Ιράκ Μεσοποταμία, Το όραμα και η απομυθοποίηση.

[travelbreak]

Al Moosawi Grand Mosque

Η ώρα ήταν τρεις και μισή και συνεννοηθήκαμε με τους φίλους μας να βγούμε όλοι μαζί στις 5. Βέβαια στις 5 που βγήκαμε φαινόταν ότι δεν θα κρατούσε για πολύ ακόμα το φως της ημέρας.

Εγώ στο δωμάτιο είχα ψάξει στο διαδίκτυο και είδα ότι το μόνο που θα μας ενδιέφερε από τα υπόλοιπα της Μοσούλης ήταν ένα τζαμί με το όνομα Al Moosawi Grand Mosque. Η απόσταση από το ξενοδοχείο μας ήταν περίπου 2,5 χιλιόμετρα και θα πηγαίναμε με τα πόδια για να δούμε και την πόλη σε αυτό το μέρος. Πράγματι σε όλη τη διαδρομή βλέπαμε καταστήματα ή πάγκους που πουλούσαν διάφορα μικροπράγματα και ζαρζαβατικά.

Λίγο πριν τις 6 φτάσαμε στο τζαμί και είδαμε ότι γύρω-γύρω ήταν περιφραγμένο και στην είσοδο υπήρχε κάποιος φρουρός. Άφηνε όλους τους ντόπιους να περάσουν αλλά εμάς δεν μας άφηνε. Εμείς του είπαμε ότι απλά θέλουμε να τραβήξουμε μερικές φωτογραφίες στο τζαμί αλλά αυτός δεν καταλάβαινε και πολλά. Ευτυχώς κάποιος περαστικός ήξερε λίγα αγγλικά και του εξήγησε. Ο φρουρός ρώτησε κάποιον, που μάλλον ήτανε σχετικός με τον χώρο, και εκείνος πήγε προς το τζαμί, κάποιον φαίνεται να ρωτήσει. Ιρακινό το στυλ.

Όταν γύρισε μας είπε να κάτσουμε να ξεκουραστούμε και θα μπαίναμε μετά από λίγο. Πιάσαμε την κουβέντα με τον νεαρό που ήξερε εκείνα τα αγγλικά και πέρασε κάνα τέταρτο. Κάθε τόσο εμείς ρωτούσαμε εάν θα μπούμε αλλά κανείς δεν ήξερε ούτε το εάν ούτε το πότε. Αποφασίσαμε να πάμε από κάποια άλλη μεριά μήπως μπορέσουμε και μπούμε. Όμως το τζαμί ήταν τόσο περιφραγμένο που καλά-καλά δεν έβλεπες ούτε τον τρούλο του. Ουσιαστικά για να δεις τον τρούλο έπρεπε να είχες ένα drone, διότι ήταν χτισμένο γύρω-γύρω με διάφορα άλλα οικήματα. Μέσα σε 10 λεπτά είχαμε γυρίσει και ακόμα δεν είχε μάθει κανένας για την τύχη μας. Είχε περάσει δηλαδή περίπου μισή ώρα και δεν ξέραμε τίποτα.

Ενώ σκεφτόμασταν να φύγουμε αποφάσισα να του πω, με τον μεταφραστή του google δηλαδή, αν μου επιτρέπει να μπω μόνος μου. Ήρθε ένας άλλος νεαρός και μετά από άλλα 5 λεπτά ήρθε ένας άλλος κύριος στην ηλικία μας και είπε σε μας τους δύο άντρες να πάμε μέσα. Μάλιστα μας πήρε μαζί του και μας έβαλε μέσα στο τζαμί και μας σύστησε έναν κύριο που φαινόταν ότι ήταν κοντά στα 90 και μας είπε ότι αυτός ήταν ο διευθυντής ας πούμε του τζαμιού. Ευτυχώς ο άνθρωπος όχι μόνο ήξερε αγγλικά αλλά ήταν και πολύ εγκάρδιος. Μάλιστα όταν μπαίναμε στο τζαμί είδαμε ένα κύριο να κουβαλάει 2 φορέματα για τις γυναίκες. Ήταν ένας συνδυασμός ολόσωμου φορέματος μαζί με το χιτζάμπ, δηλαδή το μαντήλι. Μάλιστα δεν ήταν μαύρο αλλά λευκό με λουλουδάκια σαν πουά επάνω.

Μας είχε πει κάποιος πριν μπούμε ότι οι γυναίκες θα πήγαιναν από αλλού. Παρόλα αυτά ο άνθρωπος που μας υποδέχτηκε φαίνεται ότι έδωσε οδηγίες γιατί μετά από λίγο ήρθαν και αυτές μαζί με όλους εμάς και ο ηλικιωμένος αυτός κύριος μας έκανε μία ξενάγηση σε όλο το χώρο. Χωρίς να μας λέει πολλά, απλά μας άφηνε να τραβήξουμε φωτογραφίες. Μάλιστα μας ζητούσε τις μηχανές μας να μας τραβήξει όλους μαζί, αλλά και να βγει και εκείνος μαζί με μας. Στο ισόγειο που πήγαμε ήταν ένας τεράστιος χώρος, που είχε ένα ύψος μόνο 4-5 μέτρα και από κει και πάνω είχε μόνο διακόσμηση η οροφή γιατί δεν υπήρχε κάτι πιο ψηλά από αυτό το ύψος. Δεν βλέπαμε πουθενά τον θόλο του τρούλου. Παρόλα αυτά εμείς ήμασταν πολύ ευχαριστημένοι που μπήκαμε και τραβήξαμε και φωτογραφίες. Βέβαια στα τζαμιά συνήθως επιτρέπεται η φωτογράφηση.

Εμείς ετοιμαζόμασταν να φύγουμε αλλά εκείνος ο κύριος μας είπε να πάμε μαζί του. Μπήκαμε σε ένα ασανσέρ και ανεβήκαμε δύο ορόφους. Μετά από 10 μέτρα βρεθήκαμε στο κυρίως τζαμί. Βέβαια δεν ήταν πολύ ψηλό αλλά βλέπαμε τον τρούλο του και να κρέμεται από επάνω ένας καταπληκτικός πολυέλαιος. Ο ηλικιωμένος κύριος μου είπε ότι είχε βάρος 1.250 κιλά και ήταν φτιαγμένος στο χέρι. Ό,τι και να λέμε αν δεν δει κανείς φωτογραφίες έστω, δεν καταλαβαίνει. Βγάλαμε όσες φωτογραφίες θέλαμε και όπου θέλαμε, χωρίς να είχε καμία αντίρρηση ο άνθρωπος. Μάλιστα μας προέτρεπε για να βγάλουμε κι άλλες.

Νομίζαμε ότι τον είχαμε κουράσει και θέλαμε να φύγουμε πια, αφού είχαμε δει περισσότερα από όσα περιμέναμε. Σαν να ζούσαμε λίγο σε παραμύθι, γιατί τελικά καταλάβαμε πόσο δύσκολο ήταν να μπεις σε ένα τζάμι στο Ιράκ όταν είσαι ξένος.

Αναρωτιόμασταν με τον Γιάννη πόσο χρονών να ήταν και εγώ έλεγα στο Γιάννη ότι μπορεί να ήταν και κοντά στα 90, αλλά σίγουρα πάνω από 80. Ο Γιάννης δεν ντράπηκε και τον ρώτησε και μας είπε ότι ήταν 73 ετών. Όμως κατάλαβε γιατί τον ρωτήσαμε και μας έδειξε το κεφάλι του που ήταν κουρεμένο τελείως, αλλά φαινόταν μια ουλή που είχε, κατά πάσα πιθανότητα από σφαίρα. Μάλιστα ήθελε να ξεκουμπώσει και το πουκάμισό του για να μας δείξει μία άλλη σφαίρα που είχε στην κοιλιά.

Επίσης ο άνθρωπος δεν είχε καθόλου δόντια γι’ αυτό και ψεύδιζε λίγο αλλά φαντάζομαι θα είχε φάει κι άλλη σφαίρα στο πόδι γιατί κούτσαινε επίσης. Πάντως μετά από αυτές τις αναφορές που μας έκανε άρχισε να λέει για τον Σαντάμ Χουσεΐν ότι ήταν τρελός και κατέστρεψε τη χώρα.

Μας συνόδευσε μέχρι έξω που πήγαμε να φορέσουμε τα παπούτσια μας. Μάλιστα όταν είδε την Ντίνα να δυσκολεύεται για να φορέσει τα παπούτσια της, πήγε μόνος του και της έφερε ένας σκαμπό για να καθίσει και να διευκολυνθεί. Όταν τελείωσε η Ντίνα, εγώ παίρνω το σκαμπό και πάω να το βάλω μέσα, αλλά το πήρε από τα χέρια μου και το πήγε μόνος του. Εννοείται ότι φεύγοντας του σφίξαμε το χέρι γιατί ήμασταν πολύ ευχαριστημένοι από αυτά που έκανε για μας.

Βγαίνοντας έξω στην είσοδο μας έπιασαν πάλι την κουβέντα μερικοί ντόπιοι. Μιλήσαμε για το Ιράκ και την εντύπωση που είχαν οι άνθρωποι γι’ αυτή τη χώρα. Εμείς βέβαια τους είπαμε ότι τους θεωρούμε πολύ καλούς ανθρώπους και δεν είχαμε καμία κακή γνώμη για την ίδια τη χώρα του Ιράκ. Επίσης εγώ τους είπα ότι αν και ο Σαντάμ ήταν ένας στυγνός δικτάτορας εμείς στον πόλεμο, τον δεύτερο ειδικά, ως Έλληνες ήμασταν υπέρ του Σαντάμ, γιατί πιστεύαμε ότι ο πόλεμος αυτός ήταν άδικος γι’ αυτόν.

Φύγαμε χαρούμενοι να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο αλλά στο δρόμο δεν βρήκαμε κάποιο εστιατόριο που να μας ικανοποιεί και έτσι φτάσαμε στη γειτονιά μας. Υπήρχε ένα γωνιακό και καθίσαμε σε ένα τραπεζάκι που είχε έξω και φάγαμε τα κλασικά.

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο την ώρα που τελείωνε το ματς Ρεάλ-Μπαρτσελόνα στην Ισπανία και ο κόσμος το έβλεπε στην τηλεόραση. Μόλις τελείωσε με νικήτρια την Ρεάλ, σε μία καφετέρια που ήταν απέναντι βγήκε ο κόσμος έξω και πανηγύριζε. Στην αρχή νομίζαμε ότι όλοι ήταν φίλοι της Ρεάλ και πράγματι πανηγύριζαν τη νίκη τους. Εγώ ρώτησα κάποιον στο ξενοδοχείο εκείνη την ώρα εάν οι πανηγυρισμοί ήταν όντως για τη Ρεάλ. Εκείνος μου απάντησε ναι. Αλλά όταν τον ρώτησα αν όλοι αυτοί ήταν φίλοι της Ρεάλ εκείνος μου είπε όχι. Άρα του λέω χόρευαν και φώναζαν επειδή γενικά ήταν χαρούμενοι και εκείνος μου απάντησε καταφατικά.

Συμπερασματικά η Βασόρα (Basra) δεν είχε και πολλά πράγματα για να δεις. Δηλαδή και μία μέρα να μείνεις ήταν πολύ, απλά ξέρεις ότι πέρασες από μία πόλη που είναι γνωστή σε όλο τον κόσμο.

Μετά από τα 300€ που άλλαξα στην Βαγδάτη, σήμερα αναγκάστηκα να αλλάξω και κάποια άλλα χρήματα για το υπόλοιπο του ταξιδιού. Σήμερα σταματήσαμε σε ένα επίσημο ανταλλακτήριο για να κάνουμε λοιπόν συνάλλαγμα. Δεν είχε η Βασόρα τόσο καλή ισοτιμία όσο η Βαγδάτη γιατί εμείς του δώσαμε ψιλά. Συγκεκριμένα εγώ άλλαξα 400 δολάρια δίνοντας 8 πενηντάρικα. Αντί να μου αλλάξει 1.410 δηνάρια το ένα δολάριο μου τα άλλαξε με 1.400. Σίγουρα η διαφορά ήταν μηδαμινή. Μετά άλλαξα και ευρώ και συγκεκριμένα πέντε εικοσάρικα και δύο πενηντάρικα. Γι’ αυτά η ισοτιμία ήταν 1.550 δηνάρια ενώ στη Βαγδάτη πήρα 1600. Και πάλι η διαφορά ήταν σχετικά μικρή.

Στην αγορά που κάναμε βόλτα σήμερα πολλοί πουλούσαν μπάμιες. Το ωραίο ήταν ότι η λέξη μπάμια στα αραβικά είχε το ίδιο νόημα με τη δική μας. Ίσως ήταν η καταγωγή της από την τούρκικη γλώσσα. Οι άλλες λέξεις που είχαμε κοινές ήταν ο μεζές, η πίκλα και το τουρσί. Ρωτήσαμε ένα μανάβη πόσο πουλάει τις μπάμιες και είπε 6.000 δηνάρια το κιλό. Άρα και εκεί ήταν ακριβές, αφού κόστιζαν σχεδόν 4 ευρώ. Φυσικά μιλάμε για μπάμιες πολύ μικρές.

Μιλήσαμε με τον Αχμέτ το βράδυ στο τηλέφωνο και με ρωτούσε για ένα αρχαιολογικό χώρο που θα δούμε μετά από 2-3 μέρες, εάν θα μπούμε. Ήθελε να το ξέρει από πριν για να κλείσει τα εισιτήρια να του τα στείλουν από τη Μοσούλη, γιατί από εκεί λέει τα αγοράζουν όλοι οι επισκέπτες. Εγώ εννοείται ότι συμφώνησα να πάμε. Το είδαμε και αλλού αυτό: να αγοράζεις τα εισιτήρια από ένα μέρος και το σημείο επίσκεψης να είναι αλλού.
Και το σχετικό βίντεο από την Βασόρα:

 

[travelbreak]

Από τη Βασόρα στη Βαγδάτη. Βόλτες στην Βαγδάτη.

Σήμερα δεν έχω και πολλά να πω γιατί η μέρα ήταν από εκείνες τις λεγόμενες νεκρές μέρες των ταξιδιών, που είναι αφιερωμένες μόνο σε μετακίνηση. Το πιο λογικό θα ήταν ερχόμενοι στο Ιράκ να μην προσγειωθούμε στη Βαγδάτη αλλά στη Βασόρα και από εκεί να συνεχίσουμε το ταξίδι μας προς το βορρά χωρίς πισωγύρισμα. Όμως όλες οι πτήσεις για Βασόρα είχαν πολύ κακό πρόγραμμα. Δηλαδή οι περισσότερες, που ήταν και κάπως οικονομικές, έφταναν στην Βασόρα χαράματα ή πολύ νωρίς το πρωί. Αυτό σημαίνει ότι όλη τη νύχτα δεν θα μπορούσαμε να κοιμηθούμε στο αεροπλάνο και εννοείται ότι θα ήταν με ενδιάμεσο σταθμό. Μάλιστα η πιο φθηνή κόστιζε περίπου 100€ παραπάνω από όσα δώσαμε για να πάμε στη Βαγδάτη, το κάθε άτομο βέβαια. Έτσι το όποιο κέρδος που θα είχαμε από την μείωση του ταξιδιού κατά μία ημέρα θα το χάναμε σε ταλαιπωρία ακόμα και σε χρήμα ίσως. Αν λοιπόν ξεκινούσαμε από Βασόρα το ταξίδι, θα διαρκούσε μία μέρα λιγότερο και φυσικά θα ήταν και περίπου 500€ φθηνότερο. Όμως δεν θα άξιζε αφού θα δίναμε τα ίδια χρήματα για τη μετακίνηση και το χειρότερο θα ήταν ταλαιπωρία στο αεροπλάνο.

Ένα ελληνικό πρακτορείο, για παράδειγμα, που προσγειώνεται στο Ερμπίλ, μέσω Κωνσταντινούπολης, φτάνει εκεί στις 04:50. Όταν προσγειώνεται στη Βασόρα φτάνει στο αεροδρόμιο στις 06:50. Χάλια ώρες δηλαδή. Εμείς φτάσαμε στη Βαγδάτη στις 8 το βράδυ άνετοι. Η αναχώρηση από το Ιράκ στο τέλος για μας ήταν πάντως λίγο άγρια, αλλά επειδή έγινε χωρίς ενδιάμεσο σταθμό δεν είχαμε πρόβλημα.

Σύμφωνα με το πρόγραμμα σήμερα θα έπρεπε (φεύγοντας από τη Βασόρα) να σταματήσουμε στον αρχαιολογικό χώρο του Ουρούκ και μετά να συνεχίσουμε το ταξίδι μας προς την Βαγδάτη. Όμως αυτό τον αρχαιολογικό χώρο τον είχαμε δει πηγαίνοντας για Νασιρίγια, οπότε δεν χρειάστηκε να σταματήσουμε ξανά.
Το πρωί κάναμε βόλτα κοντά στο ξενοδοχείο μας σε μια περιοχή που δεν είχαμε δει. Είχε ενδιαφέρον, αλλά δεν είχαμε χρόνο για πολλά.

Η απόσταση από τη Βασόρα μέχρι τη Βαγδάτη είναι 530 km. Ο δρόμος είναι αρκετά καλός με τρεις λωρίδες κυκλοφορίας σε κάθε κατεύθυνση και το google maps δίνει τη διαδρομή σε πέντε ώρες. Εμείς κάναμε περίπου 6 γιατί σταματήσαμε δύο φορές για μικρή ξεκούραση. Βγαίνοντας από τη Βασόρα αλλά μπαίνοντας και στη Βαγδάτη συναντήσαμε αρκετή κίνηση. Ο δρόμος δεν περνούσε μέσα από καμία πόλη. Συνέχεια ήταν σε ερημικές περιοχές ή και σε καθαρές ερήμους. Σε μια περίπτωση είδαμε και ένα κοπάδι με καμήλες αλλά δεν προλάβαμε να σταματήσουμε. Η διαδρομή δεν είχε σχεδόν κανένα ενδιαφέρον.

Η σημερινή βαρετή διαδρομή:

Στο ξενοδοχείο που είχαμε μείνει και την άλλη φορά φτάσαμε περίπου στις 3:30 ενώ η αναχώρησή μας από τη Βασόρα ήταν στις 9:30 το πρωί. Συνεννοηθήκαμε με τα παιδιά στις 16:30 να φύγουμε για να πάμε μία βόλτα στην πόλη. Βάλαμε στόχο την Συριακή καθολική εκκλησία (Syriac Catholic Cathedral of Al Sayyida Al Nejat), καθεδρικό ναό δηλαδή, ο οποίος ήταν πολύ γνωστός στην περιοχή λόγω μίας βομβιστικής ενέργειας του ISIS το 2010, που είχε σκοτωθεί πολύς κόσμος, 67 άτομα κάθε ηλικίας. Επειδή απείχε περίπου 4km πήραμε ένα ταξιτζή ο οποίος δεν ήξερε τι του γίνεται. Του έδειξα το μέρος που πηγαίναμε στο χάρτη, του είπα και το όνομα στα αγγλικά το μετάφρασα και στα αραβικά με το μεταφραστή αλλά εκείνος τίποτα. Δυστυχώς το gps τις πιο πολλές ώρες της ημέρας και της νύχτας ήταν σε δύσκολη κατάσταση. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι ήταν θέμα κυβέρνησης. Και όταν λέω gps δεν εννοώ μονάχα το google αλλά και το δικό τους το οποίο ονομάζεται Waze. Δυστυχώς έτσι είχε η κατάσταση στην τρομερή δημοκρατία του Ιράκ.

Αυτό το Γκράφιτι μου άρεσε πολύ:

Εγώ κουτσά στραβά είχα καταλάβει πού πηγαίναμε και είπα στον ταξιτζή να σταματήσει όταν πίστευα ότι δεν απείχαμε περισσότερο από ένα χιλιόμετρο, αλλά αμφέβαλα για το προς τα που έπρεπε να συνεχίσουμε. Όταν βγήκαμε έξω βρήκαμε κάποιους τύπους που μιλούσαν αγγλικά και μας καθοδήγησαν. Πάντως περπατήσαμε περίπου ένα χλμ μέσα στην πόλη και φτάσαμε σε ένα χώρο που ήταν πολύ καλά φυλασσόμενος πλέον. Είχε δύο αστυνομικούς οι οποίοι βλέποντας ότι ήμασταν τουρίστες και μάλιστα χριστιανοί, μας επέτρεψαν να μπούμε μέσα στον προαύλιο χώρο αλλά να μην τραβήξουμε βίντεο. Για το εσωτερικό του ναού ούτε λόγος, αφού άλλωστε ήταν κλειστός. Εξωτερικά λοιπόν ήταν ένας ιδιόμορφος ναός ο οποίος πλέον είχε αποκατασταθεί από τις ζημιές που είχε πάθει εξαιτίας της τρομοκρατικής επίθεσης του 2010.

Μετά συνεχίσαμε και φτάσαμε μέχρι το ποτάμι και κάναμε μία βόλτα στην παραλιακή που τώρα την φτιάχνουν για να την κάνουν μία κανονική προκυμαία. Σήμερα όμως διαπιστώσαμε ότι βρίσκεται ακόμα σε μία άθλια κατάσταση γεμάτη σκόνη και βρομιές.

Προχωρήσαμε παράλληλα με το ποτάμι προς την κατεύθυνση που ξέραμε ότι θα συναντήσουμε κάποια στιγμή το γνωστό σε μας εστιατόριο Βaghdadi. Πράγματι δεν αργήσαμε να συναντήσουμε το πάρκινγκ και από εκεί μπήκαμε. Παραγγείλαμε και φάγαμε τα κλασικά χορταίνοντας και πίνοντας άφθονο νερό μαζί με φρούτα στο τέλος.

Την πρώτη φορά που είχαμε πάει είχαμε επισκεφθεί τον χώρο που έψηναν τους κυπρίνους, τα ψάρια δηλαδή για τον κόσμο. Είχαν αναμμένες δύο μεγάλες φωτιές και γύρω-γύρω τα ψάρια ψήνονται αντικριστά. Πιστεύω ότι πολλά τα ψήνουν προκαταβολικά γιατί μετά τα βλέπαμε ότι ήταν σκεπασμένα με αλουμινόχαρτο για να μένουν ζεστά και να μην καίγονται.

Εκεί δίπλα είδαμε και μερικά κοτόπουλα τα οποία δεν αποκλείεται και αυτά να τα σφάζουν και να ταΐζουν με αυτά τον κόσμο που τα προτιμά. Ρωτήσαμε μάλιστα ένα τύπο που ήξερε λίγα αγγλικά, που ήταν τα αρνιά. Εκείνος μας είπε ότι τα αρνιά ήταν ήδη σφαγμένα και ήταν στο ψυγείο. Το μαγαζί αυτό σερβίρει μόνο αυτά τα τρία είδη: δηλαδή ψάρι, κοτόπουλο και αρνί.
Εδώ είναι το μέρος του μαγαζιού που απευθύνεται μόνο σε άνδρες:

Επειδή ήταν η τρίτη φορά που πηγαίναμε τις τελευταίες 7 μέρες είχαμε ήδη γνωρίσει μερικά παιδιά που δεν ήταν σερβιτόροι αλλά ήταν οι καθαριστές των τραπεζιών. Αυτοί κυκλοφορούν με ένα κάτι σαν κουβά και ένα βουρτσάκι και μαζεύουν τα πράγματα που είχαν πέσει πάνω στο τραπέζι και κάποιος άλλος μαζεύει τα σερβίτσια αυτών που είχαν τελειώσει το δείπνο τους. Δεν αργήσαμε και πολύ να τελειώσουμε το φαγητό μας και πήραμε το δρόμο του γυρισμού με τα πόδια για το ξενοδοχείο.

Ως συνήθως φτάσαμε στο ξενοδοχείο κάπου στη εννέα για να ολοκληρώσουμε τη μέρα μας.

 

[travelbreak]

Βαγδάτη: σε κοντινούς προορισμούς

Μπορεί σήμερα στην Ελλάδα να γιορτάζουν το ηρωικό όχι του 1940, αλλά εμείς εδώ το ξεχάσαμε τελείως μέσα στην ένταση του ταξιδιού. Στις 9 ήρθε οδηγός με τον ξεναγό να μας πάρουν για μία μεγάλη βόλτα έξω από τη Βαγδάτη, και να γυρίσουμε πίσω. Φτάσαμε μέχρι την πόλη Χιτ που βρίσκεται σε απόσταση 190 km. Πρώτα έπρεπε βέβαια να διασχίσουμε ένα μεγάλο κομμάτι της πρωτεύουσας με υπερβολική κίνηση.

Αυτό το κακό το είχε συνέχεια η Βαγδάτη, που δεν είχε και μετρό. Υπήρχαν πάρα πολλά αυτοκίνητα που κυκλοφορούν αλλά δυστυχώς ακόμα και μέσα στην πόλη υπήρχαν checkpoints τα οποία σταματάνε αρκετά αυτοκίνητα. Εμάς σήμερα μας σταμάτησαν 7-8 φορές. Και όταν μας σταματάνε πάντα ζητάνε τα διαβατήρια και ζητάνε από τον οδηγό να κάνει στην άκρη μέχρι να τα ελέγξουν. Αυτός ο έλεγχος μπορεί να κρατήσει από πέντε μέχρι δέκα λεπτά. Δεν υπάρχει καμία συνεννόηση μεταξύ τους έτσι ώστε να ξέρουν ότι το συγκεκριμένο αυτοκίνητο κουβαλά τους συγκεκριμένους ανθρώπους. Εδώ θα μπορούσε να πει κανείς ότι τα πράγματα ήταν πιο αυστηρά, αλλά μάλλον θα έπρεπε να πει ότι τα πράγματα ήταν πιο ηλίθια. Ρώτησα τον φίλο που είχε έρθει με πρακτορείο το Πάσχα και μου είπε ότι ο ξεναγός τους έδινε μια κατάσταση με τα ονόματα και έφευγαν αμέσως. Άρα μάλλον ήταν θέμα οργάνωσης του ξεναγού μας.

Πρώτος προορισμός για τη σημερινή ημέρα ήταν η πολύπαθη Φαλούτσα, Fallujah. Αρχικά πήγαμε σε ένα μεγάλο τζαμί όπου με τα πολλά μας έβαλαν μέσα για να δούμε το εσωτερικό του με μία πολύ απλή διακόσμηση. Ακόμα και ο τρούλος δεν φαινόταν γιατί είχαν κρεμασμένο οριζόντια ένα μεγάλο πανί, πιστεύω για να μην πέφτουν οι κουτσουλιές από πουλιά.

Φύγαμε από εκεί και πήγαμε σε μία γέφυρα του ποταμού Ευφράτη, που επαναστάτες της πόλης στις αρχές του 2004 είχαν κρεμάσει τέσσερις Αμερικάνους από τα σίδερά της. Μετά βέβαια το πλήρωσαν πολύ ακριβά με εκδικητικές ενέργειες των Αμερικάνων. Και σε αυτή τη γέφυρα κάναμε μια μικρή βόλτα και φεύγοντας τραβούσαμε φωτογραφίες. Τότε έρχεται ένας αστυνομικός και αρχίζει να μας ελέγχει. Περάσανε περίπου 20 λεπτά μέχρι να μας αφήσει να φύγουμε. Κάπου έστειλε τα στοιχεία των διαβατηρίων μας και περίμενε απάντηση για το τι να κάνει. Στο τέλος βέβαια όταν μας έδωσε τα διαβατήρια για να φύγουμε τον βγάλαμε και μερικές φωτογραφίες και αυτός με χαρά στήθηκε μαζί μας.

Δεν είχαμε κάτι άλλο προγραμματίσει να δούμε στην πόλη και γι’ αυτό φύγαμε να πάμε στην πρωτεύουσα της συγκεκριμένης επαρχίας που ήταν η πόλη Ραμάντι. Εκεί πήγαμε να δούμε ένα πολύ όμορφο τζαμί εξωτερικά, αλλά δυστυχώς δεν μας άφησαν να μπούμε μέσα. Αυτό το τζαμί το είχε χτίσει ο Σαντάμ Χουσεΐν και είχε δώσει ίσως και το όνομά του, το οποίο βέβαια τώρα δεν το είχε διατηρήσει. Μείναμε αρκετή ώρα εκεί ελπίζοντας ότι κάποιος θα μας ανοίξει αλλά απλά θαυμάζαμε την ιδιαιτερότητά του εξωτερικά. Είμαι σίγουρος ότι και μέσα θα ήταν πολύ όμορφο.

Και επειδή δεν είδαμε αυτό το τζαμί πήγαμε σε ένα άλλο που λέμε ότι δεν μπορεί, εκεί θα μας ανοίξουν. Ήταν ένα μοντέρνο τζαμί που ο μιναρές δεν τα στρογγυλός αλλά ήτανε τετράγωνος, στη διατομή του βέβαια. Το ίδιο το τζαμί ήταν ένα απλό κτίριο με κάποιες επιγραφές επάνω που ο Αχμέτ μου είπε ότι έγραφαν ότι υπάρχει ένας θεός και ήταν ο Αλλάχ και μόνο ένας προφήτης που ήταν ο Μωάμεθ. Δυστυχώς ούτε εκεί μας άνοιξαν. Βασικά δεν ήρθαν καν μέχρι εκεί που χτυπούσαμε τις πόρτες. Έτσι οι κελεμπίες που φορούσαν οι γυναίκες της παρέας πήγαν τσάμπα σε δύο τζαμιά.

Κατόπιν πήγαμε στον τελευταίο σταθμό της ημέρας που ήταν η πόλη Χιτ. Ήταν μία παλιά πόλη. Ήταν διάσημη για δύο κυρίως πράγματα. Το πρώτο ήταν ότι είχε μερικά σημεία από τα οποία αναβλύζει άσφαλτος, πίσσα δηλαδή. Πράγματι ήταν εντυπωσιακό να βλέπεις μία μικρή λίμνη από πίσσα. Δεν ήταν μεγάλη αλλά είχε μία διάμετρο περίπου 30 m και ήταν κατάμαυρη. Εγώ έβαλα ένα ξύλο και πραγματικά κόλλησε πάνω του ρευστή πίσσα. Σε κάποια σημεία αυτής της μικρής λίμνης έβλεπες να βγαίνει με αφρούς νερό στην επιφάνεια. Όλοι πιστεύαμε ότι ήταν νερό το οποίο βράζει. Εγώ όμως είδα ένα σημείο πολύ κοντά εκεί που ήμασταν και έβαλα το δάκτυλό μου για να δω αν ήταν ζεστό. Δεν μου φάνηκε να βγαίνει κάποια ζέστη από εκεί που έβγαιναν λίγοι αφροί και γι’ αυτό έβαλα το δάχτυλο μου μέσα στο νερό. Διαπίστωσα ότι ήταν πολύ δροσερό. Ίσως οι άλλοι δεν με πίστεψαν και εντυπωσιάστηκαν, αλλά δεν έβαλαν το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων. Και βέβαια ήταν περίεργο μέσα σε αυτή τη λίμνη που ήταν κατάμαυρη να βγαίνουν αφροί από νερό. Κάποιος θα περίμενε να βγαίνουν αφροί από πίσσα.

Φύγαμε από αυτό το σημείο για να προχωρήσουμε στην αγορά της πόλης. Δεν ήταν κάτι σπουδαίο, αφού είχε λίγα καταστήματα, αλλά οι άνθρωποι ήταν πολύ φιλικοί και έρχονταν για να τους τραβήξουμε φωτογραφία. Τραβήξαμε μικρούς και μεγάλους μέχρι που ήρθε ένας νεαρός και μας είπε να πάμε να μας κεράσει ένα τσάι. Είχε ένα καφενείο πολύ όμορφο που στους τοίχους ήτανε γεμάτο με φωτογραφίες ανδρών και γυναικών και μας έφερε ο άνθρωπος από ένα τσάι να πιούμε.

Μετά φύγαμε για να πάμε να δούμε το μέρος για το οποίο ήταν περισσότερο γνωστή η πόλη. Δηλαδή κάποιους νερόμυλους οι οποίοι ανέβαζαν το νερό ψηλά για να τοποθετηθεί μέσα σε ένα αγωγό ο οποίος θα ύδρευε ή θα άρδευε την πόλη και τα χωράφια της. Φυσικά δεν ήταν σε χρήση σήμερα και μόνο ένας από τους τέσσερις-πέντε ξύλινους νερόμυλους γυρνούσε αλλά δεν είχε τα κανάτια που θα ανέβαζαν το νερό επάνω. Όμως ήταν ένα μνημείο που υποστηρίζει ακόμα και η UNESCO. Στο μέρος αυτό παλιότερα σίγουρα υπήρχαν περισσότεροι νερόμυλοι γιατί φαίνονται και διάφορα απομεινάρια μέσα στο ποτάμι, που δεν ήταν άλλος από τον ποταμό Ευφράτη.

Αυτή ήταν η τελευταία στάση της ημέρας και βέβαια η πιο ενδιαφέρουσα. Η ώρα κόντευε πέντε και εμείς φύγαμε για να κάνουμε δύο ώρες μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας. Μισή ώρα ξεκούραση και κατεβήκαμε κάτω για να δούμε πού θα πάμε να φάμε. Όλοι οι άλλοι ήθελαν να πάμε στο γνωστό μαγαζί, αλλά εγώ είχα βαρεθεί να πηγαίνω να τρώμε τα ίδια πράγματα. Και το κυριότερο να βλέπουμε τον ίδιο χώρο που μπορεί να ήταν καλός αλλά ήταν κουραστικό για μένα. Άλλωστε βαριόμουν να κάνω όλη αυτή τη διαδρομή με τα πόδια. Και ήταν από 1,5 μέχρι 2 km και άλλα τόσα να γυρίσεις. Ευτυχώς τους έπεισα να καθίσουμε να φάμε σε ένα μαγαζί που είχε πάρα πολύ κόσμο αλλά η εξυπηρέτηση ήταν ταχύτατη. Πήραμε όλοι από ένα μπιφτέκι με πατάτες το οποίο κόστιζε 5.000 δηνάρια δηλαδή 3€. Εκτός από εμένα που είχα πάρει ένα πράμα σαν να ήταν λουκουμάδες αλλά μου είχε πει ότι ήταν αρνάκι. Μόνο τέτοιο δεν ήταν, απλά είχε μέσα κάποια λαχανικά. Φυσικά δεν χόρτασα και αναγκάστηκα και πήρα και εγώ ένα μπιφτέκι.

Φύγαμε από εκεί λίγο πριν τις 9:00 και είπαμε να κάνουμε πάλι μία βόλτα στην πλατεία ελευθερίας. Μέσα στο βράδυ ήταν πολύ όμορφα να περπατάς εκεί, αφού είχε πολλά σιντριβάνια με προβολείς που έκαναν χρωματιστά τα νερά, που πηδούσαν μέχρι αρκετό ύψος. Κάναμε την βόλτα μας και φυσικά πήγαμε στο γνωστό ξενοδοχείο για ύπνο.

Η διαδρομή που κάναμε σήμερα (δεν ήταν και λίγη!):

 

[travelbreak]

Πηγαίνοντας στη Μοσούλη. Samara και Ashur

Και η σημερινή ημέρα ήταν κυρίως για μετακίνηση, αλλά είχε και δύο στάσεις. Η δεύτερη ήταν πάρα πολύ σημαντική. Η πρώτη κυρίως για να δούμε ένα κατεστραμμένο τζαμί αλλά είχε έναν υπέροχο μιναρέ. Και οι δύο στάσεις ήταν σημεία προστατευόμενα από την UNESCO.

Ξεκινήσαμε στις 9 από τη Βαγδάτη και μέσα από την τρομερή κίνηση της πόλης μπήκαμε στον εθνικό δρόμο. Ο πρώτος σταθμός ήταν η πόλη Σαμάρα. Εκεί θα βλέπαμε τον περίφημο Malwiya Minaret of the Grand Mosque of Samarra. Ήταν ένας πανύψηλος σπειροειδής μιναρές, που είχε ύψος περίπου 50 μέτρα. Τώρα πλέον δεν είχε καμία διακόσμηση αφού είχε καταστραφεί (η διακόσμηση που είχε) όμως διατηρεί μία μεγάλη αίγλη. Είχε αρκετά σκαλιά που θα μπορούσε να ανέβει κάποιος στον μιναρέ, αλλά δεν επιτρεπόταν. Κανονικά δεν επιτρεπόταν η είσοδος γενικά, αλλά όλοι έμπαιναν και σύμφωνα με την παράδοση στο Ιράκ άφηναν κάποιο δώρο στον αστυνομικό φύλακα. Εμείς με τη μεγάλη μας καρδιά αφήσαμε 30.000 δηνάρια. Κι όταν λέω καρδιά εννοώ την υπόδειξη του Αχμέτ. Μπήκαμε λοιπόν μέσα, όπως μπήκαν και πολλοί άλλοι τουρίστες που ήρθαν με ένα πούλμαν από ταξιδιωτικό γραφείο. Δίπλα ήταν και το αντίστοιχο τζαμί από το οποίο όμως δεν είχε μείνει τίποτα εκτός από ένα καταπληκτικό και πολύ υψηλό φρούριο που το περιέβαλε.

Η Σαμάρα ήταν σχετικά μια μεγάλη πόλη στην οποία κάνουν κουμάντο οι λεγόμενοι πολιτοφύλακες, στα αγγλικά militia. Αν δεν το ξέρεις δεν καταλαβαίνεις καμία διαφορά. Εμάς μας τα είπε ο Αχμέτ. Είχαν αναλάβει την προστασία της πόλης από την εποχή του ISIS δηλαδή πριν από μία δεκαριά χρόνια και όταν έφυγε ο ISIS έμειναν αυτοί για να φυλάνε την πόλη. Αυτό συνηθίζεται σε πολλές περιοχές του βορείου Ιράκ. Μοιάζουν 100% με αστυνομικούς ή στρατιωτικούς. Ήταν η ειδική μονάδα για την προστασία των πολιτών. Στην Ελλάδα θα τις λέγαμε ειδικές δυνάμεις. Παίρνουν καλό μισθό, περίπου χίλια δολάρια το μήνα. Πολλοί είχαν αφήσει τις δουλειές τους για να κάνουν αυτή τη δουλειά. Όπως μας είπε ο Αχμέτ είναι μία ήσυχη πλέον δουλειά που δεν έχει και πολύ κούραση. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος λόγος αλλά με τα πολλά checkpoints που υπάρχουν στους δρόμους, δικαιολογούν την παρουσία τους. Ειδικά τη σημερινή ημέρα σταματήσαμε περισσότερες από 10 φορές. Και πάντα γίνεται το γνωστό: να δίνουμε δηλαδή τα διαβατήρια να σταματάμε στην άκρη το αυτοκίνητο και να περιμένουμε τον έλεγχο μέχρι να μας τα δώσουν πίσω.

Αυτή ήταν η μόνη στάση που κάναμε στην πόλη Σαμάρα. Φύγαμε με κατεύθυνση προς τη Μοσούλη. Η επόμενη στάση μας θα ήταν ο αρχαιολογικός χώρος της Χάτρα, Hatra. Και αυτός προστατεύεται από την ΟΥΝΕΣΚΟ. Στο αυτοκίνητο πιάσαμε την κουβέντα με τον Αχμέτ για τους προστατευόμενους χώρους τους οποίους θα επισκεπτόμασταν στο Ιράκ. Ψάχνοντας εγώ βρήκα ότι υπήρχε ένας που θα περνούσαμε πολύ κοντά και δεν ήταν στο πρόγραμμά μας. Λεγόταν (Αρχαία ονομασία Άσσουρ (Ashur), σημερινή: Qal'at Sherqat, και ήταν λίγο πριν από την Χάτρα που θα πηγαίναμε. Έπρεπε όμως να κάνουμε μία παράκαμψη 35 έως 40 χλμ (πήγαιν’-έλα) και αντίστοιχων λεπτών. Ζητήσαμε από τον Αχμέτ να μας πάει και αυτός άρχισε να ψάχνει λίγο το χρόνο και τα χιλιόμετρα. Όταν είπε ότι μπορεί να γίνει μας είπε να απευθυνθούμε πλέον στον οδηγό και αυτός, ο Αχμέτ, δεν είχε κανένα πρόβλημα. Το είπαμε στον οδηγό και αφού εκείνος δεν απαντούσε αποφασίσαμε να του δώσουμε το δόλωμα των 50.000 δηναρίων. Αυτός τσίμπησε αλλά δεν τον έφτανε και ζήτησε 70.000. Η Ντίνα φυσικά δεν είχε καμία αντίρρηση, αλλά εγώ με τον Γιάννη του είπαμε ότι ή θα πάρει 50 ή δε θα πάμε. Τότε εκείνος δέχτηκε και έτσι πήγαμε.

Να τι λέει και το ίντερνετ: [Η αρχαία πόλη Ασούρ βρίσκεται στις όχθες του ποταμού Τίγρη στη βόρεια Μεσοποταμία, σε μια συγκεκριμένη γεωοικολογική ζώνη. Η πόλη χρονολογείται από την 3η χιλιετία π.Χ. Από τον 14ο έως τον 9ο αιώνα π.Χ. ήταν η πρώτη πρωτεύουσα της Ασσυριακής Αυτοκρατορίας, μιας πόλης-κράτους και εμπορικής πλατφόρμας διεθνούς σημασίας. Χρησίμευσε επίσης ως η θρησκευτική πρωτεύουσα των Ασσυρίων, που συνδέονται με τον θεό Ασούρ. Η πόλη καταστράφηκε από τους Βαβυλώνιους, αλλά αναβίωσε κατά την Πάρθικη περίοδο, τον 1ο και 2ο αιώνα μ.Χ.
Η έκταση ολόκληρου του αρχαιολογικού χώρου του Ασσούρ (70 εκτάρια) περιλαμβάνει ναούς, τρία ζιγκουράτ, παλάτια, τάφους και ιδιωτικές κατοικίες εντός των τειχών της πόλης, καθώς και την περιοχή του κτιρίου του ασσυριακού φεστιβάλ της Πρωτοχρονιάς στα βορειοδυτικά. Επιπλέον, έχει οριστεί μια ζώνη προστασίας 100 εκταρίων 500 μέτρα από τα δυτικά και νότια όρια του αρχαιολογικού χώρου.
Απέκτησε τη φήμη του επειδή ήταν η πόλη του θεού Ασσούρ, της εθνικής θεότητας των Ασσυρίων. Πριν από τους Ασσυρίους, δηλαδή από το πρώτο μισό της 3ης χιλιετίας π.Χ., μαρτυρείται η ύπαρξη σημαντικών λατρευτικών κτιρίων. Αυτό σημαίνει ότι ο χώρος ήταν ήδη ένα ανεπτυγμένο και οργανωμένο αστικό σύστημα, το μόνο αυτού του μεγέθους που είναι γνωστό σε ολόκληρη την περιοχή.
Ήταν επίσης ο τόπος όπου στέφονταν και θάβονταν οι Ασσύριοι βασιλιάδες. Ως ένας από τους λίγους αρχαιολογικούς χώρους πολλαπλών περιόδων στην Ασσυρία, τα ερείπια των κτιρίων του και ο εξοπλισμός τους έχουν ανασκαφεί εκτενώς. Το αρχιτεκτονικό και καλλιτεχνικό αρχείο συνοδεύεται από ένα μεγάλο σύνολο σφηνοειδών κειμένων που μαρτυρούν τον ηγετικό ρόλο του Ασσούρ στη θρησκεία και την επιστήμη, ειδικά κατά τη Μέση και Νεοασσυριακή περίοδο.]

Ήταν ένας καταπληκτικός αρχαιολογικός χώρος και θα ήταν κρίμα να μην τον επισκεπτόμασταν, μιας και περνούσαμε τόσο κοντά. Εκεί βέβαια πληρώσαμε κανονικά την είσοδο των 25.000 δηναρίων ο κάθε ένας αλλά δεν το μετανιώσαμε καθόλου. Ήταν ένας αρκετά μεγάλος σε έκταση αρχαιολογικός χώρος δίπλα στον ποταμό Τίγρη. Είχε ένα μεγάλο ζιγκουράτ και μία πύλη με καμάρες καθώς και κάποιους βασιλικούς τάφους

Είχε επίσης κατοικίες σε σχετικά καλή κατάσταση και τα τείχη που περιβάλλουν την πόλη. Δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο να μέναμε περισσότερο από 40 λεπτά γιατί έπρεπε να πάμε στη Χάτρα και να τη δούμε πριν σκοτεινιάσει. Όμως το Ασούρ ήταν κάτι που έπρεπε να μπαίνει στα προγράμματα των πρακτορείων γιατί είχε τεράστιο και ιστορικό ενδιαφέρον αλλά και αυτό που βλέπεις ήταν πολύ όμορφο.

 

[travelbreak]

Το επόμενο βίντεο είναι από τις τρεις πόλεις που επισκεφτήκαμε από τη Βαγδάτη δυο μέρες πριν:

Και τα επόμενα δύο είναι από τους χώρους της σημερινής ανάρτησης, τη Σαμάρα και το Ασούρ:

 

[travelbreak]

Πηγαίνοντας στη Μοσούλη. Hatra.

Βέβαια ο επόμενος προορισμός ήταν ακόμα πιο όμορφος αλλά και πολύ πιο νέος σε χρόνο κατασκευής. Στη Χάτρα λοιπόν φτάσαμε έχοντας περίπου μιάμιση ώρα αρκετό φως για να κάνουμε τη βόλτα μας. Από μακριά δέσποζαν κτίρια με κολώνες στρογγυλές λες και ήταν ρωμαϊκής εποχής. Όμως απλά η περιοχή αυτή ήταν επηρεασμένη από τις γειτονικές ρωμαϊκές κτήσεις. Δεν χορταίναμε να κάνουμε βόλτες στα μνημεία μέχρι που έπεσε ο ήλιος για τα καλά. Σε αυτό το χώρο ήταν επίσης και αρκετοί ξένοι τουρίστες. Τα κτήρια ήταν αρκετά σε καλά διατηρημένα.

[Ίντερνετ: Δεν υπάρχουν αρχαιολογικές πληροφορίες για την πόλη πριν από την Παρθική περίοδο, αλλά ο οικισμός στην περιοχή πιθανότατα χρονολογείται τουλάχιστον από την περίοδο των Σελευκιδών. Η Χάτρα άκμασε υπό τους Πάρθους, κατά τον 1ο και 2ο αιώνα μ.Χ., ως θρησκευτικό και εμπορικό κέντρο. Αργότερα, η πόλη έγινε η πρωτεύουσα πιθανώς του πρώτου Αραβικού Βασιλείου στην αλυσίδα των αραβικών πόλεων που εκτείνονταν από τη Χάτρα, στα βορειοανατολικά, μέσω της Παλμύρας, του Μπάαλμπεκ και της Πέτρας, στα νοτιοδυτικά. Η περιοχή που ελεγχόταν από τη Χάτρα ήταν το Βασίλειο της Χάτρα, ένα ημιαυτόνομο βασίλειο στα δυτικά όρια της Παρθικής Αυτοκρατορίας, που κυβερνιόταν από Άραβες πρίγκιπες. Η Χάτρα έγινε μια σημαντική οχυρωμένη συνοριακή πόλη και έπαιξε σημαντικό ρόλο στον Δεύτερο Παρθικό Πόλεμο, αντέχοντας επανειλημμένες επιθέσεις από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Κατά τον 2ο αιώνα μ.Χ., η πόλη απέκρουσε πολιορκίες τόσο από τον Τραϊανό (116/117) όσο και από τον Σεπτίμιο Σεβήρο (198/199). Οι δυνάμεις της Χάτρα νίκησαν τους ανερχόμενους Σασσανίδες Πέρσες το 238 στη μάχη του Σαχραζούρ, αλλά λίγο αργότερα, το 241, έπεσαν στα χέρια του στρατού του Σασσανίδη βασιλιά Σαπούρ Α΄ και καταστράφηκαν. Οι παραδοσιακές ιστορίες για την πτώση της Χάτρα αφηγούνται την αλ-Ναντίρα, κόρη του βασιλιά της Αράμπα, η οποία πρόδωσε την πόλη στα χέρια του Σαπούρ καθώς τον ερωτεύτηκε. Η ιστορία αφηγείται πώς ο Σαπούρ σκότωσε τον βασιλιά και παντρεύτηκε την αλ-Ναντίρα, αλλά αργότερα τη σκότωσε κι αυτή αφού συνειδητοποίησε την αχαριστία της προς τον πατέρα της.]

Νύχτα ήταν όταν ξεκινήσαμε την αναχώρησή μας για να πάμε στον προορισμό της διανυκτέρευσης που ήταν η Μοσούλη. Ευτυχώς φτάσαμε σχετικά γρήγορα και τακτοποιηθήκαμε σε ένα πολύ όμορφο ξενοδοχείο. Με την παρέα πήγαμε για φαγητό. Και ενώ ψάχναμε να βρούμε κεμπάπ, βρήκαμε ένα μαγαζί που είχε το γνωστό στυλ με τα ψάρια. Δηλαδή μία δεξαμενή με κυπρίνους και μία μεγάλη φωτιά που γύρω-γύρω ψηνόταν κυπρίνοι, περίπου 2 kg ο καθένας. Ρωτήσαμε και μας είπαν ότι κόστιζαν 20.000 δηνάρια τα 2 κιλά. Καθίσαμε λοιπόν και πήραμε ένα κυπρίνο πληρώνοντας αυτό το ποσόν όλοι μαζί.

Στην επιστροφή είδα ένα μαγαζί και μου έκανε εντύπωση, οπότε πρόσεξα περισσότερο και είδα ότι πουλούσε αλκοολούχα ποτά. Εκτός από μπύρες είχε ουίσκι, κρασί και διάφορα άλλα. Εγώ σταμάτησα να πάρω 5 μπύρες μεγάλα κουτιά πληρώνοντας 12.000 δηνάρια συνολικά. Μέχρι να εξυπηρετηθώ έβλεπα ότι εκεί οι περισσότεροι έπαιρναν κάτι που το έφτιαχνε εκείνη την ώρα ο μαγαζάτορας. Μέσα σε ένα πλαστικό μπουκάλι που είχε λίγο πάγο έβαζε ένα ποτό και το ανακάτευε και το έδινε στους πελάτες. Δεν κατάλαβα τι ακριβώς ήταν γιατί σε τέτοια μαγαζιά σε μουσουλμανικές χώρες δεν έπρεπε να κοιτάς και πολύ τι κάνουν οι άλλοι.

Η Μοσούλη από όσο είδαμε το πρώτο βράδυ, που ήταν πολύ λίγο, φάνηκε μία πολύ καθαρή πόλη με πιο καλά κτίρια από την Βαγδάτη. Όμως για τη Βαγδάτη έχω να πω ότι πολύ πιθανόν η περιοχή που μέναμε, δηλαδή αυτή η πλευρά του Τίγρη, να μην ήταν και τόσο καλή και γι’ αυτό να είχε προβλήματα με τα σκουπίδια. Ίσως άλλες πιο καλές περιοχές να ήταν καθαρές.

Η διαδρομή μας από τη Βαγδάτη στη Μοσούλη:

Να και το αντίστοιχο βίντεο για τον αρχαιολογικό χώρο:

 

[Sassenach77]

Μονορούφι λίγο δύσκολο, αν αργήσεις να επιστρέψεις. Πες: μερικές ρουφηξιές. Ξέρεις ότι τις τραβάω σε μάκρος τις ιστορίες μου.

Στο διάβασμα καλή είμαι. Στο γράψιμο το χάνω λίγο...

 

[travelbreak]

Μοσούλη: Νινευή και παλιά πόλη

Μετά από τόσες μέρες στο Ιράκ μπορώ να πω μερικά πράγματα για το κλίμα με κάποια σιγουριά. Αυτή η εποχή ήταν πολύ καλή για επίσκεψη. Καλά κάναμε και αναβάλαμε το ταξίδι που θέλαμε να κάνουμε ένα μήνα νωρίτερα και το βάλαμε τέλος Οκτωβρίου. Η διαφορά στις θερμοκρασίες θα ήταν περίπου 6 με 7 βαθμούς, όπως βλέπω στις μέσης θερμοκρασίες των μηνών. Στο ταξίδι ήμασταν οριακά δηλαδή, αν είχε μεγαλύτερη θερμοκρασία μάλλον θα ζεσταινόμασταν. Τώρα μπορεί να ζεσταινόμασταν μερικές φορές αλλά λόγω της ξηρασίας δεν υπήρχε ενόχληση. Το πρόβλημα ήταν μόνο στο ότι είχε συνέχεια ήλιο. Αυτός πραγματικά ζεσταίνει πάρα πολύ.

Από τη Βαγδάτη και επάνω η θερμοκρασίες πέφτουν αρκετά σε σχέση με την Βασόρα. Ειδικά στη Μοσούλη χθες που καθίσαμε για φαγητό εγώ κρύωνα λιγάκι. Και το πρωί που ανοίξαμε το παράθυρο έμπαινε αρκετό κρύο απ’ έξω. Εννοείται ότι μέχρι τώρα μπορούσες να φοράς άνετα συνέχεια μέρα νύχτα κοντομάνικο.

Η Μοσούλη ήταν πολύ καθαρή και πιο περιποιημένη από τις άλλες πόλεις που είδαμε. Δεν ήταν Ελβετία, αλλά ήταν καθαρά σχεδόν παντού. Αυτό που ήταν τραγικό ήταν τα απομεινάρια ενός ειδεχθούς πολέμου ανάμεσα στον ιsis και στο στρατό του Ιράκ στις μάχες που έγιναν το 2017. Ο ισλαμικός στρατός είχε καταλάβει την πόλη μερικά χρόνια νωρίτερα και ο ιρακινός στρατός το 2017 προσπάθησε να ξαναπάρει την πόλη. Τα κατάφερε με βαρύ τίμημα και σε ζωές αλλά και στις καταστροφές που έγιναν στα κτίρια της πόλης. Και όχι μόνο, αφού είδαμε καταστροφές και σε πολλά από τα μνημεία που ήταν γύρω από την Μοσούλη.

Ξεκινήσαμε αρχικά για να πάμε στην αρχαία Νινευή και να δούμε λίγο το τείχος και μία από τις πύλες της πόλης. Ένας παραπάνω λόγος που πήγαμε ήταν για να αγοράσουμε εισιτήρια για τον αρχαιολογικό χώρο της ασσυριακής πόλης Calah. Είχαν αυτό το περίεργο στο Ιράκ: μερικές αρχαίες πόλεις για να τις επισκεφτείς έπρεπε να είχες αγοράσει το εισιτήριο από την Μοσούλη, ή γενικά από μια μεγάλη κοντινή πόλη. Πήγαμε λοιπόν σε ένα γραφείο χωμένο κάπου και υποχρεωτικά με πιστωτική κάρτα αγοράσαμε τα εισιτήρια. Σε όλες αυτές τις ιστορίες πάντα εμπλέκονται στρατιωτικοί ή αστυνομικοί. Δεν είδαμε κανέναν άνθρωπο με πολιτικά όταν αγοράζαμε εισιτήρια. Εμείς θέλαμε να μπούμε και στον αρχαιολογικό χώρο της Νινευή, αλλά μας διαβεβαίωσαν ότι δεν υπάρχει τίποτε να δούμε. Ό,τι υπάρχει το βλέπεις άνετα απ’ έξω χωρίς να πληρώσεις εισιτήριο.

Γι’ αυτό και εμείς μόλις αγοράσαμε τα εισιτήρια για τον άλλο αρχαιολογικό χώρο πήγαμε εξωτερικά για να δούμε την περιτείχιση της αρχαίας πόλης. Εκεί είδαμε και τα απομεινάρια μιας παλιάς πύλης της πόλης. Ακόμα και τώρα βρίσκεται στο στάδιο της αποκατάστασης.

[Ίντερνετ: Στις Εβραϊκές Γραφές γίνεται αναφορά στην πόλη της Νινευής, ήδη από το αρχαίο βιβλίο της Γένεσης, όπου αναφέρεται ότι ήταν μία από τις πόλεις που ίδρυσε ο Νεβρώδ. Αιώνες αργότερα, Ισραηλίτες προφήτες όπως ο Ιωνάς, ο Σοφονίας και ο Ναούμ εξήγγειλαν αγγέλματα κρίσης αλλά και σωτηρίας αναφορικά με την πρωτεύουσα της ασσυριακής αυτοκρατορίας Νινευής, καθώς περιγραφόταν ως η «πόλη της αιματοχυσίας». Στην Καινή Διαθήκη, ο Ιησούς Χριστός αναφέρεται στην αφήγηση του βιβλίου του Ιωνά, σύμφωνα με την οποία οι κάτοικοι της Νινευής διασώθηκαν, καθώς μετανόησαν για τα πονηρά τους έργα μετά από το κήρυγμα του προφήτη. Η Νινευή ή Νινευί ήταν αρχαία πόλη, που έγινε πρωτεύουσα της Ασσυρίας επί βασιλείας του Σενναχειρείμ. Η θέση της προσδιορίζεται κοντά στη σημερινή Μοσούλη, στον Τίγρη ποταμό, στο σημερινό βόρειο Ιράκ. Η πόλη αυτή καταστράφηκε μετά την πτώση της στους Βαβυλωνίους. Τα ερείπια της Νινευής, όπου έγιναν ανασκαφές το 1845, μας απέδωσαν τα λείψανα πολλών κτιρίων και πολλών γλυπτών έργων. Η βιβλιοθήκη του τελευταίου βασιλιά των Ασσυρίων Σαρδανάπαλου (7ος αιώνας π.Χ.) βρέθηκε εκεί και στην πόλη βρήκαν πλούσια διακόσμηση από ανάγλυφα με σκηνές θρησκευτικές, κυνηγετικές και στρατιωτικές. Στα ελληνιστικά χρόνια ιδρύθηκε στην πόλη βιβλιοθήκη και οι Ασσύριοι μορφώθηκαν από το ελληνικό πνεύμα. Η αρχαία Νινευή άκμασε κυρίως τον 7ο αιώνα π.Χ., όταν έγινε πρωτεύουσα της Ασσυριακής Αυτοκρατορίας επί βασιλείας του Σενναχειρείμ. Αυτή η περίοδος χαρακτηρίστηκε από μεγάλη οικοδομική δραστηριότητα, δημιουργία μεγάλων ανακτόρων, ναών και μιας μεγάλης βιβλιοθήκης. Η πόλη καταστράφηκε το 612 π.Χ. μετά την πτώση της στους Βαβυλωνίους και τους Μήδους]

Μετά, με το αυτοκίνητο φυσικά, πήγαμε να δούμε απ' έξω ένα ημιτελές τζαμί που είχε ξεκινήσει να φτιάχνει ο Σαντάμ Χουσεΐν. Έτσι όπως ήταν δεν είχε κανένα ενδιαφέρον αφού έχει μείνει με τις σκαλωσιές.

Αργότερα το πρωί πήγαμε και παρκάραμε το αυτοκίνητο στο κέντρο της πόλης, που ήταν η παλιά πόλη δηλαδή, και στο πάρκινγκ γύρω-γύρω ήταν καταστραμμένα κτίρια. Εγώ χωρίς να ξέρω κάτι απορούσα και σκεφτόμουν ότι μάλλον κατέστρεψαν τα κτίρια που ήταν παλιά, για να κάνουν το οικόπεδο πάρκινγκ. Δεν άργησα να καταλάβω την τραγική αλήθεια. Ο ισλαμικός στρατός είχε κρυφτεί μέσα στην παλιά πόλη και ο στρατός του Ιράκ τους επιτέθηκε με αποτέλεσμα να γίνουν τεράστιες καταστροφές σε όλα τα κτίρια μιας σχετικά μεγάλης περιοχής. Οι καταστροφές έγιναν είτε από τους ιρακινούς στρατιώτες είτε από τους ισλαμιστές, οι οποίοι κατέστρεφαν τα πάντα λίγο πριν πέσουν στα χέρια του στρατού. Ήταν τρομερό να βλέπεις τόσο παλιά κτίρια να ήταν μισογκρεμισμένα. Ακόμα και εκκλησίες και τζαμιά δεν γλίτωσαν.

Πρώτα κάναμε κάποιες βόλτες στις αγορές της πόλης και συγκεκριμένα στα ενδύματα, στα ορειχάλκινα και στην ψαραγορά. Η τελευταία είχε πολύ ενδιαφέρον διότι οι άνθρωποι πούλαγαν οι ψάρια αλλά ταυτόχρονα πολλά μαγαζιά είχαν αναμμένη φωτιά και είτε τα έψηναν, όπως είχαμε δει τόσες φορές να ψήνουν στις φωτιές, είτε κάποιοι άλλοι είχαν τεμαχισμένα ψάρια τα οποία τηγάνιζαν. Έτσι ο κόσμος αγόραζε φρέσκα ψάρια είτε τηγανισμένα ή ψημένα.

Προχωρήσαμε αμέσως μετά να δούμε τα ερείπια της παλιάς πόλης. Κάναμε μια μεγάλη βόλτα στην περιοχή για να δούμε την καταστροφή και είχε συγκλονιστικό ενδιαφέρον.

Στο τέλος κατευθυνθήκαμε στο τζαμί Al-Nouri Mosque για να δούμε τον ανακατασκευασμένο μιναρέ που είχε ανατιναχθεί από κάποιους. Άλλοι λένε από τους Αμερικάνους, το οποίο και εγώ πιστεύω βλέποντας σε βίντεο τον τρόπο που έγινε η καταστροφή και άλλοι λένε από το ισλαμικό κράτος.

Στο τέλος της βόλτας καταλήξαμε σε ένα στενό που είχε πολλά μαγαζιά με καλλιτεχνικό στυλ. Μέσα είχαν στολισμό με παραδοσιακά αντικείμενα και φορεσιές. Σίγουρα ήταν πολύ όμορφα. Σε ένα από αυτά καθίσαμε να πιούμε και κάτι για να ξεκουραστούμε κιόλας από την συνεχή βόλτα.