Μαλαισία Μαλαισιοφλυαρίες

[xenos]

Σε αφηνουμε μονο σου,εμεις βρε.
Και πιστοι ημαστε και ακουραστοι αναγνωστες,αλλα το κυριοτερο....φανατικοι Ασιολατρες.
Δωσε υλικο.

Αυτο με το κορανι θα το δοκιμασω.

 

[getxowoman]

Το οτι δε σου γραφουμε σε καθε κομματι δε σημαινει βεβαια οτι εχουμε αλλαξει σταθμο! Ειμαστε εδω συντονισμενοι και περιμενουμε τα κειμενα σου!

Μεχρι το επομενο λοιπον...

 

[dim kyr]

Κοράνι-υπνωτικό ε? Θα το δοκιμάσω αν και δεν ελπίζω σε πολλά. Κατά τα άλλα συνέχισε να γράφεις τις ιστορίες σου, αλλά πιο συχνά βρε παιδί μου. Τι κακό και αυτό με εσένα? Τι πάει να πει κάθε 2-3 ημέρες? Με το αλκοόλ τι παίζει στην Μαλαισία (κυρίως στην μπύρα αναφέρομαι)?

 

[GTS]

Ο καλύτερος ύπνος στο αεροπλάνο είναι συνοδεία Al Quran, παλιά μας τέχνη κόσκινο

 

[Bahari]

Υπήρχε “ξερή” περιγραφή του γεγονότος ως ακριβώς τέτοιου, ως “γεγονότος”, και στο τέλος πάντα υπήρχε αναφορά στο τι οι τοπικές αρχές είχαν σκοπό να κάνουν για να επιλύσουν το πρόβλημα, να βοηθήσουν τα πνεύματα να “ξεκολλήσουν” από το μέρος στο οποίο είχαν εγκλωβιστεί. Τόσο απλά...

Είμαι λιγάκι περίεργη για το τι κάνουν ή μπορούν να κάνουν οι τοπικές αρχές για να "ξεκολλήσουν" τα πνεύματα από το μέρος στο οποίο έχουν εγκλωβιστεί :roll: Αν θες γράψε μας δυο λόγια... Κατά τα άλλα, φυσικά και μένουμε συντονισμένοι και περιμένουμε με αγωνία την επόμενη ανταπόκριση από τη Μαλαισία.

 

[10900km]

“Οι Malays το κάνουν με τον δικό τους τρόπο, οι Κινέζοι το κάνουν με τον δικό τους τρόπο, και οι Ινδοί το κάνουν με τον δικό τους τρόπο. Κάποιοι απλά καλούν κάποιον που ξέρει από αυτά, επικοινωνεί με το πνεύμα, και όταν τελειώνει, το πνεύμα έχει φύγει. Κάποιοι άλλοι φωνάζουν στο πνεύμα, κάνουν μεγάλη φασαρία, και περιμένουν έτσι να το διώξουν. Άλλοι οργανώνουν ολόκληρες τελετές, ακολουθώντας για το τελετουργικό οδηγίες που τους έχουν περάσει προηγούμενες γενιές. Ο καθένας έχει τον τρόπο του...” Αυτήν την απάντηση πήρα για το “πώς απομακρύνονται τα πνεύματα από ένα μέρος”, και τη μεταφέρω. Το έψαξα κι εγώ λίγο στο ίντερνετ, κι είδα ότι όντως υπάρχουν πάμπολλοι τρόποι... αντιμετώπισης του προβλήματος. Κατά βάθος όμως, όταν πρόκειται για θέματα πίστης, πίστης στην ύπαρξη (του) Θεού για παράδειγμα, ή στην ύπαρξη πνευμάτων, δεν είναι αλήθεια ότι πιστεύουμε αυτό που θέλουμε να πιστέψουμε; Θέλω να πω... πριν από τρεις ημέρες, ένας νεαρός πνίγηκε σε κάποιο ποτάμι, εδώ, στη Μαλαισία. Προχθές, μέσα σε 24 ώρες από τον πνιγμό του νεαρού, πέθαναν από ανεξήγητα αίτια τα πέντε άτομα που προσπάθησαν να τον σώσουν, να τον βρουν πριν είναι αργά, και να τον πάνε στο νοσοκομείο έγκαιρα. Στο προχθεσινό άρθρο μίας εφημερίδας, στο τέλος του κειμένου, αφέθηκε να εννοηθεί ότι... μπορεί το πνεύμα του νεαρού να είχε κάτι να κάνει με τον θάνατο των πέντε. Χθες έγινε γνωστό ότι το νερό του ποταμού είναι... ανυπολόγιστα μολυσμένο, κι ότι η πολύωρη επαφή μαζί του ήταν που προκάλεσε υψηλό πυρετό στους πέντε, και τελικά τον θάνατό τους. Η υπόθεση μου θυμίζει λίγο X-files, Μόλντερ και Σκάλι. Αν θέλεις να πιστέψεις ότι κάτι υπερφυσικό έχει συμβεί, γράφεις τη “λογική”, την επιστημονική εκδοχή/εξήγηση μίας κατάστασης στα παλιά σου τα παπούτσια. Και το αντίθετο...


Αλκοόλ, μπίρα... Τον Ιανουάριο που πρωτοήρθα στη Μαλαισία, θυμήθηκα μέρες Οκτωβρίου 2008, στη Σιγκαπούρη, τότε που φλέρταρα με το να... τινάξω τον προϋπολογισμό εκείνου του ταξιδιού μου (Σιγκαπούρη-Μακάο-Χονγκ Κονγκ) στον αέρα, λόγω της τιμής της μπίρας. Πολύ απλά, η Κυβέρνηση της Μαλαισίας ακολουθεί την ίδια πολιτική με εκείνη της Σιγκαπούρης, φορολογεί άγρια το αλκοόλ, κι αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ακόμη κι ένα κουτάκι Tiger να το βρίσκεις σε σούπερ μάρκετ στα δύο ευρώ (8 ρίνγκιτ). Σε κατάστημα στιλ 7 ELEVEN το ίδιο κουτάκι αγγίζει τα 10 ρίνγκιτ, σε απλό μαγαζί (ΑΝ σερβίρεται αλκοόλ) το ίδιο κουτάκι πλησιάζει τα 15 ρίνγκιτ, κι αν θέλεις ατμόσφαιρα, αναπαυτικούς καναπέδες και θέα, μία απλή μπίρα μπορεί να φθάσει και τα 25-30 ρίνγκιτ. Με το ευρώ στα τέσσερα ρίνγκιτ, κάντε τα μαθηματικά. Σαν επισκέπτης αυτής της χώρας, η υψηλή φορολογία στο αλκοόλ πονάει την τσέπη μου. Σαν... παρατηρητής με πιο κρύο κεφάλι όμως, δεν μπορώ να παραγνωρίσω τη θετική πλευρά τού να μην βλέπεις παντού έναν ντόπιο/τουρίστα με ένα μπουκάλι μπίρα στο χέρι. Λόγω και του ότι στην πλειοψηφία τους οι Μαλαισιανοί είναι μουσουλμάνοι, η κατανάλωση αλκοόλ είναι σχετικά περιορισμένη, και ούτε μία φορά, ούτε μία φορά επαναλαμβάνω, δεν είδα μεθυσμένο να τρεκλίζει, να φωνάζει, να κάνει εμετό στην άκρη δρόμου, και να πέφτει φαρδύς-πλατύς στο έδαφος. Αντίθετα, στη Γουατεμάλα για παράδειγμα, όπου σε καλούτσικο μπαρ μία μεγάλη (λίτρου) μπίρα κοστίζει βία-βία δύο ευρώ, είχα βαρεθεί να βλέπω ντόπιους (όχι τόσο ξένους) να κάνουν τις γνωστές βλακείες που μεθυσμένοι άνθρωποι κάνουν, είχα βαρεθεί να διαβάζω σε εφημερίδες για δυστυχήματα σε δρόμους, με (νεκρούς) πρωταγωνιστές μεθυσμένους οδηγούς, και ακούσιους συμπρωταγωνιστές αθώους επιβάτες άλλων οχημάτων...


12 Ιουλίου... Αύριο ήταν να πετάξουμε στην Καμπότζη. Άκυρο (που λέγαμε στον στρατό). Τα εισιτήρια πετάχτηκαν ουσιαστικά στα σκουπίδια την ημέρα που η φίλη μου έμαθε για την εγχείρηση που έπρεπε να κάνει. Η Καμπότζη θα είναι πάντα εκεί. Μπορεί να έχει αλλάξει όταν καταφέρω να πάω, όμως θα είναι εκεί. Οι άνθρωποι είμαστε πολύ λιγότερο “μόνιμοι”... Τις επόμενες ημέρες, αντί να κάνουμε βόλτες στην Phnom Penh και temple-hopping στο Angkor, θα... εμβαθύνουμε στην εκμάθηση... εεε... “βασικών” Ελληνικών (λύνομαι στα γέλια όταν ακούω τη φίλη μου να λέει “τυχαίο; Ντε νομίζω...”), θα συνεχίσουμε να εξαντλούμε την εντυπωσιακή συλλογή DVD της (προτιμούμε τις κωμωδίες, με highlight το ότι στο τρίτο “TAXI” -σειρά τριών γαλλικών κωμωδιών με πρωταγωνιστή έναν οδηγό ταξί στη Μασσαλία- για 2-3 δευτερόλεπτα ακούγεται η εισαγωγή του ελληνικού εθνικού ύμνου!), και πιθανότατα θα περάσουμε ένα ακόμη χέρι τον Δικέφαλο Αετό, έμβλημα του ΠΑΟΚ, και το “ΟΙΚΙΑ ΓΙΟ ΓΙ”, που ζωγραφίσαμε προχθές στο ξύλινο καπάκι του αγωγού υδάτων μπροστά από το σπίτι “μας”. Είπα να γράψουμε κάτι στα Ελληνικά, η φίλη μου είναι κολλημένη με το ποδόσφαιρο, η τρίτη λέξη που ξεστόμισε ο γράφων μετά από “μαμά” και “μπαμπά” ήταν “ΠΑΟΚ”, οπότε...


Για του λόγου το αληθές...

 

[10900km]

Βραδάκι, σε κάποιο “PappaRich” (αλυσίδα -kind of- ρεστοράν), έχοντας μόλις “κατεβάσει” μία πιατέλα nasi lemak, και μοιραστεί ένα μπολ cendol με τη φίλη μου. Απαλή μουσική, ανεμιστήρας στο ταβάνι, Chinese Malaysian τριγύρω κουβεντιάζουν, και μία... μουρμουρίζει Ελληνικά, κρατώντας το ελληνικό phrasebook του Lonely Planet που της αγόρασα χθες. Όμορφα...


Αν έκανα μία λίστα με όσα μου αρέσουν στη Μαλαισία, στο top 3 θα είχα σίγουρα το φαγητό, για πολλούς λόγους. Επειδή οι επιλογές είναι αμέτρητες. Επειδή το βρίσκεις παντού, εύκολα. Επειδή, για να μην κρύβομαι πίσω από το δάκτυλό μου, οι τιμές είναι από χαμηλές έως εξευτελιστικές... Σήμερα φάγαμε σε αυτό το “PappaRich”, nasi lemak, δηλαδή ό,τι χαρακτηριστικότερο, ίσως, της malay κουζίνας. Χθες φάγαμε σε mamak stall, ό,τι φθηνότερο στην κατηγορία “ρεστοράν”, μέρη στα οποία συνήθως πηγαίνουμε για roti, μέρη που θεωρούνται... meeting point όλων των φυλών που ζουν στη Μαλαισία, όμως το φαγητό είναι βασικά ινδικό. Προχθές πήγαμε για πρωινό σε κινέζικο για dim sum, όπου κάθε φορά αισθάνομαι μία ακαταμάχητη επιθυμία να γλείψω μέχρι και τα chopsticks. Τις προάλλες πήγαμε σε γιαπωνέζικο για σούσι, σε μαγαζί από εκείνα στα οποία κάθεσαι, και το φαγητό περνάει από δίπλα σου, πάνω σε έναν ιμάντα, με μικρά πιατάκια διαφορετικού χρώματος (από το χρώμα του... πιατακίου ξέρεις πόσο κοστίζει το κάθε τι) να παρελαύνουν μπροστά από τα μάτια σου. Ινδικό-ινδικό δεν είναι άλλο από το μαγαζί που πήγαμε για “banana leaf”, αυτό που στη νότια Ινδία αποκαλούν “thali”, γεύμα με βάση το ρύζι, που σερβίρεται πάνω σε banana leaf, κυριολεκτικά. Προσθέστε σε όλα αυτά τα ρεστοράν με δυτική κουζίνα, με κουζίνα άλλων χωρών της νοτιοανατολικής Ασίας, τα φαστφουντάδικα δυτικού τύπου, τα food courts, και φυσικά τα φοβερά και τρομερά pasar malam (βραδινές αγορές, στις οποίες οι μισοί πάγκοι πουλούν κάθε λογής λιχουδιά), κι έχετε έναν πραγματικό παράδεισο, μία χώρα στην οποία, ούτως ή άλλως, το να τρώει κανείς έξω κάθε μέρα, συνήθως δύο από τα (όχι απαραίτητα “μόνο” τρία) γεύματα της ημέρας, θεωρείται αυτονόητο...


