kabamarou
Member
- Μηνύματα
- 1.517
- Likes
- 2.635
Περιεχόμενα
Διαβάζοντας κάποιος την ιστορία μέχρι εδώ, ίσως να υποθέσει ότι είχα σκεφτεί ένα καλό μέρος για να την βγάλουμε το βράδυ. Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν είχα σκεφτεί τίποτα συγκεκριμένο
Αφήνοντας το Βατικανό λοιπόν πίσω μας κατευθυνθήκαμε προς την piazza navona πάλι και από εκεί προς το campo dei fiori που ξέραμε ότι έχει κόσμο και αργά το βράδυ. Πήρε η φίλη μου ένα παγωτό από ένα μαγαζί σε ένα στενό της πλατείας και κάτσαμε έξω στο παγκάκι του μαγαζιού. Το να την βγάλουμε στο συγκεκριμένο παγκάκι όμως δεν ήταν μια καλή λύση για όλο το βράδυ. Μετά από μία ώρα περίπου παραμονής εκεί η κοπέλα που δούλευε μέσα στο μαγαζί βγήκε και άρχισε να μας ρίχνει ψιλοδολοφονικές ματιές. Η πλατεία που είχε αρκετό κόσμο για τα δεδομένα της Ρώμης για τέτοια ώρα, δεν μας ενέπνεε και τόσο για να κάτσουμε και έτσι σκεφτήκαμε λοιπόν να πάμε προς την fontana di trevi που θέλαμε να την ξαναδούμε ούτως η άλλως, μιας και τα πόδια μας δεν αντέχανε το πάνε έλα μέχρι το trastevere . Περάσαμε λοιπόν ξανά δίπλα, από το φωτισμένο για τα καλά τώρα και έρημο Vittorio Emanuele, στην συνέχεια από την via del corso και φτάσαμε στην fontana γύρω στις μιάμιση τα ξημερώματα.
Η πλατεία είχε ελάχιστα άτομα και σιγά σιγά φύγανε και αυτά αφήνοντας μας μόνους εντελώς να θαυμάζουμε αυτό το υπέροχο έργο τέχνης! Όχι εντελώς μόνους για την ακρίβεια, γιατί ένα περιπολικό με 2 αστυνομικούς μένει για να προσέχει το μέρος όλο το βράδυ πράγμα που είχαμε παρατηρήσει και σε άλλα αξιοθέατα. Η κατάσταση που ζούσαμε ήταν πραγματικά μοναδική. Μια πλατεία που κατακλύζεται από πλήθος τουριστών όλο το χρόνο και όλες τις ώρες, αυτή την στιγμή ήταν εντελώς έρημη και παρουσιάζεσαι ένα θεσπέσιο θέαμα σε αποκλειστική προβολή μόνο για εμάς! Το μόνο που ακουγότανε ήταν ο ήχος του νερού που έρεε και μας χαλάρωνε με το άκουσμα του. Βγήκαμε φωτογραφίες και videos στην άδεια fontana που φαντάζανε σαν προϊόν μοντάζ.
Ο φίλος μου που διαθέτει τρομερό ταλέντο στην ζωγραφική έβγαλε ένα μολύβι και ζωγράφιζε τα γλυπτά που έβλεπε μπροστά του.
Η βροχή ξανάρχισε όμως και για αυτό σηκωθήκαμε λίγο απότομα από τα τσιμεντένια παγκάκια και πήγαμε μπροστά σε κάτι βιτρίνες μαγαζιών για να προστατευτούμε. Εκει αφού κάτσαμε, οι φίλοι μου ρίξανε έναν μικρό υπνάκο. Η φίλη μου μάλιστα έβγαλε μια μικρή κουβερτούλα και τυλίχτηκε με αυτήν λες και ήταν κανονική άστεγη
Η θερμοκρασία ευτυχώς δεν έπεσε κάτω από 13 βαθμούς και ήταν ιδανική για να μπορέσεις να ξενυχτήσεις σε ανοικτό χώρο. Στις 3 περίπου αναχωρήσαμε για το termini.Μπορούσαμε να πάμε και με το νυκτερινό λεωφορείο αλλά προτιμήσαμε να περπατήσουμε σιγά σιγά προς τα εκεί για να παρατηρήσουμε καλύτερα και ένα άλλο κομμάτι της πόλης που δεν είχαμε δει. Ψόφιοι από κούραση διαβαίναμε τους άδειους δρόμους της Ρώμης σπάζοντας την σιωπή της με τον ήχο των βημάτων μας.
