KonstantinosAlyona
Member
- Μηνύματα
- 2.010
- Likes
- 6.361
Περιεχόμενα
Οι μέρες στο Κρασνοντάρ περνούσαν κάπως έτσι, με κύριο χαρακτηριστικό το πολύ περπάτημα. Κάποιες φορές απλά επειδή θέλαμε, άλλες επειδή έτσι έκρινε ο οδηγός του τραμ ή λεωφορείου..Ρωσία είναι αυτή, τα απρόοπτα δεν είναι τόσο "απρόοπτα"..
Και τότε ήρθε η ιδέα. Όχι σε μένα, μη σκεφτεί κανείς ότι ήξερα και από χθες αυτές τις περιοχές προς τη Δημοκρατία της Αντιγκέα (Adigean Republic). Η πεθερά το σκέφτηκε, μαζί με τη σύζυγο το σκεφτήκανε καλύτερα, κι εγώ απλά, δημοκρατικά πείστηκα..
Θα πηγαίναμε στην περιοχή της οροσειράς και του φαραγγιού Guama, έχοντας κλείσει τηλεφωνικά ένα τρίκλινο δωμάτιο σε ξενοδοχείο στο χωριό Mezmay. Πρόκειται για δημοφιλή ορεινό προορισμό για τους Ρώσους της περιοχής, σε πολύ όμορφο περιβάλλον, αλλά σε καμία των περιπτώσεων μην περιμένετε ανέσεις χειμερινού ευρωπαϊκού θέρετρου.
Να ‘μαστε λοιπόν στο Honda Civic της πεθεράς μου (απορώ ειλικρινά πώς σκέφτηκε να πάρει τέτοιο αμάξι για δρόμους σαν της Ρωσίας..), εφοδιασμένοι με όλα τα απαραίτητα για το διήμερο. Αφήσαμε πίσω την πόλη και πήραμε το δρόμο προς Maykop, νοτιοανατολικά του Κρασνοντάρ. Μουσική στο αυτοκίνητο, καφεδάκια, γλυκό (απαραίτητο συνοδευτικό του καφέ για κάθε Ρώσο που σέβεται το εαυτό του) και πάνω απ’ όλα τα μάτια μας ανοιχτά για να μη συμβεί τίποτα απρόοπτο, ξέρετε, σαν αυτά που κυκλοφορούν σε αμέτρητα βίντεο στο ίντερνετ… Ευτυχώς, δε συνέβη σε εμάς. Σε διασταύρωση με τον κεντρικό δρόμο που πηγαίναμε, βλέπουμε κίνηση, σταματάμε και διαπιστώνουμε ότι μόλις πριν ελάχιστο χρόνο είχανε «φιληθεί» δύο αυτοκίνητα. Ασθενοφόρο δεν είχε έρθει ακόμα, ούτε αστυνομία φυσικά (αυτοί έρχονται στο τέλος..χαχα!), αλλά διαπίστωσα πόσο έτοιμοι είναι σε αυτό το έθνος για κάθε δυσκολία. Από διάφορα αυτοκίνητα που είχαν σταματήσει, οι άνθρωποι έβγαλαν κάθε είδους πρώτη βοήθεια, απομάκρυναν μια τραυματισμένη γυναίκα από το αυτοκίνητο, της καθαρίζανε το κεφάλι με νερό, είχαν γάζες, βότκα για τον πόνο, είχαν τα πάντα! Είναι μάλλον αυτό που μου λέει συνέχεια η γυναίκα μου, ότι έχουν μάθει να επιβιώνουν μόνοι τους, δεν περιμένουν τίποτα από το κράτος πλέον.. Η πεθερά κατέβηκε να δει και να βοηθήσει, πήρα κι εγώ ένα πεντόλιτρο νερό που είχαμε, το αφήσαμε εκεί και φύγαμε, δεν μπορούσαμε να προσφέρουμε κάτι άλλο. Τι τα ήθελες, η καημένη η Βέρα επηρεάστηκε φαίνεται από τα αίματα και τα σχετικά (ενώ της είπαμε να μην πάει..), δεν μπορούσε να οδηγήσει, έκανε στην άκρη, την πήραν τα δάκρυα και «κατέβασε» καναδύο τσιγάρα να συνέλθει. Συνεχίζουμε....στο υπέροχο οδικό δίκτυο της Ρωσίας.. Ειλικρινά, δεν ξέρω τι άποψη έχουν οι πιο πολλοί, σας δίνω ένα παράδειγμα του παρελθόντος και συνεχίζω..
Την πρώτη φορά που η σύζυγος είχε έρθει στην Ελλάδα, συναντηθήκαμε στην Κρήτη όπου έμενα τότε. Κατά τη διαδρομή λοιπόν προς Ρέθυμνο, το θυμάμαι ακόμα που μου είπε «what a nice road!”…Της λέω «αυτοί οι δρόμοι σ’ αυτό το νησί με αυτούς τους οδηγούς είναι από τους χειρότερους στην Ελλάδα, πλάκα με κάνεις;;!» Και μου απαντάει γελώντας “You haven’t been in Russia yet, come and you will see”.. Ειλικρινά, δεν το πίστεψα, έχοντας στο μυαλό μου την εικόνα μιας πολύ ισχυρής χώρας και όλα τα σχετικά.. Από τότε που πήγα και εκεί, αλλά και στην Ουκρανία, άλλαξα άποψη. Αναλογικά με τα οικονομικά μεγέθη, είναι απλά σκ***…
Τέλος η παρένθεση, συνεχίζουμε τη διαδρομή προς την πόλη Absheronsk και μετά από περίπου 20 χλμ βαρβάτο χωματόδρομο στο Μεζμάι. Είχαμε κάνει κάποιες στάσεις για τα απαραίτητα, και για φωτογραφίες, το περιβάλλον σε αποζημίωνε για όλη την ταλαιπωρία. Η πρώτη εικόνα που είδαν τα μάτια ενός Έλληνα που πήγαινε σε «ορεινό αγαπημένο προορισμό» στα νότια της Ρωσίας, ήταν αυτή..
Καλό, έτσι; Όπως έχω πει σε φίλους, αυτό που μου έρχεται στο μυαλό κάθε φορά που σκέφτομαι την περιοχή εκείνη και γενικά μικρά χωριά και κωμοπόλεις της Ρωσίας, όσον αφορά τη γενική εικόνα, είναι κάτι μεταξύ Battlefieldκαι Call of Duty.. Παλιά ξύλινα σπίτια, αυτοκίνητα – κλούβες σαν τα ασθενοφόρα του β’ παγκοσμίου, διάφορα ζώα να κινούνται στους χωματόδρομους του χωριού, το κινητό να μην τα έχει καλά με το δίκτυο, φράχτες στα σπίτια είτε έτσι..
....
είτε έτσι.....
. Ή και με πόρτα από κλεμμένα σήματα και μπάρες της τροχαίας (δε βρίσκω τη φωτογραφία..γκρρρ)
Φοβερές, μαγευτικές εικόνες! Δεν το λέω ειρωνικά, ένιωθα σαν να ήμουν σε άλλη εποχή. Το ξενοδοχείο μας φυσικά ήταν καινούρια ξύλινη κατασκευή, είχαμε τα βασικά και έιχε και άλλους Ρώσους τουρίστες. Μπορούσαμε να πληρώσουμε για να μας πάνε βόλτα σε σπηλιές, αλλά ήταν μακριά, τα λεφτά πολλά, οπότε το ακυρώσαμε. Μπορούσαμε να πληρώσουμε να μας πάνε με άλογα στο φαράγγι και τα σχετικά, αλλά λέμε ας δούμε τι παίζει και αποφασίζουμε την άλλη μέρα. Εκείνη την ώρα, η δραστήρια μαμά Βέρα βρίσκει μια παρέα δύο αγοριών και ενός κοριτσιού που ήταν εκεί για διακοπές με ένα από αυτά τα αυτοκίνητα – ασθενοφόρα, όπως τα λέω εγώ, ένα τέτοιο :
Θα πηγαίνανε βόλτα σε ύψωμα πάνω από το χωριό, είχαν μαζί τους τα απαραίτητα για κάθε ρωσικό πικ-νικ, και μας προτείνανε να πάμε, τσάμπα! Παίρνουμε το μπουκάλι κι εμείς, μέσα στο αμάξι. Ο ένας οδηγούσε, η κοπέλα με τον άλλον και εμάς πίσω, σε περιμετρικό πάγκο-καναπέ, ντυμένο στο transformed αυτοκίνητο. Δυνατή ρωσική μουσική από τα πολλά ηχεία, ο ένας τύπος κομμάτια ήδη από τις μπύρες (ναι, όπως το έχετε στο νου σας για Ρώσο μεθυσμένο..). Πήραμε το χωματόδρομο, δεξιά κι αριστερά υπάρχουν μεγάλα αυλάκια για τα νερά των βροχών. Εγώ περίμενα να υπάρχει κάπου δρόμος για το ξέφωτο.. Ναι πώς.. Απλά ο τύπος έστριψε το τιμόνι αριστερά, βούτηξε στο αυλάκι, και… δεν κώλωσε ούτε στιγμή! Νόμιζα ότι μόνο άρμα θα έβγαινε από εκεί μέσα, αλλά τελικά οι μπαγάσες είναι καλοί, πολύ καλοί σε κάτι τέτοια..… Λίγα ακόμη λεπτά μέσα από το δάσος, και φτάνουμε στο ξέφωτο, με το χωριό και την κοιλάδα στα πόδια μας.. Τρομερή θέα.
Περάσαμε κάμποση ώρα πίνοντας βότκα και μπύρα, τρώγοντας δε θυμάμαι τι, και επιστροφή… Στιχομυθία στο αυτοκίνητο μεταξύ του μεθυσμένου και της πεθεράς μου, όταν κατάλαβε ότι δεν είμαι Ρώσος:
- Και από πού είναι;
- Από την Ελλάδα, Κρήτη (που να ξέρει τη Λάρισα.. )
- Α, και γιατί ήρθε εδώ, τι να κάνει σε αυτό το μέρος;;!
(Λες μην είχε ξαναπάει ξένος εκεί;
Τέλος πάντων, το απόγευμα κατεβήκαμε για περπάτημα στο χωριό με τη σύζυγο, είδαμε τι παίζει με το φαράγγι και κάναμε το σχέδιό μας. Θα περπατούσαμε την επόμενη μέρα τα εφτά χιλιόμετρα μέχρι τη μέση του φαραγγιού (έχει καφέ – εστιατόριο εκεί), πάνω στις παλιές γραμμές του τρένου που το διέσχιζε για τουριστικούς λόγους μέχρι πριν κάποια χρόνια.. Κάποια στιγμή το βουνό από τη μία πλευρά κατέβηκε και παρέσυρε τα πάντα. Γι’ αυτό τώρα υπάρχει βαγονάκι μόνο από την άλλη πλευρά, από το χωριό Guamka προς τη μέση. Κανονικά απαγορεύεται να διασχίσεις το φαράγγι ανάποδα, θα καταλάβετε γιατί. Βασικά, να γιατί :
Αλλά μας έξυνε, και το κάναμε.
Αυτά την επόμενη μέρα, μετά από ένα βράδυ με ρώσικες λιχουδιές, λίγο αλκοόλ, καλες φωτογραφίες.. Και μετά από ένα πρωινό με χορτόπιτα της μητέρας μου (ναι, την κουβάλησα στη Ρωσία!) και δυνατό καφέ.
Αρχίσαμε το περπάτημα λοιπόν κατά μήκος των παλιών γραμμών, το περιβάλλον απλά μοναδικό, όπως σε όλη αυτή την άγρια περιοχή. Σύντομα το ποτάμι έγινε χείμαρρος, στένεψε, και μπήκαμε για τα καλά στο φαράγγι. Παρά το ότι είχε σχεδόν βγει ο Οκτώβρης, ο καιρός ήταν καλός και βοήθησε. Περάσαμε το σημείο που οι κατολισθήσεις είχαν παρασύρει τα πάντα πριν χρόνια... Και μετά φτάσαμε κάπου εδώ..
Τα κάγκελα που βλέπετε τελειώνουν αφού έχει τελειώσει το έδαφος, οπότε "κρέμεσαι" στο πλάι, με το χείμαρρο αρκετά μέτρα κάτω και περνάς από την άλλη πλευρά. Και πάλι δε βρίσκω τη φωτογραφία και εκνευρίζομαι!