Όσο για τιμές, τα ρεστοράν με δυτική κουζίνα θεωρώ ότι είναι τα ακριβότερα, και τα λιγότερο value for money, με δεδομένο ότι ζυμαρικά, πίτσα, κι άλλα δυτικοφερμένα φαγητά, μπορούμε να τα φάμε και στην Ελλάδα. Στα “PappaRich” τα γεύματα (συμπεριλαμβανομένου κάποιου γλυκού στο τέλος), μας βγαίνουν λιγότερο από 30 ρίνγκιτ, εφτά ευρώ και κάτι. Στα “Old Town White Coffee”, μία πιο... ταπεινή εκδοχή των “PappaRich”, τα ίδια γεύματα μας βγαίνουν όχι πάνω από 20 ρίνγκιτ (λιγότερο από πέντε ευρώ). Ένα σούπερ χορταστικό γεύμα σε γιαπωνέζικο δεν είναι πάνω από 40 ρίνγκιτ (δέκα ευρώ), ένα dim sum πρωινό/γεύμα βγαίνει στα 15-20 ρίνγκιτ (λιγότερο από πέντε ευρώ, αλλά “μιλάμε” για φαγητό μέχρι σκασμού), στις βραδινές αγορές οι τιμές των λιχουδιών είναι εξευτελιστικές, ενώ στα mamak stalls μία πιατέλα roti βγαίνει στο 1 με 1,50 ρίνγκιτ (ανάλογα με το τι έχει μέσα, μόνο βούτυρο, αυγό, μπανάνα, και πάει λέγοντας), δηλαδή λιγότερο από μισό ευρώ.


Ξέχασα δε να αναφέρω τα steam boat restaurants, στα οποία το κόστος είναι στάνταρ (εμείς πήγαμε σε ένα καινούργιο με την τιμή στα 22 ρίνγκιτ, κάτι περισσότερο από πέντε ευρώ το άτομο), και μπορείς να φας όσο μα όσο αντέχεις. Το... catch είναι ότι στο τέλος, αν αφήσεις φαγητό στο πιάτο σου, στο ζυγίζουν, και πληρώνεις ανάλογα κάτι περισσότερο από τη στάνταρ “ταρίφα”, κάτι που το θεωρώ σωστό, έτσι ώστε να μην πετάμε άδικα φαγητό που βάζουμε αχόρταγα στο πιάτο μας και μετά... μπουκώνουμε και δεν το αγγίζουμε. Σημείωση: οι τιμές όλων των γευμάτων που ανέφερα, με εξαίρεση την τελευταία των 22 ρίνγκιτ, είναι για ΔΥΟ άτομα, όχι για ένα... Με αυτά και μ' αυτά, δεν είναι παράξενο το ότι είμαι... διαρκώς με ένα ζευγάρι chopsticks στα χέρια, ή πιρούνι και κουτάλι, όχι όμως και μαχαίρι, το οποίο οι Μαλαισιανοί δεν χρησιμοποιούν, ανεξαρτήτως φυλής. Πολύ απλά, είναι... εκτός της dining κουλτούρας τους. Όταν θέλουν να κόψουν κάτι, χρησιμοποιούν το πιρούνι και το κουτάλι, άσχετα αν στα μάτια ενός δυτικού η όλη διαδικασία του κοψίματος θα ήταν πολύ πιο εύκολη και σύντομη με τη βοήθεια ενός μαχαιριού. Once in Rome, do as the Romans do...


Άνοιξε η όρεξη κανενός;...


