Glosoli
Member
- Μηνύματα
- 403
- Likes
- 314
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νέα Ζηλανδία
Την άλλη μέρα ενώ είχα κοιμηθεί μόνο για 5.30 ώρες ένοιωθα πολύ ξεκούραστος. Ήταν 8.30 το πρωί και δεν ήθελα να ξυπνήσω κανέναν. Ο φίλος μου φαινόταν να κοιμάται σε κωματώδη κατάσταση και οι γονείς του μια Κυριακή έχουν οι άνθρωποι έπρεπε να κοιμηθούν. Ετοιμάζομαι και λέω σήμερα θα κάνω μόνος μου τον τουρίστα στην πόλη.
Βγαίνω από το σπίτι και αφού θυμόμουν κουτσά στραβά πώς να πηγαίνω στο κέντρο ξεκινάω. Έχω και έναν μικρό οδηγό που είχα κατεβάσει από το Internet και πρώτη μου στάση είναι ένα αρκετά μεγάλο πάρκο με μία εκκλησία χτισμένη σε ένα μικρό υψωματάκι εκεί. Ρωτάω κάτι γιαγιάδες που ήταν σε ένα παγκάκι εκεί και μου λένε πως είναι η μητρόπολη της πόλης και πως λέγεται Ευαγγελίστρια. Μεγάλη εκκλησία, φαινόταν και παλιά και ακριβώς απέναντι βρισκόταν ένα μικρό κτήριο που έλεγε πως ήταν το κτήριο του Πανεπιστημίου (με ένα τμήμα) που έχει η πόλη. Κάτι σαν αθλητικό management θα το έλεγα το Οργάνωση και Διοίκηση Αθλητισμού και δίπλα υπήρχε ένα άλλο κτήριο τα γραφεία της Μητρόπολης με εντυπωσιακή είσοδο με 2 σκάλες, πολύ χλιδή η εκκλησία στη Σπάρτη σκέφτομαι. Μπαίνω μέσα στην εκκλησία όπου είχε και λειτουργία και κάνοντας τον σταυρό μου καθολικά (μιας και είμαι καθολικός) ένοιωσα βλέμματα απορίας να με κοιτάνε. Άναψα ένα κερί και μετά από λίγο έφυγα. Κάνω μια βόλτα μέσα στο πάρκο όπου μικρά παιδιά έπαιζαν στις κούνιες και έξω από αυτό βλέπω και ένα ωραίο άγαλμα του νομοθέτη της πόλης, του Λυκούργου με την οδό μπροστά του να έχει και το όνομά του. Κατηφορίζω το δρόμο και φτάνω στην κεντρική πλατεία της πόλης. Δεν είχε πολύ κόσμο αλλά θυμόμουν πολύ καλά το μέρος. Γενικά η Σπάρτη είναι 2 δρόμοι που μεταξύ τους διασταυρώνονται. Όλοι οι άλλοι δρόμοι είναι ή παράλληλοι ή κάθετοι των 2 αυτών δρόμων. Μιλάμε για φοβερή ρυμοτομία. Στον οδηγό διαβάζω πως είναι έτσι χάρη στους Βαυαρούς και πως τα αρχικά σχέδια της πόλης ήταν να χτίσουν μία πόλη 100 000 κατοίκων.
Αμέσως πήγα στο Mr Donut για ένα καλό πρωινό. Μετά ακολουθώντας τον οδηγό μου περπάτησα την οδό Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και έφτασα έξω από την πινακοθήκη της πόλης, την Κουμαντάρειο όπως ονομάζεται. Γενικά οι πίνακες εμένα δεν μου αρέσουν αλλά το κτήριο φαινόταν πολύ ωραίο και μπήκα μέσα. Όπως σας είπα δεν έδωσα και πολύ σημασία στα εκθέματα αλλά στο κτήριο. Αυτό το νεοκλασικό με τα ψηλά ταβάνια. Σε ένα βιβλίο μέσα στην πινακοθήκη διάβασα πως γενικά η Σπάρτη είχε πολλές ευκατάστατες οικογένειες (είχα μάλιστα διαβάσει πιο παλιά πως πριν το ελληνικό κραχ του χρηματιστηρίου το 1999 η Σπάρτη αναλογικά με τον πληθυσμό της ήταν πρώτη πόλη σε τραπεζικές καταθέσεις στην Ελλάδα) που είχε χτίσει η κάθε μία το δικό της αρχοντικό σαν αυτό της οικογένειας Κουμάνταρου. Πραγματικά αυτά τα σπίτια τα έβλεπες στη Σπάρτη. Λίγα όμως έχουν φτιαχτεί και κατοικούνται. Πολλά μένουν σαν σκιά του παρελθόντος ενώ άλλα γκρεμίζονται για να χτιστούν πολυκατοικίες (όπου η Σπάρτη κυριολεκτικά έχει πάρα πολλές καινούργιες). Συνεχίζω ευθεία και βρίσκομαι μπροστά από το στάδιο της πόλης όπου εκεί υπάρχει και ένα άγαλμα του βασιλιά Λεωνίδα. Ζητάω από έναν περαστικό να με βγάλει μία φωτογραφία (τουρίστας ήμουν) και μετά βλέπω μία ταμπέλα να λέει «Προς αρχαία Σπάρτη»
Λέω να πάω μιας και με είχαν ενημερώσει πως το μουσείο της πόλης έχει κλείσει εδώ και καιρό (για άγνωστο λόγο) και ξεκινώ μία ανηφόρα σε έναν πλακόστρωτο δρόμο. Μετά από 15 λεπτά και αφού στρίψω σε κάποια στιγμή βρίσκομαι σε μία αφύλακτη περιοχή γεμάτη με αρχαίους κίονες (μάλλον ρωμαϊκής περιόδου) και πιο κάτω ένα μισογκρεμισμένο αρχαίο θέατρο. Μεγάλη εγκατάλειψη στην αρχαία Σπάρτη. Μόνο εγώ ήμουν εκεί, ψυχή δεν υπήρχε και η ώρα ήταν κοντά 12. Αφού περιηγήθηκα εκεί για κανά μισάωρο χτυπά το τηλέφωνο και ήταν ο φίλος μου που μόλις είχε ξυπνήσει. Όταν του λέω που είμαι μου λέει καλά τρελός είσαι; Έρχομαι να σε πάρω να πάμε Γύθειο βόλτα γιατί το βράδυ φεύγουμε (έγινε κάτι με τη δουλειά). Ενώ περιμένω κάτω από μια ελιά και ενώ είχα ανεβεί το λόφο όπου έχεις μια τέλεια θέα της Σπάρτης και του Ταΰγετου εμφανίζεται ένα γκρουπ με Γάλλους και λέω πάλι καλά έρχεται ακόμα κόσμος να δει αυτό το μέρος το οποίο δυστυχώς το έχουν εγκαταλείψει οι ίδιοι οι Σπαρτιάτες.
Βγαίνω από το σπίτι και αφού θυμόμουν κουτσά στραβά πώς να πηγαίνω στο κέντρο ξεκινάω. Έχω και έναν μικρό οδηγό που είχα κατεβάσει από το Internet και πρώτη μου στάση είναι ένα αρκετά μεγάλο πάρκο με μία εκκλησία χτισμένη σε ένα μικρό υψωματάκι εκεί. Ρωτάω κάτι γιαγιάδες που ήταν σε ένα παγκάκι εκεί και μου λένε πως είναι η μητρόπολη της πόλης και πως λέγεται Ευαγγελίστρια. Μεγάλη εκκλησία, φαινόταν και παλιά και ακριβώς απέναντι βρισκόταν ένα μικρό κτήριο που έλεγε πως ήταν το κτήριο του Πανεπιστημίου (με ένα τμήμα) που έχει η πόλη. Κάτι σαν αθλητικό management θα το έλεγα το Οργάνωση και Διοίκηση Αθλητισμού και δίπλα υπήρχε ένα άλλο κτήριο τα γραφεία της Μητρόπολης με εντυπωσιακή είσοδο με 2 σκάλες, πολύ χλιδή η εκκλησία στη Σπάρτη σκέφτομαι. Μπαίνω μέσα στην εκκλησία όπου είχε και λειτουργία και κάνοντας τον σταυρό μου καθολικά (μιας και είμαι καθολικός) ένοιωσα βλέμματα απορίας να με κοιτάνε. Άναψα ένα κερί και μετά από λίγο έφυγα. Κάνω μια βόλτα μέσα στο πάρκο όπου μικρά παιδιά έπαιζαν στις κούνιες και έξω από αυτό βλέπω και ένα ωραίο άγαλμα του νομοθέτη της πόλης, του Λυκούργου με την οδό μπροστά του να έχει και το όνομά του. Κατηφορίζω το δρόμο και φτάνω στην κεντρική πλατεία της πόλης. Δεν είχε πολύ κόσμο αλλά θυμόμουν πολύ καλά το μέρος. Γενικά η Σπάρτη είναι 2 δρόμοι που μεταξύ τους διασταυρώνονται. Όλοι οι άλλοι δρόμοι είναι ή παράλληλοι ή κάθετοι των 2 αυτών δρόμων. Μιλάμε για φοβερή ρυμοτομία. Στον οδηγό διαβάζω πως είναι έτσι χάρη στους Βαυαρούς και πως τα αρχικά σχέδια της πόλης ήταν να χτίσουν μία πόλη 100 000 κατοίκων.
Αμέσως πήγα στο Mr Donut για ένα καλό πρωινό. Μετά ακολουθώντας τον οδηγό μου περπάτησα την οδό Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και έφτασα έξω από την πινακοθήκη της πόλης, την Κουμαντάρειο όπως ονομάζεται. Γενικά οι πίνακες εμένα δεν μου αρέσουν αλλά το κτήριο φαινόταν πολύ ωραίο και μπήκα μέσα. Όπως σας είπα δεν έδωσα και πολύ σημασία στα εκθέματα αλλά στο κτήριο. Αυτό το νεοκλασικό με τα ψηλά ταβάνια. Σε ένα βιβλίο μέσα στην πινακοθήκη διάβασα πως γενικά η Σπάρτη είχε πολλές ευκατάστατες οικογένειες (είχα μάλιστα διαβάσει πιο παλιά πως πριν το ελληνικό κραχ του χρηματιστηρίου το 1999 η Σπάρτη αναλογικά με τον πληθυσμό της ήταν πρώτη πόλη σε τραπεζικές καταθέσεις στην Ελλάδα) που είχε χτίσει η κάθε μία το δικό της αρχοντικό σαν αυτό της οικογένειας Κουμάνταρου. Πραγματικά αυτά τα σπίτια τα έβλεπες στη Σπάρτη. Λίγα όμως έχουν φτιαχτεί και κατοικούνται. Πολλά μένουν σαν σκιά του παρελθόντος ενώ άλλα γκρεμίζονται για να χτιστούν πολυκατοικίες (όπου η Σπάρτη κυριολεκτικά έχει πάρα πολλές καινούργιες). Συνεχίζω ευθεία και βρίσκομαι μπροστά από το στάδιο της πόλης όπου εκεί υπάρχει και ένα άγαλμα του βασιλιά Λεωνίδα. Ζητάω από έναν περαστικό να με βγάλει μία φωτογραφία (τουρίστας ήμουν) και μετά βλέπω μία ταμπέλα να λέει «Προς αρχαία Σπάρτη»
Λέω να πάω μιας και με είχαν ενημερώσει πως το μουσείο της πόλης έχει κλείσει εδώ και καιρό (για άγνωστο λόγο) και ξεκινώ μία ανηφόρα σε έναν πλακόστρωτο δρόμο. Μετά από 15 λεπτά και αφού στρίψω σε κάποια στιγμή βρίσκομαι σε μία αφύλακτη περιοχή γεμάτη με αρχαίους κίονες (μάλλον ρωμαϊκής περιόδου) και πιο κάτω ένα μισογκρεμισμένο αρχαίο θέατρο. Μεγάλη εγκατάλειψη στην αρχαία Σπάρτη. Μόνο εγώ ήμουν εκεί, ψυχή δεν υπήρχε και η ώρα ήταν κοντά 12. Αφού περιηγήθηκα εκεί για κανά μισάωρο χτυπά το τηλέφωνο και ήταν ο φίλος μου που μόλις είχε ξυπνήσει. Όταν του λέω που είμαι μου λέει καλά τρελός είσαι; Έρχομαι να σε πάρω να πάμε Γύθειο βόλτα γιατί το βράδυ φεύγουμε (έγινε κάτι με τη δουλειά). Ενώ περιμένω κάτω από μια ελιά και ενώ είχα ανεβεί το λόφο όπου έχεις μια τέλεια θέα της Σπάρτης και του Ταΰγετου εμφανίζεται ένα γκρουπ με Γάλλους και λέω πάλι καλά έρχεται ακόμα κόσμος να δει αυτό το μέρος το οποίο δυστυχώς το έχουν εγκαταλείψει οι ίδιοι οι Σπαρτιάτες.
Attachments
-
54,9 KB Προβολές: 183