Η πινακίδα σημαίνει απλά ότι απαγορεύεται να συνεχίσεις, είναι επικίνδυνα κτλ κτλ.. Ελάτε τώρα, στη Ρωσία είμαστε, το «απαγορεύεται» είναι σχετικό γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Μετά από λίγες ώρες όχι κουραστικού βαδίσματος, με τα ψηλά βουνά τριγύρω μας, φτάσαμε στο καφέ που σας είπα, βάλαμε την πεθερά να πείσει τον αστυνομικό να ανοίξει την επόμενη καγκελόπορτα και κατευθείαν για μπορς και πιλμένι!! Τουρίστες από το βαγονάκι που μόλις είχε φτάσει από την άλλη πλευρά μας κοιτούσαν περίεργα, γιατί όλοι ήξεραν ότι απαγορεύεται να περάσεις πέρα από την καγκελόπορτα (είχαμε έρθει ουσιαστικά από απαγορευμένη περιοχή).. Ευτυχώς η πεθερούλα ήταν πειστική, αλλιώς θα μέναμε νηστικοί.
Στο μέρος εκείνο μπορείς να νοικιάσεις οδηγούς για αναρρίχηση και πεζοπορία σε άλλα μικρότερα φαράγγια και καταρράκτες, γενικά είναι η χαρά οποιουδήποτε λατρεύει τη δραστηριότητα στη φύση. Εμείς δεν προλαβαίναμε, δοκιμάσαμε να περάσουμε το ποτάμι μόνοι μας, δεν τα καταφέραμε, οπότε ξεκουραστήκαμε και ετοιμαστήκαμε για επιστροφή, αφού ο αστυνομικός μας άνοιξε την πόρτα όταν δεν έβλεπαν άλλοι.. Μετά από εμάς ξεκίνησε κι ένας παππούς σε μικρό βαγονάκι, ο οποίος ζούσε εκεί στο φαράγγι και πήγαινε να μαζέψει μανιτάρια. Τρέλα, έτσι;! Μας ανέβασε πάνω, γλιτώσαμε αρκετή απόσταση, κάναμε λίγο κακάκια εκεί που οι γραμμές ήταν στο όριο του βράχου και του γκρεμού – χειμάρρου από κάτω, αλλά η εμπειρία άξιζε!! Δωρεάν ξενάγηση!
Τι άλλο να ζητούσα από ένα διήμερο σ’ αυτό το άγνωστο για μένα μέρος.. Οι εικόνες που πήρα ακόμα στριφογυρίζουν στο μυαλό μου. Ίσως έτσι μας καρφώθηκε και η ιδέα για πιο extreme καταστάσεις, πιο ψηλά στον Καύκασο και με πιθανή ανάβαση στο Ελμπρούς..
Να τελειώσω την περιγραφή με κάποιες εντυπώσεις και επιπλέον φώτος από την περιοχή. Άλλη εποχή, άλλη ζωή, άλλοι άνθρωποι σε σχέση με τις πόλεις. Κι όμως, πολύ κοντά στον «πολιτισμό», σε σχέση με περιοχές πίσω από τα Ουράλια.. Δεν ξέρω πώς μπορεί να είναι εκεί...
Οι οδηγοί από την περιοχή της Αντιγκέα και πιο πέρα είναι άλλη κλάση! Χαμηλωμένα Lada, με χακί(!) σιδερένιες ζάντες, κατάμαυρα τζάμια και οδήγηση άλλου επιπέδου. Το νιώθεις, δε μπλέκεις σε καυγά ο κόσμος να χαλάσει. Αν βέβαια κάνεις φίλους από εκεί, νιώθω ότι η φιλοξενία πάει σε άλλο επίπεδο..
Ο χωματόδρομος μέχρι το Mezmay, είναι για γερά νεύρα.. Ο προορισμός όμως αποζημιώνει και μη διστάσετε αν πάτε, να περπατήσετε το φαράγγι. Με προσοχή όλα θα πάνε καλά! Μπορείτε να δείτε κι άλλες φωτογραφίες από αυτο τον πραγματικά υπέροχο στα μάτια μου προορισμό, στο σχετικό άλμπουμ εδώ:http://www.travelstories.gr/community/gallery/albums/mezmay-Ρωσία.702/
Συγνώμη αν κούρασα, θα μπορούσα να μιλάω γι’ αυτό το μέρος με τις ώρες.. Κάθε παρατήρηση ευπρόσδεκτη!
Και τότε ήρθε η ιδέα. Όχι σε μένα, μη σκεφτεί κανείς ότι ήξερα και από χθες αυτές τις περιοχές προς τη Δημοκρατία της Αντιγκέα (Adigean Republic). Η πεθερά το σκέφτηκε, μαζί με τη σύζυγο το σκεφτήκανε καλύτερα, κι εγώ απλά, δημοκρατικά πείστηκα..
Θα πηγαίναμε στην περιοχή της οροσειράς και του φαραγγιού Guama, έχοντας κλείσει τηλεφωνικά ένα τρίκλινο δωμάτιο σε ξενοδοχείο στο χωριό Mezmay. Πρόκειται για δημοφιλή ορεινό προορισμό για τους Ρώσους της περιοχής, σε πολύ όμορφο περιβάλλον, αλλά σε καμία των περιπτώσεων μην περιμένετε ανέσεις χειμερινού ευρωπαϊκού θέρετρου.
Να ‘μαστε λοιπόν στο Honda Civic της πεθεράς μου (απορώ ειλικρινά πώς σκέφτηκε να πάρει τέτοιο αμάξι για δρόμους σαν της Ρωσίας..), εφοδιασμένοι με όλα τα απαραίτητα για το διήμερο. Αφήσαμε πίσω την πόλη και πήραμε το δρόμο προς Maykop, νοτιοανατολικά του Κρασνοντάρ. Μουσική στο αυτοκίνητο, καφεδάκια, γλυκό (απαραίτητο συνοδευτικό του καφέ για κάθε Ρώσο που σέβεται το εαυτό του) και πάνω απ’ όλα τα μάτια μας ανοιχτά για να μη συμβεί τίποτα απρόοπτο, ξέρετε, σαν αυτά που κυκλοφορούν σε αμέτρητα βίντεο στο ίντερνετ… Ευτυχώς, δε συνέβη σε εμάς. Σε διασταύρωση με τον κεντρικό δρόμο που πηγαίναμε, βλέπουμε κίνηση, σταματάμε και διαπιστώνουμε ότι μόλις πριν ελάχιστο χρόνο είχανε «φιληθεί» δύο αυτοκίνητα. Ασθενοφόρο δεν είχε έρθει ακόμα, ούτε αστυνομία φυσικά (αυτοί έρχονται στο τέλος..χαχα!), αλλά διαπίστωσα πόσο έτοιμοι είναι σε αυτό το έθνος για κάθε δυσκολία. Από διάφορα αυτοκίνητα που είχαν σταματήσει, οι άνθρωποι έβγαλαν κάθε είδους πρώτη βοήθεια, απομάκρυναν μια τραυματισμένη γυναίκα από το αυτοκίνητο, της καθαρίζανε το κεφάλι με νερό, είχαν γάζες, βότκα για τον πόνο, είχαν τα πάντα! Είναι μάλλον αυτό που μου λέει συνέχεια η γυναίκα μου, ότι έχουν μάθει να επιβιώνουν μόνοι τους, δεν περιμένουν τίποτα από το κράτος πλέον.. Η πεθερά κατέβηκε να δει και να βοηθήσει, πήρα κι εγώ ένα πεντόλιτρο νερό που είχαμε, το αφήσαμε εκεί και φύγαμε, δεν μπορούσαμε να προσφέρουμε κάτι άλλο. Τι τα ήθελες, η καημένη η Βέρα επηρεάστηκε φαίνεται από τα αίματα και τα σχετικά (ενώ της είπαμε να μην πάει..), δεν μπορούσε να οδηγήσει, έκανε στην άκρη, την πήραν τα δάκρυα και «κατέβασε» καναδύο τσιγάρα να συνέλθει. Συνεχίζουμε....στο υπέροχο οδικό δίκτυο της Ρωσίας.. Ειλικρινά, δεν ξέρω τι άποψη έχουν οι πιο πολλοί, σας δίνω ένα παράδειγμα του παρελθόντος και συνεχίζω..
Την πρώτη φορά που η σύζυγος είχε έρθει στην Ελλάδα, συναντηθήκαμε στην Κρήτη όπου έμενα τότε. Κατά τη διαδρομή λοιπόν προς Ρέθυμνο, το θυμάμαι ακόμα που μου είπε «what a nice road!”…Της λέω «αυτοί οι δρόμοι σ’ αυτό το νησί με αυτούς τους οδηγούς είναι από τους χειρότερους στην Ελλάδα, πλάκα με κάνεις;;!» Και μου απαντάει γελώντας “You haven’t been in Russia yet, come and you will see”.. Ειλικρινά, δεν το πίστεψα, έχοντας στο μυαλό μου την εικόνα μιας πολύ ισχυρής χώρας και όλα τα σχετικά.. Από τότε που πήγα και εκεί, αλλά και στην Ουκρανία, άλλαξα άποψη. Αναλογικά με τα οικονομικά μεγέθη, είναι απλά σκ***…
Τέλος η παρένθεση, συνεχίζουμε τη διαδρομή προς την πόλη Absheronsk και μετά από περίπου 20 χλμ βαρβάτο χωματόδρομο στο Μεζμάι. Είχαμε κάνει κάποιες στάσεις για τα απαραίτητα, και για φωτογραφίες, το περιβάλλον σε αποζημίωνε για όλη την ταλαιπωρία. Η πρώτη εικόνα που είδαν τα μάτια ενός Έλληνα που πήγαινε σε «ορεινό αγαπημένο προορισμό» στα νότια της Ρωσίας, ήταν αυτή..
Καλό, έτσι; Όπως έχω πει σε φίλους, αυτό που μου έρχεται στο μυαλό κάθε φορά που σκέφτομαι την περιοχή εκείνη και γενικά μικρά χωριά και κωμοπόλεις της Ρωσίας, όσον αφορά τη γενική εικόνα, είναι κάτι μεταξύ Battlefieldκαι Call of Duty.. Παλιά ξύλινα σπίτια, αυτοκίνητα – κλούβες σαν τα ασθενοφόρα του β’ παγκοσμίου, διάφορα ζώα να κινούνται στους χωματόδρομους του χωριού, το κινητό να μην τα έχει καλά με το δίκτυο, φράχτες στα σπίτια είτε έτσι..
....είτε έτσι.....
. Ή και με πόρτα από κλεμμένα σήματα και μπάρες της τροχαίας (δε βρίσκω τη φωτογραφία..γκρρρ)Φοβερές, μαγευτικές εικόνες! Δεν το λέω ειρωνικά, ένιωθα σαν να ήμουν σε άλλη εποχή. Το ξενοδοχείο μας φυσικά ήταν καινούρια ξύλινη κατασκευή, είχαμε τα βασικά και έιχε και άλλους Ρώσους τουρίστες. Μπορούσαμε να πληρώσουμε για να μας πάνε βόλτα σε σπηλιές, αλλά ήταν μακριά, τα λεφτά πολλά, οπότε το ακυρώσαμε. Μπορούσαμε να πληρώσουμε να μας πάνε με άλογα στο φαράγγι και τα σχετικά, αλλά λέμε ας δούμε τι παίζει και αποφασίζουμε την άλλη μέρα. Εκείνη την ώρα, η δραστήρια μαμά Βέρα βρίσκει μια παρέα δύο αγοριών και ενός κοριτσιού που ήταν εκεί για διακοπές με ένα από αυτά τα αυτοκίνητα – ασθενοφόρα, όπως τα λέω εγώ, ένα τέτοιο :
Θα πηγαίνανε βόλτα σε ύψωμα πάνω από το χωριό, είχαν μαζί τους τα απαραίτητα για κάθε ρωσικό πικ-νικ, και μας προτείνανε να πάμε, τσάμπα! Παίρνουμε το μπουκάλι κι εμείς, μέσα στο αμάξι. Ο ένας οδηγούσε, η κοπέλα με τον άλλον και εμάς πίσω, σε περιμετρικό πάγκο-καναπέ, ντυμένο στο transformed αυτοκίνητο. Δυνατή ρωσική μουσική από τα πολλά ηχεία, ο ένας τύπος κομμάτια ήδη από τις μπύρες (ναι, όπως το έχετε στο νου σας για Ρώσο μεθυσμένο..). Πήραμε το χωματόδρομο, δεξιά κι αριστερά υπάρχουν μεγάλα αυλάκια για τα νερά των βροχών. Εγώ περίμενα να υπάρχει κάπου δρόμος για το ξέφωτο.. Ναι πώς.. Απλά ο τύπος έστριψε το τιμόνι αριστερά, βούτηξε στο αυλάκι, και… δεν κώλωσε ούτε στιγμή! Νόμιζα ότι μόνο άρμα θα έβγαινε από εκεί μέσα, αλλά τελικά οι μπαγάσες είναι καλοί, πολύ καλοί σε κάτι τέτοια..… Λίγα ακόμη λεπτά μέσα από το δάσος, και φτάνουμε στο ξέφωτο, με το χωριό και την κοιλάδα στα πόδια μας.. Τρομερή θέα.
Περάσαμε κάμποση ώρα πίνοντας βότκα και μπύρα, τρώγοντας δε θυμάμαι τι, και επιστροφή… Στιχομυθία στο αυτοκίνητο μεταξύ του μεθυσμένου και της πεθεράς μου, όταν κατάλαβε ότι δεν είμαι Ρώσος:
- Και από πού είναι;
- Από την Ελλάδα, Κρήτη (που να ξέρει τη Λάρισα.. )
- Α, και γιατί ήρθε εδώ, τι να κάνει σε αυτό το μέρος;;!
(Λες μην είχε ξαναπάει ξένος εκεί;
Τέλος πάντων, το απόγευμα κατεβήκαμε για περπάτημα στο χωριό με τη σύζυγο, είδαμε τι παίζει με το φαράγγι και κάναμε το σχέδιό μας. Θα περπατούσαμε την επόμενη μέρα τα εφτά χιλιόμετρα μέχρι τη μέση του φαραγγιού (έχει καφέ – εστιατόριο εκεί), πάνω στις παλιές γραμμές του τρένου που το διέσχιζε για τουριστικούς λόγους μέχρι πριν κάποια χρόνια.. Κάποια στιγμή το βουνό από τη μία πλευρά κατέβηκε και παρέσυρε τα πάντα. Γι’ αυτό τώρα υπάρχει βαγονάκι μόνο από την άλλη πλευρά, από το χωριό Guamka προς τη μέση. Κανονικά απαγορεύεται να διασχίσεις το φαράγγι ανάποδα, θα καταλάβετε γιατί. Βασικά, να γιατί :
Αλλά μας έξυνε, και το κάναμε.
Αυτά την επόμενη μέρα, μετά από ένα βράδυ με ρώσικες λιχουδιές, λίγο αλκοόλ, καλες φωτογραφίες.. Και μετά από ένα πρωινό με χορτόπιτα της μητέρας μου (ναι, την κουβάλησα στη Ρωσία!) και δυνατό καφέ.
Αρχίσαμε το περπάτημα λοιπόν κατά μήκος των παλιών γραμμών, το περιβάλλον απλά μοναδικό, όπως σε όλη αυτή την άγρια περιοχή. Σύντομα το ποτάμι έγινε χείμαρρος, στένεψε, και μπήκαμε για τα καλά στο φαράγγι. Παρά το ότι είχε σχεδόν βγει ο Οκτώβρης, ο καιρός ήταν καλός και βοήθησε. Περάσαμε το σημείο που οι κατολισθήσεις είχαν παρασύρει τα πάντα πριν χρόνια... Και μετά φτάσαμε κάπου εδώ..
Τα κάγκελα που βλέπετε τελειώνουν αφού έχει τελειώσει το έδαφος, οπότε "κρέμεσαι" στο πλάι, με το χείμαρρο αρκετά μέτρα κάτω και περνάς από την άλλη πλευρά. Και πάλι δε βρίσκω τη φωτογραφία και εκνευρίζομαι!Η πινακίδα σημαίνει απλά ότι απαγορεύεται να συνεχίσεις, είναι επικίνδυνα κτλ κτλ.. Ελάτε τώρα, στη Ρωσία είμαστε, το «απαγορεύεται» είναι σχετικό γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Μετά από λίγες ώρες όχι κουραστικού βαδίσματος, με τα ψηλά βουνά τριγύρω μας, φτάσαμε στο καφέ που σας είπα, βάλαμε την πεθερά να πείσει τον αστυνομικό να ανοίξει την επόμενη καγκελόπορτα και κατευθείαν για μπορς και πιλμένι!! Τουρίστες από το βαγονάκι που μόλις είχε φτάσει από την άλλη πλευρά μας κοιτούσαν περίεργα, γιατί όλοι ήξεραν ότι απαγορεύεται να περάσεις πέρα από την καγκελόπορτα (είχαμε έρθει ουσιαστικά από απαγορευμένη περιοχή).. Ευτυχώς η πεθερούλα ήταν πειστική, αλλιώς θα μέναμε νηστικοί.
