Ισπανία Με Ελ Θιδ και Πελάγιο σε Βιθκάγια και Ναβάρα.

[emouli]

Τραβέρσο ανάποδο πορεία προς το Βοριά
ή
πλέων επί οίνοπα πόντον επ’ αλλοθρόους ανθρώπους

Στον αρχικό σχεδιασμό αυτού του ταξιδιού υπήρχε η πρόβλεψη για μια πρωινή επίσκεψη στο Μπιλμπάο και μια ακόμη γνωριμία με την πόλη υπό το φως της ημέρας αυτή τη φορά. Φευ, η Λούφτυ είχε άλλα σχέδια! Η πρώτη πτήση της επιστροφής (ΒΙΟ – FRA) ήταν προγραμματισμένη για τις 6.30’ το απόγευμα, αλλά υπήρξε αλλαγή στην ώρα με αποτέλεσμα να πετάξουμε στις 2.30’ το μεσημέρι. Όπως καταλαβαίνετε αυτή η διαφορά των 4 ωρών μας έβγαλε εντελώς εκτός προγράμματος. Οπότε bye-bye Casco Viejo, Μουσείο Guggenheim, Piazza Nueva κι ένα σωρό άλλα αξιοθέατα που είχαμε σχεδιάσει να θαυμάσουμε το πρωί της Δευτέρας. Μακάρι να είχαμε μία ακόμη μερούλα στη διάθεσή μας…
Αποφασίσαμε λοιπόν να χουζουρέψουμε λίγο παραπάνω, κατόπιν να απολαύσουμε χωρίς βιασύνη το πρωινό μας σ’ αυτό το υπέροχο ξενοδοχείο και να χαλαρώσουμε χαζεύοντας το καταπράσινο τοπίο γύρω μας.



Ο χρόνος όμως δεν είναι με το μέρος μας κι έτσι βρισκόμαστε ήδη στον αυτοκινητόδρομο με κατεύθυνση προς το αεροπόρτο. Παραδίδουμε το αυτοκίνητο και πάμε για το τσεκ-ιν. Παρόλο που φτάνουμε αρκετά νωρίς στον γκισέ έχει ήδη σχηματιστεί μεγάλη ουρά, η οποία δεν προχωράει ούτε βήμα. Με τα πολλά παίρνουμε τις κάρτες επιβίβασης και στη συνέχεια κάνουμε τα ψώνια μας στα αφορολόγητα. Αφού ξοδεύουμε τα ωραία μας ευρώπουλα, επιβιβαζόμαστε στο Α320 και μετά από δυο ωρίτσες φτάνουμε στη Φρανκφούρτη. Εκεί έχουμε περίπου 5 ώρες μέχρι την επόμενη πτήση γι’ αυτό λέμε να πάμε μια βόλτα στην πόλη. Βαλίτσες δεν έχουμε να μας καθυστερούν, η διαδρομή με το τρένο είναι σύντομη οπότε δεν χάνουμε την ευκαιρία να επισκεφτούμε τη γερμανική Βαβέλ. Επιπλέον εγώ κι ο σύζυγος έχουμε έναν σημαντικότατο λόγο να πάμε στο κέντρο της πόλης. Ο λόγος δεν είναι άλλος από τον γιο μας, ο οποίος μας έχει ζητήσει για δώρο μια μπάλα ποδοσφαίρου. Στην Ισπανία δεν προκάναμε, στο αεροδρόμιο του Μπιλμπάο δεν βρήκαμε, οπότε η Φρανκφούρτη είναι η τελευταία μας ευκαιρία ώστε να μην γυρίσουμε με άδεια χέρια. (Ντροπή, τι γονείς είμαστε εμείς! ) Πράγματι μετά από λίγο αφήνουμε το άλλο ζεύγος σε ένα καφέ κι εμείς μπαίνουμε σε ένα πολυόροφο υπερκατάστημα αθλητικών ειδών. Φυσικά παθαίνω πλάκα τόσο με την ποικιλία όσο και με τις τιμές, σιχτιρίζω που δεν έχω τον απαιτούμενο χρόνο να κάνω αγορές (βλέπετε πόσο λαρτζ είμαι και δεν αναφέρομαι στο χρήμα ) και επικεντρώνομαι στην παραγγελία του μικρού. Μπίνγκο! Βρήκαμε αυτό που ήθελε (αυτό έλειπε) κι έτσι μας φεύγει ένα βάρος. Όμως εγώ έχω μπανίσει κάτι φοβερά σκέητ σε εξίσου φοβερές τιμές και θέλω να πάρουμε ένα για το παιδί. Ο Γ. ανένδοτος. Επιμένει πως θα μας δημιουργήσει θέμα η Λουφτχάνσα και δεν θα δεχτεί το σκέητ σαν χειραποσκευή.
- Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, μη σε νοιάζει, θα το τακτοποιήσω εγώ το ζήτημα.
Τίποτε αυτός! Ακόμα απορώ γιατί τον άκουσα τότε και δεν το αγόρασα. Τέλος πάντων.

Μαζί με την μπάλα παίρνουμε κι ένα καπέλο της Άιντραχτ, πληρώνουμε και φεύγουμε. Αφού βρίσκουμε τους φίλους μας, ξεκινάμε την περιήγηση στην παλιά πόλη. Τι να πω για την πασίγνωστη Φρανκφούρτη; Την πόλη που φιλοδοξούσε να γίνει η πρωτεύουσα της Δ. Γερμανίας μετά το 1945, αλλά της πήρε την μπουκιά απ’ το στόμα το Βερολίνο. Παρόλα αυτά δεν τα πήγε κι άσχημα αφού τελικά έγινε το οικονομικό κέντρο της Ευρώπης.

Βολτάρουμε, χαζεύουμε και φωτογραφιζόμαστε σε διάφορα αξιοθέατα. Αυτή η πόλη δεν μου ασκεί καμία γοητεία. Το ιστορικό της κέντρο καταστράφηκε ολοσχερώς από τους βομβαρδισμούς κατά τον Β’ Π.Π. οπότε τα χαρακτηριστικά κτίρια που βλέπουμε, όπως το Δημαρχείο, είναι ανακατασκευασμένα. Η πολλή βαβούρα λόγω πολυκοσμίας, καθώς και οι ουρανοξύστες παρέα με τους γερανούς δεν συνθέτουν κάποιο ειδυλλιακό σκηνικό.



Όμως έχει έρθει η ώρα να γευτούμε τα διάσημα λουκάνικα με συνοδεία (τι άλλο; ) μπύρας. Ο καιρός άλλωστε ευνοεί το άραγμα με χάζι στη Rοemer Platz. Έτσι χωρίς να χάνουμε χρόνο καθόμαστε στο «Alten Limpurg» και παραγγέλνουμε διαφόρων ειδών λουκάνικα με τα παρελκόμενά τους. Μόλις την κάναμε ταράτσα, ο σύζυγος -που γνωρίζει σχετικά καλά τα κατατόπια μιας και έχει βρεθεί αρκετές φορές στην πόλη λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων- μου προτείνει να με συνοδεύσει σε έναν σύντομο περίπατο μέχρι τον Μάιν και την διάσημη σιδερένια γέφυρα, την Eiserner Steg. Πώς είναι δυνατόν να αρνηθώ μια πριβέ ξενάγηση!
Ξεκινάμε λοιπόν την όμορφη βολτούλα μας και φτάνοντας στην πεζογέφυρα, αντικρίζω με έκπληξη μια επιγραφή στα ελληνικά. Ο σπουδαιότερος ποιητής όλων, ο «δικός μας» Όμηρος δε θα μπορούσε να λείπει απ’ τη γενέτειρα του –επίσης σπουδαίου- Γκαίτε.


Στην αγκαλιά του αγαπημένου μου και με συντροφιά τον στίχο απ’ την Οδύσσεια (πάνω απ’ τα κεφάλια μας) ζω το ρομάντζο μου αγναντεύοντας πότε τη μία και πότε την άλλη πλευρά της πόλης. Δεν έχουν μείνει παρά μόνο λίγες στιγμές μέχρι την ώρα της επιστροφής. Μπορεί να είναι άχαρη αυτή η διαδικασία, αλλά με τη λαχτάρα που έχω να γυρίσω στο παιδάκι μας και το σπίτι μας δεν με πολυχαλάει!
Θέλω να κρατήσω όμως σαν τελευταία ανάμνηση αυτή τη ρομαντική στιγμή στη γέφυρα, γι’ αυτό δεν θα αναφερθώ καθόλου στην άχαρη διαδικασία της επιστροφής. Προτιμώ λοιπόν να κλείσω την εξιστόρηση αυτού του υπέροχου ταξιδιού με τις τελευταίες εικόνες απ’ την Φρανκφούρτη.



ΥΓ. Ελπίζω με αυτή την ιστορία να έδωσα το έναυσμα και σε άλλους ταξιδιώτες να επισκεφτούν αυτόν τον καταπληκτικό τόπο και να ανακαλύψουν οι ίδιοι τις ομορφιές του. Μην το καθυστερείτε λοιπόν άλλο! Κι αν χρειαστείτε κάποια βοήθεια είμαι στη διάθεσή σας!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 7
• 8
• 9

First Προηγούμενη 9 of 9

Go to chapter

Go

[jimp]

Δεν πιστεύω ο άντρας σου να είναι ο maltakias. Αν δεν το ξέρεις έχει ξεκινήσει και γράφει και αυτός ιστορία. Λέμε ιστορία τώρα, κάτι εικόνες βάζει και λέει πως γράφει ιστορία.

 

[emouli]

Η πρώτη μέρα δε θ' αργήσει, ταλαίπωρε ταξιδευτή​

Το προηγούμενο βράδυ μείναμε όλοι μαζί στο σπίτι μας γιατι η πολύ πρωινή και βάρβαρη πτήση των 6.05 δεν μας άφηνε περιθώρια. Ολοι μαζί σε βολική τοποθεσία για να αποφεύγονται κάποια απρόοπτα. Ψευτοκοιμηθήκαμε, ψευτοξυπνήσαμε και βουρ για το Ελ. Βενιζέλ.
Τσεκ ίν, επιβιβασμός, απογείωση, προσγείωση, Φρανκφούρτη. Τεραααάστιο το αεροδρόμιο! Ψιλοερείπια εμείς! Καφές, χάζι και μια απ' τα ίδια.
Εχουμε Μ. Τρίτη 30/4 και είμαστε πια στο αεροδρόμιο του Μπίλμπο! Μικρό και πνιγμένο στο πράσινο. Τέλεια!
Παραλαμβάνουμε το αυτοκινητάκι μας (μεγαλούτσικο, μια χαρά) και ξεκινάμε την περιπλάνηση (και αποπλάνηση). Στόχος μας να βρούμε την Gernika. Μεχρι να προσανατολιστούμε είμαστε λίγο ψαρωμένοι, αλλά όλα καλά.
Το τοπίο ήταν καταπράσινο και σου έδινε την αίσθηση πως ήσουν σε βουνό. Κι όμως η θάλασσα δεν ήταν παρα μόνο λίγα χιλιόμετρα μακριά. Φτάσαμε στη Gernika, παιδιά. Είναι αργά το μεσημέρι. Κάνουμε την βόλτα μας στην πόλη. Τα μαγαζιά είναι κλειστά και υπάρχει φοβερή ηρεμία. Ο καιρός είναι μουντός αλλά δεν βρέχει. Είμαι πολύ ενθουσιασμένη (ακόμη και τώρα που τα γράφω). Ομως έχει έρθει η ώρα να τσιμπίσουμε κάτι. Βρίσκουμε ένα Πίντσος Μπαρ και την πέφτουμε. Μπυρίτσες, μεζεδάκια, σούπερ και οικονομικότατα! Συνεχίζουμε με βόλτα στην πόλη κι εγώ που θέλω χάρτη οπωσδήποτε (έχω πάθει στερητικό τόση ώρα χωρίς χάρτη), μπαίνω σε ένα κρατικό γραφείο τουρισμού και με εξυπηρετεί μια συμπαθέστατη κοπέλα που μου δίνει πληροφορίες και χάρτες και κρατάει στατιστικά (απο πού ερχόμαστε, τι είδους ταξίδι κάνουμε, πόσο θα μείνουμε και τέτοια). Με εντυπωσιάζει η οργάνωσή τους, μπράβο!



Αποχαιρετάμε την Γκερνικα, το πρόγραμμα λέει Elantxobe. Ενα κουκλίστικο παραθαλάσσιο χωριουδάκι, με λιμανάκι. Μούρλια! Δεν με πιστεύετε; Ορίστε δείτε και μόνοι σας.


Φεύγοντας από το Elantxobe είχαμε κι άλλες όμορφες εικόνες να μας συντροφεύουν μέχρι την επόμενη στάση.



Πανέμορφη η Χώρα των Βάσκων, με πλούσια φύση, παρθένα.
Στο Lekeitio που είναι κι αυτό παραθαλάσσιο με λιμάνι στον Βισκαϊκό κόλπο, ήμασταν ολίγον ρετάλια, αλλά ήταν το τελευταίο μέρος που θα κάναμε στάση πριν τον τελικό προορισμό μας γι' απόψε.



Δεν μας έφτανε η κούρασή μας, είχαμε και περιπέτειες. Το ξενοδοχείο μας ήταν μερικά χιλιόμετρα έξω από το Σαν Σεμπαστιάν (στα όρη στ΄άγρια βουνά). Είχαμε χάρτη και δυστυχώς είχαμε και GPS ολοκαίνουριο. Ο καλός μου όμως δεν φρόντισε να μάθει πριν το ταξίδι τις λειτουργίες του κι έτσι βρισκόμαστε σε κάτι ανισόπεδους κόμβους, γέφυρες και άλλες σύγχρονες οδικές κατασκευές να ψαχνόμαστε για αρκετή ώρα. Το σχέδιο ήταν αφού βρίσκαμε το ξενοδοχείο, να χαλαρώναμε λιγουλάκι και βραδινή έξοδο για φαγητό στο Σαν Σεμπαστιάν. Ναι καλά, ούτε με σφαίρες! Μετά την δεύτερη καθυστέρηση που φάγαμε στους επαρχιακούς δρόμους αυτή τη φορά, δεήσαμε να φτάσουμε στο ξενοδοχείο. Στο τσακ πριν αρπαχτώ με τον σύζυγο για τα καλά. Τα νεύρα μου τσατάλια! Ήμασταν όλοι πτώματα, αλλά μας αποζημίωσε το ξενοδοχείο http://www.usategieta.com/. Εξαιρετικό, σε ωραία τοποθεσία με μεγάλα δωμάτια ιδιαίτερα διακοσμημένα, και σε πολύ καλή τιμή. Το κλείσαμε από το yeego.com με 72,5 Ε με πρωινό. Το προτείνω ανεπιφύλακτα.
Εκτός από κουρασμένοι ήμασταν και πεινασμένοι. Το εστιατόριο του ξενοδοχείου ήταν μονόδρομος. Χαλαρώνουμε, σενιαριζόμαστε όπως-όπως και κατεβαίνουμε για φαγητό. Thanks god!
Αξιομνημόνευτο το πρώτο μας δείπνο! Γκουρμέ αλλά με τοπικό χαρακτήρα και καθόλου δήθεν. Οι δε μερίδες του χορταστικότατες. Τιμήσαμε όλη τη σειρά των πιάτων με συνοδεία τοπικού οίνου και φυσικά μηλίτη που είναι must προϊόν στην περιοχή. Οι άντρες της παρέας προτίμησαν μπύρα. Χορτάτοι πλέον και με τα βλέφαρα να κλείνουν, σύραμε τα κορμιά μας στα αναπαυτικά κρεβάτια μας και πέσαμε ξεροί.

 

[emouli]

Δεν πιστεύω ο άντρας σου να είναι ο maltakias. Αν δεν το ξέρεις έχει ξεκινήσει και γράφει και αυτός ιστορία. Λέμε ιστορία τώρα, κάτι εικόνες βάζει και λέει πως γράφει ιστορία.

Οχι καλέ , δεν το διάβασες; Ο άντρας μου είναι ο Γ.
Πάντως ο μαλτακιας πόσταρε ωραιες φωτο από τα σατώ του Λίγυρα. Εγώ ήμανε παλιότερα εκεί.

 

[getxowoman]

Super... ωραια χωρια ειδες και φωτος, πηγες στο μουσειο της ειρηνης στη Gernica;

 

[emouli]

Super... ωραια χωρια ειδες και φωτος, πηγες στο μουσειο της ειρηνης στη Gernica;

Οχι, δυστυχώς δεν το επισκέφτηκα. Ηταν περισσότερο φυσιολατρικό ταξίδι με λίγες μικρες δόσεις μουσειακού ενδιαφέροντος.

 

[getxowoman]

Οχι, δυστυχώς δεν το επισκέφτηκα. Ηταν περισσότερο φυσιολατρικό ταξίδι με λίγες μικρες δόσεις μουσειακού ενδιαφέροντος.

Το συγκεκριμενο μουσειο αξιζει να το δει καποιος, για να καταλαβει και λιγο την ιστορια της Γκερνικα. Θα περιμενουμε τη συνεχεια του ταξιδιου σου!

 

[emouli]

Presoak Etxera​

Η επόμενη μερα έχει πια ξημερώσει. Εγώ με τον Γ. αφού ευχαριστηθήκαμε το χουζούρι και τα παρελκόμενα, κάνουμε το μπανάκι μας, ετοιμαζόμαστε και χτυπάμε την πόρτα των συνταξιδιωτών μας. Αυτοί κοιμούνται του καλού καιρού κι έτσι κατεβαίνουμε μόνοι μας για πρωινό. Εξίσου εξαιρετικό και με τοπικό χαρακτήρα (ξέρετε χαμόν σεράνο κι άλλα ντοπια προϊόντα) για άλλη μια φορά το γεύμα μας. Το άλλο ζευγάρι έχει καθυστερήσει αρκετά κι ετσι εμείς βρισκουμε την ευκαιρια να κάνουμε έναν περίπατο στην ηρεμία της φύσης. Ο καιρός είναι υπέροχος. Ανοιξιάτικος, μαλακός με ωραία λιακάδα. Κάνω τσεκ αουτ για όλους για να αποφύγουμε περαιτέρω καθυστέρηση και πιάνω την κουβέντα με τη κοπέλα στη ρεσεψιον. Αφού συζητάμε για την κρίση που μαστίζει τις χώρες μας, μου δίνει οδηγίες για να βγούμε στην εθνική προς Σαν Σεμπαστιαν. Τελικά ήταν πανεύκολο, άσχετα που εμείς είχαμε χαθεί την προηγούμενη μέρα. (Αυτά τα μηχανήματα του διαβόλου φταίνε ).
Είμαστε πλέον στο δρόμο και μετά από λίγο αντικρύζουμε επιτέλους το Σαν Σεμπαστιάν ή Ντονόστια για τους Βάσκους. Μου έκανε εντύπωση ότι η επίσημη γλώσσα στην περιοχή είναι τα βασκικα και μετά ακολουθούν τα ισπανικά. Ακόμα και στις πινακίδες στους εθνικούς και διεθνεις δρόμους. Βέβαια η γλώσσα τους είναι μοναδική με πολλά τσου και ξου και δεν μοιάζει με κάποια άλλη (αν και είχα διαβάσει ότι έχουν αρκετές λέξεις και ρίζες κοινες με την αρμενικη). Τελος πάντων.
Το Σαν Σεμπαστιαν είναι μια υπέροχη λουτρόπολη. 'Εχει αριστοκρατικό αέρα αφου εδώ επέλεγαν να παραθερίζουν βασιλιάδες και άλλοι ευγενείς. Αφήνουμε λοιπόν το αμάξι μας σε ένα παρκινγκ και ξεκινάμε την εξερεύνηση. Ενώ περπατάμε χαζεύοντας, βλέπουμε κόσμο μαζεμένο με σημαίες και πλακάτ να κατευθύνεται προς το μέρος μας. Απορούμε αλλά συνεχίζουμε. Παρακάτω βλέπουμε πάλι κόσμο σε πορεία. Χαμπαρι εμείς. Μετα από λίγο το ίδιο σκηνικό. Συνειδητοποιούμε πως είναι Πρωτομαγιά και οι ντόπιοι κάνουν την καθιερωμένη πορεία. Βέβαια μιλάμε για χιλιάδες κόσμου κι όχι τρεις κι ο κούκος! Επαθα πλάκα με τον όγκο της πορείας, όπου πηγαίναμε συναντούσαμε και κάποιο κομμάτι της. Εχω αρχίσει να γουστάρω που επιβεβαιώνεται μπροστα στα μάτια μου το επαναστατικό και αγωνιστικό ταπεραμέντο τους. Τα εμπορικά είναι κλειστά φυσικά, αλλα το γραφείο τουρισμού λειτουργεί κι ετσι κάνω μια επίσκεψη για πληροφορίες και χάρτες. Η οργάνωση τους είναι αξιοσημείωτη. Σε κάθε μέρος που επισκεφτηκαμε, είτε πόλη είτε χωριουδάκι, υπήρχε γραφείο τουρισμού που σε εξυπηρετούσαν και σε πληροφορούσαν για τα πάντα. Σου έδιναν χάρτη του μέρους αλλά και ολόκληρης της περιφέρειας δωρεάν. Και βέβαια κρατούσαν κι οι ίδιοι στατιστικά για κάθε επισκέπτη-τουρίστα.
Συνεχίζουμε την περιπλάνηση στη Πάρτε Βιέχα (Παλιά Πόλη) με τα πλακόστρωτα δρομάκια που στα μπαλκονάκια κρέμονται παντού οι βασκικές σημαίες, με τις παλιές εκκλησίες και την πλατεία Συντάγματος. Εκεί αράζουμε για καφέ, σαγκρία και χάζι. Η ηλιόλουστη μέρα μάς έχει ανεβάσει τη διάθεση. Δεν μας κάνει καρδιά να φύγουμε απ' αυτή τη γοητευτικότατη πόλη. Ξεχυνόμαστε πάλι στα σοκάκια και σιγά-σιγά αρχίζει να μαζεύεται κόσμος. Η πορεία σχόλασε κι ετσι σειρά έχει η αγαπημένη συνήθεια των ντόπιων (κι όχι μόνο). Τα πίντσος μπαρ έχουν αρχίσει να γεμίζουν κι εμείς φυσικά δεν μπορούμε να αντισταθούμε. Στο όρθιο πίνουμε τις μπυρίτσες μας και γευόμαστε τα εξαίσια μεζεδάκια. Λαοθάλασσα έχει κατακλύσει την παλιά πόλη. Πρέπει να το πάρουμε απόφαση και να αποχαιρετίσουμε την Ντονοστια. Εχουμε δρόμο μπροστά μας.


Συνεχίζεται...

 

[emouli]

Μετά από καμιά 80αριά χιλιόμετρα μπαίνουμε στην Παμπλόνα. Βρισκόμαστε πλέον στη επαρχία της Ναβάρρα και το φυσικό τοπίο έχει αλλάξει αρκετά. Πεδινός τόπος με πιο ήπια βλάστηση που τον διασχίζει ο Rio Arga.
Κάνουμε αρχικά μια βόλτα με το αυτοκίνητο, κατόπιν παρκάρουμε και συνεχίζουμε ποδαράτοι την περιήγηση. Αχ αυτη η πόλη! Με ξετρέλανε! Σαφώς πιο λαϊκή απ' την Ντονοστια αλλά άκρως μποέμικη. Αλήτικη, ζωντανή, νεανική αλλά συγχρόνως κλασάτη. Παντού αφίσες καλούσαν τον κόσμο στην πορεία της Πρωτομαγιάς. Πετύχαμε κι εδώ μια απογευματινή πορεία, αλλά με πολύ μικρότερη συμμετοχή. Σουλατσάραμε στα πλακόστρωτα στενά και βρεθήκαμε στα σημεία που τρέχουν αφηνιασμένοι οι ταύροι κατά τη διάρκεια του Σαν Φερμιν. Δεν είναι τυχαίο που η Παμπλόνα κατάφερε να γοητεύσει κοτζάμ Χεμινγουει. Κι εδω επικρατεί η βάσκικη γλώσσα, μαλιστα στα βασκικα ονομάζεται Ιρούνια (αν το λέω καλά). Εξακολουθούν τα εμπορικά να είναι κλειστά λόγω ημέρας κι εγω επαναλαμβάνω την αγαπημένη πλέον συνήθεια της επίσκεψης στο γραφείο τουρισμού με όλα τα επακόλουθα. Κάποια στιγμή πιάνει το αυτάκι μου ελληνικά. Βλέπω έναν νεαρό να συνοδεύει δυο κορίτσια και αμέσως του πιάνω την πάρλα. Φοιτητής αυτός, η μοίρα τον έφερε στην Παμπλόνα με το Ερασμους και τα κορίτσια βρηκαν ευκαιρία να τον επισκεφτούν. Ηρθε η ώρα όμως για σαγκρια και αράζουμε σε ένα καφέ με θέα κάποιον καθεδρικό. Εδώ να πω πως καθόμασταν συνέχεια έξω αφού ο καιρός ήταν εξαιρετικός. Επίσης να προσθέσω πως όταν καθόμασταν για καφέ, μπύρα κλπ (χωρις φαγητό) ο λογαριασμός για 4 άτομα με τα βίας εφτανε το δεκάευρω!



Αποχαιρετάμε την Παμπλόνα και οδεύουμε προς την επόμενη στάση. Με τους εξαιρετικούς δρόμους και με την τέλεια σήμανση η οδήγηση γίνεται παιχνιδάκι. Μετά από λίγο φτανουμε στη Puente la Reina. Ενα γραφικό χωριό με μια πανέμορφη πέτρινη γέφυρα.



Είναι πια αργά το απόγευμα και έχει έρθει η ώρα να πάμε στον τελικό προορισμό μας για απόψε. Μεσα από επαρχιακούς δρόμους φτάνουμε στο Olite. Βρίσκουμε εύκολα το ξενοδοχείο που θα καταλύσουμε, το όνομά του El Juglar. Αυτή η μικρή πόλη δεν έχει πολλές επιλογές για διανυκτέρευση. Το ξενοδοχείο μας όμως είναι πολύ περιποιημένο και καινούριο. Τα δωμάτια είναι άνετα, καθαρά και διακοσμημένα σε μεσαιωνικό στυλ.
http://www.merindaddeolitehoteles.com/hotel_juglar_inicio_en.htm?idioma=EN
Στη ρεσεψιον μας υποδέχεται ενας νεαρός Ρουμάνος που έχει φάει πετριά με την θρησκεία. Μας πιάνει την κουβέντα για το Αγιον Ορος και την ορθοδοξία. Τώρα μάλιστα, πέτυχε διάνα! Κάνουμε τσεκ ιν, παίρνουμε τις πληροφορίες που χρειαζόμαστε για την βραδινή μας έξοδο από τον κατά τ' άλλα συμπαθέστατο νεαρό και βγαίνουμε προς αναζήτηση εστιατορίου. Τα αγόρια βιάζονται γιατί έχει μπάλα. Δύσκολα τα πράγματα. Η πόλη είναι μικρή και έχει λίγα μαγαζιά. Εκτός αυτού κάποια είναι κλειστά και άλλα τίγκα στον κόσμο λόγω ποδοσφαίρου. Εντέλει καθόμαστε σε μια πιτσαρία-εστιατόριο, οι άντρες έχουν φάτσα κάρτα την οθόνη της ΤιΒι κι όλοι είμαστε ικανοποιημένοι που επιτέλους θα δειπνήσουμε. Το φαγητό δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, αλλά δεν είναι και απογοητευτικό. Νορμάλ πράγματα δηλαδή. Τρώμε, πίνουμε με τη συνοδεία αγώνα και βαβούρας και επιστρέφουμε στα δωμάτια. Παρόλη την κούρασή μας, καθόμαστε για τσιγάρο και κουβέντα στο μπαλκόνι μας. Πέρασε η ώρα παιδια, πάμε για νανάκια.

 

[emouli]

Στα βήματα των προσκυνητών​

Ξημέρωσε πια στο Ολίτε και μια άκρως ενδιαφέρουσα μέρα μας περιμένει. Οι φίλοι μας και πάλι έχουν ανάγκη για περισσότερο ρηλάξ, οπότε κι εμείς μαζεύουμε τα πράγματα και φεύγουμε για να πάρουμε το πρωινό μας στην πόλη. Το ξενοδοχείο ζητούσε ένα υπερβολικό ποσό για πρωινό (δεν θυμάμαι πόσα ακριβώς) κι έτσι δεν το προτιμήσαμε. Μπαίνουμε στην παλιά πόλη και χωνόμαστε στα στενάκια προς αναζήτηση κάποιου καφέ. Αν και μικρή πόλη (περισσότερο χωριό θα έλεγα) το Ολίτε σφύζει από ζωή. Ντόπιοι που έχουν βγει για τα ψώνια της ημέρας συζητούν ζωηρά και μπαινοβγαίνουν στα καφέ και στους φούρνους. Καθόμαστε κι εμείς για τον πρώτο καφέ της ημέρας με συνοδεία κρουασάν και άλλων αρτοσκευασμάτων. Αφού τελειώνουμε το πρωινό μας, πληρώνουμε ένα αστείο ποσό και βγαίνουμε στα πλακόστρωτα δρομάκια. Το αντικείμενο του πόθου και της εξερεύνησής μας δεν είναι άλλο από το κάστρο του Ολίτε. Λίγο πριν την είσοδο συναντάμε την παρέα μας κι έτσι μπαίνουμε όλοι μαζί να θαυμάσουμε αυτό το υπέροχο καστροπαλάτι, υπόδειγμα γοτθικής αρχιτεκτονικής. Αφού το είχε επιλέξει ο Κάρλος ο 3ος για να στεγάσει το βασίλειό του κατά τον μεσαίωνα, σίγουρα θα είχε τους λόγους του. Ψοφήσαμε να ανεβοκατεβαίνουμε σκαλιά, αλλά χαλάλι του. Από τους ψηλούς πυργίσκους η θέα της πόλης μας αποζημιώνει και με το παραπάνω. Τα καλοδιατηρημένα πέτρινα σπίτια με τις κεραμοσκεπές που περιβάλλονται από τα τείχη και βέβαια οι εκκλησίες συνθέτουν ένα άριστο μεσαιωνικό σκηνικό. Τα συννεφάκια και η μουντάδα δεν μας ενοχλούν καθόλου, αντιθέτως ταιριάζουν απόλυτα στο τοπίο. Χάρμα οφθαλμών λοιπόν! Ορίστε, πάρτε κι εσείς μια γεύση…



Μετά την καστροεξερεύνηση ακολουθεί βολτίτσα στην πόλη και coffee break. Με όσους ντόπιους συναναστραφήκαμε αποκομίσαμε τις καλύτερες εντυπώσεις. Άνθρωποι ανοιχτόκαρδοι, χαμογελαστοί και εξυπηρετικότατοι. Πριν φύγουμε από το Ολίτε κάνω το καθιερωμένο μου πέρασμα από το γραφείο τουρισμού. Κι εδώ μία απ’ τα ίδια. Bye-bye Olite!

Και πάλι παίρνουμε έναν επαρχιακό δρόμο και μετά από λίγο φτάνουμε στην Estella (Lizarra στα βασκικα, για να μην ξεχνιόμαστε). Άλλη μία όμορφη πόλη, με το ποτάμι της, τις γέφυρές της, τα πλακόστρωτα δρομάκια της και γενικώς τα αξιοθέατά της. Επίσης η πόλη είναι σημείο-σταθμός στη διαδρομή που ακολουθούν οι προσκυνητές με προορισμό το Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα. Βολτάρουμε, ποζάρουμε, φωτογραφιζόμαστε και έχει έρθει η ώρα πια για την αγαπημένη μας συνήθεια. Πίντσος τάιμ και μπυρίτσα για να στηλωθούμε και να συνεχίσουμε.



Στόχος μας είναι να φτάσουμε σ’ ένα χωριουδάκι χωμένο σε μια κοιλάδα κάπου στην επαρχία της La Rioja. Πρώτα περνάμε όμως από το Logroño που είναι η πρωτεύουσα της Λα Ριόχα και βρίσκεται κι αυτό στο δρόμο των προσκυνητών. Εκεί κάνουμε με το αυτοκίνητο μια βόλτα και σταματάμε μόνο να ρωτήσουμε για να σιγουρέψουμε την σωστή κατεύθυνση. Την πόλη διασχίζει ο ποταμός Ebro κι εμείς χαζεύουμε το τοπίο περνώντας από τη γέφυρα. Μετανιώνω που δεν το έχω εντάξει στο πρόγραμμά μας, αλλά ειλικρινά είναι τόσα πολλά τα μέρη που αξίζει να επισκεφτείς στην Βόρεια Ισπανία που η επιλογή καταντά βασανιστική. Θέλω να τα δω όλα, όμως αυτό είναι φύσει αδύνατον!

Προσπερνάμε το Santo Domingo de la Calzada και τελικά φτάνουμε στο Ezcaray. Το χωριουδάκι αυτό είναι περιτριγυρισμένο από βουνά και φυσικά έχει ποταμάκι, πέτρινα γεφύρια και πολύ πλούσια φύση. Είναι χειμερινό θέρετρο (για σκιέρ κλπ) και θυμίζει ορεινό ελληνικό χωριό (σε πιο περιποιημένη έκδοση είναι η αλήθεια). Όμως είναι αργά το μεσημέρι και επικρατεί νέκρα! Κάνουμε τη βόλτα μας, εδώ ο καιρός είναι σαφώς πιο ψυχρός, καθόμαστε για καφέ, αλλά γενικά δεν εντυπωσιαζόμαστε. Η εκκλησία Santa María la Mayor στο κέντρο του χωριού φαίνεται όμορφη αλλά δυστυχώς είναι κλειστή. Ενώ όταν οργάνωνα αυτό το ταξίδι το συγκεκριμένο μέρος με είχε ενθουσιάσει, τώρα δεν συμμερίζομαι την αρχική μου άποψη. Όχι ότι είναι άσχημο. Κάθε άλλο! Απλά δεν είχε κάτι να μας κρατήσει το ενδιαφέρον. Μπορεί να φταίει και το ότι δεν κυκλοφορεί ψυχή. Τι να πω! Πριν αποχωρίσουμε, επισκέπτομαι τι άλλο το γραφείο τουρισμού και εφοδιάζομαι με χάρτες.



Ο δρόμος που ακολουθεί είναι σχετικά μακρύς και δύσκολος με μπόλικες στροφές, αφού έχουμε να ανέβουμε και να κατέβουμε βουνά μέχρι να φτάσουμε στο Burgos. Όμως δεν πτοούμαστε γιατί είναι όμορφη διαδρομή και βλέπουμε και χιόνι στα πλαϊνά του δρόμου και στις γύρω κορυφές.



Μπαίνοντας στο Μπούργκος μας περιμένει μια δυσάρεστη έκπληξη. Χτυπάει το κινητό μου και είναι ο υπάλληλος από το ξενοδοχείο που έχουμε κλείσει. Μου λέει πως έχει γίνει κάποιο μπέρδεμα κι έτσι δωμάτιο γιοκ! Πάμε καρφί για το ξενοδοχείο να δούμε τι έχει συμβεί. Το Via Gotica (http://www.hotelviagotica.com/en) βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, απέναντι από την μεσαιωνική πύλη. Βολικότατο, αλλά τι να το κάνεις; Μπαίνουμε με άγριες διαθέσεις για καυγά. Τα δωμάτια έχουν κλειστεί και προπληρωθεί αρκετό καιρό πριν μέσω του επίσημου σάιτ στην τιμή των 55 ευρώ έκαστο με πρωινό. Ο νεαρός στη ρεσεψιόν είναι τελείως απαράδεκτος! Ξεστομίζει κάτι φτηνές δικαιολογίες που με κάνουν ακόμα πιο έξαλλη. Αναλαμβάνουμε εργολαβία το κράξιμο εγώ με την Α. εναλλάξ. Οι άντρες δεν μπλέκονται, αλλά παρακολουθούν από κοντά και είναι σε ετοιμότητα. Αφού του τα σούρνουμε για τα καλά και τον στολίζουμε με χοντροειδέστατους χαρακτηρισμούς, αναγκαζόμαστε να δεχτούμε την προσφορά του. Μας έχει κλείσει δωμάτια σε ένα άλλο ξενοδοχείο το οποίο είναι τρία τετράγωνα μακριά. Δεν είμαστε καθόλου ικανοποιημένοι, αλλά δεν έχουμε άλλο καιρό για χάσιμο. Το όλο γεγονός μας έχει ξενερώσει τελείως, ειδικά εμάς τις γυναίκες. Είχαμε κάνει σχέδια για εκείνο το βράδυ. Να τακτοποιηθούμε, να στολιστούμε, να σεργιανίσουμε στην πόλη και τέλος να καθίσουμε κάπου όμορφα για φαγητό. Εξάλλου το Μπούργκος είναι η γαστρονομική πρωτεύουσα της Ισπανίας για το 2013. Μας εκνευρίζει η χαλαρότητα των αντρών και παραλίγο να αρπαχτούμε και μαζί τους! Πρυτανεύει η λογική, και αποφασίζουμε να αντιμετωπίσουμε ψύχραιμα την κατάσταση. Κάνουμε τσεκ ιν στο ξενοδοχείο, αφήνουμε τις βαλίτσες, (ο χρόνος του χαλαρώματος και του στολίσματος έχει αναλωθεί στους τσακωμούς και στις γκρίνιες) και βγαίνουμε να συναντήσουμε το νυχτερινό και παγωμένο Μπούργκος. Ακολουθεί βολτίτσα στην παλιά πόλη, δείπνο σε ένα εστιατόριο με ωραίο περιβάλλον και εξίσου καλό φαγητό (με ελαφρώς τσιμπημένες τιμές) και επιστροφή για ύπνο.

 

[emouli]

Πώς τον λεν, πώς τον λεν τον ποταμό​

Το Burgos βρίσκεται στην μεγαλύτερη αυτόνομη επαρχία της Ισπανίας, την Castilla y Leon και ήταν η ιστορική πρωτεύουσα του Βασιλείου της Καστίλης. Είναι χτισμένο σε υψόμετρο 850 μ. και γι’ αυτό η θερμοκρασία του είναι πολύ χαμηλότερη σε σχέση με τα υπόλοιπα μέρη που επισκεφθήκαμε. Εννοείται πως κι από δω περνάει ποτάμι ονόματι Arlanzon.

Την επόμενη μέρα, μετά από ένα επιεικώς μετριότατο πρωινό στο ξενοδοχείο, φορτώνουμε τα μπαγκάζια στο αμάξι για να μην τα έχουμε έγνοια και περνάμε την εντυπωσιακή πύλη (η πιο όμορφη αψίδα του κόσμου, όπως μας πληροφόρησε ένας ντόπιος παππούς σε άπταιστα ισπανικά ) της παλιάς πόλης. Εγώ και η Α. έχουμε αποφασίσει να επισκεφτούμε το Μουσείο Ανθρώπινης Εξέλιξης (http://www.museoevolucionhumana.com/~museoevo/en) το οποίο βρίσκουμε εξαιρετικά ενδιαφέρον. Οι άντρες πάλι, προτιμούν να αράξουν για καφεδάκι και χάζι στην πόλη.
Αγκαζάρω την Α. και αφού περνάμε μια μεγαλόπρεπη γέφυρα κατά μήκος της οποίας και εκατέρωθεν στέκονται διάφορα αγάλματα, φτάνουμε στην είσοδο του μουσείου. Τα εκθέματα στεγάζονται σε ένα μεγάλο αλλά λιτό, φωτεινό και μοντέρνο κτίριο. Από την πρώτη στιγμή μας εντυπωσιάζουν αυτά που βλέπουμε. Ανθρώπινα απολιθώματα χιλιάδων ετών, μακέτες που αναπαριστούν την ανθρώπινη κοινωνία σε διάφορες εποχές της προϊστορίας και ένα σωρό πληροφορίες σίγουρα αξίζουν μια επίσκεψη σ’ αυτό το μοναδικό μουσείο. Αφού τελειώνουμε με την επιμόρφωση πάμε να συναντήσουμε τους συζύγους μας. Αρκετά αλώνισαν μονάχοι τους . Σουλατσάρουμε όλοι μαζί στο ιστορικό κέντρο, αλλά η παρέα δεν θέλει να επισκεφτούμε το απόλυτο αξιοθέατο του Μπούργκος που δεν είναι άλλο από τον καθεδρικό ναό του. Η αλήθεια είναι πως ο καλός μου και η Α. υποφέρουν από τη μέση τους οπότε δεν αντέχουν την ταλαιπωρία. Ειδικά η Α. έχει ήδη κουραστεί και πονάει μετά την επίσκεψή μας στο μουσείο. Ο αντρούλης μου όμως που δεν θέλει να με κακοκαρδίσει, προθυμοποιείται να με συνοδεύσει. Μπα, δεν το διακινδυνεύω . Ο εντυπωσιακότατος γοτθικού ρυθμού καθεδρικός είναι μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ κι όχι άδικα. Τον θαυμάζουμε εξωτερικά και βγάζουμε φωτογραφίες με το άγαλμα ενός προσκυνητή που ξαποσταίνει σ’ ένα παγκάκι έξω απ’ το ναό. Κάτι που μαρτυρά πως και το Μπούργκος είναι σημείο περάσματος για το El Camino de Santiago (http://en.wikipedia.org/wiki/Way_of_St._James). Αργότερα μπαίνοντας σε κάποια τουριστικά μαγαζιά για χάζι και ψώνια μαθαίνουμε πως η πόλη είναι η πατρίδα του Ελ Θιδ. Ποιος είναι αυτός ρε παιδιά; Βλέποντας την ταμπελίτσα στο διακοσμητικό αγαλματάκι με ένα άλογο και τον αναβάτη καταλαβαίνουμε πως ο Ισπανός εννοεί τον Ελ Σιντ. Εθνικός ήρωας της Ισπανίας, μέγας θρύλος. Το ίδιο άγαλμα το συναντήσαμε και μέσα στην πόλη. Αγοράζουμε το ομοίωμα για να μας θυμίζει την υπέροχη γλώσσα τους με τα θου και τα χου. Τέλεια! Πέρασε όμως η ώρα κι αναχωρούμε.




Έχουμε αναχωρήσει από το Μπούργκος (το οποίο μου άφησε την αίσθηση μιας κλασάτης πόλης με αριστοκρατικό αέρα) και κατευθυνόμαστε βόρεια. Η επόμενη στάση αποτελεί έκπληξη για 'μας αφού δεν ξέρουμε τι θα συναντήσουμε. Είδαμε φως και μπήκαμε ένα πράγμα! Παρόλα αυτά το Aquilar de Campoo δεν μας απογοήτευσε. Είναι αργά το μεσημέρι και θέλουμε να κάτσουμε κάπου για κανένα μεζεδάκι. Διασχίζουμε πεζοί την πλατεία του χωριού όπου δεσπόζει αγέρωχη η εκκλησία του. Επικρατεί απόλυτη ησυχία. Στο τέλος βγαίνουμε στις όχθες ενός ποταμού. Έχει μια καταπληκτική ηλιόλουστη μέρα. Ψώνιο! Βρίσκουμε ένα καφενείο και αράζουμε στον ήλιο με θέα το ποτάμι και πιο πέρα την πέτρινη γέφυρα. Προσπαθούμε να συνεννοηθούμε με τον παππού μαγαζάτορα ο οποίος δεν μας βλέπει με καλό μάτι! Έχουμε πάει άκυρη ώρα και ζητάμε κάτι να τσιμπίσουμε και καμιά μπύρα να πιούμε, μα είναι πράγματα αυτά; Ντροπή μας! Κι όμως ο παππούς ξηγιέται σπαθί! Μας βγάζει ό,τι έχει πρόχειρο και μας φτιάχνει κι ένα καλαμάρι ( ; ) μούρλια, δεν μπορώ να το περιγράψω, πάντως είναι τοπική σπεσιαλιτέ. Ε ρε μεγαλεία!
Έχουμε κουδουνιάσει από τη ζέστη, τον ήλιο, τις μπύρες και εγώ με τον Γ. λέμε να περπατήσουμε λιγάκι. Περπατάμε κατά μήκος του ποταμού και φτάνουμε σ’ ένα πλάτωμα με δέντρα, παγκάκια και δροσιά. Αράζουμε λίγο και επιστρέφουμε στην παρέα μας. - Σηκωθείτε παιδιά, θα πιούμε καφέ στη Reinosa, είναι μόνο 35 χλμ μακριά.



Πράγματι σε λίγο αλλάζουμε περιφέρεια, μπαίνουμε πια στη Cantabria και μετά από λίγο βολτάρουμε στη Reinosa ψάχνοντας για κάποιο καφέ. Αυτά που βρίσκονται στις όχθες του ποταμού (άλλος αυτός, ο Εbro) είναι γεμάτα. Μπαίνουμε μέσα στα στενά της παλιάς πόλης και καθόμαστε κάπου. Γραφική κι εδώ η πλατεία με το Δημαρχείο. Αργότερα θα επισκεφτούμε και την μπαρόκ εκκλησία του Σαν Σεμπαστιάν. Δυστυχώς δεν έχουμε καθόλου φωτογραφίες από την Ρεϊνόσα αφού η μηχανή ξέμεινε στο αυτοκίνητο.

Είναι αργά το απόγευμα όμως και πρέπει να βιαστούμε γιατί μας περιμένει η ξακουστή Σαντιγιάνα ντελ Μαρ. Έχουμε κλείσει δωμάτια σε μια αγροικία του 18ου αιώνα λίγο έξω απ’ τη Σαντιγιάνα κι επιτέλους φτάνουμε. Το κατάλυμά μας λέγεται Casona los Caballeros (http://www.casonaloscaballeros.com/) και μας αρέσει αρκετά. Τα δωμάτια έχουν πέτρινους τοίχους και είναι άνετα και καθαρά. Απόψε θα κάνουμε ομαδική κούρα πριν βγούμε για φαγητό. Ξυρίσματα, ντουζάκια και χαλάρωμα. Την ώρα που αποφασίζουμε να ξεκινήσουμε απ’ το ξενοδοχείο είναι ήδη αργά (λίγο μετά τις 10.30). Ευτυχώς ο ιδιοκτήτης είναι πολύ εξυπηρετικός και παίρνει τηλέφωνα για να μας βρει εστιατόριο. Τελικά πετυχαίνουμε ένα που θα μας περιμένει. Φτάνουμε στην Σαντιγιάνα αλλά μες στη μαύρη νύχτα δεν βλέπουμε τίποτα. Χαμηλός φωτισμός και νέκρα τριγύρω. Με τα πολλά βρίσκουμε το μαγαζί που θα φάμε. Παραδοσιακή ταβέρνα σε όλα της. Περιβάλλον, διακόσμηση, φαγητό, τιμές. Μαζί με τον σύζυγο θα τιμήσουμε από μια σταβλίσια μοσχαρίσια μέτρια ψημένη, ξέρετε με το αιματάκι. Σκιζόμαστε στο φαγητό και πάμε για τούφες!

 

[emouli]

Τα τρία ψέματα και η παρθενογένεση στην τέχνη ​

Ο ύπνος στην εξοχή είναι πολύ αναζωογονητικός κι έτσι το πρωί ξυπνάμε με όρεξη για ένα πλούσιο πρωινό. Δυστυχώς οι προσδοκίες μας δεν δικαιώθηκαν. Στην περιποιημένη σάλα επικρατεί αλαλούμ. Ο συμπαθέστατος ιδιοκτήτης πηγαινοέρχεται αγχωμένος χωρίς σκοπό. Ανοργανωσιά κι άγιος ο θεός. Έναν ρημαδοκαφέ και μια φέτα ψωμί έκαστος περιλαμβάνει ο απολογισμός του γεύματος.
Η ηλιόλουστη μέρα όμως είναι καλός οιωνός για την συνέχεια, κι έτσι καβαλάμε το όχημα και αριβάρουμε στη Santillana del Mar, η οποία είναι μία από τις πιο σημαντικές ιστορικές πόλεις στην περιοχή της Κανταβρίας. Αυτή η τόσο καλοδιατηρημένη μεσαιωνική πόλη γίνεται πόλος έλξης πολλών τουριστών κι όχι άδικα βεβαίως. Βρίσκεται στο βορειότερο τμήμα του Δρόμου του Αγίου Ιακώβου και δίπλα στο σπήλαιο της Αλταμίρα. Ο θαυμάσιος καιρός και το γεγονός ότι είναι Σάββατο βοηθάει στο να εκδράμει ο κόσμος. Έτσι συναντάμε αρκετούς εκδρομείς στην Σαντιγιάνα. Περπατάμε στις ρούγες και μπαίνουμε στην La Colegiata, εκκλησία ρωμαϊκού ρυθμού χτισμένη τον 12ο αιώνα. Λίγο πιο κάτω μας κεντρίζει την προσοχή το Μουσείο Βασανιστηρίων (http://www.santillanadelmarturismo.com/eng/museo_inquisicion.php) και αποφασίζουμε να το δούμε από κοντά. Εκεί μας πιάνει ανατριχίλα βλέποντας διάφορα εργαλεία βασανιστηρίων που χρησιμοποιούσαν κατά την Ιερά Εξέταση και όχι μόνο. Πρωτότυπο και μακάβριο συνάμα αυτό το μουσείο σίγουρα δεν μας αφήνει ασυγκίνητους. Νοιώθοντας αποστροφή για το ίδιο μας το είδος, κάνουμε έναν τελευταίο περίπατο στα λιθόστρωτα δρομάκια αυτής της κουκλίστικης πόλης.



Η επόμενη στάση δεν είναι άλλη από το σπήλαιο της Αλταμίρα. Βασικά ο επισκέπτης δεν μπαίνει στο αυθεντικό σπήλαιο (είναι τέτοια η σπουδαιότητα του σπηλαίου που μένει κλειστό για το κοινό ώστε να μην υπάρχουν φθορές), αλλά σε μια πιστή ρεπλίκα του που στο τέλος οδηγεί στο μουσείο (http://en.museodealtamira.mcu.es/). Οι προϊστορικές βραχογραφίες που αναπαριστούν με λεπτομέρεια βίσωνες, ελάφια, άλογα κ.α. (μάλιστα σε κάποια σχέδια τα ζώα φαίνονται να βρίσκονται σε κίνηση, ενώ άλλα είναι χαραγμένα στον βράχο) μόνο θαυμασμό μπορούν να προκαλέσουν! Έχουμε μείνει εκστασιασμένοι από το θέαμα! Σκέφτομαι πόσο παράξενο ον είναι ο άνθρωπος, αφού έχει την ικανότητα να μεταπηδάει από τη λαμπρότητα στον σκοταδισμό, από την Τέχνη στη Φρίκη και τούμπαλιν! Λίγο παρακάτω συναντάμε έναν εξαιρετικό πίνακα.


(Για όποιον ενδιαφέρεται για τον καλλιτέχνη: http://www.fernandovicente.es/)
Αυτό το έργο τέχνης λοιπόν είναι το κερασάκι στην τούρτα! Πλέον έχει ριζώσει για τα καλά στη σκέψη μου η αναγκαιότητα ενός ταξιδιού στην Αφρική. Εκεί δηλαδή από όπου ξεκίνησαν όλα. Going back to my roots. Yeah!

Ένα πέρασμα από το κατάστημα του μουσείου κρίνεται απαραίτητο για την αγορά κάποιων ενθυμίων και χωρίς άλλη καθυστέρηση παίρνουμε το δρόμο για τα βουνά και συγκεκριμένα για τα Picos de Europa, ελληνιστί «οι κορυφές της Ευρώπης». Τα πρώτα βουνά δηλαδή που αντίκρυζαν οι ναυτικοί ερχόμενοι από Αμερική. Η περιοχή των Πίκος είναι εθνικό πάρκο από το 1918, το πρώτο που ιδρύθηκε στην Ισπανία. Το πάρκο καταλαμβάνει περιοχή 646,60 τετραγωνικών χλμ. και όπως καταλαβαίνετε έχει πλούσια χλωρίδα και πανίδα.
Στόχος μας είναι να βρεθούμε στο Fuente De όπου θα εμπλουτίσουμε κι άλλο τις εμπειρίες μας κάνοντας τη βόλτα με το τελεφερίκ. Μέχρι εκεί η διαδρομή είναι μακρά μεν (αφού πρέπει να διανύσουμε πάνω από 100 χλμ.) αλλά ανεπανάληπτη. Στο μεγαλύτερο μέρος της πηγαίνουμε κατά μήκος του Rio Deva και βρισκόμαστε συνεχώς μέσα στο πράσινο. Ψώνιο!

Η θερμοκρασία περιβάλλοντος έχει πάρει την ανιούσα και με τα πολλά φτάνουμε στην είσοδο του teleferico. Η Α. δεν μας κάνει τη χάρη να ακολουθήσει λόγω υψοφοβίας κι έτσι επιβιβαζόμαστε οι υπόλοιποι τρεις στο τελεφερίκ στα 1070 μ. και αποβιβαζόμαστε στα 1823 μ. Από εκεί ψηλά οι θέα είναι ανεπανάληπτη! Ατενίζουμε τα χιονισμένα βουνά και ο συνδυασμός ήλιου και χιονιού μας ανεβάζει την διάθεση. Γύρω μας πετάν κάτι μαύρα πουλιά, μάλλον κοράκια. Λίγο αργότερα αποφασίζουμε να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής. Εχει πολύ κόσμο (αρκετοί και με εξοπλισμό για σκι και άλλα σπορ) κι έτσι έχει δημιουργηθεί μεγάλη ουρά. Τι να κάνουμε; Περιμένουμε υπομονετικά ώσπου να έρθει η σειρά μας να μπούμε στο βαγόνι. Επιτέλους! Συνωστιζόμαστε και ώρα για κατάβαση!



Μας έχει κόψει λόρδα και αποφασίζουμε να κάτσουμε για φαϊ στο Potes. Αφού κάναμε την βολτίτσα μας και φάγαμε πόρτα (εξαιτίας της περασμένης ώρας) σε ένα εστιατόριο που μας άρεσε κάνουμε το μέγα λάθος να καθίσουμε σε ένα τουριστάδικο στην πλατεία. Κακός σύμβουλος η πείνα! Πήραμε κάτι μπούρδες, τις (ας πούμε) φάγαμε και φύγαμε απογοητευμένοι. Ευτυχώς είχαμε μπροστά μας την διαδρομή προς στο Cangas de Onis να απολαύσουμε.


Αλλάζουμε και πάλι περιφέρεια και περνάμε στην Asturias αυτή τη φορά. Έχει ήδη βραδιάσει όταν πια φτάσαμε στο Cangas de Onis. Για διανυκτέρευση είχαμε κλείσει δωμάτια σε ένα φοβερό κατάλυμα (www.ablaneda.com/) λίγα χιλιόμετρα πιο έξω. Εκεί μας υποδέχεται ένας ωραίος τύπος, χαρλεάς, γύρω στα 50, πρόθυμος να μας εξυπηρετήσει. Αφού τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτια της σοφίτας, ακολουθήσαμε την πρότασή του για βραδινό φαγητό. Καθίσαμε σε ένα εστιατόριο λίγο παρακάτω με λιτή διακόσμηση αλλά με αρκετά αξιόλογο φαγητό. Εγώ που είχα πάθει overdose από το μοσχάρι κι ο Κ. πήραμε ψάρι (το δικό του ήταν καλύτερο), ο σύζυξ πήρε πάλι φιλέτο μισοψημένο (αμετανόητος!) κι η Α. σαλάτα. Νόστιμα πιάτα και με πολύ ωραία παρουσίαση. Είχε έρθει όμως η ώρα της ξεκούρασης. Τόσα πράγματα είδαμε και κάναμε σήμερα. Ήμασταν πλέον ψόφιοι! Νανάκια κι όνειρα γλυκά!