Λεωνίδιο - Πάρνωνας

[vasiliss]

Ημέρα 2η: Φωκιανό - Λεωνίδιο

Το πρωί η θάλασσα ήταν λάδι (κάτι που δυστυχώς δεν κράτησε για πολύ) και έτσι οι πιο τολμηροί από την παρέα και βέβαια και τα παιδιά δεν αντιστάθηκαν στο κάλεσμα της, οπότε έριξαν τις σχετικές βουτιές.

Αρχικός στόχος μας ήταν η παραλία του Φωκιανού και αν προλαβαίναμε και αυτή στο Κυπαρίσσι, μιας και είχε επιτέλους ολοκληρωθεί ο δρόμος που ενώνει αυτές τις δύο περιοχές.

Στο Κυπαρίσσι τελικά δεν πήγαμε, γιατί ο χρόνος δεν επαρκούσε και αφού το είχαμε πρόσφατα επισκεφτεί, το βγάλαμε από το πρόγραμμα.

Για να φτάσεις στην παραλία χρειάζεται να κάνεις μία διαδρομή μιας ώρας όλο στροφές. Φτάνοντας όμως, η θέα από ψηλά αλλά και η επαφή μαζί της σε αποζημιώνουν Η παραλία στο Φωκιανό είναι τεράστια, με λευκό χοντρό χαλίκι και γαλαζοπράσινα νερά και μία όμορφη ταβέρνα για καφέ και φαγητό.

Αφού τα παιδιά πήραν την δεύτερη ψυχρολουσία τους, πήγαμε στο διπλανό κολπάκι με τις βάρκες, για να επιδοθούν στην αγαπημένη τους ασχολία, την εξερεύνηση και το σκαρφάλωμα στα βράχια.

Η επιστροφή στη Σαμπατική και η μεσημεριανή σιέστα ήταν απαραίτητη.

Στην παρέα μας υπάρχουν κάποιοι ερασιτέχνες αναρριχητές και τα παιδιά μας ασχολούνται τα δύο τελευταία χρόνια με το άθλημα αυτό, οπότε ήταν σχεδόν γενική απαίτηση να επισκεφτούμε κάποιο από τα πολλά πεδία αναρρίχησης που έχει η περιοχή του Λεωνιδίου. Το Λεωνίδιο τα τελευταία χρόνια μαζεύει πολύ κόσμο που ασχολείται με το άθλημα, παίρνοντας σιγά - σιγά σημαντική θέση ως προορισμός του αναρριχητικού τουρισμού στην Ελλάδα πλάι στα Μετέωρα και την Κάλυμνο.

Κάποιοι λοιπόν πήγαν για βόλτα στο Λεωνίδιο και οι υπόλοιποι κινηθήκαμε στο δύσκολο ανηφορικό μονοπάτι που οδηγούσε σε ένα από τα πεδία αναρρίχησης που βρίσκονται κοντά στους τρεις ερειπωμένους μύλους. Ο σκοπός μας ήταν να θαυμάσουμε την θέα από ψηλά, να δούμε από κοντά τα κατακόρυφα κόκκινα βράχια και όχι να αναρριχηθούμε, καθώς δεν είχαμε μαζί μας τον κατάλληλο εξοπλισμό και τα έμπειρα μέλη και δασκάλους του συλλόγου μας.

Ανηφορίζοντας συναντήσαμε πολλά από τα αερόστατα που αφήνουν στον ουρανό την ημέρα της Ανάστασης στο Λεωνίδιο, τα οποία είχαν καταλήξει στην πλαγιά του βουνού. Ένα έθιμο που κρατά από τα τέλη του 19ου αιώνα και το έφεραν στην πατρίδα τους, όπως λέγεται, ντόπιοι ναυτικοί που είχαν εντυπωσιαστεί όταν το είδαν στο εξωτερικό και σιγά - σιγά καθιερώθηκε κι έμεινε.

Από το διαδίκτυο.

Αφού εκπληρώσαμε κι αυτή την επιθυμία μας, ήρθε η ώρα του φαγητού. Στο μαγαζί με τα αναρριχητικά στο Λεωνίδιο, μας προτείνουν την ταβέρνα “Μυρτώο”, στα Πούλιθρα, η οποία αποδείχθηκε εξαιρετική επιλογή. Μεγάλη ποικιλία, πιάτα με την τοπική τσακώνικη μελιτζάνα, εξαιρετικό φαγητό, όμορφο περιβάλλον δίπλα στη θάλασσα, τεράστιες μερίδες.

Έτσι και η δεύτερη μέρα μας έφτασε αισίως στο τέλος της.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 2 of 4

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[vasiliss]

Ημέρα 2η: Φωκιανό - Λεωνίδιο

Το πρωί η θάλασσα ήταν λάδι (κάτι που δυστυχώς δεν κράτησε για πολύ) και έτσι οι πιο τολμηροί από την παρέα και βέβαια και τα παιδιά δεν αντιστάθηκαν στο κάλεσμα της, οπότε έριξαν τις σχετικές βουτιές.

Αρχικός στόχος μας ήταν η παραλία του Φωκιανού και αν προλαβαίναμε και αυτή στο Κυπαρίσσι, μιας και είχε επιτέλους ολοκληρωθεί ο δρόμος που ενώνει αυτές τις δύο περιοχές.

Στο Κυπαρίσσι τελικά δεν πήγαμε, γιατί ο χρόνος δεν επαρκούσε και αφού το είχαμε πρόσφατα επισκεφτεί, το βγάλαμε από το πρόγραμμα.

Για να φτάσεις στην παραλία χρειάζεται να κάνεις μία διαδρομή μιας ώρας όλο στροφές. Φτάνοντας όμως, η θέα από ψηλά αλλά και η επαφή μαζί της σε αποζημιώνουν Η παραλία στο Φωκιανό είναι τεράστια, με λευκό χοντρό χαλίκι και γαλαζοπράσινα νερά και μία όμορφη ταβέρνα για καφέ και φαγητό.

Αφού τα παιδιά πήραν την δεύτερη ψυχρολουσία τους, πήγαμε στο διπλανό κολπάκι με τις βάρκες, για να επιδοθούν στην αγαπημένη τους ασχολία, την εξερεύνηση και το σκαρφάλωμα στα βράχια.

Η επιστροφή στη Σαμπατική και η μεσημεριανή σιέστα ήταν απαραίτητη.

Στην παρέα μας υπάρχουν κάποιοι ερασιτέχνες αναρριχητές και τα παιδιά μας ασχολούνται τα δύο τελευταία χρόνια με το άθλημα αυτό, οπότε ήταν σχεδόν γενική απαίτηση να επισκεφτούμε κάποιο από τα πολλά πεδία αναρρίχησης που έχει η περιοχή του Λεωνιδίου. Το Λεωνίδιο τα τελευταία χρόνια μαζεύει πολύ κόσμο που ασχολείται με το άθλημα, παίρνοντας σιγά - σιγά σημαντική θέση ως προορισμός του αναρριχητικού τουρισμού στην Ελλάδα πλάι στα Μετέωρα και την Κάλυμνο.

Κάποιοι λοιπόν πήγαν για βόλτα στο Λεωνίδιο και οι υπόλοιποι κινηθήκαμε στο δύσκολο ανηφορικό μονοπάτι που οδηγούσε σε ένα από τα πεδία αναρρίχησης που βρίσκονται κοντά στους τρεις ερειπωμένους μύλους. Ο σκοπός μας ήταν να θαυμάσουμε την θέα από ψηλά, να δούμε από κοντά τα κατακόρυφα κόκκινα βράχια και όχι να αναρριχηθούμε, καθώς δεν είχαμε μαζί μας τον κατάλληλο εξοπλισμό και τα έμπειρα μέλη και δασκάλους του συλλόγου μας.

Ανηφορίζοντας συναντήσαμε πολλά από τα αερόστατα που αφήνουν στον ουρανό την ημέρα της Ανάστασης στο Λεωνίδιο, τα οποία είχαν καταλήξει στην πλαγιά του βουνού. Ένα έθιμο που κρατά από τα τέλη του 19ου αιώνα και το έφεραν στην πατρίδα τους, όπως λέγεται, ντόπιοι ναυτικοί που είχαν εντυπωσιαστεί όταν το είδαν στο εξωτερικό και σιγά - σιγά καθιερώθηκε κι έμεινε.

Από το διαδίκτυο.

Αφού εκπληρώσαμε κι αυτή την επιθυμία μας, ήρθε η ώρα του φαγητού. Στο μαγαζί με τα αναρριχητικά στο Λεωνίδιο, μας προτείνουν την ταβέρνα “Μυρτώο”, στα Πούλιθρα, η οποία αποδείχθηκε εξαιρετική επιλογή. Μεγάλη ποικιλία, πιάτα με την τοπική τσακώνικη μελιτζάνα, εξαιρετικό φαγητό, όμορφο περιβάλλον δίπλα στη θάλασσα, τεράστιες μερίδες.

Έτσι και η δεύτερη μέρα μας έφτασε αισίως στο τέλος της.

 

[fotast]

Πολύ ωραία.Γραφικός και μαγικός ο Φωκιανός και αξία το "Μυρτώο" στην περιοχή.

 

[vasiliss]

Ημέρα 3η: Καστάνιτσα - καταρράκτης Λεπίδας - Πλάτανος - Παλαιοπαναγιά - Παράλιο Άστρος - Ξηροπήγαδο.

Με βαριά καρδιά μαζέψαμε τα μπογαλάκια μας για να φύγουμε. Όπως προείπα η Σαμπατική μας μάγεψε κι εμάς αλλά και τα παιδιά μας που “αλώνιζαν” όλη την ημέρα στον κόλπο και τα βράχια της.

Η ημέρα σήμερα περιελάμβανε κάποια από τα ορεινά χωριά του Πάρνωνα. Οι επιλογές είναι πολλές, ο χρόνος όμως είναι περιορισμένος, οπότε εμείς επικεντρωθήκαμε σε δύο, την Καστάνιτσα και τον Πλάτανο.

Σε μία ώρα από τη Σαμπατική, φτάσαμε στην Καστάνιτσα. Ο δρόμος είναι με αρκετές στροφές. Το χωριό μες στις καστανιές, όπως λέει και το όνομά του, είναι αρκετά μεγάλο, με όμορφα πέτρινα σπίτια, γραφικά δρομάκια και πολλές γειτονιές.

Την ημέρα που φτάσαμε εμείς ήταν σχετικά έρημο - όπως και τα περισσότερα χωριά της περιοχής. Κάναμε τη βόλτα μας, αγοράσαμε το παραδοσιακό γλυκό της περιοχής, την καστανόπαστα και πήραμε το δρόμο για τον επόμενο προορισμό μας, που ήταν ο καταρράκτης της Λεπίδας.

Αφήνοντας την Καστάνιτσα με κατεύθυνση τη Σίταινα, κι αφού την περάσουμε κι αυτή συνεχίζουμε προς τον Πλάτανο. Περνάμε την διασταύρωση για το χωριό Πλάτανος και στο μεγάλο πέταλο που κάνει ο δρόμος, αφήνουμε το αυτοκίνητο στο μικρό χώρο που υπάρχει εκεί. Από το σημείο αυτό ξεκινά το μονοπάτι που σε οδηγεί στον καταρράκτη. Στην ουσία μετά από λίγο κινείσαι στην κοίτη του ποταμού, οπότε καλό είναι, αν κάποιος έχει σκοπό να τον επισκεφτεί, να το κάνει σε εποχή που δεν έχει πολλά νερά.

Στην αρχή του μονοπατιού συναντήσαμε ένα ζευγάρι που μας είπε ότι περπατούσε για μια ώρα αλλά καταρράκτη δεν είδε. Ευτυχώς δεν απογοητευτήκαμε και κάναμε την δική μας προσπάθεια.
Σε κάποιο σημείο η κοίτη κάνει μια διχάλα κι εμείς ακολουθήσαμε το αριστερό κομμάτι. Η διαδρομή είναι 40 με 45 λεπτά και δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Το θέαμα που αντικρίζεις φτάνοντας στον καταρράκτη είναι το κάτι άλλο. Αν και δεν έχει πολύ νερό, το ύψος του - που φτάνει περίπου τα 70 μέτρα- και η φύση γύρω, τον κάνουν μοναδικό. Νομίζω ότι αξίζει να κάνει κανείς τον κόπο να πάει μέχρι εκεί, γιατί και το μονοπάτι είναι όμορφο, αλλά και ο τελικός στόχος σε εκπλήσει ευχάριστα.

Στη συνέχεια γυρίσαμε ελαφρώς πίσω και πήγαμε στο χωριό Πλάτανος. Το πρώτο που αντικρίζεις φτάνοντας στο πάρκινγκ του χωριού είναι τα νερά που κατεβαίνουν με δύναμη από την πλαγιά. Λίγο πιο πάνω υπάρχει η νεροτριβή και οι παλιοί νερόμυλοι, που όμως ήταν κλειδωμένοι και δεν μπορέσαμε να μπούμε μέσα. Ανεβαίνοντας λίγο ακόμη, βλέπεις το <<μάτι>> το σημείο δηλαδή όπου μέσα από τον βράχο αναβλύζει το νερό.

Στον ξενώνα του χωριού ήπιαμε καφέ κι έπειτα περιηγηθήκαμε το όμορφα στενά του. Παντού υπήρχε έντονος ο ήχος του νερού, από τα μικρά ρυάκια που κυλούσαν σε όλο το χωριό. Ο Πλάτανος μου άφησε άριστες εντυπώσεις και κατά την άποψή μου ήταν εξίσου όμορφος με την Καστάνιτσα, η οποία προβάλλεται περισσότερο σαν προορισμός.

Απόγευμα πια, κινήσαμε για τα δωμάτια που είχαμε κλείσει στο Ξηροπήγαδο. Στην πλαγιά του βουνού φαινόταν ένα μοναστήρι κι έτσι κάναμε μία μικρή παράκαμψη για να το επισκεφτούμε. Ήταν η μονή Παλαιοπαναγιάς, αφιερωμένο στην Παναγία την Ελεούσα, χτισμένη από το 1.300 μ.Χ. περίπου. Ένα γυναικείο μοναστήρι πνιγμένο στα λουλούδια και στις ευωδιές. Η πέργκολα μπροστά από την είσοδο του ναού ήταν πνιγμένη από τις ανθισμένες πασχαλιές, που έδιναν ένα μεθυστικό άρωμα στην ατμόσφαιρα. Αξίζει μια σύντομη επίσκεψη και σε αυτό.

Φωτογραφίες από το διαδίκτυο:

Αφού τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτια, δοκιμάσαμε μήπως είχε ζεστάνει η θάλασσα, αλλά ...., κι έτσι φύγαμε για το παράλιο Άστρος όπου μετά από μία σύντομη βόλτα και φαγητό, επιστρέψαμε για ξεκούραση.

 

[vasiliss]

4η ημέρα: Κεφαλάρι - Ναύπλιο - Μαντίνεια - Τρίπολη

Σήμερα είναι της Ζωοδόχου Πηγής και αφού έχουμε και μία εορτάζουσα μαζί μας, κατευθυνόμαστε στην ομώνυμη εκκλησία που βρίσκεται στο Κεφαλάρι, πάνω από την πηγή του ποταμού Ερασίνου, που λέγεται και Παναγία η Κεφαλαριώτισσα. Χτίστηκε κατά την παράδοση, το 1634, καταστράφηκε το 1918 και ξανακτίστηκε το 1928 από τους Αργείους με την βοήθεια των μεταναστών της Αμερικής. Αυτό που τον κάνει ξεχωριστό είναι ότι ένα μέρος του ναού είναι χτισμένο μέσα σε ένα σπήλαιο του όρους Χάον.

Ο κόσμος πολύς, πάγκοι και το σχετικό πανηγύρι στον δρόμο που οδηγεί στην εκκλησία.

Λίγα χιλιόμετρα πιο δίπλα βρίσκεται το χωριό Ελληνικό με την ομώνυμη πυραμίδα του, όμως δεν μπορέσαμε να πάμε γιατί ο δρόμος που οδηγούσε εκεί, από το Κεφαλάρι, ήταν κλειστός λόγω του πανηγυριού κι έτσι το αφήσαμε για μια άλλη φορά.

Στη συνέχεια ήταν η σειρά του Ναυπλίου, που όποτε βρισκόμαστε εκεί κοντά δεν παραλείπουμε να το επισκεφτούμε έστω και για λίγο. Το Ναύπλιο είναι ίσως η πιο γοητευτική πόλη της Πελοποννήσου κι ένας από τους αγαπημένους προορισμούς για weekend όλες τις εποχές του χρόνου. Την κουκλίστικη παλιά πόλη του Ναυπλίου, πρώτη πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους με τη διατηρητέα αρχιτεκτονική φυσιογνωμία και τα δύο ενετικά κάστρα που τη στεφανώνουν, την Ακροναυπλία και το Παλαμήδι, δεν χορταίνεις να την περπατάς ότι εποχή και να είναι.
Το Ναύπλιο πάντα είναι μαγικό, τα παγωτά του Ιταλού το ίδιο.

Αφού τα τιμήσαμε και τα δύο ξεκινήσαμε για τον τελευταίο προορισμό μας, την εκκλησία της αγίας Φωτεινής στη Μαντίνεια ή αλλιώς όπως λέει και μια φίλη μας, τη Sagrada Familia, της Ελλάδας ( μην πέσετε να με φάτε οι Ισπανόπληκτοι, αστείο είναι). Άποψη δεν θα εκφέρω για το αν είναι ωραία, κιτς ή δεν ξέρω τι άλλο, αλλά εμείς φάγαμε αρκετή ώρα να περιεργαζόμαστε κάθε αρχιτεκτονική ή άλλη λεπτομέρεια, τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. Εξάλλου είναι ο αγαπημένος ναός για γάμους από τους ντόπιους.

Η παρέα έριξε την ιδέα να μην τελειώσει εκεί η εκδρομή μας και να πάμε και μία βόλτα για καφέ στην Τρίπολη που ήταν τόσο κοντά. Παρακάλια δεν θέλαμε, οπότε βρεθήκαμε και εκεί.

Σιγά σιγά όμως βράδιαζε, οπότε ήταν η ώρα να επιστρέψουμε με βαριά καρδιά στην βάση μας και στη πεζή καθημερινότητα. Έτσι το ταξίδι μας έλαβε τέλος.

Ο Πάρνωνας είναι ένα βατό και εύκολο βουνά με πολλά και όμορφα χωριά, μονοπάτια, πανέμορφη φύση, και κοντινές παραλίες, έχει δηλαδή όλο το πακέτο για όμορφες και ήσυχες διακοπές, και αξίζει να τον επισκεφτείτε - αν ήδη δεν το έχετε κάνει. Εμείς πάντως κάποια στιγμή θα επιστρέψουμε για να συμπληρώσουμε τα κενά που αφήσαμε.

 

[vasiliss]

Η ιστορία μου τελείωσε, οπότε όποιος moderator μπορεί, ας την μεταφέρει στις ολοκληρωμένες.

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ελλάδα