Μεξικό ΜΕΞΙΚΟ η χώρα των αντιθέσεων

[aspa]

Το λεωφορείο για την Tuxtla έφευγε στις 9,15 και έφθασε εκεί μετά από 6,46 ώρες. Η πόλη ήταν ενδιάμεσος σταθμός για το San Cristobal όπου και ο τελικός προορισμός μας, άλλη μιάμιση ώρα διαδρομή. Το εισιτήριο ήταν το ακριβότερο όλων των εισιτηρίων στο Μεξικό (950 πέσος).

Στο ξενοδοχείο μας φθάσαμε βραδάκι πια. Ήταν το caza di Mama,

μια ζεστή οικογενειακή επιχείρηση κοντά στο κέντρο της πόλης. Διέθετε και εστιατόριο με μεξικάνικο φαγητό αρκετά ικανοποιητικό. Φάγαμε τηγανητή μπανάνα, φασόλια πουρέ, μπριζόλα και ρύζι με σάλτσα αβοκάντο. Τα δωμάτια πολύ περιποιημένα αλλά και πολύ μικρά για τετράκλινα.
Επίσης είχε αρχίσει το κρύο και το ξενοδοχείο για θέρμανση είχε μια μικρή ηλεκτρική σομπίτσα.
Μετά το φαγητό βγήκαμε βόλτα στην πόλη στην οποία υπήρχε μια αναταραχή.
Φυλές Ινδιάνων είχαν ξεσηκωθεί ζητώντας τα δίκαια τους από την κυβέρνηση,

είχαν κλείσει τον δρόμο για το Palenque και είχαν καταλάβει την κεντρική πλατεία της πόλης.
Πριν

Μετά

Έτσι εξηγήθηκε και η μεγάλη μετακίνηση αστυνομικών σε όλη την διαδρομή μας. Τα ματ είχαν περικυκλώσει τους διαδηλωτές και στις δύο πλατείες σε διπλή σειρά. Αυτοί από την δική τους πλευρά απτόητοι φώναζαν συνθήματα, άναβαν φωτιές και με βαριοπούλες... έσπαγαν τα κράσπεδα της πλατείας.
Όλη την νύχτα ακούγαμε τον θόρυβο από το σπάσιμο του μπετόν.
Εμείς είμαστε με τους διαδηλωτές που απαιτούσαν από την κυβέρνηση να μην τους κοροϊδεύει.
Για τους τουρίστες δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος.
Οι κάτοικοι αυτής της περιοχής φαίνονταν σαφώς πτωχότεροι από άλλες περιοχές στο Μεξικό.
Αυτό φαινόταν πολύ στην αγορά των τροφίμων, στο ντύσιμό τους στις γυναίκες που σε πλησίαζαν να σου πουλήσουν χειροτεχνήματα έναντι ευτελούς τιμής.
Η διαμονή μας εκεί ήταν η καλύτερη όλης της εκδρομής. Οι καλοσυνάτοι αυτοί άνθρωποι οι περισσότεροι των οποίων φορούσαν προβιές αντί για ρούχα, εκπέμπουν μια αύρα που σε τραβάει κοντά τους.
Η πόλη είναι πανέμορφη.

Βρίσκεται σε υψόμετρο 2100μ. Είναι ιδιαίτερα γραφική με απλά σπίτια , πλακόστρωτους δρόμους και ευχάριστο κλίμα. Περιβάλλεται από δάση όπου ζουν πολλά σπάνια ζώα και πουλιά.

Ο πυρήνας της πόλης, όπως και σε όλες τις πόλεις της χώρας, δημιουργείται γύρω από την κεντρική πλατεία το Zocalo. Περίτεχνα σπίτια περιβάλλουν την πλατεία.

Εκεί βρίσκεται και ο Καθεδρικός της πόλης, ένα κτήριο του 16ου αιώνα.

Τα χρώματα στην πρόσοψη κίτρινο,κόκκινο, λευκό και μαύρο είναι αντιπροσωπευτικά των Μάγια. Στην δυτική πλευρά το πανέμορφο Πα λάσιο δε λ Μουνισίπιο με την εκπληκτική πρόσοψη.
Δύο εκκλησίες προστατεύουν την πόλη από ψηλά.

Ο Τέμπλο δε Γουαδελούπε και ο Τέμπλο δε Σαν Κριστομπάλ σκαρφαλωμένες πάνω στους λόφους προσφέροντας υπέροχη θέα στους επισκέπτες.

Στην μια πλευρά της πόλης λίγα τετράγωνα από την πλατεία βρίσκεται η αγορά της. Η Μερκάδο Μουνισιπάλ είναι ένας πραγματικός λαβύρινθος. Ο σφυγμός της πόλης αλλά και των γύρω χωριών κτυπά εκεί.

Οι γυναίκες και οι άνδρες των φυλών Τσελτάλ και Τσοτσίλ φορούν παραδοσιακά ενδύματα κυρίως προβιές ενώ στολίζουν τα μαλλιά τους με κορδέλες και κοσμήματα. Πωλούν και αγοράζουν τα πάντα, ότι μπορείς να φανταστείς, είδη σπιτιού, ζωντανά κοκόρια, φρούτα, ρούχα καθώς και χειροτεχνήματα που είναι εξαιρετικά και ιδιαίτερα.
Ανακατευτήκαμε με τους κατοίκους, πήραμε λίγη από την αύρα τους, είδαμε μερικά πράγματα από τον τρόπο ζωής τους.

Στον δρόμο για την αγορά λειτουργούν μαγαζιά με είδη λαϊκής τέχνης.

