travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 2.060
- Likes
- 18.361
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Al Moosawi Grand Mosque
Η ώρα ήταν τρεις και μισή και συνεννοηθήκαμε με τους φίλους μας να βγούμε όλοι μαζί στις 5. Βέβαια στις 5 που βγήκαμε φαινόταν ότι δεν θα κρατούσε για πολύ ακόμα το φως της ημέρας.
Εγώ στο δωμάτιο είχα ψάξει στο διαδίκτυο και είδα ότι το μόνο που θα μας ενδιέφερε από τα υπόλοιπα της Μοσούλης ήταν ένα τζαμί με το όνομα Al Moosawi Grand Mosque. Η απόσταση από το ξενοδοχείο μας ήταν περίπου 2,5 χιλιόμετρα και θα πηγαίναμε με τα πόδια για να δούμε και την πόλη σε αυτό το μέρος. Πράγματι σε όλη τη διαδρομή βλέπαμε καταστήματα ή πάγκους που πουλούσαν διάφορα μικροπράγματα και ζαρζαβατικά.
Λίγο πριν τις 6 φτάσαμε στο τζαμί και είδαμε ότι γύρω-γύρω ήταν περιφραγμένο και στην είσοδο υπήρχε κάποιος φρουρός. Άφηνε όλους τους ντόπιους να περάσουν αλλά εμάς δεν μας άφηνε. Εμείς του είπαμε ότι απλά θέλουμε να τραβήξουμε μερικές φωτογραφίες στο τζαμί αλλά αυτός δεν καταλάβαινε και πολλά. Ευτυχώς κάποιος περαστικός ήξερε λίγα αγγλικά και του εξήγησε. Ο φρουρός ρώτησε κάποιον, που μάλλον ήτανε σχετικός με τον χώρο, και εκείνος πήγε προς το τζαμί, κάποιον φαίνεται να ρωτήσει. Ιρακινό το στυλ.
Όταν γύρισε μας είπε να κάτσουμε να ξεκουραστούμε και θα μπαίναμε μετά από λίγο. Πιάσαμε την κουβέντα με τον νεαρό που ήξερε εκείνα τα αγγλικά και πέρασε κάνα τέταρτο. Κάθε τόσο εμείς ρωτούσαμε εάν θα μπούμε αλλά κανείς δεν ήξερε ούτε το εάν ούτε το πότε. Αποφασίσαμε να πάμε από κάποια άλλη μεριά μήπως μπορέσουμε και μπούμε. Όμως το τζαμί ήταν τόσο περιφραγμένο που καλά-καλά δεν έβλεπες ούτε τον τρούλο του. Ουσιαστικά για να δεις τον τρούλο έπρεπε να είχες ένα drone, διότι ήταν χτισμένο γύρω-γύρω με διάφορα άλλα οικήματα. Μέσα σε 10 λεπτά είχαμε γυρίσει και ακόμα δεν είχε μάθει κανένας για την τύχη μας. Είχε περάσει δηλαδή περίπου μισή ώρα και δεν ξέραμε τίποτα.
Ενώ σκεφτόμασταν να φύγουμε αποφάσισα να του πω, με τον μεταφραστή του google δηλαδή, αν μου επιτρέπει να μπω μόνος μου. Ήρθε ένας άλλος νεαρός και μετά από άλλα 5 λεπτά ήρθε ένας άλλος κύριος στην ηλικία μας και είπε σε μας τους δύο άντρες να πάμε μέσα. Μάλιστα μας πήρε μαζί του και μας έβαλε μέσα στο τζαμί και μας σύστησε έναν κύριο που φαινόταν ότι ήταν κοντά στα 90 και μας είπε ότι αυτός ήταν ο διευθυντής ας πούμε του τζαμιού. Ευτυχώς ο άνθρωπος όχι μόνο ήξερε αγγλικά αλλά ήταν και πολύ εγκάρδιος. Μάλιστα όταν μπαίναμε στο τζαμί είδαμε ένα κύριο να κουβαλάει 2 φορέματα για τις γυναίκες. Ήταν ένας συνδυασμός ολόσωμου φορέματος μαζί με το χιτζάμπ, δηλαδή το μαντήλι. Μάλιστα δεν ήταν μαύρο αλλά λευκό με λουλουδάκια σαν πουά επάνω.
Μας είχε πει κάποιος πριν μπούμε ότι οι γυναίκες θα πήγαιναν από αλλού. Παρόλα αυτά ο άνθρωπος που μας υποδέχτηκε φαίνεται ότι έδωσε οδηγίες γιατί μετά από λίγο ήρθαν και αυτές μαζί με όλους εμάς και ο ηλικιωμένος αυτός κύριος μας έκανε μία ξενάγηση σε όλο το χώρο. Χωρίς να μας λέει πολλά, απλά μας άφηνε να τραβήξουμε φωτογραφίες. Μάλιστα μας ζητούσε τις μηχανές μας να μας τραβήξει όλους μαζί, αλλά και να βγει και εκείνος μαζί με μας. Στο ισόγειο που πήγαμε ήταν ένας τεράστιος χώρος, που είχε ένα ύψος μόνο 4-5 μέτρα και από κει και πάνω είχε μόνο διακόσμηση η οροφή γιατί δεν υπήρχε κάτι πιο ψηλά από αυτό το ύψος. Δεν βλέπαμε πουθενά τον θόλο του τρούλου. Παρόλα αυτά εμείς ήμασταν πολύ ευχαριστημένοι που μπήκαμε και τραβήξαμε και φωτογραφίες. Βέβαια στα τζαμιά συνήθως επιτρέπεται η φωτογράφηση.
Εμείς ετοιμαζόμασταν να φύγουμε αλλά εκείνος ο κύριος μας είπε να πάμε μαζί του. Μπήκαμε σε ένα ασανσέρ και ανεβήκαμε δύο ορόφους. Μετά από 10 μέτρα βρεθήκαμε στο κυρίως τζαμί. Βέβαια δεν ήταν πολύ ψηλό αλλά βλέπαμε τον τρούλο του και να κρέμεται από επάνω ένας καταπληκτικός πολυέλαιος. Ο ηλικιωμένος κύριος μου είπε ότι είχε βάρος 1.250 κιλά και ήταν φτιαγμένος στο χέρι. Ό,τι και να λέμε αν δεν δει κανείς φωτογραφίες έστω, δεν καταλαβαίνει. Βγάλαμε όσες φωτογραφίες θέλαμε και όπου θέλαμε, χωρίς να είχε καμία αντίρρηση ο άνθρωπος. Μάλιστα μας προέτρεπε για να βγάλουμε κι άλλες.
Νομίζαμε ότι τον είχαμε κουράσει και θέλαμε να φύγουμε πια, αφού είχαμε δει περισσότερα από όσα περιμέναμε. Σαν να ζούσαμε λίγο σε παραμύθι, γιατί τελικά καταλάβαμε πόσο δύσκολο ήταν να μπεις σε ένα τζάμι στο Ιράκ όταν είσαι ξένος.
Αναρωτιόμασταν με τον Γιάννη πόσο χρονών να ήταν και εγώ έλεγα στο Γιάννη ότι μπορεί να ήταν και κοντά στα 90, αλλά σίγουρα πάνω από 80. Ο Γιάννης δεν ντράπηκε και τον ρώτησε και μας είπε ότι ήταν 73 ετών. Όμως κατάλαβε γιατί τον ρωτήσαμε και μας έδειξε το κεφάλι του που ήταν κουρεμένο τελείως, αλλά φαινόταν μια ουλή που είχε, κατά πάσα πιθανότητα από σφαίρα. Μάλιστα ήθελε να ξεκουμπώσει και το πουκάμισό του για να μας δείξει μία άλλη σφαίρα που είχε στην κοιλιά.
Επίσης ο άνθρωπος δεν είχε καθόλου δόντια γι’ αυτό και ψεύδιζε λίγο αλλά φαντάζομαι θα είχε φάει κι άλλη σφαίρα στο πόδι γιατί κούτσαινε επίσης. Πάντως μετά από αυτές τις αναφορές που μας έκανε άρχισε να λέει για τον Σαντάμ Χουσεΐν ότι ήταν τρελός και κατέστρεψε τη χώρα.
Μας συνόδευσε μέχρι έξω που πήγαμε να φορέσουμε τα παπούτσια μας. Μάλιστα όταν είδε την Ντίνα να δυσκολεύεται για να φορέσει τα παπούτσια της, πήγε μόνος του και της έφερε ένας σκαμπό για να καθίσει και να διευκολυνθεί. Όταν τελείωσε η Ντίνα, εγώ παίρνω το σκαμπό και πάω να το βάλω μέσα, αλλά το πήρε από τα χέρια μου και το πήγε μόνος του. Εννοείται ότι φεύγοντας του σφίξαμε το χέρι γιατί ήμασταν πολύ ευχαριστημένοι από αυτά που έκανε για μας.
Βγαίνοντας έξω στην είσοδο μας έπιασαν πάλι την κουβέντα μερικοί ντόπιοι. Μιλήσαμε για το Ιράκ και την εντύπωση που είχαν οι άνθρωποι γι’ αυτή τη χώρα. Εμείς βέβαια τους είπαμε ότι τους θεωρούμε πολύ καλούς ανθρώπους και δεν είχαμε καμία κακή γνώμη για την ίδια τη χώρα του Ιράκ. Επίσης εγώ τους είπα ότι αν και ο Σαντάμ ήταν ένας στυγνός δικτάτορας εμείς στον πόλεμο, τον δεύτερο ειδικά, ως Έλληνες ήμασταν υπέρ του Σαντάμ, γιατί πιστεύαμε ότι ο πόλεμος αυτός ήταν άδικος γι’ αυτόν.
Φύγαμε χαρούμενοι να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο αλλά στο δρόμο δεν βρήκαμε κάποιο εστιατόριο που να μας ικανοποιεί και έτσι φτάσαμε στη γειτονιά μας. Υπήρχε ένα γωνιακό και καθίσαμε σε ένα τραπεζάκι που είχε έξω και φάγαμε τα κλασικά.
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο την ώρα που τελείωνε το ματς Ρεάλ-Μπαρτσελόνα στην Ισπανία και ο κόσμος το έβλεπε στην τηλεόραση. Μόλις τελείωσε με νικήτρια την Ρεάλ, σε μία καφετέρια που ήταν απέναντι βγήκε ο κόσμος έξω και πανηγύριζε. Στην αρχή νομίζαμε ότι όλοι ήταν φίλοι της Ρεάλ και πράγματι πανηγύριζαν τη νίκη τους. Εγώ ρώτησα κάποιον στο ξενοδοχείο εκείνη την ώρα εάν οι πανηγυρισμοί ήταν όντως για τη Ρεάλ. Εκείνος μου απάντησε ναι. Αλλά όταν τον ρώτησα αν όλοι αυτοί ήταν φίλοι της Ρεάλ εκείνος μου είπε όχι. Άρα του λέω χόρευαν και φώναζαν επειδή γενικά ήταν χαρούμενοι και εκείνος μου απάντησε καταφατικά.
Συμπερασματικά η Βασόρα (Basra) δεν είχε και πολλά πράγματα για να δεις. Δηλαδή και μία μέρα να μείνεις ήταν πολύ, απλά ξέρεις ότι πέρασες από μία πόλη που είναι γνωστή σε όλο τον κόσμο.
Μετά από τα 300€ που άλλαξα στην Βαγδάτη, σήμερα αναγκάστηκα να αλλάξω και κάποια άλλα χρήματα για το υπόλοιπο του ταξιδιού. Σήμερα σταματήσαμε σε ένα επίσημο ανταλλακτήριο για να κάνουμε λοιπόν συνάλλαγμα. Δεν είχε η Βασόρα τόσο καλή ισοτιμία όσο η Βαγδάτη γιατί εμείς του δώσαμε ψιλά. Συγκεκριμένα εγώ άλλαξα 400 δολάρια δίνοντας 8 πενηντάρικα. Αντί να μου αλλάξει 1.410 δηνάρια το ένα δολάριο μου τα άλλαξε με 1.400. Σίγουρα η διαφορά ήταν μηδαμινή. Μετά άλλαξα και ευρώ και συγκεκριμένα πέντε εικοσάρικα και δύο πενηντάρικα. Γι’ αυτά η ισοτιμία ήταν 1.550 δηνάρια ενώ στη Βαγδάτη πήρα 1600. Και πάλι η διαφορά ήταν σχετικά μικρή.
Στην αγορά που κάναμε βόλτα σήμερα πολλοί πουλούσαν μπάμιες. Το ωραίο ήταν ότι η λέξη μπάμια στα αραβικά είχε το ίδιο νόημα με τη δική μας. Ίσως ήταν η καταγωγή της από την τούρκικη γλώσσα. Οι άλλες λέξεις που είχαμε κοινές ήταν ο μεζές, η πίκλα και το τουρσί. Ρωτήσαμε ένα μανάβη πόσο πουλάει τις μπάμιες και είπε 6.000 δηνάρια το κιλό. Άρα και εκεί ήταν ακριβές, αφού κόστιζαν σχεδόν 4 ευρώ. Φυσικά μιλάμε για μπάμιες πολύ μικρές.
Μιλήσαμε με τον Αχμέτ το βράδυ στο τηλέφωνο και με ρωτούσε για ένα αρχαιολογικό χώρο που θα δούμε μετά από 2-3 μέρες, εάν θα μπούμε. Ήθελε να το ξέρει από πριν για να κλείσει τα εισιτήρια να του τα στείλουν από τη Μοσούλη, γιατί από εκεί λέει τα αγοράζουν όλοι οι επισκέπτες. Εγώ εννοείται ότι συμφώνησα να πάμε. Το είδαμε και αλλού αυτό: να αγοράζεις τα εισιτήρια από ένα μέρος και το σημείο επίσκεψης να είναι αλλού.
Και το σχετικό βίντεο από την Βασόρα:
Η ώρα ήταν τρεις και μισή και συνεννοηθήκαμε με τους φίλους μας να βγούμε όλοι μαζί στις 5. Βέβαια στις 5 που βγήκαμε φαινόταν ότι δεν θα κρατούσε για πολύ ακόμα το φως της ημέρας.
Εγώ στο δωμάτιο είχα ψάξει στο διαδίκτυο και είδα ότι το μόνο που θα μας ενδιέφερε από τα υπόλοιπα της Μοσούλης ήταν ένα τζαμί με το όνομα Al Moosawi Grand Mosque. Η απόσταση από το ξενοδοχείο μας ήταν περίπου 2,5 χιλιόμετρα και θα πηγαίναμε με τα πόδια για να δούμε και την πόλη σε αυτό το μέρος. Πράγματι σε όλη τη διαδρομή βλέπαμε καταστήματα ή πάγκους που πουλούσαν διάφορα μικροπράγματα και ζαρζαβατικά.
Λίγο πριν τις 6 φτάσαμε στο τζαμί και είδαμε ότι γύρω-γύρω ήταν περιφραγμένο και στην είσοδο υπήρχε κάποιος φρουρός. Άφηνε όλους τους ντόπιους να περάσουν αλλά εμάς δεν μας άφηνε. Εμείς του είπαμε ότι απλά θέλουμε να τραβήξουμε μερικές φωτογραφίες στο τζαμί αλλά αυτός δεν καταλάβαινε και πολλά. Ευτυχώς κάποιος περαστικός ήξερε λίγα αγγλικά και του εξήγησε. Ο φρουρός ρώτησε κάποιον, που μάλλον ήτανε σχετικός με τον χώρο, και εκείνος πήγε προς το τζαμί, κάποιον φαίνεται να ρωτήσει. Ιρακινό το στυλ.
Όταν γύρισε μας είπε να κάτσουμε να ξεκουραστούμε και θα μπαίναμε μετά από λίγο. Πιάσαμε την κουβέντα με τον νεαρό που ήξερε εκείνα τα αγγλικά και πέρασε κάνα τέταρτο. Κάθε τόσο εμείς ρωτούσαμε εάν θα μπούμε αλλά κανείς δεν ήξερε ούτε το εάν ούτε το πότε. Αποφασίσαμε να πάμε από κάποια άλλη μεριά μήπως μπορέσουμε και μπούμε. Όμως το τζαμί ήταν τόσο περιφραγμένο που καλά-καλά δεν έβλεπες ούτε τον τρούλο του. Ουσιαστικά για να δεις τον τρούλο έπρεπε να είχες ένα drone, διότι ήταν χτισμένο γύρω-γύρω με διάφορα άλλα οικήματα. Μέσα σε 10 λεπτά είχαμε γυρίσει και ακόμα δεν είχε μάθει κανένας για την τύχη μας. Είχε περάσει δηλαδή περίπου μισή ώρα και δεν ξέραμε τίποτα.
Ενώ σκεφτόμασταν να φύγουμε αποφάσισα να του πω, με τον μεταφραστή του google δηλαδή, αν μου επιτρέπει να μπω μόνος μου. Ήρθε ένας άλλος νεαρός και μετά από άλλα 5 λεπτά ήρθε ένας άλλος κύριος στην ηλικία μας και είπε σε μας τους δύο άντρες να πάμε μέσα. Μάλιστα μας πήρε μαζί του και μας έβαλε μέσα στο τζαμί και μας σύστησε έναν κύριο που φαινόταν ότι ήταν κοντά στα 90 και μας είπε ότι αυτός ήταν ο διευθυντής ας πούμε του τζαμιού. Ευτυχώς ο άνθρωπος όχι μόνο ήξερε αγγλικά αλλά ήταν και πολύ εγκάρδιος. Μάλιστα όταν μπαίναμε στο τζαμί είδαμε ένα κύριο να κουβαλάει 2 φορέματα για τις γυναίκες. Ήταν ένας συνδυασμός ολόσωμου φορέματος μαζί με το χιτζάμπ, δηλαδή το μαντήλι. Μάλιστα δεν ήταν μαύρο αλλά λευκό με λουλουδάκια σαν πουά επάνω.
Μας είχε πει κάποιος πριν μπούμε ότι οι γυναίκες θα πήγαιναν από αλλού. Παρόλα αυτά ο άνθρωπος που μας υποδέχτηκε φαίνεται ότι έδωσε οδηγίες γιατί μετά από λίγο ήρθαν και αυτές μαζί με όλους εμάς και ο ηλικιωμένος αυτός κύριος μας έκανε μία ξενάγηση σε όλο το χώρο. Χωρίς να μας λέει πολλά, απλά μας άφηνε να τραβήξουμε φωτογραφίες. Μάλιστα μας ζητούσε τις μηχανές μας να μας τραβήξει όλους μαζί, αλλά και να βγει και εκείνος μαζί με μας. Στο ισόγειο που πήγαμε ήταν ένας τεράστιος χώρος, που είχε ένα ύψος μόνο 4-5 μέτρα και από κει και πάνω είχε μόνο διακόσμηση η οροφή γιατί δεν υπήρχε κάτι πιο ψηλά από αυτό το ύψος. Δεν βλέπαμε πουθενά τον θόλο του τρούλου. Παρόλα αυτά εμείς ήμασταν πολύ ευχαριστημένοι που μπήκαμε και τραβήξαμε και φωτογραφίες. Βέβαια στα τζαμιά συνήθως επιτρέπεται η φωτογράφηση.
Εμείς ετοιμαζόμασταν να φύγουμε αλλά εκείνος ο κύριος μας είπε να πάμε μαζί του. Μπήκαμε σε ένα ασανσέρ και ανεβήκαμε δύο ορόφους. Μετά από 10 μέτρα βρεθήκαμε στο κυρίως τζαμί. Βέβαια δεν ήταν πολύ ψηλό αλλά βλέπαμε τον τρούλο του και να κρέμεται από επάνω ένας καταπληκτικός πολυέλαιος. Ο ηλικιωμένος κύριος μου είπε ότι είχε βάρος 1.250 κιλά και ήταν φτιαγμένος στο χέρι. Ό,τι και να λέμε αν δεν δει κανείς φωτογραφίες έστω, δεν καταλαβαίνει. Βγάλαμε όσες φωτογραφίες θέλαμε και όπου θέλαμε, χωρίς να είχε καμία αντίρρηση ο άνθρωπος. Μάλιστα μας προέτρεπε για να βγάλουμε κι άλλες.
Νομίζαμε ότι τον είχαμε κουράσει και θέλαμε να φύγουμε πια, αφού είχαμε δει περισσότερα από όσα περιμέναμε. Σαν να ζούσαμε λίγο σε παραμύθι, γιατί τελικά καταλάβαμε πόσο δύσκολο ήταν να μπεις σε ένα τζάμι στο Ιράκ όταν είσαι ξένος.
Αναρωτιόμασταν με τον Γιάννη πόσο χρονών να ήταν και εγώ έλεγα στο Γιάννη ότι μπορεί να ήταν και κοντά στα 90, αλλά σίγουρα πάνω από 80. Ο Γιάννης δεν ντράπηκε και τον ρώτησε και μας είπε ότι ήταν 73 ετών. Όμως κατάλαβε γιατί τον ρωτήσαμε και μας έδειξε το κεφάλι του που ήταν κουρεμένο τελείως, αλλά φαινόταν μια ουλή που είχε, κατά πάσα πιθανότητα από σφαίρα. Μάλιστα ήθελε να ξεκουμπώσει και το πουκάμισό του για να μας δείξει μία άλλη σφαίρα που είχε στην κοιλιά.
Επίσης ο άνθρωπος δεν είχε καθόλου δόντια γι’ αυτό και ψεύδιζε λίγο αλλά φαντάζομαι θα είχε φάει κι άλλη σφαίρα στο πόδι γιατί κούτσαινε επίσης. Πάντως μετά από αυτές τις αναφορές που μας έκανε άρχισε να λέει για τον Σαντάμ Χουσεΐν ότι ήταν τρελός και κατέστρεψε τη χώρα.
Μας συνόδευσε μέχρι έξω που πήγαμε να φορέσουμε τα παπούτσια μας. Μάλιστα όταν είδε την Ντίνα να δυσκολεύεται για να φορέσει τα παπούτσια της, πήγε μόνος του και της έφερε ένας σκαμπό για να καθίσει και να διευκολυνθεί. Όταν τελείωσε η Ντίνα, εγώ παίρνω το σκαμπό και πάω να το βάλω μέσα, αλλά το πήρε από τα χέρια μου και το πήγε μόνος του. Εννοείται ότι φεύγοντας του σφίξαμε το χέρι γιατί ήμασταν πολύ ευχαριστημένοι από αυτά που έκανε για μας.
Βγαίνοντας έξω στην είσοδο μας έπιασαν πάλι την κουβέντα μερικοί ντόπιοι. Μιλήσαμε για το Ιράκ και την εντύπωση που είχαν οι άνθρωποι γι’ αυτή τη χώρα. Εμείς βέβαια τους είπαμε ότι τους θεωρούμε πολύ καλούς ανθρώπους και δεν είχαμε καμία κακή γνώμη για την ίδια τη χώρα του Ιράκ. Επίσης εγώ τους είπα ότι αν και ο Σαντάμ ήταν ένας στυγνός δικτάτορας εμείς στον πόλεμο, τον δεύτερο ειδικά, ως Έλληνες ήμασταν υπέρ του Σαντάμ, γιατί πιστεύαμε ότι ο πόλεμος αυτός ήταν άδικος γι’ αυτόν.
Φύγαμε χαρούμενοι να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο αλλά στο δρόμο δεν βρήκαμε κάποιο εστιατόριο που να μας ικανοποιεί και έτσι φτάσαμε στη γειτονιά μας. Υπήρχε ένα γωνιακό και καθίσαμε σε ένα τραπεζάκι που είχε έξω και φάγαμε τα κλασικά.
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο την ώρα που τελείωνε το ματς Ρεάλ-Μπαρτσελόνα στην Ισπανία και ο κόσμος το έβλεπε στην τηλεόραση. Μόλις τελείωσε με νικήτρια την Ρεάλ, σε μία καφετέρια που ήταν απέναντι βγήκε ο κόσμος έξω και πανηγύριζε. Στην αρχή νομίζαμε ότι όλοι ήταν φίλοι της Ρεάλ και πράγματι πανηγύριζαν τη νίκη τους. Εγώ ρώτησα κάποιον στο ξενοδοχείο εκείνη την ώρα εάν οι πανηγυρισμοί ήταν όντως για τη Ρεάλ. Εκείνος μου απάντησε ναι. Αλλά όταν τον ρώτησα αν όλοι αυτοί ήταν φίλοι της Ρεάλ εκείνος μου είπε όχι. Άρα του λέω χόρευαν και φώναζαν επειδή γενικά ήταν χαρούμενοι και εκείνος μου απάντησε καταφατικά.
Συμπερασματικά η Βασόρα (Basra) δεν είχε και πολλά πράγματα για να δεις. Δηλαδή και μία μέρα να μείνεις ήταν πολύ, απλά ξέρεις ότι πέρασες από μία πόλη που είναι γνωστή σε όλο τον κόσμο.
Μετά από τα 300€ που άλλαξα στην Βαγδάτη, σήμερα αναγκάστηκα να αλλάξω και κάποια άλλα χρήματα για το υπόλοιπο του ταξιδιού. Σήμερα σταματήσαμε σε ένα επίσημο ανταλλακτήριο για να κάνουμε λοιπόν συνάλλαγμα. Δεν είχε η Βασόρα τόσο καλή ισοτιμία όσο η Βαγδάτη γιατί εμείς του δώσαμε ψιλά. Συγκεκριμένα εγώ άλλαξα 400 δολάρια δίνοντας 8 πενηντάρικα. Αντί να μου αλλάξει 1.410 δηνάρια το ένα δολάριο μου τα άλλαξε με 1.400. Σίγουρα η διαφορά ήταν μηδαμινή. Μετά άλλαξα και ευρώ και συγκεκριμένα πέντε εικοσάρικα και δύο πενηντάρικα. Γι’ αυτά η ισοτιμία ήταν 1.550 δηνάρια ενώ στη Βαγδάτη πήρα 1600. Και πάλι η διαφορά ήταν σχετικά μικρή.
Στην αγορά που κάναμε βόλτα σήμερα πολλοί πουλούσαν μπάμιες. Το ωραίο ήταν ότι η λέξη μπάμια στα αραβικά είχε το ίδιο νόημα με τη δική μας. Ίσως ήταν η καταγωγή της από την τούρκικη γλώσσα. Οι άλλες λέξεις που είχαμε κοινές ήταν ο μεζές, η πίκλα και το τουρσί. Ρωτήσαμε ένα μανάβη πόσο πουλάει τις μπάμιες και είπε 6.000 δηνάρια το κιλό. Άρα και εκεί ήταν ακριβές, αφού κόστιζαν σχεδόν 4 ευρώ. Φυσικά μιλάμε για μπάμιες πολύ μικρές.
Μιλήσαμε με τον Αχμέτ το βράδυ στο τηλέφωνο και με ρωτούσε για ένα αρχαιολογικό χώρο που θα δούμε μετά από 2-3 μέρες, εάν θα μπούμε. Ήθελε να το ξέρει από πριν για να κλείσει τα εισιτήρια να του τα στείλουν από τη Μοσούλη, γιατί από εκεί λέει τα αγοράζουν όλοι οι επισκέπτες. Εγώ εννοείται ότι συμφώνησα να πάμε. Το είδαμε και αλλού αυτό: να αγοράζεις τα εισιτήρια από ένα μέρος και το σημείο επίσκεψης να είναι αλλού.
Και το σχετικό βίντεο από την Βασόρα:
