Πορτογαλία Μαδέρα - Αζόρες : Τα Νησιά Της Πορτογαλίας

[Nikos1986]

4. Αθήνα - Λισσαβόνα - Μαδέρα

Όταν κατασταλάξαμε στη Μαδέρα και στο Σάο Μιγκέλ, είχαμε πει να μείνουμε από 5-7 μέρες στο κάθε νησί. Η Λισσαβόνα μπήκε στο πρόγραμμα την ημέρα που θα κλείναμε τα αεροπορικά. Η υπάλληλος του γραφείου τύχαινε να έχει καταγωγή από την πρωτεύουσα της Πορτογαλίας και καθώς έτσι κι αλλιώς θα κάναμε στάση εκεί, μας έπεισε να αφιερώσουμε λίγο χρόνο για να δούμε την πόλη. Εμείς μείναμε εκεί 2, ουσιαστικά πλήρεις, μέρες και είδαμε τα πολύ βασικά, χωρίς επισκέψεις σε μουσεία ή ζωολογικούς κήπους (που συνήθως είναι από τις πρώτες μας προτεραιότητες ).
Πιστεύω πως τα μέρη που επισκεφθήκαμε, δηλαδή η συνοικία της Baixa, το Belem και το Castelo de Sao Jorge είναι κάποια από τα μέρη που επιλέγει κάποιος για να δει, αν δεν μπορεί να διαθέσει πολύ χρόνο στην πρωτεύουσα της χώρας.

Το Ταξίδι Αθήνα - Λισσαβόνα
Για τη Λισσαβόνα θα αναχωρούσαμε νωρίς το πρωί, στις 06:00, με την απευθείας πτήση της TAP. Από την στιγμή που φτάσαμε στην πύλη του αεροδρομίου, φάνηκε πως η Πορτογαλία παρέμενε σχετικά χαμηλά στη λίστα προτίμησης των Ελλήνων ταξιδιωτών. Σχεδόν όλοι οι επιβάτες ήταν ξένοι και κατά τη διάρκεια των διακοπών Ελληνικά ακούσαμε μόνο δύο φορές.

Το ταξίδι αυτό ήταν το μεγαλύτερο που είχαμε κάνει έως τότε. Στην αρχή της πτήσης λαγοκοιμόμασταν, αλλά από τη Μαδρίτη και μετά αρχίσαμε να ανυπομονούμε για την προσγείωση στην Πορτογαλία. Πριν προσγειωθεί, το αεροπλάνο πέρασε πάνω από την γέφυρα Ponte 25 de Abril, που ενώνει τις δύο όχθες του Τάγου, κοντά στις εκβολές του. Ακόμα, πετάξαμε πάνω από ένα μεγάλο πάρκο, με τα σπίτια στο βάθος να φαίνονται πιο ψηλά από το ύψος στο οποίο πετούσαμε!

Η γέφυρα Ponte 25 de Abril​

Στη Λισσαβόνα φτάσαμε στην ώρα μας, στις 08:15. Καθώς ήταν ακόμα νωρίς και μας έλειπε ύπνος, είπαμε να πάμε στο ξενοδοχείο, να κοιμηθούμε λίγες ώρες και μετά, φρέσκοι, να ξεκινήσουμε την εξερεύνηση της πόλης!

Ημέρα 1: Baixa
Αφότου ξυπνήσαμε το μεσημεράκι και πήγαμε για φαγητό, πλέον είχαμε ελεύθερο το απόγευμα για να εξερευνήσουμε την περιοχή γύρω από το ξενοδοχείο μας, την Baixa. Η Baixa (κάτω πόλη) αποτελεί το εμπορικό κέντρο της Λισσαβόνας. Εκτείνεται από την Praca do Marques de Pombal, μια από τις κεντρικές πλατείες της πόλης, μέχρι την Praca do Comercio, δίπλα από τον Τάγο.

Ξεκινήσαμε τη βόλτα μας από το μεγαλύτερο πάρκο της κεντρικής Λισσαβόνας, το Parque Eduardo VII. Πρόκειται για ένα μακρόστενο κατηφορικό πάρκο, με φαρδιούς πεζόδρομους αριστερά και δεξιά, όπου μπορείς να κάνεις τη βόλτα σου ή απλά να θαυμάσεις τη θέα της πόλης που φτάνει μέχρι τον Τάγο. Οι θάμνοι στο κέντρο ήταν κλαδεμένοι, σχηματίζοντας ένα μωσαϊκό σχέδιο, ενώ στη μία άκρη του υπήρχε και μια λιμνούλα με ψάρια.

Το πάρκο Eduardo VII​

Στο νότιο άκρο του Parque Eduardo VII, βρίσκεται η Praca do Marques de Pombal. Στο κέντρο της βρίσκεται το μνημείο προς τιμήν του Pombal, πρωθυπουργού της Πορτογαλίας κατά την εποχή του διαφωτισμού (1750-1777).

Το μνημείο του Pombal, πρωθυπουργού της Πορτογαλίας (1750-1777), νότια του Parque Eduardo VII​

Στη συνέχεια, μέσω της Avenida da Liberdade ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε προς το κέντρο της Baixa. Στον χώρο που καταλαμβάνει σήμερα ο δρόμος, είχε σχεδιαστεί ένα πάρκο από τον Πομπάλ, στο οποίο αρχικά είχαν πρόσβαση μόνο όσοι άνηκαν στην αριστοκρατική τάξη. Πλέον, αν και υπάρχουν δεντροφυτεμένα φαρδιά πεζοδρόμια, από το πάρκο διέρχονται αυτοκίνητα και η βόλτα δεν είναι τόσο ευχάριστη όσο θα ήταν κάποτε.

Η ομορφότερη περιοχή της πρωτεύουσας (τουλάχιστον από τα μέρη που γυρίσαμε), ξεκινά στο τέλος της Avenida da Liberdade. Στα στενά γύρω από τις Praca dos Restauradores, Rossio (Praca dom Pedro IV) και Praca da Figueira βρίσκονται πολλά εστιατόρια, καφετέριες και καταστήματα με αναμνηστικά. Η περιοχή ήταν το κέντρο της Λισσαβόνας για αιώνες και σήμερα σφύζει από ζωή.

Η πλατεία Rossio, με το κυματιστό ψηφιδωτό (στην κάτω φωτογραφία, στο βάθος, φαίνεται η Igreza do Carmo)​

Μέσα από τα στενά, αρχίσαμε να ανεβαίνουμε προς τη μισο-γκρεμισμένη, πλέον, Igreza do Carmo. Η γοτθική εκκλησία του 14ου αιώνα, που κάποτε ήταν η μεγαλύτερη εκκλησία της Λισσαβόνας, καταστράφηκε από τον μεγάλο σεισμό του 1775. Στον χώρο της εκκλησίας λειτουργεί αρχαιολογικό μουσείο, το οποίο την ώρα που πήγαμε είχε κλείσει. Αν κανείς θέλει να αποφύγει την ανηφορική διαδρομή, υπάρχει ένας ανελκυστήρας, ο Elevador de Santa Justa, ο οποίος συνδέει την Baixa με το (υψηλότερο γεωγραφικά) προάστιο Bairro Alto.

Η πόλη από την Igreza do Carmo, κοιτάζοντας προς το Castelo de Sao Jorge (βορειοανατολικά)​

Πλέον, έχοντας βραδιάσει, κατευθυνθήκαμε προς τον Τάγο, στην Praca do Comercio, περνώντας κάτω από την Arco da Rua Augusta. Στην πλατεία αυτή, από το 1511 έως την επανάσταση του 1910, βρίσκονταν τα βασιλικά ανάκτορα. Πλέον, στα κτήρια γύρω από την πλατεία στεγάζονται κυβερνητικές υπηρεσίες και εστιατόρια. Στο κέντρο της πλατείας, βρίσκεται το άγαλμα του Ιωσήφ Α’, βασιλιά της Πορτογαλίας την περίοδο του Πομπάλ.

Η Praca do Comercio, με το άγαλμα του Ιωσήφ Α', βασιλιά της Πορτογαλίας

Η γέφυρα 25 de Abril, με το άγαλμα του Ιησού (Cristo Rei) στη νότια όχθη (αριστερά)​

Όταν φτάσαμε στην πλατεία ήμασταν τυχεροί, καθώς είχε βραδιάσει και η κίνηση των αυτοκινήτων είχε μειωθεί αισθητά. Έτσι, καθίσαμε για να ξεκουραστούμε στα σκαλιά απέναντι από την πλατεία, στην βόρεια όχθη του Τάγου. Προς τα δυτικά έβλεπες τη γέφυρα Ponte 25 de Abril, ενώ στην απέναντι όχθη διακρινόταν το Cristo Rei. Το άγαλμα του Ιησού, παρόμοιο με το γνωστό άγαλμα στο Ρίο ντε Τζανέιρο, έχει ύψος 28 μέτρα και είναι τοποθετημένο σε ένα βάθρο ύψους 82 μέτρων, στη νότια όχθη του Τάγου.

Πλέον η ώρα είχε περάσει. Έτσι, επιστρέψαμε στη Rossio για βραδινό. Μετά το φαγητό, κουρασμένοι, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Σήμερα είχαμε γυρίσει το εμπορικό κέντρο της Λισσαβόνας. Την επόμενη μέρα θα βλέπαμε το κάστρο της πόλης (Castelo de Sao Jorge), το στάδιο που σηκώσαμε το Ευρωπαϊκό το 2004 (Da Luz) και το παραλιακό προάστιο Belem, από το οποίο πριν από 6 αιώνες ξεκινούσαν οι μεγάλοι πρωτοπόροι τα ταξίδια των ανακαλύψεων.

Ημέρα 2: Alfama & Belem
Την δεύτερη ημέρα που θα είχαμε στη Λισσαβόνα, θα επισκεπτόμασταν αρχικά το κάστρο που δεσπόζει στο προάστιο της Alfama. Νωρίς το απόγευμα θα πηγαίναμε στην έδρα της Μενφίκα, στο στάδιο Da Luz. Τέλος, το βραδάκι θα επισκεπτόμασταν το προάστιο Belem, με το γνωστό πύργο.

Το προάστιο της Alfama, μέχρι και το μεσαίωνα, ήταν από τις πιο "καλές" περιοχές της Λισσαβόνας. Από την εποχή της κυριαρχίας των Μαυριτανών, τον 11ο αιώνα, στην περιοχή κατοικούσε η κοινωνική ελίτ. Από το 1147, όταν ο πρώτος βασιλιάς της Πορτογαλίας, ο Αλφόνσος Ερρίκος, ανακατέλαβε τη Λισσαβόνα, το Castelo de Sao Jorge έγινε η έδρα των ανακτόρων. Οι βασιλιάδες συνέχιζαν να κατοικούν εκεί, μέχρι το 1511, όταν ο βασιλιάς Εμμανουήλ Α’ μετέφερε τα ανάκτορα στην Praca do Comercio, που είχαμε επισκεφθεί το προηγούμενο βράδυ. Το ίδιο το κάστρο συνέχισε να εξυπηρετεί τις ανάγκες του στρατού, από το 1580 (οπότε η Πορτογαλία καταλήφθηκε από τους Ισπανούς) έως και τις αρχές του 20ου αιώνα.

Έτσι λοιπόν, σχετικά νωρίς για να αποφύγουμε τον ήλιο και τη ζέστη, ξεκινήσαμε για το Castelo de Sao Jorge. Η ανηφορική διαδρομή από τη Rossio με τα πόδια είναι κουραστική. Όμως, μεγάλα τμήματα του κάστρου είναι δεντροφυτεμένα, και η θέα στην πόλη είναι εντυπωσιακή. Μέσα στο κάστρο λειτουργεί και εστιατόριο, οπότε μετά τη βόλτα καθίσαμε εκεί για φαγητό.

Φωτογραφίες από το εσωτερικό του κάστρου Sao Jorge

Θέα της Λισσαβόνας από το Castelo de Sao Jorge

Ένα από τα παγόνια που έκαναν βόλτες στο κάστρο ​

Λίγο μετά τις 4, ξεκινήσαμε για το στάδιο Da Luz (Το Φως), έδρα της ποδοσφαιρικής ομάδας Benfica. Το στάδιο αυτό, όπως και το Jose Alvalade της Sporting, βρίσκονται κοντά στο Πανεπιστήμιο της Λισσαβόνας, νοτιοδυτικά του αεροδρομίου. Την ημέρα που πήγαμε δε γινόταν κάποιος αγώνας. Έτσι κάναμε τη βόλτα μας γύρω από το γήπεδο και ψωνίσαμε στις μπουτίκ. Ήταν ωραία πρωτοβουλία από πλευράς της ομάδας να μνημονεύει πολλούς από τους παίκτες που έχουν αγωνιστεί σε αυτή, σε μια μεγάλη μεταλλική πλάκα, έξω από το γήπεδο. Επίσης, έξω από το γήπεδο, υπάρχει άγαλμα του Πορτογάλου Eusebio, που αγωνίστηκε για 15 χρόνια στη Benfica.