Εδώ μπορείς να αγοράσεις πολύ φθηνά αναμνηστικά και παράλληλα να ενισχύσεις την οικονομία αυτών των μικρών νοικοκυριών. Η υφαντουργία έχει μεγάλη ιστορία στην περιοχή. Υπάρχουν κάποιοι σύλλογοι που προσπαθούν να σώσουν την τέχνη αυτή των υψιπέδων που κινδυνεύει να εξαφανιστεί.
Από την αγορά ήταν που πήραμε ένα ταξί και με 90 πέσος πήγαμε στο χωριό Τσαμούλα με την περίφημη εκκλησία.
Οι Τσελτάλ και οι Τσοτσίλ που ανέφερα προηγουμένως είναι φυλές που κατοικούν σε χωριά γύρω από το Σαν Κριστομπάλ. Αυτές εξακολουθούν να διατηρούν τα έθιμα, τις τελετουργίες και τις παραδόσεις των προγόνων τους. Η ιεραρχία τηρείται πολύ αυστηρά και οι μεγαλύτεροι έχουν τον πρώτο λόγο. Η θρησκεία τους αποτελεί συνονθύλευμα Καθολικισμού και αρχαίων δοξασιών και τελετουργιών.
Οι Τσαμούλα είναι από την φυλή Τσοτσίλ. Είναι σχετικά εύπορη ομάδα που κατοικούν εκεί. Οι γυναίκες φορούν παραδοσιακές στολές αποτελούμενες από μάλλινες φούστες κυρίως προβιές, κεντημένες ζώνες και άσπρα διακοσμημένα πουκάμισα ενώ οι άνδρες άσπρο πουκάμισο, παντελόνι, και άσπρο πεδιλάκι συνδυασμένο με παλτό από άσπρη προβιά.
Το πνευματικό τους κέντρο η εκκλησία τους που είναι αφιερωμένη στον Ιωάννη τον Βαπτιστή.
Περίτεχνη είναι η πρόσοψη της κάτασπρης εκκλησίας διακοσμημένη από σειρές λουλουδιών σε χρώματα πράσινο, μοβ,ροζ, χρυσό και μπλε χρώμα.

Η είσοδος στην εκκλησία είναι 20 πέσος, ενώ απαγορεύεται αυστηρά η φωτογράφηση.

Ο ναός δεν λειτουργεί επίσημα και δεν έχει στασίδια. Αγάλματα καθολικών αγίων κρέμονται στους τοίχους. Παντού φρέσκα λουλούδια, μεγάλες ανθοδέσμες, κυρίως άσπρες. Το πάτωμα καλύπτεται από πευκοβελόνες και εκεί κάθονται οι πιστοί. Αυτοί έρχονται κατά οικογένειες, κάθονται μπροστά σε μία εικόνα σαν ομάδα και ανάβουν πολλά κεράκια τα οποία κολλούν στο πάτωμα. Ο πατέρας μόλις πέρναγαν την πόρτα του ναού, έλεγε δυνατά την προσευχή, ενώ οι γυναίκες, πάντα οι γηραιότερες, θυμιατίζουν με κάτι θυμιατά και κάνουν δεήσεις. Όλη η οικογένεια είναι προσηλωμένη στην δέηση. Κάποιοι κάνουν στους αγίους και θυσίες.
Είδαμε μια τέτοια θυσία. Η συγκεκριμένη οικογένεια είχε μαζί της έναν κόκκορα, αυγά, νερό και κόκα κόλα. Όταν τελείωσαν τις δεήσεις ο πατέρας της οικογένειας πήρε τον κόκκορα τον στραγγάλισε επί τόπου και μετά έρανε το πάτωμα με κόκα κόλα και νερό. Αφού τελείωσαν έσβησαν τα κεριά πήραν τον κόκκορα και τα αυγά και έφυγαν. Στην θέση τους κάθισε μια άλλη οικογένεια που ξεκίνησε την ίδια διαδικασία. Παγανιστικές τελετές συνδυασμένες με τον καθολικισμό.
Στο πάνω μέρος του ναού, σαν να πούμε στο ιερό, υπήρχε ομάδα ανδρών ντυμένοι στα άσπρα που κρατούσε κοντάρια. Μας είπαν ότι ήταν κάτι σαν το εκκλησιαστικό συμβούλιο.
Άκουσα ότι ο τουρισμός έχει βάλλει το χεράκι του σε όλα αυτά. Δεν ξέρω. Πάντως οι τουρίστες ήταν πολλοί και τα έσοδα ανάλογα.
Ο φύλακας της εκκλησίας όταν τον ρώτησα αν είναι ινδιάνος μου είπε με καμάρι και έμφαση ότι είναι ινδιάνος καθολικός ενώ στα χωριά μετά από τον Σαν Αντρές είναι ινδιάνοι αλλά όχι καθολικοί. Βέβαια εννοούσε τους Ζαπατίστας.

Η πλατεία έξω από την εκκλησία έσφυζε από ζωή. Πάρα πολλοί μικροπωλητές,

γυναίκες πωλούσαν πανέμορφα υφαντά και διάφορα χειροτεχνήματα. Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ ωραία. Χαζέψαμε αρκετή ώρα στους πάγκους και κουρασμένες πήραμε το κολεκτίβο που με 15 πέσος μας γύρισε στη πόλη.
Ήταν μεσημέρι και ο κόσμος ήταν όλος στους δρόμους.

Εκεί ήταν και οι διαδηλωτές που έσπαγαν με τις βαριοπούλες, εκεί και τα ματ που τους φυλούσαν.
Για φαγητό το βράδυ διαλέξαμε ένα μπαρ με ζωντανή μουσική, σόουλ αμερικάνικη. Μια κοπελιά με πολύ καλή φωνή, από την Αυστραλία, τραγουδούσε διάφορα γνωστά κομμάτια. Στο μπαρ έκανε πολύ κρύο και το φαγητό ήταν απαράδεκτο.
Στην πόλη συναντάς πολλούς εναλλακτικούς τουρίστες που έπαιζαν μουσική, τραγουδούσαν και έκαναν ...πηγαδάκια στους δρόμους σχεδόν όλη την νύχτα. Έμοιαζαν σαν να έχουν ξεμείνει εδώ.
Στην συνέχεια μας κέντρισε το ενδιαφέρον ένα μπαρ με ζωντανή μεξικάνικη μουσική. Καθίσαμε για ένα ποτό. Herradentro bar centro cultural λεγόταν.