Χαιρετίσματα από Κουάλα Λουμπούρ, με γεμάτο στομάχι, και μυαλό ακόμη πιο γεμάτο από ιδέες για το τι θα μπορούσαμε να... τσιμπήσουμε σαν “late night supper”, πριν πέσουμε για ύπνο... Τρία μόνο γεύματα στη Μαλαισία έχουν -και πάλι, αμφιβάλω- οι Δυτικοί, όχι οι Μαλαισιανοί (ούτε οι ξένοι που έχουν την τύχη να ζουν μαζί τους).

 

[meli]

Απολαυστικος στις διηγησεις σου,οπως παντα!!!
Καταρχας περαστικα στη φιλη σου και ολα να πανε καλα!!
Οσο για το φαγητο,μου ανοιξες την όρεξη!! Ομολογω οτι κι εμενα μου αρεσε πολυ το φαγητο εκει!! Εκτος του φρουτου..δεν το δοκιμασα... Την επομενη φορα ομως..

 

[GTS]

Η αυτή καθ'αυτή κουζίνα της Μαλαισίας, όπως και της Ινδονησίας, μου είχε φανεί πολύ φτωχή....ας είναι καλά δηλαδή τα κινέζικα, ινδικά, γιαπωνέζικα και ταϋλανδέζικα της KL...εμένα μου άρεσε να τρώω πάντως στη Chinatown το βράδυ με το χαμό, πάμφθηνο και ωραίο κινέζικο...έμενα και δίπλα, οπότε..

 

[10900km]