Γύρω στις 4 παρά φτάσαμε στο termini και αντικρίσαμε ένα πλήθος δεκάδων ανθρώπων να ξαπλώνουνε περιμετρικά γύρω από τις τζαμαρίες του. Προσωπικά δεν είχα δει ποτέ στην ζωή μου τόσους πολλούς άστεγους μαζεμένους! Στο σημείο που έπρεπε να περιμένουμε το λεωφορείο για το αεροδρόμιο είχε μια παρέα 5-7 αστέγων και για αυτό κάτσαμε λίγο πιο πέρα. Από δίπλα μας περνούσανε που και που μυστήριοι τύποι και ενίοτε σουρωμένοι. Η όλη κατάσταση μου έβγαζε κάτι το τρομακτικό. Οι 2 άλλοι της παρέας πάντως τραβήξανε έναν υπνάκο πάλι μια χαρά( απορώ με την αναισθησία τους
)
4:30 ήρθε το λεωφορείο και 4:50 ξεκίνησε για το ciampino διασχίζοντας την έρημη πόλη. Οι φίλοι μου αποκοιμήθηκαν πάλι και εγώ κοίταζα που και που από τα τζάμια στα διαστήματα που κατάφερνα να κρατήσω ανοικτά τα μάτια μου
Φτάσαμε στις 5:30 στο αεροδρόμιο και κάνοντας κάποιες μηχανικές κινήσεις σαν υπνωτισμένοι κατευθυνθήκαμε προς τα καθίσματα της αίθουσας αναχωρήσεων. Έκανα μια γύρα πήγα στον χώρο αφίξεων είδα ότι είταν άδειος από κόσμο και πρότεινα την παρέα μου να κάτσουμε εκεί για να την πέσουμε για κανέναν υπνάκο με λίγο ησυχία. Τα καθίσματα ήταν πολύ άβολα όμως και ξαναγυρίσαμε πίσω
Γύρω στις 6 τα ξημερώματα ένας τύπος έσπασε την μονοτονία του χώρου βρίζοντας και φωνάζοντας στην κοπέλα που ήταν στο γκισέ της Ryanair διαμαρτυρόμενος προφανώς για τα 40 ευρώ που έπρεπε να πληρώσει για το Check-in...
Οι ώρες πέρασαν με τους φίλους μου να κοιμούνται και εμένα να είμαι σε μια κατάσταση νιρβάνας μεταξύ ύπνου και ξύπνιου με την κουκούλα χαμηλωμένη μέχρι το ύψος των ματιών. Αστυνομικοί, υπάλληλοι του αεροδρομίου και ταξιδιώτες περνούσαν από δίπλα μας δίχως να μας δίνουν ιδιαίτερη σημασία.
Γύρω στις 9:30 σηκωθήκαμε κάναμε μια βόλτα και μετά πήγαμε στην αίθουσα αναχωρήσεων όπου και επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο για την Θεσσαλονίκη.
Αυτό που ζήσαμε ήταν μια ημέρα μόνο σαφώς αλλά είδαμε τόσες πολλές καινούριες εικόνες και βιώσαμε τόσο πρωτόγνωρες καταστάσεις που δημιουργήθηκε μια ψευδαίσθηση στις διάνοιες μας που θόλωσε την κρίση μας για την πραγματική διάρκεια του ταξιδιού...