Είναι ένα πολιτιστικό και πολιτικό κέντρο με εστιατόριο και καφετέρια. Στεγάζει γραφεία αυτόνομων οργανώσεων, βιβλιοπωλείο και το "Fireflies" στέκι για αγόρια και κορίτσια αντάρτες. Στους τοίχους του είναι κρεμασμένα φωτογραφίες ανταρτών με σκεπασμένα τα πρόσωπα, σημαίες και συνθήματα. Εδώ γίνονται ομιλίες, εκδηλώσεις και διάφορες συγκεντρώσεις ακτιβιστών από πολλές χώρες.
Η μουσική ήταν ευχάριστη. Όταν τελείωσε το κανονικό πρόγραμμα ερασιτέχνες μουσικοί πήραν τα όργανα τους και συνέχισαν να παίζουν. Πολύ ωραία παρείστικη ατμόσφαιρα. Το πρόγραμμα όμως τελειώνει νωρίς γύρω στις 10.30μμ. Κρίμα που την άλλη μέρα φεύγαμε.
Η περιοχή θέλει πολλές μέρες να την εξερευνήσεις. Αξίζει να διαθέσεις τουλάχιστον μια εβδομάδα να μείνεις εκεί. Ήταν το πιο όμορφο κομμάτι του ταξιδιού μας.
Το επόμενο πρωί η πλατεία ήταν αποκλεισμένη από τα ματ και οι διαδηλωτές είχαν διαλυθεί.
Ο δήμος προσπαθούσε να μαζέψει τα μπάζα από την πλατεία για την υποδοχή του Πάπα που θα επισκεπτόταν την περιοχή. Σε πολλά σπίτια είχαν κρεμάσει κορδέλες και λουλούδια στην πρόσοψη
στην αναμονή του μεγάλου γεγονότος.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 8
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[skoumpi]

Θελω πολύ να πάω στο Μεξικό περιμένω να διαβάσω τη συνέχεια του ταξιδιού σου. Πως σου φάνηκε γενικότερα απο θέμα ασφάλειας ?

 

[go2dbeach]

Πολύ ωραία η αφήγησή σου, με λεπτομέρειες που με κάνουν να νιώθω ότι είμαι εκεί και φυσικά πανέμορφες φωτογραφίες από το πολύχρωμο Μέχικοοοοοο!! Συνέχεια πληζ!!

 

[aspa]

Θελω πολύ να πάω στο Μεξικό περιμένω να διαβάσω τη συνέχεια του ταξιδιού σου. Πως σου φάνηκε γενικότερα απο θέμα ασφάλειας ?

Να το τολμήσεις, να πας είναι απίθανα. Είσαι ασφαλής αν είσαι προσεκτικός. Περισσότερο πρέπει να προσέχεις στο Μέξικο σίτυ.

Πολύ ωραία η αφήγησή σου, με λεπτομέρειες που με κάνουν να νιώθω ότι είμαι εκεί και φυσικά πανέμορφες φωτογραφίες από το πολύχρωμο Μέχικοοοοοο!! Συνέχεια πληζ!!

Ευχαριστώ πολύ. Βέβαια θα συνεχίσω. Το γράφω.

 

[aspa]

Η επόμενη πόλη η Πουέμπλα.

Πήγαμε με λεωφορείο από τον Autobuses Norte. Πηγαίνει και από το San Lazaro. Βρίσκεται 100 χιλιόμετρα δυτικά της πρωτεύουσας. Το εισιτήριο έκανε 172 πέσος και η διαδρομή ήταν δύο ώρες.

Φθάσαμε λοιπόν στο μεγάλο σταθμό τηςΠουέμπλα όπου προσπαθώντας να προσανατολιστούμε χωριστήκαμε στα δύο. Οι δύο στην έξοδο του σταθμού και οι άλλες δύο στις αφίξεις με τις 4 βαλίτσες. Δεν υπήρχε δυνατότητα να επιστρέψεις εκεί που σε άφησε το λεωφορείο...μας χώριζαν οι κυλιόμενες σκάλες.

Άρχισε έτσι μια επιχείρηση να ανεβάσουμε τις βαλίτσες μόνες τους από τις κυλιόμενες σκάλες. Οι επιβάτες μας χάζευαν και εμείς φυσικά είχαμε πεθάνει στα γέλια, οι βαλίτσες έπεφταν είχε μπλοκάρει η κυκλοφορία αλλά τελικά τα καταφέραμε.

Στους σταθμούς υπάρχει ασφάλεια και διαχωρίζεται η άφιξη από την αναχώρηση. Πρέπει να έχεις εισιτήριο ταξιδιού για να μπεις στις αναχωρήσεις, αφού περάσεις από έλεγχο σαν του αεροδρομίου.

Αυτό υπήρχε πολύ έντονα όσο πιο κοντά είμαστε στο Μέξικο Σίτυ.

Είχαμε αρχίσει να ξεψαρώνουμε και κάναμε παζάρια με έναν ταξιτζή να μας πάρει και τις τέσσερις μαζί με ...όλα τα μπαγκάζια, γιατί εκείνο ήταν το πρόβλημα, να μας πάει στο ξενοδοχείο και να έρθει την άλλη μέρα το μεσημέρι να μας πάρει πάλι για το σταθμό. Ο ταξιτζής γρι αγγλικά μιλούσε Μεξικάνικα εμείς Ελληνικά... Πάντως όλα πήγαν καλά.

Η πόλη της Πουέμπλα ντε Λος Άντζελες ιδρύθηκε εκ του μηδενός το 1531.Η αρχική πόλη Ciudad de los Angeles χτίστηκε σύμφωνα με ένα αναγεννησιακό τρόπο και σχηματίζεται από ορθογώνια τετράγωνα.

Βρίσκεται στην κοιλάδα του Cuetlaxcoapan στους πρόποδες, ενός από τα υψηλότερα ηφαίστεια του Μεξικού, γνωστό ως Popocatepetl. Είναι σε μια στρατηγική τοποθεσία στο εμπορικό και πολιτιστικό εμπορικό δρόμο μεταξύ του λιμανιού της Veracruz και της Πόλης του Μεξικού.

Πολλά κτίρια του 16ου και του 17ου αιώνα έχουν επιβιώσει, συμπεριλαμβανομένου του πανεπιστήμιου

που ιδρύθηκε το 1587 ως Colegio del Εσπίριτου Σάντο και μιας μεγάλης βιβλιοθήκης, η Palafox που ιδρύθηκε το 1646 και θεωρείται η πρώτη βιβλιοθήκη στην Αμερική.

Επίσης στην κεντρική πλατεία δεσπόζει ο καθεδρικός ναός (που χρονολογείται από το 1575),

και ωραία κτίρια όπως το παλάτι του πρώην αρχιεπισκόπου.

Ιδιαίτερο χρώμα της δίνουν τα πολλά σπίτια που είναι επενδυμένα με χρωματιστά πλακάκια γνωστά ως azulejos.

Η χρήση αυτών των πλακιδίων παρουσιάζει μια νέα αισθητική αντίληψη και τη συγχώνευση των

ευρωπαϊκών και αμερικανικών στυλ ιδίως στη παλιά συνοικία της Πουέμπλα.

Το ξενοδοχείο μας ήταν στο κέντρο Senorial καλό, αλλά δεν είχε ζεστό νερό. Δεν πείραζε μια βραδιά μείναμε και μας χρέωσε για τετράκλινο 29,5 ευρώ.

Η πόλη ήταν ζωντανή, πολύς κόσμος στους δρόμους χαρούμενος. Ήταν και το καρναβάλι. Μετά από μια μεγάλη βόλτα στο ιστορικό κέντρο πήγαμε σε κάποιους δρόμους με μαγαζιά που πουλούσαν αναμνηστικά και αιώρες για τις οποίες είναι διάσημη η Πουέμπλα. Εκεί ήταν και πολύ φθηνότερες.

Το φαγητό μας στο ξενοδοχείο με παραδοσιακές γεύσεις του Μεξικού δεν μας ικανοποίησε πολύ. Εκεί φάγαμε την σάλτσα πομπλάνα με σοκολάτα. Το βράδυ παρόλο το κρύο 4βαθμούς είχε περάσαμε όμορφα, στην ήσυχη γειτονιά με τα μπαράκια και την ζωντανή μουσική.

Το πρωινό της άλλης μέρας μας βρήκε στους δρόμους. Υπέροχος χυμός μάνγκο, γιαούρτι και σάντουιτς από μαγαζάκι κοντά μας καθώς και υπέροχος καφές με άρωμα βανίλιας αποτέλεσε το πρωινό μας (μόλις 2,3 ευρώ).

Καταλήξαμε στην πλατεία, πήγαμε στον Καθεδρικό στην βιβλιοθήκη, στο παλάτι.

Καθίσαμε μαζί με τους ντόπιους και πήραμε να δοκιμάσουμε τα πιττάκια με κανέλα που μας είχαν σπάσει την μύτη.

Μας άρεσε πολύ αυτή η πόλη, έχει το δικό της στυλ,τον δικό της αέρα.

Αρχίσαμε να χαλαρώνουμε. Η αστυνόμευση ήταν πιο χαλαρή που σημαίνει ότι η επικινδυνότητα ήταν λιγότερη. Μόνο στην πρωτεύουσα ήταν έντονη.

Λίγο πριν φύγουμε το μεσημέρι μια ευχάριστη έκπληξη. Ένα τσούρμο μασκαράδες πέρασαν γελώντας και τραγουδώντας.

 

[go2dbeach]

Πολύ ωραία η βόλτα στην Πουέμπλα! Να είσαι καλά που μας γράφεις τόσες λεπτομέρειες από την αγαπημένη μου χώρα

 

[buffon85]

όμορφες φωτογραφιες! αναμενουμε την συνεχεια!

 

[aspa]

Η διαδρομή για την Veracruz κράτησε 3,5 ώρες. Στο σταθμό είχαν ένα σύστημα που πλήρωνες στο γκισέ 30πέσος και έπαιρνες από την ουρά ταξί για το ξενοδοχείο. Πήραμε δύο βέβαια γιατί οι βαλίτσες μας δεν χώραγαν σε ένα.

Το ξενοδοχείο μας το Diligencias, από τα καλύτερα της πόλης τοποθετημένο πάνω στην κεντρική πλατεία. Η τιμή του 1787 το δίκλινο, ίσως το ακριβότερο που πήγαμε στο Μεξικό. Είχε και μπίσνες ρούμ με υπολογιστές, φαξ και εκτυπωτές για τους ενοίκους. Εκεί προσπάθησα να βγάλω εισιτήρια με έκπτωση 50% για το λεωφορείο. Το είχα δει σε αφίσες στο σταθμό. Δυστυχώς αφορούσε μόνο Μεξικάνους πολίτες και χρειαζόταν πιστωτική κάρτα του Μεξικού.

Το πλήρες όνομα της πόλης Βερακρούς ντε Ιγνάσιο ντε λα Γιάβε. Είναι μία από τις 31 πολιτείες του Μεξικού. Χωρίζεται σε 212 δήμους.

Η πόλη είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της οικονομίας του Μεξικού. Πλούσια σε φυσικούς πόρους , έχει πετρέλαια, γεωργική παραγωγή και είναι το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας. Επιπλέον η πολιτεία της Veracruz είναι μία σημαντική πηγή σιδήρου και χαλκού, και παράγει ορυκτά, όπως θείο, διοξείδιο του πυριτίου, άστριο, ασβέστιο, καολίνη και μάρμαρο. Οι επικεφαλής των εξαγωγών του κράτους είναι ο καφές, τα φρέσκα φρούτα, τα λιπάσματα, η ζάχαρη, τα ψάρια και τα μαλακόστρακα.