Στο μέρος εκείνο μπορείς να νοικιάσεις οδηγούς για αναρρίχηση και πεζοπορία σε άλλα μικρότερα φαράγγια και καταρράκτες, γενικά είναι η χαρά οποιουδήποτε λατρεύει τη δραστηριότητα στη φύση. Εμείς δεν προλαβαίναμε, δοκιμάσαμε να περάσουμε το ποτάμι μόνοι μας, δεν τα καταφέραμε, οπότε ξεκουραστήκαμε και ετοιμαστήκαμε για επιστροφή, αφού ο αστυνομικός μας άνοιξε την πόρτα όταν δεν έβλεπαν άλλοι.. Μετά από εμάς ξεκίνησε κι ένας παππούς σε μικρό βαγονάκι, ο οποίος ζούσε εκεί στο φαράγγι και πήγαινε να μαζέψει μανιτάρια. Τρέλα, έτσι;! Μας ανέβασε πάνω, γλιτώσαμε αρκετή απόσταση, κάναμε λίγο κακάκια εκεί που οι γραμμές ήταν στο όριο του βράχου και του γκρεμού – χειμάρρου από κάτω, αλλά η εμπειρία άξιζε!! Δωρεάν ξενάγηση!
Τι άλλο να ζητούσα από ένα διήμερο σ’ αυτό το άγνωστο για μένα μέρος.. Οι εικόνες που πήρα ακόμα στριφογυρίζουν στο μυαλό μου. Ίσως έτσι μας καρφώθηκε και η ιδέα για πιο extreme καταστάσεις, πιο ψηλά στον Καύκασο και με πιθανή ανάβαση στο Ελμπρούς..
Να τελειώσω την περιγραφή με κάποιες εντυπώσεις και επιπλέον φώτος από την περιοχή. Άλλη εποχή, άλλη ζωή, άλλοι άνθρωποι σε σχέση με τις πόλεις. Κι όμως, πολύ κοντά στον «πολιτισμό», σε σχέση με περιοχές πίσω από τα Ουράλια.. Δεν ξέρω πώς μπορεί να είναι εκεί...
Οι οδηγοί από την περιοχή της Αντιγκέα και πιο πέρα είναι άλλη κλάση! Χαμηλωμένα Lada, με χακί(!) σιδερένιες ζάντες, κατάμαυρα τζάμια και οδήγηση άλλου επιπέδου. Το νιώθεις, δε μπλέκεις σε καυγά ο κόσμος να χαλάσει. Αν βέβαια κάνεις φίλους από εκεί, νιώθω ότι η φιλοξενία πάει σε άλλο επίπεδο..
Ο χωματόδρομος μέχρι το Mezmay, είναι για γερά νεύρα.. Ο προορισμός όμως αποζημιώνει και μη διστάσετε αν πάτε, να περπατήσετε το φαράγγι. Με προσοχή όλα θα πάνε καλά! Μπορείτε να δείτε κι άλλες φωτογραφίες από αυτο τον πραγματικά υπέροχο στα μάτια μου προορισμό, στο σχετικό άλμπουμ εδώ:http://www.travelstories.gr/community/gallery/albums/mezmay-Ρωσία.702/
Συγνώμη αν κούρασα, θα μπορούσα να μιλάω γι’ αυτό το μέρος με τις ώρες.. Κάθε παρατήρηση ευπρόσδεκτη!
Είχε προηγηθεί μια πραγματικά εκπληκτική παράσταση στην προηγούμενη επίσκεψή μου στη Ρωσία στο θέατρο του Κρεμλίνου στη Μόσχα, όπου ειλικρινά "χάζεψα".. Αυτή εδώ ήταν κάπως βαρετή, μέχρι και η σύζυγος που τα λατρεύει, αποδέχθηκε τη βαρεμάρα. Γι' αυτό μετά επισκεφτήκαμε το Mr. Drunkee μπαρ, από εκεί και η τελευταία φωτό.. Να το τιμήσετε, είτε συνοδεύεστε είτε όχι..
