Ουγγαρία Μια ηλιόλουστη Βουδαπέστη

Georgia86 · 10 Απριλίου 2017

Την τελευταία μας μέρα στην Βουδαπέστη – τελευταία ολόκληρη μέρα- αποφασίσαμε να την περάσουμε με ένα χαλαρό πρόγραμμα και απλά να δούμε διάφορα μέρη που είχαμε συμπαθήσει από τις προηγούμενες μέρες αλλά και ένα-δύο μέρη που δεν είχαμε προλάβει να δούμε μέχρι τώρα. Φεύγοντας από το σπίτι σταματήσαμε σε ένα fornetti να αγοράσουμε σφολιατοειδή σε πολύ καλή τιμή, ίσως το 1/3 από της Αθήνας. Εδώ θα πρέπει να σας αναφέρω πως για να μπεις στο μετρό δείχνεις την κάρτα σου κάθε φορά μπροστά σε έναν ελεγκτή, έτυχε μια-δύο φορές να πέσουμε πάνω σε έναν κύριο που μας ρώτησε από που ήμασταν. Όταν του απαντήσαμε ότι είμαστε από την Ελλάδα άρχισε να μας μιλάει ευχάριστα και να μας λέει ότι ελληνική λέξη γνωρίζει και στο τέλος μας τραγούδησε το γνωστό σε όλους από τα παιδικά μας χρόνια «Πέντα,δέκα,δεκαπέντε..», τι ευχάριστος άνθρωπος.

Είχαμε αποφασίσει πως θέλαμε να πάμε μια βόλτα στο Δούναβη αλλά η αναμονή για το ποταμόπλοιο ήταν μεγάλη έτσι είπαμε να πάρουμε το τραμ και να πάμε στην γνωστή Κεντρική αγορά της Βουδαπέστης. Την είχαμε αφήσει για το τέλος μιας και ήταν σχετικά κοντά σε εμάς για να την δούμε με την ησυχία μας και να φάμε το κατιτίς μας.

Το πρώτο πράγμα που μου έκανε έμενα εντύπωση ήταν η καθαριότητα. Ίσως έχουμε συνηθίσει από τις δικές μας υπαίθριες λαϊκές που είναι πιο «ζωντανές» αλλά εκεί η αγορά ήταν σαφώς πιο χαλαρή. Τα μικρά μαγαζάκια ήταν γεμάτα με τοπικές σπεσιαλιτέ ή λαχανικά και φυσικά πολύ πάπρικα. Εκεί να ξέρεις θα βρεις μεγάλη ποικιλία από σαλάμια και τέτοιου είδους λιχουδιές. Αυτά θα τα βρεις στο ισόγειο, στον πρώτο όροφο υπάρχουν τα μαγαζιά με το φαί και με τα τουριστικά ενθύμια.

Τελειώνοντας την βόλτα μας στο ισόγειο ανεβήκαμε στον πρώτο για να κάνουμε τα ψώνια μας και να φάμε langos, ένα τοπικό σνακ με τηγανιτή ζύμη και διάφορα toppings. Μας πήρε κάμποση ώρα να βρούμε τα δωράκια που θέλαμε για τους φίλους μας αλλά ικανοποιημένοι με τις αγορές μας πήγαμε προς τα μαγαζιά με το φαγητό. Τα μαγαζιά ήταν γεμάτα με λαχταριστά φαγητά αλλά δυστυχώς με πολύ κόσμο! Παραγγείλαμε μοσχάρι με πάπρικα και ρύζι, ήταν φοβερό! Αποφασίσαμε να φάμε Langos αργότερα.

Θα πρέπει να σας επισημάνω ότι κατά την διάρκεια της παραμονής μας στην αγορά προσπάθησαν να μας δώσουν λάθος ρέστα και στα δυο μαγαζιά με τα τουριστικά δωράκια και είμαι σχεδόν σίγουρη ότι με χρέωσαν παραπάνω λεφτά για το φαγητό μας. Έμεινα όμως ικανοποιημένη τόσο από το φαί όσο και από την πάπρικα που αγόρασα.

Μετά το φαί και τα ψώνια προχωρήσαμε προς την Vaci Utca για να την χαζέψουμε μιας και την είχαμε ανεβεί μόνο βράδυ. Είναι ένας ωραίος μεγάλος δρόμος με πολλά μαγαζιά γνωστών μαρκών και μη. Μπήκαμε στο Hard Rock cafe για να χαζέψουμε. Όταν φτάσαμε στο τέλος του δρόμου σε μια πλατεία ανακαλύψαμε πως έστηναν διάφορα σπιτάκια για κάποια γιορτή αλλά δυστυχώς δεν θα την προλαβαίναμε μιας και θα φεύγαμε την επόμενη μέρα. Στον χώρο αυτό είχε μια καντίνα από την οποία έβγαιναν οι πιο απίστευτες μυρωδιές. Από εκεί θα παίρναμε langos αργότερα, τώρα είχαμε να προλάβουμε ένα πλοίο!

Το πλοίο της γραμμής μπορείς να το πάρεις από τις διάφορες στάσεις κατά μήκος του Δούναβη και μπορείς να μπεις με το εβδομαδιαίο σου εισιτήριο χωρίς περεταίρω χρέωση. Εμείς πήραμε το D12 και είχαμε σκοπό να κατέβουμε στο νησί της Μαργαρίτας αν και μας είχαν προειδοποιήσει κάποιοι άλλοι τουρίστες πως δεν είχε τίποτα να δεις μιας και έκαναν έργα. Από όλες τις ημέρες που ήμασταν στην πόλη αυτή ήταν η πιο μουντή και χαρήκαμε διότι νιώσαμε πως ταίριαζε πολύ στο mood της. Βεβαίως επάνω στο πλοίο ο αέρας μας πήρε και μας σήκωσε!

Η θέα πάνω από το κατάστρωμα ήταν εκθαμβωτική. Έβλεπες όλα τα αξιοθέατα από μια άλλη σκοπιά και ήταν απολαυστικά! Το Κοινοβούλιο, το κάστρο..όλα απιστευτά! Περάσαμε κάτω από την γνωστή chain bridge, άξιζε πραγματικά την αναμονή αν και θα πρέπει να σας ενημερώσω πως η τουαλέτα στο πλοίο είναι ίσως η πιο μικρή που έχω δει ποτέ.

Φτάσαμε στο νησί και απογοητευτήκαμε διότι δεν υπήρχε κάτι να δεις μιας και ήταν κλειστό ένα μεγάλο μέρος του λόγω έργων- δεν κάναμε τον κύκλο του νησιού διότι κουράστηκα και απλά αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω. Το τραμ σταματούσε επάνω στη γέφυρα, πήραμε το 2, με σκοπό να πάμε στην Βασιλική του Αγίου Στεφάνου γιατί θέλαμε να ανεβούμε επάνω στον τρούλο για να δούμε την θέα. Δεν τα καταφέραμε, δεν προλάβαμε να βγάλουμε εισιτήριο, ήταν η δεύτερη φορά που προσπαθήσαμε..Δεν πειράζει, την επόμενη φορά! Απογοητευμένοι φύγαμε για να πάρουμε το Langos στην πλατεία στο τέλος της Vaci αλλά… είχαν τελειώσει! Με ακόμα βαρύτερη καρδιά τρέξαμε μέχρι την Κλειστή αγορά και ευτυχώς βρήκαμε εκεί, παραγγείλαμε ένα εγώ και ένα ο Στάθης με διαφορετικά toppings- δεν μείναμε ενθουσιασμένοι.

Είχαμε βγάλει το πρόγραμμα της βραδιάς καθώς τρέχαμε γύρω-γύρω. Το βράδυ θα τρώγαμε σε ένα ρεστοράν που το έλεγαν Kazimir και βρισκόταν στην Εβραϊκή συνοικία (Kazinczy u. 34) , και μετά θα βγαίναμε για ένα ποτάκι στα γνωστά ruin bars. Αλλά τώρα έπρεπε να πάμε σπίτι για να ξεκουραστούμε λιγό!

Το ρεστοράν ήταν ζεστό, με το προσωπικό να είναι σχετικά εξυπηρετικό. Οι τιμές ήταν στο επίπεδο της Ελλάδας αλλά οι μερίδες αρκετά μεγάλες. Εγώ το πήγα στο ασφαλές και πήρα σνίτσελ με πουρέ και ο Στάθης ένα φοβερό πιάτο με χοιρινό παπρικανά με dumplings και ξινή κρέμα. Ήταν θεσπέσιο!

Μετά το φαί προχωρήσαμε προς το πιο κοντινό Ruin Bar. Ένα διώροφο κτίσμα γεμάτο δωμάτια που το κάθε ένα ήταν διακοσμημένα με τα πιο περίεργα πράγματα και σε διαφορετικό στυλ, ήταν πολύ όμορφο. Τα ποτά ήταν πολύ φθηνά, μπορούσες να πιείς ένα ουίσκι με 4 ευρώ και η μπύρα ήταν 2!

Περάσαμε πολύ ωραία και όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε αποφασίσαμε να προχωρήσουμε προς το διάσημο New York café.Ήταν ένα πολύ κυριλάτο καφέ, με εκπληκτική διακόσμηση που σε πηγαίνει σε άλλες εποχές. Εκεί σίγουρα νιώθεις μειονεκτικά φορώντας απλά ρούχα, θέλεις να πας και να είσαι στα καλά σου! Μπήκαμε κρυφά διότι έκλειναν και βγάλαμε μερικές φωτογραφίες. Είχε γύρω στο κτήριο μερικά πραγματικά ενδιαφέροντα διακοσμητικά, όπως διαόλους και τα λοιπά! Ήταν ένα πολύ όμορφο κτήριο.

Ήταν μια μαγευτική βραδιά και ήταν πραγματικά στενάχωρο για εμάς που θα φεύγαμε το επόμενο πρωί. Προχωρούσαμε στους δρόμους που ήταν άδειοι και παντού βλέπαμε γυράδικα, κυρίως Τούρκικα. Ακόμα και μακριά από την Ελλάδα δεν μου έλειπαν τα βασικά – ο γύρος και η γλώσσα. Σιγά-σιγά φτάσαμε σπίτι μας για να περάσουμε το τελευταίο μας βράδυ στην Βουδαπέστη, πραγματικά αγαπήσαμε αυτή την πόλη!

Georgia86 · 10 Απριλίου 2017

Και οι φωτογραφίες, ελπίζω αυτή την φορά να ανεβούν.

chris7 · 16 Απριλίου 2017

Πολύ ωραία και με πολλές λεπτομέρειες ιστορία.
Ωραίες φωτογραφίες.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

Georgia86 · 18 Απριλίου 2017

chris7 said:
Πολύ ωραία και με πολλές λεπτομέρειες ιστορία.
Ωραίες φωτογραφίες.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

Σας ευχαριστω,ετοιμαζεται!!

Georgia86 · 25 Απριλίου 2017

Το βράδυ που προγραμμάτιζα την ώρα στο ξυπνητήρι του κινητού είχα στο νου μου να το βάλω λίγο αργότερα για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε περισσότερο. Ήταν μια κουραστική μέρα η προηγούμενη - λόγο ταξιδιού και το άγχος που αυτό επιφέρει – και το σώμα μας αποζητούσε την ξεκούραση, έλα όμως που υπολόγισα χωρίς τον ξενοδόχο ή πιο σωστά τους μάστορες. Ακριβώς κάτω από το δωμάτιο μας είχαν ξεκινήσει εργασίες για την επέκταση (ή τέλος πάντων για κάποιο λόγο) του παρκινγκ του κτηρίου και στις οκτώ το πρωί ακριβώς άρχισαν τα τρυπάνια και τα κομπρεσέρ. Όπως μπορεί να φανταστεί ο καθένας πεταχτήκαμε επάνω απηυδισμένοι. Αποφασίσαμε πριν φύγουμε για την βόλτα μας να περάσουμε από την ρεσεψιόν και να μιλήσουμε με την υπεύθυνη. Σηκωθήκαμε, πλυθήκαμε και επιλέγοντας ζεστά ρούχα φύγαμε για την μεγάλη μας τσάρκα! Στην ρεσεψιόν η κοπέλα μας ενημέρωσε πως δεν μπορούσε να κάνει κάτι και απλά την παρακαλέσαμε να τους μιλήσει ώστε να ξεκινούν τις εργασίες μια ώρα αργότερα· την ευχαριστήσαμε και βγήκαμε από το ξενοδοχείο.
Είχαμε αποφασίσει την πρώτη μας ημέρα να την περάσουμε στην Βούδα. Στην λίστα μας με τα αξιοθέατα που θέλαμε να δούμε ήταν: η Citadella, το κάστρο και ο πύργος των ψαράδων, το hospital in the rock και φυσικά το Κοινοβούλιο από την απέναντι όχθη. Πήραμε τον ίδιο δρόμο που μας έβγαλε στην γέφυρα Liberty εχθές . Ήταν ακόμα πιο όμορφη στο φως του ήλιου! Η πρώτη μας στάση ήταν ακριβώς απέναντι από την γέφυρα, η Citadella βρισκόταν στην κορυφή του λόφου και ήταν προφανές ότι η ανάβαση θα μας ήταν κομματάκι δύσκολη. Ξεκινήσαμε το περπάτημα και παράλληλα θαυμάζαμε το γύρω τοπίο το οποίο ήταν πανέμορφο. Η βλάστηση μας έδινε το πράσινο που χρειαζόμασταν, από πάνω μας ακούγαμε ένα κοράκι να κρώζει – μπορείς να πεις ότι ήταν και Poeτικό! – και στο αριστερό μας χέρι βρισκόντουσαν μερικά πολύ όμορφα κτήρια.

Σύντομα βρεθήκαμε μπροστά σε μια εντυπωσιακή είσοδο καμωμένη επάνω στον βράχο, από περιέργεια και μόνο πήγαμε μέχρι εκεί και μάθαμε ότι ήταν η είσοδος για την εκκλησία του St Ivan. Πληρώσαμε το αντίτιμο που ήταν αν θυμάμαι καλά 600 φιορίνια και μας έδωσαν και μια συσκευή με ακουστικά που θα μας ξεναγούσε στον χώρο, δυστυχώς δεν είχε τα ελληνικά σαν επιλογή και ενώ εγώ ήμουν ΟΚ με την γλώσσα ο Στάθης αντιμετώπισε πρόβλημα.
Η εκκλησία ήταν πανέμορφη, επεκτεινόταν σε δωμάτια (σκέψου μικρές σπηλιές). Από το 1930 μέχρι και την δεκαετία του πενήντα το μοναστήρι το διοικούσαν οι μοναχοί αλλά οι Κομμουνιστές συνέλαβαν τον αρχηγό των μοναχών, τον εκτέλεσαν και έκτισαν την είσοδο του μοναστηριού. Το 1989 μετά την πτώση του κομμουνισμού γκρέμισαν το τοίχος και η εκκλησία ξανά λειτούργησε.
Μετά την ξενάγηση μας ξεκινήσαμε την ανάβαση μέχρι την κορυφή, ήταν πολύ δύσκολη λόγο των πολλών σκαλιών και της δικής μας αγυμνασίας. Είχαμε λανθασμένα πιστέψει ότι θα έκανε κρύο αλλά ο καιρός ήταν καλύτερος και από της Αθήνας και είχαμε ιδρώσει στο έπακρον. Είχαμε πάρει μαζί μας ένα μπουκαλάκι νερό αλλά είχε ήδη τελειώσει. Τα δυο πρώτα stand που πουλούσαν νερό τα είχαν σε απαγορευτικές τιμές για αυτό και είπαμε να το αφήσουμε και να γεμίσουμε το μπουκάλι μας όταν πάμε για φαί.
Η πρώτη μας εντύπωση από την Citadella ήταν πολύ καλή. Είχε μερικά εντυπωσιακά αγάλματα, εκπληκτική θέα στον Δούναβη και έναν υπέροχο μπλε ουρανό! Από εκεί που είχαμε σταθεί λίγο για να ξεκουραστούμε έβλεπες όλες τις γέφυρες παραταγμένες την μια δίπλα από την άλλη και τα νερά του ποταμού γυάλιζαν τόσο όμορφα!
Περπατώντας στο δρομάκι παράλληλα της Citadella βρήκαμε έναν κύριο ντυμένο με ρούχα που παρέπεμπαν σε τοξοβόλο του μεσαίωνα! Διαφήμιζε πως με 3 ευρώ μπορείς να ρίξεις 5 τόξα στον στόχο, ο οποίος ήταν ένα σακί ψήλο με έναν στόχο καρφιτσωμένο επάνω του, και φυσικά τρέξαμε για να δοκιμάσουμε το ταλέντο μας! Εγώ δεν τα πήγα καθόλου καλά ο Στάθης όμως πήγε καλά και κέρδισε μερικές έξτρα βολές. Ήταν αρκετά δύσκολο στην αρχή αλλά πολύ ενδιαφέρον! Ποιο κάτω υπήρχαν κάποια τουριστικά μαγαζιά και μια μίνι ταβέρνα με παραδοσιακό φαγητό που μύριζε απίστευτα. Στο τέλος δεν αντέξαμε και πήραμε ένα μπουκάλι νερό το οποίο κόστισε 2,50 ευρώ.
Κατεβήκαμε τον λόφο προσπαθώντας να βρούμε έναν τρόπο να πάμε απέναντι στον γνωστό κάστρο της Βούδας.

Το κάστρο της Βούδας δεσπόζει πάνω από την πόλη αγέρωχο και στιβαρό. Είναι ένα τεράστιο κτίσμα, καλοδιατηρημένο και στο εσωτερικό του λειτουργεί και πινακοθήκη. Η θέα από την αυλή του είναι εξαιρετική, όπως από όλο τον λόφο, βλέπεις τον Δούναβη σε όλο το μεγαλείο του. Είναι ένα μέρος που πρέπει οπωσδήποτε να βάλετε στην λίστα σας. Γύρω από το κάστρο υπάρχουν πολλά εκπληκτικά αγάλματα, παρτέρια με όμορφα λουλούδια και άνθρωποι που κόβουν βόλτες βγάζοντας φωτογραφίες και βίντεο. Παρόλο που έχει πολύ τουρισμό είναι ήσυχα και άμα έχει υπέροχο καιρό, όπως όταν το επισκεφτήκαμε εμείς, με τον καταγάλανο ουρανό επάνω στο κεφάλι σου βιώνεις το απόλυτο παραμύθι. Κάτω από την σκιά του κάστρου λειτουργεί μια μικρή καντίνα όπου μπορείτε να φάτε μια παραδοσιακή γκουλάς ή να πιείτε ένα ρόφημα/αναψυκτικό. Είχαμε πεινάσει μιας και το πρωινό μας ήταν ελάχιστο και έτσι αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε για πρώτη φορά αυτή την παραδοσιακή σουπίτσα. Ω θεέ! Ήταν υπέροχη. Ανησυχούσα ότι δεν θα μου άρεσε αλλά..τι να μην μας αρέσει από το καλό βρασμένο μοσχαράκι, την τρυφερή πατάτα και το γλυκό καροτάκι; Μαζί με την σούπα σου δίνουν με δυο φετούλες ψωμιού, του είδους που αποκαλούμε εμείς πολυτελείας.

Έχοντας φάει την σούπα κινήσαμε για το επόμενο μέρος που θέλαμε να επισκεφτούμε το οποίο ήταν το Hospital In the Rocks και στην διαδρομή μας προς τα εκεί (και εφόσον ζητήσαμε οδηγίες) πέσαμε επάνω στην αλλαγή φρουράς! Ήταν ένα πολύ όμορφο θέαμα. Συνεχίσαμε προς την κατεύθυνση που μας είπε ο άνθρωπος που ρωτήσαμε αλλά ακόμα δεν ήμασταν σίγουρη πως πηγαίναμε σωστά. Η περιοχή ήταν πολύ ήσυχη και χωρίς ιδιαίτερη κίνηση, ένας-δύο που ρωτήσαμε για περεταίρω πληροφορίες δεν γνώριζαν αγγλικά και έτσι δεν μας βοήθησαν καθόλου. Ευτυχώς λίγο μετά εμφανίστηκε μπροστά μας ένα περιπολικό και ρωτήσαμε αυτούς. Η Βούδα είναι πολύ όμορφη, σίγουρα θα μπορούσα να μένω εδώ..
Το Hospital In the Rock είναι όπως καταλαβαίνει κανείς από τον τίτλο ένα νοσοκομείο μέσα στον βράχο, συγκεκριμένα καταλαμβάνει ένα χιλιόμετρο από τα δέκα χιλιόμετρα φυσικών σπηλιών της περιοχής και ήταν εν ενεργεία το 1944 και για όσο χρειάστηκε στον WWII και κατά την διάρκεια του ψυχρού πολέμου. Η γενική είσοδος ήταν 4000 φιορίνια και πρόσφερε ξενάγηση στα αγγλικά. Μέσα στις σπηλιές υπάρχουν όλα τα ορίτζιναλ υλικά (μέχρι και γάζες είχε από τότε), χειρουργικά νυστέρια, τραπέζια και κρεβάτια όλα όπως θα ήταν και τότε. Ένιωσα δέος προχωρώντας μέσα σε αυτό τον χώρο και μαθαίνοντας την ιστορία του θαύμασα για ακόμα μια φορά την δύναμη που κρύβουν μέσα τους όλοι αυτοί που μένουν πίσω για να βοηθήσουν. Μας άρεσε πάρα πολύ η ξενάγηση αλλά δυστυχώς δεν επιτρεπόταν η φωτογράφηση μέσα στις σπηλιές. Εν συνεχεία προχωρήσαμε προς την εκκλησία του Ματθαίου μέχρι όμως να φτάσουμε εκεί θαυμάσαμε για λίγο την υπέροχη αρχιτεκτονική των γύρων κτηρίων αλλά και την θέα από την πίσω μεριά προς το βάθος της Βούδας.

https://www.sziklakorhaz.eu/en

* Αυτό είναι το πρώτο κομμάτι της πρώτης μας ημέρας στην Βουδαπέστη. Θεώρησα πως θα ήταν πολύ μεγάλη και κουραστική η πρώτη ημέρα για την διαβάσει κανείς μονορούφι για αυτό και θα την 'σπάσω' σε δυο μέρη.

Georgia86 · 28 Απριλίου 2017

*Συνέχεια της πρώτης μέρας, μέρος δεύτερο..

Η εκκλησία του Ματθαίου είναι ένα κόσμημα εκπληκτικού Γοτθικού ρυθμού με μια πανέμορφη και πολύχρωμη οροφή. Χτίστηκε προς το τέλος του 14ου αιώνα αλλά ανακαινίστηκε εκτενώς το 19ο αιώνα. Εγώ ένιωθα πάντα ένα.. φόβο κοιτάζοντας τέτοιου ρυθμού καθολικές εκκλησίες διότι πάντα πίστευα ότι ήταν πιο μυστικιστικές. Φτιαγμένες να γεννούν δέος και θρησκευτική κατάνυξη. Λίγο πιο πίσω από την εκκλησία βρίσκεται και ο Πύργος των ψαράδων.

Ο Πύργος (ή προμαχώνας) χτίστηκε το 1905 και έχει 7 πυργίσκους που ο καθένας αντιπροσωπεύει τις 7 φυλές των Μαγυάρων που ήρθαν στην Ουγγαρία τον 19ο αιώνα. Δεν υπήρξε κάποιος λόγος για την οικοδόμηση του, ήταν ένας διακοσμητικός πύργος, και μπορώ να πω πως ήταν εκπληκτική ιδέα να φτιαχτεί διότι είναι απλά εξαιρετικός. Μοιάζει κυριολεκτικά με αυτά τα παλάτια που βλέπει κανείς στις ταινίες. Όταν φτάσαμε κοντά είδαμε ότι πρέπει να πληρώσεις ένα μικρό αντίτιμο (γύρω στα πέντε ευρώ και οι δύο μαζί) και εμείς βλακωδώς πληρώσαμε χωρίς να το κοιτάξουμε λίγο παραπάνω. Η είσοδος ήταν μόνο για το πρώτο «μπαλκόνι» του Πύργου στο οποίο έκαναν έργα και δεν σου επιτρεπόταν να πάς μέχρι το ψηλότερο πυργίσκο. Καθίσαμε λίγο αν και δεν είχε τίποτα άλλο να μας προσφέρει πέραν της όμορφης θέας και μετά πήγαμε εντέλει εκεί που θέλαμε χωρίς εισιτήριο!
Ανεβήκαμε τα πανέμορφα σκαλιά μέχρι επάνω και ένιωθα λες και παίζαμε σε ταινία του Walt Disney. Ήταν ένας πεντακάθαρος χώρος, σχεδιασμένος άρτια, και στο πνεύμα της όλης αίσθησης της περιοχής! Ένα από τα αγαπημένα μου μέρη στην Βουδαπέστη, όχι τόσο γιατί μου θύμισε ταινία αλλά γιατί είναι κάτι τόσο μακριά από την πραγματικότητα της Αθήνας! Περάσαμε κάμποση ώρα κάνοντας βόλτες στον πύργο και μετά αποφασίσαμε να κατέβουμε κάτω στον Δούναβη και να βγάλουμε φωτογραφίες το Κοινοβούλιο και την ημέρα, μιας που θα επιστρέφαμε το βράδυ για φωτογράφιση!

Η κατάβαση προς τον Δούναβη ήταν για εμένα πολύ επώδυνη λόγο κάποιου προβλήματος στο πόδι αλλά πιεζόμουν να συνεχίσω για να μην στερηθώ κάτι στο ταξίδι μας. Η διαδρομή μας έδωσε την ευκαιρία να ρίξουμε μια ματιά σε ένα λιγότερο τουριστικό μέρος της Βούδας. Περάσαμε ένα πάρκο όπου έπαιζαν παιδάκια, βλέπαμε τα σπίτια σε όλη της αστική τους λάμψη και πραγματικά αισθανθήκαμε κομμάτι της πόλης. Κατεβήκαμε ένα σωρό σκαλιά πλαισιωμένα από σπίτια και φυτά.
Για κακή μας τύχη έκαναν έργα μπροστά από το κοινοβούλιο (από την απέναντι όχθη στην Βούδα εκεί που ήμασταν εμείς) και μας χάλαγε τις φωτογραφίες οπότε ο Στάθης κίνησε για πιο πέρα, για μια καλύτερη θέα και εγώ κάθισα για να ξεκουράσω το πόδι μου. Ήμασταν πραγματικά ψόφιοι από το περπάτημα και αυτό που θέλαμε ήταν να ξεκινήσουμε για το ρεστοράν στο οποίο θα τρώγαμε.

Όταν τελειώσαμε με τις φωτογραφίες επιβιβαστήκαμε στο μετρό στην στάση Kossuth Lajos και κατεβήκαμε στην Deak Ferenc και παίρνοντας την μπλε γραμμή φτάσαμε στην στάση που θέλαμε την Kalvin Ter. Εκεί κοντά είναι και η γνωστή αγορά αλλά και το μαγαζί που αποφασίσαμε να φάμε με το ευφάνταστο όνομα PIPA.

Το μενού είχε προφανώς Ουγγρική γεύση για αυτό επέλεξα χοιρινό με πατάτες σε ουγγρικό στυλ. Ο Στάθης πήρε πάπια. Μου άρεσε αλλά μέχρι εκεί, του Στάθη του άρεσε πιο πολύ. Το μαγαζί όμως ήταν πανέμορφο και παραδοσιακά διακοσμημένο και η εξυπηρέτηση φοβερή. Πάντως μην περιμένετε ψωμάκι και τα σχετικά, φαντάζομαι μόνο αν το παραγγείλετε εσείς! Οι τιμές ήταν κανονικές, ότι θα πληρώναμε και στην Ελλάδα αλλά οι μερίδες ήταν τεράστιες! Σχεδόν όλη την πάπια μας έβαλε! Μόλις τελειώσαμε το φαί φύγαμε κατάκοποι για το σπίτι για κανένα δίωρο και μετά πάλι έξω!

Είχε βραδιάσει για τα καλά όταν φύγαμε από το δωμάτιο μας με κατεύθυνση τον Πύργο των ψαράδων, την εκκλησία του Ματθαίου και φυσικά το πολύ συζητημένο κοινοβούλιο at night! Πήραμε το μετρό και κατεβήκαμε στην στάση Astoria και από εκεί (αν και χαθήκαμε μέχρι να βρούμε την στάση) πήραμε το λεωφορείο με το νούμερο 16 για την Βούδα. Πρέπει να πω πως οι στάσεις των λεωφορείων είναι πολύ διακριτικές, σχεδόν αόρατες και πρέπει να προσέχεις μην τις χάσεις!

Η διαδρομή μέχρι το Κάστρο ήταν πολύ όμορφη, αυτή η πόλη είναι φτιαγμένη για να την βλέπεις την νύχτα. Παντού φώς, κίτρινο και ζεστό, να χαρίζει την σχεδόν μεταφυσική του λάμψη του στα κτήρια. Σίγουρα θα την χαρακτήριζα ρομαντική πόλη..

Φτάσαμε στην πλατεία της εκκλησίας και βγάλαμε τις πρέπουσες φωτογραφίες. Την νύχτα η εκκλησία ήταν ακόμα πιο τρομαχτική, κοιτάζοντας την σκεφτόμουν όλους τους ανθρώπους που έσκυβαν το κεφάλι και έμπαιναν μέσα για το κυριακάτικο κήρυγμα. Αφού χορτάσαμε να την κοιτάμε και ξέροντας πως δεν θα την ξαναδούμε προχωρήσαμε μέχρι τον Πύργο που πραγματικά ήταν ντυμένος με τα καλύτερα του φώτα. Δεν είχε πολύ κόσμο - καλύτερα - και έτσι κάναμε ήσυχοι την βόλτα μας. Δυστυχώς δεν μπορούσαμε να ανεβούμε τόσο ψηλά όσο είχαμε ανεβεί το πρωί διότι ήταν κλεισμένη η είσοδος αλλά ακόμα και εκεί που φτάσαμε ήταν φανταστικά. Γεμίσαμε την νοητική μας κάρτα μνήμης με διάφορες εικόνες από εκεί και ξεκινήσαμε την κατάβαση μας προς τον Δούναβη. Αυτή την φορά ήταν τόσο ήσυχα που είχα αρχίσει να φοβάμαι, ψυχή δεν περνούσε..Μέχρι που συναντήσαμε ένα ζευγάρι, ο άντρας ήταν μεθυσμένος και χαρούμενος όπως ήταν μας ρώτησε από που ήμασταν!

Φτάνοντας στον προορισμό μας ήρθαμε αντιμέτωποι με την πιο όμορφη θέα της ημέρας (εντάξει τα παραλέω) το Κοινοβούλιο αντικαθρεπτισμένο στα νερά του ποταμού. Γενικά το κτήριο είναι πανέμορφο, ένα κόσμημα, αλλά φωτισμένο κατά αυτό τον τρόπο και πλαισιωμένο με τον ποταμό που φιλοξενεί την αντανάκλαση του ανάγεται σε έργο τέχνης! Ναι, μας άρεσε τόσο..

Η ώρα πέρασε και αποφασίσαμε σιγά-σιγά να φύγουμε, περάσαμε την chain bridge και βγήκαμε στην Πέστη. Συναντηθήκαμε με ένα νεαρό ζευγάρι που είχαμε γνωρίσει στο αεροδρόμιο, και αυτοί από την Αθήνα, που μας πρότειναν μια πιτσαρία που μένει ανοιχτά μέχρι αργά. Ο πεζόδρομος που έπρεπε να προχωρήσουμε για να βγούμε στην πιτσαρία ήταν ο ίδιος που έβγαινε και στην βασιλική του Αγ.Στεφάνου. Είναι μια πολύ όμορφη και επιβλητική εκκλησία διάσημη για την αρχιτεκτονική της και την θέα που προσφέρει από τον τρούλο της.

Βρήκαμε την πιτσαρία και καταβροχθίσαμε μπόλικη πίτσα. Ήταν αρκετά νόστιμη, μεγάλα κομμάτια αν και λεπτή πολύ και σε καλή τιμή. Φαγωμένοι και κουρασμένοι ξεκινήσαμε για το τραμ το οποίο βρισκόταν αρκετά μακριά στην Erzsebet Boulevard. Για να πάμε εκεί ανεβήκαμε την Andrassy avenue- ένας πολύ όμορφος δρόμος. Μεγάλος, καθαρός, με πολλά και ακριβά μαγαζιά! Είχε αρκετούς αστέγους που κάθονταν κάτω και έπιναν. Η στάση του τραμ λεγόταν oktogon και το νούμερο του τραμ που θα μας πήγαινε σπίτι ήταν το 4. Κατεβήκαμε στην στάση μας και με πόδια πρησμένα τραβήξαμε για το δωμάτιο μας.. ήταν το τέλος της πρώτης γεμάτης μέρας στην όμορφη Βουδαπέστη.

Georgia86 · 11 Μαϊου 2017

Την επόμενη μέρα το ξύπνημα μας ήταν πιο μαλακό. Οι εργασίες ξεκίνησαν μια ώρα αργότερα και έτσι σηκωθήκαμε με την ησυχία μας.

Η πρώτη στάση μας για την δεύτερη ολόκληρη μέρα μας στην Βουδαπέστη θα ήταν το γήπεδο Groupama Arena , ήταν επιλογή του Στάθη μιας και εγώ δεν ασχολούμαι με το άθλημα. Ήταν μια περιοχή που εμένα μου θύμισε πάρα πολύ την περιοχή γύρω από τον Κηφισό. Το γήπεδο το είδαμε απέξω μόνο- συμπαθητικό θα το έλεγα. Για να πάς εκεί θα πάρεις την μπλε γραμμή του μετρό και θα κατέβεις στην στάση Nepliget.

Δεν καθίσαμε πολύ παρά μόνο μερικά λεπτά και φύγαμε αμέσως για την πλατεία Ηρώων. Πήραμε την μπλε γραμμή με κατεύθυνση Ujpest-Kozpont και κατεβήκαμε στην στάση Deak Ferenc ter και από εκεί πήραμε την κίτρινη γραμμή με κατεύθυνση το Mexikoi Ut και κατεβήκαμε στην στάση Hosok Tere.

Όταν ανεβαίνεις τα σκαλιά του μετρό και βγαίνεις στην επιφάνεια το πρώτο πράγμα που αντικρίζεις είναι η πλατεία και είναι ένα θέαμα που σε κάνει να νιώθεις πραγματικά σαν ένας τουρίστας. Ήταν πλημμυρισμένη με ένα σωρό κόσμο από όλες τις γωνίες του κόσμου.

Ο χώρος είναι ανοιχτός και όταν πήγαμε εμείς ο ουρανός ήταν καταγάλανος, όπως έβγαινες από το μετρό και σου φανερωνόταν σιγά-σιγά σου έκανε φοβερή εντύπωση. Βγάζοντας τις πρέπουσες φωτογραφίες τόσο μπροστά στο μεγάλο ξύλινο κατασκεύασμα με το όνομα της πόλης όσο και κάτω από τα υπέροχα αγάλματα των ηρώων , προχωρήσαμε προς το city park, που όπως λέει και το όνομα ήταν ένα πάρκο αρκετά μεγάλο.

Καθώς περνάς την είσοδο για το πάρκο αισθάνεσαι πως παίζεις σε ταινία που διαδραματίζεται στον μεσαίωνα και μπαίνεις μέσα στο κάστρο της περιοχής. Η πύλη είναι ψηλή σε γοτθικό ρυθμό και από την άλλη μεριά σε περιμένει μια συστάδα κάστρων ολοκληρώνοντας την εμπειρία. Δεξιά και αριστερά υπάρχουν κάστρα και παντού πράσινο.

Προχωρήσαμε λίγο στο πάρκο και μετά κατευθύναμε προς τα λουτρά. Δεν είχαμε σκοπό να τα χρησιμοποιήσουμε αλλά θέλαμε πολύ να δούμε πως είναι στο εσωτερικό τους.

Φαντάζομαι πως το οίκημα που φιλοξενούσε τα θερμά λουτρά με το όνομα Szechenyi thermal baths ήταν κάποτε ένα παλατάκι ή οικία κάποιου πλουσίου γιατί το εσωτερικό του είναι πανέμορφο. Προχωρήσαμε όσο μπορούσαμε στα κλεφτά για να μην μας πιάσουν, βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και αποχωρήσαμε.

Πήραμε την αρχή της Andrassy utca μιας εξαιρετικά όμορφης λεωφόρου με σκοπό να την περπατήσουμε μέχρι το τέλους της αλλά και να βρούμε κάτι να φάμε. Σταματήσαμε σε ένα μικρό μαγαζάκι που πρόσφερε μικρά γεύματα και ροφήματα και παραγγείλαμε μια gulash. Ήταν εξαίρετη. Το όνομα του μαγαζιού είναι Pilot Café και το προτείνω, έχει καλές τιμές και καλά σνακ. Φεύγοντας από το καφέ και γεμάτοι ενέργεια συνεχίσαμε την κάθοδο μας. Φτάνοντας απέξω από το House of Terror μας τράβηξαν την προσοχή δυο μνημεία που έχουν απέξω από το μουσείο τα οποία είναι το ένα αφιερωμένο κατά του Κομμουνισμού και το άλλο ένα κομμάτι από το τοίχος του Βερολίνου. Μπήκαμε μέσα και μετά από πολύ αναμονή στο ταμείο πληρώσαμε το αντίτιμο των τεσσάρων χιλιάδων φιορινιών και ξεκινήσαμε την ξενάγηση μας στο χώρο. Το κτήριο στέγαζε το Ναζιστικό κόμμα και μετέπειτα ήταν γραφεία της ρώσικης κυβέρνησης. Μου άρεσε αρκετά, είχε μέσα αρκετά κειμήλια με αποκορύφωση τα κελιά στα οποία κρατούσαν τους φυλακισμένους. Ο Στάθης δεν το απόλαυσε όμως, δεν είναι εύκολο να καταλάβεις τι είναι αυτό που βλέπεις εάν δεν γνωρίζεις Ουγγρική ιστορία.

Επόμενος σταθμός ήταν η Magyar Allami Operahaz ή Ελληνιστί η κρατική όπερα της Ουγγαρίας. Δυστυχώς δεν επισκεφτήκαμε το εσωτερικό της και αρκεστήκαμε στο να την θαυμάζουμε απέξω. Ένα κτήριο εξαιρετικής αρχιτεκτονικής και μεγαλοπρεπές. Από εκεί φύγαμε για την Szechenyi lanchid (την αλυσιδωτή γέφυρα) όπου την προχωρήσαμε μέχρι απέναντι στην Βούδα για να επισκεφτούμε το σημείο οπού ξεκινούν όλες οι μετρήσεις των χιλιομέτρων της πόλης. Μόλις φτάσαμε εξουθενωμένοι καθίσαμε να πιούμε μια πορτοκαλάδα για να ξεδιψάσουμε. Μετέπειτα περπατώντας γυρίσαμε πάλι στην Πέστη μέσω της Αλυσιδωτής γέφυρας. Είχε έρθει η ώρα για να δούμε το Κοινοβούλιο από κοντά!

Ένα από τα μέσα μεταφοράς που αγάπησα στην Βουδαπέστη ήταν το τραμ, όχι όμως τα καινούργια, εκείνα τα παλιά. Είναι κίτρινα με άσπρο και πολύ στενά. Δεν χωρούν πολλοί άνθρωποι μέσα και η γραμμή που πήραμε περνούσε δίπλα από τον Δούναβη. Η θέα ήταν απίστευτη. Για να φτάσουμε στο κοινοβούλιο πήραμε το τραμ με το νούμερο 2, πραγματικά θα νομίσετε πως είστε σε άλλη εποχή.

Το κοινοβούλιο είναι πανέμορφο, ξέρω χρησιμοποιώ αυτή την λέξη πολλές φορές αλλά η Βουδαπέστη είναι φοβερή πόλη. Μόλις κατεβαίνεις και βλέπεις το κτήριο του Κοινοβουλίου αντιλαμβάνεσαι πόσο μεγάλο είναι και πόσο ιδιαίτερη είναι η αρχιτεκτονική του. Δίπλα από το κτήριο υπάρχει ένα μνημείο εις την μνήμη των ανθρώπων που έχασαν την ζωή τους στην εξέγερση κατά του Κομμουνισμού το 1956. Στους τοίχους του έχει σημάδια από σφαίρες και κατεβαίνοντας βλέπεις την έκθεση που φιλοξενεί. Δεν μπήκαμε μέσα στο Κοινοβούλιο διότι ήταν κλειστό αλλά κάναμε μια μεγάλη βόλτα. Ο καιρός φανταστικός, ο ήλιος να καίει, το γαλάζιο του ουρανού απέραντο!

Σειρά είχαν τα παπούτσια του Δούναβη, ένα μνημείο αφιερωμένο τους εβραίους που εκτέλεσαν οι Γερμανοί κατά την διάρκεια του δευτέρου πολέμου. Ήταν συγκινητικό και σε έκανε να σκεφτείς όλους αυτούς τους αυτούς τους ανθρώπους που έχασαν την ζωή τους.

Περπατήσαμε μέχρι την Βασιλική του Αγίου Στεφάνου. Αγαπώ να μπαίνω μέσα σε καθολικές εκκλησίες, η σιωπή που επικρατεί είναι καθαρτική. Η εκκλησία φιλοξενεί υπέροχα έργα τέχνης τόσο αγάλματα όσο και τοιχογραφίες.

Η πείνα είχε κάνει τα στομάχια μας να γουργουρίζουν για αυτό και αποφασίσαμε να πάρουμε το γεύμα μας σε ένα Εβραϊκό fussion ρεστοράν. Το ρεστοράν λέγετε Mazel Tov και βρίσκεται στην Akacfa Utca, το φαγητό μας άρεσε πάρα πολύ, ήταν καλές οι τιμές και το περιβάλλον ευχάριστο. Δοκίμασα φαλάφελ που ήταν πεντανόστιμο. Το μαγαζί ήταν κοντά στην Εβραϊκή συναγωγή που ήθελα πολύ να την επισκεφτώ. Εξωτερικά είναι πολύ όμορφο αλλά το αντίτιμο για να μπεις είναι πολύ υψηλό, στα 13 εύρω, και αποφασίσαμε να μην μπούμε. Από ότι διάβασα δεν άξιζε το εσωτερικό του για να δώσεις τόσα λεφτά.

Για να φτάσουμε εκεί πήραμε την γραμμή 2 και κατεβήκαμε στην στάση Astoria (όχι της Νέα Υόρκης,χεχε).

Μετά το φαί αποφασίσαμε να γυρίσουμε σπίτι να ξεκουραστούμε. Κάναμε το μπανάκι μας και συζητήσαμε για όλα αυτά που είχαμε δει, θέλαμε να ξαναγυρίσουμε σε μερικά από αυτά τα αξιοθέατα μόλις πέσει τελείως ο ήλιος για να τα δούμε ντυμένα με το σκοτάδι.

Το βράδυ λοιπόν επισκεφτήκαμε το City Park για δούμε πως ήταν φωτισμένο την νύχτα και ήταν πάρα πολύ εντυπωσιακό. Ειδικά η ξύλινη κατασκευή με το όνομα της πόλης ήταν φοβερή!

Μετέπειτα περπατήσαμε στους δρόμους της πόλης για να γεμίσουμε με εικόνες γιατί αύριο θα ήταν η τελευταία μας ολόκληρη μέρα στην πόλη και θέλαμε να μην τελειώσει αυτη η μερά!

Georgia86 · 23 Μαϊου 2017