Με ένα ευχάριστο κλίμα, καλή κουζίνα και αρχαιολογικούς χώρους, το λιμάνι της Veracruz είναι ένα αγαπημένο παραθαλάσσιο θέρετρο για Μεξικάνους και ξένους τουρίστες. Ο δρόμος καλός αλλά με πολλά διόδια.

Είναι μια ιστορική πόλη που συμμετείχε σε όλους τους πολέμους και στα κινήματα ανεξαρτησίας της χώρας. Το μικροσκοπικό νησί Δε λος Σιγκριφίσιος στο λιμάνι είναι το πρώτο μέρος που αποβιβάστηκαν οι κονκισταδόρες στο Μεξικό.

Έντονη είναι και η μουσική παράδοση της. Θεωρείται από πολλούς ως το κέντρο της μουσικής και του χορού του Μεξικού.

Παντού ακούς μουσική. Στους δρόμους, στα καταστήματα, μουσική βγαίνει από τα παράθυρα των σπιτιών, από τα καφέ, μουσική ακούς στα λεωφορεία. Περνώντας από ένα βουλκανιζατέρ μας έκανε εντύπωση που δούλευαν χορεύοντας, έχοντας την μουσική στην διαπασών. Μια χαρούμενη πόλη. Δύο είδη χορών ο φρενήρης σαπατέο και το σεμνό ντασόν χορεύονται εδώ.

Ο τελευταίος έχει τις ρίζες του στην Κούβα. Μάλιστα οι Κουβανοί λέγεται ότι αισθάνονται σαν το σπίτι τους όταν βρίσκονται στην πόλη.

Η Veracruz φιλοξενεί το Αφρο-Καραϊβικής μουσικής Φεστιβάλ κάθε χρόνο στα τέλη του καλοκαιριού. Διάφορες χώρες συμπεριλαμβανομένης της Κούβας, της Τζαμάικας και της Κολομβίας συμμετέχουν στο χορό, τη μουσική, τον κινηματογράφο και στις εκθέσεις τέχνης.

Κάθε χρόνο εδώ γίνεται το διάσημο καρναβάλι της, ένα φεστιβάλ πολύ δημοφιλές. Θεωρείται από πολλούς ως μια γιορτή της λίμπιντο. Οι εορταστικές εκδηλώσεις προηγούνται της Σαρακοστής. Κατά τη διάρκεια του Καρναβαλιού, η πόλη σφύζει από ζωή.

Το καρναβάλι της πόλης έχει μακρά παράδοση στη μουσική, το χορό και τα κουστούμια, την οποία μπορεί να ανταγωνιστεί μόνο το καρναβάλι του Ρίο ντε Τζανέιρο. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για το δεύτερο σημαντικότερο καρναβάλι στη Λατινική Αμερική.

Τις δύο ημέρες που μείναμε εκεί πέσαμε όλως τυχαία στο καρναβάλι. Είδαμε την παρέλαση, ακούσαμε τα τραγούδια, παρακολουθήσαμε τους κατοίκους να χορεύουν και χορέψαμε και εμείς στην κεντρική πλατεία. Όταν κουραστήκαμε ανεβήκαμε στο δωμάτιο και πίνοντας Indio pilnsner σε συσκευασία 1,5 λίτρου παρακολουθούσαμε τις εκδηλώσεις.

Διάφορες τελετές έχουν πατρίδα την περιοχή της Veracruz.

Η διάσημη Danza de Voladores de Papantla είναι ένας τελετουργικός χορός που εκτελείται από πέντε άνδρες της φυλής Totonac . Ένας από τους συμμετέχοντες ανεβαίνει στην κορυφή ενός στύλου περίπου 80 μέτρα , όπου παίζει φλάουτο και τύμπανο χορεύοντας ,ενώ οι άλλες τέσσερις άνδρες τυλίγονται γύρω από τον στύλο δεμένοι από ένα από τα πόδια τους. Καθώς ο στύλος γυρίζει, το σχοινί ξετυλίγεται, και οι άνδρες αργά αργά προσγειώνονται στην γη .

Σύμφωνα με το μύθο, το τελετουργικό δημιουργήθηκε για να ζητήσει από τους θεούς για να τερματίσουν μια σοβαρή ξηρασία .

Αυτόν τον χορό παρακολουθήσαμε πολλές φορές σε διάφορες πόλεις κατά την διάρκεια του ταξιδιού μας.




Στην Catemaco της Veracruz, τοπικές μάγισσες πιστεύουν ότι την πρώτη Παρασκευή κάθε Μαρτίου, καθαρίζουν το πνεύμα τους από το κακό που το περιβάλλει όλο το χρόνο. Αυτή η μέρα έχει γίνει πολύ δημοφιλής στην περιοχή. Πολλοί Μεξικάνοι συρρέουν εκεί γιαυτό το λόγο.

Μάγοι γιατροί στην Veracruz χρησιμοποιούν βότανα, κούκλες με καρφίτσες, ξόρκια ομοιώματα αγίων και διαβόλων, μαύρη η λευκή μαγεία και αναλαμβάνουν να θεραπεύσουν ασθένειες, να βελτιώσουν την δουλειά σου η να σώσουν... τον γάμο σου.

Μας άρεσε η Veracruz. Η βόλτα στην προβλήτα

με τα αγάλματα των μηχανικών

και των εργατών που την κατασκεύασαν,

τα όμορφα αποικιακά κάτασπρα κτήρια. Ξεχωρίζει το κτήριο του Ναυτικού μουσείου,

με τις virtual εικόνες και το planitero με θέμα την θάλασσα. Η όμορφη πλατεία με τους μουσικούς που τραγουδούσαν στις παρέες ξένων και ντόπιων.Το καρναβάλι με την παρέλαση.

Οι αστυνομικοί σε όλη την χώρα ήταν έτσι αρματωμένοι.

Τα καταπληκτικά μικρά μαγαζάκια κοντά στο λιμάνι που σύχναζαν οι ντόπιοι για φαγητό.

Εκεί κάναμε ένα από τα ωραιότερα γεύματα της εκδρομής, γαρίδες, ψάρια, εκπληκτικό το πανέ φιλέτο με άρωμα σκόρδου, χταπόδι με ελιές και με ντομάτα και άλλες μεξικάνικες σπεσιαλιτέ σε απίστευτα χαμηλές τιμές.

Τα θαλασσινά σε αυτήν την πόλη είχαν την τιμητική τους. Πολύ ωραία η μακαρονάδα με θαλασσινά. Επίσης όλα τα καλά της θάλασσας ψημένα σε φύλο μπανάνας που το είχαν κάνει σαν φάκελο.

Γαρίδες, καβούρια,ψάρια, χταπόδια,μύδια αναδύανε μια εκπληκτική μυρωδιά .
Το εντυπωσιακότερο όλων όμως ήταν το πρωινό μας στο cafe de Portal.

Είναι από τα παλιότερα της πόλης στην κεντρική πλατεία. Πήραμε cafe lechero – chico για να δούμε την διαδικασία σερβιρίσματος.

Φέρνει τον καφέ σε ένα ποτήρι και περιμένει να χτυπήσεις το ποτήρι με το κουταλάκι για να έρθει με το τσαγερό να σου ρίξει από ψηλά το γάλα. Εξαιρετικά βέβαια και τα γλυκά και το αξέχαστο ρόφημα βανίλιας, champola vanilla, όπως όλα στην χώρα της βανίλιας.

Εδώ ψώνισα ένα ναυτικό καπέλο σε ένα φίλο και δεν το έχει βγάλει από το κεφάλι του. Του θυμίζει τα χρόνια που είχε μπαρκάρει και τις ωραίες μέρες στην Veracruz. Επίσης πήραμε από τα μαγαζάκια πολύ καλές λευκαντικές κρέμες (είχαμε τις πληροφορίες μας ).

Το Μεξικό μας είχε ξετρελάνει κάθε πόλη κάτι διαφορετικό κάτι ιδιαίτερο. Δεν το βαριέσαι ποτέ.

Είχαμε ακόμη πολλά να δούμε.

 

[aspa]

Το λεωφορείο για την Tuxtla έφευγε στις 9,15 και έφθασε εκεί μετά από 6,46 ώρες. Η πόλη ήταν ενδιάμεσος σταθμός για το San Cristobal όπου και ο τελικός προορισμός μας, άλλη μιάμιση ώρα διαδρομή. Το εισιτήριο ήταν το ακριβότερο όλων των εισιτηρίων στο Μεξικό (950 πέσος).

Στο ξενοδοχείο μας φθάσαμε βραδάκι πια. Ήταν το caza di Mama,

μια ζεστή οικογενειακή επιχείρηση κοντά στο κέντρο της πόλης. Διέθετε και εστιατόριο με μεξικάνικο φαγητό αρκετά ικανοποιητικό. Φάγαμε τηγανητή μπανάνα, φασόλια πουρέ, μπριζόλα και ρύζι με σάλτσα αβοκάντο. Τα δωμάτια πολύ περιποιημένα αλλά και πολύ μικρά για τετράκλινα.
Επίσης είχε αρχίσει το κρύο και το ξενοδοχείο για θέρμανση είχε μια μικρή ηλεκτρική σομπίτσα.
Μετά το φαγητό βγήκαμε βόλτα στην πόλη στην οποία υπήρχε μια αναταραχή.
Φυλές Ινδιάνων είχαν ξεσηκωθεί ζητώντας τα δίκαια τους από την κυβέρνηση,

είχαν κλείσει τον δρόμο για το Palenque και είχαν καταλάβει την κεντρική πλατεία της πόλης.
Πριν

Μετά

Έτσι εξηγήθηκε και η μεγάλη μετακίνηση αστυνομικών σε όλη την διαδρομή μας. Τα ματ είχαν περικυκλώσει τους διαδηλωτές και στις δύο πλατείες σε διπλή σειρά. Αυτοί από την δική τους πλευρά απτόητοι φώναζαν συνθήματα, άναβαν φωτιές και με βαριοπούλες... έσπαγαν τα κράσπεδα της πλατείας.
Όλη την νύχτα ακούγαμε τον θόρυβο από το σπάσιμο του μπετόν.
Εμείς είμαστε με τους διαδηλωτές που απαιτούσαν από την κυβέρνηση να μην τους κοροϊδεύει.
Για τους τουρίστες δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος.
Οι κάτοικοι αυτής της περιοχής φαίνονταν σαφώς πτωχότεροι από άλλες περιοχές στο Μεξικό.
Αυτό φαινόταν πολύ στην αγορά των τροφίμων, στο ντύσιμό τους στις γυναίκες που σε πλησίαζαν να σου πουλήσουν χειροτεχνήματα έναντι ευτελούς τιμής.
Η διαμονή μας εκεί ήταν η καλύτερη όλης της εκδρομής. Οι καλοσυνάτοι αυτοί άνθρωποι οι περισσότεροι των οποίων φορούσαν προβιές αντί για ρούχα, εκπέμπουν μια αύρα που σε τραβάει κοντά τους.
Η πόλη είναι πανέμορφη.

Βρίσκεται σε υψόμετρο 2100μ. Είναι ιδιαίτερα γραφική με απλά σπίτια , πλακόστρωτους δρόμους και ευχάριστο κλίμα. Περιβάλλεται από δάση όπου ζουν πολλά σπάνια ζώα και πουλιά.

Ο πυρήνας της πόλης, όπως και σε όλες τις πόλεις της χώρας, δημιουργείται γύρω από την κεντρική πλατεία το Zocalo. Περίτεχνα σπίτια περιβάλλουν την πλατεία.

Εκεί βρίσκεται και ο Καθεδρικός της πόλης, ένα κτήριο του 16ου αιώνα.

Τα χρώματα στην πρόσοψη κίτρινο,κόκκινο, λευκό και μαύρο είναι αντιπροσωπευτικά των Μάγια. Στην δυτική πλευρά το πανέμορφο Πα λάσιο δε λ Μουνισίπιο με την εκπληκτική πρόσοψη.
Δύο εκκλησίες προστατεύουν την πόλη από ψηλά.

Ο Τέμπλο δε Γουαδελούπε και ο Τέμπλο δε Σαν Κριστομπάλ σκαρφαλωμένες πάνω στους λόφους προσφέροντας υπέροχη θέα στους επισκέπτες.

Στην μια πλευρά της πόλης λίγα τετράγωνα από την πλατεία βρίσκεται η αγορά της. Η Μερκάδο Μουνισιπάλ είναι ένας πραγματικός λαβύρινθος. Ο σφυγμός της πόλης αλλά και των γύρω χωριών κτυπά εκεί.

Οι γυναίκες και οι άνδρες των φυλών Τσελτάλ και Τσοτσίλ φορούν παραδοσιακά ενδύματα κυρίως προβιές ενώ στολίζουν τα μαλλιά τους με κορδέλες και κοσμήματα. Πωλούν και αγοράζουν τα πάντα, ότι μπορείς να φανταστείς, είδη σπιτιού, ζωντανά κοκόρια, φρούτα, ρούχα καθώς και χειροτεχνήματα που είναι εξαιρετικά και ιδιαίτερα.
Ανακατευτήκαμε με τους κατοίκους, πήραμε λίγη από την αύρα τους, είδαμε μερικά πράγματα από τον τρόπο ζωής τους.

Στον δρόμο για την αγορά λειτουργούν μαγαζιά με είδη λαϊκής τέχνης.

Εδώ μπορείς να αγοράσεις πολύ φθηνά αναμνηστικά και παράλληλα να ενισχύσεις την οικονομία αυτών των μικρών νοικοκυριών. Η υφαντουργία έχει μεγάλη ιστορία στην περιοχή. Υπάρχουν κάποιοι σύλλογοι που προσπαθούν να σώσουν την τέχνη αυτή των υψιπέδων που κινδυνεύει να εξαφανιστεί.
Από την αγορά ήταν που πήραμε ένα ταξί και με 90 πέσος πήγαμε στο χωριό Τσαμούλα με την περίφημη εκκλησία.
Οι Τσελτάλ και οι Τσοτσίλ που ανέφερα προηγουμένως είναι φυλές που κατοικούν σε χωριά γύρω από το Σαν Κριστομπάλ. Αυτές εξακολουθούν να διατηρούν τα έθιμα, τις τελετουργίες και τις παραδόσεις των προγόνων τους. Η ιεραρχία τηρείται πολύ αυστηρά και οι μεγαλύτεροι έχουν τον πρώτο λόγο. Η θρησκεία τους αποτελεί συνονθύλευμα Καθολικισμού και αρχαίων δοξασιών και τελετουργιών.
Οι Τσαμούλα είναι από την φυλή Τσοτσίλ. Είναι σχετικά εύπορη ομάδα που κατοικούν εκεί. Οι γυναίκες φορούν παραδοσιακές στολές αποτελούμενες από μάλλινες φούστες κυρίως προβιές, κεντημένες ζώνες και άσπρα διακοσμημένα πουκάμισα ενώ οι άνδρες άσπρο πουκάμισο, παντελόνι, και άσπρο πεδιλάκι συνδυασμένο με παλτό από άσπρη προβιά.
Το πνευματικό τους κέντρο η εκκλησία τους που είναι αφιερωμένη στον Ιωάννη τον Βαπτιστή.
Περίτεχνη είναι η πρόσοψη της κάτασπρης εκκλησίας διακοσμημένη από σειρές λουλουδιών σε χρώματα πράσινο, μοβ,ροζ, χρυσό και μπλε χρώμα.

Η είσοδος στην εκκλησία είναι 20 πέσος, ενώ απαγορεύεται αυστηρά η φωτογράφηση.

Ο ναός δεν λειτουργεί επίσημα και δεν έχει στασίδια. Αγάλματα καθολικών αγίων κρέμονται στους τοίχους. Παντού φρέσκα λουλούδια, μεγάλες ανθοδέσμες, κυρίως άσπρες. Το πάτωμα καλύπτεται από πευκοβελόνες και εκεί κάθονται οι πιστοί. Αυτοί έρχονται κατά οικογένειες, κάθονται μπροστά σε μία εικόνα σαν ομάδα και ανάβουν πολλά κεράκια τα οποία κολλούν στο πάτωμα. Ο πατέρας μόλις πέρναγαν την πόρτα του ναού, έλεγε δυνατά την προσευχή, ενώ οι γυναίκες, πάντα οι γηραιότερες, θυμιατίζουν με κάτι θυμιατά και κάνουν δεήσεις. Όλη η οικογένεια είναι προσηλωμένη στην δέηση. Κάποιοι κάνουν στους αγίους και θυσίες.
Είδαμε μια τέτοια θυσία. Η συγκεκριμένη οικογένεια είχε μαζί της έναν κόκκορα, αυγά, νερό και κόκα κόλα. Όταν τελείωσαν τις δεήσεις ο πατέρας της οικογένειας πήρε τον κόκκορα τον στραγγάλισε επί τόπου και μετά έρανε το πάτωμα με κόκα κόλα και νερό. Αφού τελείωσαν έσβησαν τα κεριά πήραν τον κόκκορα και τα αυγά και έφυγαν. Στην θέση τους κάθισε μια άλλη οικογένεια που ξεκίνησε την ίδια διαδικασία. Παγανιστικές τελετές συνδυασμένες με τον καθολικισμό.
Στο πάνω μέρος του ναού, σαν να πούμε στο ιερό, υπήρχε ομάδα ανδρών ντυμένοι στα άσπρα που κρατούσε κοντάρια. Μας είπαν ότι ήταν κάτι σαν το εκκλησιαστικό συμβούλιο.
Άκουσα ότι ο τουρισμός έχει βάλλει το χεράκι του σε όλα αυτά. Δεν ξέρω. Πάντως οι τουρίστες ήταν πολλοί και τα έσοδα ανάλογα.
Ο φύλακας της εκκλησίας όταν τον ρώτησα αν είναι ινδιάνος μου είπε με καμάρι και έμφαση ότι είναι ινδιάνος καθολικός ενώ στα χωριά μετά από τον Σαν Αντρές είναι ινδιάνοι αλλά όχι καθολικοί. Βέβαια εννοούσε τους Ζαπατίστας.

Η πλατεία έξω από την εκκλησία έσφυζε από ζωή. Πάρα πολλοί μικροπωλητές,

γυναίκες πωλούσαν πανέμορφα υφαντά και διάφορα χειροτεχνήματα. Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ ωραία. Χαζέψαμε αρκετή ώρα στους πάγκους και κουρασμένες πήραμε το κολεκτίβο που με 15 πέσος μας γύρισε στη πόλη.
Ήταν μεσημέρι και ο κόσμος ήταν όλος στους δρόμους.

Εκεί ήταν και οι διαδηλωτές που έσπαγαν με τις βαριοπούλες, εκεί και τα ματ που τους φυλούσαν.
Για φαγητό το βράδυ διαλέξαμε ένα μπαρ με ζωντανή μουσική, σόουλ αμερικάνικη. Μια κοπελιά με πολύ καλή φωνή, από την Αυστραλία, τραγουδούσε διάφορα γνωστά κομμάτια. Στο μπαρ έκανε πολύ κρύο και το φαγητό ήταν απαράδεκτο.
Στην πόλη συναντάς πολλούς εναλλακτικούς τουρίστες που έπαιζαν μουσική, τραγουδούσαν και έκαναν ...πηγαδάκια στους δρόμους σχεδόν όλη την νύχτα. Έμοιαζαν σαν να έχουν ξεμείνει εδώ.
Στην συνέχεια μας κέντρισε το ενδιαφέρον ένα μπαρ με ζωντανή μεξικάνικη μουσική. Καθίσαμε για ένα ποτό. Herradentro bar centro cultural λεγόταν.

Είναι ένα πολιτιστικό και πολιτικό κέντρο με εστιατόριο και καφετέρια. Στεγάζει γραφεία αυτόνομων οργανώσεων, βιβλιοπωλείο και το "Fireflies" στέκι για αγόρια και κορίτσια αντάρτες. Στους τοίχους του είναι κρεμασμένα φωτογραφίες ανταρτών με σκεπασμένα τα πρόσωπα, σημαίες και συνθήματα. Εδώ γίνονται ομιλίες, εκδηλώσεις και διάφορες συγκεντρώσεις ακτιβιστών από πολλές χώρες.
Η μουσική ήταν ευχάριστη. Όταν τελείωσε το κανονικό πρόγραμμα ερασιτέχνες μουσικοί πήραν τα όργανα τους και συνέχισαν να παίζουν. Πολύ ωραία παρείστικη ατμόσφαιρα. Το πρόγραμμα όμως τελειώνει νωρίς γύρω στις 10.30μμ. Κρίμα που την άλλη μέρα φεύγαμε.
Η περιοχή θέλει πολλές μέρες να την εξερευνήσεις. Αξίζει να διαθέσεις τουλάχιστον μια εβδομάδα να μείνεις εκεί. Ήταν το πιο όμορφο κομμάτι του ταξιδιού μας.
Το επόμενο πρωί η πλατεία ήταν αποκλεισμένη από τα ματ και οι διαδηλωτές είχαν διαλυθεί.
Ο δήμος προσπαθούσε να μαζέψει τα μπάζα από την πλατεία για την υποδοχή του Πάπα που θα επισκεπτόταν την περιοχή. Σε πολλά σπίτια είχαν κρεμάσει κορδέλες και λουλούδια στην πρόσοψη
στην αναμονή του μεγάλου γεγονότος.

 

[go2dbeach]

Κάποιοι κάνουν στους αγίους και θυσίες.Είδαμε μια τέτοια θυσία. Η συγκεκριμένη οικογένεια είχε μαζί της έναν κόκκορα, αυγά, νερό και κόκα κόλα. Όταν τελείωσαν τις δεήσεις ο πατέρας της οικογένειας πήρε τον κόκκορα τον στραγγάλισε επί τόπου και μετά έρανε το πάτωμα με κόκα κόλα και νερό.

Η συγκεκριμένη τελετή με την κόκα κόλα πρέπει να έχει τις ρίζες της στα βάθη των αιώνων Το έψαξα γιατί πίστευα ότι κάποιο λάθος κάνεις, αλλά είναι γεγονός..και οι άγιοι κόκα κόλα θέλουν!
Υπέροχα όσα μας γράφεις Προς τα πού πάμε τώρα?

 

[aspa]

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Δεν ξέρω πόσο παλιά γνώριζαν την κόκα κόλα, αν δεν το έβλεπα με τα μάτια μου δεν θα το πίστευα.
Θα πάω στο Πεκίνο τον Οκτώβρη.

 

[mitsmag]

Συναρπαστική ιστορία γεμάτη χρώματα και αρώματα.. Νομίζω οτι αν και λάτρης της λατινοαμερικανικης κουλτούρας πέρα απο το οικονομικό σκέλος με εμποδίζει και το θέμα της εγκλήματικότητας σαν σκέψη. Γενικά πόσο καιρό σας πήρε να το οργανώσετε αυτο το υπέροχο ταξιδι?