gelf
Member
- Μηνύματα
- 659
- Likes
- 12.801
2. Τένεδος
Αφού ξεκουραστήκαμε δυο ημέρες στο σπίτι της φίλης μας Α., αποφασίσαμε να κάνουμε την πρώτη μας βόλτα. Εκεί έβαλα βέτο. Θα πηγαίναμε για οινογνωσία στην Τένεδο. Έτσι μπήκαμε και οι τέσσερις στο αυτοκίνητο του Ν. (το αυτοκίνητο της Α. είναι διθέσιο κάμπριο) κατευθυνθήκαμε για λίγο βόρεια, φτάσαμε στο μικρό λιμανάκι του Geyikli, όπου αφήσαμε το αυτοκίνητο, (αφού είχαμε αποφασίσει ότι δεν θα πηγαίναμε για μπάνιο στο νησί – άλλωστε η θάλασσα ήταν μπροστά μας, στο σπίτι της Α.) και επιβιβαστήκαμε στο ferry (μια πλατφόρμα όπως αυτές του Ρίου-Αντιρρίου με είσοδο-έξοδο και από τις δυο πλευρές).
Μπήκαμε στο ferry και ανεβήκαμε επάνω στο υψηλότερο τμήμα του καταστρώματος. Ξεκινήσαμε,
αφήνοντας πίσω μας τα μικρασιατικά παράλια.
Το ferry είχε πληρότητα 100% σε αυτοκίνητα.
Ευτυχώς που είχαμε αποφασίσει να μην πάρουμε αυτοκίνητο Σοφή ιδέα. Θα καθυστερούσαμε υπερβολικά. Άσε που με αυτοκίνητο δεν μας είχαν εγγυηθεί την επιστροφή. Έβγαλα ένα στεναγμό ανακούφισης και πήγα από την άλλη πλευρά που είχε γίνει μπροστινή πλέον. Η Τένεδος είχε αρχίσει να διακρίνεται.
Σε λίγο προσεγγίσαμε το νησί.
Στις παρακάτω φωτογραφίες φαίνεται το κάστρο και η χώρα-λιμάνι.
Φτάσαμε στο νησί της Τενέδου και κατεβήκαμε από το ferry. Η Τένεδος (στα Τουρκικά: Bozcaada) είναι νησί του Αιγαίου, που απέχει 52 μίλια από την είσοδο των στενών των Δαρδανελλίων και μόλις 3 μίλια δυτικά από την ακτή της Τρωάδας. Έχει έκταση 32km² και πληθυσμό 2.500 κατοίκους, από τους οποίους, δυστυχώς, μόνον 20-25 είναι οι εναπομείναντες Έλληνες. Η Τένεδος είναι γραφικό και μικρό νησί, είναι όμως το τρίτο μεγαλύτερο της Τουρκίας.
Γεωμορφολογικά το νησί έχει μικρά υψόμετρα. Το μεγαλύτερο υψόμετρο ανέρχεται στα 205m, στην κορυφή του Προφήτη Ηλία. Οι μέγιστες διαστάσεις του νησιού είναι κατά διεύθυνση Δ.ΒΔ. - Α.ΝΑ. 6 μίλια και κατά Β-Ν 3 μίλια. Το ανάπτυγμα της ακτογραμμής του νησιού φθάνει τα 15 μίλια. Ακρωτήρια έχει τον Πουνέντη (στο δυτικό τμήμα), και άλλα μικρότερα ακρωτήρια στην περίμετρο του νησιού.
Το νησί ανήκει στην Τουρκία και συγκεκριμένα – διοικητικά - στην περιφέρεια του Τσανάκκαλε. Για το καθεστώς στο νησί, καθώς και για αυτό της Ίμβρου, θα αναφερθώ στο εδάφιο της Ίμβρου.
Το έδαφός του νησιού είναι αρκετά εύφορο. Άλλωστε το νησί είναι γνωστό για τις αμμώδεις παραλίες, τους ανεμόμυλους και κυρίως για τους αμπελώνες του. Σημειώνεται ότι στο παρελθόν, η καλλιεργούμενη απ΄ τους Έλληνες έκταση του νησιού έφθανε τα 13.000 στρέμματα. Τότε κυρίως ήταν εύφοροι αμπελώνες, από τους οποίους και γινόταν εξαγωγή εξαιρετικής ποιότητας οίνου. Το ίδιο βέβαια ισχύει και σήμερα. Μάλιστα μερικοί από τους ιδιοκτήτες οινοποιείων είναι Ρωμιοί.
Μόλις κατεβήκαμε από το ferry, κατευθυνθήκαμε προς το Κάστρο (είσοδος 10τλ).
Παρατήρησα κι ένα ωραίο καθιστικό,
με θέα προς τη χώρα. Κι από άλλα σημεία υπήρχε ανεμπόδιστη θέα προς τη χώρα.
Κατεβήκαμε από το κάστρο και αρχίσαμε να περπατάμε στα σοκάκια της χώρας.
Κάποια στιγμή φτάσαμε στην Ελληνορθόδοξη εκκλησία.
Προχωρήσαμε προς το εσωτερικό της εκκλησίας.
Στην είσοδο της εκκλησίας συναντηθήκαμε με τον ιερέα και με τη γυναίκα του, καθώς και με τρεις ακόμα Ρωμιούς. Ο ιερέας φορούσε πολιτικά ρούχα, όπως επιβάλλεται από το τουρκικό κράτος. Όπως είναι γνωστό, μόνο ο Οικουμενικός Πατριάρχης επιτρέπεται να κυκλοφορεί με εκκλησιαστικά ρούχα (με συγχωρείτε για τυχόν ατυχείς εκφράσεις μου, αλλά δεν ξέρω πολλά από εκκλησία, γιατί έχω να μπω από την περίοδο που ήμουν πάρα πολύ μικρός και μας υποχρέωνε η χούντα σε αναγκαστικό εκκλησιασμό).
Μας ευχαρίστησαν πάρα πολύ για τη συμπαράσταση. Μας είπαν, με συγκίνηση, ότι τους δίνουμε πολύ κουράγιο για να συνεχίσουν.
Δεν άντεξα, συγκινήθηκα κι εγώ.
Ναι!!! Συγκινήθηκα, εγώ ο άθεος, εγώ ο αλκοολικός, εγώ ο άπιστος, εγώ ο διεθνιστής, εγώ ο λικβινταριστής, εγώ που έχω κάνει και συνεχίζω να κάνω πολλές αμαρτίες. Ο λαιμός μου με έσφιγγε. Τότε θυμήθηκα τον Έλληνα τελωνειακό στα σύνορα, ο οποίος στραβομουτσούνιασε επειδή θα πηγαίναμε Τουρκία και μας καθυστέρησε όσο μπορούσε. Ο άθλιος γραφειοκράτης. Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει και ο μισθός κατατίθεται στο λογαριασμό του κάθε μήνα. Από το Ελληνικό κράτος. Ο άθλιος γραφειοκράτης, ο βολεμένος που να σκεφτεί αυτούς τους ανθρώπους και τη χαρά που παίρνουν όταν συναντούν Έλληνες. Εκείνη τη στιγμή θα ήθελα να τον έχω στα χέρια μου.
Πήγα προς το παγκάρι, με ακολούθησε η Α. καθώς και ο Ν. με τη σύζυγό του Δ. και ρίξαμε αρκετά χαρτονομίσματα και σε ευρώ και σε στερλίνες.
Συζητήσαμε αρκετά. Οι άνθρωποι εκεί στην κατεχόμενη Τένεδο το είχαν ανάγκη. Βάλσαμο γι' αυτούς που μας είδαν. Σε όλη τη διάρκεια της συζήτησης, έκρυψα επιμελώς τα αντιεκκλησιαστικά μου φρονήματα. Το ίδιο και οι άλλοι. Από την παρέα μας, μόνο η Δ. είχε επαφή με την εκκλησία.
Ύστερα από αρκετή ώρα αποχαιρετιστήκαμε με τον ιερέα και με τη γυναίκα του, καθώς και με τους λοιπούς τρεις Ρωμιούς και αφού μας παρακάλεσαν να τους ξαναεπισκεφτούμε στο μέλλον, βγήκαμε έξω από τον χώρο της εκκλησίας.