Όταν ξύπνησα στο σπίτι μου το απόγευμα φάνταζε σαν όνειρο μέσα μου όλο αυτό που έζησα. Το πρωί της Δευτέρας σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα για το αεροδρόμιο και το απόγευμα της Τρίτης ήμουν και πάλι στο κρεβάτι με το μυαλό μου φορτωμένο εικόνες από μια υπέροχη εκδρομή και οι φωτογραφίες στο computer δίνανε την πιστοποίηση για το ότι ήταν ένα πραγματικό γεγονός και όχι όνειρο. Θα μας μείνει αξέχαστη αυτή η εμπειρία και αν είμαστε γεροί ευχαρίστως θα πραγματοποιήσουμε κάτι ανάλογο και πάλι.
ΤΕΛΟΣ
Αφήνοντας το Βατικανό λοιπόν πίσω μας κατευθυνθήκαμε προς την piazza navona πάλι και από εκεί προς το campo dei fiori που ξέραμε ότι έχει κόσμο και αργά το βράδυ. Πήρε η φίλη μου ένα παγωτό από ένα μαγαζί σε ένα στενό της πλατείας και κάτσαμε έξω στο παγκάκι του μαγαζιού. Το να την βγάλουμε στο συγκεκριμένο παγκάκι όμως δεν ήταν μια καλή λύση για όλο το βράδυ. Μετά από μία ώρα περίπου παραμονής εκεί η κοπέλα που δούλευε μέσα στο μαγαζί βγήκε και άρχισε να μας ρίχνει ψιλοδολοφονικές ματιές. Η πλατεία που είχε αρκετό κόσμο για τα δεδομένα της Ρώμης για τέτοια ώρα, δεν μας ενέπνεε και τόσο για να κάτσουμε και έτσι σκεφτήκαμε λοιπόν να πάμε προς την fontana di trevi που θέλαμε να την ξαναδούμε ούτως η άλλως, μιας και τα πόδια μας δεν αντέχανε το πάνε έλα μέχρι το trastevere . Περάσαμε λοιπόν ξανά δίπλα, από το φωτισμένο για τα καλά τώρα και έρημο Vittorio Emanuele, στην συνέχεια από την via del corso και φτάσαμε στην fontana γύρω στις μιάμιση τα ξημερώματα.
Η πλατεία είχε ελάχιστα άτομα και σιγά σιγά φύγανε και αυτά αφήνοντας μας μόνους εντελώς να θαυμάζουμε αυτό το υπέροχο έργο τέχνης! Όχι εντελώς μόνους για την ακρίβεια, γιατί ένα περιπολικό με 2 αστυνομικούς μένει για να προσέχει το μέρος όλο το βράδυ πράγμα που είχαμε παρατηρήσει και σε άλλα αξιοθέατα. Η κατάσταση που ζούσαμε ήταν πραγματικά μοναδική. Μια πλατεία που κατακλύζεται από πλήθος τουριστών όλο το χρόνο και όλες τις ώρες, αυτή την στιγμή ήταν εντελώς έρημη και παρουσιάζεσαι ένα θεσπέσιο θέαμα σε αποκλειστική προβολή μόνο για εμάς! Το μόνο που ακουγότανε ήταν ο ήχος του νερού που έρεε και μας χαλάρωνε με το άκουσμα του. Βγήκαμε φωτογραφίες και videos στην άδεια fontana που φαντάζανε σαν προϊόν μοντάζ.

Ο φίλος μου που διαθέτει τρομερό ταλέντο στην ζωγραφική έβγαλε ένα μολύβι και ζωγράφιζε τα γλυπτά που έβλεπε μπροστά του.
