατάταξη στο στρατό, μάλλον πρόκειται για χώρο σκοποβολής αφού από την μπροστινή πλευρά υπήρχε κατεβασμένο ρολό και η πινακίδα έγραφε "POLIGON07". Λίγο αποκρουστικό το θέαμα ιδίως εάν το βλέπεις με τα μάτια σου και όχι μέσω φωτογραφίας.
Ένα παραλιακό ξενοδοχείο και ένα συντριβάνι στην πλατεία δίπλα στη θάλασσα.
Κτήρια της πόλης.
Ένα ιδιαίτερο "καστρο-κτήριο" όπου βρίσκεται ένα όμορφο εστιατόριο.
Εμείς όμως δεν θέλαμε να φάμε αλλά χρειαζόμασταν επειγόντως ένα καφέ γιατί από το πρωί την είχαμε βγάλει με το τσάι του ξενοδοχείου. Βέβαια καταναλώσαμε όλη την τσαγιέρα αλλά η ανάγκη για καφέ παρέμενε (εξάρτηση; ). Κάναμε ένα γρήγορο ψάξιμο στους χάρτες και διαπιστώσαμε ότι στην άλλη πλευρά των συνόρων υπάρχουν δεκάδες καφέ ενώ στην από εδώ πλευρά τα καφέ είναι μετρημένα στα δύο δάχτυλα. Μας φάνηκε πολύ πολύ περίεργο. Πήγαμε στο πρώτο που ήταν κοντά μας, με το όνομα 16 Brew. Και δεν χάσαμε. Το σύγχρονο μικρό καφέ το είχε ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που έζησαν κάπου στην Ευρώπη και όταν επέστρεψαν έφτιαξαν αυτό το υπέροχο μαγαζί. Και ήρθε η ώρα να παραδεχτούμε ότι εδώ, λίγο πιο πέρα από τα ιρανικά σύνορα ήπιαμε τον καλύτερο καφέ που έχουμε πιει στο Αζερμπαϊτζάν. Μέχρι και ποτήρι με νερό μας έφεραν μαζί με τον υπέροχο καφέ τους.
Και για του λόγου το αληθές να και η φωτογραφία σε απόσταση αναπνοής από το συνοριακό πέρασμα. Και η πινακίδα με την απόσταση μέχρι το Baku.
Κινηθήκαμε για λίγο ακόμη (με το αυτοκίνητο) στους δρόμους της πόλης...
Astara rayon mədəniyyət evi
Yanar Bulaq
Πολύ κοντά στην Astara βρίσκεται το χωριό Ərçivan (Archivan) όπου βρίσκεται η "θαυματουργή" φυσική πηγή Yanar Bulaq. "Θαυματουργή" μεν αλλά απόλυτα εξηγήσιμο το φυσικό φαινόμενο που συναντάμε. Η πηγή συμφιλιώνει δύο αντίθετα στοιχεία της φύσης, το νερό και την φωτιά. Από τους κρουνούς τρέχει νερό ενώ από την επάνω μεριά καίει η φλόγα. Η φωτιά είναι αποτέλεσμα της ύπαρξης μεθανίου στο νερό το οποίο έχει την δυνατότητα της ανάφλεξης όσο το νερό έχει ροή. Η ιστορία της πηγής ξεκίνησε τη δεκαετία του '80 όταν ανακαλύφθηκε και αναλύθηκε από γεωλόγους η σύνθεση του νερού και η ύπαρξη μεθανίου.
Την λιγοστή ώρα που παραμείναμε στην πηγή υπήρχε συνεχή ροή ντόπιων οι οποίοι συνέχεια γεμιζαν μεγάλα μπιτόνια. Το νερό αν και εύφλεκτο είναι πόσιμο, όπως διαπιστώσαμε και μάλιστα περιέχει πληθώρα μεταλλικών στοιχείων χρήσιμων στο πεπτικό σύστημα (όπως διαβάσαμε).
Κάποιος από τους ντόπιους που γέμιζαν τα δοχεία τους με το νερό της πηγής χρησιμοποίησε ένα αναπτήρα και άναψε την φωτιά, όπου φαίνεται αμυδρά στη δεύτερη φωτογραφία.
Στις φωτογραφίες παρακάτω δυστυχώς η φωτιά δεν φαίνεται αλλά υπάρχει, πιστέψτε το!
Neftchala
Αφήσαμε την "θαυματουργή" πηγή και αναχωρήσαμε με κατεύθυνση το Baku. Τα χιλιόμετρα άρχισαν να "τρέχουν" κι εμείς μαζί τους. Γνώριμα τοπία εύφορων χωραφιών και από τις δύο πλευρές του κλειστού αυτοκινητόδρομου έκαναν την εμφάνισή τους. Σε όλο το οδοιπορικό μας στη χώρα αρκετές φορές περάσαμε από ποτάμια, άλλα εντελώς στεγνά και ξερά και άλλα με πολύ νερό.Στη διαδρομή μας προς την πρωτεύουσα συναντήσαμε τον ποταμό Kür (Kura river). Στην πραγματικότητα είχαμε "ξανασυναντηθεί" με το συγκεκριμένο ποτάμι όταν ταξιδεύαμε από Sheki για Ganja και επισκεφτήκαμε την "παραλία" της λίμνης που ήταν ο υδροηλεκτρικός σταθμός. Μόλις τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές συνειδητοποίησα το μέγεθος του υδάτινου "δράκου". Με τις πηγές να βρίσκονται στην Τουρκία και με πέρασμα από Γεωργία καταλήγει στην Κασπία μετά την πόλη Neftçala (Neftchala) σχηματίζοντας το δέλτα του στην χερσόνησο που βρίσκεται εκεί. Η πορεία του, μήκους 1515 χλμ., αφήνει ένα φιδίσιο αποτύπωμα πάνω στη γη.
Αυτή την πόλη αποφασίσαμε να επισκεφτούμε η οποία δεν υπάρχει στους προτεινόμενους τουριστικούς προορισμούς της χώρας.
Η Neftchala είναι η τελευταία μεγάλη πόλη στα όρια της χερσονήσου όπου εκβάλει ο ποταμός Kura. Η ετυμολογία του ονόματος της πόλης είναι ενδιαφέρουσα. Με περσική προέλευση είναι μια σύνθετη λέξη από τις συλλαβές Neft (πετρέλαιο) και çala (τάφρος), δηλαδή "τάφρος πετρελαίου". Πραγματικά η περιοχή είναι γεμάτη από μεγάλες αντλίες.
Η πόλη μας φάνηκε σχετικά αδιάφορη. Διασχίσαμε τον κεντρικό της δρόμο και κατευθυνθήκαμε προς την χερσόνησο και τη θάλασσα.
Ανάμεσα στο ποτάμι και την θάλασσα υπάρχουν πολλά "υδάτινα" οικόπεδα όπου βόσκουν ανέμελα γελάδια και πρόβατα.
Όψεις των κτηρίων της πόλης.
Ο δρόμος που οδηγεί από τη Neftchala προς τη θάλασσα διασχίζοντας τη χερσόνησο είναι ένας φαρδύς χωματόδρομος. Κάναμε πάνω κάτω δέκα χιλιόμετρα μέχρι να πούμε "ως εδώ' και να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Οπότε δεν είδαμε και την εκβολή του ποταμού στη θάλασσα. Next time!
Αντλία πετρελαίου.
Στο δρόμο της επιστροφής έξω από την πόλη συναντάμε όμορφa διακοσμημένες στάσεις λεωφορείων.
Εικόνα από το χωριό Xıllı (Khilli)
Εικόνα από το χωριό Kür Qarabucaq (Kyurkarabudzhak)
Κινούμαστε πλέον στον κλειστό αυτοκινητόδρομο, ο οποίος δεν είναι και τόσο κλειστός. Κάμερες καταγραφής ταχύτητας κάθε πέντε χιλιόμετρα. Η αυστηρότητα της πολιτείας περιορίζεται στην ταχύτητα και μόνο. Γιατί η κίνηση με ασφάλεια "μπάζει" από παντού. Δεκάδες μικροπωλητές έχουν "παραβιάσει" τον διπλό φράχτη πλέγματος και από τις δύο πλευρές του αυτοκινητόδρομου και πουλάνε την πραμάτεια τους. Όπως ο Αζέρος της φωτογραφίας που πουλάει ζωντανά κουνέλια. Και πολλοί άλλοι που περπατούν στις άκρες του δρόμου. Ένα συνηθισμένο "σουρεάλ" σκηνικό.
Alat
Μετά από λίγο βγαίνουμε από τον αυτοκινητόδρομο κατευθυνόμενοι προς την πόλη Ələt (Alat) ψάχνοντας εστιατόριο.
Άλλο ένα γνώριμο σκηνικό με αντλίες πετρελαίου.
Η περιοχή θυμίζει έρημο και στη μέση του πουθενά η πόλη η οποία έχει έντονα βιομηχανικά χαρακτηριστικά. Πολλές νταλίκες κυκλοφορούν στον κεντρικό δρόμο και φορτηγά βαγόνια τρένων αφημένα πάνω στις γραμμές. Με δεδομένο ότι η πόλη δεν μοιάζει τουριστική είναι μια πραγματικά αυθεντική εμπειρία πόλης της χώρας. Κάνουμε ένα μικρό ψάξιμο στους χάρτες και καταλήγουμε στο εστιατόριο Murat Ailevi Restaurant. Το μαγαζί ήταν τυπικό της χώρας με πολλούς οντάδες και κάποια τραπέζια στον ανοιχτό εσωτερικό χώρο. Κάτσαμε σε εξωτερικό τραπέζι και μάλλον είμαστε οι μοναδικοί θαμώνες. Δεν μας προβλημάτισε γιατί είχαμε παρατηρήσει ότι τα εστιατόρια και όλα τα σχετικά μαγαζιά γέμιζαν μετά την δύση του ήλιου.
Πολύ νόστιμο φαγητό, ενδιαφέρουσα η τηγανιά με προβατίνα αλλά και οι υπόλοιπες γεύσεις. Πολύ καλή εξυπηρέτηση και πολύ καλές τιμές (όπως όλη η επαρχία).
Baku
Ευχαριστημένοι φύγαμε κατευθείαν για το Baku χωρίς καμία άλλη στάση. Περάσαμε από την περιοχή του αρχαιολογικού πάρκου του Gobustan το οποίο θα επισκεφτούμε την επόμενη και τελευταία ημέρα και φτάσαμε στο Baku, στο ίδιο ξενοδοχείο όπου είχαμε ξαναμείνει. Δεν ήταν ώρα για "πειραματισμούς", καλό και δοκιμασμένο.
Περασμένες έντεκα και αφού είχαν προηγηθεί κάποια λεπτά ξεκούρασης επισκεφτήκαμε για τελευταία φορά το γνωστό bar δίπλα στο ξενοδοχείο και πήραμε "δόσεις" μπύρας. Μην σας μπερδεύουν τα ποτήρια που γράφουν Carlsberg, την μπύρα την βάζουν σε ότι ποτήρι έχουν εύκαιρο. Η πραγματική μπύρα που ήπιαμε είναι αυτή που φαίνεται στο άλλο ποτήρι, απαστερίωτη Xirdalan.
Τέλος 9ης ημέρας! Πάμε για ξεκούραση και φρεσκάρισμα!
Το οδοιπορικό πλησιάζει σιγά σιγά στο τέλος του κι εμείς προσπαθούμε να πάρουμε όσα γίνεται περισσότερα στις "αποσκευές" μας επιστρέφοντας πίσω στην Ελλάδα. Ο χρόνος δεν βοηθάει, δεν είναι σύμμαχός μας. Ξέρουμε ότι δεν θα επιστρέψουμε ξανά οπότε "καταναλώνουμε" κάθε στιγμή χρόνου. Κοιτάζοντας πίσω τις μέρες που πέρασαν διαπιστώνουμε οτι μας χάρισαν στιγμές χαλάρωσης αλλά και έντονες συγκινήσεις. Οι εναλλαγές του χωροχρόνου και των τόπων του αποκρυσταλλώθηκαν στα συναισθήματα που προκάλεσαν, και τα οποία είναι ακόμη ζωντανά την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές.
Δύο ημέρες ακόμη λοιπόν. Για να τις δούμε.
Lankaran
Μετά την χθεσινή "δίαιτα" έπρεπε να αναπληρώσουμε κάπως την ενέργεια που χάσαμε. Ένα καλό πρωινό είναι πάντα μια καλή αρχή για το ταξίδι μέσα στην ημέρα. Το ξενοδοχείο λοιπόν μας το ανταπόδωσε και με το παραπάνω. Εξωτερικοί χώροι και οντάδες ήταν διαθέσιμοι για τους θαμώνες του. Προτιμήσαμε να κάτσουμε σε έναν οντά, έτσι για αλλαγή, για να "κάνουμε" ότι κάνουν και οι ιθαγενείς όταν βρίσκονται πολλοί μαζί σε κάποια ταβέρνα ή τσαγερία. Μια γάτα τριγυρνούσε στα πόδια μας επιδιώκοντας έντονα να μοιραστούμε μαζί της τα διάφορα εδέσματα. Τυριά και αλείμματα ήταν το φόρτε κάθε πρωινού στη χώρα. Η ομελέτα σε βούτυρο σερβιρισμένη στο βαρύ μαντεμένιο τηγάνι έκανε την διαφορά και "απογείωσε" πρόσκαιρα την χοληστερίνη. Και βέβαια μια κανάτα με ένα υπέροχα αρωματικό τσάι μας έκανε να ξεχάσουμε, πρόσκαιρα, την απουσία καφέ.
Εικόνες από το δωμάτιο και τον εσωτερικό ανοιχτό χώρο του ξενοδοχείου.
Κάναμε check-out και ξεκινήσαμε να "ανακαλύψουμε" την πόλη μέχρι να αναχωρήσουμε για το Μπακού.
Γελάδια περπατάνε ελεύθερα και αμέριμνα σε κεντρικό δρόμο παράλληλα με την παραλία χωρίς να ενοχλούνται από την ύπαρξη αυτοκινήτων. Αργά και νωχελικά μετακινούνται από το ένα οικόπεδο στο άλλο. Εμείς δεν έχουμε παρά να περιμένουμε υπομονετικά να ολοκληρώσουν την διαδρομή τους!
Να και η είσοδος του ελεύθερου οικοπέδου που κατευθύνονται τα συμπαθητικά τετράποδα μας. Και πιο πέρα ο κόκκινος μιναρές του Kiçik Bazar Μəscidi (Kichik Bazar Mosque) το οποίο κατασκευάστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα και ανήκει στο Σιιτικό ισλάμ.
Ο σιδηροδρομικός σταθμός της πόλης και οι σιδηροδρομικές γραμμές.
Εικόνες της πόλης.
Φτάνουμε στην πρώτη στάση της ημέρας, το Xan Evi (Lənkəran Tarix-Diyarşünaslıq muzeyi), δηλαδή το Khan Palace (Lankaran Museum of History and Ethnography). Όπως βλέπεται στη φωτογραφία είναι ένα πανέμορφο κτήριο των αρχών του 20ου αιώνα. Το κτήριο ανήκε στον Mir Akhmed Khan και κατασκευάστηκε προς τιμή της γυναίκας του Tugra Khanum η οποία είχε κερδίσει ένα διαγωνισμό ομορφιάς στην Τιφλίδα. Εκτός από το γεγονός ότι το κτήριο ήταν το μοναδικό τριώροφο της πόλης, αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι είναι το πρώτο προεπαναστατικό σπίτι εξοπλισμένο με ηλεκτρισμό και κεντρική θέρμανση.
Σήμερα το κτήριο στεγάζει το Κρατικό Μουσείο Τοπικής Ιστορίας του Lankaran. Δεν πρέπει να το επισκέπτονται πολλοί επισκέπτες και μάλλον από τη μακρινή Ελλάδα είμαστε οι πρώτοι του έτους. Το μουσείο είναι σχετικά μικρό αλλά έχει πλούσια συλλογή από την πόλη και την γύρω περιοχή. Η είσοδος είναι ελεύθερη και η ξενάγηση γίνεται από μια πολύ ευγενική υπάλληλο η οποία δεν ξέρει γρι αγγλικά. Αλλά χρησιμοποιεί άψογα και με μεγάλη ευχέρεια τον μεταφραστή της. Οπότε ότι είναι γραμμένο εδώ είναι από τις πληροφορίες που μας έδωσε η "ξεναγός" μας.
Ο μεταφραστής της ξεναγού και μια άποψη από τους χώρους του μουσείου όπου διακρίνεται και ο θρόνος του Χαν της πόλης.