Μόλις βγήκαμε, ξαναμεταμορφώθηκα στη ψυχή του πάρτι. Φώναξα: «Πάμε για οινογνωσία!!!!».
Αρχίσαμε να περπατάμε και πάλι στους δρόμους της χώρας του νησιού.
Παρά την έντονη διαφωνία μου, σταματήσαμε στο – θεωρητικά - κέντρο του οικισμού για ένα τσάι.
Συνεχίσαμε τη βόλτα στα σοκάκια του οικισμού,
μέχρι που επί τέλους ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε την οινογνωσία. Μάλιστα το πρώτο στέκι που συναντήσαμε το έγραφε με κεφαλαία ελληνικά γράμματα: «ΚΡΑΣΙ».
Μπήκαμε μέσα κι αρχίσαμε την οινογνωσία. Ευτυχώς το «κρασί» υπάρχει και τώρα. Έτσι έκατσα για την πρώτη οινογνωσία στο bar-restaurant με τίτλο «ΚΡΑΣΙ», απολαμβάνοντας τους εκλεκτούς τοπικούς οίνους.
Συνεχίσαμε την οινογνωσία και σε άλλα bar, κοντά στο «ΚΡΑΣΙ». Αισθανόμουν υπέροχα. Το ίδιο και οι άλλοι. Όμως ο χρόνος είναι αμείλικτος, όπως είναι πάντα σε παρόμοιες περιπτώσεις για κάποιον που περνάει πολύ όμορφα. Έτσι επιστρέψαμε στο λιμανάκι της Τενέδου και πήραμε το ferry.
Ήμουν ευτυχής, λόγω της οινογνωσίας. Φτάσαμε στο λιμανάκι του Geyikli και πήγαμε προς το αυτοκίνητο. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο του Ν. και δεν αργήσαμε να επιστρέψουμε στο καταφύγιό μας. Στο παραλιακό σπίτι της Α., όπου μας πήρε το πρωί, πίνοντας Glenlivet.
Αφού ξεκουραστήκαμε δυο ημέρες στο σπίτι της φίλης μας Α., αποφασίσαμε να κάνουμε την πρώτη μας βόλτα. Εκεί έβαλα βέτο. Θα πηγαίναμε για οινογνωσία στην Τένεδο. Έτσι μπήκαμε και οι τέσσερις στο αυτοκίνητο του Ν. (το αυτοκίνητο της Α. είναι διθέσιο κάμπριο) κατευθυνθήκαμε για λίγο βόρεια, φτάσαμε στο μικρό λιμανάκι του Geyikli, όπου αφήσαμε το αυτοκίνητο, (αφού είχαμε αποφασίσει ότι δεν θα πηγαίναμε για μπάνιο στο νησί – άλλωστε η θάλασσα ήταν μπροστά μας, στο σπίτι της Α.) και επιβιβαστήκαμε στο ferry (μια πλατφόρμα όπως αυτές του Ρίου-Αντιρρίου με είσοδο-έξοδο και από τις δυο πλευρές).
Μπήκαμε στο ferry και ανεβήκαμε επάνω στο υψηλότερο τμήμα του καταστρώματος. Ξεκινήσαμε,
αφήνοντας πίσω μας τα μικρασιατικά παράλια.
Το ferry είχε πληρότητα 100% σε αυτοκίνητα.
Ευτυχώς που είχαμε αποφασίσει να μην πάρουμε αυτοκίνητο Σοφή ιδέα. Θα καθυστερούσαμε υπερβολικά. Άσε που με αυτοκίνητο δεν μας είχαν εγγυηθεί την επιστροφή. Έβγαλα ένα στεναγμό ανακούφισης και πήγα από την άλλη πλευρά που είχε γίνει μπροστινή πλέον. Η Τένεδος είχε αρχίσει να διακρίνεται.
Σε λίγο προσεγγίσαμε το νησί.
Στις παρακάτω φωτογραφίες φαίνεται το κάστρο και η χώρα-λιμάνι.
Φτάσαμε στο νησί της Τενέδου και κατεβήκαμε από το ferry. Η Τένεδος (στα Τουρκικά: Bozcaada) είναι νησί του Αιγαίου, που απέχει 52 μίλια από την είσοδο των στενών των Δαρδανελλίων και μόλις 3 μίλια δυτικά από την ακτή της Τρωάδας. Έχει έκταση 32km² και πληθυσμό 2.500 κατοίκους, από τους οποίους, δυστυχώς, μόνον 20-25 είναι οι εναπομείναντες Έλληνες. Η Τένεδος είναι γραφικό και μικρό νησί, είναι όμως το τρίτο μεγαλύτερο της Τουρκίας.
Γεωμορφολογικά το νησί έχει μικρά υψόμετρα. Το μεγαλύτερο υψόμετρο ανέρχεται στα 205m, στην κορυφή του Προφήτη Ηλία. Οι μέγιστες διαστάσεις του νησιού είναι κατά διεύθυνση Δ.ΒΔ. - Α.ΝΑ. 6 μίλια και κατά Β-Ν 3 μίλια. Το ανάπτυγμα της ακτογραμμής του νησιού φθάνει τα 15 μίλια. Ακρωτήρια έχει τον Πουνέντη (στο δυτικό τμήμα), και άλλα μικρότερα ακρωτήρια στην περίμετρο του νησιού.
Το νησί ανήκει στην Τουρκία και συγκεκριμένα – διοικητικά - στην περιφέρεια του Τσανάκκαλε. Για το καθεστώς στο νησί, καθώς και για αυτό της Ίμβρου, θα αναφερθώ στο εδάφιο της Ίμβρου.
Το έδαφός του νησιού είναι αρκετά εύφορο. Άλλωστε το νησί είναι γνωστό για τις αμμώδεις παραλίες, τους ανεμόμυλους και κυρίως για τους αμπελώνες του. Σημειώνεται ότι στο παρελθόν, η καλλιεργούμενη απ΄ τους Έλληνες έκταση του νησιού έφθανε τα 13.000 στρέμματα. Τότε κυρίως ήταν εύφοροι αμπελώνες, από τους οποίους και γινόταν εξαγωγή εξαιρετικής ποιότητας οίνου. Το ίδιο βέβαια ισχύει και σήμερα. Μάλιστα μερικοί από τους ιδιοκτήτες οινοποιείων είναι Ρωμιοί.
Μόλις κατεβήκαμε από το ferry, κατευθυνθήκαμε προς το Κάστρο (είσοδος 10τλ).
Παρατήρησα κι ένα ωραίο καθιστικό,
με θέα προς τη χώρα. Κι από άλλα σημεία υπήρχε ανεμπόδιστη θέα προς τη χώρα.
Κατεβήκαμε από το κάστρο και αρχίσαμε να περπατάμε στα σοκάκια της χώρας.
Κάποια στιγμή φτάσαμε στην Ελληνορθόδοξη εκκλησία.
Προχωρήσαμε προς το εσωτερικό της εκκλησίας.
Στην είσοδο της εκκλησίας συναντηθήκαμε με τον ιερέα και με τη γυναίκα του, καθώς και με τρεις ακόμα Ρωμιούς. Ο ιερέας φορούσε πολιτικά ρούχα, όπως επιβάλλεται από το τουρκικό κράτος. Όπως είναι γνωστό, μόνο ο Οικουμενικός Πατριάρχης επιτρέπεται να κυκλοφορεί με εκκλησιαστικά ρούχα (με συγχωρείτε για τυχόν ατυχείς εκφράσεις μου, αλλά δεν ξέρω πολλά από εκκλησία, γιατί έχω να μπω από την περίοδο που ήμουν πάρα πολύ μικρός και μας υποχρέωνε η χούντα σε αναγκαστικό εκκλησιασμό).
Μας ευχαρίστησαν πάρα πολύ για τη συμπαράσταση. Μας είπαν, με συγκίνηση, ότι τους δίνουμε πολύ κουράγιο για να συνεχίσουν.
Δεν άντεξα, συγκινήθηκα κι εγώ.