Στάδιο Da Luz

Μακέτα του Da Luz

Άγαλμα του Πορτογάλου άσσου, Eusebio, έξω από το στάδιο

Πλάκα με ονόματα μερικών ποδοσφαιριστών, που έχουν αγωνιστεί στην ομάδα της Benfica​

Για το τέλος της ημέρας, είχαμε αφήσει το παραλιακό προάστιο Belem, που βρίσκεται και αυτό στη βόρεια όχθη του Τάγου, πέρα από τη γέφυρα 25 de Abril. Το προάστιο αυτό είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την Εποχή των Εξερευνήσεων, καθώς από τον πύργο του Μπελέμ (Torre de Belem) ξεκινούσαν οι θαλασσοπόροι τα ταξίδια τους. Στο προάστιο υπάρχουν, πέρα από τον Πύργο του Μπελέμ, και διάφορα άλλα αξιοθέατα, όπως το Ναυτικό και το Αρχαιολογικό Μουσείο, το Πλανητάριο, οι Τροπικοί Βοτανικοί Κήποι κλπ. Καθώς εμείς φτάσαμε σούρουπο και τα περισσότερα αξιοθέατα είχαν κλείσει, θαυμάσαμε το προάστιο περπατώντας δίπλα από την παραλιακή Avenida Brasilia. Ένα καλό που επισκεφθήκαμε το Belem αργά, ήταν η πολύ λίγη κίνηση στον δρόμο, κάτι που πιστεύω θα ήταν ενοχλητικό τις μεσημεριανές ώρες.

Ξεκινήσαμε τη βόλτα μας πηγαίνοντας προς το Mosteiro dos Jeronimos. Η ανέγερση του Μοναστηρίου των Ιερωνυμιτών ξεκίνησε το 1501, επί βασιλείας του Εμμανουήλ Α', ύστερα από την "ανακάλυψη" της θαλάσσιας οδού με την Ινδία από τον Βάσκο ντε Γκάμα. Η δυτική πτέρυγα (αριστερά στη φωτογραφία) χτίστηκε το 1850. Στο αρχικό κτήριο, που στεγάζεται η εκκλησία Santa Maria de Belem, βρίσκονται μεταξύ άλλων οι τάφοι του Βάσκο ντε Γκάμα και του Εμμανουήλ Α', ενώ στη νέα (δυτική) πτέρυγα στεγάζονται το Ναυτικό και το Αρχαιολογικό Μουσείο.

Το Μοναστήρι των Ιερωνυμιτών, με την αρχική πτέρυγα στα δεξιά και την καινούρια στα αριστερά​

Απέναντι από το Mosteiro dos Jeronimos, βρίσκεται η Praca do Imperio, μια όμορφη πλατεία με ένα σιντριβάνι στο κέντρο.

Η Praca do Imperio, με το Μνημείο των Ανακαλύψεων στο βάθος​

Από την Praca do Imperio, αν διασχίσει κανείς τις παράλληλες Avenida da India και Avenida Brasilia, βγαίνει στο εντυπωσιακό Padrao dos Descobrimentos (Μνημείο των Ανακαλύψεων). Στη μικρή πλατεία, μπροστά από το μνημείο, υπάρχει ως ψηφιδωτό μια τεράστια πυξίδα, με ένα χάρτη της υδρογείου στο εσωτερικό. Πάνω στο χάρτη, υπάρχουν σημειωμένες πολλές περιοχές που εξερευνήθηκαν από τους Πορτογάλους θαλασσοπόρους. Το ίδιο το μνημείο, έχει σχήμα καραβέλας, με αγάλματα διαφόρων Πορτογάλων που συμμετείχαν άμεσα ή έμμεσα στις εξερευνήσεις, όπως ο Ερρίκος ο Θαλασσοπόρος, ο Βάσκο ντε Γκάμα, ο Μαγγελάνος και ο Καμπράλ.

Το Μνημείο των Ανακαλύψεων​

Τελευταία στάση μας στο Μπελέμ, θα ήταν στον πύργο απ'όπου ξεκινούσαν τις αποστολές τους οι θαλασσοπόροι, στον Torre de Belem. Η κατασκευή του Πύργου του Μπελέμ ολοκληρώθηκε το 1521, την εποχή του Εμμανουήλ Α'. Ο πύργος είχε γίνει εθνικό σύμβολο, και μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα βρισκόταν σε απόσταση από τις όχθες του Τάγου. Μετά τις επιχωματώσεις που πραγματοποιήθηκαν, ο πύργος έχει "έρθει" πλέον κοντά στην ακτή και η πρόσβαση είναι δυνατή μέσω μιας μικρής γέφυρας.

Ο Πύργος του Μπελέμ​

Πλέον είχε πάει σχεδόν 10, και καθώς σχεδόν όλα τα εστιατόρια είχαν κλείσει, επιστρέψαμε στη Rossio για φαγητό. Και η δεύτερη μέρα μας στη Λισσαβόνα είχε τελειώσει. Έτσι, μετά από μια σύντομη βόλτα, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για να πέσουμε για ύπνο. Αύριο το πρωί θα πηγαίναμε στο αεροδρόμιο για να πετάξουμε για τη Μαδέρα!

Ημέρα 3: Λισσαβόνα - Μαδέρα [αρχή]
Σήμερα δε θα προλαβαίναμε να βλέπαμε κάτι άλλο από τη Λισσαβόνα. Το αεροπλάνο θα έφευγε στις 9:10 το πρωί, οπότε θα έπρεπε λίγο βιαστικά να ετοιμαστούμε για να πάρουμε το λεωφορείο του αεροδρομίου που περνούσε μπροστά από το ξενοδοχείο μας. Καθώς τα πράγματα τα είχαμε ετοιμάσει από το προηγούμενο βράδυ, κατεβαίνουμε στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου για το check-out. Υπολογίζαμε να πάρουμε το πρώτο ή άντε το δεύτερο δρομολόγιο του λεωφορείου για το αεροδρόμιο, που αν θυμάμαι καλά θα περνούσε κατά τις 7. Αλλά όπως λέει και ο λαός, λογαριάζαμε χωρίς τον ξενοδόχο... Κυριολεκτικά.

Όταν κατεβήκαμε είχε τύχει να έχει χαλάσει ο υπολογιστής. Εν τέλει, μέχρι να βγει άκρη, είχε ήδη περάσει το πρώτο λεωφορείο και βγαίνοντας έξω βλέπουμε και το δεύτερο να αναχωρεί από τη στάση μας. Καθόμαστε λοιπόν και περιμένουμε για να πάρουμε το τρίτο δρομολόγιο. Κάποια στιγμή ξαναπερνάει το λεωφορείο, και με σχετικά άδειο δρόμο φτάνουμε γρήγορα στο αεροδρόμιο. Καθώς τότε δεν ξέραμε τα περί terminal, κατεβήκαμε εκεί που είχαμε φτάσει όταν ερχόμασταν (επίσης με την TAP) από την Αθήνα, λέγοντας ότι εδώ θα είναι και για τη Μαδέρα.
Μπαίνουμε μέσα, ψάχνουμε στους πίνακες και βλέπουμε κάποια καταχώρηση για Μαδέρα, με τον αριθμό της πτήσης μας, χωρίς όμως κάποια ένδειξη για το γκισέ. Ρωτάμε μια υπάλληλο στο αεροδρόμιο και μας λέει ότι η πτήση μας θα αναχωρούσε από το terminal 2, σε διαφορετικό κτήριο, για το οποίο θα έπρεπε να παίρναμε πάλι το λεωφορείο του αεροδρομίου. Μετά τα μπινελίκια, ξαναβγαίνουμε έξω και βλέπουμε το λεωφορείο με το οποίο είχαμε έρθει να αναχωρεί και να έρχεται άλλο από πίσω. Αφότου περιμέναμε κανένα τέταρτο, ξεκινήσαμε επιτέλους. Με τα πολλά, φτάνουμε στο σωστό terminal, τρέχουμε στο γκισέ και η υπάλληλος μας λέει ότι είχαμε αργήσει (είχε ήδη πάει 8:10) και δεν έπαιρναν άλλες βαλίτσες. Έτσι, θα έπρεπε να αλλάζαμε εισιτήριο και να μπαίναμε στην επόμενη πτήση, στις 12:45. Αφού τσέπωσαν το 60ευρω, μας άλλαξαν πτήση και μετά το πρωινό τρέξιμο, πήγαμε για να δούμε τι είχε για πρωινό στο αεροδρόμιο.

Στο αεροδρόμιο, επίσης, ήταν η δεύτερη (και τελευταία) φορά που ακούγαμε Ελληνικά κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού. Εκεί συναντήσαμε τυχαία ένα ζευγάρι, το οποίο είχε έρθει εκείνη τη μέρα από την Αθήνα, θα πήγαιναν Μαδέρα και αυτοί , αλλά είχε γίνει κάποιο μπέρδεμα και είχαν χάσει τη βαλίτσα τους...

Κάποια στιγμή, επιτέλους, ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε. Επιβιβαστήκαμε κανονικά στην (καινούρια) ώρα μας και φύγαμε για το δίωρο ταξίδι. Γενικά, η πτήση ήταν καλή. Βέβαια, αυτό μέχρι την προσγείωση. Το αεροδρόμιο της Μαδέρα φημίζεται για τον δυνατό αέρα, και τα κουνήματα πριν το αεροπλάνο πατήσει τελικά κάτω είναι ο κανόνας. Εμείς είχαμε πάει προετοιμασμένοι και ξέραμε τι μας περίμενε, αλλά μια ηλικιωμένη που καθόταν στις απέναντι θέσεις σταυροκοπιόταν μέχρι να ακουμπήσουν οι ρόδες κάτω. Τέλος καλό, όλα καλά... Μετά από μια περιπετειώδη μέρα, τελικά προσγειωθήκαμε στο νησί κατά τις 14:30.


Συνοψίζοντας για τη Λισσαβόνα, αυτό το διήμερο ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Κλείνοντας τα αεροπορικά, βάλαμε τη Λισσαβόνα μέσα, μιας και τα εισιτήρια έβγαιναν στην ίδια τιμή με το αν κάναμε απλά μια ολιγόωρη στάση για να αλλάζαμε αεροπλάνο. Δε γνωρίζαμε κάτι για την πόλη, ούτε κάποιος γνωστός μας την είχε επισκεφθεί μέχρι τότε.

Παρ'όλ'αυτά, η πόλη έχει ωραίες γειτονιές όπως η Baixa, που είναι πολύ ευχάριστες για βόλτα. Επίσης, το Belem θα ήθελα πάρα πολύ να το ξαναεπισκεφθώ, κυρίως κατά τη διάρκεια της μέρας. Το Castelo de Sao Jorge σε αποζημιώνει για την κοπιαστική ανάβαση, με υπέροχες θέες στην πόλη.
Λόγω της σύντομης παραμονής μας, δεν επισκεφθήκαμε μουσεία. Η πόλη έχει πολλά, και αν μπορούσα να επιλέξω μόνο ένα για να πάω, αυτό θα ήταν το Ναυτικό Μουσείο, λόγω της ναυτικής ιστορίας της χώρας.

Αυτή η διήμερη παραμονή στην πρωτεύουσα προέκυψε από τύχη. Την είδαμε εν τάχει, αλλά μας άνοιξε την όρεξη για να την ξαναεπισκεφθούμε!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• …

  Go to chapter

  Go
• 9

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 9

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Nikos1986]

2. Πρόσβαση και Μετακινήσεις

Όταν είχαμε πάει εμείς, είχαν μόλις ξεκινήσει οι απευθείας πτήσεις Αθήνα – Λισσαβόνα με την TAP, τις Πορτογαλικές Αερογραμμές. Τα τελευταία χρόνια, για Λισσαβόνα πετάει απευθείας η Aegean. Μία ενδεχομένως φθηνότερη επιλογή είναι οι Low Cost εταιρείες με ανταπόκριση π.χ. σε Βαρκελώνη. Η απευθείας πτήση για Λισσαβόνα διαρκεί περίπου 4 ώρες. Απευθείας πτήσεις από την Ελλάδα για τη Μαδέρα ή τις Αζόρες δεν υπάρχουν.

Πτήσεις Προς Τα Νησιά
Από την ηπειρωτική Πορτογαλία, εκτελούνται πτήσεις για τη Μαδέρα και τις Αζόρες από τη Λισσαβόνα και το Πόρτο. Εκτός από την TAP, δρομολόγια εκτελούνται και από τη SATA, την αεροπορική εταιρεία των Αζορών. Μεταξύ των αεροδρομίων αυτών εκτελούν πτήσεις και Low Cost εταιρείες (π.χ. EasyJet και Ryanair), οπότε τα αεροπορικά ενδέχεται να μπορούν να βγουν πραγματικά φθηνά.
Η φαινομενικά παράδοξη ύπαρξη απευθείας πτήσεων μεταξύ Αζορών και Αμερικής (π.χ. Βοστόνη, Μόντρεαλ, Τορόντο) εξηγείται από το γεγονός ότι πολλοί κάτοικοι των Αζορών έχουν μεταναστεύσει στις ΗΠΑ και στον Καναδά.

Πτήσεις Μεταξύ των Νησιών
Υπάρχουν απευθείας πτήσεις μεταξύ Μαδέρα και Αζορών. Αυτές ενδέχεται να κοστίζουν, και στη δική μας περίπτωση αυτό το σκέλος του ταξιδιού ήταν το ακριβότερο. Αν κανείς έχει χρόνο, οικονομικά τουλάχιστον, ίσως να συμφέρει να επιστρέψει στη Λισσαβόνα και να ξανα-αναχωρήσει από εκεί για τις Αζόρες. Τα περισσότερα νησιά των Αζορών έχουν αεροδρόμιο, καθιστώντας έτσι εύκολη τη μετακίνηση εντός του αρχιπελάγους.