Στους χώρους των εκθεμάτων απαγορεύεται η φωτογράφηση. Εντούτοις η ξεναγός πήρε ένα από τα κινητά και μας τραβούσε συνέχεια φωτογραφίες δίπλα στα εκθέματα. Μας εξήγησε ότι αυτό επιτρέπεται. Ότι καταλάβατε... Οι χώροι ήταν γεμάτοι κάμερες και φρόντισε να μας το επισημάνει. Μάλιστα κάποια στιγμή φτάνουμε σε ένα έκθεμα που έμοιαζε με κουτί και "συνωμοτικά" μας ενημέρωσε ότι εδώ μπορούσε να αφήσουμε την εισφορά μας η οποία βέβαια προορίζεται για την "ενίσχυση" των υπαλλήλων. Είχαμε φυσικά γυρίσει τις πλάτες μας στις κάμερες και μίλαγε σχεδόν ψιθυριστά. Αφήσαμε το κατιτίς μας γιατί εκτιμήσαμε το γεγονός ότι ήταν πολύ ευγενική και οι πληροφορίες της ήταν αξιολογότατες!
Μερικά χαρτονομίσματα της σοβιετικής περιόδου με την απεικόνιση του Λένιν. Επίσης ένα δοχείο που χρησιμοποιούσαν οι επαίτες της εποχής, για την μεταφορά της τροφής που ελάμβαναν. Το δοχείο είναι κατασκευασμένο από μεγάλο καρπό κάποιου φρούτου.
Ο χρόνος της παραμονής μας στο χώρο πέρασε σχετικά γρήγορα, βγάλαμε την τελευταία φωτογραφία, η ξεναγός μας ευχαρίστησε για την επίσκεψή μας σε δύο γλώσσες και φύγαμε αφού γράψαμε στο βιβλίο επισκεπτών. Αν κάποιος επισκεφτεί το μικρό αυτό μουσείο μπορεί να μας βρει κάπου στις σελίδες του μεγάλου βιβλίου.
Επόμενη στάση το κτήριο Dairəvi qala - Zindan (Round Tower - prison). Κατασκευάστηκε τον 18ο αιώνα ως μέρος της οχύρωσης της πόλης και χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή. Σύμφωνα με την πληροφόρηση που μας έδωσε η ξεναγός μας στο προηγούμενο μουσείο η φυλακή αυτή φιλοξένησε τον Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν την προεπαναστατική περίοδο. Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να μπούμε μέσα διότι το κτήριο βρίσκεται σε φάση επισκευής.
Μερικές ακόμη εικόνες της πόλης.
Τρίτη στάση το Həzi Aslanov Xatirə Parkı (Hazi Aslanov Memorial Park). Στο σημείο αυτό ήρθαμε γιατί θέλαμε να φωτογραφήσουμε τον φάρο που είχαμε δει το προηγούμενο βράδυ. Είναι το λευκό κυλινδρικό κτήριο με τις πολλές κεραίες. Κατασκευάστηκε τον 18ο αιώνα και βρίσκονταν ακριβώς δίπλα στη θάλασσα της Κασπίας. Σήμερα τα νερά έχουν υποχωρήσει και ο φάρος έμεινε χωρίς τη θάλασσα του. Η πρόσβαση στο εσωτερικό του ήταν κλειστή και δεν καταλάβαμε εάν είναι ακόμη λειτουργικός. Η αλήθεια είναι ότι δεν πλησιάσαμε και πιο κοντά για να δούμε εάν υπάρχει κάποια ανακοίνωση.
Στην ίδια πλατεία βρίσκεται και ένα μεγάλο άγαλμα (πάνω σε ένα βάθρο) του Hazi Aslanov, δύο φορές ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης κατά την διάρκεια του Β΄Π.Π.
Τελευταία στάση το Böyük Bazar Məcidi (Boyuk Bazar Mosque), δηλαδή το Τζαμί του Μεγάλου Παζαριού. Κατασκευάστηκε στα πρώτα χρόνια του 19ου αιώνα και είναι το παλαιότερο της πόλης. Το επεξεργαστήκαμε εξωτερικά, το φωτογραφήσαμε και αναχωρήσαμε από την πόλη κρατώντας ως αναμνήσεις πλέον ότι προλάβαμε να επισκεφτούμε και να δούμε τις λίγες ώρες (χθες και σήμερα) που μείναμε στην πόλη.
Astara
Κατευθυνθήκαμε στην Astara, ακριβώς δίπλα στα ιρανικά σύνορα.
Κοιτάζοντας τον χάρτη διαπιστώνουμε οτι υπάρχουν δύο πόλεις με το ίδιο όνομα, η μία στο Αζερμπαϊτζάν και η άλλη στο Ιράν. Μετά από λίγο ψάξιμο στο διαδίκτυο μαθαίνουμε ότι η Astara άρχισε την πορεία της στο χρόνο ως ενιαίο χωριό από τα τέλη του 10ου αιώνα και συνέχισε έτσι μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα όταν επανακαθορίστηκαν τα σύνορα μετά τον ρωσοπερσικό πόλεμο και την συνθήκη που ακολούθησε. Ως νέο σύνορο ορίστηκε ο ποταμός Astara. Αυτό αναπόφευκτα οδήγησε στο διαχωρισμό της πόλης σε δύο ίσης έκτασης πόλεις που ανήκουν σε διαφορετικά κράτη.
Εικόνες από την είσοδο της πόλης.
Εικόνες από τα περίχωρα αλλά και το εσωτερικό της.
Η Astara φαίνεται να είναι τουριστική περιοχή με τους επισκέπτες να κατευθύνονται και στο παραλιακό μέτωπο όπου υπάρχουν κάποιες υποδομές (σε αντίθεση με τη Lankaran). Στη φώτο φαίνονται πιο σύγχρονες ομπρέλες θαλάσσης και "ξαπλώστρες". Παράλληλα με την ακτή υπάρχουν διαμορφωμένοι πεζόδρομοι και σύγχρονα πάρκα για χαλάρωση και ξεκούραση.
Δίπλα στη θάλασσα πάνω στον πεζόδρομο συναντήσαμε και αυτό το κουτί με πάνοπλους στρατιώτες και drones να πετάνε από απάνω τους. Επειδή δεν μπορώ να πιστέψω ότι είναι κάποιου είδους διαφήμιση για κατάταξη στο στρατό, μάλλον πρόκειται για χώρο σκοποβολής αφού από την μπροστινή πλευρά υπήρχε κατεβασμένο ρολό και η πινακίδα έγραφε "POLIGON07". Λίγο αποκρουστικό το θέαμα ιδίως εάν το βλέπεις με τα μάτια σου και όχι μέσω φωτογραφίας.
Ένα παραλιακό ξενοδοχείο και ένα συντριβάνι στην πλατεία δίπλα στη θάλασσα.
Κτήρια της πόλης.
Ένα ιδιαίτερο "καστρο-κτήριο" όπου βρίσκεται ένα όμορφο εστιατόριο.
Εμείς όμως δεν θέλαμε να φάμε αλλά χρειαζόμασταν επειγόντως ένα καφέ γιατί από το πρωί την είχαμε βγάλει με το τσάι του ξενοδοχείου. Βέβαια καταναλώσαμε όλη την τσαγιέρα αλλά η ανάγκη για καφέ παρέμενε (εξάρτηση; ). Κάναμε ένα γρήγορο ψάξιμο στους χάρτες και διαπιστώσαμε ότι στην άλλη πλευρά των συνόρων υπάρχουν δεκάδες καφέ ενώ στην από εδώ πλευρά τα καφέ είναι μετρημένα στα δύο δάχτυλα. Μας φάνηκε πολύ πολύ περίεργο. Πήγαμε στο πρώτο που ήταν κοντά μας, με το όνομα 16 Brew. Και δεν χάσαμε. Το σύγχρονο μικρό καφέ το είχε ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που έζησαν κάπου στην Ευρώπη και όταν επέστρεψαν έφτιαξαν αυτό το υπέροχο μαγαζί. Και ήρθε η ώρα να παραδεχτούμε ότι εδώ, λίγο πιο πέρα από τα ιρανικά σύνορα ήπιαμε τον καλύτερο καφέ που έχουμε πιει στο Αζερμπαϊτζάν. Μέχρι και ποτήρι με νερό μας έφεραν μαζί με τον υπέροχο καφέ τους.
Και για του λόγου το αληθές να και η φωτογραφία σε απόσταση αναπνοής από το συνοριακό πέρασμα. Και η πινακίδα με την απόσταση μέχρι το Baku.
Κινηθήκαμε για λίγο ακόμη (με το αυτοκίνητο) στους δρόμους της πόλης...
Astara rayon mədəniyyət evi
Yanar Bulaq
Πολύ κοντά στην Astara βρίσκεται το χωριό Ərçivan (Archivan) όπου βρίσκεται η "θαυματουργή" φυσική πηγή Yanar Bulaq. "Θαυματουργή" μεν αλλά απόλυτα εξηγήσιμο το φυσικό φαινόμενο που συναντάμε. Η πηγή συμφιλιώνει δύο αντίθετα στοιχεία της φύσης, το νερό και την φωτιά. Από τους κρουνούς τρέχει νερό ενώ από την επάνω μεριά καίει η φλόγα. Η φωτιά είναι αποτέλεσμα της ύπαρξης μεθανίου στο νερό το οποίο έχει την δυνατότητα της ανάφλεξης όσο το νερό έχει ροή. Η ιστορία της πηγής ξεκίνησε τη δεκαετία του '80 όταν ανακαλύφθηκε και αναλύθηκε από γεωλόγους η σύνθεση του νερού και η ύπαρξη μεθανίου.
Την λιγοστή ώρα που παραμείναμε στην πηγή υπήρχε συνεχή ροή ντόπιων οι οποίοι συνέχεια γεμιζαν μεγάλα μπιτόνια. Το νερό αν και εύφλεκτο είναι πόσιμο, όπως διαπιστώσαμε και μάλιστα περιέχει πληθώρα μεταλλικών στοιχείων χρήσιμων στο πεπτικό σύστημα (όπως διαβάσαμε).
Κάποιος από τους ντόπιους που γέμιζαν τα δοχεία τους με το νερό της πηγής χρησιμοποίησε ένα αναπτήρα και άναψε την φωτιά, όπου φαίνεται αμυδρά στη δεύτερη φωτογραφία.
Στις φωτογραφίες παρακάτω δυστυχώς η φωτιά δεν φαίνεται αλλά υπάρχει, πιστέψτε το!
Neftchala
Αφήσαμε την "θαυματουργή" πηγή και αναχωρήσαμε με κατεύθυνση το Baku. Τα χιλιόμετρα άρχισαν να "τρέχουν" κι εμείς μαζί τους. Γνώριμα τοπία εύφορων χωραφιών και από τις δύο πλευρές του κλειστού αυτοκινητόδρομου έκαναν την εμφάνισή τους. Σε όλο το οδοιπορικό μας στη χώρα αρκετές φορές περάσαμε από ποτάμια, άλλα εντελώς στεγνά και ξερά και άλλα με πολύ νερό.Στη διαδρομή μας προς την πρωτεύουσα συναντήσαμε τον ποταμό Kür (Kura river). Στην πραγματικότητα είχαμε "ξανασυναντηθεί" με το συγκεκριμένο ποτάμι όταν ταξιδεύαμε από Sheki για Ganja και επισκεφτήκαμε την "παραλία" της λίμνης που ήταν ο υδροηλεκτρικός σταθμός. Μόλις τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές συνειδητοποίησα το μέγεθος του υδάτινου "δράκου". Με τις πηγές να βρίσκονται στην Τουρκία και με πέρασμα από Γεωργία καταλήγει στην Κασπία μετά την πόλη Neftçala (Neftchala) σχηματίζοντας το δέλτα του στην χερσόνησο που βρίσκεται εκεί. Η πορεία του, μήκους 1515 χλμ., αφήνει ένα φιδίσιο αποτύπωμα πάνω στη γη.
Αυτή την πόλη αποφασίσαμε να επισκεφτούμε η οποία δεν υπάρχει στους προτεινόμενους τουριστικούς προορισμούς της χώρας.
Η Neftchala είναι η τελευταία μεγάλη πόλη στα όρια της χερσονήσου όπου εκβάλει ο ποταμός Kura. Η ετυμολογία του ονόματος της πόλης είναι ενδιαφέρουσα. Με περσική προέλευση είναι μια σύνθετη λέξη από τις συλλαβές Neft (πετρέλαιο) και çala (τάφρος), δηλαδή "τάφρος πετρελαίου". Πραγματικά η περιοχή είναι γεμάτη από μεγάλες αντλίες.
Η πόλη μας φάνηκε σχετικά αδιάφορη. Διασχίσαμε τον κεντρικό της δρόμο και κατευθυνθήκαμε προς την χερσόνησο και τη θάλασσα.
Ανάμεσα στο ποτάμι και την θάλασσα υπάρχουν πολλά "υδάτινα" οικόπεδα όπου βόσκουν ανέμελα γελάδια και πρόβατα.
Όψεις των κτηρίων της πόλης.
Ο δρόμος που οδηγεί από τη Neftchala προς τη θάλασσα διασχίζοντας τη χερσόνησο είναι ένας φαρδύς χωματόδρομος. Κάναμε πάνω κάτω δέκα χιλιόμετρα μέχρι να πούμε "ως εδώ' και να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Οπότε δεν είδαμε και την εκβολή του ποταμού στη θάλασσα. Next time!
Αντλία πετρελαίου.
Στο δρόμο της επιστροφής έξω από την πόλη συναντάμε όμορφa διακοσμημένες στάσεις λεωφορείων.
Εικόνα από το χωριό Xıllı (Khilli)
Εικόνα από το χωριό Kür Qarabucaq (Kyurkarabudzhak)
Κινούμαστε πλέον στον κλειστό αυτοκινητόδρομο, ο οποίος δεν είναι και τόσο κλειστός. Κάμερες καταγραφής ταχύτητας κάθε πέντε χιλιόμετρα. Η αυστηρότητα της πολιτείας περιορίζεται στην ταχύτητα και μόνο. Γιατί η κίνηση με ασφάλεια "μπάζει" από παντού. Δεκάδες μικροπωλητές έχουν "παραβιάσει" τον διπλό φράχτη πλέγματος και από τις δύο πλευρές του αυτοκινητόδρομου και πουλάνε την πραμάτεια τους. Όπως ο Αζέρος της φωτογραφίας που πουλάει ζωντανά κουνέλια. Και πολλοί άλλοι που περπατούν στις άκρες του δρόμου. Ένα συνηθισμένο "σουρεάλ" σκηνικό.
Alat
Μετά από λίγο βγαίνουμε από τον αυτοκινητόδρομο κατευθυνόμενοι προς την πόλη Ələt (Alat) ψάχνοντας εστιατόριο.
Άλλο ένα γνώριμο σκηνικό με αντλίες πετρελαίου.
Η περιοχή θυμίζει έρημο και στη μέση του πουθενά η πόλη η οποία έχει έντονα βιομηχανικά χαρακτηριστικά. Πολλές νταλίκες κυκλοφορούν στον κεντρικό δρόμο και φορτηγά βαγόνια τρένων αφημένα πάνω στις γραμμές. Με δεδομένο ότι η πόλη δεν μοιάζει τουριστική είναι μια πραγματικά αυθεντική εμπειρία πόλης της χώρας. Κάνουμε ένα μικρό ψάξιμο στους χάρτες και καταλήγουμε στο εστιατόριο Murat Ailevi Restaurant. Το μαγαζί ήταν τυπικό της χώρας με πολλούς οντάδες και κάποια τραπέζια στον ανοιχτό εσωτερικό χώρο. Κάτσαμε σε εξωτερικό τραπέζι και μάλλον είμαστε οι μοναδικοί θαμώνες. Δεν μας προβλημάτισε γιατί είχαμε παρατηρήσει ότι τα εστιατόρια και όλα τα σχετικά μαγαζιά γέμιζαν μετά την δύση του ήλιου.
Πολύ νόστιμο φαγητό, ενδιαφέρουσα η τηγανιά με προβατίνα αλλά και οι υπόλοιπες γεύσεις. Πολύ καλή εξυπηρέτηση και πολύ καλές τιμές (όπως όλη η επαρχία).
Baku
Ευχαριστημένοι φύγαμε κατευθείαν για το Baku χωρίς καμία άλλη στάση. Περάσαμε από την περιοχή του αρχαιολογικού πάρκου του Gobustan το οποίο θα επισκεφτούμε την επόμενη και τελευταία ημέρα και φτάσαμε στο Baku, στο ίδιο ξενοδοχείο όπου είχαμε ξαναμείνει. Δεν ήταν ώρα για "πειραματισμούς", καλό και δοκιμασμένο.
Περασμένες έντεκα και αφού είχαν προηγηθεί κάποια λεπτά ξεκούρασης επισκεφτήκαμε για τελευταία φορά το γνωστό bar δίπλα στο ξενοδοχείο και πήραμε "δόσεις" μπύρας. Μην σας μπερδεύουν τα ποτήρια που γράφουν Carlsberg, την μπύρα την βάζουν σε ότι ποτήρι έχουν εύκαιρο. Η πραγματική μπύρα που ήπιαμε είναι αυτή που φαίνεται στο άλλο ποτήρι, απαστερίωτη Xirdalan.
Τέλος 9ης ημέρας! Πάμε για ξεκούραση και φρεσκάρισμα!
Last edited:
Εκπομπές Travelstories