Όταν, Τετάρτη απόγευμα, η φίλη μου έριξε ιδέα για εκδρομή, ομολογώ ότι η πρώτη αντίδρασή μου δεν ήταν πολύ ζεστή. Λόγω της προ τριών εβδομάδων εγχείρησής της, περπατάει με δυσκολία, κι ειδικά όταν χρειάζεται να ανεβοκατέβει σκαλιά, η έκφραση στο πρόσωπό της μιλάει από μόνη της για το πόσο ζορίζεται. Με... όπλο όμως το 800αράκι Perodua της (η Μαλαισία έχει δύο δικές της αυτοκινητοβιομηχανίες. Η Proton είναι η άλλη. Οι περισσότεροι “μικρομεσαίοι” Μαλαισιανοί τις προτιμούν επειδή είναι φθηνότερες από την Toyota και τις άλλες “εισαγόμενες” μάρκες), καταλήξαμε σε ένα πρόγραμμα, που θα μας έβγαζε την πρώτη μέρα στην Georgetown, στο νησί Pinang (ή Penang, όπως ίσως το έχετε ακούσει/διαβάσει οι περισσότεροι Μαλαισιογνώστες εδώ), τη δεύτερη θα μας έβρισκε να κάνουμε τον γύρο του νησιού, την τρίτη θα την περνούσαμε στο Taiping (“pleasing, quite little place, with a nice colonial district and great street food”, σύμφωνα με τον Lonely Planet μου), και την τέταρτη κάνοντας στάσεις καθ' οδόν προς Kuala Lumpur, στην Kuala Kangsar (“an easy-going place with a deep-seated sense of Malay ethnic identity. One of the most pleasant royal capitals of Malaysia”) και στο Ipoh, την “Bougainvillea City” της Μαλαισίας, όπως αυτοαποκαλείται. Κλείσαμε στη στιγμή, online, δωμάτιο στην Georgetown, πήραμε τηλέφωνο σε ξενοδοχείο στο Taiping, και Πέμπτη πρωί, καβαλήσαμε το αμάξι και βάλαμε... πλώρη για Pinang. Και πολύ καλά κάναμε... Το πρόβλημα της φίλης μου δεν αποδείχθηκε πρόβλημα (μόνο τα ατελείωτα σκαλοπάτια ενός ναού/λόφου στη βόρεια είσοδο του Ipoh δεν κατάφερε να περπατήσει/ανέβει μαζί μου), και ο απρόθυμος για εκδρομή Δημήτρης του πρωινού της Πέμπτης, επέστρεψε στην KL χθες το βράδυ κουνώντας νοερά την puppyστικη ουρά του (35 ετών γαϊδούρι...) όλος χαρά κι ενθουσιασμό για τα μέρη που είδαμε (και το φαγητό που δοκιμάσαμε).
Επειδή δεν θέλω να γράψω ένα ατελείωτο κατεβατό, αποφάσισα να αφιερώσω τρία κείμενα σε αυτήν την εκδρομή. Αύριο θα γράψω για το Pinang, μεθαύριο για Taiping, Kuala Kangsar και Ipoh, και σήμερα θα μείνω μόνο σε γενικές παρατηρήσεις, παρατηρήσεις-προϊόν των πολλών ωρών που πέρασα οδηγώντας αυτές τις τελευταίες ημέρες. Μια και μόλις (πέντε παρά τέταρτο το απόγευμα) ακούστηκε η φωνή του ιμάμη από δίπλα, ας αρχίσω με τούτο: ο τρόπος που οι αρχές στη Μαλαισία αντιμετωπίζουν τους τόπους θρησκευτικής λατρείας, μου θυμίζει τον... πόλεμο των εταιρειών για το ύψος του ραφιού στο οποίο φαίνονται τα προϊόντα τους στα σούπερ μάρκετ. Είναι πολύ πιο εύκολο να εντοπίσεις ένα προϊόν αν είναι τοποθετημένο σε ράφι στο ύψος των ματιών σου, λίγο πάνω, ή λίγο κάτω. Για να δεις τα προϊόντα στο πάνω-πάνω-πάνω ράφι, χρειάζεται να... πονέσεις τον σβέρκο σου, και για να δεις εκείνα στον... πάτο των ραφιών, χρειάζεται να σκύψεις. Οδηγώντας σε δευτερεύοντα δρόμο στη Μαλαισία, κάθε λίγα λεπτά (χωρίς υπερβολή) βλέπεις ταμπέλες που σε ειδοποιούν ότι σε 500 μέτρα υπάρχει τζαμί. Δεύτερη ταμπέλα, στα 200 μέτρα. Τρίτη ταμπέλα, στα 100 μέτρα. Τέταρτη ταμπέλα, μπροστά από το τζαμί. Μετά από λίγα λεπτά, το ίδιο. Και μετά από λίγα ακόμη λεπτά, το ίδιο. Στο μεσοδιάστημα, μπορεί να έχεις περάσει έναν εντυπωσιακό Tamil ινδικό ναό, ή κάποιον εξίσου εντυπωσιακό κινέζικο ναό, τους οποίους, αν πηγαίνεις με 70-80 χιλιόμετρα την ώρα, προσέχεις μόνο τη στιγμή που περνάς από μπροστά τους. Στη Μαλαισία ο καθένας είναι ελεύθερος να πιστεύει ό,τι θέλει, όμως δεν αποτελεί μυστικό το όνομα της “εκλεκτής” θρησκείας των πολιτικών κεφαλών της χώρας...