Η βροχή ξανάρχισε όμως και για αυτό σηκωθήκαμε λίγο απότομα από τα τσιμεντένια παγκάκια και πήγαμε μπροστά σε κάτι βιτρίνες μαγαζιών για να προστατευτούμε. Εκει αφού κάτσαμε, οι φίλοι μου ρίξανε έναν μικρό υπνάκο. Η φίλη μου μάλιστα έβγαλε μια μικρή κουβερτούλα και τυλίχτηκε με αυτήν λες και ήταν κανονική άστεγη
Γύρω στις 4 παρά φτάσαμε στο termini και αντικρίσαμε ένα πλήθος δεκάδων ανθρώπων να ξαπλώνουνε περιμετρικά γύρω από τις τζαμαρίες του. Προσωπικά δεν είχα δει ποτέ στην ζωή μου τόσους πολλούς άστεγους μαζεμένους! Στο σημείο που έπρεπε να περιμένουμε το λεωφορείο για το αεροδρόμιο είχε μια παρέα 5-7 αστέγων και για αυτό κάτσαμε λίγο πιο πέρα. Από δίπλα μας περνούσανε που και που μυστήριοι τύποι και ενίοτε σουρωμένοι. Η όλη κατάσταση μου έβγαζε κάτι το τρομακτικό. Οι 2 άλλοι της παρέας πάντως τραβήξανε έναν υπνάκο πάλι μια χαρά( απορώ με την αναισθησία τους
4:30 ήρθε το λεωφορείο και 4:50 ξεκίνησε για το ciampino διασχίζοντας την έρημη πόλη. Οι φίλοι μου αποκοιμήθηκαν πάλι και εγώ κοίταζα που και που από τα τζάμια στα διαστήματα που κατάφερνα να κρατήσω ανοικτά τα μάτια μου
Φτάσαμε στις 5:30 στο αεροδρόμιο και κάνοντας κάποιες μηχανικές κινήσεις σαν υπνωτισμένοι κατευθυνθήκαμε προς τα καθίσματα της αίθουσας αναχωρήσεων. Έκανα μια γύρα πήγα στον χώρο αφίξεων είδα ότι είταν άδειος από κόσμο και πρότεινα την παρέα μου να κάτσουμε εκεί για να την πέσουμε για κανέναν υπνάκο με λίγο ησυχία. Τα καθίσματα ήταν πολύ άβολα όμως και ξαναγυρίσαμε πίσω
Γύρω στις 6 τα ξημερώματα ένας τύπος έσπασε την μονοτονία του χώρου βρίζοντας και φωνάζοντας στην κοπέλα που ήταν στο γκισέ της Ryanair διαμαρτυρόμενος προφανώς για τα 40 ευρώ που έπρεπε να πληρώσει για το Check-in...
Οι ώρες πέρασαν με τους φίλους μου να κοιμούνται και εμένα να είμαι σε μια κατάσταση νιρβάνας μεταξύ ύπνου και ξύπνιου με την κουκούλα χαμηλωμένη μέχρι το ύψος των ματιών. Αστυνομικοί, υπάλληλοι του αεροδρομίου και ταξιδιώτες περνούσαν από δίπλα μας δίχως να μας δίνουν ιδιαίτερη σημασία.
Γύρω στις 9:30 σηκωθήκαμε κάναμε μια βόλτα και μετά πήγαμε στην αίθουσα αναχωρήσεων όπου και επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο για την Θεσσαλονίκη.
Αυτό που ζήσαμε ήταν μια ημέρα μόνο σαφώς αλλά είδαμε τόσες πολλές καινούριες εικόνες και βιώσαμε τόσο πρωτόγνωρες καταστάσεις που δημιουργήθηκε μια ψευδαίσθηση στις διάνοιες μας που θόλωσε την κρίση μας για την πραγματική διάρκεια του ταξιδιού...
Όταν ξύπνησα στο σπίτι μου το απόγευμα φάνταζε σαν όνειρο μέσα μου όλο αυτό που έζησα. Το πρωί της Δευτέρας σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα για το αεροδρόμιο και το απόγευμα της Τρίτης ήμουν και πάλι στο κρεβάτι με το μυαλό μου φορτωμένο εικόνες από μια υπέροχη εκδρομή και οι φωτογραφίες στο computer δίνανε την πιστοποίηση για το ότι ήταν ένα πραγματικό γεγονός και όχι όνειρο. Θα μας μείνει αξέχαστη αυτή η εμπειρία και αν είμαστε γεροί ευχαρίστως θα πραγματοποιήσουμε κάτι ανάλογο και πάλι.
ΤΕΛΟΣ
Attachments
-
33,5 KB Προβολές: 107
Last edited by a moderator: