Georgia86
Member
- Μηνύματα
- 194
- Likes
- 1.439
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Περιεχόμενα
Την επόμενη μέρα το ξύπνημα μας ήταν πιο μαλακό. Οι εργασίες ξεκίνησαν μια ώρα αργότερα και έτσι σηκωθήκαμε με την ησυχία μας.
Η πρώτη στάση μας για την δεύτερη ολόκληρη μέρα μας στην Βουδαπέστη θα ήταν το γήπεδο Groupama Arena , ήταν επιλογή του Στάθη μιας και εγώ δεν ασχολούμαι με το άθλημα. Ήταν μια περιοχή που εμένα μου θύμισε πάρα πολύ την περιοχή γύρω από τον Κηφισό. Το γήπεδο το είδαμε απέξω μόνο- συμπαθητικό θα το έλεγα. Για να πάς εκεί θα πάρεις την μπλε γραμμή του μετρό και θα κατέβεις στην στάση Nepliget.
Δεν καθίσαμε πολύ παρά μόνο μερικά λεπτά και φύγαμε αμέσως για την πλατεία Ηρώων. Πήραμε την μπλε γραμμή με κατεύθυνση Ujpest-Kozpont και κατεβήκαμε στην στάση Deak Ferenc ter και από εκεί πήραμε την κίτρινη γραμμή με κατεύθυνση το Mexikoi Ut και κατεβήκαμε στην στάση Hosok Tere.
Όταν ανεβαίνεις τα σκαλιά του μετρό και βγαίνεις στην επιφάνεια το πρώτο πράγμα που αντικρίζεις είναι η πλατεία και είναι ένα θέαμα που σε κάνει να νιώθεις πραγματικά σαν ένας τουρίστας. Ήταν πλημμυρισμένη με ένα σωρό κόσμο από όλες τις γωνίες του κόσμου.
Ο χώρος είναι ανοιχτός και όταν πήγαμε εμείς ο ουρανός ήταν καταγάλανος, όπως έβγαινες από το μετρό και σου φανερωνόταν σιγά-σιγά σου έκανε φοβερή εντύπωση. Βγάζοντας τις πρέπουσες φωτογραφίες τόσο μπροστά στο μεγάλο ξύλινο κατασκεύασμα με το όνομα της πόλης όσο και κάτω από τα υπέροχα αγάλματα των ηρώων , προχωρήσαμε προς το city park, που όπως λέει και το όνομα ήταν ένα πάρκο αρκετά μεγάλο.
Καθώς περνάς την είσοδο για το πάρκο αισθάνεσαι πως παίζεις σε ταινία που διαδραματίζεται στον μεσαίωνα και μπαίνεις μέσα στο κάστρο της περιοχής. Η πύλη είναι ψηλή σε γοτθικό ρυθμό και από την άλλη μεριά σε περιμένει μια συστάδα κάστρων ολοκληρώνοντας την εμπειρία. Δεξιά και αριστερά υπάρχουν κάστρα και παντού πράσινο.
Προχωρήσαμε λίγο στο πάρκο και μετά κατευθύναμε προς τα λουτρά. Δεν είχαμε σκοπό να τα χρησιμοποιήσουμε αλλά θέλαμε πολύ να δούμε πως είναι στο εσωτερικό τους.
Φαντάζομαι πως το οίκημα που φιλοξενούσε τα θερμά λουτρά με το όνομα Szechenyi thermal baths ήταν κάποτε ένα παλατάκι ή οικία κάποιου πλουσίου γιατί το εσωτερικό του είναι πανέμορφο. Προχωρήσαμε όσο μπορούσαμε στα κλεφτά για να μην μας πιάσουν, βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και αποχωρήσαμε.
Πήραμε την αρχή της Andrassy utca μιας εξαιρετικά όμορφης λεωφόρου με σκοπό να την περπατήσουμε μέχρι το τέλους της αλλά και να βρούμε κάτι να φάμε. Σταματήσαμε σε ένα μικρό μαγαζάκι που πρόσφερε μικρά γεύματα και ροφήματα και παραγγείλαμε μια gulash. Ήταν εξαίρετη. Το όνομα του μαγαζιού είναι Pilot Café και το προτείνω, έχει καλές τιμές και καλά σνακ. Φεύγοντας από το καφέ και γεμάτοι ενέργεια συνεχίσαμε την κάθοδο μας. Φτάνοντας απέξω από το House of Terror μας τράβηξαν την προσοχή δυο μνημεία που έχουν απέξω από το μουσείο τα οποία είναι το ένα αφιερωμένο κατά του Κομμουνισμού και το άλλο ένα κομμάτι από το τοίχος του Βερολίνου. Μπήκαμε μέσα και μετά από πολύ αναμονή στο ταμείο πληρώσαμε το αντίτιμο των τεσσάρων χιλιάδων φιορινιών και ξεκινήσαμε την ξενάγηση μας στο χώρο. Το κτήριο στέγαζε το Ναζιστικό κόμμα και μετέπειτα ήταν γραφεία της ρώσικης κυβέρνησης. Μου άρεσε αρκετά, είχε μέσα αρκετά κειμήλια με αποκορύφωση τα κελιά στα οποία κρατούσαν τους φυλακισμένους. Ο Στάθης δεν το απόλαυσε όμως, δεν είναι εύκολο να καταλάβεις τι είναι αυτό που βλέπεις εάν δεν γνωρίζεις Ουγγρική ιστορία.
Επόμενος σταθμός ήταν η Magyar Allami Operahaz ή Ελληνιστί η κρατική όπερα της Ουγγαρίας. Δυστυχώς δεν επισκεφτήκαμε το εσωτερικό της και αρκεστήκαμε στο να την θαυμάζουμε απέξω. Ένα κτήριο εξαιρετικής αρχιτεκτονικής και μεγαλοπρεπές. Από εκεί φύγαμε για την Szechenyi lanchid (την αλυσιδωτή γέφυρα) όπου την προχωρήσαμε μέχρι απέναντι στην Βούδα για να επισκεφτούμε το σημείο οπού ξεκινούν όλες οι μετρήσεις των χιλιομέτρων της πόλης. Μόλις φτάσαμε εξουθενωμένοι καθίσαμε να πιούμε μια πορτοκαλάδα για να ξεδιψάσουμε. Μετέπειτα περπατώντας γυρίσαμε πάλι στην Πέστη μέσω της Αλυσιδωτής γέφυρας. Είχε έρθει η ώρα για να δούμε το Κοινοβούλιο από κοντά!
Ένα από τα μέσα μεταφοράς που αγάπησα στην Βουδαπέστη ήταν το τραμ, όχι όμως τα καινούργια, εκείνα τα παλιά. Είναι κίτρινα με άσπρο και πολύ στενά. Δεν χωρούν πολλοί άνθρωποι μέσα και η γραμμή που πήραμε περνούσε δίπλα από τον Δούναβη. Η θέα ήταν απίστευτη. Για να φτάσουμε στο κοινοβούλιο πήραμε το τραμ με το νούμερο 2, πραγματικά θα νομίσετε πως είστε σε άλλη εποχή.
Το κοινοβούλιο είναι πανέμορφο, ξέρω χρησιμοποιώ αυτή την λέξη πολλές φορές αλλά η Βουδαπέστη είναι φοβερή πόλη. Μόλις κατεβαίνεις και βλέπεις το κτήριο του Κοινοβουλίου αντιλαμβάνεσαι πόσο μεγάλο είναι και πόσο ιδιαίτερη είναι η αρχιτεκτονική του. Δίπλα από το κτήριο υπάρχει ένα μνημείο εις την μνήμη των ανθρώπων που έχασαν την ζωή τους στην εξέγερση κατά του Κομμουνισμού το 1956. Στους τοίχους του έχει σημάδια από σφαίρες και κατεβαίνοντας βλέπεις την έκθεση που φιλοξενεί. Δεν μπήκαμε μέσα στο Κοινοβούλιο διότι ήταν κλειστό αλλά κάναμε μια μεγάλη βόλτα. Ο καιρός φανταστικός, ο ήλιος να καίει, το γαλάζιο του ουρανού απέραντο!
Σειρά είχαν τα παπούτσια του Δούναβη, ένα μνημείο αφιερωμένο τους εβραίους που εκτέλεσαν οι Γερμανοί κατά την διάρκεια του δευτέρου πολέμου. Ήταν συγκινητικό και σε έκανε να σκεφτείς όλους αυτούς τους αυτούς τους ανθρώπους που έχασαν την ζωή τους.
Περπατήσαμε μέχρι την Βασιλική του Αγίου Στεφάνου. Αγαπώ να μπαίνω μέσα σε καθολικές εκκλησίες, η σιωπή που επικρατεί είναι καθαρτική. Η εκκλησία φιλοξενεί υπέροχα έργα τέχνης τόσο αγάλματα όσο και τοιχογραφίες.
Η πείνα είχε κάνει τα στομάχια μας να γουργουρίζουν για αυτό και αποφασίσαμε να πάρουμε το γεύμα μας σε ένα Εβραϊκό fussion ρεστοράν. Το ρεστοράν λέγετε Mazel Tov και βρίσκεται στην Akacfa Utca, το φαγητό μας άρεσε πάρα πολύ, ήταν καλές οι τιμές και το περιβάλλον ευχάριστο. Δοκίμασα φαλάφελ που ήταν πεντανόστιμο. Το μαγαζί ήταν κοντά στην Εβραϊκή συναγωγή που ήθελα πολύ να την επισκεφτώ. Εξωτερικά είναι πολύ όμορφο αλλά το αντίτιμο για να μπεις είναι πολύ υψηλό, στα 13 εύρω, και αποφασίσαμε να μην μπούμε. Από ότι διάβασα δεν άξιζε το εσωτερικό του για να δώσεις τόσα λεφτά.
Για να φτάσουμε εκεί πήραμε την γραμμή 2 και κατεβήκαμε στην στάση Astoria (όχι της Νέα Υόρκης,χεχε).
Μετά το φαί αποφασίσαμε να γυρίσουμε σπίτι να ξεκουραστούμε. Κάναμε το μπανάκι μας και συζητήσαμε για όλα αυτά που είχαμε δει, θέλαμε να ξαναγυρίσουμε σε μερικά από αυτά τα αξιοθέατα μόλις πέσει τελείως ο ήλιος για να τα δούμε ντυμένα με το σκοτάδι.
Το βράδυ λοιπόν επισκεφτήκαμε το City Park για δούμε πως ήταν φωτισμένο την νύχτα και ήταν πάρα πολύ εντυπωσιακό. Ειδικά η ξύλινη κατασκευή με το όνομα της πόλης ήταν φοβερή!
Μετέπειτα περπατήσαμε στους δρόμους της πόλης για να γεμίσουμε με εικόνες γιατί αύριο θα ήταν η τελευταία μας ολόκληρη μέρα στην πόλη και θέλαμε να μην τελειώσει αυτη η μερά!
Η πρώτη στάση μας για την δεύτερη ολόκληρη μέρα μας στην Βουδαπέστη θα ήταν το γήπεδο Groupama Arena , ήταν επιλογή του Στάθη μιας και εγώ δεν ασχολούμαι με το άθλημα. Ήταν μια περιοχή που εμένα μου θύμισε πάρα πολύ την περιοχή γύρω από τον Κηφισό. Το γήπεδο το είδαμε απέξω μόνο- συμπαθητικό θα το έλεγα. Για να πάς εκεί θα πάρεις την μπλε γραμμή του μετρό και θα κατέβεις στην στάση Nepliget.
Δεν καθίσαμε πολύ παρά μόνο μερικά λεπτά και φύγαμε αμέσως για την πλατεία Ηρώων. Πήραμε την μπλε γραμμή με κατεύθυνση Ujpest-Kozpont και κατεβήκαμε στην στάση Deak Ferenc ter και από εκεί πήραμε την κίτρινη γραμμή με κατεύθυνση το Mexikoi Ut και κατεβήκαμε στην στάση Hosok Tere.
Όταν ανεβαίνεις τα σκαλιά του μετρό και βγαίνεις στην επιφάνεια το πρώτο πράγμα που αντικρίζεις είναι η πλατεία και είναι ένα θέαμα που σε κάνει να νιώθεις πραγματικά σαν ένας τουρίστας. Ήταν πλημμυρισμένη με ένα σωρό κόσμο από όλες τις γωνίες του κόσμου.
Ο χώρος είναι ανοιχτός και όταν πήγαμε εμείς ο ουρανός ήταν καταγάλανος, όπως έβγαινες από το μετρό και σου φανερωνόταν σιγά-σιγά σου έκανε φοβερή εντύπωση. Βγάζοντας τις πρέπουσες φωτογραφίες τόσο μπροστά στο μεγάλο ξύλινο κατασκεύασμα με το όνομα της πόλης όσο και κάτω από τα υπέροχα αγάλματα των ηρώων , προχωρήσαμε προς το city park, που όπως λέει και το όνομα ήταν ένα πάρκο αρκετά μεγάλο.
Καθώς περνάς την είσοδο για το πάρκο αισθάνεσαι πως παίζεις σε ταινία που διαδραματίζεται στον μεσαίωνα και μπαίνεις μέσα στο κάστρο της περιοχής. Η πύλη είναι ψηλή σε γοτθικό ρυθμό και από την άλλη μεριά σε περιμένει μια συστάδα κάστρων ολοκληρώνοντας την εμπειρία. Δεξιά και αριστερά υπάρχουν κάστρα και παντού πράσινο.
Προχωρήσαμε λίγο στο πάρκο και μετά κατευθύναμε προς τα λουτρά. Δεν είχαμε σκοπό να τα χρησιμοποιήσουμε αλλά θέλαμε πολύ να δούμε πως είναι στο εσωτερικό τους.
Φαντάζομαι πως το οίκημα που φιλοξενούσε τα θερμά λουτρά με το όνομα Szechenyi thermal baths ήταν κάποτε ένα παλατάκι ή οικία κάποιου πλουσίου γιατί το εσωτερικό του είναι πανέμορφο. Προχωρήσαμε όσο μπορούσαμε στα κλεφτά για να μην μας πιάσουν, βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και αποχωρήσαμε.
Πήραμε την αρχή της Andrassy utca μιας εξαιρετικά όμορφης λεωφόρου με σκοπό να την περπατήσουμε μέχρι το τέλους της αλλά και να βρούμε κάτι να φάμε. Σταματήσαμε σε ένα μικρό μαγαζάκι που πρόσφερε μικρά γεύματα και ροφήματα και παραγγείλαμε μια gulash. Ήταν εξαίρετη. Το όνομα του μαγαζιού είναι Pilot Café και το προτείνω, έχει καλές τιμές και καλά σνακ. Φεύγοντας από το καφέ και γεμάτοι ενέργεια συνεχίσαμε την κάθοδο μας. Φτάνοντας απέξω από το House of Terror μας τράβηξαν την προσοχή δυο μνημεία που έχουν απέξω από το μουσείο τα οποία είναι το ένα αφιερωμένο κατά του Κομμουνισμού και το άλλο ένα κομμάτι από το τοίχος του Βερολίνου. Μπήκαμε μέσα και μετά από πολύ αναμονή στο ταμείο πληρώσαμε το αντίτιμο των τεσσάρων χιλιάδων φιορινιών και ξεκινήσαμε την ξενάγηση μας στο χώρο. Το κτήριο στέγαζε το Ναζιστικό κόμμα και μετέπειτα ήταν γραφεία της ρώσικης κυβέρνησης. Μου άρεσε αρκετά, είχε μέσα αρκετά κειμήλια με αποκορύφωση τα κελιά στα οποία κρατούσαν τους φυλακισμένους. Ο Στάθης δεν το απόλαυσε όμως, δεν είναι εύκολο να καταλάβεις τι είναι αυτό που βλέπεις εάν δεν γνωρίζεις Ουγγρική ιστορία.
Επόμενος σταθμός ήταν η Magyar Allami Operahaz ή Ελληνιστί η κρατική όπερα της Ουγγαρίας. Δυστυχώς δεν επισκεφτήκαμε το εσωτερικό της και αρκεστήκαμε στο να την θαυμάζουμε απέξω. Ένα κτήριο εξαιρετικής αρχιτεκτονικής και μεγαλοπρεπές. Από εκεί φύγαμε για την Szechenyi lanchid (την αλυσιδωτή γέφυρα) όπου την προχωρήσαμε μέχρι απέναντι στην Βούδα για να επισκεφτούμε το σημείο οπού ξεκινούν όλες οι μετρήσεις των χιλιομέτρων της πόλης. Μόλις φτάσαμε εξουθενωμένοι καθίσαμε να πιούμε μια πορτοκαλάδα για να ξεδιψάσουμε. Μετέπειτα περπατώντας γυρίσαμε πάλι στην Πέστη μέσω της Αλυσιδωτής γέφυρας. Είχε έρθει η ώρα για να δούμε το Κοινοβούλιο από κοντά!
Ένα από τα μέσα μεταφοράς που αγάπησα στην Βουδαπέστη ήταν το τραμ, όχι όμως τα καινούργια, εκείνα τα παλιά. Είναι κίτρινα με άσπρο και πολύ στενά. Δεν χωρούν πολλοί άνθρωποι μέσα και η γραμμή που πήραμε περνούσε δίπλα από τον Δούναβη. Η θέα ήταν απίστευτη. Για να φτάσουμε στο κοινοβούλιο πήραμε το τραμ με το νούμερο 2, πραγματικά θα νομίσετε πως είστε σε άλλη εποχή.
Το κοινοβούλιο είναι πανέμορφο, ξέρω χρησιμοποιώ αυτή την λέξη πολλές φορές αλλά η Βουδαπέστη είναι φοβερή πόλη. Μόλις κατεβαίνεις και βλέπεις το κτήριο του Κοινοβουλίου αντιλαμβάνεσαι πόσο μεγάλο είναι και πόσο ιδιαίτερη είναι η αρχιτεκτονική του. Δίπλα από το κτήριο υπάρχει ένα μνημείο εις την μνήμη των ανθρώπων που έχασαν την ζωή τους στην εξέγερση κατά του Κομμουνισμού το 1956. Στους τοίχους του έχει σημάδια από σφαίρες και κατεβαίνοντας βλέπεις την έκθεση που φιλοξενεί. Δεν μπήκαμε μέσα στο Κοινοβούλιο διότι ήταν κλειστό αλλά κάναμε μια μεγάλη βόλτα. Ο καιρός φανταστικός, ο ήλιος να καίει, το γαλάζιο του ουρανού απέραντο!
Σειρά είχαν τα παπούτσια του Δούναβη, ένα μνημείο αφιερωμένο τους εβραίους που εκτέλεσαν οι Γερμανοί κατά την διάρκεια του δευτέρου πολέμου. Ήταν συγκινητικό και σε έκανε να σκεφτείς όλους αυτούς τους αυτούς τους ανθρώπους που έχασαν την ζωή τους.
Περπατήσαμε μέχρι την Βασιλική του Αγίου Στεφάνου. Αγαπώ να μπαίνω μέσα σε καθολικές εκκλησίες, η σιωπή που επικρατεί είναι καθαρτική. Η εκκλησία φιλοξενεί υπέροχα έργα τέχνης τόσο αγάλματα όσο και τοιχογραφίες.
Η πείνα είχε κάνει τα στομάχια μας να γουργουρίζουν για αυτό και αποφασίσαμε να πάρουμε το γεύμα μας σε ένα Εβραϊκό fussion ρεστοράν. Το ρεστοράν λέγετε Mazel Tov και βρίσκεται στην Akacfa Utca, το φαγητό μας άρεσε πάρα πολύ, ήταν καλές οι τιμές και το περιβάλλον ευχάριστο. Δοκίμασα φαλάφελ που ήταν πεντανόστιμο. Το μαγαζί ήταν κοντά στην Εβραϊκή συναγωγή που ήθελα πολύ να την επισκεφτώ. Εξωτερικά είναι πολύ όμορφο αλλά το αντίτιμο για να μπεις είναι πολύ υψηλό, στα 13 εύρω, και αποφασίσαμε να μην μπούμε. Από ότι διάβασα δεν άξιζε το εσωτερικό του για να δώσεις τόσα λεφτά.
Για να φτάσουμε εκεί πήραμε την γραμμή 2 και κατεβήκαμε στην στάση Astoria (όχι της Νέα Υόρκης,χεχε).
Μετά το φαί αποφασίσαμε να γυρίσουμε σπίτι να ξεκουραστούμε. Κάναμε το μπανάκι μας και συζητήσαμε για όλα αυτά που είχαμε δει, θέλαμε να ξαναγυρίσουμε σε μερικά από αυτά τα αξιοθέατα μόλις πέσει τελείως ο ήλιος για να τα δούμε ντυμένα με το σκοτάδι.
Το βράδυ λοιπόν επισκεφτήκαμε το City Park για δούμε πως ήταν φωτισμένο την νύχτα και ήταν πάρα πολύ εντυπωσιακό. Ειδικά η ξύλινη κατασκευή με το όνομα της πόλης ήταν φοβερή!
Μετέπειτα περπατήσαμε στους δρόμους της πόλης για να γεμίσουμε με εικόνες γιατί αύριο θα ήταν η τελευταία μας ολόκληρη μέρα στην πόλη και θέλαμε να μην τελειώσει αυτη η μερά!
Last edited:
...