Για τους Μαλαισιανούς οδηγούς το γενικό σχόλιό μου είναι ότι δεν πρόκειται για τους πιο επικίνδυνους που έχω δει στη ζωή μου, μπορώ όμως άνετα να “πω” ότι πρόκειται για τις μεγαλύτερες “κότες” που έχω δει σε όλες τις χώρες που έχω ταξιδέψει, “Κότες”, με ένα σημαντικό κομμάτι αυτών να δικαιούται εξίσου και τον τίτλο “βλάκες” (κανονικά θα έπρεπε να το κουράσω λίγο περισσότερο για να βρω κάποιον πιο λεπτό χαρακτηρισμό, αλλά οι ώρες που πέρασα οδηγώντας ήταν πολλές, οπότε... στο καλό οι λεπτοί χαρακτηρισμοί). Το όριο ταχύτητας στον αυτοκινητόδρομο είναι 110 χιλιόμετρα την ώρα, και με λίγες μόνο εξαιρέσεις, εκεί κινήθηκα, αφενός για να αποφύγουμε τις περιπέτειες με κλήσεις, κι αφετέρου επειδή το πανάλαφρο 800αράκι της φίλης μου ήταν έτοιμο να... απογειωθεί τις δύο-τρεις φορές που ασυναίσθητα (γκούχου-γκούχου) πατήσαμε τα 130-135. Με 110 χιλιόμετρα την ώρα, περάσαμε τον περισσότερο χρόνο στη δεξιά, τη “γρήγορη” λωρίδα, αφήνοντας κολλημένα στη μεσαία λωρίδα, που πήγαινε γύρω στα 90-100 χιλιόμετρα την ώρα, αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού, πολυτελή, αυτοκίνητα που στην Ελλάδα τα έχω συνηθίσει να πηγαίνουν με 140+, κολλημένα στη γρήγορη λωρίδα, με τα φώτα να κάνουν σινιάλο σε προπορευόμενους οδηγούς με πιο αργά αυτοκίνητα. Κι εδώ φυσικά υπάρχουν οι... Jaguarάτοι και οι BMWάτοι που τη μια στιγμή τους βλέπεις στο βάθος του καθρέφτη σου και μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου τους έχεις στον... πωπό σου να σου κάνουν σινιάλο να σύρεις τον αργό πωπό σου στη διπλανή λωρίδα, όμως επαναλαμβάνω ότι στην πλειοψηφία τους οι Μαλαισιανοί κάτοχοι “δυνατών” αυτοκινήτων, πηγαίνουν σαν χελώνες, κι είναι διαστροφικά ερωτευμένοι με τη μεσαία λωρίδα. “Μιλώντας” με ποσοστά, θα έλεγα ότι το 60% των αυτοκινήτων πηγαίνει στη μεσαία λωρίδα, το 30% στη γρήγορη, και μόνο το 10% στην αργή, κάτι που από τη στιγμή που συνειδητοποίησα και μετά, το μετέτρεψα σε παιχνίδι. Πώς; Υπήρχαν φορές που έβλεπα πίσω μας στη γρήγορη (αλλά σχετικά γεμάτη από αυτοκίνητα) λωρίδα κάτι κακομαθημένα πιτσιρίκια να μου κάνουν σινιάλο για να περάσουν, άσχετα αν δεν μπορούσαν, λόγω κίνησης, να πάνε με περισσότερα από 110 χιλιόμετρα. Τους άφηνα λοιπόν να περάσουν, πήγαινα στη μεσαία, καρφί στην άδεια αργή, πάτημα μέχρι το όριο ταχύτητας, και μετά πίσω στη μεσαία, και πίσω στη γρήγορη, όπου τους ίδιους κακομαθημένους (μιλάει ο... ώριμος που προσπερνούσε αυτοκίνητα κινούμενος στην αργή λωρίδα) τους έβρισκα πάλι πίσω μου(!). Πολύ απλά, ούτε καν κάτι μεσοπολεμικά φορτηγά δεν κινούνται στην αργή λωρίδα. Μένεις με την εντύπωση ότι οι Μαλαισιανοί θεωρούν... ντροπή το να κινηθούν στην αργή λωρίδα, τη λωρίδα των... λεπρών, που κανείς δεν θέλει να έχει να κάνει το παραμικρό μαζί τους. It suited me juuust fine...
Η Μαλαισία είναι χώρα στην οποία ο καταναλωτής και ο φαγάς, είναι μονίμως “καλυμμένοι” με “τριπλή”, με 1Χ2, χωρίς τον παραμικρό κίνδυνο να “κρεμαστούν” από αποτέλεσμα “αγώνα”. Οι μουσουλμάνοι κατά κανόνα κλείνουν τα μαγαζιά τους τις Παρασκευές, όμως οι Κινέζοι και οι Ινδοί δουλεύουν κανονικά, οπότε αν χρειαστείς κάτι, απλά πηγαίνεις σ' εκείνους. Τις Κυριακές οι Κινέζοι συνηθίζουν να κλείνουν τα εμπορικά καταστήματά τους, οι μουσουλμάνοι επίσης (περισσότερο επειδή οι της Μαλαισίας δεν είναι και οι σκληρότεροι δουλευταράδες του κόσμου, κατά ομολογία και των ιδίων), όμως οι Ινδοί παραμένουν ανοικτοί (όπως χθες το πρωί στο Taiping, στο οποίο νωρίς το πρωί μπορούσες να ακούσεις τη χαρακτηριστική μουσική Bollywood ταινιών, που συνηθίζουν να παίζουν οι Ινδοί καταστηματάρχες). Κι όταν οι Ινδοί γιορτάζουν κάτι κι έχουν τα δικά τους καταστήματα κλειστά, μπορείς να είσαι σίγουρος ότι οι Κινέζοι θα είναι με ανοικτές αγκάλες, έτοιμοι και σούπερ πρόθυμοι να υποδεχθούν εσένα και τα ρίνγκιτ σου. Το ίδιο συμβαίνει και με τα φαγάδικα, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την κινέζικη πρωτοχρονιά, φέτος τον Φεβρουάριο. Ήμασταν πάλι στην Georgetown, η πόλη, ανήμερα πρωτοχρονιάς, νωρίς το πρωί, ήταν έρημη, τα στόρια των κινέζικων φαγάδικων ήταν κατεβασμένα, όμως το ινδικό στη γωνία απέναντι σχεδόν από το ξενοδοχείο μας, έκανε χρυσές δουλειές, σερβίροντας το ένα roti πίσω από το άλλο. Να ζήσει η πολυφυλετική Μαλαισία!
Επειδή ήδη το τράβηξα αρκετά, θα κλείσω με αυτό: σαν Έλληνας, όταν ταξιδεύω, υπάρχουν πολλές φορές που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αισθάνομαι ότι είμαστε, οι Έλληνες, η γλώσσα μας, παντού. Έχω να θυμάμαι αμέτρητες ιστορίες, όμως για να μείνω στα της Μαλαισίας, πριν από δύο βδομάδες που πήγαμε σε ένα νοσοκομείο, παρκάραμε το αυτοκίνητο απέναντι από την είσοδό του, σε έναν ανοικτό χώρο ιδιοκτησίας της Ένωσης Χριστιανικών Εκκλησιών Μαλαισίας. Στην είσοδο υπήρχε μία πλάκα, και πάνω της γραμμένη μία λέξη: “Oikoumene” . Όταν ήρθα στην Kuala Lumpur στις 26 Ιουνίου, έκανα... βάση μου ένα πολύ απλό ξενοδοχείο κοντά στο νοσοκομείο της φίλης μου. Ένα μεσημέρι έκανα βόλτα στη γειτονιά, κι έμεινα έκπληκτος βλέποντας ταμπέλα στην είσοδο κτιρίου, που υποδείκνυε ότι στον πρώτο όροφο υπήρχε γραφείο της εταιρείας “Hellas Sea Trading”(!). Δίπλα δε στο ξενοδοχείο μας στην Georgetown, με έπιασαν τα γέλια όταν είδα ένα φαγάδικο/καφέ να έχει στην είσοδό του μία ταμπέλα με ένα τεράστιο “S”, στα χρώματα της σημαίας μας. Ήταν το πρώτο γράμμα του “Santorini”, με ένα σχέδιο να συνοδεύει το όνομα, σχέδιο με τα κλασικά παραδοσιακά σπίτια στο χείλος του γκρεμού. Ρώτησα μία κοπελίτσα που δουλεύει εκεί αν ο ιδιοκτήτης είναι Έλληνας. Δεν είναι. Η κοπελίτσα δεν ήξερε καν (όχι ότι ήταν υποχρεωμένη να ξέρει), ότι το μαγαζί στο οποίο δουλεύει έχει το όνομα ελληνικού νησιού. Santorini, Oikoumene, Hellas... Εμείς, η γλώσσα μας, ή απλά η φήμη μας, είμαστε/είναι πραγματικά παντού...
Ραντεβού αύριο με τα περί Pulau Pinang.
Χαιρετίσματα σε όλους.

 

[GTS]

Να'σαι πάντα καλά Δημήτρη....

 

[dim kyr]

Μπράβο Δημήτρη για τα υπέροχα κείμενά σου. Αναμένουμε την συνέχεια....

υγ. Η Μαλαισιανή κυβέρνηση προφανώς, "προμοτάρει" το Ισλαμικό στοιχείο, για να μπορέσει αυτό το μωσαικό χώρας να αποκτήσει εθνική ταυτότητα και να "ελέγχεται" πιο εύκολα ο πληθυσμός, πράγμα με το οποίο δεν συμφωνώ εγώ αλλά..... Χρόνια τώρα η Μαλαισία παραπαίει μεταξύ 3 τουλάχιστον εθνικοτήτων και μόλις στα τέλη του 1990 άρχισε να δείχνει κάποια δείγματα ομοιογένειας. Πράγμα συνηθισμένο σε χώρες "χωνευτήρια".