Ναι!!! Συγκινήθηκα, εγώ ο άθεος, εγώ ο αλκοολικός, εγώ ο άπιστος, εγώ ο διεθνιστής, εγώ ο λικβινταριστής, εγώ που έχω κάνει και συνεχίζω να κάνω πολλές αμαρτίες. Ο λαιμός μου με έσφιγγε. Τότε θυμήθηκα τον Έλληνα τελωνειακό στα σύνορα, ο οποίος στραβομουτσούνιασε επειδή θα πηγαίναμε Τουρκία και μας καθυστέρησε όσο μπορούσε. Ο άθλιος γραφειοκράτης. Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει και ο μισθός κατατίθεται στο λογαριασμό του κάθε μήνα. Από το Ελληνικό κράτος. Ο άθλιος γραφειοκράτης, ο βολεμένος που να σκεφτεί αυτούς τους ανθρώπους και τη χαρά που παίρνουν όταν συναντούν Έλληνες. Εκείνη τη στιγμή θα ήθελα να τον έχω στα χέρια μου.
Πήγα προς το παγκάρι, με ακολούθησε η Α. καθώς και ο Ν. με τη σύζυγό του Δ. και ρίξαμε αρκετά χαρτονομίσματα και σε ευρώ και σε στερλίνες.
Συζητήσαμε αρκετά. Οι άνθρωποι εκεί στην κατεχόμενη Τένεδο το είχαν ανάγκη. Βάλσαμο γι' αυτούς που μας είδαν. Σε όλη τη διάρκεια της συζήτησης, έκρυψα επιμελώς τα αντιεκκλησιαστικά μου φρονήματα. Το ίδιο και οι άλλοι. Από την παρέα μας, μόνο η Δ. είχε επαφή με την εκκλησία.
Ύστερα από αρκετή ώρα αποχαιρετιστήκαμε με τον ιερέα και με τη γυναίκα του, καθώς και με τους λοιπούς τρεις Ρωμιούς και αφού μας παρακάλεσαν να τους ξαναεπισκεφτούμε στο μέλλον, βγήκαμε έξω από τον χώρο της εκκλησίας.
Μόλις βγήκαμε, ξαναμεταμορφώθηκα στη ψυχή του πάρτι. Φώναξα: «Πάμε για οινογνωσία!!!!».
Αρχίσαμε να περπατάμε και πάλι στους δρόμους της χώρας του νησιού.
Παρά την έντονη διαφωνία μου, σταματήσαμε στο – θεωρητικά - κέντρο του οικισμού για ένα τσάι.
Συνεχίσαμε τη βόλτα στα σοκάκια του οικισμού,
μέχρι που επί τέλους ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε την οινογνωσία. Μάλιστα το πρώτο στέκι που συναντήσαμε το έγραφε με κεφαλαία ελληνικά γράμματα: «ΚΡΑΣΙ».
Μπήκαμε μέσα κι αρχίσαμε την οινογνωσία. Ευτυχώς το «κρασί» υπάρχει και τώρα. Έτσι έκατσα για την πρώτη οινογνωσία στο bar-restaurant με τίτλο «ΚΡΑΣΙ», απολαμβάνοντας τους εκλεκτούς τοπικούς οίνους.
Συνεχίσαμε την οινογνωσία και σε άλλα bar, κοντά στο «ΚΡΑΣΙ». Αισθανόμουν υπέροχα. Το ίδιο και οι άλλοι. Όμως ο χρόνος είναι αμείλικτος, όπως είναι πάντα σε παρόμοιες περιπτώσεις για κάποιον που περνάει πολύ όμορφα. Έτσι επιστρέψαμε στο λιμανάκι της Τενέδου και πήραμε το ferry.
Ήμουν ευτυχής, λόγω της οινογνωσίας. Φτάσαμε στο λιμανάκι του Geyikli και πήγαμε προς το αυτοκίνητο. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο του Ν. και δεν αργήσαμε να επιστρέψουμε στο καταφύγιό μας. Στο παραλιακό σπίτι της Α., όπου μας πήρε το πρωί, πίνοντας Glenlivet.
Last edited:
