Ιράκ Μεσοποταμία, Το όραμα και η απομυθοποίηση.

[travelbreak]

Πάρκο Azadi και Akre.

Η σημερινή ημέρα είχε μεγάλο ενδιαφέρον.
Στο Ντόχουκ που βρισκόμασταν είχαμε δει ένα ενδιαφέρον πάρκο περνώντας με το αυτοκίνητο και είχαμε αποφασίσει με την Ντίνα το πρωί να πάμε να το δούμε, μιας και η αναχώρηση είχαμε συνεννοηθεί να γίνει στις 9:15. Έτσι θα είχαμε χρόνο αν ξεκινούσαμε νωρίς να πάμε μέχρι εκεί που θα χρειαζόμασταν περίπου 30 με 40 λεπτά. Πράγματι βάλαμε το ξυπνητήρι στις 6 και αφού ήπιαμε τον καφέ μας φύγαμε κατά τις 7:00 να πάμε στο πάρκο Azadi. Azadi σημαίνει «Ελευθερία» στα Κουρδικά, αλλά και στα Ινδικά.

Το πρωί έκανε κρύο στην πόλη και γι’ αυτό φορούσαμε βέβαια μπουφάν. Οι δρόμοι ήταν σχεδόν έρημοι, αφού παρότι ξημερώνει νωρίς στο Ιράκ οι άνθρωποι ανοίγουν τα μαγαζιά τους καμιά φορά και μετά τις 11:00 το πρωί. Ίσως το κάνουν γιατί τα κρατάνε ανοιχτά μέχρι τις 9:00 ή 10:00 το βράδυ, αν μιλάμε για τα εμπορικά καταστήματα. Φυσικά πολλοί ανοίγουν και πριν τις επτά.

Ένα άλλο που προκαλεί εντύπωση στην περιοχή του Κουρδιστάν είναι ότι δεν κυκλοφορούν σχεδόν καθόλου αστυνομικοί, και μάλιστα οπλισμένοι όπως σε όλο το υπόλοιπο Ιράκ. Οι μόνοι αστυνομικοί που βλέπαμε ήταν σε μερικά checkpoint και οι τροχονόμοι. Αυτό σημαίνει για μένα ότι υπάρχει μία κάποια ασφάλεια γενικώς η οποία μπορεί να οφείλεται είτε στη συνείδηση των ανθρώπων, είτε στο φόβο ότι θα είχαν κακές συνέπειες οι πράξεις τους.

Πήγαμε λοιπόν στο πάρκο Azadi και από μία είσοδο μπήκαμε και είδαμε κάποια πράγματα τα οποία όμως δεν ήταν αυτά που ψάχναμε.

Προχωρήσαμε και τα είδαμε σε ένα διπλανό πάρκο που όμως οι πόρτες ήταν κλειστές. Δοκίμασα να ανοίξω μία αλλά δεν έσπρωξα και τόσο πολύ. Έτσι τριγυρίζαμε γύρο στο πάρκο τραβώντας φωτογραφίες από απόσταση 2-3 μεγάλα αγάλματα που είχε. Φυσικά οι φωτογραφίες δεν ήταν και τόσο καλές αλλά δεν είχαμε και άλλες επιλογές.

Ετοιμαζόμασταν να φύγουμε όταν ξαφνικά βλέπουμε ένα τύπο να είναι μέσα στο πάρκο που θέλαμε να μπούμε. Αρχίζω και του φωνάζω να μου πει πως μπήκε και μου έδειξε την πόρτα στα δεξιά μου. Ήταν η πόρτα που προσπάθησα να ανοίξω αλλά δεν άνοιγε. Όμως τώρα που μου είπε ότι από εκεί θα μπω, έδωσα περισσότερη προσοχή και τελικά την άνοιξα και μπήκαμε μέσα. Αυτός ήταν ο μοναδικός επισκέπτης και πιάσαμε λίγο την κουβέντα και μου είπε ότι ήταν κούρδος από την Τουρκία και είχε έρθει επίσκεψη στο ιρακινό Κουρδιστάν. Το πάρκο εκεί είχε το ενδιαφέρον του, αλλά και γιατί είχαμε πολύ καλή θέα στην πόλη, η οποία ήταν χτισμένη σε διάφορους λόφους. Εννοείται ότι τριγύρω βλέπεις αρκετά ψηλά βουνά και ένα τεράστιο τζαμί.

Αφού είδαμε το πάρκο επιστρέψαμε από ένα λίγο διαφορετικό δρόμο βλέποντας αρκετά σημεία της πόλης. Ήμασταν στο ξενοδοχείο στην ώρα μας για να αναχωρήσουμε στις 9:15. Για άλλη μία φορά λέω ότι οι δρόμοι στο Ιράκ ήταν σχετικά καλοί. Συγκεκριμένα ο δρόμος που πήγαμε στο Ερμπίλ, είχε τρεις λωρίδες κυκλοφορίας σε κάθε κατεύθυνση. Το οδόστρωμα δεν ήταν και το καλύτερο, αλλά ήταν ένας άνετος δρόμος, που τρέχαμε συνήθως με περισσότερα από 100 χλμ/ώρα. Ο τελικός προορισμός της ημέρας ήταν η πρωτεύουσα του ιρακινού Κουρδιστάν, που ήταν το Erbil.

Πρώτα όμως θα κάναμε μία στάση στο ιστορικό Akre. Όταν φτάσαμε στην πόλη ανεβήκαμε όσο πιο ψηλά μπορούσαμε στις γειτονιές που ήταν χτισμένες πάνω σε ένα βουνό. Παρκάραμε το αυτοκίνητο και κάναμε βόλτες με τα πόδια πρώτα για να βλέπουμε τη θέα από κάτω και μετά για να βλέπουμε τα σπίτια και τους ανθρώπους. Και η θεά ήταν καλή και οι άνθρωποι επίσης έκαναν εντύπωση αφού φορούσαν τις παραδοσιακές στολές των κούρδων. Το αστείο ήταν ότι φορούσαν μία παντελόνα που έφτανε μέχρι τους αστραγάλους, αλλά ήταν σαν τις δικές μας τις βράκες. Στη μέση είχαν δεμένη μία ζώνη πολύ φαρδιά και από πάνω συνεχιζόταν η στολή, που κάλυπτε ένα λευκό πουκάμισο συνήθως, αλλά άφηνε μια σχισμή για να φαίνεται το πουκάμισο. Εννοείται ότι πάντα ήθελαν να τους τραβούμε φωτογραφία. Αυτό βέβαια και σε μας έδινε μεγάλη χαρά αφού βγαίναμε φωτογραφίες και εμείς με αυτούς.

Αφού κάναμε τη βόλτα μας φτάσαμε σε μία πλατεία και ο οδηγός με τον ξεναγό πήγαν να πάρουν τα αυτοκίνητο για να το φέρουν εκεί και εμείς θα κάναμε βόλτα μισή ώρα για να πάμε να δούμε ένα παλιό τζάμι που ήταν λίγο πιο κάτω.

Πήγαμε εκεί ρωτώντας διάφορους γιατί δεν φαινόταν. Δεν φαινόταν διότι όταν είσαι μέσα στα στενά, που συνήθως ήταν καλυμμένα ακόμα και οι δρόμοι για κάποιο λόγο με κάποια υφάσματα, δεν βλέπεις που είναι το τζαμί. Εμείς λοιπόν τους λέγαμε ότι θέλουμε να πάμε στο μιναρέ και αυτοί καταλαβαίναν αμέσως και μας έδειχναν από πού έπρεπε να συνεχίσουμε. Όταν φτάσαμε μόλις είχε τελειώσει η προσευχή και μπήκαμε μέσα για να τραβήξουμε μερικές φωτογραφίες. Εκτός φυσικά από τις φωτογραφίες στο τζαμί και στο μιναρέ τραβήξαμε και τους ντόπιους που ήταν ντυμένοι με τις παραδοσιακές στολές που έλεγα και προηγουμένως.

 

[travelbreak]

Ξεκινάω με το βίντεο της επίσκεψης στον Ιερό χώρο των Γιαζίντι και συνεχίζω με την περιήγηση της επόμενης μέρας στο Αμέντι και στο Ντοχούκ:

Και συνεχίζω:

Ερμπίλ.
Ήρθαν τα παιδιά στο ραντεβού μας και φύγαμε για να πάμε στο Ερμπίλ. Αποφασίσαμε όταν φτάσαμε να μην αράξουμε στο ξενοδοχείο αλλά να πάμε πρώτα να κάνουμε μία βόλτα στην πόλη για να δούμε κάποια πράγματα που ήταν στο πρόγραμμα. Εδώ να αναφέρω ότι στο πρόγραμμα αυτός βάζει μερικά σημεία τα οποία έχουν μία ιστορική αξία και τίποτε άλλο. Εννοώ ότι δεν βάζει ας πούμε μία κεντρική πλατεία που μπορεί να είχε κάποια αγάλματα γιατί δεν είχε τόση μεγάλη ιστορική σημασία, κατ’ αυτόν. Ή ας πούμε δεν βάζει κάποιο πάρκο όπως αυτό το οποίο είχαμε δει το πρωί, διότι θεωρεί ότι ήταν καινούργιο και δεν ήταν αυτός ο λόγος του ταξιδιού μας. Κάνει λάθος φυσικά γιατί εμείς θέλουμε να δούμε και να έχουμε άποψη και λίγο για τις πόλεις, ειδικά σε εκείνες που μένουμε.

Στο Ερμπίλ η πρώτη επίσκεψη που κάναμε ήταν στο τζαμί Jalil Khayat. Ήταν ένα πολύ μεγάλο και εντυπωσιακό τζαμί που είχε χτιστεί πρόσφατα από κάποιον πλούσιο έμπορο. Στην αρχή τα παιδιά μας έλεγαν ότι οι γυναίκες δεν μπορούσαν να μπουν μέσα αλλά μετά τους έδωσε κάποιος στην είσοδο ένα μαντήλι να βάλουν στο κεφάλι και έτσι δεν μας ενόχλησε κανένας. Ήταν το εσωτερικό του πολύ εντυπωσιακό, αν και συνήθως τα τζαμιά στο Ιράκ δεν ήταν εσωτερικά τόσο εντυπωσιακά διακοσμημένα.

Στη συνέχεια πήγαμε να δούμε ένα παλιό μιναρέ, τον Choli Minaret. Χτίστηκε στις αρχές του 7ου αιώνα αλλά το τζαμί που σίγουρα τον συνόδευε, είχε εξαφανιστεί. Ο μιναρές αυτός ήταν σε ένα πάρκο το οποίο για κάποιο λόγο δεν ήταν εύκολα προσβάσιμο. Γενικά τα πάρκα στο Ιράκ ήταν δύσκολα προσβάσιμα γιατί μπορεί να είχαν μονάχα μία είσοδο ή να είχαν δύο αν ήταν πολύ μεγάλα. Είχε τύχει να πάμε σε πάρκο (στη Βαγδάτη) που να έχει μήκος σχεδόν 1000 μέτρα και είχε μόνο μία είσοδο. Ευτυχώς εμείς στο Ερμπίλ δεν χρειάστηκε να πάμε στην είσοδο που ήταν σχετικά μακριά αλλά μπήκαμε από μία σπασμένη σιδερένια πόρτα. Το ωραίο ήταν ότι πηγαίνοντας για τον μιναρέ αυτόν, συναντούσες ένα διάδρομο του πάρκου με πάρα πολλές προτομές δεξιά και αριστερά.

Φεύγοντας από το μιναρέ αυτόν πήγαμε για να δούμε το κάστρο του Ερμπίλ.

Αυτό ήταν χτισμένο από τους τούρκους των 19ο αιώνα αλλά θεωρείται μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς. Δυστυχώς γίνονται πάλι και εδώ κάποιες συντηρήσεις οι οποίες δεν επιτρέπουν την είσοδο στο κοινό. Όμως ήταν εντυπωσιακό να το βλέπεις πάνω στο βράχο και γύρω-γύρω να εκτείνεται η πόλη. Εμείς κάναμε βόλτα γύρω από αυτό ανεβήκαμε και στην είσοδο για να τραβήξουμε φωτογραφίες προς μία εντυπωσιακή πλατεία του Ερμπίλ, το Shar Park. Εννοείται ότι υπήρχε άπειρος κόσμος εκεί και δίπλα σε αυτό το πάρκο-πλατεία υπήρχε μία κλειστή αγορά με πολύ ωραία καταστήματα.

Κάναμε βόλτα για αρκετή ώρα και περίπου στις 5 πήγαμε στο ξενοδοχείο.

Εκτός από τα πουλιά που φαίνονται με το φεγγάρι, υπάρχει και ένα αεροπλάνο:

Ξεκουραστήκαμε για πάνω από μία ώρα εκεί και βγήκαμε για φαγητό. Αφού ψάξαμε αρκετά, και είχαμε πολλές επιλογές, πηγαίνοντας πάλι προς το κάστρο και προς το Shar Park, αποφασίσαμε να καθίσουμε για κεμπάπ ακριβώς κάτω από το κάστρο. Με 25.000 δικά τους χρήματα δηλαδή περίπου 16€ φάγαμε και οι τέσσερις από δύο κεμπάπ έκαστος. Και μετά το φαγητό κάναμε μία νυχτερινή βόλτα πηγαίνοντας προς το ξενοδοχείο μας και λίγο πιο κάτω. Διαπιστώσαμε ότι το Ερμπίλ ήταν μία όμορφη και ζωντανή πόλη, τουλάχιστο γύρω από το κάστρο.

Στην επόμενη φωτογραφία, αυτά που είναι στημένα είναι σαπούνια!

Η σημερινή διαδρομή μας:

Και το βίντεο για τη σημερινή μέρα:

 

[travelbreak]

Κιρκούκ.

Ας δούμε λίγο τις διαφορές μεταξύ του Νότιου Ιράκ και του Κουρδιστάν.
Στο Κουρδιστάν η περισσότερη γη καλλιεργείται κι ας είναι έρημος. Είδαμε πολλές καλλιέργειες καλαμποκιού. Είδαμε πολλά συστήματα αυτόματου ποτίσματος των χωραφιών. Στο Βορρά είδαμε πολλές ελιές, μερικές από τις οποίες μάλιστα ήταν φορτωμένες. Στο Νότιο Ιράκ δεν καλλιεργούσαν σχεδόν τίποτα.
Στο Κουρδιστάν δεν είχε πολλά checpoint. Σπάνια μας ζητούσαν τα διαβατήρια. Δίπλα στις Εθνικές οδούς είχε πολλά μεγάλα μαγαζιά που πουλούσαν ας πούμε αυτοκίνητα ή μπουλντόζες. Στο Κουρδιστάν παντού ήταν πιο καθαρά και περιποιημένα.

Ας πω τώρα ένα σύντομο περιστατικό. Περνώντας από ένα τσεκπόιντ έπρεπε να σταματήσουμε για έλεγχο διαβατηρίων. Είχε πολύ κόσμο να περιμένει εκεί, όμως εμείς τελειώσαμε πολύ πιο γρήγορα από άλλους πού περίμεναν και προηγούνταν. Αποχωρώντας από το κτίριο που έλεγξαν διαβατήρια ήρθε ένας νεαρός, νομίζω υπάλληλος εκεί, και μου συστήθηκε. Μου είπε ότι ήταν κούρδος και χαιρόταν πολύ που μιλούσε μαζί μου αφού εγώ ήμουν Έλληνας. Μου είπε, στα αγγλικά βέβαια, ότι αγαπά πολύ τους Έλληνες. Και εγώ αγαπώ τους Κούρδους, του απάντησα. Τότε μου λέει ότι: είμαστε δύο λαοί που αγαπά ο ένας τον άλλον γιατί έχουμε ένα κοινό εχθρό, την Τουρκία. Εγώ πήγα να του φέρω μία μικρή αντίρρηση αλλά δεν το κατάλαβε και συνέχισε. Είπε ότι η Κωνσταντινούπολη ήταν ελληνική και το ξέρει. Εγώ του λέω ότι δυστυχώς τώρα δεν είναι, αλλά κάποτε ναι, ήταν. Τελειώνοντας μου είπε ότι αν θέλω οτιδήποτε μπορεί να με βοηθήσει. Χαιρετηθήκαμε και χωρίσαμε.

Επανέρχομαι. Το πρωί είχαμε λίγο χρόνο πριν αναχωρήσουμε από το Ερμπίλ και κάναμε μισή ώρα βόλτα στη γειτονιά του ξενοδοχείου, προς κάποια κατεύθυνση που δεν είχαμε πάει. Δεν είδαμε τίποτα που να άξιζε αλλά και αυτό το λίγο που είδαμε κάτι ήταν. Φύγαμε κανονικά με τα πράγματα μας για να πάμε να διανυκτερεύσουμε στην πόλη Σουλεϊμανίγια.

Πριν όμως θα έπρεπε να επισκεφθούμε την γνωστότατη πόλη του Ιράκ: το Κιρκούκ. Η πόλη θεωρητικά δεν ανήκει στο Κουρδιστάν αλλά οι κάτοικοι της ήταν και κούρδοι και άραβες και διάφορες άλλες εθνότητες. Δεν απείχε πολύ από το Ερμπίλ και φτάσαμε στο Κιρκούκ που συναντήσαμε στο κέντρο του αρκετή κίνηση. Ο Αχμέτ μας είπε ότι το πιο ενδιαφέρον που είχε η πόλη ήταν το οθωμανικό κάστρο χτισμένο πάνω σε ένα μεγάλο βράχο σε ένα από τα ψηλότερα σημεία της πόλης. Παρκάραμε εκεί κοντά και κατευθυνθήκαμε περνώντας πάνω από μία γέφυρα για να πάμε στην είσοδο. Φαντάζομαι η γέφυρα ήταν για να περνάει ο κόσμος πάνω από την τάφρο του φρουρίου.

Τώρα φυσικά δεν υπήρχε σχεδόν καθόλου νερό. Όταν φτάσαμε στην είσοδο μας είπαν ότι θα έπρεπε να πάμε από κάπου αλλού για να βγάλουμε εισιτήριο.

Έτσι αναγκαστήκαμε να περπατήσουμε περίπου 1 χλμ μέχρι να μπούμε σε ένα στρατόπεδο, οθωμανικής και αυτό κατασκευής, που υπήρχε το γραφείο που πουλούσε τα εισιτήρια. Πληρώσαμε υποχρεωτικά με κάρτα 25.000 δηνάρια έκαστος. Πριν φύγουμε όμως υπήρχε και μία έκπληξη. Στο στρατόπεδο αυτό υπήρχε ένα μουσείο που ήρθαν να μας το δείξουν. Υπήρχαν συνολικά περίπου 20 με 25 αίθουσες οι οποίες είχαν ομοιώματα ανθρώπων που έκαναν διάφορες εργασίες του 19ου αιώνα. Υποτίθεται ότι αυτοί ήταν κάτοικοι της πόλης του Κιρκούκ. Το στρατόπεδο αποτελούνταν από κτήρια που ήταν γύρω-γύρω στο χώρο του και στο εσωτερικό υπήρχε μία τεράστια αυλή με μικρότερα όμως κτίρια.

Έχοντας πληρώσει πήγαμε να φύγουμε και τότε ανακάλυψαν ότι έπρεπε να τους δώσουμε και τα διαβατήρια. Καμιά φορά ήταν να γελάς με αυτά τα πράγματα, αλλά μάλλον ο οδηγός και ο ξεναγός μας δεν είχαν εμπειρία από την είσοδο στο φρούριο του Κιρκούκ. Τέλος πάντων καθυστερήσαμε λίγο αλλά πήγαμε στην είσοδο μετά από κάμποση ώρα, αφού τα διαβατήρια ήταν στο αυτοκίνητο.

Ο χώρος του φρουρίου είχε πάρα πολλά ερείπια οθωμανικής κατασκευής. Μας άρεσε πάρα πολύ αν και τίποτα δεν ήταν ανακατασκευασμένο. Ήταν μεσημέρι αλλά κάναμε βόλτες πάνω από μία ώρα για να δούμε σχεδόν τα πάντα. Βέβαια σε πολλούς εσωτερικούς χώρους δεν μπορούσαμε να μπούμε αφού ήταν τα ερείπια που μας εμπόδιζαν. Στο τέλος όλοι συμφωνήσαμε ότι άξιζε αυτή η ταλαιπωρία για να δούμε αυτό το μέρος.

Στην περιοχή του Κιρκούκ είχαμε ακόμα να δούμε μία φωτιά από εκείνες που ονομάζουν eternal fire. Όμως πήρε τηλέφωνο Αχμέτ και του είπαν ότι δεν θα μας επέτρεπε η εταιρεία που είχε το χώρο και τον διαχειρίζεται να μπούμε μέσα. Αυτό αν θέλουμε το πιστεύουμε.