Βιετνάμ Μια κορώνα για την τύχη μου

Μηνύματα
239
Likes
2.650
Βιετναμέζικη φιλοξενία

Κι είμαστε ακόμη ζωντανοί… Αν και στην περίπτωσή μου δεν έχω χειροκρότημα να προσμένω, μόνο μούντζες κι αυτές αμφίβολες καθότι Έλληνα τόσες μέρες δεν είχα πετύχει και η τεντωμένη παλάμη μάλλον δεν είναι κι η πιο διεθνής χειρονομία.

Συνέχισα να αισθάνομαι άρρωστος, αλλά τουλάχιστον τα ρίγη είχαν σταματήσει και λογικά ο πυρετός είχε πέσει, ίσως να είχα δέκατα μόνο. Επισκέφτηκα το αστυνομικό τμήμα, όπου ρώτησα αν είχαν κάποιο νέο για το διαβατήριό μου. Την περασμένη μέρα είχαν βγει με ντουντούκες και ενημέρωναν το χωριό για το χαμένο μου διαβατήριο, τα ποστ στο facebook είχαν κοινοποιηθεί κάμποσες φορές από φίλους των πιο αγαπημένων μου Βιετναμέζων, την επομένη της απώλειας βρέθηκε άλλο διαβατήριο στην περιοχή, όπου ήταν κάποιος που ουδεμία σχέση δεν είχε με εμένα, παρ’ όλα αυτά με ρωτήσανε “is that you?”· ίσως να τους φαινόμαστε όλοι ίδιοι.

Οι άνθρωποι θέλανε να βοηθήσουν παρόλο που μπορεί να είχαν και σοβαρότερες έγνοιες.
1.jpg


Αυτή τη φορά στο αστυνομικό τμήμα με βάλανε στο τραπέζι με συνοδεία καμιά ντουζίνα ένστολους, όσο εγώ περίμενα να γράψουν μια δήλωση ότι χάθηκε (κατά δήλωσή μου, έστω) το διαβατήριο στη συγκεκριμένη περιοχή της χώρας. Έκαναν διάφορες ερωτήσεις, από πού είμαι, πού είχα πάει προηγουμένως, μα μία ενός που κουτσομιλούσε αγγλικά με παραξένεψε:

«Έχεις πάει στην Αίγυπτο;»
Έμεινα λίγο, γιατί όντως είχα πάει στην Αίγυπτο την περασμένη χρονιά και ήταν από τις λίγες σφραγίδες που είχε το διαβατήριό μου. Τον ρώτησα πώς το γνωρίζει.
Δεν μου απάντησε, κουβέντιασε στη γλώσσα του με τους υπόλοιπους.

Επανέλαβα την ερώτηση, επιβεβαιώνοντάς του ότι είχα ταξιδέψει. Λες να βρέθηκε το διαβατήριό μου και να θέλει να με τεστάρει, όπως αν κανείς βρει ένα πορτοφόλι που διεκδικούν πολλοί και κάνει ερωτήσεις ώστε να εξακριβώσει ποιος γνωρίζει το περιεχόμενό του; Πόσο βαθιά στη ζώνη του λυκόφωτος είχα μπει;

Μα εκείνος ζήτησε συγγνώμη και είπε πως έκανε λάθος. Ίσως να μπέρδεψε τις χώρες μας, κοντά είναι, τι να πω;

Πήρα το χαρτί μου και πριν επιστρέψω στο χόστελ για να πάρω το λεωφορείο για την πρωτεύουσα όπου βρίσκεται η ελληνική πρεσβεία, πέρασα κι από τους σωτήρες μου.

Εκεί συζήτησα με το παιδομάνι κι έμαθα τι ήθελαν να γίνουν όταν μεγαλώσουν, δασκάλα το ένα παιδί, με τα τουριστικά το άλλο, επαγγέλματα που θα μπορούσαν να απορροφηθούν και στην περιοχή, μου έδωσαν και τσάι με τζίντζερ για τον λαιμό (γενικά ήπια εκείνες τις μέρες σε ποσότητες όσο τσάι πίνω όλο τον χρόνο).

Έπειτα με έβαλαν στο τραπέζι τους, αν και στην αρχή προσπάθησα να αρνηθώ ευγενικά, μιας και το στομάχι μου δεν το αισθανόμουν ακμαίο, χωρίς επιτυχία βέβαια. Με ταΐσανε, μου προσφέρανε τράγο που περίμεναν να φάω και κάθε κομμάτι κρέας που μου έβαλαν στο πιάτο ήταν μισό πάλλευκο λίπος, το στομάχι μου διαμαρτυρόταν στη θέα του, αλλά δεν ήθελα να τους προσβάλλω, οπότε διακριτικά αφαιρούσα ό,τι δεν ήτανε ψαχνό. Πολύ εγκάρδιοι όλοι τους, ακόμη κι αν οι περισσότεροι δεν μιλούσαν καθόλου αγγλικά κι οι υπόλοιποι με τη βοήθεια του τρανσλέητορα.

Η εγγόνα μού έφτιαχνε summer rolls και μου τα έδινε, μου δώσανε το τοπικό τους κρασί (δεν θυμάμαι τι εντυπώσεις είχα όταν το δοκίμαζα αλλά η γεύση που μου έχει αφήσει μετά από τόσους μήνες είναι σαν του σάκε, στο ελαφρώς πιο βαρύ).

Κάποια στιγμή ο παππούς που με είχε κουβαλήσει με το μηχανάκι του την πρώτη μέρα μου είπε κάτι στα βιετναμέζικα, όλοι άρχισαν να γελάνε, η εγγόνα που με περιποιούνταν του φώναζε τάχα ντροπιασμένη κι όταν τη ρώτησα «τι έγινε;» μου απάντησε «τίποτα, τίποτα», συνοδεία πειραγμάτων. Κάτι σαν «Θα το πάρεις το κορίτσι μας ή τσάμπα σε φιλεύουμε;» υποθέτω ήταν η ερώτησή του, για την 16χρονη εγγονή του που ακόμη δεν είχε τελειώσει το σχολείο.

Τελικά, τη γλιτώσαμε την παντρειά –σ’ αυτό το χωριό θέλανε να με νοικοκυρέψουν, μία ο αστυνόμος, μία εδώ η οικογένεια, αλλά πώς εγώ ο ανεπρόκοπος να μπω στον ίσιο δρόμο;– και στο τέλος ήθελα να τους αφήσω κάτι, για το φαγητό και τα τσάγια με τζίντερ που μου είχαν προσφέρει, για τις βενζίνες της πρώτης μέρας αλλά η εγγόνα –ο δίαυλος επικοινωνίας μας– αρνιόταν κατηγορηματικά, σαν προσβολή το έβλεπε. Τους ευχαρίστησα μέχρι να τους κουράσω (υπερβολή: δεν έδειχναν να κουράζονται από τις ευχαριστίες μου), κι αφού βγάλαμε αναμνηστικές φωτογραφίες όλοι μαζί, τους αποχαιρέτησα.

Έπειτα αναμονή στο χόστελ για το λεωφορείο, που μέσα σε λίγες ώρες με έφερε πάλι πίσω στο Ανόι.
2.jpg

Εκεί άφησα τα πράγματά μου σ’ ένα χόστελ που είχα βρει, έκανα μια βόλτα στις αγορές της πόλης, μια πόλης στολισμένης που γιόρταζε τον ερχομό του ΤΕΤ.

Έφαγα κάτι γαριδοπιτάκια, κάμποσα spring rolls και άλλα τηγανητά καλούδια, που αν και κάπως βαριά για το στομάχι μου, κάλυψαν την πείνα μου, κι επέστρεψα στο χόστελ να κοιμηθώ.
3.jpg

Με τον πόνο μου παίζετε κι εσείς;

Την επόμενη μέρα θα επισκεπτόμουν την ελληνική πρεσβεία. Ήλπιζα να κατάφερνα να ξεμπερδέψω εύκολα χωρίς παρατράγουδα. Βέβαια πότε οι ελπίδες μου είχαν πραγματωθεί για να εκπληρωθούν αυτή τη φορά;
 

Smaragda53

Member
Μηνύματα
985
Likes
2.068
Επόμενο Ταξίδι
αχ, μακάρι νάξερα!
Ονειρεμένο Ταξίδι
Πολυνησία
Δεν έπαιρνες κι εσύ το κορίτσι, θα καθόσουν εκεί πέρα, θα σε πότιζαν, θα σε τάιζαν, θα σου έβγαζαν και βιετναμέζικο διαβατήριο! ΄Εχω πεθάνει στο γέλιο με τις περιπέτειές σου! (η φωτογραφία με τα passport covers όλα τα λεφτά!!!) Τι σου είναι όμως τα νιάτα! 40 πυρετό τη μια μέρα, τηγανιτά γαριδοπιτάκια και τράγο την άλλη! Περιμένουμε συνέχεια με ανυπομονησία!
 
Μηνύματα
239
Likes
2.650
Έχασα μια ζωή χαρισάμενη σώγαμπρος στην επαρχία του Βιετνάμ, τι το ήθελα κι εγώ το ρημάδι το διαβατήριο, σάμπως στην Ελλάδα είμαι καλύτερα; Λες και θα μου έπεφταν λίγα τα είκοσι τραγιά προίκα... :bleh:
Ε μα, δεν βλεπεις παλιο ελληνικο σινεμα να μαθεις την αλανθαστη μεθοδο "Στριβειν δια του αρραβωνος"?
Ομολογώ πως δεν είμαι εξοικειωμένος με τέτοιες παραδοσιακές τεχνικές. Μας φάγανε οι νεωτερισμοί, αυτό έχω να πω μόνο. Θα εκπαιδευτώ και την επόμενη φορά, όπου κι αν είναι αυτή, θα πάω προετοιμασμένος.
 

poised

Member
Μηνύματα
859
Likes
6.317
Θα σου λύσω μερικές πολιτιστικές απορίες γιατί τις ίδιες ακριβώς είχα και εγώ :)

«Έχεις πάει στην Αίγυπτο;»
Για άγνωστο λόγο που κανένας βιετναμέζος δεν έχει καταφέρει να μου το εξηγήσει γιατί συμβαίνει, οι μισοί Βιετναμέζοι όταν τους λες Hy Lap (Ελλάδα) καταλαβαίνουν την χώρα Αίγυπτο. Δεν έχει καμία σχέση ηχητικά η Αίγυπτος (που δε θυμάμαι καν πως είναι στα βιετναμέζικα) οπότε δε καταλαβαίνω γιατί το μπερδεύουν, ίσως γιατί έχουμε αρχαία ιστορία και οι δύο; Η λύση που έχω βρει, είναι να τους λέω ότι είναι εκεί που είναι η Σαντορίνη. Η Σαντορίνη είναι το όνειρο κάθε βιετναμέζου να την επισκεφτεί (και ονείρωξη να βγάλει φωτογραφίες γάμου εκεί) οπότε κατευθείαν τους κάνει κλικ η σωστή χώρα.

και κάθε κομμάτι κρέας που μου έβαλαν στο πιάτο ήταν μισό πάλλευκο λίπος
Στο Βιετνάμ οι πέτσες και οι χόνδροι είναι μεζέδες, αλλά ο καλύτερος μεζές είναι το λίπος με κρέας. Οπότε το καλύτερο (για αυτούς) σου έδιναν.

ΥΓ. Στο αντίστροφο μου έκανε πολύ εντύπωση ότι πολλοί Έλληνες θεωρούν ότι η Καμπότζη είναι πόλη του Βιετνάμ (ίσως γιατί την έχουν συνδέσει με βομβαρδισμούς + αμερικάνους άρα πόλεμος Βιετνάμ) και το άλλο που δε καταλαβαίνουν οι βιετναμέζοι είναι το λεμόνι πάνω στα ψητά, η αντίδρασή τους όταν βάζω είναι σαν να το κατούρησα.
 
Last edited:
Μηνύματα
239
Likes
2.650
Χρήσιμα τα σχόλιά σου, ως συνήθως!
Για άγνωστο λόγο που κανένας βιετναμέζος δεν έχει καταφέρει να μου το εξηγήσει γιατί συμβαίνει, οι μισοί Βιετναμέζοι όταν τους λες Hy Lap (Ελλάδα) καταλαβαίνουν την χώρα Αίγυπτο. Δεν έχει καμία σχέση ηχητικά η Αίγυπτος (που δε θυμάμαι καν πως είναι στα βιετναμέζικα) οπότε δε καταλαβαίνω γιατί το μπερδεύουν, ίσως γιατί έχουμε αρχαία ιστορία και οι δύο; Η λύση που έχω βρει, είναι να τους λέω ότι είναι εκεί που είναι η Σαντορίνη. Η Σαντορίνη είναι το όνειρο κάθε βιετναμέζου να την επισκεφτεί (και ονείρωξη να βγάλει φωτογραφίες γάμου εκεί) οπότε κατευθείαν τους κάνει κλικ η σωστή χώρα.
Ναι, εκ των υστέρων που κι εγώ έλεγα Hy Lap στην απάντηση "Από πού είσαι;" το παρατήρησα και συνειδητοποίησα ότι ήταν απλή σύμπτωση το περιστατικό στο αστυνομικό τμήμα, π.χ. πολλοί δεν καταλαβαίνουν το Greece ("Κρις" όπως συνήθως το λέγανε όταν το αντιλαμβάνονταν) αλλά το Hy Lap τούς είναι οικείο κι ορισμένοι άμα τους το πεις απευθείας μπορεί να σε ρωτήσουν διστακτικά "Egypt?". Η θεωρία μου κι εμένα ήταν αντίστοιχη, ότι όπως εμείς ομαδοποιούμε τους προκολομβιανούς ή τους ασιατικούς αρχαίους πολιτισμούς, έτσι κάνουν κι εκείνοι. Ομολογώ ότι αυτό με τη Σαντορίνη ούτε που θα μου περνούσε από το μυαλό, αν και η δασκάλα στο Ανόι είχε για τα ελληνικά νησιά τη γνώμη που έχουμε εμείς για τους δικούς τους τροπικούς παραδείσους.
Στο Βιετνάμ οι πέτσες και οι χόνδροι είναι μεζέδες, αλλά ο καλύτερος μεζές είναι το λίπος με κρέας. Οπότε το καλύτερο (για αυτούς) σου έδιναν.
Καλά ναι, δεν θεώρησα ότι μου δίνανε τα απολειφάδια τους, τα ίδια έτρωγαν κι αυτοί, τα ίδια τρώνε και στα χωριά μας (και όχι μόνο) με λαχτάρα πολλοί Έλληνες, απλώς δεδομένης της συνθήκης "Ευαίσθητο στομάχι-Προσοχή μην τους προσβάλεις" και της γενικότερης μη συμπάθειάς μου προς το λίπος κρίθηκε ως άλλο ένα αξιομνημόνευτο σκηνικό. :)
 
Μηνύματα
239
Likes
2.650
Ο πρόξενος, η μούμια και το κακό συναπάντημα – Μέρος 1ο

Η πρεσβεία ήταν ένα κλασικό κτίριο δημόσιας υπηρεσίας· δεν τη φωτογράφισα, αλλά είμαι σίγουρος πως κάπου στην είσοδο υπήρχε μια κούκλα με φουστανέλα να σε υποδεχτεί, επιβεβαιώνοντας τα κλισέ. Μου άνοιξε την πόρτα ένας Βιετναμέζος υπάλληλος, που του είπα συνοπτικά τον πόνο μου και με άφησε να περιμένω να ενημερώσει τον πρόξενο.

«Τι έγινε; Πώς το έχασες;» με ρώτησε ο πρόξενος, μόλις ανέβηκα στο γραφείο του.
Του εξηγώ του ανθρώπου. Μου ζητά ταυτότητα· δεν είχα μαζί μου, αφενός γιατί στην κατάσταση που είναι κανένας εκτός Ελλάδας δεν θα το δεχόταν ως επίσημο έγγραφο κράτους, αφετέρου γιατί φοβόμουν μην… το χάσω. Του έδωσα το δίπλωμά μου.

«Πρέπει να ακυρώσουμε το παλιό σου διαβατήριο, θα σου βγάλουμε προσωρινό. Έπειτα θα χρειαστεί να περάσεις από το Immigration, θα σου πω τη διεύθυνση, να σου βάλουν σφραγίδα για να μην έχεις θέμα όταν θα βγαίνεις».

«Και μετά από αυτό, θα μπορώ να πάω και στις υπόλοιπες χώρες που σκόπευα;»
Είχα ακόμη ελπίδες ότι μπορούσα να συνεχίσω απρόσκοπτα το ταξίδι μου, σε περίπτωση που το επέλεγα: είχα διαβάσει διαδικτυακά ότι για κάτοικους Ηνωμένου Βασιλείου, το προσωρινό διαβατήριο είχε ισχύ κάποιους μήνες και δυνατή επίσκεψη μέχρι και σε πέντε χώρες, πράγμα που θα με κάλυπτε αν για την Ελλάδα υπήρχε αντίστοιχη πολιτική. Επιπλέον, από ενημέρωση που είχα από την ταϊλανδέζικη πρεσβεία στην Αθήνα (απ’ όπου αναχωρούσε η πτήση επιστροφής μου) δεν θα είχαν πρόβλημα να έμπαινα στη χώρα τους, δεν είναι αυστηροί με τους Ευρωπαίους τουρίστες.

«Μετά από αυτό μπορείς να καθίσεις στο Βιετνάμ μέχρι να τελειώσει η νέα visa, τώρα δεν ξέρω μέχρι πότε ακριβώς, και δεν θα έχεις κανένα θέμα να κυκλοφορείς μέσα στη χώρα, το έγγραφο αυτό θα σου αρκεί για τα εσωτερικά ταξίδια, καθώς και για να επιστρέψεις Ελλάδα».

Δεν έμεινα ικανοποιημένος από την απάντηση.
«Δηλαδή άλλοι Έλληνες που έρχονται πώς συνεχίζουν το ταξίδι τους;» Εντάξει, βρήκα άνθρωπο να εξασκήσω λίγο τη γλώσσα μου μετά από μια βδομάδα στα ξένα, που εδώ που τα λέμε έμοιαζε με μήνα από τις κακουχίες. Δεν θα τον άφηνα να ξεμπερδέψει έτσι εύκολα.

«Συνήθως η ελληνική πρεσβεία είναι για τους Βιετναμέζους που θέλουν να πάνε στην Ελλάδα», αποκρίθηκε εκείνος. «Για τους Έλληνες, όσοι το έχουν χάσει, θέλουν απλώς να επιστρέψουν πίσω άμεσα, δεν μου έχει ξανατύχει να θέλουν να συνεχίσουν τις διακοπές τους».

Πανελλαδική πρωτοτυπία, δηλαδή, φτου φτου μη με βασκάνω.
«Οπότε προχωρώ κανονικά στην ακύρωση;» πρόσθεσε.

Τα διάφορα σενάρια ξεδιπλώθηκαν μπρος στα μάτια μου και δεν ένιωθα έτοιμος να πάρω την απόφαση. Ζήτησα τη βοήθεια του κοινού:
«Κι αν βρεθεί στο μεταξύ;» είπα. «Όχι ότι έχω πολλές ελπίδες, αλλά αν βρεθεί, θα μπορώ να το χρησιμοποιήσω;»

«Όχι, άμα ακυρωθεί, ακυρώνεται, δεν υπάρχει επιστροφή».
Δυσοίωνο.

«Μήπως έχει νόημα να περιμένουμε κάποιες μέρες σε περίπτωση που βρεθεί;» συνεχίζω. «Τι λέει η εμπειρία σας;»
Αισθανόμουν σαν συγγενής εγκεφαλικά νεκρού ασθενή που ακόμη κι αν ξέρει ότι όλα έχουν τελειώσει, αρνείται να τραβήξει το καλώδιο.

«Κοίτα, το διαβατήριο είναι σημαντικό δημόσιο έγγραφο. Εγώ στη θέση σου θα το ακύρωνα· να κυκλοφορεί κανείς εκεί έξω με το διαβατήριό μου; Κι άμα συμβεί κάτι;»
Βουβό νεύμα προς απάντησή του.
1.jpg

Έτοιμο το διαβατήριο, μια κόλλα Α4, ούτε καν σε χαρτόνι, κάτι να διπλώνει, έστω να το θυμίζει αμυδρά. Του είχα ζητήσει να βάλει ημερομηνία λήξης μετά το πέρας του ταξιδιού, σε περίπτωση που έμενα μέχρι τον σχεδιασμό μου, να είμαι άνετος χρονικά ακόμη κι αν κάτσει κι άλλη στραβή.
2.jpg

Τον ευχαρίστησα, αποχώρησα και πήγα ντουγρού στο Immigration με μοτοταξί· ήταν το πρώτο που είχα πάρει, καθώς έτσι όπως οδηγούσαν σε συνδυασμό με την αίσθηση ότι κάποιος άλλος έχει τον έλεγχο δεν ένιωθα και πολύ άνετα. Τελικά μια χαρά κύλησαν τα πράγματα και ξαναχρησιμοποιήθηκε έκτοτε όποτε χρειαζόμουν μεταφορά μες στην πόλη κάθε φορά που α)υπήρχε ως εναλλακτική, β)δεν έβρεχε καταρρακτωδώς και γ) δεν είχα μπαγκάζια μαζί μου.

Στο immigration ρώτησα που βγάζω καινούρια visa κι η υπάλληλος με τα βιετναμέζικα αγγλικά της μου είπε μέσα από τη μάσκα της κάτι σαν «%^$& ten».
«Τι;»
Και επαναλάμβανε το ίδιο τροπάρι, χωρίς να αλλάζει τίποτα στον ήχο μέσα από τη μάσκα, καμιά δεκαριά φορές, απλώς το βλέμμα της αγρίευε. Της είπα να μου το γράψει στο κινητό στα βιετναμέζικα γιατί ήταν για τον γκιώνη η προφορά της, αλλά με διαολόστειλε.

Τελικά έβγαλα ένα χαρτάκι από κάθε ουρά αναμονής και παρατηρώντας γύρω μου συνειδητοποίησα ότι η υπάλληλος λογικά θα έλεγε “Counter 10” μασώντας τα μισά φωνήεντα και παραλλάσσοντας τα υπόλοιπα.
3.jpg

Είναι κι αυτό εμπειρία, η επαφή με τη γραφειοκρατία κάθε κράτους.

Μόλις έφτασε η σειρά μου, είπα το πρόβλημά μου, έδειξα τα έγγραφα που είχα (πιστοποιητικό απώλειας από την αστυνομία και φρεσκότατο emergency passport) και μου ζήτησε ένα ακόμη χαρτί από την πρεσβεία, που θα έλεγε ότι ο τάδε Έλληνας υπήκοος έχασε το διαβατήριό του στην τάδε περιοχή και θέλει να βγάλει visa, σε μορφή γράμματος.

Μοτοταξί κι επιστροφή, όπου φτάνω στην πρεσβεία για άλλη μια φορά. Εξηγώ στον πρόξενο την κατάσταση, του δείχνω και φωτογραφία που τράβηξα από ένα αντίστοιχο έγγραφο συμπληρωμένο από την ταϊλανδέζικη πρεσβεία που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως μπούσουλας.

Σαν να μην του πολυάρεσε:
«Για μια στιγμή... Επίσημο έγγραφο είναι το διαβατήριο, τι άλλο θέλουν δηλαδή, δεν κατάλαβα. Να γράψω εγώ ότι εσύ έχασες το διαβατήριό σου; Από πού κι ως πού; Και πού ξέρω εγώ ότι όντως το έχασες και δεν πήγες να το πουλήσεις στη μαύρη αγορά… Το ξέρω; Δεν λέω ότι το έκανες αλλά δεν μπορώ να το ξέρω».

Είχα κουραστεί, οπότε δεν είχα κουράγιο να το αναλύσω. «Και τι μπορώ να κάνω, αφού μου το ζήτησαν;»
«Καλά, κάτσε, αν είναι ξαναέλα αύριο να πας μαζί με τον Χ. (Βιετναμέζο υπάλληλο) που μιλάει τη γλώσσα, για να συνεννοηθούν».

«Μάλλον θέλουν…», μπήκε στον χορό και μια άλλη υπάλληλος, τρίβοντας τα δάχτυλα του ενός χεριού, υπόδειξη λαδιού για να λειτουργήσει η κρατική μηχανή.

Στη συνέχεια κουβεντιάσαμε για διάφορα, για ταξίδια και μέρη που έχουν επισκεφτεί, πλούσιες οι εμπειρίες τους, μου έδωσαν προτάσεις και προσπάθησαν να με κάνουν να αισθανθώ καλύτερα που δεν θα συνέχιζα το ταξίδι μου:

«Και σιγά, τι την ήθελες την Ταϊλάνδη; Η Μπανγκόκ μια αηδία, μια βρώμικη Νέα Υόρκη είναι, τα νησιά μες στη βρωμιά, πήγαινε καλύτερα Phu Quoc, πολύ καλύτερα είναι εκεί. Το μόνο που θα άξιζε θα ήταν το Angkor Wat και η Luang Prabang, από την περιοχή. Απόλαυσε τον μήνα σου εδώ, μια χαρά θα είσαι».

Τους ευχαρίστησα για την εξυπηρέτηση και την κουβέντα κι έφυγα για άλλη μια φορά μες στην πόλη. Ακόμη δεν είχε φύγει τελείως ο πυρετός κι η μέρα είχε κάμποσες συγκινήσεις, οπότε δεν θα έλεγα όχι και σε λίγη ξεκούραση.
 

ANASTAPAP

Member
Μηνύματα
198
Likes
908
Ονειρεμένο Ταξίδι
ΟΠΟΥ ΠΕΤΑΕΙ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ..
Η αρχή του τέλους

Ο φακός στο κεφάλι μου δεν ήταν δυνατός κι έτσι πήγαινα αργά· κάθε φορά που κάποιο κοκκινωπό ή πορφυρό σκουπίδι τραβούσε το βλέμμα μου, σταματούσα και έψαχνα προσεκτικά εκεί γύρω, να βεβαιωθώ ότι δεν ήταν το διαβατήριό μου κάτω από τα ξερόχορτα. Αν και σκοτεινά, σε μικρές λιμνούλες έκανα στάση κι έψαχνα επιπλέοντα σκουπίδια, μήπως το είχε παρασύρει ο αέρας.

Δεν θυμόμουν πότε είχα πρωτοαντιληφθεί την άδεια μου τσέπη, υπέθετα ότι λόγω ψυχαναγκασμού θα ήταν στην αρχή της διαδρομής, μα αφού δεν το έβρισκα, πώς μπορούσα να είμαι σίγουρος; Να βλαστημάω την τύχη μου τη μαύρη, που από όλα τα πράγματα που θα μπορούσα να έχω χάσει, έχασα το διαβατήριό μου, που απ’ όλα τα ταξίδια στα οποία θα μπορούσε να είχε συμβεί κάτι τέτοιο, έγινε στο κρισιμότερο, μόνος στην άλλη άκρη του κόσμου.

Ας είμαστε αισιόδοξοι, με νουθετούσα χάνοντας όσο περνούσε η ώρα όλο και περισσότερο τις ελπίδες μου.

Η νύχτα είχε πέσει, το φως ήταν πλέον πιο αδύναμο κι έπρεπε να μισοκλείνω τα μάτια για να προσέχω τα παρατημένα σκουπίδια στον δρόμο, κανένα από τα οποία δεν ήταν αυτό που αναζητούσα. Η υγρασία διαπερνούσε το αντιανεμικό μου, ο λαιμός μου ένιωθα να ξεραίνεται μα ποιος τη χέζει την υγεία του μπροστά σε τέτοιο πανικό;

Βλέπω κόσμο μαζεμένο σ’ ένα σπίτι· κάτι παιδιά παίζαν στην αυλή.
Μπήκα στο σπίτι τους δειλά. Αυτοί με το που με είδαν, έσυραν μια καρέκλα και μου έκαναν νόημα να καθίσω, να τους συνοδεύσω στο γλέντι τους. Αντί δηλαδή να πούνε «τι κάνει ο τρελός άγνωστος στο σπίτι μας» μου άνοιξαν το σπιτικό τους και το τραπέζι τους, έναν άγνωστο –εύπορο για τα δεδομένα τους– λευκό.

«Έχασα το διαβατήριό μου», ψέλλισα σαν αλλοπαρμένος, επαναλαμβάνοντας τη λέξη διαβατήριο στα βιετναμέζικα με την άτονη προφορά μου. Έδειξα και φωτογραφίες του Γούγλη μπας και μια εικόνα είναι όντως χίλιες λέξεις μιας κι εκείνη την ώρα οι λέξεις δεν μου περίσσευαν. Εκείνοι επαναλαμβάνανε τη λέξη σαν να ήταν κάτι άγνωστο, κοιτούσαν τις εικόνες με βλέμμα απορίας, ανάθεμα κι αν κατάλαβαν τι ήθελα, μπορεί να νόμιζαν ότι τους ζητούσα το δικό τους διαβατήριο, πράγμα που δεν είχαν, καθώς στο τραπέζι τους υπήρχαν μόνο φαγητά και ποτά.

Τους ευχαρίστησα με όση εγκαρδιότητα είχα κουράγιο να επιστρατεύσω εκείνη τη δύσκολη στιγμή, όσο σενάρια όπου κατέληγα σε βιετναμέζικα μπουντρούμια περνούσαν μπροστά από τα μάτια μου σαν τρέιλερ θρίλερ.

Προχώρησα κι έκανα άλλη μια απόπειρα σε ένα ακόμη σπίτι που είχε φως. Ίδια προσέγγιση, αλλά αυτή τη φορά πέτυχα πιο ετοιμοπόλεμους ντόπιους, που ήρθαν με αυτόματους μεταφραστές και επικοινωνήσαμε κανονικά, με την αυτονόητη δηλαδή παρεμβολή του translator. Δεν τα είχα μέχρι τότε σε μεγάλη υπόληψη (πέραν του λεξικού που είχα κατεβασμένο όπου βρίσκεις λέξεις μόνο), τραγικό λάθος μου, μετανόησα, καθώς αποδείχτηκε σημαντικό εργαλείο.

Τη συγκεκριμένη οικογένεια τη λάτρεψα. Όταν τους είπα ότι δεν μπορούσα να δω επειδή ο φακός δεν ήταν δυνατός, ο παππούς της οικογενείας (που τότε νόμισα πως ήταν ο πατέρας έτσι όπως μικροδείχνουν όλοι τους) με πήρε στο μηχανάκι μου και ακολουθήσαμε την απογευματινή μου διαδρομή, αργά αργά για να προσέχω το έδαφος, μέχρι που φτάσαμε και στο χόστελ μου. Εκεί πετύχαμε και τον ιδιοκτήτη, όπου μου έδειξε σε βίντεο την επιστροφή του διαβατηρίου μου λίγες ώρες πριν από κάμερα ασφαλείας· το βίντεο το παίξαμε δυο φορές για να εξακριβώσω πού ακριβώς το είχα τοποθετήσει αφότου το παρέλαβα. Έπειτα επιστρέψαμε πίσω, για να πάρω και το ποδήλατο.

Η γιαγιά (που θεωρούσα τότε μητέρα του παιδομανίου) στο μεταξύ είχε ανεβάσει στο facebook την πληροφορία ότι είχε χαθεί διαβατήριο κι αν κάποιος είχε βρει τίποτα στην περιοχή, ποστ που κοινοποιήθηκε κι από τις εγγόνες της – αυτό θα πει ταχύτατη εξυπηρέτηση. Έπειτα με πήγαν στην αστυνομία –που ήταν δίπλα στο σπίτι τους– κι εκεί είχα την πρώτη μου επαφή με την τοπική αστυνομία, που έδειχνε ενθουσιασμένη για την τιμή που τους έκανα να χάσω το διαβατήριό μου στα μέρη τους. Παραξενεύτηκαν όταν έμαθα ότι στην ηλικία μου δεν είμαι παντρεμένος ή ότι έκανα το ταξίδι αυτό μόνος μου.

Μετά από όλη αυτή τη διαδικασία τούς ευχαρίστησα, τους αποχαιρέτισα υποσχόμενος ότι θα επέστρεφα την επομένη και κίνησα με το ποδηλατάκι μου για το χόστελ. Εκεί ξαναπαρήγγειλα το pho μου, έφαγα χωρίς να αισθάνομαι πείνα, περισσότερο διαδικαστικά, και ξάπλωσα νιώθοντας τον λαιμό μου ελαφρώς τραχύτερο απ’ ό,τι προηγουμένως και το κεφάλι μου μουδιασμένο.
Απίστευτες εμπειρείες,διαβάζω σχεδον καθηλωμένη!
 
Μηνύματα
239
Likes
2.650
Ο πρόξενος, η μούμια και το κακό συναπάντημα – Μέρος 2ο

Μάλλον ήταν το πρώτο πρωί που ξύπνησα χωρίς καθόλου πυρετό, ένιωθα κάπως καλύτερα. Βέβαια στην πρωινή μου βόλτα πέτυχα σε διαφορετικές φάσεις έναν νεκρό αρουραίο κι ένα νεκρό σπουργιτάκι. Σημάδια από τα βουδιστικά πνεύματα, που δεν είχα ακόμη μάθει να διαβάζω, οπότε δεν τα άφησα να επηρεάσουν την ήδη πεσμένη μου ψυχολογία.

Είχα ένα πρωινό να σκοτώσω οπότε αποφάσισα να επισκεφτώ το Μαυσωλείο του Χο Τσι Μιν, που είχε ελεύθερη είσοδο, όταν δηλαδή είναι ανοιχτό, συγκεκριμένες ώρες και μέρες της βδομάδας, αξιοθέατο που δεν το είχα προλάβει στην πρώτη μου επίσκεψη στην πόλη. Το κτίριο είναι επιβλητικό και ευτυχώς η ουρά δεν ήταν μεγάλη όταν πήγα.
1.jpg

Μου το είχαν περιγράψει ως πολύ κακό για το τίποτα, υπόθεση μισού λεπτού, όπου απλώς περνάς και βλέπεις το βαλσαμωμένο σώμα του πρώην ηγέτη τους, χωρίς να μπορείς να σταθείς για λίγο να τον παρατηρήσεις (σου κάνουν παρατήρηση οι φύλακες) ή να βγάλεις φωτογραφίας (ομοίως, αν και υποθέτω με πιο αγριεμένο ύφος). Πράγματι, έτσι ήταν.

Προσωπικά, όμως, το θεωρώ must «αξιοθέατο» της πόλης, είναι πολύ ενδιαφέρον πώς τον επιδεικνύουν μετά από τόσα χρόνια, ως λείψανο-εθνικός ήρωας, με τι σεβασμό και στρατιωτική ευλάβεια τον αντιμετωπίζουν, σαν βασιλιά, κατιτίς πιο κάτω από θεό, ένα σύμβολο, αθάνατο, που παραμένει ζωντανό όσο μπορούν οι πιστοί του να τον βλέπουν και να τον λατρεύουν.

Ήταν καλοδιατηρημένο το κορμί του· θα μπορούσες να θεωρήσεις ότι απλά κοιμάται, έτσι όπως ήταν γαλήνια ξαπλωμένος. Είχε κάτι το σχεδόν υπνωτιστικό η πορεία, σαν να παρακολουθείς προσκύνημα, ακόμη κι αν πολλοί από εμάς ήμασταν απλοί τουρίστες. Αφού ακολουθήσαμε μια διαδρομή-πέταλο μπροστά του, βγήκαμε από άλλη έξοδο κι έπειτα στο φως. Στη συνέχεια μπήκα και στο μουσείο Ho Chi Minh αλλά δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα, το βρήκα περισσότερο για εσωτερική κατανάλωση, σε σχέση με άλλα μουσεία ακόμη και στο ίδιο το Ανόι (π.χ. φυλακές).

Ακολούθησα τη διαδρομή προς την πρεσβεία, περνώντας για άλλη μια φορά από τη δυτική λίμνη, με γνωστότερο αξιοθέατό της την φωτογενή παγόδα Tran Quoc.
2.jpg

Στην πρεσβεία αρχικά έπρεπε να περιμένω μέχρι να ανοίξει το immigration (από ενδεχόμενη μεσημεριανή σιέστα), καθότι τελικά είχα έρθει τσάμπα νωρίτερα. Έκανα, λοιπόν, μια βόλτα στην αδιάφορη εκεί συνοικία. Όταν επέστρεψα για να ξεκινήσουμε, ο Χ. μου είπε να περιμένω λίγο, έκανα όπως μου είπε για κάνα πεντάλεπτο, μέχρι που ήρθε να μου ανακοινώσει ότι είχε μείνει μόνος του στην πρεσβεία και δεν μπορούσε να εγκαταλείψει το κτίριο, οπότε μετά από κάμποση ακόμη αναμονή, του πρότεινα να επιστρέψω προς την πόλη και να μου στείλει μήνυμα όταν θα είναι διαθέσιμος για να βρεθούμε κατευθείαν στο Αλλοδαπών.

Ίσα που πρόλαβα να φτάσω μέχρι το χόστελ μου, όταν με ενημέρωσε ότι θα ξεκινούσε· τον συνάντησα μόλις πάρκαρε το μηχανάκι του απέξω.
«Οι δημόσιοι υπάλληλοι εδώ είναι τρομαχτικοί», μου εξομολογήθηκε πριν μπούμε. Καθόλου ευοίωνο, θα μου πεις τέτοιο φόβο δεν τρέφουν ορισμένοι συμπατριώτες μου για τους εφοριακούς;

Αυτή τη φορά δεν περιμέναμε ιδιαίτερα, πήγαμε στο γκισέ και μας είπε η υπάλληλος ακριβώς ό,τι μου είχε πει και την προηγούμενη μέρα. Αυτός έδειχνε να καταλαβαίνει, την ευχαρίστησε κι έφυγε.

«Χθες τα ίδια μού είχε ζητήσει, μα ο πρόξενος δεν έδειχνε διατεθειμένος να ικανοποιήσει το αίτημά της», είπα πριν βγούμε.
«Όχι, κατάλαβα τι θέλει».

Ο πρόξενος, από την άλλη, δεν έμεινε ικανοποιημένος από τη διαπραγμάτευση. Αρχικά δεν του άρεσε καν η ιδέα του εγγράφου για τους λόγους που μου είχε αραδιάσει την προηγούμενη μέρα, ο Χ. όμως υποστήριξε ότι είναι η προβλεπόμενη διαδικασία, βάσει του Immigration. Κάποια στιγμή δέχτηκε, αλλά μόνο στα αγγλικά, μα ο Χ. επέμεινε ότι δεν θα του ήταν κόπος να το μεταφράσει ο ίδιος.

Αφού μείναμε για λίγο μετέωροι κι άρχισα να ανησυχώ ότι θα τρίτωνε το κακό και θα ερχόμουν και την επομένη, ο πρόξενος έδωσε το οκ, να ξεμπερδεύουμε, θα με είχε βαρεθεί κι ο δόλιος τόσες φορές που με είχε δει μέσα σε δυο μέρες.
3.jpg

Fast forward στο σημείο που παραδίδω τα έγγραφα και το παραδάκι και μου δίνουν ένα χαρτί που δήλωνε πως το Αλλοδαπών είχε το διαβατήριό μου μέχρι την τάδε ημερομηνία, ενώ έβγαλα φωτογραφία από τα έγγραφα που παρέδωσα, σε περίπτωση που χρειαζόταν.

«Με αυτό θα μπορώ να κάνω και πτήσεις, όπως μου είχατε πει προηγουμένως, σωστά;» ρωτάω από ψυχαναγκασμό για επιβεβαίωση, αν και λίγες ώρες πριν το είχε ρωτήσει κι ο Χ. Απλώς μου έκανε εντύπωση γιατί το έγγραφο δεν είχε απολύτως τίποτα που θα μπορούσε να συμβάλλει στην ταυτοποίησή μου.

Αυτή τη φορά δεν απάντησε αμέσως, με παρέπεμψε σε συνάδελφό της, που ήταν κατηγορητική:
«Δεν γίνεται, όχι. Ούτε τρένο. Πρέπει να μείνεις στο Ανόι μέχρι να βγει».

Το οποίο σήμαινε ότι θα έπρεπε να μείνω δυο βδομάδες στην πόλη, από τη στιγμή που το Τετ ήταν σε λίγες μέρες και θα ήταν κλειστές οι δημόσιες υπηρεσίες για μια βδομάδα. Θέλουν να με τρελάνουν, δεν εξηγείται αλλιώς.
«Δηλαδή είμαι υποχρεωμένος να μείνω εδώ;» συνέχισα να την πρήζω μέχρι να πάρω την απάντηση που ήθελα. «Αν μου επιτρέψουν να μπω σε λεωφορείο;»

«Ναι, αν σας αφήσουν, μπορείτε, αλλά να είστε εδώ την ημερομηνία που αναγράφεται στο έγγραφο», είπε για να με ξεφορτωθεί.
Υπέροχα.

Αναχωρώ, έχοντας αποφασίσει να την κάνω από την πόλη για το κεντρικό Βιετνάμ και συγκεκριμένα την πόλη της Χόι Αν που σκόπευα ούτως ή άλλως να περάσω το Τετ. Όμως μιας και το Immigration μου είχε φάει όλα τα χρήματα, αποφάσισα να βγάλω λεφτά από μια τράπεζα. Συνήθως προτιμούσα να παίρνω από την VP Bank (στις μεγάλες πόλεις κατά κανόνα υπήρχαν ορισμένα ΑΤΜ ή καταστήματα), που σε αντίθεση με τις περισσότερες τράπεζες, δεν κρατούσε προμήθεια.

Βλέπω ένα κατάστημα στον δρόμο μου, πάω στο μηχάνημα, τοποθετώ την κάρτα στην υποδοχή, τη ρουφά.
Περιμένω.
Περιμένω λίγο παραπάνω από το κανονικό.
Η εικόνα δεν αλλάζει, έχει κολλήσει στην αναμονή κάρτας. Κοιτάζω την ώρα. Χρονομετρώ.
Περνά μισό λεπτό.
Αρχίζω να ιδρώνω.
Περνά ένα λεπτό.
Πατάω cancel.
Πλέον η εικόνα μου στους δρόμους του Ανόι με μαλλιά ράστα από την απλυσιά και ρούχα που ζέχνουν έχει αποτυπωθεί στον αμφιβληστροειδή μου.
Καμία ανταπόκριση.

Φωνάζω σεκιουριτά. Του λέω ότι μου την έφαγε, με κοιτάζει θλιμμένος και μου δείχνει να μπω μες στο κατάστημα.

Πρώτα το διαβατήριο.
Έπειτα η αρρώστια.
Τώρα η κάρτα.

Fuck. My. Life.
 

Sam-chal

Member
Μηνύματα
852
Likes
1.894
Επόμενο Ταξίδι
Απρογραμμάτιστο
Ονειρεμένο Ταξίδι
Περού, Χιλή, Βολιβία
Μπορείς να μου πεις σε παρακαλώ ποια η σχέση σου με την οικογένεια του Χίτσκοκ;
 

Εκπομπές Travelstories

Τελευταίες δημοσιεύσεις

Booking.com

Στατιστικά φόρουμ

Θέματα
33.112
Μηνύματα
880.656
Μέλη
38.838
Νεότερο μέλος
Crimson_gr

Κοινοποιήστε αυτή τη σελίδα

Top Bottom