Ιταλία Κι αν είμαι (μπα)ρόκ, μη με φοβάσαι - Ανατολική Σικελία με τα μέσα

[Extra muros]

Μετά τη συνταρακτική- not - επιτυχία παλαιότερης ιστορίας μου για περιήγηση στο Σάου Μιγκέλ των Αζορών χωρίς αυτοκίνητο, ήρθε η ώρα να επαναλάβω το εγχείρημα για ένα νησί λίιιιγο μεγαλύτερο και σαφώς δημοφιλέστερο, που τυγχάνει να είναι κι εδώ δίπλα μας. Στη Σικελία είχα ξαναπάει το Μάρτιο του 2023, έχοντας εξερευνήσει Παλέρμο- Τσεφαλού - Αγκριτζέντο και τότε χωρίς αυτοκίνητο, βάζοντας αυτή τη φορά τον πήχη ψηλότερα, δηλαδή να επισκεφτώ πέντε πόλεις και την Αίτνα χωρίς αμάξι και μέσα σε 7,5 μέρες. Εξυπακούεται πως όποιος έχει εμπειρία στην οδήγηση και την παλεύει με τους Σικελούς οδηγούς (κάπως σαν τους δικούς μας, ειδικά τους Κρητικούς, στο ακόμα επιθετικότερο θα έλεγα), πολύ καλά θα κάνει να νοικιάσει αυτοκίνητο και να μην μπλέξει με τα πολύ οικονομικά, μεν, αλλά ενίοτε αρκετά χαώδη δημόσια μέσα στο νησί. Εντέλει το πρόγραμμα Κατάνια - Ταορμίνα - Συρακούσες - Νότο - Ραγκούζα - Κατάνια - Αίτνα, βγήκε πολύ ικανοποιητικά δεδομένων των συνθηκών, με κόστος κυρίως σε νεύρα και δευτερευόντως σε χρόνο. Αυτός είναι εξάλλου ένας βασικός λόγος που γράφω αυτή την ιστορία, παρότι ήδη υπάρχουν αρκετές για την περιοχή, κυρίως όμως με αυτοκίνητο και λιγότερο με λεωφορεία και τραίνα.

Η Αίτνα δεν ήταν εξαρχής στα προσωπικά μου σχέδια, αποτελούσε όμως διακαή επιθυμία της συνταξιδιώτισσας, συμβιβασμός που εντέλει δεν αποδείχτηκε δυσάρεστος. Έναυσμα γι'αυτό το τουρ ήταν κυρίως σκηνές από τη δεύτερη σαιζόν του White Lotus (ναι, είμαι τόσο Αμερικανάκι), που γυρίστηκε κατά κύριο λόγο στο ανατολικό κομμάτι της Σικελίας, εμπλουτισμένο με πινελιές από τις τηλεοπτικές μεταφορές του επιθεωρητή Μονταλμπάνο και δόσεις λίγης ακόμα Μεγάλης Ελλάδας, που είχα γευτεί ήδη στον Ακράγαντα δύο χρόνια πριν. Μετά και τη δεύτερη επίσκεψη, που μάλιστα ξεπέρασε τον ήδη υψηλό πήχη της προηγούμενης, μπορώ να πω ότι με τη Σικελία "έπαθα Πορτογαλία", δηλαδή έγινε ένας από εκείνους τους προορισμούς που νιώθω ότι θέλω να γυρίζω ξανά και ξανά, ανακαλύπτοντας κάθε φορά κάτι καινούργιο, αλλά και επιστρέφοντας σε παλιές, αγαπημένες γωνιές. Θεωρώ λοιπόν δεδομένο ότι θα γυρίσω και πάλι στο μέλλον, όπως και γενικά στην Ιταλία, που νομίζω πως έχω ξαναγράψει ότι είναι μια χώρα - στανταράκι ότι θα περάσεις καλά, που δεν απογοητεύει ποτέ.

Ο ελαφρώς σεφερλίδικος τίτλος του νήματος είναι προφανώς εμπνευσμένος από την καταλυτική παρουσία του μπαρόκ και μάλιστα στην χαρακτηριστική σικελική εκδοχή του, στο αρχιτεκτονικό τοπίο γενικότερα της Σικελίας αλλά ιδίως της ανατολικής πλευράς, που επλήγη από καταταστροφικότατο σεισμό -και τσουνάμι -το 1693, συγκρίσιμο μόνο με εκείνον της Λισσαβόνας λίγες δεκαετίες αργότερα. Η ανοικοδόμηση λοιπόν έγινε στον αστερισμό αυτού του όψιμου και πολύ ιδιαίτερου μπαρόκ ρυθμού, χωρίς να λείπουν και πιο μεσαιωνικές πινελιές εδώ κι εκεί.

Πάμε λοιπόν, ή - όπως λένε στην απολύτως ζωντανή και ομιλούμενη σικελική γλώσσα- "Ammunini"! (να περάσει, δε βρίζω)

Η Ταορμίνα και το Ιόνιο όπως φαίνονται στο δρόμο προς τη Madonna della Rocca

Το Lungomare της Ορτυγίας στις Συρακούσες

Η αδιανόητη θέα προς τον τρούλο του καθεδρικό από το χόστελ μας στο Νότο

Πρώτη οπτική επαφή προς τη Ραγκούζα μέσα από το λεωφορείο

Piazza del Duomo, θέα από τον τρούλο του αββαείου της Αγίας Αγάθης, πολιούχου της Κατάνης

Στον Άρη, ή και λίγο πιο κοντά... Αίτνα, καθώς πέφτει η καταχνιά

 

[paefstra]

Ο ελαφρώς σεφερλίδικος τίτλος του νήματος είναι προφανώς εμπνευσμένος από την καταλυτική παρουσία του μπαρόκ
............
Πάμε λοιπόν, ή - όπως λένε στην απολύτως ζωντανή και ομιλούμενη σικελική γλώσσα- "Ammunini"! (να περάσει, δε βρίζω)

Δεν παρεξηγουμε. Γιατι το (μπα) ροκ αμα δεν το 'χεις να το φοβασαι...
[Να περασει, ειναι δημοσιευση απο αρθρο περιοδικου, δεν βριζω εγω]

Ο Πατρινός τσεμπαλίστας Μάρκελλος Χρυσικόπουλος σε μια απολαυστική συνέντευξη στην popaganda

 

[psilos3]

Ανυπομονώ να διαβάσω για έναν προορισμό που πάντα έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου, ποτέ όμως δεν έχει καν προκύψει στα σοβαρά σαν πλάνο.
Έτσι κι αλλιώς τα γράφεις πολύ ωραία, νομίζω θα μας δώσεις καταπληκτικές ιδέες!

 

[taxidiara]

Κ γω περιμένω, γιατί αν πάω θα το κάνω κ γω με τα μέσα μάλλον

 

[Extra muros]

Ανυπομονώ να διαβάσω για έναν προορισμό που πάντα έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου, ποτέ όμως δεν έχει καν προκύψει στα σοβαρά σαν πλάνο.
Έτσι κι αλλιώς τα γράφεις πολύ ωραία, νομίζω θα μας δώσεις καταπληκτικές ιδέες!

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Οπωσδήποτε να το βάλεις στα σχέδια, η Σικελία έχει πολύ ψωμί ακόμα.

 

[Extra muros]

Μέρα Πρώτη - Άφιξη στην Κατάνια

Ο κύβος ερρίφθη με τη συνήθη late summer προσφορά της Aegean τέλη Αυγούστου. Αρχικός στόχος ήταν η Νάπολη, η οποία εννοείται πως παραμένει ψηλά στις προτεραιότητες, ωστόσο η “εκπτωτική” τιμή της εταιρείας στα άνω των 200 ευρώ για φλεξ με χειραποσκευή δε με συγκίνησε ιδιαίτερα. Μια επιστροφή στο ιταλικό “mezzogiorno” (νότος) επιβαλλόταν ωστόσο, με την απευθείας πτήση στην Κατάνια να δίνει τη λύση. Το κόστος στα 150 φλεξ για μένα και 47 μόνο φόροι για την αγαπητή συνταξιδιώτισσα με το 1+1 δωρεάν εισιτήριο της Alpha Bonus Premium δεν είναι προφανώς το χαμηλότερο, εφόσον στην ίδια γραμμή πετάει - επίσης εποχικά - και η γνωστή εταιρεία με την άρπα, η ευελιξία του φλεξ και κυρίως η μη ανησυχία για το ζύγισμα της χειραποσκευής ωστόσο τελικά υπερίσχυσαν στην επιλογή. Υπολογίζω ότι πρέπει να ήταν ήδη δεκάκιλη τη στιγμή της αναχώρησης (5.10.2025) και πιθανόν 15κιλη φορτωμένη καλούδια κατά την επιστροφή (12.10.2025).

Η οιονεί λευκή απεργία των ελεγκτών οδήγησε σε καθυστέρηση λίγο παραπάνω από μία ώρα, ενώ σε λιγότερο από μιάμιση ώρα προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο της Κατάνης Vincenzo Bellini (που είναι και το διασημότερο τέκνο της πόλης). Παρότι είναι το μεγαλύτερο της Σικελίας και τέταρτο μεγαλύτερο της Ιταλίας παρακαλώ, εξωτερικά τουλάχιστον βρίσκεται σε κατάσταση ακραίας εγκατάλειψης και χρειάζεται επειγόντως ρεκτιφιέ. Με κόστος 4 ευρώ αγοράσαμε στον οδηγό εισιτήριο για το Alibus, το οποίο είναι αρκετά τακτικό και μετά από περίπου 30λεπτη διαδρομή (περίπου 15λεπτη στην επιστροφή, λόγω πολύ μικρότερης κίνησης) μέσα από μια τελείως δυστοπική περιοχή και σε ένα δρόμο με κατά διαστήματα έντονες κακομπαλωμένες λακούβες μας άφησε στην Piazza Borsellino, που είναι και αφετηρία του δρομολογίου.


Η πρώτη μου εντύπωση από την Κατάνια ήταν “μα πού στο καλό ήρθαμε” (στο πιο “γαλλικό” η σκέψη), προφανώς το ότι η πρώτη επαφή ήταν τόσο κοντά στο λιμάνι από τη μια, και την Pescheria, δηλ. Την - ιστορική κατά τα άλλα - ψαραγορά δε βοήθησε ιδιαίτερα. Όσο για το σκουπίδι, η πρότερη θητεία μου στο Παλέρμο με είχε μεν προετοιμάσει για τα χειρότερα (Νάπολη όπως είπαμε δεν έχω πάει ακόμα) , δεν περίμενα όμως να συναντήσω πόλη της Ευρώπης που θα έκανε την Αθήνα να μοιάζει με ... Γενεύη στο θέμα της καθαριότητας. Δυστυχώς πέρα από τα εμφανή προβλήματα αποκομιδής των σκουπιδιών, μάλλον υπάρχει και μια γενικότερη κακή νοοτροπία, καθώς τα σκουπίδια ήταν πεταμένα παντού με εξαίρεση την κεντρική πλατεία. Επίσης ο βασάλτης που υπάρχει πρακτικά σε όλα τα κτίρια της παλιάς πόλης (για την ακρίβεια της μετά το 1693 πόλης) και η σκόνη της Αίτνας νομίζω της δίνει ένα ελαφρώς καταθλιπτικό vibe. Η ελαφρώς κακή διάθεση δε βελτιώθηκε με την άφιξη στο χόστελ, που ήταν πιθανότατα το χειρότερο κατάλυμα αυτής της κατηγορίας που έχω μείνει - και ως φαν του είδους έχω μείνει σε πολλά . Αν και διέθετε αξιοπρεπείς κοινόχρηστους χώρους, όλα τα υπόλοιπα δεν είχαν καμία σχέση με τις καλές κριτικές στο ίντερνετ, ενδεικτικά να πω ότι μετά από το μοναδικό - ευτυχώς - βράδυ που μείναμε στη διπλή κουκέτα σε έναν θεόστενο κοιτώνα, έβγαλα εξανθήματα, ενώ το νερό στο ντους ήταν κρύο. Οι ρεσεψιονίστ - καθαρίστριες - υπεύθυνες πρωινού μπουφέ απ’ ό,τι κατάλαβα ήταν - αν όχι όλες, οι περισσότερες - κάτι βαριά 19χρονες ταξιδιώτριες από διάφορα μέρη του κόσμου που εργάζονταν δωρεάν έναντι διαμονής και διατροφής (πόσο νόμιμο είναι όλο αυτό σε τέτοια έκταση δε γνωρίζω φυσικά). Η τιμή τουλάχιστον (με πρωινό το οποίο ποτέ δε δοκιμάσαμε λόγω πρωινής αναχώρησης) ήταν η πιο οικονομική στην πόλη κι έγινε χαμηλότερη (36 ευρώ για τη διπλή κουκέτα) αφότου κατόπιν προτροπή μίας από τις ντεμέκ ρεσεψιονίστ, ακολουθώντας προφανώς μια πάγια τακτική του μαγαζιού, μας πρότεινε να ακυρώσουμε την κράτηση από Booking και να τα σκάσουμε μετρητά και πιο μαύρα από βασάλτη. Εντέλει βέβαια η κράτηση δεν ακυρώθηκε ποτέ - αυτά παθαίνεις άμα παίρνεις ρεσεψιονίστ από Erasmus - οπότε το χόστελ θα πληρώσει κανονικά και την προμήθεια στην πλατφόρμα και τη φορολογία στο ιταλικό κράτος, επί της αρχικής 15% υψηλότερης τιμής, καθόλου δε λυπάμαι βέβαια ( για τα αφεντικά- την κοπελίτσα που θα τ’ άκουσε την συμπονώ).

Τουλάχιστον μπορώ να πω ότι μας δόθηκαν κάποιες αξιοπρεπείς προτάσεις για φαγητό, που αποδείχτηκε κι ένα από τα δυνατά σημεία του ταξιδιού. Όχι φυσικά ότι περίμενα να φάω άσχημα στη Σικελία, απλά σε αυτό το ταξίδι, τιμήσαμε αρκετές τρατορίες και οστερίες (οι δεύτερες είναι τα πιο “ταπεινά” ταβερνεία συγκριτικά με τις πρώτες) , ενώ κατά την πρώτη μου επίσκεψη πριν δυο χρόνια με έδρα το Παλέρμο, λόγω σόλο παραμονής και ιδιαίτερα περιορισμένου μπάτζετ είχα περιοριστεί σχεδόν αποκλειστικά στο - εξαιρετικό - street food της πόλης, με εξαίρεση ένα δείπνο σε σενεγαλέζικο εστιατόριο, πολύ ενδιαφέρον, αλλά προφανώς άσχετο με την τοπική γαστρονομική παράδοση.

Στο δρόμο για το πρώτο εστιατόριο πήραμε και μια πρώτη γεύση από την καρδιά και ομορφότερο σημεία της πόλης, την Piazza del Duomo, με το σούρουπο να πέφτει και τα μνημεία της να φωτίζονται, φτιάχνοντας σιγά - σιγά τη διάθεσή μου και την άποψη μου για την Κατάνια. Εντέλει, επιστρέφοντας αργότερα εκεί ως έδρα για τα τρία τελευταία βράδια πριν την αναχώρηση, η πόλη με κέρδισε ακόμα περισσότερο με την “ομορφασχήμια” και τις αντιφάσεις της, τους ζεστούς ανθρώπους και την αναζωογονητική ζωντάνια της πρωί και βράδυ, που μόνο με εκείνη της σικελικής πρωτεύουσας μπορεί να συγκριθεί. Την ώρα που κάναμε τη βόλτα μας γινόταν κι ένας γάμος στο “Palazzo degli Elefanti”, όπου στεγάζεται το δημαρχείο και η μπαρόκ πρόσοψη του οποίου αυτή την περίοδο είναι παντελώς καλυμμένη λόγω αναστηλωτικών έργων. Ήταν ο πρώτος από μια σειρά γάμους που θα βλέπαμε πλατεία, αλλά ο πιο αξιομνημόνευτος, κυρίως χάρη στο υπερπαραγωγή γαλάζιο νυφικό, το οποίο λόγω αιδημοσύνης φωτογράφισα μόνο από πολύ μακριά και σε κακές συνθήκες φωτισμού.

Στο βάθος αχνοφαίνεται η γαλάζια πανδαισία

Piazza del Duomo με τον καθεδρικό και δίπλα το αββαείο της Αγίας Αγάθης

Το εσωτερικό του καθεδρικού της Αγίας Αγάθης, που πετύχαμε σε ώρα εσπερινής λειτουργίας, αρκετά έντονη ήταν η παρουσία μεταναστών μη πλειοψηφικά χριστιανικών χωρών στο ποίμνιο, ιδίως από την ινδική χερσόνησο

Πρώτη γνωριμία με τον ελέφαντα - σύμβολο της Κατάνης, με το σικελικό παρατσούκλι "U Liotru"

Το όμορφα φωτισμένο Palazzo dei Chierici, αλλοτινή έδρα του ιερατικού σεμιναρίου της πόλης και πρώην δημαρχείο, σήμερα στεγάζει το επισκοπικό μουσείο και τις οικονομικές υπηρεσίες του δήμου

Κυριακάτικος βραδινός χαμούλης στη Via Vittorio Emanuele II

Η βραδιά ολοκληρώθηκε με ένα ωραίο δείπνο στη “La Deliziosa” δίπλα ακριβώς από το σπίτι - μουσείο του Μπελίνι. Εκεί φάγαμε και την πρώτη καπονάτα του ταξιδιού, εντρυφώντας περισσότερο στην ερωτική σχέση Σικελών και μελιτζάνας (όχι δεν είναι υπονοούμενο) τις επόμενες ημέρες. Δύο νόστιμες μακαρονάδες με πέστο και θαλασσινά και δύο ποτήρια κρασί ολοκλήρωσαν την ευωχία. Αν και ως γνωστόν τα ζυμαρικά στην Ιταλία είναι αυστηρά πρώτο πιάτο, οι μερίδες που συναντήσαμε καθ’όλη τη διάρκεια εκείνης της εβδομάδας ήταν ως επί το πλείστον από “κανονικές” (στην Deliziosa), μέχρι γαργαντουανές, οπότε το κυρίως δεν ήταν πάντα απαραίτητο. Κόστος με κουβέρ και το κλασικά ακριβούλικο στην Ευρώπη εμφιαλωμένο νερό περίπου 25 ευρώ το άτομο. Αυτό ήταν και το ακριβότερο γεύμα σε σχέση με τον αριθμό πιάτων, το είδος του φαγητού και την ποσότητα των μερίδων που πήραμε σε όλη την εκδρομή. Εννοείται ότι το street food είναι πολυποίκιλο, νόστιμο και πολύ οικονομικό, δε συγκράτησα ακριβώς τις τιμές για όλα, αλλά νομίζω ότι το ανώτατο ποσό που πληρώσαμε δύο άτομα μαζί δεν ξεπέρασε τα 14 ευρώ. Ο καφές από την άλλη - που εγώ σημειωτέον πίνω σχετικά αραιά - έχει πάρει κι εδώ την ανιούσα συγκριτικά με παλιότερα, καθιστός βέβαια πάντα, σταθερά γύρω στα 2 ευρώ.

Καπονάτα με food styling

Κάποια στιγμή καθώς τρώγαμε ακούστηκαν πυροβολισμοί, που αναρωτήθηκα αν είχαν σχέση με τυχόν γαμήλιο γλέντι που ακολούθησε την τελετή με την κυανοφορούσα νύφη, ο σερβιτόρος ωστόσο με καθησύχασε (; ) διαβεβαιώνοντας με “ότι, έτσι είναι εδώ, πυροβολάνε χωρίς λόγο”. Κι εγώ η αφελής που νόμιζα ότι Κρητικοί και Μανιάτες είχαν εποικίσει την Κορσική και όχι τη Σικελία...

 

[Extra muros]

Δεύτερη μέρα - Ταορμίνα και άφιξη στις Συρακούσες

Το πρώτο μας πρωί είχε αρκετά πρωινό εγερτήριο, με δεδομένο ότι θέλαμε να είμαστε στο σταθμό της Κατάνης κατά τις 8.30 για το τραίνο των 8.52 προς Ταορμίνα. Βλακωδώς αποφασίσαμε ότι δε θα ρισκάραμε να περπατήσουμε τα περίπου 25 λεπτά στο σταθμό, παίρνοντας αντ' αυτού ταξί, υποτίθεται για τις 8.15. Ωστόσο το ραδιοταξί που κάλεσα από το τηλέφωνο της ρεσεψιόν - γιατί οι backpackers-ρεσεψιονίστ δήλωναν άγνοια για το πώς θα το κάνουν, κάπως σαν τη Βατίδου που δεν ήξερε πώς να πάρει το 100, μου επεφύλασσε μια συνομιλία με αυτόματο τηλεφωνητή που μέσω γεωεντοπισμού απλώς μου ανακοίνωσε ότι θα σταλεί ταξί στην οδό μου στα επόμενα πέντε λεπτά. Έτσι ο ταξιτζής μας παρέλαβε 15 λεπτά πριν την ώρα αναχώρησης που θέλαμε, ελαφρύνοντας μας από 15 ευρώ για την απόσταση των 2 περίπου χιλιομέτρων (12 στο ταξίμετρο συν 3 η κλήση) ως το σταθμό. Θυμόμουν φυσικά ότι τα ταξί στην Ιταλία είναι ακριβά, εκνευρίστηκα όμως γιατί εντέλει η διαδρομή θα ήταν περίπου μια ευθεία και ουδείς λόγος άγχους υπήρχε από πλευράς μας ότι δε θα φτάναμε εγκαίρως ακόμα και με τα πόδια. Σε κάθε περίπτωση, ο έξτρα χρόνος αναμονής κύλισε με κρουασάν και εσπρέσο σε ένα ασφυκτικά γεμάτο καφέ του σταθμού, με τους σερβιτόρους απολύτως πελαγωμένους και με την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους.

Το τραίνο με αφετηρία τη Μεσσίνα (κόστος 8.50 ευρώ) έφτασε σχεδόν στην ώρα του, και μετά από διαδρομή 35 περίπου λεπτών φτάσαμε στον προορισμό μας. Στη διάρκεια της διαδρομής, δύο φορές Ιταλός συνεπιβάτης ετών σαρανταφεύγα μίλησε για τουλάχιστον δέκα λεπτά με τη μαμά του σε ανοιχτή ακρόαση, επιβεβαιώνοντας τόσα και τόσα στερεότυπα περί μαμάκηδων γειτόνων. Κατά τα άλλα το τραίνο είχε καταληφθεί κυρίως από Γερμανούς, που απορούσαν και οι ίδιοι με την πληθώρα συμπατριωτών τους. Η οποία δεν περιορίστηκε εκεί, αλλά κυριαρχούσε καθόλη τη διάρκεια του ταξιδιού, ιδιαίτερα στην Ταορμίνα και τις Συρακούσες. Ήδη στην πτήση από Αθήνα μου είχε κάνει εντύπωση η μεγάλη αναλογία φρίτσηδων προς την Κατάνια, πραγματικά όμως τόσους Γερμανούς τουρίστες μαζεμένους δεν είχα ξαναδεί πουθενά εκτός της κοιτίδας τους, ούτε καν στα χρόνια που ζούσα κι εργαζόμουν στα τουριστικά στην Κρήτη.

Ο σταθμός τραίνων της Ταορμίνα, βρίσκεται στην πραγματικότητα πλησιέστερα στους Κήπους της Νάξου, (Giardini Naxos), κατά μία άποψη αρχαιότερης ελληνικής αποικίας στη Σικελία από το 734 π.Χ. Ελάχιστα έχουν απομείνει από το αρχαίο κλέος της περιοχής, καθώς αποτελεί απλά ένα μέινστριμ τουριστικό θέρετρο χωρίς σοβαρά αξιοθέατα, λόγος για τον οποίο παραλείψαμε την επίσκεψη. Η πόλη της Ταορμίνα βρίσκεται 2-3 χιλιόμετρα πιο μακριά, και είναι απολύτως μη προσβάσιμη σε πεζούς, λόγω κλίσης, αλλά και λόγω του ότι σε μεγάλα σημεία της διαδρομής δεν υπάρχει και προσβασιμότητα με τα πόδια. Για το λόγο αυτό, πολλοί προτιμούν το λεωφορείο από την Κατάνια, που αφήνει πολύ κεντρικά στην πόλη. Απλά τυγχάνει να μου αρέσει το τραίνο (όχι πια στην Ελλάδα, φευ) και να είναι και αισθητά πιο γρήγορο από το λεωφορείο, ακόμα και συνυπολογίζοντας την έξτρα διαδρομή με τα shuttle του δήμου (κόστος 2 ευρώ ανά κατεύθυνση, εισιτήριο κόβεται στον οδηγό). Είχα διαβάσει διάφορες ιστορίες τρόμου για την αξιοπιστία τους, μπορώ να πω όμως ότι όλα κύλησαν άψογα, το όχημα πέρασε ούτε 10 λεπτά μετά την άφιξή μας στο σταθμό βάσει προγράμματος στον πίνακα δρομολογίων, ενώ και στην επιστροφή το δρομολόγιο τηρήθηκε απαρέγκλιτα και μάλιστα στη στάση υπήρχε και τηλεματική, όπως και μεγάλη αφίσα με τις διάφορες γραμμές της δημοτικής συγκοινωνίας, όπου φαίνονταν και οι στάσεις, κάτι πολύ εξυπηρετικό για τους επισκέπτες. Εικάζω βέβαια ότι τους καλοκαιρινούς μήνες η κατάσταση δυσκολεύει, λόγω πολύ αυξημένης κίνησης, εξού και οι κακές κριτικές. Η ίδια η διαδρομή προς τα πάνω είναι πανέμορφη, περνώντας μεταξύ άλλων και ακριβώς πάνω από την περίφημη Isola Bella, που φέρω βαρέως ότι δεν πρόλαβα να φωτογραφίσω. Η μέρα ήταν εν πολλοίς ηλιόλουστη και ευχάριστη θερμοκρασιακά, αν και όχι καλοκαιρινή, παρόλαυτα ακόμα υπήρχαν αρκετοί λουόμενοι στην παραλία. Η πρόσβαση από Ταορμίνα γίνεται και με το γνωστό τελεφερίκ, χρόνος όμως για κάτι τέτοιο δε μας περίσσευε.

Το shuttle bus, όπως και όλα τα τροχοφόρα, σταματούν στην Piazza Pancrazio, που πήρε το όνομά της από την ομώνυμη βυζαντινής προέλευσης εκκλησία χτισμένη με τη σειρά της σε ερείπια αρχαίο Σεραπείου, ενώ η πλατεία βρίσκεται πάνω από θέρμες της ρωμαϊκής περιόδου. Λίγο πιο πάνω βρίσκεται η Porta Messina, γνωστή κι ως Porta Ferdinandea από τον Φερδινάνδο των Βουρβώνων που αναστύλωσε την πύλη 1808. Από εκεί ξεκινά και η Corso Umberto, βασική αρτηρία της πόλης.

Piazza Pancrazio, στο βάθος με τον τρούλο ο ναός του αγίου Παγκρατίου και δίπλα αριστερά κτίριο με αρχιτεκτονική αραβικών επιρροών.

Porta Messina

Πριν όμως ξεκινήσουμε την εξερεύνηση της πόλης, έπρεπε να αφήσουμε τις αποσκευές μας στο bnb που είχαμε κλείσει μέσω της εφαρμογής radical storage, η οποία μας είχε χρησιμεύσει και παλιότερα στο Μιλάνο. Το κόστος βέβαια έκτοτε από τα 5 ευρώ το τεμάχιο έχει πάει στα 7,50 με το πρόσχημα της "ασφάλισης" της αποσκευής ως τα 3000 ευρώ. Τελικά αποδείχτηκε μάλλον άστοχη κίνηση, καθώς στην πλατεία υπήρχαν αρκετά μέρη που διαφήμιζαν φύλαξη αποσκευής και δη σε χαμηλότερες τιμές. Κυρίως όμως μας στοίχισε κάποιο χρόνο, καθώς ο χώρος φύλαξης ήταν αρκετά πιο μακριά, θέτοντας μας προ του διλήμματος για την πορεία που θα ακολουθούσαμε. Εντέλει αποφασίσαμε, αφού είμασταν ήδη αρκετά κοντά στο σχετικό μονοπάτι, να ανέβουμε πρώτα προς τη Madonna della Rocca. Ο ανηφορικός δρόμος με τα σκαλοπάτια είναι παράλληλα και Via Crucis, με 14 γλυπτά που αναπαριστούν σκηνές από τα Πάθη του Χριστού. Εμάς μας ενδιέφερε ωστόσο η πιο κοσμική πλευρά της διαδρομής, που μας αποζημίωσε και με το παραπάνω για τον κόπο μας. Δεν αποτελεί μυστικό φυσικά ότι μεγάλο μέρος της παραθεριστικής επιτυχίας της πόλης - που είναι θέρετρο ήδη από το 19ο αιώνα - οφείλεται στην προνομιακή θέση που καπάρωσαν οι αρχαίοι ημών ιδρυτές του Ταυρομενίου. Τα μέρη με θέα δε σπανίζουν στην πόλη, αλλά κατ'εμέ πουθενά δε θα βρείτε ωραιότερη από εκείνη στο δρόμο για την Παναγία των Βράχων.

Η ώρα που ένα σύννεφο στάθηκε ακριβώς πάνω από την Ταορμίνα

Tαορμίνα και Κήποι της Νάξου στο βάθος

Η ίδια η Madonna della Rocca είναι ένα χαριτωμένο αγροτικό ξωκλήσι, που χτίστηκε το 1640 από τον ηγούμενο Francesco Raineri, σε μια σπηλιά όπου κατά την παράδοση, ένα νεαρό βοσκόπουλο, τρομαγμένο από την καταιγίδα βρήκε καταφύγιο, αντικρύζοντας μια γυναικεία μορφή ντυμένη στα γαλάζια με ένα ξανθό βρέφος στα χέρια. Το αγόρι, εκστασιασμένο από το όραμα της Παναγίας, άφησε τα πρόβατα και έτρεξε να πει το νέο στους γονείς του, που τον πέρασαν για τρελό και πήραν το δρόμο προς τη σπηλιά για να περιμαζέψουν το κοπάδι. Εκεί, σε μια σχισμή του βράχου βρήκαν μια εικόνα με την ίδια μορφή που είχε αντικρύσει ο γιος τους νωρίτερα. Το εξωτερικό της εκκλησίας είναι πολύ απλό, ενώ εσωτερικά, παρά το μικρό μέγεθος, είναι αρκετά εντυπωσιακή, λόγω του ότι είναι χτισμένη κυριολεκτικά μέσα στη σπηλιά.

Το εσωτερικό της Madonna della Rocca

Αν βρεθείτε εκεί, μην παραλείψετε να πάτε και πίσω από το ξωκλήσι, για να απολαύσετε ένα μπαλκόνι με θέα προς την Αίτνα και το λόφο του χωριού Castelmola, κατοικημένου ήδη από τα προϊστορικά χρόνια και στη λίστα των πιο όμορφων οικισμών της Ιταλίας. Με τη δημοτική συγκοινωνία μπορεί να φτάσει κανείς εύκολα από την Ταορμίνα, εκ των πραγμάτων όμως θα χρειαζόμασταν άλλη μία μέρα για να το χωρέσουμε. Έτσι κι αλλιώς, οι λογαριασμοί μου με τη Σικελία δεν έκλεισαν ακόμα.

Αίτνα "αχνιστή" αριστερά και δεξιά ο λόφος με το όμορφο χωριουδάκι Castelmola

To επόμενο ερώτημα θα ήταν αν ανεβαίναμε και προς την Ακρόπολη του Ταυρομενίου - που ήταν πια ακριβώς από πάνω -τα ορατά κατάλοιπα της οποίας ωστόσο ανάγονται πολύ μεταγενέστερα, στην εποχή της αραβικής κατάκτησης. Για την ακρίβεια, ήταν μία από τις δύο Ακροπόλεις τoυ Ταυρομενίου, με τη δεύτερη και υψηλότερη να είναι στο λόφο της σημερινής Castelmola. Στην κορυφή του όρους Ταύρου δεσπόζει το λεγόμενο "Κάστρο των Σαρακηνών", παρότι η κατασκευή του μάλλον ανάγεται ήδη στην εποχή του Βυζαντίου προ της αραβικής κατάκτησης της Σικελίας, ενώ υπέστη διάφορες μετασκευές από τους μεταγενέστερους κυριάρχους του νησιού, ιδίως τους Νορμανδούς και αργότερα τους Αραγωνέζους. Η θέα είναι προφανώς εντυπωσιακή, φτάνοντας καιρού επιτρέποντος ως τα στενά της Μεσσήνης, δεν είμαι όμως σίγουρη αν αρχιτεκτονικά δικαιολογεί τα 10 ευρώ της εισόδου, στα οποία πάντως περιλαμβάνεται audio guide με QR που θα παραλάβετε από το πωλητήριο-τουαλέτα (δεν τον χρησιμοποίησα γιατί με κοιμίζουν, όπως και τα περισσότερα podcast, audiobooks κλπ). Οπότε το συγκεκριμένο και να το σκιπάρετε δε χάνετε κάτι το ανεπανάληπτο. Είπαμε όμως, η θέα είναι ωραία ε;

Θέα από το "Κάστρο των Σαρακηνών", στο βάθος κάτω από τα σύννεφα ξεπροβάλλουν τα στενά της Μεσσήνης και η Καλαβρία.

Συνεχίζεται...

 

[Extra muros]

Μετά από τόσα ανεβοκατεβάσματα, αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα στη Villa Comunale, δηλαδή το δημοτικό πάρκο, που είχαμε ήδη κοζάρει από ψηλά προηγουμένως. Για να φτάσουμε εκεί, περιηγηθήκαμε στα στενά της Ταορμίνα, γεμάτα από κόσμο και γκρουπ κρουαζιέρας. Γνωρίζαμε ήδη ότι η πόλη είναι κάτι σαν Μύκονος ή Σαντορίνη της Σικελίας, το ευχάριστο είναι ότι τουλάχιστον την περίοδο που πήγαμε (αρχές Οκτώβρη), πέρα από το συνωστισμό στα δρομάκια και σε κανά - δυο άλλα σημεία με αγνάντιο, η κατάσταση ήταν κάπως διαχειρίσιμη και έκτοτε η πυκνότητα επισκεπτών που συναντήσαμε σε όλη τη Σικελία ήταν αρκετά χαμηλότερη, ακόμα και στις Συρακούσες. Παρόλα αυτά, η κλαρινογαμπρέ εμφάνιση και ύφος αρκετών επισκεπτών και κάτι κριντζιές με Αμερικανούς τουρίστες να διασχίζουν κορνάροντας και επευφημώντας (τον εαυτό τους) σε ειδικά διαμορφωμένους για τουριστική ενοικίαση κάμπριο μίνι σκαραβαίους αφαιρούσαν αρκετά από την εμπειρία.

Κατά τα λοιπά, η Ταορμίνα αρχιτεκτονικά είναι μια τυπική ιταλική πόλη, όμορφη μεν, αλλά δε θα έλεγα ότι είναι και πάνω από το μέσο όρο της χώρας. Διεκπεραιωτική έως και αγενής μπορεί να χαρακτηριστεί η συμπεριφορά όσων ιδιοκτητών καταστημάτων σουβενίρ-τοπικών προϊόντων επισκεφτήκαμε, οδηγώντας με στην απόφαση να μην αγοράσω τίποτε από εκεί. Εξάλλου όπως αποδείχτηκε, ίδια ακριβώς προϊόντα και αναμνηστικά της πόλης υπήρχαν σε χαμηλότερη τιμή και στην Κατάνια και αλλού, οπότε όσοι είστε του μαγνητακίου (sic), μην ανησυχείτε καθόλου.

Στο δρόμο πετύχαμε τυχαία τα ερείπια ενός νυμφαίου συνδεδεμένου με αρχαίο γυμνάσιο του 2ου μ.Χ αιώνα, που φέρει το όνομα “Naumachia” καθώς αρχικά είχε ερμηνευθεί λανθασμένα ως χώρος διεξαγωγής ψυχαγωγικών ναυμαχιών σε κλειστές δεξαμένες, θέαμα ιδιαίτερα προσφιλές στους Ρωμαίους, το οποίο μάλιστα διεξαγόταν μια εποχή και στο θέατρο του Διονύσου στη νότια κλιτύ της Ακρόπολης.

Η σαιζόν πλησιάζει προς το τέλος, αλλά η "μίνι-διαδήλωση" στα στενά καλά κρατεί

H ντεμέκ "Naumachia", πιθανότατα κρηναίο οικοδόμημα, μέρος αρχαίου γυμνασίου

Πολύ κοντά βρισκόταν και το περίφημο δημοτικό πάρκο, που αναμφίβολα αποτελεί ένα από τα ομορφότερα σημεία στην Taormina. Οι κήποι, εγγλέζικου στυλ, διακοσμημένοι με περίτεχνα κιόσκια και πυργίσκους, αποτελούν δημιούργημα της Σκωτσέζας λαίδης Florence Trevelyan, που βρήκε καταφύγιο στην Ταορμίνα στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν εξεδιώχθη κακήν κακώς από την αυλή της εξαδέλφης της βασίλισσας Βικτώριας, λόγω φημών για σχέση της Trevelyan με τον ανηψιό της και μέλλοντα βασιλιά Εδουάρδο Ζ’. Η ανθοφορία του κήπου αρχές Οκτώβρη είναι ακόμα έντονη, με τους κόκκινους ιβίσκους να ξεχωρίζουν. Στο πίσω μέρος του πάρκου βρίσκονται ένα μνημείο πεσόντων των δύο πολέμων, ένα κανόνι, αλλά κι ένα μίνι-υποβρύχιο του β’ παγκοσμίου πολέμου με το παρατσούκλι “Il Maiale”, αφιερωμένο στον άγνωστο Ιταλό ναύτη. Από το πάρκο δε θα μπορούσε να λείπει και η όμορφη θέα προς τα ψηλότερα σημεία της πόλης, συμπεριλαμβανομένης της Ακρόπολης που είχαμε ήδη επισκεφτεί.

Αυτά λέει τα κιόσκια-πυργίσκοι μηδαμινής χρηστικής αξίας, που συνηθίζονται σε πάρκα και κήπους ειδικά του 19ου αι., ονομάζονται follies, κυριολεκτικά δηλαδή πουλάνε τρελίτσα. Εμένα πάντως εξακολουθούν να μου θυμίζουν κολοβωμένα ζιγκουράτ περισσότερο.

Μνημείο πεσόντων στη Villa Comunale

To υποβρύχιο "Il maiale" δεν ξέρω κατά πόσο μοιάζει με το "Il delfino"- ζωολογικός κήπος το ναυτικό του Μουσολίνι- που τορπίλησε την Έλλη.

Επόμενη στάση - τι άλλο - παρά το απόλυτο highlight της πόλης, το διάσημο “teatro greco”. Που δεν είναι και τόσο γκρέκο βέβαια, εδώ και πολλούς αιώνες, αφού οι Ρωμαίοι προσάρμοσαν το ελληνιστικό θέατρο σε αρένα για μονομάχους και θηριομαχίες, θεάματα πλησιέστερα στα γούστα τους. Αγνοείστε πλήρως την πινακίδα έξω από το δημοτικό πάρκο που δείχνει βέλος προς τα αριστερά και ακολουθήστε τη διαδρομή στο google maps, καθώς μόνο η κύρια είσοδος είναι ανοιχτή. Το εισιτήριο κοστίζει 16 ευρώ και μπορεί να αγοραστεί ονλάιν, εμείς ωστόσο περιμέναμε στην ουρά περίπου ένα 10λεπτο που φάνηκε μισάωρο λόγω του μεσημεριανού ήλιου, μιας και δεν υπάρχει άλλος τρόπος απόκτησης δωρεάν εισόδου, της οποίας τυγχάνω δικαιούχος. Με την ανηφόρα που έχουν πάρει οι είσοδοι μουσείων και αρχαιολογικών χώρων ανά την Ευρώπη, φυσικά και στην Ελλάδα, παραδέχομαι ότι ένιωσα αρκετά προνομιούχα για το σεβαστό συνολικά ποσό που εξοικονόμησα έτσι. Το βασικό μου θέμα είναι ωστόσο ότι αυτά τα χρήματα δεν ανταποκρίνονται πάντα σε υποδομές και αναστηλώσεις αντάξιες της φήμης και της ιστορικής σημασίας αρκετών μνημείων. Πιστεύω δηλαδή ότι ο μη ιταλόφωνος επισκέπτης αξίζει κάτι καλύτερο από πινακίδες του τύπου “the theatre is alarmed”, εννοώντας φαντάζομαι ότι διαθέτει σύστημα συναγερμού. Ίσως όμως βέβαια και να τους αδικώ και να είχαν δίκιο οι άνθρωποι, γιατί κι εγώ στη θέση του θεάτρου θα ήμουν θορυβημένη (alarmed), αν με παραγέμιζαν στο κοίλο με πλαστικά καθίσματα και κιγκλιδώματα, λες και είναι γήπεδο. Τέρμα όμως η γκρίνια, η βόλτα στο θέατρο είναι ωραία, η σκηνή όντως εντυπωσιακά αποκατεστημένη και η θέα για άλλη μια φορά μαγική, όχι μόνο προς την Αίτνα, αλλά και ακριβώς πίσω από το θέατρο, εντός του αρχαιολογικού χώρου.

Δε λέω, έχει τη χάρη του, αλλά τι κάγκελο και πλαστικούρα είναι τούτη, είναι ντροπή και ντρέπομαι, που θα 'λεγε μια ψυχή...

Με τα πόδια νυσταγμένα και βαριά, πήραμε ξανά την Corso Umberto, προσθέτοντας μια σειρά από αξιοθέατα στη λίστα μας, που παραθέτω φωτογραφικά παρακάτω:

Ναός Αγίας Αικατερίνης, α' μισό 17ου αιώνα.

Το παλαιό μοναστήρι του Αγίου Αυγουστίνου, σε υστερογοτθικό στιλ του 15ου αιώνα. Μετά από εκτεταμένες εργασίες αποκατάστασης φιλοξενεί τη δημοτική βιβλιοθήκη της πόλης, Πλατεία IX Aprile

Ο μπαρόκ ναός του Αγίου Ιωσήφ, πλατεία IX Aprile

H Porta Mezzo στην πλατεία IX Aprile με τον πύργο του ρολογιού και την καμπάνα που χτυπάει κάθε χρόνο στις 9 Ιουλίου για την έναρξη της λιτανείας του πολιούχου Αγίου Παγκρατίου και επίσης άλλη μία φορά με την ανακοίνωση της εκλογής του εκάστοτε δημάρχου της πόλη. Δίπλα δεξιά το καφέ Wunderbar, εν λειτουργία από το 1870. Δε διαπιστώσαμε αν είναι τόσο "θαυμάσιο" όσο υπόσχεται το γερμανικό του όνομα, καθώς δεν καθίσαμε κυριολεκτικά δευτερόλεπτο κατά την παραμονή μας στην Ταορμίνα

Η εικόνα νομίζω δικαιολογεί το χαρακτηρισμό της πλατείας IX Aprile ως "σαλόνι" της Ταορμίνα. Το δε όνομα "9η Απρίλη" αποδίδεται στην - πρόωρη όπως αποδείχτηκε - φήμη που είχε διαδοθεί εκείνη τη μέρα το 1860, πως ο Ιωσήφ Γαριβάλδης είχε ήδη αποβιβαστεί στη Σικελία για να εκδιώξει τους Βουρβώνους δυνάστες στα πλαίσια της ιταλικής εθνικής ενοποίησης. Εντέλει ο Γαριβάλδης ήλθε, αλλά ένα μήνα αργότερα, ποτέ όμως δεν αφήνουμε τις λεπτομέρειες να χαλάσουν μια όμορφη πλατεία.

O καθεδρικός της Ταορμίνα, βασιλική του 13ου αιώνα στα θεμέλια παλιότερου ναού του Αγίου Νικολάου του Μπάρι. Γνώρισε πολλές μετασκευές, με βασικότερη το 1636. Μετανιώνω που δεν μπήκα καίτοι την πετύχαμε ανοιχτή, κυρίως λόγω της βυζαντινής αχειροποιήτου εικόνας της Παναγίας που φυλάσσεται στο εσωτερικό.

Αυτή ήταν η φωτογραφία με τη λιγότερη δυνατή κοσμοσυρροή που κατόρθωσα να πάρω από το πιο διάσημο συντριβάνι της πόλης στην Piazza Duomo, ακριβώς απέναντι από τον καθεδρικό. Κατασκευάστηκε το 1635 από ντόπιο μάρμαρο, ας είμαστε όμως ειλικρινείς, οι σχεδιαστές του ήταν κάπως τσακωμένοι με το καλό γούστο. H δε θηλυκή μινωταυρίνα (sic) στην κορυφή με το έμβλημα της πόλης, λίγο πιο κιτς από κουκλάκι αγιοβαλεντινιάτικο.

Το - παντελώς εγκαταλελειμμένο - ρωμαϊκό ωδείο

To Palazzo Corvaja, του 14ου αιώνα, σε γοτθικό στιλ. Χτίστηκε πάνω σε ερείπια νορμανδικής οχύρωσης, που με τη σειρά της βρισκόταν πάνω σε κατάλοιπα ρωμαϊκού τείχους. Πήρε το όνομα του από την πλούσια ντόπια οικογένεια που το κατείχε από το 1538 ως το 1945, όταν περιήλθε στην κατοχή του δήμου.

Με τις αποσκευές ανά χείρας γυρίσαμε στη στάση, όπου το βανάκι του δήμου έφτασε στην ώρα του, κάνοντας ωστόσο τουλάχιστον ένα 10λεπτο να αναχωρήσει μέχρι να βολευτούν όλοι επιβάτες. Ευτυχώς η διαδρομή ήταν σύντομη κι έτσι φτάσαμε στο σταθμό μια ολόκληρη ώρα πριν την προγραμματισμένη μας αναχώρηση για τις Συρακούσες. Εκείνη την ώρα, άκουσα την ανακοίνωση ότι το Intercity για τις Συρακούσες λόγω καθυστέρησης θα έμπαινε σε λίγα λεπτά στο σταθμό. Η προοπτική της εξοικονόμησης χρόνου μου φάνηκε πολύ δελεαστική, παρότι το πέναλτι της επι επιτόπου “αναβάθμισης” τραίνου σε σχέση με το τοπικό τραίνο που είχαμε κλείσει ήταν αρκετά τσουχτερό (15 ευρώ επιπλέον των 11,40 για το αρχικό δρομολόγιο). Η φίλη μου ήρθε ομολογουμένως προ τετελεσμένων, κάτι που δημιούργησε μια λίγο ψυχροπολεμική ατμόσφαιρα μέχρι και την άφιξη στις Συρακούσες κατά τις 7 παρά τέταρτο, δηλαδή περίπου 1 και 15 λεπτά νωρίτερα του αναμενομένου. Από το σταθμό των Συρακουσών πήραμε το αστικό προς την περιοχή του διαμερίσματος που είχαμε κλείσει. Να έχετε υπόψη ότι γενικά στην περιοχή οι στάσεις έχουν όνομα σπάνια ή ποτέ, ωστόσο το google maps δείχνει με αρκετή ακρίβεια την πορεία των λεωφορείων και βοηθάει να προετοιμαστείτε για την αποβίβαση. Η οδηγός εκείνου του πρώτου αστικού, που γενικά απ’ ό,τι είδαμε χρησιμοποιούν σχεδόν αποκλειστικά ντόπιοι, έκανε διαγωνισμό χειρότερης οδήγησης με τους συμπατριώτες της, με δυο παρά τρίχα τρακαρίσματα στα περίπου 25 λεπτά της διαδρομής. Οι επιβάτες έμοιαζαν σχεδόν όλοι γνωστοί της και συνεννοούνταν στο μιλητό για εκτός στάσης σημεία που τους βόλευαν καλύτερα, τουλάχιστον να πω ότι η προσβασιμότητα για ΑΜΕΑ ήταν άψογη. Το κόστος είναι 1,50 ευρώ για 90 λεπτά. Το αστικό το πήραμε κι άλλες φορές και οι οδηγοί ήταν πιο νορμάλ.

Το διαμέρισμά μας βρισκόταν στο “νέο” κομμάτι των Συρακουσών, στην πραγματικότητα βέβαια πολύ κοντά στο αρχαιολογικό πάρκο Νεαπόλεως, καρδιά της πιο λαμπρής αποικίας στη Μεγάλη Ελλάδα. Η κάπως “ανορθόδοξη” επιλογή καταλύματος βασίστηκε στο ότι θα πηγαίναμε στην Ορτυγία, την “παλιά πόλη” δηλαδή, την επόμενη μέρα με το αστικό, ενώ τη μεθεπόμενη στο αρχαιολογικό πάρκο και από εκεί πίσω στο σταθμό για το Νότο. Το ίδιο το διαμέρισμα (50 ευρώ το βράδυ με πρωινό) αποδείχτηκε αξιοπρεπέστατο (πέρα από το αρχαιολογικής αξίας ασανσέρ) και ο ιδιοκτήτης του εξαιρετικά βοηθητικός σε όλα, εκτός από το σχεδόν ανυπέρβλητο εμπόδιο εξεύρεσης ανοιχτού εστιατορίου ή έστω πιτσαρίας Δευτέρα βράδυ και δη εκτός της πολύ πιο τουριστικής Ορτυγίας. Όσα μέρη πρότεινε ο έρμος ο Fabrizio ήταν κλειστά εκείνη τη μέρα, με τη λύση τελικά να δίνει το ζουμ στους χάρτες της google, που έδειχναν ότι το εστιατόριο Siculish ήταν στον ίδιο δρόμο στα 3 λεπτά περπάτημα. Για καλή μας τύχη, και παρότι το εστιατόριο ήταν γεμάτο, βρήκαμε τραπέζι και απολαύσαμε μια νοστιμότατη πίτσα (ναπολιτάνικου στυλ βέβαια, γιατί οι τοπικές, σικελικές εκδοχές του είδους, διαφέρουν αισθητά από την κλασική αντίληψη περί πίτσας), καθώς κατά τις ονλάιν κριτικές, αυτές αποτελούσαν σπεσιαλιτέ του καταστήματος. Ακόμα πιο ξεχωριστό θα έλεγα ωστόσο πως ήταν το γκουρμέ, υπερμεγέθες arancino με σως τυριού, ολόφρεσκο και τραγανιστό, πιθανότατα και με τουλάχιστον 2000 θερμίδες μόνο του. Έχοντας εννοείται σε αμφότερες τις επισκέψεις μου στη Σικελία δοκιμάσει πληθώρα arancini, μπορώ να πω πως ήταν μια διαφορά το καλύτερο, φυσικά σε τιμή εστιατορίου κι όχι street food. Πάντως τα περίπου 25 ευρώ το άτομο μαζί με μια δροσιστική σαλάτα burrata και δύο μπίρες Messina με κρύσταλλα άλατος θεωρώ ότι ήταν τίμια για την ποιότητα και την ποσότητα.

Το θεσπέσιο arancino, στρογγυλού σχήματος, σε αντίθεση με το σύνηθες στα ανατολικά της Σικελίας κωνικό σχήμα, εμπνευσμένο από την Αίτνα.