interted
Member
- Μηνύματα
- 1.355
- Likes
- 8.207
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ράφτινγκ στον Ουρουμπάμπα
Ειρηνικός
Η εφιαλτική πόλη-πτώμα R'lyeh … χτίστηκε αμέτρητους αιώνες πριν από την ιστορία από τα αχανή, απεχθή σχήματα που διέρρευσαν από τα σκοτεινά άστρα. Εκεί κείτεται ο μέγας Κθούλου και οι ορδές του, κρυμμένοι σε πράσινες γλοιώδεις κρύπτες....
Μπορείτε να φανταστείτε τις εντυπώσεις που δημιουργούνται σε ένα έφηβο διαβάζοντας αυτά τα αποσπάσματα του Αμερικανού μετρ του τρόμου Χ.Φ.Λάβκραφτ. Και την τάυτιση με απόμακρες, δραματικές ακτές της Καλιφόρνιας δίπλα στον Ειρηνικό.
Το λεωφορείο μας άφησε σε ένα έρημο πάρκιν, σε μία από τις κορυφές του Marin. Από εκεί αρχίζει μια μικρή χερσόνησος, της οποίας μικρό μέρος είναι ορατό αφού η ομίχλη μπροστά είναι αρκετά πυκνή. Βρισκόμαστε ήδη σε προχωρημένο απόγευμα. Το μονοπάτι οδηγεί ανάμεσα από τα βράχια, πάνω από ξύλινες γέφυρες και τελικά σε ένα τούνελ το οποίο σε συνδέει με το τελευταίο κομμάτι της χερσονήσου που βρίσκεται ένας φάρος. Μια ταμπέλα μου εξηγεί ότι ατύχησα αφού οι τουρίστες μπορούν να διέρχονται το τούνελ μέχρι τις 3:30. Επιστρέφω στην στάση του λεωφορείου και ταυτόχρονα παρατηρώ τον όρμο που βρίσκεται κάτω από τα πόδια μου.
Η μανία του Ειρηνικού ρίχνεται πάνω στους βράχους και υψώνεται σαν πύργος από ζοφερά θαλασσια σάβανα πανω από τον όρμο, τον όρμο της μεγάλη έκρηξης με τις θάλασσές να σκάνε με πάταγο μέσα στις σπηλιές του και να πετιούνται έξω, τις πολεις των φύκιων να επιπλέουν πάνω, κάτω, μπορείς ακόμα και να δεις το μοχθηρό βλέμα τους μέσα στο φωσφορίζον νυχτερινό φως της παραλιας.
λέει ο Κερουάκ στην απομόνωση του στην καμπίνα του Μπιγκ Σουρ.
Το λεωφορείο φτάνει και είμαστε έτοιμοι για την συνέχεια της διαδρομής. Ο οδηγός θα κάνει μια μικρή στάση σε μια παραλία γεμάτη κόσμο και σέρφερς που προσπαθούν να παλέψουν με τα άγρια κύματα. Βγαίνουμε από το λεωφορείο και αναπνέουμε τον θαλασσινό άνεμο.
Η γέφυρα Γκόλντεν γκέιτ είναι γεμάτη με κόσμο που περπατάει, ποδηλατάει, ή απλά την χαζεύει από την άκρη. Όσο μπορεί να δει βέβαια, γιατί η ομίχλη έχει καλύψει τα πάντα. Και το περίεργο με την ομίχλη είναι ότι εξαφανίζεται τελείως μόλις την περάσεις από την μία ή την άλλη πλευρά. Δεν είναι παράξενο λοιπόν ότι οι πρώτοι Ευρωπαίοι ναυτικοί είχαν χάσει τελείως τον Κόλπο του Σαν Φρανσίσκο όταν πλεύσαν ανοιχτά την πρώτη φορά και θα περνούσαν δύο αιώνες για να τον ανακαλύψουν.
Επιστροφή στο χόστελ, χαζεύοντας τους μουσικούς του δρόμου που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια μόλις δύσει ο ήλιος και αυτοσχεδιάζουν με την τζαζ τους.