Οι πτήσεις στο τρίγωνο Λισσαβόνα (ή Πόρτο) – Μαδέρα – Αζόρες διαρκούν γύρω στις 2 ώρες.

Μετακινήσεις στη Μαδέρα
Στη Μαδέρα, το αεροδρόμιο (FNC) βρίσκεται μεταξύ Santa Cruz και Machico, στην ανατολική ακτή. Η πρόσβαση στην πρωτεύουσα Funchal, γίνεται είτε με βανάκι είτε με ταξί είτε με αυτοκίνητο. Όσον αφορά το βανάκι, η στάση βρίσκεται στο ισόγειο, έξω από τις αφίξεις. Η διαδρομή το 2011 κόστιζε 5 ευρώ / άτομο και 2,5 ευρώ / άτομο το παιδικό, μαζί με τις αποσκευές (τιμή 2011). Το εισιτήριο το βγάζεις από τον οδηγό. Η διαδρομή διαρκεί περίπου 45 λεπτά. Πριν ξεκινήσει, ο οδηγός ρωτά έναν-έναν τους επιβάτες σε ποιο ξενοδοχείο έχουν κανονίσει για τη διαμονή τους, και τα παίρνει όλα με τη σειρά (αν και τα περισσότερα βρίσκονται στον κεντρικό δρόμο του Funchal, την Estrada Monumental).
Για το Πόρτο Σάντο (βλ. ενότητα "5. Λίγα Λόγια για τη Μαδέρα"), το μικρό νησί βορειοανατολικά της Μαδέρα, μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει την ακτοπλοϊκή σύνδεση με το Funchal. Τοπικά γραφεία διοργανώνουν ημερήσιες εκδρομές, αν και κάποιος μπορεί να κλείσει μόνος του τα εισιτήρια από τα γκισέ που υπάρχουν στο λιμάνι του Funchal. Το Πόρτο Σάντο έχει αεροδρόμιο, αλλά η μικρή απόσταση από τη Μαδέρα, κατά τη γνώμη μου, γέρνει την ζυγαριά υπέρ του πλοίου.

Στο Funchal, υπάρχουν λεωφορεία με τα οποία μπορεί κανείς να κινηθεί άνετα στην πόλη. Αν κάποιος αποφασίσει να περάσεις τις διακοπές του στην πρωτεύουσα, το αυτοκίνητο είναι περιττό.
Αλλά οι ομορφιές του ορεινού νησιού, είναι έξω από το Funchal. Για την εξοχή της Μαδέρα το αυτοκίνητο είναι απαραίτητο. Όμως οι κύριοι δρόμοι, όπως ο κεντρικός που συνδέει το αεροδρόμιο με το Funchal, είναι καλοί. Έχουν χτιστεί γέφυρες και σήραγγες, που έχουν συντομεύσει κατά πολύ τις διαδρομές σε σχέση με το παρελθόν. Παρ’όλ’αυτά, η οδήγηση στους επαρχιακούς δρόμους θέλει προσοχή. Οι ντόπιοι συνηθίζουν να παίρνουν με ταχύτητα κλειστά τις στροφές, μπαίνοντας στο αντίθετο ρεύμα, είτε έχουν ορατότητα είτε όχι. Στους δε αυτοκινητοδρόμους, υπάρχουν μερικές είσοδοι, όπως μια από την πόλη του Funchal, όπου δεν υπάρχει λωρίδα επιτάχυνσης. Αυτό σημαίνει πως φτάνεις στον αυτοκινητόδρομο, σταματάς (!) και αφού ελέγξεις πως δεν κινείται κανείς στη δεξιά λωρίδα, μπαίνεις κι εσύ στον αυτοκινητόδρομο. Πάντως, οι δρόμοι είναι σε καλή κατάσταση και στους αυτοκινητοδρόμους μπορείς να τρέξεις. Διόδια δεν υπάρχουν και τα βενζινάδικα είχαν την αμόλυβδη γύρω στο 1,4 ευρώ/λίτρο (τιμή 2011).

Μετακινήσεις στο Σάο Μιγκέλ
Στις Αζόρες, το μεγαλύτερο διεθνές αεροδρόμιο είναι αυτό του Σάο Μιγκέλ, στην Ponta Delgada (PDL). Παρότι έξω από το αεροδρόμιο υπάρχουν στάσεις λεωφορείων, δεν υπάρχει κάποιο μέσο μαζικής μεταφοράς που να συνδέει το αεροδρόμιο με την πόλη. Οι επιλογές για να πάει κάποιος στο ξενοδοχείο είναι είτε το ταξί (7 ευρώ τα 2 άτομα, μαζί με αποσκευές το 2011), είτε το αυτοκίνητο.

Η Ponta Delgada είναι μικρή πόλη και μπορεί να τη γυρίσει κανείς με τα πόδια. Παρ’ότι στο internet επισκέπτες ανέφεραν ότι δεν υπάρχουν καθόλου μέσα μαζικής μεταφοράς στην πόλη, εγώ είχα δει κάτι μικρά βανάκια με δρομολόγια A, B, C να κυκλοφορούν στους δρόμους. Όμως δεν τα χρησιμοποίησα, ούτε έψαξα για διαδρομές ή εισιτήρια.
Όπως και στη Μαδέρα, το αυτοκίνητο είναι η καλύτερη επιλογή για να κινηθεί κανείς έξω από την πρωτεύουσα. Στο νησί δεν υπάρχουν γραφεία των γνωστών διεθνών εταιρειών (Avis, Hertz κλπ). Η μόνη εταιρεία είναι η Ilha Verde. Από την Ελλάδα μπορεί να ενοικιάσετε αυτοκίνητο π.χ. από την Avis, αλλά θα το παραλάβετε από τα γραφεία της Ilha Verde στις Αζόρες. Εντύπωση μας έκανε το γεγονός ότι όλα τα βενζινάδικα του νησιού είχαν την αμόλυβδη 1,64 ευρώ/λίτρο (τιμή 2011). Ούτε λεπτό πάνω, ούτε λεπτό κάτω.
Γενικά οι δρόμοι είναι καλοί, αν και με στροφές. Επίσης, στις 3 καλντέρες του νησιού συνήθως έχει ομίχλη και συνεπώς θέλει λίγο παραπάνω προσοχή στην οδήγηση. Μερικές φορές, μπορεί και καμία αγελάδα να σταθεί για μηρυκασμό στη μέση του δρόμου. Τέλος, οι δρόμοι ανατολικά του Furnas έχουν πολλές στροφές, και η εξερεύνηση του ανατολικού τμήματος του νησιού παίρνει περισσότερη ώρα, τουλάχιστον σε σχέση με τα χιλιόμετρα που θα διανυθούν.
Όταν είχαμε πάει, ετοίμαζαν ένα φαρδύ δρόμο που θα κάνει το γύρω του νησιού, και τμήματά του είχαν ήδη δοθεί στην κυκλοφορία. Για να διασχίσει κανείς κατά πλάτος το νησί (άξονας Βορρά – Νότου), η καλύτερη επιλογή είναι ο δρόμος που συνδέει την Ponta Delgada με την Ribeira Grande.

 

[Nikos1986]

3. Πρόγραμμα

Το πρόγραμμα που είχαμε σχεδιάσει ήταν το εξής:

• 22/7 : Αναχώρηση από την Αθήνα για Λισσαβόνα. Θα φτάναμε νωρίς το πρωί, έχοντας ουσιαστικά ολόκληρη τη μέρα.
• 22/7 – 24/7 : Εξερεύνηση της Λισσαβόνας.
• 24/7 : Πρωινή πτήση Λισσαβόνα – Μαδέρα.
• 24/7 – 30/7 : Εξερεύνηση της Μαδέρα. Τις δύο πρώτες μέρες θα βλέπαμε με τα πόδια το Funchal, ενώ στις 26/7 θα νοικιάζαμε αυτοκίνητο και θα κάναμε εκδρομές για να δούμε το υπόλοιπο νησί.
• 30/7 : Θα πηγαίναμε το απόγευμα από Μαδέρα σε Αζόρες.
• 30/7 – 5/8 : Εξερεύνηση του Σάο Μιγκέλ. Αντίστοιχα με τη Μαδέρα, τις δύο πρώτες μέρες θα βλέπαμε με τα πόδια την Ponta Delgada. Από την 1η Αυγούστου θα είχαμε το αυτοκίνητο και θα γυρνούσαμε το υπόλοιπο νησί.
• 5/8 : Το μεσημέρι θα ξεκινούσαμε για Λισσαβόνα και εν συνεχεία για Αθήνα, όπου θα φτάναμε τα χαράματα στις 6/8.

Οι πτήσεις Αθήνα – Λισσαβόνα, Λισσαβόνα – Φουνσάλ, Φουνσάλ – Πόντα Ντελγκάδα και Λισσαβόνα – Αθήνα ήταν με την TAP.
Η πτήση Πόντα Ντελγκάδα – Λισσαβόνα ήταν με την SATA.

Στη Λισσαβόνα, θα μέναμε στο Sheraton Lisboa Hotel & Spa.
Στη Μαδέρα, θα μέναμε στο CS Madeira Atlantic Resort (πλέον Vidamar Resorts Madeira), στο Φουνσάλ.
Στο Σάο Μιγκέλ, θα μέναμε στο The Lince, στην Πόντα Ντελγκάδα.

 

[Nikos1986]

4. Αθήνα - Λισσαβόνα - Μαδέρα

Όταν κατασταλάξαμε στη Μαδέρα και στο Σάο Μιγκέλ, είχαμε πει να μείνουμε από 5-7 μέρες στο κάθε νησί. Η Λισσαβόνα μπήκε στο πρόγραμμα την ημέρα που θα κλείναμε τα αεροπορικά. Η υπάλληλος του γραφείου τύχαινε να έχει καταγωγή από την πρωτεύουσα της Πορτογαλίας και καθώς έτσι κι αλλιώς θα κάναμε στάση εκεί, μας έπεισε να αφιερώσουμε λίγο χρόνο για να δούμε την πόλη. Εμείς μείναμε εκεί 2, ουσιαστικά πλήρεις, μέρες και είδαμε τα πολύ βασικά, χωρίς επισκέψεις σε μουσεία ή ζωολογικούς κήπους (που συνήθως είναι από τις πρώτες μας προτεραιότητες ).
Πιστεύω πως τα μέρη που επισκεφθήκαμε, δηλαδή η συνοικία της Baixa, το Belem και το Castelo de Sao Jorge είναι κάποια από τα μέρη που επιλέγει κάποιος για να δει, αν δεν μπορεί να διαθέσει πολύ χρόνο στην πρωτεύουσα της χώρας.

Το Ταξίδι Αθήνα - Λισσαβόνα
Για τη Λισσαβόνα θα αναχωρούσαμε νωρίς το πρωί, στις 06:00, με την απευθείας πτήση της TAP. Από την στιγμή που φτάσαμε στην πύλη του αεροδρομίου, φάνηκε πως η Πορτογαλία παρέμενε σχετικά χαμηλά στη λίστα προτίμησης των Ελλήνων ταξιδιωτών. Σχεδόν όλοι οι επιβάτες ήταν ξένοι και κατά τη διάρκεια των διακοπών Ελληνικά ακούσαμε μόνο δύο φορές.

Το ταξίδι αυτό ήταν το μεγαλύτερο που είχαμε κάνει έως τότε. Στην αρχή της πτήσης λαγοκοιμόμασταν, αλλά από τη Μαδρίτη και μετά αρχίσαμε να ανυπομονούμε για την προσγείωση στην Πορτογαλία. Πριν προσγειωθεί, το αεροπλάνο πέρασε πάνω από την γέφυρα Ponte 25 de Abril, που ενώνει τις δύο όχθες του Τάγου, κοντά στις εκβολές του. Ακόμα, πετάξαμε πάνω από ένα μεγάλο πάρκο, με τα σπίτια στο βάθος να φαίνονται πιο ψηλά από το ύψος στο οποίο πετούσαμε!

Η γέφυρα Ponte 25 de Abril​

Στη Λισσαβόνα φτάσαμε στην ώρα μας, στις 08:15. Καθώς ήταν ακόμα νωρίς και μας έλειπε ύπνος, είπαμε να πάμε στο ξενοδοχείο, να κοιμηθούμε λίγες ώρες και μετά, φρέσκοι, να ξεκινήσουμε την εξερεύνηση της πόλης!

Ημέρα 1: Baixa
Αφότου ξυπνήσαμε το μεσημεράκι και πήγαμε για φαγητό, πλέον είχαμε ελεύθερο το απόγευμα για να εξερευνήσουμε την περιοχή γύρω από το ξενοδοχείο μας, την Baixa. Η Baixa (κάτω πόλη) αποτελεί το εμπορικό κέντρο της Λισσαβόνας. Εκτείνεται από την Praca do Marques de Pombal, μια από τις κεντρικές πλατείες της πόλης, μέχρι την Praca do Comercio, δίπλα από τον Τάγο.

Ξεκινήσαμε τη βόλτα μας από το μεγαλύτερο πάρκο της κεντρικής Λισσαβόνας, το Parque Eduardo VII. Πρόκειται για ένα μακρόστενο κατηφορικό πάρκο, με φαρδιούς πεζόδρομους αριστερά και δεξιά, όπου μπορείς να κάνεις τη βόλτα σου ή απλά να θαυμάσεις τη θέα της πόλης που φτάνει μέχρι τον Τάγο. Οι θάμνοι στο κέντρο ήταν κλαδεμένοι, σχηματίζοντας ένα μωσαϊκό σχέδιο, ενώ στη μία άκρη του υπήρχε και μια λιμνούλα με ψάρια.

Το πάρκο Eduardo VII​

Στο νότιο άκρο του Parque Eduardo VII, βρίσκεται η Praca do Marques de Pombal. Στο κέντρο της βρίσκεται το μνημείο προς τιμήν του Pombal, πρωθυπουργού της Πορτογαλίας κατά την εποχή του διαφωτισμού (1750-1777).

Το μνημείο του Pombal, πρωθυπουργού της Πορτογαλίας (1750-1777), νότια του Parque Eduardo VII​

Στη συνέχεια, μέσω της Avenida da Liberdade ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε προς το κέντρο της Baixa. Στον χώρο που καταλαμβάνει σήμερα ο δρόμος, είχε σχεδιαστεί ένα πάρκο από τον Πομπάλ, στο οποίο αρχικά είχαν πρόσβαση μόνο όσοι άνηκαν στην αριστοκρατική τάξη. Πλέον, αν και υπάρχουν δεντροφυτεμένα φαρδιά πεζοδρόμια, από το πάρκο διέρχονται αυτοκίνητα και η βόλτα δεν είναι τόσο ευχάριστη όσο θα ήταν κάποτε.

Η ομορφότερη περιοχή της πρωτεύουσας (τουλάχιστον από τα μέρη που γυρίσαμε), ξεκινά στο τέλος της Avenida da Liberdade. Στα στενά γύρω από τις Praca dos Restauradores, Rossio (Praca dom Pedro IV) και Praca da Figueira βρίσκονται πολλά εστιατόρια, καφετέριες και καταστήματα με αναμνηστικά. Η περιοχή ήταν το κέντρο της Λισσαβόνας για αιώνες και σήμερα σφύζει από ζωή.

Η πλατεία Rossio, με το κυματιστό ψηφιδωτό (στην κάτω φωτογραφία, στο βάθος, φαίνεται η Igreza do Carmo)​

Μέσα από τα στενά, αρχίσαμε να ανεβαίνουμε προς τη μισο-γκρεμισμένη, πλέον, Igreza do Carmo. Η γοτθική εκκλησία του 14ου αιώνα, που κάποτε ήταν η μεγαλύτερη εκκλησία της Λισσαβόνας, καταστράφηκε από τον μεγάλο σεισμό του 1775. Στον χώρο της εκκλησίας λειτουργεί αρχαιολογικό μουσείο, το οποίο την ώρα που πήγαμε είχε κλείσει. Αν κανείς θέλει να αποφύγει την ανηφορική διαδρομή, υπάρχει ένας ανελκυστήρας, ο Elevador de Santa Justa, ο οποίος συνδέει την Baixa με το (υψηλότερο γεωγραφικά) προάστιο Bairro Alto.

Η πόλη από την Igreza do Carmo, κοιτάζοντας προς το Castelo de Sao Jorge (βορειοανατολικά)​

Πλέον, έχοντας βραδιάσει, κατευθυνθήκαμε προς τον Τάγο, στην Praca do Comercio, περνώντας κάτω από την Arco da Rua Augusta. Στην πλατεία αυτή, από το 1511 έως την επανάσταση του 1910, βρίσκονταν τα βασιλικά ανάκτορα. Πλέον, στα κτήρια γύρω από την πλατεία στεγάζονται κυβερνητικές υπηρεσίες και εστιατόρια. Στο κέντρο της πλατείας, βρίσκεται το άγαλμα του Ιωσήφ Α’, βασιλιά της Πορτογαλίας την περίοδο του Πομπάλ.

Η Praca do Comercio, με το άγαλμα του Ιωσήφ Α', βασιλιά της Πορτογαλίας

Η γέφυρα 25 de Abril, με το άγαλμα του Ιησού (Cristo Rei) στη νότια όχθη (αριστερά)​

Όταν φτάσαμε στην πλατεία ήμασταν τυχεροί, καθώς είχε βραδιάσει και η κίνηση των αυτοκινήτων είχε μειωθεί αισθητά. Έτσι, καθίσαμε για να ξεκουραστούμε στα σκαλιά απέναντι από την πλατεία, στην βόρεια όχθη του Τάγου. Προς τα δυτικά έβλεπες τη γέφυρα Ponte 25 de Abril, ενώ στην απέναντι όχθη διακρινόταν το Cristo Rei. Το άγαλμα του Ιησού, παρόμοιο με το γνωστό άγαλμα στο Ρίο ντε Τζανέιρο, έχει ύψος 28 μέτρα και είναι τοποθετημένο σε ένα βάθρο ύψους 82 μέτρων, στη νότια όχθη του Τάγου.

Πλέον η ώρα είχε περάσει. Έτσι, επιστρέψαμε στη Rossio για βραδινό. Μετά το φαγητό, κουρασμένοι, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Σήμερα είχαμε γυρίσει το εμπορικό κέντρο της Λισσαβόνας. Την επόμενη μέρα θα βλέπαμε το κάστρο της πόλης (Castelo de Sao Jorge), το στάδιο που σηκώσαμε το Ευρωπαϊκό το 2004 (Da Luz) και το παραλιακό προάστιο Belem, από το οποίο πριν από 6 αιώνες ξεκινούσαν οι μεγάλοι πρωτοπόροι τα ταξίδια των ανακαλύψεων.

Ημέρα 2: Alfama & Belem
Την δεύτερη ημέρα που θα είχαμε στη Λισσαβόνα, θα επισκεπτόμασταν αρχικά το κάστρο που δεσπόζει στο προάστιο της Alfama. Νωρίς το απόγευμα θα πηγαίναμε στην έδρα της Μενφίκα, στο στάδιο Da Luz. Τέλος, το βραδάκι θα επισκεπτόμασταν το προάστιο Belem, με το γνωστό πύργο.

Το προάστιο της Alfama, μέχρι και το μεσαίωνα, ήταν από τις πιο "καλές" περιοχές της Λισσαβόνας. Από την εποχή της κυριαρχίας των Μαυριτανών, τον 11ο αιώνα, στην περιοχή κατοικούσε η κοινωνική ελίτ. Από το 1147, όταν ο πρώτος βασιλιάς της Πορτογαλίας, ο Αλφόνσος Ερρίκος, ανακατέλαβε τη Λισσαβόνα, το Castelo de Sao Jorge έγινε η έδρα των ανακτόρων. Οι βασιλιάδες συνέχιζαν να κατοικούν εκεί, μέχρι το 1511, όταν ο βασιλιάς Εμμανουήλ Α’ μετέφερε τα ανάκτορα στην Praca do Comercio, που είχαμε επισκεφθεί το προηγούμενο βράδυ. Το ίδιο το κάστρο συνέχισε να εξυπηρετεί τις ανάγκες του στρατού, από το 1580 (οπότε η Πορτογαλία καταλήφθηκε από τους Ισπανούς) έως και τις αρχές του 20ου αιώνα.

Έτσι λοιπόν, σχετικά νωρίς για να αποφύγουμε τον ήλιο και τη ζέστη, ξεκινήσαμε για το Castelo de Sao Jorge. Η ανηφορική διαδρομή από τη Rossio με τα πόδια είναι κουραστική. Όμως, μεγάλα τμήματα του κάστρου είναι δεντροφυτεμένα, και η θέα στην πόλη είναι εντυπωσιακή. Μέσα στο κάστρο λειτουργεί και εστιατόριο, οπότε μετά τη βόλτα καθίσαμε εκεί για φαγητό.

Φωτογραφίες από το εσωτερικό του κάστρου Sao Jorge

Θέα της Λισσαβόνας από το Castelo de Sao Jorge

Ένα από τα παγόνια που έκαναν βόλτες στο κάστρο ​

Λίγο μετά τις 4, ξεκινήσαμε για το στάδιο Da Luz (Το Φως), έδρα της ποδοσφαιρικής ομάδας Benfica. Το στάδιο αυτό, όπως και το Jose Alvalade της Sporting, βρίσκονται κοντά στο Πανεπιστήμιο της Λισσαβόνας, νοτιοδυτικά του αεροδρομίου. Την ημέρα που πήγαμε δε γινόταν κάποιος αγώνας. Έτσι κάναμε τη βόλτα μας γύρω από το γήπεδο και ψωνίσαμε στις μπουτίκ. Ήταν ωραία πρωτοβουλία από πλευράς της ομάδας να μνημονεύει πολλούς από τους παίκτες που έχουν αγωνιστεί σε αυτή, σε μια μεγάλη μεταλλική πλάκα, έξω από το γήπεδο. Επίσης, έξω από το γήπεδο, υπάρχει άγαλμα του Πορτογάλου Eusebio, που αγωνίστηκε για 15 χρόνια στη Benfica.

Στάδιο Da Luz

Μακέτα του Da Luz

Άγαλμα του Πορτογάλου άσσου, Eusebio, έξω από το στάδιο

Πλάκα με ονόματα μερικών ποδοσφαιριστών, που έχουν αγωνιστεί στην ομάδα της Benfica​

Για το τέλος της ημέρας, είχαμε αφήσει το παραλιακό προάστιο Belem, που βρίσκεται και αυτό στη βόρεια όχθη του Τάγου, πέρα από τη γέφυρα 25 de Abril. Το προάστιο αυτό είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την Εποχή των Εξερευνήσεων, καθώς από τον πύργο του Μπελέμ (Torre de Belem) ξεκινούσαν οι θαλασσοπόροι τα ταξίδια τους. Στο προάστιο υπάρχουν, πέρα από τον Πύργο του Μπελέμ, και διάφορα άλλα αξιοθέατα, όπως το Ναυτικό και το Αρχαιολογικό Μουσείο, το Πλανητάριο, οι Τροπικοί Βοτανικοί Κήποι κλπ. Καθώς εμείς φτάσαμε σούρουπο και τα περισσότερα αξιοθέατα είχαν κλείσει, θαυμάσαμε το προάστιο περπατώντας δίπλα από την παραλιακή Avenida Brasilia. Ένα καλό που επισκεφθήκαμε το Belem αργά, ήταν η πολύ λίγη κίνηση στον δρόμο, κάτι που πιστεύω θα ήταν ενοχλητικό τις μεσημεριανές ώρες.

Ξεκινήσαμε τη βόλτα μας πηγαίνοντας προς το Mosteiro dos Jeronimos. Η ανέγερση του Μοναστηρίου των Ιερωνυμιτών ξεκίνησε το 1501, επί βασιλείας του Εμμανουήλ Α', ύστερα από την "ανακάλυψη" της θαλάσσιας οδού με την Ινδία από τον Βάσκο ντε Γκάμα. Η δυτική πτέρυγα (αριστερά στη φωτογραφία) χτίστηκε το 1850. Στο αρχικό κτήριο, που στεγάζεται η εκκλησία Santa Maria de Belem, βρίσκονται μεταξύ άλλων οι τάφοι του Βάσκο ντε Γκάμα και του Εμμανουήλ Α', ενώ στη νέα (δυτική) πτέρυγα στεγάζονται το Ναυτικό και το Αρχαιολογικό Μουσείο.

Το Μοναστήρι των Ιερωνυμιτών, με την αρχική πτέρυγα στα δεξιά και την καινούρια στα αριστερά​

Απέναντι από το Mosteiro dos Jeronimos, βρίσκεται η Praca do Imperio, μια όμορφη πλατεία με ένα σιντριβάνι στο κέντρο.

Η Praca do Imperio, με το Μνημείο των Ανακαλύψεων στο βάθος​

Από την Praca do Imperio, αν διασχίσει κανείς τις παράλληλες Avenida da India και Avenida Brasilia, βγαίνει στο εντυπωσιακό Padrao dos Descobrimentos (Μνημείο των Ανακαλύψεων). Στη μικρή πλατεία, μπροστά από το μνημείο, υπάρχει ως ψηφιδωτό μια τεράστια πυξίδα, με ένα χάρτη της υδρογείου στο εσωτερικό. Πάνω στο χάρτη, υπάρχουν σημειωμένες πολλές περιοχές που εξερευνήθηκαν από τους Πορτογάλους θαλασσοπόρους. Το ίδιο το μνημείο, έχει σχήμα καραβέλας, με αγάλματα διαφόρων Πορτογάλων που συμμετείχαν άμεσα ή έμμεσα στις εξερευνήσεις, όπως ο Ερρίκος ο Θαλασσοπόρος, ο Βάσκο ντε Γκάμα, ο Μαγγελάνος και ο Καμπράλ.

Το Μνημείο των Ανακαλύψεων​

Τελευταία στάση μας στο Μπελέμ, θα ήταν στον πύργο απ'όπου ξεκινούσαν τις αποστολές τους οι θαλασσοπόροι, στον Torre de Belem. Η κατασκευή του Πύργου του Μπελέμ ολοκληρώθηκε το 1521, την εποχή του Εμμανουήλ Α'. Ο πύργος είχε γίνει εθνικό σύμβολο, και μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα βρισκόταν σε απόσταση από τις όχθες του Τάγου. Μετά τις επιχωματώσεις που πραγματοποιήθηκαν, ο πύργος έχει "έρθει" πλέον κοντά στην ακτή και η πρόσβαση είναι δυνατή μέσω μιας μικρής γέφυρας.

Ο Πύργος του Μπελέμ​

Πλέον είχε πάει σχεδόν 10, και καθώς σχεδόν όλα τα εστιατόρια είχαν κλείσει, επιστρέψαμε στη Rossio για φαγητό. Και η δεύτερη μέρα μας στη Λισσαβόνα είχε τελειώσει. Έτσι, μετά από μια σύντομη βόλτα, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για να πέσουμε για ύπνο. Αύριο το πρωί θα πηγαίναμε στο αεροδρόμιο για να πετάξουμε για τη Μαδέρα!

Ημέρα 3: Λισσαβόνα - Μαδέρα [αρχή]
Σήμερα δε θα προλαβαίναμε να βλέπαμε κάτι άλλο από τη Λισσαβόνα. Το αεροπλάνο θα έφευγε στις 9:10 το πρωί, οπότε θα έπρεπε λίγο βιαστικά να ετοιμαστούμε για να πάρουμε το λεωφορείο του αεροδρομίου που περνούσε μπροστά από το ξενοδοχείο μας. Καθώς τα πράγματα τα είχαμε ετοιμάσει από το προηγούμενο βράδυ, κατεβαίνουμε στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου για το check-out. Υπολογίζαμε να πάρουμε το πρώτο ή άντε το δεύτερο δρομολόγιο του λεωφορείου για το αεροδρόμιο, που αν θυμάμαι καλά θα περνούσε κατά τις 7. Αλλά όπως λέει και ο λαός, λογαριάζαμε χωρίς τον ξενοδόχο... Κυριολεκτικά.

Όταν κατεβήκαμε είχε τύχει να έχει χαλάσει ο υπολογιστής. Εν τέλει, μέχρι να βγει άκρη, είχε ήδη περάσει το πρώτο λεωφορείο και βγαίνοντας έξω βλέπουμε και το δεύτερο να αναχωρεί από τη στάση μας. Καθόμαστε λοιπόν και περιμένουμε για να πάρουμε το τρίτο δρομολόγιο. Κάποια στιγμή ξαναπερνάει το λεωφορείο, και με σχετικά άδειο δρόμο φτάνουμε γρήγορα στο αεροδρόμιο. Καθώς τότε δεν ξέραμε τα περί terminal, κατεβήκαμε εκεί που είχαμε φτάσει όταν ερχόμασταν (επίσης με την TAP) από την Αθήνα, λέγοντας ότι εδώ θα είναι και για τη Μαδέρα.
Μπαίνουμε μέσα, ψάχνουμε στους πίνακες και βλέπουμε κάποια καταχώρηση για Μαδέρα, με τον αριθμό της πτήσης μας, χωρίς όμως κάποια ένδειξη για το γκισέ. Ρωτάμε μια υπάλληλο στο αεροδρόμιο και μας λέει ότι η πτήση μας θα αναχωρούσε από το terminal 2, σε διαφορετικό κτήριο, για το οποίο θα έπρεπε να παίρναμε πάλι το λεωφορείο του αεροδρομίου. Μετά τα μπινελίκια, ξαναβγαίνουμε έξω και βλέπουμε το λεωφορείο με το οποίο είχαμε έρθει να αναχωρεί και να έρχεται άλλο από πίσω. Αφότου περιμέναμε κανένα τέταρτο, ξεκινήσαμε επιτέλους. Με τα πολλά, φτάνουμε στο σωστό terminal, τρέχουμε στο γκισέ και η υπάλληλος μας λέει ότι είχαμε αργήσει (είχε ήδη πάει 8:10) και δεν έπαιρναν άλλες βαλίτσες. Έτσι, θα έπρεπε να αλλάζαμε εισιτήριο και να μπαίναμε στην επόμενη πτήση, στις 12:45. Αφού τσέπωσαν το 60ευρω, μας άλλαξαν πτήση και μετά το πρωινό τρέξιμο, πήγαμε για να δούμε τι είχε για πρωινό στο αεροδρόμιο.

Στο αεροδρόμιο, επίσης, ήταν η δεύτερη (και τελευταία) φορά που ακούγαμε Ελληνικά κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού. Εκεί συναντήσαμε τυχαία ένα ζευγάρι, το οποίο είχε έρθει εκείνη τη μέρα από την Αθήνα, θα πήγαιναν Μαδέρα και αυτοί , αλλά είχε γίνει κάποιο μπέρδεμα και είχαν χάσει τη βαλίτσα τους...

Κάποια στιγμή, επιτέλους, ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε. Επιβιβαστήκαμε κανονικά στην (καινούρια) ώρα μας και φύγαμε για το δίωρο ταξίδι. Γενικά, η πτήση ήταν καλή. Βέβαια, αυτό μέχρι την προσγείωση. Το αεροδρόμιο της Μαδέρα φημίζεται για τον δυνατό αέρα, και τα κουνήματα πριν το αεροπλάνο πατήσει τελικά κάτω είναι ο κανόνας. Εμείς είχαμε πάει προετοιμασμένοι και ξέραμε τι μας περίμενε, αλλά μια ηλικιωμένη που καθόταν στις απέναντι θέσεις σταυροκοπιόταν μέχρι να ακουμπήσουν οι ρόδες κάτω. Τέλος καλό, όλα καλά... Μετά από μια περιπετειώδη μέρα, τελικά προσγειωθήκαμε στο νησί κατά τις 14:30.


Συνοψίζοντας για τη Λισσαβόνα, αυτό το διήμερο ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Κλείνοντας τα αεροπορικά, βάλαμε τη Λισσαβόνα μέσα, μιας και τα εισιτήρια έβγαιναν στην ίδια τιμή με το αν κάναμε απλά μια ολιγόωρη στάση για να αλλάζαμε αεροπλάνο. Δε γνωρίζαμε κάτι για την πόλη, ούτε κάποιος γνωστός μας την είχε επισκεφθεί μέχρι τότε.

Παρ'όλ'αυτά, η πόλη έχει ωραίες γειτονιές όπως η Baixa, που είναι πολύ ευχάριστες για βόλτα. Επίσης, το Belem θα ήθελα πάρα πολύ να το ξαναεπισκεφθώ, κυρίως κατά τη διάρκεια της μέρας. Το Castelo de Sao Jorge σε αποζημιώνει για την κοπιαστική ανάβαση, με υπέροχες θέες στην πόλη.
Λόγω της σύντομης παραμονής μας, δεν επισκεφθήκαμε μουσεία. Η πόλη έχει πολλά, και αν μπορούσα να επιλέξω μόνο ένα για να πάω, αυτό θα ήταν το Ναυτικό Μουσείο, λόγω της ναυτικής ιστορίας της χώρας.

Αυτή η διήμερη παραμονή στην πρωτεύουσα προέκυψε από τύχη. Την είδαμε εν τάχει, αλλά μας άνοιξε την όρεξη για να την ξαναεπισκεφθούμε!

 

[underwater]

Πολύ χάρηκα με την ιστορία σου καθώς (όπως σου έχω ξαναγράψει) οι Αζόρες αποτελούν must προορισμό για μένα μετά από το ταξίδι μου στην πανέμορφη Μαδέρα! Οπότε πολλά ευχαριστώ για τις χρήσιμες πληροφορίες σου για το Sao Miguel, καθώς και για τις πολύ όμορφες φωτογραφίες!

Από εκεί και πέρα, μια μικρή διόρθωση όσον αφορά την πρόσβαση στην πόλη (μιλάω για Μαδέρα). Η διαδρομή αεροδρόμιο-Funchal, πέρα από μίνι βαν-ταξί-ΙΧ, γίνεται κανονικά και με ΜΜΜ (είτε με το aerobus, είτε με κάποια "απλά" τα οποία είναι και φθηνότερα). Επίσης, κρασιά μπορεί κανείς να αγοράσει και από το αεροδρόμιο σε πολύ νορμάλ τιμές, κάτι που του επιτρέπει να τα μεταφέρει κανονικά στην καμπίνα του αεροσκάφους.

 

[Nikos1986]

Καλημέρα underwater,
χαίρομαι που βρήκες χρήσιμη την ιστορία μου και πιστεύω να σε βοηθήσει στην προετοιμασία του ταξιδιού στις Αζόρες . Όσον αφορά τη Μαδέρα, ως βανάκια εννοούσα το aerobus. Για τα λεωφορεία, δεν είχα προσέξει κάποιο, ούτε στο Φουνσάλ που να λέει για αεροδρόμιο, ούτε κάποιο στο αεροδρόμιο να περιμένει σε κάποια στάση. Απ'ότι βλέπω στο χάρτη με τα υπεραστικά, μάλλον υπάρχει σύνδεση, αλλά τον συγκεκριμένο χάρτη δεν το χρησιμοποιήσαμε και η ύπαρξη του λεωφορείου μου διέφυγε.

 

[Nikos1986]

5. Λίγα Λόγια για τη Μαδέρα

Η Μαδέρα βρίσκεται στον Ατλαντικό ωκεανό, 650 km δυτικά του Μαρόκο και 500 km βόρεια από τα Κανάρια νησιά. Το νησί της Μαδέρα έχει διαστάσεις περίπου 55 x 20 km. 40 χιλιόμετρα βορειοανατολικά, βρίσκεται το Πόρτο Σάντο, ένα μικρότερο νησί. Και τα δύο νησιά, όπως και η ηπειρωτική Πορτογαλία, βρίσκονται 2 ώρες πίσω από την Ελλάδα.

Χάρτης των νησιών Μαδέρα και Πόρτο Σάντο [πηγή: maps.google.com]​

Χάρτης της Μαδέρα [πηγή: maps.google.com]​

Η Μαδέρα φημίζεται τόσο για τα τοπία της, όσο και για τα λουλούδια και το κρασί της. Επίσης, φημολογείται πως έχει το καλύτερο σόου πυροτεχνημάτων κατά την αλλαγή του χρόνου. Αντίθετα, οι παραλίες δεν είναι το δυνατό χαρτί του νησιού. Υπάρχουν λίγες παραλίες, και αν όχι όλες, σχεδόν όλες είναι με βότσαλο (π.χ. αυτή κοντά στο Machico). Επίσης, υπάρχουν λιμνούλες που έχουν σχηματιστεί στα βράχια (π.χ. στο Porto Moniz). Όμως οι αμμουδιές που έχουμε συνηθίσει στα Ελληνικά νησιά απουσιάζουν. Παραλίες με άμμο μπορεί κανείς να βρει στο Πόρτο Σάντο ή στα γειτονικά Κανάρια. Και για τους δύο προορισμούς υπάρχουν απευθείας πτήσεις από το αεροδρόμιο της Μαδέρα, αν και κατά τη γνώμη μου η καλύτερη επιλογή για το Πόρτο Σάντο είναι η εκδρομή με το πλοίο.

Η πρωτεύουσα, Funchal, βρίσκεται στη νότια ακτή του νησιού. Το αεροδρόμιο βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του νησιού, δίπλα από το Machico. Στο μέρος που είναι κατασκευασμένο το αεροδρόμιο, φυσούν συχνά άνεμοι. Οπότε τα κουνήματα κατά την προσγείωση ή την απογείωση είναι ο κανόνας.
Για τη μετακίνηση μεταξύ αεροδρομίου και Funchal έχω παραθέσει κάποιες πληροφορίες στην ενότητα "2. Πρόσβαση και Μετακινήσεις". Το ίδιο το Funchal μπορεί κανείς να το γυρίσει με τα πόδια, ή να χρησιμοποιήσει τα λεωφορεία. Δεν χρειάζεται αυτοκίνητο για την πόλη. Όμως οι ομορφιές του νησιού βρίσκονται στην εξοχή, και για εκεί το αμάξι είναι απαραίτητο.

Στο Funchal παρέχεται δωρεάν Wi-Fi, τουλάχιστον στις κεντρικές πλατείες και δρόμους. Το σήμα, τουλάχιστον όταν πήγαμε, δεν ήταν και το καλύτερο, και η σύνδεση μπορεί να πέσει. Όμως, προλαβαίνεις να ελέγξεις τα e-mails ή να ρίξεις μια σύντομη ματιά σε κάποιο site.

Η Μαδέρα είναι επισκέψιμη όλο το χρόνο. Δεν έχει κερδίσει άδικα το παρατσούκλι "νησί της αιώνιας άνοιξης". Όμως, όντας ορεινό νησί, ο καιρός αλλάζει από περιοχή σε περιοχή. Μπορεί πριν μπεις σε ένα τούνελ να βρέχει, και μόλις βγεις από την άλλη άκρη να έχει λιακάδα. Αυτό μας έτυχε ουκ ολίγες φορές. Μην αποθαρρύνεστε από τον καιρό.

 

[kitsos!]

Τι τρελο αλλα ευχαριστο come back ηταν αυτο απο το 2013???
Πηγα κ εγω φετος αζορες (σαο μιγκελ) οποτε θα γραψω οσονουπω επιπλεον πληροφοριες!!!

 

[Nikos1986]

Τι τρελο αλλα ευχαριστο come back ηταν αυτο απο το 2013???
Πηγα κ εγω φετος αζορες (σαο μιγκελ) οποτε θα γραψω οσονουπω επιπλεον πληροφοριες!!!

Κίτσο, το thread αυτό το είχα ξεκινήσει το '13 (στο forum για την Πορτογαλία) απλά για να παραθέσω κάποιες πληροφορίες για τα νησιά και για τα αξιοθέατα, μαζί με λίγες φωτογραφίες. Δεν είχα επιχειρήσει (καλύτερα τολμήσει ) να το γράψω ως Ταξιδιωτική Ιστορία.
Μιας και αυτή την περίοδο θα έχω ελεύθερο χρόνο, είπα να το σουλουπώσω λίγο και να παραθέσω επιπλέον πληροφορίες για όποιον σχεδιάζει ένα ταξίδι εκεί, μιας και τα νησιά είναι πολύ όμορφα.
Οι πληροφορίες, ειδικά για τις Αζόρες, είναι προς το παρόν λίγες, οπότε ανυπομονώ κι εγώ να διαβάσω και για τις δικές σου εντυπώσεις από το Σάο Μιγκέλ!!!

 

[kitsos!]

ανυπομονώ κι εγώ να διαβάσω και για τις δικές σου εντυπώσεις από το Σάο Μιγκέλ!!!

Οντως τα νησια αυτα ειναι πανεμορφα!!! Κ οι εντυπωσεις μ οι καλυτερες!! Ειδικα απο θεμα φυσικης ομορφιας, βλαστησης κ ανθρωπων!!

 

[Nikos1986]

6. Εξερεύνηση της Μαδέρα

Στο νησί της Μαδέρα θα μέναμε από τις 24/7 έως τις 30/7. Τις δύο πρώτες μέρες θα γυρνούσαμε με τα πόδια την πρωτεύουσα Funchal, μιας και εκεί βρισκόταν το ξενοδοχείο μας. Στις 26/7 θα νοικιάζαμε αυτοκίνητο, οπότε και θα είχαμε πλέον τη δυνατότητα να δούμε και το υπόλοιπο νησί.

Ημέρα 3: Funchal
Φτάνοντας το απόγευμα κουρασμένοι στο ξενοδοχείο, αυτό που μας ένοιαζε ήταν να βγούμε για μια χαλαρή βόλτα στο Funchal. Έτσι, ξεκινήσαμε για τη μαρίνα της πόλης και τον παραλιακό δρόμο Avenida do Mar (mar=θάλασσα). Γενικά, ο δρόμος δεν είχε ιδιαίτερη κίνηση και η βόλτα στο πεζοδρόμιο δίπλα από τη θάλασσα ήταν ευχάριστη. Τόσο στην Avenida do Mar, όσο και στα στενά της παλιάς πόλης, υπάρχουν πολλά εστιατόρια για φαγητό.

Ο παραλιακός δρόμος, Avenida do Mar​

Η προβλήτα του Funchal​

Στην προβλήτα, στο ύψος του Palacio De Sao Lourenco, βρίσκονται πολλά τοπικά γραφεία που διοργανώνουν κρουαζιέρες ή εκδρομές στο γειτονικό νησί, Porto Santo.

Συνεχίζοντας στον παραλιακό δρόμο, συναντάς μια άλλη πλατεία, την Praca da Autonomia. Από εκεί υπάρχει ωραία θέα προς το ορεινό προάστιο του Funchal, το Monte, το οποίο θα επισκεπτόμασταν την 7η μέρα.

Η Praca da Autonomia, με το προάστιο Monte χτισμένο στον λόφο​

Το τμήμα του Funchal μεταξύ της προβλήτας και της Praca da Autonomia και βόρεια, αποτελεί το ιστορικό κέντρο της πόλης. Ένα ορόσημο είναι ο καθεδρικός ναός, Se, που οικοδομήθηκε το 1514.

Ο καθεδρικός ναός, Se, του Funchal​

Το βράδυ κάναμε την καλύτερη επιλογή στο εστιατόριο, καθώς καθίσαμε στο FX (μετά από χρόνια μου ήρθε φλασιά το όνομα ), δίπλα ακριβώς (δυτικά) του Palacio De Sao Lourenco με πεντανόστιμο φαγητό και πολύ ευγενικό προσωπικό.

Το απόγευμα της πρώτης μέρας που περάσαμε στο Funchal ήταν αναγνωριστικό. Περπατήσαμε την παραλιακή λεωφόρο, μέχρι και το σημείο που αναχωρούν τα τελεφερίκ για το Monte. Στην παλιά πόλη κάναμε μια μικρή βόλτα, απλά για να κατατοπιστούμε λίγο για την αυριανή, μεγαλύτερη, εξόρμηση!

Ημέρα 4: Funchal
Τη δεύτερη μέρα μας στο νησί, θα βλέπαμε λίγο πιο εκτεταμένα την πρωτεύουσα, Funchal. Από την προηγούμενη ημέρα είχαμε δει λίγο τα κατατόπια και σήμερα θα γυρίζαμε περισσότερο την πόλη.

Έτσι, ξεκινήσαμε για την Praca do Infante, στην οποία έκανε και στάση το λεωφορείο που περνούσε από το ξενοδοχείο μας, πριν βγει την παραλιακή Avenida do Mar.

Η κυκλική Praca do Infante​

Από εκεί συνεχίσαμε για την μαρίνα, που αυτή τη φορά θα τη βλέπαμε το μεσημέρι με περισσότερη κίνηση.

Η μαρίνα του Funchal, κατά τη διάρκεια της μέρας​

Από εκεί αρχίσαμε να ανεβαίνουμε προς την Praca do Municipio, κάνοντας μια στάση και στους Βοτανικούς Κήπους. Κοντά στους κήπους, στη διασταύρωση των Avenida Zarco και Avenida Arriaga, υπάρχει το άγαλμα του Joao Gonsalves Zarco, ο οποίος το 1418 διεκδίκησε τη Μαδέρα για λογαριασμό της Πορτογαλίας και του Ερρίκου του Θαλασσοπόρου.

Η Avenida Zarco, δρόμος με διάφορα εστιατόρια​

Το άγαλμα του Joao Gosnalves Zarco​

Περνώντας πάλι από τον καθεδρικό ναό που είχαμε δει και την προηγούμενη μέρα, φτάσαμε στην Praca do Municipio. Στην πλατεία αυτή βρίσκονται, μεταξύ άλλων, το δημαρχείο του Funchal καθώς και το πανεπιστήμιο της Μαδέρα.

Η Praca do Municipio, με το κτήριο του δημαρχείου στο βάθος​

Η Igreza do Colegio, εκκλησία σε ένα από τα κτήρια του Πανεπιστημίου της Μαδέρα​

Κάνοντας μια παρένθεση, το νησί της Μαδέρα φημίζεται για τα κρασιά του. Στο Funchal θα βρει κανείς διάσπαρτες οινοθήκες, όπου μπορείς αν θέλεις να δοκιμάσεις το κρασί πριν το αγοράσεις. Εμείς επισκεφθήκαμε μια οινοθήκη στη Rua do Castanheiro (ξεκινά από τη βορειοδυτική γωνία της Praca do Municipio), απέναντι από το κτήριο της Αεροπορικής Λέσχης (Aeroclube da Madeira). Αν θυμάμαι καλά, οι σοδιές τους έφταναν μέχρι και το 1880.

Αφότου καθίσαμε για φαγητό σε ένα από τα εστιατόρια στην Avenida Zarco, κατευθυνθήκαμε στο Parque de Santa Catarina. Το συγκεκριμένο πάρκο μας είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον από το πρωί, καθώς βρισκόταν πίσω ακριβώς από την Praca do Infante, απ'όπου είχαμε ξεκινήσει τη σημερινή εξερεύνησή μας. Στο πάρκο, που είναι πολύ ευχάριστο μέρος για μια απογευματινή βόλτα, υπάρχει και μια λίμνη με σιντριβάνια. Επίσης είναι διάσπαρτο από αγάλματα διαφόρων εξερευνητών, όπως του Κολόμβου. Περιστασιακά, στο χώρο διοργανώνονται και συναυλίες.

Το πάρκο Santa Catarina (πάνω), η λιμνούλα του πάρκου (μέση), το άγαλμα του Κολόμβου (κάτω)​

Για το βράδυ, η επιλογή του εστιατορίου δεν ήταν δύσκολη: θα ξαναπηγαίναμε στο FX, που μας είχε κάνει ιδιαίτερα καλή εντύπωση την προηγούμενη μέρα.

Αυτή τη μιάμιση μέρα που είχαμε μείνει στο Funchal είχαμε δει τα βασικότερα αξιοθέατα της πόλης, εκτός από το Monte. Σήμερα το βράδυ θα ξεκουραζόμασταν, καθώς αύριο επιτέλους θα νοικιάζαμε το αυτοκίνητο και θα ξεκινούσαμε τις εκδρομές μας στο υπόλοιπο νησί!

Ημέρα 5: Rabacal & Porto Moniz
Σήμερα θα ξεκινούσαμε την εξερεύνηση του νησιού, μέσω εκδρομών από τη βάση μας, το Funchal. Έτσι λοιπόν, πήγαμε στο αεροδρόμιο για να παραλάβουμε το αυτοκίνητο που είχαμε κλείσει, ένα ασημί Renault Clio, από την Avis.

Αφού ξεμπερδέψαμε σχετικά γρήγορα με τα διαδικαστικά της ενοικίασης, ξεκινήσαμε για το Rabacal. Το Rabacal βρίσκεται στη δυτική Μαδέρα, και περιλαμβάνει 2 καταρράκτες. Είναι προσβάσιμο μέσω των δρόμων ER-110 και ER-211∙ καλύτερη επιλογή για να πάει κανείς εκεί είναι ο ER-110. Δίπλα από τον δρόμο, υπάρχει ένα πάρκινγκ, το οποίο είναι πολύ πιθανό να είναι ήδη γεμάτο, οπότε πολλοί επισκέπτες αφήνουν τα αυτοκίνητα στην άκρη του δρόμου. Συνεπώς είναι δύσκολο να το περάσει κανείς χωρίς να προσέξει την είσοδο του πάρκου.
Από το πάρκινγκ, ξεκινά ένας σύντομος κατηφορικός ασφαλτοστρωμένος δρόμος (δεν πάνε τα ΙΧ) που φτάνει μέχρι εκεί που αρχίζει το μονοπάτι. Το δρόμο αυτό μπορεί να τον κατέβει κανείς με τα πόδια ή με ένα βανάκι που κάνει το πήγαινε-έλα (το 2011 η τιμή ήταν 2 ευρώ/άτομο το κατέβα και 3 ευρώ/άτομο το ανέβασμα στην επιστροφή).
Από το τέλος του δρόμου αυτού, ξεκινούν τα μονοπάτια. Στο μεγαλύτερο τμήμα τους, ακολουθούν τα levadas, μέχρι τους καταρράκτες. Τα levadas είναι αρδευτικά κανάλια, πολύ μικρής κλίσης, που μεταφέρουν νερό από το βροχερό βόρειο τμήμα του νησιού στο ξηρό νότιο τμήμα. Μέσα στο πάρκο δεν πωλείται φαγητό, οπότε αν κάποιος πάει για την πεζοπορία καλό είναι να έχει μαζί του κάτι φαγώσιμο. Αντίθετα, υπάρχουν πολλές πηγές με καθαρό, παγωμένο, πόσιμο νερό.
Η πεζοπορία στο Rabacal δεν είναι δύσκολη ούτε σε κάποιο σημείο επικίνδυνη. Η πρόσβαση στον πρώτο καταρράκτη είναι πολύ εύκολη (επίπεδη) και σύντομη, ενώ για τον δεύτερο θέλει λίγο περισσότερο περπάτημα. Επίσης, όπως είναι αναμενόμενο, στην περιοχή (υψόμετρο ~1000m) το πρωί μπορεί να έχει ψύχρα. Έτσι, τουλάχιστον το καλοκαίρι, η πεζοπορία ίσως να βολεύει να γίνει με κοντομάνικο και ζακέτα. Παρ'όλ'αυτά, κατεβαίνοντας με τα πόδια ακόμη και τον αρχικό ασφαλτοστρωμένο δρόμο, αρχίζεις να ζεσταίνεσαι.

Σχεδιάγραμμα των μονοπατιών στο Rabacal​

Ο κοντινότερος καταρράκτης είναι ο Risco. Η πρόσβαση είναι εύκολη και γρήγορη, με το μεγαλύτερο τμήμα του μονοπατιού να είναι επίπεδο. Από το τέλος του ασφαλτοστρωμένου δρόμου, μετά από περίπου 500 μέτρα, στα αριστερά υπάρχουν κάποια σκαλιά που κατεβαίνουν σε ένα χαμηλότερο επίπεδο. Αφήνοντας τα σκαλιά και συνεχίζοντας ευθεία, μετά από κανένα χιλιόμετρο, το μονοπάτι οδηγεί στον Risco. Πρόκειται για έναν εντυπωσιακό καταρράκτη, ύψους 100 μέτρων, τα νερά του οποίου πέφτουν μονοκόμματα κάτω.

Φωτογραφίες από τη διαδρομή προς τον πρώτο καταρράκτη, Risco​

Ο ύψους 100 μέτρων καταρράκτης Risco​

Δίπλα από τον Risco υπάρχει ένας χώρος που μπορείς να κάτσεις για φαγητό και για να ξεκουραστείς. Παρότι υπάρχει ένα τούνελ μέσα από τον βράχο πίσω ακριβώς από τον καταρράκτη, το μονοπάτι προς το τούνελ αυτό έχει κλείσει λόγω ολισθηρότητας.

Ο Risco, από το τέλος του μονοπατιού​

Για τον δεύτερο καταρράκτη, τον Vinte e Cinco Fontes (25 Πηγές), κατεβαίνεις τα σκαλοπάτια που είχες συναντήσει προηγουμένως και στο μονοπάτι στη βάση τους πηγαίνεις δεξιά. Μετά από λίγο συναντάς και διασχίζεις μια γέφυρα και ανεβαίνεις την σχετικά απότομη ανηφόρα στα αριστερά. Από τα σκαλοπάτια στην αρχή, ο 25 Fontes απέχει περίπου 2 km. Γενικά, η πεζοπορία προς τον 25 Fontes έχει περισσότερες ανηφόρες/κατηφόρες. Επίσης, σε κάποια σημεία το μονοπάτι στενεύει (χωράει ένα άτομο) αλλά όχι σε επικίνδυνο βαθμό. Ο 25 Fontes είναι χαμηλότερος από τον Risco, με τα νερά να πέφτουν από ύψος 30 μέτρων. Κατά την πτώση, λέγεται πως τα νερά χωρίζονται στα 25, εξ'ού και το όνομα, και τροφοδοτούν τη μικρή λιμνούλα που σχηματίζεται από κάτω.

Η θέα από το σημείο της γέφυρας, στη διαδρομή προς τον καταρράκτη 25 Fontes​

Τα κανάλια levada μεταφέρουν νερό από το βροχερό βορρά στον ξηρό νότο του νησιού​

Ένα από τα στενότερα σημεία του μονοπατιού, καθ'οδόν προς τον 25 Fontes​

Ο ύψους 30 μέτρων καταρράκτης 25 Fontes, με τη λιμνούλα που σχηματίζεται στη βάση του​

Μαζί με τις στάσεις για ξεκούραση και φωτογραφίες, για το πήγαινε-έλα και στους δύο καταρράκτες, υπολογίστε κανένα τετράωρο. Η πεζοπορία, αν και λίγο κουραστική, δεν είναι δύσκολη ούτε επικίνδυνη. Επίσης είναι δύσκολο να χαθεί κανείς, αφού την περισσότερη ώρα ακολουθεί τα levadas. Τόσο οι ίδιοι οι καταρράκτες, όσο και το τοπίο στη διαδρομή σε αποζημιώνουν και πιστεύω πως αξίζει και με το παραπάνω η εκδρομή αυτή, παρά την αναμενόμενη κούραση.

Φεύγοντας κατά τις 6 από το Rabacal, ξεκινήσαμε για το βορειοδυτικό άκρο του νησιού, το Porto Moniz. Στην αρχή, πριν κατέβουμε σε χαμηλότερο υψόμετρο, ανά σημεία οδηγούσαμε μέσα από τα σύννεφα. Ήθελε προσοχή, καθώς συναντούσαμε που και που και αγελάδες!

Φωτογραφίες από τη διαδρομή από το Rabacal προς το Porto Moniz​

Πλησιάζοντας το Porto Moniz, υπάρχει ωραία θέα από διάφορα σημεία του δρόμου, πριν αυτός αρχίσει να κατηφορίζει στο παραθαλάσσιο χωριό.

Το χωριό Porto Moniz από ψηλά​

Το Porto Moniz είναι γνωστό για τις φυσικές λιμνούλες που σχηματίζονται ανάμεσα στα βράχια, δίπλα από τη θάλασσα. Οι λιμνούλες αυτές είναι ασφαλές για κολύμπι, αφού τα βράχια προστατεύουν από τα κύματα του ωκεανού.

Τα βράχια δημιουργούν λιμνούλες, προστατεύοντάς τες από τα κύματα της θάλασσας​

Από το Rabacal έως το Porto Moniz μας πήρε μισή ώρα. Φτάνοντας κατά τις 6:30 στο χωριό υπήρχαν λίγοι επισκέπτες, ενώ και στις λιμνούλες κολυμπούσαν μόνο 4-5 άτομα. Οι ελάχιστοι επισκέπτες, τα λίγα ψαροκάικα στο λιμάνι και τα καταστήματα που, τα περισσότερα, εκείνη την ώρα είχαν κλείσει, όλα μαζί δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα, που έκανε ακόμη και το Funchal να μοιάζει πολύβουο.

Η πρώτη μέρα με το αυτοκίνητο ήταν η καλύτερη εισαγωγή για εμάς. Η εκδρομή στο Rabacal μας άνοιξε την όρεξη για τέτοιου είδους εξορμήσεις στη φύση, που δεν είχαμε ξαναεπιχειρήσει μέχρι τότε. Πλέον, είναι από τα πρώτα που αρχίζουμε να ψάχνουμε, όταν σχεδιάζουμε κάποιο ταξίδι εκτός πόλης.
Το σχεδόν έρημο Porto Moniz, φαινόταν να κινείται σε πολύ πιο χαλαρούς ρυθμούς σε σχέση με το Funchal. Ήταν η πρώτη φορά επίσης που βλέπαμε τέτοιες φυσικές λιμνούλες. Το μόνο κακό ήταν ότι δεν είχαμε πάρει τα μαγιό μαζί εκείνη τη μέρα...

Ημέρα 6: Cabo Girao & Sao Vicente & Santana & Machico
Τη δεύτερη ημέρα που είχαμε στη διάθεσή μας το αυτοκίνητο, θα επικεντρωνόμασταν στο Sao Vicente και το Santana, δύο χωριά κοντά στη βόρεια ακτή του νησιού.

Πριν φτάσουμε στο Sao Vicente, θα περνούσαμε από το Cabo Girao, στο οποίο και θα κάναμε μια στάση. Το Cabo Girao βρίσκεται περίπου 10 km (σε ευθεία) δυτικά του Funchal. Πρόκειται για έναν από τους υψηλότερους βράχους που βρέχονται από τη θάλασσα στην Ευρώπη, με ύψος περίπου 600 μέτρα. Από το παρατηρητήριο στην κορυφή του βράχου, μπορεί κανείς να θαυμάσει τη θέα προς τα ανατολικά. Σε πρώτο πλάνο, βρίσκεται το Camara de Lobos, αγαπημένο χωριό του Winston Churchill ο οποίος επισκεπτόταν συχνά τη Μαδέρα μετά τον Β'ΠΠ.

Η θέα από το Cabo Girao​

Από το Cabo Girao συνεχίσαμε βόρεια, προς το Sao Vicente. Το χωριό βρίσκεται κοντά στη διασταύρωση του ER-104, που διασχίζει κάθετα το νησί, με τον ER-101, το δρόμο που ακολουθεί τη βόρεια ακτογραμμή. Το κύριο αξιοθέατο του χωριού, είναι οι σπηλιές λάβας. Αυτές βρίσκονται στη δυτική πλευρά του ER-104, προς το τέλος του χωριού, λίγο πριν τη θάλασσα. Όταν είχαμε πάει, ήταν υπό κατασκευή ένα σχετικά μεγάλο πάρκινγκ στην απέναντι πλευρά του δρόμου, το οποίο τώρα θα έχει ολοκληρωθεί. Η είσοδος στις σπηλιές (grutas) γίνεται μόνο με οργανωμένες ξεναγήσεις. Οι ξεναγήσεις αυτές γίνονται σε διάφορες γλώσσες (όχι Ελληνικά) και κοστίζουν 8 ευρώ / άτομο (τιμή 2011). Οι ξεναγοί ξεκινούν, περίπου κάθε 20 λεπτά, από την είσοδο των σπηλαίων. Οι σπηλιές είναι φωτισμένες, και κανείς θα δει, μεταξύ άλλων, τούνελ λάβας αλλά και λιμνούλες.

Οι σπηλιές στο Sao Vicente : ακολουθόντας την ξενάγηση (πάνω), μία από τις λιμνούλες (μέση), ένα από τα τούνελ λάβας (κάτω)​

Στο τέλος της ξενάγησης, υπάρχει ένας μικρός χώρος σαν μουσείο. Επίσης, με τη χρήση ειδικών γυαλιών, μπορούσες να παρακολουθήσεις ένα φιλμ 3D, σχετικό με την γεωλογία της περιοχής και τον σχηματισμό των σπηλαίων.

Αναχωρώντας από το Sao Vicente, πήραμε τον ER-101 προς το Santana. Ο δρόμος αυτός, ακόμη και από το ύψος του Porto Moniz, είναι εντυπωσιακός, με τη θάλασσα στη μια πλευρά και τα ψηλά βουνά στην άλλη. Διασχίζει διάφορα τούνελ, και ανάλογα με την κατεύθυνση που οδηγεί κανείς, μπορεί να δει μερικούς μόνο από τους πολλούς καταρράκτες που πέφτουν από το βουνό. Έναν από αυτούς τους καταρράκτες, τον είδε ο αδερφός μου, που ήταν συνοδηγός, και έτυχε να κοιτάξει προς τα πίσω μόλις είχαμε βγει από ένα τούνελ. Όταν βρήκαμε ευκαιρία, κάναμε αναστροφή και γυρίσαμε πίσω για να τον φωτογραφήσουμε. Υπάρχουν λίγοι χώροι στάθμευσης δίπλα από το δρόμο για να σταματήσει κανείς για να τραβήξει φωτογραφίες. Γενικά, θέλει λίγο προσοχή στην οδήγηση, όχι γιατί ο δρόμος είναι επικίνδυνος, αλλά γιατί μπορεί ο οδηγός να ξεχαστεί από την ομορφιά του τοπίου.

Ένας από τους διάφορους καταρράκτες που πέφτουν δίπλα από τον ER-101, μεταξύ Sao Vicente και Santana​

Στο Santana (Αγία Άννα) φτάσαμε αργά το μεσημέρι. Οι φωτογραφίες με τα αχυρένια τριγωνικά σπίτια σε σχήμα Α, που κοσμούν σχεδόν κάθε διαφημιστικό φυλλάδιο για τη Μαδέρα, είναι από εδώ. Κάποια από αυτά τα σπίτια είναι ανοικτά για τους επισκέπτες, με τους ντόπιους σε αυτά να πουλάνε τοπικά προϊόντα.

Ένα από τα χαρακτηριστικά τριγωνικά σπίτια, στο χωριό Santana​

Αν και η συννεφιά μας συνόδευε από το πρωί, τελικά η βροχή μας έπιασε στο Santana. Καθώς επίσης δεν είχαμε φάει τίποτα για μεσημέρι, αρχίσαμε να ψάχνουμε για κάποια ανοικτή ταβέρνα. Πέρα από τα τριγωνικά σπιτάκια που θα παρέμεναν για λίγο ακόμα ανοικτά, οι περισσότερες ταβέρνες του χωριού είχαν κλείσει. Έτσι, μπήκαμε σε ένα μικρό εστιατόριο, το μόνο που βρήκαμε ανοικτό, το οποίο έμοιαζε περισσότερο με το καφενείο του χωριού. Αυτή ήταν μια από τις καλύτερες επιλογές που θα μπορούσαμε να κάνουμε. Στο μικρό "καφενείο" ήμασταν οι μόνοι ξένοι. Τυχαία επιλέξαμε μπριζόλα με το πανταχού παρόν τηγανητό αυγό, καθώς το μενού ήταν μόνο στα Πορτογαλικά. Ο ηλικιωμένος κύριος που είχε το "καφενείο" μας έφερε τεράστιες πεντανόστιμες μερίδες, σαλάτες κλπ. Αν και το "καφενείο" αυτό το επιλέξαμε καθώς ήταν το μόνο ανοικτό στο χωριό, σε αυτό φάγαμε το καλύτερο σπιτικό φαγητό που δοκιμάσαμε στο νησί. Η ατμόσφαιρα μέσα θύμιζε μικρές Ελληνικές ταβέρνες, με τις ξύλινες καρέκλες και το παρεΐστικο κλίμα.

Φεύγοντας από το Santana, κατευθυνθήκαμε προς το Machico, κοντά στο ανατολικό άκρο της Μαδέρα. Το Machico, που βρίσκεται δίπλα από το αεροδρόμιο, είναι μια όμορφη κωμόπολη. Το τμήμα κοντά στη θάλασσα είναι ωραίο για βόλτα. Επίσης, το Machico διαθέτει και μια παραλία με χοντρή άμμο, ένα θέαμα σπάνιο για τη Μαδέρα.

Μία από τις πλατείες (πάνω) και η παραλία του Machico (κάτω)​

Πέρα από την παραλία του Machico, προς τα βορειοανατολικά, πάνω στην κορυφή ενός λόφου, βρίσκονται κάποιες κεραίες. Αν ανέβει κανείς το δρόμο μέχρι εκεί, μπορεί να θαυμάσει τόσο τη θέα του ίδιου του Machico, όσο και να χαζέψει τα αεροπλάνα που πηγαινοέρχονται στο νησί.

Η θέα προς το Machico και το αεροδρόμιο, από την κορυφή του λόφου με τις κεραίες​

Για τη διαδρομή από το Machico πίσω στο Funchal, επιλέξαμε την εθνική. Ο δρόμος αυτός έχει το ασυνήθιστο χαρακτηριστικό να περνάει κάτω από τον διάδρομο απογείωσης/προσγείωσης του αεροδρομίου του νησιού.

Αρχικά, το αεροδρόμιο είχε κατασκευαστεί στην ίδια τοποθεσία, αλλά με μικρότερο διάδρομο. Καθώς όμως για λόγους ασφαλείας ο διάδρομος αυτός έπρεπε να επεκταθεί και δεν υπήρχε διαθέσιμος χώρος, στη μια πλευρά του κατασκευάστηκε μια επέκταση-γέφυρα. Αυτή υποστηρίζεται από πολυάριθμες τσιμεντένιες κολώνες, ανάμεσα από τις οποίες περνάει και ο δρόμος για τα αυτοκίνητα.

Ο κεντρικός δρόμος που συνδέει το Machico με το Funchal, διέρχεται κάτω από τον διάδρομο του αεροδρομίου​

Αν και εκείνη η μέρα ήταν γεμάτη, χαρήκαμε ιδιαίτερα με αυτά που είδαμε. Η επίσκεψη στο Sao Vicente ήταν μια μικρή εισαγωγή για τη γεωλογία των Αζορών, στις οποίες θα πηγαίναμε μετά. Τα σπίτια στο Santana, μέχρι τότε τα χαζεύαμε στις φωτογραφίες των ταξιδιωτικών οδηγών. Τα παραδοσιακά σπίτια, οι λίγοι επισκέπτες (τουλάχιστον σε σχέση με αυτούς που περιμέναμε), ο καιρός με τα σύννεφα και τη μπόρα, καθώς και το γεύμα στο καφενείο του χωριού, όλα μαζί δημιουργούσαν μια αίσθηση σα να έχεις φύγει χιλιόμετρα από τα προβλήματα και τις έγνοιες της πόλης. Στο Machico πάλι, επέστρεφες πίσω στον πολιτισμό. Αλλά και πάλι, μπορούσες να κατευθυνθείς στις κεραίες με το αεράκι, και να χαζεύεις με τις ώρες τη θέα στη μικρή πόλη και τα αεροπλάνα που πηγαινοέρχονταν.

Ημέρα 7: Monte
Ύστερα από δύο μέρες που εξερευνούσαμε το νησί, σήμερα θα μέναμε κοντά στο Funchal. Θα επισκεπτόμασταν το Monte, ουσιαστικά ένα ορεινό προάστιο στα βόρεια της πρωτεύουσας.

Για την πρόσβαση στο Monte, πέρα από το αυτοκίνητο, υπάρχουν τελεφερίκ που ξεκινούν από το πάρκο Almirante Reis. Το πάρκο αυτό, βρίσκεται δίπλα από τον παραλιακό δρόμο, Avenida do Mar, αφού περάσεις την Praca da Autonomia (που είχαμε επισκεφθεί την πρώτη ημέρα μας στη Μαδέρα). Με το τελεφερίκ αποφασίσαμε κι εμείς να ανεβούμε στο Monte. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής υπήρχε ωραία θέα της πρωτεύουσας της Μαδέρα, που απλωνόταν από κάτω.
​

Το Funchal από το τελεφερίκ (η φωτογραφία είναι από τη διαδρομή της επιστροφής)​

Το Monte από το τελεφερίκ​

Το κύριο αξιοθέατο του Monte, είναι η εκκλησία Nossa Senhora. Η σημερινή εκκλησία, που κατασκευάστηκε το 1818, είναι αφιερωμένη στην Παναγία, προστάτιδα της Μαδέρα. Πριν την κατασκευή της σημερινής εκκλησίας, στο ίδιο σημείο υπήρχε ένα παρεκκλήσι του 1470.

Η εκκλησία Nossa Senhora, στο Monte​

Από την εκκλησία, ξεκινούν και τη διαδρομή τους τα "έλκηθρα του Μόντε". Ντόπιοι οδηγοί κατευθύνουν καλάθια πάνω στα οποία κάθεται ο επιβάτης, κατεβάζοντάς τον κάτω στο Funchal.

Κοντά στη Nossa Senhora, βρίσκεται ο Τροπικός Κήπος του Ανακτόρου του Μόντε (Jardim Tropical Monte Palace). Αυτός, όταν είχαμε πάει, ήταν κλειστός, οπότε και αποφασίσαμε να επισκεφθούμε τον γειτονικό Βοτανικό Κήπο. Ο Jardim Botanico da Madeira βρίσκεται στην πλαγιά ενός άλλου λόφου, στα ανατολικά του Monte. Για να πάει κανείς εκεί από το Monte, μπορεί να χρησιμοποιήσει ένα δεύτερο τελεφερίκ. Όσοι υποφέρουν από υψοφοβία ίσως νιώσουν άβολα σε αυτό το σκέλος, καθώς το τελεφερίκ αυτό, μεταξύ άλλων, περνάει και πάνω από μια απότομη χαράδρα. Οι δύο σταθμοί των τελεφερίκ βρίσκονται κοντά ο ένας στον άλλο.

Φωτογραφία από το τελεφερίκ, κατά τη διαδρομή Μόντε - Βοτανικός Κήπος​

Ο Βοτανικός Κήπος είναι ωραίος, με διάφορα τροπικά φυτά, καθώς και κλουβιά με πολλά είδη παπαγάλων και άλλων πουλιών. Όμως, κανείς πρέπει να έχει στο νου του πως το κατηφορικό έδαφος των κήπων θα μετατραπεί σε κουραστική ανηφόρα κατά την επιστροφή στο σταθμό του τελεφερίκ.

Ο Βοτανικός Κήπος της Μαδέρα​

Η εκδρομή από την πρωτεύουσα, Funchal, στο γειτονικό Monte είναι μια ωραία επιλογή. Εμείς την εκκλησία Nossa Senhora την πετύχαμε ενώ τη στόλιζαν, μάλλον για κάποια γιορτή. Όπως και στην Ελλάδα, έτσι κι εκεί, ο Δεκαπενταύγουστος αποτελεί μεγάλη θρησκευτική εορτή. Ίσως ο στολισμός είχε να κάνει με αυτό, αλλά και πάλι, όταν είχαμε επισκεφθεί το Monte ήταν ακόμα τέλη Ιουλίου.

Ημέρα 8: Funchal
Την προ τελευταία μέρα στη Μαδέρα, θα την περνούσαμε όπως και τις δύο πρώτες: κάνοντας βόλτες στο Funchal. Η μόνη εκκρεμότητα που είχε μείνει, ήταν να κλείσουμε το αυτοκίνητο για το Σάο Μιγκέλ, στο οποίο θα πηγαίναμε την επόμενη ημέρα.

Το πρωί και το μεσημέρι πέρασε με βόλτες στην Avenida do Mar και στην περιοχή γύρω από τον καθεδρικό ναό, Se. Αφού κάναμε τις τελευταίες αγορές, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, όπου και περάσαμε την περισσότερη ώρα στην πισίνα. Το βράδυ ξανακατεβήκαμε στο Funchal, και επισκεφθήκαμε για μια ακόμη φορά το αγαπημένο μας εστιατόριο, το FX.

Ημέρα 9: Μαδέρα - Αζόρες [αρχή]

Για την τελευταία μέρα μας στη Μαδέρα, δεν είχαμε αφήσει πολλές εκκρεμότητες. Καθώς το αεροπλάνο για την Πόντα Ντελγκάδα θα έφευγε στις 17:05, είχαμε όλο το χρόνο για να ετοιμάσουμε τα πράγματα με την ησυχία μας και να πάμε στο αεροδρόμιο από νωρίς.​

Στο αεροδρόμιο, λίγο πριν αναχωρήσουμε​

Η πτήση από τη Μαδέρα στο Σάο Μιγκέλ θα διαρκούσε 2 ώρες. Μαζί με τη 1 ώρα διαφορά που έχει η Μαδέρα με τις Αζόρες, θα προσγειωνόμασταν στις 18:10. Σε αντίθεση με τη διαδρομή Λισσαβόνα – Μαδέρα που, τουλάχιστον στην προσγείωση, είχε αρκετά κουνήματα, αυτό το σκέλος του ταξιδιού ήταν μια χαρά. Πλησιάζοντας στο Σάο Μιγκέλ, κανείς μπορεί να βγάλει ωραίες φωτογραφίες του νησιού.

Φτάνοντας στο Σάο Μιγκέλ​

Καθώς το αεροδρόμιο βρίσκεται ουσιαστικά αμέσως μετά από την πρωτεύουσα Πόντα Ντελγκάδα, το αεροπλάνο καθώς περνά πάνω από αυτή έχει χαμηλώσει ήδη αρκετά, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα και για ωραίες φωτογραφίες της πόλης. Είναι χαρακτηριστικό ότι, προσέχοντας, μπορεί κανείς να διακρίνει και τους ανθρώπους!

Η πρωτεύουσα του Σάο Μιγκέλ, Πόντα Ντελγκάδα​

Συνοψίζοντας για τη Μαδέρα, το πρόγραμμα που είχαμε σχεδιάσει να ακολουθήσουμε, μας βγήκε. Πιστεύω το νησί μπορεί να το δει κανείς εν τάχει σε 3 μέρες. Από εκεί και πέρα, μπορείς να προσθέσεις μέρες για να ακολουθείς πιο χαλαρούς ρυθμούς.

Πέρα από το Funchal και το γειτονικό Monte, οποιουδήποτε του αρέσει η φύση θα βρεθεί στο στοιχείο του στο Rabacal. Η πεζοπορία δεν είναι δύσκολη και (κυρίως στον Risco) μπορεί να τη φέρει εις πέρας ο καθένας. Το Sao Vicente έχει τις σπηλιές και οι ξεναγοί είναι ιδιαίτερα κατανοητοί, ακόμη και για κάποιον που δεν έχει σπουδάσει γεωλόγος. Τέλος, το Santana με τα τριγωνικά σπίτια, είναι το χαρακτηριστικότερο χωριό του νησιού.

Υπάρχει η δυνατότητα για μεμονωμένες εκδρομές στα διάφορα σημεία της βόρειας ακτής από το Funchal. Παρ'όλ'αυτά, θα σύστηνα σε όποιον επισκεφθεί το νησί, να οδηγήσει και στον δρόμο που πηγαίνει παράλληλα με τη βόρεια ακτογραμμή του νησιού, καθώς το τοπίο εκεί παραμένει αξέχαστο.

 

[Nikos1986]

7. Λίγα Λόγια για τις Αζόρες

Οι Αζόρες βρίσκονται πάνω σε ρωγμές του Γήινου φλοιού, που τέμνουν την μεσο-ατλαντική ράχη, περίπου στο 1/4 της απόστασης μεταξύ της ηπειρωτικής Πορτογαλίας και της ανατολικής ακτής των ΗΠΑ. Τα μεγαλύτερα νησιά του αρχιπελάγους, από δυτικά προς τα ανατολικά, είναι τα Φλόρες, Φαγιάλ, Πίκου, Σάο Ζόρζε, Γκρασιόζα, Τερσέιρα και Σάο Μιγκέλ. Από τα νησιά αυτά, το Φλόρες βρίσκεται πάνω στην Βορειοαμερικάνικη πλάκα, ενώ τα υπόλοιπα στην Ευρασιατική. Όλα τα νησιά βρίσκονται 1 ώρα πίσω από τη Μαδέρα και την ηπειρωτική Πορτογαλία (και 3 ώρες πίσω από την Ελλάδα).

Χάρτης των Αζορών [πηγή: maps.google.com]​

Το Σάο Μιγκέλ είναι το μεγαλύτερο και η πρωτεύουσα, Ponta Delgada, βρίσκεται εδώ. Αυτό το νησί επισκεφθήκαμε και εμείς.

Χάρτης του Σάο Μιγκέλ [πηγή: maps.google.com]​

Το μακρόστενο νησί έχει διαστάσεις περίπου 65 x 20 km. Στο νησί, όπως και σε όλα τα νησιά των Αζορών, υπάρχουν πολλοί ηφαιστειακοί κρατήρες. Σε κάποιους από αυτούς έχουν σχηματιστεί λίμνες. Στο Σάο Μιγκέλ, από τα δυτικά προς τα ανατολικά, οι μεγαλύτερες λίμνες είναι οι "δίδυμες" Lagoa Azul και Lagoa Verde, η Lagoa do Fogo, και η Lagoa das Furnas.

Όπως και στην περίπτωση της Μαδέρα, τα ατού του νησιού (και γενικά των Αζορών) είναι τα τοπία και η γεωλογία τους. Οι παραλίες δεν είναι και οι καλύτερες και τα νερά είναι κρύα.

Η πρωτεύουσα, Ponta Delgada, βρίσκεται στη νοτιοδυτική ακτή του νησιού. Το αεροδρόμιο, σε αντίθεση με τη Μαδέρα, είναι δίπλα στην πόλη και κανείς μπορεί να χαζεύει τα αεροπλάνα από την προβλήτα. Για τη μετακίνηση από το αεροδρόμιο στο κέντρο της πόλης, η μόνη λύση είναι το ταξί ή το ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο (βλ. ενότητα "2. Πρόσβαση και Μετακινήσεις"). Την Ponta Delgada τη βλέπεις και χωρίς αυτοκίνητο. Όμως το αμάξι είναι απαραίτητο για να γυρίσεις το υπόλοιπο νησί.

Οι επισκέπτες στις Αζόρες είναι πολύ λιγότεροι, σε σχέση με τη Μαδέρα. Αυτό ίσως γίνει φανερό και από την άφιξη στο αεροδρόμιο. Ο λίγος κόσμος που βλέπεις στο αεροδρόμιο περιμένοντας τις βαλίτσες, σου δημιουργεί την εντύπωση ότι εσύ κρατάς το αεροδρόμιο ανοικτό. Επίσης, ακόμα και η Ponta Delgada (πέρα από τον παραλιακό δρόμο), έχει αισθητά λιγότερο κόσμο σε σχέση με το Funchal. Αν και πρωτεύουσα, σου δίνει την εντύπωση μιας ακόμη ήσυχης πόλης.