(*η μετάφαση των παραπάνω αποσπασμάτων είναι δικιά μου)
Η εφιαλτική πόλη-πτώμα R'lyeh … χτίστηκε αμέτρητους αιώνες πριν από την ιστορία από τα αχανή, απεχθή σχήματα που διέρρευσαν από τα σκοτεινά άστρα. Εκεί κείτεται ο μέγας Κθούλου και οι ορδές του, κρυμμένοι σε πράσινες γλοιώδεις κρύπτες....
Μπορείτε να φανταστείτε τις εντυπώσεις που δημιουργούνται σε ένα έφηβο διαβάζοντας αυτά τα αποσπάσματα του Αμερικανού μετρ του τρόμου Χ.Φ.Λάβκραφτ. Και την τάυτιση με απόμακρες, δραματικές ακτές της Καλιφόρνιας δίπλα στον Ειρηνικό.
Το λεωφορείο μας άφησε σε ένα έρημο πάρκιν, σε μία από τις κορυφές του Marin. Από εκεί αρχίζει μια μικρή χερσόνησος, της οποίας μικρό μέρος είναι ορατό αφού η ομίχλη μπροστά είναι αρκετά πυκνή. Βρισκόμαστε ήδη σε προχωρημένο απόγευμα. Το μονοπάτι οδηγεί ανάμεσα από τα βράχια, πάνω από ξύλινες γέφυρες και τελικά σε ένα τούνελ το οποίο σε συνδέει με το τελευταίο κομμάτι της χερσονήσου που βρίσκεται ένας φάρος. Μια ταμπέλα μου εξηγεί ότι ατύχησα αφού οι τουρίστες μπορούν να διέρχονται το τούνελ μέχρι τις 3:30. Επιστρέφω στην στάση του λεωφορείου και ταυτόχρονα παρατηρώ τον όρμο που βρίσκεται κάτω από τα πόδια μου.
Η μανία του Ειρηνικού ρίχνεται πάνω στους βράχους και υψώνεται σαν πύργος από ζοφερά θαλασσια σάβανα πανω από τον όρμο, τον όρμο της μεγάλη έκρηξης με τις θάλασσές να σκάνε με πάταγο μέσα στις σπηλιές του και να πετιούνται έξω, τις πολεις των φύκιων να επιπλέουν πάνω, κάτω, μπορείς ακόμα και να δεις το μοχθηρό βλέμα τους μέσα στο φωσφορίζον νυχτερινό φως της παραλιας.
λέει ο Κερουάκ στην απομόνωση του στην καμπίνα του Μπιγκ Σουρ.
Το λεωφορείο φτάνει και είμαστε έτοιμοι για την συνέχεια της διαδρομής. Ο οδηγός θα κάνει μια μικρή στάση σε μια παραλία γεμάτη κόσμο και σέρφερς που προσπαθούν να παλέψουν με τα άγρια κύματα. Βγαίνουμε από το λεωφορείο και αναπνέουμε τον θαλασσινό άνεμο.
Η γέφυρα Γκόλντεν γκέιτ είναι γεμάτη με κόσμο που περπατάει, ποδηλατάει, ή απλά την χαζεύει από την άκρη. Όσο μπορεί να δει βέβαια, γιατί η ομίχλη έχει καλύψει τα πάντα. Και το περίεργο με την ομίχλη είναι ότι εξαφανίζεται τελείως μόλις την περάσεις από την μία ή την άλλη πλευρά. Δεν είναι παράξενο λοιπόν ότι οι πρώτοι Ευρωπαίοι ναυτικοί είχαν χάσει τελείως τον Κόλπο του Σαν Φρανσίσκο όταν πλεύσαν ανοιχτά την πρώτη φορά και θα περνούσαν δύο αιώνες για να τον ανακαλύψουν.
Επιστροφή στο χόστελ, χαζεύοντας τους μουσικούς του δρόμου που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια μόλις δύσει ο ήλιος και αυτοσχεδιάζουν με την τζαζ τους.
(*η μετάφαση των παραπάνω αποσπασμάτων είναι δικιά μου)
Last edited:
